มาแล้วจ้า...
มาดึกตลอดเลยช่วงนี้...
พึ่งจะปั่นงานเสร็จแล้วก็มาปั่นให้สดๆ ร้อนๆ เลยค่ะ
ขอบคุณทุกๆ เม้นท์ ทุกๆ คนมากเลยนะคะ ตอนแรก Mercy ก็กะจะแว๊บนอนแล้วล่ะ กะจะยกยอดไปพรุ่งนี้ดึกๆ
แต่ว่ารู้สึกว่ามันเป็นภาระกิจนางงาม ทุกคนกำลังรอคอยเราอยู่ ฮ่าๆๆๆ
เห็นเม้นท์ของเพื่อนๆ แล้วก็มีกำลังใจนะคะ เลยฮึดสู้มาต่อให้จ้า
เอาเป็นว่าไปอ่านกันเลยนะคะ
ปล.เหมือนเดิมค่ะ ไม่ได้ตรวจทานอย่างแรง ถ้าเจอคำผิด หรือประโยคที่ดูงุนงง จะมาแก้ให้ทีหลังนะคะ หรือทิ้งคำถามไว้ได้ค่ะ
ปลล. อากาศเปลี่ยน รักษาสุขภาพด้วยจ้า
ปลลล. น้องสปูนที่รัก คุณพี่มาเลทอีกแล้วค่ะ
กอดทุกคนแก้หนาวค่ะ
+++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 8 “เป็นไงบ้างฮะแม่ ไอ้ตัวดีของแม่หมดฤทธิ์ไปแล้วหรือไง เห็นอ้อนคุณแม่อย่างงั้น คุณแม่อย่างงี้” หลังจากที่แม่ผมอุทิศตักให้มันนอนหนุนนิ่มๆ จนข้าวต้มหมดถ้วย แม่ก็เกิดอยากอยากมีลูกชายอีกคนขึ้นมาซะงั้น ก็เลยบอกให้มันเลิกเรียกป้า แล้วเปลี่ยนมาเรียกแม่แทน ซึ่งมันก็ไม่มีการคัดค้านแต่อย่างใด เรียกคุณแม่ครับ คุณแม่ฮะได้อย่างสะดวกปาก
“หลับไปแล้วล่ะ...เฮ้ออออ ตัวเล็กนิดเดียว แต่เหมือนแบกอะไรในใจไว้มากมาย ปากยิ้มแต่ตาเศร๊า เศร้า...เราน่ะได้เค้ามาแล้วก็ต้องดูแลเค้าให้ดีๆ นะ คำพูดคำจาแต่ละคำเหลือเกินจริงๆ อยากให้เค้าใจอ่อน พูดดีด้วย แต่ดูที่เราพูดกับเค้าซิ๊ ถ้าแม่เป็นน้องพายนะ แม่จะเอาไม้หน้าสามฟาดปากเราให้พูดไม่ได้เลย ปากดีจริงๆ พ่อคุณ” ก็แหมมมมม ทีมันด่าผมไฟแลบล่ะแม่ก็ เป็นใครๆ จะทนไหวอะ มันชอบทำตัวหน้าแกล้งอะ
“เค้าเรียกรักดอกจึงหยอกเล่นไงแม่ก็...” ก็เอ็นดูมัน อยากให้เลือดลมมันสูบฉีด ก็เลยหาเรื่องให้มันเต้นแร้งเต้นกาด่าผม เอาจริงๆ ผมก็เหมือนโรคจิตนะ เวลาได้ด่ากับมันแล้วรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ฟินเลยกู ฮ่าๆๆ
“หยอกบ้านเราน่ะสิ ต่อไปห้ามด่าน้องพายแรงๆ อีกนะริว รักเค้าชอบเค้า ก็พูดจากับเค้าดีๆ ไม่ต้องถึงกับสุภาพเรียบร้อย แต่ก็ไม่ต้องด่าทอแบบนี้อีกนะ” แม่ก็บอกลูกสะใภ้แม่เหอะ ให้มันหยุดปากบ้างเหมือนกัน พอมันด่ามา ไอ้เราก็อดด่าตอบไม่ได้อะ
“ฮะ...ริวจะพยายาม” ไม่กล้าเถียงครับ ต้องก้มหน้ารับปากกันไป เพราะแม่ผมเนี่ย ลองได้โปรดใครแล้วล่ะก็ ห้ามใครมาแตะคนของข้าเด็ดขาด ว่าไม่ได้เลยเชียว ไอ้เรามันหัวเน่าซะแล้วล่ะ
“ริว...แล้วน้องพายเค้าอยู่กับใครน่ะ พอรู้ไหม”
“รู้สึกว่าจะอยู่คนเดียวนะแม่...เหมือนแม่เค้าแต่งงานใหม่กับชาวอังกฤษ หรือฝรั่งเศสอะไรเทือกๆ นั้นแหละ แล้วก็พาไอ้พายไปด้วย แต่ไม่รู้อะไรยังไงนะแม่ เห็นเซย์เคยบอกว่าพายย้ายไปเรียนที่ออสเตรเลีย แล้วถึงได้มาเรียนที่ไทยเพราะมีญาติฝ่ายแม่อยู่ที่นี่...เห็นเค้าว่าญาติแม่มันไฮโซนะ...ส่วนพ่อมันนี่ริวก็ไม่รู้อะ ไม่เห็นเคยมีใครพูดถึงนะ ประวัติมันลึกลับ ไม่ค่อยมีใครรู้อะไรเกี่ยวกับตัวมันมากหรอก เพื่อนสนิทในวงการก็เห็นจะมีเซย์คนเดียว นอกนั้นถ้าไม่ใช่คู่นอนคู่ขามันก็เป็นพวกรู้จักกันผิวเผิน มันไม่ค่อยจะแคร์ใคร หรืออยากจะสนใจใครหรอก...แต่คนที่รู้เรื่องราวมันดีที่สุดน่าจะเป็นพี่คิวนะแม่ พี่คิวเจ้านายริว เจ้าของค่ายอะ เค้าคงต้องสืบเสาะสัมภาษณ์กันมาเป็นอย่างดีแล้วล่ะ”
ผมก็รู้เรื่องมันเท่านี้แหละฮะ รู้เท่าๆ กับคนอื่น รู้เฉพาะในสิ่งที่มันอยากให้คนอื่นรู้เท่านั้น นอกจากนี้ไม่มีใครรู้อะไรมากนัก
“อืม...แม่ว่านะ น้องพายต้องผ่านเหตุการณ์อะไรที่ค่อนข้างเลวร้ายและไม่น่าจดจำมาแน่นอน เพราะพายดูไว้ใจคนยาก ปิดกั้นตัวเอง ดูเป็นเด็กแข็งๆ แต่ก็มีแววตาตื่นกลัว และดูเศร้า...แต่จริงๆ แล้วก็แอบโหยหาความรัก ความอ่อนโยน ความเข้าใจ โหยหาอ้อมกอด โหยหาสัมผัสที่ปลอดภัย แม่ว่าหัวใจของน้องพายเป็นแผลนะริว แต่แม่ไม่รู้ว่าแผลมันลึก และกว้าง หรือสาหัสแค่ไหน...ขออย่างเดียว อย่าให้แผลมันถึงขั้นเน่าเสียเกินเยียวยาเลยเถอะ”
ผมเคยบอกรึยังครับ ว่าแม่ผมน่ะเป็นจิตแพทย์เด็กและวัยรุ่น ก่อนที่แม่จะแต่งงานกับพ่อ แม่ทำงานเป็นจิตแพทย์เด็กประจำโรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ แต่หลังจากแต่งงานแล้ว แม่ก็ยอมทิ้งงานที่แม่รักที่กรุงเทพฯ มาช่วยพ่อสร้างเนื้อสร้างตัว สร้างรีสอร์ตนี้ขึ้นมา แต่ความรู้ของแม่ก็ไม่เสียเปล่านะครับ พอรีสอร์ตอยู่ตัว แม่ผมก็ไปซื้อที่เล็กๆ ใกล้ๆ สถานีรถไฟบ้านกรูด ซึ่งไม่ไกลจากรีสอร์ตมากนัก เปิดคลีนิกเล็กๆ ไว้รักษาคนเจ็บไข้ และเน้นเป็นคลีนิกสำหรับเด็ก กุมารเวช แต่ตอนนี้ไม่ได้ทำแล้วครับ ตั้งแต่เราต้องเลี้ยงน้องเพลินกันเอง แม่ก็ขายกิจการไปให้คุณหมออีกท่านหนึ่งแทน แต่แม่ก็ยังคงมีแวะเวียนไปช่วยรักษาบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็จะต้องช่วยพ่อดูแลรีสอร์ตและดูแลน้องเพลินครับ
“แม่...ริวฝากแม่ได้ไหม แม่ช่วยพายมันหน่อยนะ ริวก็ไม่รู้หรอกว่ามันเองมีเรื่องอะไรนักหนา ถึงต้องทำตัวแบบนี้ ริวไม่ชอบ แล้วริวก็ไม่อยากให้มันอยู่กับใครนะแม่ ริวหวงของริวอะแม่เข้าใจริวใช่ปะ ริวไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ริวรู้สึกกับมันไปถึงไหนแล้ว แต่ตอนนี้ คนนี้ ริวปล่อยไปไม่ได้จริงๆ นะแม่...ตั้งแต่มีมันเข้ามาในชีวิตริว ริวก็ค่อยๆ เริ่มหันเหความสนใจจากเซย์มาเป็นมันแทน ถึงจะหันมาสนใจในแง่กัดกันก็เหอะ แต่มันเรียกร้องความสนใจริวได้จริงๆ มันก้าวเข้ามาค่อยๆ เบียดพื้นที่ของเซย์ จนตอนนี้ริวไม่ค่อยทรมานเวลาคิดถึงเซย์ หรือเห็นเซย์กับแฟนเค้าแล้วล่ะแม่...คือมันก็มีบ้างนะ ที่รู้สึกแปร๊บๆ แต่ก็ไม่ได้จะเป็นจะตายเหมือนแรกๆ แล้ว”
“ริว แม่เคยบอกริว ริวยังจำได้ใช่ไหมลูก...แม่ไม่เคยว่าริวถ้าริวจะทำอะไร แล้วไม่เดือดร้อนใคร ริวจะเป็นอะไรแม่ไม่ว่า เพราะสำหรับแม่ ริวก็คือริว คือลูกชายที่แม่รักเสมอ ริวไม่ได้แปรสภาพตามสรรพนามที่โลกนี้เค้าใช้เรียกกัน ไม่ว่าจะเป็นเกย์ เป็นเก้ง เป็นอะไรก็ตาม...คนเรานะลูกถ้าเข้าใจตัวเอง ไม่หลอกตัวเอง และเป็นตัวของตัวเองน่ะ ดีที่สุดแล้ว และถ้าริวเลือกแล้วว่าจะเดินเส้นทางนี้...ริวต้องอดทนให้มากๆ นะลูก ไม่ใช่ทุกคนเค้าจะเข้าใจริว และยอมรับริวได้เหมือนอย่างที่พ่อแม่ยอมรับนะริว ลูกต้องเข้มแข็งอนาคตของลูกเอง เพื่อตัวของลูกเอง และเพื่อคนที่ลูกรักนะ น้องพายดูเก่ง ดูเข้มแข็งก็จริง แต่เปล่าเลย เค้าเปราะบางมากนะ หากริวแตะเค้าไม่ดี มันก็อาจจะแตกละเอียดได้ง่ายๆ เลยนะ แม่ถึงให้ริวเพลาๆ คำพูดคำจาลงบ้าง เข้าใจใช่ไหม”
“ครับแม่...ริวรู้ว่ามันยาก แต่ริวจะต้องทำให้ได้ ริวอยากเข้มแข็ง และริวก็อยากเป็นฮีโร่สำหรับมันนะแม่ ริวอยากเป็นที่พึ่งพาได้ยามมันเจ็บปวด ริวอยากเป็นคนแรกที่มันคิดถึง ริวอยากให้มันพูดจาดีๆ กับริวบ้าง อยากให้มันอ้อนริวบ้างเหมือนที่มันอ้อนแม่ ริวอยากให้มันไว้ใจริว อยากให้มันหยุดที่ริวนะแม่ เฮ้อออออ แต่หนทางมันยากจังเลยอะ มีทางลัดไหมแม่”
“หึหึ แม่ว่าความรู้สึกริวตอนนี้ที่มีต่อพายน่ะ มันก็เฉียดใกล้ความรักเข้าไปทุกทีแล้วนะ หาให้เจอนะริว หาให้เจอว่าเรารู้สึกยังไงกันแน่ตอนนี้ ส่วนทางลัดน่ะ ความรักไม่มีทางลัดหรอกริว เราต้องเล่นตามเกม ต้องเดินตามทางที่หัวใจกำหนดไว้ ยากหน่อย เหนื่อยหน่อย แต่ผลที่ได้มันก็สวยงามและคุ้มค่านะลูก...ต่อนี้ไป คือชีวิตจริงแล้วล่ะ ชีวิตจริงที่ริวจะต้องเรียนรู้ และโตไปกับมัน สู้ๆ นะลูกนะ อย่าลืมว่าพ่อกับแม่ยังอยู่ตรงนี้ อยู่ที่เดิม ยืนคอย และเฝ้ามองเราอยู่ ไม่ต้องกลัว แต่กล้าหาญเข้าไว้นะลูก...แม่รักลูกนะ”
“ขอบคุณฮะแม่...ริวก็รักแม่เหมือนกัน รักพ่อด้วย รักน้องเพลินด้วย” ผมเข้าไปกอดผู้หญิงตรงหน้า ผู้หญิงที่ผมรักที่สุดในชีิวิต ผู้หญิงที่เข้าใจผมดีที่สุดในโลก และผู้หญิงที่พร้อมจะซัพพอร์ทผมเสมอ หากผมล้ม ร้องไห้ เจ็บปวด หรือพลาดพลั้ง ผมจะทำให้ผู้หญิงคนนี้มีรอยยิ้มอยู่เสมอครับ ผมสัญญา
“ตายแล้ว...จะบ่ายสามแล้วเหรอเนี่ย...เดี๋ยวแม่ไปแกงบวชฟักทองให้ยัยเพลินก่อนนะลูก เดี๋ยวหลานกลับมาแล้วไม่มีขนมอร่อยๆ กิน แล้วจะมางอนคุณย่าเอา...เราก็ขึ้นไปนั่งเฝ้าน้องพายหน่อยไปลูก เผื่อน้องจะหิวน้ำหิวท่า...แต่ห้ามชวนกันทะเลาะเด็ดขาดนะ”
“คร๊าบบบบบบบบบบ แหม ห่วงลูกสะใภ้จริงวุ้ย ลูกชายเลยหัวเน่าเลยเนี่ย...โอ๊ย!!!! แม่ชอบทำร้ายร่างกายริวนะเนี่ย หยิกซะเนื้อเขียวเลย” ผมเวอร์ไปงั้นแหละ แม่หยิกเจ็บก็จริง แต่เจ็บนิดๆ เหมือนมดกัดนิดเดียว ฮ่าๆๆ ร้องโวยไปงั้นแหละครับ
“ไปเลยๆ เจ้าหมาหัวเน่า ไปเฝ้าน้องพายไป แล้วเดี๋ยวถ้าน้องเพลินกลับมาถึงแล้ว แม่จะให้คนไปตามลงมาหาหลานนะ” ผมพยักหน้ารับคำแม่ ก่อนจะเดินขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเองที่ตอนนี้มีพ่อนักร้องสุดฮอต นอนตัวซีดหน้าเซียวอยู่บนเตียงของผม
“เฮ้อออ...วันๆ มันกินอะไรบ้างไหมวะเนี่ย ตัวมันแคระซะขนาดนี้ กินแต่ผู้ชายล่ะสิถ้า” อ้าวเวร กูว่าจะไม่กระแนะกระแหนมันแล้วเชียว ดีนะที่มันยังหลับอยู่ ไม่งั้นเกิดศึกกันขึ้นมาอีกรอบ คราวนี้ผมโดนหน้าสามจากแม่ฟาดปากจริงๆ แน่
ผมลากอาร์มแชร์เดี่ยวตัวเดียวในห้องให้มาชิดกับเตียง แล้วก็นั่งเฝ้าคนไข้ที่หลับใหลเพราะฤทธิ์ยา โอกาสมีไม่มากนักนะครับที่จะได้นอนมองหน้ามันในระยะประชิดขนาดนี้ ผมไล่มองใบหน้าเซียวซีดที่แต่ก่อนสองข้างแก้มมักจะต้องมีสีฝาดระเรื่ออยู่ตลอดเวลา แก้มมันใสจนเห็นไรขนอ่อนๆ กับเส้นเลือดจางๆ ขนาดซีดๆ ไร้สีสันแบบนี้ ยังน่าสัมผัส จนผมอดใจไม่ไหว ชะโงกหน้าเข้าไปสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ ข้างๆ แก้มนวล...
เฮ้อออ นี่ขนาดไม่สบายนะเนี่ย แก้มแม่งยังหอม นุ่มนิ่มอยู่เลย แม่ง อยากฟัดหวะ...ละจากแก้มหอมๆ ของมัน ผมก็ต้องมาเจอกับริมฝีปากบางที่ปกติจะเป็นสีแดงสดอิ่มเอิบอยู่ตลอดเวลา แต่ตอนนี้มันเหมือนมีฝ้าขาวๆ มาเคลืบอยู่จนแห้ง แตก และซีดมากจนจะกลืนไปกับผิวรอบๆ บริเวณปากไปแล้ว ผมค่อยๆ ใช้นิ้วโป้งไล้รอบๆ กลีบปากของมัน...อืมม แห้งจริงๆ ด้วย แต่ลิปมัน ลิปบาล์มอะไรผมก็ไม่มี งั้น...ลองประทับปากของผมลงไปบนปากมันดูดีกว่า เผื่อความชุ่มชื้นบนปากผมจะช่วยให้ปากมันหายแห้ง เลิกแตกได้ซะที...อืมมมม...ขนาดปากซีดๆ ขนาดนี้ ยังมีรสหวานละมุนอย่างบอกไม่ถูก เลยทำให้ผมต้องแช่ค้างปากของตัวเอง ให้อยู่ติดกับปากของมันไว้อีกซักหน่อย...จนกระทั้งผมต้องสะดุ้งสุดตัว...
“อาริวววววววววววววววว น้องเพลินกลับมาแล้วค่าาาาาาาาา” เจ้าหลานสาวตัวแสบของผมเองครับ เสียงดังเล่นเอาตกใจสะดุ้งเฮือกเลยครับ นี่ดีนะที่เสียงมาก่อนตัว ไม่งั้นยัยน้องเพลินวัยกำลังซัก ต้องเกิดสงสัยแน่ๆ ว่าผมก้มลงไปทำอะไรกับปากของพ่อนักร้องดัง
“ชู่!!!! เบาๆ ค่ะลูกน้องเพลิน เพื่อนอาริวไม่สบายนอนหลับอยู่” น้องเพลินเบิกตากว้างอย่างน่ารักเมื่อมองเห็นคนที่นอนสลบอยู่บนเตียงจริงๆ ก็คงสำนึกได้ว่าตัวเองเสียงดัง เลยยกมือขึ้นปิดปากตัวเองอย่างอัตโนมัติ และค่อยๆ เดินย่องๆ เข้ามาหาผมที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม พอเดินเข้ามาถึงตัวผม ยัยหลานสาวตัวน้อยก็ค่อยๆ กวักมือ ส่งซิกทำท่าทำทางให้ผมก้มลงไปหาใกล้ๆ ก่อนที่ตัวเองจะค่อยๆ เอื้อมมือป้อมๆ น้อยๆ สั้นๆ กอดรอบคอของผมไว้ แล้วก็ระดมหอมแก้มผมไม่มีการบันยะบันยัง ซ้ายขวาๆ สลับกันไปจนกว่าจะพอใจคุณเธอ แก้มผมก็แทบช้ำ
“น้องเพลินคิดถึงอาริวม๊ากมากค่ะ...เอ๋!!! นี่มัน นี่มัน พี่พายนี่นา พี่พายยยยย พี่พาย ตัวเป็นๆ จริงๆ ด้วย” อ้าว ผมหมดความหมายเลย พอหันไปเห็นนักร้องในดวงใจเท่านั้นล่ะ อาสุดที่รักก็หัวเน่าอีกครั้ง....
“เบาๆ ค่ะน้องเพลิน พี่พายของน้องเพลินไม่สบายอยู่นะลูก ให้พี่พายนอนพักก่อนนะ” ตอนนี้ทิ้งผมเป็นที่เรียบร้อยโรงเรียนเพลินไปแล้วครับ บอกให้เบาๆ ก็ไม่ฟังแล้วล่ะฮะ วิ่งดุ๊กๆๆ รอบเตียงไปมา สำรวจนักร้องขวัญใจเหมือนกับได้ของเล่นชิ้นใหม่...ยัยน้องเพลินของผมเนี่ยนะครับ เธอเป็นสาวกไอ้พายครับ ร้องเพลงพี่พายได้ทุกเพลง เต้นเพลงพี่พายได้ทุกท่า แล้วที่โรงเรียนเค้าก็จะมีแก๊งค์รักพี่พาย แล้วก็ต้องร้องเล่นเต้นเพลงพี่พายได้กันทุกคน นี่เด็กห้าขวบเองนะเนี่ย เสน่ห์ความแรดของมันยังแผ่กระจายไปยึดครองได้เลย
“อ๊ะ นั่นๆ พี่พายลืมตาแล้วค่ะอาริว พี่พายตื่นแล้ว พี่พายตื่นแล้ว...น้องเพลินตื่นเต้นจังเลยค่ะอาริว” สุดท้ายผมก็ห้ามเสียงยัยน้องเพลินไม่ได้ แถมยังทำให้คนป่วยตื่นลืมตาขึ้นมาอย่างงงๆ อีกต่างหาก...
“เอ่อ...นี่...คือ...เอ่ออออ มะ เอ๊ย ริว นะ นาย...คือ ยังไง” ไอ้แรดมันคงงงกับภาพตรงหน้าที่มีเด็กสาวตัวเล็กๆ กลมๆ ใส่ชุดนักเรียนกระโปรงสีแดงสดวิ่งดุ๊กดิ๊กไปมารอบๆ เตียงพร้อมสีหน้าแววตาที่ดีใจแบบสุดๆ ...ผมก็แอบขำมันนะครับ คงอยากจะด่า จะเรียกผมว่ามึง แต่ก็ยังมีจิตสำนึกที่อยู่ต่อหน้าเยาวชนต้องสุภาพ ครั้งแรกมั้งครับเนี่ยที่มันเรียกชื่อผมแบบไม่มีสร้อยเสริมเติมแต่ง หรือปล่อยสัตว์เลี้ยงแสนรักให้มาอยู่คู่กับชื่อผมด้วย
“สวัสดีค่ะพี่พาย น้องเพลิน ชื่อน้องเพลินค่ะ น้องเพลินเป็นหลานอาริว หลานคุณย่านวล แล้วก็หลานคุณตาเสริฐค่ะ...น้องเพลินชอบพี่พายมากๆ เลยค่ะ พี่พายร้องเพลงเก๊งเก่ง เสียงก็เพร๊าะเพราะ น้องเพลินร้องเพลงของพี่พายได้ทุกเพลงเลยน้า เต้นก็ได้ด้วย...เดี๋ยวน้องเพลินโชว์ให้พี่พายดูนะคะ” หยุดไม่อยู่แล้วครับหลานผม ตอนนี้ทั้งร้องทั้งเต้นเพลงฮิตล่าสุดของไอ้แรดมันอยู่ครับ ส่วนไอ้คนเจ้าของเพลง ตอนแรกก็ทำหน้างงๆ อยู่หรอก แต่พอเจอท่าเต้นตัวเองกับเพลงตัวเองในเวอร์ชั่นเด็กหญิงเพลินเข้าไป ถึงกับกลั้นยิ้มไม่อยู่เลยทีเดียว ดีจัง ผมพึ่งจะเคยเห็นมันยิ้มแบบนี้เป็นครั้งแรกเลยนะครับ ยิ้มที่เป็นยิ้มจริงๆ ยิ้มเพราะรู้สึกว่าสนุก มีความสุขกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า สงสัยผมคงต้องเอาหลานมาล่อด้วยอีกคนซะแล้วสิครับ
แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ
“เก่งจังเลย” เสียงปรบมือของไอ้แรดบนเตียงครับ ปรบมือให้กับมินิคอนเสิร์ตทริบิ้วท์พายของน้องเพลินที่พึ่งจบไป
“ไหนๆ คนเก่งมาให้พี่พายให้รางวัลหน่อยเร็ว” ไอ้พายกวักมือเรียกน้องเพลินให้เข้าไปหาใกล้ๆ ก่อนที่จะรวบเอาเจ้าตัวกลมขึ้นมาไว้บนตัก แล้วก็ลงมือฟัดแก้มยัยน้องเพลินแบบไม่ยั้ง...ตอนนี้ทั้งห้องเลยมีแต่เสียงเอิ๊กอ๊ากของยัยหลานสาวกับเสียงฟอด ฟอด และเสียงหัวเราะของคนป่วยครับ
“คิก คิก ฮ่าๆๆ น้องเพลินจั๊กจี๋อะ คิก คิก พี่พาย ขอน้องเพลินหอมแก้มพี่พายบ้างนะ” แล้วตอนนี้เหตุการณ์ก็กลายเป็นสลับข้างกัน ยัยน้องเพลินกำลังฟัดแก้มพี่พายอย่างเอาเป็นเอาตาย อืมม เห็นแล้วอิจฉาหลานสาวตัวเองแฮะ
“ตายแล้วน้องเพลินขา พี่พายลืม เดี๋ยวก่อนค่ะน้องเพลิน พี่พายเป็นไข้เดี๋ยวน้องเพลินติดพี่พายนะคะปล่อยพี่พายก่อนเร็ว” เออ...จริงหวะ ไอ้นี่มันเป็นไข้อยู่นี่หว่า ผมก็เลยต้องเข้าไปรั้งเอวยัยหลานสาวก่อนจะอุ้มติดมือมาวางลงที่พื้นข้างๆ เตีียง ไม่งั้นบอกปากเปล่าไม่มีทางสะทกสะท้าน แค่ไข้หวัดน้องเพลินกลัวซะที่ไหนกัน
“น้องเพลินไปทานขนมก่อนไปลูก เดี๋ยวอาริวเช็ดตัวให้พี่พายก่อน แล้วเดี๋ยวถ้าพี่พายไข้ลดแล้ว อาริวจะอนุญาตให้น้องเพลินมาเยี่ยมพี่พายอีกนะคะสาวน้อย” ต้องมีข้อต่อรองกันครับไม่งั้นไม่ยอม
“อืม!!! ก็ได้ค่ะ แต่สัญญาแล้วนะ ว่าถ้าพี่พายหายไข้ น้องเพลินมาเยี่ยมอีกได้ น้องเพลินอยากถ่ายรูปกับพี่พาย ไปอวดเพื่อนๆ ด้วย” ทำท่าทางยืนคิดได้น่ารักน่าชังจริงๆ ครับหลานสาวผม
“ได้สิคะ รอพี่พายหายก่อนนะแล้วเราเจอกัน”
“ค่าาาาาาาาาาาา” ไอ้ตัวน้อยรับคำก่อนจะวิ่งปรู๊ดพร้อมส่งเสียงเรียกคุณย่านวลลั่นบ้าน...บ้านที่มีเด็กเล็กมันก็สดชื่น สดใสแบบนี้แหละครับ ไม่รู้ว่าไอ้พายมันจะชอบไหม
“มา งั้นเรามาเช็ดตัวกันได้แล้ว ไข้น่าจะลดแล้วนะ เห็นเหงื่อซึมเลย” บนไรผมกับหน้าอกมันมีรอยชื้นเหงื่ออยู่ครับ ผมเลยเดาได้ว่าไข้น่าจะลดลงแล้ว แต่คงต้องเช็ดตัวอีกซักทีจะได้สบายๆ
“เดี๋ยวรอแม่มาเช็ด แม่นวลบอกว่าจะมาเช็ดตัวให้ มึงไม่ต้อง” มาแล้วครับอาการตีรวนกวนตีนของมันมาแล้ว
“แม่กำลังจัดการยัยน้องเพลินอยู่ ไม่มีเวลาว่างมาเช็ดให้หรอก อย่ามาดื้อน่าพาย เดี๋ยวกูเช็ดให้มันจะเป็นอะไร ผัวเมียจะมาอายกันทำไม” อ้าวปากกูพาจนอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย ตามันเริ่มเขียวปัดอีกแล้ว
“ไอ้เหี้ยมึงออกไป ไป กูเช็ดของกูได้ มึงไสหัวไปเลยไป” เริ่มและพอเยาวชนไป สิงสาราสัตว์มาเพียบเลยนะมึง
“พาย ให้กูเช็ดให้เถอะ กูขอโทษที่พูดจาไม่เข้าหูมึง แต่มึงป่วยอยู่ มึงจะเช็ดเองได้ยังไง ให้กูเช็ดเถอะ ไม่ต้องถอดเสื้อผ้าก็ได้ เดี๋ยวเช็ดเสร็จมึงค่อยไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ในห้องน้ำ นะ นะพาย” มันนิ่งคิดสักแป๊บนึง สายตาส่อแววลังเลอย่างเห็นได้ชัด แต่ในที่สุด มันก็พยักหน้ายอมให้ผมจัดการเช็ดตัวให้มัน เสร็จแล้วมันก็เข้าไปเปลี่ยนเสื้อเป็นเสื้อยืดของผมในห้องน้ำ ออกมาพร้อมกับใบหน้าที่ดูสดชื่นขึ้นกว่าเดิม แต่ที่อดขำไม่ได้ก็ตรงที่เสื้อยืดผมนี่แหละฮะ พอไปอยู่บนตัวมันแล้วเหมือนเสื้อยักษ์ไม่มีผิด ก็ตัวมันเล็กและบางซะขนาดนี้ แต่ก็ดูน่ารักดีนะผมว่า หึหึ
“ลงไปข้างล่างแล้วกันนะ แม่ทำแกงบวดฟักทองไว้ กินอะไรหวานๆ ซะหน่อยจะได้สดชื่นขึ้น” จริงๆ ไม่ค่อยอยากให้มันกินหวานมากนะฮะ แค่นี้ก็ดุฉิบหายแล้ว
ผมค่อยๆ พยุงไอ้พายให้ลงบันไดมาชั้นล่าง จริงๆ มันจะไม่ยอมให้ผมจับหรอกฮะมันบอกว่ามันไม่ได้เป็นง่อย แค่เป็นไข้ ตีนยังใช้การได้ แต่แล้วไอ้คนปากดีพอเดินไปสองสามก้าวก็เกิดหน้ามืดขึ้นมา คงเป็นเพราะพึ่งจะหายไข้ แล้วก็คงยังมึนๆ กับยาแก้ไข้ด้วย เลยทำให้เซ ผมเลยไม่สนใจยอมฟังเสียงบ่น เสียงจิกกัดของมันแล้วเข้าไปช่วยพยุงมันให้เดิน...พอใกล้ๆ จะถึงบันไดขั้นสุดท้ายผมก็หยุด ก่อนจะหันไปพูดกับมัน
“นี่...ไม่มีรางวัลให้คนพยุงหน่อยเหรอ ขนาดน้องเพลินร้องเต้นยังได้รางวัลเลย กูทั้งเช็ดตัว ทั้งพยุงและพยาบาลนะ ขอรางวัลหน่อยดิ....”
แล้วไม่ทันที่มันจะตั้งตัวครับ ผมก็ฉวยคว้ารางวัลของผมมาสองฟอดใหญ่ หึหึ แก้มนุ่มๆ หอมเป็นบ้า...
“ไอ้ หะ.....” ไอ้พายมันเตรียมอ้าปากด่าผมทันทีแต่คราวนี้ผมไวกว่าครับ เพราะผมตะโกนสวนไปว่า
“น้องเพลิน มานี่เร็วลูก พี่พายลงมาหาแล้ว” และไม่นานเกินรอร่างน้อยๆ ตัวกลมๆ ก็วิ่งปรู๊ดเข้ามายืนยิ้มแฉ่งตรงหน้า เล่นเอาไอ้พายไปไม่เป็นเลยครับทีนี้
ผมแอบได้ยินมันพูดขู่เบาๆ ตอนเดินผ่านหน้าผมไปว่า...
“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง”
หึหึ...รีบๆ มาเอาคืนนะมึง...เพราะกูอยาก ‘เอา’ คืนมึงจนตัวสั่นแล้ว
หัวข้อ: เออ...ก็คนมันแรด VS. แต่ผมดันชอบ : ตอนพิเศษ Valentine : เมียหาย! 22/02/14 P.165 (อ่าน 1509639 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก