หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[DarKLasT]

อ่ายังไม่มาหรอ

[kny]

**************

ข้อแรก  อย่างที่เคยบอกไปว่าตอนนี้เขียนตอนจบอยู่  แต่...ก่อนหน้าตอนจบ มันเป็นฉาก NC ที่แบบติดๆ กันหลายชอต  ก็ฮันนีมูนอ่านะ....พอส่งให้บรรดาผู้ตรวจ  ก็ได้รับคอมเมนต์กลับมาว่า เยอะเกินไป ริวหื่นเกิ๊น  ก็เลยอยากรู้ว่า  NC เยอะไป  จะเอียนกันมั๊ยอ่าคับ  จะเอาออกดีมั๊ย  หรือจะตัดไปโคมไฟ  ข้างฝา  ผนัง  อะไรแบบนี้แทนดี (ตัดเฉพาะที่ลงที่นี่ อิอิ)


ให้คนอ่านตัดสินใจเนาะ  จะได้ไม่มีใครมาบ่นว่า  เยอะไป  ไม่สนุก  เอียนแล้ว  หรือคนแต่งแม่มหื่น

แฮ่...(ป้าเปล่านะ  อิริวมันหื่นของมันเอง)

 

ไม่รู้ว่าเยอะแค่ไหน โดยส่วนตัวNC อ่านได้ไม่ซีเรียส แต่ถ้ารู้สึกเยอะจะอ่านๆ ผ่าน หรือข้าม &ซ้ำ แล้วแต่ความ :haun4:ส่วนตัว
ปล."(ป้าเปล่านะ  อิริวมันหื่นของมันเอง)" ริวมันยังเด็กแค่ขาดความอบอุ่น เนอะริวเนอะ

[SuSaya]

คงต้องอ่านพรุ่งนี้แล้วแหละ...

[DarKLasT]

อ่าวสุจะแอบไปนอนแล้วหรอ

น้องนิลาอ่ะเมื่อไหร่จะต่อครับ

รอริวกับไผ่อยู่อยากอ่านตอนหวานๆ

[CIndY59]

รออยู่เหมือนกัน มืดล่ะน้า >w</
ร้องเพลงรอ 

รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด เธอจะมาเธอจะมาเมื่อไหร่ ~~(จำไม่ได้แล้ว ร้องรอบกองไฟเมื่อสมัยนานมาแล้ว 55)

จะรอไปเรื่อยๆล่ะกัน ไม่ได้อ่านเราไม่นอน ฮิ้ววว

[Tageszeit]

1)จัดมาครับ กว่าจะหวานได้ลุ้นแทบแย่ 2)ซื้อแน่นอนครับ     3)รอตอนพิเศษครับ

[spring]

ตอนที่ 98



พสุสะดุ้งตื่นเพราะรู้สึกถึงสิ่งแปลกปลอมที่แทรกเข้ามาในร่างกาย  แต่พอเขาจะขยับ  ริวก็รีบกดเอวเขาไว้อย่างเดิม


“พี่เจ็บนะริว...ทำอะไรน่ะ?” พสุดุเสียงสั่น  เขาไม่รู้ว่าริวพยายามจะทำอะไรกับช่วงล่างปวดระบมของเขา

“สอดยาครับ  ทนหน่อยนะ  นิดเดียวเท่านั้นเอง”  ริวปลอบเหมือนปลอบเด็ก  แต่มือก็ยังสอดยาลึกเข้าไปในตัวพสุช้าๆ

“ยาอะไร...ทำไมต้องรักษาพิลึกๆแบบนี้”

“ยาสอดครับ  จะช่วยฆ่าเชื้อ  ลดอาการอักเสบ  แล้วแผลก็จะหายเร็วขึ้น”  ริวบอกแล้วถอดถุงมือยางออก  ที่ใส่ถุงมือยางไม่ใช่เพราะกลัวความสกปรกแต่เกรงว่ามือตัวเองจะไม่สะอาดพอต่างหาก  เขาทำความสะอาดช่องทางบอบช้ำเรียบร้อยแล้วถึงสอดยาเข้าไป  เมื่อคราวที่แล้วพสุมีแผลมากกว่านี้  ระหว่างที่พสุไม่ได้สติเพราะอาการไข้เขาต้องสอดยาให้แบบนี้อยู่ถึง 3 วัน แต่ครั้งนี้ดูเหมือนพสุจะไม่ได้แผลเพียงแต่มีอาการบวมช้ำเท่านั้น

“ระ...รู้ได้ยังไง” พสุถามเสียงตะกุกตะกักเพราะความอาย 


ริวจึงก้มลงหอมแก้มแดงก่ำด้วยความรู้สึกรักใคร่เอ็นดู


“ก็...คราวที่แล้วที่พี่...เอ่อ ไม่สบาย  ริวไปถามหมอ  หมอเขาก็เลยแนะนำมา”


หากไม่เพราะห่วงอาการของพสุ  ครั้งนั้นเขาคงไม่ยอมให้หมอเห็นบาดแผล  แม้จะไม่ถึงกับต้องเย็บ  แต่อาการไข้ของพสุก็ยืนยันได้ว่าพสุ “บาดเจ็บ” แค่ไหน  ริวไม่ต้องการให้ความไร้ประสบการณ์ของเขาทำร้ายพสุอีก  จึงตัดสินใจถามหมอตรงๆ  ว่าเขาต้องทำยังไงพสุถึงจะไม่เจ็บตัวซ้ำสอง

หมอที่อลันส่งมาได้ให้คำแนะนำเขาไว้อย่างละเอียดถึงวิธีการร่วมรัก  ไม่ใช่แค่ในฐานะของแพทย์  แต่ในฐานะของคนที่มีประสบการณ์ตรงด้านนี้  รวมถึงการให้คำปรึกษาผ่านเมล์เป็นระยะๆ  ทำให้ริวรู้ว่าควรทำอย่างไร  ถึงจะอดทน  อดกลั้น  รอจนร่างกายของพสุปรับตัวได้มากพอที่จะรองรับเขาได้โดยไม่เจ็บตัว 


“อะ...อะไรนะ!” พสุหน้าซีด  ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ  เขาคิดว่าริวแค่พาหมอมาตรวจรักษาเฉพาะเรื่องอาการไข้  ไม่คิดว่าริวจะบอกหมอเรื่องอาการบาดเจ็บ “ตรงนั้น” ไปด้วย

“ไม่ต้องตกใจนะครับ  ริวรับรองว่าหมอคนนี้ไว้ใจได้  หมอเขาไม่...”

“พอๆ  ไม่ต้องบรรยายแล้ว...โอ๊ย! จะบ้าตาย”  พสุครางเสียงแผ่วแล้วยกมือขึ้นนวดขมับ  อายแทบแทรกแผ่นดินหนีเมื่อรู้ว่ามีคนอื่นนอกจากริวที่รับรู้เรื่องน่าอายขนาดนั้น  ถึงจะเป็นหมอก็เถอะ


พสุชักผ้าห่มขึ้นคลุมหัว  ไม่ได้อายริว  แต่โกรธที่เด็กหนุ่มทำอะไรไม่คิด  นี่เขาจะมีหน้าไปออกทีวีอีกหรือ  แค่คิดว่าหมอคนนั้นก็อาจจะดูทีวีแล้วจำเขาได้  เขาก็อายจนอยากจะตายแล้ว


“พี่ไผ่ครับ...พี่โกรธริวเหรอ”

“พอเหอะริว  พี่ขอนอนพักเงียบๆ ได้มั๊ย”

“คือ...ริวแค่จะบอกว่าพี่ไม่ต้องกังวลไปนะครับ  หมอคนนี้เขาไม่ใช่คนไทย  แล้วตอนนี้เขาก็กลับประเทศไปแล้ว”

“........”

“...หมอเขาเป็นเพื่อนของอลัน  ริวก็เลยขอความช่วยเหลือเพราะตอนนั้นเขาแวะมาเที่ยวพักผ่อนที่เมืองไทยพอดี” เพื่อความสบายใจของพสุ  ริวจำเป็นต้องมุสา  เขาไม่กล้าบอกว่าเป็นหมอที่อลันส่งมาคอยดูแลพวกเขาห่างๆ


พสุยังคงนอนเฉย  ทั้งที่นึกโล่งใจ  แต่มาคิดอีกที  ถ้าไม่เพราะมีหมอมารักษา  เขาคงไม่ดีขึ้นจนแทบไม่เหลืออาการแล้วตอนที่ฟื้นไข้ขึ้นมาแล้วขับรถไปหาแม่ที่วัด  ความจริงมันเป็นเรื่องปกติ  คนเจ็บป่วยก็ต้องไปหาหมอ  มีแต่เขาเองที่หลงคิดมากไปว่าเป็นดาราแล้วกลัวหมอจะจำได้  ความจริงหมออาจจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ารักษาใครไปบ้าง


“ริวห่วงพี่...กลัวพี่ไม่สบายมาก  ถึงต้องพาหมอมารักษา... พี่อย่าโกรธริวเลยนะครับ...น๊า...นะครับ”  ริวกอดพสุไว้ทั้งผ้าห่มแล้วจูบบนผ้าบริเวณที่คิดว่าจะเป็นใบหน้าของพสุ  เด็กหนุ่มอยากดึงผ้าห่มออกเพื่อมองหน้าพสุให้ชัดๆ  แต่ก็กลัวพี่จะโกรธยิ่งกว่านี้


พสุทำทีเป็นนอนเงียบๆ ทั้งที่เขาหายโกรธแล้ว  แต่ถ้าอภัยง่ายๆ  ริวก็จะไม่รู้สึกว่าตัวเองทำผิดสักที  แล้วจะยิ่งเอาแต่ใจมากกว่านี้   อีกอย่างร่างกายเขายังเจ็บระบม  ขืนปล่อยให้ริวนัวเนียมากๆ  เขาเองนี่แหละที่เผลอใจอ่อนยอมให้ริวกอดอีก  พสุนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนผล็อยหลับไปเพราะฤทธิ์ยา  ไม่รู้ตัวว่าริวเข้ามานอนในผ้าห่มด้วยตั้งแต่เมื่อไหร่  แต่เมื่อเขาตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าเกือบบ่ายสองแล้ว  และริวก็กอดเขาไว้แน่นทั้งที่ยังหลับสนิท

พสุดึงแขนริวออกแล้วลงจากเตียง  น่าแปลกที่อาการเจ็บร้าวที่สะโพกหายไปเกือบหมดแล้ว  แม้แต่อาการเจ็บระบมก็ดีขึ้นมาก  เขากลับมาเคลื่อนไหวได้ดังใจอีกครั้ง  พสุจึงถือโอกาสนี้เข้าไปอาบน้ำเสียก่อนที่ริวจะตื่น

พอออกมาจากห้องน้ำก็เจอริวนั่งหน้ายุ่งหัวฟูอยู่บนเตียง  พอเห็นเขาเด็กหนุ่มก็ลุกมากอดเอว  จนพสุต้องคว้าปมผ้าขนหนูไว้แน่น


“พี่ครับ  เราไปเดินเที่ยวริมหาดกันนะ” ริวชวนแล้วไซ้จมูกไปตามไหล่และต้นคอเปียกน้ำของพสุ  จนชายหนุ่มขนลุก  ต้องรีบผละไปแต่งตัว

“เดินเที่ยวตอนบ่ายสองโมงเนี่ยนะ  ไว้ให้แดดร่มกว่านี้หน่อยเถอะ”  พสุปราม  แต่ก็คว้าครีมกันแดดแบบกันน้ำมาทาตัว  ไม่ใช่เขาสำอางกลัวผิวจะเสียอะไรหรอก  แต่ถ้าสีผิวเขาคล้ำมากๆ  จะมีปัญหากับละครอีกสองเรื่องที่ต้องกลับไปถ่ายทำต่อ  ถ้าเป็นฉากต่อเนื่องกันแต่พระเอกเดี๋ยวดำเดี๋ยวขาวคงตลกน่าดู

“แต่ริวอยากเล่นน้ำ”

“ก็ไปเล่นสิ” พสุอนุญาตแต่ส่งครีมกันแดดให้ริว  แล้วบังคับให้เด็กหนุ่มใช้ด้วยสายตา  ริวรับมาทาอย่างว่าง่าย

“พี่ลงไปกับริวนะครับ  น๊า” ริวทำเสียงออดๆ  อ้อนทั้งปากและตา

“ก็ได้  ไปแค่หน้ารีสอร์ทนี่แหละ” พสุยอมลงไปด้วยเพราะ  ขืนอยู่ในห้องริวอาจจะเข้ามานัวเนียเขาอีก  พสุกับริว ออกมาที่ส่วนต้อนรับ  ก็พบว่าทางรีสอร์ทจัดเก้าอี้ผ้าใบและร่ม ไว้บริการลูกค้าที่ริมหาด  สามารถสั่งอาหารหรือเครื่องดื่มลงไปได้  พสุจึงสั่งน้ำผลไม้คนละแก้วกับริวแล้วถือลงไปเอง  พนักงานของรีสอร์ทจะได้ไม่ต้องลงไปคอยบริการ

“พี่...เล่นน้ำกันนะครับ”  ริวชวนแล้วเหลียวมองทะเลด้วยดวงตาเป็นประกาย  แต่พสุทำเฉยเสีย

“ไม่เอา  ขี้เกียจกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”

“นะครับ  นะพี่นะ”

“ริวลงไปคนเดียวเถอะ”  พสุปฏิเสธอย่างไม่มีเยื่อใย  พลางนอนหลับตาเฉย  แดดยังค่อนข้างจ้า  แม้จะไม่ถึงกับแสบผิว  แต่ก็ยังร้อนอยู่ดี  ขนาดลมทะเลแรงอย่างนี้เขายังรู้สึกได้ถึงไอร้อนผะผ่าว 


ริวเหลียวมองรอบๆตัว  เห็นว่าไม่มีใครเลยสักคน  นอกจากนักท่องเที่ยวต่างชาติที่ฝึกดำน้ำอยู่ไกลๆ  จึงช้อนตัวพสุขึ้นจากเก้าอี้ผ้าใบแล้ววิ่งลงทะเลทันที


“เฮ้ย! ริว” พสุร้องเสียงหลงแล้วรีบกลั้นหายใจแทบไม่ทันเมื่อริวโถมตัวลงในน้ำ  ชายหนุ่มยันตัวลุกขึ้นแล้วพยายามจะขึ้นจากน้ำ  แต่ริวกลับรวบตัวเขาไว้แล้วลากลงน้ำลึกกว่าเดิม

“ริวปล่อยพี่สิ...เฮ้ย!พี่ไม่เล่นแล้ว”

“เล่นน้ำกับริวนะครับ  น๊า”  ริวอ้อนแล้วกอดรัดพสุไว้แน่น  ชายหนุ่มพยายามแกะมือริวออกพลางเหลียวไปรอบๆ ด้วยความระแวง  แต่พอไม่เห็นใครอยู่ใกล้ก็หันมาถลึงตาใส่ริว

“พี่บอกแล้วไงว่าไม่เล่นน้ำ  ร้อนจะตายใครเขาเล่นน้ำกัน”

“ริวไง...นะครับน๊า  เดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็ต้องกลับกรุงเทพแล้ว  มาทะเลตั้ง 7 วันไม่ได้เล่นน้ำเลยได้ไงครับ" ริวทำเสียงออดๆ  พลางกอดพสุไว้แน่น  เรื่องอะไรจะปล่อยให้พสุขึ้นฝั่งได้  เขาอยากเล่นน้ำกับพสุ  อยากใช้ทุกวินาทีร่วมกัน    ยิ่งเมื่อคืนเขาได้กอดพสุอีกครั้ง  ได้ร่วมรักในขณะที่พสุมีสติครบถ้วน  ได้ครอบครองเรือนร่างนี้  เด็กหนุ่มก็ยิ่งทวีความรักหลงในตัวพสุมากยิ่งขึ้น  อยากกอด  อยากจูบ  อยากให้พสุหลอมละลายอยู่ในอ้อมแขนเขา  ไม่อยากให้พสุห่างตัวแม้สักก้าวเดียว


พสุหลบตาวูบเมื่อเห็นประกายหวานหวามด้วยความพิศวาสในดวงตาของริว  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้เด็กหนุ่มรู้สึกยังไง  ใช่แต่ริวที่รู้สึก  เขาเองก็ใจไหววูบทุกครั้งที่ร่างกายสัมผัสกัน  แต่เพราะความกระดากทำให้เขาพยายามถอยห่าง


“ริว! อย่าทำแบบนี้  ไหนสัญญากันว่าจะไม่ทำอะไรประเจิดประเจ้อเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นไง”

“ก็ริวคิดถึงพี่  อยากกอดพี่นี่นา” ริวทำปากยื่นหน้าง้ำที่โดนดุ  แต่มือยังกอดรัดพสุหนาแน่น


พสุลนลานกระชากแขนริวออกจากตัว  เมื่อเหลือบไปเห็นนักท่องเที่ยวกลุ่มหนึ่งลงมาที่ริมหาด


“ถอยไป!  ห้ามกอดเข้าใจมั๊ย  นี่มันไม่ใช่ในห้องนะ” ชายหนุ่มตวาดเบาๆ สำทับเมื่อริวทำท่าจะเข้ามากอดเขาอีก

“ครับ...ขอโทษครับ”  ริวทำหน้าหงอยเหมือนเด็กถูกดุ  จนคนดุใจอ่อนยวบ

“ไหนว่าจะเล่นน้ำไง  ว่ายน้ำแข่งกันดีกว่า...เดี๋ยวพี่ต่อให้ก็ยังได้นะ”


ริวหน้าชื่นฉับพลัน  รีบตั้งท่าเตรียมเล่นจนพสุอดสงสารปนเอ็นดูไม่ได้  น้องยังเด็กเหลือเกิน  ดุก็หน้าเศร้า  พอพูดดีด้วยก็หน้าบานยิ้มร่า  ต่อไปเขาคงต้องระมัดระวังคำพูดและการกระทำให้มากกว่านี้  เพราะไม่อย่างนั้นเขาอาจจะทำร้ายริวโดยไม่ตั้งใจเหมือนที่ผ่านมาอีกก็ได้

หลังจากเล่นน้ำกันจนเหนื่อย  พสุกับริวก็กลับเข้าไปอาบน้ำในบ้านแล้วออกไปเดินเล่นริมหาด  พอผ่านร้านอาหารริวก็ชวนกินอาหารทะเล  พสุก็ตามใจ  เพราะเขาเองก็อยากกินอยู่เหมือนกัน

เด็กหนุ่มทำตาแป๋วมองอาหารทะลสดใหม่ตรงหน้าอย่างสนใจ  พอพสุแกะกุ้งแกะปลาให้ก็ยิ้มแป้นจนชายหนุ่มอดยิ้มด้วยไม่ได้  ที่เขาแกะให้เพราะเห็นว่าริวทำเองไม่เป็นหรอกนะไม่ใช่เพราะอยากเอาใจริว...พสุคิดแก้ตัวให้ตัวเองเขินๆ...


“อร่อยจังครับ  วันหลังเรามากันอีกเน้อ” ริวบอกเสียงใสแล้วพลิกกระดองแมงดาทะเลเล่น  ดูเหมือนริวจะชอบยำไข่แมงดามากเพราะตั้งหน้าตั้งตากินจนหมดก่อนอย่างอื่น  แต่พสุไม่สั่งเพิ่มเพราะกลัวริวจะท้องเสีย  ถึงอาหารทะเลจะสดแค่ไหน  แต่คนไม่คุ้นก็ท้องเสียได้ง่ายๆเหมือนกัน

“หึ! ไม่ต้องมาไกลถึงที่นี่หรอกนะ  ที่กรุงเทพก็มีร้านขายอาหารทะเลหลายร้าน  ไว้วันหลังพี่จะพาไป”

“ครับ...พี่ใจดีจัง”  ริวยิ้มหวานจนพสุทำหน้าไม่ถูก  เสมองไปนอกร้านก็เจอสายตาคู่หนึ่งจ้องเขม็ง  ครูสอนดำน้ำคนสวยของริวนั่นเอง  โชคดีที่ริวนั่งหันหลังให้เธอจึงไม่เห็นสายตาไม่เป็นมิตรที่ส่งมาให้  พสุก้มศีรษะให้เธอนิดๆ  เพื่อทักทาย  พอเธอสบตาเขาก็หลบตาแล้วเดินหนีไปทางอื่น

“ริว...ยังอยากเดินเล่นอยู่อีกหรือเปล่า”

 “ริวยังไงก็ได้ครับ  แล้วแต่พี่” ริวตอบแล้วยิ้มแป้น  ท่าทางมีความสุขเสียจนพสุไม่คิดจะบอกอะไรให้ระคายใจ

“งั้นกินเสร็จเรากลับไปเก็บกระเป๋ากันดีกว่า”

“ครับ” ริวรับคำอย่างว่าง่าย  ทำให้พสุลอบถอนใจอย่างโล่งอก  เขาไม่ต้องการออกไปเจอคนรู้จักอีก  แม้ริวจะรับปากไม่แตะต้องตัวเขา  แต่ใช่ว่าเด็กหนุ่มจะเก็บสีหน้าแววตาได้  ต่อไป  เขาคงต้องระวังตัวให้มากกว่านี้...


…………………………………………………..


พสุค่อยๆพลิกตัวเมื่อรู้สึกถึงท่อนแขนหนักๆ ที่พาดอยู่รอบเอว  อาการเจ็บยอกบริเวณสะโพกหายไปหมดแล้ว  เหลือเพียงอาการเจ็บเฉพาะที่ซึ่งคงหายไปในอีกไม่กี่วัน  ชายหนุ่มเหลือบมองนาฬิกาก็พบว่าเพิ่งจะ  6 โมงเช้า  เมื่อวานพอกลับมาถึงบ้านเขาก็อาบน้ำแล้วเข้านอนทันทีด้วยความอ่อนเพลีย  แล้วหลับรวดเดียวสว่าง

ยังมีเวลานอนเล่นอีกพักใหญ่ๆ  เพราะวันนี้ไม่มีงานตอนเช้า  แต่กรเวชนัดประชุมที่ออฟฟิศ  ริวเองก็นัดคุยงานกับทรงเผ่าด้วยเหมือนกัน


“ยังเจ็บอยู่หรือเปล่าครับ”  เสียงงัวเงียกระซิบข้างหู  อ้อมแขนแข็งแรงโอบรัดพสุกลับเข้าไปกอดกระชับกับอก

“ตัวไม่ร้อนแล้ว” เด็กหนุ่มย้ำอีกครั้ง หลังจากแตะปากไปทั่วซีกหน้าและลำคอของพสุเหมือนจะวัดไข้ให้แน่ใจ

“อืม...รู้สึกจะไม่มีไข้แล้ว  วันนี้คงไปทำงานได้” พสุพยายามทำเสียงเรียบๆ  ทั้งที่ยังรู้สึกเก้อเขิน

“พักอีกวันเถอะครับ”

“ไม่ได้หรอก  พี่รับงานไว้อีกตั้งหลายงาน...เดี๋ยวประชุมเสร็จก็ต้องไปทำงานแล้ว  ริวค่อยกลับมานอนต่อก็ได้  วันนี้ยังไม่มีงานนี่”

“พี่ไผ่ครับ...ทำไมพี่ต้องรับงานมากขนาดนี้  ทำงานหนักจนแทบไม่ได้พักแบบนี้ร่างกายจะไม่ไหวนะครับ” ริวตัดสินใจถาม  เพราะข้องใจมานาน  หลังจากพ่อแม่เสียไปพสุก็ยิ่งโหมงานหนักจนแทบไม่ได้พักจนเขาอดห่วงไม่ได้  ครั้นจะห้ามก็กลัวพสุจะโกรธ  แต่ตอนนี้เด็กหนุ่มถือว่าตัวเองกับพสุเป็น ‘คนๆเดียวกัน’ แล้ว  เขาก็น่าจะมีสิทธิ์รับรู้เรื่องของพสุทุกๆเรื่อง

“ริวก็รู้ว่าพี่มีหนี้สินมากขนาดไหน  ถ้าไม่รีบทำงาน เมื่อไหร่จะใช้หนี้หมด” พสุตอบทั้งที่ยังหลับตา  ปากอุ่นลูบไล้จากใบหน้ามาบนใบหูและต้นคอชวนให้เคลิบเคลิ้มกับสัมผัสหวานๆ จนรู้สึกง่วงอีกครั้ง

“หนี้อะไรอีกครับ  ก็ไหนทนายความว่าเคลียร์หนี้ให้พี่หมดแล้ว” ริวถามแล้วพลิกตัวพสุให้นอนหงายเพื่อจะได้มองหน้าให้ถนัด

“ใช่  หนี้คนอื่นน่ะเคลียร์แล้ว  แต่พี่เป็นหนี้ริวไง”พสุลืมตาปรือปรอยขึ้นมอง เล่นเอาริวเกือบลืมข้อข้องใจไปหมด

“หนี้ริว?  โธ่! เงินริวก็เหมือนเงินพี่นั่นแหละ  ไม่ต้องไปใส่ใจหรอกครับ” ริวบอกแล้วจูบปากแดงๆ ของพสุเบาๆ ด้วยความเสน่หา  แต่คำตอบของเขาดูเหมือนจะทำให้พสุตาสว่าง  ชายหนุ่มดันคางริวออกห่างเล็กน้อยเพื่อให้มองหน้ากันได้ถนัด

“พี่จะเอาเปรียบริวแบบนั้นไม่ได้หรอกนะ” พสุปฏิเสธแล้วลูบแก้มที่ระคายด้วยไรหนวดอ่อนๆเบาๆ  ริวเอียงหน้ามาจูบที่ฝ่ามือพสุแล้วก้มลงจูบปลายจมูกกับแก้มพสุเบาๆ  ก่อนจะถอยกลับไปเพื่อจ้องตากับพสุอย่างเดิม

“แต่ริวไม่รับหรอกนะ...ถึงได้เงินมาแล้วยังไง...พี่คิดว่าริวจะเอาไปไหนครับ?  ทุกวันนี้ริวไม่เคยใช้จ่ายอะไรเลย  กินอยู่พี่ก็ออกให้หมด”

“แต่พี่ต้องคืน  เพราะพี่ไม่อยากคาใจว่าพ่อพี่เป็นหนี้ริว  พี่เป็นลูกยังไงก็ต้องชดใช้ให้หมด แค่ริวช่วยเคลียร์หนี้แทน  จนกู้หน้าพ่อพี่ไม่ให้ต้องอับอายใคร  พี่ก็ขอบคุณมากแล้ว”  พสุชี้แจงด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแต่จริงจัง  กับริว  ถ้าใช้ไม้แข็งก็มีแต่จะยิ่งยั่วยุให้เด็กหนุ่มดันทุรังมากกว่าเดิม 

“ริวไม่เอาหรอก...พี่ไผ่ครับ...ทุกอย่างของริวก็เป็นของพี่นั่นแหละ แม้แต่ชีวิตริว...ริวยังให้พี่ได้เลย”

“...ริว” พสุเรียกชื่อเด็กหนุ่มด้วยความรู้สึกเต็มตื้น  ไม่ว่าริวจะพูดด้วยอารมณ์พิศวาสหรือคิดจริงจัง  ชายหนุ่มก็อดตื้นตันใจไม่ได้

“ริวรักพี่นะ  พี่เป็นเจ้าของริว  พี่ก็ต้องเป็นเจ้าของทุกๆ อย่างของริวด้วย”

“พี่เป็นเจ้าของริวไม่ได้หรอกนะ  ริวเป็นคน  ไม่ใช่ทาส  ไม่ใช่สัตว์เลี้ยง  พี่จะไปเป็นเจ้าของริวได้ยังไง”

“พี่ก็คิดซะว่าริวเป็นหมาเป็นแมวของพี่ก็ได้  ริวเป็นอะไรก็ได้  ขอแค่พี่รักริวก็พอแล้ว”


พสุจ้องตาริวนิ่ง  เขารู้ว่าริวต้องการอะไร  เด็กหนุ่มอยากได้ยินคำว่ารักจากปากเขา  แต่เขาพูดไม่ได้   เขาจะไม่มีวันพูดคำนั้นออกไปเพราะพสุรู้ดีว่าเขาเห็นแก่ตัวแค่ไหน  หากเขาหลุดปากไปว่ารักริว เขาคงต้องยึดเด็กหนุ่มไว้เป็นของตัวเองตลอดไป  แม้ถึงวันที่ริวเจอคนที่ดีกว่า  คนที่เหมาะสม  แต่เขาคงไม่ยอมปล่อยริวไป

ริวก้มหน้าลงมาหาช้าๆ  พอเห็นว่าพสุไม่ปฏิเสธแน่ๆ  เด็กหนุ่มก็บดเบียดปากนุ่มอย่างดูดดื่ม  ขณะที่มือก็สอดเข้าไปลูบไล้ผิวอุ่นของพสุใต้ชุดนอน

พสุกอดตอบแต่กระซิบอนุญาตแค่เพียงภายนอกเท่านั้น  เพราะเดี๋ยวต้องไปทำงานต่อ  ขืนเขายอมให้ริวทำตามใจคงไปทำงานไม่ไหว  ซึ่งเด็กหนุ่มก็ยินยอมแต่โดยดี

พสุกอดจูบและสนองตอบริวเฉกเช่นเดียวกับที่เด็กหนุ่มปรนเปรอให้เขา  ชายหนุ่มมั่นใจว่าเขาไม่จำเป็นต้องเอ่ยคำว่ารักออกมา  แค่เพียงเขาแสดงให้ริวรู้ว่าเขารักและห่วงใยริวแค่ไหน  ก็น่าจะดีเสียยิ่งกว่าคำพูดลอยๆ ไร้แก่นสารเป็นไหนๆ



..............................................

 

*******************************************

สต๊อคต้นฉบับป้าเค้าจะหมดแล้วว มาเจอกันอีกทีวันศุกร์ (ละมั้งเนอะ)

 

[A-J.seiya*]

วันศุกร์!!!
นานไปนะ  โฮๆๆๆ
คิดถึงน้องริวกับพี่ไผ่แย่เลยอ้ะ !!

โฮวววว
พี่ไผ่ ยังยืนยันจะทำงานใช้หนี้
เอานะ เป็นกำลังใจให้ ^^
น้องริว อ้อนเอาๆ เป็นใครจะทนไหว โฮะๆๆๆ
บอกรักน้องเหอะ เราว่า พี่ไผ่น่าจะรู้นะว่าไง ริวก็ไม่ไปไหนแน่ๆ !!

[aisen]

ว้าว มาต่อหละ ดีนะ ที่เรายังไม่ได้นอน

ขออ่านก่อนจ้า

[indy❣zaka]

[kny]

 :impress3:ยาวถูกตับถูกไต+1
ริวสู้ๆลูก

[amito]

พี่ไผ่กับริวเข้าใจกันแล้ว ต่อไปนี้ถึงจะเจออุปสรรคอะไรก้อไม่ต้องหวั่น ขอให้คนที่เรารักและรักเราเข้าใจกันและกันก้อพอ


ปล. ตอบข้อหนึ่ง
ริวจะหื่นได้ขนาดไหน ต้องปล่อยมาให้อ่านแบบเต็มแม็กซิคะ ถึงจะตัดสินใจได้   หุ หุ

[Smirnoff]

    รอได้ค่ะป้า เจอกันวันศุกร์ อิอิ
พี่ไผ่ก้อนะ ทำตามหัวใจบ้างเหอะ     
แต่ก้อนะ การกระทำสำคัญกว่าจิงๆแหละ ก้อดูดิ ตามใจน้องมันซะขนาดนี้ ไม่รักก้อไม่รุ้จะว่าไงละ  ฮ่าๆๆ

[bbyuqin]

จนถึงตอนนี้พี่ไผ่ก็ยังคิดมากเหมือนเดิม.
ก็เข้าใจพี่ไผ่เหมือนกัน แต่..เลิกคิดบ้างก็ดีเน้อ...

ตอนนี้มีเวลาบอกรักก็บอกน้องไปเถอะ.....

[zeen11]

คำว่า "รัก" พูดยากพูดเย็นนะพี่ไผ่ ระวังจะเสียใจที่ไม่ได้พูดนะ เหอะ เหอะ

[orientation]

อยากจิ้มบ้างจัง แต่จิ้มไม่ได้ ฮือๆ

[samsoon@doll]

ชอบจังริวหื่นๆอ่ะ อิอิ ดูโตขึ้นเยอะเลยแต่ยังคงน่ารักแบบเด็กๆ ถูกดุหน่อยก็หงอยแ้ล้ว

[-~iK@iZ_KunG~-]

น่ารักจริงๆ
แต่วันศุกร์ นานไปมั้ยอ่ะ อิอิ

[watwong]

T-T ศุกร์หน้า นานไปมั้ยค๊าฟๆ

[Little Devil]

เหมือนจะเข้าใจกัน..แต่เหมือนมีเส้นบางๆ
ครูสอนว่ายน้ำน่ากลัว

[DarKLasT]

ห๊าาาาาาาาาา

วันศุกร์นานไปไหมนั่น

เข้าใจไผ่เข้าใจริวอยากให้อลันมาเฉลยสักที

มันยังเหลือมาเฟียอีกเรื่องนึงป่ะนั่นแถมกรเวชอีก

อาเมน

[ChiOln]

มาชมบทหวาน ๆ ตอนดึก ๆ

หี่ ๆ ๆ ๆ ริวน่ารักเนอะ ดูดื้อนิด ๆ

[gayraygirl]

ดีจังที่แวะมาดูก่อนนอน มีความสุขจริงๆที่ได้อ่าน
แต่มาอีกทีวันศุกร์ แง๊ๆๆๆๆคนอ่านจะตายเอา
เพราะลงแดงอ่ะคร๊า

[cheyp]

โอ้วววว ตั้งวันศุกร์

นานจังเลยค่ะ
แต่ไม่เป็นไรค่ะ รอได้

คิดถึงนู๋ริว พี่ไผ่แย่เลย

[mahmeow]

พี่ไผ่น่ารักอ่าคะ...55+
ขำเวลาที่พี่ไผ่ดุริว...พี่ไผ่เหมือนเลี้ยงลูกหมาอยู่เลยคะ..^ ^

[engrish]

วันศุกร์เลยเหรอ
สู้สู้ริว

[yoyo]

ริว  ไผ่

จะเกิดอะไรเราก็ไม่กลัวรักกันแล้ว
ที่สำคัญ เรามีอลัญ!!

[cmos]

งิงิ หวานชื่นจายยยย

[V_we]

พี่ไผ่นี่ขี้อายมากเลยเนอะ
แต่น่ารักอ่ะ
 

[tika]

นานจริงๆด้วย อยากอ่านทุกวัน แต่ยังไงเราก็รอ