หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[samsoon@doll]

พี่แมวทำงานเสร็จแล้วกลับบ้านเร็วๆเลยนะคะ น้องริวกับพี่ไผ่จะได้สวิทกันสองต่อสอง

[iota]

ริวคงแค่คิด..ว่าจะเรียกร้องความสนใจยังไง
ให้พี่ไผ่กลับมาสนใจตัวเอง แต่ว่าวิธีการมันออกจะเสี่ยงมาก
ถ้าเกิดมีอะไรผิดพลาดขึ้นมาไม่อยากจะคิดเลยว่าพี่ไผ่จะอยู่อย่างไร
หรือน้องริวคิดว่า"รู้ว่าเสี่ยงแต่คงต้องขอลอง"
แต่ทำเอาคนอ่านหัวใจแทบวายได้เลยนะจ๊ะ
+1คนแต่ง คนโพส

[aehJTS]

เล่นวิธีเสี่ยงจังคนอ่านใจหายไปด้วยกลัวริวเป็นไรไป
แต่ก็ถือว่าได้ผลนะอย่างน้อยๆผ่ก็รู้ว่ารัก และห่วงน้องมากแค่ไหน

  คะ

[astral]

ลงทุนที่สุด 

[A-J.seiya*]

มารอ

[chen]

น้องริวเจ้าเล่ห์จริง แต่ก็นะจะได้เร่งปฎิกริยาพี่ไผ่ขึ้นหน่อย

[LimousinX9]

รออย่างใจจดใจจ่อ 

[engrish]

ริวลงทุนทำขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
พี่ไผ่เลิกคิกมากได้แล้ว ยอมรับความรู้สึกตัวเองเถอะ

ปล.หลังจากอ่านอยู่สองวันในที่สุดก็ตามทันแล้ว

[SuSaya]

^
^
สองวัน!!!

[YMP]

 

ริวทำตัวน่ากลัวมาก 


ปล. ผ้าขนหนูไม่ใช้ "สวม" นะ
สวม   ก. กิริยาที่เอาของที่เป็นโพรงเป็นวงเป็นต้นครอบลงบนอีกสิ่งหนึ่ง
มีให้เลือกระหว่าง นุ่งผ้า กับ พันผ้า

[Korun_Dark]

เหนื่อยกะมาม่า  มากมาย



รอฉากหวานๆๆ  อยู่นะค่า 

วันนี้เดี๋ยวรอตอนค่ำนะจ๊ะ   

[Cosine]

กลัวพี่ไผ่มารู้ทีหลัง แล้วจะโกรธริวจัง T^T

[Smirnoff]

  นายแน่มากริว  แต่อย่าทำอีกนะ  สงสารพี่ไผ่เค้า
พี่ไผ่ก้อนะ :เฮ้อ:เมื่อไหร่จะลดอีโก้ลงได้ซักที  ถ้าลดทิฐิลงได้เชื่อเลยว่าพี่ไฟ่ต้องแฮปปี้กว่าที่เปงอยุ่บานแน่ๆ

[Noi]

นู๋ริวเริ่มน่ากลัวแล้วนะ แต่ชอบมาก

รอตอนต่อไปจ้า

[Narcissus]

มารอหนูริว  เด็กน้อยตาใส ผู้ต้องการความรักจากพี่ไผ่ จนทำได้ทุกอย่าง

[spring]

ตอนที่ 94



ชายหนุ่มเข้าไปในห้องอาหารแต่ไม่เจอริวจึงตามไปที่ห้องนอน  ก็พบว่าริวกำลังพยายามจะถอดเสื้อยืดออกจากตัว  แต่ท่าทางเก้กังของเด็กหนุ่มเหมือนจะยกแขนขึ้นลำบาก  คงเพราะอาการบาดเจ็บที่หน้าอกเริ่มส่งผลให้ขัดยอกจนเคลื่อนไหวลำบาก  พสุเดินเข้าไปดันไหล่ให้ริวนั่งลงที่เก้าอี้ก่อนจะช่วยถอดเสื้อให้  

พสุสูดหายใจลึกกับรอยช้ำบนหน้าอกของริว  ไม่ว่าจะเห็นกี่ครั้งในท้องเขาก็หดเกร็งด้วยความหวาดกลัวทุกครั้ง...กลัวเหลือเกินว่าเขาจะเสียริวไปอีกคน...


“เดี๋ยวพี่ทายาให้” พสุบอกเสียงเบาแล้วค่อยๆ บรรจงทายาแก้ฟกช้ำลงบนรอยช้ำอย่างเบามือ

“ครับ” ริวรับคำด้วยสีหน้าสงบเสงี่ยมทั้งที่ในใจลิงโลดด้วยความปลาบปลื้มยินดีที่พสุยังห่วงใยใส่ใจเขาขนาดนี้  ยาเย็นๆ ถูกป้ายลงบนอกแต่ไม่รู้สึกเจ็บแม้แต่น้อย เพราะริวมัวแต่จ้องมองปลายจมูกโด่งเรียวตรงหน้าด้วยสายตาดื่มด่ำลึกซึ้ง...อยากกอด อยากจูบใจจะขาด...แต่ก็ไม่อยากให้พสุไหวระแวงจนกลายเป็นความเกลียดชังเหมือนที่อลันเคยเตือน

“ช่วงนี้ริวใส่เสื้อเชิ้ตไปก่อนนะ...จะได้ไม่ต้องยกแขน...เอาของพี่ไปใส่ก็ได้  เดี๋ยวพี่จะแขวนแยกไว้ให้” พสุบอกพลางส่งยากับแก้วน้ำที่เตรียมมาให้ริว  แล้วลุกไปหยิบเสื้อเชิ้ตแขนสั้นของเขามาให้ริวใส่แทนเสื้อยืดตัวเดิม

“ขอบคุณครับ” ริวรับเสื้อมาแล้วส่งยิ้มประจบให้เมื่อพสุนั่งจ้องหน้าเขานิ่งด้วยสายตาเคร่งขรึม

“...เพราะพี่สินะ  ริวถึงต้องเจ็บตัวแบบนี้” พสุรำพึงเสียงแผ่ว  สายตายังจ้องมองรอยช้ำบนหน้าอกของริวนิ่ง  ขณะที่ริวยังสาละวนอยู่กับการกลัดกระดุมเสื้อ

“พี่ว่าอะไรนะครับ?” ริวเงยหน้าขึ้นถามเพราะได้ยินที่พสุพูดไม่ถนัด  ก่อนจะชะงักเมื่อก้มลงมองตามสายตาพสุไปเห็นรอยช้ำบนหน้าอกตัวเอง  เด็กหนุ่มรีบกลัดกระดุมเพื่อปิดรอยช้ำให้พ้นสายตาของพสุ

“...พอแล้ว...ไม่เอาแล้วนะ...เลิกขับรถคนเดียวดึกๆ แบบนี้ได้แล้ว” พสุพูดจบก็หลับตาลงเหมือนพยายามตัดใจบางอย่าง

“พี่...พี่จะไม่ให้ริวมาหาอีกแล้วเหรอครับ?”  ริวถามแล้วหน้าเสีย  ใจหายวูบ แทนที่พสุจะใจอ่อนกลับกลายเป็นว่าพสุกลัวจนไม่ยอมให้เขามาหา

“ไม่นะครับ  พี่ให้ริวมาเถอะนะ...ต่อไปริวจะระวังตัวให้มากกว่านี้...พี่อย่าห้ามริวมาหาพี่เลยนะ...นะครับ”  เด็กหนุ่มวิงวอนละล่ำละลักด้วยความตกใจ  




“พรุ่งนี้ไปเก็บของแล้วกลับมาอยู่บ้านกับพี่  จนกว่าพี่กรจะเรียกให้พวกเรากลับไปอยู่ที่บริษัท  ริวจะได้ไม่ต้องขับรถเทียวไปเทียวมาแบบนี้อีก”


คำตอบของพสุทำให้ริวอึ้งไปอีกครั้ง  แต่คราวนี้เขาอึ้งเพราะความดีใจ  เด็กหนุ่มผวาเข้ากอดพสุไว้แน่นไม่สนใจอาการขัดยอกในอกของตัวเอง


“จริงเหรอครับ  พี่ยอมให้ริวกลับมาอยู่ด้วยแล้วเหรอ...แต่...พี่จะไม่อึดอัดใจเหรอครับ?” ริวถามเหมือนห่วงความรู้สึกของพสุ  แต่ความจริงเด็กหนุ่มต้องการคำยืนยันจากปากพสุมากกว่า

“ช่างเถอะ...พี่จะไม่ยอมเสี่ยงชีวิตริวกับเหตุผลบ้าบออะไรอีกแล้ว” พสุตอบเสียงเบาแทบเป็นกระซิบแต่ดวงตาเป็นประกายเด็ดเดี่ยว  ชายหนุ่มลูบผมนุ่มที่เริ่มยาวจนไม่เป็นทรงเบาๆ  ตอนนี้ขอเพียงความปลอดภัยของริวเท่านั้น  ส่วนเรื่องอื่นๆ  เขาค่อยคิดหาวิธีแก้ปัญหาเอาภายหน้า  

“พี่...พี่ไผ่ครับ  ขอบคุณนะครับ”  ริวขอบคุณแล้วซบไหล่พสุด้วยความสุข    พสุเองเสียอีกที่เป็นฝ่ายดันไหล่เด็กหนุ่มออกเพราะกลัวจะกระเทือนรอยช้ำบนหน้าอก

“นอนพักเถอะ  เดี๋ยวพี่จะโทรไปลางานกับพี่กรให้”

“พี่กรโทรมาแล้วครับ  บอกให้ริวพัก 3 วัน...แล้วพรุ่งนี้บ่ายๆ พี่กรจะมาเยี่ยม...เหลือแต่พี่จ๋าที่ริวยังไม่ได้โทรไป”

“งั้นก็ไม่ต้องโทรแล้ว  เพราะเมื่อกี้พี่ลางานกับพี่จ๋าให้แล้ว  พี่จ๋าเขาให้ริวพักได้ยาวเลย  หายแล้วค่อยไป”

“ครับ...แล้วพี่จะไปไหน” ริวรีบถามเมื่อเห็นพสุลุกขึ้น

“พี่จะออกไปท่องบทข้างนอก  ริวนอนพักไปเถอะ”

“ริวไปท่องบทด้วยสิครับ  ริวยังไม่เข้าใจอารมณ์ของตัวละครเลย”

“แต่พี่ว่าริวน่าจะนอนพักนะ”

“นะครับ...พรุ่งนี้พี่ก็ไปทำงานอีก  ทีนี้ใครจะต่อบทให้ริวละครับ...นะพี่นะ”

“อืม  ก็ตามใจ”  


ริวยิ้มแป้นหันไปหยิบบทละครของตัวเองแล้วลุกตามพสุออกไปที่ห้องนั่งเล่นเพราะที่นั่นมีกระจกยาวที่ผนัง  พสุช่วยริวทำความเข้าใจกับบทของตัวละครที่ริวได้รับ  และสอนวิธีแสดงสีหน้าอารมณ์รวมถึงวิธีออกเสียง  โดยเฉพาะฉากที่ต้องปะทะอารมณ์กันของเขากับริว  


“พอถึงตรงที่...ฉันไม่มีวันแพ้คนอย่างแกแน่ไวกูรณ์...ตรงนี้ริวต้องเน้นคำแล้วใส่ความรู้สึก เกลียด โกรธลงไปในคำพูดด้วยนะ...เอ้า! ไหนลองดู”

“ริวต้องกระชากคอเสื้อพี่ด้วยเหรอ”

“ต้องสิ...ก็ในสคริปต์เขาเขียนว่า ‘มาคัสกระชากคอเสื้อไวกูรณ์  แล้วตะคอกด้วยความโกรธ’ ริวต้องทำเสียงแบบโมโหสุดขีดนะ ลองดู”


ริวกระชากคอเสื้อพสุเข้าหาจนใบหน้าห่างกันเพียงนิดเดียว  เด็กหนุ่มชะงักเมื่อลมหายใจอุ่นๆ ของพสุเป่ารดใบหน้า  จมูกโด่งเรียวอยู่ใกล้จนแทบแตะกัน  ปากแดงอิ่มเป็นเงาชุ่มชื้น...ใกล้จนเห็นแผงขนตาของพสุได้อย่างชัดเจนทุกเส้น...


“...ริว...” พสุชะงักเมื่อปากอุ่นแนบลงมาบนปากเขา  ชายหนุ่มตัวชา  ไม่ทันคิดว่าริวจะจูบเขาดื้อๆ  ชั่วพริบตาที่ปากแตะกัน  ริวก็กลับถอนปากออกไป  แต่ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนใสจับจ้องเขานิ่ง  ประกายฉ่ำหวานด้วยความรักสะกดเขาไว้จนไม่อาจขยับตัว...ไม่ได้ถอยหนี  เมื่อเด็กหนุ่มแนบปากลงมาอีกครั้ง...


พสุหลับตา...ปล่อยใจให้เปิดรับสัมผัสอุ่นซ่านบนริมฝีปาก  เนื้ออุ่นนิ่มบดเคล้าลงมากลับทำให้เขาร้อนวาบไปหมดทั้งตัว  เพียงแค่ปลายลิ้นเปียกลื่นลูบไล้บนริมฝีปาก  ชายหนุ่มก็ยอมเผยอปากให้ริวแทรกลิ้นเข้ามาหา  กอดเกี่ยวปลายลิ้นตอบสนองอย่างลืมตัว  หวาน...หวาม...ร้อนเร่าจนเหมือนเลือดจะเดือดเป็นไอ  ต่างฝ่ายต่างกอดรัดกันและกันด้วยปลายลิ้น  แตะชิม ลูบไล้ และซอกซอนสำรวจกันอย่างไม่รู้จบ  ยิ่งจูบก็ยิ่งรู้สึกเหมือนโหยหากันและกันยิ่งขึ้น....


RRRRRRRR  

เสียงโทรศัพท์ทำให้พสุสะดุ้งสุดตัว  รีบถอยห่างจากริว  ชายหนุ่มใจหายวาบเมื่อรู้ตัวว่าเขากับริวจูบกันอยู่ในห้องนั่งเล่นที่พี่แมวอาจเดินเข้ามาได้ทุกเวลา   พี่แมวเปิดประตูเลื่อนเข้ามารับโทรศัพท์แล้วหันมาหาริว


“คุณริวคะ...ที่ศูนย์เขาโทรมาเรื่องรถค่ะ”

“ขอบคุณครับพี่แมว”  ริวรับคำแล้วลุกไปรับโทรศัพท์  พสุลอบถอนใจเฮือกอย่างโล่งอกเมื่อเห็นพี่แมวหันหลังเดินกลับเข้าไปในครัวโดยไม่มีทีท่าว่าจะสนใจพวกเขาอีก  ชายหนุ่มรีบเก็บของแล้วลุกหนีริวไปตั้งสติอยู่ในห้องนอน  


ทั้งที่ตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่ยอมให้ความสัมพันธ์ของเขากับริวเกินเลยกันอีก  แต่เพียงแค่ริวแตะ  เขากลับยอมอย่างง่ายดาย  ไม่ได้หลบเลี่ยงหรือขัดขืนเลยสักนิดตอนที่ริวจูบ  หนำซ้ำยังจูบตอบเด็กหนุ่มด้วยซ้ำ  ชายหนุ่มหน้าร้อนวูบเมื่อนึกมาถึงตรงนี้  นี่เขาเผลอตัวไปขนาดนี้ได้ยังไง  


“พี่...”  


พสุสะดุ้งเมื่อจู่ๆ ริวก็เปิดประตูเข้ามา


“พี่โกรธริวเหรอครับ”

“เปล่า”  ชายหนุ่มตอบแล้วหันหนีไม่กล้าสบตาริว  แต่ริวไม่ยอมแพ้  เด็กหนุ่มตามเข้ามาสวมกอดพสุจากทางด้านหลัง  แล้ววางคางลงบนไหล่ของพสุอย่างออดอ้อน

“ไม่โกรธแล้วทำไมหนีริวมาละครับ...”

“...ริว...อย่าทำแบบนี้อีกนะ...ถ้าเมื่อกี้พี่แมวเห็นจะทำยังไง”  พสุดุเสียงเบา  ฟังยังไงก็ไม่น่ากลัวสักนิด

“ถ้า...เราอยู่กันในห้องแบบนี้ละครับ...อยู่กันลำพังแค่สองคน...พี่จะยอมให้ริวจูบใช่มั๊ย” ริวถามเสียงนุ่มเบา  และลดเสียงลงแทบเป็นกระซิบข้างหูพสุในประโยคหลัง  พสุขนลุก  หดคอหนีอย่างไม่ตั้งใจ  

“เอ่อ...คือ...พี่...”

“ไหนพี่ว่าไม่โกรธ...พี่ไม่มองหน้าริวเลย”  เด็กหนุ่มตัดพ้อแล้วพลิกตัวพสุให้หันกลับมาเผชิญหน้ากัน  พสุสบตาหวานฉ่ำของริวแล้วเลื่อนตาลงต่ำเพื่อหลบตาเด็กหนุ่มอย่างลืมตัว  แต่ตาเจ้ากรรมดันมาหยุดอยู่ที่ปากริวแทน  ชายหนุ่มเผลอจ้องมองปากหยักบางที่ขยับเข้ามาหาเขาทีละน้อย  จนเห็นปลายจมูกโด่งแตะกับปลายจมูกเขา


ชายหนุ่มปล่อยให้ปากของพวกเขาสัมผัสกัน  เคล้าคลึง  สำรวจกันและกันอีกครั้ง  จนรู้สึกเหมือนหายใจไม่ทัน  ถึงได้ผละปากออก  แต่ไม่อาจถอยหนีไปจากอ้อมแขนของริวได้  ไม่รู้ว่าเพราะวงแขนแข็งแรงกอดรัดเขาไว้แน่นหนาหรือเพราะเขาเองที่ไม่ยอมผลักไส


“ริวคิดถึงพี่เหมือนใจจะขาด...ห้องที่ต้องนอนคนเดียวมันกว้างแล้วก็หนาวเหลือเกิน...พี่รู้สึกเหมือนริวบ้างมั๊ย?”  

ริวกระซิบถามแล้วจูบลงบนปลายจมูกของพสุเบาๆ  ก่อนจะไล้ปากจมูกไปบนผิวแก้มของพสุ  ลากไล้ไปจนถึงใบหูก็หยุด  แนบจมูกลงหายใจรดใบหูของพสุจนรู้สึกได้ถึงอาการขนลุกซู่ทั้งตัวของชายหนุ่ม


“ปะ...ปล่อยพี่ได้แล้วริว...พี่ลืมโทรศัพท์ไว้ข้างนอก  เดี๋ยวใครโทรมาแล้วไม่รู้” พสุบอกละล่ำละลักแล้วดันตัวริวออก  รีบผละหนีกันไม่ให้ริวตามไขว่คว้าตัวได้  ชายหนุ่มชะงักกึกเมื่อเปิดประตูออกไปเจอพี่แมวยืนอยู่หน้าห้อง

“มะ...มีอะไรหรือเปล่าครับพี่แมว”

“คุณตะวันกับคุณไวย์มาเยี่ยมคุณริวค่ะ...ตอนนี้รออยู่ที่ห้องนั่งเล่น”

“อ้อ! ครับ...ขอบคุณครับพี่แมว” พสุตอบรับด้วยใบหน้าจืดเจื่อน  ก่อนจะหันกลับไปเรียกริวให้ออกไปที่ห้องนั่งเล่นด้วยกัน


พี่แมวเดินกลับเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมน้ำและของว่างไปรับแขก  ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเพราะอะไรพสุถึงตกใจที่เห็นเธอ  เมื่อครู่ก่อนที่โทรศัพท์จากศูนย์รถจะมา  เธอกำลังจะยกขนมเข้าไปให้  แต่กลับได้เห็นริวจูบกับพสุเต็มสองตา  วูบแรกเธอตกใจจนทำอะไรไม่ถูกได้แต่ลนลานถอยกลับมานั่งทำใจอยู่ในครัว

แต่เธอไม่ใช่เด็กสาวแรกรุ่น  มีสามีมีลูกแล้ว  มิหนำซ้ำยังผ่านร้อนผ่านหนาวมานาน  เห็นคนมาก็มาก  ที่ตกใจเพราะไม่คิดว่าพสุกับริวจะมีความสัมพันธ์กันแบบนี้ไปได้  ในเมื่อที่ผ่านมาพสุก็เคยมีคนรักเป็นผู้หญิง...พี่แมวถอนใจยาว  ถึงอย่างไรเธอก็เป็นแค่แม่บ้าน  มีหน้าที่ทำงานบ้านไม่ใช่ไปสอดส่องเรื่องของนายจ้าง  ไม่ว่าพสุกับริวจะมีความสัมพันธ์กันแบบไหน  ก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะไปยุ่งเกี่ยวด้วย  เธอจึงตีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ได้สนิทเมื่อต้องออกไปเผชิญหน้ากับพสุและริว...

ริวแอบถอนใจอย่างหงุดหงิด  เพราะตะวันกับไวยากรณ์ไม่มีทีท่าว่าจะกลับง่ายๆ  ตั้งแต่สายๆ จนบ่ายคล้อยแล้วที่ทั้งคู่มาขลุกอยู่กับพวกเขา  พอตะวันทำท่าจะกลับพสุก็หาเรื่องมาชวนคุยตลอด  ไวยากรณ์นั้นยิ่งแล้วใหญ่  เพราะตั้งแต่มาก็เอาแต่ถามเรื่องเกี่ยวกับแก้วกุดันตลอดเวลา  จนริวอดคิดไม่ได้ว่าไวยากรณ์จะมาเยี่ยมเขาหรือมาเก็บข้อมูลเรื่องแก้วกุดันกันแน่


“กลับกันเถอะไวย์” จู่ๆ ตะวันที่นั่งฟังพสุกับไวยากรณ์คุยเรื่องแก้วกุดัน  ก็โพล่งขึ้นมาดื้อๆ

“อ้าว! จะรีบไปไหน  อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนสิ” พสุค้านแล้วลอบมองริวแวบหนึ่ง

“กินข้าวเที่ยงไปแล้ว จะให้อยู่กินข้าวเย็นอีกเหรอ  ไม่ดีกว่า...แค่นี้ก็มากวนจนริวไม่ได้พักแล้ว”

“จะรีบไปไหนละพี่  ก็อยู่กินข้าวเย็นกับพี่ไผ่อีกมื้อดิ  พี่แมวทำกับข้าวอร่อยออก” ไวยากรณ์รีบท้วง  เพราะเขายังอยากคุยกับพสุเรื่องแก้วกุดันต่ออีกสักหน่อย

“นั่นสิตะวัน” พสุได้ทีรีบสำทับ  อยากดึงตะวันกับไวยากรณ์ไว้อีกสักหน่อย  อย่างน้อยก็ให้พ้นอาหารเย็นไปก็ยังดี

“ไวย์ไม่เหนื่อยพี่เหนื่อย  ถ้าไวย์ยังไม่อยากกลับ  พี่กลับแท็กซี่ก็ได้  ไปนะไผ่ ไปนะริว...หายเร็วๆ นะ” ตะวันหันไปตบไหล่ริวแล้วก็ลุกขึ้น

“ครับ”

“เฮ้ยพี่!  กลับด้วยกันดิ  ผมจะปล่อยพี่กลับแท็กซี่ได้ไง...งั้นผมกลับก่อนนะพี่ไผ่  ไปนะริว  หายเร็วๆ ล่ะรู้ป่ะ”

“ครับ”

“อ้าว! เลยกลับกันหมด...นึกว่าจะอยู่กินข้าวเย็นด้วยกัน” พสุบ่นเบาๆ ขณะลุกออกมาส่งตะวันกับไวยากรณ์ที่หน้าบ้าน

“สงสารริวบ้างเถอะ  นั่งหน้าซีดขนาดนั้น  น่าจะได้นอนพักตั้งนานแล้ว”  ตะวันบอกทิ้งท้ายแล้วหันมาดึงกุญแจรถจากมือไวยากรณ์เดินลิ่วๆ ไปประจำที่คนขับ  ไวยากรณ์ไหว้พสุแผล็บแล้ววิ่งหน้าตั้งไปขึ้นรถ  เพราะขืนช้าเขาเองนี่แหละที่จะต้องนั่งแท็กซี่กลับ


พสุเดินกลับเข้ามาในบ้านแล้วชะงักเมื่อเห็นริวยันตัวลุกขึ้นแล้วกลับทำตัวงอ  หน้านิ่วด้วยความเจ็บ  ชายหนุ่มรีบปราดเข้าไปประคองริว  ก็พบว่าเด็กหนุ่มตัวรุมๆ  เหมือนจะมีไข้  จึงพาเข้าไปนอนพัก


“...พี่ขอโทษนะ...มัวแต่ชวนตะวันคุยจนริวไม่ได้นอนพัก” พสุบอกพร้อมกับส่งยาและแก้วน้ำให้  โดยเพิ่มยาแก้ไข้เข้าไปด้วย  ริวรับไปกินอย่างไม่เกี่ยงงอน  

“ไม่เป็นไรครับ”

“...หิวหรือเปล่า  เมื่อตอนเที่ยงก็กินข้าวไปนิดเดียวเอง”

“ไม่หิวครับ...แต่เหงา...พี่อยู่กับริวก่อนนะ”


พสุไม่ตอบ  แต่เมื่อริวดึงเขาไว้  ชายหนุ่มก็ยอมนอนลงข้างๆ แต่โดยดี  ริวพลิกตัวเข้ามากอดซบกับอกของพสุ  เด็กหนุ่มดึงมือขาวขึ้นมาจูบบนปลายนิ้วเรียวเบาๆ  แล้ววางไว้บนแก้มของเขา  ก่อนจะสอดแขนเข้าไปกอดรอบเอวพสุ  ชายหนุ่มลูบแก้มริวแล้วใจหาย  แก้มกลมๆ ที่เขาเคยดึงเล่น  ไม่มีเนื้อเหมือนเคย  คงเพราะริวผอมลงไปมาก  ใช่แต่เขาที่ทรมานกับการต้องแยกกันอยู่แบบนี้  ริวเองก็คงเจ็บปวดไม่น้อยกว่าเขา  พสุถอนใจยาว...ตอนนี้เขาเหนื่อยเกินกว่าจะฝืนใจตัวเองแล้ว  บางที...เขาอาจจะลองทบทวนเรื่องระหว่างเขากับริวดูอีกครั้งก็เป็นได้....


.............................................................


 “คัต!...เป็นอะไรไปไผ่  ทำไมวันนี้หลุดจังเลย” พี่พายบ่นอย่างแปลกใจ  เพราะปกติพสุเป็นคนทำงานง่ายและเตรียมตัวมาดีเสมอ  นานๆ จึงจะมีสมาธิหลุดแบบนี้สักครั้ง  จึงเป็นเรื่องแปลกของทุกคนในกองถ่าย

“ขอโทษครับพี่พาย  ขอผมพักแป๊บนะครับ”


พสุยกมือไหว้ขอโทษผู้กำกับและนักแสดงร่วมคนอื่นๆ   ก่อนจะรีบเดินไปยืนสงบสติอารมณ์อยู่ห่างๆ  โดยมีสายตาของริว มองตามด้วยความห่วงใย

วันนี้เป็นวันแรกที่เขากับริวเข้าฉากด้วยกันหลังจากที่ริวหยุดพักไปถึง 1 สัปดาห์  ทั้งที่ฉากปะทะอารมณ์แบบนี้เป็นงานถนัดของพสุแท้ๆ  แต่วันนี้เขากลับรวบรวมสมาธิไม่ได้  

พสุหน้าร้อนผ่าว  เขารู้ดีว่าทำไมเขาถึงไม่มีสมาธิ  ภาพที่ริวดึงคอเสื้อเขาเข้าไปจูบยังติดอยู่ในความรู้สึกไม่หาย  วันนี้พอต้องเข้าฉากด้วยกัน  กลายเป็นเขาเองที่นึกถึงแต่เรื่องตอนนั้นจนเกิดอาการเขินขึ้นมาดื้อๆ  


“ไผ่...เป็นไง เหนื่อยมั๊ย” พี่จ๋าทักยิ้มๆแล้วเอื้อมมือมาตบไหล่พสุเบาๆ  

“ขอโทษนะครับที่ผมไม่มีสมาธิ  เลยต้องเทคหลายหน”

“ไม่เป็นไร  พี่สั่งให้พักกองแล้วล่ะ  เดี๋ยวตอนบ่ายค่อยถ่ายต่อ”

“ขอโทษจริงๆ นะครับพี่จ๋า” พสุยกมือไหว้ด้วยความรู้สึกผิดจริงๆ  ชายหนุ่มนึกตำหนิตัวเองที่แยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวไม่ออก  จนทำให้คนอื่นต้องพลอยมาเสียเวลาไปกับเขาด้วย

“ไม่เป็นไรจ้า  อย่าซีเรียสๆ...จริงสิ! ไผ่รู้หรือยังว่าอาทิตย์หน้าเราจะไปถ่ายทำกันที่เกาะเต่าทั้งอาทิตย์เลย”

“ครับ  ทราบแล้ว” พสุตอบรับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน  เขารู้ว่าพี่จ๋าพยายามเปลี่ยนเรื่องเพื่อไม่ให้เขาเครียด  

“ไผ่เคลียร์คิวได้มั๊ยจ๊ะ”

“ได้ครับ  ช่วงนี้ที่บริษัทจะลดงานให้ได้พักก่อน  เพราะช่วงสงกรานต์คิวงานคงแน่นจนไม่มีเวลาพักแน่ๆ ครับ”

“งั้นไปกินข้าวกันดีกว่า...วันนี้มีของโปรดไผ่ด้วยนะ”  พี่จ๋าชวนแล้วคล้องแขนพสุให้เดินไปที่เต็นท์  แม่ครัวของกองถ่ายกำลังจัดอาหารขึ้นโต๊ะ  ริวที่นั่งท่องบทอยู่ห่างๆ  รีบลุกมาหาพสุ  สีหน้าเป็นห่วงของเด็กหนุ่มทำให้พสุพยายามตั้งสมาธิ  เขาจะไม่ยอมพลาดอีกเป็นอันขาด...............


...............................................

[aeyja55]

ว๊าวท่าทางมาม่าจะหมดลังแล้ว จะเริ่มหวานแล้วป่ะ

[EunJin]

พี่พสุใจอ่อนได้แล้วนะๆๆๆๆๆๆ เค้าสงสารหนูริวจะแย่แล้ว

[ณยฎา]

น้องริวกุ๊กกิ๊กเบาๆนะคะ ที่เกาะเต่าขอจัดหนักเลยน้าาา เอาให้หวานจุกอกตายกันไปข้างเลย

[yayee2]

ก่อนอื่นต้องขอบคุณทั้งคนเขียนทั้งคนโพสต์ค่ะ ลงยาวได้ใจมากกกกกค่ะ
ไผ่..รีบๆทบทวนให้ไวเลยเรื่องของหัวใจน่ะ ช้าไม่ได้น้า(ก็ถ้าช้า...คนอ่านใจจะขาดก่อนอ่ะดิ)
น้องน่ะเค้าเปิดใจมอบใจถวายให้ไผ่จนหมดแล้ว เหลือแต่ไผ่เองแหละ

[yoyo]

หวานจริงดิ  หวานจริงนะ
ห้ามหลอกกันน๊าา
แต่รุกทีละน้อยนี่เหนื่อยจริง ริวอดทนมาก  น่ากลัวมากสุด

[Chocorun]

มีอะไรให้ลุ้นกันตลอดเลย
ความหวานเริ่มมีให้เห็นกันทีละนิดแล้ว
อีกไม่นานไผ่คงเปิดใจรับริวได้ทั้งใจแน่ๆ
 

[nongrak]

มาขั้นนี้แล้ว ยอมรับและเผชิญกับปํญหาได้แล้ว
รักน้องริวก็ยอมรับเุถอะไผ่ คนอ่านลุ้นจนเหนื่อยแล้ว

[Ba_wh99]

โววววววววว.....

อีกนิดเดียวๆๆๆๆ....ไผ่จะยอมแพ้แล้ว!!!

ริวสู้ๆๆๆๆ

ริวน่ารักมากมาย.... 

[วิหคท่องนภา]

  ว้าย....อย่างนี้สิ  สมใจ  สมใจ....  

มีความสุขไปอีกวัน  เห้ออออ....

ขอกอดคนเขียนกะคนโพสต์หน่อย

[@StaR@]

เริ่มหวานแล้วดีใจจังเลย
ไผ่เริ่มเปิดใจมากขึ้นแล้วดีจัง
ขอแค่ไผ่อย่าคิดอะไรไปเองคนเดียวก็พอ
เดี๋ยวไปเกาะเต่าริวจัดหนักหน่อยดีมั้ย
 

[sukie_moo]

รีบๆทบทวนนะจ๊ะไผ่

[Cosine]

พี่แมวเห็นแล้วอ๊า 

[Piaanie]

รอแค่พี่ไผ่ยอมรับความจริงให้ได้เท่านั้นละ เรื่องมันจะได้ง่ายขึ้นซะที สงสารน้องจริงๆ

[lasom]

จัดหนักไปเลยไอ้เสือ พี่ไผ่จะได้กลายเป็นลูกแมวเชื่องๆซะที