ขออภัยเป็นอย่างสูงเลยค่ะ...
Mercy หายตัวไปนานมาก หลังจากมาลาไปหลั่นล้า กลับมาก็ดันป่วยอีก...
วันนี้ได้ฤกษ์มาต่อแล้วนะคะ...
ขอบคุณทุกๆ กำลังใจ ทุกๆ เม้นท์ที่แวะมาเยี่ยมคนป่วยนะคะ ดีใจและขอบคุณมากๆ ค่ะ
เอาเป็นว่าไปอ่านกันเลยดีกว่าเนอะ...ส่วนใครสงสัยอะไรยังไงก็ทิ้งคำถามไว้ได้นะคะ
แต่เหมือนช่วงนี้หลายคนจะอยากเปลี่ยนพระเอกฮ่าๆๆ อดทนไอ้น้องริวหน่อยนะคะ เป็นกำลังใจให้มันหน่อยนะ
เรื่องนี้ไม่ยาวมากค่ะ คู่นี้เค้ามาแรง อารมณ์แรง ทุกอย่างก็เลยมาเร็ว...
ยังไงก็ฝากทั้งคู่ไว้ด้วยนะคะ
ปล.คำผิดยังไม่ได้ตรวจเลยค่ะ พิมพ์เสร็จสดๆ ร้อนๆ แล้วก็กินยาแก้แพ้ พร้อมด้วยอาการเริ่มเบลอมาแล้วค่ะ
ยังไงถ้าเจอคำผิดพรุ่งนี้จะมาตรวจให้ค่ะ...กอดดดด ทุกคนเลยจ้า 
ปลล. ขอบคุณน้องสปูนมากมาย อุตส่าห์มาทักทาย เยี่ยมเยียน และทวงถามตลอดเวลาจ้า++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 6สามวันแล้วที่ผมไม่ได้เจอไอ้พาย…
ตั้งแต่วันแห่งความอัปยศเกิดอีกครั้ง ณ จุดเดิม ที่เดิม…ผมก็เสือกหน้าไม่อาย ดันคิดถึงมันขึ้นมา ผมว่าผมยอมรับอย่างแมนๆ เลยแล้วกันว่าผม…ชอบมัน…ผมก็เป็นคนแบบนี้แหละครับ ชอบผมก็ยอมรับว่าชอบ ผมเป็นคนเข้าใจอะไรง่ายๆ แล้วก็ซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเอง เพราะถ้าเรายังหลอกตัวเองแล้วล่ะก็ เราจะสามารถทำให้คนอื่นไว้ใจเราได้ยังไงครับ
ส่วนไอ้พายเหมือนมันพยายามจะเลี่ยงผมตลอด เพราะตารางซ้อมเดิมที่มันจะต้องมาซ้อม มันจะมีเวลาคาบเกี่ยวกับเวลาที่วงผมจะมาซ้อมดนตรีที่ห้องซ้อมข้างๆ กับมัน ปกติเราจะได้ปะทะฝีปากกันตลอด แต่คราวนี้ผมกลับไม่เจอมัน…ถามพี่ที่ดูแลตารางห้องซ้อม เค้าก็บอกว่า ไอ้พายมันขอย้ายวันซ้อมไปแล้ว ซึ่งแต่ละวัน แต่ละเวลาที่มันเลือกเนี่ย เป็นช่วงเวลาที่ไม่มีพวกผมมาซ้อมเลย ไม่มีช่วงไหนที่เราจะได้เฉียดมาเจอกันได้เลย…แต่มึงอย่านึกว่าจะหนีกูพ้นนะ ได้กูไปแล้วจะหนีเหรอวะ
“เหี้ยริว นั่งเหม่อหาเหล่ากงเหรอมึง ข้าวน่ะรีบๆ แดกได้ไหมจะได้แยกย้ายกลับไปนอนซะที” ตอนนี้ผมอยู่ที่ร้านอาหารญี่ปุ่นในห้างดังใจกลางเมืองครับ วันนี้วงผมมีมินิคอนเสิร์ตในงานอีเว้นท์เปิดตัวนาฬิกายี่ห้อวัยรุ่นแต่ราคาไม่ค่อยเหมาะกับวัยรุ่นซักเท่าไหร่ กว่าจะเล่นเสร็จ ยืนเป็นพรีเซนเตอร์ให้เหล่าบรรดากองทัพนักข่าวได้ถ่ายรูปกันเสร็จ แถมยังต้องคอยยืนเป็นกำลังใจให้ไอ้บีมมือกลองของวงที่กำลังตกเป็นข่าวกับดาราสาวรุ่นพี่สุดฮ๊อตของประเทศตอบคำถามถึงความสัมพันธ์ที่ดันมีภาพหลุดของทั้งคู่กำลังจับมือกันเดินช็อปปิ้งที่ฮ่องกง เลยโดนข่าวลือหาว่าหนีไปสวีทกันสองคน…แต่เอาจริงๆ แล้วไอ้บีมมันคบกับพี่ดาราสาวคนนั้นจริงๆ ครับแต่ไอ้ฮ่องกงเนี่ย ไม่ได้ไปกันสองคน พวกเราไปกันทั้งวง ไปถ่ายปกนิตยสารเล่มหนึ่ง แล้วไอ้ห่าบีมดันโทรไปชวนพี่เค้ามาด้วยแถมเสือกหนีไปสวีทกันสองต่อสอง หญ้าแก่ๆ แต่โคตรจะเซ็กซี่สะท้านทรวงแบบนั้นเป็นผมก็ยอมเป็นวัวอ่อนครับ
“สัตว์แจ็ค เล่นถึงโคตรเหง้ากูเลยนะมึง…งั้นเย็นนี้มึงกลับบ้านเองแล้วกันนะ กูไม่ไปส่ง กูติดธุระ” บ้านไอ้เหี้ยแจ็คกับคอนโดผมอยู่ใกล้กันเวอร์ครับ ใกล้กันแค่มีบ้านสองหลังกั้นกลางอยู่แค่นั้นเอง มันถึงไม่ยอมใช้รถ แล้วฝากชีวิตมันไว้กันผมแทน ชีวิตผมถึงมีมันคอยสิงสู่อยู่ตลอดเวลาน่าเศร้าใจไหมล่ะ
“ธุระเหี้ยอะไรครับ กลับเหอะนะๆๆๆๆ กูขี้เกียจนั่งแท็กซี่กลับ น้าๆๆๆๆๆ ที่ร๊ากกกกกกกกกก กลับบ้านเถอะน้าาาาาาาพี่ริวขาาาาา” อ้อนตีนเกินไปและ
“มึงกลับไปก่อนเลยไอ้เหี้ย…คือ กู…กูอยากแดกคริสปี้ครีม กูว่าจะต่อแถวรอซะหน่อย” จริงๆ คือไม่ได้อยากแดกหรอกฮะ แต่อยากซื้อไปให้ใครบางคนมากกว่า
“ไอ้เชรี้ยยยยยยยยยยย คนต่อแถวยาวไปถึงดาวอังคารเนี่ยนะ กูว่าบินไปซื้อที่อเมริกายังได้แดกเร็วกว่ายืนรอคิวที่นี่เลย ไม่ต้องแดกหรอกนะๆๆๆๆ กลับเหอะ กูง่วงงงงง” ไอ้นี่ก็เวอร์ตลอด ยาวไปดาวอังคารบ้านมึงเหอะ แค่ยาวไปเกือบถึงเซ็นทรัลเวิล์ดเอง ฮ่าๆ
“เหี้ยบีม กลับบ้านหรือไปหาพี่เรนนี่” ผมถามไอ้บีมที่นั่งกดบีบีแบบเอาเป็นเอาตายอยู่ครับ มึงพิมพ์เยอะซะขนาดนี้กูว่าโทรคุยกันง่ายกว่าไหม
“กลับ…เรนไปถ่ายแบบที่มิลาน” อ๋อ ห่างไกลกันขนาดนี้ ถึงได้ว่ากดบีบีกันมือหงิกเชียว
“งั้นฝากไอ้เหี้ยแจ็คกลับด้วยนะ มึงวนไปส่งมันหน่อย ถือว่าสงเคราะห์กูเหอะ” จริงๆ บ้านบีมก็ไม่ได้ไกลจากบ้านไอ้แจ็คและผมซักเท่าไหร่ อยู่ห่างกันประมาณสามสี่ไฟแดงเท่านั้นถือว่าไม่ได้อ้อมนัก เป็นทางผ่าน แต่ปกติบีมมันจะไปค้างกับพี่เรนนี่สุดเซ็กซี่แฟนสาวใหญ่ของมัน
“อือ ได้ๆ ไปๆ รีบกลับเลยไอ้แจ็คกูจะกลับไปออนฯ skype คุยกับที่รักกู เร็วๆ...กูไปแล้วนะ เจอกันๆ” ไอ้บีมก็ทำการลากไอ้เหี้ยแจ็คกลับไปแล้วด้วยความโล่งอกโล่งใจของผม...ส่วนคนอื่นๆ ในวงก็แยกย้ายกันกลับเหมือนกัน...ผมเลยค่อยๆ เดินไปต่อคิวโดนัทยอดฮิตก่อนที่จะหมด แล้วก็ก่อนที่คิวจะยาวไปถึงดาวอังคารจริงๆ
และแล้วสองชั่วโมงเต็มๆ ผมก็ได้เจ้าโดนัทหน้าตาธรรมดา แต่กลิ่นหอมยั่วใจมาหนึ่งกล่องใหญ่ การเป็นศิลปินไม่ได้ช่วยให้ผมได้คิวเร็วขึ้น แต่กลับกัน กลายเป็นผมต่อแถวไปก็ต้องเซ็นต์ชื่อไปบ้าง ยิ้มให้กับกล้องจากบีบี ไอโฟน ที่ต่างก็ยื่นมาถ่ายผมแล้วเตรียมพร้อมอัพขึ้นเฟสบุคทันที...กับอีแค่ศิลปินต่อคิวซื้อโดนัทเอง ไม่มีอะไรแปลกขนาดต้องถ่ายกันเอาจริงเอาจังขนาดนี้ก็ได้ครับสาวๆ
ผมได้โดนัทเสร็จแล้วก็มุ่งหน้าไปที่ค่ายครับ จริงๆ วันนี้คิวงานวงผมก็มีอีเว้นท์สามตัว คือเช้า กลางวันแล้วก็เย็นที่พึ่งผ่านไปเมื่อตะกี้ พอหมดแล้วก็แยกย้ายได้ ไม่ต้องเข้าไปที่ค่ายอีก เพราะไม่ใช่วันซ้อม หรือมีประชุมอะไร...แต่วันนี้ ไอ้ตัวดีมันมีซ้อมครับ หึหึ คิดว่าจะหนีกูพ้นใช่ไหม ฝันไปเถอะมึง...
แต่เอาเข้าจริงๆ ผมก็ไม่ได้ดักรอเจอไอ้แรดมันนะครับ ผมแค่วางกล่องโดนัททิ้งไว้หน้าห้องซ้อม ใช้มาร์คเกอร์เขียนทับบนฝากล่องว่า ‘ให้น้องพายคนน่ารัก’ เขียนให้มันตายใจไปก่อน มันจะได้คิดว่าเป็นของทีมงานครับ ถ้ามันรู้ตั้งแต่ยังไม่เปิดออกมาว่าเป็นของผม มีหวังมันเหยียบมิดทั้งกล่องตั้งแต่หน้าประตูแน่ๆ
ฝากล่องด้านในผมใช้ปากกาเขียนติดไว้ใต้ฝาเลยครับ....ว่า
‘วันนี้กูไปต่อแถวซื้อคริสปี้ครีมมาแดก เห็นมึงบอกว่าผู้ชายรอคิวมึงเยอะกว่าคริสปี้ครีมอีก กูก็เลยอยากรู้ว่าระหว่างโดนัทกับ ‘พาย’ อะไรมันจะอร่อยกว่ากัน...อ่อ กูเลยซื้อมาฝากมึงด้วยเผื่อมึงจะได้ปรับปรุงรสชาติตัวเองให้อร่อยกว่าโดนัท เตรียมพร้อมไว้ให้กูกิน... ส่วนมึงอย่าให้กูรู้นะว่าไปแรดไปร่านไปอ่อยผู้ชายให้มาเข้าคิวรอมึงอีก จะต้องให้กูย้ำซักกี่ร้อยรอบว่ามึงมีกูเป็นผัวคนเดียวก็พอแล้ว อย่าเสือกแรดไปหาเพิ่มอีก...กูไม่ชอบให้เมียกูมีชู้ กูไม่ชอบให้ผู้ชายคนอื่นมาโดนตัวเมียกู ยังไงซะมึงก็ต้องเป็นของกูคนเดียวเข้าใจไหม ผัวมึง มีแค่กูคนเดียวจำไว้ นอกนั้นกูจะถือว่าเป็นห่าเป็นเหี้ยที่มันมาสร้างความหฤหรรษ์ให้เมียกูเท่านั้น ที่ผ่านมากูจะคิดซะว่าให้มึงทำบุญให้หมาเกย์มันแดก ต่อไปจะแหกให้ใครอีกก็สำนึกซะหน่อยนะว่ามีผัวแล้ว อ่อ...ถึงมึงจะบอกว่ากูไม่ใช่ผัวมึง แต่กูไม่สน กูหน้าด้านมึงจะทำไม...ทำใจเตรียมไว้ได้เลยที่รัก มึงหนีกูไม่พ้นหรอก...’
From : ผัวมึง ฮ่าๆๆ...แม่งคิดแล้วก็เหมือนคนโรคจิตเนอะ ได้ทำแค่นี้ก็มีความสุขแล้ว มันก็คงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันน่าดู แค่นี้กูก็นอนหลับสบายและ แม่งคู่กูจะจีบกันด้วยถ้อยคำดีๆ หวานๆ ไม่ได้เลยใช่ไหมวะเนี่ย แต่ซื้อโดนัทกับเขียนข้อความให้แบบนี้ก็สเปเชียลจะตาย มันก็น่าจะเริ่มๆ รู้บ้างแหละนะว่าผมสนใจมัน...แต่ว่าไป เมื่อไหร่แม่งจะยอมอ่อนให้ผมบ้างก็ไม่รู้ พูดดีแม่งก็ด่า ปากหมาแม่งก็ด่า เหนื่อใจกับมันจริงๆ ให้ตาย...เอาเหอะ ช่างแม่ง...ช่วงนี้กูสนใจมันมากเกินไปโควต้าไปและ กลับบ้านซ้อมกีตาร์ดีกว่าจะได้เลิกฟุ้งซ่านกับเรื่องของมันซะที
ตริ๊ง ตริ๊ง...
หืมมม!!! กำลังเคลิ้มๆ เลย ใครแม่งส่งบีบีมาวะ...ตีสามแล้วนะโว้ย...อ้าวไอ้แรดพายมันส่งมานี่หว่า ไม่น่าเชื่อว่ามันจะรับแอดผมแล้วหึหึ...แล้วส่งไฟล์เสียงอะไรมาวะเนี่ย...
ผมกดรอโหลดอยู่ซักพักใหญ่ๆ ไฟล์ท่าทางจะเยอะอยู่เหมือนกัน ถึงได้โหลดนาน...จนผมโหลดจนคอมพลีทก็รีบกดฟังทันที ในใจก็คิดว่า มันอาจจะส่งเสียงมาด่าผมแบบชุดใหญ่แน่ๆ แต่กลับกลายเป็น...
“อ๊าาาา...พี่แม็คตรงนั้นเลียแรงๆ เลยฮะ พายเสียว อ้าาาาาาา....ดีจัง”
“พายยูโซ ฮ็อต...กินกี่ทีก็อร่อยไม่เบื่อเลย โอ้ววววววว...พอก่อนครับ พี่ไม่อยากแตกนอกรูพายนะ มาขอพี่ชิมด้านล่างหน่อย”
“อิอิ...พี่แม็คก็แตกในรูตลอดแหละ...อ๊ะ!!! ซี๊ดดดดดดด พี่แมคคคค...ลิ้นพี่แม็คทำพายเสียว อ๊ะ!! ตลอดเลย โอ๊ะ...ซีี๊ดดดดดดดดด....พี่แม็คพายขอ...อ้าาา ขออะไรที่มัน...ซี๊ดดดด มันใหญ่กว่าลิ้นและนิ้วได้แล้วนะครับ อ๊าาาาาา”
“ได้สิครับ พี่ก็ไม่ไหวแล้ว...โอ๊ะ...ฟิตและแน่นเหมือนเดิมจริงๆ เลย ซีดดดด ขมิบแกล้งพี่เหรอเดี๋ยวจะโดนทำโทษนะ”
“อิ๊...พายพร้อมโดนทำโทษ...แรงๆ อ๊ะ แล้ว...พี่แม็ค...อ้าาาาา แรงๆ โอ้ยยยยยยย พายเสียววววว โอ๊วววว”ไฟล์เสียงมีแค่นี้ แต่แค่นี้ก็เพียงพอที่ทำให้อารมณ์ผมเดือดจนขั้นสุด...เกิดมาไม่เคยรู้สึกอยากบีบคอใครให้แหลกคามือเท่าตอนนี้มาก่อนเลยให้ตายเถอะ
ตริ๊ง...
เสียงข้อความในบีบีเข้ามาอีกครั้ง แต่คราวนี้มันมาแค่ตัวหนังสือ...
“แบบนี้เขาถึงเรียกว่ามีน้ำยา เข้าใจไหม...ไอ้อ่อน”
พอๆๆๆ พอกันที ผมทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ไอ้เหี้ยเอ๊ยยยย มึงมาให้ไอ้เหี้ยแม็คนายแบบคู่ขาเก่ามึงเอาอีกแล้ว มึงเลือกที่จะยั่วกูด้วยวิธีนี้ใช่ไหม...ได้มึงอยากแรดเองนะพาย...
ผมรีบเก็บเสื้อผ้าสองสามชุดใส่เป้ หยิบกระเป๋าสตางค์และกุญแจรถ ก่อนที่จะเปิดประตูไปหาไอ้คนที่มันส่งไฟล์เสียง บทรักเร่าร้อนมาให้ผม มันน่าจะยังอยู่ที่ห้องไอ้แม็คนายแบบลูกครึ่งที่ห้องอยู่เยื้อๆ กับห้องผม
ปั้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ผมทุบประตูแบบไม่ยั้ง ถ้ามึงไม่เปิด ก็เอาให้แม่งตื่นกันทั้งชั้นนี่แหละ...
ปั้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สักพักก็ได้ยินเสียงสบถอย่างคนหัวเสียงดังเข้ามาใกล้ๆ ประตู ก่อนที่ประตูหน้าห้องไอ้แม็คจะถูกเปิดกระชากออกด้วยเจ้าของห้องที่ท่าทางหัวเสียอย่างหนัก...
“มาหาใคร” ภาษาไทยสำเนียงฝรั่ง ถามออกมาด้วยน้ำเสียงกระชากๆ กับใบหน้าที่ดูก็รู้ว่าไม่พอใจสุดๆ
“กูมาหาเมียกู...พาย พาย พาย มึงอยู่ในห้องนี้ใช่ไหม มึงออกมาหากูเลยนะ” ผมตะโกนเข้าไปในห้องไอ้นายแบบ ที่ตอนนี้หน้ามันยับยู่ย่นจนไม่เหลือเค้าความหล่อ
“เมียมึงแล้วมาอยู่อะไรที่ห้องกู ถ้าอยู่ห้องกูก็ต้องเป็นเมียกูสิ”
“ถ้ามึงยังกวนตีนไม่ปล่อยให้กูเข้าไปลากเมียกูออกมา กูจะโทรไปบอกพี่ปลาเจ้าของโมเดลลิ่งมึงว่ามึงจะดังทางลัด เอาพายมากกที่ห้อง” เผอิญพี่ปลาเจ้าของโมเดลลิ่งแกเป็นรุ่นน้องแม่ผมที่มหาวิทยาลัยครับ พี่เขาอยู่คณะนิเทศ แต่เคยชวนสาวแพทย์อย่างแม่ผมไปเล่นละครเวทีเลยสนิทกันครับ พี่ปลาแกไปทานข้าวกับแม่บ่อยก็เลยสนิทกัน พี่ปลาเคยบอกว่าโมเดลลิ่งของเขาจะอยู่กันแบบครอบครัว แต่ก็มีกฏบังคับว่า ห้ามทำให้ตัวเองดังด้วยข่าวฉาว ไม่อย่างนั้นตัดหางปล่อยวัดสถานเดียว แล้วพี่แกก็พูดจริงทำจริงซะด้วย
“เออ...Shit...มึงเข้าไปเองแล้วกัน แล้วก็รีบๆ ไปซะ” ไอ้แม็คเปิดประตูออกกว้างให้ผมเดินเข้า ก่อนที่มันเองก็จะผลุบหายเข้าห้องน้ำไป
ผมเดินเข้าไปในห้องนอน ก็เห็นไอ้ตัวแสบนอนหลับพริ้มอย่างมีความสุข...ผ้าห่มที่คลุมบั้นท้ายเปลือยเปล่าวอย่างหมิ่นเหม่ เห็นแบบนี้ ความหึงหวงแล่นลิ่วขึ้นมาจับใจ ผมหันไปมองซ้ายขวา เห็นเนคไทค์ของเจ้าของห้องพาดอยู่บนเก้าอี้สองเส้น ผมเลยจัดการค่อยๆ มัดขาไอ้พายให้แน่น แล้วก็รีบไปมัดมือมัน ก่อนที่มันจะตื่น โชคไม่ดีของผมนิดหน่อยที่มันดันตื่นขึ้นมาระหว่างที่ผมกำลังมัดมือมัน
“โอ๊ยยยยยย ไอ้เหี้ยริว ปล่อยกู ไอ้สัตว์ เป็นเหี้ยอะไรขึ้นมาอีก ปล่อย กูบอกให้ปล่อยยยย” มันพยายามดิ้น แต่คราวนี้ผมไม่สนใจ แล้วครับว่ามันจะเจ็บหรือไม่เจ็บ จนในที่สุดผมก็ปล้ำสู้มัดมือมันสำเร็จ
“เป็นเหี้ยอะไรเนี่ย มึงมากกว่านะพาย มึงเป็นเหี้ยอะไรอีกถึงได้ทำแบบนี้กับกู กูบอกมึงแล้วว่ากูหวง ทุกอย่างกูเขียนไปแล้วบนกล่องโดนัทนั่น มึงเลือกที่จะขัดคำสั่งกูเองนะ มึงบังคับให้กูต้องทำแบบนี้นะพาย”
“มึงอย่ามาทำเป็นพูดดี มึงมันก็เก่งแต่ใช้กำลัง เอาเข้าจริงก็ทำอะไรไม่ได้ ไอ้....อุ๊ปส์ อือ อือ อือออออ” ไอ้เสียงอู้อี้ตอนท้ายน่ะเป็นเสียงไอ้พายที่โดนผมเอาผ้าเช็ดหน้ามามัดปากครับ ถือว่ามิชชั่นครั้งนี้มีวี่แววว่าจะคอมพลีทนะฮะ...
ผมคุ้ยหาเสื้อยืดของมันขึ้นมาจับยัดใส่ทั้งๆ ที่มือมันยังมัดติดกันอย่างนั้น เอาเถอะคลุมๆ ไปก่อน...ส่วนด้านล่างผมก็จัดการเอาผ้าขนหนูผืนใหญ่ห่อมันเอาไว้ เสร็จแล้วก็รวบเสื้อผ้าข้าวของของมันใส่ในเป้ผม แล้วก็จัดการแบกมันขึ้นบ่า แต่ก็ไม่ลืมที่จะเอาผ้าขนหนูอีกผืนมาคลุมหัวมันเอาไว้ กันคนมาเห็น ส่วนผมก็ใส่หมวกแก๊ปบังๆ หน้าหน่อย แล้วก็จัดการแบกมันไปจนถึงรถของผม จัดแจงปรับเบาะให้มันนอนราบสบายๆ ดีนะที่รถผมมีทั้งหมอนและผ้าห่ม ผมเลยจัดการห่มผ้าห่มให้มันจนมิดตัว เพราะถ้าเจอด่านยังอ้างได้ว่า ไปทัวร์คอนเสิร์ตด้วยกันมา แล้วพายเป็นไข้นอนหลับ
เสร็จแล้วผมกับมันก็พากันมุ่งหน้าสู่ประจวบคีรีขันธ์ บ้านเกิดของผม...ตลอดทางไอ้พายก็ได้แต่นอนมองผมตาเขียวปัดจนมันเหนื่อยและหลับไป เพราะมันเองจะดิ้น จะหนีก็ทำไม่ได้ หึหึ ถึงจะรู้ว่ามันคงจะอึดอัดตัวไม่น้อย แต่ทำไงได้ล่ะ พิษสงมึงเยอะเกินนะพาย กูจะไว้ชะล่าใจเป็นครั้งที่สามไม่ได้แล้ว...
เวลาเกือบๆ ห้าชั่วโมง ผมก็เข้าเขตอำเภอบ้านกรูด ขับต่อไปอีกไม่ไกล ก็ถึงรีสอร์ตธาราวารี รีสอร์ตแห่งนี้เป็นกิจการของครอบครัวผมเองครับ พ่อได้รับแบ่งมรดกมาเป็นที่ดินในอำเภอบ้านกรูด หลังจากแต่งงานกับแม่แล้วทั้งคู่ก็ช่วยกันสร้างเนื้อสร้างตัว สร้างรีสอร์ตแห่งนี้ขึ้นมา ถึงแม้มันจะไม่หรูหรา แต่ก็ใหญ่โตพอสมควร มีห้องแบบวิลล่าถึง 60 ห้อง มีสระว่ายน้ำใหญ่สองสระ และสระบัวขนาดใหญ่ที่หนึ่งสระไว้สำหรับแขกมาพายเรือเล่นชมดอกบัว ด้านหลังของรีสอร์ตแม่ทำแปลงผักปลอดสารพิษ ผักทุกชนิดที่นำมาทำอาหารก็มาจากแปลงผักปลอดสารของรีสอร์ต ลูกค้าจึงมั่นใจถึงความสดสะอาดได้แน่นอน
แปดโมงครึ่งผมก็ถึงที่หมาย ผมขับรถเลยรีสอร์ตไปหน่อยก็จะเป็นบ้านขนาดกลางสองชั้น หน้าบ้านเป็นสนามหญ้าเขียว พร้อมทั้งสวนดอกไม้นานาชนิดของคุณนายแม่ของผม เวลาแปดโมงครึ่งถือว่าสายแล้วสำหรับแม่และพ่อที่ต้องตื่นขึ้นมาดูแลความเรียบร้อยของรีสอร์ตตั้งแต่หกโมงเช้า ก่อนที่เจ็ดโมงจะต้องจัดการกับหนูเพลิน หลานสาวตัวน้อยวัยกำลังคุยของผมให้ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปโรงเรียน น้องเพลินเป็นลูกสาวของพี่ชายผมเองครับ พี่ชายกับพี่สะใภ้ผมพึ่งเสียไปเมื่อสามปีที่แล้วที่ประเทศอังกฤษ จากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทิ้งลูกสาวตัวน้อยวัยสองขวบเอาไว้ให้ปู่กับย่าแล้วก็อาอย่างผมดูต่างหน้า
ช่วงเวลานั้น เป็นช่วงเวลาที่ทรมานที่สุดของครอบครัวเราก็ว่าได้ครับ แม่ซึมเศร้า ข้าวปลาไม่ยอมกิน พ่อเองที่ดูเข้มแข็งที่สุดก็ต้องแบกรับภาระหลายๆ ทำทั้งในส่วนของพ่อและของแม่ด้วย ผมเองก็แทบจะดร็อปเรียนเพื่อจะออกมาช่วยพ่อ เพราะผมก็ไม่มีแรงไม่มีกระจิตกระใจซ้อมดนตรี ยังดีที่ผมได้เพื่อนๆ แล้วก็ได้ไอ้แจ็คคอยช่วยเรื่องเรียน คอยประคับประคองผมมาได้ตลอดรอดฝั่ง แล้วตัวช่วยตัวสำคัญอีกอย่างหนึ่งก็คือน้องเพลง...ความน่ารักสดใสของน้องเพลินช่วยเยียวยา และฟื้นฟูสภาพจิตใจของคนในบ้านให้ดีขึ้นทีละนิดๆ จนในที่สุดน้องเพลินก็ช่วยรักษาครอบครัวของเราให้กลับมามีแรงลุกขึ้นสู้กับโลกได้อีกครั้ง
“แม่!!!!! สวัสดีครับ คิดถึงแม่ที่สุดเลย” ตอนผมขับผ่านด้านหน้ามุขของบ้านเพื่อจะเอารถไปเก็บในโรงรถ ผมก็เห็นแม่ออกมายืนมองอยู่แล้ว แม่ผมหูไวครับ ได้ยินเสียงรถก็ต้องรีบเดินออกมาดูทันที
“ปากหวานตลอดแหละเราน่ะ คิดถึงไม่เห็นจะกลับมาบ่อยๆ เลย แล้วนี่ไปไงมาไงเนี่ยลูก หรือว่ามาทัวร์คอนเสิร์ตที่จังหวัดนี้ แล้วพวกแจ็คไม่มาเหรอลูก...อ้าว เอ๊ะ แล้วนั่นใครน่ะ นอนคู้อยู่ในรถ” แม่ผมนอกจากหูไวแล้วยังตาไวอีกนะครับ ผมเลยหันไปเปิดประตูรถแล้วจัดการช้อนไอ้ตัวดีที่หลับไม่รู้เรื่องขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขน ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองไหม ผมว่าตัวมันอุ่นๆ รุมๆ พิกล ไม่ได้การแล้วต้องรีบไปเช็ดตัว แล้วหาเสื้อผ้าอุ่นๆ ให้มันใส่
“ตายแล้วลูกชายฉัน ไปฉุดลูกสาวใครเขามา แต่เอ๊ะ นี่มัน ตายยยยแล้ววววววไอ้เจ้าริว นี่มันน้องพายนักร้องในค่ายเราไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมมาสภาพนี้ล่ะลูกน้องพายเป็นอะไรมารึเปล่า เกิดอะไรขึ้นริว” แม่ผมร้องลั่นโวยวายใหญ่เลยครับ ขานี้เขาเป็นขาประจำขี้โวยวายครับ
“ไม่มีอะไรหรอกฮะแม่ แค่ริวจะพาลูกสะใภ้มาไหว้แม่น่ะ...เดี๋ยวริวพาพายขึ้นไปพักก่อนนะแม่ เหมือนเขาจะมีไข้หน่อยๆ เอาไว้เสร็จแล้ว เราค่อยคุยกันนะแม่...รักแม่นะ” ผมเลือกที่จะบอกความจริงกับแม่ แต่ก็ยังไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติมนัก แต่ยังไงผมก็เลือกที่จะเล่าให้ฟังทั้งหมดอยู่แล้ว แต่ขอเวลาให้ผมไปจัดการคนในอ้อมแขนตอนนี้ก่อน...ผมพูดเสร็จ ก็ชะโงกหน้าไปบอกรักและหอมแก้มแม่อีกที ก่อนจะพาไอ้ตัวดีขึ้นห้องไป
ผมเชื่อว่าแม่กับพ่อจะเข้าใจ...
ตอนนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมกับพายจะเป็นยังไงต่อไป แต่ผมก็ได้ข้อสรุปกับตัวเองแล้วว่า...
ผมปล่อยมันไปไม่ได้จริงๆ....
หัวข้อ: เออ...ก็คนมันแรด VS. แต่ผมดันชอบ : ตอนพิเศษ Valentine : เมียหาย! 22/02/14 P.165 (อ่าน 1509675 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก