ตอนที่ 109
พอทำอาหารเช้าง่ายๆ อย่างข้าวต้มหมูเสร็จ พสุก็ออกไปตามริวมากินข้าว กองผ้าห่มหน้าเตาผิงดูเหมือนจะยังนิ่งสนิท เด็กหนุ่มขดตัวเป็นวงกลม ผ้าห่มเลื่อนลงมาคลุมหมิ่นๆ อยู่ที่เอว เสื้อคลุมที่สวมแหวกออกไปจนเห็นแผ่นอกเปล่าเปลือย พสุส่ายหน้าแล้วดึงผ้าขึ้นห่มให้จนถึงคอ แต่พอขยับจะลุกขึ้นริว กลับคว้าข้อมือเขาไว้ เด็กหนุ่มดึงมือพสุไปหอม แล้วเอาไปวางแนบแก้มทั้งที่ยังไม่ลืมตา
“...มือพี่หอมจัง”
พสุจ้องมองหน้าใบหน้าที่ซุกอยู่กับมือเขาหลับตาพริ้มอย่างมีความสุขด้วยสายตาอ่อนโยน ชายหนุ่มเสยผมที่เริ่มยาวของริวขึ้น แล้วก้มลงจูบแก้มเนียนใสเบาๆ ริวลืมตาพรึบ แล้วจ้องหน้าชายหนุ่มงงๆ
พสุอมยิ้ม แล้วก้มลงจูบปากแดงระเรื่อ เบียดคลึงแล้วดันปากของเด็กหนุ่มให้เผยอออกเพื่อสอดลิ้นเข้าไป ริวชะงักตัวแข็งไปชั่วขณะ ก่อนที่ลิ้นนุ่มจะกอดเกี่ยวตอบรับพสุอย่างตื่นเต้น เด็กหนุ่มตวัดรัดร่างของพสุเข้าไปกอด ขณะที่ปากก็เบียดเข้าหาพสุแรงยิ่งขึ้นจนเกิดเสียงเบาๆ ยามลิ้นเสียดสีกันในปาก
“อืม...ไม่หิวหรือไง...ไปกินข้าวกัน” พสุถามแล้วลูบปากหยักบางเบาๆ ด้วยปลายนิ้ว แม้เสื้อคลุมของเขาจะอยู่ในสภาพเรียบร้อยดี แต่ใต้เสื้อคลุมนี้ก็เป็นผิวกายล้วนๆ ไม่มีแม้แต่ชั้นใน ทำให้พสุไม่กล้าอ้อยอิ่งอยู่ในอ้อมแขนของริวนานนัก
“อีกนิดนะครับ พี่ไม่เคยจูบริวก่อนเลยนะ...ขออีกรอบได้ป่ะคับ”
“หึหึ...ของดีมีรอบเดียวครับ...ไปลุกขึ้น” พสุหัวเราะแล้วตะครุบมือที่พยายามจะสอดเข้าไปในเสื้อคลุมเขาเอาไว้
“งั้นถ้ากินข้าวเสร็จแล้ว...” ริวตาเป็นประกายวาวอย่างมีความหวัง แต่พสุกลับดับฝันเด็กหนุ่มดื้อๆ
“พี่ว่าจะไปเดินเล่นเสียหน่อย”
“...ทำไมละค้าบ แถวนี้ไม่เห็นมีอะไรเลย” เด็กหนุ่มโวยวายหลังจากอึ้งไปครู่หนึ่ง พสุบีบจมูกโด่งเบาๆ อย่างหมั่นไส้
“อย่ามางอแง เมื่อวานก็ไม่ได้ไปไหนเลยมาวันหนึ่งแล้ว”
“ริวอยากนอนกอดพี่อยู่บ้านมากกว่า”
พสุส่ายหน้าอย่างระอา ใจคอริวจะตั้งหน้าตั้งตากอดเขาอย่างเดียว จนไม่ให้ออกไปเห็นเดือนเห็นตะวันเลยหรืออย่างไร
“แต่พี่อยากไปเที่ยวมากกว่า เพราะพรุ่งนี้เราก็ต้องกลับกันแล้ว”
“งั้นเราก็เลื่อนเวลากลับไปอีกวันสิครับ” เด็กหนุ่มหน้าสลดทันทีที่รู้ตัวว่าจะต้องกลับเมืองไทย
“ได้ไงล่ะ อย่าลืมว่าริวต้องไปคุยงานกับพี่เผ่า ก่อนที่เราจะไปถ่ายโฆษณากันนะ ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะให้ไปถ่ายที่ประเทศไหน...ต้องเตรียมตัวอีก ทั้งเอกสาร ทั้งวีซ่า...เรายืดเวลาออกไปตามใจไม่ได้แล้วนะครับ”
“แค่อีกวันเดียวเอง...” ริวยังไม่วายต่อรองแม้จะเข้าใจเหตุผล แต่ก็แสนเสียดายช่วงเวลาแสนสุขอย่างตอนนี้
“อย่างอแงสิครับ ปาย...ลุกขึ้น”
ริวทำหน้ามุ่ย แต่ยอมลุกขึ้นตามแรงดึงของพสุแต่โดยดี พสุมองแก้มพองๆ ปากยื่นๆ ด้วยความงอนอย่างเอ็นดู ชายหนุ่มตักข้าวต้มมาวางให้ตรงหน้าแล้วหอมแก้มเด็กหนุ่มเบาๆ อย่างอดใจไม่อยู่ ไม่ใช่แค่การเอาใจริว แต่พสุรู้ดีว่าลึกๆ เขาอยากทำแบบนี้มาตลอด เพียงแต่กระดากที่ริวโตเกินกว่าจะหอมแก้มกลมๆ นี้เล่น ไม่คิดว่าวันนี้เขาจะกล้าทำตามที่ใจต้องการ
พอถูกหอม หน้างอๆ ก็บานแฉ่ง ดวงตากลมโตเป็นประกายวิบวับ เด็กหนุ่มรีบเอียงแก้มอีกข้างให้ พอพสุหอมริวจึงยิ้มระรื่น ตักข้าวต้มใส่ปากอย่างร่าเริงจนพสุอดหัวเราะไม่ได้....
“โอ๊ย! ถ้ากินๆ นอนๆ แบบนี้อีกสักอาทิตย์นะ มีหวังน้ำหนักพี่ต้องขึ้นเป็นสิบกิโลแน่เลย” พสุบ่นแต่สีหน้ารื่นเริงไม่ทุกข์ร้อนอย่างปากสักนิด นับตั้งแต่ก้าวเข้าสู่วงการบันเทิง เขาแทบไม่เคยใช้ชีวิตสบายๆ แบบนี้เลย ทุกๆ วันมีแต่งานและงาน กับอีกสารพัดเรื่องให้ต้องวิตกกังวล จนทำให้เขาเป็นโรคกระเพาะ
จนกระทั่งมีริวเข้ามาในชีวิต เขาถึงได้สัมผัสโลกแห่งความสุขมากขึ้น แม้ในวันที่แทบล้มคว่ำเพราะต้องสูญเสียพ่อแม่ไป ริวก็เป็นคนฉุดมือเขาไว้ แล้วประคับประคองให้ผ่านช่วงแห่งความทุกข์มาได้
พสุเก็บถ้วยข้าวต้มไปล้าง ริวตามไปยืนอมยิ้มอยู่ข้างๆ รอจนพสุล้างเสร็จถึงลากข้อมือเขาออกไปที่ห้องโถง ชายหนุ่มไม่ได้ขืนตัวยอมเดินตามแรงลากของเด็กหนุ่มแต่โดยดี
“มีอะไรเหรอ”
“ริวอยากเล่นไวโอลินให้พี่ฟัง”
“หืม? เอางั้นเหรอ ขอพี่อาบน้ำก่อนได้มั๊ย แล้วค่อยมาฟัง”
“ไม่ได้ๆ คือ...มันเป็นความรู้สึกของริวตอนนี้ ถ้ารอมันก็ไม่เหมือนเดิมแล้วล่ะครับ”
“โอเค...พี่จะตั้งใจฟัง” พสุบอกล้อๆ แล้วนั่งขัดสมาธิบนพรมกลางห้องทำหน้าตาให้ดูจริงจัง เด็กหนุ่มจ้องมองพสุด้วยรอยยิ้มเกลื่อนหน้า แล้วริวก็เริ่มเล่นไวโอลิน
พสุรู้ดีว่าริวกำลังบอกรักเขา บอกรักในแบบของริว...ความรัก ที่ทั้งทุกข์และสุข ห่วงใย วางใจ น้อยใจ หึงหวง อิ่มเอม อบอุ่น ทุกอย่างถูกถ่ายทอดผ่านท่วงทำนองแปลกหู เดี๋ยวเร็ว เดี๋ยวช้า เดี๋ยวหนักแน่น เดี๋ยวก็แผ่วเบานุ่มนวล บางทีริวก็หยุดเล่นแล้ววิ่งมาจูบเขาดื้อๆ ก่อนจะกลับไปเล่นใหม่ ทำให้พสุอดหัวเราะไม่ได้
เพลงรักที่มีเพียงริวและพสุเท่านั้นจะเข้าใจในความหมาย ความสุขเอ่อท้นอยู่ในอก คำพูดที่ไม่อาจบรรยายถ่ายทอดผ่านเสียงลากยาว อ้อยอิ่ง และค่อยๆแผ่วหายไปในอากาศ ริววางไวโอลินไว้บนหิ้งเหนือเตาผิงแล้วเดินมาทรุดลงนั่งตรงหน้าพสุ
“ริวรักพี่นะครับ รักจนพูดออกมาไม่หมด แต่พี่รู้ใช่มั๊ยว่าริวอยู่โดยไม่มีพี่ไม่ได้” พสุพยักหน้ารับ แล้วจูบหน้าผากเด็กหนุ่มเบาๆ เป็นการขอบคุณ เลยได้รับจูบอ่อนโยนตอบกลับจากเด็กหนุ่ม
พอปล่อยปากพสุเป็นอิสระ ริวก็ทิ้งตัวลงนอนหนุนตักอุ่นๆ ของพี่ เด็กหนุ่มดึงมือขาวให้วางลงบนศีรษะ พอพสุลูบผมนุ่มเล่น ริวก็ถอนใจยาวแล้วจ้องมองชายหนุ่มด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข
แสงแดดสะท้อนแผ่นน้ำสีน้ำเงินเข้มในทะเลสาบเป็นประกายระยับ พสุเหม่อมองผ่านผนังกระจกใส ขณะที่มือลูบผมนุ่มเล่นอย่างเบามือ บ้านเงียบกริบ นานๆ จะได้ยินเสียงปะทุเบาๆ ของฟืนในเตาผิง
แม้บ้านจะเงียบ แต่กลับไม่เหงา ไม่จำเป็นต้องมีคำพูด แค่เพียงการสัมผัสกันและกันเบาๆ ก็สื่อสารได้มากกว่าคำพูดล้านคำ ความสุขลอยอวลอยู่ในอากาศ หนาแน่นจนแทบจับต้องได้
พสุละมือจากผมนุ่ม ลูบปลายนิ้วลงบนผิวแก้มเนียนละเอียดเล่น ก่อนจะลากนิ้ววนบนเปลือกตากว้าง แพขนตางอนหนาเป็นแผงไม่กระด้างอย่างที่คิด ชายหนุ่มลูบนิ้วผ่านสันจมูกโด่งลงไปบนปากหยักบางเบาๆ
ริวคว้ามือพสุไว้แล้วจูบกลางฝ่ามือนุ่ม ก่อนจะยกตัวขึ้นพิงบนไหล่พสุ แล้วดึงศีรษะชายหนุ่มให้โน้มลงแลกลิ้นกัน เพียงแค่ปลายลิ้นกอดเกี่ยวกันและกัน ไอร้อนก็แผ่ขยายอย่างรวดเร็ว
เด็กหนุ่มแหวกเสื้อคลุมของพสุออก แล้วดึงร่างเปล่าเปลือยขึ้นมานั่งซ้อนตัก ผิวต่อผิวสัมผัสกันและกันถนัด ขณะที่พสุเองก็ไม่เกี่ยงงอนที่จะลูบไล้เด็กหนุ่มคืน เร่งให้ริวปรารถนาจนกลายเป็นความกระหาย
ริวยกสะโพกขึ้นจนส่วนร้อนจัดเบียดกับทางแคบอบอุ่นอย่างใจร้อน โดยไม่ทันให้พสุตั้งตัวเด็กหนุ่มก็สอดนิ้วเข้าไปในช่องทางฝืดแคบ พสุนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ชายหนุ่มพยายามจะปรามแต่ริวไม่ยอมปล่อยปากเขา หนำซ้ำยังดันนิ้วเข้ามาไม่หยุด จนพสุต้องดึงมือเด็กหนุ่มออกแล้วดันแผ่นอกเปล่าเปลือยลงบนพรม
“ทะ...ทำไมครับ” ริวถามหอบๆ ดวงตาขุ่นมัวด้วยกระแสพิศวาส ดูสับสนและเร่งร้อนด้วยความปรารถนา ทำให้พสุมั่นใจว่าขืนปล่อยให้ริวกอดเขาต่อ เขาต้องได้แผลอย่างแน่นอน ชายหนุ่มจึงเป็นฝ่ายคุมเกมเสียเอง
“พี่...ริว..” ริวเรียกแล้วพยายามจะดึงพสุลงไปกอด แต่ชายหนุ่มยึดข้อมือริวไว้
“ชี่...” พสุปรามแล้วไล้ปากไปบนสันกรามและปลายคางบุ๋มช้าๆ แม้เด็กหนุ่มจะพยายามตามติด เขาก็เลื่อนปากหนี พสุลูบแผงอกกว้าง นวดเฟ้นทรวงอกตึงนูนได้รูปเบาๆ ด้วยปลายนิ้วอย่างหยอกเย้า
“พี่...ฮื้อ...” ริวครางอย่างหงุดหงิด เพราะต้องการปลดปล่อยเต็มที่แล้ว แต่กลับถูกพสุเหนี่ยวรั้งไว้
“ใจเย็นๆ สิครับ”
“แต่...อือ...” ประโยคปฏิเสธกลายเป็นเสียงคราง เมื่อพสุลูบไล้แผงอกขาวด้วยปลายลิ้น ป้านอกสีแดงหดเกร็งจนยอดอกชูชันเมื่อถูกกัดชิมดูดกลืนไว้ในปากอุ่น ริวรีบละมือจากตัวพสุมายึดหมอนที่หนุนอยู่แน่น เด็กหนุ่มรู้ดีว่าเขาควบคุมตัวไม่ได้แล้ว จึงไม่กล้ากอดพสุเพราะเกรงจะทำให้พี่เจ็บ
พสุเน้นปากและลิ้นที่ดูดกลืนยอดอกแดงจัดให้แรงขึ้น เสียงครางกระเส่าและแผงอกที่เดาะลอยตามปาก ทำให้ชายหนุ่มร้อนวาบในท้อง เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมริวถึงชอบจูบเขาทั้งตัว เพราะเรือนร่างของคนที่รัก ช่างหอมหวานชวนให้ลิ้มรสไปหมดทุกส่วนเช่นนี้นี่เอง
กล้ามเนื้อหน้าท้องของเด็กหนุ่มเกร็งเป็นลูกเมื่อพสุจูบไซ้จากแผงอกลงไปหาหน้าท้อง แม้ริวจะเล่นฟิตเนส จนได้กล้ามเนื้อหน้าท้องและแผงอกงดงาม แต่เพราะเด็กหนุ่มไม่ชอบเปิดเผยเนื้อตัว ผิวขาวจึงขาวจัดจนเป็นสีชมพูระเรื่อ ความเยาว์วัยทำให้ผิวเนียนละเอียดเสมอกันทั้งตัว แม้แต่ส่วนร้อนรุ่มที่พสุกอบกุมไว้ในอุ้งมือก็เช่นกัน
พสุไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้เขาจะทำอะไรแบบนี้ได้ ชายหนุ่มลูบไล้แก่นกายร้อนจัดจากโคนจรดปลายด้วยริมฝีปากเบาๆแล้วส่งเข้าปาก เพียงแค่เข้าไปอยู่ในปากเขา ริวก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว ทุกครั้งที่เขาตวัดลิ้นลูบไล้เด็กหนุ่มก็ยิ่งหอบหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ หน้าท้องของเด็กหนุ่มเกร็งเป็นระลอกก่อนที่หยาดร้อนๆ จะฉีดพุ่งออกมาโดยที่พสุไม่ทันได้ถอนปากออก เพราะไม่คิดว่าริวจะไปถึงเร็วขนาดนี้ ชายหนุ่มยังลูบไล้สะโพกสั่นระริกเบาๆ จนริวปลดปล่อยออกมาจนหมด ถึงได้ลุกไปคายในห้องน้ำ...เขาไม่ได้รังเกียจสิ่งที่ริวปลดปล่อยออกมา ที่คายเพราะมันมากจนเขากลืนลงไปไม่หมดและเกรงจะเปรอะเปื้อนลงไปที่พรม
ชายหนุ่มบ้วนปากแล้วจ้องมองหน้าตัวเองในกระจก ตกใจและประหลาดใจที่ตัวเองกล้าทำแบบนี้ ความรักช่างงดงามและน่ากลัว ไม่มีสิ่งใดในร่างกายของคนที่รักน่ารังเกียจ มีแต่ปรารถนาจะแตะต้องและครอบครองเป็นเจ้าของ
พสุกลับมาที่หน้าเตาผิงอีกครั้ง ก็พบว่าริวลุกขึ้นมานั่งตัวตรงอยู่กลางกองหมอน สีหน้าเหมือนจะร้องไห้ของเด็กหนุ่มทำให้พสุต้องรีบเดินเข้าไปหา
“ริว...เป็นอะไร...” พสุถามแล้วแตะลงบนไหล่ ริวหันมาคว้าตัวเขาเข้าไปกอดแน่น
“พี่...อย่าทำอีกนะ...” น้ำเสียงสั่นเครือของเด็กหนุ่มทำให้พสุใจแป้ว เขาไม่เคยใช้ปากทำรักให้ใคร ไม่คิดว่าการทำแบบนี้ครั้งแรกจะทำให้ริวรู้สึกแย่ขนาดนี้
“เอ่อ...พี่ทำแล้วริวรู้สึกแย่เหรอ...มันไม่ดีใช่มั๊ย”
“ไม่ใช่ มันดี ดีมากๆ ด้วย...แต่พี่ขยะแขยงใช่มั๊ย...พี่ไปอาเจียนมาเหรอ” ริวละล่ำละลักตอบ แล้วเปลี่ยนเป็นเสียงอ่อยๆ ในตอนท้าย ทำให้พสุยิ่งไม่สบายใจมากขึ้น
สำหรับเขาการทำรักให้ริวด้วยปาก เป็นความต้องการของเขาเองที่อยากจะสัมผัสริว แต่ไม่เคยคิดว่าริวจะรู้สึกไม่ดีตอนทำให้เขา
“พี่ไม่ได้อาเจียน...ทำไมถึงคิดว่าพี่ขยะแขยงล่ะ หรือว่าเวลาริว...เอ่อ...ริวทำแล้วรู้สึกแบบนั้น”
“ไม่เลย ริวอยากจะกลืนกินพี่ไว้ทั้งตัวด้วยซ้ำ...แต่ริวเห็นพี่ลุกไปห้องน้ำ ริวนึกว่าพี่ขยะแขยง...ริวไม่อยากให้พี่รู้สึกไม่ดี ไม่อยากให้พี่รังเกียจ...จนกลายเป็นความทรมานเวลาที่ริวกอด...ริวไม่อยากให้...อืม...”
พสุจูบปิดปากเด็กหนุ่ม ไม่อยากได้ยินคำพูดในแง่ร้ายที่เด็กหนุ่มพูดถึงตัวเอง ที่ผ่านมาเขาคงแสดงแต่ปฏิกิริยาแย่ๆ ไว้มาก ริวถึงฝังอกฝังใจเหลือเกินว่าเขารังเกียจ ไม่ว่าจะทำอะไรเด็กหนุ่มก็คอยระวังตัวแจจนน่าสงสาร
“พี่รู้สึกดีที่ได้สัมผัสริว...ได้จูบริว...” พสุอธิบายแล้วจูบสาธิตจนเด็กหนุ่มหลอมละลายอยู่ในอ้อมแขนเขา เพียงแค่จูบก็ปลุกเร้าให้ริวกลับมาร้อนระอุอีกครั้งอย่างง่ายดาย
พสุดันตัวเด็กหนุ่มนอนลงและนวดเฟ้นเรือนร่างที่งดงามด้วยมัดกล้ามช้าๆ ใบหน้าแดงซ่านซุกกับหมอน ผิวขาวๆ กลับมาแดงก่ำทั้งตัวอีกครั้ง เสียงครางเบาๆ และกล้ามเนื้อที่เกร็งเป็นระลอก ทุกครั้งที่เขาดูดกลืนยอดอกของเด็กหนุ่มเล่น ทำให้ช่องท้องของเขากลับมาร้อนวูบวาบอีกครั้ง ชายหนุ่มเลื่อนมือลงไปลูบไล้สะโพกแกร่งที่แน่นตึงด้วยกล้ามเนื้อแล้วยกขึ้นขณะที่เขาบดสะโพกลงไปหา ส่วนร้อนจัดที่เสียดสีกันทำให้พสุร้อนวาบไปทั้งตัว
ชายหนุ่มผละปากจากยอดอกขึ้นมามองหน้าริว ดวงตาหวานที่ปรือปรอยด้วยอารมณ์ปรารถนา แก้มเนียนละเอียดแดงซ่าน ปากหยักบางสีส้มจัดเผยอหอบน้อยๆ ดูเชิญชวนจนต้องสอดลิ้นเข้าไปกอดเกี่ยวดูดดื่มรสหวานซ่านในโพรงปากนุ่มอย่างอดใจไม่อยู่
“ริวครับ...พี่ขอ...กอดริวบ้าง ได้มั๊ย” พสุกระซิบถามแล้วจูบบนแก้มเนียนเบาๆ ถึงอย่างไรเขาก็เป็นผู้ชาย สัญชาตญาณของความเป็นผู้นำยังเต็มเปี่ยม แน่นอนว่าเขาย่อมต้องการครอบครองริวเช่นเดียวกัน
ริวปรือตาขึ้นจ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต แต่เมื่อพสุลูบมือไปบนสะโพก เด็กหนุ่มก็หลับตาปี๋แล้วเกร็งตัวขึ้นทันที
“ริว...กลัวเหรอ” พสุถามเสียงอ่อนโยน แล้วหยุดลูบไล้สะโพกของเด็กหนุ่ม ริวลืมตาขึ้นจ้องมองหน้าเขาแล้วพยักหน้ารับอย่างซื่อๆ ทำให้พสุใจอ่อนยวบด้วยความสงสาร
“พี่จะไปไหน?” ริวผวาตามทันทีที่พสุลุกขึ้น
“พี่จะไปห้องน้ำครับ”
“แล้วพี่ไม่ทำเหรอ?”
“ไม่แล้วล่ะ”
“ทำไมล่ะ...ริวไม่น่ากอดเหรอ?” คำถามตรงๆ นั้นทำให้พสุรู้สึกเขินจนไม่อยากพูดอะไร แต่สีหน้าวิตกกังวลของเด็กหนุ่มทำให้เขาไม่อาจปล่อยผ่านให้ริวเข้าใจผิดจนกลายเป็นความเสียใจ
“ไม่ใช่อย่างนั้น...พี่อยากกอดริว แต่พี่ไม่อยากให้ริวกลัว...แล้วก็ไม่อยากให้ริวเจ็บด้วย”
“ริวทนได้ พี่ยังยอมทนเจ็บตั้งหลายครั้ง ริวก็ทนได้เหมือนกัน จริงๆ นะ” ริวยืนยันด้วยสีหน้ามุ่งมั่น แต่พสุกลับตื้นในอกด้วยความปลื้มใจที่เด็กหนุ่มห่วงใยความรู้สึกเขาขนาดนี้
“ไม่เป็นไรครับ...พี่ไม่ทำแล้วล่ะ ริวนอนเถอะ”
“ไม่เอาอ่ะ... พี่อย่าทิ้งริวไปนะ พี่โกรธริวเหรอครับ” ริวทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้วดึงพสุกลับไปกอดไว้แน่น จนชายหนุมต้องกอดตอบ
“พี่ไม่ได้โกรธ”
“งั้นพี่ก็อย่าไปสิ ริวอยากให้พี่กอดจริงๆนะ”
“ครับๆ พี่ไม่ไปแล้ว” พสุลูบหัวลูบหลังเด็กหนุ่มเบาๆ เพื่อปลอบโยน แค่เห็นสีหน้าเหมือนจะร้องไห้ของริว เขาก็เสียดแน่นในอกด้วยความเสียใจ เมื่อริวจูบเขาจึงจูบตอบอย่างไม่เกี่ยงงอน
อาการเสียวแปลบปลาบในช่องท้อง และร้อนรุ่มในอกกลับมาคุกรุ่นอีกครั้ง ริวเป็นฝ่ายผละปากออก แล้วทิ้งตัวลงนอนกางแขนกางขา หลับตาปี๋
“ริวพร้อมแล้ว...”
พสุกลั้นหัวเราะจนปวดท้อง ริวบอกว่าพร้อม แต่ดูยังไงก็ไม่พร้อม ชายหนุ่มรู้ดีว่าที่ริวยอมเพียงเพื่อจะเอาใจเขา เด็กหนุ่มกลัวที่จะถูกกอด และเขาเองก็ไม่กล้าทำให้น้องเจ็บ
“ไม่ต้องกลัว...พี่ไม่ทำอะไรริวแล้วล่ะ...” พสุกระซิบบอกอ่อนโยน พอเห็นเด็กหนุ่มลืมตาขึ้นจ้องหน้าเขาแล้วทำท่าเหมือนจะค้าน ชายหนุ่มก็แตะปากหยักบางไว้ไม่ให้พูด
“ไม่ใช่เพราะริวไม่น่ากอด แต่เพราะพี่ทนเห็นริวเจ็บตัวไม่ได้เข้าใจมั๊ยครับ” พสุบอกแล้วก้มลงจูบหน้าผากริวเบาๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆ
มันไม่สำคัญอีกแล้วว่าใครจะเป็นฝ่ายกอดใคร ศักดิ์ศรีและความเป็นผู้ชายของเขาไม่ได้ลดลงหรือหายไปไหนอย่างที่เคยนึกกลัว...ขอเพียงแค่น้องมีความสุข นั่นก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว
“...นอนเถอะ ดึกแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ริวต้องขับรถอีกไกล” ชายหนุ่มดึงผ้านวมขึ้นห่ม แล้วขยับเข้าไปกอดริวเอาไว้ แม้จะมีไฟในเตาผิงให้ความอบอุ่น แต่ไม่อาจเทียบความอบอุ่นของอ้อมแขนได้ เด็กหนุ่มจ้องมองเขาด้วยสายตาซาบซึ้ง แล้วจู่ๆ ก็พลิกตัวขึ้นทาบทับอย่างรวดเร็ว
“ถ้างั้น...ริวจะขยันหาความรู้ให้มากๆ ริวจะได้เก่งๆ”
“ความรู้เรื่องอะไรครับ?” พสุมองหน้าเด็กหนุ่มอย่างงุนงง ไม่เข้าใจในสิ่งที่ริวพูด จนกระทั่งเห็นประกายวาววับในดวงตาของริวถนัดตา
“อย่าบอกนะว่า...ไอ้เด็กทะลึ่ง!”
“ทะลึ่งที่ไหน ริวตั้งใจจริงนะ รับรองว่าริวจะทำให้พี่มีความสุข จนพี่อยากให้ริวกอดทุกคืนเลยครับ ริวสัญญา”
“ฮึ้ย! สรุปว่านี่พี่คิดผิดใช่มั๊ยที่เห็นใจริวน่ะ มันน่านัก!...อื้ม...” พสุพูดได้แค่นั้นก็ถูกริวปิดปากไว้
เพราะพสุช่วยปลดปล่อยให้ไปแล้ว ทำให้บทรักครั้งนี้ของริวเนิบนาบนุ่มนวลขึ้น เด็กหนุ่มใจเย็นพอที่จะเล้าโลมจนพสุแทบแตะขอบฝันครั้งแล้วครั้งเล่า
ริวขยับโยกกายเป็นจังหวะ แม้จะได้รับคำแนะนำจากหมอมาแล้ว แต่นั่นก็เป็นเพียงทฤษฏี ที่ริวไม่รีรอจะพิสูจน์ด้วยการปฏิบัติจริงกับร่างในอ้อมแขน เสียงครางแผ่วๆ และร่างเปียกเหงื่อชุ่มที่เกร็งตัวรับสัมผัสตลอดเวลาเสมือนเครื่องการันตีว่าพสุพึงพอใจกับสัมผัสของเขาแค่ไหน
เสียงครางเสียงหอบหายใจ ดังประสานกันระงม วงแขนที่ต่างกอดรัดกันและกันแน่นจนเจ็บ แต่นาทีนี้ทั้งพสุและริวยังคงรู้สึกว่าพวกเขายังกอดกันไม่แน่นพอ จึงต้องสอดประสานกายในแนบสนิทซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตราบจนความสุขในกายพุ่งถึงขีดสุด ร่างกายหยัดเกร็งผนึกประสานแทบเป็นร่างเดียว ต่างปลดปล่อยหลักฐานแห่งความสุขจนเปี่ยมท้น เอ่อนอง
แม้จะปลดปล่อยไปแล้ว แต่ทั้งคู่ก็ยังกอดเกี่ยวกันและกันไว้แน่น เมื่อลมหายใจกลับเข้าสู่ภาวะปกติ การเคลื่อนไหวก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ความสุขที่จับต้องได้ด้วยความรู้สึก ทวีขึ้นทีละน้อย จนเมื่อไม่อาจเก็บกลั้นไว้ได้ ก็ทะลักล้นออกมาเป็นเสียงครางกระเส่า เรือนร่างที่ประสานกันครั้งแล้วครั้งเล่า ถ่ายทอดความรู้สึกผ่านภาษากายที่มีเพียงเขาทั้งสองที่เข้าใจ..............
ริวจูบบนไหล่เปล่าเปลือยอย่างรักใคร่ แล้วเท้าคร่อมร่างของพสุไว้ ใบหน้ายามหลับสนิททำให้พสุยิ่งดูอ่อนเยาว์ ผิวเหลืองแบบคนเอเซียต้องแสงไฟจากเตาผิงเป็นสีส้มราวกับอาบด้วยทองคำ ปากสีสดเป็นเงาอิ่มชุ่มฉ่ำจนอดใจไว้ไม่อยู่ เด็กหนุ่มแนบปากคลึงเคล้าและสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวปลายลิ้นของพสุ ดูดกินความหวานแม้จะไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองแต่หัวใจก็เต้นระรัวด้วยความต้องการ
ริวเคล้าจมูกสูดกลิ่นแก้มอย่างหลงใหล ผิวอุ่นตึงหอมจนติดจมูก กลิ่นหอมที่ฝังลึกอยู่ในสมองไม่ว่ายามหลับหรือตื่น เพียงแค่ได้กลิ่นหอมของผิวกายพสุ เด็กหนุ่มก็ร้อนระอุอย่างง่ายดาย แต่ร่างกายพสุยังบอบช้ำ ทำให้ริวจำต้องอดกลั้นเอาไว้ เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือก ละสายตาจากผิวเปล่าเปลือยของพสุ กวาดตามองไปรอบๆ บ้าน แล้วสะดุดนิ่งกับรูปถ่ายเหนือเตาผิง...
ฤดูร้อนหน้า คุณภมรกับครอบครัวจะมาใช้บ้านนี้...หน้าเตาผิง ในครัว ในห้องน้ำ บนเตียง หรือแม้แต่ชิงช้าข้างบ้าน จะมีร่องรอยของคนอื่น ลบเลือนร่องรอยของเขากับพสุ...เด็กหนุ่มขมวดคิ้วนิ่งอย่างไม่ชอบใจนัก...ทุกสิ่งที่นี่ล้วนมีความทรงจำของเขากับพสุอยู่ทุกที่ เขาไม่ปรารถนาให้สิ่งเหล่านี้ถูกลบเลือนไป...
ริวสวมเสื้อคลุมแล้วลุกไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่อลันให้มาต่อสายหาอลัน พร้อมกับเดินออกไปคุยที่ห้องครัว เพราะไม่ต้องการให้เสียงรบกวนพสุ
“ว่าไง...” เสียงอลันเหมือนโล่งใจที่เขาโทรหา
“หาเบอร์โทรศัพท์คุณภมรให้ทีสิ”
“มีปัญหาอะไรรึเปล่า?” น้ำเสียงของอลันเริ่มเป็นงานเป็นการขึ้นทันที จนริวนึกขำ
“ชั้นอยากจัดการเอง นายแค่หาเบอร์มาก็พอ”
“เบอร์มือถือนะ”
“ยังไงก็ได้ ขอแค่ติดต่อสะดวกที่สุดก็พอ”
ไม่ถึง 10 นาทีริวก็ได้เบอร์โทรศัพท์มือถือของคุณภมรและข้อมูลที่ว่าตอนนี้คุณภมรไปติดต่อธุระที่สิงคโปร์ เด็กหนุ่มต่อสายหาคุณภมรทันทีที่คำนวณเวลาแล้วพบว่าทางโน้นเป็นเวลากลางวัน...
“ครับ”
“ผมริวครับคุณอาภมร”
“อ้าวริว ว่าไง ชอบที่นั่นมั๊ย วิวสวยสมกับที่อาบอกหรือเปล่าล่ะ”
“อย่าใช้คำว่าชอบเลยครับ ต้องบอกว่าหลงรักเลยมากกว่า...คุณอาภมรคิดจะให้เช่าบ้านนี้บ้างมั๊ยครับ เช่าระยะยาวสักหลายๆ ปี”
“หึหึ...อยากได้บ้านนั้นเหรอริว”
“ครับ...ถ้าคุณอาจะกรุณา”
“หึ...รู้สึกว่าริวจะใช้ภาษาไทยได้เก่งจริงๆ นะ...ไม่สิ ต้องบอกว่าเข้าขั้นปากหวานเลยล่ะ...แต่ที่นั่นก็เป็นหนึ่งในที่โปรดปรานของครอบครัวอาเสียด้วยสิ...ราคาคงสูงสักหน่อยนะ”
“ผมยินดีครับ เพราะผมหลงรักบ้านนี้เข้าเต็มเปาแล้ว”
พอภมรบอกราคา ริวก็รับคำทันทีโดยไม่ต่อรองใดๆ พร้อมกับนัดหมายวันเวลาโอน ซึ่งเด็กหนุ่มก็ขอโทษภมรไว้ล่วงหน้าว่าคงให้ทนายความไปจัดการให้ เพราะตัวเองคงกลับเมืองไทยไปแล้ว และคิวงานที่แน่นเอียดของคิสมีย่อมไม่เอื้ออำนวยให้เดินทางไปทำสัญญาซื้อขายกับภมรด้วยตัวเอง
หลังจากโทรไปกำชับให้อลันจัดการเรื่องบ้านให้เรียบร้อย เด็กหนุ่มก็กลับไปสอดตัวลงใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับพสุอีกครั้ง ตัวเขาคงเย็นเกินไปเพราะเมื่อดึงพสุเข้ามากอด ชายหนุ่มก็มีท่าทางคล้ายสะดุ้งและหดตัวหนี แต่สุดท้ายก็ยอมให้กอดแต่โดยดี
………………………………………..
หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus (อ่าน 2512774 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก