หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[Acacha]

ครูสอนว่ายน้ำนั่นจะก่อปัญหาอีกมั้ยเนี่ย

[ratrirattikan]

เหมือนจะดี แต่หมอกบางๆที่กั้นอยู่นี่คืออะไรกันนะ? หือ ไผ่...สรุปแล้วก็ยังรับไม่ค่อยได้อยู่ดีใช่มั้ยล่ะ พ่อคุณ

[IIMisssoMII]

วุ่นวายอยู่กะเรื่องส่วนตัวเลยไม่มีโอกาสมาได้อ่าน
ยังตอบคำถามได้อยู่ใช่ไหม

ข้อแรก ...ขอตอบว่า ไม่ต้องตัดหรอกคะ สงสารน้องริวให้รักกะพี่ไผ่ให้ชื่นอุราเถิด อิอิ
ข้อสอง...รอรวมเล่มคะ อยากได้ตอนพิเศษเยอะ ๆ น่ารัก ๆ


...


น้องริวหื่นแต่ยังน่ารักอ่ะ ...ว่าแต่ยัยครูสอนดำน้ำนั่นคงไม่แบบแอบถ่ายแล้วไปให้หนังสือก๊อซซิบลงรูปนะ
อุปสรรคอย่างนี้ลำบากมากเลย...ไผ่ยิ่งกังวลกับสังคมอยู่ เพราะเขาเป็นคนของประชาชน
เฮ้อออออ

[SweetSmile]

โอว~เริ่มหวานแระ
แต่พี่ไผ่ก็ยังไม่เต็มร้อยเนอะ
ยังกังวลเรื่องนู้นเรื่องนี้อยู่นิดหน่อย
นี่ถ้าพี่ไผ่ไม่คิดมากคงจะหวานกว่านี้เนอะ

[nongrak]

ไผ่ไม่ต้องคิดมากหรอก ของของริวก็คือของของไผ่เหมือนกัน
ตอนนี้น้ิองริวหวานกับไผ่มากขึ้นมาหน่อย

[morrian]

  รักกันๆ ^^

[darajoy]

อิจฉาคู่หวานแห่งปี

[akihito]

นานไปมั้ยค่ะวันศุกร์
ตอนนี้ก็น่ารักเหมือนเดิม
ดีใจมากเลยค่ะที่มาม่าหมดไป

[akera]

รักริว รักพี่ไผ่ เป็นกำลังใจให้จร้า

[NmornS]

โอยยยย หวาน !
เขินแทนพี่ไผ่ด้วย ริวน่ารักเกินไปแล้วววว
ของของริว ก็คือของของพี่ไผ่ ><

[justlove]

  ยกนิ้วให้ไรท์เตอร์และคนโพส  ทะเลหวานจริงๆ

ริวมันช่างอ้อนเนอะ อ้อนได้อ้อนดีกะพี่ไผ่แบบนี้ แล้วจะไปไหนรอด
แถมยังเตรียมตัวมาอย่างดีเลยนะ มีศึกษาหาวิธีการดูแล ระมัดระวัง โอ๊ย...น่ารักจริงวุ๊ย

วันศุกร์ก็ได้ค๊า รอได้ ก่อนถึงวันศุกร์จะค่อยๆอ่านทวนอีกรอบช่วงทะเลหวาน

[iota]

 :impress:เจอโหมดริวออดอ้อน..อย่าว่าแต่พี่ไผ่เลยที่ยอมใจอ่อน
คนอ่านเองก็แทบละลายอยู่แล้ว คู่นี้ยิ่งอ่านยิ่งน่ารัก
ความรักของริวแสดงออกอย่างชัดเจน รักก็บอกว่ารัก
จะกอด จะหอม จะจูบ ไม่ต้องคิดมากแต่ก็ไม่ขาดสติยั้งคิด
ยังคงความเป็นห่วงความรู้สึกของพี่เสมอ...
ส่วนพี่ไผ่ ความรักของพี่ไผ่ก็เป็นอีกแบบหนึ่ง
มีมุมมองและความคิดเห็นที่ต่างกันออกไป
เลือกที่จะเก็บความรู้สึกเอาไว้ในใจ
ถึงแม้ว่าจะรักริวมากมายเพียงใดก็ตาม
แต่ก็ไม่ยอมเอ่ยคำนั้นออกมา ให้ดูการกระทำมากกว่าคำพูด
 :L1:ความรัก 2 แบบ ที่จะอ่านแบบไหนมองอย่างไร
มันก็มีความอบอุ่น หวานซึ้ง อยู่ในตัวของมันเอง...
+1 กับมุมมองของความรักที่ดีๆ

[+S+]

แอบอ่านได้พักใหญ่ๆเเล้วครับ เพิ่งตามทัน

(ฟู้~ แอบโล่งอก - -)

จะคิดว่าตอนทะเลวันนี้เป็นพรีฮันนีมูลไปก่อน

รออ่านฮันนีมูลสวีตท์อยุ่นะครับ

[punchnaja]

ช่วงนี้หลายเรื่องสต็อคหมดกันเพียบ คนอ่านหัวใจเหี่ยวแห้งไปตามๆกัน

ริวแอบง๊องแง๊งนัวเนียมาก555สักวันต้องมีคนรู้แหงมๆ

อ่านตอนนี้ ที่พสุบอกว่าจะไม่มีวันบอกรัก ส่วนริวบอกว่าทั้งชีวิตก็ให้ได้แล้วนึกถึงคำพูดของลีชินกิขึ้นมา ว่าพสุเอาเปรียบความรักของริว...ทำไมอยู่ๆก็นึกขึ้นมาก็ไม่รู้ ^^

ว่าแต่ยัยป้าสอนดำน้ำจะก่อเรื่องไรไหมน๊อ

ปล.คนอื่นจะได้อ่านวันศุกร์ แต่เราคงได้เจอกันวันเสาร์TT^TT

[river]

NC ไม่เห็นแยะเลย ชิวๆเลยนี่

[โน๊อา]

รักทุกคนค่ะ

[aisen]

จัดหนักมาเลยค่า nc ชาวบอร์ดเรารับได้อยู่แล้ว
 
เออ............แต่แน่ใจนะค่ะ ว่าจะมาต่อวันศุกร์เลย

ไม่เปลี่ยนใจมาลงก่อนบ้างหรอ

[kny]

 

[THiiCHA]

เอ๊ะๆ บ้านเดียวกัน ห้องเดียวกัน เตียงเดียวกัน กระเป๋าตังใบเดียวกัน

ลมหายใจเดียวกัน

แบบนี้เค้าเรียกอะไรนะ 55555555+

หวานมากกกกกกก +1 ค๊า

[SuSaya]

จัดหนักมาเลยค่า nc ชาวบอร์ดเรารับได้อยู่แล้ว เออ............แต่แน่ใจนะค่ะ ว่าจะมาต่อวันศุกร์เลย
ไม่เปลี่ยนใจมาลงก่อนบ้างหรอ

 

[MrTeddy]

หวานจนมดวิ่งเล่นบนชายหาดแล้ว
แต่สังหรณ์ใจว่า ยัยครูสาวสอนดำน้ำจะสร้างปัญหาให้ยังไงชอบกล

[Ottomechan]

วันศุกร์ นานนนนน


แต่เริ่มไปในทางที่ดีแล้วนะเนี่ย

[LimousinX9]

แอบย่องมาดูนิดๆว่ามาหรือยัง....

[mumumama55]

  คิดมากไปมั้ย พี่ไผ่ 

 

[Hachi_an1234]

ยิ่งอ่านยิ่งรักน้องริวจัง..
จัดให้น้องริวเค้าชื่นใจได้กอดพี่ไผ่เลยฮับ.. writer น้องเค้ารอมานานแล้วอะ...
พี่ไผ่อย่าคิดมากไปปนะฮํบ

[£.Ma|e¥]

กรี๊ดดดดดดดดดดด หวานกันมากกกกกกก ถูกใจค่า~ กรี๊ดๆๆๆ
น่ารักอ่า ทำไมพี่ไผ่น่ารักขึ้นเนี่ย อร๊ายยยย เขินแทนพี่ไผ่ 
หนูริวน่ารักมากกกก แล้วก็หื่นขึ้นด้วยนะจ๊ะ เอ๊ะ! หรือผู้แต่งหื่นมากกว่า หนูริวเลยกลายมาเป็นแบบนี้
แต่ชอบค่า มันเร้าใจดี เคียกๆๆ 

“ริวไม่เอาหรอก...พี่ไผ่ครับ...ทุกอย่างของริวก็เป็นของพี่นั่นแหละ แม้แต่ชีวิตริว...ริวยังให้พี่ได้เลย”
ขอกรี๊ดอีกสักรอบให้ประโยคนี้ คึคึ ซู๊ดดดดยอด
ปอลอกุงเกงลิงปุด : วันศุกร์ อ๊ากกกกกก กลับตัวกลับใจมาลงตอนนี้ดีกว่านะคะ T_T อยากอ่านมากกก

[SuSaya]

พรุ่งนี้แล้ว...ซักเที่ยงคืนก็เท่ากับเลยเข้าวันใหม่แล้วนะ 

[yayee2]

รู้อยู่ว่าวันศุกร์ ถึงจะได้อ่าน แต่ก็อยากเข้ามาอ่ะจ้ะ
ได้เข้ามาแค่นี้ก็วิ้งๆในใจแระ
ขอแอบ :กอด1:คนเขียน คนโพสท์ น้องไผ่ น้องริวนิดนึง คิดถึงค้า

[katarena]

  หึๆๆ
พอพี่ไผ่เริ่มจะยอมตามใจ คุณน้องริวก็เิืริ่มลายออกเลย
ก็อย่างว่าล่ะนะ ตั้งแต่ตอนแรกแล้ว
อุเหม่.. แค่แรกสบตา(ผ่านจอ) ก็เอาปูนป้ายหมายหัวพี่ไผ่ซะแล้ว
จะเอาให้ได้ ณ บัดนาว ดีที่อลันผู้แสนดีเบรกไว้ก่อน
ต้องอดทนอดกลั้นทำตัวแอ๊บแบ้วมานานกว่า 80 ตอน
ตอนนี้ความเอาแต่ใจที่ซุกซ่อนไว้(จนอึดอัด) มันเริ่มปะทุแล้วสินะ อะเคื้อๆๆ

รอลุ้นตอนหน้าเจ้าค่ะ 

[spring]

******************

ตอนที่ 99



พอไปถึงออฟฟิศริวก็แยกไปหาทรงเผ่า  ขณะที่พสุตรงดิ่งไปหากรเวช  เมื่อไปถึงก็พบไวยากรณ์นั่งเล่นมือถืออยู่หน้าห้องประชุมเล็กเพียงลำพัง


“ดีครับพี่ไผ่...โหย  หายไปอาทิตย์เดียว  กลับมาหน้างี้ใสวิ๊งเลย  ไหนว่าไปทะเล  ไม่เห็นดำเท่าไหร่เลยพี่”


ไวยากรณ์ทักเสียงใสแต่พสุกลับรู้สึกเหมือนหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาดื้อๆ  ชายหนุ่มเสหัวเราะแล้วตอบคำถามของไวยากรณ์


“วันหลังๆ ไม่ค่อยได้ถ่ายฉากกลางแจ้งนะสิ  ส่วนใหญ่จะเป็นฉากต่อสู้กับฉากงานเลี้ยงกลางคืนซะมากกว่า”

“อ๋อ...แล้วสวยป่ะพี่  ผมเคยได้ข่าวมาว่าทะเลที่นั่นสวย”

“อืมสวยจริงๆ  ทะเลที่เกาะเต่าสวยไม่แพ้ กระบี่หรือภูเก็ตเลยล่ะ  โดยเฉพาะจุดดำน้ำนะ  ปะการังสวยมาก”

“มิน่าล่ะพี่ดูสดชื่นเชียว  ได้พักผ่อนเต็มที่นี่เอง” ไวยากรณ์พูดยิ้มๆ  ไม่ได้มีเจตนาจะล้อ  แต่พสุกลับรู้สึกสะดุ้งในใจ  รู้สึกเหมือนวัวสันหลังหวะแค่มีอะไรสะกิดใจนิดหน่อยก็ตื่นตระหนกแล้ว

“...แล้วนี่ทำไมไวย์อยู่คนเดียวล่ะ  คนอื่นๆ ไปไหนกันหมด  ตะวันกับดลยังไม่มาเหรอ?” พสุรีบเปลี่ยนเรื่องคุยกลัวไวยากรณ์จะถามเกี่ยวกับเรื่องที่ไปทะเลอีก

“มาแล้วครับ  แต่พี่กรเรียกไปคุยในห้องทำงานทั้งคู่เลยอ่ะ”  ไวยากรณ์ตอบแล้วก้มลงเล่นมือถือต่อ

“เอ๊ะ!...มีอะไรหรือเปล่า?” พสุถามด้วยความเป็นห่วง  ปกติมีอะไรกรเวชจะเรียกคุยพร้อมกันหมดทั้งวง  ยกเว้นว่ามีปัญหาอะไรที่เป็นเรื่องส่วนตัว

“ไม่รู้สิครับ” ไวยากรณ์ตอบแล้วไหวไหล่อย่างจนปัญญา  พอดีกับที่ประตูห้องทำงานของกรเวชเปิดออกมาพอดี


ตะวันเดินนำออกมาก่อนด้วยสีหน้าเรียบสนิท  แต่ดวงตาดูสับสนและเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่ธีรดลนั้นทำหน้าเศร้า ตาเศร้า จนพสุใจหาย


“อ้าว!ไผ่  มาแล้วเหรอ  งั้นไปห้องประชุมเล็กกันเลยละกัน” กรเวชที่เดินออกมาหลังสุด  ทักพสุแล้วเดินนำไปห้องประชุมเล็ก

“ริวยังคุยงานกับพี่เผ่าอยู่สินะ...งั้นเราประชุมกันไปก่อนละกัน....กลางเดือนมิถุนา มีงานของบริษัทนำเข้ารถยนต์ยี่ห้อใหม่  จริงๆ เจ้าของเขาก็คนเดียวกับที่เคยให้เราไปโชว์ตัวในงานเปิดตัวรถเมื่อปีที่แล้วนั่นแหละ  เขาต้องการวงคิสมีหรือไม่ก็สมาชิกของวงอย่างน้อย 2 คน ไปเป็นพรีเซ็นเตอร์  แต่ต้องไปถ่ายโฆษณาต่างประเทศนะแล้วยังต้องไปโชว์ตัวเวลาเขาจัดโรดโชว์ในหลายๆ ประเทศด้วย”

“ผมไม่รับงานนะครับ”  ตะวันปฏิเสธทันที  ซึ่งก็ถือเป็นเรื่องปกติเพราะเป็นที่รู้กันว่าชายหนุ่มไม่รับงานอื่นนอกจากร้องเพลง


“ผมก็ไม่รับนะพี่  พอดีว่า จะไปหาดาร์ลิ่งอะค้าบ”  ไวยากรณ์ตอบเสียงระรื่น 


เด็กหนุ่มแทบคุกเข่าอ้อนวอนกว่ากรเวชจะจัดคิวงานเขาให้ว่างตรงกับแก้วกุดันได้ถึง 1 สัปดาห์  แล้วเรื่องอะไรเขาจะยอมพลาดโอกาสนี้


“ส่วนผมพี่กรก็คงรู้อยู่แล้วว่าผมไม่เหมาะที่จะรับงานอะไรตอนนี้” ธีรดลบอกเสียงแห้งเบา กรเวชพยักหน้ารับเร็วๆ  เป็นเชิงเข้าใจ 


แม้จะอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตะวันและธีรดล  แต่พสุก็เคารพความเป็นส่วนตัวของเพื่อนมากพอที่จะไม่ซักถาม  เพราะถ้าบอกได้ตะวันกับธีรดลคงบอกเขาเอง 


“อืม...แล้วไผ่ล่ะว่าไง”

“ผมยังไงก็ได้ครับ...ส่วนริวคงต้องรอถามน้องก่อน” พสุตอบแบ่งรับแบ่งสู้ในส่วนของริว  แม้จะแน่ใจว่าน้องรับงานแน่ถ้าเขารับ  แต่ยังไงก็ต้องถามให้แน่ใจอีกที

“โอเคเดี๋ยวคุยกับริวอีกที  พี่จะตอบไปก่อนว่าเรารับงาน  แต่ยังไม่ระบุแล้วกันนะว่าจะให้ใครไป  เผื่อใกล้ๆวันจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง”  กรเวชบอกแล้วก้มดูตารางงานอย่างหนักใจ  ตลอดเดือนเมษาไปจนถึงพฤษภานั้นคิสมีต้องไปโชว์ตัวแทบทุกวัน  บางวันซ้อนกันถึง 3 งาน  แต่ก็เลี่ยงไม่ได้จริงๆ  ด้วยชื่อเสียงของคิสมีตอนนี้แทบกลายเป็นกระแสไปแล้ว  ว่าถ้าใครจะจัดงานใหญ่ยังไงต้องมีคิสมีไปโชว์  ถึงจะได้รับความสนใจจากผู้ชมและสื่อมวลชน

“เออไผ่...แล้วเรื่องไปถ่ายละครของพี่จ๋าที่ต่างประเทศล่ะ  เคลียร์คิวเรื่องอื่นเรียบร้อยหรือยัง?”

“ครับ  ละครพี่นพคุณปิดกล้องอาทิตย์หน้า  ส่วนของพี่เจนจบไม่เกินสิ้นเดือนพฤษภาครับ...คงเรียบร้อยก่อนเดินทางหลายวันครับ”

“งานหนักหน่อยนะไผ่  เพราะช่วงนี้เราต้องซ้อมคอนเสิร์ตด้วย  ถึงคิสมีจะเป็นเกสต์  แต่คราวนี้เป็นงานใหญ่จริงๆ  คงต้องเตรียมตัวกันเต็มที่  คอนเสิร์ตครั้งนี้มีแต่ศิลปินระดับตำนานทั้งนั้น  เราเป็นวงน้องใหม่วงเดียวที่ได้มีโอกาสขึ้นเวทีเดียวกับศิลปินระดับนี้”

“ครับ” พสุตอบรับด้วยดวงตาสดใส  การได้ขึ้นร้องเพลงบนเวทีเดียวกับศิลปินระดับตำนาน  ถือเป็นความใฝ่ฝันของพวกเขาทุกคน  ขนาดตะวันที่เก็บสีหน้าเก่งที่สุด  ยังไม่วายหลุดยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก

“...แล้วยังต้องไปถ่ายโฆษณาต่างประเทศอีก  กลับมาก็ต้องเตรียมลุยอัลบั้มที่ 3 กันต่อ  เห็นพี่เผ่าว่าราวๆ ปลายมิถุนาหน้าจะเรียกประชุมใหญ่  ตอนนี้คงมีแต่ริวแหละที่โดนเรียกเข้าไปคุยงานก่อน...พูดถึงก็มาพอดี”

“สวัสดีครับพี่กร...สวัสดีครับ” ริวไหว้กรเวชแล้วหันมาไหว้ ตะวัน ธีรดล และไวยากรณ์  ก่อนจะนั่งลงข้างพสุ

“พี่เผ่าว่าไงริว” กรเวชถามแล้วส่งตารางงานให้

“พี่เผ่าให้แต่งเพลงมาให้ดู 3 เพลงครับ  แต่คนละแนวกัน” ริวตอบแล้ววางซีดีที่ทรงเผ่าให้มาบนตักพสุ  ก่อนจะเปิดตารางของตัวเองดูคร่าวๆ

“อืม...ไหวมั๊ย...ละครพี่จ๋าก็ยังต้องไปถ่ายอยู่ตลอดนี่...แล้วช่วงนี้คิสมีก็มีงานทุกวัน” กรเวชถามด้วยความเป็นห่วง  จริงอยู่ว่าคิวงานริวไม่แน่นเหมือนพสุ  แต่การแต่งเพลงก็ถือเป็นงานหนักถ้าคิดว่ามีคิวต้องไปโชว์ตัวแทบทุกวันแบบนี้

“ไหวครับ...ริวมีละครแค่เรื่องเดียว  งานเดี่ยวอย่างอื่นก็ไม่ได้รับอยู่แล้ว...พี่กินข้าวหรือยัง” ประโยคหลังเด็กหนุ่มลดเสียงลงกระซิบถามพสุเบาๆ 

“ยัง  เดี๋ยวประชุมเสร็จค่อยออกไปกิน” พสุกระซิบตอบเพราะเกรงใจกรเวช  ซึ่งผู้จัดการคนเก่งก็ไม่ได้สนใจที่พวกเขาซุบซิบกัน  เพราะมัวหน้านิ่วคิ้วขมวดกับตารางงาน 

“เหนื่อยกันหน่อยนะทุกคน  งานมันมาแน่นเอาช่วงนี้เพราะต้องเคลียร์ให้เสร็จก่อนทำอัลบั้มใหม่” กรเวชบอกพร้อมกับกวาดตามองทุกคนด้วยความเป็นห่วง

“ถ้าไม่ไหวก็บอกนะ  พี่จะพยายามเคลียร์คิวออกให้เท่าที่จะทำได้...ตอนนี้คิสมีขึ้นแท่นอันดับ 1 คงยากที่จะลดงานลง  แต่บริษัทก็ไม่ใช่คิดจะกอบโกยจนไม่คำนึงถึงสุขภาพของพวกเรานะ  ดูแลตัวเองให้มากๆ  พี่ไม่ได้ตามดูแลพวกเราใกล้ชิดอย่างแต่ก่อนก็จริง  แต่ทุกคนที่พี่ส่งให้ไปคอยดูแล  พี่เลือกคนที่ไว้ใจได้ว่าจะเอาใจใส่พวกเรามากพอ  แล้วพี่ก็ยังถือว่าพี่เป็นผู้จัดการของคิสมี...มีปัญหาอะไร  โทรหาพี่ได้ตลอดเวลาพี่พร้อมจะรับโทรศัพท์พวกเราเสมอ” กรเวชย้ำด้วยสีหน้าจริงจัง 

“ขอบคุณครับพี่กร” ทุกคนไหว้กรเวชแทบจะพร้อมกัน  แม้ตอนนี้จะมีคนอื่นไปคอยดูแลพวกเขา   แต่ก็ไม่มีใครเหมือนกรเวช  ถึงจะจุกจิกไปเสียทุกเรื่อง  แต่กรเวชก็ทำไปด้วยความรักความเอาใจใส่เหมือนทุกคนเป็นลูกมากกว่าในฐานะผู้จัดการ


ริวมองตารางงานของพสุนิ่ง  พอกรเวชสั่งเลิกประชุมเด็กหนุ่มก็ลุกตามกรเวชเข้าไปให้ห้องทำงาน


“พี่กรครับ”

“ว่าไงริว  มีอะไรเหรอ”

“ตารางงานพี่ไผ่แน่นทุกวันเลย...ริวจะคอยขับรถให้พี่ไผ่เอง  พี่ไม่ต้องส่งรถบริษัทไปหรอกนะครับ”

“ริวไม่ต้องหรอก  เดี๋ยวพี่...”

“ริวมาบอกให้พี่รู้เฉยๆ” ริวพูดสวนขึ้นก่อนที่กรเวชจะทันได้แจกแจง  กรเวชถึงกับอึ้ง  กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอริวก็เดินไปถึงหน้าประตูแล้ว

“เดี๋ยวริว! ริวเป็นศิลปินนะ  จะไปเที่ยวขับรถรับส่งพี่เขาเป็นคนขับรถอย่างนั้นได้ยังไง  มันเสียภาพลักษณ์หมด” กรเวชทำเสียงดุ  แต่ริวเพียงแค่หันมามองหน้าเขาแล้วยิ้มจนตาหยี 

“ผมไม่แคร์”  ริวตอบเสียงใสแล้วออกไปจากห้อง  ขณะที่กรเวชก็ได้แต่ยืนอึ้งอยู่อย่างเดิม 

“เออ! ให้มันได้อย่างงี้  เตือนก็ไม่ฟัง  แล้วจะมาบอกเพื่อ?...” กรเวชเสยผมอย่างหงุดหงิดแล้วทิ้งตัวลงบนเก้าอี้  แต่พอเหลือบไปเห็นแฟ้มงานบนโต๊ะ  กับกระดาษโน้ตเป็นปึกที่เสียบไว้ก็ได้แต่ถอนใจ 


ตอนนี้เขาไม่ได้ดูแลแค่คิสมี  วงใหม่อีกสามวงที่เพิ่งเปิดตัวไม่นานเริ่มมีชื่อเสียง  คิวงานของศิลปินทั้งหมดจะถูกส่งมาให้เขาตรวจ  คัด  แยก  เพื่อเลือกเฟ้นสิ่งที่ดีที่สุดให้แก่ศิลปินทุกคน  เพราะเขมชาติเชื่อมือกรเวชที่สุด 

ตอนนี้งานหลักๆ ของกรเวชจึงต้องอยู่ประจำที่ออฟฟิศ  ส่วนหน้าที่ดูแลศิลปินเขามอบหมายให้ผู้ช่วยคนอื่นๆไปคอยดูแลแทน...ทำให้เขาต้องวางมือจากเรื่องของพสุกับริวชั่วคราว  คงเพราะที่ผ่านมา  ดูเหมือนจะมีเพียงเขาที่ไหวระแวงในความสัมพันธ์ของเด็กทั้งสองคนนี้  แต่กลายเป็นว่าทั้งพสุและริวกลับไปมีข่าวกับดาราสาวคนโน้นคนนี้แทน 


“เฮ้อ! อย่าให้เกิดเรื่องอะไรอีกเลย ไผ่ ริว  แค่ดลกับตะวัน  พี่ก็ผมจะหงอกหมดหัวแล้ว” กรเวชบ่นพึมพำแล้วถอนใจอีกเฮือกใหญ่


.................................................................


พสุเดินเร็วๆ มาที่รถซึ่งจอดอยู่สุดลานจอด  ชายหนุ่มพลิกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูแล้วถอนใจเฮือกใหญ่  เกือบ 4 ทุ่มแล้ว เขาเพิ่งเลิกถ่ายละครเดี๋ยวนี้เอง  เสียงท้องร้องจ๊อกทั้งที่กองถ่ายก็เตรียมอาหารไว้ให้  แต่ที่เขาไม่กินเพราะรู้ดีอยู่แก่ใจว่ามีใครรอกินข้าวอยู่ที่บ้าน  ชายหนุ่มสะดุ้งเพราะจู่ๆ ประตูรถก็เปิดพรวดออกมาโดยที่เขายังไม่ทันได้แตะ


“พี่” ริวทักเสียงใส  ขณะที่พสุถอนใจเฮือกอย่างโล่งอกเมื่อเห็นเด็กหนุ่มถนัดตาจากแสงไฟในรถ 

“ริว...มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”  พสุถามด้วยความงุนงง  เพราะจำได้ว่าวันนี้ริวก็มีถ่ายละครเช่นกัน

“ก็วันนี้ริวมีถ่ายละครของพี่จ๋าแถวนี้นี่ครับ  ก็เลยให้พี่เขาแวะมาส่งที่นี่  กะว่าจะขอติดรถพี่กลับ”


คำตอบของริวทำเอาพสุถึงกับส่ายหัว  เพราะช่วงนี้ละครของพี่จ๋าจะถ่ายแต่ที่สตูดิโอในกรุงเทพ  ขณะที่กองละครของพี่นพคุณมาปักหลักถ่ายอยู่อยุธยา  แต่ริวดันบอกว่าถ่ายละครแถวนี้...ช่างแถไปได้ชนิดสีข้างเลือดซิบจริงๆ


“แล้วนี่มารอพี่นานหรือยัง” พสุเลือกที่จะไม่ต่อความ  เพราะไม่มั่นใจว่าคำตอบของเด็กหนุ่มจะมีอะไรมาให้เขาหน้าร้อนอีกหรือเปล่า

“ตั้งแต่เย็นๆแล้วครับ” ริวตอบแล้วยิ้มแหยลง  เมื่อพสุก้มลงดูนาฬิกาข้อมือซ้ำด้วยความตกใจ

“อ้าว!  แล้วทำไมไม่เข้าไปหาพี่ข้างในล่ะ”

“ริวรอที่รถสะดวกกว่าครับ  ข้างในนั้นริวไม่รู้จักใคร  ไม่อยากเข้าไปเกะกะการทำงานเขา...เดี๋ยวริวขับให้นะครับ”

“เอาสิ...” พสุตอบรับแล้วเดินอ้อมไปขึ้นอีกด้าน  ปล่อยให้ริวขับรถให้ 


หลังจากริวเกิดอุบัติเหตุ  พสุก็ยังหวั่นๆ ใจทุกครั้งที่เด็กหนุ่มต้องขับรถคนเดียว  แม้จะเพียงไม่กี่ครั้งก็ตาม  ครั้นจะห้ามไม่ให้ริวขับรถ  ก็ไม่รู้จะอ้างเหตุผลว่าอะไร...จะให้บอกว่าเขาห่วงจนทนเห็นริวขับรถไม่ได้...ก็ไม่กล้าพูด...แต่วันนี้ที่พสุยอมง่ายๆ  เพราะถือว่าเขามากับริวด้วย  ถ้าจะเกิดอะไร...เขาก็พร้อมจะไปกับริว....


..............................................


เสียงตั้งปลุกจากโทรศัพท์ทำให้พสุต้องควานมือไปหาอย่างง่วงงุน  ชายหนุ่มกดปิดแล้วจ้องมองตัวเลขบอกเวลาด้วยความเหน็ดเหนื่อย  พสุถอนหายใจยาวแล้วหันไปมองอีกด้านของเตียงเพราะควานมือไปหาแล้วเจอแต่ความว่างเปล่า...ก่อนที่จะทันสงสัยว่าอีกคนหายไปไหน  ประตูห้องนอนก็เปิดเข้ามาพอดี


“รูมเซอร์วิส  คร้าบบบบบ”  ริวบอกเสียงใสแล้วยกถาดอาหารมาวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง


พสุถึงกับอึ้ง  ชายหนุ่มยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างงุนงง  แล้วอดเหลือบมองนาฬิกาบนผนังซ้ำไม่ได้  ปกติเขาต้องคอยปลุกริวทุกวัน  แต่วันนี้ริวตื่นก่อนแถมยังไปยกอาหารเช้ามาให้เขาถึงเตียงอีก...เกิดอะไรขึ้น?


“ริวกินแล้วหรือยัง?”

“เรียบร้อยแล้วครับ  พี่กินเถอะเดี๋ยวเย็นแล้วไม่อร่อย”  ริวบอกพร้อมกับเดินหายไปทางห้องแต่งตัว  พสุจึงจัดการกับมื้อเช้าอย่างรวดเร็วแล้วรีบไปอาบน้ำ 
ชายหนุ่มแต่งตัวเสร็จก็ออกมาเจอริวนั่งเขียนเพลงอยู่ที่ห้องนั่งเล่น  เครื่องแต่งกายบ่งบอกว่าเด็กหนุ่มพร้อมจะออกไปข้างนอกเช่นกัน

“จะไปไหน?  ริวไม่มีงานเช้านี้นี่” พสุอดถามไม่ได้  เขาจำได้ว่าวันนี้ริวมีงานเดียวคืออัดรายการตอนบ่ายพร้อมกันทั้งวง 

“ริวจะขับรถให้พี่ไงครับ...พอพี่เสร็จงานจะได้ไปอัดรายการพร้อมกัน” ริวตอบแล้วยิ้มแป้น  ขณะที่ดวงตาของพสุอ่อนแสงลงด้วยความเอ็นดู  ที่ริวลงทุนตื่นแต่เช้าเพื่อมาคอยขับรถให้เขาทั้งที่เมื่อคืนกว่าพวกเขาจะถึงบ้านก็ดึกมากแล้ว

“ไม่ต้องหรอกครับ  ริวพักเถอะ” พสุบอกเสียงอ่อนโยน  แล้วลูบหัวเด็กหนุ่มเบาๆ  แต่ริวคว้ามือเขาจับไว้แน่นพร้อมกับผุดลุกขึ้น

“ริวแค่ขับรถให้  พอไปถึงก็ได้พักแล้ว  พี่สิครับวันนี้ทั้งงานโชว์ตัว  ทั้งอัดรายการ  แล้วยังต้องไปถ่ายละครอีก”

“แต่ริวต้องแต่งเพลงนะ” พสุเหลือบมองกระดาษโน้ตบนโต๊ะอย่างไม่สบายใจนัก

“ก็พอส่งพี่เสร็จ  ก็ว่างแต่งแล้วไงครับ” ริวตอบยิ้มๆ  แล้วก้มลงหยิบกระดาษโน้ตใส่แฟ้มก่อนจะหันไปคว้ากระเป๋ามาสะพาย

“แต่……”

“นะครับ...ให้ริวดูแลพี่บ้างนะ”

“ก็...อืม  ตามใจ” พอเขาอนุญาตเด็กหนุ่มก็ยิ้มกว้าง  แล้วคว้ามือพสุขึ้นจูบดื้อๆ  ชายหนุ่มไม่ได้ชักมือหนี แต่ปรายตาไปทางครัวเป็นเชิงเตือนว่าพวกเขาไม่ได้อยู่กันตามลำพัง  ริวจึงยอมปล่อยมือเขาลงแต่โดยดี


...........................................


“ริว...ริวครับ...ริว” พสุเขย่าตัวเด็กหนุ่มเบาๆ  ริวผุดลุกขึ้นนั่งสีหน้างุนงงในตอนแรกเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าคนที่ปลุกคือพสุ  เด็กหนุ่มบิดตัวไล่ความเมื่อยขบ ขณะที่พสุดึงประตูปิดทำให้ไฟในรถดับลง


ริวทำหน้าที่สารถีให้พสุทุกวัน  ขนาดถ่ายละครคนละที่  เด็กหนุ่มยังยอมตื่นแต่เช้ามืดเพื่อไปส่งพสุก่อนแล้วถึงจะไปทำงานของตัวเอง  พอพสุเลิกงานเด็กหนุ่มก็จะมารอรับทุกครั้ง  ยกเว้นครั้งไหนที่งานยืดเยื้อริวก็จะโทรตามรถตู้ของบริษัทให้มารับพสุแทน


“งานเลี้ยงเลิกแล้วเหรอครับ”

“เลิกแล้ว  พี่บอกแล้วว่าเหนื่อยก็ให้กลับบ้านก่อน  เลิกงานแล้วพี่กลับแท็กซี่ก็ได้” พสุบ่นด้วยความสงสารที่เด็กหนุ่มต้องมานั่งหลับรอเขาอยู่ในรถ  ทั้งที่วันนี้พวกเขาก็มีงานโชว์ตัวที่ห้างใหญ่กลางเมือง  พอเสร็จงานชายหนุ่มก็จะต้องมางานเลี้ยงปิดกล้องละครของพี่เจนจบ  แต่ริวยังยืนกรานจะขับรถมาส่งเขาเอง  ไม่ยอมให้เขามาแท็กซี่


“ไม่ได้หรอกครับ  ริวห่วงพี่นี่นา  ขอริวรอรับพี่กลับดีกว่า  อีกอย่างงานเลี้ยงปิดกล้องแบบนี้มีแต่คนเมา  เกิดพี่เกรงใจใครไม่กล้าปฏิเสธ  ติดรถคนเมากลับบ้านอีก  ริวคงห่วงแย่”  ริวสาธยายยืดยาว  แล้วบ่นกระทบไปถึงงานเลี้ยงปิดกล้องเมื่อเดือนที่แล้วของพี่นพคุณ  ที่พสุเกือบจะติดรถพี่ทีมงานคนหนึ่งกลับเพราะเกรงใจที่อีกฝ่ายชวน  แต่ริวไปรับพอดีเขาก็เลยกลับกับริว  ปรากฏว่าพี่ทีมงานคนนั้นเมาจนขับรถชนเสาไฟฟ้าทั้งที่เพิ่งออกจากร้านมาได้ไม่ถึง 20 นาที  โชคดีที่ไม่ได้รับบาดเจ็บแต่รถก็เสียหายยับเยิน

“เวอร์! แล้วไงล่ะ  เลยต้องมานอนแกร่วรอในรถ”  พสุแซวยิ้มๆ พลางควานมือหาเข็มขัด  ยังไม่ทันจะคาดริวก็ชะโงกตัวมาคร่อมทับเขาไว้เพื่อคาดเข็มขัดนิรภัยให้  แล้วถือโอกาสจูบพสุดื้อๆ  ปากนุ่มๆ บดเคล้าอย่างยั่วเย้าจนชายหนุ่มเผลอจูบตอบอย่างลืมตัว  ปากแนบปาก เบียดคลึงเย้าหยอก  ต่างแลกลิ้นกอดเกี่ยวหาความหวานจากกันและกันจนอารมณ์เริ่มเตลิด  ทั้งคู่ผละออกจากกันเพราะได้ยินเสียงคนตะโกนคุยกันแบบเมาๆ และได้ยินสียงรถคันข้างๆ สตาร์ท  โชคดีที่รถติดฟิล์มจนทึบ  ไม่อย่างนั้นวันพรุ่งนี้พวกเขาคงได้ขึ้นหน้า 1 กันแน่นอน

“ขอบคุณนะครับริว” พสุขอบคุณหลังจากที่ริวขับรถออกมาจากลานจอดได้ครู่ใหญ่ๆ

“ขอบคุณที่ริวจูบพี่เหรอครับ”  ริวถามเสียงทะเล้น  เลยโดนเขกหัวไป 1 โป๊ก  แม้จะไม่แรงจนถึงกับเจ็บ  แต่เด็กหนุ่มก็แกล้งร้องโอดโอยมารยาให้พสุโอ๋  แต่ชายหนุ่มรู้ทันจึงหัวเราะสมน้ำหน้าแทน

“ทะลึ่งใหญ่แล้วเรา....พี่ขอบคุณที่ริวอุตส่าห์ขับรถรับส่งพี่อยู่ทุกวันต่างหาก” 

“ไม่เห็นต้องขอบคุณเลยครับ  แค่นี้เองครับ  ริวเต็มใจ”  เด็กหนุ่มตอบเสียงนุ่ม  แล้วอาศัยช่วงที่รอสัญญาณไฟชะโงกไปหอมแก้มพสุ  พอชายหนุ่มหันขวับมา  ริวก็สะดุ้งคอหด  เกร็งตัวรอรับการลงโทษ  แต่แทนที่พสุจะเขกหัวหรือบิดแก้มเขาเหมือนเคย  ชายหนุ่มกลับจับมือริวบีบเบาๆ  แล้วกุมไว้บนตัก


“ถึงยังไง  พี่ก็ต้องขอบคุณอยู่ดี  ขอบคุณนะครับ  ที่คอยอยู่เคียงข้างพี่”

“ริวทำเพื่อความสุขของตัวเองต่างหากครับ...ริวรักพี่...เวลาเห็นพี่มีความสุข  ริวมีความสุขมากกว่าอีก”  ริวยกมือพสุที่กุมกันอยู่ขึ้นจูบ แล้วจ้องมองด้วยสายตาดื่มด่ำ


พสุอยากแซวว่าเลี่ยน  แต่เห็นสีหน้าและแววตาจริงใจของริวก็แซวไม่ออก  กลายเป็นว่าเขาเป็นฝ่ายเขินซะเอง  พอสัญญาณไฟเปลี่ยนสีพสุก็ปล่อยมือริวเพื่อให้เด็กหนุ่มขับรถได้ถนัด  แต่ทุกครั้งที่ต้องหยุดรอสัญญาณไฟมือของทั้งคู่ก็จะจับกันไว้เป็นอย่างนี้ตลอดทาง


........................................................