ตอนที่ 105
ไม่รู้ว่าเพราะหิวหรือเพราะรสมือพสุดีกันแน่ แต่อาหารมื้อแรกในบ้านริมทะเลสาบก็หมดเกลี้ยงชนิดที่ไม่เหลือข้าวสักเม็ด
“อร่อยจังครับ” ริวชมพร้อมกับลูบท้องป้อย นานๆ เด็กหนุ่มถึงจะกินจนอิ่มขนาดนี้สักครั้ง
“อร่อยหรือหิว...หึหึ พี่ก็ไม่ถนัดทำอาหารหรอก แค่เคยช่วยแม่ทำบ้างนิดหน่อยเท่านั้น” พสุออกตัวขำๆ
“อร่อยจริงๆนะครับ ริวกินหมดเลยอ่ะ อิ่มมากๆ” ริวย้ำด้วยสีหน้าจริงจังจนพสุอดหัวเราะไม่ได้
“ดีแล้วที่กินลง จะได้ไม่ต้องขับรถเข้าไปกินข้าวในเมือง ไปนั่งพักไป เดี๋ยวพี่เก็บล้างก่อน”
“ริวล้างเองครับ พี่เป็นคนทำแล้ว ริวก็ต้องเป็นคนล้างสิ” ริวอาสาแล้วกุลีกุจอลุกขึ้นเก็บจานชามบนโต๊ะ
“งั้นพี่ช่วย จะได้เสร็จเร็วๆ”
ทั้งคู่ช่วยกันเก็บล้างจนเสร็จแล้วถึงได้ออกมานั่งดูพระอาทิตย์ตกด้วยกันที่ชิงช้าใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างบ้าน แสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์อาบท้องฟ้าด้านทิศตะวันตกเป็นสีส้มปนแดง ลมแรงพัดผ่านผิวน้ำจนไหวเป็นคลื่น เงาดำของคลื่นให้ความรู้สึกลึกลับราวกับใต้ผืนน้ำกว้างใหญ่มีบางอย่างซ่อนตัวอยู่
แม้พระอาทิตย์ตกจะสวยแค่ไหน แต่อากาศที่เย็นยะเยือกอย่างรวดเร็วก็ทำให้พสุต้องห่อไหล่ด้วยความหนาว
“พี่...หนาวเหรอ?” เด็กหนุ่มถามพร้อมกับขยับเข้าไปกอดพสุ แล้วจูบคลอเคลียอยู่ที่แก้มเย็นๆ วงแขนอุ่นและลมหายใจร้อนผ่าวบนแก้ม ทำให้หัวใจเต้นระรัวขึ้นมาดื้อๆ พสุรีบดันคางบุ๋มไว้เมื่อปากนุ่มๆ เลื่อนมาจนชิดมุมปาก แม้จะมืดแล้ว แต่ชายหนุ่มก็อดขัดเขินไม่ได้ที่จะมานั่งจูบกับริวกลางที่โล่งแจ้งแบบนี้
“ริว...พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ หนาวแบบนี้สงสัยจะอาบดึกๆ ไม่ไหวแน่” พสุบอกแล้วลุกเดินเร็วๆ เข้าบ้าน ริวเดินตามติด จนทันคว้าพสุมากอดที่ห้องโถง
“ริวไปอาบด้วยนะครับ” น้ำเสียงออดอ้อนกระซิบข้างหูทำให้พสุขนลุกซู่
“ไม่ต้องเลย อาบแล้วจะตามมาทำไมอีก”
“ริวถูหลังให้ไง”
“ไม่ต้องมาทะลึ่ง” พสุทำเสียงดุแต่หน้าแดงซ่าน ชายหนุ่มรีบเดินหนีเข้าห้องน้ำ ขณะที่ริวมองตามตาละห้อย
พระอาทิตย์ลับฟ้าไปไม่นาน ดาวดวงน้อยก็เริ่มเปล่งแสงวูบวาบ จากที่เห็นไม่กี่ดวงในตอนแรกก็เริ่มหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ เมื่อท้องฟ้ามืดสนิท ริวยืนมองท้องฟ้ามืดๆ อยู่ครู่หนึ่งก็ได้ความคิด เด็กหนุ่มวิ่งเข้าไปในห้องนอน เปิดเครื่องทำความร้อนทิ้งไว้เพื่อให้ห้องอุ่น แล้วลากผ้าห่มหนานุ่มกับหมอนออกมากองตรงพรมริมผนังกระจก
ริวเขี่ยฟืนในเตาให้กระจายออกเพื่อให้แสงสว่างลดลงเพิ่มความโรแมนติก เด็กหนุ่มเปิดเครื่องทำความร้อนเพื่อให้ห้องอบอุ่น แล้วย้อนกลับเข้าไปในห้องนอนเพื่อหยิบเครื่องเล่น MP3 ของตัวเอง เพราะเดินหาจนทั่วบ้านแล้วแต่ไม่เจอเครื่องเสียง
จะว่าไป บ้านนี้แม้จะดูสะดวกสบายและหรูหราเหมือนโรงแรมชั้นดี แต่กลับไม่มีคอมพิวเตอร์ โทรทัศน์ หรือแม้แต่เครื่องเสียง ให้เห็นเลยสักอย่างเดียว ซึ่งริวก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร
“หาอะไรเหรอริว” พสุชะงักเมื่อเปิดประตูห้องนอนเข้าไปเจอเด็กหนุ่มกำลังรื้อเป้ใส่ของ ริวหันมาส่งยิ้มกว้างแล้วทำตาวาวๆจนพสุต้องกระชับสายคาดเสื้อคลุมอาบน้ำให้แน่นขึ้น
“หา MP3ครับ พี่เห็นมั๊ยครับ”
“อยู่ในซิปช่องข้างหน้าแน่ะ ริวจะเอาไปทำอะไร”
“อยากฟังเพลงครับ แต่ที่นี่ไม่มีเครื่องเสียง เลยว่าจะเปิดจาก MP3 แทน”
“เครื่องเสียง?...มีนะ อยู่ที่โต๊ะข้างเตาผิงไง” พสุบอกพลางเปิดตู้หยิบเสื้อผ้าชุดนอนมาสวม
“ไม่มีครับ ริวดูแล้ว”
“หึหึ ถ้าพี่หาเจอล่ะ” พสุหันมาถามยิ้มๆแล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงท้าทาย
“หาเจอริวยอมให้พี่หอมแก้ม 20 ทีเลยอ่ะ” ริวตอบด้วยท่าทางมั่นใจจนพสุหมั่นไส้
“ไม่ต้องเลย...เดี๋ยวพี่เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วพี่ไปเปิดให้”
“คร้าบ” ริวรับคำแล้วชะโงกมาหอมแก้มพสุแรงๆ ขณะที่เดินสวนกัน พสุปรายตามองแล้วส่ายหัวอย่างระอาปนเขินๆ ชายหนุ่มแต่งตัวเสร็จก็ตามออกไปที่ห้องโถง เจอเด็กหนุ่มกำลังเดินวนเวียนอยู่ที่โต๊ะข้างเตาผิง พสุอมยิ้มนึกขันที่ริวไม่เห็น ‘เครื่องเสียง’ ที่เขาบอก ทั้งที่ตั้งอยู่ตรงหน้าเด็กหนุ่มแท้ๆ
“พี่หลอกริว ไม่เห็นมีเครื่องเสียงเลยครับ” ริวหันมาต่อว่าอ้อนๆทันทีที่เห็นพสุ
“หลอกที่ไหน ริวตาถั่วนะสิถึงไม่เห็น” พสุแซวยิ้มๆ แล้วเดินไปเลือกแผ่นเสียงจากกล่อง ริวตามมายืนดูข้างๆแล้วขมวดคิ้วมุ่น
“นั่นอะไรครับ”
“แผ่นเสียง”
“แผ่นเสียง?”
พสุเลือกแผ่นเพลงสากล ที่แม้จะผ่านมาหลายสิบปีแล้ว แต่บทเพลงเหล่านี้ก็ยังถูกนำมาทำใหม่อยู่บ่อยๆ ริว มองตามทุกอิริยาบถแล้วเด็กหนุ่มก็ทำตาโตเมื่อเครื่องเล่นเพลงเริ่มทำงาน
“เล่นได้จริงๆด้วย...อะไรเนี่ย เหมือนดอกไม้ใหญ่ๆ เลย”
พสุอดหัวเราะไม่ได้ ชายหนุ่มมองอาการตื่นเต้นตาวาววับของริวอย่างเอ็นดู ก่อนจะอธิบายถึงวิธีการทำงานของเครื่องเล่นแผ่นเสียงแบบเก่าให้ริวฟังอย่างละเอียด เด็กหนุ่มลูบไล้เจ้าเครื่องเล่นเพลงตรงหน้าอย่างสนใจ
“พี่คิดว่าคุณอาภมร คงอยากให้บรรยากาศบ้านนี้เป็นแบบย้อนยุค ถ้าริวสังเกตจะเห็นว่า บ้านนี้ตกแต่งแบบคลาสสิค เฟอร์นิเจอร์ เครื่องเรือนทั้งหมดนี่มีทั้งของเก่าจริง แล้วก็ของทำเลียนแบบของเก่า สังเกตไหมว่าที่นี่ไม่มีคอมพิวเตอร์ ไม่มีโทรทัศน์” พสุอธิบายขณะที่ริวลากเขาไปทางผนังกระจก ชายหนุ่มทรุดลงนั่งตามแรงดึงของริว เด็กหนุ่มตวัดผ้าห่มคลุมตัวเองกับพสุไว้ด้วยกัน แล้วเลื่อนตัวไปนั่งซ้อนด้านหลังพสุ ดึงให้ชายหนุ่มเอนซบลงบนอก
“แต่ริวชอบนะ ไม่มีทีวีก็ไม่เห็นเป็นไร ที่นี่สวยออก จะมัวมาดูทีวีอยู่ทำไม”
“นั่นสิ พี่ว่าบ้านนี้ดูเงียบสงบ แต่อบอุ่น” พสุตอบแล้วเลิกขืนตัว ยอมเอนซบกับอกอุ่นเบื้องหลังแต่โดยดี ได้ยินเสียงเจ้าของอกกว้างทอดถอนใจอย่างมีความสุข วงแขนที่โอบรอบตัวเขาแน่นกระชับ ปลายจมูกและปากอุ่นคลอเคลียอยู่ข้างแก้มและใบหู แม้จะยังรู้สึกขัดเขิน แต่ชายหนุ่มก็อดยอมรับไม่ได้ว่าเขามีความสุข
ที่นี่มีเพียงเขากับริว ไม่ต้องคอยระแวงสายตาใคร ไม่ต้องระมัดระวังว่าจะเป็นข่าว หากตัดความตะขิดตะขวงใจเรื่องที่ทั้งเขาและริวต่างก็เป็นผู้ชายออกไปได้ การได้ซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนริวแบบนี้ ก็นับเป็นความสงบสุขที่เขาไม่ได้สัมผัสมานาน นับตั้งแต่เข้าสู่วงการมายา
“ดาวที่นี่สวยนะครับ”
“อืม...ถ้าอยู่ในเมือง คงไม่มีโอกาสได้เห็นแบบนี้...พี่เคยอ่านเจอว่า เมืองนี้จัดเป็นเมืองน่าอยู่อันดับ 1 ของอเมริกาเชียวนะ”
“แต่...ถึงดาวที่นี่จะสวยแค่ไหน...ริวก็คิดถึงดาวที่เพชรบูรณ์มากกว่า”
คำพูดของริวทำพสุต้องหยุดคิดตาม จริงอยู่ว่าที่นี่สวย แต่สิ่งที่ไม่เหมือนไร่ที่เพชรบูรณ์ก็คือ ที่นี่ไม่มีแม่กับป้าใจ...หากคิดในอีกมุมหนึ่ง ที่นี่เหมาะแก่การมาเที่ยว เพราะทั้งสวยและสงบสุข แต่ที่เพชรบูรณ์คือความทรงจำที่อบอุ่นงดงามของ ‘ครอบครัว’
“กลับไปเราไปเที่ยวกันอีกก็ได้นี่” พสุบอกแล้วยกมือข้ามไหล่ขึ้นลูบผมริว เด็กหนุ่มถือโอกาสนั้น กระชับวงแขนให้แน่นขึ้นอีก จนแผ่นหลังของพสุสัมผัสได้ถึงแรงเต้นของหัวใจใต้แผ่นอกที่เขาอิง
“จริงนะครับ...พี่จะมีเวลาพาริวไปเหรอ” ริวถามด้วยน้ำเสียงลังเลกึ่งตัดพ้อในตอนท้าย จนพสุต้องดันตัวออกจากอ้อมแขนของเด็กหนุ่มเพื่อมองหน้าคนขี้น้อยใจให้ถนัด
“มีสิ...จัดคิวงานดีๆ คิดว่าคงพอมีเวลาสัก 2-3 วันหลังจากถ่ายโฆษณาเสร็จ” พสุบอกเสียงอ่อนโยน รอยยิ้มกว้างและดวงตาโตที่เป็นประกายเจิดจ้าด้วยความสุขของน้องทำให้พสุอดยิ้มไม่ได้ ชายหนุ่มกอดตอบเมื่อริวโถมเข้ามากอดเขาแน่น
“ขอบคุณครับ...ริวรักพี่จังเลย” ริวขอบคุณเสียงใสแล้วจูบแรงๆบนแก้มและซอกคอพสุ เด็กหนุ่มหยุดปากที่ใบหูแล้วงับติ่งหูกลมดูดเล่น พสุสะดุ้ง ขนลุกซู่ อารมณ์ปรารถนาที่ถูกกดไว้ด้วยความละอายและตะขิดตะขวงใจ ปะทุขึ้นอย่างรวดเร็วจนตัวเขาสั่นสะท้าน
“พี่หนาวเหรอ”
“อืม ก็นิดหน่อย” พสุตอบเลี่ยงๆ แล้วพยายามจะขยับถอยห่าง แต่ริวไม่ยอมคลายอ้อมแขนออก
“นิดหน่อยทำไมตัวสั่นละครับ...เข้าห้องนอนกันดีกว่า...จะได้อุ่นๆ” ริวไม่รอให้ชายหนุ่มปฏิเสธ แต่ตวัดชายผ้าห่มม้วนตัวพสุไว้แล้วแบกเข้าห้องนอนทันที
“เกินไปละ ไอ้เด็กทะลึ่ง...เฮ้ยๆ จะทำอะไร” พสุร้องเสียงหลงเมื่อริวทิ้งเขาลงบนที่นอนแล้วกระตุกผ้าห่มออก ก่อนจะโถมตัวลงมากอดรัดไว้จนชายหนุ่มกระดิกตัวไม่ได้
“ลวนลามพี่ไง” ริวตอบเสียงใส แล้วดึงทึ้งเสื้อผ้าออกจากตัวพสุเหมือนจะหยอกเล่น ขณะที่ปากและจมูกก็ซุกไซ้ไปทั้งแก้มและซอกคอของชายหนุ่ม พสุเองก็ไม่ได้ปัดป้องจริงจังนัก อารมณ์หวานหวามคุกรุ่นขึ้นมาจนเหตุผลมากมายในสมองปลิวหาย
“ดะ...เดี๋ยวสิริว...” พสุปรามเสียงสั่น ผิวเนื้อที่เสียดสีกันเปล่าเปลือยตั้งแต่ตอนไหนชายหนุ่มก็ไม่ทันสังเกต หากไม่เพราะเนื้อร้อนจัดบดเบียดมาบนต้นขาเขาคงยังไม่รู้ตัว
“ริวไม่ได้กอดพี่ตั้งหลายวันแล้วน๊า”
“ก็ทนมาได้ตั้งหลายวันแล้วนี่ ทนอีกวันสองวันจะเป็นไรไป”
“ไม่เอา ไม่ทนแล้ว ตอนนั้นริวทนเพราะเราต้องทำงานหรอก...ริวอยากให้พี่ทำงานอย่างมีความสุข...ไม่อยากให้กังวลอะไร”
ดวงตาหรุบต่ำด้วยความขัดเขินเหลือบขึ้นสบตากับริวเมื่อได้ฟังคำตอบ ถึงจะเหมือนเด็กเอาแต่ใจ แต่ริวใส่ใจความรู้สึกเขาเสมอ การที่เด็กหนุ่มอดทนไม่แตะต้องทั้งที่เขาไม่เคยร้องขอ แสดงให้เห็นว่าริวให้ความสำคัญกับความรู้สึกของเขาเป็นอันดับแรก เพราะชายหนุ่มรู้ดีว่าการอดทนอดกลั้นไม่แตะต้องคนรักทั้งที่นอนร่วมเตียงกันมันทรมานขนาดไหน
พสุไล้นิ้วบนคิ้วหนาสีน้ำตาลเข้มเบาๆ แล้วลูบปลายนิ้วลงไปบนจมูกโด่งเป็นสันสูงตามสายเลือด ก่อนจะหยุดปลายนิ้วไว้ที่ปากหยักบางสีส้มจัด
“ขอบคุณนะครับที่อดทน...แต่...พี่ว่า..พี่ก็ไม่ได้ห้ามนี่นะ” พสุบอกเขินๆ เพราะรู้สึกเหมือนกำลังเป็นฝ่ายเชิญชวนเด็กหนุ่ม
ริวทำตาโตเมื่อได้ฟังคำตอบ เด็กหนุ่มกระชับวงแขนที่โอบรัดรอบตัวพสุแน่นเข้าแล้วก้มลงจูบแก้มชายหนุ่มเบาๆ
“อ๊า! รู้งี้ริวไม่ทนก็ดีหรอก...ไม่รู้แหละ พี่ต้องให้ริวกอดชดเชยด้วย” ริวอ้อนแล้วเลื่อนปากมาปิดปากพสุแนบสนิท
ทั้งคู่แลกจูบกันช้าๆ เหมือนละเลียดชิมรสจากปากของอีกฝ่าย ขณะที่มือก็ลูบไล้กันและกัน ฟอนเฟ้น ปลุกเร้า และท้าทายกันอยู่ในที
ริวสัมผัสพสุแรงขึ้น ตามอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆอย่างไม่รู้ตัว ที่ผ่านมาแม้พสุจะไม่ขัดขืน แต่ก็ไม่ค่อยได้ตอบสนองมากนัก เมื่อพสุตอบสนองอย่างทัดเทียม ทำให้เด็กหนุ่มควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ฟันคมกัดครูดหน้าอกของพสุเบาๆ ก่อนที่จะดูดยอดอกแรงจนชายหนุ่มหลุดเสียงคราง
“อา...” พสุยกแผ่นหลังขึ้น ขณะที่มือนุ่มสอดเข้าไปใต้ผมของริวกดศีรษะของเด็กหนุ่มเข้าหาตัวเป็นระยะๆ อีกมือลูบไล้บนต้นแขนและหัวไหล่ ต้นขาแข็งแรงขยับบีบรัดจนสะโพกเสียดสีกัน กระตุ้นอารมณ์ของริวจนตื่นเตลิด
“พี่...ริวไม่ไหวแล้ว...ขอนะครับ...” ริวครางเบาๆแล้วดันต้นขาพสุขึ้น
เด็กหนุ่มต้องอดกลั้นมาหลายวัน พอได้แตะพสุ ก็เหมือนไปจุดชนวนระเบิด พสุรู้ดีว่าถ้าปล่อยให้ริวกอดด้วยอารมณ์แบบนี้เขาคงได้แผลแน่นอน
“เดี๋ยวริว...ใจเย็นๆ สิ”
“แต่ริวไม่ไหวแล้ว...” ริวครางแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ พสุลูบแก้มแดงจัดเบาๆ เพื่อปลอบประโลม แล้วแนบจูบอ่อนโยน แต่ริวกลับเบียดปากตอบกลับแรง วงแขนแข็งแรงกอดรัดแน่นจนเจ็บ พอเด็กหนุ่มคลายมือออกจึงทิ้งรอยแดงเป็นจ้ำไว้บนผิว
“พี่...เจ็บหรือเปล่า...ขอโทษนะครับ” ริวหน้าเสียเมื่อเห็นรอยช้ำนั้นถนัดตา พสุส่ายหน้าแล้วโอบกอดตอบเมื่อเด็กหนุ่มซุกหน้าลงกับอกแล้วกอดเขานิ่งๆ อยู่ครู่หนึ่ง
ริวพยายามข่มอารมณ์ของตัวเองไว้ แค่เขากอดยังทำให้พสุเขียวช้ำไปทั้งตัว หากไม่ระงับอารมณ์ คงทำให้พสุเจ็บตัวมากกว่านี้
“เดี๋ยวริวมานะครับ” ริวบอกแล้วรีบลุกมาเข้าห้องน้ำ เด็กหนุ่มจัดการปลดปล่อยความอัดอั้นให้ตัวเองก่อน อย่างที่หมอเดวิดเคยแนะนำไว้ เพราะนี่จะเป็นวิธีที่ช่วยให้เขาควบคุมตัวเองได้ง่ายขึ้นเมื่อกลับไปกอดพสุอีกครั้ง
พสุนั่งคอยอยู่บนเตียงด้วยสีหน้ากังวล พอเห็นริว ชายหนุ่มก็กางแขนออกรับทันทีที่เด็กหนุ่มโถมกายเข้าไปกอด
“เป็นอะไรหรือเปล่า...โกรธพี่เหรอ”
“เปล่าครับ” ริวตอบแล้วก้มหน้าเพื่อซ่อนอาการขัดเขิน จะให้บอกได้ยังไงว่าเขาไปทำอะไรมา
“ขอโทษนะ พี่จะไม่...”
ริวจูบปิดปากพสุเสีย เพราะไม่ต้องการให้ชายหนุ่มคิดมากไปกว่านี้อีกแล้ว ทั้งที่เพิ่งปลดปล่อยไป แต่เพียงได้สัมผัสผิวหอมกรุ่นและเรือนร่างแน่นตึงแข็งแรง เลือดในกายของเด็กหนุ่มก็ฉีดซ่านระอุร้อนขึ้นมาอย่างง่ายดาย ไม่เพียงแค่เขาที่พร้อม ความเปียกชื้นที่สัมผัสหน้าท้องเขาบ่งบอกว่าพสุเองก็พร้อมเช่นกัน แต่พอเขาดันต้นขาพสุขึ้น ชายหนุ่มก็ตัวแข็งแล้วเบี่ยงปากหนี
“เดี๋ยวริว...พี่ว่า...”
ปากหยักบางเลื่อนมาปิดปากพสุ พร้อมๆกับสะโพกที่บดเบียดเสียดสีจนสะท้าน ฝ่ามืออุ่นลูบไล้บีบเคล้นสะโพกของชายหนุ่มแล้วดันขึ้นให้ส่วนร้อนจัดเสียดสีกันได้ถนัด ปลายนิ้วสากน้อยๆเพราะเครื่องดนตรี ลากผ่านช่องทางด้านหลังช้าๆอย่างยั่วเย้าจนพสุเผลอเกร็งสะโพก
ริวควานมือไปเปิดลิ้นชักโต๊ะข้างเตียง แล้วหยิบเอาเจลหล่อลื่นออกมาโดยที่ปากยังไม่ละไปจากปากของพสุแม้แต่น้อย เด็กหนุ่มลูบไล้เจลจนเปียกชุ่มแล้วถึงสอดนิ้วเข้าไปในทางแคบ แม้จะถูกต่อต้านในครั้งแรก แต่เมื่อตั้งตัวได้พสุก็ยอมผ่อนคลายให้
“ริวรักพี่นะครับ” ริวกระซิบบอกขณะดันกายเข้าไปในตัวของพสุ มันเป็นความรู้สึกที่อัดแน่นจนแทบระเบิดหากไม่พูดออกมา ช่องทางชุ่มชื้น คับแคบ และบีบรัดแน่นหนาจนการแทรกเข้าไปแทบเป็นความเจ็บปวด สัมผัสอบอุ่น คุ้นเคย และความรู้สึกที่ได้ครอบครองเป็นเจ้าของรุนแรงยิ่งขึ้นเมื่อสามารถฝังกายเข้าไปได้จนสุดตัว ช่องทางแคบร้อนจัดบีบรัดเขาเป็นจังหวะหน่วงเนิบ แต่แน่นคับจนรู้สึกได้ถึงแรงเต้นตุบของชีพจรจากพสุ
เรือนร่างข้างใต้เขาสั่นระริก ปากอิ่มเผยอหอบหายใจดูเย้ายวน ริวเบียดริมฝีปากลงไปดูดปลายลิ้นของพสุแล้วเกี่ยวรั้งไว้ยามชายหนุ่มถอยหนี เช่นเดียวกับช่องทางแคบที่บีบรัดแรงเหมือนจะดันให้เขาหลุดออกจนริวต้องบดคลึงสะโพกเบาๆเพื่อให้สะดวกในการเคลื่อนไหว
“....” เสียงครางในลำคอของพสุสะเทือนมาถึงริวเพราะปลายลิ้นที่ยังกอดเกี่ยวกันแน่น ก่อให้เกิดกระแสแปลบปลาบจากปลายลิ้นลึกลงไปถึงช่องท้อง เด็กหนุ่มขยับกายเบาๆเพื่อให้หายอึดอัด แม้จะรู้สึกว่าพสุเกร็งตัวขึ้น แต่เมื่อไม่มีเสียงห้ามปราม ริวก็เริ่มขยับกายเข้าออกช้าๆ ช่องทางบีบรัดแน่นจนเสียววาบจากในท้องไปถึงปลายเท้าทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้ง หากไม่เพราะได้ปลดปล่อยไปบ้างแล้ว เขาคงกลั้นไว้ไม่อยู่
ริวขยับกายเนิบช้า เพื่อให้พสุคลายความเจ็บปวด แม้พสุจะไม่บอก แต่เหงื่อที่ผุดขึ้นอาบผิวขาวจนเปียกชุ่มก็แสดงให้เห็นแล้วว่าพสุต้องอดทนแค่ไหน สีหน้าเหยเกด้วยความเจ็บเริ่มคลายออก มือที่จิกกำที่นอนเลื่อนขึ้นโอบรัดรอบตัวเขาเป็นสัญญาณให้ริวเร่งจังหวะขึ้นเมื่อแน่ใจว่าพสุไม่เจ็บแล้ว
“อือ...ริว...” เสียงครางกระเส่าเรียกชื่อเขาและแรงบีบรัดที่ถี่เร็วยามเคลื่อนกายกระตุ้นให้ริวโหมสะโพกเร่งกระชั้นขึ้นเรื่อยๆ วงแขนที่โอบรัดตัวเขา เกร็งแน่นเช่นเดียวกับช่องทางแคบที่เกร็งจนขยับแทบไม่ได้
“ริว!...” เสียงครวญครางของพสุกระตุ้นให้ริวยิ่งร้อน หูเขาอื้อยามเร่งกายกระชั้นเพื่อไปให้ถึงจุดหมาย กลิ่นหอมอุ่นหวานซ่านขึ้นจมูกจนต้องสูดหายใจแรง ริวดึงสะโพกตึงเข้าหาทุกจังหวะที่สวนกายเข้าไป ความร้อนทั้งหมดในร่างกายเหมือนอัดแน่นรวมลงมายังจุดเดียวกัน
“พี่...ริวรักพี่...” ริวครางกระเส่าเมื่อความเสียวกระสันเร่งถึงขีดสุด เด็กหนุ่มโถมกายแรงเมื่อไปถึงจุดหมาย สมองว่างขาวโพลนยามที่ความร้อนในกายระเบิดออก อาการเสียววาบในอกซ่านไปถึงปลายเท้าราวกับร่วงตกจากที่สูง ดวงตาพร่ามัวมองสิ่งใดไม่เห็นนอกจากปากอิ่มสีแดงสดเบื้องหน้า เด็กหนุ่มแนบปากลงไปกอดเกี่ยวปลายลิ้นนุ่มๆเอาไว้ รสหวานซ่านอิ่มเอมเอ่อท้นในอก ขณะที่ปลดปล่อยความร้อนเข้าไปในช่องทางอุ่นนุ่มครั้งแล้วครั้งเล่า จนรู้สึกเหมือนกาย โล่ง ว่างเปล่า ริวถึงได้ยอมปล่อยปากนุ่มเป็นอิสระ ได้ยินเสียงพสุหอบหายใจแรง เช่นเดียวกับเสียงเต้นระรัวในอกที่เขาซวนซบลงพักเหนื่อย
แผ่นอกตึงเปียกชุ่มด้วยเหงื่อ ยังกระเพื่อมแรงแม้เวลาจะผ่านไปครู่หนึ่งแล้ว ริวลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่เห็นคือยอดอกชูชันสีแดงล่อตาล่อใจเบื้องหน้า เด็กหนุ่มเลื่อนปากไปดูดเล่นเบาๆ แล้วถึงยกศีรษะขึ้นมองพสุ ใบหน้าขาวยังแดงระเรื่อ ดวงตาหรี่ปรือจ้องมองเขาอยู่ก่อนแล้ว
ริวชะโงกไปจูบปากอิ่มเบาๆ แต่เมื่อพสุแลกจูบตอบเด็กหนุ่มก็กอดรัดร่างเบื้องล่างแน่นขึ้น เพียงแค่จูบก็เร้าให้เลือดร้อนระอุขึ้นมาอีกครั้ง ส่วนที่อยู่ในช่องทางคับแคบขยายตัวขึ้นอย่างรวดเร็วจนการอยู่นิ่งๆเป็นความอึดอัด เด็กหนุ่มจึงขยับกายช้าๆ
พสุหน้าร้อนวาบ แต่ไม่ปฏิเสธชายหนุ่มหลับตาลง ปล่อยกายใจให้ เปิดรับทุกสัมผัสของริวอย่างเต็มใจ สัญญากับตัวเองเงียบๆ ว่าตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันที่บ้านริมทะเลสาบนี้ เขาจะลืมให้หมดว่าตัวเองเป็นใคร จะไม่ให้สามัญสำนึกใดๆ มากั้นกลางระหว่างเขากับริวได้อีก
....................................................
หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus (อ่าน 2512990 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก