ตอนที่ 118
เสียงเคาะเป็นสัญญาณที่เคยคุ้นทำให้ริวลืมตาขึ้นฉับพลัน เด็กหนุ่มก้มมองร่างในอ้อมแขนแล้วจูบบนแก้มเบาๆ ริวหยิบผ้าห่มขึ้นคลุมให้พสุถึงคอ ก่อนจะลุกขึ้นสวมเสื้อคลุมแล้วเดินไปกดอินเตอร์โฟน
“ไปรอที่ห้องอัดเสียง” ริวสั่งเสียงเรียบแล้วเข้าห้องน้ำ อาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากทิ้งพสุไว้คนเดียวนานนัก
อลันนั่งรออยู่ในห้องอัดเสียงพร้อมแฟ้มเอกสารสามสี่แฟ้มด้วยสีหน้าไร้อารมณ์เหมือนเคย
“มีอะไร” หางเสียงริวทอดอ่อนลงเมื่อนึกถึงสิ่งที่พสุสอน คนแรกที่เขาควรทำดีด้วยก็ควรเป็นอลัน เพราะอลันเป็นทั้งเพื่อนและเป็นผู้จัดการที่ดีที่สุดของเขา อลันคือคนที่เนรมิตทุกอย่างให้เขาดังใจมาตลอด...ถ้าไม่มีอลัน เขาอาจจะไม่มีวันนี้ก็ได้
“มีเอกสารที่นายต้องเซ็นอนุมัติสองสามฉบับเพราะจะประชุมบอร์ดบริหารพรุ่งนี้” อลันแจงเหตุผลเสียงเรียบ แน่ใจว่าคงมาขัดจังหวะความสุขของริวตั้งแต่เปิดประตูไม่ได้เพราะรหัสถูกเปลี่ยนใหม่แล้ว
ริวหยิบเอกสารมาดูแล้วเซ็นให้ทั้งสามฉบับก่อนจะเลื่อนแฟ้มคืนให้แล้วจ้องหน้าอลันนิ่ง ทำให้อลันชะงักแล้วทรุดลงนั่งอย่างเดิมเพราะมั่นใจว่าริวคงมีเรื่องอยากคุยกับเขา
“นายเจตนาให้พี่ไผ่รู้เรื่องที่ฉันใช้หนี้แทนใช่มั้ย” ริวถามเสียงเรียบ อลันชะงักแล้วสบตากับริวนิ่ง ริวคงไปถามรายละเอียดจากทนายสุจริตมาแล้ว...
“ใช่”
“ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องให้เขารับรู้เรื่องนี้อีก” ดวงตาอ่อนใสเหมือนลูกแก้วหรี่ลงอย่างรู้เท่าทัน ริวโตแล้ว...โตพอที่จะรู้ทันเล่ห์เหลี่ยมมนุษย์ คนตรงหน้าเขา ไม่ใช่เด็กน้อยเอาแต่ใจ ที่เอะอะอะไรก็โทรมาโวยวายให้เขาหาโน่นหานี่ให้เหมือนแต่ก่อนอีกต่อไป...ริวโตพอที่จะอยากปกป้องคนรักด้วยสองมือของตัวเอง...โตพอ...ที่จะไม่ต้องพึ่งพิงเขาอีกต่อไป...
“คนอย่างพสุ ศักดิ์ศรีเป็นเรื่องสำคัญ ต่อให้นายปิดบังแค่ไหน เขาก็ต้องพยายามสืบหาจนได้ว่าใครใช้หนี้ให้”
คำตอบของอลันทำให้ริวนิ่งไปอย่างยอมจำนนในเหตุผล...การรู้จักฟังเหตุผลคนอื่น เป็นความเปลี่ยนแปลงอีกอย่างที่อลันเพิ่งสังเกตเห็น ตอกย้ำความจริงที่ว่าริวเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ
“เพราะเรื่องนี้ เกือบทำให้เราทะเลาะกัน” ริวบอกแล้วถอนใจเฮือกด้วยความหวาดเสียวเมื่อนึกย้อนกลับไป
“แฟนนายเขาไม่ไร้เหตุผลเป็นเด็กขนาดนั้นหรอกมั๊ง” อลันถามเสียงเยาะในตอนท้าย ทำให้ริวขมวดคิ้วใส่อย่างไม่พอใจ แต่ในเมื่อรับปากกับพสุไปแล้วว่าเขาจะให้ความนับถืออลันเหมือนทรงเผ่า ริวจำต้องสงบอารมณ์ลง
“ใครจะเป็นตาแก่ไร้อารมณ์เหมือนนาย” ทั้งที่คิดว่าจะแสดงความเคารพในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่กว่า แต่ริวก็อดแขวะอลันกลับไม่ได้
“แต่ก็เข้าใจกันแล้วไม่ใช่เหรอ” อลันถามเสียงเรียบทั้งที่มีแต่เรื่องให้ประหลาดใจมากมายกับการเปลี่ยนแปลงของริว
“ก็เพราะเข้าใจกันแล้วนะสิ ฉันถึงไม่ได้เอาเรื่องนายตั้งแต่แรก ทีหลังจะทำอะไรแบบนี้หัดบอกกันก่อนนะ ถ้าวันนั้นพี่ไผ่ไม่ยกโทษให้ ฉันก็จะไม่...”
ริวชะงักคำพูดไว้แค่นั้นเพราะอลันยกมือขึ้นโบกทั้งสองข้างอย่างยอมแพ้
“ตกลง ต่อไปฉันจะบอกนายก่อนทุกครั้ง”
สิ่งที่อลันไม่พูดคือ นอกจากจะเป็นเรื่องที่พสุสมควรต้องรู้แล้ว เงินก้อนนี้ยังเป็นตัวชี้วัดนิสัยพสุด้วย ถ้าพสุเป็นมนุษย์หน้าเงิน เขาก็จะซื้อพสุด้วยเงิน เพื่อให้พสุอยู่ข้างๆ ริวตลอดไป แต่ถ้าพสุไม่สนเงินของริว เขาก็ต้องหาหนทางอื่นมาควบคุมพสุ เพราะเขาจะไม่ยอมปล่อยให้พสุเดินไปจากชีวิตริวเป็นอันขาด นอกจากริวจะเป็นฝ่ายไม่ต้องการพสุอีกต่อไป
“ฉันจะไปอยู่กับพี่ไผ่ที่เมืองไทย” ริวพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ หลังจากนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“อะฮะ...แล้ว?” อลันเลิกคิ้วมองหน้าเด็กหนุ่มนิ่ง รอให้อีกฝ่ายพูดต่อ ทั้งสังหรณ์ใจว่าสิ่งที่เขาไม่อยากได้ยินกำลังจะเกิดขึ้น
“ฉันจะไม่กลับมาที่นี่อีก ถ้ามาก็แค่มาเที่ยว” น้ำเสียงและสีหน้าที่นิ่งสนิท ทำให้อลันรู้สึกประหลาดใจ ราวกับไม่เคยรู้จักคนตรงหน้ามาก่อน
ในน้ำเสียงราบเรียบ แฝงรอยหนักแน่นมั่นคง ริวคงไตร่ตรองและตัดสินใจเรื่องนี้มาก่อนแล้ว วันนี้จึงเพียงแค่บอกให้เขารับรู้เท่านั้น ริวไม่ใช่ลูกนกน้อยๆ ของเขาอีกแล้ว แต่ริวกลายเป็นพญาอินทรีที่พร้อมจะโผบินในโลกกว้างและล่าเหยื่อด้วยตัวเองแล้ว
“นายต้องการอะไร” อลันยังคงรักษาน้ำเสียงเรียบเรื่อยไว้ได้ ทั้งที่ใจหายอย่างบอกไม่ถูก
“ฉันจะโอนบริษัทให้นาย...แทนเงินร้อยล้านที่เคยสัญญากันไว้”
“ไม่จำเป็นหรอกริว ฉันได้คุ้มกับความสามารถของฉันอยู่แล้ว”
“จำเป็นสิ...ถึงอำนาจบริหารทั้งหมดจะอยู่กับนาย แต่พอถึงเรื่องสำคัญๆ ฉันก็ต้องลงชื่ออยู่ดี เพราะงั้นก็โอนซะให้หมดเรื่องหมดราวไป”
อลันพยักหน้ารับ ป่วยการที่จะคัดค้าน เขามีหน้าที่แค่ ‘ทำตามคำสั่ง’ เหมือนทุกครั้งเท่านั้น
“แปลว่านายจะเลิกเล่นหุ้น” อลันถามย้ำ ขณะที่สมองเริ่มคำนวณถึงสิ่งที่จะต้องเร่งจัดการให้ริว
“ยังหรอก แต่จะเล่นในนามส่วนตัว เหมือนลูกค้าคนอื่นๆ ของบริษัท”
“งั้นฉันจะจัดการให้เคลียร์เรื่องทรัพย์สินกับเงินสดให้เรียบร้อยก่อนนายไปเมืองไทย”
“ตัดสองเปอร์เซ็นต์จากยอดเงิน แจกเป็นโบนัสให้พนักงานทุกคนรวม ทั้งบอดี้การ์ดด้วย ต่อไปไม่ต้องมีอีกแล้ว”
“ไม่ได้! ไม่ว่านายจะเป็นเรียวอิจิเจ้าพ่อตลาดหุ้น หรือ ริว เกรสัน นักร้องบอยแบนด์ธรรมดาๆ นายก็ตัดเรื่องบอดี้การ์ดไปไม่ได้ ฉันไม่อยากจะต้องมาเครียดเพราะไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนายเมื่อไหร่” อลันค้านเสียงแข็ง ต่อให้ริวโวยวายยังไง เรื่องนี้เท่านั้นที่เขาตามใจไม่ได้
“ฉันดูแลตัวเองได้น่า” ริวยืนยันอย่างมั่นใจแต่กลับทำให้อลันยิ่งหมั่นไส้เด็กหนุ่ม
“มิน่าล่ะ ถึงเจ็บตัวขนาดนี้” อลันประชดแล้วเหลือบไปมองบริเวณที่ริวได้รับบาดเจ็บ
“มันไม่เหมือนกัน ที่เมืองไทยไม่มีใครทำอะไรฉันหรอก” ริวแก้ตัวเสียงอ่อยลง จะว่าไปคราวนี้เขารอดมาได้ก็เพราะพสุไม่ใช่ฝีมือตัวเองอย่างที่คุย
“ไม่แน่หรอก อย่าประมาทดีที่สุด” อลันติงเสียงเรียบอาศัยเหตุผลเข้าข่ม
“แต่...”
“ยกเลิกบอดี้การ์ด ก็เท่ากับไล่พวกเขาออก แล้วนายจะให้พวกเขาไปทำอะไร ในเมื่อเขาเป็นการ์ดให้นายมาเป็นสิบปีแล้ว” อลันเลิกคิ้วมองหน้าริวหลังจากตั้งคำถามที่ชวนอึดอัดใจ แต่ริวกลับไหวไหล่แล้วตอบแบบไม่ต้องคิด
“ก็ให้เงินเขาไปทำธุรกิจอะไรที่เขาอยากทำก็ได้”
“งานนี้มันเข้าสายเลือดไปแล้ว เหมือนกับที่นายขาดพสุไม่ได้นั่นแหละ” อลันเปรียบเทียบกระทบไปถึงพสุอย่างอดไม่อยู่ เขาไม่ได้เกลียดพสุ แต่อดกระทบกระเทียบไม่ได้ ลึกๆ อาจเป็นความริษยาที่พสุได้รับความรักมหาศาลจากริวก็เป็นได้
“แต่ฉันไม่อยากให้ใครต้องมาคอยตามดูตลอดเวลา”
“ก็เฉพาะเวลาที่นายกับพสุออกนอกบ้านเท่านั้น ลองคิดดูนะ ถ้าพสุออกไปข้างนอกแล้วโดนจี้ โดนทำร้าย หรือเจอพวกคลั่งดารา ใครจะคอยช่วย นายไม่ได้ผูกติดกับพสุตลอดเวลาสักหน่อย” อลันเลือกใช้จุดอ่อนของริวขึ้นมาขู่ เพราะมั่นใจว่าได้ผลเสมอ
พอเอ่ยถึงความปลอดภัยของพสุ ริวก็ชะงัก เด็กหนุ่มครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็พยักหน้าอย่างยอมจำนน
“งั้นเลือกแต่คนที่เต็มใจจะย้ายไปอยู่เมืองไทยเป็นการถาวรแล้วกัน”
“ได้ ฉันจะจัดการให้เรียบร้อย” อลันรับปากแล้วรวบแฟ้มเอกสารมาถือไว้ แต่ก็หยุดรีรออีกครั้งเพราะริวยังจ้องหน้าเขาเขม็ง ริวจ้องมองอลันนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก็ยื่นหมัดไปข้างหน้า อลันยื่นหมัดมาชนเบาๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะเปลี่ยนเป็นจับมือกันบีบแรงๆ
“ขอบคุณอลัน สำหรับทุกอย่าง”
“อืม” อลันรับคำสั้นๆ แต่บีบมือริวกระชับ
“นายเป็นผู้จัดการที่เก่งที่สุดในโลกจริงๆ ต่อไป ฉันคงต้องฝากตัวในฐานะลูกค้าของบริษัทแล้วล่ะ”
“ได้สิ”
ริวผุดลุกขึ้น แต่อลันยังไม่ปล่อยมือเด็กหนุ่ม เขาก้าวเข้ามาโอบกอดริวหลวมๆ แล้วตบแผ่นหลังกว้างเบาๆ
“โชคดีนะ แล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะยังเป็นผู้จัดการที่เก่งที่สุดในโลกของนายเสมอ เข้าใจมั้ยไอ้ตัวแสบ” หางเสียงของอลันพร่าไปเล็กน้อย เพราะใจหายเกินกว่าจะฝืนทำเย็นชาได้อีก
“รู้แล้วน่าตาแก่...นายก็...หาคนมาดูแลได้แล้ว ทำงานหนัก นอนน้อยแบบนี้ อีกหน่อยหัวล้านไปจะไม่มีใครแลนะ” ริวล้อแล้วหัวเราะชอบใจเบาๆ เมื่อได้ยินอลันถอนใจเฮือกอย่างหงุดหงิด
“เออ...ไว้เจอคนในฝันเหมือนนาย แล้วฉันจะส่งข่าวไปบอก” อลันบอกยิ้มๆ แล้วตบไหล่ริวอีกครั้ง ก่อนปล่อยเด็กหนุ่มจากอ้อมแขน ริวยิ้มจนตาหยี แล้วชกไหล่อลันกลับเบาๆ
“ดี...ฉันไปละ” พูดจบริวก็เดินลิ่วออกไปจากห้อง
“ไว้เจอกัน” อลันบอกไล่หลัง ริวเพียงแต่โบกมือให้แล้วเปิดประตูออกไปโดยไม่หันกลับมา
“สักวันหนึ่ง เมื่อนายต้องการผู้ช่วย ฉันจะรีบไปหานะริว” อลันบอกตามหลังด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ก่อนหายใจเฮือกใหญ่ สลัดอารมณ์อ่อนไหวทิ้งไปเพื่อลุยกับงานที่ต้องเร่งรีบจัดการให้ทันก่อนที่ริวจะกลับเมืองไทย
..................................................
ริวกับพสุกลับถึงเมืองไทยอย่างเงียบๆ เพราะเดินทางมาถึงเกือบสว่าง และกรเวชก็ให้คนไปรอรับไปส่งที่บ้านพักของบริษัท
“เป็นไงบ้างไผ่ ริว”
พสุถึงกับอึ้งเมื่อเปิดประตูเข้าไปเจอเพื่อนร่วมวงรออยู่พร้อมหน้า ทั้งที่เพิ่งจะตีสี่เศษๆ เท่านั้น ทุกคนเข้ามากอดทักทาย ตบหลังตบไหล่เขากับริวด้วยความเป็นห่วง
“พี่กรบอกเหรอ ว่าเราจะกลับมาคืนนี้” พสุหันไปถามตะวัน โดยไม่รู้ตัวว่าบางประโยคในคำพูดของเขาสะดุดหูคนฟังเข้าอย่างจัง
“อืม...พอดีเมื่อวานมีคิวงานตอนเย็นก็เลยถือโอกาสนอนที่นี่กันหมด รอเจอนายกับริวก่อน” ตะวันตอบเสียงเรียบแล้วเผลอสังเกตอากัปกิริยาของพสุกับริวอย่างไม่ตั้งใจ
“ขอบคุณมากทุกคน” พสุยิ้มให้เพื่อนร่วมวงอย่างซาบซึ้ง แม้จะไม่ได้ไปวิ่งหนีกระสุนด้วยกัน แต่พสุมั่นใจว่าหากเกิดอะไรขึ้น เพื่อนๆ ทุกคนจะไม่มีวันทิ้งกันเป็นอันขาด
“แล้วทำไมถึงโดนปล้นได้ล่ะครับ” ไวยากรณ์ถามทันทีที่พสุกับริวนั่งลง
“กำลังจะเดินทางมาขึ้นเครื่องนั่นแหละ แต่ตอนออกจากจุดพักรถก็โดนจี้รถ พวกนั้นเพิ่งปล้นธนาคารแล้วหนีตำรวจมา เลยจี้บังคับให้พวกเราขับพาหนี” พสุชี้แจงเสียงเรียบ ขณะที่ริวนั่งเงียบกริบ
“โห! แบบว่าต้องขับพาคนร้ายหนี แล้วตำรวจก็ไล่กวดมานะเหรอพี่” ไวยากรณ์ตื่นเต้นจนแทบจับเข่าพสุเขย่า
“ดูหนังเยอะไปแล้วไวย์” พสุบอกหัวเราะๆ ขณะที่คนอื่นพากันอมยิ้ม พอได้มาอยู่กันพร้อมหน้าก็สบายใจจนเรื่องร้ายกลายเป็นเรื่องตลก ทั้งที่ก่อนหน้านี้พวกเขาทุกคนห่วงพสุกับริวจนแทบจะทิ้งงานบินตามไป
“พี่ไผ่เล่าต่อๆ แล้วไงอีกพี่”
“พวกนั้นให้ขับไปที่สุสานรถ แล้วจี้บังคับให้ลงจากรถ พอเราหนีมันก็ยิงไล่หลังมา ริวเลยถูกลูกหลงบาดเจ็บ”
“โธ่เอ๊ย! นึกว่าสู้กับคนร้ายแล้วโดนยิง ไม่เท่เล๊ย” ไวยากรณ์ทิ้งมือลงจากหัวเข่าพสุแล้วโวยวายลั่นอย่างเสียดาย ก่อนจะโดนธีรดลเขกหัวเข้าให้ด้วยความหมั่นไส้
“เออ ไว้ตาแกบ้างจะรอดูว่ะไวย์ ขี้คร้านจะวิ่งป่าราบ”
“พี่ดล! เจ็บนะว้อย”
“ริวเป็นอะไรไป เจ็บแผลเหรอ” พสุถามร้อนรนเมื่อเห็นริวนิ่วหน้าแล้วคู้ตัวลงกับโซฟา
“ครับ”
"งั้นไปพักเถอะ...พวกเราก็แยกย้ายกันไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ไม่มีงานก็จริง แต่ไม่รู้พี่เผ่าจะเรียกไปคุยเรื่องเพลงหรือเปล่า” ตะวันบอกเสียงเรียบๆ แล้วผุดลุกขึ้นเป็นคนแรก
“นั่นสิ...ริวกับไผ่ไปพักเถอะ” ธีรดลสนับสนุนขณะที่ไวยากรณ์หาวปากกว้าง ก่อนจะร้องว๊ากด้วยความโกรธเพราะโดนธีรดลแกล้งเอามือป้ายลิ้นแล้ววิ่งหนีนำขึ้นไปชั้นบน ไวยากรณ์ไล่กวดตามไปติดๆ ขณะที่ตะวันได้แต่ส่ายหัว เขาช่วยประคองริวขึ้นมาจนถึงห้องของพสุ ก่อนจะแยกขึ้นไปห้องตัวเอง
“ริว...เจ็บแผลขึ้นมาอีกเหรอ” พสุถามหลังจากประคองเด็กหนุ่มลงนอนบนเตียง แต่ริวกลับคว้ากอดจนเขาล้มลงไปบนที่นอนอีกคน
“เปล่าหรอกครับ” ริวตอบหน้าระรื่น แล้วหอมแก้มพสุแรงๆ ทั้งซ้ายขวา
“อ้าว!” พสุอุทานแล้วดันคางเด็กหนุ่มไว้เมื่อริวทำท่าจะจูบเขา ริวถอนใจเฮือกที่ถูกขัดใจแต่ก็ยอมหยุดแต่โดยดี
"ก็ถ้าไม่ทำแบบนี้ คงนั่งตอบปัญหาพี่ไวย์จนสว่างแน่ ริวอยากอยู่กับพี่สองคนนี่นา” ริวอ้อนแล้วเกลือกใบหน้ากับไหล่ของพสุ
“เจ้าเล่ห์ใหญ่แล้วเรา ทุกคนเขาอุตส่าห์อดนอน รอรับเรานะ” พสุเอ็ดอย่างไม่จริงจังนัก ความจริงเขาเองก็เพลีย แต่ดีใจที่เห็นเพื่อนรอรับจึงลืมความอ่อนเพลียไปหมด
“ริวรู้ แต่ริวง่วงนี่ เหนื่อยด้วย เนี่ย ปวดหัวตุบๆเลย” ริวบ่นออดๆ นึกกระหยิ่มที่เห็นสีหน้าร้อนรนด้วยความเป็นห่วงของพสุ...เด็กหนุ่มรู้แล้วว่าพสุห่วงเขาที่สุด เพียงแค่อ้างว่าเจ็บป่วยพสุก็พร้อมจะทิ้งทุกอย่างเพื่อคอยดูแลเขา
“ปวดหัวเหรอ เดี๋ยวกินพาราสักเม็ดก่อนค่อยนอนนะ” พสุรีบลุกไปหยิบยาแก้ปวดลดไข้จากในกระเป๋าเดินทางมาให้ริวกินก่อนนอน พอกินยาเสร็จริวก็ซุกหน้ากับอกพสุ เพื่ออ้อนให้พสุลูบหลังให้จนหลับเหมือนทุกคืน ความจริงเด็กหนุ่มอยากกอดพสุมาก แต่เขารู้ดีว่าพสุเหน็ดเหนื่อยกับการเดินทางแค่ไหน จึงอยากให้พสุได้พักผ่อนมากกว่า...
วันรุ่งขึ้นกว่าพสุกับริวจะตื่นก็สายมากแล้ว แต่ไม่มีใครโทรมาปลุก ทั้งคู่ลงไปที่ห้องอาหารข้างล่าง ก็พบว่าแม่บ้านเตรียมอาหารไว้ให้แล้ว ริวกับพสุยังไม่ทันลงมือกินอาหาร เพื่อนร่วมวงก็ทยอยลงมาจากชั้นบน คนอื่นๆ เข้าไปนั่งประจำที่ แต่ไวยากรณ์ออกไปหยิบหนังสือพิมพ์มาอ่านระหว่างกินอาหารเช้าไปด้วย
“เฮ้ย! อะไรวะ...พี่ตะวัน พี่เห็นข่าวยัง” ไวยากรณ์โวยวายแล้วยื่นหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นให้ตะวันดู
“ข่าวอะไรวะไวย์ แหกปากซะลั่นบ้านเลย ถูกหวยหรือไง” ธีรดลกำลังดูข่าวกีฬาจากหนังสือพิมพ์อีกฉบับหันมาแซวอย่างอดไม่อยู่เพราะขันที่ไวยากรณ์ทำหน้าตาตื่นราวกับเจอเรื่องใหญ่โตอะไร
“หวยออกที่พี่ตะวันนะสิ” ไวยากรณ์กระแทกเสียงตอบด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ขณะเปิดหน้าบันเทิงของหนังสือพิมพ์ฉบับอื่นๆดู
ตะวันวางหนังสือพิมพ์ลงแล้วเม้มปากนิ่ง หน้าเครียด ขณะที่คนอื่นๆ หยิบหนังสือพิมพ์ไปแบ่งกันดู ก่อนจะหันไปมองตะวันด้วยความเห็นใจ ยังไม่ทันได้คุยกันต่อ กรเวชก็รีบร้อนเข้ามาในบ้าน แต่พอเห็นหนังสือพิมพ์บนโต๊ะก็ชะงักแล้วถอนใจยาว
“คุณเขมเรียกประชุมด่วนนะ...ทุกคนด้วย”
......................................
หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus (อ่าน 2512697 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก