หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[LimousinX9]

แอบมาส่องก่อนไปนอน  .....   

[NmornS]

อีกไม่ถึงครึ่งชม.ก็วันเสาร์แล้ววววว ว
จัดหนักมาเลย รอ รอ รอ ^^

[spring]

รออะไรกันเหรออออ   


*********************

ตอนที่ 97


ริวประคองวงหน้าของพสุไว้ในอุ้งมือทั้งสองข้าง  ไล้หัวแม่มือบนสันกรามและผิวตึงเนียนแผ่วเบาก่อนจะค่อยๆ แนบปากลงบนปลายจมูกโด่งแหลมแล้วลากไปหาแก้ม  สูดกลิ่นหอมอวลเก็บไว้ในอกแล้วค่อยไล้ปากไปทั่วซีกหน้าของพสุ  ก่อนจะวนกลับมาที่จมูกโด่งเพื่อข้ามไปยังผิวแก้มอีกด้าน  วกกลับมาแตะปากอิ่มตึง  คลอเคลีย ปัดผ่านแผ่วๆ  แล้วเด็กหนุ่มถอยออกมาเพื่อสบตากับพสุอีกครั้ง


“ริวรักพี่นะครับ  รักมากที่สุด...รักจนอยากจะกลืนกินพี่ไว้ในอก...อยากกอด...อยากจูบ...อยากมองหน้าพี่แบบนี้ตลอดเวลา...ถ้าเป็นไปได้ ริวอยากจะเก็บพี่ซ่อนไว้ไม่ให้ใครเห็นพี่ด้วยซ้ำ” เด็กหนุ่มยกมือพสุขึ้นจูบ  ไม่เพียงแค่หลังมือ  แต่ยังจูบไล้ลงไปถึงปลายนิ้วทีละนิ้วแล้วพลิกฝ่ามือนุ่มวางแนบไว้บนอกของตนเอง

“ข้างในนี้...มันมีแต่พี่คนเดียว”


แรงสะเทือนใต้ฝ่ามือเป็นจังหวะสม่ำเสมอ  แต่นั่นยังไม่เท่าแววตาหนักแน่นจริงจังที่ทำให้หัวใจพสุอบอุ่นเต็มตื้น  ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนใสที่มีไว้เพื่อมองเขาคนเดียวมาตลอด  นับตั้งแต่เจอกันครั้งแรกตราบจนทุกถึงวันนี้  ริวไม่เคยปกปิดว่ารู้สึกอย่างไรกับเขา  มีเพียงเขาเท่านั้นที่หลงเข้าใจไปว่าความรู้สึกที่ริวมีให้เขาเป็นเพียงความผูกพัน  เป็นความรักแบบเด็กขาดแม่ที่พอมีคนใจดีด้วยก็ติดแจ...ไม่สิ  ไม่ใช่ไม่รู้  แต่เขาเลือกจะปิดหูปิดตา  และหลอกตัวเองมาตลอดว่าระหว่างเขากับริวเป็นเพียงความผูกพันฉันท์พี่น้องเท่านั้น



พสุหลับตาลงแล้วลืมตาขึ้นมองหน้าริวอีกครั้งด้วยดวงตาที่มีหยาดน้ำคลอ


“พี่ยอมแพ้แล้วริว...พี่จะไม่หนีอีกแล้ว...” พสุบอกเสียงเบา  แล้วดึงมือขึ้นจากอกริวมาลูบไล้บนสันกรามของเด็กหนุ่ม  ก่อนจะเป็นฝ่ายแนบปากเข้าหาริวก่อน  กลีบเนื้ออ่อนนุ่ม  สัมผัสกันและกันแผ่วเบา  แล้วค่อยเบียดเคล้า  เพียงแค่ปากแตะกันหัวใจก็เต้นแรงราวกับจะกระดอนออกมานอกอก  ปากแนบปากกระชับชิด  ไร้ช่องว่าง  พสุไม่ถอยหนีเมื่อลิ้นของริวแทรกเข้ามาแต่ตอบรับด้วยลิ้นของเขา  ทักทาย  แตะชิมความหวานของอีกฝ่ายอย่างหลงใหล 


ริวถอนปากออกช้าๆ  ดวงตายังจับจ้องที่ปากอิ่มชุ่มชื้นเป็นเงาด้วยความเสียดายที่ต้องผละออก  เด็กหนุ่มเลื่อนตาลงมาที่เสื้อนอนของพสุแล้วค่อยๆ ปลดกระดุม  ทุกครั้งที่กระดุมหลุดออก  ปากบางก็จะแตะลากตั้งแต่แอ่งชีพจรลงไปหยุดที่กระดุมเม็ดถัดไป  ริวลากปากวนเวียนซ้ำอยู่อย่างนั้นจนกระดุมเม็ดสุดท้ายหลุดออก  แต่ยังไม่ทันลากปากต่ำลงไป  พสุก็เป็นฝ่ายดึงเขาลุกขึ้นแล้วปลดกระดุมเสื้อให้  ริวสอดแขนคล้องรอบเอวพสุ  แตะปากลงไปบนจมูกบ้าง  แก้มบ้าง  เป็นการหยอกเย้าระหว่างที่รอ  จนกระดุมถูกปลดออกหมดถึงก้มลงจูบปากที่เม้มแน่นเบาๆ  มือนุ่มที่วางมาบนอกเขาเย็นและสั่นจนรู้สึกได้ 

เมื่อเสื้อหลุดออกจากตัว  ริวก็ขยับเข้ากอดพสุวางใบหน้าลงบนซอกคอ  สูดกลิ่นหอมอวลจนซ่านซึมไปถึงสมอง  แตะชิมรสผิวตึงบริเวณลำคอด้วยปากและลิ้น  ขณะที่พสุลูบผมนุ่มและสันกรามแข็งแรงแผ่วเบา 

ชายหนุ่มทอดตัวลงพิงบนหมอนตามแรงดันของริว  ดวงตายังจ้องมองจมูกและปากร้อนๆ ที่ลูบไล้บนแผ่นอกเขาช้าๆ  เด็กหนุ่มเหลือบตาขึ้นมาสบตาเขายามตวัดปลายลิ้นเย้าหยอกกับยอดอก  แล้วค่อยๆ ดูดกลืนขบเม้มจนพสุเผลอหลุดเสียงคราง  ลมหายใจเริ่มสะดุดเมื่อริวไม่เพียงดูดกลืนยอดอก  แต่ยังขบเบาๆ ด้วยฟันแล้ว ตวัดเลียถูไถด้วยลิ้นจนเสียววาบไปทั้งช่องท้อง 

ริวลากจูบลงไปตามลอนกล้ามบนหน้าท้องลงไปเรื่อยๆ  หยุดลูบไล้ร่องบุ๋มของสะดือด้วยปลายลิ้น  ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนกางเกงนอนและกางเกงชั้นในของพสุลงไปพร้อมๆ กัน  ชายหนุ่มหน้าแดงซ่านด้วยความอายเมื่อความเป็นชายของเขาดีดตัวขึ้นทันทีที่เป็นอิสระ  ริวยังคงรูดกางเกงเขาออกไปจนพ้นตัว  แล้วเลื่อนตัวกลับขึ้นมาสบตากันอีกครั้ง  เด็กหนุ่มประคองเนื้อร้อนจัดของพสุไว้ในอุ้งมือ  บีบเบาๆ ราวกับจะทดสอบความแข็งแรง  ตาสีน้ำตาลยังมองพสุนิ่งขณะที่ปากลดลงไปหาส่วนร้อนในอุ้งมือ

พสุเผลอกลั้นใจยามเมื่อปากสีแดงอมส้มแตะลงบนส่วนยอด  อุณหภูมิในตัวเขาคงพุ่งพรวดเพราะพสุรู้สึกเหมือนร้อนวาบไปหมดทั้งตัว อาการเสียวแปลบแล่นมาตามกระดูกสันหลัง  แต่เมื่อลิ้นสีชมพูตวัดถูไถ  ชายหนุ่มก็สะโพกกระตุกด้วยความเสียวซ่าน  เผลอยกตัวขึ้นนั่งและดันไหล่ริวออก  แต่เด็กหนุ่มขืนตัวไว้  ริวจ้องตาเขาเขม็งขณะกลืนกินส่วนปลายเข้าไปในปาก  เพียงแค่สัมผัสกับโพรงปากร้อนผ่าว  พสุก็เสียววาบจนแทบกลั้นไว้ไม่อยู่ 


“..อือ...” ชายหนุ่มหลุดเสียงครางแผ่วแล้วรีบยกมือขึ้นปิดปาก  เมื่อริวขยับปากที่ดูดกลืนเขาลึกเข้าไปเรื่อยๆ  ท่าทางลังเล  เหมือนไม่คุ้นเคยของเด็กหนุ่ม  บ่งบอกถึงความอ่อนประสบการณ์  แต่กระนั้น  ทุกสัมผัสของริวก็ยังทำให้พสุสั่นสะท้านได้ตลอดเวลา

“ริว...” พสุเริ่มหอบหายใจ  เมื่อเด็กหนุ่มเม้มปากแน่นยามรูดปากออกช้าๆ  แล้วกลับกลืนกินเขาอีก แม้จะมีบางครั้งที่ฟันของริวครูดโดนบ้าง  แต่หากเทียบกับความรู้สึกเสียวซ่านในตอนนี้  พสุก็มัวเมาจนเกินจะทานทนแล้ว  กล้ามเนื้อหน้าท้องของพสุเกร็งเป็นระรอกเมื่ออารมณ์ถูกเคี่ยวขึ้นสูงลิบ
    
“ริว ริว  พี่..อึก...” พสุพยายามจะดันใบหน้าของริวออกเมื่อถึงขีดสุดของความอดทน  แม้เด็กหนุ่มจะยอมถอนปากออกแต่กลับไม่ยอมถอยห่าง  พสุเองก็ไม่อาจอดกลั้นไว้ได้อีก  สะโพกของชายหนุ่มกระตุก  หยาดร้อนๆ ที่ฉีดพุ่งออกมา  เลอะคอและหน้าอกของริวเต็มไปหมด  บางส่วนกระเด็นขึ้นไปถึงปลายคางของเด็กหนุ่มด้วยซ้ำ


พสุทิ้งร่างลงบนเตียง  หอบหายใจแรงด้วยความเหน็ดเหนื่อย  ร่างกายอ่อนเปลี้ยจนเหมือนไร้กระดูกไปทั้งตัว  ไม่มีแม้แต่แรงจะขยับปลายนิ้ว  แต่ก็พอรู้ว่าริวหายไปจากเตียงชั่วขณะ  กว่าจะรวบรวมเรี่ยวแรงได้  ริวก็ขยับขึ้นมาท้าวคร่อมตัวเขาไว้อีกครั้ง  พสุเหลือบมองลำคอและหน้าอกของริวก็พบว่าคราบน่าละอายนั้นหายไปหมดแล้ว  แต่ดวงตาฉ่ำเยิ้มพราวพรายนั้นเป็นประกายหยอกเย้าทำให้พสุเผลอหลบตา  ใบหน้าที่ยังอุ่นซ่านเพราะแรงสูบฉีดของเลือดกลับร้อนผ่าวยิ่งกว่าเดิม

ริวจูบหน้าผากพสุเบาๆ  แล้วลากจูบมาหยุดบนเปลือกตาทั้งสองข้าง  วนปากเล่นบนสันจมูกโด่งแล้วกัดบนปลายจมูกแหลมเบาๆ  เหมือนมันเขี้ยว  ก่อนจะช้อนใบหน้าของพสุขึ้นสบตา

พสุอยากหลบตาริว  แต่ดวงตาเป็นประกายเจิดจ้าของเด็กหนุ่มก็ดึงดูดเขาไว้จนยากที่จะต้านทาน  ริวก้มลงปัดปลายจมูกกับจมูกของพสุ  แตะต้อง  หยอกเย้าด้วยริมฝีปากจนเกิดเสียงจุ๊บเบาๆ ยามปากบางสัมผัสผิวแก้ม  เปลือกตา  ไหล่  หรือแม้แต่ปลายนิ้ว ทุกสัมผัสของริวเป็นไปอย่างทะนุถนอม  นุ่มนวล และชื่นชมบูชาราวกับพสุเป็นสมบัติล้ำค่า 

แม้จะรู้ตัวอยู่แล้วว่าจะเหตุการณ์จะต้องดำเนินไปอย่างไร แต่เมื่อริวสัมผัสร่องกลางสะโพก  พสุก็เผลอเกร็งตัวขึ้นทันที  นิ้วยาวนวดคลึงผิวอ่อนบางไวสัมผัสแผ่วเบา  พสุร้อนวาบทั้งหน้าจนทนสบตาริวไม่ได้  ต้องหันหนีไปทางอื่น

ริวไม่ได้ดึงดันเอาแต่ใจเหมือนครั้งแรก  หากแต่เป็นไปอย่างเนิบช้าและใจเย็น  เด็กหนุ่มสูดลมหายใจลึก  เขาเคยมีประสบการณ์มาแล้วว่าการพยายามกอบโกยความสุขอย่างตะกรุมตะกราม  จะมีเพียงเขาที่มีความสุข  แต่พสุจะเจ็บปวดแสนสาหัส

ริวควานปากตามติดแล้วแนบจูบอ่อนโยน  ขณะที่นิ้วก็นวดคลึงช่องทางที่หดเกร็งไปเรื่อยๆ จนคลายตัวจึงสอดนิ้วเข้าไป  แม้จะเพียงปลายนิ้วก็ยังถูกบีบรัดต่อต้านจนแทบหลุดออก  แต่เด็กหนุ่มก็อดทนรออย่างใจเย็น  จนแรงต่อต้านค่อยๆลดลงพอให้เคลื่อนไหวนิ้วได้  ริวจึงค่อยๆ ขยับนิ้วแทรกเข้าไปช้าๆ  นวดคลึงรอบๆ รอจนช่องทางคับแน่นผ่อนคลายและสอดแทรกนิ้วเพิ่มเข้าไป  เพื่อให้แน่ใจว่าพสุพร้อมสำหรับเขาจริงๆ
 

“ริวรักพี่” คำยืนยันอ่อนโยนกระซิบแผ่วข้างหูขณะชำแรกกายเข้ามา 


พสุกัดฟันแน่นเพื่อกลั้นเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด  ยังดีที่ริวหยุดทั้งที่เพิ่งเข้ามาเพียงนิดเดียว  ตอนแรกพสุคิดว่าริวจะถอย  แต่เด็กหนุ่มกลับกดตรึงสะโพกเขาให้อยู่นิ่ง  ขณะจูบไซ้ไปตามใบหน้าและลำคอ  แล้วมาหยุดที่ยอดอกตึงเขม็งของพสุ  ปลายลิ้นถูไถกอดเกี่ยวกระตุ้นอารมณ์ให้เตลิด  พสุสูดหายใจลึกเป็นจังหวะเดียวกับที่ริวกดกายแทรกเข้ามาเช่นกัน  แม้จะขยับเข้ามาทีละน้อย  แต่ไม่นานริวก็สอดกายเข้ามาอยู่ในตัวของพสุได้จนหมด  พสุพยายามผ่อนลมหายใจเพราะร่างกายตึงเขม็ง  เจ็บแปลบ จนรู้สึกเหมือนเพียงหายใจแรงๆ เขาก็พร้อมจะฉีกขาดออกเป็นสองส่วน

ปากอุ่นพรมจูบไปบนใบหน้าชื้นเหงื่อ  แล้วลากลงมาหยุดแนบจูบเรียกร้อง  เร่าร้อนในปากของพสุ  ต่างฝ่ายต่างกอดเกี่ยวปลายลิ้นเข้าหากัน  ดูดดื่มลูบไล้กันและกัน  รสหวานซ่านยามปลายลิ้นกอดเกี่ยว  รสชาติของคนรัก ที่ทุกอณูเนื้อเหมือนอาบด้วยน้ำผึ้ง  หวานละมุนและเชื้อเชิญให้ลงลิ้นดูดกินอย่างไม่รู้เบื่อ  ยิ่งลิ้มรสก็ยิ่งกระหาย  ปรารถนาจะดื่มกินให้มากยิ่งกว่านี้

ริวถอนปากออกมาแต่ยังจ้องตาพสุนิ่ง  เด็กหนุ่มยกมือที่จิกกำหมอนของพสุขึ้นมาจูบแล้ววางไว้บนต้นคอ  ขณะค่อยๆถอนกายออกช้าๆ  ความรู้สึกโล่งวูบแต่เสียวแปลบลงไปถึงปลายเท้าทำให้พสุเผลอสูดหายใจแรง  แล้วริวก็ดันกายกลับเข้ามา  อัดแน่น  เติมเต็มอีกครั้ง    พสุกัดปากแน่นเพื่อกลั้นเสียง  เจ็บ  ร้อน  และอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก  ได้แต่หวังให้ริวถึงจุดหมายให้เร็วที่สุดเพื่อเขาจะได้หายทรมานเสียที


“พี่...เจ็บมากเหรอครับ...” ริวกระซิบถามแล้วแนบปากลงเคล้าเคลียจนพสุต้องยอมคลายฟันออก  ปล่อยให้ลิ้นอุ่นสอดลึกเข้าไปในปาก  ส่วนล่างผนึกกันแน่นจนรู้สึกได้ถึงแรงเต้นตุบของส่วนที่แทรกอยู่ในตัวเขาจนพสุเผลอเกร็งตัวอย่างไม่ตั้งใจ

“อุ๊ก!...” ริวอุทานสะโพกกระตุก  ช่องทางคับแน่นบีบรัดรุนแรงจนเสียววาบไปทั้งสะโพก  เด็กหนุ่มผละปากออกจากพสุแล้วคว้าเอวเขาไว้แน่น  ใบหน้าแดงก่ำดูเหยเกเพราะทรมานที่ต้องอดกลั้นไว้

“ริว...ขยับเถอะ..”  ....จะได้จบๆ ไปเสียที  ประโยคสุดท้ายพสุไม่ได้เอ่ยออกไป  แต่พอเขาอนุญาตริวก็เริ่มถอนกายออกแล้วดันกลับเข้ามาใหม่  แม้จะเป็นไปอย่างนุ่มนวลแต่จังหวะการสอดกายก็เร็วกว่าตอนแรกจนพสุได้ยินเสียงเสียดสีของผิวยามร่างกายเคลื่อนไหว  น่าละอาย...แต่ร่างกายกลับร้อนยิ่งกว่าเดิม  เสียงลมหายใจของเขาและริวเริ่มหอบกระชั้น 

 “รักนะครับ...รักที่สุด” ริวกระซิบคำรักหอบกระเส่าข้างหูพสุ  ทุกครั้งที่แทรกกายลึกกลับเข้ามา บริเวณที่เสียดสีกันร้อนจนเหมือนจะลุกไหม้  ช่องทางอ่อนไหวรับความรู้สึกยามส่วนแข็งแกร่งแทรกผ่านไว้ได้ทั้งหมด  มันไม่ใช่แค่ความเจ็บปวดเท่านั้น แต่พสุยังเริ่มรู้สึกถึงความเสียวกระสันปะปนเข้ามาทีละน้อย จนกระทั่งบดบังความเจ็บปวดไปจนแทบไม่เหลือ 


ริวมองใบหน้าแดงซ่านที่ส่ายไปมาอยู่บนหมอน  ฟันขาวกัดเม้มปากล่างแน่นแต่ก็ยังได้ยินเสียงครางในลำคอลอดออกมาเบาๆ  ริวก้มลงสอดแขนเข้าไปใต้หลังพสุเพื่อล็อคไหล่ไว้เป็นหลักยึด  อาการเกร็งตัวบีบรัดแรงทุกครั้งที่เขาถอนกายออกทำให้ริวรู้สึกเหมือนจะคลั่ง  กลิ่นกายของพสุดูจะหอมแรงยิ่งขึ้นในยามนี้  กลิ่นอายแห่งความร้อนรุ่มที่ชวนเคลิบเคลิ้มมัวเมาซ่านขึ้นไปในสมอง  ปากแดงก่ำชุ่มชื้นของพสุอยู่ห่างเพียงนิดเดียวเย้ายวนให้ต้องลงปากลิ้มรสหวาน  แต่สะโพกของเด็กหนุ่มก็ขยับไม่หยุด 

อาการเสียวซ่านที่ก่อตัวในช่องท้อง  เริ่มกินพื้นที่ลามเลียไปทั้งตัว  เสียวแปลบปลาบไปตลอดไขสันหลัง  ความร้อนไหลซู่ผ่านลงไปถึงปลายนิ้วจนต้องจิกเกร็งกอดรัดร่างที่โถมกายกระชั้นอยู่บนตัว  พสุรู้สึกได้ถึงอาการลุกชันของทุกขุมขน  เหงื่อหยาดหยดลงทุกครั้งที่ริวขยับเร่งจนอาบกายชุ่มเปียกลื่น  วงแขนที่โอบรัดต้นคอของริวจึงกระชับแน่นขึ้นเพื่อรับทุกแรงปะทะ  เสียงผิวเสียดสีบาดหู  แต่ร่างกายเขากลับร่ำร้องเรียกหาริวตลอดเวลา  ทุกครั้งที่ริวเคลื่อนกายออก  จึงเหมือนความสุขจะถูกพรากไป  ชายหนุ่มเกร็งตัวบีบรัดไว้แน่นอย่างไม่รู้ตัวทำให้ริวแทบขาดใจด้วยความเสียวกระสัน 

เด็กหนุ่มเร่งสะโพกถี่ยิบ  เสียงสูงนุ่มครวญครางแต่ชื่อเขากระตุ้นให้ความร้อนในกายยิ่งพุ่งทะยาน    ริวกัดฟันกรอดเมื่อช่องทางคับแน่นบีบรัดเขารุนแรงถี่ยิบ  ร่างข้างใต้เขาเกร็งขึ้นทั้งตัวขณะที่เขายังเคลื่อนไหวไม่หยุด  เพราะเขาเองก็กำลังจะแตะเส้นชัย 

ชั่วพริบตาที่ความร้อนอัดแน่นในกายระเบิดออก  ความรู้สึกอุ่นซ่านในอกก็ไหลวาบไปทั่วร่าง  ไม่เพียงร่างกายที่ผนึกกันแนบสนิท  แต่หัวใจที่เต้นระรัว  เหมือนจะหยุดนิ่งไปชั่วขณะก่อนจะกลับมาเต้นโลดแรงด้วยจังหวะเดียวกัน  ต่างสัมผัสได้ถึงความเป็น “หนึ่งเดียว”  ความสุขพร่าพราย  เบ่งบาน  เอ่อท้น ส่งผลให้สมองว่างเปล่าขาวโพลน  ไม่มีอดีต  ไม่มีอนาคต  ไม่มีสิ่งใดนอกจาก “กันและกัน”


“ริวรักพี่...” ริวหลุดเสียงครางกระเส่า  แล้วแนบปิดปากนุ่มไว้แน่น  ร่างกายเกร็งกระตุกโดยที่เขาควบคุมไม่ได้  ธารร้อนๆ ไหลทะลักจากร่างกายเขาเข้าไปในช่องทางร้อนจัดที่ยังบีบรัดไม่หยุดจนชุ่มโชก  ความรู้สึกสุขสม  เสียวซ่าน  ปรี่ล้นขึ้นมาท่วมท้นจนเหมือนจะสำลัก  หัวใจเต้นระรัวจนแทบทะลุออกมาภายนอก  หูได้ยินแต่เสียงหอบหายใจรุนแรง  ขณะที่วงแขนเขากอดรัดร่างข้างใต้ไว้แน่นด้วยความหวงแหน


พสุพยายามผ่อนลมหายใจ  หูเขายังอื้อ  ร่างกายอ่อนเหลวปวกเปียกเหมือนเขาละลายเป็นน้ำไปแล้ว  ไม่เพียงความสุขสมทางกาย  แต่ความรู้สึกอบอุ่น  อิ่มเอม  ยามร่างกายถูกเติมเต็มนั้น อุ่นซ่านไปถึงหัวใจ… 



..................................................................



เสียงโทรศัพท์ปลุกให้ริวสะดุ้งตื่นขึ้นมา  เด็กหนุ่มรีบรับสายเพราะกลัวพสุจะตื่นขึ้นมาอีกคน

“ครับ...” ริวตอบรับเบาๆ  แล้วค่อยๆ ถอยลงจากเตียงทั้งที่ร่างกายเปลือยเปล่า  เด็กหนุ่มรีบเข้าไปในห้องน้ำแล้วเลื่อนประตูปิดกันเสียงลอดออกไปข้างนอก

“ไผ่เหรอจ๊ะ...เดี๋ยวรถออกตอน 7 โมงนะ”  พี่จ๋าเตือนเสียงติดจะเกรงใจนิดๆ  เพราะใกล้เวลารถออกแล้วยังไม่เห็นพสุกับริวไปรอขึ้นรถ

“ไม่ใช่พี่ไผ่หรอกครับ  ริวเอง”

“อ้าว! ริวเหรอลูก...” พี่จ๋ารับคำงงๆ  เพราะเธอโทรเข้าเบอร์พสุ

“พี่จ๋าไม่ต้องรอริวกับพี่ไผ่นะครับ”  ริวรีบบอกเพราะเมื่อคืนเขาได้ยินพสุบอกพี่จ๋าว่าจะขอกลับพร้อมรถตู้ของกองถ่าย

“ทำไมละจ๊ะ?”

“คือ...ริวว่าจะอยู่เที่ยวอีกวันครับ  ค่อยกลับเครื่องพรุ่งนี้”

“เอางั้นเหรอจ๊ะ  โอเค  ตามใจจ้ะ  งั้นไว้เจอกันที่กรุงเทพนะลูก”

“ครับ  ขอบคุณครับพี่จ๋า”  ริววางสายแล้วตัดสินใจปิดเครื่อง  ก่อนจะกลับมาสอดตัวในผ้าห่มผืนเดียวกับพสุอีกครั้ง......


อาการมึนงงและลมหายใจร้อนๆ ทำให้พสุแน่ใจว่าเขามีไข้  ชายหนุ่มขยับตัวแล้วนิ่วหน้าเพราะรู้สึกเจ็บแปลบจากสะโพกไปถึงบั้นเอวจนต้องนอนนิ่งๆ อยู่ครู่หนึ่ง  แล้วถึงค่อยๆ ขยับตัวอีกครั้ง  แต่พอพลิกตัวนอนหงายก็เจอกับดวงตาสีน้ำตาลใสที่จับจ้องเขาอยู่จนแทบชิด 

พสุหน้าร้อนวาบ  หัวใจเต้นรัวจนแทบหลุดออกมานอกอก  เพราะพอเห็นดวงตาสีน้ำตาลคู่นี้  ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก็ดูเหมือนจะย้อนกลับมาเป็นฉากๆ ในหัว  ไม่แค่อาการขัดเขิน  แต่ยังมีความเก้อกระดากและละอายทำให้เขาไม่กล้าสบตาริว  ถึงจะพยายามบอกตัวเองให้เตรียมใจรับผลของการตัดสินใจของตัวเองไว้แล้ว แต่ลึกๆ พสุรู้ดีว่ามันยากที่จะยอมรับความสัมพันธ์นี้ได้

 ปากบางแตะลงบนปลายจมูก  แล้วเลื่อนลงไปแนบจูบเรียกร้องจนพสุต้องจูบตอบอย่างยอมจำนน...เขาไม่เคยต่อต้านริวได้เลยสักครั้ง...ไม่ใช่เพราะพละกำลัง  แต่เพราะใจเขาเองที่อ่อนให้เด็กหนุ่มตลอด
ริวยอมปล่อยปากของพสุเป็นอิสระหลังจากได้จูบจนพอใจ  เด็กหนุ่มแตะหน้าผากกับหน้าผากของพสุเพื่อวัดไข้


“พี่มีไข้นี่ครับ  เดี๋ยวกินข้าวต้มสักหน่อยก่อนนะครับ  จะได้กินยา” เด็กหนุ่มเตือนเสียงนุ่ม  จมูกและปากยังเคล้าเคลียอยู่บนแก้มและใบหูของพสุ  ขณะที่อ้อมแขนยังกอดรัดร่างเปล่าเปลือยแนบชิด

“กี่โมงแล้วริว”  พสุถามเสียงแปร่งพร่า  หลังจากเอียงหน้าหนีปากของริวพ้น  พร้อมกับกวาดตาไปรอบๆห้อง


“เก้าโมงกว่าแล้วครับ”

“อะไรนะ...แย่จริง  ป่านนี้ทางกองถ่ายเขาไม่รอเราแย่แล้วเหรอ” พสุอุทานด้วยความตกใจแล้วขยับลุกขึ้น  แต่เจ็บสะโพกจนต้องทิ้งตัวลงบนเตียงอีกครั้ง  หรือจะให้ชัดก็คือหลุดกลับเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของริวอีกรอบ  เพราะทันทีที่เขาทิ้งตัวลงไปริวก็กางแขนรับแล้วตวัดตัวเขาเข้าไปกอดไว้แน่น

“ไม่ต้องลุกแล้วครับ  พี่จ๋าโทรมาตามตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว  ริวก็เลยบอกไปแล้วว่าไม่ต้องรอเรา” ริวตอบเสียงใสแล้วจูบแก้มพสุซ้ำอย่างไม่รู้เบื่อ  เพียงแค่ได้สูดลมหายใจที่มีกลิ่นกายของพสุ  ในอกก็พองฟูด้วยความสุขจนล้น

“ไม่ต้องรอ?...แล้วเราจะกลับยังไง  กลับเครื่องบ่ายนี้เหรอ?” พสุถามแล้วขยี้หัวคิวเบาๆ เพราะยังมึนๆ หัวอยู่  ปล่อยให้ริวซุกไซ้หากำไรกับร่างกายเขาต่อไป  โดยไม่มีทีท่าว่าจะขัดขืน

“พี่ลืมไปหรือเปล่า  ว่าเรายังขึ้นเครื่องไม่ได้  เราเพิ่งดำน้ำลึกมานะครับ  ครูฝึกเขาก็บอกว่าต้องรอให้ร่างกายปรับตัวอีกสักวันก่อน ถึงจะขึ้นเครื่องได้” ริวถามแล้วยันตัวขึ้นท้าวแขนคร่อมตัวพสุไว้

“พี่รู้ไง  ถึงได้จะกลับกับรถกองถ่าย...แล้วอย่างนี้จะทำไง  กลับรถทัวร์ดีมั๊ย”

“กลับเครื่องสิครับ  แต่กลับพรุ่งนี้ก็ทัน  ริวโทรไปเช็คมาแล้ว  พรุ่งนี้สายๆ เราขึ้นเรือไปลงที่สมุย  แล้วค่อยขึ้นเครื่องกลับกรุงเทพกัน”  ริวตอบพลางพลิกกายขึ้นทาบทับตัวพสุ  ใต้ผ้าห่มทั้งเขาและพสุต่างไร้อาภรณ์ปกปิด  เนื้อแนบเนื้อเบียดกระชับขนาดนี้มีหรือที่จะไม่ “รู้สึก”

“แต่...” พสุทำท่าจะค้าน  แต่ริวปิดปากเขาด้วยปากของตัวเองเสียก่อน  จูบหวานๆ พาอารมณ์ให้เตลิดได้ไม่ยาก 


พสุผ่อนลมหายใจช้าๆ อย่างอ่อนใจ  ยังไงเขาก็เป็นผู้ชาย  กอดจูบลูบไล้กันขนาดนี้คงยากที่จะไม่รู้สึกรู้สมไปด้วย  แต่เขายังเจ็บระบมขนาดนี้  ถ้าริวจะดึงดันให้ได้จริงๆ  เขาคงได้ป่วยยาวแน่...พสุคิดแล้วก็ลืมเลือนไปเพราะปากอุ่นที่ซุกไซ้บนทรวงอกกำลังเล่นงานเขาจนแทบคิดอะไรไม่ออก 


“อ๊ะ! “ พสุตัวกระตุกเมื่อนิ้วยาวนวดคลึงช่องทางที่ยังเจ็บระบม  ริวเงยหน้าขึ้นจากซอกคอเลื่อนตัวลงไปนั่งระหว่างขาเขา  แล้วแหวกสะโพกเจ็บระบมออกดูดื้อๆ  พสุพยายามดิ้นหนีด้วยความกระดาก  แต่ขยับทีก็เจ็บที  สุดท้ายก็จำต้องข่มความอายนอนนิ่งๆ ปล่อยให้ริวดูตามสบาย 


ริวช้อนตัวเขาขึ้นนั่งเอนๆ พิงหมอน  แล้วลุกไปโทรสั่งข้าวต้มจากทางรีสอร์ททั้งที่ร่างกายยังเปล่าเปลือย  พสุเหลือบมองร่างเปลือยของเด็กหนุ่มแวบเดียวก็เบือนหน้าไปทางอื่น    มันยากที่จะทำใจว่าร่างที่แน่นด้วยมัดกล้ามงดงามนี้  คือคนที่กอดก่ายเขาอยู่ใต้ผ้าห่มเดียวกันทั้งคืน

ริวสั่งอาหารเสร็จก็หันไปสวมเสื้อผ้าลวกๆ  ไม่ถึง 5 นาทีก็มีเสียงเคาะประตู  ริวออกไปเปิดประตู  แล้วรับถาดอาหารเข้ามาวางให้พสุบนเตียง


“เดี๋ยวริวมานะครับ...พี่กินข้าว  แล้วก็กินยาแก้ไข้ก่อนนะ”  ริวจัดยาแก้ไข้กับแก้วน้ำมาวางไว้ให้ที่โต๊ะข้างเตียง  แล้วชะโงกมาจูบแก้มเขาก่อนจะรีบร้อนออกไป  พสุฝืนกินข้าวให้มากที่สุดเท่าที่จะทนกินไหว  เพื่อกันไม่ให้ปวดท้องเพราะยาแก้ไข้คงกัดกระเพาะ  ชายหนุ่มค่อยๆ เลื่อนตัวลงนอนทันทีที่กินข้าวกินยาเสร็จ  ทั้งที่อยากจะอาบน้ำแต่สภาพร่างกายแบบนี้เขาคงเดินไปถึงประตูห้องน้ำไม่ไหวแน่ๆ  จึงทำได้เพียงนอนพักให้ร่างกายได้ฟื้นตัวให้มากที่สุดเท่านั้น..........



………………………………………..



********************

อีกสองวันเจอกันใหม่ 

[IIMisssoMII]

กรี๊ดดดดดดดด  แวะมาดูก่อนไปนอน
ในที่สุดดดก็....

ฟินาเล่

ละมุนมากกกกกกก  อบอุ่นจนแทบร้อนเลย  

บวกหนึ่งค่าาาา

ปล. คืนแรกที่พร้อมใจ จากนั้นก้อฮันนีมูนต่อเลย ไม่ต้องกลับ กทม แล้ว

[Noi]

 

[samsoon@doll]

[kabung]

 

[mimirin]

เค้าก็รอตอนนี้นี่แหละตัวเอง   

[aisen]

เสร๊จไปอีกรอบ

[ladymoon_yy]

 
ดีนะที่เข้ามาดูก่อนนอน.....
มันเป็นอะไรที่....

[iota]

กำลังจะนอนแล้วเชียว
เข้ามาเห็นพอดี

[อิสระ]

ในที่สุด!ในที่สุด!ในที่สุด!
วันนี้ที่รอคอยก็มาถึง
มาเจอเอายามดึกก่อนนอน
ตาตื่นทันที
คงหลับลงล่ะทีนี้

[ณยฎา]

ริวไปไหน? อย่าทิ้งพี่ไผ่ไว้คนเดียวน้าาา คนป่วยสะโพกร้าวต้องการคนประคบประหงม
ปล. 2วันเลยหรอ รอไม่ไหว

[veevee]

 


เรียกเลือดทามกลางอากาศหนาว

[CIndY59]

ผ้าหง ผ้าห่มไม่ต้อง กองไฟ หรืออะไรที่ไหน
ก็ร้อนแรงได้ไม่เท่าตอนนี้

 

ที่ทนหนาวมา 2 วัน โคตรคุ้มมมม

  :กอด1:กอดคนแต่งสัก ล้านที

ปล.จะนอนฝันร้อนแรงไหมเนี่ยยย

[A-J.seiya*]

กระแทกบวกแทบไม่ทัน โฮๆๆ
เขินมากจริงๆ ขอบอก
ขั้นตอนละเอียดมากกกกกก
อร๊ายยยยยย
ในที่สุด วันนี้ที่รอคอยยยยยยย  มาแล้วสินะ
><
ขอให้หวานนนนนน  หวานกันมากยิ่งขึ้น !!!!!!

[yoyo]

 
วู๊วววว ในที่สุด
ดีใจกับริว ฮิ้ววววว

[indy❣zaka]

 
STRIKE!!!!! 

[£.Ma|e¥]

กรี๊ดดดดดดด นี่แหละที่รอคอย  อยากจะกระโดดโลดเต้นซะจริงจริ๊ง อร๊ายยย มีความสุข
จากนี้ไปมาม่าเราจะทำการเขี่ยมันทิ้งไปไกลๆ จะเหลือแต่ของหวาน ความหวานเท่าน๊านนน
พี่ไผ่ขา~ พอพี่ยอมรับใจตัวเองแบบนี้แล้ว พี่รู้ตัวมั๊ยคะ ว่าน่ารักมากกกก
จากความคิดที่หนูว่าพี่ไผ่แย่ยังงั้นยังงี้ ว่าพี่ไผ่เป็นวัยทองบ้างล่ะ โฮะๆๆ
ความคิดนั้น ไม่รู้ว่าหายวับไปไหนแล้ว เหลือแต่ที่ว่าพี่ไผ่น่ารักที่ซู๊ดดดด
ส่วนหนูริว โอ้ ไม่อยากจะเชื่อว่าหนูริวจะพัฒนาการได้ช่ำชองและรวดเร็วได้ใจชั้นแบบนี้ คึคึ
หวานกันให้น้ำทะเลหวานไปด้วยเลยค่า~

สุดท้าย เราจะลืมผู้มีพระคุณผู้นี้ไม่ได้เด็ดขาด ขอเสียงตบมือให้กับอลันผู้ล้ำเลิศหน่อยค่า กรี๊ดดด รักอลัน~

ปอลองกุงเกงลิง : อ๊ากกกก 2 วัน ไม่จริ๊งงง เร็วกว่านี้ไม่ได้หรอคะ T^T กำลังหวานได้ที่ หุหุ

[zeen11]

เม้มท์อะไรไม่ออก นอกจาก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
 

[dragonfly08]

เป็นฉากรักที่ละเมียดละไมจริงๆ เห็นถึงความอ่อนไหว ความวาบหวาม ความรักที่ิริวถ่ายทอดให้พี่ไผ่ได้รับรู้
มันโรแมนติกจริงๆนะ

[tutu]

  :-[แช่มชื่นซะที

[SweetSmile]

คุ้มค่ากับการรอคอย

พี่ไผ่ใจอ่อนแล้ว~เย้
พี่ไผ่ยอมรับความรู้สึกของตัวเองแล้ว
คราวนี้คงจะมีแต่ความหวานเนอะ

น้องริว~พี่ไผ่ยอมแล้วก็จริง
ยังไงก็ทะนุถนอมพี่ไผ่เค้ามั่งน๊า
อย่าจัดหนักนัก ดูดิพี่ไผ่ไข้ขึ้นเลย

[Tageszeit]

   
อากาศหนาวๆคู่นี้ทำให้อุ่นจนร้อนกันเลยทีเดียว

[1st prince]

อร๊ากกกกกกกกกกกกก
นายริวร้ายไม่ใช่เล่นนะครับ
เอาซะพี่ไผ่สยิวเลยย
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก

 

[engrish]

ในที่สุด!!! พี่ไผ่ก็ยินยอมพร้อมใจจนได้
แต่แน่ใจเหรอว่าริวมันเคยเป็นเด็กไร้เดียงสามาก่อน อะไรมันจะช่ำชองขนาดนั้นประสบการณ์ของพี่ไผ่ไร้ความหมายไปเลย เสร็จหนูริวจนได้ 555
กด+ให้จ้า อีกสองวันเนอะ เจอกัน

[kissme]

  เยสสสสสสสสส...ในที่สุด

[mahmeow]

หนูริวไปไหนแล้วละนั่น...55+
พี่ไผ่แย่เลย...ช่วงนี้ต้องคอยเอาใจพี่ไผ่เยอะๆหน่อยเนอะ..
ตอนนี้น่ารักดีคะ...คู่นี้เหมือนเปลี่ยนหน้าที่กันเลย..
หนูริวมาดูแลพี่ไผ่ซะงั้น..^ ^

[lovevva]

 
o13ในที่สุดริวก็ชนะใจไผ่จนได้

[ammer]

ฉลอง!!!พี่ไผ่ยอมรับใจตัวเองแล้ว วู้ๆๆๆ
เป็นบทอัศจรรย์ที่ทั้งหวาน นุ่มนวล ร้อนแรง
กรี๊ด!!!! อิ่มอกอิ่มใจค่ะ