หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[A-J.seiya*]

อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
ริว!!  เด็กบ้า
เขินมากนะเนี่ย นั่งอยู่หน้าจออ่ะ
น้องทำอะไรตรงๆ ซะจนพี่เขินนน
ฮ่าๆๆๆ

ตะวันต้องระแคะระคายอะไรซักอย่างนะ
อยู่ที่จะพูดมั้ย  ,,

[spring]

แค่จะมาส่งข่าวว่า...แต่งจบแร้ว...
  กะลังปั่นภาคพิเศษง้าบ

กรีสสสสสสสสสสส ปร้าแต่งจบแล้วหรออออ  เดี๋ยวมาลงตอน 103 ฉลอง


[กระซิบ] ป้าจร๋าาาาาา  ขอตอนพิเศษอลันกะคุณมาเฟียได้ป่าววววววว

[Tageszeit]

เอ่อออ... คนแต่งกับคนโพสไงกัน
คนอ่านรออยู่ สักทีครับสักที  

*** ขอตอนพิเศษอลันด้วยนะได้โปรดดดด

[cheyp]

เจอนู๋ริวอ้อนเข้าไป

พี่ไผ่ก็ต้องยอมทุกทีสิน่า

แต่คราวนี้พี่ไผ่รู้ถึงความทุกข์ในใจของริวแล้ว

จะรอให้พี่ไผ่บอกรักออกมาคร่าาาาาา ลุ้นๆต่อไป อิอิ

[Noi]

มารอตอน 103 

[spring]

ลงตอนใหม่ฉลองให้ป้า
 




******************

ตอนที่ 103



ในฐานะที่เป็นวงน้องใหม่ที่สุดคิสมีจึงรีบไปให้ถึงที่ซ้อมก่อนเวลานัดหมาย  ศิลปินหลักส่วนใหญ่จะมากันหมดแล้ว  มีเพียงศิลปินรับเชิญเท่านั้นที่ต้องทยอยมาตามเวลานัด  เพราะนี่เป็นคอนเสิร์ตที่มีศิลปินรับเชิญมากที่สุดคอนเสิร์ตหนึ่ง  โดยเริ่มแสดงตั้งแต่เที่ยงวันและไปจบตอนเที่ยงคืน  ศิลปินจึงต้องแบ่งไปตามแนวเพลง  คิสมีนั้นอยู่ในช่วงที่ 3 เป็นแนวเพลงรัก  มีทั้งจังหวะสนุกสนานและโรแมนติก

พสุ ตะวัน  และธีรดล  ไหว้ทักทายศิลปินระดับซุปเปอร์สตาร์ที่มารวมตัวกันอย่างตื่นเต้นดีใจ  ส่วนคนไหนที่อยู่ในวัยเดียวกันก็ทักทายอย่างสุภาพเพื่อให้เกียรติในฐานะรุ่นพี่  แม้บางคนจะเป็นคนคุ้นเคยกันอยู่แล้วก็ตาม 

ริวนั้นรู้สึกเฉยๆ  เด็กหนุ่มเคยฟังเพลงมามากก็จริงแต่เขาไม่รู้จักเจ้าของบทเพลงเหล่านั้นนัก  ริวแทบไม่รู้จักใครด้วยซ้ำ  เด็กหนุ่มจึงมองทุกอย่างด้วยสายตาสงสัยใคร่รู้มากกว่าจะตื่นเต้น


“ทั้งพี่ตะวัน  พี่ไผ่ พี่ดล  เห่อกันจริงจริ๊ง...ไม่เห็นจะต้องตื่นเต้นขนาดนี้เลย  จริงมะริว”

“............”   ริวหันไปมองหน้าไวยากรณ์แล้วอมยิ้ม  คนไม่ตื่นเต้นปากยังสั่น  หน้ายังแดงก่ำ  เพราะเมื่อสักครู่ศิลปินหลักของงานท่านหนึ่งเดินผ่านมาและหยุดทักทายคิสมี  เห็นได้ชัดว่าไวยากรณ์นั้นตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก  ได้แต่ฉีกยิ้มกว้างตอนที่ผู้จัดการคนใหม่ของคิสมี  ขออนุญาตศิลปินท่านนั้นให้คิสมีถ่ายรูปด้วย

“ยิ้มอะไร” ไวยากรณ์หันมาเห็นรอยยิ้มของริวพอดีก็โวยวายอย่างร้อนตัว

“พี่ไวย์เก่งนะครับ  ไม่ตื่นเต้น  ขนาดพี่ไผ่ยังตื่นเต้นจนนั่งไม่ติดแล้ว”

“ระดับนี้แล้ว  ไม่อยากจะคุย...แม่เจ้า! สวยอะไรขนาดนี้” ไวยากรณ์อุทานเสียงหลงแล้วมองตาค้าง


ริวหันกลับมองตามสายตาไวยากรณ์แล้วชะงัก  เมื่อเห็นสตรีสาวสวยที่ยืนสนทนากับพสุอย่างสนิทสนม  ขณะที่พสุนั้นดูเกรงใจเธอเป็นอย่างมาก  ผมยาวเกือบกลางหลังเป็นเงาเลื่อม  ใบหน้าสวยคมนั้นยิ้มพรายสดใส  ดึงดูดให้ชายหนุ่มทุกคนที่ยืนอยู่ในบริเวณนั้นต้องหันกลับมารุมล้อมเพื่อสนทนากับเธอ


“ไปเร็วริว” ไวยากรณ์ลากแขนริวปรี่เข้าไปหาเพื่อนร่วมวง  พอพสุหันมาเห็นริวกับไวยากรณ์ก็ชะงัก  แล้วแนะนำให้สาวสวยคนนั้นรู้จักทั้งคู่

“พี่ทาร่า ครับ  นี่ไวยากรณ์กับริว  สมาชิกอีกสองคนของคิสมีครับ...”

“สวัสดีครับ”


ริวไหว้เธอโดยอัตโนมัติ  แม้เธอจะดูอ่อนเยาว์สดใสแต่ทุกคนก็ดูเกรงใจเธออย่างเห็นได้ชัด


“สวัสดีครับ...ว้าว! คิสมีเนี่ย  รวมหนุ่มหล่อไว้ทุกสไตล์จริงๆ นะ” ทาร่า ทักเสียงใส  แล้วหันมายิ้มหวานให้ริวกับไวยากรณ์ก่อนจะขอตัวแยกไปเมื่อเจ้าหน้าที่มาเชิญให้เธอไปซ้อมเพลง

“เดี๋ยวเจอกันบนเวทีนะไผ่”

“ครับ”


ริวหันไปมองหน้าพสุแต่ไม่กล้าถามอะไรเพราะยังมีคนอื่นร่วมสนทนาอยู่ด้วย  เด็กหนุ่มได้คำตอบทันทีที่ทาร่าซ้อมเพลงเดี่ยวเสร็จ 

พสุแยกขึ้นไปบนเวทีเพื่อคุยกับทาร่าและทีมงานอีก 3-4 คน  เจ้าหน้าที่วิ่งเอาไวโอลินมาให้นักดนตรีรับเชิญท่านหนึ่ง  แล้วเพลง “เพียงเพราะรัก” ก็บรรเลงด้วยเสียงไวโอลินล้วนๆ  จังหวะถูกลดให้ช้าลงและคีย์เสียงก็ปรับสูงขึ้นเล็กน้อย  เพื่อให้พอดีกับเสียงของทาร่า  น้ำเสียงกังวานใส ทรงพลังของทาร่าและพสุสะกดให้ทุกคนหยุดฟังอย่างสนใจ  ทั้งๆ ที่เพิ่งร้องด้วยกันเป็นครั้งแรก  แต่ความเป็น “มืออาชีพ” ทำให้ดูกลมกลืน  ลื่นไหล  และ...เซ็กซี่...

ริวใจกระตุกเมื่อพสุกับทาร่าเอื้อมมือมาจับกัน  ชายหนุ่มชูมือที่กุมกันไว้ขึ้นสูง  ทาร่าหมุนตัวเข้าหาแล้วซวนซบลงบนแผ่นอกของพสุ  เป็นจังหวะที่ชายหนุ่มก้มหน้าลงมาพอดี  ใกล้...แม้ไม่ถึงกับสัมผัสกัน  แต่ดวงตาจ้องมองกันนิ่งกลับทำให้บรรยากาศคุกรุ่นด้วยไอร้อน....

เสียงปรบมือ  เสียงเป่าปากแซวดังสนั่น  ทาร่ากับพสุถึงได้ถอยห่างจากกัน  ทีมงานวิ่งขึ้นไปส่งผ้าขนหนูให้ทาร่าเช็ดหน้า  เธอหันไปพยักหน้าหัวเราะกับพสุอย่างพอใจ  ขณะที่ฝ่ายออกแบบท่าเต้นวิ่งขึ้นไปคุยกับพสุและทาร่าอีกครั้ง

ริวคลายมือออกช้าๆ  เพิ่งรู้ตัวว่าเขากำหมัดอยู่แน่นแค่ไหน  ทั้งๆ ที่รู้ว่านี่เป็นเพียงการแสดง  แต่ก็ยังเจ็บปวดในอกจนแทบทนไม่ได้  เด็กหนุ่มสูดลมหายใจลึกเมื่อเห็นพสุกับทาร่าถอยไปประจำที่  แปลว่าจะเริ่มซ้อมเพลงนี้กันใหม่อีกครั้ง  ริวหันหน้าหนีก็เจอกับตะวันพอดี


“พี่ตะวันครับ...ริวไปห้องน้ำนะครับ” ริวบอกตะวันเพราะไม่มีแก่ใจจะมองหาผู้จัดการของวง  ที่คงอยู่ตรงไหนสักแห่งแถวนี้

“รีบๆ นะริว  พี่ทาร่าซ้อมเสร็จก็เป็นคิวของเราแล้ว” ตะวันเตือนแต่สายตายังจ้องบนเวทีเขม็ง

“ครับ”  ริวรับคำแล้วเหลือบมองบนเวที  แม้จะอยู่ห่างขนาดนี้เด็กหนุ่มก็รู้สึกได้ทันทีถึงสายตาของพสุ  ทำให้ริวต้องเร่งฝีเท้าแทบเป็นวิ่ง  เขาไม่อยากให้พสุตำหนิได้ว่าแยกเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานไม่ออก  จึงต้องหนีออกไปทำใจให้พ้นๆ  ไม่อยากเห็นพสุกอดคนอื่นอีกต่อไปเพราะไม่รู้ว่าจะทนได้สักแค่ไหน...


ริวออกมาที่สวนหย่อมนอกฮอล  แล้วทรุดลงนั่งชันเข่าขึ้นกอด  ในอกร้อนจัดจนเหมือนจะลุกไหม้  หึง  หวง  โกรธเกรี้ยวจนอยากตะโกนออกมาดังๆ  ในหัวยังมีแต่ภาพของพสุกับทาร่า 

ผิวนั้น...มือนั้น...อ้อมแขนนั้น...เป็นของๆ เขาแท้ๆ  ทำไมถึงต้องถูกคนอื่นสัมผัส  เด็กหนุ่มกัดกรามกรอด  มือที่โอบรอบเข่าบีบรัดแน่นจนเจ็บ  เพื่อระงับพายุความหึงหวงที่พัดวนอยู่ในอกให้ลดระดับลง


“มันคือการแสดง  มันคือการแสดง  อดทนไว้ริว  ทนไว้”  เด็กหนุ่มพร่ำเตือนตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า  เนิ่นนานกว่าจะระงับความโกรธเกรี้ยวลงได้  ริวพยายามนึกถึงเพลงที่ต้องร้องเพื่อให้ไม่ฟุ้งซ่าน  นึกถึงหน้าตัวโน้ตทีละตัวเพื่อลบภาพบาดใจออกจากสมองแม้จะยากเย็นสักแค่ไหนก็ตาม 


โทรศัพท์มือถือสั่นเตือน ทำให้ริวรีบกดรับสายโดยไม่ทันมองหน้าจอ


“ริว...อยู่ที่ไหน” น้ำเสียงร้อนรนด้วยความห่วงใยของพสุทำให้อาการเดือดพล่านในอกลดระดับลงเล็กน้อย

“...อยู่ข้างนอกครับ” เด็กหนุ่มตอบเสียงเรียบ 

“มิน่า  พี่มาตามที่ห้องน้ำก็ไม่เจอ  เข้ามาได้แล้วครับ  ถึงคิวเราซ้อมแล้ว” น้ำเสียงอ่อนเบา นุ่มนวลเหมือนยาที่ช่วยชโลมใจให้คลายความเจ็บปวด  แต่กลับยิ่งทวีความรู้สึกหวงแหนเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ

“ครับ” ริวรับคำแล้วเดินกลับเข้าไปข้างใน  เด็กหนุ่มเดินเลี่ยงเมื่อเหลือบไปเห็นทาร่ากับผู้จัดการส่วนตัวกำลังเดินมาทางนี้เช่นกัน  ริวเดินอ้อมไปขึ้นเวทีอีกด้าน  คนอื่นๆ ในวงกำลังปรับตั้งเครื่องดนตรีต่างหันมาพยักหน้าให้เมื่อริวไปถึง 

ริวไม่กล้าเหลือบไปมองพสุเพราะเกรงจะระงับอารมณ์ไม่อยู่  นาทีนี้เขาอยากกอดพสุแน่นๆ  อยากกลืนกินพสุไว้ในอก  เพื่อที่คนอื่นจะได้ไม่มาแตะต้องของๆ เขาอีก  แต่ในเมื่อเป็นไปไม่ได้  ก็ทำได้เพียงอดทนเอาไว้เท่านั้น  พอเด็กหนุ่มเข้าประจำหลังกลองการซ้อมก็เริ่มขึ้น 

ริวเพิ่งรู้ว่าจะมีศิลปินอีกคนมาร้องด้วยในเพลงสุดท้ายของคิสมี  เป็นศิลปินท่านเดียวกับที่หยุดทักทายพวกเขาตอนมาถึงนั่นเอง  และศิลปินท่านนี้จะรับช่วงแสดงต่อจากคิสมี  พอหมดคิวซ้อม  คิสมีก็ลงจากเวที  แต่ยังไม่รีบกลับเพราะทุกคนยังอยากดูศิลปินท่านอื่นๆ ซ้อมเพลงต่ออีก  แม้จะพยายามควบคุมเวลาแค่ไหน  แต่สุดท้ายก็ยังเกินเวลาไปชั่วโมงกว่าๆ  ทีมงานจึงต้องประชุมกันต่อ  เพื่อหาวิธีควบคุมเวลาให้ลงตัวกว่านี้  เพราะยังเหลือเวลาซ้อมใหญ่อีกครั้งในวันพรุ่งนี้

พสุเหลือบมองริวบ่อยๆ ด้วยความเป็นห่วง  ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าริวรู้สึกยังไง  เด็กหนุ่มหึงหวงเขา  แต่นับว่าริวมีความเป็นมืออาชีพมากพอที่จะไม่แสดงออกมา  แม้จะดูเงียบกว่าปกติ แต่ด้วยความที่คนอื่นๆ กำลังตื่นเต้นกับการได้เจอศิลปินในดวงใจและได้ฟังเพลงสดๆ จากศิลปินเหล่านั้นจึงไม่มีใครทันได้สังเกต 

รถตู้ของบริษัทแวะส่งพสุกับริวก่อน  ทันทีที่เข้าไปในห้องนอน  ริวก็พุ่งเข้ามากอดพสุแน่นจนแทบหายใจไม่ออก...


“ริว...พี่เจ็บ” พสุเตือนเสียงนุ่ม  แต่ไม่ดิ้นรนขัดขืนให้เป็นการยั่วยุอารมณ์ของริวมากกว่านี้

“ริวก็เจ็บ!...เจ็บจะตายอยู่แล้ว”  ริวเค้นเสียงตอบด้วยอาการคล้ายคำราม  เด็กหนุ่มกัดกรามกรอด  ดวงตาที่เคยสดใสขุ่นมัวด้วยความเกรี้ยวกราดหึงหวง  วงแขนโอบรัดรอบตัวพสุแน่นยิ่งขึ้นจนแทบหายใจไม่ออก

“ริวครับ  ปล่อยพี่ก่อนได้มั๊ย  พี่เจ็บจริงๆ นะ”

“ไม่!...”

“ริว! อย่าทำแบบนี้สิ...ริว” พสุพยายามห้าม  แต่ริวไม่ยอมฟัง  เด็กหนุ่มดึงเสื้อผ้าออกจากตัวพสุอย่างรวดเร็ว  แล้วกดร่างของชายหนุ่มลงบนเตียงก่อนจะโถมกายทาบทับ

“เดี๋ยวสิริว  ใจเย็นๆ  ฟังพี่ก่อน”

“พี่ไม่ต้องพูด  ริวรู้  แต่ริวหึง!...ริวหวงด้วย  ของๆ ริวนะ!  ทำไมคนอื่นต้องมาแตะต้องพี่”

“ริวครับ...อื้อ” คำปลอบโยนถูกกลืนหายไปในจูบร้อนรน  พสุจำต้องปล่อยให้ริวกอดจูบเพื่อระบายความโกรธเกรี้ยวหึงหวงออกมาเสียก่อน  ตอนนี้อารมณ์ริวกำลังแรง  คงไม่ยอมฟังง่ายๆ  พสุสะท้านเยือกทั้งตัวเมื่อเด็กหนุ่มขบกัดบนยอดอกเขาแรงจนเจ็บแปลบ  แต่เมื่อเด็กหนุ่มดูดดึงเบาๆ กลับเสียวซ่านจนอารมณ์เขาตื่นเตลิด 

“ของๆ ริวนะ...พี่เป็นของริว...” ริวพร่ำบ่นงึมงำในลำคอ  ทุกครั้งที่แนบปากลงดูดชิมไล้เลียบนผิวอุ่น

“ริว! อย่า!...” พสุดันหน้าท้องของเด็กหนุ่มไว้  เมื่อริวสอดแขนเข้าช้อนน่องเขาขึ้นสูง

“วันนี้...อย่า...เอ่อ...อย่าเข้ามาได้มั๊ย  พรุ่งนี้เป็นวันซ้อมใหญ่...พี่กลัวจะไม่ไหว...นะครับ”  พสุขอร้องด้วยน้ำเสียงอ่อนเบา  ทั้งที่รู้ตัวดีว่าถ้าริวขืนจะทำเขาก็ไม่มีปัญญาห้ามปรามอยู่แล้ว 


ริวกัดปากแน่นก่อนจะทิ้งตัวลงบนที่นอนแล้วกลิ้งตัวหนีไปชิดขอบเตียง  พสุมองตามอย่างงงๆ  ไม่คิดว่าริวจะยอมง่ายๆ  แต่ริวก็ยอม  ชายหนุ่มยันตัวลุกขึ้นนั่ง  จ้องมองแผ่นหลังที่สั่นระริกของเด็กหนุ่มอย่างไม่สบายใจ  พอเขาเอื้อมมือไปแตะ  ริวก็สะดุ้งสุดตัว


“อย่า!...ขืนพี่แตะ  ริวต้องทนไม่ได้แน่เลย...” ริวปฏิเสธเสียงสั่น  แล้วนอนตัวแข็งทื่อ 

พสุรีบละมือออกมาแล้วก็ได้แต่นั่งนิ่งๆ รอ  ไม่รู้จะทำอย่างไรอยู่ครู่ใหญ่ๆ  ชายหนุ่มถอนใจยาว  แล้วหยิบเสื้อคลุมที่วางอยู่ปลายเตียงมาสวม  ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ๆ ริว  ลองแตะไหล่เบาๆ  เพื่อทดสอบดูปฏิกิริยา

“ริวครับ...หันมาคุยกันดีๆ ได้มั๊ย”


ริวยอมหันกลับมา  ใบหน้าของเด็กหนุ่มแดงก่ำ  ดวงตาเป็นประกายวาววับด้วยความโกรธเกรี้ยว  หึงหวง


“ริวครับ  มันแค่งานนะ” พสุอธิบายเสียงอ่อนเบาอย่างงอนง้อ

“ริวรู้  แต่ริวก็ยังหึงอยู่ดี” ริวตอบแล้วเม้มปาก ก้มหน้างุด

“แล้วพี่จะทำงานกับคนอื่นได้ยังไงละครับ” พสุถามเสียงอ่อน  ริวเงยหน้าขึ้นสบตาเขา  เด็กหนุ่มลุกขึ้นนั่งแล้วโถมเข้ามากอดซุกหน้ากับอกพสุ

“ขอโทษนะครับ...แต่ริวหวงพี่นี่...ริวรู้สึกเหมือนโดนไฟเผา  ทุกครั้งที่เขาแตะตัวพี่ หรือพี่แตะตัวเขา...มันทรมานนะ...ทรมานมาก...จะให้ริวทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดี...พี่บอกริวได้มั๊ย!”


พสุตอบไม่ได้เช่นกัน  จะห้ามไม่ให้ริวหึงหวง  ก็เหมือนห้ามไม่ให้ริวรักเขานั่นแหละ  มันจะห้ามกันได้อย่างไร  เขาเองก็เคยลิ้มรสชาติความหึงหวงมาแล้วว่ามันทรมานเพียงใด  แต่จะปล่อยให้ความหึงหวงมามีอิทธิพลจนกระทบไปถึงเรื่องงานแบบนี้ไม่ได้  ยังไงเสียทั้งเขาและริวก็ต้องปรับตัว  ปรับใจ  เพื่อรับกับสิ่งที่ตามมาในอนาคต


“ยังไงเราก็ต้องพยายามทำใจนะครับ...ตราบใดที่เรายังอยู่ในวงการนี้  เรายังต้องร่วมงานกับคนอื่นๆ อีกมาก  เป็นไปไม่ได้ที่เราจะไม่ให้ใครแตะต้องตัวเลย”

“ถ้า....” ริวทำท่าเหมือนจะพูดอะไร  แต่กลับหยุดชะงักคำไว้  แล้วนิ่งไปจนพสุสงสัย

“ครับ?  ริวจะพูดอะไร?”

“เปล่าครับ...” ริวปฏิเสธแล้วเลื่อนหน้าขึ้นไปจูบไซ้บนซอกคอขาว  เด็กหนุ่มเกือบหลุดปากบอกให้พสุออกจากวงการนี้เสียที  เขาจะได้ไม่ต้องมาคอยหึงหวงทุกครั้งที่มีคนเข้าใกล้พสุแบบนี้อีก 


แต่เขาพูดไม่ได้  เพราะรู้ดีอยู่แก่ใจว่าพสุรักการร้องเพลงแค่ไหน  หากพูดไปก็เหมือนบีบให้พสุเลือกระหว่างตัวริวกับการร้องเพลง  ซึ่งเด็กหนุ่มแน่ใจว่าพสุจะต้องเลือกร้องเพลงอย่างแน่นอน....

พอคิดมาถึงตรงนี้ริวก็ยิ่งยอกแสยงในใจ  เด็กหนุ่มกอดพสุแน่นยิ่งขึ้นพยายามเตือนตัวเองให้ใจเย็นลง  ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะเสียพสุไปอย่างที่อลันเคยเตือนก็ได้

อาการนิ่งขึงของริวทำให้พสุรู้ว่าเด็กหนุ่มไม่อยากตอบคำถาม  จึงไม่คิดจะคาดคั้นอีก  แต่ถึงริวไม่พูด  ชายหนุ่มก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกน้อยใจ  ผิดหวัง  และเสียใจ  ผ่านอ้อมแขนและลมหายใจที่เป่ารดใบหน้า


“ริว...อดทนนะครับ  ท่องเอาไว้ว่านี่คือการแสดง...ยังไงพี่ก็กลับมาให้ริวกอดทุกครั้งนี่นา” ชายหนุ่มพูดประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงเก้อเขินนิดๆ  แต่ริวตาเป็นประกายวาววับอย่างยินดี  เด็กหนุ่มเงยหน้าจากต้นคอของพสุมาจ้องหน้าเขาแทน

“งั้น...ถ้าต่อไปพี่ทำให้ริวหึง  ริวจะถือว่าพี่อนุญาตให้ริวกอด”

“อ้าว! ไหงงั้น” พสุอุทานแล้วขยับจะถอยหนี  แต่ริวล็อคตัวเขาไว้แน่น

“ไม่รู้แหละ  ทุกครั้งที่ริวหึง  ริวก็จะกอดพี่ ชดเชยกับที่ริวต้องเสียใจ” ริวทำเสียงเง้างอด  แต่ดวงตาเป็นประกายขี้โกงอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่ต้องเลย  อย่ามาเจ้าเล่ห์”

“พี่จะทนเห็นริวเสียใจได้เหรอ...หืม?  ทนได้เหรอ” ริวทำเสียงอ้อนพร้อมแหวกเสื้อคลุมของพสุออกอย่างรวดเร็ว  ชายหนุ่มไม่ทันได้ปัดป้องก็ถูกดันลงนอนบนเตียงอีกครั้ง  ร่างสูงตามติดทาบทับลงมาจนเขาแทบขยับตัวไม่ได้

“คืนนี้ขอริวนะ...นะครับ” ริวกระซิบขอแล้วยกน่องพสุขึ้นเกี่ยวรอบเอวก่อนจะเบียดลงกอดชายหนุ่มไว้แน่น

“แต่พรุ่งนี้...”

“ริวจะทำเบาๆ”  ริวตอบแล้วปิดปากพสุกันคำปฏิเสธ  เพียงจูบไฟปรารถนาที่เหมือนจะมอด  ก็กลับคุกรุ่นแล้วลุกโหมแรงขึ้นอย่างรวดเร็ว 


พสุสูดหายใจลึกเมื่อเลือดในกายถูกปลุกเร้าจนเดือดพล่าน  ถึงอย่างไรริวก็สัญญาแล้วว่าจะทำเบาๆ  หวังว่าพรุ่งนี้เขาจะไปซ้อมได้โดยไม่ทรมานมากนัก...


…………………………………………….


คอนเสิร์ตใหญ่แห่งปีผ่านพ้นไปด้วยความสำเร็จ  สร้างความประทับใจให้กับผู้ชม  จนมีเสียงเรียกร้องให้จัดใหม่อีกครั้ง  ซึ่งทางผู้จัดงานก็รับปากว่าจะขอปรึกษากับทีมงานและศิลปินหลักทั้งหมดอีกครั้ง

สำหรับคิสมีแม้จะเป็นเพียงนักร้องรับเชิญ  แต่ผลพวงจากความสำเร็จของคอนเสิร์ต  ก็ทำให้คิวงานแทรกเพิ่มขึ้นมาจนพสุกับริวไม่สามารถเดินทางไปพร้อมทีมงานของกองละครพี่จ๋าได้  สองหนุ่มต้องบินตามไปในวันรุ่งขึ้นแทน

‘บรรยากาศที่นั่นออกจะเป็นใจ  ถือซะว่าไปฮันนีมูนก็แล้วกัน  อย่าลืมอุปกรณ์เสริมที่ผมให้ไว้ล่ะ  แล้วอะไรๆ ที่ผมแนะนำไปน่ะ  หัดใช้จริงซะบ้างนะ  แค่ทฤษฏีน่ะ  มันสู้ลงมือปฏิบัติไม่ได้หรอก........เดวิด’

ริวกลั้นยิ้มจนแก้มบุ๋มกับข้อความในเมล์ที่หมอเดวิดส่งมาให้  หลังจากที่มารักษาพสุในครั้งนั้น  ริวกับหมอเดวิดก็ติดต่อกันทางเมล์มาตลอด  เด็กหนุ่มต้องการคำปรึกษาและหมอเดวิดก็เหมาะสมที่สุด  ทั้งในฐานะแพทย์และในฐานะที่หมอเดวิดเป็นเกย์  นอกจากคำแนะนำที่เหมาะสมกับมือใหม่อย่างริวแล้ว  หมอเดวิดยังมีแง่คิดดีๆ หลายอย่างในการใช้ชีวิตคู่มาแนะนำริวอยู่เสมอ

เด็กหนุ่มชำเลืองมองกระเป๋า  ‘อุปกรณ์เสริม’ ที่หมอเดวิดให้มาอยู่ในนั้นทั้งหมด  แม้จะไม่แน่ใจว่าจะมีโอกาสได้ใช้  แต่ริวก็อดติดกระเป๋ามาด้วยไม่ได้

ริวสะดุ้ง  รีบปิดโน้ตบุ๊คแทบไม่ทันเมื่อจู่ๆ พสุก็เปิดประตูห้องน้ำออกมา


“ริว...ไปอาบน้ำสิ  จะได้นอนพัก...เฮ้อ! หรูขนาดนี้ไม่รู้คืนละเท่าไหร่  คุณเขมนึกยังไงถึงให้โบนัสแพงๆ แบบนี้”


ได้บินระดับเฟิร์สคลาส  เข้าพักโรงแรมหรูหราระดับ 5 ดาวกลางมหานครนิวยอร์ค  ยังไม่รวมรถรับส่งของโรงแรมที่คอยบริการตลอดเวลา  ทำให้พสุออกปากขอยกเลิกกับพี่จ๋าด้วยความเกรงใจ  แต่กลายเป็นว่าทั้งหมดนี้เขมชาติเป็นคนจัดการ  ด้วยเหตุผลที่ว่าอยากให้โบนัสพสุกับริว  ก่อนที่จะกลับมาลุยงานหนักอีกครั้งที่เมืองไทย 

แม้จะเป็นเหตุผลที่ฟังดูแปร่งๆ  แต่พสุก็ไม่รู้จะหาเหตุอะไรไปคัดค้าน  และดูเหมือนมีแต่เขาที่ไม่สบายใจ  เพราะริวดูเฉยๆ กับสิ่งเหล่านี้ราวกับเป็นเรื่องปกติธรรมดา

ริวเก็บโน้ตบุ๊คใส่กระเป๋า  แล้วโถมเข้าไปปล้ำกอดหอมพสุบนเตียง  ชายหนุ่มร้องเฮ้ยเบาๆ  แต่ก็ไม่ได้ปัดป้องจริงจังเท่าไหร่  ทำให้ริวได้ใจถือโอกาสจูบพสุไปหลายรอบกว่าจะยอมไปอาบน้ำ



..............................................

[yoyo]

อร๊ายยย
ฮันนีมูนหวานชื่นรื่นรมย์

[PEENAT1972]

ดีใจจังได้อ่านแล้ว เหมือนจะเห็นพัฒนาการในทางที่ดีของไอ้หนูริวแล้ว หุๆๆ
อ้อ มีที่ปรึกษาปัญหาสุขเพศอีกตะหาก กร๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
+1 นะคะที่รัก

[samsoon@doll]

แอร๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆชอบจังเวลาริวเป็นแบบนี้กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นึกย้อนไปถึงตอนที่ได้อ่านแรกแล้ว ภาพน้องริวเด็กขาวซีดตัวผอมแห้ง หายไปจากสมองเลยอ่ะ อุกรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[aisen]

หวานนนนนนนนนนนนนนนนนน

กันออกหน้า ออกตาเกินไปนู๋ริว

อย่างงี้พี่ไผ่ ช้ำในตายกันพอดี

[Tageszeit]

ลุ้นฉากฮันนีมูนหวานๆ 

[Little Devil]

+1

[SweetSmile]

น้องริวหึงทีไรจับพี่ไผ่กดทุกที อิอิ

อร๊ายยยยย
ไปฮันนีมูนขอหวาน ๆ น๊า
ว่าแต่อุปกรณ์เสริมที่น้องริวเอาไปเนี่ย
คืออะไรหว่า จะได้ใช้กับพี่ไผ่มั้ยน๊า หุ หุ

[Ba_wh99]

ริวนี่เด็กจริงๆเลยแหะ

แต่ยิ่งแบบนี่ไผ่ยิ่งแพ้ทาง

เสร็จตลอด

[IIMisssoMII]

ดีจังยังไม่นอน



มีหึงหวงด้วย น่ารักอ่ะ

ฮันนีมูน แบบไม่รุ้ตัว พสุเอ้ยยย ริวเจ้าเล่์จนนายตามไม่ทันแล้ววว

[Piaanie]

มันหวานน่าชื่นใจอยู่ แต่กลัวๆจัง ไม่อยากให้ต้องมีน้ำตากันอีก เรื่องของริวมันยังดูไม่กระจ่าง มันเหมือนมีอะไรติดๆอยู่ก็ไม่รู้แหะ หรือว่าเราคิดมากไปเองน๊าาา 

[NmornS]

แพ้ทางให้ริวอีกแล้วพี่ไผ่เอ๊ยยย !
อย่าทำให้น้องหึงบ่อยล่ะ เพราะพี่นั่นแหละจะแย่ซะเอง
ริวเอะอะจับกอด ๆ แต่พี่ไผ่ก็แอบยอมน้องล่ะว้าาาา ~


ฮันนีมูน คงหวานน่าดู

[ladymoon_yy]

  น้องริวตลอดเลยนะ >o<

[sukie_moo]

ริวนี่เจ้าเล่ห์แสนกลขึ้นทุกวันนะเนี่ย
ถนอมพี่ไผ่ด้วยลูก

[iranen]

จะจบแล้วเหรอ
อีกกี่ตอนละ จะได้ทำใจ
แต่ขอตอนพิเศษเยอะนะ
ริวเจ้าเลห์ขึ้นทุกวัน

[watwong]

ริวของเรา แอบร้ายนะเนี่ยๆ จัดหนักๆ

[ChiOln]

หุหุ อยากรู้อุปกรณ์เสริม 5555

[Acacha]

“พี่จะทนเห็นริวเสียใจได้เหรอ...หืม?  ทนได้เหรอ”

>>>เดี๋ยวนี้ริวชักจะกล้า มีการขู่ด้วย แถมมาทำงาน(แบบแอบฮันนีมูน)ยังแอบขนอะไรข้ามประเทศมาอีกต่างหาก  

[imsingularfc]

 :-[เขาหวานกันดีเนอะ หึงบ่อยๆนะริว พี่ชอบ
กลับบ้านไปฮันนีมูนนน
ขอบคุณค่ะ

[zeen11]

ริวเป็นผู้ใหญ่ขึ้นไปอีกระดับหนึ่ง เพราะรู้จักควบคุมอารมณ์ตัวเองได้มากขึ้น (รึปล่าว) 555+

สู้ต่อไปนะหนูริว 

[Rinoa]

    ที่สุดอ่าาา รอฮันนีมูนเลยยย

 

[ammer]

อยู่ในช่วงฮันนีมูล
ริวหึงได้แบบว่า..กลัวแทนอ่ะ ว่าต่อไปถ้าริวระงับอารมณ์ไม่ได้มันจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นมั้ยน้อ?
ไหนจะความจริงของริวที่พี่ไผ่ยังไม่รู้อีก ทำไมมองเห็นแววดราม่ามารำไรหว่า? (หรือจะเป็นแค่ตูข้าที่คิดไปเอง )

[gayraygirl]

มาเยือนถิ่นเก่าริวแล้วซินะ
อลันจะมาให้เห็นป่าวเน้อ(แอบอยากเจอ)
และก็รอตอนหวานๆ ฮันนีมูนของริวไผ่ด้วย  

[tutu]

 

[aphanite]

+1 อิอิ
แต่,,,ขอต่อไว ๆ น๊าา
ฮันนีมูน ทริป เอิ๊กๆๆ