หัวข้อ: Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206]

[SakataGintoki]

 

ไปป์ครับ....งานเข้าแล้วนะครับ     ภคินเผด็จศึกซ๊าาา~~~!!!!!!
ฮ่าๆๆ

[gumrai3]

พึ่งรู้ว่าไปป์กินข้าวกับผัว ถึงน่ารักขนาดนี้ 

ค่าไม่ง่ายเลย   เดาได้ยากมากๆเลยเอบร์โทรนี้

โดนเเน่ๆ ไปป์

กดเป็ดก๊ากๆให้ค่ะ

[chae]

กลับห้อง -,,,,,,,,,,,-
กลับด้วยคนคร้าบบบบบบบบบบ
คินเอ้ย เอาให้หนัก ฮ่าๆ

[donutnoi]

เม้นซ่อมจ้า   ค่า กวนได้ใจมาก   เพียงแต่มาไม่ถูกเวลาเท่านั้นเอง  ส่วนไปป์เอาใจช่วยนะ

[p_phai]

คิดถึง คิดถึง

[Rhythm]

มาต่อไวๆนะ

[- คราส -]

  อยากได้ ค่า ไปเลี้ยงอ่ะ
  คนเขียน

[Luk-Pla-Yai]

อร๊ายยยยยยยยยยยย
น่ารักมากเลยค่าเอ๊ย
จะหมั่นไส้ก็หมั่นไม่ลงวุ้ย 

มาต่อเร็วๆนะก๊าบบบบบ
สนุกติดหนึบไม่มีเบื่อ เอิ๊ก

[monoo]

 

[-Otto-]

ไอ้ค่าน่ารัก 

[gonna.be]

เอ้าคนเขียนโพสซ่อม 
งั้นเราเม้นซ่อมมั่ง  ^^
ปล.ถูกใจคำว่ารีบไปปั่นตอนต่อไปมากๆ 

[nn~~NN]

เมนต์ซ่อมค่า   

[jaja-jj]

คนโพสโพสซ่อม

งั้นคนอ่านก็อ่านซ่อมละกัน !!!

[Indigo]

Room 35

   “อื้อออออ....ภคินพอก่อน  กูจะตายแล้ว”
   “อะไร...มีสิทธิต่อรองด้วยเหรอ”

   ทำไมกูรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนารินในสวรรค์เบี่ยงที่ถูกไอ้คาวีคุกคามทางเพศวะ  เฮ้ย!!กูเป็นผู้ชายนะโว้ย  มึงจะทำแบบนี้กับกูไม่ได้ไอ้คาวี...เอ๊ย!! ไอ้ภคิน

   ผลของการสัมภาษณ์สดคือปากที่บวมเต่งแทบแตกของผม  ไอ้ห่านี่มาถึงห้องมันก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงลากผมมานั่งบนโซฟาแล้วกระชากเข้ามาจูบเอาจูบเอา(‘เอา’ในที่นี้หมายถึงคำสร้อยครับ ไม่ใช่คำกริยา)จนผมแสบปากไปหมดแล้ว  เกิดมายังไม่เคยโดนดูดปากขนาดนี้มาก่อนเลย  พ่อมึงเป็นปลาซักเกอร์เปล่าวะ

   “แล้วพอมึงไล่แล้วมันไม่ไป มึงก็ปล่อยเลยตามเลยเนี้ยนะ  แอบหวังอะไรอยู่รึเปล่าเนี้ย”
   “ไม่ได้หวังว้อย....อื้ออออออออ... เหี้ยนี่มึงจะให้กูตอบมั้ย สัส!!” ผมชิ่งเอามือตะครุบปากมันไว้ก่อน “มึงไม่เห็นเหรอว่ามันหน้าด้านขนาดไหน  แล้วจะให้กูทำยังไง”
   “ต่อยแม่งเลย”
   “มึงว่าต่อยแล้วหน้าอย่างมันจะไปเหรอ”
   “.............” เงียบ เถียงไม่ออกล่ะสิมึง
   “เห็นมั้ยล่ะว่าไม่ได้  แล้วมึงก็ไม่ต้องมาหึงงี่เง่าด้วย  ไม่เชื่อใจกูเหรอวะ”
   “เออ”
   “ตอบสร้างภาพหน่อยก็ได้นะมึง” แบบที่กูดูในทีวีอ่ะว้อย  แบบ ‘ฉันเชื่อใจเธอ แต่ไม่เชื่อใจเขา’ ก็ว่าไปสิ
   “สร้างทำไม  ก็กูไม่พอใจที่มีคนมายุ่งกับของของกูอ่ะ  แล้วเกิดมึงชอบมันขึ้นมาล่ะ  เกิดมึงทิ้งกูล่ะ”
   “เฮ้ย!!!พอๆ เพ้อเจ้อเป็นไอ้ค่าสองแล้วมึง”
   “กูไม่อยากได้ยินชื่อมันจากปากมึง”
   “โอเคๆ” ผมยกมือยอมแพ้  อารมณ์เหมือนกล่อมเด็กอนุบาลไม่มีผิด “กูไม่ได้ชอบใครทั้งนั้น....ตกลงป๊ะ”
   “อ้าว...แล้วกูล่ะ”

   โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย....กูจะประสาทแดกตายครับพี่น้อง!!!!!!!  มึงกี่ขวบแล้วไอ้ภคิน!!!!!!

   “เร็วๆ ตอบกูมา แล้วกูล่ะ” ไม่ว่าเปล่ามันมาเขย่าไหล่ผมด้วย  เออ...เอาข้าไป...นี่กูมีแฟนหรือมีลูกวะ
   “เออๆ ชอบๆๆๆๆ”
   “มึงอย่าตอบแบบขอไปทีสิวะ” เอ๊ะ ...อาร์ตตัวแม่เหรอมึง

   ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ  ใช้สองมือจับแก้มสองข้างนั่นไว้  แล้วจ้องเข้าไปในดวงตาเรียวคมเหมือนเหยี่ยวนั่น  ก่อนจะค่อยๆพูดออกมาช้าๆ..  “ชอบ”

   ริมฝีปากที่ชอบยิ้มมุมปากนั่นแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกว้างๆเหมือนเด็กได้ของเล่น  นัยน์ตาของมันระยิบระยับด้วยความสุข  ก่อนจะค่อยๆโน้มตัวลงมาหาผมช้าๆ

   “ขอบใจ”

   แล้วริมฝีปากของเราก็ทาบทับกันอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่เหลือความร้อนแรง  มีแต่เพียงความอ่อนหวานเท่านั้น  มันจูบผมช้าๆ....สัมผัสเบาๆชวนให้เคลิบเคลิ้มแทบจะละลาย  ริมฝีปากบางนั่นค่อยๆขบเม้มกลีบปากผมช้าๆไม่เร่งรีบและไม่ได้รุกล้ำอะไรเกินไปกว่านั้น  ผมส่งเสียงครางในลำคอในตอนที่มันค่อยๆขยับเปลี่ยนองศา....

   อย่างที่ผมเคยบอกมั้ยล่ะ  ภคินมันเหมือนเด็กในเรื่องความรัก  แม้ว่ามันจะกร้านโลกทำงานทุกอย่างเหมือนเป็นผู้ใหญ่ที่รับผิดชอบตัวเองได้ มีแต่เรื่องนี้เท่านั้นแหละที่มันทำเหมือนเด็กเอาแต่ใจคนนึง  แถมยังทำอะไรไร้เหตุผลสุดๆ...

เหมือนคนไม่เคยมี....


   “อื้ออออออ..พอๆ....พอแล้ว  จะหายใจไม่ออกตายแล้ว”
   “ก็คิดถึงมึงอ่ะ”

   โอ๊ย พอแล้วโว้ยยยยยยยย  มดจะแดกขาโซฟาอยู่แล้ว  แล้วหนังหน้ากูก็ร้อนจนแทบจะไหม้!!!!

   “ไม่ต้องมานอกเรื่อง...มึง!!!” ผมชี้หน้ามัน “มีเรื่องปิดบังกูอยู่ใช่มั้ย”
   มันเลิกคิ้ว “เรื่องไรวะ”
“ก็เรื่องไอ้ฟาร์ไง  มึงไปสนิทกับมันตอนไหนวะ  ทำไมกูไม่เห็นรู้”
   “โธ่...ก็นึกว่าเรื่องอะไร” มันลูบคางทำท่าคิด “เอ~ แล้วไปสนิทกันตอนไหนวะ”
   “มึงอย่ามาลวดลาย  บอกมาเร็วๆ”
   “โอ๊ย...อย่าเขย่าคอเสื้อดิวะ” มันว่าพลางแกะมือผมออกจากคอเสื้อมัน  มึงก็รู้ว่ากูทรมานแค่ไหนยามไม่ได้รู้เรื่องชาวบ้าน  ยังจะมาแกล้งกูอีกนะ “อืม....จะว่าไงดีวะ  กูก็อธิบายไม่ค่อยถูกซะด้วย”
   “ก็อธิบายให้มันถูกสิวะ”
   “ก็..ก็แบบ...นี่เป็นความลับนะ  ห้ามบอกใครเด็ดขาด” แล้วมึงจะกระซิบทำไม  อยู่กันสองคนทั้งห้องเนี้ยนะ “คือ..กูคิดว่าไอ้อาร์ทมันจีบฟาร์อยู่ว่ะ”

   เชดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.....เอาเป็ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!  นี่มันอะร๊ายยยยยยยยยยยย!!! กูบกพร่องทางประสาทหูรึเปล่า....เอ๊ะ...หรือกูจะคันหู เฮ้ย!ไม่ใช่ละ!!!!

   “มะ...มึงอย่ามาล้อกูเล่นนะ....”
   “กูไม่ได้ล้อเล่น” มันจ้องหน้าผมด้วยสีหน้าจริงจัง “จะว่าไงดีวะ....คือช่วงปิดเทอมที่มึงกลับบ้านที่เชียงใหม่อ่ะ  แบบว่ามีเรื่องกันนิดหน่อย  แล้วไปๆมาๆมันก็มารู้จักกันได้ไงก็ไม่รู้  แล้วกูกับมันก็คุยกันยังไงก็ไมรู้  แล้วตอนนี้มันก็สนิทกับกู  ไอ้โจ้  ไอ้กันได้ยังไงก็ไม่รู้”
   “นี่ตกลงมึงรู้อะไรบ้างวะ”
   “รู้ว่ามึงชอบกูไง”
   “ไม่ใช่เรื่องนั้นโว้ยยยยยยยยย”
   “แหม...หน้าแดงเชียวนะมึง  ชอบอ่ะดิ  ชอบอ่ะดิ  ชอบอ่ะดิ” ไม่ว่าเปล่ามันเอามือมาม้วนเส้นผมหยักศกข้างแก้มผมเล่นด้วย
   “โอ๊ย...พอแล้ว  ไม่ถามแล้วก็ได้วะ” แม่ง...กูจริงจังอยู่ เสือกมาทำเสียเรื่องซะได้  ไม่เป็นไร...ผมไปเค้นคอถามจากไอ้ฟาร์เอาก็ได้  ไม่มีอะไรในโลกที่ผมอยากรู้แล้วไม่ได้รู้ครับ

   สุดท้ายก็ต้องมานั่งรื้อกระเป๋าช่วยมันเก็บของ  เปล่าครับ...ไม่ใช่พ่อบ้านอะไรหรอก แต่เหี้ยนี่แม่งเล่นไม่ยอมรื้อของ  บอกว่าพรุ่งนี้ค่อยทำ  ป้ามึงเห๊อะ!!ผ้าเน่ากันพอดี  แล้วผมก็ทนไม่ได้ต้องมานั่งดมกลิ่นอับของผ้า  แล้วดูเสื้อผ้าแต่ละตัวของมันนะครับมีแต่ฝุ่นจับจนจะเปลี่ยนสีมันทุกตัวอยู่แล้ว


   คืนนี้เป็นคืนแรกในรอบอาทิตย์ที่ผมล้มตัวนอนลงบนเตียงแล้วนอนหลับได้อย่างเต็มอิ่ม

ตลกดี.....เรานอนข้างกันโดยที่ไม่ได้แตะตัวกันด้วยซ้ำ

แต่ผมกลับนอนยิ้มเหมือนคนบ้า   แปลกดีเหมือนกัน......


...........................................................................
..................................................
..............................
............


   ผมเคยคิดนะว่าจากเหตุการณ์นรกแตกภคินออกอาละวาดไล่เข่นฆ่าผู้คนที่โรงอาหารเมื่อวันนั้นจะทำให้ชีวิตผมกลับมาสู่วังวนของมนุษย์ปุถุชนคนธรรมดากับเขาได้เสียที.......

แต่กูคิดผิดครับ!!!!!!!!!!!!


   “ไปป์คร้าบบบบบบบบบ  ดูนี่สิค่าเอาอะไรมาฝาก” มาแล้วครับ... “แท่แด๊นนนนนนนน~~  ขนมวาเฟิล~~”
   “นั่นมันขนมรังผึ้งไม่ใช่เรอะ”
   “จุ๊ๆๆ ไปป์...ชื่อภาษาอังกฤษมันก็คือวาเฟิลนั่นแหละครับ”

   วินาทีที่ถุงขนมสัมผัสลงบนโต๊ะ  มือใหญ่ๆก็ปัดมันซะกระเด็นลงไปนอนเล่นอยู่บนพื้นแทน  พร้อมด้วยสายตาเสียดแทงจากใบหน้าคมที่นั่งข้างๆผม “ไอ้เบื้อก...กูบอกแล้วใช่มั้ยเลิกยุ่งกะแฟนกูซะที”

   ผมยกมือขึ้นกุมขมับ....

   “อะไรวะ  กูซื้อมาให้ไปป์กินแล้วมึงมาเสือกอะไรด้วย”
   “จะไม่เสือกได้ไง...นี่แฟนกูโว้ย”
   “แต่นี่เนื้อคู่กู”

   ชีวิตผม...นายวิรัล  วงศ์วิสุทธิ์  ชักจะเริ่มห่างไกลคำว่ามนุษย์ธรรมดาเข้าไปทุกที....

   ตั้งแต่วันนั้นถึงวันนี้แทนที่ชีวิตผมจะเข้าสู่โหมดปกติ แต่ตอนนี้มันกลายเป็นโหมดวุ่นวายเสียยิ่งกว่าวุ่นวาย  ความบรรลัยที่หนึ่งคือไอ้ค่าผู้มีหนังหน้าหนาน้อยกว่าเหล็กกล้านิดเดียวไม่ยอมก้าวออกไปจากชีวิตผม แม้จะรู้ว่าผมมีแฟนอยู่แล้วด้วยประเด็นที่ว่าผมเป็นเนื้อคู่มัน   ความบรรลัยที่สองคือไอ้พระเอกผู้ไม่เคยยอมใครงัดมุกเด็ดมาชนกับมันแบบตาต่อตาฟันต่อฟัน  ผมของเรียกแผนการนี้ว่า ‘หมาเฝ้ายาม’

   แล้วความซวยจะไปตกที่ไหนไกล  ถ้าไม่ใช่กลางหัวกูนี่แหละ!!!  โปรดคิดภาพผู้ชายแห้งๆท่าทางโง่ๆคนนึงที่นั่งระหว่างผู้ชายหน้าดีสองคนที่กำลังกัดกันเหมือนหมา!!!!!  เฮ้ย!!!กูไปทำเสน่ห์ยาแฝกตอนไหนวะ???  แล้วทำไมที่มันมาติดพันกูมันถึงได้มีแต่เพศเดียวกัน  จัญไรจริงๆชีวิต!!!!!!!!

   “ฮัลโหล...ทำไมไอ้กัน  เออ...เออ...เฝ้าอยู่เนี้ย  โอ๊ยยยย..ไม่ไปไม่ได้เหรอวะ  มึงก็คุยแทนดิวะ  เออๆก็ได้ แม่งรออีกห้านาทีกูบึ่งไป”
   “เปิดโอกาสให้กูแล้วสินะ หึหึหึ”
   ภคินยักไหล่ “จะเปิดจะปิดมึงก็ไม่มีปัญญาหรอก”
   “กลับมาแฟนมึงห้อยเกียร์ที่คอแน่ๆ”
   “ก็ลองสิ...กูจะตัดคอทิ้งซะดีมั้ย” เฮ้ยๆ...ประโยคหลังมึงเข้าข่ายข่มขู่กูแล้วนะโว้ย

   สุดท้ายไอ้ภคินก็ต้องเป็นฝ่ายลุกจากโต๊ะไปเพราะอาจารย์เรียกประชุมด่วน  ไม่รู้ว่ามันคิดว่าไอ้ค่าไม่มีปัญญาจีบผม หรือ ผมไม่มีวันเอาไอ้ค่ามันถึงได้ทิ้งผมไว้กับไอ้ค่าแบบนี้

   “อยู่กับมึงเหมือนมีละครให้ดูทุกวันเลยว่ะ”
   “ความเห็นของมึงน่าสนใจมากฟาร์  สนใจมาเล่นบทคนใช้ให้กูมั้ย”
   “ไม่ล่ะ” ไอ้หัวเห็ดว่าพลางยักไหล่ “เป็นผู้ชมเฉยๆนี่แหละโคตรสนุกเลย”
   “ว่าไป....” ผมลากเสียงยาว เริ่มส่งสายตาล้อเลียนมันบ้าง “มึงยังไม่เล่าให้กูฟังเลยน๊า~  นี่ไปจีบกับไอ้อาร์ทอีท่าไหนหว่า  ทำไมกูไม่ยักรู้”
   “...........”
   “แหน่~~~” ผมชี้หน้ามัน “หน้าแดงทำไมว้า~~  เอ๊ะๆเห็นนะว่าแอบยิ้ม”
   “สัส” มันด่าแล้วผลักนิ้วผมออก “กูไปเยี่ยวดีกว่า เชิญมึงอยู่กับชู้รักศรีธัญญาซะให้พอนะ”
   “ไอ้ฟาร์.....ไอ้ชั่ว!!!!!!!” ด่าเสร็จไอ้เห็ดมันก็ลุกพรวดออกไปทันทีเลยครับ  ไหนไอ้ภคินใช้มึงมาคุมกูไม่ใช่เรอะ  เฮ้ย!!!มันละเลยหน้าที่ครับพี่น้อง!!!!

   เมื่อไม้กันหมาท่อนสุดท้ายของผมเดินลิ่วๆไปเข้าห้องน้ำทิ้วให้ผมต้องนั่งจ้องหน้ากับไอ้ค่าไว้เพียงลำบาก  สัส...ผมไม่เคยอยู่กับมันสองต่อสองซะด้วยสิ  เกิดอยู่ๆเหี้ยนี่มีจิตพิศวาสปล้ำกูขึ้นมาจะทำไง  แม้ว่าจะอยู่ใต้ตึกคณะตัวเองที่คนเดินสวนกันไปมา แต่มันก็พิสูจน์ให้ผมเห็นด้วยสองตาแล้วว่าไม่มีอะไรที่ไอ้ค่าทำไม่ได้

“ฟาร์เปิดโอกาสให้เราแล้วครับไปป์” เชดดดดดดดดด...อย่ามาทำเสียงอ่อนเสียงหวานกูขนลุก
   “มันไม่ได้เปิด  มันไปเยี่ยว”
   “ดูแฟนไปป์ทำสิครับ  ขนมวาเฟิลของค่ากลายเป็นกระเบื้องปูพื้นซะแล้ว” มันทอดสายตาอาลัยอาวรกับขนมลายตาราง(ที่ยังไงกูก็มองว่ามันเป็นรังผึ้ง ไม่ใช่วาเฟิล.....)  ก่อนจะทำสิ่งที่ผมคาดไม่ถึง

   ไอ้ค่าถลาตัวลงมาเก็บขนมที่พื้นก่อนจะเอามาใส่ถุงไว้แล้ว.............ฉีกแดก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เหี้ย!!!!!!!!!ตกที่อื่นกูจะไม่ว่าแต่นี้มันพื้นตึกนะโว้ย!!!!!  เดินผ่านกันวันละกี่ร้อยตีน  เหยียบขี้หมามารึเปล่าก็ไม่รู้

   “ไปป์ไม่ต้องอ้าปากค้างขนาดนั้นหรอกครับ  ค่ากินแต่ด้านที่มันไม่โดนพื้นน่ะครับ  รู้นะว่าเป็นห่วง แน๊ะๆๆ”
   “เฮ้อ....กูล่ะเหนื่อยใจจะด่าจริงๆ” ว่าแล้วก็เสยผมอย่างเหนื่อยหน่ายจะพูด  สุดจะสรรหาคำมาด่าทอไอ้หน้าด้านนี่แล้ว

   หน้าตามันก็ไม่ได้แย่อะไรนะ  เรียกได้ว่าหล่อแบบตี๋ๆยิ่งใส่เสื้ออภินิหารสีกรมท่ายิ่งชวนให้ดูเท่  ผมคาดว่าถ้ามันไม่มีนิสัยจัญไรแบบนี้สาวๆในมหาลัยคงกรี๊ดมันน่าดูเหมือนกัน  แล้วเหี้ยนี่คิดไงมาจีบผู้ชายที่มีแฟนแล้วอย่างกูวะเนี้ย

   “ค่า...กูถามจริงๆนะ  มึงมาจีบกูทำไมวะ”
   “ค่าตอบจริงๆนะไปป์.....เราเป็นเนื้อคู่กัน”

   แสรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!  ถ้าผมเป็นตุ๊ดแบบอิแม็กซ์กูคงลงไปกรี๊ดแล้วดิ้นๆอยู่บนพื้นเหมือนโดนน้ำกรดสาด แต่พอดีกว่าผมเป็นผู้ชายเลยได้แต่กำมือแน่นห้ามตัวเองไม่ให้ลุกขึ้นต่อยเหี้ยนี่.....ไม่คุ้มครับไม่คุ้ม  อย่าเกลือกกลั้วกับมันเลย

   “ทำหน้าแบบนั้นไม่เชื่อล่ะสิ  ไปป์เนี้ยน๊า~ ไม่เชื่อใจค่าบ้างเลย  แบบนี้ค่าน้อยใจนะ”
   “เรื่องของมึงเหอะ”
   “ก็ได้...ถ้าไปป์ไม่เชื่อขนาดนั้น  ค่าจะเล่าให้ฟัง........” มันแหงนหน้าขึ้นฟ้าประหนึ่งว่ากล้องจะตัดภาพเป็นสีซีเปีย

“เมื่อเดือนก่อน.....มันเป็นวันเสาร์ที่อาการแจ่มใสปลอดโปร่งโล่งสบาย  เมฆสีขาวลอยเอื่อยบนท้องฟ้า  นกน้อยสีน้ำตาลโผบินตัดกับพื้นหลังสีฟ้าสดใส”
“กูขอเนื้อๆ  มึงอย่ามาเยอะ” ใช้คำวิเศษณ์สิ้นเปลืองจริงนะมึง.....
   “ไปป์ล่ะก็~  ค่าก็อยากให้มองภาพออกไง” ผมจ้องหน้ามัน “โอเคๆ  ไม่ขยายความมากก็ได้  วันนั้นแม่ค่าไปหาหมอดูประจำตระกูล”
   “ห๊ะ?? มึงมีหมอดูประจำตระกูลด้วย?”
   “แน่นอนครับ” มันยิ้มอย่างภูมิใจก่อนจะเล่าต่อ “แม่หมอบอกให้แม่ค่าส่งต่อแหวนประจำตระกูลให้กับค่า  แล้วบอกว่ามันจะนำพาค่าไปหาเนื้อคู่ที่แท้จริง”

   มันอ่านนิยายเยอะไปเปล่าวะ....

   “เย็นวันนั้นคุณนายแม่ของค่าไปช็อปปิ้งที่XX   ระหว่างที่คุณนายแม่กำลังเลี้ยวเข้าไปในช็อปแอร์เมส  อยู่ๆค่าก็มือไม้อ่อนปล่อยถุงช็อปปิ้งให้ร่วงลงพื้นดังตุบ!!”

   มันเว้นระยะเหมือนให้ผมลุ้น.....ซึ่งโทษที...กูไม่ลุ้นว่ะ...

   “กล่องแหวนเปิดออกครับ!!!  แล้วแหวนก็หลุดออกมามันกลิ้งคลุกๆไปตามพื้นค่าทิ้งของทั้งหมดไว้ตรงนั้นแล้ววิ่งไล่ตามมัน  ผ่านหน้าร้านเสื้อผ้า  ก่อนจะไหลลงไปตามบันไดเลื่อน  ค่ารีบวิ่งตามไปทันที!!!!  พอมันถึงชั้นล่างมันก็ยังกลิ้งต่อไป  เรื่อยๆ....เรื่อยๆ....เรื่อยๆ....” มันจะกลิ้งอีกนานมั้ยวะ กูเบื่อแล้ว

   “จบไปหยุด!!!!! อยู่ที่ส้นเท้าของรองเท้าหนังสีดำเบอร์42”  มันดีดนิ้ว “คุ้นแล้วใช่มั้ยครับไปป์!!!!!!”
   “ห๊ะ?? อะไร...คุ้นอะไร??” เอาซะกูสะดุ้งเฮือก
   “มันคือรองเท้าที่ไปป์ใส่อยู่ตอนนี้ไงล่ะครับ!!!!”  ว่าแล้วพี่ท่านก็ผายมือไปที่ตีนของผมประหนึ่งว่ามันเป็นรองเท้ามีปีก “ใช่ครับ....วินาทีที่ไปป์ก้มลงมาเก็บแหวนเป็นวินาทีเดียวกับที่ค่าเอื้อมมือเข้าไปหา  แล้วมือของเราสองคนก็สัมผัสกัน....จากนั้นค่าก็รู้สึกถึงกระแสไฟฟ้าที่ไหลผ่านเข้ามาในร่างกาย.....ใช่ครับ ค่าคิดว่าเราสองคนสปาร์คกันตั้งแต่วินาทีนั้น”
   “ไอ้ค่า....คณะมึงไม่สอนเรื่องไฟฟ้าสถิตรึไงวะ” ผมว่าแล้วเอามือจิ้มกบาลมันไปหนักๆ “กูจะบอกให้เอาบุญนะ  ถ้าไฟฟ้าสถิตแปลว่าสปาร์คกันตอนนี้กูมีเมียเป็นร้อยคนแล้วว้อย!!!!!!!!”
   “ไม่ต้องห่วงครับ” มันยิ้ม “ยังไงค่าก็สปาร์คกับไปป์คนเดียว.....เพราะเราเป็นเนื้อคู่กัน”

   The end…..นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าอย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา แต่ขอถีบเบาๆได้มั้ยแสรดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!


   ผมถอนหายใจพลางเสยเส้นผมหยักศกสีน้ำตาลเข้มของตัวเองลวกๆ  กูเครียดแล้วเสยผมจนหัวจะล้านแล้วเนี้ย  อยู่กับมันนานๆใกล้จะเป็นบ้าแล้วครับ  แล้วนี่ไอ้ฟาร์มันไปเยี่ยวที่ทิเบตเรอะ หรือว่าตายคาส้วมไปแล้ว

   “เออนี่....กูสงสัยมานานแล้วทำไมมึงถึงชื่อค่าวะ??” อย่าหาว่าผมสนใจมันเลยนะครับ  แต่พื้นเพของคนชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านอย่างผมอดจะสงสัยไม่ได้จริง “มันย่อมาจากอะไรวะ มะค่า  มอคค่า???”
   “โน....โน...โน....” ไอ้ค่าว่าพลางส่ายนิ้วไปมาอารมณ์ว่ามึงอย่าเดาเสียให้ยากเลย  ว่าแล้วมันก็คว้าหนังสือแคลคูลัสเล่มหนาปึ๊กมาวางโบ๊ะตรงหน้าผม  หน้าปกของมันมีรอยขูดขีดของหมึกสีน้ำเงินที่อ่านได้ใจความว่า.....

   ‘นายคุณค่า’


“ห๊ะ????  นี่ชื่อมึงไทยขนาดนี้เลยเหรอ  ห่า...ย่อซะอินเตอร์  กูก็นึกว่าจะชื่อมอคค่า  มะค่าอะไรงี้”
   “ไปป์ครับ  ภคินนี่มันไม่ไทยเลยใช่มั้ยครับ” แหนะ....มีแว๊บมากัดอีกนะมึง  “เอางี้ถ้าไปป์ชอบชื่อแบบอินเตอร์ค่าไปเปลี่ยนชื่อเป็นธีโอดอร์ก็ได้”
   “หน้าอย่างมึงมีแต่ดอร์อ่ะ  ไม่มีธีโอ”
   “แหม....ทะลึ่งๆแบบนี้แหละสเปคค่าเลยครับ” กูจะขี้จะเยี่ยวอะไรก็สเปคมึงหมดแหละ “อันที่จริงค่าก็ไม่ได้เป็นคนย่อชื่อตัวเองแบบนี้หรอกครับ  พูดแล้วมันก็น่าน้อยใจ”

   ไอ้ค่าเอื้อมมือมาปิดคำว่า ‘ค่า’ บนปกสมุดของมัน

   “ชื่อเล่นจริงๆของค่า คือ ‘คุณ’ แต่เพื่อนที่คณะไม่มีใครยอมเรียกเลย  มันบอกว่าเรียกแล้วสงสารพี่นิชคุณเลยเรียกไม่ลงจริงๆ  ค่าก็ไม่เข้าใจนะทั้งๆที่หน้าตาเราก็คล้ายๆกัน  ทำไมเพื่อนๆไม่ยอมเรียก”

   แต่กูว่ากูเข้าใจเพื่อนมึงดีเลยนะ....

   “ที่บ้านก็เรียกค่าว่า ‘คุณ’ อยู่นะ  น้องคุณทานอาหารเช้ารึยังครับ  น้องคุณหล่อจังเลยครับอะไรแบบนี้น่ะ” หูยยยยยยยยย...แค่ฟังก็ขนลุกแล้วครับ  พี่นิชคุณครับอโหสิให้ไอ้ค่ามันเหอะครับ



   “กูนึกว่า ‘คุณเป็นดวย’ ซะอีก”


ตึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

   บุรุษผู้สาปสูญกลับมาอีกครั้งพร้อมสมุนฝั่งซ้ายขวาพร้อมมือ  ไอ้ภคินยืนเต๊ะจุ๊ยประหนึ่งว่ามันเป็นเดรโก  มัลฟอย แล้วไอ้ลูกกรอกกันโจ้ข้างหลังเป็นแครบกับกอยล์อย่างงั้นแหละ

   สำหรับใครที่ไม่เก๊ทมุก ‘คุณเป็นดวย’ รบกวนผวนคำด้วยครับ  ผมผวนเสร็จตั้งแต่มันพูดจบละ  เรื่องตลกลามกหัวผมจะไปเร็วมากครับ….โคตรภูมิใจเลยกู กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก....

   “ไอ้ฟาร์โทรตามกู  บอกว่าทิ้งมึงไว้กับไอ้ค่า” ไอ้ภคินมองไอ้ค่าแบบหัวจรดเท้า “ไงล่ะมึง....ขนาดอยู่กันสองคนยังไม่มีปัญญาจีบเลย”
   “ของแบบนี้มันต้องใช้เวลา” มันยักไหล่ “ก็เนื้อคู่กูไม่ง่ายนี่หว่า”
   “เหี้ยนี่....กูขอสักทีได้มั้ย” ว่าแล้วพี่ท่านก็พุ่งตัวมาจะต่อยไอ้ค่าเลยครับ แต่ไอ้อาร์ทที่ปรากฏตัวแบบพระเอกเอามือตบไหล่ไว้แล้วพูดด้วยเสียงเยือกเย็น.....
   “อย่าเลยคิน  เดี๋ยวเขาจะได้คะแนนความสงสารนะ” มันมองไอ้ค่ายิ้มๆ “เพราะแค่ดูหน้าเฉยๆผมยังสงสารเลย”

   แรว๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง....ถ้ากูเป็นไอ้ค่าหน้าไอ้อาร์ทแหกไปแล้ว แต่บังเอิญว่าไอ้ค่ามันหนังหนายิ่งกว่าหนังควายจี่มันเลยทำแค่ยักคิ้วตอบอย่างท้าทาย


   “มึง....ไอ้ต้นงิ้ว!!!!!!” ไอ้ภคินชี้หน้าพลางตะโกนเรียกเสียงดัง  ผมถึงกับหลุดขำกับชื่อเล่นใหม่ของไอ้ค่า แต่โดนไอ้ภคินหันมาเขม่นใส่ซะงั้น....อ้าว ตลกก็ผิดอีกกู

   “อาทิตย์หน้าจะมีการแข่งบอลรอบชิงชนะเลิศระหว่างคณะกูกับคณะมึง” มันเงยหน้าขึ้นแล้วกระตุกยิ้มมุมปากตามสไตล์ของมันแบบที่เรียกได้ว่า......’กูเมพ’




   “กูกับมึงมาวัดกันเลยดีกว่า!!!!!!”




TBC



มาต่อแล้วนะคะ ให้คนอ่านค้างกว่าเดิม กร๊ากกกกกกกกกกกกก//เกรียน
อยากตอบเม้นคนอ่านตอนที่แล้วมาก แต่เม้นหายหมดแล้ว ไว้ตอนหน้าละกันค่ะ
เขียนไปเขียนมารู้สึกว่าคินมันเด็กเนอะ  เด็กแบบไร้มาดซะด้วย  ความเป็นพระเอกสุดเท่มันหายไปไหนโหม๊ดดดดดดด  สงสัยโดนแย่งซีนเลยต้องเรียกร้องความสนใจ  ฮ่าๆๆๆ
ตอนนี้เปิดเผยเรื่องที่บางคนถามเข้ามาว่าค่านี่มันย่อมาจากอะไร  ได้คำตอบแล้วนะคะ(ขอโทษพี่คุณมา ณ ที่นี้ค่ะ 55555)
ตอนหน้าเปิดศึกชิงนาย  เร็วๆนี้ค่ะ

ขอบคุณที่ติดตามค่ะ

PS.มีใครผวนคำไม่ได้มั้ยคะ 55555
PS.ใครประสบปัญหาน้ำท่วมอยู่ขอให้ผ่านพ้นไปด้วยดีนะคะ  เป็นกำลังใจให้ค่ะ
PS.ใครจะมาแย่งเกียร์ค่าคะ  ข้ามศพเราไปก่อน ฮ่าๆๆๆ

[bangkeaw]

 

................................

พี่อาร์ทมาแรงตลอด พูดน้อยต่อยหนัก

  นายคุณค่า ขอเปลี่ยนพระเอกได้มั๊ยอ่ะ คนเขียน
เอ๊ะ หรือว่าเราจะเก็บน้องค่าไว้เองดี คอพี่ยังโล่งอยู่นะ 

[~มือวางอันดับ1~]

+1 ให้ ตอนเขาสองคน จุ๊บ ๆ ๆๆๆๆๆๆๆ กันอ่ะ เขินแทนอ่ะ อิอิ น่ารักอ่ะ ภคิน กะไปป์
แต่ค่า น่ารำคาญ อ่ะ
อาร์ ท แร๊ง ชอบ แค่มองหน้า ยังน่าสงสาร อ่ะ

[PetitDragon]

ชอบตอนจูบอ่ะ 

อาท เล่นทีจุกเลย 

รอลุ้นตอนหน้าว่า พระเอกจะชนะมั๊ยยยยยย?   

[samsoon@doll]

วัดเรื่องบอลอย่างเดียวไม่พอน๊าค๊า ต้องวัดความยาวด้วย ใครยาวกว่าชนะเริ่ดดดดดดดดดดดดดดดด

[fuku]

ดีแล้วล่ะที่ไม่ใช้ชื่อเล่นว่าคุณ
กราบขออภัยนิชคุณ (พอเรียกคุณ)แล้วหน้าคุณก็ลอยมา พอรวมกับพฤติกรรม


โฮววววววววววว ราคาตกเลยคุณ

บวกให้กับความรั่วและจูบของภคินนะคะ

[majam]

ขอบคุณมากครับ

[konnarak]

 


เหมือนยังไมไ่ด้เป้นเเฟนกันเลย อะ

[andromeda]

   กอดคิน และบอกใจเย็นๆ

   เอาใจช่วยค่าให้ไม่สมหวัง เร็วๆนะ (รำคาญแทนไปป์อ่ะ555+)


 

[กระต่ายชมจันทร์]

ถึงแม้ค่าจะหล่อ...ถึงแม้...ค่าจะอยู่วิศวะท่าทางอนาคตไกลว่าจะรวย...

แต่...ก็ยังขอเป็นแม่ยกอาร์ทต่อไปค่ะ 555+

อยากอ่านตอนพิเศษคู่อาร์ท-ฟาร์จังเลยค่ะ แต่คู่หลักก็กำลังสนุกเมามันเลย อืม...นี่ถ้าคนแต่งมีสองคนหรือสี่มือจะขอให้เขียนทั้งคู่หลักทั้งคู่รองควบเลยนะเนี่ย

[beery25]

ลุ้นๆๆ

[ineverlove]

ขำจริงๆ ให้ตายเถอะ  “เพราะแค่ดูหน้าเฉยๆผมยังสงสารเลย” ไอ้คุณอาร์ทนายมันแรง!!!!!!!!!!!!

ตลกแทบทุกตอนจริงๆ นะ นั่งขำแบบว่าไม่ไหวจะฮา

ปล. แอบสงสารไอ้คุณค่า แฮะ เพราะ แค่นึกภาพก็เทคะแนนสงสารไปให้มันล่ะ 5555

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

ขอบบ ค่า
ชอบ ภคิณ
ชอบบ ไปป์
ชอบ อาร์ท
ชอบ ฟาร์
ชอบ..คนแต่ง ขอบคุณค่ะ

[cho_co_late]

นายคุณค่า นายมัน...(ไม่มีคำบรรยาย)
คินก็ทำหน้าที่แฟนต่อไป เล่นท้ากันอย่างนั้นตอนหน้ามีมันส์ วะฮะฮ่าาาๆ
สุดท้าย อาร์ท!นานๆทีจะมาก็มาแร๊งงงงงง แุมไปจีบเห็ดน้อยตอนไหนก็ไม่รู้ ติดตามๆ

[THiiCHA]

‘นายคุณค่า’

อร๊ายยยยยยยย คนอะไรชื่อเท่ ถึงมันจะดูไม่เต็ม โสโครก และหน้าด้านเป็นที่สุดแต่ค่าค๊ะ เอาใจเจ๊ไปเลยฮ๊า

บอกแล้วเรื่องนี้พระเอกดับค่ะ ยกเวทีให้ชายอาร์ตกับไอ้ค่าไปเหอะนะ วะฮ่าๆ (พลั่ก / โดนโบก)

ปล. ย้ำรอบที่ล้าน ค่าน่ะ ถ้าไม่เอาก็ซัดมาทางนี้นะไปป์ 

[sam3sam]

"ค่า" เกินรับไหวจริงๆ
ปล. มุก ‘คุณเป็นดวย’ นี่ ไม่อยากจะอวดว่าเก็ทมุกตั้งแต่ภคินพูดจบเหมือนไปป์นั่นแหล่ะ

[the_pupae]

ภคินกะไปป์นี่....ชอบเล่นมุกใต้เข็มขัดมันเกิดมาคู่กันจริงๆ

ค่านี่อย่างฮา.....เป็นของหายากนะเนีย