Room 24
“ไม่น่ารีบกลับกันเลยนะลูก อยู่เที่ยวกันต่ออีกหน่อยก็ได้นะลูก”
“ผมก็อยากอยู่นะครับพี่แก้ว แต่ผมลางานมาได้แค่นี้น่ะครับ อีกอย่างแค่นี้ก็เกรงใจพี่ภูมิพี่แก้วจะแย่แล้วล่ะครับ”
ผมเบ้ปากให้ไอ้พระเอกนักสร้างภาพอย่างภคิน นี่ขนาดเกรงใจยังมาอยู่ได้ตั้งสี่ห้าวันนะมึง
ตอนนี้ทุกคนนั่งหน้าสลอนอยู่บนโต๊ะกินข้าวบ้านผม ไอ้แขกไม่ได้รับเชิญกำลังคุยถึงกำหนดการกลับกรุงเทพในเช้าวันพรุ่งนี้
“น่าจ่ะรอปิ๊กพร้อมไอ้น่อย จ่ะได้มีเปื้อนนั่งรถโตยกั๋น(น่าจะรอกลับพร้อมไอ้ตัวน้อย จะได้มีเพื่อนนั่งรถด้วยกัน)” พ่อออกความเห็นได้น่าเป็นลมตายมากครับ ผมไม่ใช่เด็กสามขวบซะหน่อย ทำไมจะนั่งรถคนเดียวไม่ได้!!!!
ถึงช่วงหลังๆผมจะเริ่มสนิทกับไอ้โจ้ไอ้กันมากขึ้นก็เหอะ(อย่าได้พูดถึงไอ้อาร์ทครับ ผมไม่นับมันเป็นคน)แต่ยังไงความหมันไส้ที่มันชอบมาแซวผมกับไอ้ภคินก็ยังคงอยู่ไม่จางไปไหน
“นั่นสิ....กลับพร้อมกันเลยมั้ย” พ่อพระเอกหันมายิ้มเหมือนจะชวนผมหนีตามกันซึ่งแน่นอนว่าคำตอบน่ะเหรอ...
“ไม่....จะรีบกลับไปทำไม บ้านกูอยู่นี่”
“โหยยยยยยยยยยยยยยยย...ไรว้า ไม่ใจเลยว่ะไปป์” ครับ...เกรียนขนาดนี้ไอ้โจ้พูดแน่ๆ
“ใจห่าไร”
“งี้แหละเค้าว่าคนน่ารักมักใจร้าย” ผมแทบยกมือขึ้นมาปิดหูเพราะไม่อยากฟังสิ่งที่เกิดขึ้นต่อไป...
“ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววว” เออ!!! ให้มันได้แบบนี้ จบมาตกงานกูขอแนะนำให้พวกมึงไปเปิดคณะหมอลำได้เลย รับรองว่ารุ่ง!!!!
พ่อกับแม่ผมก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเค้าเลยครับ นั่งหัวเราะกันหน้าตาเฉย...ไม่รู้รึไงว่าลูกชายคนเดียวของบ้านกำลังถูกคุกคามทางเพศอยู่น่ะ โอ๊ยยยยยยย....กูอยากจะบ้า!!!!
“เออจริงสิ....พี่แก้วครับเย็นนี้ไม่ต้องเตรียมข้าวเย็นให้พวกผมกับไปป์นะครับ” ไอ้หน้าหล่อที่นั่งฝั่งตรงข้ามพูดซะผมสะดุ้งเลยครับ
“เฮ้ย!! เกี่ยวไรกับข้าวเย็นกูวะ” ไอ้กันที่นั่งข้างๆคว้ามือมาตะปบปากผมทันที....เชี่ย...กูเค็มว้อย
“ได้สิลูก เย็นนี้พ่อกับแม่ก็ว่าจะไปสังสรรค์นอกบ้านซะหน่อย พอดีว่าวันเกิดเพื่อนพอดีน่ะ” ผมกรอกตาขึ้นฟ้าอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะหันไปค้อนให้ไอ้กันที่ตอนนี้มันยอมเอามือเค็มๆออกไปจากปากผมแล้ว
เออ....จะลากกูไปไหนก็เอาเหอะ!!!!!!!!! ...................................................................
............................................
....................
........
“พอเลยๆ มึงหยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้....มันใช่เรื่องตลกเหรอ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โอ๊ย....ไม่ไหวแล้วกูปวดท้องมาก”
“นี่มันเรื่องเศร้าโว้ย ใครใช้ให้มึงขำวะ”
“อ้าว...นี่ตกลงดราม่าเหรอ กูนึกว่าซิทคอม ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“ไอ้ฟาร์...ถ้ามึงยังไม่หยุดหัวเราะกูจะวางสายแล้วนะ”
ไอ้เพื่อนเลวยังคงส่งเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆชวนให้ปวดหัวจี๊ดๆ ที่โทรมาเล่าให้ฟังเป็นระยะๆนี่ไม่ได้เพื่อให้มึงมาเยาะเย้ยกู แต่กูต้องการความช่วยเหลือโว้ย!!!!!!
“โห....อะไรว้า~ แค่นี้ต้องทำเสียงดุใส่ด้วย” แหนะ..พอจะไม่ให้เสือกปุ๊บเงียบเชียวนะมึง “แล้วไง.....ตอนนี้มึงโดนเดือนมหาลัยจีบอยู่ แถมยังบุกขึ้นไปฝากฝังตัวเป็นลูกเขยกับพ่อแม่แล้ว โห...อะไรมันจะน่าอิจฉาขนาดนี้”
“งั้นกูจะส่งมันไปจีบมึงแทนละกัน” ผมพูดเสียงเหี้ยมพลางดึงจูปาจุ๊ปส์ออกจากปาก “แล้วนี่ไม่รู้นึกครึ้มใจเหี้ยไรเย็นนี้พวกมันจะลากกูไปไหนก็ไม่รู้อีก”
“ระวังเหอะมึงจะเสียตัวโดยไม่รู้ตัว” “ไอ้ฟาร์!!!!!” หูยยยยยยย กูแทบจะปามือถือทิ้ง!!!!!!!
“เอ้า!! กูเตือนด้วยความหวังดีนะเพื่อน ภคินมันรุกมึงหนักขนาดนี้ งานนี้ได้เป็นได้วะ”
“รู้ดีเชียว....นี่มึงร่วมวางแผนอะไรกับมันรึเปล่าเนี้ยห๊ะ” ผมว่าพลางเอนตัวลงบนเก้าอี้ที่สวนหน้าบ้านหลังจากเดินไปมาเหมือนคนบ้า “เออ...มึงเตือนกูก็ดีละ เย็นนี้กูจะไม่ไปกับมันเด็ดขาด!!!!!”
“ถ้ามึงทำได้อ่ะนะ....” ไอ้นี่....หาว่ากูไม่มีน้ำยารึไงวะ
“โอ๊ยยยยยยย...กูปวดหัวจี๊ดๆเลยเนี้ย นอกจากตัวพ่อมันแล้วยังมีเพื่อนร่วมคณะหมอลำมาอีกสามนาย ไอ้โจ้ไอ้กันไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้อาร์ทเนี้ยตัวพ่อเลยเหอะมึง”
“ระ...เหรอ”
“แม่ง...น่ากลัวชิบหาย เหมือนคนวิญญาณออกจากร่างอ่ะ เห็นหนิมๆแบบที่กูกะมึงนินทามันแบบนั้นนะ เจอแต่ละมุกมันเข้าไป....กูขอลาตายดีกว่า”
“อือ.....กูเข้าใจ”
“แล้วมึงไปเข้าใจได้ยังไง....” “.........................”
เสียงตอบรับที่ได้มีเพียงความเงียบจากปลายสายเท่านั้น ผมขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด ก่อนจะค่อยๆคลายปมออก....
“ฟาร์.......มึงมีอะไรปิดบังกูอยู่ใช่มั้ย?”
“ห๊ะ?? อะไร กูดูเป็นคนมีความลับขนาดนั้นเชียว”
“มึงน่ะโคตรลึกลับเลยไอ้หัวเห็ด” มาถึงตรงนี้ผมขอแอบแยกเขี้ยวใส่โทรศัพท์หน่อยเหอะ “บอกกูมาได้ยังว่ามึงมีอะไร กูโทรไปเล่าอะไรให้มึงฟังมึงก็ถามแต่เรื่องเพื่อนไอ้ภคินตลอดเลย”
“เฮ้ย!!!...ป๊าเรียกไปล้างรถว่ะ แค่นี้ก่อนนะมึง.......
ตรู้ดดดดดดด ตรู๊ดดดดดดดดด”
เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!! ไอ้หอกหัก ป๊ามึงล้างรถตอนทุ่มนึงเรอะ!!! เออ...ก็ได้!! คราวนี้กูจะยอมปล่อยมึงไป แต่เจอหน้ากันเมื่อไหร่กูจะรีดความลับยิ่งกว่างูโดนรีดพิษอีก!!!! ผมค้อนใส่หมายเลขโทรศัพท์ของไอ้ฟาร์ที่ขึ้นหราอยู่บนหน้าจอ ในหัวไพล่คิดไปถึงเรื่องมัน แต่ก็ต้องสลัดความคิดนั้นทิ้งไปก่อนเพราะตอนนี้แค่ตัวเองผมยังจะเอาไม่รอด จะหนียังไงวะ โอ๊ย...แถมยังเครียดเรื่องที่เสือกเรื่องชาวบ้านไม่สำเร็จอีก หัวมันเลยไม่แล่นเอาซะเลย....
ปิ๊บบบบบบบบบบบ... รถเก๋งประจำบ้านผมส่งเสียงแตรลั่นจนผมสะดุ้งเฮือก ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะของไอ้เวรพวกนั้นที่ดูจะมีความสุขเสียเต็มประดาที่เห็นผมตกใจ ไม่พอมันยังสาดแสงไฟหน้ารถใส่จนผมต้องหรี่ตามอง ถ้ามึงอยากเรียกร้องความสนใจกูขนาดนั้นมึงขับมาทับกูเลยง่ายกว่ามั้ย?
ปิ๊บบบบบบบบบบบ... นั่น!!!ยังเสือกบีบอีก หน้ากูดูอยากเล่นด้วยมากนักเหรอวะ “บีบหาพ่อมึงเหรอ เล่นเหี้ยไรเนี้ย!!!!!” ผมโวยวายอย่างหัวเสีย ความรู้สึกหงุดหงิดที่ไม่ได้เสือกเรื่องชาวบ้านยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว
“ลูกพี่ไปป์ขึ้นรถมาเลยคร๊าบบบบบบบบ” ไอ้โจ้ไขกระจกออกมาตะโกนเรียก แหม...ทำมาประจบเรียกกูว่าลูกพี่นะ
“ไม่ไป...ขี้เกียจออกบ้าน”
“เฮ้ย...ได้ไงวะ ข้าวเย็นยังไม่ได้กินไม่ใช่เหรอ” เสียงไอ้พระเอกดังลอดกระจกออกมาทำให้ผมรู้ว่ามันนั่งด้านหลังรถ
“ต้มมาม่ากินก็ได้” ผมตอบหน้าตาย
“ไม่ได้!!!!!!” อื้อหือ....ถ้ามึงจะตอบเป็นเสียงเดียวกันขนาดนี้ ผมเชิ่ดใส่รถ ยักไหล่ไม่สนใจก่อนทำท่าจะเดินเข้าบ้าน....ยังไงกูก็ต้องกันไว้ก่อนเกิดมันคิดจะปล้ำกูขึ้นมาอย่างที่ไอ้ฟาร์บอกล่ะ
“แผนB!!!!!!!” ภคินตะโกนออกมาในจังหวะเดียวกับที่ไอ้โจ้ ไอ้กัน และตัวมันพุ่งออกมาจากรถและวิ่งเข้าชาร์จตัวผมไว้เหมือนตำรวจจับคนเมายาบ้าไม่มีผิด
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!! มึงจะทำอะไรกู!!!!!!!” ผมดิ้นพล่านเป็นหนูติดจั่นในขณะที่ไอ้สามคนนั่นช่วยกันอุ้มผมแล้วลากไปยัดไว้ที่หลังรถกับไอ้ภคินแล้วปิดประตูดังปัง ส่วนไอ้กันกระโจนขึ้นรถอีกฟากอย่างรวดเร็วเป็นการกักขังผมไว้ตรงกลางโดยสมบูรณ์ ไอ้โจ้นั่งที่นั่งข้างๆคนขับส่งเสียงหัวเราะชอบใจ และแน่นอนว่าบังเหียรรถอยู่ในมือของไอ้ผู้ชายเมากัญชาอย่างไอ้อาร์ท...
“ไปป์ครับ....มากับพวกผมดีๆเถอะครับ” เชี่ย...อย่ายิ้มได้มั้ยกูขนลุก แล้วก็เป็นมึงจริงๆด้วยที่บีบแตรแถมยังฉายไฟใส่หน้ากูอีก แสรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!
“ปล่อยกูลงซะ กูไม่ไป นี่เอารถบ้านกูมาใช้แล้วยังมาบังคับกูให้ไปด้วยอีก!!” ผมออกตัวดีดดิ้นจะลงรถให้ได้ท่าเดียวจนไอ้ภคินกับไอ้กันช่วยกันจับเอาไว้
“เฮ้อออออออออออออออออออ....” คนขับรถถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
“คิน....ไปป์เค้าคงอยากมีประสบการณ์บนรถน่ะ จัดการเลยสิ๊” เงียบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ.... ร่างกายที่ดีดดิ้นเป็นปลาโดนน้ำร้อนถึงกับชะงัก ผมหันควับไปมองหน้าไอ้ตัวปัญหาที่อยู่ทางขวามือ มันส่งยิ้มกรุ้มกริ่มชวนให้ขนหัวลุกขึ้นมาตะหงิดๆ
“นั่งเฉยๆนะครับ....แล้วจะดีเอง” ไอ้อาร์ทพูดทิ้งท้ายก่อนจะหมุนล้อรถออกจากรั้วบ้าน ทิ้งให้ผมวิญญาณออกจากร่างไปแล้ว นี่กูจะเสียความบริสุทธิ์ที่สะสมแลกแสตมป์เซเว่นมาถึงยี่สิบปีเชียวเรอะ แค่คิดก็กลืนน้ำลายดังเอื๊อกเลยทีเดียว
ไอ้เหี้ยโจ้ที่นั่งหน้ารถแม่งก็ไม่หยุดหัวเราะซะที พ่อมึงเจาะปากมาให้หัวเราะรึไงวะ ผมฟึดฟัดแต่ก็ยอมนั่งเฉยๆแต่โดยดี ถึงจะรำคาญไอ้หน้าหล่อที่มันเสือกมานั่งเบียดกูซะเหลือเกิน ตรงนั้นเว้นที่ให้ลูกมึงนั่งรึไงวะ
กูไม่อยากไปโว้ย!!!!!ใครก็ได้เอากูออกไปจากที่นี่ที!!!!!!!! ………………………………………………………
………………………………………..
………………………
……………
“ฮ่าๆๆๆ แล้วไงอ่ะ มึงทำไงต่อ”
“กูก็อายสิวะ!!! แม่ง อยู่ๆพรวดพราดเข้ามาด่าๆๆ เอาก๋วยเตี๋ยวสาดหน้า วันนั้นกูเสือกแดกต้มยำอีกไง ซี๊ดซ๊าดไปถึงทรวงใน”
“เออสิ...พวกกูนี่อายกันแทนเลย โดนไอ้กันคนเดียวไม่พอกระเด็นมาโดนกูที่นั่งข้างๆอีก”
ไอ้ผู้ชายขี้โวยวายในรถนั่นมันตายไปแล้ว เพราะตอนนี้ผมเสือกมานั่งหัวเราะกับไอ้พวกเวรนี่จนท้องคัดท้องแข็ง ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ร้านอาหารสไตล์ผับแอนด์เรสเตอรองริมแม่น้ำปิง บรรยากาศในร้านดูสบายตาด้วยงานไม้ผสมผสานกับดวงไฟสีส้มเสริมให้ร้านดูอบอุ่นและเป็นกันเอง พวกผมนั่งอยู่บนส่วนที่ยื่นเข้าไปในแม่น้ำปิง ถัดจากโต๊ะเราไปไม่กี่เมตรก็เป็นเวทีเตี้ยๆที่มีพี่ผู้ชายคนนึงกำลังบรรเลงเพลงเพราะๆให้พวกเราร้องคลอกันไป พวกผมสั่งอาหารมา4-5อย่างกับข้าวอีกโถนึง ซึ่งราคาก็พอควรแหละครับแต่ไอ้พวกนี้มันบอกว่ามันจะเลี้ยงเองผมก็เลยสบายไป
ผมยกแก้วเหล้าขึ้นจิบนิดๆกระดิกเท้าตามเพลงเพราะๆ บรรยากาศร้านเค้าดีจริงๆครับ ใครมันจะไปอารมณ์เสียได้ล่ะ...
“แล้วตอนนั้นนะน้องหวานที่สาดก๋วยเตี๋ยวเค้าเสือกหันไปขอโทษไอ้คินใหญ่เลยอ่ะ....โห โลกแม่งไม่ยุติธรรม!!!!” กันโวยวายเรื่องที่มันโดนสาวจับได้ว่ามีกิ๊กแล้วถูกสาดก๋วยเตี๋ยวกลางโรงอาหาร ที่เด็ดกว่านั้นคือน้องเค้าดันหันไปขอโทษที่น้ำซุปบวกลูกชิ้นบางส่วนกระเด็นไปโดนไอ้พระเอกที่นั่งข้างๆด้วย.... “ใช่สิ๊....กูไม่ได้หล่อแบบมึงนี่”
ภคินยักคิ้วกวนๆตอบ “กระดูกอ่อนเฉียดแก้มกูไปนิดเดียว ไม่งั้นหน้ากูเสียโฉมละ”
“เหอะ คนมันมีดีแค่หน้าตามันก็ต้องดูแลเป็นพิเศษล่ะสิ” ได้ทีขอกูกัดหน่อยเหอะ ไอ้ความรู้สึกเวลาที่ไม่พอใจเมื่อรู้ว่ามันป๊อบแค่ไหนนี่มันน่าจะเรียกว่าความหมันไส้สินะ....
มันหันมาจ้องหน้าผมตรงๆยกยิ้มมุมปากที่แม่งดูดีชิบหาย “ทำไม....หึงเหรอ”
“ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววว” หูยยยยยย...ตามมาหลอกหลอนกันถึงในร้านอาหารเลยทีเดียว ผมเบ้หน้าแล้วยกแก้วขึ้นดื่มไปอึกใหญ่ ที่หนังหน้าร้อนวูวาบนี่คงเพราะเหล้าแน่ๆ....ไม่ใช่ว่าเขินอะไรหรอกนะ!!!!
“พูดถึงไอ้คิน มันป๊อบจริงๆนะเว่ย ระวังให้ดี” ไอ้โจ้ทำเป็นกดเสียงต่ำเหมือนเป็นความลับสุดยอด “อาจาร์ยยังแอบชอบมันเลย”
“ห๊ะ????”
“มึงก็พูดเกินไปไอ้โจ้ เค้าไม่ได้ชอบกูซะหน่อย” เจ้าของเรื่องว่าพลางตักยำทะเลเข้าปากไปคำโต กินได้ทุเรศจริงๆ....บ้านไม่สอนมันเหรอว่าอย่าแดกข้าวคำโตขนาดนั้น
“ไม่ชอบห่าไร มึงส่งงานเมื่อไหร่ก็เกทเอๆๆๆ ดูเกรดพวกกูร่วงกันเกรียวกราวเชียว”
“นั่นเพราะกูเก่งหรอก” เคี้ยวให้เสร็จก่อนค่อยพูดไม่ได้รึไงวะ อยากให้สาวๆหน้าโง่พวกนั้นมาเห็นซะจริงโว้ยยยย
“เอามึงว่าเหอะ” โจ้เอาส้อมเขี่ยๆในจานยำทะเล “ไอ้คินมึงแดกกุ้งหมดเลยเหรอ กูอุตส่าห์เหลือไว้ สัส!!”
เฮ้ยยยยยย...หมดจริงๆด้วยอ่ะ ผมพยายามเอาส้อมช่วยโจ้คุ้ยๆดูก็ไม่พบกุ้งในจานเสียแล้ว ตามร้านอาหารยำจานนึงเค้าให้กุ้งไม่กี่ตัวหรอกครับ ถือเป็นของล้ำค่า แต่ไอ้ห่านี่เสือกโซโล่คนเดียวหมด มันน่านัก....
แต่พอก้มมองจานตัวเองผมก็เจอกุ้งสีแดงตัวใหญ่น่ากินนอนแอ้งแม้งอยู่บนนั้น ไม่รู้ทำไมเห็นแล้วผมไม่สามารถบังคับหน้าตัวเองไม่ให้มุมปากยกขึ้นสูงได้.....โอ๊ย แล้วกูจะยิ้มทำไมเนี้ย เลยต้องทำเป็นก้มหน้าก้มตาหนีสายตาไอ้คนบนโต๊ะ โดยเฉพาะไอ้พ่อพระใจบุญนั่นด้วย.....
ผมไม่รู้ว่าพวกมันทำสีหน้ากันแบบไหนเพราะไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา พวกมันอาจจะไม่สังเกตเห็นก็ได้มั้ง ปกติต้องฮิ้วฮ้าวรำวงกันแล้ว ผมก้มหน้าก้มตาแกะกุ้งในจานด้วยช้อนแล้วแอบเอาเข้าปากเงียบๆเพราะเดี๋ยวไอ้พวกที่ไม่ได้กินจะมาโวยวาย(ไม่ได้เห็นแก่กินนะครับ)
เสียงพูดคุยยังคงดำเนินต่อไป ผมแอบนึกสงสัยว่าเวลาว่างไอ้พวกนี้มันรับจ๊อบเป็นตลกคาเฟ่รึเปล่า แม่งเล่ามาแต่ละเรื่องฮาบรรลัย ผมต้องจับจังหวะกินข้าวถ้าใครอ้าปากพูดผมจะไม่ยอมกิน ไม่งั้นออกทางจมูกแน่ๆครับ
“กูไปเข้าห้องน้ำนะ” ไอ้ภคินลุกออจากโต๊ะไปเงียบๆ เพื่อนๆมันก็ไม่ได้สนใจอะไรกันหรอกครับ แม่งโดนปาคอตายคาส้วมเพื่อนมึงคงไม่รู้ด้วยซ้ำ
“แล้วเนี้ยนะ ไอ้คินเสือกทำมือถือร่วงโบ๊ะลงไป ป้าเจ้าของบ้านเสือกหันมามองพอดี พวกกูก็รีบโกยมะม่วงเผ่นแนบไปเลย เกือบตายแล้วมั้ยล่ะ” ไอ้โจ้เล่าวีรกรรมปีนรั้วขโมยมะม่วงตอนพวกมันไม่มีตังจะแดกข้าวกันด้วยสีหน้าภูมิใจเหนือสิ่งใดยิ่ง ทั้งๆที่มันเข้าข่ายขโมยชัดๆอ่ะนะ
ผมยกแก้วขึ้นดื่ม ยังไม่เมาหรอกครับแค่มึนๆนิดๆตามภาษาคนดื่มเหล้าทั่วไปแหละ นั่งมองวิวแม่น้ำไปสักพักก็ละสายตามามองแสงวูบวาบที่อยู่ฝั่งตรงข้าม โทรศัพท์มือถือสีเทาที่ผมจำได้ว่าเป็นของไอ้รูมเมทส่งแสงวาบออกมาเป็นสัญญาณว่ามีสายโทรเข้า ผมคงจะมองเลยผ่านไป
ถ้าบนหน้าจอนั่นไม่ได้ปรากฏคำว่า’แอม’..... รู้สึกหูอื้อตาลายไปหมด เหมือนโดนของแข็งฟาดที่หัวอย่างจัง เพื่อปลุกให้มาพบความจริงอันโหดร้าย นันย์ตาผมเบิกกว้างมองแสงสว่างจากจอนั่นค่อยๆวาบดับไปอย่างช้าๆ ราวกับความสุขของผมที่ดับวูบลงไปด้วย...
ในหัวมีแต่คำว่าทำไม.... ทำไมต้องหลอกกันว่าเลิกกับแอมแล้ว ทำไมต้องหลอกเข้ามาทำดีกับผม ทำไมต้องมาทำให้ผมยิ้ม ทำให้ผมมีความสุข....
ทำไมล่ะ ทำไม..... ทำไมถึงได้ใจร้ายขนาดนี้นะ...
“ไปป์เป็นไรวะ เรื่องนี้ไม่ฮาเหรอ” โจ้ถามผมอย่างเป็นห่วง มันคงแปลกใจที่อยู่ๆผมก็เงียบไป ผมส่ายหัวตอบมันไปตอนนี้คงทำได้แค่นี้แหละครับ ความรู้สึกมันล่องลอยไปหมดแล้ว...
อยู่ๆในร้านก็มีเสียงปรบมือดังขึ้นเรียกความสนใจของผมให้ไปหยุดอยู่ตรงหน้าเวที ผู้ชายที่บอกว่าจะเข้าห้องน้ำเมื่อกี้แต่ตอนนี้มันยืนอยู่บนเวทียกพื้นเตี้ยๆรอรับกีต้าร์จากมือนักร้องคนเดิมที่ยื่นให้ทันทีอย่างไม่มีอิดออด ภคินทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้วงกลมที่หมุนได้มันก้มหน้าลองเสียงกีต้าร์นิดๆหน่อยๆ
“คินนนนนนนนนน~ เพื่อนผมครับ เพื่อนผม!!!!” ไอ้โจ้ว่าพลางปรบมือเสียงดัง เรียกเสียงหัวเราะจากโต๊ะข้างๆได้ ภคินพยักหน้ารับคำนิดๆ ก่อนจะปรับไมค์เล็กน้อย
“หวัดดีครับ ผมนักร้องมือสมัครเล่นครับ” มันว่าพลางฉีกยิ้มหล่อๆขึ้นที่มุมปากดูมีเสน่ห์เหลือร้ายจริงๆ “วันนี้มีเพลงเพลงนึงที่อยากเล่นให้คนคนหนึ่งฟัง ถ้าเล่นไม่เพราะก็ทนฟังกันหน่อยนะครับ”
มาถึงตรงนี้มันแกล้งทำหน้านิ่งเว้นระยะให้คนฟังลุ้นไปด้วย มันเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม...เสี้ยววินาทีนั้น มันเผยรอยยิ้มที่สว่างไสวที่สุด นั่นยิ่งหัวของผมตื้อไปหมด “ฟังให้ดีนะ...”
http://www.4shared.com/embed/27550709/32c60b64เพลง – ภวังค์
ศิลปิน – SkyKick RanGer
ไม่เข้าใจว่าทำไมมันเป็นอย่างนี้
นับตั้งแต่ได้พบเธอ ก็เป็นอะไรไม่รู้
มองอะไรก็สวยไปหมด โลกนี้ดูช่างสดใส
ก็เพิ่งเข้าใจเมื่อได้รู้ตัวว่าเธอมายืนอยู่ในใจฉัน…. ผู้ชายตัวสูงบนเก้าอี้ที่ก้มหน้าก้มตาเกากีต้าร์เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมอย่างไม่มีปิดบัง ดวงตาของเขามีรอยยิ้มเป็นประกายอยู่....
ตกอยู่ในภวังค์แห่งความรัก
ตกอยู่ในชั่วโมงแห่งความรัก
เธอทำให้ฉันต้องมาเปลี่ยนไป ตั้งแต่วันที่ได้พบเจอ
เธอก็เปลี่ยนคืนวันที่เงียบเหงา
ให้กลับกลายเป็นวันที่สดใส
เธอทำให้คนที่ไม่เคยรักใคร
ต้องเคลิบเคลิ้มล่องลอยไปกับ การรักเธอ
ภาพของเธอนั้นฝังใจ ไม่ลืมไม่เลือนไม่หาย
ฝังลงไปที่ข้างใน ในใจดวงนี้ เหมือนโลกหยุดหมุน ผมไม่สามารถคิด ไม่สามารถพูด ไม่สามารถขยับ เพราะถูกผู้ชายตรงหน้าตรึงเอาไว้ด้วยสายตา เสียงทุ้มน่าฟัง และรอยยิ้มที่อบอุ่นนั่น....
มองอะไรก็สวยไปหมด โลกนี้ดูช่างสดใส
ก็เพิ่งเข้าใจเมื่อได้รู้ตัวว่าเธอมายืนอยู่ในใจฉัน
ตกอยู่ในภวังค์แห่งความรัก
ตกอยู่ในชั่วโมงแห่งความรัก
เธอทำให้ฉันต้องมาเปลี่ยนไป ตั้งแต่วันที่ได้พบเจอ
เธอก็เปลี่ยนคืนวันที่เงียบเหงา
ให้กลับกลายเป็นวันที่สดใส.... “เธอทำให้คนที่ไม่เคยรักใคร ต้องเคลิบเคลิ้มล่องลอยไปกับ การรักเธอ…..” นิ้วเรียวยาวกรีดเส้นเสียงเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อจบบทเพลงอันแสนไพเราะนั้นลง คนในร้านปรบมือกันเสียงดังจนนักร้องจำเป็นถึงกับต้องเกาท้ายทอยแก้อาการเขินอาย ภคินยื่นกีต้าร์คืนให้นักร้องตัวจริงที่พูดอะไรไม่รู้กับมัน ซึ่งน่าจะเป็นเรื่องดีแหละมันถึงได้แจกยิ้มเรี่ยราดรายทางซะขนาดนั้น
ไอ้หน้าหล่อเดินมาเท้าแขนลงกับขอบโต๊ะด้านข้างผมที่ยังจ้องหน้ามันตาไม่กระพริบ
“เพลงเพราะมั้ย” มันถามด้วยท่าทีประหม่านิดๆต่างกับไอ้ผู้ชายที่ยิ้มสดใสบนเวทีนั่นชะมัด....
ผมหลบตามันวูบ เพราะเลือดมันเริ่มสูบฉีดมาอยู่บนหน้าแล้วน่ะสิ แต่ไอ้คนตัวสูงก็ยังไม่ยอมมูฟเคลื่อนย้ายตัวเองไปไนราวกับว่าจะเค้นเอาคำตอบจากผมให้ได้
“กะ....ก็ดี..” ผมตอบได้แค่นั้นภคินมันก็รวบตัวผมเข้าไปกอดท่ามกลางสายตาเพื่อนมันทั้งโต๊ะ แสรดดดดดดดดด....เมากัญชากับไอ้อาร์ทรึไงวะ!!!!!!!!
“ทำเหี้ยไรมึง ปล่อยนะเว้ย อายชาวบ้านเค้า” ว่าไปนั่นผมก็ไม่ได้ผลักมันออกแม้แต่น้อย กลิ่นเย็นๆเหมือนทะเลจากกายมันชวนให้รู้สึกดีไม่น้อย
“มันไม่ดูหรอกน่า” พอลองกวาดสายตาไปรอบๆเพื่อนในโต๊ะมันก็ทำเป็นก้มหน้าก้มตากินข้าวโดยไม่ได้นัดหมายไว้ คนอื่นๆในร้านก็ไม่ได้สังเกตอะไรโต๊ะผมหรอก ผมเลยยอมให้มันกอดไปสักพักด้วยความรู้สึกที่สับสนยิ่งกว่าเดิม
มันเข้ามาทำให้ผมรู้สึกแบบนี้เพื่ออะไร ทั้งๆที่มันมีแอมอยู่ทั้งคนเนี้ยนะ แต่ที่น่าแปลกยิ่งกว่ามันก็คือตัวผมเองเนี้ยแหละ
ขนาดรู้ว่ามันหลอกแต่ผมกลับไม่สามารถผละออกจากอ้อมกอดนี้ได้ด้วยซ้ำ.... TBC
มาต่อแล้วค่ะ!!!! พยายามมาให้เร็วที่สุดแล้วค่ะT T
จะไม่ทิ้งช่วงหายไปนานๆนะคะ(นี่ัมึงยังไม่เรียกว่านานเรอะ 5555)
ตอนนี้แบ่งบทให้น้องฟาร์นิดๆเผื่อมีคนคิดถึง สเปเชียลรูมรอไปก่อนนะคะ คู่หลักเค้ายังไม่ลงเอยกันเลย คู่รองมันจะไปก่อนมิได้!!!
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะคะ
เจอกันตอนหน้าค่ะ :]
หัวข้อ: Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206] (อ่าน 2267858 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก