สวัสดีค่า...
ครั้งนี้มาเร็วนะ (เหรออออ?) ฮ่าๆๆๆ
อย่างที่บอกค่ะ คราวนี้มียำยำนิดหน่อยเอง กำลังพอซดคล่องคอ...
แต่มีเรื่องมาแจ้งค่า.... มาส่งจดหมายลาค่า
Mercy จะไม่อยู่ 10 วันนะคะ 9-18 นี้ค่ะ ไปสองจังหวัดกับหนึ่งประเทศ แถมไม่ได้เอาคอมฯ ไปด้วย
คงจะลายาวเลยนะคะ กลับมาอีกทีจะรีบอัพนะคะ ไม่ได้กะให้ค้างกันนานๆ นะคะ 
ขอบคุณทุกคนจริงๆ ค่ะที่ชอบเรื่องนี้ เข้ามาอ่านมาเม้นท์กันอยู่เสมอ แถมมีมาช่วยดัน อีกต่างหาก
งั้นช่วง Mercy ไม่อยู่ ขอฝากน้องพาย กับน้องรันด้วยนะคะ
ปล. คำผิดเดี๋ยวกลับมาแก้ค่า
+++++++++++++++++++++++++++++++ตอนที่ 29‘หากเธอพบว่ารักครั้งนี้สำคัญกว่าสิ่งไหน
แต่เธอเองยังคงลังเลที่จะทุ่มเทลงไป’
“ริว!!! รับหน่อย ของมึงนั่นแหละ” เสียงงัวเงียของไอ้คนที่นอนเอาหลังแนบอกผม ให้ได้สวมกอดหลับนอนกันมาทั้งคืน ดังขึ้นอย่างหงุดหงิด คงจะเพลีย เพราะเมื่อวานเราทั้งคู่ไม่ได้ออกไปไหนกันเลย นัวเนีย คลอเคลียกันไปมาอยู่ทั้งวัน ตกเย็นก็ออกไปหาซื้อของมาทำกินกันในห้อง แล้วก็นอนดูหนังและนัวเนียกันต่อ ก็เลยหมดแรงกันไปตามๆ กันแบบนี้แหละฮะ…
ว่าแต่โทรศัพท์ของใครก็ไม่รู้ เสือกตั้งริงโทนเสียงเดียวกันอีก…
‘หากว่าเธอยังมีความกลัวว่าอาจต้องเสียใจ
ปล่อยมันไปเพราะถึงอย่างไรรักนั้นก็สวยงาม’
“ไอ้เหี้ย!!! จะรับได้รึยัง ถ้าไม่รับก็ปิดๆ ไปสักที กูจะนอน รำคาญ!!!” ดีกรีความงอแง และงี่เง่าของไอ้ห่าพายจะเพิ่งขึ้นสามร้อยเท่าทันทีเมื่อมันอยู่ในอาการง่วงงุนแบบนี้
เออ…กูรับก็ได้วะไอ้เมียบังเกิดเกล้า!!!
“ครับ…ริวพูด” สรุปก็เป็นโทรศัพท์ผมจริงๆ ด้วย เป็นเบอร์พี่นุชครับ… เห็นแล้วไม่ค่อยอยากจะรับเลย พี่นุชโทรมาทีไร ไม่มีงาน ก็ต้องมีเรื่อง… จริงๆ ขอไม่มีทั้งสองอย่างเลยแล้วกันนะตอนนี้ เพราะวันนี้ผมกับไอ้พายจะไปหาน้องเพลินกัน
“อยู่ห้องกันทั้งคู่ใช่ไหม รออยู่ที่นั่นนะเดี๋ยวพี่ไปหา” หาาาาาา!!! ไอ้น้ำเสียงแบบนี้ คำพูดแบบนี้ เล่นเอาผมตาสว่างเลยครับ ก็พี่นุชน่ะ ถ้ามาด้วยประโยคแบบนี้ มันมีเรื่องธรรมดาสามัญซะที่ไหนกัน จะเกิดอะไรกับกูอีกวะเนี่ย
“เฮ้ยพาย… พาย ไอ้พาย ตื่นก่อนเร็ว พี่นุชกำลังจะมาหา” ผมลุกขึ้นนั่งหลังจากวางสายจากพี่นุชแล้ว ก็รีบหันไปเขย่าตัวไอ้คนขี้เซาข้างๆ ทันที
“ไม่อาวววว… บอกพี่นุชไปว่าไม่ต้องมาาาาาา มาทำไม… ผัวเมียเขาจะใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ไม่เอาเว้ยจะนอน” ฮ่าๆๆๆ ผมปล่อยก๊ากกกก เลยครับ ก็ไอ้ห่าแรดนี่อะดิ งอแงได้โล่จริงๆ ผมลากมันให้ลุกขึ้นนั่งยกมือขึ้นลูบหน้าลูบตา มันก็ปัดๆ มือผมออก แล้วก็บ่นๆ ไม่ให้พี่นุชมา แต่ขำที่มันบอกว่า ผัวเมียเขาจะใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ฮ่าๆๆๆ ใช้เวลาอยู่ด้วยกันอะไรล่ะ มันจะนอนซะมากกว่าน่ะสิ พูดจบมันก็ทิ้งตัวลงคุดคู้ท่าเดิม…
“พาย พายครับ ตื่นเถอะนะมึง พี่นุชทำน้ำเสียงเหมือนมีเรื่องอีกแล้ว ตื่นก่อนนะเดี๋ยวคุยกับพี่นุชเสร็จเราก็ต้องไปหาน้องเพลินกัน แล้วค่อยนอนบนรถก็ได้นะ” ผมหันไปทาบทับไอ้พายไว้ทั้งตัว หอมแก้มมันเบาๆ ก่อนจะเลื้อยไปที่ซอกคออย่างอดไม่ไหว แล้วค่อยปลุกย้ำมันอีกทีที่ข้างหู ไอ้พายก็ยุกยิกๆ เหมือนรำคาญ แต่ก็พยักหน้างึกงักอย่างจำนน… คุณๆ คงไม่งงกับบทสนทนาของพวกผมกันใช่ไหมฮะ เดี๋ยวครับเดี๋ยวมึง!!!
“อืมมมมม… มึงก็หยุดไซ้กูสักทีได้ไหม กูจะได้ลุก… จะเอากันโชว์พี่นุชหรือไง เจ๊แกยิ่งขับรถเร็วๆ ด้วย เดี๊ยวก็มาถึงแล้ว!!!” ไอ้พายดันหน้าผมออกจากซอกคอมัน ผมเลยหมั่นเขี้ยวกัดคอมันไปทีนึงไม่แรงนัก กลัวมันทุบเอา แหะๆ ไอ้พายเสือกไม่โวยวายแต่กลับหัวเราะและย่นคอหนี ก่อนที่ผมจะปล่อยมันเป็นอิสระ มันเลยลุกขึ้นทั้งตัวเปลือยๆ แบบไม่แคร์ (เพราะปกติก็เปลือยใส่กันบ่อยๆ) เดินเข้าห้องน้ำไป… ผมเลยลุกเก็บที่หลับที่นอน (ซึ่งเป็นหน้าที่ประจำ เพราะไอ้คุณเมียเค้านอนเสร็จก็สะบัดตูดลุกหนีตลอด) เสร็จแล้วก็ไปต้มกาแฟ คุ้ยหาวัตถุดิบสำหรับอาหารเช้า เผื่อจะเผื่อพี่นุชด้วย
“ริว!!! ไปอาบน้ำไป เดี๋ยวกูปิ้งขนมปังให้” หืมมมมมม ตกใจหมด… ก็ไอ้พายน่ะสิครับอยู่ดีๆ ก็โผล่เข้ามากระโดดกอดคอผมจากข้างหลังอย่างร่าเริง แถมแม่งเสือกอาสาจะปิ้งขนมปังให้อีก โอ้!!! ร้อยวันพันปี ไอ้เมียสุดที่รักน่ะเคยอาสาทำอะไรซะที่ไหน ปกติตื่นมาก็นั่งกระดิกขารอกินอย่างเดียว… ท่าทางไอ้พิษรักแรงหึงนี่มันจะกระตุ้นต่อมให้คนเราลุกขึ้นมาปรับปรุง เปลี่ยนตัวเองได้ดีเหมือนกันนะเนี่ย สงสัยต้องยั่วให้หึงบ่อยๆ ซะแล้ว หึหึ
“ทำเป็นเหรอมึงน่ะ” หันไปคว้าตัวมันที่เกาะคอผมเป็นลูกแรด เอ๊ย ลูกลิงเข้ามากอดไว้แน่น แล้วก็ฟัดแก้มนิ่มไปสองที
“ดูถูกกูนะมึงเนี่ย… เมื่อก่อนตอนกูอยู่ออสฯ กูก็เคยทำงานร้านอาหารนะเว้ย แถมยังทำอาหารกินเองอยู่บ่อยๆ จัสยังชอบกินอาหารไทยที่กูทำเลย” อ้าว กลายเป็นกูหึงแทนแล้วเนี่ย อะไรวะ ถึงจะรู้ว่าไอ้จัส ไอ้แจ๊ดอะไรเนี่ยเป็นเพื่อนของไอ้พายก็ตาม แต่เคยเป็นไหมครับ ไอ้อาการหวงของ และขี้อิจฉาเนี่ย ก็ไม่อยากให้มันเห็นใครดีกว่าผม ไม่อยากให้มันยิ้มให้ใครนอกจากผม ไม่อยากให้มันพูดถึงใครอยากให้คิดถึงแต่ผมคนเดียว แค่รู้ว่าไอ้คนนั้นเคยได้กินฝีมือมัน ผมก็อดอิจฉาไม่ได้แล้ว แม่งงอนเว้ย!!!
“………. กูไปอาบน้ำนะฝากด้วยแล้วกัน…….” งอน!!!
“เดี๋ยว… เป็นเหี้ยไรเนี่ย…” ไอ้ห่านี่ความรู้สึกเร็วชะมัด ผมกำลังหันหลังเดินออกไปจากแพนทรี่ ไอ้พายก็คว้ามือผมแน่น ก่อนจะออกแรงดึงให้ผมหันไปหา
“เปล่า… ก็จะไปอาบน้ำไง…” ผมก็ตอบด้วยสีหน้าปกติ แต่น้ำเสียงติดจะเรียบไปซะหน่อย… เอาจริงๆ ไม่ได้งอนไรมากมายหรอก ก็แค่อยากงอแงนิดหน่อย แกล้งมันเล่นแหละครับ
“……… ถึงจัสจะเคยกิน หรือชอบกินอาหารฝีมือกู… แต่ตอนนี้กูชอบกินอาหารฝีมืือมึงที่สุด… ต้องเป็นมึงเท่านั้น… เข้าใจไหมไอ้เหี้ยขี้งอน!!!” ง้อได้น่ากระทืบ พร้อมๆ กับน่ากอดมากเมียกู… มันเขย่งตัวขึ้นจุ๊บปากผม หลังจากพูดประโยคง้อของมัน พร้อมๆ กับบีบจมูกผมบิดไปมาอย่างหมั่นเขี้ยวแถม หึหึ เจ็บนะเว้ย… แต่มีความสุขเป็นบ้าเลย !!!
ในที่สุดหลังจากจูบง้อผ่านพ้นไปผมก็ไปอาบน้ำจริงๆ สักที มื้อเช้านี้ก็เลยยกหน้าที่ให้ศรีภรรยาได้จัดการโชว์ฝีมืออย่างฟูลคอร์ส ไม่นานผมก็ออกมาหามันที่แพนทรี่อีกที… แล้วไอ้ที่มันคุยๆ ว่ามันทำกับข้าวเป็นเนี่ย ไม่ใช่แค่โม้อย่างเดียวนะ มันทำเป็นจริงๆ ครับ เช้านี้ผมได้กินออมเล็ทใส่แฮม ที่หน้าตาดีมากๆ พร้อมขนมปังปิ้งร้อนๆ และแพนเค้กใส่สตรอเบอร์รี่และลูกเกด ราดด้วยเมเปิ้ลไซรับ พร้อมกับกาแฟสดกลิ่นกรุ่น ทุกอย่างล้วนดูเป็นอาหารเช้าจากโรงแรมหรูเชียวนะครับ แพนเค้กก็ได้รูปกลมเท่าๆ กัน แป้งหนานุ่ม แซมสีแดงสดจากสตรอเบอร์รี่สลับสีดำจากลูกเกด ว่าหน้าตาของอาหารดีแล้ว รสชาติก็ไม่แพ้กันเลยครับ
ระหว่างที่เริ่มทานกันไปได้ไม่นาน พี่นุชก็มาถึงครับ ผมรับอาสาเดินไปเปิดประตูรับพี่นุชเอง… เปิดประตูออกมากลายเป็นว่า เช้านี้ไม่ได้มีแค่พี่นุชเท่านั้นที่มาเยี่ยมเยือน แต่พี่เขามาพร้อมกับพี่คิวครับ… ผมเองค่อนข้างตกใจนะ ถึงขนาดพี่คิวมาด้วยตัวเอง แสดงว่าต้องมีเรื่องที่ค่อนข้างใหญ่พอสมควร
“เอ่อ…พี่คิว พี่นุช สวัสดีครับ ผมกับพายกำลังทานอาหารเช้าอยู่น่ะครับ เชิญพี่ทั้งสองทานด้วยกันเลยนะครับ”
“ไม่ดีกว่าริว พี่สองคนเรียบร้อยมาแล้ว เราสองคนตามสบายเถอะ แต่พี่ขอเข้าไปคุยด้วยแล้วกันนะ” พี่คิวขมวดคิ้วนิดๆ แต่ก็ยังคงส่งยิ้มมาให้ แต่ผมดูก็รู้ว่าพี่เค้ามีเรื่องกังวลอยู่… ผมเดินนำพี่คิวและพี่นุชเข้ามาที่โต๊ะทานข้าวตรงแพนทรี่ ที่มีไอ้พายนั่งอยู่
“พี่นุช… อ้าว พี่คิว…เออะ สวัสดีครับ” ไอ้พายเองก็คงเหมือนผมล่ะครับ คงตกใจไม่น้อยที่เห็นพี่คิวเดินเข้ามาด้วย
พอทั้งหมดทั้งมวลนั่งประจำที่บนโต๊ะอาหารสี่เหลี่ยมจัตุรัสของพวกเราแล้ว… พี่คิวที่ยังคงแสดงสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด ก็เริ่มเรื่องที่มาในวันนี้ทันที
“พี่ไม่อ้อมค้อมล่ะนะ… ตอนนี้เรื่องของเราทั้งคู่น่ะ… กำลังโดนคุ้ยนะ ไม่รู้ว่าใครไปปล่อยข่าว น่าจะเริ่มจากในอินเทอร์เน็ตก่อน มีคนเอารูปคู่ที่เราเดินเข็นรถเข็นชอปปิงในซูเปอร์มาร์เก็ตกลางห้างดังมาลง รูปเยอะมาก เหมือนเดินตามแอบถ่าย แล้วก็เลือกเฉพาะอริยาบทที่มันดูเหมือนจะมีอะไร…” พี่คิวพูดพลางเปิดไอแพด และเข้าไปที่กระทู้ที่พูดคุยและโพสต์รูปผมกับไอ้พายให้เราดู
“แล้วที่หนักไปกว่านั้น… ยังมีคนที่อ้างว่าเป็นแฟนคลับริว มาบอกว่าเคยเจอริวกับพาย แล้วขอเข้าไปถ่ายรูปด้วย แต่พายไม่ให้ถ่าย แถมวีนกลับมาบอกว่าอย่ามายุ่งกับแฟนฉัน แล้วก็มีอีกหลายคนเลยที่เข้ามาบอกว่าพายขี้หึงและวีนใส่แฟนคลับริว อันนี้พี่เช็คไอดีแล้วน่าจะมาจากคนๆ เดียวกันแค่เปลี่ยนชื่อมา…”
“พี่เชื่อพวกเขาไหม” เป็นไอ้พายครับที่มันเอ่ยถามออกไปเสียงสั่นๆ
ผมค่อนข้างช็อคกับเรื่องที่เกิดขึ้น โอเค…ถึงแม้ผมจะเตรียมใจไว้ตั้งแต่เริ่มคบกับไอ้พายแล้วว่าสักวันเรื่องของมันกับผมก็คงจะต้องมีคนรู้ แต่ไม่คิดว่าจะเร็ว และมาด้วยข่าวที่ไม่ดี แถมคนที่โดนโจมตีหนักคือไอ้พายอีกแล้ว ผมกลัวไอ้พายจะคิดมาก และกลับไปซึมเศร้า อาการเดิมๆ จะวนกลับมาถามหามันอีก
“พี่เชื่อในคนของพี่นะพาย เพราะพนักงาน นักร้อง ทุกๆ คนที่พี่ดูแล พี่ถือว่าเป็นคนของพี่ที่พี่จะต้องดูแล และเชื่อมั่นในตัวพวกเขา รวมถึงพายเองด้วยนะ” พี่คิวพูดเรียกรอยยิ้มอ่อนๆ ของไอ้พายได้หน่อย ผมไม่แปลกใจที่พนักงานทุกคนรักพี่คิว เพราะพี่คิวซื้อพวกเขาด้วยใจ และเราก็พร้อมที่จะให้ใจเช่นกัน
“ภาพที่พี่ให้ดูเนี่ย เราไม่ปฏิเสธ คือเราไปด้วยกันสองคนมาจริงๆ ครับ รูปนี้เพิ่งจะเมื่อวานซืนเอง แต่ริวก็ไม่รู้ว่าใครมาแอบถ่ายนะพี่…พี่คิวครับ ผมขอโทษ” ผมค่อนข้างรู้สึกผิดที่สร้างปัญหาให้พี่เขานะครับ ผมกับไอ้พายก็ค่อนข้างระวังตัวกันมาก นานๆ ทีจะออกไปไหนมาไหนด้วยกัน จะมีบ้างก็นิดๆ หน่อยๆ ไม่ได้ประเจิดประเจ้ออะไรเลย ถามว่าจริงๆ แล้ววันนั้นที่ไปซื้อของด้วยกัน เราสองคนก็ไม่ได้มีโมเม้นท์ที่จะสวีทหวานอะไรกันเลยด้วยซ้ำ แต่เหมือนคนถ่ายคอยตามดู และเลือกเอาเฉพาะจังหวะที่มันชวนคิดจริงๆ มาโพสต์
“ขอโทษพี่ทำไม เราไม่ได้ทำอะไรผิด แม้กระทั่งการที่เราสองคนคบกันก็ไม่ใช่เรื่องผิด ไม่ต้องขอโทษพี่หรอก พี่ยอมรับว่าเครียดเหมือนกัน เพราะกระทู้นี้มันเพิ่งจะโพสต์เมื่อคืน แต่หลังจากวันนี้เชื่อสิบรรดาหนังสือพิมพ์ รายการ นิตยสาร นักข่าวบันเทิงต่างๆ ต้องตามล่าเราสองคนอย่างบ้างคลั่งแน่ๆ พี่เป็นห่วงก็แต่พายนั่นแหละ เพิ่งจะเจอข่าวใหญ่มาไม่นาน มีมากวนใจเพิ่มอีกแล้ว” ผมก็เป็นห่วงมันครับ
“พี่คิวไม่ต้องห่วงพายครับ… พายมีริวอยู่ด้วยทั้งคน พายไม่กลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้วแน่นอน” ไอ้พายยิ้มให้พี่คิว ก่อนจะหันมาจับมือผมกุมไว้… หัวใจผมพองฟูเบิกบานผิดเวลามากๆ ครับ ท่ามกลางสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานขนาดนี้ แต่ผมกลับไม่รู้สึกกังวลใดๆ เลย เพียงเพราะคำพูดของไอ้พายว่ามันมีผมอยู่ด้วย… แค่นี้เอง แค่ประโยคนี้ก็ทำให้ผมเต็มตื้นชื่นใจอย่างบอกไม่ถูก จนต้องกระชับมือไอ้พายตอบไปอย่างยืนยันคำพูดของมัน
“ริวเป็นคุณหมอที่ดีนะ ไม่น่าเรียนดนตรีเลย… พายเข้มแข็งขึ้นมากจริงๆ พี่ดีใจนะ… แล้วริวเองล่ะจะเอายังไงกับเรื่องนี้ จะปิดต่อไปไหมพี่จะเตรียมแถลงข่าวปฏิเสธ แต่คงต้องให้พายออกมาแถลงข่าวด้วยทั้งคู่ จะได้มีน้ำหนัก พายโอเคไหม”
“พายโอเคฮะ”
“แต่ผมไม่โอเค…พี่คิว ผมไม่อยากปิดบังเรื่องคบกับไอ้พายอีกแล้วครับ มันอาจจะเป็นเรื่องเห็นแก่ตัว แต่… พอจะเป็นไปได้ไหมครับ ถ้าผม… อยากพูดความจริง”
ผมตัดสินใจพูดเรื่องนี้ออกไปในที่สุด… ผมคิดเรื่องนี้มาสักพักแล้วครับ ผมไม่อยากอยู่กันอย่างหลบๆ ซ่อนๆ แบบนี้อีกแล้ว ผมรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย สังคมบ้านเราไม่ได้เปิดกว้าง และใจกว้างขนาดนั้น แม้เราจะมีแฟนคลับมากมาย แต่ก็ใช่ว่าคนที่รักเราจะไม่รังเกียจพฤติกรรมรักร่วมเพศแบบนี้
ผมแค่อยากออกไปไหนต่อไหนกับมันได้โดยไม่ต้องระวังตัวแจ อยากจับมือก็จับ อยากกอดคอก็กอด ผมอยากบอกคนทั้งโลกว่ามันคือคนที่ผมรัก ผมเบื่อที่จะต้องคอยระวังสายตาตัวเอง ที่คอยมองมันอย่างหวง และห่วง ผมคิดว่าไอ้พายเองก็คงคิดเหมือนกัน แต่มันคงไม่อยากให้ผมต้องมาทิ้งทุกสิ่ง หรือผมจะโดนสังคมตัดสินว่าผมเป็นพวกผิดเพศ เหมือนมัน ผมรู้ว่ามันเองก็คงอดทน และอึดอัดพอสมควรครับ แต่แค่มันทนเพื่อผม ผมก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อมันแล้วครับ… ผมจริงจังกับรักครั้งนี้มากนะ ผมจะทำทุกวิถีทางที่จะประคับประคองความสัมพันธ์ครั้งนี้ไปให้ได้นานที่สุด
“ริวมึงไม่ต้อง…” ไอ้พายมันรีบเขย่ามือผมอย่างตกใจในสิ่งที่ผมพูดออกมา
“ริวคิดดีแล้วใช่ไหม? พอจะรู้ใช่ไหมว่าผลลัพธ์ของเรื่องนี้มันจะออกมายังไงบ้าง? ริวอาจจะต้องสูญเสียสิ่งที่มีอยู่ตอนนี้ไปหมด ทั้งชื่อเสียง เงินทอง แล้วไหนจะที่วงอีกล่ะ พี่ว่าริวควรจะถามความเห็นจากเพื่อนๆ ในวงก่อนด้วยนะ…”
“พี่ไม่ขัดขวาง ไม่รังเกียจ และไม่ห้ามปรามนะ เพียงแต่พี่อยากให้ริวคิดให้ดีๆ เพราะสิ่งที่ตัดสินใจทำไปแล้ว มันเรียกกลับคืนมาไม่ได้อีก ถ้าริวเข้มแข็งพอ ริวพร้อมที่จะเสียสละ เพื่อนๆ คนอื่นๆ ในวงไม่มีปัญหา และริวคิดว่าริวสามารถปกป้องพายได้ พี่ก็โอเค พี่พร้อมจะจัดแถลงข่าวให้ได้ทุกเมื่อ… คิดให้ดีๆ นะริว พี่ว่าพี่ให้เวลาริวคิด และเคลียร์กับเพื่อนในวงก่อนดีกว่า แต่เรื่องนี้พี่คงต้องขอเร็วหน่อย พรุ่งนี้พี่มาขอคำตอบนะริว… งั้นตอนนี้พี่จะไม่ให้ข่าวใดๆ กับนักข่าวทั้งสิ้น พี่จะบอกว่าขอตรวจสอบก่อน อ่อ!! อย่าเพิ่งออกไปข้างนอกตอนนี้นะริว นักข่าวดักอยู่เต็มไปหมดแน่ๆ ทางที่ดี ให้ไอ้เจ้าพวกในวงมันค่อยๆ หลบๆ มาหาที่นี่แล้วกันนะ เดี๋ยวพี่ให้พี่นุชจัดการนัดให้… งั้นวันนี้พี่ไปก่อนนะ ดูสิเลยมาทำให้มื้อเช้าหมดอร่อยไปเลย ทานต่อเถอะ… คุยกันดีๆ นะพี่ไปล่ะ… ไปครับคุณนุช”
ผมกับไอ้พายเดินไปส่งพี่คิวและพี่นุชหน้าประตู อย่างเงียบๆ ก่อนที่เราทั้งคู่ จะมานั่งข้างๆ กันบนโซฟาตัวยาวหน้าโทรทัศน์ ปล่อยอาหารเช้าให้เป็นหมันไป… เรานั่งเงียบๆ กว่าสิบนาทีโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา… ไอ้พายมันก็คงอยากให้ผมได้ใช้ความคิดเงียบๆ ผมเองก็เป็นห่วงความรู้สึกของมันมากที่สุด… พี่คิวบอกให้ผมคิดใหม่ให้ดีๆ ผมคิดดีแล้วครับ ไม่ใช่อารมณ์ชั่ววูบแน่ๆ ทุกอย่างผ่านการกลั่นกรองทางความคิดมาเป็นอย่างดี ให้กลับมาคิดอีกกี่ครั้ง ผมก็ยังคงยืนยันคำตอบเดิม
แต่… เรื่องที่ผมกังวลก็คือพวกเพื่อนๆ ในวงเนี่ยแหละฮะ ถ้าอยู่ดีๆ ผมจะออกมาบอกว่าผมคบไอ้พาย ผมมีแฟนเป็นผู้ชาย ถ้าแฟนคลับ สื่อมวลชน หรือประชาชนทั้งประเทศ เขายังคงรับได้กับพฤติกรรมเพศทางเลือกของผม มันก็ไม่มีปัญหา แต่ถ้าหากเขารับไม่ได้ แล้วผมต้องยุติบทบาทของนักร้องขึ้นมา วงผมจะทำยังไงครับ ความฝันของทุกคนที่เราร่วมสร้าง และร่วมแบกรับมันมาด้วยกันตั้งแต่ต้น จะต้องมาสลายไปเพราะผมคนเดียว ถ้าเป็นแบบนั้น ผมก็เลวเกินคนแล้วครับ…
“ริว… ณ ตอนนี้ ปัจจุบันนี้ กูมีความสุขที่สุดอยู่แล้ว กูโอเคที่สุดแล้ว… มึงไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้นะ แค่เรารักกันก็พอแล้วริว” ไอ้พายมันเอนหัวมาซบไหล่ผม ค่อยๆ สอดมือเข้ามาคล้องแขนและกอดผมไว้แน่น ก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงหงอยๆ จนอดที่จะหันไปสูดกลิ่นหอมจากหัวกลมๆ ที่อยู่ใกล้ๆ ไม่ได้
“กูก็มีความสุข… แต่กูอยากให้เรามีความสุขมากกว่านี้ สุดท้ายแล้วไม่ช้าก็เร็ว ก็ต้องมีคนรู้เรื่องเราอยู่ดี กูอยากออกไปเที่ยวกับมึงสองคนแบบเปิดเผยบ้าง หอมแก้มกันบ้าง กอดกันบ้าง โดนไม่ต้องแคร์สายตาใคร กูอยากให้เราใช้ชีวิตเหมือนคู่รักปกติบ้าง” ผมยกมือขึ้นโอบไหล่กระชับตัวไอ้พายเข้ามาได้ซบผมในอ้อมกอดมากขึ้น ไอ้พายก็ซุกหน้าเข้าหาอกผม แหงนหน้าขึ้นจูบปลายคางผมบ้าง ซอกคอผมบ้าง เหมือนมันกำลังจะอ้อนให้ผมเลิกล้มความคิดที่จะเปิดเผยเรื่องของเรา
“ไม่เป็นไรหรอกนะ เชื่อกูเถอะนะริว… มึงจะทิ้งอนาคตตัวเองเพื่อเรื่องนี้ไม่ได้นะ ไหนจะเพื่อนๆ มึงในวงอีกล่ะ มึงทำแบบนี้มันเหมือนเห็นแก่ตัวนะริว… อย่าทำเลยนะ เราช่วยกันปิด คอยระวังตัวเอาซะ มันไม่ยากเกินไปหรอกนะริวนะ” ไอ้พายแหงนหน้าขึ้นมอง สงสายตาอ้อนวอนอย่างน่ารักปนน่าสงสาร แม้จะกำลังเครียดอยู่ก็ตาม แต่เห็นแบบนี้ก็อดใจที่จะก้มไปจุ๊บหน้าผากมันแรงๆ ไม่ได้
“กูถามมึงอีกทีนะพาย… มึงรักกูมากไหม?” คราวนี้ผมจับไอ้พายนั่งซ้อนตัก โดยหันหน้าเข้าหาผม ไอ้พายก็ยกมือขึ้นโอบรอบคอผมเอาไว้ มันสบตาผมตอบอย่างจริงจัง แค่มันไม่ต้องเอ่ยอะไร แววตามันก็บอกรักผมจนเอ่อเต็มล้นออกมาแล้วครับ ระยะหลังสายตาได้พายเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เรามองหน้ากัน แล้วแบบนี้จะปิดใครไปได้อีกนานสักแค่ไหนกันเชียว ทั้งผมและมัน มองกันด้วยสายตาแสนรักแสนหวงขนาดนี้…
“รักสิ… รักมาก!!!” ยื่นหน้าไปให้รางวัลคนรักผมมากหนึ่งจูบ…
“งั้น… มึงเชื่อใจกูไหม มึงเชื่อไหมว่ากูจะดูแลมึงได้”
“เชื่อสิ…” ไอ้พายก็ยื่นหน้ามาจูบคืนผม ตอนนี้กลายร่างเป็นโหมดแรดน่ารัก ขี้อ้อนไปแล้วครับ
“งั้นไม่ต้องห่วงเรื่องนี้นะ… กูจัดการเอง กูตัดสินใจแล้ว เดี๋ยวกูจะคุยกับไอ้พวกในวงก่อนแล้วกัน กูจะหาทางทำให้ทุกฝ่ายสบายใจที่สุด มึงไม่ต้องกลัวนะ… ขอแค่มึงยังรักกู อยู่กับกูแบบนี้ กอดกูแบบนี้ คอยอยู่ข้างๆ กูแบบนี้ในวันที่กูอาจจะต้องอ่อนแอกว่านี้ ถ้ามึงอยู่เป็นกำลังใจให้กูและรักกู กูไม่กลัวอะไรทั้งนั้น…”
“อืม… กูรักมึงจริงๆ นะ”
แค่นี้ก็พอแล้วครับ สำหรับกำลังใจที่จะสู้ปัญหา แค่มีคนที่รักอยู่ข้างๆ พร้อมที่จะฟังและเข้าใจเรา แค่นี้ก็พอแล้วจริงๆ เพื่อมัน และเพื่อเรา ผมทำได้…
+++++++++++++++++++++++++++++++
+ ตอนนี้อิริวเป็นพระเอ๊กกกกกก พระเอกเนอะ... เป็นไงล่ะ จากพระเอกง่อยเปลี้ยเรี่ยดินตั้งแต่แรก ตอนนี้เติบใหญ่กลายเป็นพระเอกเต็มตัวแล้ว อิอิ...
+ น้องพาย ยังคงอ้อนอยู่เหมือนเดิมนะตอนนี้ ช่วงนี้พายน่ารักอะอย่างบอกไม่ถูก >////<
+ พี่คิว พระเอกตัวจริง แต่ครั้งนี้มาพร้อมกับปัญหาใหญ่ อิอิ ใครไม่เคยอ่านเรื่องนี้ ไปคุ้ยอ่านได้ที่ทู้จบแล้วนะคะ
+ ไม่ต้องเดาก็พอจะรู้ใช่ไหมคะว่าใครเป็นคนปล่อยภาพหลุด หุหุ ตอนนี้มันแอบน้ำเน่านิดหน่อยเนอะ ฮ่าๆๆ
+ ฝากน้องพายกะอีริวด้วยนะคะ พาลูกๆ มาให้อ่านกันครบสองคนแล้วค่ะ เดี๋ยวอิแม่หนีไปทำงานแดนไกลก่อนค่ะ เดี๋ยวกลับมา
+ ตอนนี้เค้ามี Facebook แล้วน้า แอดมาคุยกันได้ที่ www.facebook.com/mercy.novel
หัวข้อ: เออ...ก็คนมันแรด VS. แต่ผมดันชอบ : ตอนพิเศษ Valentine : เมียหาย! 22/02/14 P.165 (อ่าน 1509665 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก