หัวข้อ: เออ...ก็คนมันแรด VS. แต่ผมดันชอบ : ตอนพิเศษ Valentine : เมียหาย! 22/02/14 P.165

[noina]

งานเข้าพายอีกแล้วเหรอ   สู้ๆนะพายริว





ปล.รักพี่เมอร์จ้า

[Mercy]

^
^
^
^
จิ้มน้อง noina  ทะลุทุกคนเลยค่ะ 


ไม่ค่อยได้เข้ามาจิ้มใครเลยอะ วันนี้ขอแว๊บมาวิ่งเล่นอย่างเดียวเน่อ ฮ่าๆๆๆ

แถมแอบเข้ามาฮาเม้นท์นี้

ข่าวชีหลุด ชัวร์

เหมือนกอสซิบดารามากๆ ฮ่าๆๆๆ ชอบๆ   

พรุ่งนี้มีงานเข้าแต่เช้าและทั้งวันค่ะ แต่กลางคืนอาจจะได้มาต่อให้นะคะ ไม่อยากให้ค้างนาน คนเขียนก็แอบค้างด้วยเดี๋ยวจะลืมซะก่อน ฮ่าๆ

ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ...

มีไรก็เม้นท์มาคุยกันได้นะคะ กระดึ๊บๆ ไปแล้วค่ะ ฝันดีเน้อ

[tamako]

 สนุกๆ  คู่นี้ทะเลาะกันหนุกมากๆ
  มาต่อไวไวนะ  อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ

[mumoo]

เอาใจช่วยพาย

[กระต่ายชมจันทร์]

โอ๊ะโย๋....เกิดอะไรหว่า

พี่ไนท์จ๋า คิดถึงต่ายมั้ย *ทำตาปิ๊งๆ*

กอดๆ

ถ้าริวไม่หลุดไปจึ๊กๆกับพายต่อเพราะคุณชายยั่วก็ดีสินะคะ(แต่ทำไมหนูถึงคิดว่าริวน่าจะเผลอนี่สิ 555+)

[archi_10_001]

โยสสสสสสสสสสสสส จิ้มตรูด น้องต่าย โฮะ ๆ

มาช่วยกันกระทุ้งคุณพี่กันเจ้าค่ะ ช้อนอยากรู้มากมายแล้วว่าตอนต่อไปจะเป้นยังไง โฮะ ๆ

คุณพี่ คิดถึง ๆ ช้อนไปเที่ยวกำแพงเมืองจีนมา ๕๕๕ โคตรจะเหนื่อยเลยคุณพี่

ลงมาตาลาย กลับมาหลับเป็นตายไม่รู้ว่ากระทุ้งคุณพี่ไปยัง แง่ม ๆ

โยะ ๆ คืนนี้ ๆ มานอนรอ ๆ เจ้าค่ะ อิอิ

[ลูกหมีน้ำแดง]

ขอเอาใจช่วยน้องพาย ให้ผ่านอุปสรรคไปด้วยดี อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด 

[kasarus]

เรื่องอะไรหว่า ตามลุ้นๆๆๆๆ

[noina]

 

[archi_10_001]

มานอนรอคุณพี่ คืนนี้ออกไปลัลลาหงะจิ งุงิ ๆ

รอได้เสมอ พักกายพักใจให้สบายลัลลา แล้วค่อยมาต่อเด้แ คุณพี่

คิดถึง จร๊วบ ๆ อยากรู้ม๊วากกกกกกกกกกกกกกกก

[MaeMoo]

มาดันรอ Mercy จ๊ะ

อี๊บ อึ๊บ

[bolinkz]

เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ

[archi_10_001]

วันนี้ทรายเจ้าค่ะว่าคุณพี่เสร็จงาน อิอิ แต่ไม่รู้ว่าจะว่างมาลงให้น้องช้อนได้ชื่นใจสักกะนิดไหมหนอ อิอิ

ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เริ่มทวงต้นฉบับ ๕๕๕

[nano]

อู้ว ไม่ว่างเจ้ามาแป็บเดี๋ยว มาสองตอนเลย

ริวจังก็อย่าเล่นมากไปซิจ๊ะ พูดให้มันอ่อนโยนหน่อย จะได้กินพายโกะซะที

งานเข้าอีกแล้วววววววววววว เกิดอะไรขึ้นเนี่ย

ค้างๆๆๆๆ

ปล.ชอบตอนริวกอดพายจังเลย ขอกอดด้วยคนได้ไหม อิอิ

[sasa]

  สนุกสนานดีจ้า เริ่มเข้าอ่อนลงกันบ้างแล้วเนอะ

[archi_10_001]

ฮุ ๆ ช้อนมารายงานตัวแต่เช้าเลยเจ้าค่ะ โฮะ ๆ

[three]

มันเกิดอะไรขึ้นหวาวุ่นวายดีแท้

[archi_10_001]

คิดถึงทั้งน้องพาย บักริว และคุณพี่คนแต่งเจ้าค่ะ กรู้ๆๆๆๆๆ

[bolinkz]

เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ

[noina]

 

[Mercy]

ที่รัก...เขาขอโทษที่หายหัวไปหลายวันเลย
ช่วงนีี้เป็นช่วงงานเยอะประจำเดือนค่ะ...
ตอนนี้เริ่มดีขึ้นนิดหน่อย ไม่ได้นอนมาหลายวันเชียวค่ะ
วันนี้ก็เอามาลงให้ซะดึกดื่นขนาดนี้ แถมยังสั้นด้วยอะค่ะตอนนี้...
ตอนต่อๆ ไปจะมาแก้ตัวใหม่นะคะ เอาแบบยาวๆ เลย

หลายคนก็เดาๆ กันถูกเนอะว่าหนูพายของเราจะโดนอะไร
ก็ลองไปอ่านดูนะคะ อาจจะงงๆ สงสัยๆ บ้าง แต่เดี๋ยวตอนต่อๆ ไปก็จะไม่สงสัยแล้วค่ะ

ปล.ขอบคุณทุกๆ คอมเม้นท์ และทุกคนที่เข้ามาอ่านมากๆ เลยนะคะ จากใจเลยค่ะ
ปลล. นุ้งสปูน ขอบใจจ้าที่เข้ามาทวงถามทุกวัน อิอิ


++++++++++++++++++++++++++++


ตอนที่ 11




ผมได้กลิ่นแห่งความหายนะโชนมาอยู่รำไร...และกลิ่นมันก็ยิ่งแรงขึ้นๆ จนในที่สุด ความหายนะก็มาเยือนจริงๆ อย่างที่ผมรู้สึก...



เมื่อพวกเราที่ประกอบไปด้วย ผม ไอ้พาย และพี่นุชออกเดินทางไปหาพี่คิวที่ออฟฟิศ ช่วงระหว่างที่อยู่ในรถ พี่นุชยกหน้าที่ให้ผมเป็นคนขับ เพราะพี่เขาคอยรับโทรศัพท์อยู่ตลอดเวลา เรียกได้ว่าพอกดวาง สายก็เข้า พอกดวาง สายก็เข้า เป็นแบบนี้อยู่ตลอด แถมแต่ละสายที่พี่เขาคุยด้วยก็มีแต่ประโยคที่พูดว่า 'ยังไม่ทราบรายละเอียดค่ะ' 'ยังพูดอะไรตอนนี้ไม่ได้' 'เดี๋ยวรอคุณคิวเป็นคนแถลงข่าวเองนะคะ' ประโยคที่มีประมาณนี้ บวกด้วยน้ำเสียงที่เครียดจนทำให้ผมรู้สึกอยากรู้มากขึ้นไปอีก ที่แน่ๆ มันไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน แต่ไอ้พายสิครับ ผมมองมันผ่านกระจกหลัง มันนั่งเงียบนิ่ง สายตามันเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างแบบคนไร้วิญญาณ




“ริว เดี๋ยวอ้อมเข้าถนน....นะ เราจะเข้าทางประตูข้าง” ตั้งแต่ผมมาเป็นศิลปินที่นี่ ผมยังไม่เคยได้เข้าประตูนี้เลยครับ ปกติประตูนี้จะเป็นเหมือนประตูลับๆ ที่เอาไว้เวลาศิลปินใช้หลบกองทัพนักข่าว และประตูนี้ก็มีไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ แม้แต่พนักงานบางคนในค่ายยังไม่รู้เลยครับว่ามีที่ตรงนี้อยู่ มันเป็นประตูที่เราต้องเข้าผ่านทางบ้านหลังหนึ่งที่สามารถเชื่อเข้ากับชั้นจอดรถใต้ดินของตึกค่ายเพลงของพวกเรา เห็นพี่นุชเคยบอกว่าเป็นบ้านของตระกูลพี่คิวนั่นแหละ ใช้เป็นเซฟเฮ้าส์ของศิลปิน กับทางเข้าลับ


“พี่นุช...เรื่องใหญ่มากเลยเหรอฮะ ถึงต้องเข้าทางนี้” ผมก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไปล่ะนะ ถ้าเข้าทางนี้แสดงว่าประตูหน้า นักข่าวต้องแห่กันมาเป็นฝูงแน่ๆ


“ไว้รอคุณคิวพูดแล้วกัน...เออ แต่ว่าเราน่ะไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องนี้ คงไม่ได้เข้าไปด้วยล่ะนะ” อ้าว...เรื่องของเมียผมนะครับพี่นุช ผมก็ต้องเกี่ยวด้วยดิ...แต่ใครจะกล้าพูดล่ะฮะ รอฟังข่าวข้างนอกก็ได้วะ แต่ถ้าถึงขนาดต้องหลบนักข่าวขนาดนี้ ผมว่าคงลงสื่อทุกเล่มแล้วล่ะ ไม่ต้องเข้าไปฟังก็น่าจะพอรู้ ไอ้ห่าพายมันดังจะตายไปครับ




เมื่อพวกเรามาถึงค่ายอย่างปลอดภัย และปราศจากนักข่าว ไอ้พายกับพี่นุชก็แยกขึ้นลิฟต์ของฝั่งผู้บริหารไปหาพี่คิว ส่วนผมก็เลยต้องจำใจเดินขึ้นไปรอมันที่ห้องพักศิลปินครับ เพราะคิดว่าคงเจอพวกเพื่อนผมแน่ๆ จริงๆ วันนี้มีซ้อมน่ะครับ



“เฮ้ยไอ้ริว กูนึกว่ามึงจะลาออกจากวงแล้วไอ้ห่า โทรหาก็ไม่ติดนะมึง” ไอ้ห่าแจ็คครับ ส่งเสียงหอนมาก่อนเพื่อนเลยครับ วันนี้อยู่ครบวงจริงๆ ด้วย


“กูบอกแล้วไงว่ากูกลับบ้าน ไปหาพ่อกับแม่แล้วก็หลานกู” ผมเดินเข้าไปนั่งตรงโซฟาเดียวกับพวกมัน


“มึงพลาดข่าวใหญ่แล้วล่ะไอ้ริว อริมึงน่ะตอนนี้ตกเป็นข่าวหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ และสื่อทุกแขนงเลยนะเว้ย” อันนั้นน่ะกูพอเดาได้หรอกว่าคงมีข่าวอะไรซักอย่างแน่ แต่ตอนนี้กูอยากรู้จะตายห่าอยู่แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับไอ้พาย แม่งใจไม่ดีเลยครับ



“ข่าวเหี้ยอะไร มึงรีบๆ เล่ามาเลยไอ้เหี้ยแจ็ค”


“ก็ข่าวคาวน่ะสิ แม่งเสือกมีคนเอารูปพาย เอ่อ...พายตอน...ตอน มีเซ็กส์กับผู้ชาย...แล้วก็หลายคนด้วยนะมึงในรูปน่ะ แบบสวิงกิ้งเลยนะ เอามาขายให้นักข่าว แต่ก็ไม่รู้ว่าใครเอามาปล่อย ในรูปน่ะตอนนั้นพายยังดูเด็กๆ อยู่เลย น่าจะสักสิบสองสิบสามเองด้วย เรื่องมันพึ่งจะแดงเมื่อวานนี้แหละ เช้านี้นักข่าวเลยแห่มาเต็มหน้าตึกเลยว่ะ พี่คิวเองก็คงจะรอพายนั่นแหละ ว่าเรื่องราวมันเป็นยังไง แล้วก็คงจะเปิดแถลงข่าวอีกที ถ้ามันเป็นเรื่องจริง เผลอๆ งานนี้พายอาจจะต้องโดนแบนว่ะ พวกลูกค้าที่มาจ้างโฆษณาก็คงจะยกเลิกแน่ๆ คงต้องส่งผลต่องานเพลงด้วยว่ะ”


“ตัดต่อรึเปล่า มีคนรัก มันก็ต้องมีคนเกลียดเหมือนกันนั่นแหละ” ผมขอให้มันโดนแกล้ง เพียงแค่เป็นรูปตัดต่อเท่านั้น ขออย่าให้มันเป็นจริงเลย


“น่าจะไม่ใช่ว่ะ เพราะรูปเห็นหน้าชัดมากอะ แถมในแหล่งข่าวบอกว่าได้มาจากเพื่อนสมัยพายอยู่ที่อังกฤษ น่าจะเป็นเรื่องจริง มึงลองดูในรูปดิ เนี่ยๆ เล่มนี้ลงภาพสีเลย ชัดมากแม่งเซ็นเซอร์เฉพาะตรงที่โป๊ แต่ดูยังไงก็รู้ว่ากำลังแก้ผ้าแล้วโดนทำไรอยู่ แต่หน้านี่ไม่มีการเซ็นฯ อะชัดมาก” ผมนับหนึ่งถึงสิบ และหายใจเข้าออกช้าๆ ก่อนที่จะทำใจดูรูปสีที่พาดอยู่บนหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ยักษ์ใหญ่ฉบับหนึ่งในประเทศ


แล้วสิ่งที่ผมภาวนาขอให้มันเป็นรูปตัดต่อนั้น มันไม่ได้ผล เพราะดูยังไงมันก็บ่งบอกและชัดเจนว่าเป็นไอ้พาย แว๊บนึงผมรู้สึกด่ามันในใจ ด่าในความแรด และสำส่อนของมัน ที่มันทำตัวแบบนี้ตั้งแต่ยังเด็ก ถึงแม้มันจะมีปมอะไรก็ตาม แต่ก็ไม่ควรที่จะทำตัวแบบนี้ แถมปล่อยให้คู่นอนถ่ายรูปเก็บเอาไว้อีก...แต่ พอผมมองรูปนี้ดีๆ อีกที ผมกลับรู้สึกว่า เหตุการณ์ในรูป ไม่น่าจะเกิดจากความเต็มใจของมัน เพราะมีผู้ชายสองคนที่ยึดแขนทั้งสองข้างมันไว้ และอีกสองคนจับยึดขา ก่อนที่อีกคนกำลังยัดเยียดของตัวเองให้มันอยู่ สีหน้ามันไม่ได้บ่งบอกว่ามีความสุข มันเจ็บปวด และดูทรมาน...ผมเคยมีเซ็กส์กับมันมาก่อน ถึงจะมีกันแบบไม่เต็มใจ แต่สีหน้ามันก็ดูโอเคกว่านี้...โว้ยยยยย กูอยากรู้เรื่องโว้ยยยย


“เฮ้ย มึงเป็นเหี้ยไรวะ นิ่งเชียว แอบสะใจที่อริโดนแฉเหรอวะ แต่กูสงสารนะเว้ย ตอนนี้นักข่าวแม่งแย่มากอะ กัดจิกไม่ปล่อย เที่ยวไปขุดคุ้ยเรื่องของพายต่ออีก ว่าพายเป็นเกย์ มีอะไรกับผู้ชาย มั่วไปทั่ว จากที่พูดกันแค่วงใน ตอนนี้แม่งขยายวงกว้างแล้วว่ะ มันก็มีนายแบบฝรั่งบางคนแม่งก็เสือกออกมาให้ข้อมูลว่าเคยนอนกับพายจริง พวกนี้แม่งไม่สนใจข่าวเกย์เกอ อะไรอยู่แล้วอะ เพราะแม่งมาจากโมเดลลิ่ง รับแต่งานแอด กับแคทวอล์ค”



ตอนนี้ผมเป็นห่วงมันจับใจเลยครับ ถึงผมเองจะไม่เคยมีข่าวหนักๆ อะไรแบบนี้มาก่อน แต่เท่าที่ผมอยู่วงการนี้มา ผมรู้ครับว่าการที่คนๆ หนึ่งที่มีชื่อเสียง จะต้องโดนนักข่าวตามไล่ล่า ขุดคุ้ยชีวิตส่วนตัว ความอับอายบวกกับการที่ต้องคอยหลบเลี่ยงนักข่าว มันหนักหนาขนาดไหน



“เฮ้ย เดี๋ยวกูมา” ผมรู้ว่าผมคงไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้องพี่คิวตอนนี้ แต่อย่างน้อย ผมอยากไปยืนรอมันที่หน้าห้อง ขอแค่ได้เห็นหน้ามัน และรับรู้ว่ามันยังโอเคอยู่ ผมก็สบายใจแล้ว




ผมมานั่งๆ เดินๆ รอไอ้พายอยู่หน้าห้องพี่คิวอยู่สามชั่วโมงกว่าแล้ว ก็ยังไม่มีวี่แววว่าคนในห้องจะมีใครเดินออกมา จนก้าวเข้าสู่ชั่วโมงที่สี่ ประตูห้องก็เปิด คนที่เดินออกมาคนแรกเป็นพี่นุช พี่นุชหันมามองหน้าผมแว๊บนึง เหมือนจะพูดอะไรแต่เสียงโทรศัพท์ในมือของพี่เขาดังขึ้นมาก่อน พี่นุชเลยต้องรีบรับและเดินออกไป ผมทำใจกล้าเคาะประตูห้องพี่คิวสองสามที ก่อนที่จะค่อยๆ เปิดเข้าไป



“เอ่อ...พี่คิวครับ ผมขออนุญาตเข้าไปนะครับ” คนในห้องตอนนี้มีพี่คิว ไอ้พาย พี่โรส ทีมบริหาร และฝ่ายดูแลศิลปินอีกสี่ ห้าคน ทุกคนก็หันมามองผมแบบงงๆ นะครับ


“งั้นทุกคนก็แยกย้ายไปเตรียมตัวสำหรับแถลงข่าวรอบแรกแล้วกัน ส่วนเรื่องที่ผมฝากให้ตามก็ช่วยเร่งมือกันหน่อยนะครับ หาให้เจอให้ได้ว่าใครเป็นคนปล่อยภาพนี้ ผมไม่แคร์เรื่องเงินนะ จะต้องใช้เท่าไหร่ก็ได้ ตามให้เจอ ผมฝากด้วยครับ ขอบคุณทุกคนมาก” พี่คิวหันไปสั่งงานทุกคนอีกครั้ง แล้วพวกพี่ๆ ในห้องก็ทยอยกันเดินออกไป เหลือแต่ไอ้พาย พี่คิว และพี่โรสครับ ผมหันไปมองไอ้พายอีกครั้ง แววตาที่ปกติก็นิ่งเฉยอยู่แล้ว ตอนนี้มันยิ่งกลับนิ่งและไร้ชีวิตชีวาแต่ก็ยังคงมองออกว่าผ่านคราบของน้ำตามาแล้ว หน้ามันซีดเหมือนคนจะเป็นลมซะให้ได้ มันนั่งนิ่งจนผมไม่รู้เลยว่ามันหายใจอยู่รึเปล่า ผม...ผมอยากเข้าไปกอดมันจังเลยครับ



“มีอะไรรึเปล่าริว พี่กำลังยุ่งๆ กันอยู่” พี่คิวถาม ผมเลยได้สติจากที่จ้องหน้าไอ้พายอยู่


“คือ...ผม ผมขอโทษที่เข้ามารบกวนนะครับ แต่ ผม ผม คือผมอยากคุยกับไอ้พายมันหน่อยน่ะครับ...ได้ไหมฮะ” ไอ้พายยังคงนั่งนิ่ง เหมือนไม่รับรู้กับสิ่งรอบตัวอีกแล้ว เหมือนมันปิดโหมดชัตดาวน์ตัวเองไปแล้วครับ



“พี่ว่าตอนนี้พายคงยังไม่อยากคุยอะไรกับใครหรอกนะริว พี่ว่าริว...”


“ให้น้องเขาได้คุยกันเถอะ โรสว่าเรารีบไปหาคุณลุงกันก่อนดีกว่า ท่านน่าจะมีให้คำปรึกษาดีๆ กับเราได้” พี่โรสมองมาที่ผมด้วยสายตาเข้าใจ ก่อนที่จะขัดพี่ริว แล้วก็ชวนกันออกไปข้างนอก...คุณลุงที่พี่โรสพูดถึง คงหมายถึงท่านประธานใหญ่คุณพ่อของพี่คิวน่ะครับ ก่อนออกไป พี่โรสเดินมาตบไหล่ผมเบาๆ ก่อนจะกระซิบบอกว่า 'พี่ฝากด้วยนะริว' ผมพยักหน้าน้อยๆ รอให้คนทั้งสองออกจากห้องไปก่อน ผมก็ค่อยๆ เดินเข้ามาหาไอ้พาย ที่ยังคงนั่งนิ่งเหมือนเดิม


ผมเลือกที่จะไม่เอ่ยปากถามอะไรออกมาตอนนี้ถึงแม้อยากจะรู้เรื่องราวทั้งหมดจับใจ แต่ผมค่อยๆ เดินเข้าไปนั่งข้างๆ มัน และดึงตัวมันเข้ามากอด...ไอ้พายสะดุ้งสุดตัว เหมือนตกใจ หวาดผวา และพยายามขืนตัวออกอย่างอัตโนมัติ


“พายๆ กูเอง ชู่ว!! นิ่งก่อนๆ กูเองพาย ริวเองไง ไม่มีอะไรแล้วพาย ไม่มีอะไรแล้วนะ” ผมกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น โยกตัวมันเบาๆ อย่างปลอบโยน อาการขืนตัว และตื่นกลัวก็หายไป...มันทิ้งตัวเองเอนอ่อนให้ผมได้กอดมันได้อย่างถนัดมากขึ้น เหมือนตอนนี้มันต้องการที่พึ่ง ต้องการใครซักคน ปกติถ้าเป็นผม มันไม่มีทางจะปล่อยให้กอดดีๆ แบบนี้แน่ ต้องมีดิ้นดื้อกันบ้าง


ผมกอดมันอยู่พักใหญ่ ผมก็เริ่มรู้สึกว่าคนในอ้อมกอดผมเริ่มกลับมาสั่นน้อยๆ แต่ไม่ได้สั่นจากความหวาดกลัว แต่มันสั่นเพราะไอ้พายมันเริ่มร้องไห้ครับ



“ฮึก ฮือออ” จากที่ร้องเบาๆ แต่ตอนนี้เริ่มสะอึกสะอื้นแล้วฮะ...ผมยกมือขึ้นมาลูบหัวลูบหลังมันเบาๆ ยิ่งลูบเสียงสะอื้นก็ยิ่งดัง



“พาย...มึงฟังกูนะ กูจะไม่ถามอะไรมึงทั้งสิ้นว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันคืออะไร แต่กูจะอยู่ข้างๆ มึงตรงนี้ อยู่ตรงนี้กับมึงนะพาย มึงอยากจะร้องไห้ อยากจะพูด หรือไม่พูดอะไรก็ตามแต่มึง ขอแค่ให้กูได้อยู่เป็นเพื่อนมึงตรงนี้ก็พอ ถึงมึงจะไม่อนุญาต แต่กูก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น จะด่าจะว่ากูยังไงก็ได้ แต่กูไม่ทิ้งมึงไปไหนแน่ๆ”


สิ้นคำพูดผม ไอ้พายก็ปล่อยโฮออกมาแบบเต็มที่ มันไม่ได้ตอบรับหรือปฎิเสธคำบอกเล่าของผม แต่มันก็ยังคงปล่อยให้ผมได้กอด และลูบหัวลูบหลังมันอยู่แบบนี้เหมือนเดิม


การนิ่งเฉย คือการตอบรับโดยปริยายนี่ครับ...เพราะฉะนั้น ผมจะถือว่า มันยอมให้ผมอยู่ข้างๆ มันตอนนี้ แม้ผมจะช่วยมันแก้ปัญหาอะไรไม่ได้ก็ตาม และแทบจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเรื่องราวทั้งหมดมันเป็นมายังไง แต่อย่างน้อย ตอนนี้ กับคนในอ้อมกอดผมคนนี้ ผมจะดูแลให้ดีที่สุด และผมจะไม่มีวันทิ้งมันให้เผชิญทุกอย่างตามลำพังแน่นอน

[anajulia]

แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้องพายจ๋าาาาาาาาาาาาาาาา

น้องริว(นับญาติแบบสนิทแนบแน่น) กอดน้องพายเบาๆนะคะ ตอนนี้น้องพายคงอ่อนแอมาก
โถวววววววววววว เด็กน้อยของพี่ มรสุมชีวิตทำไมมันพุ่งใส่หนูไม่จบไม่สิ้นเสียทีนะ หงิงๆ

ปล.น้องโรสเซนส์ดีตามเคยนะคะ จุ๊บุๆ สมกะจะเป็นเถ้าแก่เนี้ยจริงๆ

[N.T.❁]

ก็นุ้งพายเค้าไม่ได้เต็มใจนี่นา ..
ว่าแต่ใครมันเอามาขายข่าวเนี่ย อย่างน้อยๆก็ต้องคนในเหตุการณ์อะแหละ TT
ริวดูแลน้องพายด้วยน้าา ช่วงนี้แหละรีบๆทำคะแนนเลย
ต้องให้น้องพายเห็นว่าเราพึ่งพาได้ตอนที่เค้ากำลังอ่อนแอรู้ป่าววว

[sa~waii]

เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย

สงสารพายอ่าาาา

[indy❣zaka]

 
พายจ๋าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก 
ใครมันเอามาให้นักข่าววะ!!!! 
พี่คิวจัดการให้มันอย่าได้ผุดได้เกิดอีกนะคะ 

[naja]

ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปวดใจแทนน้องพายสุดๆๆ

[archi_10_001]

อืม จากเม้นต์หลาย ๆ คน โดยเฉพาะคุณพี่ที่เกริ่นกลาย ๆ ก็เข้าใจว่าภาพหลุด แต่ไม่คิดว่าจะหลุดตั้งอต่ครั้งนั้น น่าสงสารจัง เด็กด้วยหงะ ที่สำคัญน้องเราไม่ยอม ไม่ได้มีความสุข เป็นความทรงจำที่เจ็บปวด ริวนี่เท่ห์ขึ้นมากะทันหันเลยวุ้ย แบบว่าพระเอกแมนมากหงะ ดี ๆ จะได้ดูมีรัสมีของความเป็นพระเอกหน่อย ตอนแรก ๆ คล้าย ๆ ว่าริวมันจะเป็นเด็กขับรถหรือตัวประกอบที่คอยกัดน้อยให้เกิดสีสัน อะไรประมาณนั้น อิอิ

ดีใจที่คุณพี่มาต่อ แงบ ๆ หลายไปเลยหงะคุณพี่ หายไปจากระบบเลย ไรงี้ ตกใจอยู่เหมือนกัน คุณพี่เป้นไรเปล่า??? แต่เห็นบอกว่าไม่ได้นอน งุงิ ๆ ตอนนี้นอนบ้างยังเจ้าคะ อย่าโหมงานมากเด้อ สู้ ๆ เป็นกำลังใจให้ทั้งเรื่องน้องพาย และ เรื่องงาน เจ้าค่ะ จร๊วบ ๆ

[naneku]

สงสารพี่พาย พี่พายเปิดใจให้พี่ริวแล้วใช่ไหมค่ะ ><

ตบนักข่าวเลยย

[BeeRY]

ขอกอดพายด้วยคน
เป็นกำลังใจให้พาย ฟ้าหลังฝนต้องงดงามเสมอแหละ
พี่ Mercy ก็สู้ๆกับกองงานนะคะ เบียร์ก็สู้อยู่หมือนกัน แต่แอบอู้มาอ่านนิยาย 555

[nidnoi]

 

สงสารน้องพาย

แต่มีริวอยู่เคียงข้าง ทุกอย่างคงผ่านไปด้วยดี