หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[cmos]

รอร้อรอ คืนนี้มานะครับ

[samsoon@doll]

คืนนี้มามั้ยน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

[IIMisssoMII]

น้องริวยังไม่มาเหรอออ
อยากเห็นน้องริวเล่นของเล่นกะพี่ไผ่ 555

[kny]

หวาน ๆ

[Noi]

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

[SuSaya]

 
 
 
 
 
 
 
 
 

[cheyp]

ว้าวววว ช่วงฮันนิมูน

เก็บเกี่ยวให้เต็มที่เลยนะนู๋ริว

ว่าแต่ไอ้อุปกรณ์เสริมที่ว่านี่มันอะไร

รอเฉลยคร่าาาาาาาาาาา

[samsoon@doll]

รอด้วย  รออีก  ถ้าไม่มาเราไม่นอน 5555555555555555555555555+

[Noi]

สงสัยวันนี้คงไม่มาแล้วมั้ง

[V_we]

เค้าหวานกันแล้วมันแบบ
 
แล้วอยากแอบไปดูอ่ะว่าอุปกรณ์เสริมมันคืออะไร
+1 จ้า

[Little_b]

 

[samsoon@doll]

รอ รอ รอออออออออออออออออออออออออออออ

[A-J.seiya*]

มารอ ,, เหมือนกัน ^^

[nongrak]

มาเข้าแถวรอน้องริวกับพี่ไผ่ค่ะ

[bluesky]

มาต่อคิวรอพี่ไผ่กะน้องริว

[spring]

ตอนที่ 104



การถ่ายทำเป็นไปอย่างเรียบร้อยและรวดเร็วกว่าทิ่คิด  พี่จ๋าจึงคิดจะเลี้ยงปิดกล้องละครที่นี่เสียเลย  ถ้าไม่เพราะบอร์ดบริหารท่านหนึ่งของสถานีโทรทัศน์เสียชีวิตกะทันหัน  พี่จ๋าและทีมงานทั้งหมดจึงต้องรีบกลับไปร่วมงาน  มีเพียงชเนตตีเท่านั้นที่บินไปเที่ยวยุโรปกับคนรัก  จึงเหลือแต่พสุกับริวที่ยังไม่ตกลงใจว่าจะเลื่อนเที่ยวบินหรือจะกลับตามกำหนดเดิม


“พี่...เรายังไม่ต้องรีบกลับได้มั๊ย”  ริวถามทันทีที่กลับเข้าถึงห้องพักหลังจากแยกกับพี่จ๋าและทีมงาน  เด็กหนุ่มตามไปกอดคลอเคลียพสุด้วยความสุขที่ได้อยู่กันตามลำพังเสียที 

“หืม?  ทำไมล่ะ” พสุหันกลับมา  ก็ถูกจูบดูดดื่มอยู่ครู่หนึ่ง  ริวถึงยอมปล่อยปากเขาเป็นอิสระ

“ริวอยากไปเที่ยวก่อน  นะครับ...นะ”

“อยากไปไหนละครับ” พสุถามเสียงอ่อนโยน


ตลอดสัปดาห์แห่งการถ่ายทำที่เร่งด่วน  ริวไม่เคยแตะต้องเขามากไปกว่าจูบและกอดเขาไว้แน่นๆ ทุกคืนเท่านั้น  ทั้งที่ร่างกายของริว “ฟ้อง” อยู่ทุกคืนว่าเด็กหนุ่มต้องการอะไร  แต่ริวก็ไม่เคยเอ่ยปากขอสักครั้ง  ซึ่งถ้าเด็กหนุ่มขอ  เขาก็คงไม่ขัดใจแน่นอน


“ไม่รู้สิครับ  แค่อยากไปไหนๆ กับพี่  อยากเดินเที่ยว...ไปกินข้าว...ไปซื้อของ...อยากจับมือ...อยากกอด...อยากทำทุกๆ อย่างโดยไม่ต้องระวังสายตาใคร...ถ้าอยู่เมืองไทย  พี่ก็ต้องระวังตัวแจ...แต่อยู่ที่นี่ไม่มีใครรู้จักเรา  เราจะไปไหนจะทำอะไรก็ได้”


พสุนิ่งอึ้ง  เถียงไม่ออกเพราะความจริงเป็นเช่นนั้น  อยู่เมืองไทยเขาต้องระมัดระวังตัวตลอดเวลา  ไม่กล้าแสดงอะไรออกนอกหน้านัก  แต่มาอยู่ที่นี่เขากับริวเป็นอิสระจากสายตาของนักข่าวและประชาชน 


“อืม...ก็ได้นะ  พี่เองก็อยากไปเยี่ยมครูภิรมย์ด้วยเหมือนกัน  พอเยี่ยมครูเสร็จ  เราก็ไปเที่ยวกันต่อ...พี่ให้ริวเลือกนะว่าอยากจะไปไหน” พสุตอบยิ้มๆ  เขาอยากทำอะไรให้ริวบ้าง  แม้สิ่งนั้นจะเล็กน้อยเหลือเกินเมื่อเทียบกับความรักความห่วงใยที่ริวมีให้เขามาตลอด

“จริงนะครับ...พี่ใจดีที่สุดในโลก” ริวหัวเราะก้อง แล้วหอมแก้มพสุแรงๆ จนชายหนุ่มต้องจับแก้มดึงยืดนั่นแหละ  ริวถึงยอมปล่อยเขา  เด็กหนุ่มรอจนพสุเข้าไปอาบน้ำจึงต่อสายหาอลันให้ช่วยหาข้อมูลสถานที่ท่องเที่ยวให้…..

“ริวรีบไปอาบน้ำสิ  เดี๋ยวจะได้ออกไปเช่ารถกัน” พสุเตือนเมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้วพบว่าริวยังนอนเล่นโน้ตบุ๊คอยู่บนเตียง

“ไม่ต้องหรอกครับ  ริวจัดการแล้ว”

“หืม...เช่ารถนะเหรอ?”

“ครับ  เดี๋ยวคงได้อ่ะ”  ริวตอบแล้วคว้าผ้าขนหนูเดินฮัมเพลงเข้าห้องน้ำไป  ขณะที่พสุได้แต่มองตามงงๆ


เมื่อลงไปที่ห้องรับรองชั้นล่าง  ริวนั่งรอที่เก้าอี้รับแขก  ส่วนพสุไปแจ้งชื่อที่เคาน์เตอร์เพื่อขอเช็คเอาท์  ชายร่างสูงใหญ่คนหนึ่งพร้อมด้วยพนักงานยกกระเป๋าของทางโรงแรมเดินตรงรี่มาที่ริว  พสุขยับตัวทันทีด้วยความเป็นห่วง  แต่ไม่ทันได้เตือนชายคนนั้นก็ค้อมกายให้ริว แล้วยื่นของบางอย่างให้เด็กหนุ่มก่อนจะรีบร้อนกลับไป  ขณะที่พนักงานสองคนก็ยกกระเป๋าของเขาและริวตามออกไปติดๆ


“ใครเหรอริว” พสุถามแล้วมองตามหลังไปอย่างสงสัย  ขณะที่ริวเด้งตัวขึ้นจากเก้าอี้ทันทีที่เขาเดินเข้ามาหา

“คนของอลันครับ  เอารถเช่ากับมือถือมาให้” ริวอธิบายพร้อมกับชูโทรศัพท์มือถือในมือให้ดู  พสุชะงักเมื่อเห็นโทรศัพท์เครื่องนั้นถนัดตา  ตัวเครื่องบางเฉียบเหมือนโทรศัพท์ทั่วไป  แต่เสาอากาศหน้าตาประหลาดบ่งบอกว่าโทรศัพท์เครื่องนี้เป็นระบบโทรผ่านดาวเทียม

“พี่ก็ลืมไปว่าริวมีญาติอยู่ที่นี่...งั้นก็ไปกันเถอะ”

“ครับ...ริวขับให้นะ”

“เอาสิ”  แม้พสุจะมีใบขับขี่สากล  แต่เขาก็ไม่ค่อยคุ้นกับรถพวงมาลัยซ้ายมากนัก พอริวอาสาเขาจึงไม่ขัดคอ


รถแบบสเตชั่นแวกอน  จอดเทียบรออยู่แล้วที่หน้าโรงแรม  พนักงานของโรงแรมค้อมหัวแทบจรดพื้นตอนยื่นกุญแจรถให้ริว 


“กระเป๋าอยู่ท้ายรถครับท่าน”


ริวพยักหน้ารับ  ขณะที่พสุยื่นเงินทิปให้พนักงาน  แล้วขึ้นไปนั่งฝั่งผู้โดยสาร  ชายหนุ่มกางแผนที่ออกดูเพื่อบอกทางให้ริว  เพราะก่อนหน้านี้เขาโทรไปถามคุณภมรเรียบร้อยแล้ว


..........................................................


คุณภมรให้การต้อนรับพสุกับริวด้วยความยินดี  พสุเข้าไปคุกเข่าตรงหน้ารถเข็นของครูภิรมย์แล้วก้มกราบลงบนตักของท่าน  มือเหี่ยวย่นสั่นเทาลูบหัวพสุเบาๆ  อย่างปราณี


“ตอนครูมา...ไผ่ตัวนิดเดียว...ตอนนี้เป็นหนุ่มแล้ว  รูปหล่อซะด้วย  เห็นเจ้ามรมันว่าเป็นดาราด้วยเหรอเรา” ครูภิรมย์ถามด้วยน้ำเสียงพร่าเครือไปบ้างตามวัย  แม้จะอายุถึง 80  กว่าปีแล้วแต่ครูภิรมย์ก็ยังดูสดใส  โดยเฉพาะดวงตาที่ดูไม่ฝ้ามัวเหมือนคนวัยเดียวกัน

“ครับ”

“เออ  เลือดศิลปินมันเข้มข้นนะลูกนะ  แล้วเจ้าหนูนี่ใคร?”

“ริวครับ  เพื่อนร่วมวงของผมเอง”


ริวกราบบนตักครูแบบเดียวกับที่พสุทำ  เรียกสายตาประหลาดใจแกมพอใจจากครูภิรมย์ได้ทันที


“เดี๋ยวนะ  คนนี้หรือเปล่าที่เอาเพลงครูไปแต่งใหม่”

“ครับครู”

“เก่งจริงๆ นะ  ครูได้ฟังเพลงแล้ว  ขอบใจมากนะไผ่ที่เอาเพลงครูไปใช้  ยังคิดว่าไม่มีเจ้าเทพแล้ว  เพลงมันคงตายไปพร้อมๆ กับครู...” สีหน้าสดใสหม่นวูบลงทันทีเมื่อเอ่ยถึงพรเทพ  ถึงอย่างไร  ครูภิรมย์ก็รักพรเทพเสมือนเป็นลูกแท้ๆ  จึงไม่อาจทำใจยอมรับการจากไปได้ง่ายนัก


พสุบีบหัวเข่าครูภิรมย์เบาๆ  แล้วส่งยิ้มให้ท่าน  ครูภิรมย์ถอนใจเฮือกใหญ่แล้วตบหลังมือพสุเบาๆ  ก่อนจะหันมาคุยกับริวอีกครั้ง 


“ครูไม่คิดเลยนะ  ว่าเพลงนี้จะกลายเป็นเพลงร่วมสมัยได้  แถมยังฮิตไปทั่วบ้านทั่วเมืองอีก...ทุกครั้งที่ได้ฟัง  มันชื่นหัวใจ...ขอบใจมากนะริว”

“ครับ”

“ผมคุยกับพี่เผ่าไว้ครับ  ว่าอยากทำลูกกรุงแท้ๆสักอัลบั้ม  อยากเอาเพลงที่ครูแต่งทั้งหมดไปใช้  พี่เผ่ากำลังคุยกับครูผดุง  ว่าจะให้ท่านมาเป็นโปรดิวเซอร์ให้...ครูอนุญาตให้เราทำอัลบั้มนะครับ”

“เอาเลยลูก...ครูดีใจที่เพลงทำนองเก่าๆ  ของคนแก่ใกล้ตาย จะได้มีคนเอามาใช้...ดีจริงๆ” ครูภิรมย์ยิ้มน้ำตาคลอเบ้าด้วยความยินดี  ตอนที่รู้ว่าพสุเอาเพลงของตนเองมาแต่งเป็นเพลงใหม่ก็ดีใจมากแล้ว  ไม่คิดว่าเด็กรุ่นใหม่อย่างพสุจะคิดทำเพลงลูกกรุง  ไม่ว่าอัลบั้มนี้จะประสบความสำเร็จหรือไม่  ก็ไม่สำคัญเท่ากับเพลงที่ท่านแต่งไม่ได้ตายไปพร้อมกับท่าน 

“พอเพลงเสร็จ  ผมจะส่งแผ่นมาให้ครูฟังก่อนนะครับ”

“ขอบใจลูก  ขอบใจ” มือเหี่ยวย่นลูบหัวพสุเบาๆ  ก่อนจะเช็ดน้ำตาด้วยความสุข 


เมื่อภมรย้อนกลับมาที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้ง  ก็ได้ยินเสียงบิดาหัวเราะดังก้อง  ดูเหมือนท่านกำลังเล่าเรื่องของเพื่อนเก่าๆ สมัยยังอยู่เมืองไทยให้พสุกับริวฟัง  ซึ่งหลายคนก็ยังคงอยู่ในวงการเพลง ในฐานะครูเพลงที่มีลูกศิษย์ลูกหามากมาย 

แม้จะย้ายมาตั้งรกรากอยู่ที่อเมริกาหลายสิบปีแล้ว  แต่หัวใจครูภิรมย์ก็ยังเป็นคนไทยเกินกว่าจะทำใจได้  ท่านยังคิดถึงและโหยหาแผ่นดินไทยอยู่ตลอดเวลา  คุณภมรจึงตกลงกับภรรยาไว้ว่าจะพาท่านกลับมาเยี่ยมเมืองไทยบ่อยๆ 

หลังจากคุยสัพเพเหระกันอยู่ครู่ใหญ่  พยาบาลพิเศษก็เข้ามารับตัวครูภิรมย์ไปพักผ่อน  แม้ท่านจะดูมีความสุข  แต่ก็เห็นได้ชัดว่าท่านอ่อนเพลียมากแล้ว 


“พ่อไม่ได้หัวเราะเสียงดังๆ แบบนี้มานานแล้ว  ขอบใจมากนะไผ่  ริว  ที่ทำให้พ่อมีความสุขขนาดนี้” ภมรเดินโอบไหล่พสุกับริวออกมานั่งคุยกันที่ห้องโถงด้านหน้า ผนังโดยรอบตกแต่งด้วยรูปถ่ายสมัยที่ครูภิรมย์ยังทำวงดนตรีลูกกรุงอยู่ที่เมืองไทย  แสดงถึงความผูกพันของครูภิรมย์กับดนตรีที่ถ่ายถอดมาถึงภมร  ภาพเหล่านี้ถึงถูกนำมาตกแต่งห้องที่ต้องใช้รับรองแขกเหรื่อ

“ผมสิครับต้องขอบพระคุณครู  ที่แต่งเพลงดีๆ ไปให้  ถึงพ่อจะไม่ได้อยู่ร้องเพลงของครู  แต่ผมจะไม่ปล่อยให้เพลงดีๆ เสียเปล่าเด็ดขาด”  พสุพูดด้วยน้ำเสียงติดจะเศร้านิดๆ เมื่อเอ่ยถึงบิดา  ริวเห็นคุณภมรขยับเหมือนจะพูดอะไรแล้วก็กลับนิ่งเสีย  คงเพราะมีเขาอยู่ด้วยทำให้ไม่สะดวกจะพูด  จึงขออนุญาตเดินดูรูป  ปล่อยให้ภมรสนทนากับพสุตามลำพัง

“กลับไปผมคงต้องลุยทำอัลบั้มที่ 3 ควบคู่ไปกับทำอัลบั้มลูกกรุง  ตอนนี้ก็อยู่ที่ว่าครูผดุงจะตอบรับมาเป็นโปรดิวเซอร์ให้เราเมื่อไหร่เท่านั้นเองครับ”

“นี่จะทำเร็วๆ นี้เลยเหรอเนี่ย  อายังคิดว่าอีกนานเสียอีก”

“ผมไม่อยากรอครับ  อนาคตเป็นของไม่แน่นอน  ที่ผ่านมาผมมัวแต่รอจนพลาดทำสิ่งที่ควรทำไปหลายอย่าง  ตอนนี้พอคิดอะไรได้  ผมถึงต้องรีบลงมือทำทันที  ไม่อยากพูดคำว่า “รู้อย่างนี้”  อีกแล้วครับ”

“อาเชื่อมือไผ่นะ...แต่อย่าหักโหมจนป่วยไปล่ะ  รักษาสุขภาพด้วย” ภมรเตือนแล้วตบไหล่พสุเบาๆ

“ครับ” พสุยกมือไหว้ขอบคุณ  รู้สึกอบอุ่นใจที่ภมรและครูภิรมย์ให้ความเมตตาเสมือนเขาเป็นลูกหลานจริงๆ

“รูปนี้สวยจัง...ที่ไหนครับคุณอา” ริวถามขึ้นมาหลังจากรู้สึกว่าพสุกับภมรหยุดคุยกันสักครู่แล้ว

“อ๋อ...บ้านริมทะเลสาบที่ Lake Dillon โคโลราโด  ปกติอากับครอบครัวจะไปพักที่นั่นทุกปีเพราะที่นั่นสวยมาก  แต่บ้านมันเล็กไปหน่อย  เมื่อก่อนตอนลูกยังเล็กๆ  ก็ไม่เป็นปัญหาเท่าไหร่  แต่พอพวกเด็กๆ โตขึ้น  ก็เลยกลายเป็นว่าคับแคบไป  เวลาไปทั้งครอบครัว  ก็ต้องอาศัยนอนที่หน้าเตาผิงกัน  ก็...สนุกสนานไปอีกแบบ  แต่ปีนี้คงไม่ได้ไปเพราะสุขภาพคุณพ่อไม่เหมาะที่จะเดินทาง...จริงสิ!  ถ้าไผ่กับริวไม่รีบกลับเมืองไทย  ไปพักผ่อนที่นี่ได้เลยนะ  ไม่ไกลจากตัวเมืองมากนักหรอก  ถ้าจะให้สะดวกต้องขับรถไปเอง...รถของอาจอดไว้ที่สนามบินโคโลราโด  เอาไปใช้ได้เลย”

“ขอบคุณมากครับ  แต่..”

“ได้เหรอครับ! เอ่อ...” 


พสุกับริวพูดขึ้นเกือบจะพร้อมกัน  แต่คนละความหมาย  ริวหันไปยิ้มหน้าแหยกับพสุเมื่อได้ยินว่าพสุจะปฏิเสธ
ขณะที่พสุเองก็ชะงักไปเมื่อเห็นท่าทางเสียดายของริว


“ฮะๆๆ  ไปได้แน่นอนริว  เอาน่าไผ่ไม่ต้องเกรงใจ  รับรองว่าสวยและสงบมาก   ถือเสียว่าเป็นของขวัญวันเกิดล่วงหน้าจากอาก็ได้” ภมรบอกพร้อมกับตบไหล่พสุเบาๆ  ชายหนุ่มจึงหันไปยกมือไหว้

“ขอบคุณมากครับ”

“อ้อ! แล้วรถนี่เช่ามาละสิ  ไม่ต้องห่วงนะเดี๋ยวอาให้คนเอาไปคืนให้จะได้ไม่ต้องเสียค่าเช่า”

“แต่..” พสุอึกอัก  เพราะรถคันนี้ผู้ปกครองของริวเช่ามาให้  แต่ไม่รู้จะปฏิเสธความหวังดีของภมรยังไง

“ไม่มีแต่  เชื่ออาสิ  ไปที่โน่นก็ใช้รถที่บ้านอานั่นแหละ นอกจากสะดวกแล้วนะ  คนแถวนั้นเขาคุ้นกับรถอา  ไปทางไหนถ้าจะจอดก็ฝากได้ทุกบ้าน  เห็นป่ะ  รถเจ้าถิ่นเชียวนา”

“ขอบคุณมากครับคุณอา”

“ไม่เป็นไร  รอแป๊บนะ”  คุณภมรหายไปในห้องทำงาน   ครู่เดียวก็ออกมาส่งแผนที่บ้านพักกับกุญแจรถให้พสุ

“อาโทรไปสั่งคนดูแลบ้านให้เขามาทำความสะอาดให้แล้ว  ก่อนจะเข้าบ้านแวะซื้อของสดไปทำกับข้าวกินด้วยล่ะ  เพราะที่นั่นสะดวกทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องอาหาร ถ้าจะหุงข้าวก็ต้องซื้อข้าวสารเตรียมไปด้วยเลย...แต่ถ้าทำอาหารไม่เป็น  ก็ต้องขับรถเข้าไปกินในเมืองนะ  มีร้านอาหารรสชาติดีอยู่สองสามร้าน   ถามคนดูแลบ้านก็ได้”

“ขอบคุณครับ”


.........................................................


ริวขับรถออกจากสนามบินโคโลราโด  ขณะที่พสุคอยบอกทางตามแผนที่  แต่เพราะบ้านอยู่ไม่ไกลจากถนนจึงหาเจอไม่ยากนัก  แม้บ้านจะอยู่ห่างจากตัวเมืองมาไม่มาก  แต่กลับสงบเงียบและสวยเสียจนเหมือนบ้านในนิทานมากกว่าจะเป็นบ้านพักจริงๆ  พอไปถึงคนดูแลบ้านก็เอากุญแจมาให้และชี้ให้ดูโรงเก็บฟืนก่อนจะกลับไป

พสุกับริวเดินสำรวจบ้านด้วยความตื่นเต้น  ตัวบ้านเป็นแบบ Log home  ชั้นเดียว  ห้องโถงกลางเป็นห้องที่มีขนาดใหญ่ที่สุด  หน้าเตาผิงปูพรมหนานุ่มสีขาวสะอาดผืนใหญ่  ฟืนในเตากำลังลุกไหม้ให้ความอบอุ่นกระจายไปทั่วห้องโดยไม่ต้องพึ่งเครื่องทำความร้อน  ห้องนอนตั้งเตียงขนาดคิงไซส์ไม่กว้างมากนัก  แต่สะดุดตาที่หน้าต่างกระจกบานใหญ่  มองเห็นทะเลสาบได้ชัดเจน   ห้องน้ำตั้งอยู่ระหว่างห้องนอนกับห้องโถง  ตรงข้ามเป็นห้องครัวเล็กๆ และโต๊ะรับประทานอาหารขนาด 6 คน

รอบๆ บ้านมีต้นไม้ที่ปล่อยให้โตตามธรรมชาติไม่ได้ตัดแต่ง  แต่ก็ดูสะอาดตาไม่รกเรื้อ  ด้านหลังบ้านเป็นลานโล่งทอดตัวลงไปหาท่าน้ำ  มีเรือพายผูกไว้ที่ท่า 1 ลำ 


“บ้านสวยจังครับ” ริวพึมพำอย่างตื่นตาตื่นใจ

“อืม...สวยจริงๆ”

“โห...เห็นทะเลสาบเป็นสีน้ำเงินเลย”

“มาช่วยกันขนของเถอะ  เดี๋ยวจะมืดเสียก่อน” พสุเตือนยิ้มๆ  แล้วเปิดท้ายรถเพื่อยกของ

“ครับ”


ริวยกกระเป๋าเสื้อผ้าไปเก็บในห้อง  ขณะที่พสุเอาของสดเข้าตู้เย็นและเตรียมอาหาร  เด็กหนุ่มเห็นอย่างนั้นเลยอาสาขนฟืนจากโรงเก็บเข้าไปในบ้าน 

พสุตรวจค้นดูจนทั่วห้องครัวแต่ไม่พบหม้อหุงข้าว  จึงตัดสินใจทำอาหารง่ายๆ  แค่ข้าวต้มกับไข่เจียว  และหมูทอด  พอริวขนฟืนเสร็จก็ตามเข้าไปในครัวเพื่อช่วยเป็นลูกมือแต่พสุไล่ให้ไปอาบน้ำ 

เด็กหนุ่มเลิกคิ้วมองรอบๆ ห้องน้ำอย่างพึงพอใจ  อ่างน้ำทรงสี่เหลี่ยม  กว้างขนาดที่สามารถลงแช่ได้ 2 คนสบายๆ  ตั้งเด่นอยู่กลางห้อง  ฝักบัวอยู่ชิดผนังด้านในสุด  ขณะที่ส่วนของชักโครกตั้งอยู่ด้านซ้ายมือมีกระเบื้องแก้วใสๆ กั้นพรางตาให้เป็นสัดส่วน  ตู้ฝังผนังด้านขวาแขวนเสื้อคลุมและผ้าขนหนูเป็นเซต  สะดวกและสบายดุจโรงแรมหรูมากกว่ากระท่อมน้อยริมทะเลสาบ

ริวอาบน้ำแต่งตัวอย่างไม่พิถีพิถันนัก  เพราะอยากออกไปช่วยพสุทำกับข้าว  แต่เมื่อไปถึงก็พบว่าพสุกำลังเจียวไข่เป็นรายการสุดท้าย  เพราะหมูทอดกับข้าวต้มนั้นทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว  เด็กหนุ่มหันไปจัดจานสำหรับตัวเองและพสุ   พอพสุยกจานไข่เจียวมาสมทบทั้งคู่จึงลงมือจัดการอาหาร ‘ฝีมือพี่’ กันทันที


................................................

*********************


แม่ยกเก็บสำรองเลือดไว้ตอนหน้านะขอรับ


 

[SuSaya]

จิ้ม

.....................

อยากมีบ้านแบบนั้นซักหลัง...ท่าทางคุณอาจะรวยมาก ๆ เลยอ่ะ
ริวสร้างซักหลังไว้มาอยู่กับพี่ไผ่นะ...ตอนหน้า 
รอค่ะ

[mumumama55]

  จะสำรองไว้มากๆจ๊ะ รอนะตัวเอง 

 

[akike]

ว้าว ๆ พี่ไผ่กับหนูริวมีฮันหนี้มูนกันเสียที

แม้ๆๆๆ  ขอฉากแจ่มๆๆซะหน่อยเถอะ

เดี๋ยวหนูขอไปขึ้นเครื่องก่อนนะเค๊อะ  จะรีบไปแอบตั้งกล้องแล้วก็ซ่อนใต้เตียงเค๊อะ

[Noi]

สั้น

[punchnaja]

เฮ้ออออ ช่วงนี้มีความสุขจัง^^

หวังว่าพายุร้ายคงยังไม่พัดเข้ามานะ..

ปล.กรี๊ดกร๊าด ต้องรีบไปสำรองเลือดแล้วค่า

[IIMisssoMII]

แม่ยกเก็บสำรองเลือดไว้ตอนหน้านะขอรับ

ชิ!


รอตอนหน้าคะ อยากรุ้ว่าหนูริวจะเล่นกะพี่ไผ่ยังไง

[TONG]

สำรองเลือดเพื่อตอนหน้ากันเลยทีเดียว รับทราบและปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดค่ะ

[donutnoi]

    +1 ค่ะสำหรับน้องริวกับพี่ไผ่    

ในที่สุดก็ตามอ่านทันเป็นปัจจุบัน    ชอบมากค่ะ ขอสมัครเป็นแฟนคลับคิสมีอีกคนนะคะ  

[lasom]

ว้ายยยยยย เดอะ เลค เฮ้าส์ 

[samsoon@doll]

แอร๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[lovely1714]

เพิ่งอ่านค่ะ
สนุกมากๆๆ
ริวเป็นที่รักมั่นคงมากๆ

[yayee2]

โอ้..อ่านตอนนี้รู้สึกสัมผัสได้กับความสุขที่แผ่ซ่านรอบๆตัว
จะทำตามที่แนะนำค่ะ และรอนะคะ

[PEENAT1972]

เล่นประกาศธนาคารเลือดล่วงหน้ากันเลยรึคนเรา 555

[iota]

จะชมของดีต้องใจเย็นๆ ใช่มั้ย
แต่ว่าตอนหน้านี่อีกกี่วันครับ
ขนาดตอนนี้...รอไป 3 วัน เหมือนรอเป็นสัปดาห์
มันทรมานใจคนอ่านเหลือเกิน

+1 บำรุงร่างกายเต็มที่สำหรับตอนต่อไป