หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[yayee2]

เรียนทั้งคุณspring และ คุณAnonymus    ดิฉันขอประท้วงค่ะ
ทำไมถึงทำร้ายผูอ่าน(ดิฉัน)จัง จะให้อยู่ในอารมณ์นี้   :monkeysad:นานปะคะ

[j4c9y]

ริวกลัวนิวยอร์คด่วน

[nunamicky]

คู่นี้เค้าจะอึมครึม ต่างคนต่างคิดไปอีกนานไหมเนี่ย
 

[spring]

วันนี้ตื่นเช้าเป็นประวัติศาสตร์ชาติไทย

มาลงกันแต่เช้าเลยดีกว่าาาา

แม่ยกน้องริวจร๋าอย่าเพิ่งโกรธพี่ไผ่เยย

**********************

ตอนที่ 93



ริวเม้มปากแน่นก่อนจะขับรถออกมาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ  เด็กหนุ่มรู้ดีว่าความอดทนของเขาลดน้อยลงทุกที  แม้จะได้เล่นละครเรื่องเดียวกับพสุทำให้มีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น  แต่ดูเหมือนพสุจะยิ่งห่างเหินกับเขา  ระยะหลังๆ ที่พสุออกงานคนเดียวบ่อยๆ ทั้งยังรับละครจนคิวแน่นทุกวัน  ก็เกิดข่าวลือกับดาราสาวคนโน้นคนนี้ไม่หยุด  ถึงพสุจะปฏิเสธทุกครั้ง  แต่ริวอดกลัวไม่ได้ว่า  ถ้าสักวันมันไม่ใช่แค่การปล่อยข่าวเพื่อสร้างกระแสให้ละคร  แต่กลายเป็นเรื่องจริงขึ้นมา...เขาจะทำอย่างไร...เขาจะทนได้หรือหากต้องเสียพสุให้คนอื่น

ทุกครั้งที่เห็นพสุเล่นฉากรักหวานซึ้งกับชเนตตี  หัวใจของเขาก็แทบลุกเป็นไฟ  ร้อนรนจนทนดูไม่ได้  ในระหว่างที่รอเข้าฉากเขาก็หาเรื่องแทรกเข้าไปกันพสุออกห่างจากชเนตตี  หรือแม้แต่ตอนที่ทั้งคู่ต่อบท เด็กหนุ่มก็จะหาเหตุเข้าไปแทรกอยู่ด้วยเสมอ 

หลังเหตุการณ์เมื่อตอนบ่าย พสุก็ยิ่งทำท่าห่างเหินจนเด็กหนุ่มไม่สบายใจ  เฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อที่จะได้อยู่กับพสุตามลำพังเพื่อปรับความเข้าใจกัน  แต่พอมาถึงบ้านแทนที่จะได้กินข้าวด้วยกัน  ได้มีโอกาสพูดคุยกันพสุกลับบอกว่าเหนื่อย...

....ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าพสุอยากไล่ให้เขากลับเร็วๆ...นี่พสุไม่อยากอยู่ใกล้เขาถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

ต้องทำยังไงเขากับพสุถึงจะได้กลับไปอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม...จะต้องแลกด้วยอะไรพสุถึงจะยอมใจอ่อนกับเขาเสียที...

ริวชะงัก เหลือบมองถนนว่างๆ  ที่นานๆ จะมีผู้คนสัญจรไปมา แล้วค่อยๆ ลดความเร็วของรถลง  จนถึงหน้าตลาดโต้รุ่งแห่งหนึ่ง  ที่มีคนค่อนข้างบางตา  เด็กหนุ่มจุดรอยยิ้มมุมปากแล้วหักพวงมาลัยเข้าหาต้นไม้ข้างทางทันที 


โครม!!!                  แรงสะเทือนจนรถไหวเยือกทั้งคัน  ทำให้กิ่งที่อยู่ล่างสุดหักฟาดลงมาบนกระจกจนร้าวไปทั้งบานแต่ยังไม่หลุดร่วงลงมา  แม้จะคำนวณไว้แล้วว่าระบบรักษาความปลอดภัยของรถสามารถรับแรงชนขนาดนี้ได้สบายๆ  แต่ริวก็ยังรู้สึกจุกเสียดหน้าอกจากแรงกระชากของเข็มขัดและแรงอัดจากถุงลมนิรภัย  ยังดีที่เบาะรถของเขาปรับไว้แบบรถแข่ง  ทำให้เบาะอยู่ห่างจากพวงมาลัยมากพอที่แรงระเบิดของถุงลมนิรภัยจะปะทะโดนเขาไม่มากนัก  เด็กหนุ่มยังนั่งนิ่งๆ เพื่อเช็คสภาพของร่างกายไปทีละส่วน  จนแน่ใจว่าไม่ได้รับบาดเจ็บที่อวัยวะอื่นๆ

เสียงเอะอะอยู่รอบรถ  ก่อนที่ประตูด้านคนขับจะถูกขยับแรงๆ  ริวเหลือบไปมองพอเห็นว่าเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ  เด็กหนุ่มก็ปลดล็อครถให้  ทำให้คุณตำรวจเกือบหงายหลังเมื่อกระชากประตูเต็มแรงแล้วเปิดผลัวะง่ายๆ


“คุณๆ เป็นอะไรหรือเปล่า...เอ่อ...ยู...ยูโอเค๊...เอ่อ..” นายตำรวจถามเสียงร้อนรน  แล้วเปลี่ยนเป็นภาษาอังกฤษตะกุกตะกักเมื่อเห็นว่าคนในรถเป็นชาวต่างชาติ

“ไม่เป็นอะไรครับ” ริวตอบแล้วลงจากรถก่อนที่นายตำรวจคนนั้นจะต้องขุดวิชาภาษาอังกฤษขึ้นมาใช้  พอเห็นหน้าเขาถนัดอีกฝ่ายก็ร้องเอ๊ะ  แต่คนรอบๆ ข้างกลับโวยวายขึ้นมาแทน

“ริว เกรสัน นี่!” 

“ตายแล้ว! เป็นอะไรมากหรือเปล่าจ๊ะ” เสียงสตรีแหลมปี๊ดทำให้ริวต้องหันไปมอง  สายตาของคนรอบๆ ตัวพากันตกใจมากกว่าเดิมเมื่อรู้ว่าเป็นเขา  หลายคนเข้ามาจับเนื้อจับตัวเขาเหมือนให้แน่ใจว่าเขาไม่เป็นอะไรจริงๆ

“ไม่เป็นอะไรครับ  แค่...จุกๆ เท่านั้น...กำลังคิดว่าจะจอดอยู่แล้วครับ...แต่มาวูบไปซะก่อน” ริวตอบแล้วสูดหายใจลึกเพื่อไล่อาการขัดยอกในอก  ขณะที่นายตำรวจเริ่มมองเขาอย่างระแวง

“เมาหรือเปล่า” น้ำเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อยของคุณตำรวจ  ทำให้คนรอบๆ ข้างพลอยทำจมูกฟุดฟิดหากลิ่น แอลกอฮอล์ จากตัวเขาไปด้วย 

“ผมยังดื่มไม่ได้ครับ  อายุยังไม่ถึง”

“เชิญทางนี้ดีกว่า  เดี๋ยวผมจะเรียกรถพยาบาลให้”  นายตำรวจอีกคนเตือนแล้ววิทยุเรียกรถพยาบาล


ริวไม่ได้ขัดขืน  แค่หันไปหยิบกระเป๋าแล้วส่งกุญแจรถให้ตำรวจแต่โดยดี  ก่อนจะเดินตามคุณจ่าไปที่ป้อม  ครู่หนึ่งรถพยาบาลก็มารับ  คุณจ่าหันไปกระซิบกระซาบแต่ริวก็ยังได้ยินว่าให้ทางโรงพยาบาลตรวจปัสสาวะเขาด้วย  คงคิดว่าเขาเมายาถึงได้ขับรถชนต้นไม้ 

เมื่อไปถึงโรงพยาบาลตำรวจ ทางเจ้าหน้าที่ขอเบอร์โทรศัพท์ที่จะติดต่อกับญาติ  และริวก็เจตนาให้เบอร์กรเวชไปทั้งที่เขารู้ดีว่าตอนนี้กรเวชไปต่างจังหวัดกับธีรดล  ส่วนตัวเขาก็ปิดมือถือแล้วใส่ไว้ในกระเป๋า เพราะต้องเข้าห้องเอ็กซเรย์

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงพสุก็กระหืดกระหอบมาที่โรงพยาบาลทั้งชุดนอน  พอเห็นหน้าเขาชายหนุ่มก็ตรงรี่เข้ามาหา  แล้วจับมือเขาบีบแน่น  มือของพสุเย็นเฉียบ ขณะที่ใบหน้าขาวซีด  ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที


“ริว...เป็นไงบ้าง...เจ็บที่ไหนหรือเปล่า” พสุถามเสียงเรียบ  เบา  แต่ใบหน้ายังคงซีดขาวเหมือนเดิมทั้งที่เห็นแล้วว่าริวไม่ได้บาดเจ็บมากอย่างที่คิด

“ริวไม่เป็นไรแล้วครับ”


ครู่ใหญ่ๆ ผลเอ็กซเรย์และผลการตรวจร่างกายก็ออกมา  นอกจากอาการขัดยอกบริเวณหน้าอกที่เกิดจากแรงกระชากของเข็มขัดนิรภัยแล้ว  ไม่พบอาการผิดปกติอื่นๆ  แพทย์เจ้าของไข้จึงอนุญาตให้ริวกลับได้  แต่ก็ย้ำว่าถ้ามีอาการผิดปกติให้รีบมาโรงพยาบาลทันที 


“กลับบ้านกันเถอะ”  พสุบอกเสียงเรียบๆ  แล้วเดินนำออกมาขึ้นรถ  แสงแฟลชสว่างวาบเข้าตา  ตามด้วยนักข่าว 2-3  คน ที่พยายามจะขอสัมภาษณ์ 

“ริวเป็นไงบ้างครับ  ได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า”

“ผลตรวจเป็นไงครับ  หมอว่าไงบ้าง”

“ริวไม่เป็นอะไรแล้วครับ  ผลการตรวจปกติ  ผลเอ็กซเรย์ก็ไม่พบอะไรผิดปกติ  นอกจากอาการขัดยอกนิดหน่อยเท่านั้น” พสุตอบแทนเพราะตลอดเวลาริวเอาแต่เงียบ  แล้วเดินตามหลังเขาต้อยๆ 

“ทำไมถึงหลับในได้ละครับ...ริวไม่ได้ดื่มใช่มั๊ยครับ” นักข่าวอีกคนถามย้ำด้วยน้ำเสียงเจือเลศนัย  พสุหันกลับไปมองแล้วตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ  ไม่แสดงอาการหงุดหงิดหรือไม่พอใจใดๆ

“ริวไม่เคยดื่มเหล้าครับ...ที่หลับในคงเพราะเราถ่ายละครดึกติดๆ กันหลายวัน...ตอนนี้ขอให้น้องกลับไปพักก่อนนะครับ”  พสุขอร้องนักข่าว  แล้วเปิดประตูดันตัวเด็กหนุ่มเข้าไปในรถ  ก่อนจะอ้อมไปประจำที่คนขับ  ตลอดทางที่กลับบ้านพสุไม่พูดไม่ถามอะไรอีกเลย  จนริวก็ไม่กล้าพูดอะไร  เพราะไม่รู้อารมณ์ของพสุว่าเป็นยังไง 

“ไปอาบน้ำไป  จะได้นอนพัก” พสุบอกริวด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นเดียวกับที่พูดกับนักข่าว  ทำให้ริวไม่กล้างอแง

“ครับ” 


ริวเข้าไปอาบน้ำขณะที่พสุหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่เตรียมไว้ให้เด็กหนุ่ม...จู่ๆ มือที่ถือเสื้อก็สั่นจนควบคุมไม่ได้  ปล่อยให้เสื้อผ้าหลุดมือไป  ไม่แค่มือแต่พสุยังสั่นสะท้านไปทั้งตัว  แขนขาไร้เรี่ยวแรงจนต้องทรุดลงกับพื้น...


“พี่ไผ่!”  ริวเปิดประตูห้องน้ำออกมาแล้วอุทานด้วยความตกใจที่เห็นพสุนั่งแปะอยู่กับพื้น  เด็กหนุ่มถลันเข้ามาประคองพสุลุกจากพื้น  พาไปนั่งที่เตียงนอนทั้งที่ตัวเองยังสวมเพียงผ้าขนหนูผืนเดียว

“พี่! พี่ไผ่ครับ!...พี่เป็นอะไร” ริวตกใจจนทำอะไรไม่ถูก  เมื่อเห็นพสุน้ำตาไหลพรากๆ  หน้าซีดขาว  เนื้อตัวสั่นสะท้านไปหมด  เด็กหนุ่มคุกเข่าลงตรงหน้าพสุแล้วกุมมือเย็นเฉียบของชายหนุ่มไว้แน่น

“ริว...ริว...เกือบ...เกือบไปแล้ว...” มือสั่นเทาพยายามยกขึ้นลูบหน้าริว  ดวงตาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัวเมื่อเห็นรอยช้ำบนหน้าอกของริวได้ถนัดตา  สีหน้าแววตาของพสุทำให้ริวรู้สึกใจหาย  นี่เขาทำอะไรลงไป!

“พี่ไผ่ครับ  ริวอยู่นี่  ริวไม่ได้เป็นอะไรแล้ว”  ริวเลื่อนตัวขึ้นไปนั่งข้างพสุบนเตียง  แล้วประคองมือพสุมาจูบก่อนจะวางไว้ที่แก้ม  เด็กหนุ่มรวบตัวพสุเข้ามากอดด้วยความเป็นห่วง  กล้ามเนื้อของพสุสั่นระริกไปทั้งตัวจนริวยิ่งรู้สึกเสียใจ  เขาแค่ต้องการให้พสุใจอ่อนยอมให้กลับมาอยู่ด้วย  แต่ไม่คิดว่าจะทำให้พสุตกใจขนาดนี้

“...ถ้าไม่มีริว...แล้วพี่จะอยู่ยังไง...” พสุครางเสียงแผ่ว  ซบหน้าลงบนไหล่เปล่าเปลือยของริว  ปล่อยให้น้ำตาไหลลงบนไหล่ของเด็กหนุ่มโดยไม่คิดจะปิดบังความอ่อนแอของตัวเอง

“ริวขอโทษครับพี่...ขอโทษ” ริวกอดพสุแน่น  แนบจูบบนใบหูและขมับของชายหนุ่ม  รู้สึกถึงน้ำตาอุ่นๆ ที่เปียกไหล่ก็เกิดความรู้สึกผิดเป็นครั้งแรก  เขาไม่ได้ต้องการให้พสุเสียใจขนาดนี้


พสุไม่ได้ฟังคำขอโทษของริว  ชายหนุ่มพร่ำโทษตัวเองอยู่ในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า  เขาเสียพ่อแม่ไปเพราะทิฐิของตัวเอง  แล้วนี่เขาเกือบจะเสียริวไปอีกคนก็เพราะทิฐิ  เขาเสือกไสริวออกห่างเพราะรับไม่ได้ที่มีความสัมพันธ์เกินเลยกับริว  ทั้งที่คนผิดคือเขา แต่คนที่เกือบรับเคราะห์ทำไมต้องเป็นริว...ทำไมไม่เป็นเขาเสียเอง...ทำไม?......

...พสุพร่ำตั้งคำถามกับตัวเองซ้ำๆ  ใจเหมือนถูกบีบเค้นจนเจ็บแปลบทุกครั้งที่หายใจ  เขาไม่อยากสูญเสียอีกแล้ว  ชีวิตเขาไม่เหลือใครอีกเลยนอกจากริว...ถ้าไม่มีริวเขาก็เหลือเพียงตัวคนเดียวในโลก...แล้วเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ยังไง?


“พี่ไผ่ครับ...ริวขอโทษ...ริวไม่ได้ตั้งใจจะทำให้พี่ตกใจ...ริวรักพี่นะครับ” เสียงกระซิบข้างหูและอ้อมแขนอบอุ่นยืนยันว่าริวยังมีชีวิตอยู่  พสุสูดหายใจลึกก่อนจะกอดตอบเด็กหนุ่มด้วยความยินดี...ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ยังคุ้มครองน้อง  ขอบคุณที่ยังไม่พรากริวไปจากเขา...ขอบคุณที่ให้โอกาสเขาได้แก้ตัวอีกครั้ง...

“นอนพักนะครับ...ดึกแล้ว” ริวกระซิบบอกเบาๆ  แล้วดันตัวพสุลงบนที่นอนก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้ถึงคอ เด็กหนุ่มสอดตัวเข้ามานอนซ้อนหลังพสุ  แนบจูบลงบนขมับและซีกแก้มของพสุเบาๆ ก่อนจะวางศีรษะลงบนหมอนใบเดียวกัน 


ริวลอบยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อพสุดึงมือที่โอบรอบเอวขึ้นมากอดไว้ระหว่างอก  เด็กหนุ่มกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นอีกนิด  เพื่อให้แผ่นหลังของพสุกดแนบอยู่กับอกเปล่าเปลือยของตัวเอง  ริวจูบบนต้นคอขาวเบาๆ ก่อนจะซุกหน้าลงบนกลุ่มผมนุ่มแล้วหลับตามพสุไปในเวลาไม่นานนัก....
.
.
.
.
.

‘ริว!’         วูบแรกที่รู้สึกตัว  ใจของพสุก็พุ่งตรงไปหาเด็กหนุ่มทันที  แต่ยังไม่ทันขยับตัว ก็รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดต้นคอ  ชายหนุ่มค่อยๆ หันกลับไปมองข้างหลังด้วยความหวัง... 

แสงสว่างจากโคมไฟส่องใบหน้าอ่อนเยาว์ที่กำลังหลับสนิท  ทำให้พสุอุ่นซ่านในอกด้วยความยินดี  วงแขนอุ่นหนัก  โอบรัดอยู่รอบเอวเขาเป็นหลักฐานยืนยันว่าริวยังอยู่กับเขา...ริวยังมีชีวิตอยู่...

พสุผ่อนลมหายใจเฮือกอย่างโล่งอก ก่อนจะเหลือบไปมองนาฬิกาข้างโคมไฟ  เพิ่งจะตี 2 เท่านั้น  เพราะความวิตกกังวลทำให้เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาทั้งที่เพิ่งหลับไปได้เพียงชั่วโมงเศษๆ    ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึกแล้วพลิกตัวกลับไปกอดริวไว้  แนบหูลงกับอกกว้างเปล่าเปลือย ระมัดระวังไม่ให้ไปโดนรอยช้ำ  เสียงหัวใจเต้นเป็นหวะสม่ำเสมอของริวทำให้เขาอุ่นใจอย่างประหลาด  พสุเงยหน้าขึ้นจูบปลายคางบุ๋มเบาๆ  ก่อนจะแนบหูไว้กับอกของริวฟังเสียงหัวใจเต้นจนผล็อยหลับไปอีกครั้ง

..................................

แสงแดดส่องเข้ามาในห้อง  เป็นสิ่งแปลกสำหรับพสุ   ชายหนุ่มนอนมองม่านที่ถูกเปิดทิ้งไว้งงๆ อยู่ครู่หนึ่งก็ลุกพรวด


“ริว...” ชายหนุ่มเรียกหาเบาๆ แล้วกวาดตาไปรอบห้อง  แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า  พสุกระโจนลงจากเตียงแล้ววิ่งหาเด็กหนุ่มไปรอบห้อง...

“ริว...ริว!” ชายหนุ่มตะโกนเรียกริวเสียงสั่น  หรือที่เขาคิดไปว่าริวยังมีชีวิตอยู่จะเป็นเพียงความฝัน  จริงๆเขาอาจเสียริวไปแล้ว  เหมือนที่เสียพ่อแม่ไป!

“ครับพี่”  ริวเปิดประตูพรวดเข้ามา  ใบหน้าสะอาดแจ่มใสของเด็กหนุ่มทำให้พสุรู้สึกเหมือนเข่าอ่อน  ชายหนุ่มทรุดลงนั่งบนเตียงแล้วยกมือสั่นเทาเย็นเฉียบขึ้นลูบหน้า  หัวใจยังเต้นแรง แขนขา เนื้อตัว ยังสั่นไม่หาย 
ริวก้าวยาวๆ เข้ามาคุกเข่าลงบนพื้นข้างเท้าพสุ  แล้วสอดแขนโอบรอบเอวชายหนุ่มเอาไว้หลวมๆ


“พี่...เป็นอะไรไปครับ?”


พสุยังพูดไม่ออก  ชายหนุ่มลูบศีรษะริวแล้วดึงเข้ามากอดไว้กับอก  ขณะที่เด็กหนุ่มเองก็กอดเขาแน่นขึ้น


 “...พี่...พี่นึกว่า...เรื่องที่พี่พาริวกลับมาบ้าน  เป็นความฝันไปซะอีก...” พสุตอบเสียงสั่น  ใบหน้าขาวซีดค่อยๆ กลับมามีสีสันทีละน้อย

“ริวขอโทษนะครับที่ทำให้พี่ตกใจ” ริวขอโทษซ้ำอีกครั้ง  ตั้งใจแน่วแน่ว่าเขาจะไม่สร้างเรื่องมาทำร้ายความรู้สึกพสุแบบนี้อีกเป็นอันขาด 

 “ริว...อย่าตายก่อนพี่นะ...พี่ไม่เหลือใครอีกแล้วนะนอกจากริว” พสุวิงวอนเสียงพร่า  หัวใจยังเต้นระรัวด้วยความหวาดหวั่น

“ครับ...ริวเคยสัญญาไว้แล้ว  ริวไม่ลืมหรอกครับ”


ทั้งคู่ยังกอดกันอยู่อีกครู่ใหญ่ๆ  ก่อนที่เสียงตั้งปลุกจากโทรศัพท์มือถือของพสุจะดังขึ้น  ชายหนุ่มหันไปมองแล้วก้มลงสบตากับริว  คลายอ้อมแขนที่กอดรัดเด็กหนุ่มออก


“พี่ต้องไปทำงาน...ริวอยู่บ้านคนเดียวก่อนได้มั๊ย” ชายหนุ่มถามอย่างลังเล  เป็นครั้งแรกที่เขาไม่มีกะจิตกะใจจะไปทำงานเลยแม้แต่นิดเดียว...เขาห่วงริว...ห่วงเหลือเกิน...กลัวว่าระหว่างที่เขาไปทำงานริวอาจจะไม่สบายขึ้นมาแล้วไม่มีใครรู้

“ครับ...พี่...พี่กินข้าวกับริวก่อนทันมั๊ย?” ริวถามอย่างลังเล  เขายังอยากอยู่กับพสุอีกสักนิด  แม้จะรู้ว่าพสุต้องไปทำงาน  แต่ถ้ายังพอมีเวลาเหลือ เขาก็อยากให้ทุกวินาทีของพสุเป็นของเขาคนเดียว

“ทัน...ไปบอกพี่แมวตั้งโต๊ะเถอะ” พสุบอกเสียงอ่อนโยนแล้วลูบหัวเด็กหนุ่มเบาๆ  ด้วยความเอ็นดู  เขารู้ว่าริว อยากกินข้าวพร้อมเขา  เขาเองก็อยากใช้เวลาอยู่กับริวให้มากที่สุดเช่นกัน

“ครับ” ริวรับคำหน้าชื่นแล้วผุดลุกขึ้น  ก่อนจะนิ่วหน้าเล็กน้อย 


พสุชะงัก  คว้ามือริวไว้แล้วดึงชายเสื้อยืดของเด็กหนุ่มขึ้น  รอยช้ำบนหน้าอกของริวเริ่มกลายเป็นสีแดงปนม่วง  พาดผ่านเป็นแนวยาวจากหน้าอกลงมาหาชายโครงอีกด้าน  ร่องรอยเดียวจากอุบัติเหตุเมื่อคืน  แม้จะไม่รุนแรงจนถึงกับมีอวัยวะใดแตกหักเสียหาย  แต่พสุก็ยอกแสยงใจแปลบเมื่อเห็นรอยช้ำนี้...ชายหนุ่มลูบนิ้วไปบนผิวข้างๆรอยช้ำแผ่วเบา  ระมัดระวังไม่ให้โดนบริเวณผิวที่ช้ำ...เมื่อคืนเขาเกือบเสียริวไปแล้ว...


“ริวไม่เป็นไรครับพี่  จริงๆ นะ”  ริวดึงชายเสื้อลงแล้วสวมกอดพสุไว้แน่น  ชายหนุ่มกอดตอบแล้วหลับตาลง  พยายามข่มกลั้นน้ำตาไว้  เขาเป็นพี่  ต้องเข้มแข็งเพื่อเป็นหลักให้น้อง  ไม่ใช่เอะอะอะไรก็ร้องไห้...

“ไปบอกพี่แมวตั้งโต๊ะเถอะ  เดี๋ยวพี่อาบน้ำก่อน” พสุบอกแล้วดันไหล่ริวออกเล็กน้อย  เพราะไม่อยากให้ดูเป็นการผลักไส

“ครับ”


พสุยังยืนครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะตัดสินใจโทรไปขอเลื่อนงาน  รวมถึงกองละครที่จะต้องไปถ่ายในตอนเย็น  เขาเคยมีบทเรียนมาแล้ว  และเขาจะไม่ยอมผิดซ้ำสองอีกต่อไป

ริวหันมายิ้มเมื่อได้ยินเสียงประตูเลื่อน  แต่พอเห็นเครื่องแต่งกายของพสุเด็กหนุ่มก็ชะงัก  พสุเดินเข้ามานั่งประจำที่  ริวก็ลุกจะตักข้าวให้  แต่พสุกลับดันไหล่ให้เด็กหนุ่มนั่งลงแล้วเป็นฝ่ายตักข้าวต้มปลาใส่ถ้วยให้ริวและตัวเอง


“เอ่อ...พี่จะออกไปชุดนี้เหรอครับ” ริวถามอย่างแปลกใจ  เพราะทุกครั้งที่ออกจากบ้าน  พสุจะแต่งกายเนี้ยบเสมอ  เพราะความเคยชินที่ต้องอยู่ในสายตาประชาชนตลอดเวลา  และชายหนุ่มยังเคยสอนเขาว่าการแต่งกายสุภาพถือเป็นการให้เกียรติแก่ผู้ที่จะไปพบ

“เปล่า...พี่โทรไปแคนเซิลงานหมดแล้ว”

“ครับ?” ริวอุทานอย่างแปลกใจ  แต่ในใจฟูฟ่องด้วยความยินดี

“วันนี้พี่จะอยู่ดูแลริว  อยากให้แน่ใจจริงๆ ว่าริวไม่มีอาการแทรกซ้อนอะไร”

“...ขอบคุณครับ...”  ริวขอบคุณเสียงแผ่วหลังจากนั่งอึ้งอยู่นาน  หากไม่ติดว่าพี่แมวอาจเดินเข้ามาได้ตลอดเวลา  ริวคงลุกไปกอดพสุแล้ว 

“เดี๋ยวกินข้าวแล้วกินยาเลยนะ  แล้วนอนพักให้มากๆ  นี่ถุงยาอยู่ไหน?” พสุถามเสียงเบาหลังจากกินข้าวต้มไปได้ไม่กี่คำก็วางช้อน

“อยู่...เอ่อ...ไม่รู้ครับ” ริวพยายามจะนึกแต่ก็จำไม่ได้  เมื่อคืนเขามัวแต่ลุ้นว่าพี่จะใจอ่อนกับเขาหรือยัง  แต่กลับกลายเป็นว่าเขาทำให้พสุตกใจจนช็อก  จึงมัวแต่ห่วงที่ทำร้ายความรู้สึกพสุไปโดยไม่ตั้งใจ  จนไม่ทันได้ใส่ใจเรื่องอื่น

“อาจจะอยู่ในห้องนั่งเล่น  เดี๋ยวพี่ไปดูให้” พสุบอกแล้วผุดลุกขึ้นทันทีจนริวงง

“ครับ...พี่ไผ่อิ่มแล้วเหรอครับ”

“วันนี้ตื้อๆ น่ะ  ไม่ค่อยหิว”  พสุตอบเสียงเบาแล้วลุกออกไปที่ห้องนั่งเล่น  ก็พบว่าถุงยาวางอยู่บนโต๊ะจริงๆ  ชายหนุ่มเดินไปหยิบแล้วชะงักเมื่อเห็นพาดหัวข่าวบนหนังสือพิมพ์

‘ริว เกรสัน หลับใน  รถเสยต้นไม้หวิดดับ’

พสุพับหนังสือพิมพ์แล้วสอดเข้าไปใต้กองหนังสือเพราะไม่อยากเห็นข้อความแสลงใจนั้นอีก  ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบหน้าด้วยความเสียใจ  เพราะเขาขอร้อง  ริวถึงยอมกลับไปนอนที่บ้านพักบริษัทตามที่เขาต้องการ  แต่ริวก็ยังขับรถมากินข้าวกับเขาทุกวัน  และจะอยู่จนกว่าเขาจะไล่ให้กลับ  ไม่ว่าจะกลับจากทำงานหรือถ่ายละครดึกแค่ไหน  ริวจะมาหาเขาก่อนแล้วถึงจะยอมกลับไปนอน 

หากไม่เพราะระบบป้องกันชั้นดีของรถ  บวกกับความโชคดีที่ริวขับชนกับต้นไม้แทนที่จะเป็นรถคันอื่น  ผลที่ตามมาคงไม่แค่เขาไปรับริวกลับมานอนพักที่บ้านแบบนี้  แต่อาจจะเป็นอย่างอื่น...แค่คิดใจเขาก็สั่นหวิวแล้ว...พสุพยายามปัดภาพน่าสยดสยองออกจากสมอง  ย้ำกับตัวเองให้เลิกคิดในทางร้ายๆ เหมือนแช่งน้องแบบนี้เสียที


…………………………………………..

[Little Devil]

ต้องไม่เหลือใคร คงจะคิดได้

[zemicolon]

โอ้ว ริวเยี่ยมมากมาย...อิอิ

[yayee2]

ริวจ๋า..โถ ! ลูก ลงทุนมากเลยนะลูกนะ ลงทุนขนาดนี้ ง้างปาก ง้างใจพี่ไผ่ไม่ได้ ก็ให้มันรู้ไปเนอะ
(ว่าแต่ว่า ริว เริ่มเป็นคนเจ้าเล่ห์ตั้งกะเมื่อไรอ่ะ ลูก)
ไผ่..ถ้าไม่อยากเสียน้องไป ถ้าไม่อยากจมอยู่กับความทุกข์ที่โดดเดี่ยว
ไผ่เปิดปากได้แล้ว เลื่อนปากมาให้ตรงกับใจ
แล้วพูดกับน้องให้ตรงตามความรู้สึกเดี๋ยวนี้เลย (เอ๊ะ..ชั้นเป็นอะไร ถึงบังอาจมาออกคำสั่งกับไผ่เนี่ย)

[hahn]

โห ริวลงทุนสุดๆ เลยนะเนี่ยเอาตัวเองมาเสี่ยงแบบนี้

พี่ไผ่ก็ยอมรับตัวเองซะทีเถอะ +1 ให้กำลังใจพี่ไผ่กับน้องริว

[@StaR@]

ใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเลยริวดี๋ยวนี้เจ้าเล่ห์สุด
ริวไม่อยากจะบอกว่าลงทุนมากใจกล้าสุดๆ
นี่ถ้าระบบป้องกันไม่ดีมีสิทธิ์ตายได้เลยน่ะ
พี่ไผ่กว่ายอมเปิดปากยอมรับความจริงนี่
ก็เกือบทำเอาจะเสียริวไปแล้วน่ะอยากใ้ห้ปากตรงกับใจเร็วๆ
 

[maio2000]

  เยี่ยมมากน้องริว ลงทุ่นสุดๆ
พี่ไผ่เริ่มคิดได้แล้ว โอ๊ยไมมันลุ้นแบบนี้เนี่ย
คนแต่งค่า เชียรืจนใจจะขาดแล้ว
เมื่อไรจะไปนอกซักทีอ่ะ อยากเจออลัน

[bowbeauty]

ริวเริ่มน่ากลัว!!!!

 

[dragonfly08]

น้องริวอย่าทำแบบนี้อีกนะ ใจหายไปหมดเลย ถ้าเกิดเป็นอะไรไปมากกว่านี้
พี่ไผ่ก็ยอมรับความรู้สึกของหัวใจตัวเองนะคะ

[lovevva]

 o18ริวนี่จะเจ้าเล่ห์เกินไปแล้วน้า กล้าเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงเลยหรอ ดีนะที่ไม่เป็นอะไรมากถ้าพลาดขึ้นมาไม่อยากจะคิด 

  :m15:ชักสงสารไผ่ขึ้นมาซะแล้ว ต้องรู้สึกผิดคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุเกือบทำให้น้องตาย

[j4c9y]

ใครว่าริวซื่อเนี่ย

[Narcissus]

เห็นค่าเมื่อจะสูญเสีย 
คราวนี้หนูริวแลกด้วยชีวิต เพื่อให้พี่ใจอ่อน ได้กลับไปอยู่กับพี่
ถ้าคราวหน้าพี่ไผ่ผลักไสริวอีกครั้ง ริวจะเอาอะไรมาแลกหว่า?

ขอบคุณสปริงค่ะที่มาอัพให้แต่หัววัน ทำให้ช่วยคลายความอึดอัดลงไปได้บ้าง

[kungyung]

ลงทุนจริงจริ๊งงงง พ่อหนูริว

[IIMisssoMII]

ริว...นายแน่มาก
บางอย่างก้อต้องเร่งปฏิกิริยากันนิดนึง
ไผ่ขาดริวไม่ได้แล้ว

[NmornS]

ริวเจ้าเล่ห์มาก
อีกหน่อยคงจะหวานแล้วใช่ป่ะ ?

[narrybo]

ริวเริ่ดเลย แต่ แผล เป็นแบบนั้นจะมีผลกระทบหรือเปล่าเนี่ย

[ordkrub]

โหย....ริว  น่ากลัวอะ  เจ้าเลห์เจ้าแผนการสุดๆ
สมเป็นเด็กอัจฉริยะ!!!!!!
แล้วพี่ใผ่จะไปไหนพ้น

[akiko]

พี่ไผ่ใจอ่อนเถอะ 
ีริว ฝันจะเป็นจริงแล้วนะ 

[a_tapha]

ถือว่าเป็นลางดีได้รึเปล่าที่พี่ไผ่คิดได้อย่างงี้   

[qq_oo]

ลงทุนสุดๆๆๆๆเลยริว

โชคดีที่ปลอดภัย

[Anonymus]

งอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

ทีอิริว มันเจ้าเล่ห์ไม่มีใครว่าเลย  ชมกันใหญ่ 
ทีพี่ไผ่ของป้าละว่ากันจัง  โถๆ พี่ไผ่  ไม่มีใครเข้าใจเล๊ย 

[ณยฎา]

ให้น้องมาอยู่ด้วยกันนะพี่ไผ่ แม้ว่าจะเจ้าแผนการณ์ไปบ้าง แต่น้องก็รักจริงนะ

[pattybluet]

น้องริวเอาพี่ไผ่เป็นจุดศูนย์กลางตลอดแบบนี้ มันดีรึไม่ดีนะ
พี่ไผ่คงต้องหาทางออกแบบอื่นแล้วมั้ง ทำแบบนี้ทำร้ายทั้งตัวเองแล้วก้อน้องริวด้วย
 :กอด1:คนแต่งกับคนโพส

[eastwind]

โห น้องริวลงทุนขนาด พี่ไผ่ใจอ่อนแล้วรีบจับพี่ไผ่มัดอย่าให้ดิ้นหลุดไปได้นะ

[A-J.seiya*]

เริ่ดดดด
ชนซักที พี่ไผ่จะได้รู้สึก  โฮะๆ
(ขออนุญาต ปิดปากหัวเราะ)
หวังว่า ทุกอย่างหลังจากนี้
จะมีแต่น้ำตาล นะคะ  ><

[LimousinX9]

 

ไม่เห็นต้องคิดมากทำให้ตั้งขนาดนี้ไม่รักก็บ้าและ

[Anonymus]

ริวจ๋า..โถ ! ลูก ลงทุนมากเลยนะลูกนะ ลงทุนขนาดนี้ ง้างปาก ง้างใจพี่ไผ่ไม่ได้ ก็ให้มันรู้ไปเนอะ
(ว่าแต่ว่า ริว เริ่มเป็นคนเจ้าเล่ห์ตั้งกะเมื่อไรอ่ะ ลูก)
ไผ่..ถ้าไม่อยากเสียน้องไป ถ้าไม่อยากจมอยู่กับความทุกข์ที่โดดเดี่ยว
ไผ่เปิดปากได้แล้ว เลื่อนปากมาให้ตรงกับใจ
แล้วพูดกับน้องให้ตรงตามความรู้สึกเดี๋ยวนี้เลย (เอ๊ะ..ชั้นเป็นอะไร ถึงบังอาจมาออกคำสั่งกับไผ่เนี่ย

เป็นแม่ยกนู๋ริวไงคะ  หุหุ