หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[watwong]

อ๊าก+++++++++++พวกมันเป็นใครกันนนนนะะะะะ

[Noi]

 

[sogato]

โอนเงินให้แล้วนะคะ รอตอนต่อไปด้วยค่ะ

[Noi]

รอตอนต่อไปจ้า

[ZakeiHarha]

ชอบเรื่องนี้   อ่านแล้วติดลม  อ่านสามวันรวด  ตาแฉะ ตาบวม ตาเป็นหมีแพนด้าเลย    
ชอบอ่ะ อ่านตอนแรกๆนึกว่าพี่ไผ่จะรุก  55+  คงไม่แปลกอ่ะที่คิดงั้น ก็ดูนิสัยของน้องริวดิ  55  แต่พออ่านเรื่อยๆ เริ่มดวงตาเปิดกว้าง เริ่มทำใจยอมรับ ฮ่าๆ   ริวนี่เจ้าเล่ห์ได้เรื่อยๆ สงสารแต่ไผ่ ใจอ่อนตล๊อด!  อ้อ! อีกอย่างที่ค้นพบในตัวน้องคือ น้องหื่น!!!!   5555+  ตอนที่อยู่ที่โคโรลาโด้ แอบลุ้นเล็กๆว่าไผ่จะจับเจ้าตัวร้ายกดได้มั้ย  555 ลุ้นสุดติ่ง!

PS. ตอนล่าสุด  พวกนั้นมันใครน่ะ  บังอาจมาก!! เสียวว่าพวกมันจะมาเจอ  ถ้ามาเจอทำไงอ่ะ!!  =[___]=!!  หนูิริวอ่ะ  ทีอย่างนี้ล่ะไม่โทรหาอลัน!  (ว่าแต่.. โทรศัพท์หนูมีติดตัวมั้ย? TT^TT)  โทรเร็วๆสิลูก อลันช่วยได้ทุกเรื่อง   เอ้อ! ว่าแต่อลันคอยส่งการ์ดให้มาคุ้มครองริวห่างๆไม่ใช่เหรอ  แล้วการ์ดหายไปไหน OoO!!!  (ไล่ออกกกกก)  5555+
PS. Love Alan~~~
PS. ตัวละครมีการพัฒนาเรื่อยๆอ่ะ ชอบๆ นี่คือเสน่ห์ที่ทำให้หยุดอ่านไม่ได้  55    (+1)
PS. ชอบตะวัน >_<  ว่าแต่....ตะวันแอบกุ๊กกิ๊กกับใครอ่ะ อยากรู้  5555+
PSSSSSSS.  เป็นกำลังใจให้นะ  อัพเร็วๆนะ  รออ่าน ^___^

[A-J.seiya*]

ฉลองหน้า 200 !!
><

รอพี่ไผ่ น้องริว!!

[Cosine]

ค้างงงงงงงงงงง รอตอนต่อไป 

[babyfaibossy]

อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน  อยากอ่าน

รีบมาอัพเถอะนะ  รีบมาอัพเถอะนะ  รีบมาอัพเถอะนะ  รีบมาอัพเถอะนะ  รีบมาอัพเถอะนะ   รีบมาอัพเถอะนะ  รีบมาอัพเถอะนะ  รีบมาอัพเถอะนะ  รีบมาอัพเถอะนะ  รีบมาอัพเถอะนะ   รีบมาอัพเถอะนะ  รีบมาอัพเถอะนะ  รีบมาอัพเถอะนะ  รีบมาอัพเถอะนะ  รีบมาอัพเถอะนะ   รีบมาอัพเถอะนะ  รีบมาอัพเถอะนะ  รีบมาอัพเถอะนะ  รีบมาอัพเถอะนะ  รีบมาอัพเถอะนะ   รีบมาอัพเถอะนะ  รีบมาอัพเถอะนะ  รีบมาอัพเถอะนะ  รีบมาอัพเถอะนะ  รีบมาอัพเถอะนะ   รีบมาอัพเถอะนะ  รีบมาอัพเถอะนะ  รีบมาอัพเถอะนะ  รีบมาอัพเถอะนะ  รีบมาอัพเถอะนะ   รีบมาอัพเถอะนะ  รีบมาอัพเถอะนะ  รีบมาอัพเถอะนะ  รีบมาอัพเถอะนะ  รีบมาอัพเถอะนะ 

กำลังสะกดจิตให้คนแต่ง และ คนโพส มาอัพเร็วๆ 5555555555


 

  กำลังค้างเลย TT ร้องไห้แล้วนะ สงสารพี่ไผ่ และ น้องริว แล้วววววววววว แอ้ววววววววววววว!!!!!!!!!!!!!~

[PEENAT1972]

รีบนคะ เยอะไปหรือเปล่าคะ
 
เข้าใจว่าอยากอ่านต่อค่ะ
 
เอาแค่น้อยๆ แต่พองามก็พอนะคะ

[Anonymus]

^
^
^
 
เจ๊คนโพสต์ไป ตจว ค้าบ  เรื่องงาน  แต่ที่ๆไปไม่มีเนตใช้  จะกลับมา กทม.ราวๆวันอังคารค้าบ

[aisen]

รับทราบ ค่า รอวันอังคาร

[iota]

     ^
     ^
     ^
+1 ให้คนแต่งครับ
จะวันไหนก็รอครับ แต่อยากจับหนังสือเป็นที่สุด

[in_nov]

รับทราบค่ะ และรอต่อไป

[babyfaibossy]

รีบนคะ เยอะไปหรือเปล่าคะ
 
เข้าใจว่าอยากอ่านต่อค่ะ
 
เอาแค่น้อยๆ แต่พองามก็พอนะคะ

ขอโทษค่ะ  

กดจนหน้ามืดไปหน่อย  

เป็นกำลังใจให้คนแต่งและคนโพสนะค่ะ  

[oilzii]

วะๆๆๆวันอังคาร~ ~  ~

[Acacha]

นั่งรอวันอังคาร
ระหว่างรอก็ทำพิธีเรียกอลันไปพลางๆ 

[cmos]

จงมา ๆ ๆ เป็นห่วงน้องริวอ่าา  จาเป็นไงบ้างมะรุ๊

[amito]

ริว อย่าเป็นอะไรน้า

[mimirin]

มาม่ารอบนี้มาเพื่อเปิดโปงฐานะเจ้าชายสินะ

กลัวใจพี่ไผ่ที่ซู้ดดดด 

[£.Ma|e¥]

วันอังคาร พรุ่งนี้แล้ว
อัพรึเปล่าเอ่ย??
รอค่ะรอ 

[SuSaya]

พรุ่งนี้หรอ...รอค่ะ

เ่อิ่ม...จองหนังสือได้ถึงเมื่อไหร่อ่ะ
ได้รหัสแล้วแต่ตังค์ยังไ่ม่พร้อมก็เลยยังไม่ได้โอน 

[spring]

ตอนที่ 111



ภายนอกเงียบกริบมาครู่ใหญ่ๆ แล้ว  นอกจากเสียงนกและแมลงกลางคืนก็ไม่มีเสียงอื่นใดลอดมาอีก  พสุยังคงเงี่ยหูฟังทั้งที่ใจแทบลุกเป็นไฟด้วยความห่วงริว  อยากจะรีบพาเด็กหนุ่มออกไป  แต่เขาก็ไม่กล้าผลีผลาม  ชายหนุ่มต้องการให้แน่ใจว่าพวกมันไปกันแล้วจริงๆ 

พสุตัดสินใจวางริวพิงกับผนังเย็นๆ  แล้วค่อยๆ เดินอย่างระมัดระวังไม่ให้เกิดเสียงไปยังผนังอีกด้าน   ชายหนุ่มปีนขึ้นไปบนลังที่ซ้อนกันสูงแล้วมองผ่านพัดลมดูดอากาศออกไปข้างนอก  แม้จะไม่มีแสงไฟหรือแสงจันทร์  แต่สายตาที่ชินกับความมืด  ก็ทำให้มองเห็นทัศนียภาพภายนอกได้พอสมควร  ชายหนุ่มกวาดสายตาไปตามลาน รกเรื้อรอบโกดังแล้วไปสะดุดกับเงาตะคุ่มๆ 3 เงา ที่กำลังตรงดิ่งมาทางนี้   พสุสะท้านเยือกเมื่อพวกมันเดินลับหายมาทางด้านที่ประตูโกดังพัง  พวกมันทุกคนมีไฟฉายนั่นก็แปลว่ามันอาจจะหาพวกเขาได้ไม่ยาก

ชายหนุ่มปีนลงอย่างรวดเร็ว  แล้วรีบกลับไปหาริว  ท่าทางพวกมันเหมือนมืออาชีพมากกว่าพวกที่จับตัวเขากับริวมา  มันคงไม่ปล่อยให้พวกเขารอดไปได้  พสุช้อนตัวริวขึ้นกอดไว้แน่น...ถ้าจะต้องตาย  เขาก็ขอตายพร้อมริว...

เสียงฝีเท้าที่แม้จะพยายามให้เบาแค่ไหน  แต่ในโกดังเงียบสงัดขนาดนี้ก็ยังได้ยินชัดอยู่ดี  พวกมันเข้ามาได้แล้ว...เหงื่อเย็นๆ ไหลไปตามแผ่นหลัง  เมื่อเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาทีละน้อย  พสุกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นแล้วจ้องมองเขม็งไปเบื้องหน้า


“พสุ...ริว...พวกคุณอยู่ในนี้หรือเปล่า...”


พสุทะลึ่งพรวดขึ้นนั่งตัวตรงตั้งแต่ได้ยินชื่อตัวเองแล้ว  ภาษาไทยแปร่งเพี้ยน  ทำให้ชายหนุ่มแน่ใจว่าคนที่มาไม่ใช่พวกที่ทำร้ายพวกเขา  แต่ก็ใช่ว่าจะวางใจได้


“ทางนี้!  เราอยู่ทางนี้!”  พสุตัดสินใจขานรับ...แม้จะยังไม่ไว้ใจร้อยเปอร์เซ็นต์  แต่พสุก็ยอมเสี่ยง  เพราะอยากพาริวไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด  ชายหนุ่มเกร็งกล้ามเนื้อขึ้นทั้งตัวเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าพุ่งตรงมาทางเขา   

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...เราจะไปด้วยกันนะริว”  ชายหนุ่มกระซิบชิดใบหูริว  ก่อนจะจูบหน้าผากเด็กหนุ่มเบาๆ แล้วกอดเอาไว้แน่น 


ไฟฉายถูกสาดเข้ามาจนตาพร่า  พสุหรี่ตาลงแต่กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น  พยายามเบี่ยงกายบังริวไว้ให้มากที่สุด


“พระเจ้า! พวกคุณอยู่ที่นี่จริงๆ ด้วย”  เสียงผู้มาใหม่อุทานด้วยความยินดี  แม้จะไม่ได้พูดภาษาไทยแต่พสุก็จำได้ว่าเป็นเสียงเดียวกับที่เรียกพวกเขาก่อนหน้านี้   ไฟฉายที่ส่องหน้าพสุลดลงส่องดูที่ตัวริว

“เจอบอสแล้วแต่เขาบาดเจ็บ  รีบโทรบอกอลันเร็ว”  คนส่องไฟหันไปบอกพรรคพวกที่เหลือ  แล้วปรี่เข้ามาหาพสุ  ขณะที่อีกสองคนถอยไปคุมเชิงห่างๆ  หนึ่งในสองกำลังโทรศัพท์ทำให้พสุใจชื้นยิ่งขึ้น 

“เกิดอะไรขึ้น  คุณริวเป็นอะไรไป” ชายคนนั้นแตะตัวริวและทำท่าจะดึงออกไป  แต่พสุกอดเด็กหนุ่มไว้แน่นด้วยความระแวง 

“เขาถูกยิง...รีบพาไปโรงพยาบาลเถอะ”

“...เอ่อ...ผมเสียใจ  แต่เรายังออกจากที่นี่ไม่ได้”


คำตอบของอีกฝ่ายทำให้พสุใจหล่นวูบด้วยความผิดหวังแกมตกใจ  ริวถูกยิงเสียเลือดไปมาก  แต่คนที่คิดว่ามาช่วยกลับบอกว่าออกไปไม่ได้


“หมายความว่ายังไง...พวกคุณไม่ได้มาช่วยเราเหรอ?”
 “ช่วยสิครับ...พวกผมเป็นบอดี้การ์ดของบอส...ผมหมายถึงคุณริว...ผมต้องช่วยเจ้านายผมเต็มที่อยู่แล้ว...แต่ตอนนี้เราอยู่ในเขตของมาเฟีย...ถ้าเขาไม่ปล่อย  เราก็ไม่มีสิทธิ์ออกไป  แค่ก้าวพ้นเขตโกดังนี่  เราก็เป็นศพแล้วครับ”

“แล้วจะทำยังไง  ริวต้องการหมอด่วนนะ  เขาเสียเลือดมาก”

“ตอนนี้คุณอลันกำลังเร่งเจรจากับมาเฟียที่นี่  เราต้องได้ออกไปอย่างแน่นอนครับ”

“อีกนานแค่ไหน...ริวจะแย่นะสิ...ตัวเขาเย็นไปหมดแล้ว” พสุร้อนใจจนแทบเป็นบ้า  เขาหลงดีใจว่ามีคนมาช่วย  ริวจะได้ไปโรงพยาบาลเสียที  แต่กลายเป็นว่ายังไม่อาจทำอะไรได้เลยสักอย่าง  ต้องรอให้ผู้ปกครองของริวเจรจากับมาเฟียเจ้าถิ่นก่อน  ซึ่งก็ยังไม่รู้ว่าจะนานแค่ไหน

“ภายในคืนนี้แหละครับ...เดี๋ยวถ้าคุณริวรู้สึกตัว  ผมจะฉีดยาแก้ปวดให้...คงจะช่วยระงับอาการไปได้สักพัก”

“ไม่มีทางอื่นอีกเลยเหรอ...แค่ริวคนเดียวก็ได้  เอาริวไปโรงพยาบาลก่อนไม่ได้เลยเหรอ?”

“ผมเสียใจ...ยังไงก็ต้องรอคุณอลันเจรจาครับ”

“อือ.....พี่...หนาว...” ริวเพ้อเบาๆ  แล้วตัวสั่นสะท้าน  ชายที่อ้างตัวว่าเป็นบอดี้การ์ดของริว  ถอดเสื้อแจ็คเก็ตของเขาส่งให้พสุ  ชายหนุ่มรับมาห่มให้ริวแล้วกอดเด็กหนุ่มไว้แน่น

“ริวต้องปลอดภัยนะคนดี  อย่าเป็นอะไรไปนะ...ไม่มีริวพี่ก็อยู่ไม่ได้เหมือนกัน...ริวรู้ใช่มั้ย...อย่าทิ้งพี่ไปนะริว”  พสุกระซิบข้างหูเด็กหนุ่มเบาๆ แล้วหลับตาลงด้วยความปวดร้าว 
ชายหนุ่มกระชับอ้อมแขนที่โอบรัดรอบตัวริวแน่นขึ้น  แล้วซบหน้าลงบนผมหนานุ่ม  พสุเฝ้ากระซิบอ้อนวอนสิ่งศักดิ์สิทธิ์และวิญญาณของมารดา  ให้ช่วยคุ้มครองริวให้ปลอดภัย...ขอเพียงริวปลอดภัย  ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไร  เขาก็ยอมทุกอย่าง... 


.................................................................


ภายใต้สีหน้าเรียบเฉยเย็นชา  อลันกลับเห็นแววสนุกเต้นระริกอยู่ในดวงตาสีน้ำตาลคมกริบ  ผู้ชายคนนี้กำลังสนุกกับความเดือดร้อนของเขา  แต่เขาไม่มีเวลามาเล่นเกมกับ รูฟิโด  รอสฟีนี่ อีกแล้ว  เมื่อชีวิตริวกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย  และคนเพียงคนเดียวที่จะช่วยริวได้เร็วที่สุดก็คือคนตรงหน้าเขา 


“จะให้ผมช่วยเจรจากับคาร์โล?  คุณขอเรื่องใหญ่มากนะอลัน  แต่...ถ้าคุณยอมบอกผมว่าคนๆ นี้เป็นอะไรกับคุณ  ผมก็จะช่วย...”

“ตกลง! แต่ผมจะบอกคุณคนเดียวเท่านั้น  ตกลงมั้ยรอสฟีนี่”

“ว้าว! รีบร้อนรับปากขนาดนี้เลยเหรอ  ท่าทางเด็กคนนี้คงไม่ธรรมดาสินะ...ทุกคนออกไป”

“ครับ”  คนของรอสฟีนี่ลุกออกไปจนหมด  ทั้งห้องจึงเหลือแค่มาเฟียใหญ่แห่งอิตาลีกับอลันตามลำพัง  รอสฟีนี่หันมาเลิกคิ้วให้อลัน  แล้วยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก

“เด็กคนนั้น  เป็นอะไรกับคุณ”

“ริว เกรสัน  เป็นลูกบุญธรรมของผม...”

“เรื่องนี้ผมรู้แล้ว” รอสฟีนี่ค้านทะลุกลางปล้องขึ้นมาเสียก่อนที่อลันจะพูดจบ 

“แต่ผมไม่เชื่อหรอกว่าแค่ลูกบุญธรรมคุณจะทุรนทุรายขนาดนี้  สิ่งเดียวที่ผมคิดออกก็คือ  เด็กคนนี้จะต้องสำคัญมาก...เขาจะต้องเกี่ยวข้องอะไรกับเรียวอิจิเจ้านายคุณ...เดาว่า...เขาเป็นลูกของเรียวอิจิใช่มั้ย...หึหึ...เจ้านายคุณนี่หยิ่งเกินไปแล้วนะอลัน  ขนาดจะขอให้ผมช่วยลูกเขา  เขายังไม่ยอมปรากฏตัวเองเลย...ส่งแต่คุณมาพูดแทนแบบนี้ถือว่าไม่ให้เกียรติกันนะ...เอ...อย่างนี้ผมควรจะช่วยดีมั้ยเนี่ย?” มาเฟียใหญ่แห่งอิตาลีหยอดด้วยน้ำเสียงสนุก 


ความจริงแค่ช่วยคนของอลันออกจากเขตของคาร์โลไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย  เพราะเขากับคาร์โลเป็นเพื่อนสนิทกัน  แต่เท่าที่เขาสืบรู้  อลันส่งบอดี้การ์ดที่เก่งที่สุดไปคอยอารักขาเด็กคนนี้ถึงเมืองไทย  ถ้าไม่ใช่คนสำคัญสูงสุด  อลันคงไม่ทุ่มเทขนาดนี้ 

ทางเดียวที่เป็นไปได้คือ  เด็กคนนี้จะต้องเกี่ยวข้องกับ เรียวอิจิ  เจ้าของฉายาคิงไมเดส  เจ้าพ่อตลาดหุ้นผู้ลึกลับ  นายใหญ่ของอลันอย่างแน่นอน


“ผมสัญญาแล้วไงรอสฟีนี่  ว่าผมจะบอกทุกอย่างที่คุณต้องการรู้  ขอแค่ให้คนของผมปลอดภัยเท่านั้น  ตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บ  เขาต้องการหมอด่วนที่สุด...ได้โปรดเถอะ” 


รูฟิโด  รอสฟีนี่จ้องมองใบหน้าเคร่งเครียดของอลันแล้วไหวไหล่  ก่อนจะต่อสายหาคาร์โล  มาเฟียใหญ่แห่งเม็กซิโกให้ทันที 


“โอเค คาร์โลเปิดทางให้แล้ว  คุณส่งเครื่องบินไปรับเขาได้เลย  คาร์โลอนุญาตให้ใช้สนามบินของเขาได้”

“ขอบคุณมากรอสฟีนี่”  อลันรีบโทรหาเลขาให้ส่งเครื่องบินพยาบาลไปรับริว  และโทรไปบอกบรูซให้เตรียมตัวไว้  เพราะอีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงจะมีรถพยาบาลไปรับที่โกดังเพื่อไปขึ้นเครื่องที่สนามบินเล็กของคาร์โล

“ว้าว! ขนาดส่งเครื่องบินพยาบาล ไปรับเชียวเหรอ  ไม่ธรรมดาจริงๆ สินะ  พอจะเฉลยให้ผมฟังได้หรือยัง อลัน  ว่าเด็กคนนี้เป็นใคร...ไม่สิ  เป็นอะไรกับเรียวอิจิ”

“ริว ไม่ใช่ลูกของเรียวอิจิ” อลันยืนยันสียงหนักแน่น  ขณะรอสฟีนี่เลิกคิ้วมองเขายิ้มๆ

“แต่เขาคือเรียวอิจิ” 

“...ฮ่าๆๆ” รอสฟีนี่หัวเราะลั่น หลังจากนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ 

“คุณจะบอกว่าเด็กอายุไม่ถึง 20 คนนี้คือเจ้าพ่อตลาดหุ้นงั้นเหรอ  ตลกเกินไปแล้วอลัน  เรียวอิจิอยู่ในวงการตลาดหุ้นมาเกือบ 10 ปีแล้ว  ไม่มีทางที่จะเป็นเด็กคนนี้ไปได้หรอก”

“ได้หรือไม่ก็เป็นไปแล้ว  แล้วที่ตลกร้ายยิ่งกว่านั้นเขาเป็นลูกชายของ ซาโตชิ  นามิ  คุณรู้จักเธอไม่ใช่เหรอ”  รอยยิ้มเกลื่อนหน้าหายวับ  มาเฟียใหญ่แห่งอิตาลีผุดลุกขึ้นนั่งตัวตรง  ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ

“อะไรนะ!”

“เด็กคนนี้ชื่อริว  นามสกุลเกรสัน เป็นนามสกุลของคุณแม่ผม  ส่วนชื่อเรียวอิจิเป็นแค่ชื่อที่ใช้ในวงการหุ้นเท่านั้น”

“โกหก! คุณไปรู้จักชื่อนามิมาจากไหนกันแน่  บอกมานะ!”

“การันตีได้ว่าทุกอย่างที่ผมพูด  เป็นเรื่องจริง”

“เด็กคนนั้น...ริวเป็น...เป็นลูกใคร...ผมหมายถึงพ่อของเขาเป็นใคร!”

“ผมบอกคุณไม่ได้  คุณนามิเคยขอร้องพ่อผมไว้ว่าไม่ให้บอกใคร  แม้แต่ตัวริวเองเธอก็ไม่เคยบอกว่าใครเป็นพ่อ...แต่ผมคิดว่าคุณคงเดาได้  ใช่มั้ย?”

“หมายความว่าริวอาจจะเป็น...พระเจ้า! คุณจะทำกับผมอย่างนี้ไม่ได้นะ  บอกผมมาอลันว่าเขาเป็นลูกผมใช่มั้ย”

“พ่อผมขอร้องไม่ให้ผมบอกใครเรื่องริว  ผมเองก็ตั้งใจว่าอย่างนั้น...แต่ชะตามักเล่นตลกเสมอ”

“แล้วนามิล่ะ!  นามิอยู่ที่ไหน   เธอไปอยู่เมืองไทยกับริวหรือเปล่า?”

“คุณนามิตายไป 10 ปีแล้ว”

“นามิตายแล้วงั้นเหรอ!...เธอเป็นอะไรตาย?”

“เธอถูกวัยรุ่นขี้ยาฆ่าตาย...ตอนนั้นริวเพิ่ง 8 ขวบ  พ่อผมรับอุปการะริวแทน  และผมก็ดูแลริวต่อหลังจากพ่อผมเสียชีวิต”

“งั้นไปกันเดี๋ยวนี้เลย!  ผมต้องเจอเด็กคนนั้น  ผมอยากจะเห็นหน้าเขา”

“ไม่! รอสฟีนี่...ผมขอร้องให้คุณช่วยเจรจากับคาร์โล  แต่ไม่อนุญาตให้คุณเจอกับริว”

“ทำไม! คุณมีสิทธิ์อะไรมาห้ามผม”

“สิทธิ์ในฐานะผู้ปกครอง และทนายความส่วนตัวยังไงล่ะ...ผมอาจจะทำตามที่สัญญาไว้กับพ่อไม่ได้ทั้งหมด  แต่...ผมจะไม่ยอมให้คุณแตะต้อง  หรือยุ่งเกี่ยวอะไรกับริวเป็นอันขาด”

“มันเกินไปแล้วนะ!”

“ไม่เลยรอสฟีนี่  คุณลืมไปหรือเปล่า  ว่าคุณ....อยู่ในฐานะอะไร  คุณไม่มีสิทธิ์จะลากริวไปเผชิญกับเรื่องอันตรายอะไรทั้งนั้น...แล้วผมก็ไม่คิดว่านามิจะพอใจ  ถ้ารู้ว่าลูกต้องพัวพันกับแกงค์มาเฟียใหญ่ของอิตาลี...ไม่อย่างนั้น  เธอคงไม่ออกจากมหาวิทยาลัยกลางคัน  เพื่อพาลูกมาให้พ้นคุณหรอก”

“ผมเป็นใครมิสเตอร์ฮิวส์!  คุณมีสิทธิ์อะไรมาสั่งว่าผมต้องทำยังไง  แค่มีอิทธิพลในวงการหุ้นไม่ได้แปลว่าผมจะขยี้คุณให้แหลกใต้ฝ่าเท้าไม่ได้หรอกนะ...เฮอะ! พูดมาได้ว่าผมจะทำให้ริวเผชิญกับเรื่องอันตราย  แล้วสิ่งที่ริวเจออยู่ตอนนี้ล่ะ  คุณดูแลเขาได้ดีแค่ไหนเชียว”

“ริวตกอยู่ในอันตรายด้วยความบังเอิญ  โจรปล้นแบงค์สองคนนั่นหนีตำรวจมาเจอเขาเข้าถึงได้ถูกทำร้าย  แต่คนของผมก็ตามไปช่วยเขาไว้ทัน  ผมรู้...ว่าผมก็แค่ทนายธรรมดาๆ คนหนึ่ง  ไม่ได้มีอำนาจยิ่งใหญ่อะไร  แต่ผมจะไม่ยอมปล่อยให้ริวต้องตกอยู่ในอันตรายเพราะไปเกี่ยวพันกับมาเฟียหรอกนะ  ริวจะปลอดภัย  ถ้าเขาเป็นเพียง  ริว เกรสัน  นักร้องลูกครึ่งจากวงเล็กๆ  ในประเทศเล็กๆ  ไม่ใช่เจ้าพ่อตลาดหุ้นเรียวอิจิ  และไม่ใช่ทายาทของเจ้าพ่อแกงค์มาเฟีย”  รอสฟีนี่เม้มปากแน่นด้วยความโกรธเกรี้ยว  แต่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าสิ่งที่อลันพูดมาไม่เป็นความจริง

“อย่างที่คุณพูดนั่นแหละ  ผมไม่มีสิทธิ์ไปสั่งคุณอยู่แล้ว  แต่คุณคงรู้ว่าถ้าเรื่องสายเลือดของริวเปิดเผยไป  ริวจะต้องเจอกับอะไรบ้าง  ชีวิตที่สงบสุขของเขาจะพังทลาย  รอยยิ้ม  เสียงหัวเราะของเขาจะมลายไปชั่วข้ามคืน  ถนนทุกที่ที่เขาเดินจะไม่ปลอดภัย  และจะไม่มีคืนไหนที่เขาจะหลับสนิทได้อีกเลยชั่วชีวิต...คุณรู้ดีกว่าใครรอสฟีนี่”


รูฟิโด รอสฟีนี่  กัดกรามกรอด  มือทั้งสองข้างกำแน่นด้วยความคั่งแค้น  โกรธจนอยากจะฉีกชายตรงหน้าเป็นชิ้นๆ  เกลียดคำพูดแทงใจดำซ้ำแล้วซ้ำเล่า  แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลยเพราะทุกอย่างที่อลันพูด  ตอกย้ำในสิ่งที่ทิ่มแทงใจเขามาตลอดชีวิต 

ใช่! โลกของมาเฟีย  เป็นเช่นนั้น  เขามีเงินมีอำนาจมหาศาล  มีอิทธิพลแผ่ไปทั่วยุโรปชนิดที่เพียงเอ่ยชื่อผู้คนก็ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว  แต่เขาไม่เคยมีความสุข  ไม่เคยนอนหลับสนิทเลยสักคืน  ไม่ว่าจะไปไหน  จะต้องมีคนตามติดคอยอารักขานับร้อย  ห้องทุกห้องที่เขาพักจะต้องมีระบบรักษาความปลอดภัยขั้นสูงสุด  และเขาคือคนที่โลกมืดต้องการเอาชีวิตมากที่สุดคนหนึ่ง

หากเรื่องที่ริวเป็นลูกเขาแพร่ออกไป  ริวจะกลายเป็นลูกนกตัวน้อยๆ  ที่คนในโลกมืดทั่วโลกต้องการจะขย้ำให้แหลกลาญ  ลูกของเขาจะไม่มีโอกาสได้ใช้ชีวิตแบบคนธรรมดาอีกต่อไป

ที่สำคัญ...เขาไม่รู้ ว่าริวจะต้องการเขาหรือเปล่า...พ่อที่ไม่เคยเห็น  ไม่เคยรู้จักเลยตลอดชีวิต  พ่อที่ไม่เคยอุ้มสักครั้ง  ไม่เคยเป่าแผลตอนเจ็บ  ไม่เคยกอดปลอบตอนฝันร้าย  ไม่เคยเล่านิทานก่อนนอนให้ฟัง...

ตอนนี้ริวมีทุกอย่างและสร้างทุกอย่างได้ด้วยตัวเองโดยไม่ต้องพึ่งเขา  เขาคือส่วนเกินที่ไม่เพียงไร้ค่า  แต่กลับเป็นอันตรายด้วยซ้ำ  ก็สมควรแล้วที่อลันจะไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้ริว  เพราะพ่อที่มาแล้วพรากความสุขชั่วชีวิตไปจากลูกนั้น  ไม่มีเสียเลยจะดีกว่า...


“ตกลงอลัน...เรื่องริว...จะรู้กันเพียงคุณกับผมสองคนเท่านั้น...แต่ผมขออะไรสักอย่าง...ขอแค่เดือนละครั้งให้คุณมาพบผม...ผมอยากรู้เรื่องเขา  เขาทำอะไร  อยู่ที่ไหน  มีความสุขแค่ไหน...เพราะผมจะไม่ส่งคนไปสืบเรื่องของเขาเป็นอันขาด...ก็อย่างที่คุณว่า  เขาจะไม่ปลอดภัย   ถ้าเกี่ยวข้องกับผม”

“ครับ  ผมจะไปพบคุณเดือนละครั้ง  และผมสัญญาว่าคุณจะไม่พลาดเรื่องอะไรของเขาเลย  ทุกอย่างที่เขาทำ  เขารู้สึก  คุณก็จะได้รู้ทั้งหมด...ตอนนี้ผมขอตัวไปดูแลเขาก่อน”

“เขาไม่เป็นอะไรมากใช่มั้ย”

“ครับ  ผมแน่ใจ”

“ถ้า...เขาปลอดภัย  คุณช่วยส่งข่าวมาให้ผมรู้ด้วย”

“ครับ”  อลันรับคำแล้วยืนรออยู่อีกครู่หนึ่ง  แต่เมื่อเห็นรอสฟีนี่ไม่พูดอะไรอีก  เขาก็รีบออกมาขึ้นรถเพื่อไปยังโรงพยาบาล  ทิ้งมาเฟียใหญ่ผู้โดดเดี่ยวไว้เพียงลำพัง


................................................................


แจ้งรายชื่อผู้จองหนังสือ อีกอันนึงนะ

[spring]

อัพเดตรายชื่อผู้สั่งจองหนังสือ เธอคือ...ลมหายใจ


aunnie_v
มืด                              
eddiam            
Na_RimKLonG
sogato
anna
gear
iota
สาวกเรท(+18)
r4inbow
Justlove    2 ชุด
MaeMoo
loveis
puzzle
mimirin
SuSaya
koo_eng
Acacha
doutnoi
jaaeyboy
PandP
nirun4
V_we
Okada
rannie
Nilc_Kstar
saruttaya
A_J seiya
pinkychan
maio2000
piride
jay 10-8
nomo9
summers
ลูกหมีน้ำแดง
himecrazy
shopstic
katarena
beeba
Kalos
ploaie
dee_dee
yylove
Altasia
teetarkung
darkeyes1
nunamicky
jim2698
joobperman
RoseBullet
Japinka
bbc52


ทั้งหมดนี้เป็นรายชื่อที่ได้แจ้งรหัสเป็นที่เรียบร้อยแล้วนะคะ  นี่เป็นเพียงการอัพเดตรายชื่อเพื่อให้ทราบว่าป้าได้ตอบเมล์แล้วไม่ใช่การบังคับขายแต่อย่างใด (เพราะมีหลายๆท่านส่งเมล์มาแล้วไม่ได้ตอบกลับ  อันเนื่องมาจากอิป้าหาถังขยะไม่เจอ...แฮ่...กว่าจะหายโง่)

ท่านใดที่ยังไม่คิดจะซื้อก็ไม่ต้องซีเรียสเนาะ  เพราะราคาหนังสือก็ค่อนข้างจะสูง  เข้าใจว่าทรัพยากรของหลายๆท่าน ได้ไปพักผ่อนตั้งแต่ตอนงานสัปดาห์หนังสือ  แล้วยังมาต่อวันสงกรานต์ วันหยุดยาวๆของครอบครัวอีก (สงกรานต์เนี้ย ทำทรัพยากรร่อยหรอจริงจริ๊ง T^T ) ใครยังไม่สะดวกโอน ก็แจ้งกลับมานะคะ  ขอบคุณมากค่ะ

[PandP]

อ๋อย คุณมาเฟียเป็นพ่อของริวนี่เอง
นึกว่าจะคู่กับอลันซะอีก เหอๆๆๆ

รออ่านตอนต่อไปค่ะ

[donutnoi]

ว่าแล้ว ว่าริวต้องไม่ธรรมดา  นอกจากจะเป็นอัจฉะริยะ พ่อยังเป็นมาเฟียอีก(เกี่ยวกันยังไงนี่) ที่สำคัญผู้ปกครองเก่งที่สุดในสามโลก 

[n2]

ไม่ได้เข้ามาอ่าน 2 -3 ตอน
เกือบตกข่าวเรื่องจองหนังสือเลย

[ณยฎา]

กลัวใจริวจริงๆ ถ้ารู้ว่ามีพ่อที่คิดว่าไม่มี เรื่องราวเข้มข้นเข้ามาทุกทีแล้ว

[a_tapha]

ริวเป็นผู้ยิ่งใหญ่จริงๆ   

[babyfaibossy]

 

ริวปลอดภัยแล้ว  โล่งอก!!~   

ริวมีคุณพ่อเป็นมาเฟียนี่เอง 

พี่ไผ่คงจะรู้ทุกเรื่องของริวในอีกไม่ช้า

 

[คนริมคลอง]

โอ๊ะโอ๋ ลูกมาเฟีย อย่างนี้ท่าทางจะ ได้กินมาม่าอีกนาน