หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[a_tapha]

เค้าเข้ามารอริวกับพี่ไผ่อ่ะ   

[qq_oo]

ริวหื่นจังเลย

[cmos]

รอน้องไผ่กะน้องริวอ่า คิดถึง 

[nomo9]

วันอังคารแล้วมารอด้วย 

[Acacha]

รอด้วย~ 

[aphanite]

สามตอนรวดเลย
ไม่เจอริวกะไผ่มาหลายวันเลย
คิดถึงมัี่กมากกกกกก
จะตาม +1 ให้นะค่ะ

[spring]

ตอนที่ 108



พสุตาเบิกตากว้างเมื่อเข้าใจความหมายของเด็กหนุ่ม  แต่ยังไม่ทันโวยวายริวก็ก้มลงปิดปากเขาไว้  แล้วกดตรึงจนเขาขยับไม่ได้  นิ้วยาวลูบผ่านหน้าท้องลงไปเบื้องล่างแล้วรูดซิปปราด  พสุพยายามจะคว้ามือริวไว้แต่เด็กหนุ่มก็ขืนสอดมือเข้าไปลูบไล้ผ่านผ้าเนื้อบางของกางเกงในจนพสุสะท้าน 

ให้ตายเถอะ! ริวเรียนรู้เรื่องพวกนี้มาจากไหนกันแน่  ทำไมเหมือนรู้เยอะจนก้าวกระโดดขนาดนี้  เพียงแค่สัมผัสผ่านเบาๆ  ก็ทำให้ร้อนรนจนอึดอัด  มือที่ลูบไล้เบื้องล่างดึงกางเกงยีนส์และกางเกงชั้นในของเขาออกพ้นสะโพก  ปล่อยความร้อนรุ่มที่อึดอัดอยู่ข้างในให้เป็นอิสระ

เด็กหนุ่มจูบไล้ใบหน้าแดงก่ำแผ่วเบา  ก่อนจะเลื่อนปากผ่านลำคอขาวลงมาบนแผ่นอกตึงนูน  วนปลายลิ้นบดคลึงยอดอกสีสดจนมันหดเกร็งชูชันขึ้นรับสัมผัส  ขณะที่หัวแม่มือก็บีบคลึงยอดอกอีกข้าง  บดคลึงจนพสุหลุดเสียงครางแผ่ว  เม็ดเหงื่อกลิ้งจากหน้าท้องไหลลงไปตามลอนกล้ามช้าๆ  ริวมองตามแล้วลากปลายลิ้นจากอกลงมาหากล้ามเนื้อเป็นลอนบนหน้าท้อง  แต่เพียงสัมผัสสะดือบุ๋ม  พสุก็ดึงใบหน้าที่ซุกไซ้อยู่บนหน้าท้องขึ้นมาแลกจูบดูดดื่ม 

ทำไมพสุจะไม่รู้ว่าริวกำลังจะทำอะไร  เขาถึงต้องรีบหยุดเด็กหนุ่มไว้ก่อน  ชายหนุ่มกลัวความรู้สึกที่ไม่อาจควบคุมได้ยามที่ถูกสัมผัสส่วนอ่อนไหวด้วยปากและลิ้น  ความเสียวซ่านที่ไม่อาจต้านทาน มัวเมาจนแทบบ้าคลั่ง  ทำให้เขาโหยหาแต่สัมผัสของริวตลอดเวลา  ราวกับเขาเสพติดอ้อมแขนของริวไปเสียแล้ว

เด็กหนุ่มกอบกุมส่วนร้อนผ่าวเอาไว้แล้วเริ่มขยับเบาๆ  เมื่อพสุไม่ปล่อยปากเขาเป็นอิสระ  ก็จำต้องสานต่อด้วยมือ  ผิวร้อนจัดตึงแน่นเริ่มเปียกลื่นทีละน้อยเพราะน้ำที่ปริ่มส่วนปลายไหลซึมออกมา  ริวเร่งมือจนชายหนุ่มไม่อาจอยู่นิ่งๆ ได้ สะโพกของพสุขยับและลมหายใจก็กระชั้นขึ้นทุกที 

ริวเองก็แทบควบคุมตัวเองไม่ได้เหมือนกัน  เพราะพสุดูดกลืนลิ้นเขาแรงจนเสียววาบไปทั้งท้อง  ฝ่ามือที่แทรกอยู่ในผมเขาจิกเกร็งขึ้น  เสียงครางในลำคอสะเทือนมาถึงเด็กหนุ่ม  ร่างที่ริวทาบทับเกร็งกระตุก  ก่อนที่หยาดร้อนๆ จะพรั่งพรูออกมาเปียกมือเขาชุ่ม  แม้พสุจะถึงจุดหมายแล้ว แต่ปากของทั้งคู่ยังกอดเกี่ยวกันไว้ไม่ปล่อย  ต่างควานหาลิ้นของอีกฝ่ายแล้วกอดเกี่ยวกันอย่างโหยหา  ริวเลื่อนมือที่เปียกลงไปยังด้านล่าง  ลูบไล้ช่องทางแคบด้วยนิ้วเปียกชุ่ม  พสุสะดุ้งแล้วผละออกจากปากของริว 



“ริว...อย่าเพิ่ง...”

“ทำไมละครับ...หรือว่าพี่ยังเจ็บอยู่...ถ้างั้นไม่ต้องก็ได้ครับ” ริวหน้าเสียแต่ก็ยอมหยุดมือ  เด็กหนุ่มขยับจะยันตัวลุกขึ้น  แต่พสุเหนี่ยวต้นคอริวไว้  ไม่ใช่ว่าเขาไม่เจ็บ  ส่วนนั้นยังคงระบมด้วยกิจกรรมเมื่อวานอยู่บ้าง   แต่จะให้เขาใจดำมีความสุขคนเดียวแล้วปล่อยริวค้างเติ่งเขาก็ทำไม่ลงเช่นกัน







“พี่กลัวพรมเขาเปื้อนน่ะ...”


พสุตอบเขินๆ  ทำให้ริวยิ้มออก  เด็กหนุ่มถอดเสื้อสเวตเตอร์ออกมาปูใต้สะโพกของพสุ


“แค่นี้ก็ไม่ต้องกลัวเปื้อนแล้วนะครับ”

“อืม...”  พสุตอบเบาๆ  ก่อนจะเป็นฝ่ายดึงต้นคอริวเข้ามาจูบ  เรือนร่างที่ทาบทับปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจนเหลือเพียงร่างเปล่าเปลือยทาบทับตรึงตัวพสุไว้ในอ้อมแขน  ลมหายใจของชายหนุ่มสะดุดไป เมื่อรู้สึกถึงสิ่งแปลกปลอมที่แทรกเข้ามาในร่างกาย  ประสบการณ์ทำให้เขาพยายามผ่อนคลายเพื่อให้ริวแทรกเข้ามาได้โดยไม่บาดเจ็บ

“อา...” ริวหลุดปากด้วยความเสียวซ่านเมื่อแทรกตัวเข้าไปฝังอยู่ในช่องทางอบอุ่นแน่นหนาได้สำเร็จ  เด็กหนุ่มก้มลงจูบพสุอย่างดูดดื่ม  เพื่อให้พสุผ่อนคลายโดยไวจะได้เจ็บน้อยลง  พสุตอบรับด้วยปลายลิ้นเช่นกัน  ทั้งคู่แลกจูบอยู่ครู่หนึ่ง  ริวจึงยอมถอนปากออก

“ริวขยับนะ”
 
“อืม...ช้าๆ นะ”  พสุอดปรามไม่ได้  ไม่ว่าจะพยายามผ่อนคลายแค่ไหน  เขาก็ยังรู้สึกเหมือนร่างกายถูกขึงตึงจนแทบฉีกขาดอยู่ตลอดเวลา  ชายหนุ่มเผลอเกร็งตัวเมื่อริวถอนกายออกช้าๆ  เด็กหนุ่มตัวกระตุกเพราะแรงบีบรัดรุนแรงที่ส่วนปลายทำเอาเขาเสียววาบจนแทบกลั้นไว้ไม่อยู่


“อูยพี่...เล่นแบบนี้  เดี๋ยวริวก็ล่มหรอก”


พสุหลุดหัวเราะ  ทั้งที่อยู่ในอารมณ์แบบนี้ยังอดขำไม่ได้  ริวแก้มพอง ตาวาววับที่เห็นพสุขำตัวเอง  เด็กหนุ่มก้มลงมาจูบปากพสุ  แกล้งชอนไชลิ้นไปทั่วปากของชายหนุ่ม  ขณะดันสะโพกกลับเข้าไป  รู้สึกถึงแรงสะเทือนในปาก  เมื่อพสุส่งเสียงครางเบาๆ  ริวยังคงเกี่ยวปลายลิ้นพสุไว้ในปากตัวเอง และสะโพกก็ยังขยับเข้าออกช้าๆ
   
พสุเป็นฝ่ายเบี่ยงหน้าออกด้วยเกรงจะกัดลิ้นริวเข้า  เพราะทุกจังหวะการเคลื่อนไหวที่สัมผัสจุดกระสันซ้ำๆ ทำให้พสุต้องกัดฟันแน่นด้วยความเสียว  ชายหนุ่มขยับตัวเพื่อหวังจะลดความรู้สึกนั้น  แต่กลายเป็นว่าเขาขยับรับจังหวะของริวโดยไม่ตั้งใจ 

ใบหน้าพสุแดงจัดด้วยแรงอารมณ์  ตัดกับพรมสีขาวดูยั่วยวนจนริวเผลอเร่งกายกระชั้นอย่างไม่อาจควบคุม  เสียงร่างกายเสียดสีผสานกับเสียงคราง  กระตุ้นเลือดให้ร้อนจนแทบเดือด  ต่างฝ่ายต่างขยับเร่งเพื่อไปให้ถึงจุดหมายที่อยู่เพียงเอื้อม 


“อา...อืม...” เสียงครางผสมกับเสียงหอบหายใจดังประสานกันเมื่อร่างกายถึงขีดสุด  สมองว่างเปล่า  แต่ในอกกลับเต็มแน่นด้วยความอิ่มเอม  สุขสม  ร่างกายที่ยังกอดเกี่ยวกันไว้ผนึกแน่นเป็นเนื้อเดียว 


ตราบจนลมหายใจเริ่มเข้าที่ริวถึงยอมถอนกายออก  เด็กหนุ่มพลิกกายลงด้านข้างเพื่อไม่ให้พสุหนักจนเกินไป  แต่วงแขนยังคงโอบรัดชายหนุ่มไว้แน่น  จมูกโด่งเป็นสันไล้บนแก้มเปียกเหงื่อชุ่มของพสุเบาๆ อย่างเย้าหยอกทั้งที่รู้ว่าพสุหลับใหลไปแล้วด้วยความอ่อนเพลีย

พสุขยับหนีอย่างรำคาญเมื่อมีบางอย่างลากผ่านบนผิวหน้า  ชายหนุ่มฝืนลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกว่า “สิ่งนั้น” ไม่ยอมไปจากเนื้อตัวเขาเสียที  ปากหยักบางสะท้อนเงาจากแสงไฟเป็นสีส้มสดเป็นสิ่งแรกที่เห็น  เพราะสิ่งนั้นแตะลงบนปลายจมูกเขาพอดี  ก่อนที่เจ้าตัวจะถอยออกไปเพื่อจ้องมองเขาด้วยดวงตาเป็นประกายวาววับ

ปลายนิ้วยาวแตะมาบนใบหน้าเขาแผ่วเบา  ลูบไล้ช้าๆ ขณะที่ดวงตาสีน้ำตาลก็เพ่งพินิจตามอย่างตั้งอกตั้งใจราวกับกำลังสำรวจหาอะไรบางอย่าง


“...อะไร...”

“ผิวพี่สวยจัง...แล้วก็หอมด้วย...หอมไปหมดทุกที่...”  ริวบอกเบาๆ  หลังจากก้มลงไปจูบบนผิวที่ปลายนิ้วลากผ่าน  เด็กหนุ่มตั้งหน้าตั้งตาลูบไล้ผิวเขาตั้งแต่ศีรษะลงไปหาปลายเท้า  สลับกับแนบจูบเป็นระยะๆ 


พสุนอนมองการกระทำนั้นนิ่งๆ  ไม่ได้เขินอายมากอย่างที่เคยเป็น  ความรู้สึกสงบนิ่ง  อบอุ่น  อิ่มเอม  เปี่ยมเต็มในหัวใจ  จนไม่มีความรู้สึกอื่นใดแทรกเข้ามาได้อีก  ไม่ขัดขืนแม้ริวจะพลิกตัวเขานอนตะแคงแล้วสอดตัวเข้ามากอดรัดจากทางด้านหลัง  เด็กหนุ่มจูบไซ้บนต้นคอเปียกเหงื่อลงไปหาแผ่นหลังแข็งแน่นช้าๆ

จริงอยู่ว่าหัวใจเขาสงบนิ่งด้วยความรักที่เต็มปรี่  แต่ร่างกายไม่ใช่...เมื่อปากลิ้นร้อนลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลัง  และเสียดสีส่วนร้อนจัดบริเวณที่ยังเจ็บแปลบ  ร่างกายเขาก็ร้อนระอุขึ้นอย่างรวดเร็ว  พสุผ่อนลมหายใจช้าๆ  เพื่อผ่อนคลายร่างกายยามที่ริวเบียดแทรกเข้ามา 

แม้จะยังเจ็บระบม  แต่เมื่อริวเริ่มขยับกาย  ไม่นานอาการเจ็บปวดก็แปรเปลี่ยนเป็นเสียวซ่าน  ต้นคอและแผ่นหลังของเขาถูกขบกัดเบาๆ  ยามเด็กหนุ่มควบคุมอารมณ์ไม่อยู่  ริวดันต้นขาข้างหนึ่งของพสุขึ้นสูงขณะโถมกายแรงราวกับจะบดขยี้เขาให้แหลก  แต่อ้อมแขนของเด็กหนุ่มกลับอ่อนโยน 

พสุอ้อมมือไปดึงศีรษะริวเข้ามา  แล้วหันหน้ากลับไปรับจูบจากเด็กหนุ่ม  ยามธารรักร้อนๆ เติมเต็มเข้ามาในกาย  และเมื่อลมหายใจของริวกลับมาเป็นปกติ  เด็กหนุ่มก็ช่วยคลายความอึดอัดให้เขาด้วยมือและปาก  ความอ่อนเพลียจากเกมรักทำให้พสุผล็อยหลับไปทันทีที่ร่างกายได้ปลดปล่อย  ไม่รู้ตัวสักนิดแม้แต่ตอนที่ริวอุ้มเขาเข้าไปแช่น้ำอุ่นเพื่อทำความสะอาดให้แล้วพากลับมานอนกอดกันบนกองผ้าห่มอีกครั้ง

เสียงเพลงหวานปลุกให้ริวตื่นขึ้นจากความง่วงงุน  เด็กหนุ่มชะงักเมื่อพบว่าอ้อมแขนเขาว่างเปล่า  ริวกวาดตาไปรอบๆ แล้วยิ้มออกเมื่อเห็นคนที่เขามองหายืนอยู่ที่เครื่องเล่นแผ่นเสียงหน้าเตาผิง  เสียงเพลงที่ปลุกเขามาจากเครื่องเล่นเพลงที่พสุเปิดอยู่ตอนนี้นี่เอง  ริวผุดลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาพสุทั้งที่ร่างกายเปลือยเปล่า  เด็กหนุ่มสอดแขนเข้าไปโอบรอบเอวพสุแล้วจูบบนแก้มเบาๆ


“นึกว่าพี่หายไปไหนซะอีก” เด็กหนุ่มทักแล้ววางคางบนไหล่พสุแบบง่วงๆ  ชายหนุ่มเอี้ยวมามองหน้าริวก่อนจะยกมือขึ้นลูบผมเขาเล่น

“หิวมั๊ย...เดี๋ยวพี่ไปทำอะไรให้กิน” 

“อย่าเพิ่งได้มั๊ยครับ  ขออยู่แบบนี้อีกนิดก่อน”  ริวทำเสียงอ้อนแล้วขยับวงแขนให้แน่นขึ้น  สูดกลิ่นหอมจากแก้มพสุแรงๆ  เด็กหนุ่มเหลือบมองออกไปนอกบ้าน  แสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์กำลังลับเหลี่ยมเขาไปทีละนิด  แสดงว่าเขากับพสุเผลอหลับจนค่ำ

“ไม่หนาวหรือไง”  พสุถามแล้วอดหน้าแดงไม่ได้เมื่อริวเบียดร่างเปล่าเปลือยเข้าหา

“หนาวสิครับ” ริวตอบพลางขบเม้มใบหูของพสุเล่น

“หนาวก็ไปใส่เสื้อผ้าสิ...”

“ไม่ดีกว่าครับ  กอดพี่ไว้แน่นๆ แบบนี้ก็อุ่นเหมือนกัน” ริวตอบพร้อมกับขยับวงแขนแน่นขึ้นอีก  จนพสุต้องหันไปบีบจมูกโด่งแรงๆ  แม้เด็กหนุ่มจะแกล้งร้องโอดโอย  แต่วงแขนที่โอบรัดรอบเอวพสุก็ไม่ได้คลายลงสักนิด  ชายหนุ่มจึงได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา  แล้วยอมเอนกายอิงไหล่หนา  ปล่อยให้ริวไล้จมูกปากไปบนแก้มและต้นคอแต่โดยดี

“ริวรู้จักเพลงนี้” ริวบอกเสียงใสเมื่อพสุวางเข็มลงบนแผ่นเสียงใหม่  พสุหันไปมองหน้าเด็กหนุ่มอย่างแปลกใจนิดๆ  แผ่นเสียงที่บ้านนี้ล้วนแต่เป็นเพลงลูกกรุงกับเพลงสากลเก่าๆ  ที่บางเพลงพสุยังไม่รู้จักด้วยซ้ำ  แต่ริวกลับบอกว่ารู้จักเพลงนี้เพียงแค่ได้ยินดนตรีท่อนแรก

“พี่รอแป๊บนะ  เดี๋ยวริวมา”  ริวบอกแล้วทำท่าจะผลุนผลันไปแต่พสุรีบเรียกเด็กหนุ่มไว้เสียก่อน

“ริว”

“ครับ?”

“ใส่เสื้อผ้าซะก่อนนะ  เกรงใจผีบ้านผีเรือนบ้าง” พสุเตือนโดยไม่หันไปมองร่างเปล่าเปลือยที่ยืนท้าอากาศเย็นๆอยู่กลางห้อง

“ผี? บ้านผีเรือน?” ริวทำหน้างง  ถึงจะอยู่เมืองไทยมาเป็นปี  แต่ก็มีอีกหลายอย่างที่เขาไม่รู้จัก

“ไปใส่เสื้อผ้า” พสุดุสำทับ  ขืนมัวอธิบายริวคงไม่ได้ใส่เสื้อผ้าสักที

“ครับ”  เด็กหนุ่มรับคำเสียงใส  แล้วเดินไปคว้ากางเกงยีนส์มาสวม   ก่อนจะออกไปจากห้อง  พสุหันกลับมาเลือกแผ่นเสียงแผ่นใหม่  แต่ยังไม่ทันได้เปลี่ยน  ริวก็กลับมาพร้อมไวโอลิน

“ไปเอามาจากไหน?”  พสุจ้องมองไวโอลินในมือเด็กหนุ่มอย่างแปลกใจ  เพราะเขามั่นใจว่าริวไม่ได้หอบหิ้วมาจากเมืองไทยด้วย 

“ไม่รู้ครับ  ริวเห็นอยู่ในห้องนอน”

“ซนนะเรา  ไปรื้อของเขามาได้ยังไง”  พสุดุอย่างไม่จริงจังนัก  แม้อาจจะดูไม่เหมาะที่ริวไปหยิบเครื่องดนตรีมาตามใจชอบ  แต่ชายหนุ่มคิดว่าคุณภมรคงไม่ว่าอะไร

“น่า...ริวว่าครูไม่หวงหรอกครับ”

“ริวรู้ได้ไงว่าของครู”

“นี่ไง...ลายเซ็นบนไวโอลิน  เหมือนในจดหมายที่ครูเคยส่งให้พี่เปี๊ยบเลย”


พสุมองลายเซ็นบนไวโอลีนแล้วได้แต่นิ่ง  เขานึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าหน้าตาลายเซ็นของครูภิรมย์เป็นยังไง  เพราะครูใช้เพียงอักษรย่อตัวเดียว  จะว่าไปถ้าเป็นของคุณภมร  ก็น่าจะเป็นอักษรตัวเดียวกัน  แต่ริวกลับจำลายเซ็นบนจดหมายที่เคยเห็นเพียงครั้งเดียวได้  ถึงจะรู้ว่าริวมีความจำเป็นเลิศแต่พสุก็อดทึ่งไม่ได้อยู่ดี

ริวปรับตั้งสายไวโอลินอยู่ครู่หนึ่ง  เพลงหวานๆก็เริ่มบรรเลง  พสุถอยไปทรุดลงนั่งที่กองผ้าห่มบนพรมหนานุ่ม  เสียงไวโอลินพริ้วหวาน  อ้อยสร้อย  ไม่อาจดึงสมาธิเขาไว้ได้  เพราะสายตาเขาเผลอจับจ้องแต่ร่างสูงใหญ่ที่สวมเพียงกางเกงยีนส์หลวมหมิ่นสะโพกตัวเดียว  แผ่นอกกว้างนูนงามด้วยกล้ามเนื้อ  สะท้อนแสงจากเตาผิงเป็นสีส้ม

เรือนร่างสูงที่แน่นด้วยมัดกล้ามกลับดูไม่ขัดตาเมื่อถือเครื่องดนตรีที่ดูบอบบางอย่างไวโอลิน  อาการโยกตัวน้อยๆ ไปตามจังหวะเพลง ทำให้พสุไม่ทันสังเกตว่าริวขยับเข้ามาใกล้ตั้งแต่เมื่อไหร่  จนกระทั่งเด็กหนุ่มหยุดเล่นแล้วทรุดลงนั่งคุกเข่าตรงหน้าเขา  ก่อนจะชะโงกมาจูบพสุเบาๆ


“มองแบบนี้ริวก็เล่นไม่ได้สิครับ”

“ทำไมล่ะ?”

“ก็...อยากจูบพี่มากกว่า”

“เหรอ...เยอะนะ”  พสุแซวแล้วจับแก้มเด็กหนุ่มดึงยืดเล่น 


ริวหันไปวางไวโอลินแล้วโถมตัวเข้าใส่พสุจนล้มกลิ้งไปด้วยกันบนพรม  พสุจักจี้เอวริวทำให้เด็กหนุ่มต้องรีบรวบมือพสุเอาไว้เหนือหัว  แล้วปัดจมูกหยอกล้อกับจมูกของพสุเบาๆ


“สถานการณ์นี้คุ้นๆ เน้อ  พี่ว่ามั๊ย”  ริวถามแล้วแนบปิดปากพสุก่อนที่ชายหนุ่มจะทันได้ตอบ  ปลายลิ้นไวสัมผัส  กอดเกี่ยวยั่วเย้ากันและกัน  จากความรู้สึกที่เพียงต้องการหยอกล้อ  เริ่มระอุร้อนจนลมหายใจเริ่มถี่เร็วขึ้น

พสุเป็นฝ่ายผละออก  แล้วดึงมือออกจากการเกาะกุมอย่างง่ายดาย  ชายหนุ่มดันไหล่ริวไว้  แล้วลุกขึ้นนั่ง


“ไม่หิวเหรอ?”

“หิวสิครับ  แต่หิวพี่นะ”

“ไม่ต้องเลย  พี่หมายถึงหิวข้าวต่างหาก...เดี๋ยวพี่จะไปทำอะไรง่ายๆ มากินกัน”  พสุบอกพร้อมกับผุดลุกขึ้น  ริวก็ลุกตาม

“ริวช่วย”

“อย่าเลย  กลัวจะยิ่งช้า  พี่เองดีกว่า” 


แม้พสุจะห้าม  แต่สุดท้ายริวก็ตามเข้าไปป้วนเปี้ยนอยู่ในครัวด้วยจนได้  มื้อค่ำที่มีเพียงแซนวิชกับนมคนละแก้วใหญ่  ก็ทำให้ทั้งคู่อิ่มท้องแล้ว  ถึงจะเป็นเพียงอาหารง่ายๆ  รสชาติธรรมดาๆ  หากแต่การได้กินกับคนรัก  ก็กลายเป็นอาหารมื้อที่แสนจะพิเศษได้


“ริวไปอาบน้ำก่อนก็ได้นะ” พสุบอกพลางเบี่ยงหน้าหลบปากอุ่นที่วนเวียนจูบเขาไม่เลิก

“อาบด้วยกันดีกว่าครับ”

“ไม่ต้องเลย   ไปอาบก่อน” ชายหนุ่มทำเสียงเข้มแล้วพยายามปลดมือริวออกพัลวัล  แต่ไม่สำเร็จสักที

“อาบด้วยกันเถอะ...นะครับ..น๊า”   พสุลังเล  แต่สุดท้ายเขาก็ใจอ่อนจนได้

“แค่อาบน้ำเท่านั้นนะ  ห้ามทำอย่างอื่นเด็ดขาด...พี่ไม่พร้อม  เข้าใจหรือเปล่า”


“ครับ”  ริวรับคำหน้าระรื่น  แล้วเข้ามาแย่งถอดเสื้อให้  พสุพยายามข่มความเขินไว้  ปล่อยให้ริวตามเข้าไปช่วยถูหลังให้  ถึงเด็กหนุ่มจะรับปากไว้แล้วว่าจะไม่ทำอะไร  แต่เมื่อริวเบียดร่างเปล่าเปลือยเข้ามา  พสุก็เผลอให้เด็กหนุ่มกอดจูบจนได้


ริวดันตัวพสุจนชิดผนัง   แล้วเบียดสะโพกเข้าหา  ร่างเปล่าเปลือยของพสุทำให้เขาแทบคลั่ง  หากไม่เพราะรับปากพสุไว้  และเด็กหนุ่มก็รู้ดีว่าร่างกายพสุยังไม่พร้อม  ริวคงอดใจไว้ไม่อยู่


“พอแล้วริว...เดี๋ยวหยุดไม่ได้”  พสุดันไหล่เด็กหนุ่มไว้ก่อนที่ริวจะจูบเขาอีกหน  ตอนนี้ไม่ต้องส่องกระจกก็รู้ว่าปากเขาต้องบวมแน่  เพราะริวเล่นจูบจนระบมไปหมด  เด็กหนุ่มถอนใจเฮือกใหญ่  แล้วหันไปคว้าผ้าขนหนูมาเช็ดตัวให้พสุ  ก่อนจะเช็ดให้ตัวเอง  แต่พอพสุเอื้อมมือไปหยิบเสื้อคลุมเด็กหนุ่มก็ยึดมือเขาไว้

“ไม่ต้องใส่หรอกครับ”

“อะไรนะ?” พสุหันมาถามย้ำอย่างไม่แน่ใจ

“ก็มีแค่เราสองคน...ไม่ต้องใส่หรอกครับ”

“เฮ้ย!ไม่เอา  น่าเกลียดตายเลย” ชายหนุ่มปฏิเสธแล้วหน้าแดงซ่านด้วยความกระดากอาย

“ไม่เห็นจะน่าเกลียดตรงไหน  พี่น่ะน่ามองไปทั้งตัวเลยต่างหาก” ริวตอบพร้อมกับกวาดตาไปตามเรือนร่างของพสุด้วยสายตาวาววามอ่อนเชื่อมจนพสุหน้าร้อนผ่าว

“อย่ามาทะลึ่ง  ปล่อยเลย  พี่จะแต่งตัว”

“นะครับ...มีแค่เราแท้ๆ  จะอายทำไมครับ”

“แต่...” พสุพยายามจะค้าน  แต่เด็กหนุ่มดันตัวเขาออกจากห้องน้ำ  ดึงให้เดินตามเข้าไปในห้องนอนด้วยกัน 

“รับปากพี่แล้วนะว่าจะไม่ทำอะไร”  พสุย้ำสัญญาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ลังเล  เพราะนึกกลัวใจตัวเองจะอ่อนอีก

“รับรองครับ  คืนนี้ริวจะไม่ทำอะไรพี่เด็ดขาด  ขอแค่กอดนอนเท่านั้นก็พอ”  ริวรับคำแล้วสอดตัวเข้ามาในผ้าห่ม  ร่างเปล่าเปลือยแนบชิดกันตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า  วงแขนที่โอบรัดรอบตัวพสุแน่นหนา  เช่นเดียวกับวงแขนที่โอบรัดรอบตัวริว


พสุตื่นตั้งแต่เช้าด้วยความเคยชิน  คงเพราะเมื่อคืนริวไม่ได้ทำอะไรเขา  วันนี้จึงเคลื่อนไหวได้คล่องแคล่ว  พสุลุกขึ้นสวมเสื้อคลุมเพื่อจะไปทำอาหารเช้า  แต่พอเขาออกจากอ้อมแขนริวไม่นานเด็กหนุ่มก็ตื่น  ริวลุกมานั่งตาปรือ  พอพสุจะออกจากห้อง  เด็กหนุ่มก็ตามมาคว้ากอดไว้


“พี่จะไปไหน” ริวถามแล้วซุกหน้ากับไหล่พสุอย่างง่วงๆ

“จะไปทำอาหารเช้าไง”

“ริวไปด้วย”

“ไม่ต้องไปหรอก  นอนไปเถอะ”

“ริวไปด้วยครับ”  ริวยืนยันแล้วหันไปคว้าเสื้อคลุมมาสวม 


เด็กหนุ่มตามไปยืนหาวตาปรือในครัว  ความที่ยังไม่หายง่วงทำให้เกะกะมากกว่าจะช่วยงานอะไรได้  พสุไล่ให้ไปนอนเด็กหนุ่มก็ไม่ยอมไป  สุดท้ายพสุต้องบอกให้ริวไปรอเขาในห้องนั่งเล่นถ้าอาหารเสร็จแล้วจะไปเรียก  ริวถึงยอมไปแต่โดยดี


...................................

[punchnaja]

เฮ้ออออออ สักวันพสุคงเป็นสะโพกคราก มองเห็นฟ้าเป็นสีเหลือง เอิ๊กๆ

[IIMisssoMII]

เย้
 
ไม่ต้องกลับมาประเทศไทยแระ อยู่กันสองคนที่นั่นแหละ

“แค่อาบน้ำเท่านั้นนะ  ห้ามทำอย่างอื่นเด็ดขาด...พี่ไม่พร้อม  เข้าใจหรือเปล่า”

ไม่เป็นไร เดี๋ยวริวทำให้พี่พร้อมเอง  

[Tageszeit]

หวานถูกใจสุดๆ

[Hachi_an1234]

รออออออ.. คิดถึงน้องริวและพี่ไผ่ฮับผมมมม.......

[himecrazy]

  น้ำตาลขึ้นจอหมดแล้ว หวานมากๆ แต่ขอบน้าหวานๆแบบนี้ อิอิ^^

[eddiam]

หวานตลอด อ๊ายยย>///<

[aisen]

หวานไม่เกรงใจเรื่องอื่น

เลยนะ

[อิสระ]

 
เพลาๆบ้างก็ได้ริวเดี๋ยวพี่ไผ่โทรมหมด
ชำรุดไปแล้วหาแทนไม่ได้นะ
 

[spring]

รออออออ.. คิดถึงน้องริวและพี่ไผ่ฮับผมมมม.......

เค้ามาแย้ววววววนะ 555+

[donutnoi]

หวานแบบนี้ ชอบ    พี่ไผ่เริ่มทำตามความรู้สึกของตัวเองแล้วเย้ๆ  แต่ริวหื่นไปรึเปล่า 

                           

[kunkai]

 

[SuSaya]

หวานไม่สิ้นสุด...แต่ยังรอของเล่นในกระเป๋าริวอยู่นะ นี่ขนาดยังไม่งัดออกมาใช้

[plaraya]

รอเธอมานานเเสนนาน ทรมานคิดถึงเธอจริงๆ ในที่สุดก็ได้อ่าน...ฮิๆๆ
หนูริวทำไมโตไวจัง(หื่น) สงสัยรับประทานอาหาร(พุส)อิ่มไหมหนูริว  

[bellity]

หวานขึ้นทุกวันแฮะคู่นี้อ่ะ -..-

[NONSENSE]

ยังหวานสุดสุด
ไม่อยากให้ทั้งคู่กลับไทยเลยอ่ะ
 

[Acacha]

มีความสุขกันจริงจริ๊งงงงงง 

[£.Ma|e¥]

  หนูริว~ สวดยอด 55555+
สถานที่ยังไม่ครบนะค้า ในครัวล่ะ ในครัวจะมีมั๊ยเอ่ย??
เห็นยังมีแค่กอดกับจูบ อยากให้มีในครัวด้วย 
พี่ไผ่น่ารักขึ้นทุกวัน หนูริวก็เก่ง(?)ขึ้นทุกวันเหมือนกัน
อร๊ายยยย อยากไปแอบติดกล้องไว้ทุกส่วนของบ้านจังเลย อ่ะคึๆๆ >,.<

[Piaanie]

ก็นะ เด็กหนุ่มๆนี่นา พลังมันเหลือเฟือ ยิ่งเก็บกดจากช่วงแรกๆ ช่วงนี้ก็ปล่อยๆ ให้เค้าปลดปล่อยให้เต็มที่ ส่วนเราคนอ่านก็ เสียเลือดกันไปตามระเบียบ 555+ 

[aphanite]

อยากหยุดเวลาไว้จัง
พี่ไผ่ไวต่อสิ่งเร้ามากเกินไป

[love2y]

ริวเอ้ยยยยย บ่อยเกินไปมั้ย?
พี่ไผ่ ช่วงนี้เหนื่อยหน่อยนะ คึคึ

[A-J.seiya*]

ฮ่าๆๆๆ
น้องริวเป็นคนหนุ่ม ที่คึกคัก ดีจริงๆ
โฮะๆๆ  พี่ไผ่ไมพร้อม น้องก็ไม่ขัดใจ
แต่อยากแอบกระซิบว่า น้องน่าจะเก็บไว้ทบต้นทบดอกนะ
ก๊ากกกกกกก

พักยาวเลยนะ ,, ใกล้จะกลับยังเนี่ย...
อยากให้ฮันนีมูนไปนานๆ !!

[ladymoon_yy]

 

เลือดพุ่งพวดดดดดดดดดดดดดดด

 

[darajoy]

เป็นฮันนีมูนที่เรียกเลือดคนอ่านได้มากที่สุดเลย

ฮิๆๆๆ หวานจนเราอิจฉา