หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[oilzii]

มาเร็วๆสิตัวเองงงงงง

[Noi]

เข้ามารอด้วยคนจ้า

[darajoy]

ริวนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ

ยังไงก็ขอให้เรื่องทั้งหมดผ่านไปด้วยดี

[booboos]

ริวจะเป็นไงบ้างเนี่ย
รอตอนต่อไปจ้า

[£.Ma|e¥]

เข้ามาส่องหาหนูริวกับพี่ไผ่ 

[pasallatel]

เข้มข้นมากค่ะ
ในที่สุดก็รู้แล้วว่าใครเป็นพ่อริว
น่าสงสารอะ (สงสารพ่อริวนะคะ)
โดนภรรยาหอบลูกหนี มีลูกก็ไม่มีสิทธิ์ดูแล
น่าสงสารชีวิตแบบนี้จังเลย

[iota]

ตามติดทุกสถานการณ์
โดยเฉพาะ น้องริวกับพี่ไผ่ :sad4:ทำเอาน้ำตาซึมอีกแล้ว

[Narcissus]

ง่ะ ไม่อัพแหะ 

[oilzii]

รอเน้ออออออ

[aeecd]

เจ้าพ่อมาเฟียเป็นพ่อของริวจิงๆด้วยแหะ
ดีแล้วที่ริวปลอดภัย

[Noi]

เข้ามาช่วยดันจ้า
 

[zemicolon]

มาปูเสื่อรอคร้าบบบบบบบบบบบบ

[oilzii]

เรียกๆๆๆ

[pochu52]

ชีวิตน้องริวมาม่ามาก น่าสงสารจิงๆ ขอให้ปลอดภัยกลับเมืองไทยพร้อมพี่ไผ่ก็พอแล้ว

[nam-nueng]

อ่านจบแล้วค่ะ เพิ่งเข้ามาอ่านเมื่อสองวันก่อน แล้วปรากฏว่า


ติดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก  จนต้องลาป่วยวันศุกร์เพราะไม่ได้นอนเลย ก๊ากก


อ่านมา 2 วันกว่าจะจบอ่ะ มีทุกอารมณ์เลย สนุก อบอุ่น อ่านหวาน ดราม่า ทุกอารมณ์เลย ชอบมากๆๆๆๆ


รออ่านตอนต่อไปค่ะ

[KaorPaor]

รอตอนต่อไปจ๋า กำลังเข้มข้นเลย

[หนอนเทพ]

อยากอ่านเป็น SIDE STORY ของตะวัน X คนรักลับๆ ของเขาจังเลย

แฟนคลับตะวัน

[Noi]

มาต่อไวไวนะ

[littleFiNgeR]

ความจริงที่น่าตกใจเลยนะเนี่ย... ริวรู้ยังไม่เท่าไหร่ แต่ถ้าไผ่รู้นี่ไม่อยากคิดเลยนะ เฮ้อ!!! ขอให้ริวปลอดภัย...

[meiji]

มาไวไวนะคะ รออยู่ค่ะ
ลุ้นมากกก

[Noi]

คุณ spring พวกเราให้อภัยแล้วกลับมาอัพด่วนๆๆๆๆๆๆๆจ้า

ปอลอ    ล้อเล่นจ้า

[oilzii]

รอจน>>>>

[iranen]

รอจนเริ่มบ้าแล้วนะ
ไรเตอร์หายไปไหน
 

[Anonymus]

เข้ามาช่วยจุดธูป...

สงสัยมาเวลาเดิมชัวร์

[IIMisssoMII]

^
^
^

คนแต่งยังมารอเลย

บวกหนึ่งค่าา

[Hachi_an1234]

พี่ anonymus เข้ามาช่วยลุ้นด้วยอะ....+1 เลยยย...
เข้ามาหาน้องริวกับพี่ไผ่........

[zemicolon]

 

 

 

เอาให้ทะลุเรยอิอิ  รอนะคร้าบบบบ

[spring]

ฮะเค้ามาแว๊ววววววววว


ขอโทษน๊า ไปชายแดนหลายวัน ไม่ค่อยได้เข้าเนตจ้า 

ตอนที่ 112



ไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนั้น  เครื่องบินพยาบาลที่ส่งไปรับริวร่อนลงแตะรันเวย์  จากสนามบินมาถึงโรงพยาบาลแม้รถพยาบาลจะใช้เวลาเพียง 10 นาที  แต่กลับเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานสำหรับคนที่รักและห่วงริว  เด็กหนุ่มถูกส่งเข้าห้องผ่าตัดโดยด่วน  ขณะที่พสุทำได้เพียงมองตามด้วยความเป็นห่วง
   
อลันจ้องมองคนรักของริวอยู่ครู่หนึ่งจึงเดินเข้าไปหา  ใบหน้าซีกซ้ายของพสุเขียวช้ำ  คิ้วและตาบวมเป่ง  เกรอะกรังด้วยเลือด  เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวที่สวมอยู่เปื้อนเลือดแทบทั้งตัว 


“สวัสดีครับคุณพสุ  ผมอลัน  ฮิวส์...เป็นทนายของริว”  อลันแนะนำตัวและยื่นมือไปให้พสุจับ


พสุจับมือตอบอย่างงุนงง  เขารู้ว่าอลัน  ฮิวส์  คือผู้ปกครองของริว  แต่ไม่คิดว่าจะดูหนุ่มขนาดนี้  และที่สำคัญอลันแนะนำตัวว่าเป็น ‘ทนาย’  ของริว  ไม่ใช่ ‘พ่อบุญธรรม’


“สวัสดีครับ...เอ่อ...ผมคิดว่าคุณเป็นผู้ปกครองของริวเสียอีก”

“ถ้าตามกฎหมายละก็...ใช่ครับ  แต่ความเป็นจริง  ผมเป็นแค่ลูกจ้าง”  อลันตอบยิ้มๆ  ขณะพิจารณาพสุไปเรื่อยๆ  ถึงจะอยู่ในภาวะเคร่งเครียดและบอบช้ำด้วยเพิ่งผ่านเรื่องร้ายๆ มา  แต่พสุก็ยังคงมีรังสีของความเป็น “ดารา” อย่างชัดเจน

“ผมไม่เข้าใจ  ก็...คุณไม่ใช่คนที่ดูแลริวเหรอครับ”

“ใช่สิครับ  แต่ก็เป็นลูกจ้างด้วย  ผมรับหน้าที่ดูแลริว  ตั้งแต่พ่อผมเสียไป  รวมไปถึงดูแลผลประโยชน์ให้เขาด้วย”

“ริวเป็นแค่ลูกกำพร้าไม่ใช่เหรอครับ เขาไม่ใช่ทายาท...เอ่อ...มหาเศรษฐีที่ไหน...แล้วทำไมเขาต้องมีทนายมาดูแลผลประโยชน์ด้วย?”

“คุณคงทราบเรื่องริวเป็นเด็กอัจฉริยะ”

“ครับ”

“หนึ่งในความสามารถของริว  ก็คือ ความสามารถในการวิเคราะห์ตลาดหุ้น  ริวเล่นหุ้นเหมือนเด็กเล่นเกม และเป็นเกมที่เขาชำนาญจนแทบไม่เคยแพ้ซะด้วย  เขามีทรัพย์สินมหาศาลตั้งแต่อายุ 10 ขวบ  ยังไม่รวมสังหาริมทรัพย์และอสังหาริมทรัพย์อีกจำนวนมาก  แต่เขาก็ยังเป็นผู้เยาว์  จำเป็นต้องมีผู้ปกครองตามกฏหมาย....และผมก็คือคนทำหน้าที่นั้น”

“ผม...ไม่เคยรู้เลย...”  พสุผงะ  ใบหน้าที่ค่อนข้างซีดอยู่แล้ว  ขาวเผือดอย่างเห็นได้ชัด

“หึ! คุณไม่รู้เพราะคุณไม่เคยสนใจเขาน่ะสิ  ถ้าคุณแคร์เขามากพอ  คุณคงรู้อะไรมากกว่านี้  จริงๆ ยังมีหลายเรื่องที่คุณไม่เคยรู้...แต่ก็ไม่ใช่หน้าที่ผมที่จะสอดจมูกเข้าไปยุ่ง  เอาเป็นว่าคุณอยากรู้อะไร  ก็รอถามจากริวเองละกัน.....ผมมีธุระด่วนต้องไปจัดการ  ฝากริวด้วยนะครับ...พรุ่งนี้เลขาผมจะมาคอยดูแลอำนวยความสะดวกให้คุณ  ระหว่างนี้ถ้าคุณต้องการอะไร  ก็สั่งบอดี้การ์ดได้  ผมขอตัวก่อน” อลันพูดจบก็หันหลังกลับ  เดินลิ่วออกไป 


พสุยืนอึ้ง  หน้าชาวาบด้วยความโกรธแล้วเปลี่ยนเป็นความละอาย  ใช่...เขาเองที่ไม่สนใจริวมากพอ  เขาเลือกที่จะเรียนรู้และรับรู้ในสิ่งที่ริวเป็น  เขาไม่เคยสนใจอดีตของริวด้วยความคิดที่ว่านั่นเป็นเรื่องส่วนตัวที่หากริวอยากให้เขารู้ริวก็ควรเล่าเอง  แต่ถ้าคิดในอีกแง่  คือเขาไม่ใส่ใจริวมากพอ  เพราะริวอยู่กับเขามาเป็นปีๆ  ถ้าเขาใส่ใจริวจริงๆ  เขาต้องสังเกตเห็นสิ่งที่อลันบอกบ้าง  ไม่ใช่ไม่รู้อะไรเลยอย่างตอนนี้....

บอดี้การ์ดที่เป็นคนไปช่วยพวกเขา  เดินเข้ามาหาพสุ  หนึ่งในสามยื่นแก้วกาแฟร้อนมาให้  พสุรับด้วยความเกรงใจ  แต่ไม่ได้กิน  เพราะมัวจ้องมองไฟหน้าห้องผ่าตัดเขม็ง


“นั่งพักก่อนเถอะครับ...คงอีกสักพัก”


พสุพยักหน้าแล้วทรุดลงนั่งพร้อมกับยกมือขึ้นลูบหน้าด้วยความเหนื่อยล้า  ชายหนุ่มสะดุ้งเมื่อมือไปแตะโดนหางคิ้วที่เกรอะกรังด้วยเลือด  พสุเพิ่งสังเกตว่ากระบอกตาข้างซ้ายของเขาเจ็บร้าวจนมองไม่ถนัด  หัวหนัก  สมองตื้อ  ตาก็พร่าเป็นระยะๆ และเริ่มรู้สึกถึงอาการไข้ที่กำลังเล่นงานเขา 


“ผมว่าคุณไปทำแผลก่อนดีกว่านะ  สีหน้าคุณไม่ดีเลย ถ้าไม่สบายไปอีกคนจะยุ่งนะครับ”

“ผมไม่เป็นไรครับ” พสุปฏิเสธทั้งที่แน่ใจว่าหน้าเขาคงบวมเพราะรู้สึกได้ว่าหน้าเขาตึงๆ 

“อย่าดื้อเลยคุณ  ผมทราบว่าคุณห่วงคุณริว  แต่ก็ควรดูแลตัวเองด้วยนะ”

“ขอบคุณครับ...คุยกันตั้งนาน  ผมยังไม่ทราบชื่อพวกคุณเลย  ขอโทษนะครับที่เสียมารยาท”

“ไม่เป็นไรครับ  ผมบรูซ  ส่วนนั่นก็บิล  กับพอล”  บรูซแนะนำแล้วหันไปสบตาพอล  บอดี้การ์ดที่ดูอายุน้อยที่สุด    ส่งยิ้มกว้างให้แล้วลุกออกไป  ครู่เดียวก็กลับมาพร้อมพยาบาลสูงวัยหน้าตาใจดี

“เชิญทำแผลทางนี้ค่ะ”


พสุเดินตามพยาบาลไปอย่างว่าง่าย  แต่หลังจากทำแผลเสร็จเขาก็ถูกฉีดยาอีกเข็ม  พยาบาลพยายามขอให้พสุนอนพักแต่ชายหนุ่มไม่ยอม  เขากลับมานั่งเฝ้าอยู่ที่หน้าห้องผ่าตัดอีกครั้ง  อาการเปลือกตาหนักอึ้งจู่โจมอยู่ตลอดเวลา  แต่พสุก็ฝืนไว้  ชายหนุ่มนั่งรอจนไฟหน้าห้องผ่าตัดดับลง  แล้วแพทย์ก็ออกมา


“เป็นไงบ้างครับคุณหมอ” บรูซเป็นฝ่ายเข้าไปถาม  ขณะที่พสุยืนลุ้นด้วยหัวใจระทึก

“แค่กระสุนถากไปเท่านั้น  ตอนนี้ปลอดภัยแล้วแต่คนไข้เสียเลือดมาก  คงต้องให้อยู่ดูอาการก่อน  ถ้าไม่มีอาการแทรกซ้อนพรุ่งนี้ก็ย้ายไปห้องพิเศษได้แล้ว”  หมออธิบายเสร็จก็แยกไป  บรูซหันไปยิ้มให้พสุแล้วก็กระโจนเข้าคว้าตัวชายหนุ่มไว้แทบไม่ทัน  เมื่อจู่ๆ พสุก็ทรุดฮวบลง  ใบหน้าขาวซีด  แต่ไอตัวร้อนผ่าวจนคนประคองสะดุ้ง

“พอล! ตามหมอเร็ว”............



…………………………………………..



พสุลืมตาขึ้นมาแล้วกลับต้องหลับตาลงใหม่เมื่อพบว่ารอบข้างไหวโคลงไปหมด


‘ริว!’  สิ่งแรกที่วาบเข้ามาในความคิดทำให้ชายหนุ่มผวาลุกขึ้น  แต่กลับรู้สึกเหมือนศีรษะเขาหนักจนทรงตัวไม่อยู่  ชายหนุ่มล้มฟุบลงไปและเกือบตกเตียงถ้าไม่เพราะมีคนประคองเขาไว้


“.....................” เขาฟังสิ่งที่อีกฝ่ายพูดไม่ออก  ในม่านตาพร่าเลือนพสุเห็นแต่สตรีในเครื่องแบบสีขาวพยายามจะประคองให้เขานอนลง  แต่ชายหนุ่มขืนตัวไว้

“มะ...ไม่ได้...ผมต้องไปแล้ว...” พสุพยายามจะลุกขึ้น  พยาบาลก็เข้ามากดตัวเขาให้นอนลง  ได้ยินเสียงเธอพูดแว่วๆ  แต่พสุมึนงงเกินกว่าจะแปลความหมาย

“ผม..ต้องไป...ไปหา...ริว”  พสุพยายามปฏิเสธทั้งที่เขาแทบไม่เหลือสติแล้ว

“.............” พสุเห็นเพียงปากเธอขยับ  แล้วทุกอย่างก็พร่าเลือน

“ริว...ริว..................” ทุกอย่างดับวับไป 


ในความมืด  พสุรู้สึกได้ถึงความทรมาน  ทุรนทุราย  ร้อนไปหมดทั้งหน้าอกและช่องท้อง


“อ๊อก...” ชายหนุ่มผวาลุกขึ้นพร้อมกับอาเจียนพรวดออกมา  ดวงตาพร่ามัวเห็นเงาคนไหววูบวาบรอบตัว  ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อเขา  ขณะที่สติสัมปชัญญะรางเลือนไปอีกครั้ง  สิ่งเดียวที่ยังติดอยู่ในอนุสติก็คือ ‘ริว’



…………………………………………….
   


เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง  สิ่งแรกที่เห็นคือแสงแดดอ่อนๆ นอกหน้าต่าง 


“ไฮ...เป็นไงบ้าง  คุณยังคลื่นไส้อยู่หรือเปล่า?”  สมองของพสุแจ่มใสพอจะแปลสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกแล้ว  ชายหนุ่มจ้องมองคนตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่งก็จำได้

“คุณบรูซ...”

“ดีจริง  คุณรู้สึกตัวแล้ว”

“ผมเป็นอะไรไปครับ?...แล้วริวล่ะ  ริวเป็นไงบ้าง!” พสุถามแล้วพยายามจะยันตัวลุกขึ้นทั้งที่หัวหนักอึ้งและปวดตุบๆ ตลอดเวลา

“ไม่เป็นอะไรแล้วครับ  นั่นไง  นอนอยู่เตียงข้างๆ คุณนี่แหละ” 


พสุหันไปตามที่บรูซบอก  ริวนอนหลับอยู่บนเตียงไม่ห่างจากเขามากนัก  ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นแล้วนิ่วหน้าเมื่อรู้สึกปวดหนึบทั้งศีรษะ  ตัวเขาสั่นและอ่อนเปลี้ย  แต่ความห่วงริวทำให้พสุฝืนลงจากเตียงจนได้  บรูซยกเก้าอี้มาวางให้พสุนั่ง  ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณเบาๆ  แล้วขยับเข้ายืนชิดเตียงของริวเพื่อจ้องมองเด็กหนุ่มใกล้ๆ

แม้ใบหน้าของเด็กหนุ่มจะยังค่อนข้างเผือดสี  แต่ก็ไม่ได้ดูซีดเซียวจนน่าใจหายเหมือนตอนที่มาโรงพยาบาลอีกแล้ว  พสุลูบหัวริวเบาๆ  แล้วกุมมือเด็กหนุ่มไว้ขณะที่ทรุดลงนั่งบนเก้าอี้เพราะไร้เรี่ยวแรงจะฝืนยืนอยู่อีก


“เขาฟื้นบ้างหรือยังครับ”

“ยังครับ...แต่ก็ถือว่าปกตินะครับ  เพราะอาจจะยังไม่หมดฤทธิ์จากยาสลบ”  บรูซตอบยิ้มๆ แต่สายตากลับจ้องมองพสุอย่างเอ็นดูปนอ่อนใจ

‘...มีแต่คุณนั่นแหละที่ฝืนฤทธิ์ยานอนหลับจนเกือบช็อกไป  ดีนะที่ไม่เป็นอะไรมาก  ไม่งั้นบิ๊กบอสฟื้นมา พวกผมไม่หัวขาดกันหมดหรือไง...’

“พี่...พี่...”


พสุผวาลุกขึ้นยืนเพื่อมองหน้าริวให้ถนัด  เด็กหนุ่มพึมพำเรียกเขา  แต่ไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัว


“แค่เพ้อน่ะครับ” บรูซบอกแล้วขยับเข้ามายืนใกล้ๆ พสุ  เผื่ออีกฝ่ายหมดสติไปอีก  เพราะสภาพของพสุในตอนนี้  น่าห่วงไม่แพ้ริวเลยทีเดียว  ใบหน้าของชายหนุ่มขาวซีดยิ่งกว่าริวเสียอีก  ท่าทางเหมือนพร้อมจะทรุดอยู่ตลอดเวลาของพสุทำให้คนรอบข้างได้แต่สบตากัน  ชายหนุ่มกุมมือริวไว้แน่น  ไม่ยอมกลับไปนอนทั้งที่อาการเขาควรจะพักผ่อนให้มากที่สุด

“คุณควรพักผ่อนบ้างนะ...ผมคิดว่ากว่าคุณริวจะฟื้น  ก็คงค่ำๆ  ช่วงนี้คุณน่าจะพักให้มากที่สุด  เพราะพอคุณริวฟื้น  ผมว่าคุณคงไม่ได้พักอีกยาวแน่ๆ”  บรูซเตือนด้วยน้ำเสียงจริงจัง


เขาติดตามอารักขาริวมาตั้งแต่เด็ก  มีหรือที่จะไม่รู้ว่าริวเป็นยังไง  บิ๊กบอสของพวกเขาเป็นคนดื้อเงียบและไม่เคยมีใครขัดใจ  สิ่งใดที่อยากได้ต้องได้    คนเพียงคนเดียวที่ริวอ่อนข้อให้ทุกอย่างก็คือพสุ  แต่เท่าที่เขาสังเกตเห็น  พสุเองก็ตามใจริวไม่น้อย  แล้วยิ่งมาเจ็บตัวแบบนี้  ไม่ว่าริวจะอ้อนเอาอะไรพสุก็คงไม่กล้าขัดใจ

พสุพยักหน้ารับอย่างลังเล  แม้จะห่วงริวแค่ไหนแต่ก็ไม่อาจฝืนความอ่อนเพลียอยู่ได้นาน  ชายหนุ่มกลับไปนอนเพียงครู่เดียวก็หลับสนิท  แม้แต่ตอนที่พยาบาลเข้ามาฉีดยาให้  เขาก็ไม่รู้ตัวสักนิด  ทั้งฤทธิ์ยาและอาการไข้  ทำให้พสุหลับยาวจนเกือบค่ำ 

หลังจากตื่นขึ้นมากินอาหารได้เพียงเล็กน้อยก็อาเจียนออกมาหมด  พสุจึงไม่ยอมกินอะไรอีกนอกจากยา  แม้ร่างกายจะอ่อนเพลียด้วยพิษไข้  แต่ชายหนุ่มกลับไม่ยอมพักผ่อน  พสุนั่งปักหลักอยู่ข้างเตียงของริวด้วยความเป็นห่วง  เพราะตั้งแต่ผ่าตัดมาจนป่านนี้  ริวก็ยังไม่ฟื้นเลยสักครั้ง  ทั้งที่หมอยืนยันว่าเป็นเรื่องปกติ  แต่ชายหนุ่มก็กังวลเกินกว่าจะหลับลง 

 เสี้ยวหน้าขาวซีดของพสุที่กำลังมองเหม่อไปไกลเป็นสิ่งแรกที่ริวเห็นเมื่อลืมตาขึ้นมา  มือของพสุยังกุมมือเขาไว้แน่น 


“พี่...”  เสียงแหบเบาที่หลุดจากปากเขา  ทำให้พสุหันกลับมาทันที

“ริว! รู้สึกตัวแล้วเหรอ?” สีหน้ายินดีจนแทบเป็นร้องไห้ของพสุทำให้ริวงุนงง  จนกระทั่งเห็นผ้าปิดแผลสีขาวบนคิ้วของพสุนั่นแหละ  เด็กหนุ่มถึงจำทุกอย่างได้...รถของพวกเขาถูกจี้  พสุพาเขาหนี  เขาถูกยิง  และพสุกอดเขาเอาไว้ในโกดังมืดๆ...นั่นคือสิ่งที่ริวจำได้  แต่ที่ไม่เข้าใจคือ  ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน 

“พี่...พี่เป็นไงบ้าง...แล้ว...เราอยู่ไหน?” ริวถามแล้วกวาดตาไปรอบๆ  เพดานสีครีมอ่อนๆ ดูเหมือนจะหมุนได้…ริวหลับตาลงอีกครั้งด้วยความวิงเวียน  จนรู้สึกว่าหายเวียนหัวถึงลืมตามาจ้องหน้าพสุอีกครั้ง

“เราอยู่ที่โรงพยาบาล  ริวถูกยิง  แต่กระสุนถากไป  โชคดีจริงๆที่ไม่โดนอวัยวะสำคัญ...เจ็บแผลมั้ย...”


พสุไม่ต้องรอให้ริวบอกก็ได้คำตอบ  เพราะเพียงเด็กหนุ่มขยับตัว  ก็นิ่วหน้าหลุดเสียงครางออกมาเบาๆ


“อย่าเพิ่งขยับมากนะริว  ยิ่งขยับจะยิ่งเจ็บ”

“ริวหิวน้ำ”

“ยังกินไม่ได้ครับ...หลังผ่าตัด 24 ชั่วโมง หมอให้งดน้ำงดอาหารก่อน...อดทนหน่อยนะ  อีก 6 ชั่วโมงก็ครบแล้ว”

“...ครับ”


พสุหยิบสำลีชุบน้ำมาเช็ดปากให้ริวจนชุ่ม  เพื่อลดอาการกระหายน้ำ  แรกๆ ริวก็พอทนได้  แต่พอเวลาผ่านไปสักระยะ  เด็กหนุ่มก็เริ่มหิวน้ำจนทนไม่ไหว  ลำคอเขาแห้งผาก  แสบและระคายอย่างบอกไม่ถูก


“พี่...”

“ครับ”

“หิวน้ำจังครับ”

“ทนหน่อยนะครับ  ยังกินไม่ได้นะ”

“ขอจิบนิดเดียวก็ยังดี...แค็กๆ...โอ๊ย!...แค็กๆ...”  ริวตัวงอหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ  แต่ก็ยังไอไม่หยุดจนพสุตกใจ  ชายหนุ่มหันไปกดเนิร์สคอล ครู่เดียวพยาบาลก็เข้ามาดูแล้วบอกให้ริวบ้วนเสมหะออกมาให้หมด  เธอปรับเตียงให้ยกขึ้นเพื่อให้ริวลุกบ้วนน้ำลายได้ถนัด 


เด็กหนุ่มนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดตลอดเวลา  แต่พอพยาบาลขยับจะประคองริวขึ้นนั่งตรงๆ  เด็กหนุ่มก็ผงะหนีจนเกือบตกเตียง  ดีว่าพสุกระโดดเข้าไปรับไว้ทัน


“โอ๊ย!” เพียงแค่ไอยังเจ็บจนน้ำตาคลอ  นี่เด็กหนุ่มพยายามจะขยับตัวจึงเจ็บยิ่งกว่า  ริวตัวสั่นเหงื่อแตกพลั่ก  ใบหน้าขาวซีดเหยเกซุกกับไหล่พสุด้วยความทรมาน 

“ไม่เป็นไรครับ  ผมทำเอง” พสุรับชามรูปไตมาจ่อที่ปากริว  แล้วลูบหลังให้เบาๆ

“ริว...บ้วนออกมาให้หมดนะ”  พสุลูบหลังริวมือหนึ่ง  อีกมือถือชามรูปไตชิดปากริวเพื่อให้เด็กหนุ่มบ้วนเสมหะและน้ำลายได้ถนัด 

“พี่...แค็ก...เจ็บอ่ะ” ริวครางแล้วอิงหน้ากับอกพสุด้วยความเจ็บปวด  เพียงแค่หายใจก็เจ็บแปลบแล้ว  ทุกครั้งที่ไอจึงกลายเป็นความทรมาน 

“ครับๆ  พี่รู้แล้ว” พสุปลอบพร้อมกับใช้ทิชชูเนื้อนุ่ม เช็ดปากเลอะเทอะให้  พยาบาลสาวใหญ่เห็นอาการประคับประคองอย่างไม่รังเกียจต่อความสกปรกของพสุก็เบาใจ  เพราะดูท่าทางคนไข้คงไม่ชอบให้เธอแตะต้องตัวเขา


พอริวบ้วนเสมหะจนหมด  พสุก็ค่อยๆ ประคองเด็กหนุ่มลงนอนอย่างระมัดระวัง  พยาบาลปรับเตียงให้เอนลงเล็กน้อย  เผื่อว่าริวไอขึ้นมาอีก  จะได้ไม่ต้องขยับตัวมาก 

พสุลูบใบหน้าเปียกเหงื่อชุ่มด้วยความเป็นห่วงและทรมานใจ  หากความเจ็บปวดของริวจะแบ่งกันได้  เขายินดีเป็นคนเจ็บเสียเอง  ไม่อยากเห็นริวทรมานจนหน้าซีดตัวสั่นแบบนี้เลย


“เดี๋ยวดิฉันจะฉีดยาแก้ปวดให้ค่ะ”

“ขอบคุณครับ”


พยาบาลฉีดยาแก้ปวดให้ริวเสร็จก็ออกไป  บรูซถอนใจเฮือกอย่างโล่งอก  ตลอดเวลาที่ทุกคนวุ่นวายกัน  เขาทำได้เพียงยืนมอง  เพราะเขาแตะต้องตัวริวขณะมีสติไม่ได้  ไม่อย่างนั้นริวคงขัดถูตัวเองจนถลอกอีก  แม้ระยะหลังๆ อาการเกลียดสัมผัสของริวจะดีขึ้นมาก  แต่เขาก็ยังไม่กล้าเสี่ยงอยู่ดี 


“ทนหน่อยนะริว...เดี๋ยวยาก็ออกฤทธิ์แล้ว”


ริวพยักหน้ารับ  แต่ไม่กล้าพูดอะไรเพราะกลัวจะไอซ้ำอีก  พสุเหลือบมองนาฬิกาแล้วลอบถอนใจ  อีกหลายชั่วโมงกว่าจะครบกำหนดที่หมอสั่งงดน้ำงดอาหาร  ชายหนุ่มได้แต่ภาวนาให้ริวหลับเร็วๆ เพื่อจะได้ไม่ต้องทรมานเพราะความหิวน้ำไปมากกว่านี้

บรูซเห็นสีหน้ากังวลของพสุก็ลุกหายออกไปจากห้อง  ครู่เดียวก็กลับเข้ามายื่นถ้วยใส่น้ำแข็งก้อนเล็กๆ ให้พสุ


“ผมถามหมอแล้ว  ให้อมน้ำแข็งได้  แต่ไม่มากนักนะครับ”

“ขอบคุณครับ”  พสุรับถ้วยน้ำแข็งด้วยความยินดี  ชายหนุ่มตักน้ำแข็งก้อนเล็กๆ ป้อนให้ริวทีละก้อน  แม้น้ำแข็งจะก้อนเล็กจนแทบละลายทันทีที่เข้าปาก  แต่ก็ช่วยคลายความกระหายไปได้บ้าง  เด็กหนุ่มกินน้ำแข็งไปได้ไม่กี่ก้อนก็ผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย 


พสุนั่งมองใบหน้าหลับใหลของเด็กหนุ่มด้วยสายตาอ่อนโยน  โล่งใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อแน่ใจว่าริวหลับสนิทแล้วเพราะช่วงที่หลับเท่านั้นที่ริวจะไม่ต้องทรมานกับความเจ็บปวด   ชายหนุ่มหันกลับมาเจอสายตาของบรูซก็หน้าร้อนผ่าว  เขาไม่แน่ใจว่าบรูซจะล่วงรู้ถึงความสัมพันธ์ของเขากับริวหรือไม่  แต่เท่าที่พูดคุยกัน  เขาคิดว่าบรูซน่าจะรู้  และถ้าบรูซรู้  อลันก็น่าจะรู้เช่นกัน


“คุณกลับไปพักก่อนก็ได้นะครับ...ผมจะดูแลริวเอง” พสุพูดขึ้นมาเมื่อเห็นบรูซหาว  แม้จะยังดูคล่องแคล่วปราดเปรียว  แต่เขาคิดว่าบรูซคงอ่อนเพลียไม่น้อย  ชายหนุ่มไม่แน่ใจว่าตั้งแต่ช่วยเขากับริวออกมา บรูซได้นอนบ้างแล้วหรือยัง

“ผมว่าคุณนั่นแหละครับที่ควรจะพักให้มากๆ  คุณยังมีไข้อยู่ไม่ใช่เหรอ” บรูซตอบแล้วส่งยิ้มใจดีมาให้  ใบหน้าเหมือนบาทหลวงใจดีของบอดี้การ์ดวัยกลางคนทำให้พสุรู้สึกแปลกใจ  เขาคิดว่าคนเป็นบอดี้การ์ด  น่าจะดูดุ  เคร่งเครียด  แต่เท่าที่เขาเห็น ทั้งบรูซและเพื่อนๆ  ดูใจดีและเป็นมิตรจนรู้สึกอุ่นใจที่มีพวกเขาอยู่ด้วย

“ผมนอนมาทั้งวัน  ตาสว่างแล้วครับ”

“คืนนี้คุณริวคงไม่ตื่นขึ้นมาอีกหรอกครับ  เพราะยาแก้ปวดคงทำให้หลับยาว  ผมว่าคุณควรรีบนอนพัก  เก็บแรงไว้พรุ่งนี้  รับรองว่าคุณเจอศึกหนักแน่  ท่าทางคุณริวคงไม่ยอมให้ใครดูแลหรอกครับ  นอกจากคุณ” บรูซพยักหน้าให้พสุด้วยท่าทางเห็นอกเห็นใจ 


พสุยิ้มเจื่อนๆ ให้  ชายหนุ่มนั่งเฝ้าริวอยู่ไม่นานก็ง่วงจนทนไม่ไหวต้องยอมกลับขึ้นเตียงแต่โดยดี  ก่อนจะผล็อยหลับ  ชายหนุ่มอดสงสัยไม่ได้ว่านอกจากริวจะเจอฤทธิ์ยาแก้ปวดจนต้องนอนยาวแล้ว  เขาเองก็อาจโดนวางยาด้วยเหมือนกัน...


.........................................................

[spring]

Attention!
อัพเดตรายชื่อเพิ่มเติมค่ะ

thisispom
wan
n2
tageszeit
tina
rachanok
maicy
aim
mizuths
Namioto
oumoim
RyomasU
Cherry Blossom
Mallochi
maewmeaw
ba_wh99
Hippo
bbyuqin
what.wa
Noir Oz
zeen11
oppee
vava
jackykrub
mach 201
Teesachi
gaygraygirl
minnie_min


แจ้งเลื่อนวันโอนออกไปจนถึงวันที่ 19 พฤษภาคม นี้นะคะ  แต่กำหนดรับหนังสือยังเป็นต้นเดือนมิถุนาคมเหมือนเดิมค่ะ ใครที่ไม่สะดวก  หรือโอนไม่ทันกรุณาเมล์มาคุยกันก่อนนะคะ tanjai1991@gmail ดอท com   (เลื่อนไปอีกสิบวัน คงไม่ว่าป้าใจร้ายอีกแล้วเน้อ อิอิ)>>> ใครต้องการสั่งเพิ่มเมล์ไปบอกป้าเลยจ้า ^^
 
 
ภาคพิเศษ
เป็นคุณจะทำยังไง  ถ้ามีคนมาบอกว่า คุณคือ “คู่ผูกวิญญาณ” ของเขาทั้งๆที่คุณและเขาต่างก็เป็นผู้ชาย...ที่สำคัญ   เขาคือมนุษย์แปลง  ศัตรูตลอดกาลของเหล่าแวมไพร์  แล้วคุณเองก็ดันเป็นลูกครึ่งแวมไพร์เสียนี่!

[l2ozen]

ปาดดดด

-----------------
แล้วอย่างนี้มันจะมาม่ามั้ยเนี่ย

เหมือนอลันแขวะพสุิอยู่เลยว่าไม่ใส่ใจริว