หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[SuSaya]

รอลุ้นคืนนี้...
จะมามั้ยอ่ะ

[samsoon@doll]

มาลุ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนด้วย อยากให้ริวหื่นเร็วๆเยอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Narcissus]

วันนี้จะมามั้ย? รอๆๆๆๆๆๆ 

[CIndY59]

มารอด้วยคนค่ะ ^^

งดน้ำตาลมาทั้งวัน เพราะจะมาให้พี่ไผ่กับริวเพิ่มให้ อิอิ

[bbc52]

คิดถึงพี่ไผ่ กับ น้องริวมากกกกก

รออ่านอยู่น้าาาาาา

[spring]

ตอนที่ 100



วันแรกของการซ้อมเพลงเพื่อเตรียมขึ้นคอนเสิร์ตใหญ่  ทั้ง 5 หนุ่มเลือกสตูดิโอเล็กที่บ้านพักเป็นห้องซ้อม  แม้คิสมีจะเป็นเพียงแขกรับเชิญ  แต่ในเมื่อมีโอกาสได้ขึ้นเวทีร่วมกับศิลปินเก่งๆ ทั้งทีทุกคนก็อยากจะทำให้ดีที่สุด

เมื่อพสุกับริวไปถึงสตูดิโอกลับพบว่ามีเพียงตะวันกับกรเวชเท่านั้น  ธีรดลกับไวยากรณ์ยังมาไม่ถึง  กรเวชพอหันมาเห็นพสุก็ส่งอัลบั้มรูปให้ 


“รดีฝากมาให้ไผ่กับริวแน่ะ...” 

“รูปงานไหนครับเนี่ย?”  พสุถามพร้อมกับเปิดดูรูป  ดูเหมือนทุกคนจะได้อัลบั้มเดี่ยว ยกเว้นพสุกับริวที่ส่วนใหญ่จะถ่ายคู่กัน  ภารดีเลยส่งมาเป็นอัลบั้มเดียวกัน 

“ก็รูปตั้งแต่ตอนถ่ายปกอัลบั้มแรกนั่นแหละ ฤดีมันมัวไปถ่ายสารคดีอยู่ต่างประเทศ  เพิ่งกลับมาถึงเมื่อวาน  วันนี้ก็ต้องประชุม  แล้วอีก 2 วันก็ต้องเดินทางอีกเลยฝากให้พี่เอามาให้พวกเรา”  กรเวชบอกพลางหันไปรับไหว้ธีรดลกับไวยากรณ์แล้วส่งอัลบั้มภาพของแต่ละคนให้  ก่อนจะรีบร้อนกลับไปเพราะที่ออฟฟิศโทรมาบอกว่ามีลูกค้ามารอพบ 


พสุพลิกดูไปไม่กี่รูปก็หน้าเปลี่ยนสี  รีบยัดอัลบั้มใส่กระเป๋า  ทำให้ริวเอื้อมมือมาหาเก้อ  เด็กหนุ่มจ้องมองพสุอย่างแปลกใจเพราะรูปเขากับพสุอยู่ในอัลบั้มเดียวกันแต่พสุกลับไม่ยอมให้ดูเสียดื้อๆ


“ไหนรูปพี่ไผ่กับริวล่ะครับ ขอดูหน่อยสิ” ไวยากรณ์หันมาถามพสุเพราะเหลือแต่ของพสุกับริวที่เขายังไม่ได้เห็นรูป

“เดี๋ยวค่อยดูก็ได้  รีบซ้อมเถอะ  เวลาเราน้อย” ตะวันพูดตัดบทเพราะสังเกตเห็นสีหน้าลำบากใจของพสุตั้งแต่ดูรูปในอัลบั้มแล้ว 


ตะวันยกขาตั้งออกมาวางโน้ตแล้วหันมามองหน้าไวยากรณ์  เด็กหนุ่มเลยต้องวิ่งไปประจำที่เพื่อซ้อมเพลง  เพราะตอนนี้เหลือแต่เขาคนเดียวที่ยังมัวแต่ดูรูป  คนอื่นๆ เข้าประจำที่เครื่องดนตรีกันหมดแล้ว

ทุกคนตัดสินใจเลือกเพลงรวมของคิสมี จากสองอัลบั้มมา 3 เพลง  ตามที่ได้คิวมา  ระหว่างที่พักซ้อมไวยากรณ์ก็ออกไปโทรหาแก้วกุดัน  เพราะตอนนี้เธอมาเดินแบบที่ญี่ปุ่น  ขณะที่ตะวันและธีรดลนั่งคุยกันอยู่อีกมุม


“พี่ฟังนี่สิ...สถานีนี้เปิดเพลงเพราะดี” ริวหยิบหูฟังข้างหนึ่งมาใส่ให้พสุ  แต่ชายหนุ่มกลับรีบดึงออกแล้วเหลียวไปมองตะวันกับธีรดล  โชคดีที่ทั้งสองคนมัวคุยกันจึงไม่มีใครทันได้มอง


ริวขมวดคิ้วแล้วคว้าแขนพสุไว้เมื่อชายหนุ่มลุกขึ้น


“จะไปไหนครับ?”

“อย่าริว” พสุกระซิบดุ  ปัดมือเด็กหนุ่มออกแล้วเดินไปหยิบขวดน้ำที่วางรวมกันไว้อีกด้านมาดื่ม   ริวเดินตามไปหยุดยืนข้างๆ  พอพสุหันมาเห็นเด็กหนุ่ม  เขาก็จงใจเดินเลี่ยงห่างออกไปอีก  ริวเม้มปากแน่นก่อนจะเดินออกไปจากห้องซ้อม

“ริวเป็นอะไรไป?”  ตะวันเดินมาหยิบขวดน้ำพอดี  เห็นริวเดินออกไปจากห้องด้วยสีหน้าซีดสลดก็หันมาถามพสุ 

“ไผ่!...” ตะวันเรียกซ้ำ เพราะพสุเองก็กำลังเหม่อมองไปทางประตูที่ริวเพิ่งออกไปเช่นกัน

“ไม่...ไม่รู้สิ” พสุสะดุ้ง  แล้วรีบตอบจนแทบเป็นลนลาน

“นายเอง...ก็แปลกๆ ไปนะไผ่” ตะวันบอกพลางยกน้ำขึ้นดื่ม  แต่สายตาที่มองนิ่งๆ ทำให้พสุรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ

“แปลกยังไง” พสุทำเสียงเรียบทั้งที่รู้สึกเหมือนอุณหภูมิห้องสูงขึ้นจนเหงื่อซึม

“ก็นายทำเหมือน...เหมือนโกรธริว...คือยังไงล่ะ  นายทำท่าลุกลี้ลุกลนทุกครั้งที่ริวเข้าใกล้  แล้วก็เดินหนีดื้อๆ  จนริวมันจ๋อยลงทุกทีๆ แล้ว...เป็นอะไรไปไผ่...ทะเลาะกันใช่มั๊ย”

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก  ก็แค่...เอ่อ...” พสุหาข้อแก้ตัววุ่นวาย  แต่ไม่รู้จะใช้คำไหนมาอธิบายถึงจะเหมาะสม

“รีบๆ ดีกันเถอะนะ  บรรยากาศมันจะได้ไม่เครียด” ตะวันตบไหล่พสุเบาๆ  แล้วเดินแยกไป พสุถอนใจเฮือกใหญ่  แล้วตัดสินใจออกไปตามริวกลับมาซ้อม


ริวยืนเหม่ออยู่ตรงสวนข้างสระน้ำ  คิ้วเข้มขมวดจนหัวคิ้วแทบชนกัน  ปากบางเม้มแน่น  พสุเดินเข้าไปใกล้ๆ  หลังจากกวาดตาดูจนแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้แล้ว


“ริว...กลับไปซ้อมได้แล้ว”


ริวหันกลับมาเผชิญหน้าแล้วจ้องเขาเขม็งจนพสุต้องเป็นฝ่ายหลบตา


“...พี่เป็นอะไรไป  ทำไมต้องทำท่ารังเกียจริวขนาดนี้ด้วย” แม้ริวจะพยายามควบคุมอารมณ์  แต่น้ำเสียงก็ติดจะน้อยใจนิดๆ อย่างเห็นได้ชัด

“พี่บอกไปกี่ครั้งแล้วว่าไม่เคยคิดแบบนั้น” พสุตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนลง  เขาไม่ได้เจตนาจะทำให้ริวน้อยใจ

“แล้วที่พี่เอาแต่หนีริวล่ะ”

“ก็พี่บอกแล้วใช่มั๊ยว่าพี่ไม่อยากให้ใครรู้...” พสุชะงัก  เหลียวไปมองรอบๆ อย่างระแวง

“ริวเองก็รับปากกับพี่แล้วแท้ๆ  ว่าจะไม่ทำรุ่มร่ามต่อหน้าคนอื่น  พี่อยากให้เราดู...เหมือนปกติน่ะ  ริวทำได้มั๊ย” พสุลดเสียงลงแทบเป็นกระซิบเพราะเกรงจะมีใครผ่านมาได้ยิน

“ริวไม่ได้ทำรุ่มร่าม  ริวก็ทำเหมือนที่เราเคยเป็น  ริวแค่จะชวนพี่ฟังเพลง  เราฟังเพลงด้วยกันมาตลอดแท้ๆ  ไม่เคยเห็นพี่จะทำแบบนี้เลย...พี่บอกว่าอยากทำตัวเหมือนปกติ  แต่พี่นั่นแหละ  ที่ทำตัวไม่เหมือนเดิม...” ริวพูดทิ้งท้ายด้วยสีหน้าน้อยใจ  ก่อนจะเดินเข้าไปข้างในก่อน  ปล่อยให้พสุยืนครุ่นคิดอยู่คนเดียว 


ทั้งริวและตะวันพูดเหมือนกัน  ว่าคนที่แปลกไปคือเขา...พอลองมาทบทวนดูก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เสียด้วย  เขาเอาแต่หนีริว  ไม่ใช่เพราะรังเกียจหรือกลัวเด็กหนุ่มจะแตะต้องเนื้อตัว  แต่เพราะสีหน้าและแววตาของริวที่เขาเห็นในรูปถ่ายต่างหากที่ทำให้เขาระแวง 

รูปถ่ายของภารดีทำให้เขาสะดุ้ง  หนาวสันหลังวาบด้วยความตกใจ  กลัวว่าคนอื่นๆ จะสังเกตเห็นดวงตาวาววาม  อ่อนเชื่อมที่คอยจับจ้องเขาทุกอิริยาบถ  เขาถึงต้องรีบเก็บอัลบั้มรูปก่อนที่จะมีใครได้เห็นรูปเหล่านั้น...


“เฮ้อ! งานเข้าอีกแล้วไผ่เอ๊ย”  พสุส่ายหัวก่อนจะรีบเข้าไปในสตูดิโอเพื่อซ้อมเพลงต่อ


ตลอดเวลาที่ซ้อมเพลงกัน  ริวไม่ได้เล่นผิดพลาดเลย  ทุกจังหวะตรงโน้ตชนิดไร้ข้อติ  แต่สีหน้านิ่งสนิทเหมือนใส่หน้ากาก  และบรรยากาศเย็นชาทำให้ทุกคนถึงกับเกร็งจนแทบเล่นไม่ออก


“เฮ้ยริว! เป็นอะไรไปวะ”  ไวยากรณ์วางเบสลงแล้วเดินเข้าไปถามดื้อๆ

“ริวเล่นผิดเหรอครับ?”  ริวถามด้วยสีหน้านิ่งสนิทเหมือนเคย

“มันก็...มันไม่ผิดหรอก  แต่มัน...เหมือนซอมบี้ว่ะ  แบบว่า  ไร้อารมณ์โคตรๆ อ่ะ  เข้าใจป่ะ  เล่นแบบนี้เปิดแทรคเอาก็เหมือนกันแหละ” ไวยากรณ์พูดแรงด้วยความหงุดหงิด 

“งั้นก็เปิดแทรคเอาสิครับ” ริวตอบเสียงเรียบ เย็น  แต่ชัดเจน  ทุกคนหันมามองหน้าเขาเป็นตาเดียว


ไวยากรณ์อ้าปากค้าง  ไม่คิดว่าริวจะตอบแบบนี้  ขณะที่เด็กหนุ่มมองกลับมาด้วยสีหน้าเย็นชา  แต่ดวงตาเป็นประกายวาววับ


“โหริวเด็ด! เดี๋ยวนี้เล่นมุกหน้าตายเป็นกะเขาด้วย  ฮ่าฮ่าฮ่า  มานี่เลยไอ้ตัวป่วน  กวนตีฟดีนักโดนย้อนมุกเป็นไงล่ะ”  ธีรดลหัวเราะแล้วลากไวยากรณ์ไปอีกทาง  แต่ยังไม่วายหันไปสบตาพสุบุ้ยใบ้ให้ไปดูริว  ตะวันเห็นพสุทำหน้าลำบากใจจึงรวบกระดาษโน้ตทั้งหมดแล้วผุดลุกขึ้น

“วันนี้เลิกซ้อมแค่นี้ก่อนนะ...พอดีมีธุระต้องไปจัดการนิดหน่อย”  ตะวันบอกแล้วเอาโน้ตเพลงไปเก็บ  ก่อนจะคว้ากระเป๋าสะพายแล้วออกไปจากห้องคนแรก  ไวยากรณ์ก็โดนธีรดลลากออกไปเหมือนกัน  แม้จะมีสีหน้างอง้ำอย่างไม่พอใจ  แต่ไวยากรณ์กลับไม่โวยวายเหมือนเคย


ริวลุกไปหยิบกระเป๋าแล้วยืนรอพสุอยู่หน้าห้อง  พอพสุเก็บของเสร็จก็เดินตามกันไปที่รถ  ตลอดทางที่ขับรถกลับบ้าน  บรรยากาศในรถเงียบกริบและอึมครึม  เพราะต่างไม่มีใครพูดอะไรเลย  พสุเหลือบมองริวบ่อยๆ  ขณะที่ริวมองตรงไปบนถนนโดยไม่หันกลับมามองชายหนุ่มสักครั้ง

พี่แมวมาเปิดประตูให้ด้วยเครื่องแต่งกายที่พร้อมจะออกนอกบ้าน  สามีและลูกชายยืนยิ้มแต้คอยอยู่ไม่ห่างนัก


“เย็นนี้พี่จะไปดูหนังกันนะคะ  คุณไผ่จะให้พี่ตั้งข้าวให้ก่อนมั๊ยคะ” 

“ไม่เป็นไรครับ  พี่แมวไปเถอะ...เที่ยวให้สนุกนะครับ”

“ค่ะ” พี่แมวรับคำด้วยสีหน้าสดใส  แล้วออกจากบ้านไป


พอพี่แมวกับครอบครัวคล้อยหลัง  ริวก็คว้าข้อมือพสุแล้วลากให้เดินตามไปยังห้องนอน


“ริว!ทำอะไรเนี่ย?” 

“กอดพี่ไง” ริวตอบเสียงห้วน  กดล็อคประตูเสร็จก็ดันตัวพสุไปที่เตียงแต่ชายหนุ่มขืนตัวไว้

“ริว! เป็นอะไรไป  ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย” พสุทำเสียงดุข่มไว้  และพยายามจะถอยห่างจากเด็กหนุ่ม

“ทำไม?  เราอยู่กันสองคนแล้วนะ  ริวยังกอดพี่ไม่ได้อีกหรือไง” ริวถามห้วนๆ แล้วรวบตัวพสุไปกอดแน่น

“อย่ามาพาลนะริว...อื้อ...” พสุพยายามเบี่ยงหน้าหนีแต่เด็กหนุ่มควานปากตามติด บดขยี้จนพสุลิ้มรสคาวเลือดในปาก  ชายหนุ่มพยายามดันตัวริวออก  แต่ยิ่งขัดขืนเหมือนยิ่งยั่วยุให้ริวขาดสติ  เด็กหนุ่มดันตัวพสุจนล้มลงไปบนเตียงด้วยกัน  ดึงทึ้งเสื้อผ้าพสุแรงจนชายหนุ่มคิดว่าได้ยินเสียงกระดุมขาด 

“พอทีริว! หยุด!” พสุตวาดแล้วดันไหล่เด็กหนุ่มออกเต็มแรง  ริวยอมหยุด  แต่สีหน้าน้อยใจและแววตากราดเกรี้ยวกึ่งตัดพ้อทำให้พสุกลืนคำพูดร้ายๆ กลับลงไป  ชายหนุ่มลูบแก้มที่แดงระเรื่อด้วยฤทธิ์โทสะเบาๆ  พอพสุแตะต้องด้วยความอ่อนโยน  แววตากราดเกรี้ยวก็อ่อนแสงลง  หยาดน้ำคลอหน่วยตากลมโตด้วยความน้อยใจ

“ริว...พี่ขอโทษที่ทำให้ริวเสียใจ...พี่ระวังตัวมากเกินไป  ระแวงไปหมดว่าถ้าเราใกล้กัน  คนอื่นจะรู้...เรื่องของเรา...ขอโทษนะครับ” พสุขอโทษ  แล้วลูบแก้มลูบผมเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน

“คนอื่นจะรู้ได้ยังไงครับ  ถ้าเราไม่บอก”

“รู้สิ...ก็ริวน่ะ  เก็บสีหน้าอาการได้ซะที่ไหน  ดูไม่ออกก็แย่แล้ว...” พสุบ่นยิ้มๆ  แล้วบีบจมูกเด็กหนุ่มเบาๆ เป็นเชิงหยอกล้อ

“ริวไม่รู้...ขอโทษนะครับ”  เด็กหนุ่มพูดแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น  พสุแอบถอนใจ  ดูก็รู้ว่าริวไม่ได้สำนึกผิด  แต่กำลังน้อยใจยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

“...ริวครับ  ริวรู้ใช่มั๊ยว่าเรื่องระหว่างเรา  จะให้คนอื่นรู้ไม่ได้...ตราบใดที่เรายังเป็นคนของสังคม  เราไม่สามารถยืดอกบอกใครอย่างภาคภูมิได้ว่าเราเป็นอะไรกัน...” พสุพยายามหาคำมาอธิบายอย่างลำบากใจ

“ทำไมละครับ  เราไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย  ริวรักพี่...ความรักนี่ผิดด้วยเหรอครับ”

“เราไม่ได้ทำผิด...แต่ผิดที่พี่  พี่ทำใจที่จะยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้...สำหรับพี่  มันยากมากนะริว ยากมากๆ...พี่กลัว...กลัวเสียงวิพากษ์วิจารณ์...กลัวคำครหา...แล้วที่กลัวที่สุด  พี่กลัวว่าจะไม่ได้ร้องเพลงอีก...ริวไม่รู้หรอกว่า  การได้เป็นนักร้อง คือความฝันตั้งแต่เด็กของพี่...แล้วก็เป็นเป้าหมายที่เหลือเพียงอย่างเดียวในชีวิต...ถ้าไม่ได้ร้องเพลงอีก...พี่ก็ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว”  พสุพูดเสียงแผ่วลงในตอนท้าย  ดวงตาหม่นแสงด้วยความกังวล 


หากเรื่องของเขากับริวล่วงรู้ไปถึงคนอื่นๆ  อนาคตทางดนตรีของเขาจะต้องดับวูบลงอย่างแน่นอน  บอกใคร ใครจะเชื่อว่าเขาไม่ได้เป็นเกย์  เขาไม่เคยรักผู้ชายด้วยกันมาก่อน  และไม่เคยคิดด้วยว่าจะรักผู้ชายคนไหนได้อีก  แค่คิดก็ขนลุกด้วยความขยะแขยงแล้ว  แต่กับริว...เขาไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่  ความสัมพันธ์ของเขากับริวถึงก้าวมาถึงจุดนี้ได้...


“พี่ยังมีริวไง...หรือริวไม่มีความหมายสำหรับพี่?”

“มันไม่เหมือนกันริว...การร้องเพลงคือความภาคภูมิใจที่พี่สามารถทำฝันให้เป็นจริงได้...ส่วนริว...ริวเป็นครอบครัวของพี่  เป็นคนสำคัญที่สุดเพียงคนเดียวของพี่...ริวเข้าใจพี่รึเปล่า”

“...ครับ...ต่อไป...ริวจะพยายามไม่เข้าใกล้พี่อีก...” ริวตอบแล้วเม้มปาก  สีหน้าจืดจ๋อย  เศร้า จนพสุอ่อนใจ

“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะริว...พี่รู้แล้วว่าวันนี้พี่ผิดที่ทำให้ริวเสียใจ...ต่อไป  พี่จะไม่เอาแต่ระวังจนทำให้ริวเสียความรู้สึกแบบนี้อีก...ยกโทษให้พี่นะ” พสุขอโทษแล้วลูบแก้ม ลูบผมเด็กหนุ่มเบาๆ เหมือนจะปลอบประโลม  ทำให้หน้าจ๋อยๆ ของเด็กหนุ่มชื่นขึ้นทันตา

“ครับ...ครับ  ริวไม่ได้โกรธพี่  ริวแค่เสียใจ...จริงๆ นะ”  ริวยืนยันแล้วซุกหน้ากับอกพสุเป็นเชิงออดอ้อน  จนชายหนุ่มอดขำไม่ได้  นับวันริวก็ชักจะเจ้าเล่ห์ขึ้นทุกทีแล้ว

“ครับผม”  พสุรับคำล้อๆ  แล้วขยี้ผมเด็กหนุ่มเบาๆ

“งั้น...วันนี้พี่ปลอบใจริวนะ” ริวขอเสียงระรื่น  ดวงตาเป็นประกายวิบวับแปลกๆ

“หืม?” พสุขมวดคิ้ว  แล้วขยับตัวอย่างระแวง  แต่ไม่ทันเพราะอ้อมแขนที่โอบรอบตัวเขารัดแน่นขึ้นมาทันที

“ก็พี่ทำให้ริวเสียใจนี่นา...ก็ต้องปลอบริวสิ...นะครับ...น๊า” ริวทำเสียงอ้อน  ขณะแตะปากจมูกจูบไซ้ไปตามใบหน้าและลำคอจนพสุต้องหดตัวหนีเป็นพัลวัน

“เอ่อ...ก็พี่ขอโทษแล้วไง...ริว...เดี๋ยวสิ”

“ตั้งสองเดือนแล้วนะ  ที่ริวไม่ได้กอดพี่เลย...ริวคิดถึงพี่จะตายอยู่แล้ว” ริวกระซิบอ้อนตาพราว

“...พี่...” พสุปฏิเสธไม่ออก


ตลอดสองเดือนที่ผ่านมา  พสุทำงานหนักมาก  ทั้งถ่ายละคร  ทั้งงานของวงและงานโชว์ตัวที่รับไว้  ทุกวันที่กลับถึงบ้านชายหนุ่มแทบจะไม่เหลือแรงเดิน  หลายครั้งที่พสุหลับไปทันทีที่ถึงเตียงนอนโดยไม่ได้อาบน้ำด้วยซ้ำ  ริวต้องเป็นฝ่ายเช็ดหน้าเช็ดตัวให้เพื่อให้พสุนอนสบายตัวขึ้น  อาหารบำรุงสุขภาพ  วิตามินประดามีที่พสุเคยสรรหามาให้เขากิน  กลายเป็นว่าเด็กหนุ่มต้องเป็นฝ่ายหามาให้พสุกินแทน 

กลิ่นกายหอมๆ  ผิวตึงเนียนมือ  ร่างกายเปล่าเปลือยงดงามที่ได้เห็นเต็มตาทุกครั้งที่ต้องเช็ดตัวให้  ก็ทำให้ริวแทบคลั่งด้วยความต้องการที่ลุกโพลงพลุ่งพล่าน  แม้จะทรมานกับความต้องการจะครอบครอง แต่เมื่อได้เห็นท่าทางอ่อนล้าจนแทบทรุดของพสุ  เด็กหนุ่มก็ห่วงใยเกินกว่าจะกล้าหักหาญเอาแต่ใจ 


“ริวอยากกอดพี่ใจจะขาดแล้ว...นะครับ...นะ...” ริวอ้อนวอน  ดวงตาหวานเยิ้มจ้องพสุนิ่งราวกับจะสะกดจิต


……………………………………

***************************
 

[samsoon@doll]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[iota]

ฉลองตอนที่ 100 
เจอโหมด ริวตอนนี้ทั้งงอน เย็นชา โหด(เล็กๆ) แถมอ้อน(ใหญ่ๆ)
อย่างว่าเนอะเด็กมันเก็บกดมาตั้งสองเดือน..พี่ไผ่ก็ทำใจหน่อยนะครับ
แต่มาตัดจบตอน"สะกดจิตรวมร่างกลายเป็นหนึ่ง"แบบนี้
ขอบอกมันค้างงงง>3<

[TONG]

กริ๊ดดดดดดดดด  ตัดฉับได้ทำร้ายผู้อ่านมากๆค่ะ

อย่างไรก็ดี ความจะแตกก็เพราะไผ่ส่วนหนึ่ง ริวส่วนหนึ่งนี้ละ ตามอ่านต่อครับ

[Noi]

 

[mutoo]

  ไมตัดฉับงี้ล่ะ

[eddiam]

ค้าง......

ฉลองตอนที่ 100 ด้วยคน เย่!!!!!!!

[Little Devil]

 

[l2ozen]

 
ค้างงง

[kabung]

 

[PandP]

เฮ่ยยย ตัดแบบนี้ ค้างคายิ่งกว่าตอนที่เป็นดราม่าอีกนะคะเนี่ย 5555

[thisispom]

เย้ๆ 100 ตอนแล้ว
+1 ค่ะ

[baddy]

  ทำไม.............ถึง...........ทำ.............กับ.........ฉ้าน...............................ได้ (กระซิกๆ)

[Rinoa]

โอ้วววว ตัดให้ขาดเลยฉับๆๆๆ   

ยังไม่หายคิดถึงน้องริวกะพี่ไผ่เลยยยย ทำกันได้ลง 


 

[maicy]

ค้างงงงงงงงงงงงงงงงง

มาฉลองตอนที่ 100 ด้ัวยอีกคนค่ะ

[engrish]

แล้วก็เสร็จเรียบร้อยโรงเรียนหนูริวจนได้ แต่ทำไมตัดฉับแบบนี้หละคะ
กด+ให้จ้า ฉลองตอนที่100

[bbyuqin]

ยินดีด้วยจ้า ร้อยตอนแล้ว +1 ให้เลย...

เข้าใจทั้งพี่ไผ่และเข้าใจทั้งริว แต่ละคนก็มีมุมความคิดในเรื่องความสัมพันธ์นี้กับคนรองข้างไม่เหมือนกัน...แต่หวังว่าจะประคองกันไปให้ยาวนานที่สุด

ปล.แต่ตัดค้างไปยืนแคะจมูกนี่...น่าจับคนแต่งมาฟัดให้เข็ดเชียว...

[lasom]

เหอๆๆ ไอ้เสือแอดว้านซ์จริงๆๆๆ

[ladymoon_yy]

 
ตอนหน้าขอ  ได้มั้ย

 

[EunJin]

อร๊ากกกกกกกกกกก นะ.... ไม่อยากจะคิดต่อจริงๆค่ะ
ค้างที่สุดในสามโลก (ฮา) เลขสวยมากเลยตอนนี้
ตอนที่ 100 แล้ว เย้ๆๆๆ

[Narcissus]

 

 

ตอนต่อไปขอพรุ่งนี้นะ 

[SuSaya]

จัดหนักเลยหนูริว
พรุ่งนี้จะอัพใช่มั้ยคะ

[akera]

อ๊าก อ่านครึ่งตอนเล่นเอาน้ำตาคลอเลย สุดท้ายก็

[ณยฎา]

+1 ให้เพื่อฉลองครบร้อยตอนและเป็นกำลังใจให้คนเขียน
นี่เป็นแต้มแรกที่สามารถกดได้และยกคะแนนนั้นเป็นของเซ่นเอ็นซีไผ่-ริวตอนหน้า อิอิ

[SweetSmile]

พี่ไผ่นั่นแหละทำตัวผิดปกติ
มีพิรุธเดี๋ยวคนอื่นก็จับได้
ทำตัวเหมือนเดิมเนียน ๆ ไป
คนอื่นเค้าไม่สงสัยหรอกน่า

อ๊ากกกกกกก
ตัดฉับตรงตอนสำคัญซะด้วย
ค้างอย่างแรงงงง