หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[bulldog17]

ตอนนี้พสุไม่มีใครนอกจากริว  และริวก็มีแต่พสุคนเดียวเหมือนกัน
อ่านเจอตรงนี้น้ำตาซึม
(อ่อนไหวไปไหมเรา55)

[IIMisssoMII]

คุณพ่อคะ เ่อ่อ ..โผล่มาช้าำไปนะ
ช้าไม่ว่ายังจะมากะเกณฑ์อะไรๆอีก
อลัน ยกนิ้วให้เลย สมกะที่อยู่กะริวมานาน

[mo-no]

 

 

[oilzii]

คุณพ่อคะ ถ้าโผล่มาแล้วไม่ช่วยอะไร ก็กลับไปอยู่ในหลืบเหมือนเดิมเถอะค่ะ

[amito]

โลกแห่งความเป็นจริงขยับเข้ามาใกล้ทุกทีแล้ว  ถ้ากลับเมืองไทย ความสุขของริวแะละพี่ไผ่จะเป็นอย่างเดิมรึเปล่าน้อ

[zemicolon]

มารอครับ อิอิ กำลังสนุกเลย

[Hachi_an1234]

อลันเจ๋งมากอะ... ถึงจะดูไม่ค่อยเป็นมิตรกับพี่ไผ่ซักเท่าไร เพราะดูพี่ไผ่ไม่ให้ความสนใจริวในตอนแรกๆๆก็เหอะ..
แต่อลันก็ยังเข้าข้างริวกับพี่ไผ่อยู่นะ.. ฮาๆๆ.. รอสฟินี่อย่าทำไรที่ทำให้ริวเสียใจเลยนะ...
ริวกับพี่ไผ่รักกันก็ดีแล้วอะ... สองคนนี้จะขาดกันและกันไม่ได้นะ... เพราะถ้าไม่มีใครสักคน... อีกคนคงอยู่ไม่ได้แน่อะ..
น้องริวอ้อนพี่ไผ่เยอะๆๆ.. พี่ไผ่ก็ตามใจริวเยอะๆๆนะจ๊ะ...
แต่ไม่รู้ว่ากลับไปแล้ว.. พี่ไผ่กับริวจะเป็นยังไงบ้างอะ..
น้องริวคงไม่แคร์สื่อสักเท่าไรอยู่แล้วอะ.. เพราะน้องรักคนคนเดียวคือพี่ไผ่.. ตามใจพี่ไผ่ทุกอย่าง..
แต่พี่ไผ่นี่สิ... ถึงจะรักริวยังไงแต่ก็ยังแคร์สังคมอยู่อะ.. กลับใจพี่ไผ่ชะมัด.. พี่ไผ่อย่าคิดไรผิดๆๆนะ..
อยากให้สองคนมาอยู่เมืองนอกจัง.. น้องริวกับพี่ไผ่จะได้อยู่อย่างสบายใจอะ..
แต่พี่ไผ่ก็รักงานเพลงมากจนทิ้งคิสมีไม่ได้หรอกก.. เฮอะ..
มาต่อเร็วๆๆนะพี่.. อยากอ่านต่อมากมายอะ.. รักน้องริว พี่ไผ่ หลง อลันอะ.. ฮาๆๆ

[MrTeddy]

พ่อมาเฟียอย่างรอสฟีนี่ต้องทำใจละนะ
เลี้ยงก็ไม่ได้เลี้ยง แล้วจะมาบังคับกะเกณฑ์อะไรริวได้ละ
อย่างที่อลันบอกนั่นละ ขนาดเลี้ยงเองมากับมือ ยังบังคับกันไม่ได้
แล้วจะเอาอะไรกับคนที่ไม่ได้เลี้ยงเลย

[aeecd]

คุณพ่อมาเฟียอยู่ห่างๆอย่างห่วงนะห้ามทำอะไรพสุเด็ดขาด
 

[£.Ma|e¥]

เข้ามาส่องหาหนูริวกับพี่ไผ่ 
หนูริวสู้ๆ  หายไวๆนะ

[Acacha]

แวะมาอ่านซ้ำก่อนนอน
กู๊ดไนท์ฮับ

[gayraygirl]

หายไปนาน ไม่ว่างอย่างแรง
ตามอ่านหัวบาน 
คิดถึงริวไผ่เหลือเกิน

[LimousinX9]

ว่าแต่....   อลันนี้จะมีกิ๊กกั๊กกับคุณพ่อบ้างมั้ยน้ออออ  ติดต่อกันบ๊อยบ่อยๆ  มันก็น่าจะแบบบ.... .........
ริวนี่แอบน่ากลัวอยู่เหมือนกันพอมีคุณพ่อเข้ามานี้ชักหวาดๆจะมีเรื่องในอนาคต  แต่ถ้าคุณพ่อกับอลันได้เสียกันก็คงไม่มีปัญหาสักเท่าไหร่มั้ง555+

[zemicolon]

มาปูเสื่อรอคร้าบบบ

[nongrak]

ตอนนี้ต้องยกนิ้วให้อลัน นายเยี่ยมมาก ชอบที่อลันเข้าใจริวทุกอย่าง
คนเป็นพ่อนี่จะเอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ไม่ได้นะ
ไม่ได้เลี้ยงดูริวมาแล้ว ต้องไปทำความเข้าใจในตัวลูกกับผู้รู้สิ
ดีแล้วที่คิดจะทำอะไรแล้วคุยกับอลัน ไม่งั้นต้องมีปัญหา
อย่างที่อลันพูด ไม่มีไผ่ ริวอยู่ไม่ได้แน่
 

[pochu52]

เข้าใจและยอมรับกันและกันมากขึ้น ขอให้เข้มแข็งนะทั้งคู่ ถ้าถึงเวลากลับไทยของพี่ไผ่กับน้องริว ไม่รู้จะมีปัญหาอะไรเข้ามาบ้าง

[namwaan1992]

เง้อ~

ฟาดหัวคุณพ่อริวซักป๊าป *ป๊าป*

อ๊าก!!~?   หวานอีกล่ะ ^^

[oilzii]

 

[jamesnaka]

คิดถึงน้องริวกับน้องไผ่ใจจะขาดแล้วค่ะ 

[nongrak]

มารอน้องริวกับพี่ไผ่

[โน๊อา]

อลันจ๋าาาาา ฝากเก็บพ่อน้องริวให้ดี ๆ นะคะ อย่าทำให้น้องต้องวุ่นวายใจมากกว่านี้เลย

จากคนที่หลงรักน้องค่ะ

[oilzii]

 

[ASSASSIN]

   อยากอ่านตอนต่อปาย  แงๆๆๆๆๆ   

[Jeyibee]

เข้ามาติดตามแล้วนะคะ  อยากเห็นรูปเล่มเร็วๆด้วยค่ะ ><

มารอน้องริวกับพี่ไผ่ อิอิ 

รอฉากสวีททททท   

[TITAN]

เรื่องนี้สนุกสุดยอดไปเลยค่ะ ชอบมากๆเลยค่ะ

[£.Ma|e¥]

แวะเข้ามามอบ+แรกให้คุณป้าAnonymus (เรียกซะสุภาพ 555+)
ฮิฮิ ในที่สุดเค้าก็กดบวกได้แล้ว 
ลัลล้าสุดๆ 

[spring]

มาอัพเดทรายชื่อหน่อยจ้า

อัพเดตรายชื่อผู้โอนเงิน  เธอคือ...ลมหายใจ


A_J seiya
Acacha
aim
Alen
Altasia
anna
aunnie_v  
ba_wh99
bbc52
bbyuqin  2 ชุด
Cherry Blossom
darkeyes1
dee_dee
doutnoi
eddiam            
Eros Amor
gaygraygirl
gear
Hippo
iota
J_Dragon
jaaeyboy
Japinka
jay 10-8
jim2698
joobperman
Justlove    2 ชุด
kalos
katarena
koo_eng
krichakon
loveis
mach 201
MaeMoo
maewmeaw
maicy
maio2000
mimirin
minnie_min
mizuths
mootujo
n2
Na_RimKLonG
Namioto
namwaan1992
Nilc_Kstar
nini
nirun4
Noir Oz
nomo9
nunamicky
Okada
oppee
oumoim
PandP
Piaanie
pinkychan
piride
ploaie
puzzle
r4inbow
rachanok
raintear
rannie
RoseBullet
RyomasU
saruttaya
shopstic
sogato
summers
SuSaya
sweet 98
tageszeit
Teesachi
teetarkung
thisispom
thopia
tina
V_we
vava
wan
what.wa
yeyong
yylove
zeen11
คุกกี้
มืด  
ลูกหมีน้ำแดง
เทียนหอมสีน้ำเงิน


อัพเดตรายชื่อผู้ที่โอนเงินแล้วหรือยืนยันเมล์เรื่องรับหนังสือแน่นอนแล้วนะคะใครโอนเงินแล้วไม่มีชื่อช่วยจิ้มตาป้า เอ๊ย! จิ้มเมล์ป้ามาอีกทีนาค้า มีหลายท่านโอนแล้วแต่ยังไม่ส่งที่อยู่ให้ป้าช่วยส่งที่อยู่มาด้วยนะคะ  ไม่งั้นจะเกิดกรณีป้าปี่เซียะเกิดขึ้น หุหุ (กลืนอย่างเดียวไม่มีคืน)  ถ้ายังไม่สะดวกเรื่องที่อยู่หรือยังไงช่วยส่งข่าวด้วยค่ะ
 
สำหรับลูกค้าเก่า ที่ติดต่อผ่านอีกเมล์  จะไม่ได้ใส่รายชื่อไว้ในนี้นะคะ  แต่ทันทีที่หนังสือเสร็จจะเมล์ไปแจ้งทันทีค่ะ
 
ปล.ใครที่ส่งเมล์เลื่อนโอนมาแล้ว  แต่ป้าทำชื่อหล่น  ช่วยท้วงมาด้วยนะค้า  แก่แล้วหูตาฝ้าฟาง
 

และมีภาพงามๆ ของพี่ไผ่กับน้องริว วาดโดยคนอ่านสุดน่ารัก ขอบคุณมากค่า~  


ใครเป็นใครพอดูรูปแล้วรู้ปุ๊บเลย เก่งจัง ^^

ตอนต่อไปรอซักครี่ ป้าส่งไฟล์มาให้แล้วจ้า

[spring]

มาต่อกันเลยยย   



ตอนที่ 116.1

ริวอายุยังน้อยและบาดแผลก็เพียงกระสุนถากไปเท่านั้น  ตอนนี้ริวช่วยตัวเองได้มากแล้วก็จริงแต่ก็ยังไม่วายงอแงเอาแต่ใจตัวเองจนใครก็เข้าหน้าไม่ติดนอกจากพสุ  แม้จะเหนื่อยที่ต้องคอยดูแลริวตลอดเวลาแต่พสุกลับมีความสุขมากกว่าจะเดือดร้อนรำคาญใจ

ไม่ถึงสองสัปดาห์เด็กหนุ่มก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้  แต่แพทย์ยังไม่ให้ริวเดินทางในตอนนี้เพราะยังไม่แข็งแรงพอ  ริวกับพสุจึงต้องพักอยู่ที่นิวยอร์คต่อไปอีกประมาณ 1 สัปดาห์

พสุสูดลมหายใจลึกเมื่อรู้ว่าบนยอดตึกอาคารสำนักงานกลางมหานครนิวยอร์คแห่งนี้คือ ‘บ้าน’ ของริว  เพราะแน่นอนว่าไม่เพียงแค่ห้องบนชั้นสูงสุดของตึกเท่านั้น  แต่ริวยังเป็นเจ้าของตึกทั้งหลังอีกด้วย 

ชั้น 9 ทั้งชั้น เป็นห้องโล่ง กว้าง จนเวิ้งว้าง  ผนังทุกด้านเป็นจอโทรทัศน์ขนาดยักษ์ไม่เว้นแม้แต่เพดาน  กลางห้องปูพรมหนานุ่มมีแต่หมอนใบน้อยใหญ่หลายสิบใบ  มุมห้องเป็นที่วางเครื่องดนตรี  มีตั้งแต่เครื่องดนตรีชิ้นใหญ่ๆอย่างเปียโนจนถึงเครื่องเป่า อย่าง Concert Flute ส่วนอีกด้านเป็นคอมพิวเตอร์และเครื่องเสียง


“ห้องริวเองครับ”

“อืม...โล่งนะ...”พสุตอบแล้วเหลียวมองไปรอบๆ  เพื่อมองหาห้องนอน  เพราะอยากให้ริวได้นอนพัก

“พี่หาอะไรครับ” ริวถามยิ้มๆ เพราะสังเกตเห็นอาการกวาดตามองไปรอบๆ ของพสุ

“แล้วห้องนอนอยู่ไหนล่ะ  ริวควรจะนอนพักได้แล้วนะ”

“ก็นั่นไงครับ”  ริวชี้ไปที่พรมหนากลางห้อง

“หืม?” พสุเหลียวมองตามแล้วอึ้งไปชั่วขณะ  นั่นสินะ  เขาไม่น่าลืมว่าห้องนอนของริวที่บ้านพักบริษัทก็เป็นแบบนี้  ห้องโล่งกว้างที่ไม่มีอะไรเลยแม้แต่เตียง  มีเพียงพรมหนานุ่มและหมอนหลายสิบใบ

“ปกติริวนอนแบบนี้แหละครับ” ริวตอบแล้วหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นพสุทำหน้าปั้นยาก

“แต่ตอนนี้ริวเจ็บอยู่  จะนอนได้เหรอ”

“อลันสั่งคนจัดห้องนอนให้ใหม่แล้วครับ  อยู่ชั้นแปด...ตอนแรกเขาจะจัดห้องนี้แหละ  แต่ริวให้เก็บไว้ก่อน  อยากให้พี่มาเห็นห้องเดิมของริว...ริวมีอะไรจะให้พี่ดูด้วย”  เด็กหนุ่มตอบแล้วเดินไปที่เครื่องเสียงมุมห้อง  หยิบรีโมทมากดเลือก  แล้วจอพลาสมาขนาดใหญ่รอบห้องก็เปิดขึ้นพร้อมกัน 


พสุกะพริบตาถี่ๆ เมื่อจู่ๆ ก็เห็นหน้าตัวเองบนจอขนาดใหญ่รอบห้อง  เป็นเทปบันทึกภาพตอนที่เขาประกวดร้องเพลง  แม้จะพอรู้ว่าตอนนั้นรายการถ่ายทอดไปทั่วโลก แต่ก็เป็นของระบบเคเบิ้ลเล็กๆ ไม่คิดว่าริวจะมีเทปบันทึกรายการอยู่ด้วย


“ริว...ไปได้เทปบันทึกภาพพวกนี้มาจากไหน” พสุถามแล้วเหลียวมองจอภาพรอบตัวด้วยความรู้สึกแปลกๆ  ที่ไม่ว่าจะเหลียวไปทางไหนก็จะมีแต่ใบหน้าของเขามองตอบกลับมา

“ริวดู  แล้วก็อัดไว้เองครับ”

“หืม! ริวดูด้วยเหรอ”

“ครับ...ไม่แค่ดูนะครับ  ริวอัดไว้หมดเลยด้วย...ซีดีทั้งหมดที่พี่เห็นนั่นเป็นเรื่องพี่หมดเลย” ริวตอบอวดๆ  แล้วผายมือไปยังชั้นที่จัดเรียงซีดีไว้นับร้อยแผ่นอย่างเชิญชวน 


พสุเดินเลือกดูซีดีในชั้นที่วางเรียงกันเป็นระเบียบแล้วได้แต่อึ้งมากขึ้นเรื่อยๆ  ไม่เพียงริวจะบันทึกภาพตอนเขาประกวดร้องเพลงไว้เท่านั้น  ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะมีผลงานเขาแทบทุกงาน  ละครที่เขาเล่นริวก็บันทึกเอาไว้ทุกเรื่อง

พสุหยิบซีดีบางแผ่นออกมาเปิดดู  ก็พบว่าหากเป็นละครริวจะเน้นบันทึกเฉพาะฉากที่เขาแสดงเท่านั้น  แม้จะข้องใจว่าริวไปได้เทปพวกนี้มาได้อย่างไร  แต่พสุมีเรื่องสนใจมากกว่านั้น


“ทำไมต้องมีทีวีรอบตัวไปหมดแบบนี้ล่ะริว”

“ไม่รู้สิครับ  ริวชอบ  คงเพราะเวลาเปิดทีวีทิ้งไว้  จะเหมือนมีเพื่อน  ไม่ได้อยู่คนเดียว” ริวตอบเสียงเรียบเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดา  ขณะที่คนฟังรู้สึกจุกเหมือนถูกชก...ไม่มีใครรู้รสชาติของความโดดเดี่ยว หากไม่เคยเผชิญหน้ากับมันอย่างที่เขาเคยเผชิญ


พสุเดินมาทรุดลงนั่งข้างๆ ริวเอียงตัวเข้ามากอดซบกับไหล่  ชายหนุ่มขยับให้ริวกึ่งนั่งกึ่งเอนซบได้ถนัดกว่าเดิม


“เหงามั้ย” พสุถามเสียงเบา  ความรู้สึกที่เหลือเพียงตัวคนเดียวบนโลกมันช่างหนาวเหน็บ เยือกเย็น และทุกข์ทรมานจนแทบบ้า

“เหงาครับ...เหงาจนบางทีริวก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่อีก...โลกนี้มันว่างเปล่าเกินไปสำหรับริว”

“ริว!” พสุใจหายที่ได้ยินแบบนั้น

“ริวไม่กล้าฆ่าตัวตาย  ไม่ใช่เพราะกลัว...แต่ริวรับปากแม่กับอัลเบิร์ตไว้  ว่าริวจะไม่ทำอย่างนั้น  ริวเคยเสียใจที่รับปากไปแบบนั้น...แต่มาตอนนี้ริวดีใจ  ถ้าริวฆ่าตัวตายไปก่อน  ริวคงไม่ได้เจอพี่...คงไม่มีโอกาสได้มีความสุขแบบวันนี้” ริวเงยหน้าขึ้นยิ้มประจบอย่างน่าเอ็นดู  พสุก้มลงจูบหน้าผากเด็กหนุ่มเบาๆ  แล้วเกลี่ยปากไปบนคิ้วเข้มทั้งสองข้าง  แตะจูบบนเปลือกตากว้างที่พริ้มหลับรับสัมผัสอย่างเต็มใจ

“พี่ก็ดีใจที่ริวไม่ได้ทำแบบนั้น...เพราะถ้าไม่มีริว  วันนี้พี่จะอยู่ยังไง”

“ริวสำคัญขนาดนั้นเชียวเหรอครับ...”

“จนป่านนี้แล้ว ยังต้องถามอีกเหรอ...ริวคือคนสำคัญที่สุดของพี่นะครับ” พสุบอกเสียงนุ่มแล้วจูบบนปลายจมูกโด่งเบาๆ ริวซุกหน้ากับอกอุ่น  หลับตาพริ้ม  ปากหยักบางยิ้มกริ่มด้วยความดีใจ  ขณะที่พสุกดรีโมทไล่ดูภาพที่ริวบันทึกไว้อย่างสนใจ

“ริวอัดเทปละครพี่ไว้หมดทุกเรื่องเลยเหรอ” ชายหนุ่มถามยิ้มๆ  ขณะเลื่อนรีโมทย้อนดูภาพในซีดีกลับไปกลับมา

“ครับ” ริวตอบแล้วยิ้มแป้น  ท่าทางภูมิอกภูมิใจจนพสุนึกขัน

“แล้วทำไมบางฉากมันหายไปล่ะ” ชายหนุ่มถามยิ้มๆ  พลางย้อนภาพกลับไปอีกฉาก

“ไม่หายนี่ครับ  ริวอัดไว้เอง  จะหายได้ยังไง” ริวตอบแล้วขึ้นนั่งตัวตรง  คิ้วเข้มขมวดมุ่น จ้องมองดูภาพที่ถูกย้อนกลับเขม็ง

“ก็นี่ไง...ต่อจากฉากนี้มันจะเป็นฉากเลิฟซีนของพี่กับนางเอกนี่นาทำไมไม่มีล่ะ” พสุถามยิ้มๆ  ทั้งที่เขาพอจะรู้สาเหตุ  แต่ก็อดแกล้งเด็กหนุ่มไม่ได้ ชายหนุ่มกลั้นหัวเราะจนปวดท้องเมื่อรอยยิ้มเกลื่อนหน้าของเด็กหนุ่มหายวับ  แก้มซูบพองลมด้วยความไม่พอใจ  คิ้วเข้มขมวดจนแทบชิดขณะที่ดวงตาอ่อนใสหรุบต่ำ

“ก็ริวหวงนี่” ริวตอบเสียงอู้อี้  แล้วก้มลงจ้องมองพรมหน้าคว่ำ

“หวงอะไร...เรื่องนี้น่ะ  ริวยังไม่เคยเจอกับพี่เลยนะ” พสุยังแกล้งกระเซ้าไม่เลิก  ก็นานๆ ทีจะได้แกล้งริวคืนแบบนี้  มีหรือชายหนุ่มจะปล่อยโอกาสให้หลุดมือไป

“แต่ริวจองพี่ไว้แล้วนี่” ริวทำเสียงขึ้นจมูก  ท่าทางเหมือนเด็กถูกขัดใจทำให้พสุยิ่งสนุกที่ได้แกล้ง

“อย่ามามั่วนิ่ม  จองเจิงอะไร  พี่ไม่รู้เรื่องด้วยสักหน่อย...เสียดายจัง  นางเอกคนนี้เซ็กซี่มากด้วยสิ”

“พี่อ่า  อย่าพูดถึงคนอื่นแบบนี้นะ  ริวไม่ชอบ!” ริวทำเสียงแข็งจนแทบเป็นขู่ในตอนท้าย  เด็กหนุ่มโผเข้ากอดพสุไว้แน่นจนเจ็บ  ตาโตแดงก่ำด้วยความน้อยใจ

“ริว! เฮ้  พี่ล้อเล่น...ริวครับ...ไม่เอาน่า  พี่แค่ล้อเล่น”  พสุไม่พยายามผละจากวงแขนที่รัดแน่น   แต่กลับโอบกอดตอบเพื่อปลอบประโลม  รู้สึกเสียใจที่ล้อเล่นเลยเถิดทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าริวเป็นเด็กอ่อนไหวแค่ไหน  เรื่องอื่นยังพอคุยกันได้  แต่เรื่องหึงหวงนั้นทำให้ริวเป็นคนไร้เหตุผลได้ง่ายๆ

“ริวไม่ชอบ อย่าพูดอีกนะ  ถึงล้อเล่นริวก็ไม่ยอม”  ท่ากัดปากแน่น  น้ำตาคลอเจียนหยดในหน่วยตากลมโตทำให้พสุยิ่งใจเสีย

“ได้ๆ  พี่ไม่เล่นแบบนี้อีกแล้ว  ริวครับ  เลิกกัดปากเถอะ  เลือดออกแล้วนะ” พสุห้ามละล่ำละลักเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มกัดปากตัวเองจนเลือดซึม

“ริวหวงพี่นะ  ล้อเล่นก็ไม่เอา  ริวทรมาน”  ริวอ้อนเสียงเศร้าแล้วกอดรัดพสุแน่นขึ้น 

“พี่ขอโทษนะครับ” พสุกระซิบขอโทษแล้วจูบบนขมับริวเบาๆ  พร้อมกับโยกตัวไปมาเพื่อปลอบเด็กหนุ่มทำให้ริวคลายความน้อยเนื้อต่ำใจ  เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นเพื่อให้ปากเขาสัมผัสกับปากของพสุ  ต่างคนต่างเบียดคลึงหยอกล้อกันด้วยริมฝีปากอยู่ครู่หนึ่ง  ริวก็เป็นฝ่ายยอมผละออกแต่โดยดี

“ริวยกโทษให้ก็ได้  เพราะริวเป็นเด็กดี” ริวโอ้อวดตัวเองหน้าตาเฉย  จนพสุอดหัวเราะไม่ได้

“อื้อหือ! ดีซ้า” ชายหนุ่มทำเสียงประชดล้อๆ แล้วขยี้ผมที่ซุกอยู่กับไหล่เล่น 

“ริวไม่ดีเหรอ?” ริวถามเสียงอู้อี้  แล้วเกลือกหน้าไปมาบนอกอุ่นพร้อมกับทิ้งน้ำหนักตัวไปหาจนพสุหงายลงไปบนพรม ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ แล้วกอดริวตอบ ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างระมัดระวังเพราะเกรงว่าแผลน้องจะสะเทือน

“ดีค้าบดี  ดีที่หนึ่งเลยด้วย  คราวนี้คนดีปล่อยพี่ได้หรือยัง  รัดพี่แรงขนาดนี้ไม่เจ็บแผลหรือไง” หางเสียงพสุทอดอ่อนด้วยความเป็นห่วง  ทำให้ริวยิ่งซุกตัวเข้าหามากขึ้น  หากตัวเล็กกว่านี้เด็กหนุ่มคงปีนขึ้นไปนั่งบนตักพสุแล้วเพื่อออดอ้อนให้เต็มที่  แต่ในเมื่อทำไม่ได้ก็อาศัยกอดซุกในอ้อมแขนอุ่นแทน

“เจ็บค้าบ   แต่กอดพี่แล้วอุ่นนี่  ริวชอบ” ริวอ้อนแล้วขยับเบียดเข้าหาพสุมากกว่าเดิม

“หนาวเหรอ...เดี๋ยวพี่ไปเอาผ้าห่มให้เอามั้ย  ผ้าห่มอยู่ไหนล่ะ?”

“ในตู้เสื้อผ้าครับ”  ริวบอกแล้วทำท่าจะลุกขึ้น  แต่พสุกดไหล่เด็กหนุ่มไว้แล้วหยิบหมอนมาให้ริวหนุนแทนตักเขา

“พี่หยิบให้...ตู้เสื้อผ้าอยู่ไหน?”

“ข้างประตูห้องน้ำเลยครับ”


ตู้เสื้อผ้าฝังผนังกลมกลืนกับผนังข้างห้องน้ำจนแทบมองหารอยต่อไม่พบหากไม่เพราะริวชี้ให้ดู  พสุเปิดตู้หยิบผ้าห่มผืนใหญ่ออกมาห่มให้ริวแล้วทรุดลงนั่งข้างๆ  พอเขานั่งริวก็เลื่อนศีรษะขึ้นวางบนตักทันทีเหมือนรออยู่ก่อนแล้ว  ซึ่งพสุก็ไม่ได้ปฏิเสธ  ชายหนุ่มลูบแก้มขาวซูบอย่างนุ่มนวลขณะกวาดตาดูรอบๆ ห้อง


“เมื่อก่อนริวนอนแบบนี้เหรอ”

“ครับ” ริวตอบแล้วยิ้มแป้น  คว้ามือพสุมาจูบแล้ววางไว้บนแก้ม  รับสัมผัสจากนิ้วเรียวยาวที่ไล้บนแก้มเขาเล่นด้วยความเพลิดเพลิน

“ทำไมล่ะ” พสุถามแล้วแตะนิ้วบนปลายจมูกโด่งเย็นหยอกเย้า  เลยโดนริวคว้ามือเอาไปวางไว้บนอก

“ก็...ริวชินมั้ง  เมื่อก่อนตอนอยู่กับแม่ก็นอนแบบนี้” ริวตอบแล้วทำท่าจะยกตัวขึ้นจูบพสุ  แต่กลับต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ  แม้จะแข็งแรงจนออกจากโรงพยาบาลได้  แต่ก็ใช่จะหายดีขนาดที่จะเกร็งกล้ามเนื้อลุกนั่งได้อย่างใจ

“ตอนอยู่กับแม่ก็นอนพื้นเหรอ” พสุชวนคุยพลางลูบไหล่กว้างเบาๆ เพื่อปลอบให้ริวคลายเจ็บ

“ครับ...พอนอนเตียงมันแปลกๆ...เหมือนตัวลอยๆ  นอนคนเดียวแล้วมันน่ากลัว  ริวเลยชอบนอนพื้น...แต่พอมีพี่  ริวก็กล้านอนบนเตียง  เพราะมีพี่นอนด้วย   ริวไม่กลัว” ริวทำเสียงอ้อน  แล้วรั้งต้นคอพสุลงไปหาแทน 


ปากนุ่มงับเบาๆ บนปากล่างอิ่มตึงของพสุ  ก่อนจะลูบเล่นด้วยปลายลิ้นแล้วค่อยสอดเข้าไปในโพรงปากหอม  ลิ้นอุ่นที่รอท่าอยู่แล้วเกี่ยวตอบรับอย่างกระตือรือร้น  จนริวหัวหมุน  เลือดอุ่นๆ ฉีดพล่านขึ้นมาทันที  อารมณ์ที่หวังเพียงจะเย้าหยอกเริ่มเตลิดไปไกลเมื่อต่างฝ่ายต่างสอดลิ้นกอดรัดยั่วเย้ากันและกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

มืออุ่นที่วางอยู่บนอกกว้างลูบไล้แผ่นอกใต้ฝ่ามือเล่น  แต่คนโดนลูบเริ่มอยู่ไม่ติดที่  วงแขนที่เกี่ยวรัดรอบเอวพสุเริ่มรัดแน่นขึ้น  ขณะที่ร่างกายร้อนจัดขึ้นเรื่อยๆ  พสุรีบผละปากออกเพราะสังเกตอาการหอบหายใจแรงของเด็กหนุ่ม  แต่ริวไม่ยอมปล่อย  เด็กหนุ่มยกตัวตามเพื่อรั้งปลายลิ้นของพสุไว้  อาการเกร็งตัวขึ้นทำให้แผลเจ็บแปลบจนสะดุ้ง


“ริว! เป็นไงบ้าง  เจ็บมากมั้ย” พสุรีบประคองเด็กหนุ่มลงนอนอย่างเดิม  ริวหน้าซีดเหงื่อซึมหน้าผาก  อารมณ์ร้อนรุ่มดับวูบเพราะความเจ็บ

“...ครับ” ริวตอบเสียงอ่อยด้วยความเจ็บ ขัดเขิน และหงุดหงิด  ทั้งที่เป็นฝ่ายเรียกร้องจากพสุเองแท้ๆ  แต่พอพสุยอมตามใจเขากลับไม่มีปัญญาทำอะไร  พสุบีบปลายจมูกโด่งเบาๆ อย่างหยอกล้อ  ก่อนจะหาเรื่องคุยเพื่อให้ริวลืมความหงุดหงิดที่ร่างกายไม่พร้อมอย่างใจ

“พี่ว่าริวนอนพักได้แล้วนะ....แต่ห้องนี้จะลุกจะนั่งคงไม่สะดวกเท่าไหร่  ห้องที่จัดใหม่อยู่ไหนครับ”

“ชั้นล่างครับ” ริวตอบแล้วซบหน้าลงกับไหล่พสุ


พสุประคองริวลุกไปที่ลิฟต์แล้วกดลงไปชั้นล่าง  ทั้งชั้นแบ่งออกเป็นสองห้อง  ห้องนอนของริวเรียบโล่งตั้งเตียงขนาดใหญ่กลางห้อง  มุมห้องมีโซฟาแบบปรับนอนได้  และหมอนหลากสีสดใส 


“นอนพักก่อนนะ”

“พี่หยิบรูปให้ริวหน่อย” พสุหันไปตามสายตาริวก็เจอกรอบรูปแม่ของริววางอยู่บนโต๊ะข้างโคมไฟจึงหยิบมาให้  ข้าวของๆ เขาและริวทุกชิ้นถูกนำกลับมาครบถ้วนในสภาพเดิมไม่มีชิ้นใดบุบสลาย  รวมถึงรถของภมรที่ถูกส่งคืนเจ้าของเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  ตอนที่ติดต่อภมรได้พสุก็รีบขอโทษภมรด้วยความเกรงใจ  แต่ภมรยืนยันว่าเขาไม่ได้ห่วงรถเลยสักนิด  ที่เขาห่วงที่สุดก็คือความปลอดภัยของพสุกับริวมากกว่า  และดีใจมากที่รู้ว่าทั้งคู่ปลอดภัยแล้ว  ริวก้มลงยิ้มกับกรอบรูปในมือด้วยท่าทางดีอกดีใจจนทำให้พสุเผลอยิ้มตามไม่ได้

“โชคดีจริงๆที่ได้คืน  ริวมีรูปแม่อยู่ใบเดียวด้วย...พี่ดูนี่สิ”   พสุเอื้อมมารับแล้วชะงักเมื่อเห็นรูปในกรอบอีกด้าน

“รูปพี่?”

“ครับ...ริวใส่ไว้ตั้งนานแล้ว...รูปพี่กับรูปแม่  คนสำคัญที่สุดของริว  ริวเอาใส่ไว้ด้วยกัน  จะได้เอาติดตัวไปไหนๆ ด้วย”


พสุนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ผุดลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าสตางค์แล้วเดินกลับมาทิ้งตัวลงนั่งที่เดิมพร้อมกับหยิบกรอบรูปของริวไปแกะเอารูปตัวเองออก

“พี่เอาออกทำไมละครับ”

“เอารูปแม่ใส่ไว้แทนดีกว่า”  พสุบอกเสียงเรียบ  แล้วยื่นกรอบรูปคืนให้ริว  ด้านที่เคยใส่รูปเขากลายเป็นรูปของสุดา  ริวมองรูปแล้วเงยหน้าขึ้นสบตาพสุงงๆ เมื่อชายหนุ่มสอดแขนเข้ามาดึงตัวเขาไปกอดไว้

“ทำหน้าแบบนี้ไม่ดีใจเหรอที่พี่ให้รูปแม่” พสุถามยิ้มๆ แล้วหอมแก้มซูบที่มีไรหนวดเขียวเป็นปื้นเบาๆ  ริวยิ้มร่าแล้วหอมพสุตอบทั้งสองแก้ม 

“ดีใจครับ...แต่ก็เสียดายรูปพี่”

“เสียดายทำไมครับ  ก็พี่อยู่กับริวตลอดเวลา  ไม่ต้องมีรูปพกติดตัวก็ได้ไม่ใช่เหรอ” พสุถามยิ้มๆ  ทั้งที่รู้สึกเขินกับคำพูดตัวเอง  แต่สีหน้าสดใสดวงตาเป็นประกายวาวระยับด้วยความยินดีของริวทำให้ความเก้อเขินถูกแทนที่ด้วยความอิ่มเอมที่ได้เห็นคนรักมีความสุข  แม้จะเพียงเรื่องเล็กน้อยก็ตาม

“นั่นสิครับ...ทำไมริวโง่จัง” ริวว่าตัวเองด้วยรอยยิ้มเบิกบาน  เด็กหนุ่มปัดจมูกกับปลายจมูกโด่งแหลมของพสุเล่นเป็นเชิงหยอกล้อ  พสุหัวเราะแล้วเลื่อนปากขึ้นจูบหน้าผากเด็กหนุ่มเบาๆ  ก่อนจะรั้งให้ริวนอนลงบนเตียงนุ่มด้วยกัน

“นอนพักดีกว่า  ริวหน้าซีดมากเลยนะ  ปวดแผลมั้ย” พสุถามพลางอังหลังมือบนหน้าผากขาวเพื่อวัดไข้

“ไม่ครับ  แค่ตึงๆ  แต่มันหวิวๆ” ริวตอบเสียงแผ่ว  แล้วเกลือกหน้าบนอกพสุเบาๆ ด้วยความสุข  วงแขนที่กอดรอบเอวพสุขยับแน่นขึ้นเพื่อให้ร่างกายเบียดกระชับกันให้มากที่สุด

“คงเพลีย  นั่งรถมาตั้งนานนี่นะ...งั้นก็หลับสักตื่น  จะได้ดีขึ้น” ชายหนุ่มกระชับวงแขนที่โอบรอบตัวริวให้แน่นขึ้นอีกนิดทั้งที่ริวก่ายเกยจนแทบจะขึ้นมานอนทับเขาไว้ทั้งตัวแล้ว 


..................................................


เสียงกริ๊กเบาๆของประตูปลุกให้พสุสะดุ้งตื่นขึ้นมา  ชายหนุ่มเหลือบมองไปที่ต้นเสียงแล้วใจกระตุกกับสายตาเย็นชาของอีกฝ่าย...วูบแรกพสุรู้สึกละอายสภาพกอดซบแนบชิดของเขากับริว  แต่ชั่วพริบตาชายหนุ่มก็ปัดความคิดนั้นออกจากสมอง  ความรักไม่ใช่เรื่องน่าละอาย  ไม่ว่าอลันจะคิดกับเขาและริวยังไง  นั่นก็เป็นเรื่องของอลัน  ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะต้องเก็บมาใส่ใจ  พอคิดได้อย่างนั้นพสุก็สบตากับอลันด้วยสายตาที่สงบนิ่ง  ไม่ท้าทาย  แต่ไม่หวั่นกลัว 

อลันหรี่ตาลงเมื่อเห็นความเปลี่ยนแปลงในดวงตาของพสุ  เด็กคนนี้เปลี่ยนไป  ไม่เหลือเค้าแห่งความอับอาย  หวาดหวั่น ไม่มั่นใจกับสายตาเขาอีกแล้ว  ดูเหมือนพสุจะยอมรับความสัมพันธ์ของเขากับริวได้สนิทใจเสียที

ทั้งคู่จ้องมองกันนิ่งๆ  ต่างประเมินกันและกันอยู่เงียบๆ  สุดท้าย  อลันก็ค้อมศีรษะให้พสุ  แล้วกลับออกไปจากห้อง

พสุไม่แน่ใจว่าอลันก้มศีรษะให้เขาทำไม  แต่ถ้าจะให้เดา  เขาคิดว่านั่นคือการแสดงการยอมรับของอลัน  แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆ  ชายหนุ่มไม่คิดว่าจะมีผลต่อความสัมพันธ์ของเขากับริว  เพราะที่ผ่านมาดูเหมือนอลันจะไม่เคยก้าวก่ายกับการตัดสินใจใดๆของริว 

พสุเหลือบมองนาฬิกาที่หัวเตียงแล้วค่อยๆปลดตัวเองออกจากอ้อมแขนของริว  ดูเหมือนเมื่อครู่อลันคงตั้งใจจะเข้ามาปลุกริวกินยา  ชายหนุ่มยังไม่ทันยกหูโทรศัพท์  เสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้นเบาๆ  พสุลุกไปส่องดูแล้วเปิดประตูให้  บอดี้การ์ดคุ้นหน้าคนหนึ่ง  เข็นรถอาหารเข้ามา  ดูเหมือนจะเป็นอาหารเที่ยงของเขากับริว


“ผมจัดการเองครับ”  พสุรีบอาสาด้วยความเกรงใจ  บอดี้การ์ดคนนั้นรับคำเบาๆ  แล้วถอยออกไปพร้อมกับปิดประตูให้พสุเข็นรถไปไว้ที่โซฟา  แล้วไปปลุกริว

“ริว...ริว...ตื่นมากินข้าวก่อน  เดี๋ยวต้องกินยาแล้ว”

“...ครับ”  ริวลุกขึ้นมานั่งงงๆ  แต่พอพสุดึงมือ  เด็กหนุ่มก็ลุกตามมาอย่างว่าง่าย

“โอ้โฮ! อาหารน่ากินมากริว  ดูสิ”

“...ริวไม่หิวเลย...”

“ไม่หิวก็ต้องกินสักหน่อยนะ  ไม่งั้นเดี๋ยวกินยาแล้วปวดท้อง”

“ริวยังไม่อยากกินเลย”

“นะครับ  ดูสิ  เป็ดอบส้ม  น่ากินออก  ลองดูนะ” พสุเอาใจขนาดตัดป้อนถึงปาก  ริวอิดออดเล็กน้อยก็ยอมกิน  เด็กหนุ่มพยายามซ่อนยิ้มไว้อย่างยากเย็นเพราะหัวใจพองคับอกด้วยความสุขที่พสุตามใจเขาขนาดนี้


...............................

[Namioto]

มาแล้ววว  
เย้ๆๆ จิ้มก่อนไปอ่านครับ 55


ริวจองพี่ไว้แล้ว
โอ๊ย ชอบคำนี้ 55+

ในที่สุดอลันก็ยอมรับพี่ไผ่สักทีน้อ~ อีกตั้ง1สัปดาห์กว่าจะกลับไทยจะเป็นยังไงกันบ้างนะ

รอ116.2อย่างตื่นเต้น


ปล.ลงรูปด้วย อายจัง 55+!! 

[raintear]

อ๋อออยยยยยย       หวานไปหนายยยยยยย    
กรี๊สสสสสสส น้ำตาลในพุ่งกระฉูดดด
ไม่ไหวแล้วววววววว
สลบกับความขี้อ้อนของหนูริว  เอื้อกกก