หัวข้อ: Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206]

[Indigo]

Room 31 [Kin’s Chapter]

   ผมกำลังเรียนรู้บางอย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อนในชีวิต!!!!!  การอยู่กับคนบ้าก็เป็นเรื่องน่าสนใจไม่น้อยเหมือนกัน....ใช่ครับ  ไอ้ไปป์มันเป็นโรคประสาท!!!!  มันเป็นพวกอยู่เฉยๆไม่เป็น  ต้องวิ่งเข้าหาเรื่องมาหนักหัวตลอดเวลา  ไม่รู้มันเป็นบ้าอะไรหลังจากผมพยายามจะจับมือมันเดินในที่สาธารณะเป็นรอบที่หนึ่งร้อยยี่สิบเอ็ดหลังจากคบกัน ซึ่งแน่นอนว่าถูกสลัดออกเป็นรอบที่หนึ่งร้อยยี่สิบเอ็ดเช่นกัน

‘ไอ้ภคิน…บอกแล้วใช่มั้ยว่ากูไม่อนุญาต’
‘แค่จับมือ  กูไม่ได้จับค-ยมึงในที่สาธารณะซะหน่อย’
‘สัส!!! ไปเดินตรงนู้นเลยมึง  ไม่ต้องมาใกล้กู’


เอาเลยมึงเป็นสแปร์ให้มันได้ตลอดนะ....  กูจะรอดูว่ามึงจะสไตร์คไปได้ถึงเมื่อไหร่

   มันคิดว่าผู้ชายจับมือกันในที่สาธารณะเป็นอาชญกรรมร้ายแรงพอๆกับก่อการร้ายข้ามชาติ  ไอ้ห่า...กูไม่ได้จี้เครื่องบินนะโว้ย จับทีแม่งสะบัดอย่างกับมือกูไปจับขี้หมามางั้นแหละ

ผมยืนต่อแถวรอซื้อข้าวอยู่ที่โรงอาหารของคณะสังคมศาสตร์  มองผู้คนเดินผ่านไปมาอย่างเหม่อลอย  ไอ้ผู้ชายสองคนนั้นแม่งเป็นเพื่อนกันแท้ๆมันยังเดินกอดคอกันได้เลย  คิดแล้วย้อนมองดูตัวเองเป็นแฟนแท้ๆแค่จับมือก็ยังไม่ได้....ช่างอนาถใจ  สงสัยเราจะไร้น้ำยาแบบที่ไอ้อาร์ทปรามาสเอาไว้จริงๆ

   ก็ไม่ได้อะไรหรอก....  ถ้าคุณเป็นผมนะ  คิดภาพตามนะ  คุณเดินอยู่กับไอ้ไปป์ ผู้ชายผิวขาวๆ  ตัวแห้งๆ  เตี้ยๆ(ที่จริงมันไม่ได้เตี้ยหรอกครับ  เรียกว่าผมสูงเกินไปน่าจะดีกว่า)  ตาโตๆ  จมูกเล็กๆน่าดึงเล่น   มันมาพร้อมกับเสียงพูดคุยเจื้อยแจ้วตลอดเวลา  ผมชอบแอบจ้องริมฝีปากหวานๆของมันบ่อยๆเวลามันเผลอ...อย่าไปบอกมันนะครับ  ไอ้เหี้ยนี่ยิ่งเป็นโรคจิตไม่ชอบให้ผมรุ่มร่ามกับมันอยู่ด้วย  เอาล่ะ!!คุณเห็นมั้ยล่ะว่าแฟนผมมันน่ารักจะตายไป  แล้วถ้ามีคนน่ารักขนาดนั้นมาเดินอยู่ใกล้ๆใครล่ะจะไม่อยากแสดงความเป็นเจ้าของ  สมองผมสั่งการให้เส้นประสาทที่ปลายนิ้วมือกระตุกยิ๊กๆเหมือนอยากได้อะไรมาเกาะกุมไว้  แต่พอสอดประสานนิ้วมือเข้าไปปุ๊บ....ก็โดนเชี่ยนี่สะบัดออกซะทุกทีไป

   ไม่รู้ไปป์มันคิดมากอะไรนักหนาเรื่องที่คบกัน  มันไม่ยอมให้ผมบอกใคร(ซึ่งช้าไปละมึง  เพื่อนกูรู้แทบจะทั้งคณะด้วยฝีปากของไอ้โจ้แล้ว)  เอ๊ะ...กูก็ว่าโปรไฟล์กูก็ไม่ได้ทุเรศอะไรนะ  หล่อก็หล่อ  สูงยาวเข่าดี  นิสัยก็ดีเลิศประเสริฐศรี(???)  เป็นแฟนกับเพอร์เฟคแมนอย่างกูมันมีอะไรน่าอายวะ!!!!  นี่ถ้าเป็นคนอื่นคงควงเดินรอบมหาลัยไปแล้วล่ะ(ช่างกล้า!!!!)


    “อุ๊ย...ขอโทษค่ะ”

   ผมเหลือบตามองสาวคณะเจ้าถิ่นที่จงใจเบียดตัวเข้ามาชนแขนด้วยสายตาเอือมละอาประหนึ่งเจ้าหล่อนเขียนคำว่า’อ่อย’ติดหน้าผากไว้  ไม่แม้แต่พูดคำว่า’ไม่เป็นไร’  ผมหันหน้ากลับไปสนใจป้าร้านก๋วยเตี๋ยวแทน  ส่วนผู้หญิงคนนั้นจะทำหน้ายังไงก็ไม่รู้เหมือนกันครับเพราะผมไม่ได้สนใจ


หลายคนบอกว่าผมหยิ่ง....

   ใครๆก็บอกว่าภคิน  โพธิวัฒน์สกุล  เดือนมหาลัยปี3เป็นคนหยิ่งยโส  นิสัยแม่งไม่น่าคบหา ยิ้มให้ก็ไม่ยิ้มตอบ  ชวนคุยก็ไม่ตอบ  มองหน้าแม่งก็ไม่มองตอบ  ไม่สนใจใคร  เล่นตัว  สารพัดอย่างที่โดนนินทาจนชิน ซึ่งไอ้กูก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้วว่าใครจะว่าอะไร  บางทีก็ยอมรับว่ากับคนอื่นผมเป็นแบบนั้นจริงๆ

   แต่ไปป์มันไม่ใช่ ‘คนอื่น’ ซะหน่อย  ดังนั้นการที่ผมจะอยากวุ่นวายกับมันออกหน้าออกตาก็ไม่เห็นจะผิดตรงไหน


   “กูไม่เข้าใจว่าป้าร้านก๋วยเตี๋ยวสวยกว่าสาวหุ่นนาฬิกาทรายเมื่อกี้ตรงไหน”
   “ผู้หญิงมีอายุะน่ะสเปคกูเลย” ผมตอบเหี้ยโจ้พลางหย่อนตูดลงนั่งข้างๆมัน
   “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!คินมีชู้วววววววววววววววววววววววววว~”

   ทุกคนมองไอ้สัสโจ้ด้วยสายตาเอือมระอาบางคนถึงขั้นจะถลาเข้าไปยำตีน แต่โชคดีที่ยังไม่มีใครลงมือ(ผมว่าสักวันกูเนี้ยแหละจะชิ่งลงมือเป็นคนแรก)  แค่เด็กคณะสถาปัตฯที่มีใบหน้าเป็นอาวุธ(ผมหมายความตามนั้นจริงๆครับ  ไม่ใช่หล่อคมบาดใจ แต่มันโหด โฉด ชั่วระดับที่เดินผ่านคนอื่นแล้วน้ำลายฟูมปาก)แห่กันมาเรียนที่ตึกคณะสังคมศาสตร์ร่วมสามสิบชีวิตมันก็เด่นพอแล้ว  พวกมันยังจะโหวกเหวกโวยวายเสียงดังเป็นแบล็คกิ้งแทรคอีก  แล้วงานนี้คนที่มากินข้าวจะไม่หันมาดูก็เกินไปหน่อยล่ะวะ  พูดก็พูดเถอะอย่าหาว่าหลงตัวเองเลย  ผมเห็นสาวๆหลายคนมองๆมาแล้วก็ซุบซิบอะไรไม่รู้กันตลอดเวลา  บางทีเล่นหันมามองทั้งโต๊ะเลย  ผู้หญิงเนี้ยนะ....นินทาให้เนียนหน่อยไม่ได้เลยรึไงวะ


   “แม่ง..ไม่น่ามากับไอ้คินเลยว่ะ  แทนที่กูจะได้สาวกลายเป็นวอลเปเปอร์ให้มันแทนซะงั้น”
   “หน้าอย่างมึงเป็นไม้ปาเก้ปูพื้นก็หรูแล้วว่ะ”
   “หูยยยยยยยยย  ไม่ได้ดูหน้าตัวเองเลยนะมึง  ผมยุ่งเป็นขน-ตี๊ด-สาวที่ไหนจะเอามึงเป็นผัว”
   “พอๆพวกมึงไม่ต้องเถียงกัน  กูไม่อยากให้ใครทะเลาะกันเพราะความหล่อของกู”

   เท่านั้นแหละมึงเอ๊ย...  เสียงโห่ยิ่งกว่ากีฬาสีอีก  บางคนแม่งรับไม่ได้ถึงขั้นขว้างลูกชิ้นใส่  เออ..ขว้างมากูก็เก็บแดกแค่นั้นแหละ(ไม่เป็นยังไม่ตกพื้น  เชื้อโรคยังไม่เห็นครับ)


   ใครว่าผมหยิ่ง??  ผมแค่ไม่ชอบคุยกับคนที่ไม่รู้จักแค่นั้นแหละ  เพื่อนในคณะแม่งก็รู้สันดานผมว่าอยู่ในคณะแล้วแม่งป่วงขนาดไหน  คนภายนอกคงไม่เห็นก็เอาไปพูดกันต่างๆนานา ซึ่งถามว่ากูสนมั้ย?....ตอบได้เลยว่า ‘ไม่’


   “เหี้ย...น้องคนนั้นโคตรเด็ดอ่ะ”
“ไหนวะ??”
“นู่นๆ  คนที่หันหลังซื้อน้ำปั่นอยู่นั่นน่ะ”
“อูยยยยยยยยยยยยยย....หุ่นเป๊ะ  สวยเอ็กซ์  บั้นท้ายน่าเคลมมากๆ”
“เดี๋ยวๆมึง  กูไม่อยากเจอแบบเห็นหลังแล้วอยากเห็นหน้า  เห็นหน้าแล้วอยากหงายหลัง”
“หันมาแล้ว โอ๊ะๆๆ...หน้าตาใช้ได้นี่หว่า  มึงว่าน้องเค้าอยากจะร่วมลงเสาเข็มกับกูมั้ยวะ”

   หันไปมองหน้ามันสองคนแล้วก็เวียนหัว  อย่างที่เห็นแหละครับผู้ชายในคณะผมมันยืนอยู่บนเส้นบางๆระหว่างคำว่าเซอร์กับโสโครก  ซึ่งส่วนใหญ่มันก้าวเข้าไปอย่างหลังกว่าค่อนตัวแล้ว  ผมยาวรุงรังที่ไว้มาตั้งแต่ปีหนึ่งแม่งก็ไม่คิดจะตัด ไอ้ไม่ตัดไม่ว่าครับ แต่คิดจะสระหน่อยก็ดีนะ...กูเดินผ่านแล้วเครียด  ไม่หอมเหมือนหัวไปป์เลย  วะ...พูดแล้วก็คิดถึงมันอีกแล้วสิ....

   ที่จริงผมก็เคยคิดอยากไว้ผมยาวนะครับ แต่ที่ตัดสั้นยังกะทรงนักเรียนขนาดนี้เพราะมันไม่ต้องวุ่นวายเรื่องสระผมไงล่ะ  ไม่เปลืองแชมพูด้วย(สรุปว่าโสโครพอกัน)  อีกอย่างเพื่อนผู้ชายในคณะผมเคยเป็นเหาด้วยนะ  เชี่ย...พูดเรื่องนี้แล้วกระเดือกก๋วยเตี๋ยวไม่ลงทันที

   ขณะกำลังนั่งด่าพวกมันทางสายตาไอ้อาร์ทก็มาสะกิดที่หลังมือพลางบุ้ยปากไป

   “แอมน่ะ”


   ผมมองตามทางไปก็พบสาวสวยที่คุ้นหน้าคุ้นตา  วันนี้แอมรวบผมขึ้นเผยโครงหน้าสวยๆของเธออย่างชัดเจน  เธอมากับผู้ชายอีกคนซึ่งเกิดมาผมไม่เคยเห็นหน้า แต่ได้ยินไอ้กันพึมพำว่าหาได้ไม่เลวเหมือนกัน  อืม...แอมเป็นคนสวยจะได้แฟนหล่อก็ไม่เห็นแปลกตรงไหน     บางทีผมก็นึกตลกเหมือนกันที่แอมเคยเป็นแฟนกับไปป์  ดูมันไม่น่าจะไปด้วยกันได้เล๊ย  ผู้หญิงสวยๆแรงๆ กับผู้ชายหน้าโง่แต่น่ารักเนี้ย ฮ่าๆๆ

ผมไหวไหล่แล้วหันมาสนใจชามก๋วยเตี๋ยวตรงหน้าที่เหลือแต่น้ำซุป  ทั้งๆที่เพิ่งได้มาไม่ถึงห้านาที  เรียกได้ว่าสูบกินยิ่งกว่าคูโบต้า


   “ไอ้คิน...ไม่สนใจแฟนเก่าเลยนะมึง”
   “แอมมองมาทางมึงด้วยว่ะ”
   “โห...สวยชิบหาย  เทียบกันแล้วแฟนกูหน้าเป็นตุ๊กกี้เลย”  ใครเป็นแฟนมันขอแนะนำให้เลิกเหอะครับ...
   “แฟนใหม่แม่งแอบเป๊ะว่ะ  แต่หล่อน้อยกว่ากูนิดนึง ฮ่าๆๆ” ณ.จุดนี้อยากโบกกบาลคนพูดมาก  ไม่ว่ามันจะเป็นใครก็ตาม


   ตอนที่พวกมันรู้ว่าผมเลิกกับแอมใหม่ๆนี่ผมโดนรุมสวดยับเลย  บอกว่าชาตินี้มึงก็หาแฟนสวยแบบแอมไม่ได้อีกแล้ว  ผมยักคิ้วกวนตีนแล้วตอบมันไปว่า ’แต่กูหาผู้ชายที่ดีกว่าใครได้แล้ว’  เล่นเอาพวกมันน้ำลายฟูมปาก แล้วเบี่ยงประเด็นเป็นการวิจารณ์ว่าผมไปทำอีท่าไหนถึงได้กลายเป็นพวกรักร่วมเพศไปซะงั้น


    ‘มึงอาจจะเบื่อข้างหน้า?’ ไอ้สัส...คิดได้นะมึง
‘คิน...ที่ผ่านมามึงแอบคิดอะไรกับกูเปล่าเนี้ย’ คิดสิ....คิดว่ามึงไม่น่าเกิดมาเลยจริงๆ...
    ‘กูว่ามึงคงเห็นนิสัยผู้หญิงจากแอมมากไป  มึงเลยทนไม่ได้’ ไอ้นี่ก็วิชาการจ๋ามาเลย
    ‘มึงโดนเล่นของแน่ๆ!!!!’ เออ...น่าคิด  หรือกูจะโดนไปป์มันเล่นของใส่จริงๆ?


   จะด้วยอะไรก็แล้วแต่  หลังจากขอความร่วมมือพวกมันไปช่วยเอ็นเตอร์เทนไอ้ไปป์ให้มันเคลิ้มก่อนจะได้ตกปากรับคำขอเป็นแฟนกับผมง่ายๆ(ไอ้โจ้เสนอมาครับ  กูก็ยังงงๆอยู่ว่ามันช่วยตรงไหน  เห็นไอ้ไปป์ก็ยึกยักไม่ตกลงซะทีเหมือนเดิมวะ)  หลังจากนั้นมาไปป์ก็เหมือนคนดังในกลุ่มพวกผมโดยที่มันไม่ได้รู้ตัวเล๊ย  เอาเป็นว่าอย่ารู้เลยละกัน...แค่นี้หูกูก็ชาจะแย่แล้ว  พูดแล้วคันหูขึ้นมาเลย

   เวลาพวกมันไปเจอไปป์ที่อื่นมันก็จะคอยตามรายงานผมตลอด  ไปป์มันไม่รู้ตัวหรอกว่ามีผู้ชายหน้าโฉดฉกรรจ์หลายสิบชีวิตจับตามองมันอยู่ในรั้วมหาลัย....แค่คิดก็ขนลุกแทนมันแล้ว  แต่ผมไม่ผิดนะ...ผมไม่ได้บอกแต่ไอ้พวกนี้มันดูให้เฉยเลย

   แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือเวลาที่พวกมันชอบมาถามถึงประสบการณ์ว่าเราตับๆกันยังไง  คือเข้าใจว่ามึงอยากรู้อยากเห็น แต่กูยังไร้ประสบการณ์เว่ยจะมาเซ้าซี้ถามเหี้ยไรมากมาย  ผมเลยต้องเล่นมุกยกยิ้มด้วยความมั่นใจแล้วตอบมันไปว่า ‘ความลับ’ มันก็โห่ไล่กันใหญ่...บอกว่าเร่าร้อนจนบอกพวกมันไม่ได้รึไง  เออดิ...ร้อน...ร้อนมาก!!!! จะจูบแต่ละทีกูยังลุ้นแทบตายไอ้ห่า....

   ก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากมีอะไรกับมัน  ใจกูน่ะโคตรอยาก!!! แต่มันยังไม่พร้อมนี่หว่า....  ผมเองก็ไม่อยากจะไปฝืนอะไร  ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติของสองเราดีกว่าเนอะ แต่ถ้านานเกินรอไม่ไหวกูก็พร้อมจะบุกเข้าไปข่มขืนมันเหมือนกัน  เหมือนจูบนั่นแหละ ปากบอกไม่เอาๆ  พอเริ่มปุ๊บเห็นยอมตลอด!!! (ล้อล่นนะครับ  ผมออกจะพระเอกขนาดนี้)

   “เห็นแล้วเสียดายแทนว่ะ”
   “ไม่เห็นต้องเสียดายเลย” ผมยิ้มมุมปากตามสไตล์ “ต่างคนก็ต่างมีใหม่ดีกว่าเดิม”

   “หูยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย....พ่อคนอินเลิฟ!!!  กูล่ะอยากจะเห็นนักตอนมึงอยู่กับแฟนว่ามันจะสวีทกันขนาดไหน!!!”



เธอและฉัน จับมือเคียงกันนับจากนี้   ผ่านความเดียวดายที่สองเรานั้นเคยมี  เมื่อมีเธอคนที่แสนดีอยู่ตรงนี้~

   พอริงโทรดังเท่านั้นแหละแม่งโห่กันลั่นโรงอาหาร  อะไรวะมึงจะให้กูใช้เพลงคาราบาวรึไงถึงจะพอใจ  กำลังจะอ้าปากด่าแต่พอเห็นชื่อที่ขึ้นบนหน้าจอถึงกับต้องรีบกดรับทันที

   “ฮัลโหล”

   เอ่ยคำแรกปุ๊บไอ้เวรตะไลที่มันโห่ฮิ้วกันเมื่อกี้ก็เสือกงับปากนั่งเงียบกันซะนั้น  มันดักฟังกันซึ่งๆหน้าเลยวุ้ย!!!!

   “มึงไม่ต้องมารับกูนะเย็นนี้”
   “ทำไมล่ะครับ” เลี่ยนสัสมาพูดเพราะใส่มันเนี้ย
   “มึงเป็นอะไร  กินยาลืมเขย่าขวดเหรอ  มาครับเคิบอะไรกับกูวะ” กูก็ขนลุกเหมือนกันวะ แต่ไอ้เหี้ยพวกนี้แม่งนั่งฟังอยู่จะทำตามปกติก็ไม่ได้
   “ไม่ใช่หรอกครับ  ว่าแต่ไปป์ครับ...ทำไมถึงไม่ต้องไปรับล่ะครับ”
   “แซ๊กชวนแดกเหล้า”
   “ไม่ได้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

   ชิบหาย...ตะคอกดังไปหน่อย  สะดุ้งทั้งคนฟังทั้งคนแอบฟัง  ผมกระแอ้มเบาๆก่อนจะพยายามปรับเสียง “วันก่อนก็เพิ่งไปนะครับ”
   “นั่นมันวันก่อน  อันนี้มันวันนี้” เจ็บสีข้างบ้างมั้ยมึง
   “ตกลงว่าไม่ไปนะครับ  น่ารักจริงๆเชื่อฟังดีมากเดี๋ยวคืนนี้กลับไปตบรางวัลให้นะครับ”
   “ไอ้สัส...พูดเหี้ยไรมึงเนี้ย”
   “ครับ...คิดถึงเหมือนกันครับ”
   “ภคิน กูเริ่มกลัวแล้วนะ  มึงคุยกับผีแถวนั้นเปล่าวะ”
   “ครับ....ครับ  เย็นนี้เจอกันที่เก่าเวลาเดิมนะครับ”
   “ไม่เจอโว้ย  ก็บอกว่าจะไปกับเพื่อน”
   “มันต้องแบบนี้สิ  ว่าง่ายจริงๆแฟนใครเนี้ย”
   “ไม่กลับโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย......”
   “โอเค...แล้วเจอกันครับ” ผมกดเสียงลงต่ำซึ่งถ้าฟังดูดีๆจะรู้ว่าเต็มไปด้วยการคุกคามเหมือนกูเป็นโจรขู่เรียกค่าไถ่ก็ไม่ปาน  พูดเสร็จก็ไม่เปิดโอกาสให้จำเลยได้แก้ตัว  ชิ่งตัดสายมันก่อนซะเลยครับ ฮ่าๆๆๆๆ


   “อื้อหืออออออออออออออออ....สวีทกันเว่อร์!!!!!!!!!!!!!!!!!”
   “นี่สวีทแล้วเหรอ  กูว่ายังน้อยไปนะ...ปกติยิ่งกว่านี้อีก”
   “หูยยยยยยยยยยยยยยยยยย....กูล่ะหมันไส้!!!!!!” หมันไส้อย่างเดียวไม่ว่าทำไมพวกมึงต้องยื้อแย่งกันเข้ามาผลัดกันตบหัวกูคนละทีสองทีด้วย

   หลังจากโดนรุมประชาทัณฑ์ด้วยฝ่ามือรอบโต๊ะเสร็จ  ผมก็นั่งคุยอะไรเรื่อยเปื่อยไปตามภาษา  บรรยากาศกำลังสนุกได้ที่เลยครับถ้าไอ้อาร์ทไม่มาสะกิดเรียก

   “คิน....บอก’เรื่องนั้น’กับไปป์รึยัง” ผมที่กำลังยกแก้วน้ำปั่นขึ้นดูดถึงกับชะงักไป....เอ่อ...เกือบลืมเรื่องสำคัญไป
   “ยังเลยว่ะ”
“อ้าว...นายไม่รีบบอกล่ะ  เรื่องสำคัญด้วยนะคิน”
   “ก็เอ่อ...ยังหาโอกาสเหมาะๆไม่ได้เลยว่ะ” ผมตอบมันพลางเสยผมขึ้นบ่งบอกความเครียดที่เริ่มประทุขึ้นมา
   “อืม...นายก็รีบๆบอกซะนะ  ไม่งั้นเวลาคงเหลือน้อยเต็มที”
   “ทำไงดีวะอาร์ท....  กูเริ่ม  ไม่อยากไปซะแล้วว่ะ....”
   อาร์ทคลี่ยิ้มบางๆแต่ชวนขนหัวลุกตามภาษามัน “ช้าเกินไปแล้วคิน  ช้าเกินไปแล้ว....”
   “มึงก็รู้ว่ากูอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมัน  กูคง......เหงามาก”
   มาถึงตรงนี้มันก็กลั้วหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนจะพูดทิ้งท้ายให้ผมเอาตีนก่ายหน้าผาก


“จำไว้นะคิน....ยิ่งบอกช้าเท่าไหร่  เวลาก็จะเหลือน้อยลงเต็มที”



…………………………………………………………..
…………………………………………….
…………………………..
……………


   “มานี่เร็วเด็กดี  มาซ้อนรถพี่เลยครับ”
   “สัส”
   “ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

   ผมหัวเราะสะใจที่เห็นไปป์มันนั่งจ๋องอยู่ใต้ตึกคณะเหมือนอย่างทุกวัน และหัวเราะดังกว่าเดิมเมื่อมันเดินปึงปังมากระแทกตูดนั่งไอ้เน่า  เออ...เบาๆหน่อยเดี๋ยวป้ายทะเบียนหลุด

   ก็กะเอาไว้อยู่แล้ว  ไปป์น่ะเหมือนจะดื้อ...แต่พอเอาเข้าจริงๆมันก็กลัวผมโกรธมันอยู่ไม่ใช่น้อย  ว่าแล้วก็แอบลอบยิ้มแบบผู้ชนะ หึหึหึหึ

   “เฮ้ยๆ...เลิกหน้าบึ้งได้แล้วน่า” ผมเอ่ยแซวมันเพราะเห็นภาพใบหน้าที่สะท้อนกระจกข้างที่มันหงิกงอซะเหลือเกิน
   “เมื่อตอนกลางวันมึงเป็นเหี้ยอะไรวะ”
   “เป็นแฟนมึงไง”
   “สัส!!!!!!!” อื้อหือ...เต็มปากเต็มคำ  หวานได้ใจ “กูถามจริงๆนะมึงเป็นอะไร  แดกยาฆ่าแมลงเข้าไปรึไง”
   “ทำไม...ไม่ชอบเหรอครับ หืมมมมมมม” ที่จริงก็กระดากปากอยู่ แต่เห็นมันทำหน้าปุเลี่ยนๆแล้วตลกชะมัด!!!!! กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
   “โอ๊ย พอๆๆๆไม่ต้องมาส่องกระจกข้างเลยมึง  ขับรถก็มองทางไป...แม่ง รถชนพอดี”


   ทำมาเป็นกลบเกลื่อนก็แอบเห็นอยู่ว่าหน้าขาวๆนั่นขึ้นสีเรื่อๆ  เห็นแล้วอยากจับมาหอมซะให้เข็ด  ผมแอบหัวเราะหึหึในลำคอเลยโดนมันฟาดเข้ากลางหลังไปป้าบนึง....  เชี่ย เห็นยิ้มๆกวนตีนแบบนี้ที่จริงแล้วข้างในมันเจ็บซี๊ดเลยครับ  ตีมาได้นะมึง


   วันนี้ผมไม่ได้เข้าทำงานเลยพามันขับลัดเลาะไปตามซอยเล็กๆ  ไปหยุดอยู่ที่หน้าร้านอาหารสไตล์คาเฟ่ที่ค่อนข้างจะแพง(สำหรับผมข้าวราคา40-50นี่ถือว่าแพงแล้วนะ)  จอดไอ้เน่าเสร็จก็เผลอไปจูงมือมันเป็นรอบที่หนึ่งร้อยยี่สิบสอง ซึ่งแน่นอนว่าโดนปัดออกเป็นรอบที่หนึ่งร้อยยี่สิบสองเช่นกัน

   มันก็บ่นพึมพำเหมือนกันว่าทำไมวันนี้กินดีจังวะ  ปกติข้าวราดแกงใต้หอไม่ก็ร้านข้าวต้มซอยข้างๆก็หรูแล้ว  ผมไม่ตอบมันแต่สั่งข้าวมาคนละจาน(เหมือนจะหรูครับ แต่เราสั่งข้าวคนละจาน)  รอไม่นานนักข้าวหน้าไก่อบร้อนๆก็มาเสิร์ฟยั่วน้ำลายเล่นๆ ซึ่งข้าวจานขนาดนี้ผมสูดสองครั้งก็หมดจานแล้ว  เลยต้องนั่งรอไปป์มันเคี้ยวเอื้อง  ที่จริงมันก็ไม่ได้กินช้าหรอก แต่ผมกินเร็วเกินไปต่างหาก


   “แล้วนี่ตกลงบอกได้ยังว่าเมื่อตอนกลางวันเป็นเหี้ยอะไร” ปากเจื้อยแจ้วนั่นถามหลังจากที่มันดื่มน้ำอึกสุดท้ายในแก้วเป็นการบ่งบอกว่าเวลามื้ออาหารได้จบลงแล้ว
   “ก็ไม่มีอะไร”
   “แน่นะ!!!” โอ๊ย...อยากรู้อยากเห็นตลอดเวลาจริงๆแฟนใครวะเนี้ย
   “เออ..แน่สิ”

   ผมนั่งท้าวคางจ้องหน้ามันที่กำลังเปิดพลิกเมนูไปมาแล้วชั่งใจว่าสั่งของหวานมากินต่อดีมั้ยเพราะราคามันก็ไม่ใช่น้อยๆ  ผมชอบเวลาคิ้วเล็กๆนั่นขมวดเข้าหากันประกอบกับริมฝีปากที่ยื่นออกมาอย่างคนใช้ความคิดนั่นยิ่งช่วยเสริมให้มันน่าหมันเขี้ยวจนผมอยากจะกระโจนเข้าไปฟัดมันซะเดี๋ยวนี้เลย

   “มองเหี้ยไร”

   ฟัดปากแม่งให้ขาดซะก่อนดีมั้ยวะ....


   “ไปป์”
   “อะไร  อยากสั่งด้วยเหรอ กูขอช็อกโกแลตซันเดย์นะสั่งให้ด้วย”
   “ไม่ใช่เรื่องนั้นโว้ย” มันเขกมะเหงกให้มันไปครั้งนึงก่นจะหันไปตะโกนสั่งไอติมให้มันก่อนจะกลับมาจ้องหน้ามันอีกครั้ง


   “ถ้ากูไม่อยู่มึงจะเหงามั้ย”
   “ไม่เหงา แสรดดดดดดดดดด...ถามเหี้ยไรเนี้ย”
   “ไปป์  กูถามจริงๆนะ”

   พอเห็นหน้าจริงจังของผมใบหน้ายิ้มกวนๆของมันก็ชะงักไป  ก่อนจะหรี่ตามองผมอย่างจับผิด “ทำไมอยู่ๆถึงได้ถามอะไรแบบนี้”
   “แล้วจะเหงามั้ยล่ะ” ผมตอบมันด้วยคำถามแทน
   ไปป์ก้มหน้ามองจานแล้วเริ่มหยิบส้อมมาเขี่ยผักรองจานไปมา  บรรยากาศเริ่มตึงเครียดอย่างบอกไม่ถูก “มึงพูดอย่างกับจะไปไหนอย่างงั้นแหละ”
   “ไปป์  ....แล้วถ้าสมมติว่ากูจะไปที่นึงที่ไกลจากที่นี่มากๆ...มึงจะ...คิดถึงกูมั้ย”
   “ไปไหน”
   “........”

   ความเงียบเท่านั้นที่เป็นคำตอบระหว่างเรา  ช่วงอึดใจนึงที่เหมือนต่างฝ่ายต่างจมอยู่ในความคิดของตนเอง  สมองผมพยายามเรียบเรียงเรื่องราวในหัวสมอง

   “วันก่อน....ที่กูบอกว่ามีเรื่องจะบอกมึง”
   “...........”
   “ไอ้กันโทรมา  บอกเรื่องสำคัญมากๆกับกู...” มาถึงตรงนี้ผมหยุดนิ่งไปเหมือนจะพยายามเรียบเรียงคำพูด  ไปป์เงยหน้าขึ้นสบตาผมเพื่อรอคอยคำตอบ.....






















“อาทิตย์หน้าพวกกูจะไปบ่อนปอยเปต”


TBC


ตึ่งโป๊ะ!!! เฮ้ย...เรื่องจะดราม่าค่ะ//โดนคนอ่านรุมตบ// แลดูเรื่องคินจะไร้สาระมากมาย แต่พ่อพระเอกเค้าเครียดจริงนะคะ
ตอนนี้ให้พระเอกเราออกโรงมั่ง  ไม่ได้พูดมานานแล้วเดี๋ยวคะแนนความนิยมตก เผื่อคนอ่านจะเห็นความพระเอกในตัวคินบ้าง ฮ่าๆๆ
คู่รองก็ยังคงเป็นลูกเมียน้อย  คือก็อยากเขียนนะคะแต่อยากเน้นคู่หลักไปเลยจะได้อินมากว่าอ่านหลายคู่(มันแก้ตัวค่ะ!!)
ส่วนใครที่ถามถึงเอ็นซี  อยากจะบอกว่า.............รอต่อไปนะคะ กร๊ากกกกกกกกกกกกก(คนเขียนมันยังไม่พร้อมเหมือนน้องไปป์แหละค่ะ 555)

PS.เรื่องผู้ชายผมยาวแล้วเป็นเหานี่เกิดขึ้นจริงๆนะคะ แต่ไม่ใช่คณะของคินแค่นั้นแหละ พูดแล้วขนลุกเลยเนี้ย
PS.คนเขียนแอบนอยเรื่องaf เฮ้อออออออออออออออออออ.... fcสวนด.ที่นี่แอบเยอะ ร่วมด้วยช่วยกันนอยนะคะ ฮ่าๆๆๆๆๆ

[andromeda]

  ขอตบคิน ด้วยคนได้ม่ะ 5555  เอาจิงๆ นี่ยังไง...

   เอาใจช่วย เมื่อไหร่ คินจะได้กินตับๆๆๆๆ 555

 

[konnarak]

ไอ้เราก้ลุ้นแทบเเย่     แบบนี้ดีเเล้ว


เเนะนำให้ภคินมอมเหล้า เเล้ว.....เลย 


 

[beery25]

  นึกว่าอะไร

[nirun4]

พูดจริงหรือพูดเล่นเนี่ยยยยย

[nn~~NN]

อ่านตอนไหนก็ขำกลิ้งได้จริงๆ  ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
น้องไปป์เค้าซึนนะคะ คิดว่าคินอยากได้อะไรก็ต้องบังคับและ"ปล้ำ"ให้ทำอย่างเดียวอ่ะค่ะ  (ยังไงก็คล้อยตามอยู่ดี)

"บ่อยปอยเปต" !?!?  นี่มุขซ้อนมุขป๊ะ (แบบว่าจริงๆไม่ใช่เรื่องนี้ที่จะบอก)... 
ทำไมมันเพี้ยนกันได้ขนาดเน้...  สมัยเรียนเพื่อนเราถาปัดเยอะอยู่นะ มันก็ล้นๆอ่ะ แต่ไม่ทะลุดาวนาเมกขนาดนี้  แต่เหาอาจจะพอมีบ้าง เพราะพ่อคุณเดรดล๊อคกันเกือบยกแก๊ง   

สวนด....เอาน่า  เมื่อคืนเราก็ผ่านจุดจิตตกมาด้วยกัน  แต่ก็ยังพอมีมวยปล้ำกลางบ้านให้ดูมั่งน้อ   
จะพยายามใจเย็นๆค่ะ  ยังไงก็เหลือเวลาให้ดูอีกไม่ถึงอาทิตย์แล้ว  สู้ๆๆๆๆ

[kissme]

เอ้ย.........โธ่ให้ลุ้นซะ

อยู่ ๆ ก็อยากโดดสกายคิก

[mumumim]

ลุ้นจนเสียอารมณ์...วุ๊ย!!!!

ขอตบภคินด้วยอีกคนเถอะ -*-

[litlittledragon]

ไปบ่อนระวังหมดตัวนะ

[DraCo_SLa13]

โคะ  ไอ้เราก็นึกว่าจะไปเรียนต่งเรียนต่อ  สรุปเมิงจะไปบ่อน  ถุย

[iforgive]

จริง ๆ แล้วไม่ใช่บ่อนหรอกใช่มั๊ยที่จะไปน่ะ  แบบมันคนละอารมณ์เลยน่ะ

[bulldog17]

หอกหัก...เบรกอารมณ์มาม่าแทบไม่ทัน

[andaseen]

 :m31:อารายกานเนี่ยยยยย อ้ายคิน  ตกลงพูดจริงพูดเล่นเนี่ยยย  เดี๋ยวให้ไปป์ตบ(ด้วยปาก)ซะเลยอ่ะ 

[indy❣zaka]

ปอยเปต........... 
เอาจริงดิคิน   

ไม่รู้ว่ามุกมั๊ย แต่ฮาไปเรียบร้อยแล้วค่ะ 

[Ryze]

ก็เอาไปป์ไปด้วยดี๊
(แต่อย่าเอาไปขายนะ)

[lunarinthesky]

ไปบ่อนเพื่อ...? 

[a_tapha]

อิโถ่ไอ้เราก็นึกว่าจะไปไหนสำคัญ  งั้นก็เอาหนูไปป์ไปด้วยดินะๆ

[- คราส -]

จะบอกเรื่องไปบ่อนจริงอะ
 

[pim_onelove]

สรุปที่ทำหน้าตาขึงขังขนาดนี้เพื่อจะบอกว่า "จะไปบ่อน!!!!"   

[kny]

 

[samsoon@doll]

บ่อนกลางกรุงปิด หาที่ใหม่เชียวนะ

[drasil]

ตึ่งโป๊ะ!! พลิกล็อคกันเลยทีเดียว
แต่พลิกแบบนี้เราชอบ เรายังไม่อยากกินมาม่า
ยังกักตุนน้ำตาลไว้ไม่มากพอ

[silverphoenix]

พระเจ้า  บ่อนปอยเปตตตตตตต(ลากเสียงยาวให้สะใจ)
ไอ่เราก็นึกว่าจะไปเรียนต่อนอกอะไรงี้  โด่

เราก็รอเอนซีอยู่นะตัวเอง  อิอิ

[basza2x]

น่ารักกกกง่ะ  5555 อยากได้แฟนแบบนี้มั้ง

[myall]

เอิ่มที่ว่าไปไกลนี่ไปบ่อนเหรอคะ แอบเครียดนะเนี่ย
แต่ภคินน่ารักนะ ชอบจัง น้องไปป์ก็น่ารักมิเสื่อมคลาย
เมื่อไหร่จะได้อ่านเอ็นซีของคู่นี้อ่ะัคะ คิคิ น้องไปป์พร้อมได้ละ

[ordkrub]

 :z3:ฮ่วยยยย  ลุ้นแทบตาย 55555

[sam3sam]

ตบมุขไปปอยเปตเล่นเอาแทบตกเก้าอี้

[♠DekDoy♠]

นึกว่ามีประกวดเข้าแข่งขันหรือเป็นตัวแทนคณะ ชิส์!!!มันน่าเบิิดกะโหลก

[fuku]

รอพร้อม เราว่าก็รอจนจบยังไม่พร้อมอ่ะมั้ง
แต่จะรวบรัดก็ใช่เรื่อง ขยันสร้างบรรยากาศกันสองคนบ้างดิ อย่าพึ่งตลก o__O
ลุ้นอยากให้พร้อมเร็วๆ กร๊ากกกกกกกกกกกกก


แล้วไปบ่อยปอยเปตนี่?? มันอะไรยังไงเนี่ย ทำงาน?

[river]

แหม นึกว่าจะไปฝึกงานไปทำเรื่องที่จำเป็น
ดั้น....ไปบ่อนเนี่ยะ ไปป์ตบกระโหลกไปที