หัวข้อ: Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206]

[ronlbb]

ต้องพูดว่าแซ็ก มีความลับกับไปป์มาตลอดหรอก

เห็นใจแซ็ก  แต่ก็ไม่ชอบแซ็ก  55

[nona159]

อ่าคุณพี่แซ็ก ปล่อยน้องไปป์เลยนะยะ

คนเค้ามีแฟนแล้วนะอย่ามายุ่งดิ

คนแต่งคะ รออ่านฟาร์อยู่นะคะ

[PetitDragon]

ภคินหึงน่ารักจัง

 

[hardened-boy]

 
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Rafael]

มานั่งรอ ร๊อ รอ

[hardened-boy]

 
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[hardened-boy]

 
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[knightto]

รออยู่นร๊าา าา าา

 

[day9day]

ตอนหน้าจะพยายามมาให้ปกติ(อาทิตย์ละครั้ง)นะคะ แต่งานเยอะมากมาย ??????????
 
 

[tippawanjj]

มดแถวนั้นเริ่มมองเห็นความหวานหล่นเต็มพื่นไปหมดแล้ว 
ไปป์สู้สู้

[majam]

ขอบคุณมากครับ

[tippawanjj]

เข้ามารอด้วย...

[-Otto-]

มารอร๊อรอ 

[tagloveX-Mark]

แอบสงสารแซ็ก แล้วก็พาลไปสงสารฟาร์ต่ออีก แซ๊กน่าจะลงเอยกับฟาร์เนาะ
ดีใจที่ภคินกับไปป์ลงเอยกัน อิอิ น่ารักดี เหมาะกันดี ^^

[Indigo]

Room 29

   เสียงกดตี๊ดๆดังจากตู้เอทีเอ็มเป็นระยะๆ  ผมยืนหันหลังพิงแท่นกั้นพลางกดมือถือบ้าๆบอๆไร้สาระฆ่าเวลา  ไม่ได้ใช้บีบี  ไอโฟนหรืออะไรทั้งนั้นแหละครับ มือถือกากๆเนี้ยแหละ แต่พอมันว่างเลยต้องยกขึ้นมากดเล่นเกมส์งูคนเดียว...อนาถใจจริงๆ

   เงยหน้ามามองป้าอ้วนๆคนนึงที่เดินอุ้ยอ้ายออกจากบานประตูอัตโนมัตไปแล้วก็นึกขำที่ป้าเขาหิ้วของพะรุงพะรังแต่ดันไม่ใช้รถเข็นซะนี่  อย่าครับ...อย่ามองผมด้วยสายตาตำหนิว่านอกจากไม่ช่วยแล้วยังไปหัวเราะเขาอีก  เอาเป็นว่าทายสิว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน   .......ใช่แล้วครับ  ตอนนี้ผมกำลังอยู่ที่ซุปเปอร์มาเก็ตชั้นนำทั่วไป....

   “เสร็จแล้ว”

   เสียงทุ้มๆที่คุ้นเคยดังขึ้นเหนือศีรษะ  ผมเงยหน้าขึ้นมาจากมือถือมองหน้าไปผู้ชายที่เพิ่งจะไปทำธุรกิจพันล้านมา  ว่าแล้วก็ยักคิ้วกวนส้นตีนให้มันสักที “เป็นไง...พ่อนักธุรกิจพันล้าน”
   “เรายังไม่มีลูกกันเลย  กูจะไปเป็นพ่อได้ไง”
   “โห...ยังต่อมุกได้อีกนะมึง”

   ภคินยักไหล่แล้วเดินยิ้มๆมาเนียนโอบผมเดินเข้าไปในโซนรถเข็น “เอ๊าๆ  แม่บ้านทำหน้าที่เข็นรถตามผัวหน่อยคร้าบ~”
   “เชี่ยนี่  เดี๋ยวกูเข็นรถทับหน้าซะดีมั้ย” ก็แม่งพูดมาได้ไม่มีอายฟ้าอายดิน...กูล่ะนับถือมึงจริงๆครับ ไอ้คุณภคิน!!!!!

   สุดท้ายก็เป็นมันเองที่ต้องเป็นคนไปเข็นรถเข็นออกมา  แน่ล่ะ....อย่ามาใช้งานกูซะให้ยากโว้ย  แค่ทำความสะอาดที่ห้องก็เหนื่อยจะแย่ละ  พอได้จับรถเข็นวิญญาณแซ๊ปก็เข้าสิงมันทันที  มันรีบไถรถเข็นไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วแล้วทำเสียงบรึ้น~ บรึ้น~ เป็นเอฟเฟคควายๆประกอบด้วย

   “เล่นอะไรมึงเนี้ย”
   “รถแข่งไง  มึงไปเอาอีกคันออกมาเล่นกับกูดิ๊” ว่าแล้วมันก็ยูเทิร์นตรงหัวมุมกลับมาหา
   “ไม่เล่นเฟ้ย  เล่นอะไรควายๆ  โตขนาดนี้แล้วนะ มึงไม่อายเขารึไง”
   “ไม่อาย”
   “แต่กูอาย”

   ภคินมันเคยสนใจที่ผมพูดที่ไหนล่ะ  มันเข็นรถเข็นเด็กที่เป็นรถคันเล็กๆมีธงปัญญาอ่อนที่เด้งไปมาปักไว้ข้างๆแล้วมาหยุดตรงหน้าผม  ไม่พอยังคว้ามือผมไปวางแหมะไว้บนแฮนด์รถเรียบร้อย

   “ภคินนนนน  บอกแล้วว่าไม่เล่น”
   “กูต่อให้มึงเอารถคันเล็กเลย  เบากว่าเยอะ”
   “ดูปัญญาอ่อนกว่าล่ะสิไม่ว่า” ก็จริงนี่ครับผู้ชายสูง175กับรถเข็นเด็กมันเป็นภาพที่อุจาดตาอย่างไม่ต้องสงสัย  ภคินหยุดคิดสักพัก  ไอ้เราก็ถอนหายใจคิดว่ามันจะคิดได้ แต่มันเสือกเดินเอารถคันใหญ่ไปเก็บแล้วเอารถเข็นเด็กอีกคันออกมาแทน

    “โอเค...คราวนี้อายทั้งคู่จะได้ไม่เสียเปรียบกัน”

เชดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.....  กูว่าของกูอุจาดตาแล้วนะ  แต่ผู้ชายสูง186กับรถเข็นเด็กที่ธงยังเตี้ยกว่าส่วนสูง...มันเป็นอะไรที่เหี้ยขั้นกว่าจริงๆ

   ผมตบหน้าผากตัวเองดังแปะ  สาบานว่ายังไงกูก็จะไม่โดดลงไปเล่นไอ้เกมส์ปัญญาอ่อนนี่แน่ๆ  เป็นแฟนกันไม่ได้หมายความว่าต้องปัญญาอ่อนตามมันนะโว้ย!!!!!!!

   “กูบอกว่าไม่เล่นไง  มาซื้อของก็ซื้อดีๆดิวะ”
   “ใครชนะไม่ต้องล้างจานหนึ่งอาทิตย์  โอเค...ใครได้แชมพูก่อนชนะ..... ไป๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ”

   ไอ้เปรตนั่นวิ่งไถรถปัญญาอ่อนของมันไปแล้ว  ผมนิ่งอ้าปากค้างไว้หนึ่งวินาที...ก่อนจะ

   “ไอ้ขี้โกง!!!!!!!  เล่นทีเผลอนี่หว่า  งี้ต้องมาเจอกูดริฟหน่อยแล้วมึงจะหนาว!!!!!!” ว่าแล้วก็ทะยานไอ้รถเส็งเคร็งตามไปติดๆ

   ไอ้ผมก็ไม่รู้ว่าแชมพูมันอยู่ส่วนไหนของชั้นวางเลยต้องไถรถแซงหน้ามันให้ได้ก่อน...เจอไม่เจอไม่รู้ รู้แต่กูแซงมึงได้ก็สะใจแล้วเว่ย ฮ่าๆๆ  หันไปหัวเราะเยาะที่แซงมันได้ก่อนจะเริ่มซอกแซ่กเข้าไปหาของที่ต้องการ....  ของก็หายากไม่พอไอ้รถเข็นนี่ก็เตี้ยซะจนกูแทบลงไปคลานเข็นอยู่แล้วเนี้ย!!!!

   ตอนนี้เลยต้องพึ่งการแหงนหน้ามองป้ายบอกสินค้าในล็อกอย่างเดียวเลย.... อาหารหมา?  ผ้าอนามัย?  ไข่สด?....ขอบคุณมาก ช่างใกล้เคียงกันแชมพูจริงๆให้ดิ้นตาย!!!  ผมหักหัวรถเข้าไปอีกทางนึง  ไม่รู้ว่าตอนนี้ไอ้ภคินมันจะไปถึงแชมพูรึยัง เพราะตอนนี้มันไม่อยู่ในรัศมีการรับรู้ของผมแล้ว

   เฮ้ย!!!!!  เห็นป้ายแชมพูที่จุดยี่สิบสามนาฬิกา  ว่าแล้วก็เบียดล้อรถลงบนพื้นจนไฟแทบขึ้น(นี่ก็เว่อร์ไปครับ)  อ๋า...นั่นไง...เห็นแชมพูอยู่ตรงปลายอุโมงแล้ว  ช่างเปล่งแสงระยิบระยับอะไรเช่นนี้....  อีกแค่ไม่ถึง3เมตรเท่านั้น....

    “เยสสสสสสสสสสสสสส!!!! ได้แชมพูแล้ว!!!!”

   เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...
   เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...เสียงแห่งชัยชนะนั่นไม่ใช่เสียงผม แต่มันมาจากไอ้เวรที่ไหนไม่รู้ที่โผล่มาจากหัวมุมแล้วคว้าแชมพูยี่ห้อประจำไปไว้แล้วชูขึ้นประหนึ่งในห้างเปิดเพลงWe are the championเป็นบีจีซอง  ส่วนผมอ้าปากค้างเหยียบเบรกรถเข็นแทบไม่ทัน  คิดอีกทีน่าจะปล่อยให้ชนมันไปเลยนะ...ไม่น่าเบรกทันเลย

   “ฮ่าๆๆ  เหงื่อเต็มหน้าเลยไปป์”
   “มึงก็ดูไม่ได้พอกันนั่นแหละ” แล้วมันก็ยื่นมือมาปาดเหงื่อตรงข้างขมับ...ผมสะดุ้งจนปัดมือมันออกเพราะไม่ชอบให้มาทำอะไรรุ่มร่ามตามที่สาธารณะ
   “ล้างจานหนึ่งอาทิตย์นะ ฮ่าๆๆ”
   “ไม่เอา...กูยังไม่ได้บอกเลยว่าจะเล่นด้วย  มึงคิดเองเออเองทั้งนั้น”
   “แล้วมึงจะดริฟรถตามกูทำไมนั่น”

   เงียบ....เถียงไม่ออกบอกไม่ถูก  อยู่ๆก็โดนมัดมือชกให้มาล้างจานหน้าตายเฉย...กูอยากต๊าย!!!  ไอ้เวรนั่นก็ไม่ได้สนใจหน้าบูดๆของกูเล๊ย  มันพลิกขวดแชมพูสีฟ้าในมือไปมายังกะมีเลขหวยอย่างงั้นแหละ

   “เปลี่ยนกลิ่นมั่งดีมั้ยวะ”
   “พูดยังกะมึงสระผมบ่อยอย่างงั้นแหละ” ขอกูเหน็บแนมหน่อยเถอะ ไอ้หน้าหล่อนี่ซกมกจะตายชัก
   “ไม่ได้สระก็ดมหัวมึงแทนไง  หอมเหมือนกัน”
   “เหี้ย....โคตรโรคจิต”
   “ฮ่าๆๆๆ” หัวเราะหาพ่อมึงเหรอ แสรดดดดดดดดดดดด  มันหยิบขวดอื่นมาเปิดดมๆอยู่นั่นแหละ  มึงเป็นหมาในกองพิสูจน์หลักฐานรึไงวะ “โอเค...เอาอันนี้”
   “จะซื้อนี่ถามกูมั่งรึยัง”
   “จำเป็นด้วยเหรอ” แล้วเสือกมาทำหน้าตายตอบกูอีกนะ

   แน่นอนว่ามันคว้าแชมพูขวดนั้นหย่อนลงกระกร้าเล็กๆปัญญานั่นไปเรียบร้อนแล้ว  ว่าแต่ภคิน....มึงไม่คิดจะเปลี่ยนรถเข็นจริงๆเหรอวะ  กูเห็นมึงก้มเข็นแล้วกลัวกระดูกสันหลังจะแทงออกมาข้างนอก

   “ไปดูของกินใส่ตู้เย็นกันดีกว่า” ผมออกความเห็น
   “ดูทำไม  ของกินก็เอามาจากร้านทุกวัน”
   “ไอ้ห่านี่....มึงกะให้กูแดกแต่ของใกล้หมดอายุรึไงวะ  มาซุปเปอร์ทั้งทีก็ขอกูเอาอะไรเจริญหูเจริญตาไว้ในตู้เย็นมั่งเหอะ”

   ว่าแล้วไอ้เปรตนั่นก็เข็นรถแท่ดๆไปฮัมเพลงไป....รู้สึกวันนี้จะอารมณ์ดีกว่าปกติวุ้ย  ผมซึ่งจำใจ(ย้ำว่าจำใจ)เข็นรถตามมัน แล้วก็แอบมองเสี้ยวหน้าหล่อๆนั่นแล้วไพล่คิดไปถึงเหตุการณ์ที่บ้านมันเมื่อตอนนั้น...

   เมื่อกี้มันไปโอนเงินให้แม่  แล้วนี่ก็ไม่ใช่นานๆทีซะด้วย  มันโอนไปทุกอาทิตย์บางครั้งผมยังเป็นคนไปส่งมันโอนเงินด้วยซ้ำไป  เฮ้ออออออออออ....รู้สึกไม่ค่อยดีกับเรื่องนี้เท่าไหร่แฮะ  ไม่ใช่ว่าเรื่องโอนเงินให้แม่มันไม่ดีหรอกนะมันเป็นเรื่องดีอยู่แล้ว แต่ที่ผมเป็นห่วงคือเรื่องตาลุงขี้เหล้านั่นต่างหาก  ไม่รู้ว่าตอนนี้สถานการณ์ของบ้านมันเป็นยังไงบ้าง  ไอ้ผมก็เหมือนจะเป็นคนนอกเลยไม่กล้าถามอะไรมาก....

   ก็ได้แค่เป็นห่วงละวะ.....

   มันชะเง้อมาดูโซนเนื้อสดที่ผมกำลังจ้องอยู่ “โห...เนื้อเหี้ยไรแพงว่ะ”
   “เนื้อนกกระจอกเทศไม่ใช่เนื้อเหี้ย  อ่านหนังสือไม่ออกรึไงมึง” ภคินทำหน้าตายเหมือนไม่สนใจที่โดนด่า มันหยิบถุงเนื้อขึ้นมาพลิกๆดูแล้ววางลงไป
   “ไม่กินเนื้อญาติมึงเหรอก...วางใจได้” กูแทบยกเนื้อขึ้นมาตบปากมัน  ถ้าไม่ติดว่าราคาที่แปะอยู่สูงลิ่วซะขนาดนั้น 
   “ไม่กินหรือไม่มีตังวะ”

   มันไม่ตอบแต่เดินไปโซนเนื้อวัวราคาพอรับได้แทน “ไปป์...กูอยากกิน   แฮมเบิร์กเนื้อ  ทำให้กินหน่อย”
   “พ่อมึงสิ  ไข่ดาวกูยังทำแตก  อยากกินก็ไปซื้อร้านเอาสิวะ”
   “ใช้ไม่ได้เลยมึงเนี้ย” จะไม่อะไรเลยครับถ้าแม่งไม่เสือกยกแพคเนื้อนั่นขึ้นมาตบปุลงกลางหัวผมพอดี
   “ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยย สกปรก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
   “ฮ่าๆๆๆ  ไม่เล่นแล้วก็ได้  อะไรว้า...อย่าหน้าหน้าบูดดิไปป์”
   “ถ้ากูเอาเนื้อมาถูหน้ามึง  มึงจะยิ้มรึไง แม่ง!!!”
   “โอเค...โทษทีว่ะ  ไปดูขนมดีกว่า ป๊ะๆๆ”

   ก็อยากจะโกรธต่ออยู่หรอกดันเล่นอะไรควายๆ แต่เห็นหน้าตายิ้มๆมีความสุขของมันแล้วโกรธไม่ลงซะที  ผมเดินมามันต้อยๆแต่ไม่เอารถเข็นไปแล้ว ปล่อยให้มันอายเข็นรถปัญญาอ่อนอยู่คนเดียวดีกว่า แต่ดูท่าทางพ่อแม่คงไม่ได้สร้างต่อมอายขึ้นมาให้มันใช้เสียด้วยสิ....

   “ไปป์เคยกินนมแพะเปล่าวะ”
   “ไม่อร่อย....คาวจะตายชัก” ผมเอื้อมแขนไปรื้อๆเอานมกล่องรสช็อกโกแลตขนาดหกแพ็คที่อยู่ด้านหลังสุดออกมาใส่ลงรถเข็น “เอาสตรอเบอร์รี่ด้วยได้ป่ะ”
   “ซื้อนมทำไมเยอะแยะ  ของฟรีที่ร้านก็มี”
   “ไม่เอาอ่ะ  ไม่ชอบยี่ห้อนั้น” เชี่ย....นมสตรอเบอร์รี่มึงจะอยู่ลึกไปถึงไหนวะ  อันที่จริงก็ไม่ได้ลึกหรอก แต่ผมมันพวกโรคจิตชอบซื้อของที่อยู่ข้างในลึกๆอ่ะครับ
   
   แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือกเพราะไอ้คนตัวสูงที่อยู่ข้างหลังมันเอื้อมแขนมาช่วยรื้อจากด้านหลัง  เข้าใจว่ามีน้ำใจนะเว่ย แต่ท่ามันล่อแหลมไปมั้ยวะเนี้ย!!!
   “ฮึบ....ได้แล้วววววววว” โห....เอฟเฟคมึงไม่ต้องก็นะ กูฟังแล้วคิดลึก  และแล้วนมสตรอเบอร์รี่ก็ลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่ในตะกร้าเป็นที่เรียบร้อย  พร้อมเสียงลอบถอนหายใจของผมเบาๆ  เมื่อกี้ป้าที่ดูโยเกิร์ตข้างๆแกมองมาด้วยว่ะ...ตายห่า....ตายแน่ๆ
   “ปะ...ไปดูขนมเหอะ ป๊ะๆๆๆ”

   คราวนี้ผมรีบเป็นฝ่ายเข็นรถก๊อกแก๊กนั่นออกนำเลย  ภคินเหมือนจะรู้ว่าผมอาย มันเลยหัวเราะหึๆแซวตามหลังมา  ช่างยั่วอารมณ์ให้เข็นไปทับตีนมันจริงๆ

   จะว่าไปก็เป็นการซื้อของที่สนุกดีนะ  ผมกับมันเข็นรถเข้าออกล็อกนั้นล็อกนี้  ดูของไปเรื่อยเปื่อยทั้งๆที่จับใส่ตะกร้าไม่กี่อย่างเท่านั้น  เลือกของไปก็หาเรื่องกัดกันไป  ก็ไม่รู้ว่าคนนอกจะมองผู้ชายสองคนกับรถเข็นปัญญาอ่อนนี่ยังไงเหมือนกันนะ....


   “ทั้งหมดสี่ร้อยเจ็ดสิบห้าบาทค่ะ”

   เอาล่ะ....ปัญหาเกิดแล้ว  ไม่ใช่ว่าไม่มีตังจ่ายนะครับ แต่มันเพราะ....

   “ภคินแบ่งให้กูถือด้วย  มึงจะถือคนเดียวทำไม”
   “ไม่อยากให้เมียลำบาก” แสรดดดดดดดดดดดดด....ดีนะมันพูดเบาไม่งั้นมีเฮแน่  แต่เรื่องอะไรผมจะยอมให้มันถือคนเดียว  ผมก็ผู้ชายนะครับพี่!!!!!
   “ไม่เอา  กูก็มีมือมีตีนช่วยมึงถือได้นะเว่ย”
   “เอางี้กูถือถุงแล้วมึงถือมือกู...โอเคป๊ะ??”
   “โอเคบ้านป๊ามึงสิ.....อายุสามขวบรึไงวะ”

   ยืนเพียงกันสักพัก  พอมันเริ่มเห็นว่าผมขู่ฟ่อๆไม่ยอมท่าเดียวมันก็ยื่นถุงนึงให้ผมถือ  กูงี้ตะครุบแทบไม่ทันครับ แต่ไหงพอดึงออกมาแล้วมันได้หูหิ้วมาแค่ข้างเดียวหว่า??

   “ของมันหนัก....แบ่งกันถือคนละข้าง”
   “เหร๊อออออออออออออออออออออ~” ทำเสียงประชดมันไปอย่างงั้นแหละ  สุดท้ายก็ต้องยอมถือแบบนั้นอยู่ดี  ว่าแต่ไม่รู้ว่ามันถือคนเดียวกับถือแบบนี้อย่างไหนมันล่อแหลมกว่ากันแน่วะเนี้ย....


เอาเถอะ....เดินแบบนี้ก็รู้สึกดีเหมือนกัน

.................................................................
...........................................
...........................
..............

   ซื้อของมาเยอะแยะได้ไม่ทันไรก็ร่อยหรอไปซะเกือบหมด....เพราะไอ้เวรพวกนี้แท้ๆ

   “ไปป์...โซดาดิ๊”
   “หยิบเอง”
   “ลูกพี่ไปป์ใจร้าย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
   “ไอ้โจ้  ถ้าให้กูเดินไปหยิบกูจะกลับมาเอาปากฉลามแทงคอหอยมึงตายแน่ๆ”
   “โหยยยยยย...คินดูเมียมึงดิโคตรใจร้าย”
   “ใครเมียใคร  พูดให้มันดีนะเว่ย”

   ผมนั่งเอ้เต้อยู่บนโซฟากับพี่เดียวดาย แต่ก็ยังมีกะใจหันไปเถียงกับไอ้โจ้บนโต๊ะอาหารคอเป็นเอ็น  หลังจากไม่ได้บริหารฝีปากมานาน  มาคราวนี้เรียกว่าเคาะสนิทกระจุยเลยครับ  ไอ้พวกนั้นมากันครบทีม  แถมเอะอะก็เมียๆๆ แฟนๆๆ  มึงไม่รู้รึไงว่า....

    “ยังไม่ได้กันเว่ย!!!! กูยังไม่ได้เป็นเมียใครทั้งนั้นแหละ”
   “ห๊ะ??????  อะไร  ทำไมยังไม่ได้กันอีกวะ”
   “ไอ้คินทำไมมึงไร้น้ำยาจังวะ” ไอ้กันถึงกับพูดไทยสำเนียงใต้เลยทีเดียว  ส่วนไอ้อาร์ตยกแก้วขึ้นจิบแล้วหัวเราะหึหึในลำคอเป็นเชิงว่า ‘กูว่าแล้ว’

   “เหี้ยอาร์ทหัวเราะอะไร” ภคินถึงขั้นหันไปแง่งใส่มันเลยทีเดียว
   “เปล๊า...  ผมแค่คิดว่าอยู่ห้องเดียวกันแท้ๆ”
   “ก็กูเป็นสุภาพบุรุษอ่ะโว้ย!!!!!!” มันตบโต๊ะจนถั่วในจานกระเด็นออกมา
   “ก็แค่คิดว่าคินเป็นสุภาพบุรุษดีน่ะ” ไอ้อาร์ทตอบยิ้มๆ  ผมเห็นเหมือนประกายไฟแว๊บๆระหว่างมันสองคน  เอ่อ...พูดให้ถูกคือภคินคนเดียวต่างหาก  ไอ้อาร์ทมันเคยสนใจห่าเหวอะไรที่ไหน

   ไอ้โจ้กำลังเอาเส้นปลาทาโร่ที่ถักเปียแล้วยัดเข้าปาก  ซึ่งกูก็ไม่เข้าใจว่ามึงจะถักไปทำซากอะไร....ว่าแต่มันผมก็เคยทำเหมือนกันวะ

   “กูจะป่าวประกาศให้ทั่วคณะว่า ‘ไปป์-ยัง-ซิง’ งานนี้ไอ้คินเอ๊ยยยยยย เพื่อนทุกคนจะมารุมล้อว่ามึงมันไร้น้ำยา”
   “เดี๋ยวๆๆ ไอ้โจ้  มึงว่าไงนะ??  คนในคณะมึงรู้จักกูด้วยเหรอ”
   “โอ๊ยยยยยยย...ถ้าไม่รู้จักจะไปเต้นคันหูโชว์มึงวันนั้นได้ไง”

   ชิบหาย.....แล้วนี่มันรู้จักกูในนามอะไรวะเนี้ย!!!!!!!!!!!!

   “พวกมึงอธิบายมาเดี๋ยวนี้  หมายความว่าไอ้พวกเถื่อนถ่อยที่เกณฑ์กันไปใส่บ็อกเซอร์สีเรืองแสงนั่นอยู่คณะมึง”
   “ถูก!!!”
   “แล้วพวกมันก็รู้จักกู?”
   “ถูก!!!”
   “แล้วมันรู้จักกูในฐานะอะไร”

   ไอ้กันเท้าคางแล้วโยนถั่วใส่ปากเคี้ยวหยับๆ “เมียไอ้คิน”

   เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!  ชีวิตไอ้ไปป์จะมีอะไรบัดซบไปกว่านี้มั้ยเนี้ย  ตัวเป็นชายแต่มีผู้ชายเป็นผัว!!!!!!!!!!  แถมแม่งเสือกรู้จักกันทั้งคณะเลย!!!!

   “ไปป์...มึงเอาหัวไปชนพุงไอ้เดียวดายทำไมวะ” ยังจะถามอีกนะไอ้ตัวต้นเรื่อง!!!!! แล้วเสือกมาเรียกพี่กูด้วยถ้อยคำหยาบคายอีกนะ  ก็จะไม่ให้วิญญาณกูออกจากร่างได้ไง  วันก่อนก็ไอ้แม๊กซ์รู้ มาวันนี้อลังการกว่าเด็กคณะสถาปัตแม่งรู้หมดเลย  เออ!!! วันพรุ่งนี้พ่อแม่กูคงโทรมาบอกว่ารู้เรื่องแล้วเลยซะดีมั้ย!!!!!!

   “มึงจะไม่ให้กูบ้าได้ไง  มึงคิดดูเด็กคณะมึงตั้งกี่คนเสือกมารู้ว่ากูเป็น....เอ่อ....อย่างว่า”
   ไอ้โจ้แคะขี้เล็บเหมือนมันเป็นเรื่องขี้ประติ๋ว “รู้แค่ สิบสี่คนเอง”
   “สิบสี่แล้วมันไปบอกเพื่อนมันอีกคนละสองคนมันก็ล่อไปสี่สิบสองแล้วว้อย!!!!!!”
   “เฮ้ย...ไม่ต้องกังวลขนาดนั้น  เราดื่มเหล้าร่วมสาบานกันแล้วว่าจะไม่บอกใคร”
   “พ่อมึงดิไอ้โจ้....แดกเหล้าสาบานแดกเสร็จแม่งก็เมา  มันจะไปจำอะไรได้วะ”
   “เอ๊า!! ถ้าผิดคำสาบานมันก็ต้องอันเป็นไปดิวะ”
   “งั้นอาทิตย์หน้ามึงเตรียมเก็บศพเพื่อนคณะมึงได้เลย  มันคงตายกันยิ่งกว่าFinal destinationห้าภาครวมกันอีกมั้ง”

   โอ๊ยยยยยยยย....กูใกล้จะบ้ากับไอ้พวกนี้แล้ว  มึงช่วยคิดอะไรให้มันมากกว่านี้ได้มั้ยวะ!!!!!!!

มองหน้าพวกมันที่ทำเหมือนคำตอบไม่ใช่เรื่องใหญ่โตแม้แต่น้อยแล้วก็ได้แค่ถอดใจ  พอมองหน้าวนไปรอบวงก็พบไอ้อาร์ตนั่งจ้องมาอยู่

   “แหม....ดังใหญ่เลยนะครับ  ยินดีด้วย” ว่าแล้วมันก็ตบมือแปะๆ แต่กูนี่สิอยากโผเข้าไปตบหัวมึงจริงๆ!!!!!


   “เออ คิน...วันนี้กูเจอแอมด้วย”

   เงียบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ...

   บรรยากาศที่ทุกคนเงียบกันโดยไม่ได้นัดหมายไว้นี่มันเรียกว่า ‘วงแตก’ จะได้มั้ยนะ  แม้แต่ไอ้โจ้ยังทำท่าอุ๊ปส์แบบกะเทยกลบเกลื่อนซะนี่....

   ผมแอบเห็นไอ้คินส่งสายตาประมาณว่า ‘มึงจะมาพูดอะไรตอนนี้’  ส่วนไอ้ตัวปัญหาแม่งทำเป็นหยิบทาโร่มาถักเปียเล่น  หูยยยยยยยยยยยยยยยยย...น่ารักตายล่ะมึง!!!!!

   “แล้วแอมเป็นไงมั่งวะ” เป็นผมซะเองที่ทำลายความเงียบนั่น  แต่ไม่รู้ว่ามันทำให้น่าอึดอัดขึ้นรึเปล่า
   “กะ...ก็สบายดี” ไอ้กันเป็นฝ่ายสอดปากเข้ามาตอบแทน  ส่วนภคินตอนนี้หน้ามันหงิกไปเรียบร้อยแล้ว  มันนั่งกอดอกเอนตัวพิงเก้าอี้ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ผมคาดไม่ถึง...

    “ทำไม...เป็นห่วงแฟนเก่าเหรอ”

   ถ้าบรรยากาศเมื่อกี้เรียกว่า ‘วงแตก’  ตอนนี้ก็คงไม่ต่างอะไรกับ ‘วงระเบิด’  ผมที่นั่งเอาแขนพาดโซฟาอยู่อ้าปากอ้าง  วิญญาณหลุดออกจากร่าง  ส่วนไอ้ลูกกรอกกันโจ้มันทำเป็นช่วยกันถักปลาทาโร่ประหนึ่งจะสานไปขาย  ไอ้อาร์ทยกแก้วขึ้นจิบแล้วทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเอาตัวรอด

   “มะ....มึงว่าไรนะภคิน”
   “กูถามว่ามึงเป็นห่วงแฟนเก่าเหรอ?”
   “มึงรู้??”
   “ช่วงม.6มึงเดินควงโชว์ทั่วโรงเรียนซะขนาดนั้น  มีแต่คนตาบอดเท่านั้นแหละที่ไม่รู้”

   เอ่อ...ทำไมกูรู้สึกเหมือนโดนด่าอยู่ฝ่ายเดียววะ  เดี๋ยวเพ่ๆ....ลืมอะไรไปรึเปล่า???

   “วะ...ว่าแต่กู  มึงก็เดินควงเล่นรอบมหาลัยเหมือนกันแหละวะ  ไอ้พวกขี้อวดมีแฟนสวยหน่อยไม่ได้เลย”
   มันยักไหล่ “ก็เห็นมึงทำเลยทำบ้าง”
   “ไอ้นี่...พูดดีๆนะมึง  งั้นดีเลย...กูจะได้สะสางบัญชีที่มึงแย่งแฟนกูตอนนั้น”
   “ผู้หญิงเขาก็เลือกสิ่งที่ดีที่สุดสิ”
   “อ๊อเหรออออออออออออออออ~  ใช่สิ๊~~ กูมันไม่ดีนี่หว่าผู้หญิงเค้าเลยไม่เอา!!!”

   ทั้งห้องตกอยู่ในบรรยากาศตึงเครียด แม้ว่าผมจะเถียงกับมันเป็นเรื่องปกติแล้ว แต่คราวนี้มันเหมือนมีตะกอนบางอย่างอยู่ในใจ  ทำให้ผมใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล  ไม่มีใครพูดอะไรออกมา  ไอ้สามคนที่นั่งกันสลอนได้แต่หาอะไรใส่ปากเพราะไม่รู้จะทำยังไงกับสถานการณ์ตรงหน้าดี

   ภคินถอนหายใจยาวๆ  ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง  แอบเห็นว่าโจ้กลั้นหายใจตามด้วย  มันค่อยๆพาร่างสูงๆนั่นมาหยุดยืนหลังโซฟาที่ผมหันหน้าออกมา

   “อย่าร้องดิ”
   “ไม่ได้ร้อง...ไอ้ควายดูไม่ออกรึไง”
   บ้าชะมัด....เกลียดที่เวลาตัวเองโกรธมากๆแล้วชอบน้ำตาคลอทุกที  มันไม่ใช่ว่าอยากร้องไห้นะ แต่มันเป็นอารมณ์เจ็บใจแต่ทำอะไรไม่ได้เสียมากกว่า

   “ไปป์....” ภคินยกมือขึ้นมาสางเส้นผมหยักศกของผมเบาๆ “โทษทีที่พูดอะไรไม่ดี”
   “...........”
   “แล้วที่บอกว่าผู้หญิงเขาเลือกสิ่งที่ดีที่สุดน่ะ...” คราวนี้มันเอานิ้วม้วนผมตรงข้างแก้มให้ผมจั๊กจี้เล่นๆ “กูเป็นผู้ชายนะ  ไม่ต้องการคนที่ดีที่สุดหรอก แค่คนที่’ใช่’ก็พอแล้ว”

   อ่า....เลือดทั่วร่างไหลขึ้นมากองบนข้างแก้มอย่างห้ามไม่อยู่ๆจริงๆ.....

    “ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววว~”

   โอเค....คิดถึงเสียงนี้มากมายใจจะขาดรอนๆ  ไอ้เวรที่นั่งแคะเล็บ  แกะสิว  กินถั่ว  ถักทาโร่นั่นมันหายไปไหนหมดแล้ว  เหมือนวิญญาณกลับเข้าร่างพวกมันในบัดดล.....

   “แหมๆๆ  หวานกันไม่เกรงใจชาวบ้านเลยนะคร๊าบบบบบบบ”
   “เฮ้ย...โจ้  มึงชงเหล้าอะไรให้กูเนี้ย”
   “ทำไมวะ”
   “หวานกว่าน้ำเชื่อมอีกว่ะ”
   “ฮิ้วววววววววววววววววววววววววว~”

   ผมหันหน้าหนีกลับมามองจอทีวีเหมือนเดิม แต่ไอ้เปรตนั่นเสือกล็อกคอไว้แล้วสูดกลิ่นแชมพูจากหัวเข้าไปฟอดนึงก่อนจะเดินกลับไปวงเหล้าตามเดิม

   “เชี่ยอาร์ท...หัวเราะหึหึอะไรของมึงนักหนา  หลอนสัส”

   อาร์ทคลี่ยิ้มเย็นๆตามสไตล์ของมัน... “กำลังคิดว่าเรื่องนี้แอมน่าสงสารที่สุดเลยนะครับ  แฟนเก่าดันมาคบกันเอง  ถ้าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับผม  ผมแค้นจนวันตายเลยครับ”

   ฟังจากน้ำเสียงอยู่ๆผมก็ขนลุกซู่ขึ้นมา....เหมือนมีคนมาสาดน้ำกรดใส่หน้า

   “เออ...กูไม่ถามมึงละ  แดกเห็ดไปเหอะมึง”

   ขนาดไอ้ภคินยังไม่กล้าหือ....ผมจะจำใส่สมองไว้ว่าอย่าริอาจเป็นศัตรูกับผู้ชายที่ชื่ออาร์ทหรือไอ้แบล็กกราวน์แมนเด็ดขาด  ซึ่งกูก็ไม่ได้อยากจะมีเรื่องอะไรกับมึงอยู่แล้ว  ถ้ามึงไม่ขยันมาหาเรื่องกูก่อนอ่ะนะ


   นั่งเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อยๆ แต่ก็อดสงสัยประโยคที่ภคินพูดเมื่อกี้ไม่ได้....

ว่าไป......วันนี้บนโต๊ะกินข้าวมันมีเห็ดให้กินด้วยเหรอวะ???


TBC


ขอโทษที่หายไปนานอีกแล้วค่ะ  ไม่ไหวแล้วงานเยอะมากมายยิ่งอาทิตย์ที่ผ่านมานี่แย่สุดๆเลยค่ะ สารพัดเรื่องถาโถมมาก เฮ้อออออออออออ เหนื่อยใจจริงๆ
แถมยังมีเรื่องจะสารภาพ.......คือ ...คนเขียนติดเอเอฟค่ะ!!!!!!!
เป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายมาก พอไปเรียนได้งานมาเยอะก็เครียดๆๆ เครียดเสร็จก็เหวี่ยงก็ไม่อยากทำขอดูเอเอฟแก้เครียดก่อน
ใครดูเอเอฟซีซั่นนี้คงรู้นะคะว่าทำไมเราถึงหยุดดูไม่ได้  มันไม่ใช่ความผิดเรานะคะ...จริงๆนะคะ ก็ใครใช้ให้มันก๊าวใจขนาดนี้ล่ะ T T
เอาเป็นว่าจะพยายามมาเรื่อยๆนะคะ  ไม่ต้องกลัวค่ะไม่ดองแน่นอน แต่แค่มาช้าเป็นบางเวลา//โดนโบก

คิดถึงคนอ่านทุกคนค่ะ  ขอบคุณที่ยังติดตามกันนะคะ

[jaja-jj]

เจิมๆๆๆ

[- คราส -]

เย้ อัพแล้ว
 
ตาอาร์ทกะน้องเห็ด 

[jaja-jj]

น้องอาร์ตกะแดกเห็ดดดดดดดด -w-

[hahn]

อาร์ทแรง

[Rafael]

ตายและ
น้องหัวเห็ดของเราจะได้อีตาแบล็คกราวน์แมนนี่เรอะ
555 คงเป็นคู่ที่แปลกอย่างน่าสนใจ(?)

[gumrai3]

อาร์ทเเดกเห็ด 555 อาร์ทน่ากลัวที่สุด

ไปป์กับคินทะเลาะกันเล็กน้อยเป็นสีสรร

[yayee2]

 :pig4:ล่ะกัน

[nn~~NN]

คิดถึงคนแต่ง & คินไปป์เหมือนกันค่ะ
แต่เราก็เข้าใจ เพราะเราติดเอเอฟมากเหมือน...สวนด....อูรา~~~  (เราแอบจิ้นนด.เป็นไปป์ด้วยอ่ะ ถึงท่าทางปากคอจะไม่มีทางร้ายเท่าไปป์ได้ก็ตาม  ฮาาาา)

คินขี้หึงสุดๆไปเลย  ขนาดที่พลิกสถานการณ์จากที่ควรจะโดนหึง ไปหึงเค้าแทนได้เลยอ่ะ 
แอบขำตอนท้าย  ท่าทางจะมีตอนพิเศษให้น้องเห็ดอีกเร็วๆนี้ป่ะคะ

[pp4]

กริ๊ดดดดดด มากี่ทีๆก็หวานนนนนนนนนนกันชิบหาย!! อิจฉา~
พี่อาร์ท....กลับไปแดกเห็ดไป๊!! แล้วเมื่อไรพี่คินจะแดก ไปป์ บ้างล่ะคะ หุๆ
รอตอนต่อไปค่า~

[patwo]

คนเขียน รึว่าคนเขียน เต๋าคชาค้ะ!!!

[beery25]

 :pig4:น่ารักดี แต่ อาร์ทได้กินเห็ดแล้วหรอ

[tsukiko]

อาร์ทแรงได้อีก

[samsoon@doll]

555555555 แดกเห็ด

[เก๋ไก๋เจ้าค่ะ]

ไปป์อย่าคิดมา คินเค้ารักแกจะตายยยยยย


ยกมือประท้วง
อยากรู้เรื่องกินเห็ดด้วยค่ะ 

[Zurruz]

แหมๆ ก็กิน 'เห็ด' เพื่อนไปป์นั่นล่ะ -0-