หัวข้อ: เออ...ก็คนมันแรด VS. แต่ผมดันชอบ : ตอนพิเศษ Valentine : เมียหาย! 22/02/14 P.165

[spok1234]

เบื่อง หลัง

น่า สง สาร จัง งะ พาย

[noina]

มาขออ่านด้วยคนเน้อ


เดฟแกน่าโดน :z6:แล้วก็ :beat:มาก


แกทำไมชั่วอย่างนี้หา!!


พายสู้ๆนะเราต้องผ่านมันไปได้สักวัน

แต่คนที่น่าสงสารที่สุดคงเป็นริวอ่ะโดนหาว่าอ่อน





ปล.รักพี่คนแต่งม๊ากมาก


ปล.ของปล.เดี๋ยวไปตามอ่านอีเรื่องนะ

[kuankao]

 

[Mercy]

ที่รัก...

ตอนแรก Mercy ว่าจะมาต่อวันนี้ให้จบตอนพิเศษของพาย...

แต่...

ขออนุญาตส่งใบลาค่ะ...


ตอนนี้ปวดตามากๆ ค่ะ วันนี้ต้องนั่งแก้งานกับฝ่ายอาร์ตทั้งวันเลยค่ะ จ้องทั้งคอม ทั้งพรู๊ฟตัวเล็กตัวน้อย
แถมเมื่อคืนก็นอนตีสาม ตื่น 6 โมงเช้าไปทำงาน...
เลยนอกจากปวดตาแล้ว ตอนนี้ก็ปวดหัวด้วยค่ะ

จริงๆ กลับมาตั้งแต่สามทุ่มแล้ว อาบน้ำทานข้าว แล้วก็มานั่งพิมพ์ๆ ตอนต่อไปอยู่
พิมพ์ไปก็เบลอๆ ไป จนรู้สึงว่าแสบตามากๆ ค่ะไม่ไหวแล้ว นั่งพิมพ์ไปได้แค่สองสามหน้าเองค่ะ...

ก็เลยจะมาขออนุญาตลาป่วย (แต่ไม่หนัก) 1 คืนค่ะ แล้วถ้าคืนนี้นอนเต็มอิ่มพรุ่งนี้จะพาน้องพายมาให้ทุกคนโอ๋อีกนะคะ


ขอบคุณทุกๆ กำลังใจ และทุกๆ เม้นท์ ทุกๆ คนอ่านเลยค่ะ
เห็นเม้นท์ และอ่านเม้นท์ทีไรก็มีแรงฮึดทุกทีเลยค่ะ (แต่วันนี้มะไหวจริงนะตัวเอง)

แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะคะทุกคน

[anajulia]

^
^
^
โอ๋ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กอดคุณไนท์แนบแน่น
พักเยอะๆนะคะ จุ๊บุ

[kuankao]

ไม่เปงรัยคับพี่ไนท์
ไว้ให้หายแล้วค่อยมาต่อก็ได้คับ รอได้
หายไวไวน่ะคับ

[icyblue]

อดีตที่โหดร้าย ของน้องพาย 

ตาริวแกต้องรักน้องพายจริงๆ นะ ไม่งั้น 


  คุณ Mercy พักผ่อนเยอะๆ นะค่ะ จะได้หายไวๆ

[MaeMoo]

พักเยอะๆ นะคะ รักษาสุขภาพมากๆ

ไว้หายป่วยค่อยมาต่อก็ได้จ้า

สู้สู้

[Little Devil]

มาเยี่ยมคนป่วย 

[yeyong]

อนุญาตให้ลาพักผ่อนค่ะ
แล้วมาต่อแบบยาวๆนะคะ

[YongaMO]

  ไม่เป็นไรค้า ๆๆๆ

[duckool]

 
 

[Ayame]

กรี๊ดดดดด เรื่องนี้แรงจริงอะไรจริง!!!   

อ่านตอนพิเศษแล้วก็สงสารน้องพายมากๆ เอาใจช่วยให้น้องพายไม่ต้องเจอเรื่องโหดร้ายแบบนี้อีก   

หายป่วยไวๆนะคะ คนอ่านรออยู่เสมอค่า 

[LalaBam]

ลาป่วยแล้วมีใบลาป่าว

[archi_10_001]

โอ้ววววววววววววว ตอนแรกคิดว่าคุณพี่เป็นแบบว่าเครียดแล้วปวดหัวเสียอีก

แง่มๆ คุณพี่พีกผ่อนมาก ๆ เจ้าค่ะ ไม่ต้องรีบ นเองช้อนรอได้เสมอ เออ ๆ

พักผ่อนนะเจ้าคะ คุณพี่

สู้ ๆ เดี๋ยวจะเข้ามากระแซะอีกเย็น ๆ

[ollizonna]

น้องพาย มาๆๆมากอด 3 ที 

ปล.คุณMercy พักผ่อนมากๆนะ เดี๋ยวจะเป็นหวัด

[i1_to*pp]

รักษาสุขภาพก่อนนะคะ
หายป่วยแล้วค่อยมาต่อก็ได้ค่ะ
 

[firrytail]

ไอ้ชาติชั่วเดฟ
เมิงตายยยยยยยยยยยยย
แม่งเลวจริงๆ สงสารพายอ่า

ตอนแรกคิดว่าพายแร๊ดดดแรดดดด
ก็เพราะมีอดีตแหงๆ
แล้วก็ใช่จริงๆ  

พี่Mercyคือพี่ข้าวใช่ไหมคะ เฟินเองน้า มาลองอ่านนิยายพี่แล้ว สนุกดีค่ะ
เดี๋ยวจะกลับไปอ่านเรื่องที่พี่เคยแต่งด้วย แต่คงอีกนาน เพราะว่าอ่านไม่ทันสักเรื่อง 55+
แล้วก็หายป่วยไวๆเน้อออ

[a_tapha]

อิเดฟได้พายแล้วไม่ดูแลเลย ไอ้เลวววววววววว     

[noina]

เข้ามารอพายกะริว






ปล.รักคนแต่งเน้อ

[kuankao]

 

[nunam]

หายเร็วๆนะค่ะ ไฟติ้งงงงงงงงง

[nidnoi]

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

 

[Wr@iTh]

สงสารพายอ่ะ 

[archi_10_001]

วู้ ๆ มาลงชื่อ รอคคุณพี่อีกแล้ว อิอิ

เรื่องข้อมูลที่ต้องการ ฮุ ๆ ถามมาเลยนะเจ้าคะ

ช้อนช่วยเต็มที่ ถ้าตอบไม่ได้จะลองไปกระแซะคนข้าง ๆ เพื่อนร่วมรุ่น

มาให้แน่นอน โฮะ ๆๆๆๆๆๆๆๆ

(อยากอ่านหงะ โฮะ ๆ คุณพี่) ไม่ใช่อะไรเลย เอิ๊ก ๆ

[kuankao]

 

[Mercy]

ที่ร๊ากกกกกกก....

Mercy มาแล้วค่ะ...มาตามสัญญาแต่ดึกเกินเนอะ ฮ่าๆๆ
ตอนแรกว่าจะจบตอนพิเศษแล้วเชียวนะ แต่พิมพ์ไปๆ ไม่จบอะ แต่คนพิมพ์จะจบตัวเองแล้วล่ะสิ
เลยขอตัดฉึบ เท่านี้ก่อนนะตัวเอง ถ้าพรุ่งนี้ไม่ติดอะไรจะมาต่อจนจบจ้า...
จริงๆ ก็จะเหลือเหตุการณ์กระทบชีวิตหนูพายตัวน้อยๆ ของทุกคนอีกครั้งนึงค่ะ (หลังจากเหตุการณ์ในตอนนี้นะ)

แล้วเดี๋ยวเราก็จะกลับมาเชียร์มวย เอ๊ยยย เชียร์คู่นี้เค้าให้รักกันนะคะ หุหุ

ขอบคุณทุกๆ กำลังใจ และทุกๆ เม้นท์เลยค่ะ Mercy ไม่ได้เป็นไรมาก แค่เหนื่อยค่ะ เหนื่อยและใช้สายตามากไป บวกกับอดนอน
เมื่อเช้าตื่นสายไปทำงานด้วยหุหุ แต่พรุ่งนี้จะขอนอนหายใจทิ้งไปซักครึ่งวัน (ก่อนที่จะต้องออกไปทำงานอีกครึ่งวัน  )

แล้วเจอกันนะคะทุกคน  

ปล. ขอบคุณน้อง archi_10_001 ที่คอยตามมาแยบๆ ให้คุณพี่ฮึดฉุดน้องพายออกมาให้ทุกคนได้โอ๋กันค่ะ จุ๊บๆ
ปลล. ยังไม่ได้ตรวจทานคำผิดเลยค่ะหากเจอแล้วจะมาแก้ให้นะคะ


++++++++++++++++++++++++++++++++++++



ตอนพิเศษ Flash back พาย : อดีตที่ฝังจำ (2)

เด็กชายชาวเอเชียตัวน้อย ตัดสินใจก้าวออกจากอ้อมอกของแม่ ไปสู้โลกกว้างที่ยังมองไม่เห็นว่าหนทางนั้นมันจะสุขขึ้นหรือย่ำแย่ลงกว่าเดิม หากแต่เขาต้องไป เขาอยู่ร่วมชายคา หรือแม้แต่หายใจเอาอากาศในละแวกเดียวกันกับไอ้พี่ชายจอมปลอมชั่วช้าคนนั้นอีกไม่ได้แล้ว ถามว่าเขากลัวว่ามันจะทำแบบนั้นกับเขาอีกไหม ยอมรับตามตรงว่ากลัวมาก แต่อีกเหตุผลที่เขาต้องไป เพราะเขาขยะแขยงมันเกินกว่าที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันได้อีก โชคดีที่แม่ยอมที่จะปล่อยให้เขาไป เพราะแม่เองก็ทนเห็นอาการนิ่งเฉยจนติดซึ่มเศร้าของลูกชายของตัวเองไม่ได้ หากการได้เปลี่ยนที่ เปลี่ยนบรรยากาศใหม่ๆ จะช่วยเยียวยาจิตใจให้ลูกน้อยของเธอได้ เธอก็ยินดี


พายไม่ต้องเริ่มซ้ำชั้นเรียนใหม่ เพราะด้วยเกรด และการสอบวัดระดับอยู่ในเกณฑ์ที่ดีมาก จึงทำให้เด็กชายตัวเล็กได้พาสชั้นขึ้นมาเรียนระดับ middle school พร้อมกับเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกัน และในชั้นเรียนนี้เองเขาก็ได้เจอกับเพื่อนใหม่ชาวออสซี่ เพื่อนชายที่ยิ้มทีเดียวโลกใบนี้ก็สดใส เขาชื่อจัสติน จัสตินเปรียบเสมือนฤดูร้อนที่สดใส เด็กชายที่ตัวโตกว่าวัยเพราะเล่นกีฬาทางน้ำอย่างเซิร์ฟ เดินเข้ามาทักเด็กใหม่ชาวเอเซียแววตาหม่นเศร้าอย่างร่าเริง


“เฮ้…เราชื่อจัสติน นายชื่ออะไรน่ะ เป็นคนเอเชียใช่ไหม ไชนีสเหรอ หรือว่าเจแปน เอ๋…มองๆ ไปก็ดูเหมือนโคเรียนะ เออแล้วสรุปนายเป็นคนชาติไหนกันแน่เนี่ย…” จัสตินเด็กผู้ชายที่ช่างไฮเปอร์ จัดการซักไซ้ประวัติเพื่อใหม่ทันที


“ชื่อพาย เป็นคนไทย” เด็กชายชาวไทยตอบเพียงสั้นๆ ก่อนที่จะหันไปสนใจกับหนังสือเรียนเล่มใหม่อีกครั้ง


“อ๋อออออออ…ไทยแลนด์ที่ชอบขี่ช้างแล้วก็กินแมลงประหลาดๆ ใช่ไหม เราเคยเห็นในเนชั่นแนลจีโอกราฟิก เจ๋งสุดๆ ไปเลยเนอะ…ว๊าววววววผมนายนิ่มจัง เราก็อยากมีผมสีดำบ้าง นี่ไม่ใช่ย้อมใช่ไหม เราเคยย้อมนะแต่ว่ามันไม่ดำสวยแบบนี้ แถมไม่เข้ากับสีตาของเราด้วย เราขอแม่ใส่คอนแทคเลนส์สีดำแต่แม่ไม่ยอม ไม่รู้จะห้ามทำไม ตาสีดำผมสีดำเท่จะตาย…ฟอดดดดดด” เด็กหนุ่มออสซี่ ตื่นเต้นไปกับเชื้อชาติของเพื่อนใหม่ ลักษณะทางกายภาพที่เขาชื่นชม และสุดท้ายอดไม่ได้ที่จะหอมแก้มป่องเจือสีระเรื่อที่เกิดจากอากาศเย็นอย่างห้ามใจไม่อยู่


“เฮ้ยยยยยยยยย…เป็นอะไร พายยูโอเคไปไหม เฮ่…ร้องไห้ทำไม” จัสตินที่ตกใจไปกับท่าทีขวัญผวาของเพื่อนตัวเล็กชาวไทย ที่เพียงแค่เค้าหอมแก้มเท่านั้น พายก็เกร็งตัว เบิกตากว้าง ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาแบบไม่มีเสียงสะอื้น หากแต่แววตาตื่นกลัว พร้อมกับร่างเกร็งนั้นสั่นขึ้นเรื่อยๆ แบบไม่มีทีท่าว่าจะหยุด


“เฮ่…พายเราขอโทษ ตกใจที่เราหอมแก้มเหรอ เราขอโทษนะ เราแค่เห็นนายน่ารักดี เราแค่หยอกเล่นเฉยๆ ขอโทษนะ” จัสตินดึงตัวเพื่อนใหม่เข้ามากอดปลอบ ลูบหัว ลูบหลังอยู่สองสามที จากอาการเกร็งขืนตัว และน้ำตาที่ไหลไม่หยุด ก็เริ่มผ่อนคลาย และเริ่มยกสองมือขึ้นมากอดตอบเพื่อนชาวออสซี่ ก่อนที่จะซุกหน้าลงกับอกอุ่นของจัสติน น้ำตายังคงไม่หยุดไหล แต่หัวใจของพายกลับรู้สึกอบอุ่นกับอ้อมกอดของเพื่อนใหม่ อ้อมกอดที่เขารู้สึกว่ามันปลอดภัย







อาจจะเป็นเพราะต้องการหาที่พึ่งพิง ประกอบกับหัวใจที่อ่อนแอ ทำให้พายยึดอ้อมกอดอุ่นนี้ไว้เป็นของตัวเองเสมอ…ตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน จนถึงตอนนี้ผ่านไปแล้วห้าปี จัสติน ยังคงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ทั้งคู่ค่อนข้างสนิทกันอย่างรวดเร็ว พายเองในช่วงแรกๆ ที่อยู่ในโรงเรียนประจำแห่งนี้ ต้องอดทนกับความตื่นกลัวของตัวเอง ไม่กล้าแม้แต่จะอาบน้ำในห้องน้ำรวม ต้องคอยแอบเข้ามาอาบยามที่ไม่มีใครอยู่ เพราะเหตุการณ์ในครั้งนั้นยังคงฝังใจ การเผชิญหน้ากับผู้ชายแปลกหน้าหมู่มาก ทำให้พายอึดอัดจนเครียด และแอบไปอาเจียนอยู่บ่อยครั้ง แม้กระทั่งเพื่อนๆ ในห้องเรียนเดินเข้ามากอดคอทักทาย หรือจับบ่า ตบไหล่ พายก็สะดุ้งสุดตัวทุกครั้งไป หากแต่ไม่มีใครจะใส่ใจสงสัยนัก เพราะเป็นเพียงแค่ช่วงแว๊บนึง พายก็จะพยายามควบคุมตัวเองให้กลับมาเป็นปกติได้ หากแต่หัวใจยังคงสั่นระรัวอย่างตื่นกลัวเสมอ


แต่เหตุการณ์เหล่านี้ ไม่เคยรอดพ้นไปจากสายตา และการสังเกตของเพื่อนซี้อย่างจัสติน จนในที่สุด วันหนึ่งหลังคาบเรียนสุดท้าย จัสตินที่ยืนรอพายเก็บของลงใส่เป้คู่ใจจึงเอ่ยถามถึงพฤติกรรมที่น่าเป็นห่วงของเพื่อน…พายที่ลังเลใจอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่จะตัดสินใจเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้จัสตินฟังทั้งหมด เขาทนอยู่กับความหลังที่เป็นความลับนี้มาคนเดียวจนรู้สึกจะเป็นบ้า ขอแค่ใครสักคนมารับฟัง และแชร์ความทุกข์นี้ร่วมกับเขา ไม่ต้องถึงกับร้องไห้ไปด้วยกัน แต่แค่เข้าใจ และเป็นกำลังใจให้ แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว


“ต่อไปนี้ เราจะดูแลพายเอง ไม่ต้องกลัวนะ ถึงมันจะเป็นเรื่องยาก แต่เราอยากจะบอกว่า…ลืมมันซะ ทำอนาคตให้มีแต่รอยยิ้ม และเสียงหัวเราะด้วยกันดีกว่านะ” คิดไม่ผิดเลยจริงๆ ที่ตัดสินใจเล่าให้เพื่อนรักคนนี้ฟัง จัสตินมอบรอยยิ้มอ่อนๆ อย่างจริงใจ และตวัดเขาสู่อ้อมกอดอบอุ่น อ้อมกอดเดียวที่พายไม่เคยตื่นกลัว





จัสตินไม่เพียงแค่มีแต่คำสัญญา หากการกระทำก็จริงอย่างคำพูด เด็กหนุ่มคอยดูแล และช่วยเหลือเพื่อนตัวน้อย ไม่ว่าจากคนที่มารังแกเพราะเห็นเป็นเด็กเอเชียตัวจ้อย หรือการที่ไปบังคับแกมขู่ให้รูมเมทของพายย้ายห้องนอนกับตน จนถึงปัจจุบันนี้ไม่ว่าใครจะเปลี่ยนห้องนอนกันซักกี่ครั้ง แต่เตียงข้างๆ พายจะยังคงเป็นจัสตินเสมอ


ทุกๆ กลางดึกที่เด็กชายพายฝันร้าย กรีดร้อง ดิ้นรน ไม่นานก็จะมีอ้อมกอดปลอบโยน เข้ามาโอบอุ้มไว้ถึงเตียง ดึงตัวเขาให้ออกจากความฝันอันโหดร้าย พร้อมกับเสียงอบอุ่นกระซิบเบาๆ ข้างหูว่า “ชู่ๆ ไม่เป็นไรนะ เราอยู่ตรงนี้แล้ว นิ่งซะเด็กดี” เป็นแบบนี้ทุกครั้ง และตื่นขึ้นมาพร้อมพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดกระชับของจัสตินเสมอ
 





ความรักบริสุทธิ์ก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ หากแต่ลงลึกฝังรากในหัวใจดวงน้อยๆ จนรู้ตัวอีกทีเด็กชายพายที่ก้าวเข้าสู่วัยรุ่นอย่างเต็มตัวก็รักเพื่อนซี้ข้างกายอย่างสุดใจ…เขาไม่รู้ว่าจัสตินรู้สึกอย่างไรกับเขา และเขาเองก็ไม่กล้าพอที่จะบอกจัสตินว่า เขารักมากเกินกว่าเพื่อน…แต่หลายครั้งเหตุการณ์ต่างๆ ก็ทำให้พายมักคิดเข้าข้างตัวเองและหวังอยู่ในใจลึกๆ ว่าจัสตินก็มีใจตรงกันกับเขาเหมือนกัน


จนกระทั่งกลางเทอมสุดท้ายของ high school พายตัดสินใจที่จะเผยความรักที่เก็บลับไว้ตั้ง 5 ปี ให้จัสตินได้รู้ เขาชวนจัสตินให้รีบกลับห้อง ก่อนที่จะจัดการซื้ออาหารไทยที่จัสตินชอบทานทุกครั้งเวลาที่เขาชวนไปเที่ยวในเมืองด้วยกัน ดินเนอร์ครั้งนี้จะเป็นครั้งสำคัญ และต้องโรแมนติกที่สุด พายใช้ช่วงเวลาที่ไล่ให้จัสตินไปอาบน้ำ จัดการจัดโต๊ะตัวเล็กในห้อง สำหรับวางอาหาร และจุดเทียนที่ซื้อเอาไว้ก่อนกลับมาถึงห้องเพื่อสร้างบรรยากาศ


“ว๊าวววว…สเปเชียลเดย์อะไรเหรอเนี่ย…โอโห…มีผัดไทยด้วย เยี่ยมไปเลย” จัสตินที่อุทานไม่หยุดปากตั้งแต่เดินเข้าห้องมา ทั้งบรรยากาศสบายๆ ที่มีแสงสวยสลัวจากเทียนเล่มสวยตั้งอยู่กลางโต๊ะ พร้อมด้วยอาหารโปรดที่เพื่อนชาวไทยเคยชักชวนให้กินจนติดใจ


“กินกันเลยไหมจัส หิวรึยัง”


“หิวมากกกกกก จนจะกินพายได้ทั้งตัวแล้วเนี่ย” คำพูดทีเล่นทีจริงที่ไม่รู้ว่าคนสื่อต้องการจะสื่อในแง่ไหน หากแต่คนฟังกลับตีความหมายอย่างเข้าข้างตัวเอง จนเผลอหน้าร้อนเห่อขึ้นมาอย่างอดไม่ได้



“จัส…จัสติน…เอ่อ…เรามีเรื่องจะคุยกับนายน่ะ”


“อืม เอาสิว่ามาเลย” หลังจากมื้อดินเนอร์สุดอร่อยผ่านไป พายก็เริ่มต้นบทสนทนาสารภาพรักทันที


“เรา…เอ่อ…เรา เรา รักนายนะจัส รักมาก รักมานานแล้ว” พายตัดสินใจเงยหน้าขึ้นสบตาเพื่อนซี้ ที่ตอนนี้มีแววตระหนกเกิดขึ้นจนทำให้คนสารภาพอดหวั่นใจไม่ได้


“เราก็รักพายมากเหมือนกัน ก็พายเป็นเพื่อนรักเรานี่ จะไม่ให้รักกันได้ยังไงจริงไหม” เขาไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองไหม แต่เหมือนจัสตินหลบตาเขา และเขารู้ว่าจัสตินเข้าใจความหมายของคำว่ารักที่เขาพึ่งจะบอกออกไป


“จัส เรารู้ว่านายรู้ว่าเรารักนายแบบไหน เรารักนายเกินกว่าเพื่อน นายเพียงคนเดียวที่คอยอยู่เคียงข้างเรามาเสมอ นายช่วยลบความทรงจำที่เลวร้ายให้กับเรา นายช่วยรักษาแผลลึกที่อยู่ในใจของเราให้หาย เรารักนายมากนะจัส นาย นายรักเราบ้างไหม รักที่เกินกว่าเพื่อน”


“เอ่อ…พาย…คือ…เรา คือ เรามีแฟนแล้วเราพึ่งจะเริ่มคบเค้าเมื่อเดือนที่แล้ว…และเราก็คงจะต้องรักแฟนเราคนเดียวนะพาย แต่ไม่ใช่ว่าเราไม่ดีใจที่พายรู้สึกดีๆ กับเรา แต่เรา…เรา มีคนอื่นแล้วพาย เราขอโทษด้วยนะพาย เราสองคนอย่าให้มันเกินไปกว่าเพื่อนสนิทเลยนะ แค่ตอนนี้ก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”


หัวใจสลาย แผลในใจที่เหมือนเคยหายไปแล้ว กลับปริแตกอีกครั้ง น้ำตาที่ไม่ได้ไหลมานานจนคิดว่ามันจะไม่ไหลมาอีก กลับเอ่อออกมาอย่างรวดเร็ว จนเสียงสะอื้นค่อยๆ ดังขึ้นเรื่อยๆ


“ฮือออ…ทะ ทำไมล่ะจัส อึก..ฮืออ ทำไมเป็นพายไม่ได้ ฮือ ทำไม ฮึก…ทำไมเป็นเราไม่ได้ เรารักจัส พายรักจัสติน…ฮืออออ เข้าใจไหม” แขนเล็กๆ โผเข้าโอบเพื่อนตัวโตอีกครั้ง แต่หากครั้งนี้ไม่มีอ้อมกอดคุ้นเคยโอบตอบ จัสตินยังคงยืนนิ่งให้เพื่อนที่พึ่งบอกรักได้กอดและปล่อยโฮอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่จะปลดมือบางออกจากตัวเอง และตามด้วยคำพูดที่เหมือนมีดคมค่อยๆ กรีดและขยี้ลงไปที่หัวใจคนฟังอย่างช้าๆ


“ถ้าหากมันจะทำให้เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้ และพายสามารถคิดกับเราแค่เพื่อน หรือตัดใจจากเราได้ เราว่า เราห่างกันซักพักดีไหม เราเองก็อาจจะต้องให้เวลากับแฟนเรา เพราะโรงเรียนเขาก็อยู่ไกลจากโรงเรียนของเราเหมือนกัน…เออ บางที เราอาจจะย้ายออกจากหอนะพาย เรา…เราคงจะออกไปอยู่กับแฟนเรา เราว่าตอนนี้พายเข้มแข็งพอที่จะดูแลตัวเองได้แล้วใช่ไหม เราก็ยังคงเป็นเพื่อนพายเหมือนเดิมนะ หากเมื่อไหร่ที่พายต้องการคนปลอบใจ ต้องการคนช่วยเหลือ เรายังคงเป็นเพื่อนคนนั้นของพายได้เหมือนเดิม แต่เราคงให้พายมากไปกว่านี้แล้วไม่ได้จริงๆ เรา…ขอโทษด้วยนะพาย” พูดจบ ก็ท้ิงคนตัวเล็กให้ทรุดตัวลงกอดเข่าร้องไห้แทบขาดใจอยู่ตามลำพัง






หลังจากวันนั้น จัสตินก็หายไปจากห้อง และเริ่มเข้ามาทยอยเก็บของออกไป จัสตินเอง ก็พยายามที่จะพูดคุยกับพายเหมือนเดิม หากแต่ไม่มีการแตะเนื้อต้องตัว หรือโอบกอดกันอีก…จัสตินคงไม่รู้ว่าฝันร้ายที่หายไปนานแล้วของพายมันกลับมาอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้คนตัวเล็กไม่มีอ้อมกอดอุ่นคอยกอดปลอบอีกต่อไปแล้ว เขาต้องเผชิญกับมันคนเดียว เผชิญความกลัวที่วนกลับมาเยี่ยมเยียนอีกครั้ง เผชิญความเหงาที่จู่โจมมาแบบไม่รู้ตัว และเผชิญความเจ็บปวดที่คงมีเพียงแค่ความตายเท่านั้นที่จะรักษา และทุเลามันได้…


TBC

[Killua]

เฮ้อชีวิตคนเราอ่ะนะ พายน่าสงสารมากๆ แต่ก็ต้องสู้ใช่ใหม ต้องมีชีวิตอยู่ ต้องเดินหน้าต่อไป
อดีตเอาไว้เป็นบทเรียน....

[indy❣zaka]

น้องพายยยยยยยยยยย 
มาหาเค้ามะ เดี๋ยวเค้ากอดปลอบให้เองก็ได้  ไม่ต้องไปง้อใครเนอะ
น่าสงสารได้อีกค่ะ น้องพายรสบอระเพ็ด 

กอดขอบคุณคนแต่งแน่นๆ1ทีค่ะ

[in_blu]

โฮ น้องพายยยยยยยยยย

มามะ กอดกันๆ แน่นๆ