หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[วิหคท่องนภา]

  ........ :-[อยากเห็นพี่ไผ่อยู่ข้างบนบ้าง   ริวชักจะหื่นเกินละ ฮ่าๆๆ

[imac]

หวานกันได้อีก 

[meiji]

 
สุดๆ ไม่ไหวแล้วว
ทำไมมาแค่นี้อ่าา คิดถึงริวกับพี่ไผ่น้าา
มาเยอะๆสิ มาไวไวนะคะ รอเสมอ
 

[iota]

ตอนนี้บอกได้คำเดียว"โฮก"
น้องริว ทั้งร้อนแรง เร่าร้อน นุ่มนวล
จนพี่ไผ่จะโดนกลืนกินไปทั้งตัวแล้ว
+กระจายเลยสำหรับตอนนี้

[banana49]

เฮือก กรี๊ดดดด แม่เจ้า
 

เค้าแอบดีใจแทนริวนะเนี่ย พี่ไผ่ยอมหมด ^^

........ :-[อยากเห็นพี่ไผ่อยู่ข้างบนบ้าง   ริวชักจะหื่นเกินละ ฮ่าๆๆ

เห็นด้วยๆ

[SweetSmile]

โอย~เลือดกระฉูดท่วมจอกันเลยทีเดียว 
น้องริวรุกเต็มที่ไปเลยน๊าตอนนี้พี่ไผ่เปิดใจแล้ว
ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ลุยไปเลยน้องริว

[Beerkuran]

เลือดหมดตัวแล้ว

ริวกับพี่ไผ่น่ารักมาก

[@BUA@]

พี่ไผ่ตอนนี้น่ารักจริงๆ 

[Hachi_an1234]

ไม่ต้องเฉพาะตอนที่อยู่ที่บ้านริมทะเลสาบหรอกฮับพี่ไผ่....
น้องริวเค้าอยากให้พี่หวานๆๆ อยากจะแสดงความเป็นเจ้าของอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้วอะ....
ริวเค้าไม่ถือหรอก...เผลอๆๆๆ ทำหวานๆกันต่อหน้าคนเยอะๆๆๆ ไม่แคร์ใครซะอย่าง.. คนรักกันอะ.. ฮาๆๆๆๆๆ
ฮูยๆๆๆ อยากอ่านอีกกกก....
น้องริวก็เริ่มแรง... พี่ไผ่ก็ยอมๆๆน้องง... น่ารักกกกกกกก......

[pasallatel]

 
ชอบมากค่ะ น่ารักกันมากมาย

[bbyuqin]

+1 ให้กับความหวานของทั้งคู่ค่ะ เก็บเกี่ยวเวลานี้ให้เต็มที่ก่อนจะต้องกลับไปเป็นซุปตาร์เนอะ 

[justlove]

 

 

  แบบนี้สิช่วงเวลาฮันนิมูนของแท้

อ่านแล้วคิดถึงคำว่า Make loveจริงๆ เป็นการบอกรักทางภาษากาย  อยากเห็นพี่ไผ่เป็นคนบอกรักบ้าง

[MrTeddy]

เลือดหมดตัวกันจริงๆ ละตอนนี้
 

[TONG]

ตั้งแต่หนูริวและพสุคบกันจริงๆเนี่ย เลือดเท่าไรก็ไม่พอค่ะ หื่นทุกตอนทุกฉาก ชอบมากมายค่า

[engrish]

กด+ให้จ้า ตอนนี้พี่ไผ่น่ารักมาก

[mook0007]

   

[cheyp]

พี่ไผ่ยอมเปิดใจแล้ว

โอ้ววว น่ารัก จน    และ 

[Whatever it is]

้เหอะๆ ริวจะฟิตไปหนายยยยยยยย 

[£.Ma|e¥]

    อร๊ายยยย พี่ไผ่ขา~ พี่ไผ่น่ารักมากเลยยย
หนูริวจ๋า ยังรอของเล่นอยู่นะจ๊ะ รีบๆใช้นะ อยากดู เอ๊ย อยากอ่านแล้ว ฮิฮิ
เป็นNCที่ยังบรรยายเหมือนกับได้เห็นภาพจริงๆอีกเช่นเคย 
ซึ่งนั่นก็เป็นสิ่งที่ชอบมากกกก   

[Noi]

 

[gayraygirl]

ขนาดเตรียมเลือดสำรองตั้ง2วัน ยังไม่พอ
เลือดกระจายเต็มหน้าคอมไปหมด   
ไม่ไหวแล้วเม้นเสร็จขอคลานไปเติมเลือดด่วน
ว่าแต่คุณ Anonymus คร๊า ริวกับพี่ไผ่ยังไม่เคยในห้องน้ำเลยนร๊า
อยากเห็นอ่ะจร๊าแบบว่าอ่างน้ำมันน่าจิ้นเสียนี่กระไร อิอิ

[karenoo]

เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ Writer เขียนได้ดีมากๆ ค่ะ ขอบคุณคน Post กับ Writer ด้วยนะคะที่เขียนเรื่องดีๆ อย่างนี้ให้อ่านกัน ขอบอกว่าชอบ................มากๆ  

ไอ้หนูริว สมกับเป็นหมาป่าห่มหนังแกะจริงๆ เจ้าเล่ห์ได้ใจ   แต่ก็น่ารักมากมาย
พี่ไผ่ของป้าถึงไปไหนไม่รอด....ต้องยอมตลอดๆ  

ว่าแต่ว่า อุปกรณ์ีที่เดวิดให้มาสำหรับฮันนึมูนเนี้ยะมันคืออะไรเหรอ?  
ตอนหน้าเราจะได้เห็นหนูริวใช้รึเปล่า   อยากรู้เจงๆ  

[CIndY59]

   
หวานจนทำเอาขึ้นสวรรค์กันไปเลย
พี่ไผ่แอบยั่วด้วยแหละ *กริ๊ดๆๆ*


 
ขอเลือดกรุ๊ปบี ด่วนนนนนน  จะเอาไว้สำรองในตอนหน้าๆด้วย 55+


ปล. เขาล่ะอยากเห็นอปกรณ์เสริม วุ้ย!!

[pochu52]

โฮฮฮฮ  ไม่น่าหลงเข้ามาอ่านเรื่องของพี่ไผ่กับน้องริว  ติดหง่อมแง้มเลยค่ะ 

[วิหคท่องนภา]

 :m18:รออ่าน  ฮี่ๆ

[IIMisssoMII]

มาแเล้ว ๆ ได้กลิ่นน้องริว 55

โอ๊ะ เม้นที่ 1000  พอดี

[spring]

ตอนที่ 106  



พสุขยับตัวแล้วลืมตาขึ้นเห็นท้องฟ้าด้านนอกเป็นสีแดงระเรื่อ  ชายหนุ่มนอนมองอยู่ครู่หนึ่งก็ค่อยๆ ยกท่อนแขนที่โอบรัดรอบตัวออกแล้วผุดลุกขึ้น  อากาศเย็นเยือกยามเช้าของต้นฤดูร้อนทำให้พสุขนลุกเกรียวด้วยความหนาว  ชายหนุ่มเหลียวมองรอบๆ  แล้วหน้าแดงวาบเมื่อพบว่าเสื้อผ้าถูกถอดโยนกระจัดกระจายไปทั่วห้อง  

พสุขยับผ้าห่มขึ้นคลุมจนถึงใต้คางของริวแล้วกัดฟันเดินช้าๆ ไปยังห้องน้ำ  ชายหนุ่มเปิดน้ำอุ่นใส่อ่างแล้วรีบชำระล้างคราบไคลที่ยังหลงเหลือออกจากกายจนหมด  เสร็จแล้วถึงได้ลงแช่น้ำอุ่นเพื่อให้กล้ามเนื้อผ่อนคลาย...

พสุอาบน้ำเสร็จก็กลับไปแต่งตัวที่ห้องนอน  ชายหนุ่มเหลียวมองทะเลสาบผ่านหน้าต่างกระจกบานใหญ่แล้วอยากชวนริวออกไปดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกัน  แต่เห็นเด็กหนุ่มยังหลับสบายจึงไม่อยากปลุก  พสุออกไปสูดอากาศยามเช้าของ Lake Dillon ตามลำพัง  

แม้จะได้ชื่อว่าเข้าสู่ฤดูร้อนแล้ว  แต่อากาศเย็นยะเยือกจนลมหายใจกลายเป็นควันก็ทำให้พสุอดห่อไหล่ไม่ได้  เหนือทะเลสาบยังมีหมอกลอยอ้อยอิ่ง  จนกระทั่งแสงอาทิตย์ฉายอาบทั่วแผ่นน้ำหมอกจึงค่อยๆ จางลง  เผยให้เห็นผืนน้ำสีน้ำเงินเข้มสะท้อนแดดเป็นเงาระยับ

เสียงท้องร้องประท้วงทำให้พสุต้องตัดใจจากความงามตรงหน้า  กลับเข้าไปเตรียมอาหารเช้า  แต่เท้ากลับพาเขาเดินเลยครัวเข้าไปในห้องนอน  ริวยังหลับอยู่ในท่าเดิมก่อนที่เขาจะออกไป  ชายหนุ่มนั่งลงบนที่นอน  แล้วชะโงกไปดูใบหน้าอ่อนเยาว์ยามหลับใหลใกล้ๆ  ขนตางอนยาวเป็นแผงทำให้พสุอดลูบเล่นด้วยความเคยชินไม่ได้  แต่ยังไม่ทันละมือออกริวก็ลืมตาตื่นมามองเขาง่วงๆ


“พี่ตื่นนานยังครับ” ริวถามแล้วหลับตาลงไปอีก  ท่าทางจะยังไม่หายงัวเงีย

“สักพักแล้ว...นี่พี่กำลังจะไปทำกับข้าว” พสุตอบแล้วผุดลุกขึ้น

“ริวไปด้วย”

“ไปอาบน้ำให้หายงัวเงียก่อนไป”

“พี่ฉุดมือริวหน่อยสิค้าบ” ริวทำเสียงอ้อนแล้วยื่นมือมาหา  แต่พสุส่ายหน้าอย่างรู้ทัน

“ลุกเองสิ...” พสุตอบขำๆ  แล้วเดินหนีเข้าไปในครัว


ผักปราศจากสารพิษ  สดกรอบน่ากินจนพสุอดลองชิมไม่ได้  ชายหนุ่มชอบใจเบบี้แครอทหัวเล็กจิ๋วขนาดนิ้วก้อยมากเป็นพิเศษ  เพราะทั้งกรอบและหวาน  ไม่เจือรสขื่นแม้แต่น้อย  ผิดกับแครอทที่เขาเคยกินตอนอยู่เมืองไทย  คงเพราะสภาพอากาศที่ต่างกันทำให้รสชาติต่างกันไปด้วย


“ทำอะไรครับ”ริวตามเข้าไปในครัว  ก็เห็นพสุกำลังสาละวนอยู่กับผักสารพัดชนิดตรงหน้า

“ว่าจะ...ผัดผักรวมกับหมูแล้วทอดปลา กินกับข้าวต้ม...เบื่อข้าวต้มหรือยังริว”

“ริวยังไงก็ได้ครับแล้วแต่พี่...ริวช่วยอะไรได้บ้างครับ”

“เอาหมูสไลด์ในช่องแช่แข็งออกมาก่อนสิ”

“ครับ”  ริวหยิบหมูที่สไลด์มาเป็นแผ่นสำเร็จรูปออกมาวางให้หายแข็ง  แล้วเดินมายืนดูพสุหั่นผัก


พสุหยิบเบบี้แครอทมากินเล่นเพราะติดใจในรสหวานกรอบ  แต่พอเหลือบไปเห็นริวจ้องแครอทที่เขากินค้างอยู่ก็รู้สึกเขินๆ


“กินมั๊ยริว  แครอทที่นี่หวานมากเลย” พสุถามแล้วหยิบแครอทยื่นให้ริว  แต่แทนที่เด็กหนุ่มจะรับหัวที่เขาส่งให้  ริวกลับชะโงกมางับแครอทที่ปากพสุแทน  เด็กหนุ่มกัดแครอทชิดปากพสุ จนชายหนุ่มหวาดเสียวว่าริวจะกัดปากเขาเข้า  แต่ที่โดนปากเขากลับเป็นปากนุ่มๆ ของเด็กหนุ่มที่กดหนักๆ ลงมาแล้วผละออกห่าง  


ริวเคี้ยวแครอทด้วยท่าทางตั้งอกตั้งใจ  ก่อนจะส่งยิ้มกว้างมาให้


“อร่อยจริงๆด้วยครับ  หวานดี”


พสุเขม้นมองหน้าทะเล้นของเด็กหนุ่มอย่างหมั่นไส้แต่ไม่ได้ว่าอะไร  เพราะมัวเร่งมือจัดการกับผักสดตรงหน้า  ชายหนุ่มชะงักเมื่อวงแขนอุ่นสอดเข้ามากอดเอวเขา  แล้วคางแข็งๆ ก็วางลงมาบนไหล่


“อย่าเล่นแบบนี้สิ  พี่หั่นผักอยู่นะ  เดี๋ยวมีดบาด”
   
“แล้วริวละครับ  ไม่มีอะไรให้ริวช่วยจริงๆเหรอ”  ริวอ้อนแล้วไซ้จมูกปากไปบนแก้มของพสุ  จนชายหนุ่มต้องวางมีดลงเพราะกลัวจะบาดมือ  แล้วหันกลับมาดันคางริวออก


ริวถือโอกาสนั้นรวบตัวพสุยกขึ้นวางบนเคาน์เตอร์แล้วโน้มต้นคอพสุลงมาจูบ  ปากแตะปากเย้าหยอกกันด้วยปลายลิ้น  บางคราก็กอดเกี่ยวดูดกลืนลิ้นของอีกฝ่ายเล่น  จนลมหายใจเริ่มสะดุด  พสุสะดุ้งเมื่อริวแทรกตัวเข้ามาจนหน้าท้องเบียดกันชิด  ชายหนุ่มเป็นฝ่ายเบี่ยงริมฝีปากออก  แล้วซบหน้าลงบนไหล่หนา  ทำให้ริวจูบเขาไม่ถนัด
   

“พอแล้ว...เดี๋ยวเลยทำกับข้าวไม่เสร็จกันพอดี” พสุปราม แต่ใบหน้าแดงซ่านด้วยอารมณ์หวามไหว  เพราะริวไม่แค่กอด  แต่ยังขยับเบียดให้ร่างกายเสียดสีกันจนร้อนวูบวาบไปทั้งตัว

“อยากกอดพี่จัง...”


น้ำเสียงออดอ้อน  พร่าเบาข้างหูทำให้พสุขนลุกซู่  นึกดีใจที่ยังซุกหน้าอยู่กับไหล่ของเด็กหนุ่ม  ทำให้ริวไม่เห็นหน้าเขา


“อะไร...เมื่อคืนก็กอดไปแล้วนะ”  ชายหนุ่มท้วงเขินๆ  แล้วต้องกลั้นลมหายใจไว้  เมื่อมืออุ่นกดสะโพกเขาเข้าไปหาจนร่างกายเบียดกันชิด  แม้จะมีเนื้อผ้าขวางกั้น  แต่ต่างก็สัมผัสถึงความร้อนจากอีกฝ่ายได้ถนัด

“ก็นั่นมันเมื่อคืน...แต่ตอนนี้อยากกอดอีกแล้วนี่ครับ” ริวกระซิบอ้อน  แล้วเริ่มเลาะเล็มปากไปตามข้างแก้มและต้นคอขาวเท่าที่จะสัมผัสได้ถนัด  ขณะที่มือก็สอดเข้าไปลูบไล้ผิวตึงลื่นมือใต้เสื้อสเวตเตอร์

“พอเหอะ...แค่นี้พี่ก็แย่แล้ว” พสุปรามพร้อมกับคว้าข้อมือที่ลูบสูงจนเกือบสัมผัสหน้าอกเขาออก  แล้วดันตัวริว ออกห่าง

“นิดเดียวเอง”

“ไม่ต้องเลย  ไหนว่าสายๆ จะไปพายเรือเล่นกัน”

“ก็ได้ครับ...งั้นคืนนี้เน้อ”  ริวรับปากเสียงซื่อ  แต่ตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์  จนพสุหมั่นไส้  ชายหนุ่มบีบจมูกโด่งแรงๆ  จนเจ้าตัวร้องโอดโอยถึงยอมปล่อย

“ไม่ต้องมาเน้อเลย  ปล่อยได้แล้วพี่จะทำกับข้าว”  พอริวคลายอ้อมแขน  พสุก็ลงจากเคาน์เตอร์เพื่อรีบทำกับข้าวต่อ  โดยมีเด็กหนุ่มตามคลอเคลียไม่ห่าง

“ริวช่วยต้มข้าวนะ  เห็นพี่ทำเมื่อวานแล้ว  ไม่น่าจะยาก”

“เอาสิ” พสุรับคำแล้วสอนให้เด็กหนุ่มต้มข้าวต้ม  ส่วนตัวเองก็รีบผัดผัก  และเตรียมทอดปลา  เด็กหนุ่มจ้องมองอย่างสนใจเมื่อเห็นพสุใช้ชามแก้วใสๆ  ใส่น้ำมันแทนกระทะเหล็กแบบที่เคยเห็น

“ถอยไปก่อนริว  เดี๋ยวน้ำมันกระเด็นโดน”

“ไม่เป็นไรครับ  ริวไม่กลัว” ริวยืนยันแล้วขยับเข้ามายืนใกล้ๆ


พสุเหลียวมองหน้าเด็กหนุ่ม  เห็นทำท่ามั่นอกมั่นใจก็นึกขัน  อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าน้ำมันร้อนๆ กระเด็นไปทั่วจะยังปากเก่งอยู่อีกหรือไม่  ชายหนุ่มหย่อนปลาลงในชามแก้ว  น้ำมันร้อนจัดพอมีน้ำหยดลงไปก็ดีดตัวกระจายไปทั่วห้อง  


“โอ๊ย!” ริวร้องเสียงหลง  แล้วโดดหนีอย่างลืมตัว  เพิ่งรู้ว่าทำไมตอนนั้นที่เขาเห็นพสุทอดปลา  ผู้หญิงคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ถึงวิ่งหนี  เพราะน้ำมันที่กระเด็นมาโดนแขนร้อนอย่างนี้นี่เอง

“ริวเป็นไงบ้าง” พสุอุทานด้วยความตกใจ  เพราะไม่คิดว่าน้ำมันจะปะทุแรงขนาดนี้  ชายหนุ่มคว้าฝาชามแก้วมาปิด  แล้วรีบเข้ามาดูริว  น้ำมันกระเด็นมาโดนมากกว่าที่คิด  จนแขนบริเวณนั้นแดงเป็นปื้นใหญ่ ชายหนุ่มดึงแขนริวไปรองใต้ก๊อกแล้วเปิดน้ำเย็นๆราดตรงรอยที่น้ำมันโดนทันที

“แสบร้อนมากมั๊ยริว”

“เจ็บๆ อ่ะครับ”

“พี่บอกแล้วว่าให้ถอยไปก่อน...ไปนั่งไป  เดี๋ยวพี่ไปเอายามาทาให้”  พสุบอกแล้วหันไปหรี่ไฟ  ก่อนจะผลุนผลันออกไปค้นยาจากกระเป๋าเดินทาง  ดีว่าเขาเตรียมยาแก้น้ำร้อนลวกไฟไหม้มาด้วย  เพราะคาดว่าเข้าครัวเองคงได้แผล  ไม่คิดว่าคนได้แผลจะเป็นริว  

“เจ็บมั๊ย”  พสุถามขณะแต้มยาลงบนรอยแดงก่ำบนท่อนแขนขาว  ริวจ้องมองหัวคิ้วขมวดมุ่นด้วยความกังวลของชายหนุ่มด้วยสายตาอ่อนโยน  ก่อนจะชะโงกไปจูบเบาๆ ที่หัวคิ้วขมวดของพสุ

“ขอบคุณครับ...พี่รู้มั๊ยว่าพี่น่ะทั้งอ่อนโยน  ใจดี  แล้วก็น่ารักที่สุดในโลกเลย...พี่จะทำให้ริวหลงรักไปถึงไหน...แค่นี้ริวก็จะคลั่งตายแล้ว”


พสุขยับปากจะเอ็ดริวแก้เขิน  แต่พอสบตากันชายหนุ่มก็ยั้งคำพูดไว้  และไม่ได้หลบเมื่อริวแนบปากลงมาเบียดจุมพิตเบาๆ บนปากเขา


“ริวรักพี่มากนะครับ  พี่รู้ใช่มั๊ย”

“ริว...” พสุเรียกชื่อเด็กหนุ่มเบาๆ เหมือนละเมอ

“แล้วพี่ละครับ...พี่คิดเหมือนริวหรือเปล่า...” ริวถามเสียงเรียบแต่หนักแน่น  ดวงตาจับจ้องใบหน้าแดงซ่านเขม็ง  ใจเต้นระรัวรอคอยคำตอบที่จะได้รับ  พสุหรุบตาลงต่ำ  ก่อนจะเงยขึ้นสบตากับริว

“ริวครับ...พี่...พี่คิดว่าปลาจะไหม้แล้วล่ะ”

“โธ่! พี่อ่า...หมดกัน!”


พสุหัวเราะเบาๆ  แล้วดันตัวเด็กหนุ่มออกห่าง  เพื่อรีบพลิกปลาที่แม้จะหรี่ไฟไว้  แต่ตอนนี้ก็เกรียมจนเป็นสีน้ำตาลทองแล้ว  ถ้าทอดต่อไปคงไหม้จริงๆ  ชายหนุ่มละจากปลาทอด  ก็หันไปคนข้าวต้มที่ริวต้มค้างไว้  แม้จะรู้ว่าริวยังรอฟังคำตอบจากเขาอยู่  แต่ชายหนุ่มก็เสทำเป็นสาละวนกับอาหารตรงหน้า  จนริวเป็นฝ่ายยอมรามือไปเอง...



...................................................


เนื่องจากบ้านตั้งอยู่บนเนินเขา  ทางลงไปท่าน้ำจึงค่อนข้างลาดชัน  แต่คุณภมรแก้ปัญหาด้วยการทำขั้นบันไดถี่ๆ  เพื่อให้สะดวกในการเดินขึ้นลง  พสุส่งเสื้อชูชีพที่ถือติดมือมาให้ริวใส่เพื่อความปลอดภัย  ถึงเขาและริวจะว่ายน้ำเป็นด้วยกันทั้งคู่  แต่เขาไม่รู้จักทะเลสาบแห่งนี้ดีพอ  จึงต้องป้องกันตัวไว้ก่อนเพื่อความไม่ประมาท  


“ริวพายเองนะครับ  นะพี่นะ”

“ริวพายเป็นเหรอ?”

“น่าจะไม่ยาก”

“หึหึ...เอ้า! ลอง” พสุหัวเราะ  แล้วยกพายของตัวเองขึ้นวางไว้ในท้องเรือ  ปล่อยให้ริวพายตามใจชอบ  ริววาดพายผ่านผิวน้ำ  ความที่เกร็งกำลังแขนไม่พอ  พายก็แฉลบไปบนผิวน้ำ  แทนที่เรือจะออกจากท่าน้ำ  กลายเป็นว่าหัวเรือเบนเข้าหาท่าน้ำ  ยิ่งริวงัดพายก็ยิ่งหมุนเป็นวงกลม  เด็กหนุ่มไม่ยอมแพ้  คราวนี้ริวงัดพายซ้ายขวาสลับกัน  เรือก็หมุนซ้ายที  ขวาที  แต่ไม่ยอมเคลื่อนไปข้างหน้า  ริววางพายแล้วตบกราบเรือแรงๆ  ก่อนจะชี้นิ้วสั่งดื้อๆ


“ไปสิ! ไป ไป”


พสุหัวเราะก๊าก  เมื่อริวชี้นิ้วสั่งเรือราวกับมันจะเชื่อฟังคำสั่ง  

“พี่อ่า...หัวเราะเยาะริว”  ริวทำเสียงงอแง  ปากยื่นแก้มพองอย่างแสนงอนที่พสุหัวเราะ

“พี่ไม่ได้หัวเราะเยาะ  แต่พี่ขำที่ริวสั่งมันต่างหาก  มันจะได้เหรอ?”

“นั่นสิ” ริวรับคำ  แล้วยิ้มเขินๆ  จนพสุอดขำไม่ได้  เด็กหนุ่มก็พลอยหัวเราะตามไปด้วย

“หึหึ...มา พี่พายให้ดู”  พสุคว้าพายของตัวเองขึ้นมาแล้วพายเรือออกจากท่าน้ำอย่างคล่องแคล่วจนริวทึ่ง  เด็กหนุ่มทำตาโต  จ้องมองอย่างสนใจ

“ริวก็พายเหมือนพี่  ทำไมเรือมันไม่ไปข้างหน้าละครับ”

“ริวไม่ได้เกร็งข้อมือตอนพายกินน้ำ...แบบนี้...”  พสุทำตัวอย่างให้ดู  แล้วคอยแนะนำเวลาที่ริวทำตาม  ครู่เดียวริวก็พายเรือเองได้  แม้จะยังไม่คล่องนัก  แต่ก็เบาแรงพสุไปได้มาก  ทั้งคู่พายเลาะเลียบฝั่งไปเรื่อย  เจอตรงไหนสวยแปลกตาก็หยุดลอยเรือดู  แล้วค่อยพายต่อไป  ไม่ว่าริวจะอยากแวะเวียนที่ไหน  พสุก็ปล่อยตามใจ  ไม่ขัดคอ....


ตลอดเวลาที่พายเรือเล่นอยู่ด้วยกัน  แม้ริวจะไม่ได้สัมผัสร่างกายพสุ  แต่สายตาอ่อนเชื่อมวาววามก็จับจ้องชายหนุ่มตลอดเวลาด้วยความหลงใหล  ผิวขาวสะอาดซับสีแดงระเรื่อเพราะโลหิตสูบฉีดจากการออกแรงพายเรือ  ทำให้พสุยิ่งน่ามอง  

แม้มีท่าทางเก้อเขินที่เห็นเขาจ้องมอง  แต่พสุก็ไม่ได้ตำหนิ  นอกจากคอยหลบตาริวด้วยใบหน้าแดงก่ำ  ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกอยากหันหัวเรือกลับบ้านดื้อๆ  แต่ไม่อยากให้พสุตำหนิได้ว่าเขาคอยจ้องแต่จะกอดพสุอย่างเดียว  จึงทำได้เพียงจ้องมองพสุนิ่งๆเท่านั้น

ไม่ใช่แต่ริวที่รู้สึกหวาน หวาม ในอารมณ์  พสุเองก็รู้สึกเหมือนมือที่มองไม่เห็นลูบไล้เขาตลอดทั้งตัว  ทุกครั้งที่เผลอหันไปสบตา  ดวงตาวาวๆ นั้นจ้องมองเหมือนกำลังเปลื้องผ้าออกจากตัวเขา  หลายครั้งที่เด็กหนุ่มจ้องปากเขานิ่งนานเป็นพิเศษ  ด้วยความหมายที่ทำให้ลมหายใจเขาสะดุด.....


“บางที่น้ำเป็นสีน้ำเงินสวยจังครับ”  ริวชวนคุยเสียงใสขณะที่เดินขึ้นจากท่าน้ำด้วยกัน  แม้จะยังหอบหายใจแรงด้วยความเหนื่อย  เพราะการพายเรือใช้แรงค่อนข้างมากแต่เด็กหนุ่มก็ยังดูปราดเปรียว  และสนุกสนาน  


ริวถอดเสื้อชูชีพคืนให้พสุ  แล้วถอดเสื้อตัวในที่เปียกเหงื่อชุ่มออกอีกตัว  ขณะที่พสุนั้นแค่เหงื่อซึมๆ  เพราะตอนพายกลับมาริวอาสาพายเองคนเดียว  


“น้ำเป็นสีน้ำเงินแบบนี้แปลว่าลึกนะ” พสุบอกยิ้มๆ  แล้วแขวนชูชีพคืนไว้ที่เดิม  แต่พอหันกลับมา ริวก็ก้าวเข้ามาประชิดตัว

“มากอดพี่เนี่ย  ไม่เหนียวตัวหรือไง” ชายหนุ่มถามเสียงเบา  แต่ไม่ได้เบี่ยงหน้าหนีเมื่อปากจมูกอุ่นๆ  ไล้มาบนแก้มและซอกคอ  
    
“ไม่เหนียวสักนิด  หอมออก...ไปอาบน้ำด้วยกันนะครับ...นะๆ” ริวถามแล้วคลอเคลียปากอยู่ที่ข้างแก้มของพสุ ขณะที่มือสอดเข้าไปลูบเอวแข็งแน่น เล่นเบาๆ

“พี่จะไปทำกับข้าว...บ่ายมากแล้วนะ  ไม่หิวเหรอ” พสุถามพลางยึดมือซุกซนที่ทำท่าจะลูบเลยขึ้นไปถึงหน้าอกเขาเอาไว้

“ริวไปช่วยนะครับ”  ริวอาสาแล้วถือโอกาสที่พสุมัวยึดข้อมือเขา  หอมแก้มขาวแรงๆ

“ไม่ต้องหรอก  ไปอาบน้ำเถอะ”

“ไปอาบพร้อมกันไม่ได้เหรอครับ” ริวชวนแล้วเลื่อนมือไปปลดกระดุมกางเกงยีนส์ของพสุออก

“ไม่ต้องเลย...ไปอาบน้ำ” พสุทำเสียงดุ  แต่สีหน้าเขินอายทำให้ริวได้ใจ

“นะ...นะครับ...” เด็กหนุ่มอ้อนแล้วดึงเสื้อสเวตเตอร์ตัวนอกของพสุออก  ชายหนุ่มก็ร่วมมือยอมชูแขนขึ้นให้ริวถอดให้แต่โดยดี

 “ก็ได้...รีบๆ อาบแล้วออกมาช่วยกันทำกับข้าว”
“ได้ครับ”  ริวยิ้มแต้  ขณะที่พสุส่ายหัวแล้วถอนใจเฮือกใหญ่อย่างระอาแกมเอ็นดู  สุดท้ายเขาก็ใจอ่อนอีกตามเคย


................................................

*********แจ้งเรื่องหนังสือจากไรท์เตอร์ด้วยจ้า~*********

เปิดจอง เธอคือ...ลมหายใจ แล้วนะคะ

ในเล่มนอกจากเรื่อง เธอคือ...ลมหายใจแล้วยังมีส่วนของนิยายภาคพิเศษ เป็นแนวแฟนฟิคชั่นแวมไพร์ทไวไลท์แต่...ไม่เกี่ยวข้องกับตัวละครใดๆนะคะ  เพียงแต่เอาข้อมูลเรื่องแวมไพร์และมนุษย์แปลงมาใช้  (ซึ่งภาคพิเศษนี้ จะมีอยู่แต่ในหนังสือค่ะ  ไม่ได้ลงให้อ่านที่ไหน)

หนังสือพิมพ์ด้วยกระดาษถนอมสายตา ขนาด A5 เฉลี่ย 400 หน้า/เล่ม  จำนวน 3 เล่มจบ ราคา 999 บาท + ฟรีค่าส่งแบบลงทะเบียนค่ะ

เปิดจองวันที่ 12 เมษายน - 9 พฤษภาคม 2554 จะเริ่มพิมพ์หลังปิดจอง ได้รับหนังสือต้นเดือนมิถุนายน

สนใจสั่งจอง เมล์มาที่ tanjai1991@gmail ดอท com เพื่อขอเลขที่บัญชี

แจ้งหัวเมล์มาว่า สั่งจองหนังสือ

นามแฝงที่ใช้:
จำนวน/ชุด:
**ที่อยู่ที่จะให้จัดส่งหนังสือ: (อันนี้สำคัญมากค่ะ  ถ้าโอนแล้วลืมแจ้ง  ไม่ส่งที่อยู่มาก็ไม่รู้จะส่งหนังสือไปที่ไหนนะค้า)

เมื่อแจ้งโอนแล้วจะมีเมล์คอนเฟิร์มกลับไปนะคะแล้วหลังจากนั้นจะอัพเดตรายชื่อให้ทราบอีกครั้งค่ะ

[spring]

^^

สองคนข้างบนไวจริง อะไรจริง!
 

[Hachi_an1234]

รีบมาเม้นก่อนฮับ.. อ่านคราวๆๆแล้วน้องริวน่ารักมากๆๆเลย...
ยังไงพี่ไผ่ก็ต้องใจอ่อนกับน้องริวของเราอยู่แล้วว.. ฮาๆๆๆๆ

[justlove]

  กรี๊ดดดด เปิดจองหนังสือแล้ว มาลงชื่อก่อน 1 คน เีดี๋ยวส่งรายละเอียดไปให้ทางเมลล์ค่ะ