หัวข้อ: เออ...ก็คนมันแรด VS. แต่ผมดันชอบ : ตอนพิเศษ Valentine : เมียหาย! 22/02/14 P.165

[scottoppa]

น้องพายยยยยย  โอ๋ๆๆๆๆๆ ไม่เป็นไรนะ
มามะๆๆ เค้ากอดให้ๆๆๆๆๆ

[DEMON3132]

เพราะพายมีอดีตฝังใจที่เลวร้ายนี่เองทำให้พายถึงกลายเป็นคนที่แรงได้ใจขนาดนี้
อาจเป็นเพราะต้องการที่จะเอาความแรงมากลบความจำไม่ดีที่เคยได้รับมา หรือ
เอากลับมาแก้แค้นพวกผู้ชายที่เข้มแข็งบางคน พายมีความน่าสงสารหลายอย่างเลย
ตั้งแต่เป็นเด็กบ้านแตก ไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากผู้ชายที่ได้ชื่อว่าพ่อ แถมมาได้
รับความเลวร้ายจากการถูกข่มขืนจากคนใกล้ตัวและไว้วางใจอีก ริวคงจะเป็นคนที่
มาช่วยกลบฝังอดีตอันเลวร้ายของพายได้นะ ...+1 แทนคำขอบคุณ ... 

[peppier]

น้องพายน่าสงสารอ้ะ ' 

[bolinkz]

  สงสารพายอ่ะ
ทำไมเจอแต่เรื่องร้ายๆๆ

[silverspoon]

สงสารพาย ชีวิตเจอเรื่องเลวร้ายซำซ้อนกับความผิดหวังตลอด 

อย่างนี้รึป่าว ที่ทำให้พายไม่แคร์เรื่องความสัมพันธ์ทางใจอีกต่อไปแล้ว รักสนุกๆไปวันๆก็พอ 

[b27072010]

อดีตแบบนี้ฝังใจลืมไม่ได้หรอกนะ

[NASS.NET]

โอ๊ะ!!!....อย่าบอกนะคะ ว่าหนุพายจะฆ่าตัวตายอ่ะ
น่าสงสารจังเลย รักแรกแสนเลวร้าย ครั้งครั้งใหม่ดันไม่สมหวัง
เฮ้อออออออออ

[archi_10_001]

รายงานตัว รอจิ้มก้นคุณพี่ อิอิ

[nunam]

ตอนแรกไม่ค่อยชอบพายที่มีอิมเมจแรง แต่ตอนนี้น้ำตาตกเพราะพายอ่ะ สงสารพายจัง T_T

[nemesis]

พายน่าสงสารจังเลย

[firrytail]

พายยยยยยยยยยยยยยยยย
ไม่เป็นไรน้า มาๆๆๆๆๆๆมาให้เฟินกอดที โอ๋ๆๆๆๆ
สงสารพายอ่ะ
จะมีอดีตอะไรอีกเนี่ย อร๊ากกกก ดราม่า

พี่ไนท์? (คราวนี้มั่นใจแล้วว่าเรียกถูก 555+)
ขอโทษนะคะที่เมื่อวานทักผิด แหะๆๆ
ความจำสั้นมากๆเลยค่ะ แล้วหลังๆก็ไม่ค่อยได้เข้าบอร์ดเลย เพิ่งจะเ้ข้าก็ช่วงปิดเทอม
จำได้ว่าเราเคยคุยกัน (นานมาแล้ว TT^TT)

[Yunatsu]

สงสารพายมากกกกก
 


ต้องให้ริวมาช่วยรักษาแผลนี้แล้วนะนเี่ยยย

[Little Devil]

สงสารพาย
อ่านแล้วซึม

[stupidchild]

แอร๊ยจะบ้าตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[archi_10_001]

ทักทายคุณพี่ อิอิ

[aphanite]

เรื่องบางเรื่องบ่งบอกถึงการกระทำบางอย่าง

ทุกอย่างล้วนมีที่มา

เพียงแต่คัยจะแสดงออกมาแบบไหนเพื่อปกปิดร่องรอยของมัน

พายก้อเปนคนนึงที่เลือกเส้นทางนี้ เจ็บปวด,,

[noina]

  แอบย่องมาดู


ว๊า พายกะริวยังไม่มา  ก็เลยว่าจะลองสะกดจิตคนแต่งดู


  :oni3:โอม  จุ๊กกะดิกๆ   จงมา   จงมา




  :laugh:รอจนต๊องและ



ปล.รักคนแต่งม๊ากมาก

[Panda-Ba]

งื่อ น้องพายสู้ ๆ นะ
อดีตที่ผ่านไปช่างมัน 

[kihaezzzzzz]

สงสารพายอ่า เศร้า

เเต่อย่าเเกล้งริวเลย รีบๆรักกันนะ

อิอิ

[fanfic2010]

+1 ให้คนเขียน
เพิ่งเข้ามาอ่าน แรงได้ใจดี ทั้งพระเอก นายเอก
ยังงี้ ถึงจะสมจริงหน่อย ไอ้ประเภทนายเอกบริสุทธิ์ผุดผ่องนี่
ถามจริง ในความเป็นจริงจะมีเหลือซักกี่คน ส่วนใหญ่ก็เสียจิ้นกันไปตั้งแต่ ม. ปลายแล้ว

[RELAXED]

เป็นพี่ชายภาษาอะไรเนี่ยขอบอกว่า เลววววววววววววววววววววววว

พายสู้ๆนะถึงพายจาแรงไปหน่อยแต่อยากให้รู้ว่าชอบบบบบบบบบบบบบบบบบแรงๆคร้า

[archi_10_001]

มาจิ้มคุณพี่ ก่อน นอนนนนน

วุ้ ๆ เรื่องรถ (ลงตัวดีแล้วยัง คุณพี่)

สู้ ๆ

[knightofbabylon]

แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกก
 
สงสารพาย..

แต่มันก็ไม่ใช่ความผิดของจัสตินหรอกนะ เรื่องแบบนี้บังคับกันลำบาก - -"

 
ริว  (ชี้หน้าคาดโทษทั้งที่ริวยังไม่ทำอะไรแม้แต่น้อย)
ถ้าดูแลพายไม่ดีนะ..


 

[Mercy]

สวัสดีค่า ที่รักทุกคน...
ตอนพิเศษสุดท้ายมาแล้วค่ะ...หวังว่าจบจากตอนพิเศษไปแล้ว ทุกคนจะเข้าใจหนูพายมากขึ้นเนอะ...

หลังจากนี้ก็มาช่วยกันลุ้นไอ้น้องริวแล้วหละค่ะว่ามันจะยังไงกับชีวิตต่อไปดี หุหุ
พายน่าสงสารนะคะ ทุกการกระทำเกิดจากแรงขับในสิ่งที่เขาเจอ
สิ่งที่พายทำไม่ใช่เรื่องควร หรือเรื่องที่ถูก แต่น้องทำเพราะน้องต้องหาทางออกให้กับตัวเอง
คนที่โดนสังคมและสิ่งรอบข้างบังคับบีบคั้น แถมยังอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด จะทำอะไรก็ต้องคิดเองเออเอง
ทำให้การตัดสินใจหรือการกระทำบางอย่างก็ไม่สมควรไปบ้าง

ไอ้น้องริวงานหนักนะเนี่ย...ไอ้หนุ่มเซอร์ๆ ซื่อๆ ที่เหมือนจะเก่ง (แต่ปาก) อย่างไอ้น้องริวจะเอาน้องพายอยู่ไหมเนี่ย  

ก็อย่าลืมรอลุ้นกันนะคะ...


ขอบคุณทุกๆ เม้นท์ ทุกๆ คนเลยค่ะ...
ขอบคุณนุ้งสปูนมากๆ ที่คอยแวะเวียนมากระตุ้นคุณพี่อยู่สม่ำเสมอ

ปล.ตอนต่อไปก็จะกลับเข้าโหมดปกตินะคะ ด่ากันไปมา เหมือนเดิม ฮ่าๆๆ
ปปล. ยังมิได้ตรวจคำผิด หากพบเจอจะกลับมาแก้ให้นะคะ...ขอบคุณน้องต่ายเช่นเดิมที่พรู๊ฟให้นะจ๊ะ จุ๊บๆ



+++++++++++++++++++++++++++++++++




ตอนพิเศษ Flash Back พาย : อดีตที่ฝังจำ (3)




หลังจากวันที่เพื่อนรักอย่างจัสตินหอบผ้าหอบผ่อนย้ายออกไปอยู่กับแฟน…เด็กชายตัวน้อยก็พกพาหัวใจที่แตกสลาย หลบหน้าผู้คน และตัดสินใจลาออกจากโรงเรียน ครั้งนี้เขาอยากจะหนีอีกสักที แต่ถ้าจะให้กลับไปอยู่กับแม่เขาก็ไม่อยากเจอพี่ชายสุดชั่วที่เคยกรีดแทงหัวใจและร่างกายของเขา ถึงแม้ตอนนี้เขาพึ่งจะได้ข่าวร้ายของพี่ชายนอกสายเลือดว่ามันติดยาหนักจนต้องเข้ารับการบำบัดทั้งเรื่องของยาเสพติดและความผิดปกติทางจิต หลายครั้งถึงกับหลอนมองเห็นคนกำลังจะไล่ฆ่า จนไม่สามารถใช้ชีวิตร่วมกับคนอื่นในสังคมได้ แต่นี่ถือเป็นข่าวดีท่ามกลางเรื่องร้ายๆ ในชีวิตของพาย


“แม่พายลาออกจากโรงเรียนแล้วนะ พายอยากไปเรียนต่อที่อื่น ฮึก…ฮือออ พายอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว ฮือออ แม่อย่าพึ่งถามพายเลยนะว่าทำไม ฮึก ฮืออ แต่พาย พายต้องไป” เพียงแค่น้ำตาของลูก เสียงสะอื้อร่ำไห้ ก็ทำให้คนเป็นแม่อยากจะบินไปหาลูกชายซะเดี๋ยวนี้ ถึงแม้จะอยากรู้เรื่องแค่ไหนว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกชาย แต่ก็ยังคงยอมและพร้อมที่จะรอจนกว่าลูกจะเล่าให้ฟัง ตอนนี้ขอเพียงแค่ให้ลูกมีความสุข ไม่ว่าสิ่งไหนอะไรก็ยอมแล้ว



“พาย…ไปเมืองไทยไหมลูก…กลับไปอยู่กับอากง อาม่า” ถึงแม้จะไม่เคยคิดถึงครอบครัวที่ประเทศไทย แต่พายก็ไม่ลังเลเลยซักนิด รีบตอบตกลงแม่ และขอไปให้เร็วที่สุด เขาไม่อยากอยู่ในห้องเดิมๆ บรรยากาศเดิมๆ เดินผ่านสถานที่เดิมๆ ที่เคยใช้เวลากับจัสติน ร้านกาแฟร้านนั้นที่จัสและเขาจะต้องมาแวะซื้อไวท์ฮ็อตช็อคเดินจิบกันไป คุยกันไป นินทาคนรอบตัว แล้วก็หัวเราะด้วยกันอย่างสนุกสนาน…เขาไม่อยากเห็นมันอีกแล้ว ยิ่งมองเห็นย่ิงเจ็บ เจ็บจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ แต่เขาไม่โง่ถึงขนาดจะคิดสั้น เขายังมีแม่ แม่ที่รักและให้ทุกอย่างกับเขามาตลอด เขาจะต้องเข้มแข็ง จะต้องอยู่ด้วยตัวเองให้ได้…


ไม่เกินสองอาทิตย์ เขาก็จัดการเอกสารต่างๆ พร้อมที่จะบินไปประเทศบ้านเกิดของตัวเอง…ที่สนามบินแห่งชาติ ทำให้เขาหลั่งน้ำตาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันเป็นน้ำตาแห่งความอิ่มเอมใจ และอบอุ่นใจ…อาม่า กับอากง มารับเขาด้วยตัวเอง ทั้งสองรู้ว่าเขาคือคนไหน อาจจะเพราะรูปถ่ายที่แม่ทยอยส่งให้ท่านทั้งคู่ได้เห็นพัฒนาการของหลานชายตัวน้อย จนถึงปัจจุบัน…อาม่าโผเข้ามากอดหลานชายด้วยอ้อมกอดอบอุ่น ซ้ำทับด้วยอ้อมกอดของอากงที่กอดทั้งหลานและอาม่าเอาไว้อีกที น้ำตาแห่งความปลื้มปิติและดีใจ ไหลออกมาจากทั้งเขาและท่านทั้งสองคน…เด็กบ้านแตกอย่างเขา เพียงแค่นี้ก็ดีใจจนบอกไม่ถูกแล้ว ความอบอุ่นจากครอบครัวมันเป็นแบบนี้เองเหรอ…นอกจากแม่แล้ว เขาไม่เคยได้รับความรักจากผู้ใหญ่คนไหนอีก จนได้มาเจออาม่ากับอากง


กิจการทางบ้านของแม่ก็ยังคงเป็นร้านเพชร พลอย ทองคำอยู่เหมือนเดิม มีร้าน และสาขาอยู่ทั่วประเทศมากมาย อาม่ากับอากงปลดระวางตัวเอง ปล่อยให้บรรดา อากู๊ อาโกว อาเจ็ก ได้ดูแล…จากการที่อากงกับอาม่าปลื้มใจกับการปรากฏตัวของหลานชาย แต่นั่นไม่ใช่กับคนอื่นๆ ในบ้าน เหล่าบรรดาญาติๆ ของเขา ไม่ได้ยินดีไปกับการที่เขาต้องมาอยู่ร่วมชายคาเดียวกันด้วย อาจจะเพราะเขาเป็นลูกชายของลูกสาวคนโปรดของอาม่ากับอากง และคงจะหนีไม่พ้นเรื่องสมบัติ เขาไม่ได้ต้องการอะไรจากท่านทั้งสองเลย เพียงแค่ขอที่อยู่ ขอที่พักใจ เพียงแค่นี้เท่านั้น


แต่สุดท้าย เขาก็อยู่บ้านไม่ได้เพราะมีปากเสียงกับอากู๊ ด้วยเรื่องของแม่…มีอยู่วันหนึ่งอากู๊ถามเขาว่า จะกลับมาทำไม ไหนๆ แม่ของแกก็หอบแกไปอยู่กับผัวฝรั่งแล้ว รักษาครอบครัวตัวเองไว้ไม่ได้ ปล่อยให้ผัวมีเมียน้อย แถมยังมาเลิกกันให้เป็นขี้ปากชาวบ้านไม่พอ ยังหนีไปมีผัวฝรั่งอีก…เขาทนให้คนอื่นมายืนด่าว่าแม่ตัวเองแบบนี้ไม่ได้ เขาก็แค่ด่ากลับว่าทำไมกู๊ถึงได้ใจดำและคิดได้แต่เรื่องต่ำๆ  คิดแต่จะด่าว่าคนอื่นเขาต่ำ ตัวเองดีขนาดจะด่าคนอื่นได้แล้วเหรอ…เขาเลยโดนอากู๊ตบหน้าเข้าให้ หาว่าเขาเป็นเด็กมารยาททราม เถียงผู้ใหญ่…ทำไมล่ะ ในเมื่อในที่ที่เขาเติบโตมา สิทธิมนุษยชนมีความเท่าเทียมกัน ผู้ใหญ่และเด็กสามารถแชร์ หรือถกเถียงกันได้ ไม่มีใครมาห้ามเรื่องความเป็นเด็กผู้ใหญ่แบบนี้…เหตุการณ์ครั้งนี้ เลยทำให้อาม่ากับอากง ตัดสินใจซื้อคอนโดกลางเมืองให้เขาอยู่ ตอนแรกอาม่าบอกว่าจะให้แม่บ้านไปอยู่ด้วย แต่เขายืนยันว่าสามารถอยู่คนเดียวได้ เพราะเขาอยู่คนเดียวมาตลอดทั้งชีวิต…อาม่าก็เลยต่อรองว่า จะให้แม่บ้านเข้าไปทำความสะอาดให้ แบบไปกลับ จะได้ช่วยดูแลเรื่องอาหารการกิน ความเป็นอยู่ด้วย


และนั่นก็คือจุดเริ่มต้นของชีวิตโดดเดี่ยวอีกครั้ง…อากงให้เขาไปสมัครเรียนต่อให้จบ high school ในโรงเรียนนานาชาติชื่อดัง และโชคดีที่เขาเรียนค่อนข้างเก่ง จึงทำให้ไม่ต้องเริ่มเรียนใหม่ตั้งแต่ต้น สามารถเรียนเกรดสุดท้ายของ high school ได้เลย…วัฒนธรรมไทย เป็นอะไรที่เขาต้องปรับตัวค่อนข้างมาก มีหลายๆ อย่างที่เขาต้องทำ การบ้านที่เยอะขึ้นกว่าตอนที่เรียนอยู่ที่ออสเตเลีย เขาก็รู้สึกดีที่กิจกรรมเหล่านี้ช่วยให้เขาเลิกคิดถึงจัสตินได้บ้าง หากแต่ตอนกลางคืนก็ยังคงเป็นช่วงเวลาแห่งความเจ็บปวดที่เขาจะต้องผ่านมันไปอย่างยากเย็น เขาเลยเริ่มที่จะไปปาร์ตี้ และเที่ยวกับเพื่อนๆ ที่โรงเรียน เกือบทุกคืน กลับถึงห้องก็เกือนเช้า เมามายกลับมาทำให้ลืมเรื่องราวต่างๆ ไปจนหมด เมื่อลืมตาตื่นก็เป็นเวลาที่จะต้องออกไปเรียน วิถีชีวิตของเขามีอยู่เท่านี้ เรียน ปาร์ตี้ เที่ยว เมา นอน…จากเด็กชายพายที่เงียบๆ ติดจะเรียบร้อย เขาก็กลายเป็นปาร์ตี้บอยที่มีเพื่อนฝูงมากมาย มีทั้งชายและหญิงเข้ามาจีบ และพูดคุย และเขาก็เลือกที่จะคุย และสานสัมพันธ์กับทุกคนที่เขาพอใจ


ชีวิตของเขาตอนนี้นับว่าค่อนข้างจะดีขึ้น ถึงแม้จิตใจจะยังคงเจ็บอยู่เช่นเดิมก็ตาม…แต่แล้ววันหนึ่ง อยู่ดีๆ คนๆ หนึ่งก็มาปรากฏตัวอย่างไม่คาดฝัน…ผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายที่มาบอกว่าเป็นพ่อของเขา พ่อ…ที่เขาจำหน้าไม่ได้แล้ว สิบปี สิบปีทีเดียวที่เขาไม่รู้จักคำว่าพ่อ เขาไม่เคยได้ยินคำๆ นี้อีกเลย จนกระทั่งตอนนี้ ผู้ชายคนที่เป็นพ่อของเขามายืนอยู่ตรงหน้า พ่อที่ทำให้แม่เจ็บเจียนตาย พ่อที่หักหลังได้แม้แต่เมียที่กำลังท้องลูกของตัวเองอยู่ พ่อที่เจ้าชู้และตบตีแม่ทุกครั้งที่มีปากเสียงกัน สิ่งเหล่านี้เขาได้รับรู้จากไดอารี่ของแม่ แม่เล่าระบายทุกความเจ็บปวดไว้ในไดอารี่ส่วนตัว ที่เขาบังเอิญได้แอบอ่านในวันที่แม่ไม่อยู่บ้าน และแม่ลืมไดอารี่เล่มนี้ไว้ในห้อง…เขา…เกลียดผู้ชายคนนี้


“ฉันเป็นพ่อของเรา ฉันพึ่งจะรู้ข่าวว่าเรากลับมาอยู่ที่นี่แล้ว คุณพ่อคุณแม่ของฉันเขาอยากจะเจอหน้าเราเลยให้ฉันมาหา และรับเราไปเจอ” แค่จะมาหาลูกชาย ก็ยังไม่ได้มาจากความต้องการของตัวเอง หากปู่กับย่าของเขาเกิดไม่อยากเจอหน้าหลานขึ้นมา เขาก็คงไม่มีโอกาสได้เจอหน้าพ่อเช่นกันสินะ


“แล้วฉันรู้มาว่าเราเที่ยวเก่งนัก ถึงยังไงซะแกก็ยังเป็นลูกฉัน เป็นคนตระกูลฉัน แกจะมาทำตัวให้เสื่อมเสียไม่ได้ ใครๆ รู้ขึ้นมาฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนที่มีลูกแบบแก เลิกเที่ยวซะ เลิกทำตัวเหมือนเด็กชั้นต่ำสักที” เพียงแค่วันแรกที่เจอกัน แทนที่พายจะได้รับอ้อมกอดจากพ่อ แต่กลายเป็นคำวิพากษ์ อย่างเจ็บปวด พร้อมทั้งคำสั่งที่เห็นแก่ตัวเองทั้งสิ้น


“ถ้าใครถาม ผมจะบอกเขาเองว่าผมไม่ใช่ลูกคุณ ผมจะบอกว่าพ่อผมตายไปนานแล้ว เพราะมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ สำหรับผม คุณไม่จำเป็นต้องมาเดือดร้อนเพราะผม ไม่มีใครมาสนใจผมหรอก”


“ทำไมจะไม่มีใครรู้ ข่าวหน้าสังคมก็พึ่งจะลงว่าหลานชายคนใหม่ของลูกสาวคนโปรดของเจ้าสัวห้างทองใหญ่บินกลับมาอยู่เมืองไทย แค่นี้ใครๆ ก็เดากันได้ว่าแกน่ะเป็นลูกของฉัน แกต้องทำตัวให้มันดีๆ ไม่เห็นแก่ตระกูลของแม่แก ก็เห็นแก่ฉัน บริษัทของฉันต้องการภาพลักษณ์ที่ดี ประธานบริษัทจะมามีลูกชายนอกคอกทำตัวเละเทะไม่ได้ แล้วนี่ไม่รู้ว่าติดยารึเปล่า แม่แกเขาสอนกันมายังไงถึงได้มีนิสัยอย่างนี้หะ”


“อย่ามาด่าแม่ผม คุณไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น คนเห็นแก่ตัวอย่างคุณมีสิทธิ์ที่จะมาขอให้ผมทำนู่นทำนี่เพื่อคุณได้ด้วยเหรอ ผมจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของผม คุณไม่มีสิทธิ์สั่งอะไรผมทั้งสิ้น ผมจะฟังก็แค่เพียงแม่ และอากงอาม่าเท่านั้น เชิญคุณกลับไปได้แล้ว และไม่ต้องมายุ่งกับผมอีก เชิญ”



เขาว่ากรรมมันติดจรวจเห็นจะจริง เพราะนอกจากการรับรู้การมีอยู่ของคนเป็นพ่อ พายยังได้รู้อีกด้วยว่า น้องสาวและน้องชายลูกของเมียน้อยคนนั้นเกิดมาเป็นเด็กไม่สมประกอบ เป็นออทิสติกทั้งคู่ เขาไม่ได้โหดร้ายถึงขั้นจะสมน้ำหน้าชีวิตของน้องๆ แต่เขารู้สึกสงสารที่เด็กต้องมารับกรรมจากบาปกรรมที่ผู้เป็นพ่อและแม่ได้สร้างขึ้นมา เขายอมรับว่ารู้สึกสะใจลึกๆ ที่ผู้หญิงแพศยาคนนั้นต้องมาทรมานที่เห็นลูกของตัวเองไม่สมประกอบเหมือนคนอื่น แทนที่จะได้มีครอบครัวที่อุตส่าห์แย่งชิงมาอย่างมีความสุข แต่กลับต้องมาจมอยู่กับความทุกข์ที่ไม่มีทางแก้ไข…และสุดท้ายเขาก็ได้รู้ว่า ที่ปู่กับย่าอยากเจอเขา เพราะเขาเหมือนจะเป็นความหวังเดียวที่จะได้สืบทอดตระกูลต่อไป…เขาไม่เคยรู้สึกมีความสุขและสะใจแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ


หลังจากวันนั้นที่พายได้รับรู้ถึงการมีตัวตนของพ่อ พายเองก็เริ่มที่จะประชดคนเป็นพ่อหนักขึ้นเรื่อยๆ โดยการออกเที่ยวอย่างหนักและเริ่มเดทกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้า เขากลายเป็นพายที่ไม่แคร์โลก ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เขาจะต้องเข้มแข็งและจะต้องไม่ให้ใครมารังแกเขาได้อีก เขาเป็นผู้ถูกกระทำและโดนเลือกให้ถูกกระทำมาตลอด แต่ตอนนี้เขาจะเป็นผู้เลือกบ้าง  และเขาก็จะไม่สนใจด้วยว่าใครจะหาว่าเขา แรด ร่าน หรืออดอยากผู้ชายมาจากไหนทุกอย่างเพื่อความสะใจในชีวิตเท่านั้น…หากใครมาถามว่าเขาเป็นลูกเต้าเหล่าใคร เขาก็จะบอกกับทุกคนว่า เขาเป็นลูกชายของเจ้าของบริษัทเบฟเวอร์เรจยักษ์ใหญ่ในเมืองไทย…ในเมื่ออายนักที่ีมีลูกอย่างเขา เขาก็จะทำให้พ่อได้อายยิ่งไปกว่านี้ หากมีลูกชายที่คบคนเพศเดียวกัน แถมเปลี่ยนผู้ชายเป็นว่าเล่น ทำตัวร่านผู้ชายไปวันๆ พ่อจะได้รับรู้ถึงความอาย และเจ็บปวดซะบ้าง…




พายใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนคืนหนึ่งที่เขาเข้ามาเที่ยวที่ผับประจำเป็นปกติ แต่คืนนั้นเขาไปช้ากว่าเวลานัดของเพื่อนๆ ระหว่างที่กำลังเดินอยู่ริมทางที่จอดรถก่อนไปถึงผับ ก็มีผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งเข้ามาทัก ผู้ชายตัวสูงหุ่นดี และมีรอยยิ้มเป็นมิตรติดจะออกแนวขี้เล่นๆ แบบนี้ทำให้สาวๆ ใจละลายกันได้ไม่ยาก พี่คนหล่อเข้ามาทักและแนะนำตัวว่าชื่อคิวพร้อมยื่นนามบัตรให้พาย…



“น้องสนใจจะเป็นนักร้องไหม” พี่คิวเป็นเจ้าของค่ายเทปค่ายหนึ่งในประเทศไทยซึ่งเขาก็ไม่ค่อยรู้จักนัก เพราะไม่ได้กลับมาเมืองไทยเลยเป็นสิบๆ ปี


“ผมเนี่ยนะ…พูดไทยยังไม่ค่อยชัดเท่าไหร่เลย แถมร้องเพลงก็เคยแต่ร้องคาราโอเกะ แล้วจะไปเป็นนักร้องได้ยังไง” เขาแย้งออกมาด้วยความจริง


“อืม…ปกติพี่ก็จะเลือกศิลปินจากผลงาน หรือเสียงร้องนั่นแหละ แต่กรณีน้อง พี่บอกตามตรงนะน้องดูเป็นคนมีเสน่ห์ และดูมีพลังในตัว ถึงแววตาน้องจะเศร้า แต่น้องก็ดูเข้มแข็ง พี่บอกไม่ถูก แต่พี่คิดว่าคนแบบน้องเนี่ยแหละเหมาะที่จะเป็นศิลปิน…ส่วนเรื่องร้องไม่ต้องเป็นห่วง พี่ต้องให้เราไปเรียนร้องเพลงอยู่แล้ว ของแบบนี้พรแสวงช่วยได้ไม่ยาก…สนใจเถอะนะ เอากลับไปคิดก่อนก็ได้ แต่พี่อยากให้เราสนใจ แค่แวะเข้าไปที่บริษัท ไปเทสเสียง เทสหน้ากล้องไว้ก่อนก็ได้นะ แล้วพี่จะรอ แล้วเจอกันครับ”


พายออกจะงงๆ อยู่ไม่น้อย คนอย่างเขาน่ะเหรอจะเป็นศิลปินได้ พายเอานามบัตรพี่คิวไปให้เพื่อนๆ ดู เพื่อนสาวหลายๆ คนกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ บอกว่าคนนี้เป็นผู้บริหารค่ายเทปอันดับหนึ่งของประเทศ ใครๆ ก็อยากเป็นศิลปินของค่ายนี้…


พายกลับไปนอนคิดอยู่หนึ่งคืน ก่อนที่รุ่งขึ้นจะโทรไปบอกพี่คิวว่า เขาตกลงจะเป็นศิลปิน เขาพร้อมที่จะเรียนรู้และทำสิ่งใหม่ๆ ขอบคุณที่ให้โอกาส…เขาคิดดีแล้วว่า หากเขาเป็นศิลปินมีชื่อเสียง เขาเองก็จะถูกจับตามอง หากยิ่งทำอะไร ใครๆ ก็ต้องสนใจว่าเขาเป็นลูกเต้าเหล่าใคร และเขาจะประกาศให้คนทั่วประเทศได้รับรู้เองว่า เขามีพ่อชื่ออะไร และทำไมเขากับแม่ถึงต้องไปอยู่ต่างประเทศด้วยกัน…คนทั้งประเทศจะได้รับรู้ถึงการกระทำของผู้บริหารคนเก่งที่ได้รางวัลนักธุรกิจดีเด่นจากหลากหลายสถาบันว่า ครั้งนึง เขาเคยบริหารครอบครัวอย่างย่ำแย่แค่ไหน…


การเป็นศิลปินทำให้พายต้องเรียนรู้อะไรมากมาย เขาต้องซ้อม ต้องเรียนทั้งร้องเพลง และเต้น แต่ไปๆ มาๆ พายกลับสนุกกับมันมาก และรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้ร้องเพลง เหมือนได้ปลดปล่อย เขาได้ลืมเรื่องราวเจ็บปวดต่างๆ ดนตรีช่วยเขาเยียวยาสภาพจิตใจได้ถึงแม้จะไม่มาก แต่มันก็ไม่ทรมานเหมือนแต่ก่อน…และอีกสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกดีมากขึ้นไปอีก ก็ตรงที่เขาได้เจอกับผู้ชายคนหนึ่ง…ผู้ชายที่เป็นศิลปินดัง ผู้ชายที่มีรอยยิ้มน่ารัก ผู้ชายที่หัวเราะได้สดใส และมีเสียงที่กังวาน…ผู้ชายที่ชื่อเซย์…เขาอยากให้ความสดใส และรอยยิ้มของเซย์เป็นของเขาคนเดียวจริงๆ  



เพียงแค่พี่คิวมาบอกว่า เขาจะได้ร่วมงานกับนักแต่งเพลงคนเดียวกับเซย์เขาก็ดีใจจนบอกไม่ถูก เขาเฝ้ามองเซย์อยู่ห่างๆ มานานแล้ว จนในที่สุดก็มีโอกาสได้พูดคุยและใกล้ชิดกัน เขาอดไม่ได้ที่จะพยายามเข้าหาเซย์ด้วยวิถีทางต่างๆ ยิ่งได้รู้จักเซย์มากขึ้น เขาก็ยิ่งชอบ แต่ก็ทำให้พายยิ่งสงสัยถึงความสัมพันธ์ระหว่างเซย์กับพี่แชมป์นักแต่งเพลง …เซย์หรือพี่แชมป์เองก็ยังไม่ได้มีใครออกมายอมรับอะไร เขาก็ถือว่ายังมีสิทธิ์…จนสุดท้ายเขาได้รู้จากปากเซย์ว่า พี่แชมป์เป็นแฟนของเซย์ พายจึงยอมที่จะถอยห่าง เขาไม่ชอบแย่งของๆ ใคร เขาเกลียดคนที่แย่งของๆ คนอื่น เขาไม่อยากเป็นมือที่สาม เพราะเขารู้ดีว่าการเป็นมือที่สามมันจะทำให้คนอีกคนที่โดนแทรกแซงเจ็บปวดเจียนตายเพียงไหน…


ถึงแม้จะเป็นอีกครั้งแล้วที่เขาเร่ิมจะหลงรักใคร แล้วก็ต้องอกหัก หากแต่ครั้งนี้เขาไม่รู้สึกเจ็บเหมือนเดิม เพราะเขากลับได้เพื่อนสนิทเพิ่มมาอีกคน หลังจากที่เขาตัดใจจากเซย์ เขาและเซย์ก็กลายเป็นคู่หู ที่พูดคุยหยอกล้อ และปรึกษากันได้ทุกเรื่อง เขาอบอุ่นใจทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้เซย์ เซย์น่ารักและห่วงใยเขาเสมอ เซย์มักจะเตือนเรื่องที่เขาเที่ยวควงคนนู้นคนนี้ไปทั่ว แต่เขาเองก็พยายามทำแบบไม่โจ่งแจ้งมากนัก เพราะเขาเองก็ไม่อยากให้ข่าวคาวของตัวเองกระทบกระเทือนค่ายสักเท่าไหร่ แต่เขาก็ยังจงใจให้มันยังคงมีหลุดรอดไปถึงหูพ่อบ้างอยู่ดี เขาก็ไม่สนใจจะแคร์นัก ตราบใดที่พี่คิวยังไม่เอ่ยปากอะไร และเขาเองก็ยังคงเป็นที่รักของแฟนเพลง เขาก็จะสนุกกับชีวิตเพื่อทดแทนความเจ็บปวด และเยียวยาความทุกข์ที่ผ่านมาแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะมีใครสักคน สักคนที่รักเขาจริง และพร้อมที่จะหยุดอยู่กับเขาและเขายินดีที่จะหยุดหัวใจตัวเองอยู่กับคนๆ นี้จริงๆ


เขาคงได้แต่หวัง และภาวนาว่าสักวัน สักวันเขาจะได้มีใครคนนั้น…คนที่เกิดมาเพื่อจะให้เขาได้รัก และเพื่อจะรักเขาด้วยใจ…

[archi_10_001]

น้องช้อนจองคนแรก


อืมมมมมม ไม่เรียกน้ำตาอย่างที่คุณพี่ว่างจริง ๆ ด้วย โฮะ ๆ แต่ชอบน้องที่เป็นแบบนี้จังเจ้าค่ะ คือเรียนรู้ได้ว่าไม่มีใครรักเราได้เท่ากับที่เรารักตัวเอง ตอนที่เราเจ็บไม่ได้มีแต่ตัวเองที่เจ็บ แต่คนรอบข้างที่แคร์เรา รักเรา นั้นจะเจ็บไปพร้อม ๆ กับเรา บางคนอาจจะเจ็บยิ่งกว่าเราหลายเท่านัก เน๊อะ ๆ

ทำม้ายยยยยยยยยยยยย ทำไม ชีวิตน้องถึงได้แสนรันทดยิ่งนัก สะใจเจ้าค่ะ สะใจที่ได้ข่าวของพี่และน้องที่ได้รับผลกรรมที่ตัวเองก่อ หรือแม้แต่ที่เกิดมาจากแม่แล้วกระทบลงไปถึงลูก สะใจพ่อที่สุดท้ายก็ต้องมาง้อน้อง ทำไมไม่รู้จักพอ แต่ช้อนก็แอบคิดนะว่าเขาคงรักนังแพศยานั่นมาก ขนาดว่าลูกออกมาตั้งสองคน เหอ ๆ

ตอนนี้ก็คงต้องรอบักริว พระเอกหน้าซื่อแสนเซ่อ (เซอร์) ปากหมาแต่จริงใจ หลงน้องแล้วแต่ไม่มีปัญญาจะแสดงให้น้องรู้ อยากรู้ว่ามันจะใช้สมองส่วนใหนออกอุบายที่จะรั้งน้องเอาไว้ให้เป็นของมันคนเดียว ฮุ ๆ ชอบมันว่ะ ๕๕๕ คือแบบว่าอยากให้น้องมีคนดูแลหงะ แต่เดี๋ยวนะ เดี๋ยวถ้าทำให้น้องเจ็บจำน้ำใจ (เจ็บกายไม่ว่า ) อร้ายยยยยยยยยยยย (ทะลึ่งเน๊อะ ๆ) ให้เจ้บได้ที่เดียวเท่านั้นด้วย ถ้าเจ็บที่อื่น หึ ๆ บักริว เจ็บกว่า

  o13ขอบคุณมาก ๆ เจ้าค่ะคุณพี่ มาลงให้น้องช้อนอ่าน อิอิ 

[N.T.❁]

ตามอ่านสองตอนรวดเลย ><

ชีวิตน้องพายน่าสงสาร แต่คิดในอีกแง่ มันก็เพราะวันเวลาแย่ๆพวกนั้นแหละที่ทำให้น้องพายเข้มแข็งขึ้นเรื่อยๆเนอะ
น้องโชคร้ายที่เจอความผิดหวังบ่อยๆ แต่ก็ยังโชคดีที่ได้เจอกับเพื่อนที่ดีๆคนดีๆ อย่างน้องเซย์ พี่แชมป์ พี่คิว พี่เลิฟน้าา ^^
อ่อ ก็หวังว่าอีตาริวจะเป็นคนๆนั้นของน้องละกัน (มันก็แน่ล่ะ 555)
แต่กว่าจะถึงวันนั้นนี่สงสัยว่าคงได้รบกันอีกนานน่าดูเลย  

ขอบคุณนะคะพี่ไนท์  

[SOBANG✖]

เค้าอยากอ่านปัจจุบันแล้วอะ


เค้าคิดถึงริวแล้วอะ T^T

[radomsak]

เข้าใจละพาย
กลับมาโหมดปัจจุบันสักทีละ
เปลี่ยนพายให้ได้นะริว

[YongaMO]

เฮ้อ ... สงสารพายจัง 
ไม่เป็นไร ๆๆๆ เด้วจะให้พี่ริวช่วยปลอบ(ใจ) อิ๊ ๆ 
พี่ริว สู้ ๆๆ อย่าทำให้พายเจ็บอีกน้า ....

[indy❣zaka]

พายสู้เขาลูกแม่ 
คิดจะทำอะไรแล้วก็ทำให้ดีที่สุด อย่าไปแคร์ขี้ปากคนอื่นเนอะ 

รออ่านน้องพายกับริวนะคะ ดูสิว่าริวจะทำยังไง 

กอดคนแต่งจ้า