ก่อนอื่น...ขอ Merry Christmas ก่อนเลยนะคะ
ขอให้มีความสุขกันทุกๆ คนนะคะ
Mercy ก็งานเสร็จแล้ว สบายใจ...วันนี้ก็ได้ฤกษ์มาต่อซะทีเนอะ
ตอนนี้ไม่ยาวมากนะคะ แถมเหมือนยังไปไม่ถึงไหนอีกต่างหาก 
เผอิญวันนี้ต้องไปปฏิบัติภาระกิจทางศาสนามาค่ะ เลยมาต่อดึกมาก
แต่ว่า... กะว่าพรุ่งนี้สเปเชียล คริสตมาสค่ะ อาจจะมีตอนสุดพิเศษ มาฝากกันนะคะ (เอาใจช่วยให้ Mercy ไม่ขี้เกียจ และขี้ลืมด้วยนะคะ)
จริงๆ พรุ่งนี้มีหลายอย่างที่จะต้องทำ แต่ก็จะพยายามมาลงให้ได้ค่ะ
ขอบคุณทุกๆ คนมากๆ ค่ะ ที่ยังคงรักและเอ็นดูน้องพายอย่างดี...
ขอบคุณทุกๆ เม้นท์ด้วยนะคะ เป็นกำลังใจสุดๆ ไปเลยค่ะ
ปล. คำผิดเดี๋ยวกลับมาแก้นะจ๊ะ
ปลล. ช่วงนี้กำลังกรี๊ดดดดด คู่น้องนัทน้องซิน ต้องแอบแวะไปดูกระทู้นู้นก่อนเข้านิยายตัวเองทุกที ฮ่าๆๆ น่ารักเวอร์ มีคนแอบบอกว่าแอบจิ้นพาย ริวเป็นนัทซินด้วย ฮ่าๆ มานั่งดู เออเว้ย เกือบคล้ายตรงที่ ไอ้เจ้าริวมันเรียนดนตรี เหมือนน้องนัท แล้วน้องพายมันก็เรียนศิลปะเหมือนน้องซิน แต่ว่า น้องซินของเราเรียบร้อยกว่ากันเยอะ น่ารักกว่าด้วยหุหุ รักซินๆๆๆ (เป็นมาก) ส่วนมีบางคนยุให้แต่งฟิกคู่นัทซิน อยากเหมือนกันนะคะ แต่แค่นิยายที่มีอยู่ก็ยังมีเวลาน้อยนิดที่จะมาต่อเลยค่ะ เดี๋ยวไปเขียนอีกคู่ มีหวังค้างกันหนักกว่าเดิมแน่... 
+++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 19 หลังจากเรานั่งกอดกันบนเตียงสักพัก รอให้เสียงสะอื้นเบาๆ จากไอ้พายหายไป ผมก็ไล่ให้มันรีบไปอาบน้ำแต่งตัว ส่วนผมเองก็ออกไปใช้ห้องน้ำข้างนอกแทน จะได้เสร็จเร็วๆ ครับ ผมเองก็ร้อนใจเหมือนกัน ใจหนึ่งก็อยากให้ไอ้พายรีบๆ ไปเคลียร์กับพ่อมันซะ แต่อีกใจก็ไม่อยากให้มันไปเพราะมันเองก็เพิ่งจะอาการดีขึ้น ไม่อยากให้มีเรื่องอะไรมาทำให้มันเครียดลงไปอีก
“เออพาย มึงไม่เปิดมือถือเหรอวะ เดี๋ยวเผื่อใครมีเรื่องด่วนแบบนี้อีกติดต่อมึงไม่ได้จะทำไง นี่ดีนะที่พี่นุชเขารู้ว่ามึงอยู่บ้านผัวเขาเลยโทรหากู” ก็หยอดไปเรื่อยแหละผม ไม่อยากให้มันเครียด
“เออ ไอ้เหี้ยนี่เล่นตลอดนะมึง กูเปิดก็ได้” มันหันมาว๊ากใส่ผมเสร็จ ก็หันไปเปิดโทรศัพท์ของตัวเอง ไม่ทันจะขาดคำเสียงแมสเซจซึ่งก็น่าจะเป็นแมสฯ แจ้งเตือนว่ามีสายเข้าที่ดังสนั่นติดต่อกันเป็นพรวน หลังจากนั้นก็มีสายเรียกเข้าทันที มันทำหน้าลังเลว่าจะรับดีหรือไม่รับดีผมเลยเร่งให้มันรับ มันเลยต้องกดรับอย่างจำใจ
“ฮัลโหลครับ พายพูดครับ…ใครนะครับ…หะ!!! แม่เหรอ แม่!!!!! พายคิดถึงแม่มากๆๆ ฮือออ แม่ๆๆๆ แม่อยู่ไหนครับ ฮืออ!!! ทำไมเป็นเบอร์ ฮึก เบอร์…ฮือออ…ในประเทศ แม่ ฮือออ พายอยากเจอแม่ ฮือออ…พายอยากกอดแม่” อะไรนะ แม่มันโทรมาเหรอ? แล้วตอนนี้ไอ้พายมันร้องไห้จนตัวสั่นเลยครับ สะอึกสะอื้นจนผมต้องเข้าไปรวบตัวมันเข้ามากอดปลอบ
เสียงสั่นเครือของไอ้พายพูดไปสะอื้นไปกับแม่มัน จับใจความได้ว่าแม่มันไปหาที่ห้องแล้วไม่เจอมัน มันเลยนัดแม่มันให้มาหาที่ห้องผม
“ริว เดี๋ยวแม่กูจะมาหานะ เดี๋ยวอยู่รอแม่กูก่อนได้ไหม มึงโทรไปบอกพี่นุชให้กูหน่อยนะๆ” นานๆ มันจะเรียกชื่อผมซักที เล่นเอาใจสั่นเลยกู เสือกอ้อนกันแบบนี้ผมจะทำไงได้นอกจากทำตามคำสั่งคุณชายเขา
ผมโทรหาพี่นุช พี่นุชก็บอกว่า ไม่ต้องห่วงเพราะว่าตอนนี้พ่อพายกลับไปแล้ว แต่บอกว่าจะกลับเข้ามาอีกตอนบ่ายๆ ดูท่าทางจะไม่ยอมเลิกลาจนกว่าจะได้เจอพาย เสร็จแล้วผมก็เดินออกไปหาอะไรให้ไอ้พายมันกิน ตอนนี้ปล่อยให้มันนั่งจมอยู่กับความคิดตัวเองไปก่อนครับ ออกมาคุ้ยๆ ตู้เย็นก็เหลืออาหารสดเพียงแค่ไข่ไก่สามฟอง นมขวดลิตร 1 ขวด แล้วก็ซีเรียลครึ่งกล่อง ก็เลยตัดสินใจจะทำออมเล็ท แล้วก็ซีเรียลกับนมแล้วกันง่ายๆ ดี
ทำออมเล็ทเสร็จ ผมก็เทซีเรียลใส่ชามสองชาม แล้วก็เทนมตามลงไป ก่อนจะจัดใส่ถาดแล้วยกเข้าไปเสิร์ฟไอ้พายมันในห้องนอนครับ วันนี้เต็มที่หน่อยฮะ ให้มันเป็นคุณชายสักวัน
“พายกินข้าวกันก่อน…พาย พาย” มันกลับเข้าสู่โหมดโลกส่วนตัวอีกแล้วฮะ เรียกเท่าไหร่มันก็ไม่หือ ไม่อือ ผมเลยต้องวางถาดของกินเอาไว้บนโต๊ะข้างๆ เตียง แล้วก็ค่อยๆ คลานขึ้นไปบนเตียงหาไอ้คนที่นั่งชันเข่าหันหลังให้ผมอยู่
“เป็นอะไรอีกหืมม กังวลอะไร เดี๋ยวแม่ก็จะมาหาแล้วไม่ใช่เหรอ” ผมเข้าไปรวบตัวไอ้คนตัวเล็กแต่ดื้อเอาไว้จากด้านหลัง ก่อนจะยกตัวมันขึ้นมาบนตัก กอดกระชับมันแน่นขึ้น ก่อนจะกระซิบถามข้างๆ หู
“อือ…มึงรู้ไหม จากวันนั้น วันที่กูโดนไอ้พวกเหี้ยนั่นมันข่มขืน…จนถึงวันนี้ ผ่านมาเกือบๆ จะสิบปี แม่ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ากูโดนไอ้พี่ชายเหี้ยๆ กับพวกเพื่อนมันหลอกไป แม่คิดมาตลอดว่า กูโดนพวกเร่ร่อน โฮมเลส มันข่มขืน ตามคำโกหกของไอ้พี่เหี้ยนั่น แต่วันนี้ ตอนนี้…แม่กูก็รู้ความจริงจนได้ ที่กูไม่อยากบอกแม่ ก็เพราะว่า ครอบครัวของแม่เองกำลังไปได้ดี แม่กับโรเจอร์ก็รักกันมาก แล้วโรเจอร์ก็ดีกับแม่กูมาก กูไม่อยากให้เรื่องของกูไปทำให้ชีวิตครอบครัวของแม่ ต้องพังอีก…กูเหมือนเป็นตัวซวยเลยเนอะ”
ไอ้พายมันพูดไปก็พยายามซุกตัวเข้าหาอกผม เหมือนต้องการให้ผมกอดมันให้แน่นๆ อีก มันไม่ใช่เด็กที่แรดไปวันๆ แล้วก็ทำตัวไม่แคร์โลก ไม่แคร์สื่อ ไม่แคร์สังคมเลยนะครับ มันน่ะโคตรจะแคร์คนอื่น มันแคร์คนที่มันรักมากกว่าตัวมันซะอีก แล้วจะไม่ให้ผมรักมันมากขึ้นไปอีกได้ยังไงล่ะเนี่ย
“กูเคยบอกมึงแล้วไง ว่ามึงน่ะคือสิ่งที่พิเศษที่สุดในชีวิตของกู มึงไม่ใช่ตัวซวย มึงไม่ใช่ความบังเอิญ แต่มึงคือสิ่งที่ดีที่สุด สิ่งที่กูอยากจะรักษา สิ่งที่กูอยากจะให้อยู่กับกูไปตลอดชีวิต…ส่วนเรื่องแม่ของมึง กูว่ามึงจะไปคิดแทนเขาไม่ได้หรอก ต่อให้เขารักสามีเขาแค่ไหน แต่ถ้าให้เลือก ยังไงซะเขาก็ต้องเลือกมึงที่เป็นลูกชายเขามากกว่าอยู่แล้ว มึงก็น่าจะรู้ว่าเขารักมึงมากแค่ไหนไม่ใช่เหรอ มึงไม่ใช่ตัวซวยนะพาย พวกเหี้ยพวกนั้นต่างหาก ที่ทำให้ชีวิตมึงเป็นแบบนี้ อย่าโทษตัวเอง อย่าเกลียดตัวเอง เพราะกูรักตัวมึงที่เป็นมึงแบบนี้…เข้าใจไหม”
ไอ้พายมันค่อยๆ สอดแขนเข้ามาโอบรอบกอดตอบอ้อมกอดของผม ก่อนจะพยักหน้าตอบรับกับอกผม เป็นเชิงว่าเข้าใจในสิ่งที่ผมพูด ตอนนี้มันเหมือนลูกแมวเชื่องๆ มากๆ เลยครับ น่ารักโคตรๆ ให้ตายเหอะ ผมเลยอดไม่ได้ ให้รางวัลคนน่ารักไปสองฟอดใหญ่
“ปะ กินข้าวกัน… กูทำออมเล็ท แล้วก็มีซีเรียล ป่านนี้แม่งเละเป็นอ้วกแล้วมั้งเนี่ย แช่ไว้นานและ กินกันหิวไปก่อนนะ เดี๋ยวเย็นนี้กูจะซื้อของสดเข้ามาเพิ่ม เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าจะทำของอร่อยๆ ให้กินก่อนไปเรียน” ตอนนี้เป็นโหมดพยักหน้าครับ เชื่องสนิทเลย หึหึ กูชอบจริงๆ โหมดไม่ต้องอ้าปากพูดเนี่ย รู้สึกว่าตัวเองมีเมียน่ารักน่าชังกับเขาก็วันนี้แหละ
ไอ้พายกับผมก็นั่งกินอาหารเช้ากันเงียบๆ บรรยากาศก็ไม่ได้หวานแหววอะไรมากนัก ไม่ได้ถึงกับป้อนกันไปมา แต่ผมก็รู้สึกว่า บรรยากาศรอบๆ ตัวเราสองคนมันอบอุ่นๆ สบายๆ ขึ้น กินกันเสร็จผมก็ได้ยินเสียงออดหน้าห้องดังพอดี สงสัยจะเป็นแม่ของไอ้พายมันมาแล้ว ไอ้พายมันขอออกไปเปิดประตูเอง ส่วนผมก็เลยยกถาดไปเก็บในครัวให้เรียบร้อย
“แม่!!!!!!! คิดถึงแม่จังเลย” ผมได้ยินเสียงไอ้พายดังลั่นมาจากหน้าประตู ผมเลยรีบล้างถ้วยชามให้เสร็จ เช็ดมือให้เรียบร้อย ก่อนจะออกไปเจอแม่ยายครับ
เดินออกไป ก็เจอไอ้พายกับผู้หญิงหน้าตาท่าทางใจดี โครงหน้าไม่ได้ต่างจากไอ้คนที่ผมรักสักเท่าไหร่ เรียกว่าถอดออกมาอย่างกับพิมพ์เดียวกันเลย… ยิ้มอ่อนๆ ที่เปื้อนอยู่บนใบหน้าพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหล่ออกมาไม่ขาดสาย ไม่ได้ทำให้ใบหน้าหวานลดความสวยลงไปแม้แต่น้อย ไอ้พายมันโชคดีที่ได้ความหน้าตาดีมาจากแม่นะครับเนี่ย… สองคนยืนกอดกันกลมไม่มีทีท่าว่าจะเขยื่อนกายไปไหน ผมเองก็หยุดยืนรอให้สองคนแม่ลูกเขาได้ซึมซับความคิดถึงซึ่งกันและกันให้เพียงพอ จนแม่ของมันที่เป็นคนเห็นผมก่อน ก็ส่งยิ้มหวานมาให้ ผมยกมือขึ้นไหว้ และส่งยิ้มตอบกลับไป ไอ้พายมันก็คงรู้สึกตัว ว่าผมมาหยุดยืนอยู่ เลยขยับตัวออกจากแม่มัน
“สวัสดีจ้า หนูคนนี้ก็เป็นศิลปินเหมือนกันนี่ ใช่ไหมลูก แม่เคยเห็นในแมกกาซีนไทยที่นู่น เป็นเพื่อนร่วมค่ายน้องพายใช่ไหมจ๊ะ แม่ขอบคุณมากๆ นะลูกที่ช่วยดูแลน้องพาย” ผมส่งยิ้มตอบรับไปให้คุณแม่อีกครั้ง ผมว่าให้คุณแม่คิดว่าผมเป็นเพื่อนมันนั่นแหละดีแล้วฮะ แล้วอีกอย่างผมว่าไอ้พายมันคงไม่อยากเปิดเผยอะไรให้แม่มันรู้มากนัก
“แม่ฮะ…นี่ริว…แฟนพายเอง ริวนี่แม่กู เอ๊ยแม่พาย” หาาาาาาาาาาาาา!!! อะไรนะ กูหูฟาดอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย มันแนะนำว่า ริว อะไร พายเองนะ กูฟังออกว่า ‘แฟน’ แฟนใช่ไหม มันบอกว่า ริวแฟนพาย ใช่ไหม ใช่ไหม อ๊ากกกกกกกกกกกกก กูช็อค แต่โคตรจะดีใจ
“จ้า…ท่าทางคนนี้จะรักมากใช่ไหม ถึงได้กล้าเปิดตัวกับแม่เลย” คุณแม่ชงได้ดีมากครับ
“ตอนนี้…คนนี้ คือคนที่ทำให้พายสบายใจที่สุด และสำคัญกับพายที่สุดฮะแม่ พายดีใจที่มีเขาอยู่ข้างๆ ครับ… แม่ไม่ว่าพายใช่ไหม ที่พายมีแฟนเป็นผู้ชาย” ตอนนี้ผมจะลอยทะลุเพดานแล้วครับ ใครก็ได้ช่วยดึงผมไว้หน่อยเหอะ ถึงมันจะไม่ได้พูดออกมาเป็นคำพูดว่ารักผม แต่แค่สิ่งที่มันบอก แค่นี้มันก็มากเกินกว่าคำว่ารักสักล้านคำแล้วฮะ
“แม่ฝากน้องพายด้วยนะลูกริว เด็กคนนี้เหมือนจะเป็นคนเข้มแข็ง แต่จริงๆ แล้วเขาอ่อนไหวมากๆ มีอะไรก็ไม่ค่อยจะพูดจะจา ไม่ยอมเล่าอะไรเลย แม่เป็นห่วงมากๆ พอรู้ข่าวก็รีบบินมาเลย… แม่ว่า เรามานั่งคุยกันซะหน่อยดีกว่าไหมลูก” ผมก็เลยพาสองแม่ลูกให้มานั่งตรงโซฟาหน้าทีวีครับ
“น้องพาย น้องพายทำไมไม่บอกแม่หะลูก ทำไมหนูเลือกที่จะปิดเรื่องแบบนี้กับแม่ หนูคิดว่าแม่จะไม่เชื่อหนู หรือแม่จะเลือกคนอื่นมากกว่าหนูหรือไงหะลูก”
“ฮือออ…แม่ แม่ พายขอโทษ ฮือออ…ฮึก พาย พาย ไม่อยากให้แม่ ฮือออ แม่กับโรเจอร์ ต้องมาผิดใจกัน ฮือออ เพราะพาย ฮือออ แค่พายเลือกเดินออกมา ฮึก…เงียบๆ ฮืออ ทุกอย่าง ฮึกก!!! มันก็จะจบ”
“โถ…พาย ลูกแม่…ในชีวิตของแม่ ไม่มีอะไรที่สำคัญไปกว่าหนูอีกแล้วนะลูก ทุกๆ อย่างในชีวิตแม่ คือหนูนะลูก…หนูคือดวงใจของแม่ หนูคือชีวิตของแม่ แม่ยอม แม่ทิ้งทุกอย่างได้เพื่อหนู แม่รักหนูที่สุด แม่รักหนูมากกว่าชีวิตของแม่เองซะอีก…ต่อไปนี้ไม่เอาแล้วนะลูก ต่อไปมีอะไรต้องบอกแม่นะพาย เข้าใจไหมลูก แม่คือแม่ของหนูนะ แม่ไม่มีวันทอดทิ้งหนูเด็ดขาด เข้าใจไหมพาย” ตอนนี้สองแม่ลูกร้องไห้เงียบๆ อยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน ไอ้พายยังคงหลุดสะอึกสะอื้นอยู่เป็นระลอก แม่ก็ลูบหัว สลับกับก้มลงไปหอมช้าๆ ผมเอง ก็ได้แต่มองภาพนี้ด้วยความสบายใจ แล้วก็พานคิดถึงแม่ตัวเองขึ้นมาตงิด สุดสัปดาห์นี้ ผมชวนไอ้พายไปหาแม่กับยัยตัวดีดีกว่าครับ
“แม่ฮะ แล้วโรเจอร์รู้เรื่องไหม”
“…รู้จะ พอโรเจอร์รู้เรื่องเขาก็ร้องไห้ เสียใจที่ลูกชายเขาสร้างปัญหาใหญ่แบบนี้ เขาคิดแค่ว่าลูกชายเขาติดยา แต่ไม่เคยคิดว่าเพราะไอ้ยานรกนั่นมันทำให้ลูกชายเขาทำเรื่องเลวทรามขนาดนี้…ตอนนี้ โรเจอร์เขาโอนทุกๆ อย่าง สมบัติทุกอย่างที่มีของเขาให้เป็นชื่อพายกับชื่อแม่เป็นการไถ่โทษ… แม่ไม่ได้ปฏิเสธไปนะ เพราะแม่ถือว่า นี่คือส่วนที่โรเจอร์เขาต้องการ แล้วแม่ก็บอกให้เขาใส่ชื่อพายคนเดียวพอ พายรับไปเถอะนะลูก แม่รู้ว่ามันแทนกันไม่ได้กับสิ่งที่เราสูญเสียไป แต่อย่างน้อย เขาเองก็ควรจะได้ชดใช้อะไรบ้าง… แต่ลูกไม่ต้องเป็นห่วงนะ แม่กับโรเจอร์ยังคงอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม… ส่วน…เดฟ แม่ขอให้โรเจอร์ส่งเขาให้ไปอยู่กับญาติ แล้วจ้างพยาบาลดูแล แม่ทำใจที่จะอยู่ร่วมชายคากับคนที่มันทำลูกแม่เจ็บไม่ได้ ถึงมันจะผ่านมานานแล้วก็ตาม”
เท่าที่รู้มาจากไอ้พาย ไอ้เหี้ยเดฟนั่นมันติดยาจนต้องเข้ารับการบำบัดหลายครั้ง จนสุดท้ายมันเมายาจนเกิดอุบัติเหตุ พิการช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ คือจะว่าผมเหี้ยก็ว่าเถอะนะครับ แต่ผมขอตะโกนดังๆ ว่า ไอ้เหี้ยเอ๊ยยยย กูสมน้ำหน้ามึงสัตว์ๆ (ขออภัยที่หยาบคายมากกว่าปกติ) สมควรที่คนชาติหมาอย่างมันจะต้องได้รับผลกรรมอะไรบ้าง
“ตามใจแม่แล้วกันครับ พายยังไงก็ได้ ตอนนี้พายไม่คิดอะไรแล้วล่ะ ถึงพายจะยังเจ็บอยู่ พายจะยังสะดุ้งทุกครั้งที่ได้เห็นภาพๆ นั้น แต่พายโอเคแล้วแม่ พายมีไอ้คนนี้อยู่ข้างๆ แม่ไม่ต้องห่วงพายนะ” แม่ไอ้พายหันมายิ้มให้ผมอีกครั้ง
“ฝากด้วยนะลูก พายเป็นเด็กดี ไม่เคยดื้อ ไม่เคยซนกับแม่เลย พูดอะไรก็เชื่อก็ฟังมาตลอด แถมยังเป็นเด็กเงียบๆ ชอบเก็บตัวอีกต่างหาก มีอะไรก็ไม่ค่อยจะพูด แม่ฝากริวด้วยแล้วกันนะ” โอโหหหห ที่แม่มันพูดมา ผมยังไม่เคยเจอมันโหมดแบบนี้เลยครับ ไอ้เด็กดี ไม่ดื้อ พูดอะไรก็เชื่อ เป็นคนเงียบๆ เนี่ย ปกติแม่งดื้อได้กูขอให้ได้ดื้อไว้ก่อน พูดอะไรเคยเชื้อฟังกันซะที่ไหน แถมแว๊ดๆๆ ใส่ตลอดเวลา หรือจริงๆ มันจะเป็นแบบนี้กับผมแค่คนเดียววะเนี่ย ถือว่ากูสเปเชียล กาย ใช่ไหม
“แม่ไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมรักพายครับแม่ ผมรักมันจริงๆ ผมก็ไม่รู้หรอกว่า ผมจะอธิบายความรัก ความจริงใจของผมให้แม่ฟัง ให้แม่เชื่อได้ยังไงนะครับ แต่ต่อจากนี้ไป ผมจะดูแลมันให้ดีที่สุด ผมจะไม่ทำให้มันเสียใจ และผมจะเป็นคนค่อยๆ ลบความเจ็บที่ค้างในใจมันออกไปเองฮะ” อืมม ทำไมกูช่างเป็นคนพูดจาได้น้ำเน่าจริงๆ วะเนี่ย แต่ที่เน่าๆ นี่จากใจจริงทุกอย่างนะฮะ
“แม่ มันน้ำเน่าน่ะ แม่อย่าเพิ่งอ้วกนะ แรกๆ ก็งี้แหละ เดี๋ยวก็ชิน” แล้วมันก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากกับแม่มัน แค่เห็นมันยิ้มออก หัวเราะได้ผมก็สบายใจแล้วครับ
“ไปว่าพี่เขา เรานี่เดี๋ยวนี้ช่างต่อปากต่อคำนะ” แม่มันดุแบบทีเล่นทีจริง คงยังไม่เคยเห็นคุณลูกชายตัวเองในโหมดนี้มั้งครับ
“พี่เพ่อ อะไรกันแม่ มันอ่อนกว่าพายอีก ทั้งอายุและปัญญาเลยนะ ฮ่าๆๆๆ อ๊อย!!! แม่หยิกพายทำไมอะ ก็พายพูดจริงนี่…” ทำเป็นงอนๆ กูเห็นแม่มึงหยิกเบาๆ ทำมามารยาอ้อนแม่นะมึง
“พาย… พี่นุชบอกว่าเออ…ให้ไปให้ทันตอนบ่ายนะ” ผมเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าพี่นุชสั่งให้เข้าไปตอนบ่ายให้ทัน เพราะพ่อมันจะกลับมาอาระวาดอีกครั้ง แต่ผมไม่กล้าพูดออกไป เพราะไม่รู้ว่าไอ้พายมันจะอยากให้แม่มันรู้เรื่องพ่อมันไหม
“อืม…แม่ครับ เดี๋ยวพายต้องออกไปที่ค่ายนะครับ เอ่อ แม่จะรอพายที่นี่ หรือว่าจะไปชอปปิ้งรอที่ห้างก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวตอนเย็นเราไปดินเนอร์กัน” อย่างที่ผมคาดไว้นั่นแหละ มันคงไม่อยากให้แม่มันรู้เรื่องพ่อ มันเลยเลือกที่จะไม่บอก
“เรื่องพ่อเราไปอาละวาดใช่ไหมล่ะ… ไม่ต้องทำหน้าตกใจ สงสัยหรอกว่าแม่รู้ได้ยังไง เรานี่นะเพิ่งจะสัญญากับแม่อยู่หยกๆ ว่ามีอะไรจะไม่ปิดบังแม่… ก็พ่อเราน่ะ เล่นโทรไปด่าแม่ตั้งแต่ตอนข่าวออกใหม่ๆ แล้วล่ะ แม่เองก็รู้เรื่องจากเขานี่แหละ แต่ที่แม่บินมาหาเราทันทีไม่ได้ เพราะต้องเคลียร์เรื่องทุกอย่างที่นั่นให้เสร็จก่อน แล้วแม่ก็แอบโทรหาคุณคิวเขาแล้วด้วย คุณคิวเขาก็ยืนยันว่าจะดูแลพายให้เป็นอย่างดี แม่ก็วางใจได้เปลาะนึง”
“แล้วทำไมพี่คิวไม่เห็นบอกพายเลยว่าแม่โทรมา”
“ก็แม่สั่งคุณคิวเขาเอาไว้ แม่กลัวเราจะร้องไห้หนักกว่าเดิมน่ะสิ แม่ไม่อยากได้ยินเสียงร้องไห้เราผ่านทางโทรศัพท์นะลูก แม่อยากมากอดหนูตัวเป็นๆ แม่เลยสั่งห้ามไว้ก่อน แล้วก็รีบเคลียร์ทุกอย่าง และก็รีบบินมานี่แหละ”
“แม่ครับ พายขอโทษนะ ที่พายตั้งใจโกหกแม่เรื่องพ่อ พายแค่กลัวแม่จะกังวลมากไปกว่านี้” แต่ผมดูจากแววตาของแม่มันแล้วนะครับ ผมว่า ณ ตอนนี้ ผู้หญิงคนนี้สามารถเผชิญทุกสิ่งได้อย่างเข้มแข็ง และไม่หวั่นไปกับใคร หรืออะไรก็ตามที่เข้ามากระทบแล้วล่ะครับ
“พาย แม่น่ะอโหสิกรรมให้พ่อของเราไปนานแล้ว แม่ไม่เป็นไรแล้วล่ะ อย่าลืมสิ ครั้งหนึ่ง เขาก็เคยเป็นคนที่แม่รักมากที่สุด แม้จะเป็นคนที่ทำให้แม่เจ็บมากที่สุดก็ตาม แม่สบายมากลูกตอนนี้… เพราะฉะนั้น แม่จะไปกับพายด้วย เราจะไปคุยกับพ่อของพายด้วยกันนะ”
รอยยิ้มที่ดูโล่งใจของไอ้พาย ถูกส่งออกไปยังแม่ของมัน ก่อนที่จะเผื่อแผ่มายังผมด้วย ตอนนี้เหมือนมันมีกำลังใจ และกำลังเสริมสำคัญเพิ่มขึ้นมาอีก สีหน้าตอนนี้กับเมื่อตอนที่พี่นุชโทรมา มันช่างต่างกันลิบลับเลยครับ
“แม่เดี๋ยวแม่รอแป๊บนะครับ เดี๋ยวพายไปเอาของในห้องก่อน เดี๋ยวเราค่อยไปกัน” ไอ้พายมันเดินเข้าห้องนอนของเราสองคน (ตอนนี้ขอยกให้เป็นห้องมันไปด้วยครับ) ไปเก็บของ ผมก็หันไปขอตัวกับคุณแม่ แล้วเดินตามมันเข้ามาบ้าง
“มึงอยากจะไปกับแม่สองคนไหม เอารถกูไปใช้ก็ได้ เผื่อมึงอยากจะเคลียร์กันเฉพาะครอบครัว” ผมคิดว่า บางทีมันก็คงอยากได้ความเป็นส่วนตัว สำหรับเรื่องบางเรื่องที่มันก็น่าจะรู้กันเฉพาะแค่คนในครอบครัวก็เป็นได้… ไอ้พายมันละจากกระเป๋าเป้ของมันที่กำลังเก็บของอยู่ แล้วเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าผม
“ริว…ตอนนี้ ครอบครัวของกู มีแค่…แม่กู และ…มึง… ผู้ชายคนที่บอกว่าเป็นพ่อกูต่างหาก ที่เขาไม่ใช่ครอบครัวของกู ถ้ามึงคิดว่า กูก็เป็นคนในครอบครัวของมึงเหมือนกัน แล้วมึงจะไม่ไปเป็นกำลังใจให้คนในครอบครัวมึงหน่อยเหรอ กูเป็นแฟนมึงไม่ใช่เหรอไงเล่า…จุ๊บ” อ๊ากกกกกกกก ไอ้พายยยยยยยมันจูบผมครับ จะเรียกว่าจูบก็ไม่เชิง มันเขย่งตัวขึ้นจุ๊บเบาๆ ที่ปากผม หลังจากที่มันพูดจา เชิงอ้อนได้น่าฟัดมากๆ แล้วมันก็หันไปจัดของต่อ โอ๊ยยยย ทำยังไงดีครับ ผมว่าไอ้ห่าพายมันรู้จุดอ่อนของผมแล้วล่ะครับ แค่มันอ้อนผมนิดๆ หน่อยๆ ผมก็แทบจะหมอบลงแทบเท้ามันแล้วล่ะ
“หืมมมม์ ไอ้คนเก่ง ไหนๆ จะจูบแล้ว ทำไมจุ๊บแค่เบาๆ หะ!! มันต้องแบบนี้สิ” หลังจากที่ผมอึ้งไปกับจุ๊บเบา เบา (คำนี้กำลังฮิตนะฮะ) ของมันไปสองวิ พอตั้งสติได้ ผมก็ตามไปคว้าตัวมันที่กำลังจะรูดซิปกระเป๋า เข้ามาฟัดให้หายหมั่นเขี้ยว ก่อนจะลิ้มชิม ปากนุ่มๆ ลิ้นอุ่นๆ ที่หวาน หอม เหมือนเคย… จูบมันอยู่ซักพักใหญ่ๆ จนมันประท้วง แล้วกระซิบบอกแบบหอบๆ ว่าแม่รออยู่ข้างนอก ผมถึงต้องจำใจถอนริมฝีปากออกจากแหล่งน้ำหวานตรงหน้า แต่ก็ขอมัดจำเป็นแก้มนุ่มๆ อีกสองสามฟอด
วันนี้ รู้สึกถึงความเป็นของกันและกันแบบจริงๆ จังๆ มากเลยครับ ตั้งแต่ที่มันบอกแม่มันว่าผมเป็นแฟน แถมมันยังบอกว่าผมเป็นครอบครัวของมัน เป็นส่วนหนึ่งของมัน เหมือนตอนนี้เราเป็นครอบครัว เป็นคนๆ เดียวกัน หัวใจเราเต้นพร้อมๆ กัน และเรารักกัน…
ผมรู้สึกได้นะ ว่ามัน ก็รักผมเหมือนกัน
TBC
หัวข้อ: เออ...ก็คนมันแรด VS. แต่ผมดันชอบ : ตอนพิเศษ Valentine : เมียหาย! 22/02/14 P.165 (อ่าน 1509783 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก