หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[£.Ma|e¥]

คิดถึงหนูริว 
เข้ามาโหยหวนเสร็จแล้วก็จรลีจากไปอย่างเงียบๆ .......
......
ซะเมื่อไหร่
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด อยากอ่านค่าๆๆ อ๊ากกกๆ  (ท่าจะบ้าแล้วตู =_=;)
ง่องแง่งๆๆ โฮกกฮากก 5555+ ล้อเล่นค่ะ ขำๆ เดี๋ยวจะเงียบเกินไป อ่ะคึๆ

[oilzii]

 

[coffin]

น้องริวกับพี่ไผ่น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[spring]

มาแล้วจ้าาาา

ใครที่เมล์ไปจองหนังสือกับป้าแกเพิ่ม รอซักพักนะจ๊ะ เดี๋ยวแกคงแจ้งรายชื่อเพิ่ม

ป้าเค้าอยู่ชนบท ต้องส่ง e-mail ทางนกพิราบ เลยนานไปหน่อยจ้า 


***************************

ตอนที่ 114



เช้าวันนี้พสุตื่นขึ้นมาด้วยอาการสดชื่น ไข้เขาลดจนเกือบเป็นปกติเพราะได้รับการพักผ่อนอย่างเต็มที่  ตรงข้ามกับริวที่แม้จะไม่มีเลือดซึมบริเวณบาดแผลแล้ว  แต่เด็กหนุ่มกลับมีอาการไข้แทน  ถึงจะเป็นอาการไข้ต่ำๆ  แต่ก็ส่งผลให้เด็กหนุ่มเบื่ออาหารและหงุดหงิดมากกว่าเดิม


“ริวไม่กินซุป  ริวจะกินต้มเลือดหมู”  ริวเบือนหน้าหนีทันทีที่เห็นถ้วยซุปถูกยกเข้ามา

“ริวครับ...ที่นี่ไม่ใช่เมืองไทยนะ  จะไปหามาจากไหน” พสุถามอย่างอ่อนใจปนขำ

“ร้านอาหารไทยก็มีเยอะแยะ”

“พี่รู้...แต่ไม่รู้จะมีต้มเลือดหมูขายหรือเปล่านี่สิ”

“ก็ริวไม่กินซุป  ริวจะอ้วกแล้ว” ไม่แค่ปฏิเสธ  ริวยังใช้มือหนึ่งบีบจมูก  อีกมืออุดปาก  ราวกับว่าจะอาเจียนออกมาตอนนี้  ทำเอาพสุอดหัวเราะไม่ได้

“โอเคไม่กินก็ไม่กิน...แต่ตอนนี้ริวต้องกินอาหารอ่อนๆ ก่อนนะครับ  ร่างกายเพิ่งฟื้นตัว  ยังกินอาหารหนักๆ ไม่ได้” พสุปลอบแล้วหยิบถาดอาหารของริวออก  บรูซปราดเข้ามารับไปส่งให้คนที่รออยู่หน้าห้อง

“แล้ว...จะกินอะไรดี  คิดเมนูได้หรือยัง” พสุถามเสียงอ่อนอย่างเอาใจ

“ริวอยากกินข้าวต้มหมู  พี่ทำให้ริวหน่อยสิครับ” ริวแทบเขย่าแขนอ้อนพสุ 

“แต่เราไม่มีครัว  พี่คงทำให้ริวไม่ได้  เอาเป็นว่าเดี๋ยวสั่งจากร้านอาหารไทยมาก็แล้วกันนะ”

“จะอร่อยเหมือนที่พี่ทำหรือเปล่า”

“ร้านอาหารเชียวนะ เขาต้องทำอร่อยกว่าพี่อยู่แล้วล่ะ”  พสุปลอบแล้วหันไปจดรายการให้บรูซ  ชายหนุ่มย้ำไปว่าห้ามใส่ต้นหอมเด็ดขาด  เพราะริวเกลียดกลิ่นต้นหอม  พอบรูซออกไปการ์ดอีกคนก็สวนเข้ามาทันที 

“อรุณสวัสดิ์ครับบอส  อรุณสวัสดิ์ครับคุณพสุ  ผมเจฟฟรี่ครับ”  เจฟฟรี่แนะนำตัวแล้วยื่นมือมาให้พสุ  พสุขยับจะยืนขึ้นแต่ริวยึดมือเขาไว้แน่น  ครั้นจะยื่นมือให้เจฟฟรี่จับเด็กหนุ่มก็ไม่ยอมปล่อยมือเขาเป็นอิสระ

“ห้ามจับ!” ริวตวาดการ์ดคนใหม่เสียงขุ่น  ทำให้มือที่ยื่นมาหาพสุชะงักแล้วหดกลับไปอย่างรวดเร็ว  แต่รอยยิ้มแจ่มใสของเจฟฟรี่ยังคงเกลื่อนหน้าเหมือนเดิม

“เอ่อ...ยินดีที่ได้รู้จักครับ”   พสุค้อมศีรษะทักอีกฝ่ายด้วยสีหน้าจืดเจื่อน  แม้จะหันมาขึงตาใส่  แต่ริวก็ยังทำไม่รู้ไม่ชี้  ไม่ยอมปล่อยมือเขาเสียอย่างนั้น

“ผมมีอะไรมาฝากบอสด้วย” เจฟฟรี่บอกเสียงใสไม่ได้ขุ่นเคืองแต่อย่างใด  เขาชินเสียแล้วกับนิสัยริว  เพราะเคยทำหน้าที่อารักขาริวกับอลันช่วงที่ริวไปเรียนขับรถอยู่เป็นเดือน  เจฟฟรี่เป็นคนร่าเริง  อารมณ์ดีตลอดเวลา  และชอบรถ ชอบความเร็วเหมือนริว  ทำให้เด็กหนุ่มดูสนิทกับเขามากกว่าการ์ดคนอื่นๆ  ถ้าไม่เพราะเขามีครอบครัวแล้ว  อลันคงส่งเขาไปอารักขาริวที่เมืองไทยเหมือนบรูซ

“อะไร?”  ริวถามแล้วขมวดคิ้วมองกล่องหนังสีน้ำตาลอ่อนขนาดใหญ่ตรงหน้า  ท่าทางหงุดหงิดของเด็กหนุ่มทำให้พสุไม่สบายใจ  เพราะเกรงว่าจะสร้างความไม่พอใจให้ผู้มาใหม่  ชายหนุ่มบีบมือที่ยึดมือเขาไว้แน่นเบาๆ  ริวจึงเลิกทำหน้าบึ้ง  เด็กหนุ่มขยับตัวแล้วนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ

“เจ็บอ่า...พี่แกะให้ริวหน่อยสิครับ”


พสุพยักหน้าแล้วเหลือบไปมองเจฟฟรี่เป็นเชิงขออนุญาต  ก่อนจะเปิดกล่องหนังออก  ข้างในเป็นกล่องพลาสติกใส  ใส่โมเดลรถสปอร์ตขนาดเล็กจิ๋วที่มีรายละเอียดเหมือนรถจริงทุกประการ  ขนาดคนไม่สะสมโมเดลอย่างพสุยังตื่นตากับความสวยของมัน  แล้วริวที่ชอบรถเป็นทุนเดิมอยู่แล้วมีหรือจะไม่ชอบใจ  เด็กหนุ่มยิ้มออก  จ้องมองรถแต่ละคันด้วยดวงตาเป็นประกาย 


“ทุกชิ้นส่วนแกะออกมาได้หมด  ทำจากวัสดุที่ใกล้เคียงกับของจริงมากที่สุดเลยนะครับบอส”

“พี่แกะออกมาดูหน่อยสิครับ  ริวอยากเห็น” ริวพูดภาษาไทยกับพสุตลอดเวลา  ไม่สนใจว่าการ์ดของเขาจะฟังออกหรือไม่  ตอนที่บรูซอยู่นั้นไม่มีปัญหาเพราะพสุรู้ว่าบรูซฟังภาษาไทยออก  แต่กับการ์ดคนใหม่  พสุไม่แน่ใจว่าเจฟฟรี่จะเข้าใจหรือเปล่า


ชิ้นส่วนเล็กจิ๋วดูบอบบางจนพสุไม่กล้าแกะ  ชายหนุ่มหันไปมองหน้าเจฟฟรี่เพื่อขอความช่วยเหลือ  แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มเฉย  ถึงจะฟังภาษาไทยไม่ออก  แต่เจฟฟรี่ก็พอจะเดาได้ว่าริวต้องการอะไร  ที่เขาทำเฉยไม่ช่วยพสุเพราะรู้ดีว่าริวไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้มากนัก  เป็นกฏหลักของการ์ดทุกคนที่จะไม่เข้าใกล้ริวเกินความจำเป็น  ไม่ต้องพูดถึงเรื่องแตะตัวริว  เพราะเด็กหนุ่มเกลียดสัมผัส  และดูท่าทางว่ากฎห้ามเข้าใกล้  ห้ามแตะต้องตัวนี้  จะมีผลบังคับใช้ไปถึงพสุด้วยเขาถึงต้องรักษาระยะห่างไว้

สุดท้ายพสุก็ต้องแกะชิ้นส่วนเล็กๆ ออกให้ริวดูจนพอใจ  ชายหนุ่มแอบถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อบิลกลับเข้ามาพร้อมอาหารเช้าของริว  พสุปรับเตียงไฟฟ้าขึ้นเพื่อให้ริวนั่งกินอาหารได้ถนัด  ปล่อยให้เจฟฟรี่จัดการกับกล่องโมเดลเพราะเขาคงไม่สามารถประกอบคืนได้เหมือนเดิม


“พี่ป้อนริวหน่อยสิครับ” ริวอ้อนด้วยสายตาวิงวอน 


พสุอึกอักแล้วเหลียวไปมองเจฟฟรี่  เห็นอีกฝ่ายก้มหน้าก้มตาประกอบโมเดลโดยไม่สนใจพวกเขา  ถึงได้กล้าตักข้าวต้มป้อนริว  แต่เพียงคำเดียวเด็กหนุ่มก็นิ่วหน้าแล้วเบือนหนีเมื่อพสุตักคำที่สองป้อนถึงปาก


“ไม่อร่อยเลยครับ  ไม่เชื่อพี่ลองกินสิ”  พสุลองชิมข้าวต้ม  ก็พบว่ารสชาติกลมกล่อมดี 

“ก็อร่อยดีนะริว” ชายหนุ่มยืนยันแล้วตักข้าวต้มป้อนถึงปาก  แต่ริวไม่ยอมกิน

“พี่กินกับริวนะ”

“เอ่อ...แต่...” พสุอึกอัก  เพราะไม่อยากแย่งข้าวต้มริวกิน  และอีกอย่าง  คงดูไม่เหมาะที่เขากับริวจะกินอาหารจานเดียวกัน

“เห็นมั้ย  ถ้าอร่อยทำไมพี่ไม่กินล่ะ”

“มันไม่ใช่ไม่อร่อย  แต่ถ้าพี่กินด้วย  ริวจะไม่พอกินนะสิ” พสุบอกเสียงเบาลง  และเผลอเหลือบมองทางเจฟฟรี่อย่างไม่สบายใจนัก

“พอ...ข้าวเยอะแยะ  ริวกินคนเดียวไม่หมดหรอก นะครับ...น๊า” ริวทำเสียงออดๆ  แล้วทำท่าจะดึงมือพสุไปหอม  ชายหนุ่มรีบกระตุกมือหนีเพราะเกรงว่าเจฟฟรี่จะเห็นเข้า

“ครับๆ  ก็ได้”  พสุเลยจำใจต้องกินข้าวต้มชามเดียวกับริว   เด็กหนุ่มยิ้มรื่นอย่างพอใจ ขณะที่พสุคอยเหลียวมองเจฟฟรี่อย่างกระดาก


เจฟฟรี่ก้มหน้าลงยิ้มกับชิ้นส่วนโมเดลในมือ  นึกอยู่แล้วว่าสุดท้ายพสุก็คงขัดใจบอสของเขาไม่ได้อีกคน  ถึงจะฟังไม่ออกว่าทั้งคู่คุยอะไรกัน  แต่ท่าทางพสุจะโดนอ้อนหนักแน่  เพราะขนาดไม่ป่วย  ริวยังเอาแต่ใจจนพวกเขาหัวปั่นกันมาหมดแล้ว  คราวนี้ไม่สบายด้วยคงอ้อนจนพสุกระดิกตัวไปไหนไม่ได้แน่ๆ

หลังจากอาหารเช้าผ่านไป  พสุก็ต้องทำหน้าที่พยาบาลจำเป็น  เช็ดตัวลดไข้ให้ริว  เพราะตั้งแต่รู้ตัวเด็กหนุ่มก็ไม่ยอมให้พยาบาลถูกตัวอีก  ระหว่างที่ริวเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเจฟฟรี่ก็ต้องออกไปรอนอกห้อง  เพราะริวไม่ยอมให้เขาอยู่ในห้องระหว่างที่พสุเช็ดตัวให้

ผิวขาวๆ ซับสีชมพูระเรื่อด้วยพิษไข้  ยิ่งเห็นผ้าพันแผลบริเวณที่ถูกยิง  ทำให้พสุยิ่งสงสารและใจหาย 


“เจ็บมากมั้ย” พสุถามพลางเช็ดรอบๆ บริเวณที่พันผ้าอย่างเบามือ  เพราะเกรงว่าจะกระเทือนบาดแผล

“เจ็บครับ  หายใจยังเจ็บเลย”

“อดทนหน่อยนะครับ  พอยาออกฤทธิ์คงช่วยลดอาการอักเสบได้”


พสุเช็ดตัวให้ริวเสร็จก็เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ให้  พอแต่งตัวให้ริวเสร็จเด็กหนุ่มก็คว้าแขนเขาไว้


“พี่..กอดริวหน่อยสิ”

“เอ่อ...เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นนะสิ”

“ไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอก  นะครับ...น๊า” 

พสุเหลียวมองประตูอย่างลังเล  แต่พอริวทำเสียงออดๆ  ชายหนุ่มก็ใจอ่อน  พสุอ้อมไปยืนด้านที่ไม่มีบาดแผลแล้วสวมกอดเด็กหนุ่มอย่างระมัดระวัง  ริวทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดไปในอ้อมแขนของพสุ  เด็กหนุ่มซุกหน้ากับซอกคออุ่นแล้วสูดกลิ่นหอมๆ ของอีกฝ่ายเข้าไปเต็มปอด  ริวสอดมือเข้าไปลูบไล้แผ่นหลังใต้เสื้อคนไข้ของพสุเบาๆ  ซึ่งชายหนุ่มก็ไม่ได้ห้ามปรามทำให้ริวยิ่งได้ใจ


“พี่...ริวอยากนอนแล้ว”  ริวบอกเสียงอ่อยๆ  แต่ดวงตาเป็นกายวาววับ  พอพสุจัดท่าให้นอน  เด็กหนุ่มรั้งต้นคอพสุให้ก้มลงมาหาจนชายหนุ่มเสียหลักล้มลงมาบนอก  ดีว่าเป็นด้านที่ไม่มีแผล  พสุรีบยันตัวขึ้นอย่างร้อนรนเพราะกลัวริวจะเจ็บแต่เด็กหนุ่มรั้งต้นคอเขาไว้แน่น

“ริว...เล่นอะไรอย่างนี้  เกิดพี่ไปกระแทกโดนแผลจะทำไง”

“ก็ริวอยากจูบพี่นี่นา...ตั้งแต่ริวถูกยิงจนป่านนี้พี่ยังไม่จูบริวเลยนะ”

“ก็บอกดีๆ สิครับ  อย่าเล่นพิเรนทร์แบบนี้อีก”

“ครับ...”  ริวรับคำหน้าม่อย  เด็กหนุ่มยอมปล่อยพสุแต่โดยดี  อาการเงื่องหงอยเหมือนเด็กถุกดุทำให้พสุใจอ่อนยวบ  ชายหนุ่มก้มลงจูบแก้มเนียนเบาๆ  แล้วเลื่อนปากไปปิดปากหยักบางไว้  ปากนุ่มเผยอรับและลิ้นอุ่นก็เป็นฝ่ายแทรกเข้ามาในปากเขาก่อน  เด็กหนุ่มกอดเกี่ยวลิ้นกับลิ้นของพสุอย่างกระหาย  ต่างโลมลูบ  หยอกเย้า  และดูดกลืนปลายลิ้นของอีกฝ่ายอย่างไม่รู้เบื่อ  ทั้งที่อยู่ด้วยกันตลอดเวลา  แต่กลับรู้สึกโหยหากันและกันจนการผละปากออกจากกันแทบเป็นความเจ็บปวด 

“เฮ้อ! เมื่อไหร่แผลจะหายก็ไม่รู้  ริวอยากกอดพี่จะแย่แล้ว”  ริวบ่นเบาๆ  ใบหน้าแดงซ่านด้วยความต้องการ

“เจ็บขนาดนี้ยังมีอารมณ์ทะลึ่งอีกนะเรา” พสุบ่นขำๆ  แล้วลูบผมนุ่มเล่นเพื่อปลอบประโลม


เสียงเคาะประตูเหมือนเป็นสัญญาณเตือนให้ทั้งคู่รู้ตัวก่อน  พสุนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียงของริว  ขณะที่เด็กหนุ่มหน้าบึ้งตึงอย่างไม่ค่อยพอใจที่ถูกขัดคอ เจฟฟรี่เปิดประตูแล้วเดินนำเข้ามาก่อน  หมอและพยาบาลสูงวัยที่เคยพาพสุไปทำแผลตามหลังเขามาติดๆ ใบหน้าใจดีของเธอทำให้สีหน้าบึ้งตึงของริวคลายลงอย่างไม่รู้ตัว  หลังจากตรวจดูแผลของริวและวัดไข้แล้ว  หมอก็สั่งเพิ่มยาบางตัวเพื่อลดอาการอักเสบและสั่งน้ำเกลือต่อไปอีก  ขณะที่พสุนั้นไม่มีไข้แล้วแต่ต้องไปทำแผลทุกวันจนกว่าจะตัดไหมได้  พอหมอกับพยาบาลออกไป  ริวก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่  แต่พอเห็นเจฟฟรี่ยังนั่งประกอบโมเดลอยู่ในห้องเด็กหนุ่มก็หน้าบึ้งอีกครั้ง


“ออกไปประกอบที่อื่นได้มั้ยเจฟฟรี่”

“ไม่ได้ครับบอส  ผมต้องเฝ้าอยู่ในนี้”

“ทำไมต้องอยู่ในนี้  ไปเฝ้าหน้าห้องก็เหมือนกันนั่นแหละ”

“เพื่อความปลอดภัยครับ”  เจฟฟรี่ตอบยิ้มๆ  แล้วยกกล่องใส่โมเดลที่ประกอบเสร็จแล้วไปวางที่โต๊ะข้างเตียงริว

“บอสอยากดูคันอื่นมั้ยครับ  ผมจะแกะออกมาให้ดู”

“ไม่”

“ครับ”


พสุมองท่าทางหงุดหงิดของริวอย่างไม่สบายใจ  ชายหนุ่มรอจนการ์ดของริวไปนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่เก้าอี้รับรองมุมห้อง  ถึงดึงมือริวมาลูบเบาๆ  สีหน้าบึ้งตึงค่อยคลายลง  อุณหภูมิที่ค่อนข้างสูงกว่าปกติทำให้พสุต้องแตะหลังมือบนหน้าผากเด็กหนุ่มเพื่อวัดไข้


“ริวตัวอุ่นๆ นะ  ปวดหัวมั้ย”

“ปวดครับ  เจ็บแผลด้วย” ริวรีบอ้อน  จริงๆ แค่เจ็บแผลเวลาขยับตัวเท่านั้นไม่ได้ปวดหัวแต่อย่างใด  แต่ถ้าบอกแบบนี้พสุก็จะยิ่งตามใจเขา  ไม่ว่าขออะไรก็จะยอมหมดทุกอย่าง

“งั้นก็นอนพักนะครับ  อีกสักพัก  พอยาออกฤทธิ์คงจะดีขึ้น”

“แต่ริวไม่อยากนอน  มีคนอื่นอยู่ด้วยแบบนี้ริวไม่ชอบเลย”

“มันเป็นหน้าที่ของเขานี่ครับ” พสุเลื่อนผ้าห่มขึ้นถึงคอ  แต่พอริวจะคว้าตัวเขากอด  ชายหนุ่มก็ถอยห่าง  สายตาชำเลืองมองเจฟฟรี่โดยอัตโนมัติ

“ไปเฝ้าข้างนอกก็ได้  ไม่เห็นต้องมานั่งจ้องอยู่แบบนี้เลย  อึดอัด”

“ริวครับ...อย่าเอาแต่ใจนักได้มั้ย  ถึงริวจะเป็นนายจ้าง  แต่ก็ต้องให้เกียรติพวกเขานะ  เพราะบอดี้การ์ด  เขาทำหน้าที่ปกป้องชีวิตริวโดยตรง  ความปลอดภัยของริว ขึ้นอยู่กับพวกเขา”

“ก็...”  ริวทำท่าเหมือนจะพูดอะไร  แต่สุดท้ายก็เงียบ  เด็กหนุ่มก้มหน้างุดๆ  ท่าทางน้อยอกน้อยใจจนพสุร้อนใจขึ้นมาอีกครั้ง

“ก็อะไรครับ  บอกพี่ได้มั้ย  ริวหงุดหงิดเรื่องอะไรเหรอ”

“ก็...ถ้าเขาอยู่  พี่จะไม่ยอมกอดริวนี่นา  ขนาดจับมือพี่ยังคอยดึงออกเลย” ริวตอบเสียงแผ่ว  ไม่ยอมเง
ยขึ้นสบตาพสุ  แม้ว่าชายหนุ่มจะพยายามชะโงกไปสบตาด้วย 

“โธ่เอ๊ย! เรื่องแค่นี้เอง  พี่ก็อยู่ข้างๆริวตลอดเวลาแล้วไงครับ” พสุพยายามทำเสียงให้ฟังดูเป็นเรื่องเล็กๆ ทั้งที่ความจริงเขาเองก็ว้าวุ่นใจ  จะปล่อยให้ริวกอด  ก็อายสายตาคนอื่น  ครั้นจะทำเฉย  น้องก็จะเสียใจ 

“แต่ริวอยากให้พี่กอดนี่นา”

“เอาแค่จับมือได้มั้ย...นะครับ  พี่จะจับมือริวไว้ตลอดเวลาที่ริวหลับเลย” พสุรีบต่อรอง  หากอยู่กันตามลำพังเขาคงไม่รีรอที่จะกอดริว  แต่นี่เพราะมีคนอื่นอยู่ด้วย  จึงทำได้อย่างมากก็เพียงจับมือกันเท่านั้น

“ก็ได้ครับ” ริวยอมอ่อนข้อ  เพราะไม่อยากให้พสุไม่สบายใจ

“งั้นริวนอนนะครับ  เดี๋ยวพี่ปรับเตียงให้”  พสุบอกพร้อมกับปรับเตียงลง  ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งข้างเตียงแล้วกุมมือริวไว้

“นอนนะครับ  พักมากๆ  จะได้หายเร็วๆ”

“ยังไม่อยากหลับเลยครับ   อยากมองหน้าพี่นานๆ” ทั้งที่ปากพูดอย่างนั้น  แต่ตาของริวกลับหรี่ปรือลงเรื่อยๆ  ยาแก้ปวดคงมีผลให้เด็กหนุ่มง่วง  ครู่เดียวคนไม่อยากนอนก็หลับปุ๋ย  แต่มือยังกุมมือพสุไว้แน่นจนชายหนุ่มไม่กล้าดึงออก

“หิวหรือเปล่าครับคุณพสุ   หรืออยากทานอะไรมั้ย  เดี๋ยวผมจะให้เขาสั่งมาให้” เจฟฟรี่ถามกระตือรือร้น 

 “ไม่หิวเลยครับ  ตื้อๆ ด้วยซ้ำ” พสุหันมายิ้มอ่อนๆให้เจฟฟรี่ด้วยท่าทางสุภาพ  แม้อีกฝ่ายจะดูเป็นมิตรแค่ไหน  แต่พสุยังคงรักษาระยะห่างเอาไว้ด้วยความเคยชิน

“ถ้าต้องการอะไรก็บอกได้เลยนะครับ  ไม่ต้องเกรงใจ”  เจฟฟรี่ย้ำอีกครั้ง  เพราะสังเกตเห็นพสุมีท่าทางกระสับกระส่ายเล็กน้อย  อาจจะอยากเข้าห้องน้ำ หรืออยากนอนพักบ้าง

“เอ่อ...ถ้าอย่างนั้นฝากริวสักพักนะครับ  ผมอยากอาบน้ำเต็มทีแล้ว”

“ได้ครับ  เดี๋ยวผมคอยดูให้”


พสุเหลียวมองหน้าริวอีกครั้ง  ก่อนจะค่อยๆแกะมือเด็กหนุ่มออก  แล้วลุกไปเข้าห้องน้ำ  แม้พยาบาลจะเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ระหว่างที่เขาหลับ  แต่ชายหนุ่มอยากอาบน้ำมากกว่า  พอหมอบอกว่าไม่มีไข้  เขาก็แทบกระโจนเข้าห้องน้ำ  พสุรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า  เพราะรู้ดีว่าถ้าริวตื่นขึ้นมาไม่เห็นเขาคงงอแงไม่เลิกแน่ๆ

โชคดีที่ริวหลับยาวจนบ่าย  ถึงได้ตื่นขึ้นมานอนหน้ามุ่ย  ริวไม่ชอบอยู่เฉยๆ  แต่ทุกครั้งที่เคลื่อนไหวก็เจ็บแผลทำให้เด็กหนุ่มต้องทนนอนนิ่งๆ 

เสียงเคาะประตูดังเหมือนจะเตือนให้รู้ตัว  แล้วอลันก็โผล่หน้าเข้ามา


“ไง...ท่าทางสดใสดีแล้วนี่”  อลันทักยิ้มๆ  แล้วหันไปผงกศีรษะทักทายพสุเล็กน้อย 

“นายหายไปไหนมาอลัน” ริวทำเสียงแข็ง  หน้าบึ้ง  เพราะเพิ่งหาที่ระบายความหงุดหงิดได้

“ก็ไปจัดการเรื่องยุ่งๆให้เรียบร้อยนะสิ” อลันทำเน้นเสียงเพื่อให้รู้ว่าเรื่องยุ่งๆที่ว่าคงมาจากริวเอง 


แม้จะมีสีหน้าปกติ  แต่ถ้าสังเกตก็จะเห็นถึงความเหน็ดเหนื่อยของอลัน  พสุเหลือบมองหน้าบึ้งเอาแต่ใจของริว  กับสีหน้าของอลันแล้วรู้สึกว่าเขาควรปล่อยให้ทั้งคู่คุยกันตามลำพัง


“ผมขอตัวก่อนนะครับ” พสุบอกแล้วขยับลุกขึ้น  แต่ริวคว้าแขนเขาไว้ทันที

“พี่จะไปไหน” ริวถามแล้วทำหน้าตื่น  ราวกับเป็นเรื่องใหญ่

“ไปทำแผลนะสิ” พสุบอกยิ้มๆ  พยายามไม่สนใจสายตาเย็นๆของอลันที่จ้องมองพวกเขา

“ทำในนี้ก็ได้” ริวท้วงแล้วขมวดคิ้วเมื่อพสุปลดมือเขาออก

“ไม่ได้หรอก  ริวเกลียดกลิ่นแอลกอฮอล์ไม่ใช่เหรอ”

“ไม่เป็นไร  ริวทนได้  พี่ไม่ต้องไปไหนหรอก” ริวท้วงแล้วพยายามจะยึดมือพสุไว้  ชายหนุ่มจึงหันไปปรามด้วยสายตา 

“อยู่คุยกับคุณอลันเถอะ  พี่ไปแป๊บเดียวแหละ  ขอตัวครับคุณอลัน” พสุหันไปตบหลังมือริวเบาๆ  แล้วลุกออกไป


...................................

[DexTunG]

 

[hahn]

  น้องริว เจ็บขนาดนี้ยังจะหื่นได้อีก

[Acacha]

หลังจากถูกยิงนี่ ดีกรีความขี้อ้อนของริวเพิ่มขึ้นแยะ 

[Na_RimKLonG]

คุรอลันมองด้วยสายตาเย็นๆทำม๊ายยยยยยย   

[minchy]

สั้นง่ายได้ใจความ  อยากอ่านต่อ

[Piaanie]

อ้อนซะไม่มีละ ไม่ต้องได้ขยับไปไหนเลย อิอิ แต่ก็นะ จะกอด จะกด ไม่ได้ ก็พี่ไผ่เค้าอายนี่นา อิอิ 

ปล.+1 เป็นกำลังใจ

[zemicolon]

ปัญหารายหว่า....

[Horizon]

รอ รอ ตอนต่อไป
เด็กดื้อ น่าตี

[A-J.seiya*]

น้องริว อ้อนตลอดๆๆๆๆ
ฮ่าๆๆ พี่ไผ่ก็ยอมตลอดๆๆๆๆ
><
อ่อยยยย เมื่อไรจะกลับไทยอ่ะ
?

[SuSaya]

เรื่องยังไม่คืบหน้าเท่าไหร่เลย...ไม่รู้่อลันมาคราวนี้จะมีปัญหาอะไรตามมารึเปล่า(ประมาณว่าถ้าไม่มีปัญหาเกิดขึ้นอลันก็แทบไม่มีบท)
พสุก็อย่าอายมากเลยนะ...อย่างน้อยก็ต่อหน้าบอดี้การ์ดของริวอ่ะ ยังไงทุกคนก็รู้แล้วก็เปิดโอกาสให้อยู่แล้วด้วย

[donutnoi]

พี่ไผ่กับอลันยังมีแอบเคืองกันรึนี่  

[samsoon@doll]

ขี้อ้อนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนมากๆ

[pasallatel]

แหม เอาแต่ใจได้น่าเอ็นดูจริงน้า
ลูกรักใครน้อ น่ารักจริงๆ เชียว น้องริว
(ลูกรักป้าเองแหละ)

[meiji]

อ๊ายยยยยยย ทำไมถึงตัดฉับเเบบนี้
ค้างมาก เป็นเรื่องที่ไม่อยากจะให้จบตอนเลยย
เฮ้อ  รีบมานะคะ จะรอตอนต่อไปค่ะ
ขอบคุณนะคะ ทั้งคุณ Anonymus และคุณ spring
 

[mahmeow]

ตอนนี้หนูริวอ้อนเต็มสตรีมเลย...
พี่ไผ่ก็ช่างเอาใจ....น่าร้ากกอะคะ...
อลันอย่าดุพี่ไผ่อีกเน้อ...เหมือนอลันเป็นแม่แล้วพี่ไผ่เป็นลูกสะใภ้เลยคะ..55+

[£.Ma|e¥]

เง้อ ไม่รู้ว่าจะสงสารใครดี ทั้งพี่ไผ่ทั้งหนูริว
อ่านตอนนี้แล้ว รู้สึกว่ามันอึดอัดยังไงก็ไม่รู้ง่ะ
หนูริวก็เอาแต่ใจ(แบบน่ารัก+น่าหยิกแรงๆ) ส่วนพี่ไผ่ก็มัวแต่อาย(ซึ่งเป็นปกติ)
แล้วยังอลันอีก ทำไมไปมองพี่ไผ่ยังงั้นล่ะ ยังไม่พอใจพี่ไผ่อีกหรือเนี่ย
หวงลูกซะจริง..จริ๊ง นั่นลูกสะใภ้นะคะ อย่าเผลอพุ่งไปกัดพี่ไผ่ซะล่ะ   

[lovevva]

ตอนนี้หนูริวช่างขี้อ้อน เอาแต่ใจจริงๆ แต่ก็น่ารัก

ส่วนอลันก็ช่างเย็นชากับพี่ไผ่เหลือเกิน น่าสงสารพี่ไผ่

[eastwind]

อลันจ๋า อย่ามาต้มมาม่าแถวนี้นะ ถ้าอลันทำตาแบบนั้นต้องมีอะไรไม่ดีแน่ๆ เลย

[indy❣zaka]

สั้นนนนนน

[Joobperman]

มาสั้นจัง ....
ดำเนินเรื่องไปไม่ถึงไหนเลย น้องริวอ้อนพี่ไผ่
คิดว่าคนแต่งคงแต่งจบแล้วนะคะ
คราวหน้า..เวลาตัดตอน ขอให้ลงแบบมีการดำเนินเรื่องคืบหน้าไปบ้างได้มั้ยคะ
    

[bbyuqin]

น้องริวจอมดื้อ...อิอิ พอป่วยแบบนี้ล่ะได้ที ทั้งดื้อทั้งอ้อนเลย

คุณอลันคงยังไม่เชื่อใจ 100% แน่ว่าพสุจะสามารถดูแลริวได้

[aehJTS]

ริวป่วยแล้วเอาแต่ใจ แต่ทำไมเรามองว่ามันน่ารักไปได้เนี่ย

  คะ

[darkeyes1]

เหอๆ  เอาแต่ใจจนน่าหนั่นไส้  เด็กอะไรก็ไม่รู้

ตอนนี้เป็นตอนที่พสุลำบากใจมากๆเลยนะเนี้ย  กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
อยากตามใจน้องแต่อ่ายคนอื่น  แถมอลันเข้ามายังโดนว่าด้วยสายตาอีก  เหอๆ

[lasom]

อ๋อย :a5:คาใจจังเลย

[คนริมคลอง]

กว่าริวจะหาย พี่ไผ่คงต้องอึดอัดไปอีกนาน

[a_tapha]

ริวหื่นจริงๆ   ดูสังขารตัวเองหน่อยสิจ๊ะ