มาแล้วจ้าตอนที่เหลือ (จริงๆ แอบยาวจนเกือบเป็นตอนใหม่ได้)
หลายคนจิตตกตามๆ กัน กลัวว่าจะได้ซดมาม่าร้อนๆ ชามโตให้คล่องคอ... แต่เสียใจด้วย
ใครอกินมาม่า ไวไว ยำยำ ไม่มีค่ะ... โหะๆ
ปล. คำผิดเพียบแน่ๆ เพราะปั่นยับเลยค่ะ เดี๋ยวมาแก้นะ
ปลล. สรุปวันนี้ก็ได้เห็นแค่น้องนัท Singular คนเดียว ไม่ได้เห็นคนสวยของเราเลย น้องอยู่ในสตูฯ แถมทีมงานของเล่มนี้ก็ไม่ได้สนิทกันเลยไม่กล้าขอเข้าไป เสียใจ
+++++++++++++++++
ตอนที่ 25.2
คืนนี้ผมนอนไม่หลับทั้งคืนนะครับ มันไม่ได้โทรกลับมาหาผมเลย และผมก็ไม่ได้โทรไปหามันอีก ไม่ได้งอน ไม่ได้โกรธ แต่กลัว แค่กลัวครับ กลัวจะได้รับคำตอบที่ทำให้ต้องกลัวหนักขึ้นไปอีก และถ้าคิดในแง่ดี ผมว่าถ้าผมได้เจอเพื่อนเก่า ผมก็อยากจะใช้เวลาอยู่ด้วย ได้พูดคุยถึงเรื่องราวที่ผ่านมา เรื่องราวในอดีต และเรื่องอัพเดทของปัจจุบัน ผมควรจะเข้าใจและให้เวลา แต่ขอเถอะนะ ผมหลับไม่ได้จริงๆ
รุ่งขึ้นอีกวัน ผมเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ คิดว่าน่าจะประมาณรุ่งสาง เพราะครั้งสุดท้ายที่ผมเดินไปเข้าห้องน้ำ คือประมาณตีหน้าครึ่ง ตอนนี้สิบโมงกว่าแล้ว วันนี้เป็นฟรีเดย์ของพวกเรา พรุ่งนี้เราถึงจะเดินทางไปเลยกันต่อ
สิ่งแรกที่ผมทำหลังจากลืมตาตื่นขึ้นมาก็คือ คว้าโทรศัพท์ที่วางไว้ข้างเตียงขึ้นมาดู แอบหลับตาลุ้นก่อนจะค่อยๆ ลืมตามองว่ามีสายไม่ได้รับจากใครบ้างรึเปล่า อย่างน้อยแมสเสจ หรือว่า BB ก็ยังดี… ปรากฏว่า…
มีทุกอย่างที่ผมบอกมานั่นแหละครับ มีสายเรียกเข้าไม่ได้รับ สิบสาย จากคนๆ เดียวกัน… ใจผมเริ่มชื้นขึ้นมานิดหน่อย… เปิดดู BB มีแมสเสจจากคนๆ เดิมส่งมาอีกยาวเป็นพรืด มุมปากผมเริ่มยกยิ้มขึ้นมาได้บ้าง… และสุดท้าย sms ห้าข้อความ จากคนที่ผมคิดถึงมากที่สุดในโลก คนๆ เดียวกับเจ้าของมิสคอล และข้อความ BB ที่ผมบอกไว้ข้างต้นนั่นแหละครับ
ข้อความจาก BB ที่อธิบายเรื่องราวยาวเหยียด ที่ผมอ่านทวนแล้วทวนอีกด้วยความโล่งใจ และโมโหในความงี่เง่าของตัวเอง ที่คิดกังวลอะไรมากมายเกินไป
‘ขอโทษจริงๆ แต่กูไปรับเพื่อน แล้วก็ต้องพาไปกินข้าวและไปส่งมันที่โรงแรม กูพาหลงด้วย แล้วกูไม่ค่อยชินทาง แถมเพื่อนกูดันลืมกระเป๋าอีกใบไว้ที่สุวรรณภูมิ ต้องนั่งรถกลับไปเอา ต้องไปทำเรื่อง นู่นนี่นั่นมากมาย มันยุ่งๆ ไปหมด เลยไม่ได้รับโทรศัพท์ กว่าจะพามันกลับไปส่งอีกรอบ และกูกลับมาถึงบ้านเราได้ ก็ตีสามเกือบตีสี่แล้ว เพิ่งจะได้โทรกลับมา มึงก็เสือกงอนไม่รับสายอีก’
และข้อความจาก SMS ที่ท่าทางจะส่งหลังจากที่พยายามกระหน่ำโทรหาผมแล้วผมไม่รับสาย ไม่ได้งอน ไม่ได้โกรธ แต่ง่วงจนเผลอหลับไป อาจเพราะเหนื่อยจากงาน และไม่ได้นอนเลยทั้งคืน เลยทำให้ผมหลับลึก จนไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์
‘ขอโทษที่ไม่ได้รับสาย งอนเหรอ’
‘รับสายหน่อยดิวะ มึงเป็นเหี้ยไรเนี่ย งอนกูเหรอ’
‘รับโทรศัพท์หน่อยเถอะ กูขอร้องนะ อย่าทำแบบนี้ดิริว กูจะร้องไห้อยู่แล้วนะ’
‘ไหนสัญญาว่าจะคุยจนกว่ากูจะหลับไง กูนอนไม่ได้แล้ว ทำไมมึงไม่รักษาสัญญา’
และข้อความสุดท้าย
‘ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย’ เหี้ยยาวประมาณหนึ่งหน้า sms
เฮ้อออ รู้สึกผิดเลยกู อยากกลับบ้านแล้วอะ ไม่อยากไปทำงานต่อเลย… แต่ตอนนี้โทรไปง้อมันก่อนดีกว่า
ผมรอสายอยู่ไม่นานนัก ไอ้พายมันก็รับ เกินคาดแฮะ นึกว่าจะงอนจนไม่ยอมรับสายซะอีก
“ฮัลโหล ที่…” ยังไม่ทันพูดจบประโยคดีก็โดนมันสวนขึ้นมาเลยครับ
“ไอ้เหี้ยยยยย มึงเป็นเหี้ยอะไรนักหนาหะ ทำไม่ไม่ยอมรับโทรศัพท์กู จะเอาคืนที่กูไม่รับสายใช่ไหม ก็กู BB ไปบอกมึงแล้วไง ว่าเกิดเหี้ยไรขึ้นบ้าง มึงก็ทำเป็นงอนไม่เข้าเรื่อง ทำมาเป็นไม่รับสายกู แล้วเหี้ยตัวไหนสัญญาว่าจะคุยกับกูจนกว่ากูจะหลับหะ เป็นห่าเหวอะไรอีก เมื่อตอนหัวค่ำก็ยังคุยกันอยู่ดีๆ แล้วกูโทรไปเป็นสิบๆ รอบ ฮึก…ฮืออ ไม่ยอมรับสาย ฮึก…กูกลัวไปหมด ฮือ… กลัวมึงจะโกรธกู กลัวมึงจะเป็นอะไรไปรึเปล่า ถึงไม่ยอมรับสาย ฮือออ ไอ้เหี้ยยยยย” มาเป็นชุดครับ พร้อมซาวด์เอฟเฟคเสียงสะอื้นอีกยกใหญ่ ผมไม่อยากปลอบมันผ่านโทรศัพท์เลยครับ ตอนนี้อยากกอดมันที่สุดแล้ว
“พาย… กูไม่ได้โกรธมึงเลยนะ กูแค่ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์… พายนิ่งก่อน มึงร้องไห้แบบนี้ เดี๋ยวก็ปวดหัวหรอกพาย… กูไม่ได้โกรธจริงๆ…พาย…ฟังกูอยู่รึเปล่า… พาย เฮ้ย งั้นแค่นี้ก่อนนะ” พอผมยิ่งปลอบยิ่งพูด มันก็ยิ่งร้องไห้ ใจผมไม่ดีเลย อยากกอดมันมากๆ ยิ่งพูดมันก็ยิ่งร้อง เรียกยังไงก็ไม่ฟัง ไม่หยุด… แล้วผมก็คิดอะไรดีๆ ออก… ผมเลยต้องรีบวางสายก่อนตอนนี้
“ฮัลโหล พี่นุชนี่ริวเองนะ พี่นุชครับ ริวขอบินกลับกรุงเทพฯ ตอนนี้นะพี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ริวสัญญาว่าจะไปให้ทันงานที่เลย เดี๋ยวริวออกค่าเครื่องบินเองพี่ นะครับพี่นุช ริวมีเรื่องด่วนจริงๆ ให้ริวไปเหอะนะ นะ น้าาาาาา” วินาทีนี้ อ้อนไว้ก่อนแหละครับ
“เฮ้ย จะบ้าเหรอ บินไปๆ มาๆ เหนื่อยตายชัก แล้วพรุ่งนี้งานก็เสร็จหัวค่ำเอง เดี๋ยวก็บินกลับแล้ว ธุระอะไรรอพรุ่งนี้ไม่ได้เลยหรือไง” ว่าแล้วว่าพี่นุชต้องปฏิเสธไว้ก่อน แต่มีหรือผมจะยอม
“สำคัญมากครับ ต้องตอนนี้เท่านั้น เดี๋ยวกลับมาแล้วริวเล่าให้ฟัง ตอนนี้ริวไปก่อนนะพี่ ริวโทรไปจองตั๋วเครื่องบินมาแล้ว เครื่องออกตอนเที่ยงสิบ เดี๋ยวริวต้องรีบไปสนามบินแล้ว แล้วเจอกันพรุ่งนี้ครับพี่นุช สวัสดีครับ” ไม่ให้ก็ต้องให้แหละครับ ก็ผมเล่นตัดโอกาสในการห้ามของพี่นุชไปแล้วนี่ แต่ไม่ต้องสงสัยเลยครับพี่นุชฟ้องพี่คิวแน่นอน และผมก็โดนพี่คิวจัดหนักชุดใหญ่แน่ แต่เอาเถอะ ยอมครับ เพื่อเมีย…
และประมาณบ่ายสามโมงนิดๆ ผมก็มายืนอยู่หน้าห้องตัวเอง ไม่รู้ว่าไอ้พายมันออกไปไหนรึเปล่า แต่ผมกะว่ามาตั้งต้นที่ห้องก่อน ถ้าไม่เจอมันค่อยว่ากัน… ผมก็จัดการเสียบคีย์การ์ด และรีบเปิดประตูเข้าห้อง เข้าไป ไฟในห้องรับแขก และแอร์ยังคงเปิดอยู่ หรือไอ้พายลืมปิดก่อนออกไป ผมรีบเข้าห้องนอน… ปรากฏว่า ไอ้ตัวดีมันนั่งซุกตัวกอดเข่าหลับอยู่บนอาร์มแชร์ตัวใหญ่ในห้องนอน มุมโปรดที่มันชอบมานั่งอ่านหนังสือ และผมชอบมานั่งกระแซะเบียดมันอยู่บนเก้าอี้ตัวเดียวกัน
ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอก รีบสาวเท้าตัวเองเข้าไปใกล้ๆ มัน ก้มลงไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของไอ้คนตัวเล็กแต่ฤทธิ์เยอะ คราบน้ำตายังคงเกรอะกรัง แก้มบางใสยังคงชื้นไปด้วยหยาดน้ำที่ไหลลงมาจากหัวตา เป็นภาพที่น่าสงสารมาก… ผมไม่รอช้า คุกเข่าตรงหน้าไอ้ตัวเล็กและโผตัวเองเข้าไปรั้งร่างบางให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดแบบเต็มๆ … ไอ้พายสะดุ้งดิ้นสุดตัว พยายามขืนตัวเองออกอย่างตกใจ
“ชู่ๆๆ กูเอง นิ่งก่อนๆ ไม่มีอะไรนะ กูเอง ริวไงครับ นิ่งซะๆ” ผมลูบหลัง ลูบหัวและโยนตัวไอ้คนขี้แยเบาๆ พร้อมกับกระซิบข้างๆ หูให้มันรับรู้ว่าเป็นผม ไม่ใช่คนอื่น หรือคนร้ายที่ไหน
“ฮึก…ฮือ!!!!” อ้าวคราวนี้เลยกลายเป็นสะอื้นหนักกว่าเดิมเลยครับ แต่ที่ทำให้ผมต้องยิ้มทั้งน้ำตาของมันก็คืออ้อมกอดของไอ้พายครับ พอมันรู้ว่าเป็นผม มันก็โผกระชับรัดตัว รัดรอบคอผมซะแน่น เหมือนจะกลัวผมหายไปอย่างงั้นเลยฮะ
“โอ๋ๆๆๆ ที่รัก มึงฟังกูก่อนนะ กูไม่ได้งอนมึง ไม่ได้โกรธอะไรเลย กูแค่ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ กูเหน่ือยจากงาน และง่วงเลยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เลยไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์มึง เปล่างอนนะ นิ่งก่อนๆ โอ๋ๆๆ” ในขณะที่มันยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้น ผมก็ชิงโอกาส อธิบายให้มันเข้าใจ ถึงแม้ความจริงจะแอบงอน แอบนอยด์บ้าง แต่เอาเถอะ ผมเสือกบ้าไปเองนี่น่า… ไอ้พายพอมันได้ยินผมกระซิบบอกอธิบาย สลับกับหอมแก้มมัน มันก็พยักหน้าตอบรับว่าเข้าใจในสิ่งที่ผมพูด และเสียงสะอื้นก็ค่อยๆ เบาบาง จนจางหายไป เหลือแต่ไอ้คนขี้อ้อน ที่ยังคงกอดแหมะอยู่กับผม ซึ่งตอนนี้ผมอุ้มมันขึ้นมานั่งบนอาร์มแชร์ด้วยกัน โดยจับมันนั่งตักซ้อนซบอยู่บนตัวผม
“มาได้ไงอะ” คำแรกหลังจากที่ ผลัดกันกอดหอมให้หายคิดถึง ฟังไม่ผิดหรอกฮะ ผลัดกันจริงๆ เพราะพอผมหอมแก้มมัน มันก็ประคองหน้าผมรั้งให้หันมารับหอมจากมันคืน ปากนิ่มๆ ของเราก็สัมผัสกันนับครั้งไม่ถ้วน ชื่นใจ โล่งใจ และสบายใจที่สุดในโลกเลยครับ
“บินมาดิ… โอ๊ยยย ทุบกูทำไมเนี่ย”
“ก็กูรู้แล้วว่าบินมา กวนตีนกูทำไม กูหมายถึงว่าพี่นุชปล่อยมึงมาได้ยังไง”
“เปล่า พี่นุชไม่ได้ปล่อยให้มา กูหนีมาเอง ก็คนแถวนี้มันนั่งร้องไห้ขี้มูกโป่งคิดถึงกูอะดิ กูเลยต้องรีบมาโอ๋ หึหึ โอ๊ยยยย มึงจะหยิกหรือจะทุบเอาให้แน่ กูเจ็บนะโว้ย!!!” แม่งรักกันด้วยกำลังจริงๆ คู่ผม
“ก็กูคิดว่ามึงโกรธที่กูไม่ยอมรับสายนี่ โทรไปก็ไม่รับ กูก็คิดไปต่างๆ นานา ว่ามึงจะโกรธบ้างล่ะ คิดว่ามึงจะป่วยบ้างล่ะ หรือเกิดอุบัติเหตุอะไรรึเปล่า แถมตอนโทรมาล่าสุด ยังคุยไม่รู้เรื่องก็บอกว่าจะวางแล้วก็ตัดสายไปเลย” เจริญจริงๆ คิดแต่ละอย่างนะมึงเนี่ย
“ขอโทษครับ” ผมยิ้มให้มันก่อนจะเอ่ยปากขอโทษมันอีกที และรั้งคอมันเข้ามารับสัมผัสที่โหยหาซึ่งกันและกัน ผ่านทางรสจูบที่ทั้งอ่อนหวาน และนุ่มนวลของไอ้พาย ผสมกับความร้อนแรงและเรียกร้องจากผม… จนสุดท้าย เราก็เลยได้ไปโอ๋กันต่อบนเตียง…
“นี่ เพื่อนมึงเนี่ย ใครเหรอ… ใช่คนที่ชื่อจัสตินรึเปล่า” หลังจากเสร็จกิจ ผมกับมันก็ยังคงนอนกอดกันอยู่บนเตียง โดยไอ้พายนอนซบอยู่ และเกลี่ยน้ิวเล่นไปมาบนอกผม
“ไอ้ขี้เสือก… แอบดูเฟสบุคกูล่ะสิ” หึหึ โดนจับความเสือกได้ซะงั้นกู
“เออ!!” ตอบแบบแมนๆ กันไป ก็แอบดูจริงนี่หว่า แล้วผมกับมันก็เงียบกันไปซักพักใหญ่ ก่อนที่ไอ้พายจะเป็นเอ่ยขึ้นมาก่อน
“นี่… มึงมีอะไรจะพูดก็พูดมาเลย อย่ามาทำเป็นอ้ำอึ้ง แล้วเงียบได้ไหม” แม่งฉลาดตลอดไอ้ห่าพาย
“เออออ…คือ… จัสตินนี่ใครเหรอ” ถามไปแล้วววว กูถามไปแล้ววววว
“หึหึ กูกะแล้ว … จัสเป็นเพื่อนกูสมัยตอนที่กูอยู่ออสฯ น่ะ… มึงคงจะจำได้ ที่กูเคยเล่า”
แม่นเลยล่ะทีนี้ จัสติน เพื่อนสนิทที่มันดันคิดไม่ซื่อกับเขา แล้วเขาเสือกหักอกไม่เล่นด้วยกับมัน… นี่ผมนอยด์แดกล่วงหน้าไปแล้วนะ ก็มันเคยเล่าให้ผมฟังว่าเพื่อนมันคนนี้ดีกับมันมากแค่ไหน ปกป้องดูและมันมาตลอด แล้วมันก็เคยหลงรักจนหมดใจ… ไอ้คำว่าเคยน่ะ ก็เป็นคำที่ดีอยู่หรอกนะ เพราะเคย แสดงว่าเมื่อก่อนใช่ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว แต่ผมก็ไม่รู้อีกนั่นแหละ ว่าไอ้ความรู้สึกเดิมๆ มันจะกลับมาอีกไหม ถ้าหากมันสองคนได้เจอกันอีก ไม่ใช่ว่าผมไม่ไว้ใจ แต่ถ้าเป็นคุณ เชื่อสิก็คงต้องแอบระแวงเหมือนผมนั่นแหละ เพราะไอ้พายมันยิ่งเป็นคนอ่อนไหวอยู่ด้วย ไม่รู้ว่ารักของมันครั้งนั้นจะฝังใจมาจนถึงตอนนี้รึเปล่า… ทำไมกูรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองเท่าไหร่เลยวะ
“อืม… จำได้… เขา… มาหามึงเหรอ” ไม่ได้ทำตัวขี้หึง แต่แค่อยากรู้
“เออ ก็มาเที่ยวด้วยนั่นแหละ… นี่ไม่ต้องทำหน้าตาอย่างนี้ได้ไหมเล่า… ทำหน้าเหมือนกูกำลังจะมีชู้งั้นแหละ” อ้าว กูทำหน้าปกตินะ มึงใส่ความเห็นๆ
“บ้า กูก็ทำหน้าปกติ ยังไม่ได้ว่าอะไรมึงซะหน่อย” ผมปฏิเสธ พร้อมทำสีหน้าให้ดีขึ้นเล็กน้อย
“ก็เนี่ยๆๆๆๆ แล้วเหี้ยตัวไหนขมวดคิ้ว ทำหน้าย่น จมูกยื่น ตาดุใส่กูล่ะหะ” มันเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม ก่อนจะยกมือแล้วชูนิ้วชี้ขึ้นมาจิ้มๆๆๆ ที่กลางหน้าผากผมแรงๆ ติดต่อกันหลายๆ ทีจนผมทนไม่ไหว ต้องตีมือมันเพี้ยะ หนึ่งทีเป็นการทำโทษ แล้วก็หอมแก้มมันอีกสองที… แม่งสงสัยคู่กูจะ SM ขึ้นทุกวันแล้วนะเนี่ย ตบจูบ ตบจูบ
“อืม… ก็ไม่ได้อยากจะปฏิเสธหรอก ที่พูดมาก็มีส่วนถูก แต่ไม่ได้คิดว่าเมียจะไปมีชู้ แค่กังวลใจนิดหน่อยเท่านั้นเอง ถ้ามึงเป็นกูก็ต้องคิดล่ะว้า… ก็คนที่แฟนตัวเองเคยหลงรักหัวปักหัวปำ มาหา กูก็ต้องมีหวั่นใจเป็นธรรมดา ก็กูรักของกูมาก กูก็กลัวมาก กูกลัวไปหมดนั่นแหละ กว่ากูจะได้ตัวแรดๆ นิ่มๆ นี่มาอยู่ในอ้อมกอดของกูจริงๆ เป็นของกูจริงๆ ก็เล่นซะเกือบแย่เหมือนกัน… กูรักมึงมาก มึงรู้ใช่ไหม อย่างอนกูเลยนะ ถ้ากูขี้หึง ขี้ระแวงน่ะ”
ไอ้คนบนอกนอนนิ่งซักพัก ก่อนจะพยักหน้ารับว่าเข้าใจ แล้วอยู่ดีๆ ก็เงยหน้าตัวเองมาจุ๊บปากผมเบาๆ สองที ปิดท้ายด้วยหอมแก้มฟอดใหญ่…
“ตอนนั้นกูรักจัสมากจริงๆ กูยอมรับ แต่เพราะความอ่อนโยน บวกกับการดูแลเอาใจใส่ กูโหยหาความอ่อนโยน และความรักมาตลอด พอกูเจอ กูก็เลยรีบคว้าเอาไว้ และเข้าใจว่าสิ่งนี้เรียกว่าความรัก แต่กับมึง มันไม่ใช่ มึงไม่ได้เข้ามาหากูด้วยความอ่อนโยน ไม่ได้ทำดีกับกูด้วยซ้ำ มึงเข้ามาหากูแบบที่ตัวมึงเป็น และสิ่งหนึ่งที่มึงให้กูจริงๆ ก็คือความรัก ความรักที่กูรับรู้ได้ว่ามันเป็นรักจริงๆ เพราะมันแตกต่างจากครั้งไหนๆ ที่กูเคยสัมผัสมา ถึงมึงจะไม่อ่อนโยน แต่มึงก็คอยอยู่ข้างๆ กูตลอด ถึงมึงจะไม่ได้พูดเพราะๆ กับกู แต่มึงไม่เคยโกหก ถึงมึงจะซื่อไปบ้าง โง่ไปบ้าง แต่มึงเป็นคนที่ช่วยเยียวยาให้กูกลับมาเป็นคนอีกครั้ง มึงรัก มึงก็บอกว่ารัก และกูก็รู้สึกถึงมันได้…ขอบคุณนะ ขอบคุณที่ทำให้ทุกๆ วันของกูมีคุณค่า และกูได้รู้จักความรักจริงๆ กูรักมึงนะ”
โอ๊ยยยยย แค่นี้ แค่นี้เท่านั้น จัสตง จัสตินที่ไหนก็ช่างแม่งแล้ว ผมเชื่อว่ามันไม่มีทางได้รับสิ่งที่ผมกำลังได้จากไอ้คนตรงหน้านี้แน่นอน ต่อให้ผู้ชายคนไหนก็ตามในโลกนี้ที่เคยรู้จักไอ้พาย… พวกมันก็ไม่เคยได้รับในสิ่งที่ผมได้รับ ผมได้หัวใจของมัน และผมแลกมันมาด้วยหัวใจของผมเอง…
“อ่อ… ลืมบอกว่า จัสไม่ได้มาคนเดียวนะ เขาพาคู่หมั้นมาเที่ยวน่ะ เป็นพรีฮันนีมูน กะว่าเรียนจบแล้วก็คงจะแต่งงานกัน เขาฝากเชิญมึงด้วยนะ กูเล่าเรื่องของมึงให้เขาฟังน่ะ…” อ้าววว กู แม่งหึงไม่เข้าเรื่องจริงๆ
“แต่งที่ออสฯ เหรอ” มันพยักหน้าตอบ
“เออ แล้วนี่มึงต้องบินกลับไปเชียงใหม่อีกเหรอ”
“เปล่า เดี๋ยวพรุ่งนี้บินไปเลย ไม่ต้องกลับไปเชียงใหม่อีก”
“อ้าววววว แล้วไส้อั่วกูล่ะ…. กูอดแดกแล้วใช่ไหมเนี่ย… ไอ้เหี้ยยยยย กูอุตส่าห์กำชับ… ไปเลย มึงแต่งตัวแล้วบินกลับไปเชียงใหม่วันนี้เลย แล้วซื้อไส้อั่วเจ้าที่กูบอกมาให้กูให้ได้นะ ไม่งั้นกูจะงอนมึง แล้วหนีไปมีชู้…เชอะ”
ฉิบหายยยย ก็กูลืมนี่หว่า อะไรวะเนี่ย เห็นไส้อั่วสำคัญกว่ากูใช่ไหม ไอ้เมียบังเกิดเกล้า ชิส์!!!
หัวข้อ: เออ...ก็คนมันแรด VS. แต่ผมดันชอบ : ตอนพิเศษ Valentine : เมียหาย! 22/02/14 P.165 (อ่าน 1508829 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก