หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[spring]

ตอนที่ 110



หลังจากเก็บของและตรวจดูบ้านจนเรียบร้อยแล้ว  พสุกับริวก็จากบ้านริมทะเลสาบมาอย่างอาลัยอาวรณ์  ความทรงจำของบ้านหลังนี้แตกต่างจากบ้านไร่ที่เพชรบูรณ์  ที่นั่นเป็นความทรงจำอบอุ่นของครอบครัว  แต่ความทรงจำของบ้านริมทะเลสาบแห่งนี้  เป็นความทรงจำที่แสนหวานของ “เรา”  ความสุขในช่วงระยะเวลาสั้นๆ  แต่มีความหมายมากมาย  ต่างได้เรียนรู้และเข้าใจกันมากยิ่งกว่าระยะเวลาหลายเดือนที่ผ่านมานับตั้งแต่ตัดสินใจเปลี่ยนสถานะมาเป็นคนรัก

พสุแวะเอากุญแจบ้านมาคืนให้คนดูแล  ซึ่งพักอยู่ห่างจากบ้านริมทะเลสาบประมาณ 2 กิโลเมตร  แม้จะไม่ติดทะเลสาบเหมือนบ้านของภมร  แต่บ้านของคนดูแล  ก็ตกแต่งด้วยสวนไม้ดอกไม้ประดับงดงามจนพสุอดคิดถึงมารดาไม่ได้


“ไว้เรามากันอีกก็ได้ครับ” ริวเข้าใจว่าอาการเหม่อๆ ของพสุเกิดจากความเสียดายที่ต้องกลับเมืองไทยเหมือนเขา

“พี่...พี่ไผ่ครับ” ริวเรียกซ้ำ  เพราะพสุยังนั่งมองสวนข้างนอกเฉยเหมือนไม่ได้ยินที่เขาพูด

“หืม?  ริวว่าอะไรนะ”

“พี่อ่า...ไม่ฟังริวเลย  ริวหมดแรงแล้ว... ไม่มีแรงขับรถ  เหนื่อย  ท้อ  น้อยใจด้วย” 


ริวโวยวายแล้วทิ้งตัวข้ามไปพิงไหล่พสุที่เบาะฝั่งผู้โดยสาร  เด็กหนุ่มทำท่าหมดเรี่ยวแรงจนพสุอดยิ้มไม่ได้  ชายหนุ่มขำท่าทางแสนงอนเหมือนเด็กน้อยจนหลุดหัวเราะเบาๆ  ทำให้ริวยิ่งหน้างอง้ำมากขึ้น  เด็กหนุ่มทำแก้มพองให้พสุหอมง้อ  แล้วกอดอกหลับตาคอยนิ่งๆ

พสุลูบศีรษะที่พิงบนไหล่เบาๆ  ก่อนจะประคองแก้มของริวไว้  แล้วก้มลงแตะปากบนปากบางพอให้รู้สึก  ริวลืมตาขึ้นจ้องเขาตาโตอย่างแปลกใจ  ชายหนุ่มก็จูบซ้ำแต่คราวนี้เป็นจูบหนักหน่วง บดเคล้า  และแทรกปลายลิ้นเข้าไปในปากของเด็กหนุ่ม 

พสุดูดลิ้นของริวแรงแล้วกดปากตามติดไม่ให้มีช่องว่าง  กอดเกี่ยวปลายลิ้นเด็กหนุ่มไว้ไม่ปล่อย  ดูดกินความหวานจากปากนุ่มๆ ของริว จนรู้สึกได้ว่าเด็กหนุ่มสูดลมหายใจจากปากเขาถึงยอมผละปากออก


“มีแรงยังครับ” พสุถามยิ้มๆ แล้วไล้ปลายนิ้วบนแก้มแดงก่ำเบาๆ

“ยะ...ยังครับ..ขออีกนิดได้มั้ย...อืม..” เสียงครางเบาๆ ในลำคอของเด็กหนุ่ม  ทำให้พสุแทบกระหยิ่มในชัยชนะ  ถ้าไม่เพราะมือซุกซนพยายามจะสอดเข้าไปในเสื้อของเขา 

“โอเค...หมดโปรโมชั่น  ออกรถได้แล้วครับ” พสุเคาะแก้มริวเบาๆ ด้วยปลายนิ้วแล้วดันคางบุ๋มออกห่าง

“อีกนิดไม่ได้เหรอครับ” ริวอ้อนวอนแล้วขยับวงแขนแน่นเข้า  แต่พสุกลับส่ายหน้ายิ้มๆ

“เดี๋ยวตกเครื่องกันพอดี  ไปเลยไม่ต้องลีลา”


เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่  แต่ก็ยอมออกรถแต่โดยดี  เพลงที่เปิดเบาๆ ในรถ  แทรกด้วยเสียงบอกทางของพสุเป็นระยะๆ  ทำให้ริวรู้สึกเหมือนระยะทางหดสั้นลงกว่าขาไปหลายเท่าตัว  เมื่อไปถึงจุดพักรถ

เด็กหนุ่มเดินตามพสุต้อยๆ ตั้งแต่ในห้องน้ำจนออกมาที่ร้านสะดวกซื้อ  ขนาดแถวนี้มีแต่ฝรั่งหัวทอง  ก็ยังไม่วายมีแต่คนจ้องมองพสุโดยเฉพาะพวกผู้หญิง  ทำให้เด็กหนุ่มอดหวงไม่ได้ 

ริวอยากจะคว้าพสุมากอดแน่นๆ  เพื่อประกาศความเป็นเจ้าของ แต่เกรงจะโดนโกรธ  เพราะถึงพสุจะยอมรับความสัมพันธ์ฉันคนรัก  แต่ก็ใช่จะยอมให้เปิดเผยต่อสาธารณชนได้ขนาดนั้น 


“มา...พี่ขับบ้าง ริวจะได้พัก” พสุอาสาเมื่อเดินกลับมาที่รถด้วยกัน  แต่ริวส่ายหน้าแล้ววิ่งไปขึ้นฝั่งคนขับตามเดิม เด็กหนุ่มหันมายิ้มจนตาหยีเมื่อพสุตามขึ้นมาบนรถ

“ริวขับแหละดีแล้วครับ  ขืนให้ริวเป็นคนดูแผนที่สงสัยพรุ่งนี้ก็ไม่ถึงสนามบิน”

“ขนาดนั้น ฮะๆ” พสุหัวเราะแล้วหันไปดึงประตูจะปิด  แต่กลับถูกกระชากไว้ 


กระบอกปืนสีดำจ่อมาที่หน้าชายหนุ่ม  ขณะที่ประตูผู้โดยสารด้านหลังริวเปิดผลัวะออก  ชายคนหนึ่งพรวดขึ้นมานั่งแล้วจ่อปืนไว้ที่หัวริว  คนที่จ่อปืนใส่พสุถึงตามเข้ามานั่งที่เบาะหลังพสุพร้อมจ่อปืนไว้ที่หัวพสุเช่นกัน


“ปิดประตู! เร็วๆ สิวะ!!”  ริวทำท่าจะขยับตัวแต่พสุรีบแตะมือเด็กหนุ่มไว้  ชายหนุ่มยอมปิดประตูแต่โดยดี

“ออกรถ!” เจ้าคนที่จ่อปืนอยู่หลังพสุตะคอกใส่ริว 

“ต้องการอะไร!” ริวตวาดกลับอย่างไม่กลัวเกรง

“บอกให้ออกรถ!” อีกคนตะคอกแล้วกระทุ้งปืนใส่ริว  เด็กหนุ่มหันขวับไปแย่งปืน  เจ้าคนที่อยู่ข้างหลังพสุจึงฟาดปืนเข้าใส่ริว  แต่พสุที่จ้องมองอยู่ตลอดเวลารีบโถมเข้าบังเด็กหนุ่มไว้

“พี่!”

“โอ๊ย!” พสุรู้สึกเหมือนแก้วหูเขาลั่น  เจ็บแปลบทั้งศีรษะและใบหน้าซีกซ้ายจนหน้ามืดไปวูบหนึ่ง  แต่สติที่ยังเหลือสั่งให้เขากอดรัดริวไว้แน่น  เพราะพอเห็นเขาถูกทำร้ายเด็กหนุ่มก็ทำท่าจะโผนเข้าสู้

“อย่าริว!”

“อยากตายใช่มั้ย!” หนึ่งในสองตะคอกแล้วปลดเซฟปืนจ่อใส่ริวแต่พสุพยายามบังเด็กหนุ่มไว้ให้พ้นวิถีกระสุน

“อย่า!...ได้โปรด!  ได้โปรดเถอะ...น้องฉันยังเด็กมาก...เขาไม่ได้ตั้งใจ”  พสุละล่ำละลักขอโทษสองมือกดศีรษะริวให้ต่ำไว้ทั้งที่เลือดไหลเข้าตาจนแสบ  แต่เขายังจ้องคนร้ายไว้ตลอดเวลา

“ออกรถไปถ้าไม่อยากตาย!”

“ออกรถเถอะริว...เชื่อพี่นะ  ได้โปรด” พสุบอกริวเป็นภาษาอังกฤษ  พวกมันจะได้รู้ว่าเขาพูดอะไร  เพื่อลดความตึงเครียดของสถานการณ์ลง

“พี่เลือดออก” ริวท้วงเสียงสั่น  เด็กหนุ่มกลัวเวลาที่ได้กลิ่นคาวของเลือด  แต่ที่กลัวยิ่งกว่าคือกลัวพี่เจ็บ

“ไม่เป็นไร   นิดหน่อยเท่านั้น...ขับรถไปเถอะ”  พสุบอกแล้วล้วงผ้าเช็ดหน้าออกมากดที่บาดแผลเหนือคิ้วเพื่อห้ามเลือด 

“ออกรถซะทีสิ!” เจ้าคนที่อยู่ข้างหลังริวตะคอกแล้วกดปืนเข้าที่หัวเด็กหนุ่ม  ริวกัดกรามกรอดด้วยความโกรธ  แต่พอสบตาพสุก็ยอมออกรถแต่โดยดี เด็กหนุ่มขับรถไปก็เหลียวมองใบหน้าเปื้อนเลือดของพสุไปด้วยความเป็นห่วง

“จะให้ขับไปไหน...” ริวถามพวกมันเสียงห้วน  สายตาคอยชำเลืองมองพสุด้วยความกังวล 

“ขับไปเรื่อยๆ  ไม่ต้องพูดมาก” เจ้าคนที่อยู่หลังริวตะคอกเสียงแผ่วลง  แล้วหงายหลังไปพิงพนัก  แต่ปืนยังไม่คลาดจากศีรษะริว  พสุทำทีเป็นก้มหน้า  แต่ความจริงเขาลอบมองลอดไปเห็นว่าเจ้าคนที่จ่อปืนใส่หัวริวมีรอยเลือดเป็นวงบริเวณไหล่ และท้อง  แปลว่ามันคงได้รับบาดเจ็บค่อนข้างมาก  แต่พสุก็ไม่คิดจะประมาท  เพราะท่าทางถืออาวุธของมันดูเชี่ยวชาญพอตัว 


พอออกจากจุดพักรถไม่เท่าไหร่ ก็ถึงทางแยกรัฐ  พวกมันสั่งให้พสุกับริวขับรถไปอีกทาง  แม้รถจะผ่านเขตชุมชนหลายครั้งแต่พสุกับริวก็ไม่มีโอกาสหนี  เจ้าคนที่นั่งอยู่ข้างหลังริวแม้จะมีท่าทีอ่อนแรงลงเรื่อยๆ  แต่ปืนของมันไม่เคยคลาดจากศีรษะเด็กหนุ่มสักครั้ง  ยิ่งใกล้ค่ำ  รถก็ยิ่งแล่นห่างเขตชุมชนมากขึ้นเรื่อยๆ


“เลี้ยวข้างหน้านี่แหละ  เร็วๆ” เจ้าคนที่จ่อปืนอยู่หลังพสุตะคอกริว  พสุเหงื่อซึมแผ่นหลังเมื่อพวกมันสั่งให้ริวเลี้ยวเข้ามาในเขตรกเรื้อ  คล้ายๆ โกดังร้าง  แต่เมื่อรถแล่นลึกเข้าไปเรื่อยๆ ก็พบว่า  มันคือสุสานรถยนต์  รถเก่าจำนวนมากถูกยกมาซ้อนกันไว้เป็นตั้งสูง  ชายหนุ่มชำเลืองมองริว เห็นเด็กหนุ่มมองมาเช่นกัน 

“จอดตรงนี้แหละ!...ลงไปสิ  เร็วๆ!”   พสุเหลือบสบตากับริวอีกครั้ง  แล้วยอมลงจากรถแต่โดยดี  แต่ดูเหมือนยังไม่ทันใจพวกมัน  เจ้าคนที่อยู่ข้างหลังพสุถีบเข้าที่หลังเขาเต็มแรงจนชายหนุ่มล้มกลิ้งลงไปบนพื้น 

“พี่!” ริวร้องเสียงหลง  เด็กหนุ่มไม่ทันเห็นว่ามันทำอะไรพสุ  เห็นแต่ตอนที่ชายหนุ่มล้มกลิ้งลงไป  ริววิ่งไปหาพสุทันทีโดยไม่สนใจว่าคนร้ายทั้งสองจะทำอะไรเขา

“พี่เป็นไงบ้าง!  เจ็บมากมั้ย” เด็กหนุ่มถามร้อนรน  ขณะประคองพสุลุกขึ้นยืน

“ริว...พอพี่ให้สัญญาณรีบวิ่งเลยนะ” พสุกระซิบร้อนรน  แล้วใช้ท่อนแขนปาดริวให้พ้นทาง

“วิ่ง!” ชายหนุ่มตะโกนขณะขว้างฝุ่นดินในมือใส่เจ้าคนที่หันปืนมาทางเขา

“โอ๊ย!” เจ้าคนโดนฝุ่นเข้าเต็มตาร้องเสียงหลง  ขณะที่เจ้าคนบาดเจ็บหันปืนมาหาพสุ  แต่ชายหนุ่มถีบเข้าที่ยอดอกมันเต็มแรงจนหงายหลังฟาดลงกับพื้น


พสุไม่รอดูผล  ชายหนุ่มกระชากแขนริวที่ยังยืนละล้าละลังเพราะความห่วงเขา  ให้วิ่งหนีอย่างรวดเร็ว


เปรี้ยง! เปรี้ยง! พสุขนลุกเมื่อกระสุนเฉียดหลังเขาไปเจาะลงบนซากรถที่เขาวิ่งผ่านเป็นรูโบ๋  ชายหนุ่มกระชับมือที่จับริวแน่นขึ้นเมื่อจู่ๆ เด็กหนุ่มก็เซถลาจนเกือบล้ม  ดีว่าเขาดึงไว้ทัน 


“เร็วริว! อย่าหยุด” พสุสับเท้าสุดชีวิต  สองหูอื้ออึงด้วยเสียงปืน  แต่สมองหมุนจี๋หาทางเอาตัวรอด 



เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง! เสียงปืนยิงไล่หลังถี่ยิบ  แต่ทั้งคู่ก็ไม่ชะลอฝีเท้า  พสุวิ่งนำริวลัดเลาะเข้าซอกเล็กซอกน้อยระหว่างรถที่ซ้อนกันเป็นตั้งๆ ชายหนุ่มใจหายวาบเมื่อเลี้ยงหัวมุมแล้วพบว่าเบื้องหน้าคือแนวรั้วยาวเหยียด  กั้นพวกเขากับโกดังสีเทาทะมึนหลายสิบหลัง  ชายหนุ่มหยุดหอบแล้วกวาดตาไปรอบๆ  ก่อนจะยิ้มออกเมื่อเห็นรั้วด้านหนึ่งพังเป็นแถบ  จึงลากข้อมือริวให้วิ่งตามไปทันที 


‘มีโกดังสินค้า  อาจจะมีคนอยู่  คงขอความช่วยเหลือได้’ พสุใจชื้นขึ้น  เร่งฝีเท้าฝ่าพงหญ้าสูงไปยังหมู่อาคารเบื้องหน้า....แต่แล้วความหวังก็ค่อยๆ รางเลือนลงเมื่อพบว่า โกดังเหล่านี้  เงียบเชียบไร้ผู้คน 


“บ้าจริง! โกดังร้างเหรอ...ริว!”  จู่ๆ ริวก็ถลาล้มลงดื้อๆ  พสุหันกลับไปประคองด้วยความตกใจ

“ริวเป็นไงบ้าง...เอ๊ะ! ริวถูกยิงเหรอ”  พสุอุทานเสียงสั่น  ตัวสั่นด้วยความตกใจเมื่อเห็นรอยเปื้อนเป็นวงที่เสื้อ  แม้แสงจะเริ่มน้อยจนมองไม่ถนัด  แต่ชายหนุ่มแน่ใจว่าริวได้รับบาดเจ็บแน่นอน

“มะ...ไม่รู้ครับ...มันเพิ่งเจ็บ” ริวตอบหอบๆ

“เจ็บมากมั้ย...เรายังหยุดไม่ได้  ทนอีกนิดนะริว”

“ครับ” 


พสุยกแขนริวขึ้นพาดบ่าแล้วประคองพาเดินต่อไป  พลางสอดส่ายสายตาไปรอบๆ  ประตูโกดังทุกหลังล็อคด้วยกุญแจลูกใหญ่  ทำให้พสุยิ่งอับจนหนทางเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าไล่ตามมาแว่วๆ  ชายหนุ่มตัดสินใจพาริวหลบเข้าไปในซอกระหว่างโกดังหลังหนึ่ง  หญ้าที่ค่อนข้างรกน่าจะทำให้พอมีที่ซ่อนตัว  ระหว่างที่กำลังสอดส่ายสายตาหาที่ซ่อน  พสุก็เจอเข้ากับประตูด้านข้างที่ถูกเปิดทิ้งไว้  ร่องรอยยับเยินแปลว่าคงมีคนงัดเข้าไปข้างใน


“เราจะเข้าไปซ่อนข้างในกันนะ  ริวไหวมั้ย”

“ครับ”


พสุชะงักเมื่อก้าวเข้าไปในโกดังมืดๆ ไม่กี่ก้าว  เท้าเขาก็เตะไปโดนอะไรบางอย่าง  ความมืดทำให้มองไม่เห็นว่าเป็นอะไร  ชายหนุ่มต้องยืนนิ่งๆ อยู่ครู่หนึ่ง  สายตาจึงเริ่มชินกับความมืด  แสงสว่างน้อยนิดจากภายนอกส่องให้เห็นว่าสิ่งที่เขาเตะไปโดนเป็นลังไม้ที่ล้มระเกะระกะขวางทางอยู่

ข้างในไม่ได้โล่งอย่างที่โกดังร้างทั่วไปจะเป็น  นอกจากลังไม้จำนวนมากซ้อนทับกันระเกะระกะ   ยังมีแทงค์โลหะขนาดใหญ่เรียงรายกันเป็นแถว  เหมาะแก่การซ่อนตัวเป็นอย่างยิ่ง  พสุประคองริวลัดเลาะไปตามซอกของแทงค์โลหะ  จนเข้าถึงด้านในสุด  และเลือกซอกข้างแทงค์ด้านหนึ่งเป็นที่ซ่อนตัว


“ริวเป็นไงบ้าง  โดนยิงตรงไหน”  พสุถามอย่างร้อนใจ  แล้วลูบมือไปบนเนื้อตัวเด็กหนุ่มอย่างระมัดระวัง  มือเย็นเฉียบจับมือเขาไว้  แล้วยกไปวางบริเวณสีข้างที่เปียกชุ่ม  ริวตัวกระตุกเมื่อมือของพสุแตะโดนตรงแผลพอดี  ชายหนุ่มรีบดึงมือออกแต่ยังสัมผัสได้ถึงของเหลวอุ่นเหนียวมือหนับ 

“เจ็บมากมั้ยริว”  พสุถามเสียงสั่น  ในอกเขาร้อนเหมือนไฟเผาด้วยความกลัว  บริเวณที่เขาสัมผัสอุ่นจัด  แปลว่าเลือดยังไหลออกมาเรื่อยๆ พสุหันรีหันขวางแล้วตัดสินใจถอดเสื้อสเวตเตอร์ที่สวมอยู่ออกมา เพื่อใช้กดแผลห้ามเลือดให้น้อง


ชายหนุ่มดึงชายเสื้อกันหนาวและเสื้อตัวในของริวขึ้น  แล้วค่อยๆ เลื่อนมือไปตามสีข้างอย่างระมัดระวังจนถึง
บริเวณบาดแผลจึงใช้สเวตเตอร์ม้วนกดไว้  แล้วดึงแขนเสื้อให้อ้อมตัวริวมาอีกด้านเพื่อมัดไว้กันหลุด 


“โอ๊ย!”  ริวหลุดเสียงร้องรอดไรฟันที่กัดกันแน่นออกมาเบาๆ   อาการตัวกระตุกของเด็กหนุ่มบ่งบอกถึงความเจ็บปวด  แม้จะรู้สึกเหมือนใจจะขาดที่น้องเจ็บ  แต่พสุก็ไม่มีเวลามาคร่ำครวญ  ชายหนุ่มออกแรงดึงแขนเสื้อให้มัดแน่นเข้า แตะดูเสื้อบริเวณแผลจนแน่ใจว่าจะไม่หลุดแล้วถึงดึงชายเสื้อริวลงมาคลุมไว้อย่างเดิม

“...พี่...ริวเจ็บ”

“ขอโทษนะครับ  พี่ขอโทษ  พี่ไม่อยากให้ริวเจ็บ  แต่ต้องทำแบบนี้ถึงจะห้ามเลือดได้”  พสุกระซิบบอกเสียงพร่า ขณะประคองตัวริวเข้ามากอดไว้แน่น

“ริว...ไหวมั้ย...” 

“ถ้าไม่ไปโดนก็พอทนได้ครับ...” ริวตอบหอบๆ เหงื่อแตกเต็มหน้าทั้งที่อากาศในโกดังเย็นเฉียบ

“เดี๋ยวเลือดคงหยุดไหล  ริวอดทนไว้ก่อนนะครับ...ต้องให้แน่ใจว่าพวกมันไปแล้ว  เราถึงจะออกไปได้” พสุกระซิบปลอบแล้วกอดเด็กหนุ่มด้วยมือข้างเดียว  อีกข้างก็กดสเวตเตอร์ที่อยู่บนบาดแผลของริวไว้แน่นเพื่อห้ามเลือด
ริวซบหน้าไว้บนไหล่ของพสุ  อาการชาหนึบๆ ในตอนแรกหายไปหมดแล้ว  ตอนนี้มีแต่ความเจ็บปวดเพียงอย่างเดียวเท่านั้น 


ความเจ็บปวดและเลือดที่เสียไปมากตั้งแต่ตอนที่ต้องออกแรงวิ่งหนี  ทำให้สติเริ่มรางเลือน  โกดังทึบเย็นยะเยือก  แต่เหงื่อเหนียวๆกลับไหลท่วมตัว  แสงสว่างจากภายนอกหมดไปแล้วทำให้ในโกดังยิ่งมืด  อดีตที่น่ากลัวปะปนกับความเจ็บปวดในปัจจุบันจนแยกไม่ออก  ริวเริ่มกระสับกระส่าย  ความหวาดกลัวในอดีตตีตื้นขึ้นมาจนขนลุกซู่  กลิ่นเลือดคาวจัดขึ้นเรื่อยๆ จนเหมือนจะหายใจไม่ออก


“ริว...เป็นไงบ้าง” พสุกระซิบถามเมื่อรู้สึกถึงอาการกระสับกระส่ายของร่างในอ้อมแขน  ตอนนี้มืดจนแทบมองอะไรไม่เห็น  แม้เขากับริวจะหนีเข้ามาแอบอยู่นานหลายชั่วโมง  แต่พสุก็ยังได้ยินเสียงพวกมันแว่วๆ  ความมืดช่วยพรางให้พวกมันค้นหาพวกเขายากขึ้น  ชายหนุ่มได้แต่ภาวนาให้พวกมันเลิกล้มการค้นหาเร็วๆ  เพื่อที่เขาจะได้พาริวไปโรงพยาบาลเสียที

“...พี่ช่วยริวด้วย...” ริวได้ยินเสียงพสุแหวกเข้ามาในความเจ็บปวด  เด็กหนุ่มพยายามลืมตาขึ้นแต่เขากลับทำอะไรไม่ได้เลย  นอกจากรู้สึกอึดอัดและเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อยๆ

“พี่อยู่นี่ริว  พี่กอดริวไว้แล้ว  เจ็บมากมั้ย”

“...เจ็บ...ริวเจ็บ...พี่...ริวหายใจไม่ออก...แม่...ริวเจ็บ...”   แม้เสียงริวจะเหลือเพียงแรงกระซิบแผ่วเบา  แต่สำหรับพสุมันดังก้องอยู่ในอก  ชายหนุ่มตัวสั่นขณะกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น 

“ริว...อดทนไว้ก่อนนะ  โธ่เอ๊ย! พี่จะช่วยริวยังไงดี...ริว...ริวได้ยินพี่มั้ย” 

“พี่ช่วยด้วย...หายใจไม่ออก...มันบีบคอริว...ช่วยด้วย...ปล่อยแม่นะ...แม่เจ็บ...พี่...พี่เลือดออกแล้ว...”


ร่างในอ้อมแขนเย็นเฉียบจนพสุกังวล  ลมหายใจที่เป่ารดต้นคอเขาหอบกระชั้น  แม้จะไม่สม่ำเสมอ  แต่ก็ดูไม่เหมือนคนหายใจไม่ออก  ทำให้พสุฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าริวคงเพ้อ  ความเจ็บปวดคงไปกระตุ้นความทรงจำในอดีตขึ้นมาอีก  ไม่ใช่เพราะริวหายใจไม่ออกจริงๆ 

ถึงจะแน่ใจว่าริวเพียงแค่เพ้อไป  แต่พสุก็ยังสั่นไปทั้งตัวด้วยความกลัว  กลัวความสูญเสีย  กลัวจนหนาวยะเยือกตลอดไขสันหลัง  แล้วกลับร้อนวาบไปทั้งอกด้วยความคับแค้น  โกรธเกรี้ยวต่อโชคชะตา 

ทำไมต้องเป็นแบบนี้  เขาไม่เคยทำร้ายใคร  ทำไมโชคชะตาถึงเล่นตลกกับเขา  พรากคนที่เขารักไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า  ตอนนี้เขาเหลือริวเพียงคนเดียวเท่านั้น  แล้วทำไมน้องยังต้องมาเจ็บตัวอีก 


“ช่วยด้วย...ริวเจ็บ...พี่...พี่ริวกลัว”

“ไม่เป็นไร  พี่อยู่กับริวนะ  ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น  พี่จะไปกับริว  เราจะต้องอยู่ด้วยกัน  พี่สัญญา” พสุก้มลงจูบริวช้าๆ  ชายหนุ่มดันปากบางให้เผยอออก  เพื่อสอดลิ้นลึกเข้าไปกอดเกี่ยวกับลิ้นของริว  รสหวานที่ปลายลิ้นเสียดลึกในอกที่ทุรนทุรายด้วยความกลัวความสูญเสียจนแทบขาดใจ...พสุกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น  ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น  เขาจะไม่มีวันปล่อยริวเป็นอันขาด 


“คนดีของพี่  พี่กอดริวเอาไว้แล้ว  ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น  ถ้าพี่ยังอยู่  ใครก็ทำร้ายริวไม่ได้อีก ไม่ต้องกลัวแล้วนะ  ไม่ต้องกลัว”


อ้อมแขนที่โอบรัดแน่นหนาจนเจ็บแปลบที่แผล  ทำให้ริวได้สติอีกครั้ง  เสียงพสุกระซิบปลอบร้อนรนและน้ำอุ่นๆ ที่หยดมาต้องหน้า  ทำให้เด็กหนุ่มรู้ว่าพี่ร้องไห้...


“พี่อย่าร้องไห้...ริวไม่เป็นไร...แค่พี่กอดริวไว้แบบนี้  ริวก็ไม่กลัวอะไรอีกแล้ว...” เด็กหนุ่มกระซิบตอบแล้วพยายามจะกอดพสุ  แต่เพียงขยับแขนก็ต้องร้องครางด้วยความเจ็บปวด

“อย่าขยับริว...นอนนิ่งๆ นะครับ  ริวเสียเลือดไปมาก ต้องนอนพักเยอะๆ  เชื่อพี่นะ”

“ครับ” ริวรับคำเสียงแผ่ว  เด็กหนุ่มซุกหน้าไว้ที่ซอกคอพสุ  แม้จะพยายามเตือนตัวเองให้มีสติไว้เพื่อไม่ให้พี่เป็นห่วง  แต่สุดท้ายความรู้สึกทั้งมวลก็วูบหาย


ลมหายใจที่เป่ารดต้นคอแผ่วเบาจนพสุต้องกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น  ชายหนุ่มได้แต่ภาวนาให้อาการริวไม่แย่ไปกว่านี้  และขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ดลใจคนร้ายให้มันเลิกตามล่าพวกเขาเสียที


............................................................

*********************
 

[Narcissus]

นึกว่าฝันไป มาอัพแล้ว 

[k00_eng^^]

ริวอย่าเป็นอะไรน๊า

[PEENAT1972]

มาม่ามาแล้วจ้า

[ChiOln]

  ริวอย่าเป็นไรน้า   

[IIMisssoMII]

ตร๊ายวันนี้มาเร็วจัง...
แต่...
หนูริวของพี่   ไอ้โจรใจชั่วนั่นเป็นใคร
อลัน อยู่ไหน รีบมาจัดการด่วนเลย  

[Narcissus]

หนูริวสลบไปซะแระ ยังไม่ทันได้โทรเรียกพ่ออลันมาช่วยเลย
ตอนหน้ามาต่อเร็วๆนะ มันค้างคา

[LalaBam]

ว่าแล้วไง ตอนเย็นแม่ซื้อมาม่ามาให้กิน
ลางร้ายชัดๆ
 

[sukie_moo]

ตอนที่แล้วยังหวานหยดอยู่เลย

 o22ตอนนี้ทำไมมันรันทดซะงั้น  คนอ่านกลัวนะเนี่ย  กลัวริวจะเป็นอะไรไป

[Piaanie]

อลันนนนนนนนนนนนน ช่วยด้วยยย 

[pattybluet]

โอยยย นี่มันอะไรกัน

[loveis]

ดีใจจังที่มาอัพเดท แต่ ฮือๆๆๆ :sad4:ริวจ๋าอย่าเป็นอะไรไปนะ

พึ่งได้ลิ้มรสความสุขแป๊บเดี๋ยวเอง

[kabung]

 

[คนริมคลอง]

  หวานไม่ทันไร ซีนกระชากใจมาอีกแว๊วววว 

[0nePiece]

 

ค้างงงงงงอย่างแรง

 

[p_phai]

อาราย งง อะ

[Acacha]

Nooooooooooooo 
อย่าเพิ่งหลับสิริว โทรเรียกอลันก๊อนนนนนน

[in_nov]

ค้างงงง

มาต่อเร็วๆ นะ

[Horizon]

มาม่า + ค้างงง

[iota]

 :serius2:ยังไม่ทันได้กลับเมืองไทยเลย
สุขสมมาหลายตอน...แต่มาตอนนี้ :sad4:เหมือนใจจะขาด

[punchnaja]

ว่าแล้วววววววววววววววว หลังฟ้าใสต้องตามด้วยเมฆฝนเสมอ อลัน รีบมาช่วยเร้ววววววววววววววววว

[yayee2]

มาม่ามาแล้วจ้า

จะมีมาม่าบ้างก็ไม่ว่ากันจ้ะ (ใช่ไหมคะคุณนายณัฐ)
แต่ขอแค่ถ้วยแบ่งเล็กๆก็พอนะคะ ไม่เอาเป็นชามนะ
คุณนายคะ มาร่วมตั้งอธิษฐานจิตกับดิฉันดีกว่า
ภาวนาให้ไผ่กะริวแคล้วคลาดไวๆ

[aisen]

หวานมาซะหลายตอน มาเจอ ตอนนี้ ช๊อค

[eastwind]

สาธุ อลันมาช่วยน้องริวกัับพี่ไผ่เร็วๆเข้า

[hahn]

โอ๊ย..............ริวอย่าเป็นอะไรนะ

ปล.แจกขนมหวานได้ไม่นานแจกมาม่าอีกแล้วนะ 

[SuSaya]

เหมือนริวจะลืมโทรหาอลันนะ...แล้วปกติอลันจะให้คนคอยติดตามดูแลริวอยู่ห่าง ๆ นี่นา
แล้วตอนนี้หายหัวไปไหนกันหมด!!!!

ตอนหน้ามาเร็ว ๆ นะคะ...เพราะตอนนี้จบได้ค้างมาก ๆ ให้อลันเรียกฮอฯมารับเหอะ กลัวริวเป็นอะไรไป

[โน๊อา]

ริววววววววววววววววววววว (สุดเสียง)

[kunkai]

:z3:อลัน   ช่วยด้วย!

[PandP]

ริวอย่าปล่อยให้พี่ไผ่เป็นม่ายนะ 5555

[lasom]

จะหยุดหายใจตามล่ะนะ  :m15:สงสารน้อง