หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[aimm]

ริวขี้อ้อนจังเลย

[oilzii]

เต้นบูชายัญ ขออีกตอน~

[ASSASSIN]

  สำลักเลือดหวานๆ  ขนาดยังเจ็บอยู่ยังหวานได้ขนาดนี้ 

[nini]

เพิ่งจะเข้ามาอ่านไม่กี่ตอน
แต่ติดใจน้องริวกะพี่ไผ่
โดยเฉพาะน้องริว อ้อนได้น่ารักมาก

อยากได้หนังสืออ่ะ
ยังสั่งได้อีกรึเปล่าคะ
เห็นว่าหมดเขตจองหนังสือไปแล้ว
เดี๋ยวลองเมล์ไปถามดีก่า

[zemicolon]

มารอครับ ^^"

[SweetSmile]

น้องริวขี้อ้อนจริงจริ๊ง
ยังไม่หายดีเลยอยากกอดพี่ไผ่แระ
อดทนหน่อยน๊าน้องริว
หายเมื่อไหร่เต็มที่ไปเลย
เอาให้หายอยากเลยนะ

[spring]

ตอนที่ 115



พอพสุคล้อยหลังริวก็เอนตัวลงพิงกับหมอน  แล้วหันมาจ้องหน้าอลันเขม็ง


“เล่นงานพวกมันได้มั้ย” ริวถามขึ้นมาลอยๆ  อลันเลิกคิ้วเหมือนไม่เข้าใจคำถามทั้งที่รู้ดีว่าริวหมายถึงอะไร

“ใคร?”

“ไอ้พวกที่ทำร้ายพี่ไผ่ไง” ริวกระแทกเสียงอย่างหงุดหงิด  จนคนฟังอดหมั่นไส้ไม่ได้  ตัวเองเจ็บเกือบตาย  แต่โกรธที่พวกนั้นทำให้พสุคิ้วแตก  ดูเหมือนเรื่องของพสุจะใหญ่โตเสียจนไม่มีอะไรในโลกสำคัญเท่าเสียจริงๆ

“คงไม่ได้หรอก” อลันตอบแล้วยักไหล่  ทำไม่รู้ไม่ชี้กับอาการตาลุกวาบด้วยความโกรธของเด็กหนุ่ม

"ทำไมไม่ได้?” ริวถามเสียงขุ่น  ทั้งที่มั่นใจว่าอลันจะต้องรีบรับปากจัดการให้  แต่กลับได้ฟังคำตอบว่าทำไม่ได้

“มันโดนตำรวจเป่าไปแล้วทั้งคู่...ป่านนี้คงอยู่ห้องเก็บศพ” อลันตอบเสียงเรียบ 

“...งั้นก็แล้วไป” ริวบอกเสียงเบา  แล้วลอบถอนหายใจด้วยความสังเวช 


อลันกอดอกจ้องมองอาการชะงักอึ้งของริว  ทั้งที่เพิ่งโวยวายเมื่อรู้ว่าเขาจัดการกับคนพวกนั้นไม่ได้  แต่พอรู้ว่าพวกมันตายไปแล้ว  ริวกลับมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก  ริวยังเด็ก จิตใจยังงดงามเกินกว่าจะสะใจกับความตายของใคร  แม้คนๆ นั้นจะเพิ่งทำร้ายเขาและคนที่เขารักก็ตาม


“ริว...ถามอะไรอย่างได้มั้ย” พอริวเงียบ  อลันจึงเป็นฝ่ายตั้งคำถามเสียเอง

“อะไร?”

“ถ้าเกิด...พ่อนายเขายังอยู่ล่ะ  นายจะว่าไง” ถามออกไปแล้วอลันก็กลั้นหายใจรอคำตอบ  แต่แทนที่ริวจะต้องใช้เวลาไตร่ตรอง  หรือมีท่าทางสนอกสนใจกับสิ่งที่เขาถาม  เด็กหนุ่มกลับยักไหล่แล้วตอบสวนกลับทันควัน

“ก็ไม่ว่าไง”

“หมายความว่านายไม่อยากเจอพ่อเหรอ” อลันถามงงๆ  เขาเคยคิดว่าหากริวรู้ระแคะระคายว่ายังมีพ่อ  เด็กหนุ่มคงทุรนทุรายจะไปหา  แล้วเขาจะหาทางรับมือกับริวอย่างไร   แต่กลับกลายเป็นว่าริวไม่สนใจแม้แต่น้อย

“ไม่”

“ทำไมล่ะ”

“ชีวิตฉันตอนนี้มีความสุขพอแล้วอลัน  ฉันไม่ต้องการใครเพิ่มขึ้นมาอีก  เพราะฉันไม่รู้ว่าคนที่เพิ่มเข้ามาจะทำให้ชีวิตฉันพังหรือเปล่า  ตอนนี้ฉันมีพี่ไผ่แล้วฉันไม่ต้องการใครอีก”  ริวตอบเสียงหนักแน่น

“แม้ว่าการได้เจอพ่ออาจจะทำให้นายมีความสุขมากกว่านี้ยังงั้นเหรอ”

“ฉันแน่ใจ  ว่าตอนนี้ฉันสุขที่สุดแล้ว  สุขจนไม่ปรารถนาอะไรมากกว่านี้อีก  บางทีอะไรที่มันมากเกินไป  มันอาจจะ...ไม่รู้สิ  ฉันคิดว่าฉันพอใจกับปัจจุบันที่สุดแล้ว”


เด็กหนุ่มเคยชินกับการไม่มีพ่อเสียจนไม่คิดว่าสำคัญ  และดูจะเป็นเรื่องยุ่งยากซับซ้อนเกินไปสำหรับเขา  คนๆ เดียวที่ริวต้องการมาตลอดก็คือพสุ  เมื่อได้มาอย่างยากลำบาก  เด็กหนุ่มจึงหวงแหนจนกลายเป็นความหวั่นระแวงว่าจะมีอะไรมาทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขา


“อืม...แค่พสุก็พอใช่มั้ย” อลันถามย้ำอีกครั้ง  ทั้งที่รู้สึกเศร้าแทนรอสฟีนี่  หากมาได้ยินประโยคนี้ด้วยตัวเองรอสฟีนี่คงน้ำตาตก

“ใช่” ริวตอบเสียงหนักแน่น  แล้วขมวดคิ้วหน้าบึ้งอย่างไม่พอใจเมื่อได้ยินประโยคถัดมาของอลัน

“แล้วถ้าพสุทิ้งนายไปล่ะ”

“ไม่มีทาง  ฉันจะไม่ปล่อยให้เขาหลุดมือไปเป็นอันขาด” ริวตอบเสียงห้วนแทบเป็นกระชาก

“แต่อนาคตมันเป็นของไม่แน่นะริว   นายหรือเขาอาจจะไปเจอใครที่ใช่กว่า ขึ้นมาก็ได้”

“ไม่มีวันนั้นหรอก...อนาคต  เกิดจากปัจจุบัน  ชั้นเชื่อมั่นในปัจจุบัน  และชั้นเชื่อมั่นว่าความรักของชั้นจะไม่มีวันเปลี่ยน”

“ไว้นายโตกว่านี้  นายจะ...”  อลันพูดยังไม่ทันจบ  ริวก็พูดสวนขึ้นด้วยท่าทางมั่นใจแกมขุ่นเคืองที่อลันพูดไม่ถูกหู

“ชั้นเชื่อใจตัวเอง  แล้วก็เชื่อใจพี่ไผ่ด้วย...เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ”

“โอเค” อลันรับปากแล้วยกมือขึ้นทั้งสองข้างเป็นเชิงยอมแพ้

“ถ้านายจะกลับ  เอาคนของนายกลับไปด้วยได้มั้ย”  ริวเปลี่ยนเรื่องทันควันจนอลันงงไปในตอนแรก 

“หมายถึงเจฟฟรี่น่ะเหรอ”

“ทุกคนนั่นแหละ  ชั้นไม่ชอบให้มีคนมาคอยเฝ้า  มันอึดอัด”

“คงไม่ได้หรอก  ตอนนี้นายยังไม่ได้อยู่ในถิ่นตัวเองนะอย่าลืม  ยังไงก็ต้องคอยเฝ้า  เพื่อความปลอดภัย”

“ก็ถ้าพวกนี้เก่งจริง  ทำไมปล่อยให้ชั้นกับพี่ไผ่โดนทำร้ายได้ล่ะ”

“ก็นายเล่นเปลี่ยนรถกะทันหัน   เราตามนายถูกเพราะนายโทรหาชั้นหรอกนะ  กว่าจะแกะรอยเจอ  ตามไปทันก่อนนายเลือดออกหมดตัวก็แทบแย่แล้ว”

“นี่ถ้าไม่ได้พี่ไผ่  ป่านนี้ชั้นโดนพวกมันยิงทิ้งไปแล้ว”

“โอเค  แฟนนายเจ๋งสุดว่างั้น” อลันทำเสียงประชด  แต่ริวกลับยิ้มหน้าชื่น  ชอบใจกับสรรพนามที่อลันเรียกพสุ

“แน่นอน”

“แล้วไง  มีอะไรจะสั่งอีกมั้ยครับท่าน” อลันยังประชดต่อเนื่อง  แต่เป็นไปในเชิงหยอกเย้ามากกว่า 

“ชั้นอยากออกจากโรงพยาบาลแล้ว” ริวลดเสียงอ่อนลง  เหมือนจะขอร้องมากกว่าจะสั่งอย่างทุกครั้ง  ทำให้อลันนึกเสียดายที่ไม่อาจตามใจเด็กหนุ่มได้

“อันนี้คงไม่ได้ใหญ่เลย  ชั้นไปถามหมอมาแล้ว  อาการขนาดนาย  อย่างน้อยก็ต้อง 1 สัปดาห์”

“โอ๊ยทำไมต้องนานขนาดนั้น” ริวโวยวายด้วยความหงุดหงิด  นี่เขาจะไม่ได้กอดพสุนานขนาดนั้นเชียวหรือ

“ก็ป่านนี้แผลนายติดหรือยังหรอก  กว่าจะตัดไหมได้คงอีกหลายอาทิตย์  นายยังต้องคอยล้างแผลตลอด  เกิดติดเชื้อมาจะยุ่ง  เข้าใจมั้ย” อลันสำทับ  เริ่มสะกิดใจกับท่าทางหงุดหงิดกระวนกระวายของริว  เขาคงต้องไปรีดความจริงจากเจฟฟรี่  เพราะแน่ใจว่าคงไม่ใช่แค่เบื่อ  แต่อาจมีเหตุอื่นที่ทำให้ริวไม่อยากนอนโรงพยาบาลต่อไปอีก

“ไม่เข้าใจ” ริวบอกเสียงห้วน  แล้วทำหน้าบึ้ง 

“ก็ตามใจ” แทนที่อลันจะง้อกลับลุกขึ้นเดินหนีดื้อๆ

“อลัน...อลัน!” ริวเรียกเสียงดังจนเป็นตะโกน  แต่อลันทำเพียงโบกมือลาโดยไม่หันไปมองสักนิดเดียว

“ฝากบอกพสุด้วย  ว่าชั้นขอให้หายเร็วๆ  บาย”

“อลัน! กลับมาก่อนซิ...ชั้นจะออกวันนี้แล้ว  ปัดโธ่!” ริวตบที่นอนอย่างฉุนเฉียว  แล้วก็ต้องตัวงอด้วยความเจ็บแผล  พสุเปิดประตูเข้ามาเจอก็ตกใจรีบตรงเข้าไปประคองเด็กหนุ่ม  ทำให้ริวได้โอกาสอ้อนขอทั้งกอด และหอมแก้มอุ่นๆ แก้เจ็บแผล


......................................................................


อลันถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้อง  เลขาของเขาเพิ่งเตือนว่ามีแขกไม่ได้รับเชิญมารอพบ


“มีอะไรหรือเปล่าครับคุณรอสฟีนี่” อลันถามเสียงเรียบ  ทั้งที่ไม่สบายใจนัก  รอสฟีนี่มาหาเขาบ่อยเกินไปแล้ว

“ทำไมคุณปล่อยให้หมอนี่ตามติดลูกชายผม” รอสฟีนี่ถามเสียงขุ่นแล้วร่อนรูปถ่ายหลายสิบใบลงบนโต๊ะ  อลันเหลือบมองปราดเดียวก็ตีหน้าขรึมด้วยความไม่พอใจเช่นกัน  รอสฟีนี่เริ่มล้ำเส้นแล้ว  ถึงขนาดส่งคนไปถ่ายรูปริวกับพสุในโรงพยาบาล  แม้จะดูรู้ว่าเป็นการซูมจากระยะไกล  แต่ก็ยังพอมองเห็นความสนิทสนมได้ชัดเจน

“ริวต่างหากที่เป็นฝ่ายตามไปหาพสุถึงเมืองไทย”

“หมายความว่ายังไง”

“ก็หลังจากที่ได้เห็นพสุในโทรทัศน์  ริวก็หลงรักเขา  ใช้เวลาเตรียมตัวเพื่อให้ทัดเทียมกับพสุอยู่เกือบ 5 ปี  ถึงตามไปหาพสุที่เมืองไทย” อลันตอบเสียงเรียบ  เอนตัวพิงพนักเก้าอี้เหมือนไม่เดือดร้อนกับท่าทางที่แทบถลันลุกขึ้นด้วยความโกรธของอีกฝ่าย

“บ้า! แล้วคุณก็ปล่อยให้เขาไปเนี่ยนะ” รอสฟีนี่ถามเสียงดังแทบเป็นตะคอก 

“คุณคิดว่าใครจะห้ามริวได้” อลันย้อนกลับยิ้มๆ

“คุณไง  คุณเป็นคนเลี้ยงริวมา  คุณเป็นผู้ปกครองเขา  คุณสั่งอะไรเขาต้องฟังอยู่แล้ว” สีหน้าเกรี้ยวกราด ร้อนรนของมาเฟียใหญ่แห่งอิตาลีทำให้อลันอยากจะหัวเราะเยาะด้วยความสมเพช 

“ผิดแล้วรอสฟีนี่  คนที่เลี้ยงริวมาคือคุณนามิ  ส่วนพ่อผมรับหน้าที่พ่อทูนหัวให้ริวแค่สองปี  และผม...ผมเป็นเพียงผู้ปกครองตามกฎหมายเท่านั้น  แต่ในทางปฏิบัติ  ริวเป็นนายจ้างผม  ผมต่างหากที่ต้องทำตามคำสั่งเขา”

“คุณจะบอกว่าไม่มีใครบังคับเขาได้เลยงั้นเหรอ” รอสฟีนี่ถามย้ำอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

“ริวไม่ฟังใครรอสฟีนี่  เขาไม่เคยมองผมเป็นอย่างอื่นนอกจากทนายความและลูกน้อง  แล้วคุณคิดว่าเขาจะเชื่อฟังผมยังงั้นเหรอ  เด็กที่สามารถหาเงินได้เองตั้งแต่ 7- 8 ขวบ แบบริว  เขาจะมีความภาคภูมิและเชื่อมั่นตัวเองสูงมาก  ขนาดพ่อแม่ที่เลี้ยงลูกมาจนโต  พอลูกมีความคิดเป็นของตัวเอง  พ่อแม่ยังสั่งเขาไม่ได้  แล้วนับประสาอะไรกับเด็กที่โตมาได้ด้วยตัวเองแบบริว  เขาจะไม่มีวันฟังใครทั้งนั้น  นอกจากคนที่เขารัก”   คำตอบของอลันทำเอารอสฟีนี่สะอึก  ใช่  พ่อแม่ที่เลี้ยงลูกมายังบังคับไม่ได้  แล้วพ่อที่ไม่เคยเลี้ยงลูกเลยแบบเขาจะมีสิทธิ์อะไรไปบังคับริว

“แต่นี่มันบ้าชัดๆ  หลงรักดาราในโทรทัศน์แล้วทุ่มเททุกอย่างเพื่อไล่ตามเขาเนี่ยนะ”

“ก็ถ้าทำได้  ผมไม่เชื่อหรอกว่าจะมีใครปล่อยโอกาสนั้นให้หลุดมือ  คุณเองก็ต้องเคยมีความรัก  มีความฝัน  แล้วคุณไม่คิดจะพยายามเพื่อสิ่งเหล่านั้นหรือไง  สำหรับริว...พสุคือความรัก และความฝันของเขา  ริวไม่กลัว ไม่ลังเลเลยสักนิด ที่จะแลกทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่กับพสุ...เกือบ7 ปีเชียวนะรอสฟีนี่  สำหรับการทุ่มเทและรอคอยอย่างอดทน  กว่าจะได้ครอบครองพสุแบบทุกวันนี้...แล้วคุณคิดว่า  ถ้าจะบอกให้เขาเลิกกับพสุ  เขาจะยอมอย่างนั้นเหรอ?”

“ก็ถ้าไม่มีไอ้หมอนั่นซะคน...” รอสฟีนี่คำรามเสียงต่ำเบาในลำคอ  ตาเป็นประกายกร้าว  แต่อลันหยุดยิ้ม  ดวงตาเป็นประกายกร้าวเช่นกัน

“อย่าแม้แต่จะคิด!  คุณคิดว่าผมจะปล่อยให้คุณทำลายสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตริวได้งั้นเหรอ...ไม่มีทาง!  เพราะถ้าไม่มีพสุ  ริว อยู่ไม่ได้แน่ๆ...ตอนนี้พสุไม่มีใครนอกจากริว  และริวก็มีแต่พสุคนเดียวเหมือนกัน...อาจจะเพราะแบบนี้  พสุถึงยอมรับริวง่ายๆทั้งที่เขาไม่ได้เป็นเกย์...ระหว่างเขาสองคน  ถ้าจะเกิดอะไร  ก็ขอให้เป็นไปเพราะพวกเขาต้องการแบบนั้น  ไม่ใช่เพราะคนอื่นเข้าไปแทรกจนทุกอย่างพังทลาย”

“แปลว่าคุณจะปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นอย่างนี้เหรอ”

“มันอาจจะยากที่จะทำใจ  แต่ความรู้สึกคุณหรือผมก็ไม่สำคัญ  ความสุขของริวต่างหาก  ที่สำคัญที่สุด....ทำใจซะรอสฟีนี่  อย่าลืมว่าคุณไม่มีตัวตนในโลกสำหรับริว  เพราะงั้นก็อย่าได้พยายามจะไปบงการชีวิตเขาอีกเลย”

“นี่มัน...มันเกินไปแล้วนะ  ผมรับไม่ได้หรอกที่ลูกจะต้องกลายเป็นพวก...โธ่โว้ย!” รอสฟีนี่โวยวายเมื่อแน่ใจว่า อลันจะปล่อยให้ริวกับพสุคบกันต่อไป

“อ้อ! แล้วอีกอย่างนะรอสฟีนี่  พสุไม่ได้เป็นคนทำให้ริวเป็นเกย์  แต่ลูกชายคุณนั่นแหละที่เป็นฝ่ายไปข่มขืนเขา”

“อะไรนะ!”

“เรื่องจริง...งานนี้ถ้าจะมีใครสักคน  ลุกขึ้นมาโวยวายเรื่องที่ลูกกลายเป็นเกย์  ผมว่าควรเป็นครอบครัวของพสุมากกว่า...โชคดีนะ  ที่พ่อแม่พสุตายหมดแล้ว  ไม่งั้นริวอาจติดคุกข้อหาข่มขืนไปแล้วก็ได้”

“.......” รอสฟีนี่อ้าปากค้าง  กับข้อมูลล่าสุดที่ได้รับ  ก่อนจะทรุดลงนั่งอย่างอ่อนแรง  เพราะแน่ใจแล้วว่าเขาทำอะไรไม่ได้สักอย่าง...ไม่ใช่เพราะไม่มีอำนาจ  แต่เพราะเขาไม่กล้าทำร้ายหัวใจลูก  และเขาไม่มีสิทธิ์ยุ่งเกี่ยวกับชีวิตริว  ไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็ตาม




พสุทำแผลเสร็จก็เดินเตร่เล่นอยู่ด้านนอกเพราะไม่อยากเข้าไปรบกวนระหว่างที่อลันกับริวคุยกัน  และนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้โทรบอกคุณภมรเรื่องรถที่ถูกคนร้ายชิงไป  ชายหนุ่มโทรหาคุณภมรแต่เลขาแจ้งว่าคุณภมรไปติดต่องานอยู่ต่างประเทศ  พสุจึงโทรหากรเวชเพื่อบอกเรื่องที่ถูกทำร้าย  และได้คุยกันอยู่ครู่ใหญ่ๆ  ก่อนที่กรเวชจะวางสายไป  เมื่อกลับไปที่ห้องก็พบว่าอลันเพิ่งกลับไปเช่นกัน


“พี่...พี่ไผ่...พี่ไผ่ครับ” ริวจับมือเขย่า  เพราะเรียกซ้ำๆ แล้วพสุก็ยังเหมือนไม่ได้ยิน

“ครับ?  ว่าไงริว”

“ริวเรียกพี่ตั้งหลายหนแน่ะ...เป็นอะไรไปครับ  ริวเห็นเหม่อๆ มาตั้งแต่ตอนบ่ายแล้ว”

“ก็...ไม่มีอะไรหรอก...จริงสิ...พี่โทรหาพี่กรแล้วนะ  ส่วนคุณอาภมร  ติดต่อไม่ได้เห็นเลขาว่าไปต่างประเทศ” 

“ติดต่อพี่กรเหรอครับ”

“อืม...จริงๆ ควรโทรไปตั้งแต่แรกแล้ว  แต่ตอนนั้นมัวแต่ห่วงริว  ก็เลยลืม”

“แล้วพี่กรว่าไงครับ”

“พี่กรห่วงเราน่ะสิ  แต่รู้เรื่องจากคุณเขมหมดแล้วก็เลยไม่ตกใจมาก  พี่กรถามว่าริวเป็นไงบ้าง เจ็บมากมั้ย   พี่ก็บอกไปว่าริวปลอดภัยแล้ว  แต่ตอนนี้ยังรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล  คงอีกหลายวันกว่าจะกลับเมืองไทยได้”

“แล้วเรื่องงานโฆษณาละครับ...ริวจำได้ว่าต้องเริ่มถ่ายทำอาทิตย์นี้ไม่ใช่เหรอครับ”

“ตะวันกับไวย์รับงานแทนให้เราแล้ว”

“พี่ตะวันรับงานเหรอครับ?”

“ใช่...พอทางเอเจนซี่เขาติดต่อมา  ตะวันกับไวย์ก็รับงานแทนให้  ตอนแรกที่รู้ข่าวเรา  ก็เตรียมจะบินมาเยี่ยม  แต่ติดเรื่องคิวงาน  อีกอย่าง  เรื่องเราถูกทำร้ายคุณเขมให้พี่กรปิดเป็นความลับ  นอกจากพี่เผ่ากับเพื่อนในวงก็ไม่มีใครรู้อีกนะ  กับนักข่าวก็บอกไปว่าริวป่วยกะทันหัน  ยังบินกลับไม่ได้  แต่ไม่ได้ให้รายละเอียดอะไรมาก  รอให้เรากลับไปก่อน  ค่อยให้สัมภาษณ์อีกที”

“พี่กรคงวิ่งวุ่นเลยนะครับ”

“รู้อย่างนี้ ทีหลังก็อย่าดื้อกับพี่กรนักสิริว  พี่กรฝากพี่ดูแลริวให้ดีๆ  แล้วสั่งว่าให้โทรกลับไปส่งข่าวบ่อยๆ  พี่กรเขาเป็นห่วงพวกเรามาก  โดยเฉพาะริว”

“คร้าบ  ต่อไปนี้ริวจะพยายามไม่ดื้อกับพี่กรแล้วครับ”

“ให้จริงเถอะ”

“แล้วพี่ไม่สบายใจเรื่องอะไร  เรื่องรถคุณอาภมรเหรอครับ”


พสุไม่ได้เล่าถึงเรื่องของธีรดล  จริงอยู่ว่าเพื่อนร่วมวงติดงาน  แต่กรเวชในฐานะผู้จัดการของพวกเขาสมควรตามมาดูแล  แต่ติดที่กรเวชต้องวิ่งวุ่นเรื่องคดีมรดกของลูกสาวของธีรดล  เพื่อไม่ให้สื่อมวลชนขุดคุ้ยมากนัก  กรเวชจึงต้องคอยจัดการปัญหาให้ธีรดลด้วยตัวเอง  เพราะคดีกำลังจะถึงที่สิ้นสุดเร็วๆ นี้  และมีวี่แววว่าธีรดลจะชนะคดี  ทำให้ฝ่ายตรงข้ามดิ้นรนสุดชีวิต  แม้แต่เรื่องสกปรกแค่ไหนก็กล้าทำเพื่อเอาชนะ


“เรื่องนั้นก็มีส่วน...จริงๆ พี่กำลังคิดว่า  กลับไป เราจะเป็นยังไงมากกว่า” พสุถอนใจเฮือกใหญ่  หากเป็นก่อนหน้านี้  เขาคงไม่คิดจะปรึกษาริว  คงเก็บความกังวลนี้ไว้เพียงลำพัง  แต่เมื่อได้ผ่านสุข  ผ่านทุกข์  และเกือบผ่านความตายมาด้วยกัน  ทำให้พสุเลือกที่จะ “แชร์” ความคิดกับริว  เพราะเขาไม่จำเป็นต้องคิดคนเดียวอีกต่อไป

“พี่กลัวเหรอ”

“กลัวสิ...เราคงต้องเจอกับอะไรอีกมากเลยล่ะ” เมื่ออยู่ที่นี่  พสุเหมือนลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เมืองไทยไปจนหมด  แต่หลังจากได้พูดคุยกับกรเวช  โลกแห่งความเป็นจริงก็กลับมาเยือนอีกครั้ง  และทำให้เขาเริ่มไม่สบายใจกับสถานการณ์ที่จะตามมา  ต่อไป...ระหว่างเขากับริว  จะเกิดอะไรขึ้น

“งั้นก็ไม่ต้องกลับ  เราจะอยู่ด้วยกันที่นี่”

“ไม่ได้หรอกริว...ไม่ว่าจะมีปัญหามากแค่ไหน  แต่ที่นั่นเป็นบ้านของเรา  ยังไงเราก็ต้องกลับนะ”  ริวยิ้มกว้างด้วยความยินดี  ดีใจที่พสุรวมเขาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต 

“ยิ้มอะไร...เอ๊า! นี่พี่ซีเรียสนะ  ดันมาขำซะงั้น”

“ก็ริวดีใจ” เด็กหนุ่มตอบแล้วกอดพสุแน่นจนชายหนุ่มต้องพยายามเบี่ยงตัวไปอีกด้านเพราะเกรงจะโดนแผลของริว

“ดีใจ?  ดีใจเรื่องอะไรครับ”

“ดีใจที่...ฮะๆ...ดีอ่ะ  ดีใจจัง” ริวตอบเสียงสั่นเพราะแรงหัวเราะ  เด็กหนุ่มซุกหน้ากับไหล่พสุเพื่อปิดรอยยิ้มกว้างด้วยความยินดีเอาไว้

“ตกลงพี่จะรู้มั้ยว่าดีใจเรื่องอะไร”  พสุถามขำๆ  แล้วกอดตอบ  แม้จะยังไม่รู้ว่าริวดีใจเรื่องอะไร  แต่เพียงเห็นริวมีความสุข  เขาก็สุขไปด้วย


...........................

[ณยฎา]

พ่อที่ไม่มีคุณค่าอะไรกับริว พยายามก้าวก่ายและล้ำเส้นจนผิดสังเกต กลัวศัตรูมันจะพุ่งเป้ามาทางริวจริงๆ

[treerat002]

คุณพ่อคะ คุณเป็นใครคะ ไม่เคยมาเลี้ยงดูแล้วก็มาทำท่าทางจะกีดกันหนูริวกับพี่ไผ่ซะงั้น 

หนูริวเจ้าเล่ห์ขึ้นทุกวัน พี่ไผ่ก็ชักจะหวานขึ้นทุกวัน 

เป็นกำลังใจให้ค่ะ 

ว่าแต่ อลัน นายเก๊กได้โล่เลยอ่ะ 

[qq_oo]

หายไวๆๆๆๆน้าริว

[SweetSmile]

อ่า~ต้องแบบนี้สิน้องริว
ต้องเชื่อมั่นในความรัก
เชื่อมั่นในตัวพี่ไผ่และตัวเอง
หยั่งเงี้ยความรักจะได้ยืนยาว

อลันน่ารักจริง ๆ เลย
เข้าใจน้องริวที่สุด
พูดจนพ่อน้องริวต้องยอมจำนน

[punchnaja]

เหมือนความรักที่หนูริวพยายามให้ไผ่เริ่มได้รับการตอบกลับแล้ว ดีใจแทนริวจัง

อย่างที่เขาว่ากันล่ะเนอะว่า ถ้าไม่เสียไป คงไม่เห็นคุณค่าของสิ่งที่มีอยู่^^

[lasom]

ขำพ่ออ่ะ อึ้งแดก กร๊ากกก

[Mountain]

เซงพ่อของริวว่ะ

[samsoon@doll]

พ่อ เน้อ พ่อ

[lovevva]

 o18คุณพ่อคะ คิดจะมาพรากหนูริวออกจากพี่ไผ่ คิดผิดคิดใหม่ได้นะคะ

ส่วนอลันก็ยังไม่ชอบพี่ไผ่อยู่เหมือนเดิม

[karenoo]

"ด้วยรักและผูกพัน"....อ่านตอนนี้แล้วคิดถึงคำนี้เลยหล่ะ

[Acacha]

  ยินดีกับริวด้วย 

[Piaanie]

เฮ่อ ถอนใจด้วยความโล่งอก นึกว่าป๊ะป๋าของริวจะสอดมือเข้ามาวุ่นอีก คำพูดอลันเครียร์ซะชัดเจน น้องไปปล้ำเขาก่อนจริงๆ นี่นา อิอิ 

+1

[SuSaya]

เกือบไปแล้วนะคุณพ่อ...อลันต้องเบรคด่วนเลย
สะใจสุด ๆ ตอนอลันบอก ริวเป็นฝ่ายไปข่มขืนพสุจนต้องกลายเป็นเกย์อ่ะ แต่ใช้คำว่าโชคดีก็ออกจะใจร้ายไปหน่อย เรื่องที่ว่าพ่อแม่พสุตายหมดแล้วก็เลยลุกมาโวยวายเรื่องนี้ไม่ได้

ธีรดลมีปัญหาเรื่องมรดกลูกสาว?...แล้วมันซีเรียสอะไรนักหนาอ่ะ กลัวนิด ๆ เหมือนไผ่นะ  ไม่รู้กลับไทยแล้วจะมีปัญหาอะไรรออยู่อีก  เอาเป็นว่า...ริวสู้ตาย!!

[donutnoi]

ตอนนี้ อลันชนะเลิศ เป็นคนที่เข้าใจริวทุกอย่างเลย ผลดีเลยตกกับไผ่  

ว่าแต่กลับเมืองไทยจะเป็นยังไงต่อนะ เพื่อนในวงคงรับได้ก็เห็นๆกันอยู่ ว่าแต่พ่อริวนี่จะมาวุ่นวายอะไรอีกรึเปล่า  

[PandP]

คุณพ่อออกตัวแรงนะเนี่ย

[babyfaibossy]

อ่านแล้วอบอุ่นจังเลย

ขอให้เรื่องนี้กินมาม่าน้อยๆ กินอาหารเสริมบำรุงสุขภาพเยอะๆ

 

[pattybluet]

นู๋ริวดื้อกับอลันน้อยลงกว่านี้อีกนิด อลันคงปลื้มเนอะ 
แต่ตอนนี้นู๋ริวอ้อนน่ารักดี ^^

[ladymoon_yy]

คุณพ่อแรงงงงงงงงงงงงงงงงง

[A-J.seiya*]

คุณพ่ออย่ายุ่งเลย
บอกตรงๆ ,, แบบว่า ไม่เคยจะดูแล แล้วจะมาโวยวายอะไรเนี่ย
เหอะๆ !!!
เค้าลางความยุ่งยากคงตามมา .. เหมือนที่พี่ไผ่คิด
กลับไทยคงลำบากอ่ะ  
แล้วจะอะไรยังไงเนี่ยยยย
><

[oilzii]

อิตารอสฟินี่ไปไกลๆไป๊ อย่ามายุ่งกะหนูริว&พี่ไผ่นะยะ
เลี้ยงก็ไม่เคยเลี้ยง ทำมาวางอำนาจ เชอะ ไม่รู้อะไรแท้ๆ

[คนริมคลอง]

คุณอลันก็สอยๆคุณพ่อรอสของน้องริวไปหน่อยสิครับ (จะได้ไม่มีเวลามายุ่งกับหนูริวกับพี่ไผ่)

[£.Ma|e¥]

แหม คุณพ่อ ฟังคุณพ่อพูดแบบนั้นแล้ว ...
เค้าแทบจะมุดจอคอมเข้าไปตบปากคุณพ่อแล้วนะคะ (เฮ้ยๆ มาเฟียนะนั่น) 
ดีแล้วล่ะค่ะ พี่อลันสกัดดาวรุ่งพุ่งแรงอย่างคุณพ่อไว้ได้ทัน
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ได้อลันนี่แหละเนอะที่เป็นฮีโร่ อ่ะคึๆ
เพราะฉะนั้น อลันเอาตัวเข้าแลกเพื่อช่วยให้หนูริวกับพี่ไผ่ได้อยู่ด้วยกันเลยค่า
คุณพ่อจะได้มีคู่มั่ง เคียกๆ 
ส่วนหนูริว เค้าชอบอ่ะ ที่พูดเกี่ยวกับปัจจุบัน อนาคตอะไรนั่นน่ะ ช๊อบ..ชอบ 

[DarKLasT]

โอ๊ยดูแล้วงานจะรออยู้อีกเยอะเลยนะครับเนี่ยะอิอิ

ไผ่ริวสู้ๆๆ คุณพ่อก็ยอมรับซะเถอะิอิอิ

สงสัยคุณพ่อต้องให้อลันสอนสักหน่อยแล้วว่าเป็นแบบริวไผ่มันจะสุขขนาดไหนหุหุ