หัวข้อ: Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206]

[nemesis]

น่ารักอ้ะ

[oiruop]

มาต่อเถอะ มาต่อ

[-Otto-]

สูบไปป์

[Acacha]

โห... ไม่สูบบุหรี่ มาสูบไปป์

[pare_140]

สูบไปป์

มาต่อเถอะ

[kwa]

ภคิน ก่อนเป็นแฟนไม่เห็นหื่นออกขนาดนี้เลยนะเนี่ย ><
แอร๊ยยยย สูบไปป์แทน คิดลึกไปไกลนะค๊าาาา  อิอิ

[hahn]

จะหลบเพื่อนได้นานแค่ไหนเชียว

[janamanza]

มาเร็วๆนะค่ะ    ปล่อยมุกสูบไปป์แล้วอย่านึกว่าจะหนีง่ายๆ โดดงับหู ฮ่าๆๆ
ไอที่ว่าสอบเสร็จเข้าร้านการ์ตูนปั๊บนี่น่าจะเป็นเหมือนกัน  ได้เสียเงินซื้อตูนแล้วสะใจ
แต่พอออกจากร้านไม่ถึงก้าวฉุกคิดแล้ว ตูจะเอาอะไรกิน  แต่พอเปิดการ์ตูนปุ๊บ  ไอความคิดตูจะเอาอะไรกินหายหมด
เหลือแต่เพียงว่า อยากจับกดพระเอกการ์ตูนนนนนน   

[EoBen]

มาฉุดกระชากกระทู้ คะ

มารอคินสูบไปป์อยู่น๊า

[ordkrub]

ภคินทำไมน่ารักขึ้นเรื่อยๆนะ  ไปป์ตายรังแหงๆ

[monkaew]

รอตอนต่อไปคับ

[namwaan1992]

อ้ากๆ  น่ารัก  ;'DD   ชอบอ๊า  ^^

[day9day]

มาไกลถึงหน้าสามแล้ว  ขอดันให้ขึ้นหน้าหนึ่งหน่อยแล้วกัน

เพื่อว่าคนแต่งอาจจะมองไม่เห็น เลยไม่มาลงตอนใหม่ซะที

 

[badcow]

กว่าจะมาก็ซักสิบวันเป็นอย่างเร็ว 555 T_T

[pizza2011]

ภคินน่ารักอ่ะ   โอ๊ยยยจะไม่ไว้เเล้ว
เปลี่ยนจากบุหรี่มาเป็นสูบไปป์
งานนี้ตายคาคอมค่ะ
...........................
คนแต่งก็แต่งโอเคดีนะค่ะสำหรับบทหวานๆ
สู้คนเเต่งเก่งอยู่เเล้ว55+

[PetitDragon]

รอตอนต่อไปครับ.....


 

[mascot]

หวาน น่ารัก
แอบคิดถึงคู่น้องเห็ด

[KOLLUMz]

 

[ENG❤LUCKY]

ป๊าดดดด อ่านจบแล้ว 55555555
เหมือนคนเขียนจะสูบอะไรวายๆคล้ายๆเรา5555
เพิ่งอ่าน superlovers ไปเล่มหนึ่งเอง ~
ตังหมด เพราะจะเก็บ07ghost กับnumber 555555

[sukie_moo]

พลาดเรื่องนี้ไปได้ไงอ่ะ   สนุกมากๆเลย
ชอบอาร์ทอ่ะ   เชียร์ฟาร์ให้ได้กับอาร์ทดีกว่าเนาะ  อาร์ทน่ารักเว่อร์ๆเลย

[Indigo]

Room 28

   มันเป็นเรื่องงี่เง่าสิ้นดีที่นายวิรัล  วงศ์วิสุทธิ์  ผู้ชายวัยย่างยี่สิบต้องมาปกปิดเพื่อนเก่าเพื่อนแก่เรื่องมีแฟนแบบนี้  ก็ไม่ได้อยากจะโกหกพวกมันหรอก...  แต่ไอ้เหตุผลเดียวที่เรียกว่า’ศักดิ์ศรี’มันค้ำคอซะจนคอแทบหัก  จะว่าไปก็ไอ้’ศักดิ์ศรี’อะไรนี่ไม่ใช่เหรอ.....ที่ทำให้เขาต้องมาชังน้ำหน้าผู้ชายตัวสูงๆที่นอนกอดเขาอยู่ตอนนี้

   จะเรียกว่าอารมณ์ขี้เกียจก็คงไม่ผิดนักที่ทำให้ผมลุกจากที่นอนไม่ขึ้นในเช้าวันหยุดแบบนี้  ก็พยายามบอกตัวเองอย่างนั้นอยู่นะ.....ไม่ใช่เพราะไอ้หน้าหล่อๆที่หลับตาพริ้มถูกใจหมอนข้างอุ่นๆเสียเต็มประดานี่หรอก

   ลมหายใจเข้าออกช้าๆเป็นสัญญาณบ่งบอกได้ดีว่าภคินยังคงหลับสนิท  คงเพราะช่วงนี้งานมันเยอะด้วย  ทั้งงานคณะที่เห็นมันนั่งปั่นจนดึกดื่นทุกวัน  ไหนจะงานพิเศษอีกล่ะ  สารภาพว่าผมรู้สึกหดหู่ทุกครั้งที่เห็นมันทำงานหนักขนาดนี้  บางครั้งก็ต้องไปส่งมันโอนเงินให้แม่ตอนดึกๆด้วย  แต่มันก็เป็นเรื่องของครอบครัวเขา...ผมไม่มีสิทธิไปยุ่งเกี่ยวหรอก

   ผมใช้เวลากับการจดจ้องใบหน้าหล่อคมนั่นใกล้ๆ  นั่นยิ่งทำให้ผมไม่แปลกใจเลยที่ไอ้หน้าด้านนี่จะได้ตำแหน่งเป็นถึงเดือนมหาลัย  เรียวคิ้วเข้มที่โค้งอย่างวิจิตรรับกับสันจมูกโด่ง  ริมฝีปากบางเรียวเป็นกระจับ  ดวงตาเรียวคมที่บัดนี้ยังคงปิดอยู่    พอได้มองใกล้ๆแบบนี้เลยรู้สึกว่ามันหล่อชิบหาย  ยิ่งเวลาหลับหมดฤทธิ์มาเกรียนใส่ผมนี่ยิ่งเสริมความหน้าตาดีไปกันใหญ่   ภคินมันไม่ได้หล่อแบบพวกเกาหลี  ญี่ปุ่นอะไรแบบนั้นนะครับ   หน้ามันออกจะหล่อคมแบบไทยแท้ๆ  พอแม่งทำงานเป็นจับกังแบกหามตากแดดบ่อยๆก็เลยได้ผิวสีน้ำผึ้งมา  ยิ่งเสริมให้มันดูดีเข้าไปใหญ่

   ไปๆมาๆไอ้สายตาไม่รักดีก็เสือกไปล็อกเป้าหมายที่ริมฝีปากหยักบางนั่น....  เราหัวสมองด้านชั่วช้าก็เริ่มทำงาน  ส่งภาพยามมันบดเบียดกับริมฝีปากของผมเมื่อวันก่อนเข้ามาในหัว  ชิบหาย!!!!ทำไมกูเป็นคนลามกแบบนี้!!!   ไม่สิ...ไม่สิ...มันต่าหากล่ะ  อยู่ๆแม่งก็มา’สูบไปป์’เหี้ยห่าอะไรไม่รู้หน้าตาเฉย  แถมจูบต่อหน้าพี่เดียวดายอีกนะ  มันน่านัก!!!!

   นอนมองหน้ามันไปเพลินๆก็ชักรู้สึกว่ากูเริ่มจะทำตัวเหมือนนางเอกละครมากเกินไป  ดีนะไม่มีการยกมือมาไล้แก้มให้พระเอกจับได้ว่าจะลักหลับด้วย  คิดอย่างงั้นก็ค่อยๆถ่อดแถ่ดตัวเองออกมาจากอ้อมแขนนั่นช้าๆเพราะกลัวมันจะตื่น  ไอ้ผู้ชายสูงเป็นเปรตนั่นก็เสือกควานหาหมอนข้างที่หายไปเป็นการใหญ่


โห.....โตเป็นควายยังติดหมอนข้างนะมึง!!!!

   แต่จะใจร้ายทิ้งมันไว้ก็เกินไปหน่อย  ผมเลยต้องเดินออกมาอุ้มพี่เดียวดายไปนอนแทนที่ตัวเองซะเลย  ส่วนมันคว้าอะไรได้ก็คว้าเลย   ภาพผู้ชายตัวเท่ายักษ์กอดตุ๊กตาหมีตัวเท่ายักษ์ชวนให้รู้สึกน่าหัวร่อตั้งแต่เช้าเลยวุ้ย...


……………………………………………………………
………………………………………….
…………………….
………


   ช่างเป็นวันเสาร์ที่แสนสบาย  อากาศก็ดีฝนไม่ตก  มีแดดพอให้ตากผ้าได้แถมยังไม่ร้อนจนเกินไปอีกต่างหาก  ผมกับภคินนั่งทำงานกันอยู่บนโต๊ะกินข้าวที่อยู่ฝั่งซ้ายของห้องชุด  ฝั่งที่ผมนั่งมีโน๊ตบุคเพียงเครื่องเดียวที่ใช้พิมพ์รายงาน  ส่วนฝั่งมันน่ะกระดาษเขียนแบบกระจายเต็มพื้นที่โต๊ะเลย...
   
แล้วอยู่ๆเสียงโทรศัพท์มือถือก็นำมาซึ่งเรื่องน่าปวดหัว  ซึ่งถ้ารู้อย่างงี้กูคงไม่รับหรอก!!!

   “ก็บอกแล้วว่าขี้เกียจ”
   “วันก่อนก็บอกแบบนี้  ไม่ต้องเลยนะมึง....คิดจะหนีหน้ากูรึไง”

   ผมถอนหายใจกับอาการช่างตื้อของไอ้เชี่ยเวฟ  ก็เข้าใจนะว่ามันอยากเที่ยวกับเพื่อน แต่นี่พี่เล่นตื้อซะจนกูเครียดเลยครับ...

   “ไปป์....มึงไม่อยากเจอพวกกูเหรอ~” นั่นเริ่มเปลี่ยนเข้าโหมดออดอ้อนแล้ว “พวกกูนะคิดถึงมึงม๊ากมาก~”
   “ไอ้เวฟ...เก็บความกะล่อนไปใช้กับบรรดากิ๊กมึงเหอะ  กูไม่หลงกลหรอก”
   “เออ...ก็รู้อยู่  มึงแม่งไม่เคยเห็นพวกกูสำคัญอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ  พอได้เพื่อนใหม่มึงก็ไปกับเค้าหน้าตาเฉย  ใช่สิ..พวกกูมันรองเท้าคู่เก่า  ใส่ไปก็อายชาวบ้าน  กระซิกๆ”
   “ชักจะเลอะเทอะนะมึงอ่ะ”

   ผมถอนหายใจยาวเหยียด  จะว่าไปช่วงนี้ก็ไม่ค่อยได้ไปเจอพวกมันจริงๆด้วยแหละ  ทั้งเรื่องงานเรื่องแฟนมันสุมหัวซะจนไม่ได้ไปไหน  เอาจริงๆเลยนะ....ประเด็นมันคือไอ้หน้าด้านมันไม่ยอมให้ผมไป!!!

   “บางที...ถ้ามึงเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของกูมึงอาจะเห็นใจ  เอาล่ะไปป์....กูจะไปหามึงที่ห้องตอนนี้  รออีกสัก5นาทีนะ  กูบึ่งรถไปเลย”
   “หยู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~  มึงจะมาทำม๊ายยยยยยยยยย~”
   “มาดูว่ามึงซุกสาวที่ไหนไว้ในห้องรึเปล่า” ไม่มีเว่ย...กูซุกแต่หนุ่ม  เอ๊ย!!ไม่ใช่!!!!มันไม่ใช่ประเด็นตอนนี้
   “ไม่ต้องมาเลยนะ  ไม่มีใครทั้งนั้นแหละ  กูมีรูมเมทใครมันจะซุกผู้หญิงไว้ในห้องได้วะ” อันนี้พูดความจริงครับ
   “ไม่ยาก....กูไปถามจากไอ้คินเอาก็ได้  โอ๊ะ...สตาร์ทรถเลยดีกว่า”
   “โอเค ตกลง!!!!!  คืนนี้เจอกันที่ร้านเดิม”
   “มันต้องแบบนี้สิไอ้น้อง  เอางี้กูไปรับมึงสักสองทุ่มใต้หอนะ....มาถึงแล้วจะยิงขึ้นไป  แค่นี้แหละ...แล้วเจอกันไอ้น้องไปป์”

   ไอ้เวฟวางสายไปแล้วเรียบร้อย  ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ลงกลางหัวผมอย่างจัง  ยิ่งต้องเงยหน้าขึ้นมาสบตาคนที่จ้องเขม็งมาทางนี้อยู่แล้ว...

   “ภคิน....”
    “ไม่ให้ไป!!”
   “กูยังไม่ทันถามอะไรเลย”
   มันยักไหล่ “ไม่ถามกูก็ฟังที่มึงคุยโทรศัพท์อยู่”
   “หูยยยยยยย....ไอ้นี่ไม่มีมารยาท แอบฟังคนอื่นคุยโทรศัพท์”
   “คนอื่นที่ไหน...ลืมแล้วรึไงว่าเป็นแฟนกู และกูไม่อนุญาตให้มึงไปกินเหล้าคืนนี้”
   “เฮ้ย...อย่ามาเยอะนะมึง  กูตกลงกับไอ้เวฟไว้แล้ว  ไปกับพวกมันไม่มีอะไรหรอก”
   “ไม่มีบ้าอะไร....  ไอ้หนุ่มผมยาวนั่นก็ไปด้วยใช่มั้ยล่ะ  งั้นยิ่งไปไม่ได้ใหญ่เลย!!”
   “เอ๊า!!!  ก็มันเพื่อนกูอ่ะ  มึงนี่ฟุ้งซ่านแล้วก็บอกแล้วว่าไอ้แซ๊กมันเป็นแค่เพื่อนโว้ย”
   “มึงคิดอย่างงั้น แล้วมันคิดป่ะล่ะ”
   “โอ๊ย....ชักจะพูดไม่รู้เรื่องแล้วนะภคิน!!”
   “มึงก็ชักจะดื้อใหญ่แล้วนะ”

   ผมลุกพรวดจากโต๊ะกินข้าว  ไม่ลืมที่จะยกโน๊ตบุคขึ้นแล้วเดินปึงปังไปทิ้งตัวลงบนโซฟาแทน  ไม่อยากนั่งร่วมโต๊ะกับคนพูดไม่รู้เรื่อง  ก็เข้าใจนะว่ามันเป็นคนมีปมเรื่องความรัก  พอได้มีมันเลยหวงขนาดนี้  แต่ไอ้แซ๊กมันก็แค่เพื่อน...แล้วไม่รู้ว่าไอ้ห่านี่เอาความคิดฟุ้งซ่านแบบนี้มาจากไหนถึงได้มาหึงผมกับไอ้แซ๊กเนี้ย!!!

   พอเหลือบมองด้วยหางตาก็เห็นภคินหมุนควงปากกาในมือ  มันไม่มองงานตัวเองที่กระจายเต็มโต๊ะด้วยซ้ำ แต่สายตานั้นกลับมาจับจ้องที่ผมแทน  จนรู้สึกเสียวสันหลังวูบ...

   “เฮ้ออออออออออออออออ...” มันถอนหายใจ “ไปป์...อย่าทำแบบนี้ดิ”
   “ก็มึงงี่เง่าใส่กูก่อนอ่ะ”
    “ขอโทษ....”

   คำพูดสั้นๆที่ทำเอาผมที่กำลังจะปรี๊ดแตกถึงกับเงียบลงไปทันที  ผมหันกลับไปมองหน้าคนพูด  ภคินทำหน้านิ่งซึ่งผมก็เดาไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ แต่เอาเถอะผมไม่ใช่คนงี่เง่า  ขอโทษแล้วก็หายกันไป

   “อือ...ไม่เป็นไร” ตอบได้แค่นั้นแล้วต่างคนก็ต่างเงียบกันไป...

   ทำไมผมจะไม่รู้ว่าภคินเป็นคนขี้หึงขนาดไหน  ครึ่งปีกว่าที่รู้จักกันมาก็พอทำให้รู้นิสัยใจคอมันดี  มันเป็นคนตรงๆ  อยากทำอะไรก็ทำ ไม่สนใจคนอื่น ยิ่งถ้าไม่ใช่คนที่มันสนิทด้วยมันจะไม่สนใจเหมือนเขาเป็นธาตุอากาศเลยแหละ  แต่เห็นมั่นใจแบบนี้ แต่เรื่องความรักนี่ถือว่าตรงกันข้ามได้เลย  มันมีความรักที่เหมือนเด็กๆ  หึงหวง  ต้องการครอบครองเพียงคนเดียว  จนบางครั้งผมยังอดแปลกใจไม่ได้ว่าผู้ชายที่ออกจะนิ่งๆเวลาอยู่กับคนอื่นคนนั้นมันหายไปไหน...

   จะว่ามันก็คงไม่ถูกหรอก  มันโตมาในสภาพแบบนั้น  ผมว่าแค่มันเป็นแบบทุกวันนี้ได้ก็เก่งจะตายแล้วล่ะ  อีกอย่างเรื่องนี้ถ้าจะมีใครผิดก็คงเป็นผมเองที่คนบนโลกมีเป็นล้านล้าน แต่เสือกมารักไอ้เวรนี่ซะได้...

   เห็นบรรยากาศตึงเครียดแบบนี้ผมก็รู้สึกไม่ค่อยดีขึ้นมา  ใครจะไปชอบเวลาทะเลาะกันล่ะ  สุดท้ายเลยต้องเป็นฝ่ายคลี่ยิ้มบางๆให้มันก่อน  พอเห็นผมยิ้มเท่านั้นแหละ  ไอ้หน้านิ่งนั่นก็ยิ้มตอบพลางลุกพรวดขึ้นมาจากเก้าอี้เดินมาทิ้งตัวลงข้างๆพี่เดียวดายบนโซฟาทันที...

   “ไม่ทำงานแล้วเหรอ”
   “คิดไม่ออก  นั่งดูหน้ามึงใกล้ๆดีกว่า”

   อุก....โดนฮุคซ้ายเข้าจังๆ  หน้าแดงไปเป็นแถบเลยงานนี้!!!!~

   ผมรีบก้มหน้าหลบสายตาที่มองมา  แต่มือเจ้ากรรมก็ค้างอยู่บนแป้น  ก็หัวสมองว่างเปล่าขนาดนี้กูจะพิมพ์อะไรล่ะคร๊าบบบบบบบ.....

   “มึงก็ไม่เห็นทำงานเลย” มันชะเง้อมองหน้าจอโน๊ตบุคบนตักผม “อยากนั่งมองหน้ากูใกล้ๆเหมือนกันใช่ป่ะ”
   “หูยยยยยยยยยยยยยยย...ไอ้หลงตัวเอง” ผมทำหน้าเหม็นเบื่อแล้วย่นจมูกใส่มัน  ภคินหัวเราะเบาๆก่อนจะเอื้อมมือคว้าโน๊คบุคผมไปวางบนตักมันแทน
   “อะไรว้า~  นั่งตั้งนานพิมพ์ได้ไม่ถึงหน้าเลย  แล้วเมื่อไหร่มันจะเสร็จเนี้ย”
   “ว่าแต่กู....มึงก็นั่งหมุนดินสอเป็นชั่วโมงเหมือนกันแหละวะ” ผมเอื้อมมือข้ามพี่เดียวดาย  พยายามเอาโน๊ตบุคคืนจากเงื้อมือมัจจุราช แต่แลดูว่าจะไม่เป็นผลเพราะมันดันไหลไปติดโซฟาอีกข้าง

   “ภคินเอาโน๊ตบุคมา  กูจะทำงาน” ทำเสียงเข้มข่มมันไว้ก่อนครับ
   “หอมก่อนสิ”
   “เชี่ยนี่  ดูละครหนังข่าวมากไปละมึง  เอามาอย่ามาเล่น  ต้องรีบทำงานคืนนี้ต้องออกไปข้านอก” ดูเหมือนประโยคหลังจะทำให้ภคินหัวเสียพอสมควร  จากหน้าตาทะเล้นๆเลยกลายเป็นหน้าหงิกแบบนี้  โอ๊ยยยยยยยยย....มันจะอะไรกันนักหนาวะแสรดดดดดดดดดดดด

   มันลุกขึ้นวางโน้ตบุคลงบนตักผมก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวเหมือนเดิม  งอนเป็นเด็กไปได้....ทำอย่างกับเมียที่โกรธเวลาผัวกลับบ้านดึกอย่างงั้นแหละ  ผมยักไหล่ไม่สนใจ....เอาสิยังไงคืนนี้กูก็จะไปเที่ยวกับเพื่อนอยู่ดีวะ  แต่พอก้มมองจอคอมก็ทำเอาผมรู้สึกผิดขึ้นมา...   บนไฟล์เอกสารด้านล่างงานผมปรากฏข้อความสีแดงขึ้นหราว่า

’ขอโทษนะ  รู้ว่าทำตัวไม่ดี แต่กูหวงมึงนี่หว่า’


   “ภคิน...”

   มันเงยหน้าขึ้นมาจากกระดาษมาจ้องตาผมที่ย้ายตัวเองมาไว้ข้างๆมันแล้ว  พอเห็นสายตามันก็เริ่มไปไม่ถูกเหมือนกันวะ  ไอ้เราก็ไม่ใช่คนขี้อ้อนอะไรแค่มายืนบิดไปบิดมาตรงหน้ามันนี่ก็เต็มกลืนแล้ว

   เอาวะ!!!

   สุดท้ายก็ตัดสินใจคว้ามือข้างที่ไม่ได้จับดินสอของมันมาจับไว้แล้วพลิกเล่นไปมาแก้เก้อ “กูไปแป๊บเดียวเอง  ไม่มีอะไรหรอกน่า.....มึงก็รู้.....กะ...กูก็มีมึงคนเดียวนั่นแหละ  แค่นี้ก็ปวดหัวจะตายห่าแล้ว”
   มันขมวดคิ้ว “แล้วไอ้หนุ่มผมยาวนั่น?”
   ฟังแล้วขอถอนหายใจยาวๆสักที “จะให้กูบอกอีกกี่รอบ  ไอ้แซ๊กมันเป็นเพื่อนกู  เอางี้ถ้ากูไม่ให้มึงไปกินเหล้ากับพวกไอ้อาร์ทมึงจะว่าไง”
   “ก็ไม่ไปสิ....เบื่อหน้าพวกมันจะแย่”
   “โอเค...กูยกตัวอย่างไม่ดีเอง” ผมเริ่มใช้วิธีแกว่งมือมันไปมาเป็นการอ้อนแบบโง่ที่สุดเท่าที่เคยทำมา “ภคินนนนนน~  เข้าใจหน่อยสิ  กูก็อยากเที่ยวบ้างอะไรบ้าง  แต่ก่อนก็ไปด้วยกันออกบ่อยไม่เห็นจะมีอะไรเลย”

   คราวนี้มันชิ่งถอนหายใจเอาคืนผมบ้าง “เออ...ให้ไปก็ได้”
   “เยสสสสสสสสสสสสสสสสสส!!!!!!!!!”
   “แต่กลับก่อนสี่ทุ่มนะ”
   “พ่อมึงสิ!!  สี่ทุ่มน้ำแข็งยังไม่ทันละลายเลย” ผมจ้องหน้ามัน “เที่ยงคืน”
   “สี่ทุ่ม”
   “เที่ยงคืน  นี่เวลาปกติแล้ว”
   “สี่ทุ่ม...จะไปไม่ไปห๊ะ??”
   “งะ...งั้น....เจอกันคนละครึ่งทางห้าทุ่ม!!!”
   “สี่ทุ่ม...”
   “ห้าทุ่ม!!!!”

   พอจ้องหน้าเถียงกันอย่างกับมีประกายไฟแลบขึ้นมา  มันถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยของวันก่อนจะยอมเปิดปาก “โอเค....ห้าทุ่มก็ห้าทุ่ม”

   หูยยยยยยยยยยยยยยยยยยย....กูรู้สึกเหมือนเด็กวัยเจริญพันธุ์ที่ขอพ่อแม่ไปเที่ยวกลางคืนอย่างงั้นแหละ  เฮ้ย..แฟนนะเว่ยไม่ใช่พ่อ!!!!

   “แต่...มีเงื่อนไข” มันชี้นิ้วที่แก้มข้างขวาทำเอาผมเบ้ปากกับความหมายของมัน
   “สมัยไหนแล้ว  มุกหอมแก้มนี่โบราณไปหน่อยนะมึง”
   “หรือมึงอยากให้กูเปลี่ยนเป็นสูบไปป์  งั้นก็ได้นะ”

   ผมแยกเขี้ยวใส่มันก่อนจะยอมก้มลงไปเอาปากแตะแก้มมันด้วยความเร็วหนึ่งครั้งต่อหนึ่งวินาที  หายใจเข้ายังไม่ทันสุดก็รีบผละออกมาแล้วพาตัวเองไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามมันตามเดิม

   มันยิ้มบางๆให้ผมเหมือนว่าแค่นี้ก็พอใจแล้ว   ....อย่ายิ้มได้มั้ยวะ  ใจกูจะละลายแล้ว.....


.....................................................................
.................................................
.......................
........


   เพิ่งตระหนักได้ว่าควรจะเชื่อไอ้ภคินแล้วนอนเอกเขนกอยู่บ้านกับมันเสียยังดีกว่ามาเที่ยวกลางคืนแบบนี้  ไม่ใช่ครับ....ไม่ใช่เพราะกลิ่นบุหรี่ที่ผมไม่ถูกกับมันนัก  ไม่ใช่ผู้คนเบียดเสียดยัดเยียด  ไม่ใช่แม่สาวหุ่นสะบึ้มที่พยายามมายั่วที่โต๊ะผมอยู่นานสองนาน  ไม่ใช่เสียงเพลงที่ดังจนปวดแก้วหู


แต่มันเพราะ.......

   “โอ๊ะ!!!ฉันว่าแล้วกกหูคุ้นๆ....อิไปป์แกมาร่อนแบบนี้แฟนไม่ว่าเหรอ”

อิกะเทยแม๊กซ์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

   แค่เจอมึงกูก็ปวดหัวจะแย่  แต่นี่เสือกมาทิ้งระเบิดลงกลางหัวกูจังๆ!!!!!!  เพื่อนร่วมโต๊ะถึงกับหันควับมามองผมเป็นตาเดียว  โอ๊ย....กูเห็นตั้งแต่มามึงไม่ถามก็นึกว่าจะลืมกันไปแล้ว  แต่ดันมีอิแม๊กซ์มาเปิดประเด็นได้อลังการมาก  ขอบคุณจริงๆแม๊กซ์....ไม่ได้มึงกูคงแย่!!!!!!!!!

   ผมลุกพรวดขึ้นคว้าคอเสื้อกะเทยแล้วกระชากมาใกล้ๆกระซิบให้ได้ยินเพียงสองคน

   “แฟนเหี้ยไร...แล้วมึงก็อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้นะแม๊กซ์”
   “อ้าว...ทำไมพูดไม่ได้อ่ะ  แต่ว่าไปเพื่อนมึงแต่ละคนนี่แซ่บๆทั้งนั้น...ไม่นำให้รู้จักหน่อยวะ” แม๊กซ์กระพริบโบกขนตายาวๆของมันจนผมกลัวว่ามันจะทิ่มหน้าเอาได้  เลยแอบเขยิบออกจากมันมานิดนึง  โชคดีที่วันนี้มันแต่งหญิงแบบเบาๆไม่จัดหนักเหมือนตอนงานบายเนียร์  ไม่งั้นตอนนี้ผมคงโดนขนตามันเสียบทะลุคอหอยไปแล้ว
   “เออ...เดี๋ยวจะแนะนำให้รู้จักทีหลัง แล้วกูจะแถมเบอร์พร้อมที่อยู่เลยเป็นไง”
   “เริ่ดดดดดดดดดดดดดดดดด”
   ค่อยโล่งใจหน่อยที่การขายเพื่อนเป็นแพ็คเกจได้ผล “แต่มึงสัญญามาก่อนว่าจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับกูทั้งนั้น  ใครถามอะไรก็ห้ามตอบ...เข้าใจมั้ย”
   “ทำไมต้องห้ามตอบด้วยอ่ะ...แสดงว่าแกมีความลับแน่ๆ  แน่~….อย่าบอกนะว่าเป็นแฟนกันแล้วจริงๆอ่ะ” แม๊กซ์ชี้นิ้วแซวจนผมหน้าตึงไม่ตอบอะไรมัน  จนมันหุบยิ้มก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นตกใจเหมือนรู้ว่าตัวเองท้องได้ “อิไปป์!!!!!!  มึงมันร้ายกาจ!!!!!”
   ผมรีบตะครุบปากมันทันทีเพราะประโยคเมื่อกี้แม่งเล่นคนทั้งร้านแทบสำลักเหล้า “แล้วมึงจะตะโกนหาพระแสงอะไรวะ!!!”
   “เอ้า!!  ก็ฉันตกใจนี่ยะ  ฉันก็พูดเล่นๆ...ใครจะไปคิดว่าแกกับพ่อเดือนมหาลัย......ตับๆกันอ่ะ”
   “ตับพ่อตับแม่มึงสิ  โอ๊ยยยยยยย...กูไม่น่าพลาดกับคนปากพล่อยอย่างมึงเลยแม๊กซ์”
   “ถึงแกไม่พลาดเพื่อนเค้าก็เม้าท์กันให้แซ่ดทั้งคณะย่ะ  เล่นไปรับไปส่งกันทุกวัน  ฉันบริโภคข้าวนะจ๊ะไม่ใช่หญ้า”
   “ดูหน้านึกว่าแดกหญ้า”
    “โอ๊ะๆ  อยู่ๆก็อยากจะร้อง~ดังๆ”
   “แม๊กซ์!!!  ช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับเหอะมึง  เกิดมากูยังไม่เคยขออะไรมึงเลย”
   “จะพยายามนะ  เอาเป็นว่ากับเพื่อนแกฉันปิดได้แน่นอนไม่ต้องห่วง” มันว่าพลางเดินดุ่มๆไปทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ข้างๆผม  โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย.....ปวดหัวจริงโว้ยยยยยยยยยยยยยยย

   ผมตบหน้าผากตัวเองแรงๆให้รู้ว่ากูไม่ได้ฝันไป  ใครรู้ไม่ว่า..แต่แม๊กซ์นี่มันโทรโข่งคณะชัดๆ!!!  อ้ากกกกกกกกกกกส์....แล้วกูจะมองหน้าเพื่อนในคณะยังไงวะเนี้ย!!!!!!!!!!!
   ถอนหายใจแรงๆก่อนจะเดินไปทิ้งตัวนั่งที่เดิม  มองแม๊กซ์ที่เม้าท์มอยน้ำลายแตกฟองเหมือนมันรู้จักไอ้พวกนี้มาชาติเศษ ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องวีรกรรมในคณะของผมนั่นแหละ  เพราะเหมือนว่าไอ้พวกนี้จะพยายามถามซ่อกแซ่ก แต่โชคดีที่แม๊กซ์มันเหยียบไว้ได้อยู่  นั่งสักพักมันก็ขอตัวไปหาเพื่อนมันก่อน  พอก้มมองนาฬิกาบนข้อมือก็พบว่าเข็มสั้นใกล้จะชี้ไปที่เลขสิบเอ็ดเต็มแก่แล้ว...

   “มึง...กูอยากกลับแล้วอ่ะ”
   “เฮ้ย...ทำไมรีบกลับวะ  กำลังสนุกเลย” ไอ้เหล็กดัดก็หาเรื่องมาแย้งได้ทุกที
   “งะ...งานน่ะ  รายงานกูยังไม่เสร็จเลยว่ะ  นี่ก็แว่บออกมาเที่ยวเพื่อพวกมึงเลยนะเนี้ย  ซาบซึ้งมั้ยล่ะ”
   “สุดๆ” แซ๊กตอบพลางพ่นควันออกมา  บอกแล้วอย่างผมยังไงก็หนีบุหรี่ไม่พ้น “โอเค...เดี๋ยวกูไปส่งเอง”

   มันลุกขึ้นคว้ากุญแจที่นอนแอ้งแม้งบนโต๊ะแล้วออกเดินนำผมไป  ผมเลยบอกลาเวฟกับโอ๊ตนิดหน่อยก่อนจะวิ่งตามมันออกไป....แม่งไม่รู้จะรีบเดินไปไหน

   “เชี่ยแซ๊ก  รีบเดินหาพ่อมึงเหรอ”
มันไม่ตอบแต่คว้าหมวกกันน็อคมาสวมให้ผมแล้วขึ้นคร่อมช็อปเปอร์คู่ใจทันที  ส่วนมันก็หัวเปล่าๆไว้ดมกลิ่มลมกลิ่นฝนอะไรของมันไม่รู้อีกตามเคย   วันนี้มันดูแปลกๆตอนขับรถผมชวนคุยอะไรมันก็ไม่ตอบ....สงสัยมันคงเริ่มเมาแล้วมั้ง พอถึงใต้หอผมเลยรีบถอดหมวกสวมคืนให้มัน

   “ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเว่ย  เมาแล้วก็ใส่หมวกซะเดี๋ยวไปไหลลงข้างทางทำไงวะ”
   “เป็นห่วงด้วยเหรอ”
   “เชี่ยนี่...ถามอะไรแปลกๆ  เพื่อนกูกูก็ห่วงดิวะ”

   แซ๊กนิ่งไปสักพักเหมือนใช้ความคิดบางอย่าง  ผมกับมันไม่เคยมีบรรยากาศน่าอึดอัดแบบนี้มาก่อนเลย  มันคงมีเรื่องให้คิดเลยทำตัวแปลกๆช่วงนี้

   “แซ๊ก....มีไรบอกกูได้นะมึง”
   “ห๊ะ???”
   “ถึงกูจะช่วยมึงไม่ได้ แต่ไงมึงก็เพื่อนกูนะเว่ย”
   แซ๊กค่อยๆยิ้มออกมา “นี่อยากช่วยหรืออยากเสือกเรื่องกูล่ะ”
   “หนอย....ไอ้ห่านี่รู้ทันกูตลอด” ผมเตะป้าบที่หน้าแข้งมันเข้าให้  มันหัวเราะออกมาเบาๆ
   “ขึ้นห้องได้แล้วมึง”
   “เออ...ขอบใจที่มาส่งนะมึง” ผมโบกมือบ๊ายบายมันก่อนจะเดินออกมา... แต่แซ๊กดันคว้าแขนเอาไว้

   “ไปป์…..”
“ห๊า??”
   “มึง.....กับภคิน......”
   “ทะ...ทำไมเหรอ?”
   “ไม่มีอะไร....ขึ้นห้องเถอะ”

   ผมเลยเดินเกาหัวงงๆขึ้นห้องไป  สงสัยว่ามันจะพูดอะไร...แถมเกี่ยวข้องกับภคินซะด้วย  ถึงจะไม่รู้ว่าแซ๊กเป็นอะไรแต่ก็อดเป็นห่วงมันไม่ได้  แซ๊กเป็นเพื่อนกับผมตั้งแต่อยู่ม.ต้นแล้วครับ  พอเพื่อนเรามีเรื่องไม่สบายใจขนาดนี้มันก็ต้องห่วงเป็นเรื่องธรรมดาใช่มั้ยล่ะ


เอาเถอะ....ถ้ามีอะไรมันก็คงบอกผมเอง  แซ๊กไม่เคยมีความลับกับผมอยู่แล้ว




TBC


คราวนี้แอบมาช้านิดนึงค่ะ  ต้องขอโทษด้วยงานเยอะมากมายค่ะT T
ตอนหน้าจะพยายามมาให้ปกติ(อาทิตย์ละครั้ง)นะคะ แต่งานเยอะมากมาย เฮ้ออออออออออออออออ...

เอาล่ะ!!มาโหวตกันดีกว่าว่าตอนหน้าอยากอ่านเนื้อเรื่องหลักต่อ หรืออยากอ่านน้องฟาร์กันคะ  เม้นบอกกันได้เลยค่ะ
คิดถึงคนอ่านทุกคนจ้า

[Rafael]

กรี๊ดด จิ้มคนแรกกก
เอิ๊กกก

[Latispinus]

มาซะที    ขอบคุณคร้าบ

[silverphoenix]

น่าร้ากกกกกก

ยังไม่จุใจเลยอ่าาาาาาา  คราวหน้าขอยาวๆเลยนะคะ

[donutnoi]

เอาเนื่อเรื่องหลักค่ะ แล้วเอาฟาร์ด้วย โลภมากไปแล้ว  (ทำโทษตัวเองเสร็จสรรพ)

[pp4]

คิดถึง~
อยากจะบอกว่าตอนหน้า...แล้วแต่ศรัทธาค่ะ (อย่าตอบว่า กูไม่ศรัทธาใครทั้งนั้น นะคะ!)
ถึงแอบอยากอ่านพี่อาร์ท แต่พอดีรักน้องไปป์ง่ะ ทำไงดี~อะคุๆ
รอค่า~

[beery25]

 

[gumrai3]

จะอ่านไปป์

กริ๊ดจะมาม่าหรือเปล่านี้ เพื่อนยังไม่รู้สักคนเลย

[Zurruz]

เราว่า แซ็ก มีความลับกับไปป์นะ

ก็ความลับที่ว่า

..."รัก" ไปป์ไง

[fuku]

ไม่รู้ตัวตามเคย
ไปป์เอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย  แอบสงสารภคินแฮะ

ตอนนี้อ้อนคุณแฟนน่ารักนะเนี่ย