หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[gayraygirl]

ในที่สุด เธอคือลมหายใจ ก็ออกมาจากปากไผ่
ริว-ไผ่ ทำเอาน้ำตาร่วงด้วยความปลิ้มปิติ
น่ารัก หวาน ซึ้ง กินใจ อารมณ์แบบดีใจสุดๆ
แอร๊ยยยยบรรยายไม่ถูก เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปละกัน 

[sogato]

นานเน้อ

[ZaRR]

มารอค่ะๆๆๆ 

[Acacha]

รอ 

[oilzii]

นานจังเน้อ

[ASSASSIN]

รอนานแล้วนะคร๊าบบบ  มาต่อทีเถ๊อะ

[LimousinX9]

หนม น้ำ หมอน เสื่อพร้อม!!!

[sogato]

รอหนังสือเลยหล่ะกันนะคะ

[RoseBullet]

ตามอ่านมาเรื่อยๆจนได้ 3/4 ของตอนทั้งหมดแล้วค่า
แต่งดีมากค่ะ ยกนิ้วให้เลย ภาษาก็เยี่ยม
แถมเข้าถึงคนอ่านได้ ทำให้อินกับแต่ละเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ตลอดๆ
ตอนนี้ก็อ่านตามให้ทันตอนปัจจุบันอยู่ ประกอบกับรอหนังสืออยู่ด้วยนะคะ
อยากให้พี่ไปรฯมาส่งน้องริวกับพี่ไผ่ที่บ้านเร็วๆแล้วสิ
 

[ZaRR]

มารอเหมือนเดิมค่ะ
สู้ๆนะค่ะ

[EoBen]

ตามมาอ่านคะ พึ่งเห็นเรื่องนี้ไม่นานมานิเอง แต่ยังอ่านไม่จบเลยคะ เหลืออีกเยอะมาก

ขอมาเม้นเจิมมๆ ไว้ก่อนนะคะ เพราะแอบอ่านมาหลายวันแล้วแต่ไม่จบซะที


จิ้มๆๆ

[Narutear]

เพิ่งอ่านจบ สนุกมากๆ แบบที่ชอบเดะ ทำเอาอยากได้เลย
ถ้ายังไง รบกวนคนโพสตอบ PM ทีนะจ๊ะ *-*

[£.Ma|e¥]

เข้ามารอหนูริวกับพี่ไผ่~   

[namwaan1992]

รอมาด้วยคน ^^
 

[PandP]

มานอนรอ 555

[nongrak]

ซึ้งกับคำบอกรักของพี่ไผ่จริงๆ
ดีใจกับริวจังที่สมหวังสักที

[A-J.seiya*]

ขอโทษนะคะ,,
คืออยากจะขอเปลี่ยนที่อยู่ที่จะให้จัดส่งน่ะค่ะ
จะแจ้งได้ทางไหนคะ PM หรือว่า e-mail

ไม่ทราบว่ายังทันมั้ย ?

[anajulia]

^
^
^
ยังทันค่ะ
เดี๋ยวไปตามป้าคนเขียนมาตอบให้นะคะ

[Anonymus]

ป้าตอบไปทางเมล์แล้วนะคะน้อง A_J 

[LimousinX9]

^
^
^
^
มีอะไรมาต่อรึเปล่าฮับ คริคริ

[spring]

ขอแจ้งข่าวเพิ่มเติมเล็กน้อยจากป้าคร่ะ ^^


โจ๊ะหมายน้อยถึงคุณผู้อ่านค้าบ
 
ตอนนี้หนังสืออยู่ในขั้นตอนการพิมพ์นะคะ  คาดว่าจะส่งถึงมือทุกท่านราวๆกลางเดือนมิถุนายน ช้ากว่ากำหนดที่ได้แจ้งไว้ประมาณ 1สัปดาห์  เป็นความผิดพลาดของป้าเอง  ต้องขออภัยผู้ที่รอหนังสืออยู่ทุกท่านนะคะ
 
หน้าปกทั้งสามเล่มจะคล้ายกัน  แต่ไม่เหมือนกันทีเดียวนะคะ  ภาพที่ใช้ต่างกัน และสี ก็ต่างกันด้วย (เล่มหนึ่ง 422 หน้า  เล่มสอง 427 หน้า  และเล่มสาม 445 หน้าค่ะ)
 
 
ส่วนภาคพิเศษ  อย่างที่เคยแจ้งไว้แล้วว่าเป็นแนวแฟนฟิคชั่น  คือเอาข้อมูล เรื่องมนุษย์แปลง กับลูกครึ่งแวมไพร์ จากเรื่องแวมไพร์ทไวไลท์ มาเป็นฐาน  และพล็อตเนื้อเรื่องขึ้นมาใหม่ทั้งหมด ตัวละครหลักมีแค่พี่ไผ่กับน้องริว  ส่วนตัวละครอื่นๆทั้งหมดในเรื่องเป็นบรรดาผู้อ่านที่เข้ามาช่วยคอมเม้นต์นิยายนี่แหละค่ะ ความยาวราวๆ ร้อยหน้ากว่าๆ (A5)  คงถูกใจสำหรับคนที่ขอมาว่าอยากได้ภาคพิเศษยาวๆนะคะ
 
บรรดาแขกรับเชิญกิติมศักดิ์ที่ได้ออกกันคนละไม่กี่ฉาก  ก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ  ด้วยว่าเนื้อเรื่องมันจำกัด  ต้องย่อให้กระทัดรัดที่สุด  ก็เลยไม่สามารถใส่รายละเอียดได้  ไว้ไปเป็นแขกรับเชิญในเรื่อง่ต่อไปละกันเนาะ  แหะๆ  ขออนุญาตเก็บข้อมูลไว้ก่อนนะคะ
 
 
สำหรับคนที่เพิ่งเข้ามาอ่านและสนใจหนังสือ  ยังสามารถสั่งได้ค่ะ  เพราะได้สำรองไว้ประมาณ 20 ชุด (แต่ตอนนี้เหลือไม่ถึงแล้วค่ะ)
 
เมล์มาคุยกันก่อนนะคะ  ที่ tanjai1991@gmail ดอท com  ไม่ว่ามีปัญหาอะไร  เมล์มาก่อนค่ะ  ทุกเรื่องเราคุยกันได้...ป้าฉีดยาแล้ว รับรองปลอดภัย แฮ่...Anonymus

[spring]

มาต่อแล้วจ้า ^^


ตอนที่ 117


แม้จะสั่งอาหารไทยมาจากร้านอาหารแทบทุกวันแต่ริวก็ยังไม่วายบ่นอยากกินอาหารฝีมือเขา  พสุจึงคิดจะทำอาหารให้ริวกินบ้าง  แต่รู้ดีว่าถ้าเขาบอกว่าจะออกไปซื้อของสดริวก็ต้องงอแงขอตามไปด้วย  ทั้งๆ ที่ร่างกายยังไม่แข็งแรงดีนัก  ชายหนุ่มจึงเลือกช่วงบ่ายที่ริวกินยาแล้วมักจะหลับยาวออกไปซื้อของสดข้างนอกโดยมีเจฟฟรี่ขับรถออกไปให้


“ผมซื้อของไม่เร็วนักหรอกครับ  ยังไงคุณเจฟฟรี่ไปหากาแฟดื่มก่อนก็ได้ครับ” พสุบอกอย่างเกรงใจเพราะเจฟฟรี่เป็นบอดี้การ์ดของริวไม่ใช่เขา  แค่ขับรถมาให้เขาก็เกรงมากแล้ว

“ไม่เป็นไร  ผมจะช่วย” เจฟฟรี่ยิ้มจนตาหยี  แล้วเข็นรถเดินนำลิ่วเข้าไปในซุปเปอร์มาเก็ต  มีสายตาบรรดาแม่บ้านที่เลือกซื้อของเหลือบมองเป็นทิวแถว  คงเพราะรูปลักษ์สะดุดตาของบอดี้การ์ดร่างใหญ่


พสุยิ้มแหยทั้งเกรงใจและกระดากสายตาคนอื่น  แต่ชายหนุ่มกลับรู้สึกว่าคิดผิด เพราะเจฟฟรี่เลือกของสดคล่องแคล่วกว่าเขามาก  กลายเป็นชายหนุ่มได้แต่เดินตามเก้กัง  ปล่อยให้เจฟฟรี่เลือกของใส่รถเข็นอย่างพิถีพิถัน  ทั้งผัก ผลไม้  และเนื้อสัตว์


“อยู่บ้านผมมีหน้าที่ทำอาหารครับ  เพราะเมียผมเธอบอกว่าเธอสวยเกินกว่าจะเข้าครัว” เจฟฟรี่หันมาบอกพสุขันๆ  แล้วหยิบรายการที่พสุจดมาเช็คดูซ้ำ  ยังดีที่พสุจดมาเป็นภาษาอังกฤษ  ไม่อย่างนั้นเขาคงต้องเป็นคนคอยบอกให้เจฟฟรี่ซื้อของ  ซึ่งคงเป็นภาพที่ไม่น่าดูนักในความคิดของพสุ

“คุณพสุไปเลือกขนมก่อนก็ได้ครับ  บอสชอบกินขนมก็จริง  แต่ถ้าไม่ถูกใจคงไม่ยอมกินแน่ๆ” เจฟฟรี่หันมาบอกแล้วยื่นรายการขนมของริวให้พสุจัดการแทน 

“ครับ  เอางั้นก็ได้”  พสุเลือกเค้กและช็อคโกแลตยี่ห้อดัง  ที่ขึ้นชื่อว่าอร่อยมาก  ราคาก็สูงตามไปด้วย  ยังไม่ทันจ่ายเงินเสร็จเจฟฟรี่ก็มายืนรออยู่หน้าร้านเพื่อช่วยถือ 


พอกลับไปถึงที่พัก  บิลก็มาช่วยขนของขึ้นลิฟต์  พสุได้แต่เดินตามขึ้นไปโดยไม่มีโอกาสช่วยถืออะไร นอกจากถุงเค้กที่ต้องประคับประคองอย่างดี  เจฟฟรี่กับบิลออกจากลิฟต์ไปที่ชั้น 7 เพื่อเก็บของสดเข้าตู้เย็นที่ห้องครัว  ส่วนพสุเอาเค้กขึ้นไปให้ริวบนห้องก่อนแล้วค่อยกลับลงมาทำอาหารภายหลัง  ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดก็ได้ยินเสียงริวตะโกนลอดออกมาจากห้องนอน  เพราะประตูห้องเปิดค้างไว้


“ทำไมไม่ปลุกฉัน!” เสียงตวาดของริวทำให้พสุชะงัก  ไม่กล้าก้าวเข้าไป  เพราะไม่อยากให้บอดี้การ์ดของริวเสียหน้าที่ถูกริวว่าต่อหน้าคนอื่นอย่างเขา

“คุณพสุแค่ออกไปซื้อของเท่านั้นเองครับ  เดี๋ยวก็กลับแล้ว” น้ำเสียงนุ่มนวล เยือกเย็นของบรูซทำให้พสุโล่งอกที่คนอยู่กับริวเป็นบรูซ ในขณะเดียวกันก็เริ่มไม่สบายใจที่ได้ยินริวยังส่งเสียงเกรี้ยวกราดต่อไป

“ไปเอารถออก  ฉันจะไปหาพี่ไผ่” ริวสั่งเสียงห้วน

“แต่บอสยังไม่แข็งแรงนักนะครับ  ใจเย็นๆ ครับ  เดี๋ยวผม...” บรูซยังไม่ทันพูดจบ  ริวก็ตวาดสวนกลับทันทีอย่างไม่พอใจ

“ไม่ต้องมาแสดงความเห็น  บอกให้ไปเอารถออกไม่ได้ยินหรือไง  หรือเดี๋ยวนี้ฉันสั่งไม่ได้แล้ว”

“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ...ระวังครับ!”ประโยคหลังบรูซอุทานเสียงดังพร้อมๆ กับได้ยินเหมือนเสียงของตก

“โอ๊ย!”


พสุรีบวิ่งเข้าไปในห้องเพราะได้ยินเสียงริวร้องด้วยความเจ็บปวด  ภาพที่เห็นคือริวนั่งตัวงออยู่ที่พื้นมือกุมบริเวณบาดแผล มีบรูซยืนละล้าละลังอยู่ข้างๆ


“ริว! เกิดอะไรขึ้น” พสุถามแล้วรีบวิ่งเข้าไปประคองริวลุกขึ้น  บรูซถอนหายใจพรู  แล้วยิ้มให้พสุอย่างขอบคุณที่กลับมาทันเวลา

“เดี๋ยวผมไปจัดใส่จานให้ครับ” บรูซรีบคว้ากล่องเค้กที่พสุตั้งทิ้งไว้บนพื้นขึ้นมา  แล้วชิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

“พี่ไปไหนมา  ทำไมทิ้งริวไว้คนเดียว” ริวถามเสียงสั่น  สีหน้าเหมือนจะร้องไห้ทำให้พสุต้องกระชับวงแขนที่โอบรอบตัวเด็กหนุ่มแน่นขึ้นเพื่อปลอบใจ  ขณะประคองริวลุกขึ้นนั่งบนเตียง

“พี่ออกไปซื้อของมาทำกับข้าวไง  ริวอยากกินอาหารไทยไม่ใช่เหรอ  แล้วนี่ลุกมาทำไม” พสุถามเสียงนุ่มพลางตรวจดูแผลริวด้วยความเป็นห่วง  พอไม่เห็นความผิดปกติใดๆ ก็ลอบถอนใจอย่างโล่งอก

“ก็ริวตื่นมาไม่เห็นพี่...ริวใจหายหมด  นึกว่าพี่ทิ้งริวไปแล้ว” ริวบ่นเสียงขึ้นจมูก  แก้มพองลมอย่างแสนงอนจนพสุต้องลูบหัวปลอบ

“พี่จะทิ้งไปไหนได้ละครับ...อย่าทำแบบนี้อีกนะ เจ็บมากมั้ย” พสุปลอบเด็กแสนงอนอย่างเอ็นดู  รู้อยู่หรอกว่าริวเอาแต่ใจเกินไป  แต่จะให้เขาขัดใจหรือดุริว  เขาก็ทำไม่ลง

“เจ็บครับ” ริวตอบแล้วเบียดเข้ามาในอ้อมแขนของพสุอย่างออดอ้อน  แล้วเด็กหนุ่มก็สมใจเมื่อพสุลูบหลังลูบหัวปลอบเขา แล้วยังก้มลงจูบบนหน้าผากเขาเบาๆ  หลังจากเหลียวไปมองประตูแล้วว่าไม่มีใครเข้ามา

“แล้วทำไมถึงล้มได้ละครับ” พสุรีบถามขึ้นเสียก่อน  เพราะริวทำท่าเหมือนจะเลื่อนตัวขึ้นมาจูบเขาตอบ

“หมอนั่นพยายามจะมาห้าม ริวก็เลยปัดมือ แล้วล้ม” ริวแก้ตัวอ้อมแอ้ม  แต่พสุกลับสะดุดหูในสรรพนามที่ริวเรียกขานบรูซ

“เค้กได้แล้วครับบอส” บรูซส่งเสียงเข้ามาก่อน  ทำให้พสุรีบถอยออกห่างจากริว  บรูซยกจานเค้กมาวางไว้บนโต๊ะแล้วรีบถอยออกไปเมื่อริวหันไปมองอย่างไม่พอใจ


อาการตวัดตามองบอดี้การ์ดด้วยสีหน้านิ่งๆ ทำให้พสุอึ้งอย่างประหลาดใจ  ริวที่เขารู้จักช่างแตกต่างกับริวที่อยู่กลางอาณาจักรของตัวเองเป็นอย่างยิ่ง  จริงอยู่ว่ากับเขา  ริวยังคงเป็นเด็กน้อยขี้อ้อนคนเดิม  แต่กับคนอื่นๆ ทั้งบอดี้การ์ดหรือแม้แต่อลัน  ริวไม่เคยไว้หน้าใคร  ทุกอย่างที่สั่งต้องให้ได้ดั่งใจจนบางครั้งพสุก็อดตกใจไม่ได้  นี่เป็นริวในแบบที่เขาไม่เคยคาดฝันมาก่อน


“พี่...” พสุสะดุ้งเมื่อจู่ๆเด็กหนุ่มก็จูบบนปลายจมูกเขาเบาๆ  ชายหนุ่มรีบเหลียวไปมองที่ประตู เมื่อพบว่าปิดเรียบร้อยก็ลอบผ่อนลมหายใจอย่างโล่ง อก แม้จะกล้ายืดอกยอมรับในความสัมพันธ์  แต่ทุกอย่างก็ต้องมีคำว่าเหมาะสม การแสดงความรักอันลึกซึ้งต่อกันเป็นสิ่งที่พสุคิดว่าควรเก็บไว้เป็นเรื่องระหว่างเขากับริว  ไม่สมควรให้คนนอกมารู้เห็นไปด้วย

“เป็นอะไรไปครับ  เหม่อจังเลย  ริวเรียกตั้งหลายหนแล้ว” ริวถามแล้วสอดแขนเข้ามารั้งเอวพสุเข้าไปกอดไว้แน่น เด็กหนุ่มวางศีรษะลงบนซอกคอพสุ  แล้วแตะจูบเบาๆ 

“ริวครับ  บอดี้การ์ดของริวเขาดูแลริวมานานหรือยัง”

“ไม่รู้สิครับ  บางคนริวเคยเห็นตั้งแต่เด็กๆ แล้ว”

“ตั้งแต่เด็ก?  แล้วริวทำไมจำชื่อเขาไม่ได้ละครับ”

“จำทำไมละครับ  ไม่เห็นมีอะไรต้องจำเลย”

“ริว...ถึงเขาจะเป็นลูกจ้าง  ลูกน้อง  หรือพนักงานกินเงินเดือนอะไรก็ตาม  แต่การห่วงใย  ใส่ใจเขาบ้าง  ก็เป็นการแสดงน้ำใจของเรานะครับ  ริวรู้มั้ย  ว่าทำตามหน้าที่  กับทำด้วยหัวใจน่ะมันผิดกัน  เหมือนอย่างเรา  ถ้าเราร้องเพลงไปตามหน้าที่  กับเราร้องเพราะเรารักที่จะร้อง  ริวว่ามันจะแตกต่างกันแค่ไหน”

“ก็...ริวไม่รู้ว่าต้องทำยังไงนี่นา”

“ริวก็คิดเสียว่าเขาเป็นเพื่อน  เป็นพี่  เหมือนพี่ตะวัน พี่ดล  หรือนับถือเขาแบบที่ริวนับถือพี่เผ่าก็ได้นี่ครับ  เราเป็นเด็ก การรู้จักอ่อนน้อมถ่อมตนไม่ได้ทำให้เราดูด้อยหรือเสียศักดิ์ศรีสักนิด  แต่มันแสดงถึงความสุภาพ  อ่อนโยนในหัวใจเราต่างหาก...ริวเป็นเด็กอ่อนโยนมากนะ  เพียงแต่ริวไม่เคยแสดงออกให้คนอื่นเห็นเท่านั้นเอง”


ริวคิดตามที่พสุบอกอยู่ครู่หนึ่งก็พยักหน้า  แล้วกระชับวงแขนที่โอบรัดพสุแน่นขึ้น  จมูกและปากอุ่นเริ่มไต่คลอเคลียไปบนใบหน้าของชายหนุ่ม


“ริวไม่ได้กอดพี่ตั้งนานแล้วน๊า” ริวทำเสียงออดๆ  แล้วปลดกระดุมเสื้อพสุอย่างรวดเร็วจนชายหนุ่มคว้ามือไว้แทบไม่ทัน

“เดี๋ยวสิครับริว...ริว...” พสุปรามแล้วดันตัวเด็กหนุ่มออกเล็กน้อย

“ครับ?” ริวยอมถอย  แต่ทำหน้านิ่วอย่างไม่พอใจ

“กลับไปเมืองไทยค่อยกอดได้มั้ย” พสุถามเสียงอ่อน  สงสารน้องก็สงสารอยู่หรอก  แต่ที่นี่  เวลานี้  เห็นทีจะไม่เหมาะแน่  เพราะริวยังไม่หายดีนัก อีกอย่าง...ทั้งอลันและคนของเขาสามารถเข้ามาในห้องนี้ได้ตลอดเวลา  ทำให้พสุยิ่งไม่กล้าให้ริวแตะต้องเขามากไปกว่าจูบ

“ทำไมละครับ” ริวถามย้ำอย่างหงุดหงิด  แม้การอยู่ร่วมกันที่บ้านริมทะเลสาบจะเป็นเพียงชั่วเวลาสั้นๆ  แต่สัมพันธภาพทางกายของเขากับพสุก้าวไปไกลจนเพียงการสัมผัสก็สื่ออารมณ์ถึงกันได้ชัดเจนยิ่งกว่าคำพูด  เด็กหนุ่มรับรู้ได้ว่าพสุก็ต้องการเขา  ไม่ต่างจากที่เขาต้องการพสุเช่นกัน

“ก็เอ่อ  ที่นี่ไม่ได้หรอก  เดี๋ยวเวลาคุณอลันหรือคนอื่นขึ้นมาจะทำไงล่ะ” พสุปรามเสียงแผ่ว  แล้วลูบแก้มสากระคายเบาๆ เพื่อปลอบใจ

“เดี๋ยวริวโทรไปสั่งไม่ให้ใครขึ้นมา  ถ้าไม่ได้เรียก” ริวตอบอย่างมั่นใจแต่คนฟังทำตาโตอย่างตกใจ 

“ไม่ได้! ทำแบบนั้น  เขาก็  เอ่อ...รู้กันหมดน่ะสิว่าเรา...” ใบหน้าขาวแดงซ่านทันทีเมื่อคิดว่าคนของริวจะรู้ว่าเขากับริวทำอะไรถึงห้ามขึ้นมา

“แต่ริวอยากกอดพี่นี่นา” ริวทำเสียงงอแง อย่างเอาแต่ใจ  เพราะมั่นใจว่าพสุไม่เคยใจแข็งกับเขาได้นาน

“อดทนไว้ก่อนนะ  ไว้กลับไปเมืองไทยแล้วเราค่อย...” พสุพยายามปลอบ  แต่พูดยังไม่ทันจบริวก็ตะโกนสวนขึ้นมาเสียก่อน

“ริวนึกออกแล้ว!” ริวอุทานแล้วผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว  เด็กหนุ่มนิ่วหน้าเมื่อเคลื่อนไหวกะทันหันจนเจ็บแผล ริวเดินลิ่วไปที่ประตูแล้วเปิดออกไปยังแผงควบคุมด้านนอก

“ริว...จะทำอะไรน่ะ” พสุตามมาดูด้วยความเป็นห่วง  พอเห็นเด็กหนุ่มจิ้มตัวเลขบนแผงควบคุมอย่างรวดเร็วก็จ้องมองอย่างสนใจ

“ตั้งพาสเวิร์ดใหม่ครับ” ริวตอบแล้วกรอกตัวเลขรหัสชุดที่สองเข้าไป  ตั้งรหัสแบบนี้แล้วเขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าจะมีใครเปิดเข้ามาดื้อๆ ได้อีก

“อ้าว! แล้วถ้ามีอะไรเร่งด่วนล่ะ?”

“มีอะไรด่วนเขาก็โทรเข้ามาบอกเองแหละครับ”

“แต่ถ้าพี่ออกไปข้างนอก  แล้วริวอยู่คนเดียวล่ะ  เกิดอะไรขึ้นใครจะเข้ามาช่วย” พสุพยายามทักท้วงด้วยความเป็นห่วงริว  แต่เด็กหนุ่มกลับตอบสวนมาเร็วเหมือนไม่ต้องคิด

“พี่ก็อย่าไปสิครับ...เรียบร้อย”

“ริว...” พสุไม่ทันพูดอะไรริวก็ลากมือเขากลับเข้าห้อง  ประตูปิดตามหลังและได้ยินเสียงล็อคอัตโนมัติทำงานทันที

“แค่นี้เราก็อยู่กันสองคนแล้ว” ริวกระซิบเสียงเบาแล้วรวบตัวพสุเข้ามากอด  พลางดันให้ถอยหลังไปที่เตียงช้าๆ

“ริว...พี่ว่า...” พสุพยายามจะค้าน  แต่กลับหัวหมุนไปหมดเพราะปากร้อนๆ ที่เบียดเคล้าลงมาจนแทบหายใจหายคอไม่ทัน

“ริวไม่ได้กอดพี่ตั้งนานแล้วน๊า  พี่จะใจร้ายกับริวได้ลงคอเหรอ” ริวอ้อนพลางดึงเสื้อที่พสุสวมอยู่ออกอย่างรวดเร็ว  แล้วรวบกอดพสุไว้แน่นขณะดันจนพสุล้มลงไปบนเตียงด้วยกัน

“แต่แผลริว...” พสุพยายามจะค้าน  แต่แววตาอ้อนวอนของริวก็ยั้งปากเขาไว้

“ไม่เจ็บแล้วล่ะครับ  นะๆ” ริวอ้อนเสียงแผ่วแล้วแนบจูบอย่างรวดเร็ว  เด็กหนุ่มรัดวงแขนแน่นขึ้นเมื่อพสุไม่เพียงไม่ปฏิเสธ  แต่ยังตอบรับเขาอย่างกระตือรือร้นด้วยปลายลิ้น  เสื้อผ้ากลายเป็นสิ่งกีดขวางที่ต้องรีบร้อนกำจัดออกไป  ต่างฝ่ายต่างช่วยกันถอด  เพียงครู่เดียวร่างกายที่เปลือยเปล่าก็เบียดเข้าหากันอย่างโหยหา


พสุพลิกกายขึ้นอยู่เหนือร่างของริว  ชายหนุ่มผละปากจากปากสีส้มสดลงมายังปลายคางบุ๋มที่สั่นระริกไปตลอดสันกรามเมื่อเขาลากจูบเบาๆผ่าน  แผ่น อกขาวเผือดเดาะลอยขึ้นเมื่อชายหนุ่มแตะชิมและดูดกลืนอย่างเย้าหยอก  ระมัดระวังไม่ให้เฉียดใกล้บริเวณบาดแผล 

เสียงหายใจของริวสะดุดเมื่อพสุเลื่อนปากลากจากลอนกล้ามท้องลงมาหาบริเวณสะดือช้าๆ  เด็กหนุ่มกลั้นหายใจเมื่อปากสีแดงครอบครองเขาไว้ในปาก  สัมผัสนุ่มนวล ร้อนผ่าว  เสียววูบตามแรงรูดรั้งของปากนุ่ม  ทำให้ริวแทบปลดปล่อยออกมาในนาทีนั้น  ริวขยำหมอนที่หนุนอยู่แน่น  สะโพกเกร็งขยับตามจังหวะของพสุอย่างลืมตัว  ยิ่งพสุเม้มปากแน่นเท่าไหร่  เขาก็แทบจะแดดิ้นด้วยความเสียวซ่าน


“พี่...พี่...ริวไม่ไหว...อือ”  ริวครวญครางเสียงกระเส่า  สะโพกกระตุกเมื่อความเสียวซ่านพุ่งขึ้นถึงขีดสุด  ไอร้อนในกายทะลักล้นออกมาแรงจนรู้สึกเหมือนหน้ามืด  เด็กหนุ่มหอบหายใจแรงราวกับอากาศมีไม่เพียงพอ  ริวหอบหายใจอยู่ครู่หนึ่งจึงเริ่มรู้สึกถึงสัมผัสเย็นชื้นบนใบหน้า  เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นมองก็พบว่าพสุใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดเหงื่อให้เขาอย่างระมัดระวัง 

“พี่ไผ่ครับ  ริวรักพี่นะ” ริวกระซิบบอกหอบๆ  แล้วดึงพสุมากอดไว้แน่น  เด็กหนุ่มเบียดจุมพิตบนปากแดงจัดหนักหน่วง สอดลิ้นเข้าไปกอดเกี่ยวกับลิ้นของพสุ  จนลมหายใจเริ่มร้อนผ่าวอีกครั้ง  ริวขยับจะพลิกตัวขึ้นทาบทับ  แต่กลับชะงักเพราะอาการเจ็บแปลบที่แผล พสุจึงดันร่างของเด็กหนุ่มให้นอนลงอย่างเดิม

“ไม่เป็นไร  พี่ช่วย” พสุบอกเสียงเบา  แล้วแนบจูบลงมา  ปลายลิ้นอุ่น แตะชิมยั่วหยอก  จนริวไขว่คว้าลิ้นตาม  มือที่ทาบอยู่บนสะโพกเปลือยของพสุ  บีบคลึงและกดให้สะโพกพสุกับสะโพกของเขาเบียดเสียดกันอย่างจงใจ  เพียงส่วนอ่อนไหวสัมผัสกัน  ก็เรียกเสียงครางในลำคอของทั้งคู่ได้แล้ว  พสุและริวต่างเบียดเสียดกันแนบแน่น ทั้งลิ้นและสะโพก  จนไฟอารมณ์ลุกฮือ  แม้จะกอดรัดกันแน่นเพียงใดก็เหมือนยังไม่เพียงพอ 


พสุเม้มปากดูดชิมผิวเปล่าเปลือยเนียนละเอียดอย่างนุ่มนวล  ทุกครั้งที่กล้ามเนื้อของริวเกร็งเป็นระลอกด้วยความซ่านเสียวยิ่งทำให้เขาสุขจนล้น ไม่มีช่องว่างไม่มีข้อเปรียบเทียบ ไม่เกี่ยวว่าใครเป็นฝ่ายรับสัมผัสหรือถูกสัมผัส การได้ปรนเปรอให้คนที่รักเป็นสุขเขากลับสุขยิ่งกว่าหลายเท่า พสุดูดกลืนยอดอกสีแดงไว้ในปาก หยอกล้อด้วยปลายลิ้นจนได้ยินเสียงครวญครางจากคนข้างใต้


“พี่...ริวไม่ไหวแล้ว” ริววิงวอนขอเสียงกระเส่า  เมื่อพสุยังอ้อยอิ่งหยอกล้อกับยอดอกเขาไม่เลิกทั้งที่เขาต้องการมากกว่านั้น  พสุยอมละจากยอดอกบวมช้ำขึ้นมาจูบปากนุ่มเบาๆ  ดูดปลายลิ้นของเด็กหนุ่มเล่นขณะที่ปลายนิ้วซุกซนของริวเคลื่อนไหวเข้าไปในร่างกายช้าๆ  แม้จะเจ็บและอึดอัด  แต่พสุก็ปล่อยให้ริวช่วยเตรียมความพร้อมให้  จนแน่ใจว่าร่างกายเขาพร้อม  ชายหนุ่มถึงได้ดึงมือริวออก


พสุสูดลมหายใจลึก ก่อนจะค่อยๆ หย่อนกายลงบนความแข็งแกร่ง  เพราะเริดร้างจากการสัมผัสไปนาน  ช่องทางเล็กแคบจึงแทบไม่ขยายรับเนื้อร้อนจัด  แต่ความตั้งใจที่จะมอบความสุขให้ริว  ทำให้พสุพยายามผ่อนคลายร่างกายให้ส่วนร้อนผ่าวเปียกลื่นชำแรกเข้าไปจนสำเร็จ 

พสุหอบฮักฟุบลงกอดริวไว้แน่นเพื่อปรับร่างกาย  ส่วนที่ประสานกันตึงเขม็งจนเขากลัวว่าถ้าขยับจะฉีกขาดออก  ความแนบชิดคับแน่นจนรู้สึกได้ถึงชีพจรที่เต้นตุบอยู่ในร่างกายของกันและกัน

ความกระชับแน่นที่บีบรัดหนักหน่วงทำให้ริวต้องครวญครางด้วยความเสียวซ่าน  เหนือสิ่งอื่นใด  เด็กหนุ่มสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนเอาอกเอาใจ  ที่พสุพยายามปรนเปรอให้  จนเขาสุขแทบสำลัก 

ผิวอุ่นนุ่มแต่แข็งแรง  บีบรัดแน่นจากโคนจรดปลายราวกับพยายามขับไล่ผู้บุกรุก  ทำให้ส่วนที่ถูกบีบรัดยิ่งขยายตัวรับแรงต้าน  จนพสุจำต้องขยับเพื่อให้หายอึดอัด 


“อา...” เสียงครางของทั้งคู่ประสานกัน  เพียงแค่ขยับ  ก็เสียวแปลบลงไปถึงปลายเท้า  พสุยกกายขึ้นช้าๆ  ผนังอ่อนนุ่มรัดแน่นราวกับกลัวการสูญเสียทำให้ริวแทบถลันลุกขึ้นนั่งด้วยความเสียว  เด็กหนุ่มบีบต้นขาที่คร่อมทับอยู่บนเอวแน่นเมื่อพสุหย่อนกายกลับลงมา  สัมผัสเสียดสีตอดรัดแรงขึ้นทุกจังหวะการเคลื่อนไหว  ก่อให้เกิดความร้อนราวกับจะหลอมรวมสองร่างเข้าด้วยกัน  จังหวะเคลื่อนไหวเนิบช้ากลับเร่งเร้าขึ้นเรื่อยๆ  เสียงหอบหายใจ  เสียงครวญครางที่ไม่ต้องเก็บกลั้น  ยิ่งกระตุ้นให้อารมณ์ถูกขับเคี่ยวเร่งร้อนขึ้นเรื่อยๆ

“ริว...” พสุหลุดปากครางเสียงแผ่ว  ปมเสียวกระสันในกายที่ตึงเขม็งเหมือนถูกบิดจนขาดผึง  ความรู้สึกเสียววาบจากหน้าท้องไหลวูบไปจนรู้สึกได้ถึงอาการแปลบปลาบที่ปลายนิ้วมือนิ้วเท้า  ชายหนุ่มกัดฟันแน่นเมื่อรู้สึกไอร้อนจัดที่ฉีดพลุ่งในกาย  ความรู้สึกสุขเกษมยิ่งซาบซ่านเมื่อได้ยินเสียงริวครางกระเส่า  ท่อนแขนแข็งแรงตวัดรัดเขาเข้าไปกอดไว้แน่น  ได้ยินเสียงหัวใจของกันและกันเต้นระรัวดังกึกก้องอยู่ในหูก่อนที่สติของพสุดับหายวับไปชั่วขณะ....


พสุคิดว่าตัวเองคงหมดสติไปนานพอสมควร  เพราะเมื่อเขารู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้งนั้น  ลมหายใจของเขากลับเข้าสู่ภาวะปกติแล้ว  แต่เนื้อร้อนผ่าวของริวที่แทรกอยู่ในกายเขาก็ร้อนผ่าวแข็งขันอีกครั้งเช่นกัน  พสุผ่อนลมหายใจยาว  ริวยังเด็ก  ฮอร์โมนยังพลุ่งพล่านเกินกว่าการระบายออกเพียงครั้งหรือสองครั้งจะพอเพียง  แต่เมื่อพสุขยับจะลุกขึ้นริวกลับกอดเขาไว้แน่น


“พี่อย่าเพิ่งขยับสิครับ”

“พี่ไม่ขยับแล้วริวจะ...หายทรมานเหรอ”

“ริวชอบแบบนี้  ขออยู่ข้างในอีกแป๊บนะครับ” ริวกระซิบอ้อน  แล้วกอดพสุแน่น  ชายหนุ่มจึงจำต้องอยู่นิ่งๆ ปล่อยให้ริวเบียดกระแซะอยู่ข้างใน  สัมผัสที่ดูเหมือนจะร้อนและขยายขึ้นเรื่อยๆจนแม้แต่การหายใจก็กลายเป็นความอึดอัดทำให้พสุอดนิ่วหน้าไม่ได้  ฝ่ามืออุ่นที่ลูบเล่นอยู่บนแผ่นหลังเลื่อนลงไปโอบลูบไล้สะโพกของเขา  บีบคลึงแล้วกดให้แนบกระชับยิ่งขึ้น

“ริว...” พสุหลุดเสียงครางกระเส่า  เพราะริวไม่เพียงกดสะโพกเขาให้เบียดแน่น  แต่ยังบดกายเคล้าจนส่วนร้อนจัดในกายเขาเหมือนกวาดควานไปทั่ว  ริวเบียดคลึงและขยับสะโพกพสุบดวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า  ดูเหมือนริวจะสนุกกับเกมนี้  แต่พสุไม่สนุกไปด้วย  ชายหนุ่มกัดฟันแน่นด้วยความซ่านเสียวและเผลอบีบรัดสิ่งที่อยู่ในร่างกายแรงอย่างไม่ตั้งใจ

“พี่...ขอริวนะ...ริวอยากกอดพี่จนจะทนไม่ไหวแล้ว” ริวครางแล้วร้องขอเสียงกระเส่า 

“แต่แผลริว”

“นะ” ริววิงวอนแล้วพยายามยันตัวลุกทั้งที่พสุยังอยู่ข้างบนตัวเขา  พสุรีบดันอกของเด็กหนุ่มไว้แล้วค่อยๆ ยกตัวแยกออกเพื่อช่วยดึงริวลุกขึ้น  แต่เด็กหนุ่มกลับไม่ยอมให้ห่างนาน 


ทันทีที่พลิกร่างพสุลงนอนบนเตียงได้  ริวดันตัวรวดเดียวเข้าไปเติมเต็มจนหมด  พสุยังไม่ทันผ่อนลมหายใจด้วยซ้ำเมื่อเด็กหนุ่มเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง  สัมผัสเสียดสีเสียวกระสันซ้ำแล้วซ้ำเล่า  เสียงครวญครางกระเส่า  ยามร่างกายถูกเติมเต็มซ้ำๆ  ดูเหมือนจะยาวนานจนไม่มีที่สิ้นสุด 
พสุรู้สึกวาบหวิวเหมือนใจจะขาดยามร่างกายถึงขีดสุด  สติของเขาดับวูบเมื่อสัมผัสได้ถึงไอร้อนฉีดซ่านในร่างกาย  ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงกระซิบรักหอบกระเส่าริมหู



..................................................

[Error_boyz]

^^
 
จิ้มๆ
เด๋วไปอ่านก่อน

[aekporamai2]

หื่นทุกวันเลยนะหนูริว...

[zemicolon]

กลับมาด้วยฉากรักอันร้อนแรงงงมากมาย อิอิ


 

[kunkai]

 

[n2]

พี่ไผ่กับริวมาแล้ว

[jaaeyboy]

ริวเอ้ย พักนี้หื่นจริง แต่พี่ชอบน่ะ

[Narutear]

คู่นี้ น่ารักลงตัวแล้ว   (แต่ขอฉากหวานๆอย่างเดียวแล้วนะค่า ไม่เอามาม่า )

แต่ในใจแอบโลภ อยากอ่านเรื่องของอลัน เพราะท่าทางจะปากร้ายไม่เบา หุๆ

อลัน แม่(ดีกว่า)บุญธรรมของริว อยากตามใจคนเอาแต่ใจยังมีว่างๆอีกคนนะ ตัวพ่อกว่าริวอีกด้วย สนใจมิค่า? โฮะๆๆ (ถ้ามีคู่นี้นะ ไม่ต้องถามเลย รวมเล่มจอง 1 ที่ แน่ๆ   )

ปล. แล้วเราก็ได้รู้ว่า ไอ้หนูริวมันได้เชื้อโคตรเอาแต่ใจ แถมตีสองหน้า มาจากผู้ใด?  

ปล.2 เรื่องนี้ถูกใจตัวละครทุกตัว แม้กระทั่งตัวร้าย เพราะอย่างน้อยมันก็ร้ายจริง ไม่ใช่ดีแต่ปากล่ะ หุๆ

[yeyong]

แล้วเมื่อไหร่แผลจะหายเนี่ย