หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[a_tapha]

อลันคล้ายๆ ว่าไม่พอใจพสุอยูนะนิ   

[ChiOln]

ริวปลอดภัยแล้ว ^ ^

[darkeyes1]

ฮิฮิฮิ  เรื่องเริ่มเข้าสู่ช่วงหวานเจียบ แบบสองเรามีกันและกัน...

จะว่าไปอลันรู้สึกว่าจะแอบเคืองพสุนะเนี้ย
ประมาณว่า  "ก็รู้ว่าไม่ใช่ความผิดนาย  แต่เพราะมีนาย  บอสฉันเลยต้องออกมาโลกภายนอกแล้วเจ้บตัวแบบนี้"

หรือประมาณว่า "ริวเรียนรู้เอาใจใส่นายทุกอย่า รู้แม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆของนาย แต่นาย
ตอนแทนไม่ได้ครึ่งของบอสฉันเลย"

เหอๆ  ที่พล่ามมาทั้งหมดนี่  ไม่ใช่เพราะมีอคติเลยจริงๆนะ  จริงจริ๊ง....
 ไม่ได้อคติที่เด็กน้อยน่ารักอยากริวต้องมาเจ็บหนักเลย

[oilzii]

ปูเสื่อเจ้าค่ะ

[namwaan1992]

ผมส่้งเมล์ไปจองแล้วน๊า~   ><

ได้รับรึยังคับ ?~

[Hachi_an1234]

พี่ไผ่รู้สึกแย่เลยนะเนี้ย... โดนอลันว่าที.. จิงๆอลันคงแค่อยากให้พี่ไผ่ดูแลแล้วก็เอาใจใส่ริวให้มากกว่านี้แหละ...
แต่นะน้องริว...น้องริวเราไม่ช่ายแค่นักร้องคนนึงแล้วนะ.. เป็นถึงเจ้าพ่อตลาดหุ้นด้วยยย.. อิๆๆ เท่มากๆๆ...
อยากรู้จังว่าต่อไปจะเป็นยังไง.. อยากเห็นสองคนเค้าหวานๆให้กัน.. เห้นแล้วกระชุ่มกระช่วย ดีจิงๆ...
แล้วก็อยากให้มีภาค 2 เลยนะเนี้ย.. พี่แต่งเก่งมากๆๆเลยอะ +1 กด like ได้ปะ.. ฮาๆๆๆ..
สนุกๆๆมากๆๆเลยอะพี่...
แต้งส์สำหรับเรื่องดีๆๆน้า..............

[DraCo_SLa13]

อลัน  นายจะประชด  พี่ไผ่  หาอะไรค่ะ

ปล.ฝากตัวเป็นแฟนเรื่องนี้ด้วยนะคะ  มาช้าไปป่าวหว่า +1 จ๊า

[sogato]

ทำไมรู้สึกว่ารอมานาน แต่มันสั้นจังเน้อ ขอยาวๆส่งท้ายหลายๆตอนบ้างนะคะ

[boylove_yj]

 


ริว หายวันหายคืนนะลูกนะ 55+

[oilzii]

ทำไมรู้สึกว่ารอมานาน แต่มันสั้นจังเน้อ ขอยาวๆส่งท้ายหลายๆตอนบ้างนะคะ

 

[Horizon]

มาให้กำลังใจ
 

[pollapat]

มาม่า อืดเต็มท้องเยย 

[amito]

พี่ไผ่พักก่อนเถอะค่ะ อย่างที่บรูซว่า ริวฟื้นขึ้นมาคงยอมให้พี่ไผ่ดูแลคนเดียว

[SweetSmile]

เอิ่ม~อลันพูดตรงจริง ๆ
พี่ไผ่ถึงกับอึ้งไปเลย

ตอนนี้น้องริวปลอดภัยแล้ว
ยังไงก็สู้ สู้ ทั้งพี่ไผ่ทั้งน้องริวเลยนะ

[CHADMM]

ตามมาจากทู้  'นิยายแนะนำ เรื่องนี้ต้องอ่าน!'  ค่า~  ตอนนี้อ่านไป38 ตอนแล้ว ,, เรื่องน่ารักมากๆเลย ริวเหมือนเป็นเด็กขาดความอบอุ่น แถมยังไร้เดียงสามากๆ อ่านแรกๆสงสารริวมากเลย  แต่พอริวพี่ไผ่นี่เปลี่ยนไปเยอะ พี่ก็ตามใจน้องมากเลย ^^  ชอบมากๆ เป็นกำลังใจให้คนแต่งกับคนโพสนะคะ  ,,  ดีใจที่ยังมาทันเปิดจอง เดี๋ยวจะส่งเมลล์ไปนะคะ

ขอบคุณค่า

[nam-nueng]

คิดถึงน้องริว กับพี่ไผ่จัง


อยากบอกว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อ่านจบรอบแรกแล้วจะต้องย้อนมาอ่านอีกรอบนึงเลยค่ะ ชอบภาษา การบรรยายเรื่องราว ดีนะที่เราได้อ่านตอนที่โพสต์ไปใกล้จะจบแล้ว ไม่งั้นอาจลงแดงตายได้


ส่วนเรื่องจองหนังสือ อยากสั่งมากกกกกกอ่านในคอมแล้วปวดตา แต่คงสั่งไม่ได้อ่ะค่ะ เพราะนิยายวาย ถ้าแม่เห็นแย่แน่เลย เง้อออ ~~~  ยังไงรอติดตามตอนต่อไปนะคะ

[zemicolon]

 
 
 
 


คิดถึงใจจะขาดดดด

[Acacha]

คิดถึงด้วย  ขอสครีมก่อนนอน

[tutu]

ยิ่งอ่าน..ยิ่งตื่นเต้น

[oilzii]

 

[Piaanie]

โอนเงินเรียบร้อย ได้รับเมล์ตอบรับแล้ว รออัพเดทชื่อเจ้าค่า คิดถึงน้องริว พี่ไผ่จังเลย

[spring]

ตอนที่ 113



เสียงเอะอะโวยวายปลุกให้พสุสะดุ้งตื่นขึ้นมา  ชายหนุ่มเหลียวไปมองรอบๆ อย่างงุนงง  ก่อนจะลุกพรวดเมื่อเห็นริวกำลังพยายามจะยันตัวขึ้นจากที่นอน


“อย่าครับบอส  เดี๋ยวเลือดออก  หยุดเถอะครับ”  บรูซห้ามแล้วพยายามใช้ผ้าห่มตะครุบตัวริวไว้  เพื่อไม่ให้มือเขาสัมผัสโดนตัวริวโดยตรง 

“ไม่! พี่...พี่เป็นอะไร  พี่ไม่สบายเหรอ  พี่เป็นอะไรมากหรือเปล่า...โอ๊ย!” ริวตัวงอด้วยความเจ็บปวด  เพียงแค่ยันตัวขึ้นจากเตียงแผลก็กระเทือนจนต้องทิ้งตัวลงนอนนิ่งๆ 

“พี่ไม่เป็นไรริว...ริวนอนนิ่งๆ  เดี๋ยวพี่ไปหาเอง”  พสุปลอบร้อนรน  แล้วขยับจะลงจากเตียง  ชายหนุ่มชะงักเมื่อเห็นสายน้ำเกลือที่หลังมือ  เพิ่งรู้ว่าเขาก็โดนให้น้ำเกลือด้วย 


พสุดันเสาน้ำเกลือเข้าไปหาเตียงริวอย่างทุลักทุเล  พอริวยอมนอนนิ่งๆ  บรูซก็ไม่ต้องคอยยึดเด็กหนุ่มไว้อีก  เขาหันมาปิดเครื่องให้น้ำเกลือแล้วปลดสายออก  เพื่อให้พสุเคลื่อนไหวได้สะดวก


“ไหนพี่ว่าพี่ไม่เป็นอะไร  แล้วทำไมต้องให้น้ำเกลือละครับ”  ริวคว้ามือพสุไปกุมไว้แน่นเมื่อชายหนุ่มถึงตัว  เด็กหนุ่มจ้องมองรอยเขียวช้ำรอบผ้าปิดแผลของพสุแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้  ตอนที่ตื่นขึ้นมาครั้งแรกนั้นริวยังไม่รู้ตัวเต็มที่  จึงไม่ทันสังเกตเห็นความบอบช้ำของพสุ 

“คุณพสุมีไข้ครับบอส  แผลที่คิ้วอักเสบ  หมอก็เลยอยากให้นอนพักมากๆ  อีกอย่าง ตั้งแต่มาโรงพยาบาล  คุณพสุก็ทานอาหารได้น้อยมาก  ต้องให้น้ำเกลือถึงจะช่วยให้หายอ่อนเพลียเร็วขึ้น”

“พี่เจ็บมากมั้ย”  ริวไม่สนใจในสิ่งที่บรูซพยายามอธิบาย  เด็กหนุ่มรอเพียงคำตอบจากปากพสุเท่านั้น

“ไม่หรอก  แค่ตึงๆ” พสุบอกเสียงนุ่ม  แล้วบีบมือตอบ  ริวยกมืออุ่นๆ ของพสุขึ้นแนบแก้มแล้วขมวดคิ้วเมื่อพบว่าผิวสัมผัสอุ่นจัดกว่าปกติ

 “แต่หน้าพี่บวมนะครับ...ตัวก็ยังร้อนอยู่เลย”

“พี่ไม่เป็นไรหรอก  ริวล่ะ  เจ็บแผลหรือเปล่า”  พสุถามเพราะสังเกตเห็นอาการนิ่วหน้าตอนสูดหายใจลึกของริว

“ครับ”  เด็กหนุ่มรับคำเสียงแผ่ว  พสุดึงเชือกเสื้อคนไข้ที่เด็กหนุ่มสวมแล้วแหวกดูที่แผล  ชายหนุ่มหน้าเสียเมื่อเห็นรอยเลือดสดๆ  ซึมผ่านผ้าก๊อซออกมา

“คุณบรูซครับ  ริวเลือดออก”

“ผมจะเรียกพยาบาลให้ครับ” บรูซบอกแล้วรีบร้อนออกไป  ทั้งที่ความจริงกดเนิร์สคอลจากในห้องก็ได้  แต่ชายหนุ่มต้องการเปิดโอกาสให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกันตามลำพังบ้าง  ริวจะได้เลิกอาละวาด

“เรียกทำไมก็ไม่รู้  เดี๋ยวก็มาฉีดยาอีก  ริวยังไม่อยากนอนตอนนี้นะ  ริวอยากคุยกับพี่”

“แผลริวเลือดออก  ยังไงก็ต้องให้พยาบาลดูให้ก่อน...แล้วดูสิ  ดิ้นไปดิ้นมา  เลือดไหลย้อนแล้วเห็นมั้ย” พสุเตือนด้วยความเป็นห่วง  พร้อมกับวางมือริวให้ต่ำลง  เพื่อให้เลือดที่ไหลออกมาคาในสายน้ำเกลือไหลกลับเข้าไป  ริวไม่ได้สนใจอาการตัวเอง  เด็กหนุ่มจ้องมองรอยช้ำบนใบหน้าของพสุแล้วนิ่วหน้าด้วยความเจ็บใจ

“หน้าพี่ช้ำด้วย...ถ้าไม่เพราะพี่บังให้ริว  พี่คงไม่เจ็บตัว”

“แค่นี้เอง  ไม่เจ็บเท่าที่ริวโดนยิงหรอกน่า”  พสุลูบมือเด็กหนุ่มเบาๆอย่างเอาใจ


บรูซกลับเข้ามาพร้อมพยาบาล  พอเธอเห็นว่าพสุปลดน้ำเกลือออกแล้วก็หันไปมองหน้าบรูซ  บอดี้การ์ดหนุ่มใหญ่ยักไหล่เหมือนจะบอกว่าเขาไม่มีทางเลือก


“คงเพราะเคลื่อนไหวมากเกินไป  เลือดก็เลยซึมออกมา...ยังดีนะคะที่แผลไม่ฉีก  ไม่อย่างนั้นคงต้องเย็บกันใหม่”  พยาบาลขู่ด้วยสีหน้านิ่งๆ  แล้วหันมามองน้ำเกลือของพสุเป็นเชิงถาม  ชายหนุ่มก็พยักหน้ารับแล้วยื่นแขนให้  เธอจึงต่อสายน้ำเกลือบนหลังมือพสุอย่างเดิม 

“ยังไงคุณก็ต้องพักผ่อนให้มากๆนะคะ”  พยาบาลเตือนพสุซ้ำแล้วออกไปจากห้อง

“พี่...เจ็บมั้ย”  ริวลูบปลายนิ้วพสุเบาๆ  ตายังจ้องที่สายน้ำเกลือบนหลังมือพสุเขม็ง  ชายหนุ่มส่ายหน้าแล้วยกมือข้างว่างขึ้นลูบหัวเด็กหนุ่มเบาๆ

“ไม่หรอก  แผลริวเจ็บกว่าพี่เยอะ  อย่าเคลื่อนไหวมากสิครับ  เดี๋ยวเลือดออกอีก”

“แต่ริวไม่อยากนอนแล้ว”

“อย่าดื้อสิครับ...นอนเถอะ  พักมากๆ แผลจะได้หายเร็วๆรู้มั้ย”

“ริวยังไม่ง่วงนี่...”

“ถ้าริวไม่ยอมนอน  เดี๋ยวพยาบาลเขาฉีดยานอนหลับให้หรอก  ไหนว่าไม่ชอบถูกฉีดยาไง” พสุขู่ยิ้มๆ  แล้วบีบจมูกโด่งเบาๆ เป็นเชิงหยอกเย้า   ริวถอนหายใจเฮือก  หน้างอง้ำ  แต่ก็ยอมนอนนิ่งๆ  ไม่ถึง 5 นาทีเด็กหนุ่มก็หลับสนิท 


พสุได้แต่ส่ายหน้าด้วยความเอ็นดู  ชายหนุ่มนั่งกุมมือริวไว้ไม่ปล่อย  แม้เด็กหนุ่มจะหลับไปแล้วก็ตาม  แต่ฤทธิ์ยาทำให้พสุฝืนอยู่ได้ไม่นานก็ฟุบหลับ  มือยังกุมมือริวไว้แน่นจนบรูซต้องค่อยๆแกะออก


“ผมช่วยครับ”  พอลอาสา  แล้วปราดเข้ามาช้อนตัวพสุขึ้นอุ้มไปวางบนเตียงโดยที่บรูซยังไม่ทันอนุญาต  บรูซ เลื่อนเสาน้ำเกลือตามเพื่อไม่ให้สายน้ำเกลือตึงเกินไป  พอห่มผ้าให้พสุเรียบร้อย  บรูซก็พยักหน้าให้พอลออกไปจากห้อง

“ผมเฝ้าให้มั้ยครับ  หัวหน้าจะได้พักบ้าง” พอลถามอย่างกระตือรือร้น  แต่แล้วรอยยิ้มก็ค่อยๆจางหายไปเมื่อเห็นดวงตานิ่งเย็นของบรูซ

“ไม่ต้องหรอกพอล  ชั้นดูแลเองดีกว่า  อีกอย่าง  บอสไม่คุ้นกับนาย  เกิดอาละวาดขึ้นมา นายจะเอาไม่อยู่”

“ครับ”  พอลรับคำหน้าจ๋อย  แล้วเดินคอตกออกจากห้อง 


บรูซถอนใจยาว  ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าพอลคิดอะไร  เป็นความผิดเขาเองที่มอบหมายหน้าที่อารักขาพสุให้พอล  อายุที่ไล่เลี่ยกัน กับเวลานับปีที่ต้องติดตามดูแลผู้ชายเจ้าเสน่ห์แบบพสุ  จึงไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่พอลจะตกหลุมรักพสุ

พอรู้ว่าทีมบรูซจะตามมาอารักขาพสุกับริวที่อเมริกา  พอลก็แทบจะคุกเข่าอ้อนวอนขอมาด้วย  ยอมทิ้งทีมของตัวเองไว้ที่เมืองไทยเพื่อตามพสุไปทุกหนทุกแห่ง


“บิล”  ร่างที่ซ่อนอยู่ในเงามืดก้าวออกมาราวกับเล่นกล 

“ส่งตัวพอลไปอยู่กับคุณอลัน  แล้วให้เจฟฟรี่มาแทน”

“พอลมันจะยอมเหรอ”

“ไม่ยอมก็ต้องยอม  บอกไปเลยว่าเป็นคำสั่งของชั้น” บรูซเสียงเย็นยิ่งกว่าเดิม  เป็นอันรู้กันว่าเขาเอาจริงแน่ 


พอลมีทางเลือกเพียงสองทาง คือหนึ่ง เชื่อฟังและยอมถูกส่งกลับไปฝึกใหม่  หรือสอง ลาออกไป  เพราะการ์ดที่หลงรักเป้าหมายของตัวเอง  ถือว่าขาดคุณสมบัติพื้นฐาน  เกินกว่าจะได้รับความไว้วางใจให้เป็นการ์ดต่อไป


“ครับ” บิลรับปากแล้วจากไปอย่างรวดเร็วไร้ร่องรอยเหมือนขามา  บรูซ ถอนใจยาวแล้วทรุดลงนั่งบนเก้าอี้ระหว่างเตียงพสุและริว  เขาต้องตัดไฟแต่ต้นลม  ต้องให้แน่ใจว่าทุกอย่างจะยังอยู่ในความควบคุม  จะปล่อยให้ความเห็นอกเห็นใจมาสร้างปัญหาให้ในภายหลังไม่ได้เด็ดขาด


.................................................................


ก่อนสว่างอลันก็ปรากฏตัวเงียบๆในห้องผู้ป่วย  สีหน้าเหน็ดเหนื่อย  แสดงว่าคงเพิ่งเสร็จธุระแล้วตรงดิ่งมาโรงพยาบาลโดยไม่ได้พัก  เขาจ้องมองริวด้วยสายตาอ่อนโยนห่วงใยอยู่ครู่หนึ่ง  ก็หันมาพยักหน้าให้บรูซ  แล้วเหลือบมองพสุแวบเดียวก่อนออกจากห้อง  บิลเดินสวนเข้าไปในห้องแทนทันที  ระหว่างที่บรูซออกมาคุยกับอลันข้างนอก


 “เขาเป็นไงบ้าง”

“น่าสงสารครับ  ห่วงบอสจนไม่ห่วงตัวเอง  ถึงขนาดฝืนฤทธิ์ยานอนหลับจนอาเจียน...ให้พักก็ไม่ยอม  ผมถึงต้องขอให้หมอช่วยฉีดยานอนหลับให้  ไม่งั้นคงทรุดไปแล้ว”

“ก็ควรต้องเป็นอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ  เพราะถ้ากลับกัน  หากคนที่โดนยิงเป็นเขา  ริวคงห่วงแทบคลั่งแน่ๆ”

“คุณอลัน...เด็กสองคนนี้รักกันมากนะครับ...ผมรู้ว่าคุณรักบอสเหมือนลูกแท้ๆ  ถึงเจ็บร้อนแทนไปหมดทุกอย่าง  แต่พสุยังเด็ก  เขาอายุห่างกับบอสไม่กี่ปีเท่านั้น  ถึงจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่ขนาดไหน  เขาก็อาจตัดสินใจพลาดไปบ้าง  แต่เขาทำทุกอย่างด้วยความรักความหวังดีต่อบอสไม่ใช่เหรอครับ...ผมเฝ้าดูพวกเขาอยู่ตลอด  ผมแน่ใจนะว่านอกจากคุณ  คนที่รักและหวังดีกับบอสมากที่สุดก็คือเขา”


อลันเม้มปากแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น  แม้จะไม่พอใจที่ถูกบรูซตำหนิ  แต่เขาก็ให้ความนับถือบรูซในฐานะพี่ชายมากกว่าลูกจ้าง  นอกจากเขา  บรูซเป็นอีกคนที่ดูแลริวมาตลอด  ดูแลมาก่อนที่เขาจะรับผิดชอบริวในฐานะลูกบุญธรรมด้วยซ้ำ 

สำหรับพนักงานคนอื่นๆ  เขาคือนายจ้าง  แต่สำหรับบรูซ  นายจ้างของบรูซคือริวคนเดียวเท่านั้น  แม้ว่าคนจ่ายเงินเดือนให้จะเป็นอลันก็ตาม


“อย่ามองเขาในแง่ร้ายนักเลยครับ...ถึงยังไง เขาก็คือคนที่บอสรักนะครับ” บรูซย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงหนักแน่น  ขณะที่อลันได้แต่ถอนใจเฮือกยาวอย่างหงุดหงิด  รู้  เข้าใจ  แต่ก็ยังไม่วายขุ่นเคืองใจอยู่ดี

“ก็ตามนั้น...ฝากด้วยนะบรูซ  ช่วงนี้ฉันคงไม่มีเวลาเข้ามาบ่อยๆ”

“ครับ”  บรูซรับคำแล้วยืนมองตามหลังอลันอยู่ครู่หนึ่ง  ก่อนจะกลับไปรับหน้าที่ในห้องพิเศษ


...............................................................


ริวตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงพูดคุยกันเบาๆ  เด็กหนุ่มเหลียวไปมองรอบๆ  ก็พบว่าเตียงพสุถูกรูดม่านไว้โดยรอบ  บรูซขยับเข้ามาใกล้ทันทีที่เห็นริวตื่น


“รูดม่านรอบเตียงโน้นทำไม”  ริวถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“พยาบาลเช็ดตัวให้คุณพสุอยู่ครับบอส”

“เช็ดทำไม  ใครอนุญาต!”  ริวกระชากเสียงห้วนด้วยความขุ่นเคือง  เช็ดตัวก็แปลว่าพยาบาลต้องได้เห็นพสุเปลือยอย่างนั้นเหรอ?...ทำไมคนอื่นถึงชอบมาแตะต้องของๆเขากันนัก

“จำเป็นครับ  คุณพสุยังมีไข้และอ่อนเพลียมาก  ต้องเช็ดตัวให้ไปก่อน  ไว้ร่างกายแข็งแรงกว่านี้  หมอถึงจะยอมให้อาบน้ำเองครับ”

“หมายถึงชั้นด้วยสินะ” ริวถามเสียงหลง  เพิ่งรู้ตัวว่าเขาเองก็ถูกเช็ดตัวตอนที่หลับอยู่เหมือนกัน

“ครับ”


ริวหน้าบึ้งด้วยความไม่พอใจ  แม้จะเห็นแล้วว่าพยาบาลที่มาเช็ดตัวให้  เป็นสตรีสูงวัยแล้ว  แต่เด็กหนุ่มก็ยังไม่วายหงุดหงิดใจอยู่ดี


“ลากเตียงชิดกันได้มั้ย” ริวถามทันทีที่พยาบาลออกไปจากห้อง  แต่บรูซส่ายหน้าช้าๆ

“คงไม่ได้ครับ...ติดอุปกรณ์พวกนี้” บรูซชี้ไปที่อุปกรณ์ช่วยชีวิตข้างเตียงริว

“งั้นก็ขยับเตียงโน้นมาสิ”

“ถ้าไปขยับเตียงตอนนี้  เกรงว่าจะทำให้คุณพสุตื่นนะสิครับ”

“โน่นก็ไม่ได้นี่ก็ไม่ได้  อะไรนักหนา”  ริวเริ่มอาละวาด  แต่ไม่กล้าเสียงดัง  เพราะเกรงพสุจะตื่นอย่างที่บรูซขู่ไว้

 “คุณพสุห่วงบอสมากนะครับ  เมื่อคืนก็นั่งเฝ้าจนฟุบหลับอยู่ข้างเตียง  นี่ถ้าตื่นคงมานั่งเฝ้าไม่ยอมกลับไปนอนอีก  ตอนนี้ร่างกายเขายังไม่แข็งแรงนัก  ควรจะได้พักมากๆ  จริงมั้ยครับบอส” บรูซเตือนยิ้มๆ  จับทางได้แล้วว่าถ้าอยากให้ริวทำอะไร  ต้องยกเรื่องพสุมาอ้าง  เพราะริวให้ความสำคัญกับพสุมากเสียจนไม่กล้าดื้อ  ถ้ารู้ว่าสิ่งนั้นจะกระทบกระเทือนถึงพสุ

“รู้แล้ว!” ริวกระแทกเสียงเบาๆ  แล้วดึงผ้าห่มขึ้นคลุมถึงคอ  สายตาจับจ้องอยู่แต่ใบหน้าซีดเซียวของพสุด้วยความเป็นห่วง  แม้จะอยากจับมือ  อยากกอดพสุแค่ไหน  แต่เด็กหนุ่มก็ไม่กล้าเอาแต่ใจ  เพราะห่วงว่าพสุจะไม่สบายหนักกว่าเดิม  เด็กหนุ่มนอนมองพสุจนผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว  มารู้สึกตัวอีกครั้งก็พบว่าพสุมานั่งอยู่ข้างเตียงเขาแล้ว

“พี่...เป็นไงบ้าง”  ริวถามเสียงแหบเบา  พสุส่งยิ้มให้แล้วปรับเตียงให้ตั้งขึ้น  ก่อนจ่อหลอดน้ำถึงปาก  ริวรีบดื่มทันทีด้วยความกระหาย  เด็กหนุ่มหน้าแหยเมื่อรู้ว่าเป็นน้ำอุ่น  แต่ความหิวทำให้จำต้องฝืนกินจนหมดแก้ว

“ริวไม่ชอบ...”

“พี่รู้ครับ  ว่าริวไม่ชอบน้ำอุ่น  แต่น้ำอุ่นๆจะช่วยขับเสมหะ  บรรเทาอาการระคายคอดีกว่าน้ำเย็นนะ” พสุปลอบแล้วลูบแก้มที่ระคายด้วยไรหนวดเบาๆ  ชายหนุ่มสะดุ้งเมื่อริวฉวยมือเขาไปจูบแล้ววางแปะไว้บนอก  พสุรีบหันไปมองทางที่บรูซนั่งอยู่  แต่พบกับความว่างเปล่า  จึงลอบผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก

“หิวมั้ย...”

“ไม่ครับ  แต่แสบท้อง”


น้ำหวานชงอุ่นๆ  ถูกนำมาเปลี่ยนแทนน้ำอุ่นธรรมดา  ถึงจะไม่ชอบ  แต่ในเมื่อคนป้อนถึงปากเป็นพสุ  ริวก็ไม่กล้างอแง  เด็กหนุ่มกินน้ำไปมองหน้าคนป้อนไป  เห็นสายตาอ่อนโยนห่วงใยจากพสุ  อาการหงุดหงิดขุ่นเคืองก็ปลิวหายไปอย่างง่ายดาย  ริวถือโอกาสลูบแก้ม  จูบมือเบาๆ  ซึ่งชายหนุ่มก็ไม่ได้ปฏิเสธ  แต่เมื่อบรูซเปิดประตูเข้ามา พสุก็รีบดึงมือริว ออกจากแก้ม  มากุมไว้แทน

ตอนแรกริวก็ขุ่นใจที่บรูซเข้ามาขัดจังหวะ  แต่เมื่อเห็นบิลตามหลังบรูซเข้าไปจัดของรอบๆเตียงพสุโดยไม่ต้องสั่งซ้ำเด็กหนุ่มก็หายขุ่นเคือง 

“ทำอะไรกันครับคุณบรูซ”  พสุถามงงๆ  เมื่อเห็นบอดี้การ์ดของริวจัดข้าวของระหว่างสองเตียงออกจนหมด  แล้วเลื่อนเตียงของเขาขยับเข้ามาจนเกือบชิดกับเตียงของริว

“อยู่ห่างๆพี่แล้วริวเหงานี่ครับ” ริวบอกเสียงอ้อนๆ  เพราะบรูซกับบิลเลื่อนเตียงเสร็จก็ออกไปจากห้องทันที 

“ริว...มันไม่เหมาะนะ  ถ้าหมอหรือพยาบาลเข้ามาเห็นเขาจะว่ายังไง”

“ริวอยากอยู่ใกล้ๆพี่นี่นา...แต่ถ้าพี่ไม่พอใจ  ริวให้เขาเลื่อนกลับที่เดิมก็ได้ครับ” สีหน้าหงอยๆ ตาเศร้าสร้อยของเด็กหนุ่มทำให้พสุใจอ่อนได้ตามเคย  ชายหนุ่มลูบแก้มนุ่มอย่างอ่อนโยนและเอาใจ

“ไม่ต้องหรอก...ช่างเถอะ  เลื่อนมาแล้วนี่  เดี๋ยวคุณบรูซกับคุณบิลเขาจะว่าเอา”

“พี่ไม่โกรธริวนะ”

“ไม่โกรธหรอกครับ  ถ้าริวจะยอมนอนซะที  ดูสิ ตาปรือขนาดนี้ยังฝืนอยู่อีก”

“นอนก็นอนครับ  แต่พี่อย่าเพิ่งปล่อยมือริวนะ  ให้ริวหลับก่อนนะ  อย่าเพิ่งไปไหน”

“ครับ  พี่รู้แล้ว  รับรองว่าพี่จะจับมือริวไว้แน่นๆเลย  นอนซะนะ”


เพราะเตียงอยู่ห่างกันเพียงโต๊ะเล็กๆ คั่น  พอริวหลับพสุก็กลับขึ้นบนเตียงตัวเองได้สบายๆ  ไม่ต้องคอยลากเสาน้ำเกลืออีก  ชายหนุ่มหลับไปจนบ่ายคล้อย  มารู้สึกตัวตอนที่พยาบาลเข้ามาปลดน้ำเกลือและทำแผลให้ใหม่


“แผลแห้งดีมากเลยค่ะ  น่าอิจฉาคนหนุ่มสาวตรงนี้แหละ  เจ็บป่วยอะไรก็ฟื้นตัวเร็ว”  พยาบาลสูงวัยบอกยิ้มๆ  แล้วเก็บอุปกรณ์ทำแผลออกไป  เธอไม่ทักสักคำเรื่องที่เตียงเลื่อนมาจนแทบชิดกัน  ทำให้พสุโล่งอกแม้จะยังรู้สึกเขินอยู่บ้างก็ตาม

   พสุเพิ่งรู้ตัวว่าหิวตอนที่อาหารเย็นหน้าตาน่ากินถูกยกเข้ามาก่อนเวลา  แม้จะเจริญอาหารแค่ไหน  แต่ชายหนุ่มก็จัดการกับอาหารชุดเต็มยศขนาดนี้ไม่หมดอย่างแน่นอน  พสุชะงักเมื่อเห็นว่าอาหารของริวมีเพียงซุบน้ำใสถ้วยเดียว  ถึงจะเข้าใจว่าหลังผ่าตัด  ริวต้องกินแต่อาหารแบบนี้  แต่ก็อดสงสารไม่ได้  จึงขอร้องให้บรูซยกถาดของเขาออกไปก่อนที่ริวจะตื่นขึ้นมาเห็น

   และเป็นไปอย่างที่คาด  ริวกินซุปไปเพียง 2-3 คำก็เบือนหน้าหนี  เด็กหนุ่มไม่ชอบอาหารประเภทนี้  แต่ที่ฝืนกินเพราะแสบท้องจนทนไม่ไหว  พสุจึงต้องชงน้ำหวานให้ริวกินแทน 


   “พี่หายไข้แล้วเหรอครับ?” ริวถามเมื่อสังเกตเห็นว่าพสุไม่ต้องให้น้ำเกลืออีกแล้ว

“ดีขึ้นแล้วล่ะ  กินอาหารได้ปกติแล้ว”

“ดีจัง...ริวห่วงพี่แทบแย่...แล้วแผลที่คิ้วละครับ  ยังเจ็บอยู่ใช่มั้ย”

“ไม่หรอก  จริงๆถ้าไม่ไปถูกก็ไม่เจ็บแล้วล่ะ  แต่...รอยช้ำมันยังชัดอยู่น่ะ”


พสุตอบแล้วขยับผ้าห่มขึ้นคลุมให้ถึงอก  ยังไม่ทันถอยมานั่ง  ริวก็คว้ามือเขาไว้


“ริวคิดถึงพี่จัง”

“อะไร...คิดถึงได้ไง  พี่ก็อยู่กับริวตลอดนี่” พสุตอบขำๆ  แล้วชำเลืองมองไปทางบรูซ  ก็พบว่าเขาออกไปจากห้องแล้ว  จึงลอบผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก 

“ก็คิดถึงนี่นา” ริวทำเสียงงอแง  แล้วยกมือพสุขึ้นหอม  ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ  ปล่อยให้ริวจูบมือเขาเล่น ขณะที่อีกมือก็จับปอยผมที่เริ่มยาวของเด็กหนุ่มให้พ้นแก้มเซียว

“แล้วจะให้พี่ทำไงครับ  นั่งจับมือริวไว้จนกว่าริวจะหลับดีมั้ย”

“ริวก็อยากให้เป็นอย่างนั้น  แต่...ไม่เอาดีกว่า  ถ้าพี่ไม่พักมากๆเดี๋ยวไข้กลับจะทำไงละครับ  ริวไม่อยากเห็นพี่ต้องให้น้ำเกลืออีกแล้ว” คำตอบของริวทำให้พสุตื้นตัน  ไม่ว่าจะเอาแต่ใจตัวเองแค่ไหน  แต่สุดท้ายสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับริวก็ยังเป็นเรื่องของเขาอยู่ดี  แม้จะนึกอยากจูบแก้มเพื่อให้รางวัล  แต่ก็ติดตรงที่บรูซอาจจะเปิดประตูเข้ามาได้ตลอดเวลา  ทำให้พสุไม่กล้าทำอย่างที่ใจคิด

“งั้นจะทำไงดีละครับ”

“จริงๆ พี่ก็นอนเตียงโน้น  แล้วจับมือริวไว้ก็ได้”

“ก็ดีนะ”  พสุตอบรับแล้วเลื่อนตัวขึ้นไปบนเตียงของตัวเอง 

“ฝันดีครับ”

“พี่ด้วยนะครับ  ฝันดี  ฝันถึงริวคนเดียวนะ”

“คร้าบ” พสุรับคำแล้วหัวเราะเบาๆ  แต่มือของทั้งคู่ยังจับกันไว้  แม้ว่าจะหลับไปแล้วก็ตาม


................................................................................

[SuSaya]

เข้ามาจิ้ม...ดีใจอ่ะ ในที่สุดก็ได้อ่านต่อ

....................

เมื่อไหร่ริวจะหายแล้วได้กลับไทยซักทีเนี่ย...คุณอลันก็ใจร่ม ๆ นะคะ เรื่องมันแล้วไปแล้วตอนนี้พสุก็รักแล้วก็ตามใจน้องริวทุกอย่างแล้ว

[Namioto]

อ้า..จิ้มไม่ทัน


อลันน่ะ ขี้หวงจริ๊ง


ส่วนพอลนี่ เหมือนจะนำมาซึ่งปัญหาเลย อูวอา รอคอยตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อครับ 

[Hachi_an1234]

พสุมีเสน่จิงๆๆ พอลถึงกับหลงเลยอะ.. แต่ยังไงพี่ไผ่ก็คือคนของริวนะ.. ห้ามยุ่งเด็ดขาดด...
น้องริวนี่เชื่อฟังกับพี่ไผ่คนเดียว... ฮาๆๆ.. เป็นบอสของทุกคนแต่เป็นเด็กน้อยน่ารัก ตัวใหญ่ของพี่ไผ่..
รักน้องริวกับพี่ไผ่จัง.. พี่ไผ่ดูแลริวดีๆๆๆนะจ๊ะ..
อลันเปิดใจให้พี่ไผ่ด้วยนะ... ยังไงไผ่ก็คือคนที่ริวรัก.. แล้วพี่ไผ่ก็ดูแลริวจากใจจิงน้า....
รีบมาต่อเร็วๆๆนะฮับ.. อยากอ่านมากๆๆอะ....

[iranen]

หวานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อลันพึ้งรู้สึกตัวว่าต้องเป็นพ่อที่หวงลูกที่จะออกจากอ้อมอก
เลยต้องแสดงออกเพื่อให้รู้ว่าพี่ไผ่รักจริงหวังแต่ง
แล้วงานที่เมืองไทยละเป็นไงบ้าง
แต่หลายตอนมานี้ไรเตอร์ใจร้าย
แต่ละตอนสั้นมากเลย
จะแกล้งให้คนอ่านลงแดงเพราะความอยากรู้แน่เลย
 

[iota]

ห่วงหาแลอาทรกันจริงคู่นี้ (คนอ่านยิ้มแก้มปริก)
ส่วนที่อลันไม่พอใจ พสุ นี่เกิดจากความอิจฉาที่มีอยู่ในใจหรือเปล่าครับ
ที่เห็นริวคนที่ตัวเองดูแลมาตั้งแต่เด็ก ให้ความสนใจพี่ไผ่มากกว่าตัวเอง
+1 พร้อมกอดน้องริวกับพี่ไผ่แน่นๆ :กอด1:ให้หายคิดถึง

[qq_oo]

น่ารัก
แต่ว่าพสุก็ยังห่วงภาพลักษณ์อยู่ดี 

[namwaan1992]

โอ้ย~    หวานจับจิตจับใจเหลือเกิ๊นๆ

'อั้ยยะ~  อลันขี้หวงง่าว ^^'   

[KaorPaor]

น่ารักกันทั้งค่เลย