มาแล้วค่ะ มาแล้ว
มาแบบ มึนๆ 
ตอนนี้ก็ยังคงไม่ค่อยไปถึงไหนเท่าไหร่นะคะ
จริงๆ อยากเขียนยาวๆ มีรายละเอียดที่อยากจะบอกจะเล่า
แต่ตอนนี้สติสตางค์ไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว
เลยขอตัดยอดไปตอนหน้าๆ แล้วกันนะคะ...
จะมาบอกว่าอาทิตย์นี้ Mercy อาจจะหายตัวหลายวันนะเนี่ย
แก้งานอย่างหฤโหดสุดๆ นอนออฟฟิศกันเป็นว่าเล่น 
ยังไงก็ขอบคุณมากๆ นะคะที่ยังคงแวะเวียนกันเข้ามาถามไถ่
ขอบคุณที่ชอบ และมาเม้นท์ และอ่านกันเสมอ กอดทุกๆ คนเลยค่ะ 
ปล. คำผิดเดี๋ยวกลับมาแก้นะจ๊ะ
จุ๊บๆ ทุกคนค่ะ +++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 12ผมนั่งกอดมันอยู่ ปล่อยให้มันร้องไห้อยู่นานถึงชั่วโมงกว่า ช่วงที่ผมเริ่มกอดมันและมันเริ่มที่จะยอมให้ผมได้ปลอบโยน มันก็ยิ่งร้องไห้หนัก จนถึงขั้นกรีดร้องเหมือนคนคลุ้มคลั่ง เจียนจะขาดใจ ผมไม่รู้ ผมไม่เข้าใจ ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผมไม่ชอบเห็นมันเป็นแบบนี้เลย ให้มันตะโกนด่าหยาบๆ คายๆ ปากดี กวนตีน ร้ายๆ แรดๆ กับผมแบบเก่าซะยังดีกว่า...ผมได้แต่กระชับอ้อมแขนมากขึ้น ลูบหัวมันเบาๆ ให้มันสงบลง เพราะตัวมันทั้งสั่น และมือมันก็จิกเกร็งเข้าที่เนื้อตัวเอง จนผมต้องละแขนจากอ้อมกอดเพื่อมาแงะให้มือมันคลายออกจากการจิกมือตัวเอง ให้มันมาจิกที่แขนผมแทน ผมยอม...
ตอนที่ผมผละมันออกจากอ้อมกอด มันผวาหนักกว่าเดิมเลยครับ พยายามไขว้ขว้าตัวผมคืน เหมือนมันโหยหาอ้อมกอดของผม ผมเองก็ตกใจที่เห็นมันเป็นแบบนี้นะครับ
“อยู่นี่ๆ กูอยู่นี่ไม่ได้ไปไหน ไม่ทิ้งมึงแน่ๆ ไม่ต้องกลัวนะ นิ่งซะ” ผมต้องรีบแงะมือเกร็งๆ ของมันออก ก่อนที่จะดึงตัวมันเข้ามากอดอีกครั้ง
ผมรู้สึกว่า ตอนนี้ไอ้พายมันเหมือนไม่รู้สึกตัวนะครับ ทุกอย่างที่แสดงออกมา มันเหมือนจิตใต้สำนึกที่ออกมาเองอัตโนมัติ มันโหยหา มันอ้างว้าง และมันก็เจ็บปวด...ไม่รู้ทำไม ยิ่งเห็นมันเป็นแบบนี้ ผมก็ยิ่งอยากปกป้องมัน
เราสองคนนั่งกอดกันอยู่นานจนไอ้พายเหนื่อยจนหลับไปในอ้อมแขนผม และไม่นานนักพี่คิวกับพี่โรสกลับมาอีกครั้ง ตอนพี่คิวเดินเข้ามามองเห็นผมกับไอ้พายนั่งกอดกันอยู่ พี่คิวก็มีอาการชะงักเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจหนักๆ ออกมา แต่พี่โรสแอบส่งสายตาให้กำลังใจมาให้นะครับ ก่อนที่จะหันไปพยักหน้ากับพี่คิวน้อยๆ
“สรุปว่าเราสองคนนี่ไปญาติดีกันตั้งแต่เมื่อไหร่” เรื่องผมกับมันกัดกันถือเป็นเรื่องสามัญประจำค่าย ใครๆ ในค่ายก็รู้นะครับ ยังเคยมีนักข่าวบางคนเอาไปเขียนแซวเลยว่าไอ้พายกับนักร้องนำวงร็อคเพื่อนร่วมค่ายไม่กินเส้นกัน แต่นี่พี่คิวก็คงงงไม่น้อยนะครับว่าทำไมไอ้คนที่ด่ากันทุกครั้งที่เจอ เดินผ่านกันต้องแว้งกัดกันตลอดเวลา จะมานั่งกอดกันกลมขนาดนี้
“ก็...เอ่อ...ก็” จะให้บอกยังไงดีล่ะครับ บอกว่าผมตกเป็นของมันไปแล้วเหรอ
“พูดไม่ออกบอกไม่ถูกหรือไงเรา...พูดความจริงนั่นแหละ ไม่มีอะไรทำให้พี่เครียดได้มากไปกว่าตอนนี้แล้วล่ะ...เอา ว่ามา” พี่โรสกับพี่คิวเดินเข้ามานั่งที่โซฟาตรงข้ามผมกับไอ้พาย รอฟังเรื่องราวจากปากผมอยู่
“ก็...คือ...ผม...ผม...ผม...กับพาย...เรา...เอ่อ...มีอะไร...กัน...ครับ” พี่คิวแค่เลิกคิ้วขึ้นเหมือนแปลกใจแต่ไม่มาก ส่วนพี่โรสก็ยังคงยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากส่งมาให้อยู่ดี...ผู้หญิงคนนี้เท่ที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอผู้หญิงมาแล้วครับ ทั้งกริยา ท่าทาง คำพูด การวางตัว ถ้าผมอยากมีแฟน หรือแต่งงานกับผู้หญิงสักคน ผมก็อยากได้แบบพี่โรสครับ
“แล้ว?...” พี่คิวถามต่อ
“แล้ว...แล้วก็นั่นแหละครับ” แหะๆ ไม่รู้จะอธิบายยังไงดีอะ
“นั่นแหละน่ะมันอะไร ไอ้เรื่องที่พายกับเราน่ะมีอะไรกัน พี่ก็แปลกใจอยู่หรอกนะ แต่ไม่แปลกใจมากเพราะพี่ก็พอจะรู้ว่าศิลปินในค่ายพี่แต่ละคนเป็นยังไง พี่ไม่เคยยุ่งเรื่องส่วนตัวหรือรสนิยมของใครอยู่แล้ว ตราบใดที่เรื่องนั้นๆ จะไม่ทำให้ตัวเองเดือดร้อน หรือเสียงาน...แต่พี่งง เพราะปกติเวลาพายมีความสัมพันธ์กับใคร พายจะไม่ยุ่งกับคนๆ นั้นอีก จะไม่วิสาสะด้วยต่อ เรียกว่าจบกันแล้วก็จบไป ไม่ได้คบใครจริงจัง...แต่ไอ้อาการที่เราเป็นเดือดเป็นร้อน รีบวิ่งมาดูเจ้าพาย มากอด มาปลอบอยู่นี่ พี่งงนะเนี่ย พี่ไม่ได้อะไรนะ แต่ไอ้พายมันยอมคบกับเราเหรอวะ พี่ไม่อยากจะเชื่อ จะฆ่ากันตายวันละหลายร้อยรอบเนี่ยนะ มากอดกันกลมแบบนี้ได้ไงวะ”
“ก็...จริงๆ แล้ว ก็...ยังกัดกันอยู่ครับ แหะๆ แต่...แต่...เอ่อ...ผม...ผม ชอบมันอะ...ไม่รู้ไปตกหลุมมันตั้งแต่เมื่อไหร่...รู้ตัวอีกที ก็อยากอยู่ข้างๆ มัน อยากดูแลมัน อยากปกป้องมัน...มันปากดี ทำตัวแรงๆ เหมือนจะเก่งไปซะทุกเรื่อง แต่จริงๆ มันเปราะบางมากนะครับ มันเหมือนแก้วที่พร้อมจะแตกอยู่ตลอดเวลา...ผมอยากอยู่ใกล้ๆ มัน ถึงมันจะด่า จะไล่ผมอยู่ตลอดเวลาก็ตาม ทำไงได้ล่ะครับ เรื่องแบบนี้ บังคับกันไม่ได้หรอก ก็ผมชอบของผมไปแล้ว” แรกๆ ก็ติดอ่างอ้ำอึ้งอยู่นะครับ แต่พอได้พูด ก็เหมือนได้ระบาย ก็เอาวะ บอกพี่คิวไปหมดนั่นแหละ
“อืมมม...จะอดทนไหวเหรอ พี่ไม่ได้จะดูถูกนะ แต่ถ้าเลือกทางนี้ ทางมันไม่ได้สวยหรู เรียบสงบเดินสบายหรอกนะริว อุปสรรคจากสังคม และคนรอบข้างน่ะ มันเยอะเชียวล่ะ แล้วไหนจะไอ้คนนี้อีกล่ะ ดื้อน้อยซะเมื่อไหร่กัน ถ้าริวคิดว่ามันแปลกใหม่ อยากจะลองดู พี่แนะนำว่าให้เลิกคิดซะ สุดท้ายคนที่เจ็บเจียนตายจะเป็นไอ้เจ้าพายนะ สงสารมันเถอะ ตั้งแต่แรกที่พี่รับพายมาเป็นศิลปิน พี่ก็รู้เรื่องราวของพายทั้งหมด ทั้งจากปากพายด้วยและจากที่พี่ไปสืบๆ มาเอง...พายน่าสงสารมากนะริว อย่างที่ริวบอก พายเปราะบางมาก พร้อมที่จะแตกตลอดเวลา ถ้าไปอยู่ในมือของคนที่ไม่ได้เข้าใจและไม่รักษาไว้ให้ดี สุดท้ายพายจะตายทั้งเป็น...พี่ไม่รู้ว่าริวชอบพาย สนใจพายเพราะรู้สึกสงสารชีวิตของเจ้าตัวรึเปล่า แต่ความรักกับความสงสาร แยกกันนะริว แยกให้ถูก ถ้าแค่สงสาร เป็นเพื่อนกันก็ได้ แต่รักมันมากกว่านั้น”
“ผมไม่เคยรู้เรื่องราวอะไรของมันเลยครับพี่...เรื่องระหว่างผมกับมัน เกิดขึ้นจากความผิดพลาด ผมกับมันได้กันเพราะเราต่างคนต่างอยากจะลองดีซึ่งกันและกัน แต่...ผมมันอ่อนเองล่ะมั้งครับ ผมกลับรู้สึกว่ามันกลายเป็นของๆ ผม เป็นคนของผม ผมเชื่อว่าการที่คนสองคนมีความสัมพันธ์ทางกายกัน ต่อให้ไม่รักกัน ยังไงซะอย่างน้อยทางใจมันก็คงจะสื่อถึงกันบ้าง ถึงมันจะไม่ได้คิดเหมือนผม แต่ผมคิดกับมันไปแล้ว คิดมากด้วย...ถึงแม้บางทียังอดที่จะปากเสีย คอยแขวะ คอยด่ามันไม่ได้ แต่จริงๆ แล้วในใจผมน่ะ มันเปลี่ยนไปจากเดิมแล้วครับ ผมไม่ได้รู้สึกรังเกียจ โมโห หมั่นไส้มันเหมือนเดิมอีกแล้ว...”
“แล้วที่เจ้าพายมันหายไปสองสามวันนี้ ไปกับเราใช่ไหม”
“ครับ...ผมแค่รู้สึกว่า การที่คนๆ หนึ่งทำตัวแบบนี้ มั่วไปเรื่อย ทำตัวไม่แคร์ใคร ไม่ค่อยมีเพื่อน ไม่ไว้ใจใคร ทำตัวแรงๆ กินเที่ยวอยู่ตลอดเวลา เหมือนมันทำแบบนี้เพราะต้องการปกปิดอะไรในตัวเอง ทำเพื่อจุดประสงค์อะไรสักอย่าง มันคงต้องมีอะไร หรือเหตุการณ์อะไรมาทำให้มันเป็นแบบนี้แน่ๆ ผมก็เลย...เอ่อ...ลักพาตัวมันไปหาแม่ที่รีสอร์ตน่ะครับ ผมอยากให้แม่ลองคุยกับมันดูซักหน่อย” พี่คิวทราบครับว่าแม่ผมเคยเป็นจิตแพทย์
“แล้วสรุปว่าเรารู้เรื่องของเจ้าพายมันไหม ว่ามันเป็นอะไร”
“แหะๆ...ไม่รู้อยู่ดีครับ แม่ไม่ยอมบอก เพราะจรรยาบรรณของแพทย์ แค่แม่บอกว่าให้ดูแลพายดีๆ มันต้องการความรัก ความรักที่เป็นรักจริงๆ ไม่ใช่รักที่ฉาบฉวย ไม่ใช่ความใคร่ทางร่างกาย มันไม่ได้เป็นนิมโฟมาเนียนะฮะ มันแค่ต้องการความรัก...ตอนนี้ ผมไม่อยากรู้หรอกว่าอดีตมันเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นกับมัน แต่ตอนนี้เวลานี้ ขอแค่ผมเป็นปัจจุบันของมันก็พอครับพี่ ผมไม่ใช่พระเอกหรอกครับ ผมมันก็เป็นแค่ไอ้อ่อนคนหนึ่ง ที่ทำอะไรไม่ได้เลย ผมทำได้แค่นั่งเงียบๆ อยู่ข้างๆ มันเท่านั้นแหละพี่”
“เฮ้ออออ....เอาล่ะ ในเมื่อตัดสินใจดีแล้ว พี่ก็ฝากพายด้วยนะริว อดทนหน่อยนะ...อ่อ แต่อย่าพึ่งบอกเรื่องนี้กับใครล่ะ พี่ไม่อยากให้เรื่องมันยุ่งวุ่นวายไปมากกว่านี้อีกแล้ว แล้วก็พี่คงต้องให้พายนอนที่บ้านสีขาวล่ะนะ กลับบ้านตอนนี้คงทำไม่ได้แน่ๆ นักข่าวเต็มหน้าออฟฟิศ แล้วพี่คิดว่าคงอยู่เต็มหน้าคอนโดพายด้วยล่ะ” บ้านสีขาวก็คือบ้านที่ผมบอกว่าเป็นเหมือนเซฟเฮ้าส์ ที่อยู่ตรงทางเข้าลับของออฟฟิศนั่นแหละครับ
“แล้วพี่จะเปิดแถลงข่าวไหมครับ” ผมว่าถ้าไม่ออกไปพูดอะไรซักอย่าง นักข่าวคงได้บุกเข้ามาแน่ๆ
“พรุ่งนี้ พี่จะออกไปแถลงกับนักข่าวเอง พี่ก็คงต้องบอกว่า พี่ขอสืบสวนเรื่องราวความเป็นมาก่อนว่าเป็นยังไงใครเป็นคนปล่อยออกมา แต่ที่แน่ๆ พายไม่ได้เป็นคนถ่ายไว้แน่นอน แต่พี่คงต้องหาตัวคนทำให้ได้ก่อน ถ้าทุกอย่างพร้อมพี่ถึงจะพาพายออกมาแถลงข่าวด้วย แต่ตอนนี้ไม่มีการให้พายให้สัมภาษณ์ใดๆ ทั้งสิ้น”
“พี่คิวฮะ ผมขอมาอยู่เป็นเพื่อนมันได้ไหม นะฮะ ไม่งั้นผมก็กลับบ้านไม่ได้แน่ๆ ผมเป็นห่วงมันมากนะครับ”
“พูดมาซะขนาดนี้ ถ้าไม่อนุญาตก็คงไม่ได้แล้วสินะ....เฮ้อออ...งั้นก็ฝากด้วยแล้วกันนะริว พวกข้าวปลาอาหารไม่ต้องเป็นห่วง ที่บ้านสีขาวมีแม่บ้านคอยทำความสะอาดและทำอาหาร เป็นคนที่ไว้ใจได้...แล้วอย่าตีกันตายไปซะก่อนล่ะ” จริงๆ พี่คิวก็คงลังเลเหมือนกันนะครับที่จะให้ผมอยู่เฝ้าไอ้พายมันด้วย เพราะผมเห็นพี่เขาหันไปมองหน้าพี่โรสเหมือนขอความเห็น แล้วพี่โรสพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต พี่เขาถึงหันมาตอบตกลงกับผม ผมเริ่มรู้แล้วว่าคนที่กุมอำนาจใหญ่ที่สุดคือใคร...
“คุณคิวคะ น้องเซย์กับคุณแชมป์มาขอพบค่ะ” พี่เลขาพี่คิวอินเตอร์คอม มารายงาน...เออ ตั้งแต่มีเรื่องไอ้พาย ผมดันลืมคิดถึงเซย์ไปซะสนิทใจเลยให้ตายเหอะ ตอนนี้กลับรู้สึกตื่นเต้นนิดๆ ที่จะได้เจอหน้าเซย์อีกครั้ง แถมผมยังรู้สึกยังไงบอกไม่ถูก จะว่ายังชอบอยู่ ก็ชอบแหละนะ แต่มันเหมือนกลายเป็นความทรงจำที่ดีไปแล้ว แค่ไอ้คนในอ้อมแขนนี่ก็ทำให้ผมไม่มีเวลาไปคิดถึงใครแล้วล่ะครับ
“เชิญครับ” สิ้นเสียงพี่คิวไม่นาน ประตูห้องก็ถูกเคาะเบาๆ และเปิดออก เซย์กับพี่แชมป์เดินเข้ามาพร้อมกัน...แล้วก็เป็นอย่างที่ผมคาดไว้ เซย์มองมาที่ผมอย่างตกใจมาก แถมยังหันไปเขย่าแขนพี่แชมป์ แล้วก็เหมือนจะพูดอะไร แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไร เออะๆ อะๆ อ้ำๆ อึ้งๆ อยู่อย่างนั้น พี่แชมป์เองก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอกครับ
“เออะ...พี่คิว พี่โรสสวัสดีฮะ แล้วพาย เออ...ไอ้ริว แล้วยังไง เออะ ทำไม”
“หึหึ...ตกใจล่ะสิ...อย่าว่าแต่เซย์เลย พี่ยังตกใจเลย เห็นจะมีแต่พี่โรสของเรานั่นแหละที่ไม่แปลกใจอะไรเลย” พี่คิวหัวเราะเบาๆ กับท่าทางของเซย์มันครับ ผมก็อยากจะหัวเราะอยู่หรอกนะ แต่เดี๋ยวกลัวจะสะเทือนทำให้ไอ้คนขี้แยมันตื่นขึ้นมาร้องไห้อีก
“ก็ไอ้โรสมันเป็นเกย์รูน่ะสิ เป็นพวกแบบกูรูเรื่องเกย์จากประสบการณ์ตรงจากคนรอบข้าง” พี่แชมป์แขวะเพื่อนซี้ตัวเองครับ
“เออสิไอ้ห่า ทั้งพี่ ทั้งเพื่อนกู มาเต็มกันหมด แถมกูเนี่ยต้องคอยมานั่งช่วยคิด ช่วยวิเคราะห์ชีวิตพวกมึงๆ ทั้งหลายกันอีก จนกูคิดว่ากูเป็นเกย์แทนทอมแล้วเนี่ย” อ้าว พี่โรสเคยเป็นทอมเหรอเนี่ย พี่คิวสุดยอดนะเนี่ยทำให้ทอมกลับใจได้ น่านับถือจริงๆ
“อ้าว มึงพูดผิดรึเปล่าไอ้โรส มึงเลิกเป็นทอมแล้วไม่ใช่หรือไงจ๊ะ ว่าที่ภรรยาท่านประธาน อีกหน่อยกูต้องยกมือไหว้มึงแล้วเนี่ย อย่าไล่กูและเมียออกจากบริษัทนะครับท่านรอง เอ๊ะ หรือจริงๆ จะเป็นท่านประธานของท่านประธานอีกที” เออ สองคนนี้เขาก็แขวะกันรุนแรงเหมือนกันนะเนี่ย พี่แชมป์เห็นดุๆ เงียบๆ นี่ก็ร้ายไม่เบา ผมเห็นพี่โรสกับเซย์แอบหน้าแดง แต่พี่คิวฉีกยิ้มกว้าง คงจะถูกใจในประโยคเมื่อกี้ของพี่แชมป์
“อะ ไอ้เหี้ยนี่...สรุปมึงจะเข้ามาเห่าใช่ไหม ถ้างั้นมึงกับเมียก็พากันกลับไปบ้านไปชิ้ว มึงเห็นไหมเนี่ย ว่าทุกคนเขากำลังเครียดกันอยู่ เสือกมาพูดเล่นอยู่ได้” ท่านประทาน เอ๊ยท่านรอง เอ๊ยพี่โรส ก็ปากจัดไม่แพ้กันเลยนะครับเนี่ย
“เออ...ใช่ พี่แชมป์แม่งชอบหลงประเด็นเหอะ...พี่คิว พายเป็นยังไงบ้างฮะ แล้วสรุปว่าทำไมไอ้ห่าริวมันถึงมาอยู่กับพายได้เนี่ย ยังไม่เห็นมีใครตอบเซย์เลย” เซย์ที่ยังคงเขินอยู่หันไปค้อนให้แฟนตัวเองนิดๆ ก่อนที่จะหันมาสนใจผมกับไอ้พายต่อ
“เรื่องแม่งซับซ้อน เยอะแยะเลยหวะเซย์ เอาง่ายๆ สั้นๆ เลยนะ...ไอ้สองตัวนี้ แม่งเสือกได้กัน แล้วไอ้พ่อหนุ่มร็อคเนี่ย เขาก็เลยดันตกหลุมพ่อหนุ่มป๊อบเข้าให้ ก็เลยตามมาดูแลทั้งๆ ที่เขายังคงด่ามันเช้ากลางวันเย็น และทุกเวลาที่นึกถึง แต่ไอ้นี่มันด้าน ก็เลยตามเกาะติดหนึบอยู่นี่เนี่ยแหละ...แต่ก็ดีแล้วนะ พี่ว่าถึงเวลาที่จะต้องมีใครสักคนมาหยุดพายได้แล้ว ก็ได้แต่หวังว่าหนุ่มร็อคของเราจะเป็นคนนั้น และขอให้โชคดีแล้วกัน” พี่คิวช่างเป็นคนที่ขยายความได้ตรงไปตรงมา สั้นแต่ได้ใจความครบถ้วนจริงๆ ครับ แต่ดูท่าทางไอ้เซย์มันก็ยังคงแปลกใจอยู่ดี ดูทำหน้าเข้า ฮ่าๆ
“โหยยยยย กัดกันอย่างกับหมา ด่ากันไฟแลบเนี่ยนะ กูไม่อยากจะเชื่อเลยหวะไอ้ริว นี่ถ้ามีลูกกูขอสักตัวนะ ท่าทางจะเห่าเก่ง กูจะเอาไว้เฝ้าบ้านกันขโมยสักหน่อย” เออ ถ้ามันท้องแล้วกูจะจองไว้ให้สักครอกนึงเลยแล้วกัน
ยังไม่ทันที่ผมจะตอบโต้อะไรกลับคืนไป ไอ้คนในอ้อมกอดผมก็เริ่มขยับตัวยุกยิก ก่อนจะค่อยๆ กระพริบตาปริบๆ อย่างงงๆ แต่ยังคงปล่อยให้ผมกอดอยู่อย่างไม่คิดจะดิ้นออกมาจากอ้อมแขนผม...แต่พอมันลืมตาจนได้ที่ กวาดตาไปมองรอบห้องจนเจอเข้ากับซี้มันเข้า ไอ้ห่าพายก็ดิ้นสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนผมทันที แล้วรีบลุกโผเข้าไปหาเซย์ เหตุการณ์กอดกันกลม และร้องไห้สะอื้นก็วนลูปกลับมาอีกครั้งเหมือนหนังฉายซ้ำแต่ตอนนี้เปลี่ยนพระเอก (แต่จริงๆ มันคือนายเอกสองคนกอดกันมากกว่านะ)
“ฮือออ อึกเซย์ ฮือออ เซย์ ฮือออออพายกลัว เซย์ ฮึก ฮืออออ” พายกลัว? กลัวอะไร ผมก็พอรู้หรอกนะว่ามันหวาดกลัวอยู่ แต่ก็ไม่รู้ว่ากลัวอะไร และก็ไม่รู้ว่าจะช่วยยังไงดี
“พาย ไม่เป็นไรนะ เซย์อยู่นี่แล้ว พายไม่ต้องกลัวนะ ไม่มีใครทำอะไรพายได้หรอกนะ พายคนดีของเซย์ พายเข้มแข็ง และเก่งจะตายเงียบซะนะ เดี๋ยวปวดหัวนะพายร้องไห้มากๆ น่ะ” เซย์ก็พยายามปลอบให้ไอ้พายมันเงียบครับ แต่อย่างที่ผมบอก ตอนนี้เหมือนมันไม่ใช่ตัวมัน ใครพูดอะไรไปมันก็เหมือนไม่รับรู้ เหมือนมันช็อค แล้วก็เพ้อออกมา
“พี่ว่า เราพาพายไปพักผ่อนที่บ้านสีขาวดีกว่านะ แล้วริวก็กลับไปเก็บของแล้วกัน เดี๋ยวพี่ให้รถบริษัทไปส่งแล้วรอรับกลับมา เดี๋ยวทิ้งพายให้เซย์กับแชมป์เขาอยู่ดูแลไปก่อน ได้ใช่ไหมเซย์” พี่คิวพึ่งวางสายจากแม่บ้านที่อยู่ที่บ้านสีขาวคงจะสั่งให้จัดทีหลับที่นอน พร้อมอาหารไว้ให้น่ะครับ ดีเหมือนกันพาไอ้พายไปนอนดีๆ เผื่อมันจะได้สงบลงบ้าง
“ได้สิครับพี่คิว เซย์กับพี่แชมป์ซ้อมเสร็จแล้ว ไม่มีโปรแกรมอะไรต่อ เดี๋ยวเซย์ดูแลพายเองครับ”
สรุปตอนนี้ผมเลยกลับคอนโดมาเก็บของครับ ทั้งเสื้อผ้าที่จำเป็น ชุดนักศึกษา ชุดที่ต้องใส่ไปเล่นคอนเสิร์ต ชุดที่ต้องใส่ไปสัมภาษณ์ที่คลื่นวิทยุ โน้ตเพลง กีตาร์ แอมป์ ฯลฯ เรียกว่าเหมือนจะย้ายบ้านเลยล่ะครับ ก็ผมไม่รู้ว่าจะต้องอยู่อีกนานแค่ไหนนี่ฮะ ส่วนมาจะเยอะที่ชุด วงผมจะไม่มีสไตลิสต์ประจำเหมือนพวกวงป๊อบ วงบอยแบนด์ เกิล์ดแบนด์นะครับ จะมีแค่คนวางคอนเซ็ปต์ชุดว่าประมาณไหน เอาที่แบบเป็นตัวเราแต่ให้ดูเยอะกว่าปกติสักหน่อย แล้วก็ใส่ประมาณแบบนี้ไปตลอด นอกจากเสื้อหรือยีนส์บางตัวที่จำเป็นต้องใส่เพราะเป็นของลูกค้าสปอนเซอร์ครับ
ผมกลับมาถึงบ้านสีขาวก็เกือบๆ จะสองทุ่มครึ่งแล้ว มาถึงก็เจอเซย์กับพี่แชมป์กำลังกินข้าวกันอยู่ ผมก็เลยรีบเข้าไปแจมด้วยครับ หิวมากๆ
“พายล่ะเซย์” ผมถามถึงไอ้พายมันก่อนที่จะจ้วงข้าวคำแรกเข้าปาก
“หลับไปแล้ว...กูให้กินยาแก้ปวดหัว แล้วก็ยานอนหลับ ไม่งั้นไม่ยอมนอนจะร้องไห้ท่าเดียวเลย...เฮ้ออออ กูสงสารพายหวะ มึงได้มันไปแล้วมึงต้องดูแลมันดีๆ นะไอ้ห่า จะมาทิ้งๆ ขว้างๆ เพื่อนกูไม่ได้นะ กูกระทืบมึงเละแน่”
“แหม เพื่อนเซย์นั่นแหละจะทิ้งๆ ขว้างๆ ริว...ตอนนี้มันยังไม่โอเคกับริวเลย ริวก็ยังตื๊อมันอยู่เนี่ย เมื่อไหร่จะพูดจาดีๆ ใส่กันบ้างก็ไม่รู้” จริงๆ ไอ้เรื่อง พูดคำด่าคำนี่จะโทษมันฝ่ายเดียวก็ไม่ได้นะ บางทีผมก็เริ่มก่อนเหอะๆ ก็มันติดอะ
“พายน่ะ ถึงมันจะทำตัวแบบนี้ คบคนนู้น ทิ้งคนนี้ไปเรื่อย แต่จริงๆ แล้วมันก็ไม่ได้แฮปปี้กับการกระทำของมันหรอกนะ ลึกๆ มันก็อยากได้ใครสักคน ที่อยู่กับมัน เข้าใจมัน คนที่ไม่ต้องเป็นนายแบบหนุ่มรูปหล่อ หรือเพอร์เฟคกายที่ไหน แค่ผู้ชายธรรมดาๆ หนึ่งคน ที่รักมันจริง เข้าใจมัน รับมันได้แม้จะรู้ว่ามันเคยทำอะไรและเป็นแบบไหนมาก่อน ถ้ามีคนๆ นั้นจริงๆ มันก็พร้อมที่จะหยุดแหละนะกูว่า...ริว มึงรับได้ไหมล่ะที่พายมันเป็นแบบนี้ มันเคยมีอะไรกับคนอื่นๆ มาก่อนเป็นสิบๆ ทนได้กับความหลังฝังใจที่มันคอยมากัดกินชีวิตมัน แล้วทำให้มันกลายเป็นคนที่ต้องทำตัวแรดๆ ไปเรื่อยอย่างที่มึงชอบด่ามัน มึงทนได้ไหม ของแบบนี้ไม่ใช่ว่ามันจะหายกันง่ายๆ นะริว มึงอดทนได้ไหมล่ะ”
“เซย์ เราเลือกแล้วจริงๆ เราเลือกที่จะเป็นคนๆ นั้นของมัน เราไม่รู้เรื่องราวอะไรของมันมากนักหรอก แล้วเราก็ยังไม่รู้ด้วยว่ามันเองจะโอเคกับเราเมื่อไหร่ แต่สิ่งหนึ่งที่เราคิดว่าเราทำได้แน่นอน คือเรารอได้ และเราเลือกมันเพราะมันเป็นมันแบบนี้ ไม่ใช่เพราะเราสงสาร เห็นใจ หรืออะไรก็ตาม วางใจได้เซย์ เราจะอยู่ข้างๆ มันเองไม่ต้องเป็นห่วง” วันนี้ผมโดนกำชับเรื่องนี้มากี่ครั้งแล้วนะเนี่ย...ไอ้พายมันจะรู้ไหมนะ ว่ามันยังมีคนที่รักและหวังดีกับมันอยู่รอบๆ ตัวมันตั้งหลายคน
ผมนั่งคุยกับเซย์และพี่แชมป์จนสี่ทุ่มกว่า ทั้งคู่ก็ขอกลับบ้านเพราะพรุ่งนี้เซย์มีงานแต่เช้า ผมก็เลยขึ้นไปจัดการกับตัวเองบ้าง ผมถามป้าตา แม่บ้านประจำบ้านว่าไอ้พายมันนอนห้องไหน ก่อนที่ผมจะตามขึ้นไป จริงๆ ป้าตาจัดห้องไว้ให้ผมอีกห้องหนึ่งนะครับ แต่ผมบอกป้าแกไปว่าไม่เป็นไร ผมขอนอนกับไอ้พายดีกว่า
ผมค่อยๆ แง้มประตูเข้าไปอากาศเย็นฉ่ำจากในห้องก็ลอยมาปะทะผิวทันที ภายในห้องนอนที่มืดสนิท ผมค่อยๆ หยิบมือถือจากในกระเป๋ากางเกงออกมากดเพื่ออาศัยความสว่างนิดหน่อย พอจะคลำๆ ไปทางห้องน้ำได้ ผมก็จัดการอาบน้ำอาบท่า แต่งตัวเสร็จ ก็ค่อยๆ เดินมาที่เตียง พอสายตาเริ่มปรับให้เข้ากับความมืดจนชิน ก็พอจะมองเห็นเค้าโครงของคนที่นอนบนเตียงได้ลางๆ ไอ้พายมันนอนขดตัวกอดตัวเองอยู่อย่างน่าสงสาร ผมค่อยๆ เอื้อมมือไปลูบหัวมันเบาๆ ผมเส้นเล็กนิ่มมือทำให้ผมลูบหัวมันอยู่ซักพัก ก่อนจะค่อยๆ ก้มลงไปสูดดมกลิ่นหอมที่ผมนิ่ม และไล่เลยมาที่ขมับ และแก้ม...
กลิ่นของไอ้พายยังคงไม่เปลี่ยนไป กลิ่นอ่อนๆ ของแอปเปิ้ลเคลือบคาราเมล เปรี้ยวหวาน ทำให้ผมอดใจไม่อยู่ที่จะชิมรสชาติจากปากบางๆ ของมันเบาๆ แค่เบาๆ ก็หวานหอมขนาดนี้แล้วล่ะครับ...วันนี้เหนื่อยกันมาแล้วทั้งวัน ขอนอนกอดมันเรียกแรงและกำลังใจหน่อยเถอะนะ พรุ่งนี้ไม่รู้จะได้เจอกับอะไรกันอีก...ผมค่อยๆ นั่งบนเตียงแล้วสอดขาตัวเองเข้าไปในผ้าห่ม เอนตัวลง และหันไปช้อนหัวไอ้พายให้นอนบนแขนผม แล้วค่อยๆ ดึงแขนมันที่คู้กอดตัวเองอยู่ขึ้นมา ก่อนที่ผมจะสอดมือตัวเองเข้าไปรั้งเอวบางของมันเบาๆ ให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของผม มันเองพอรู้สึกว่าอบอุ่นจากอ้อมกอดของใครซักคน มือของมันก็เอื้อมมากอดตอบผมโดยอัตโนมัติ
มันขยับตัวเล็กน้อย เหมือนจะรู้สึกตัวนิดๆ ผมเลยค่อยๆ ลูบหลังกล่อมมันเบาๆ
“ชู่ว์...ไม่มีอะไรนะ กูเองหลับซะ กูอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ต้องกลัวนะ...” ผมกระซิบบอกมันจนมันเริ่มจะนิ่งและกลับมาหายใจสม่ำเสมอเหมือนเดิม ผมเลยก้มไปกระซิบข้างหูมันอีกครั้ง
“กูรักมึงนะ”
TBC
หัวข้อ: เออ...ก็คนมันแรด VS. แต่ผมดันชอบ : ตอนพิเศษ Valentine : เมียหาย! 22/02/14 P.165 (อ่าน 1509613 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก