.......................................................................................
ตอนที่ 7 ข่าวลือ....
♪มันไม่จริงใช่ไหม มันไม่ใช่ที่เห็น
พูดสิ...ว่าไม่มีอะไร
จะฟังเธอเท่านั้น...จะไม่คิดไปไกล
รักเธอ....รู้ใช่ไหมคนดี...
ฮือ...... คิดผิดใช่ไหมคะที่หวังพึ่งแม่สื่อแม่ชัก อีนี่มันก็เลยสมนาคุณชักน้ำเข้าลึก ชักศึกบ้านไปเลยเต็มๆ
โฮ..... เศร้า น้องฐาเศร้าจนต้องมานั่งทำเอ็มวีอยู่ในห้องคนเดียว ภาพเก่าๆ ระหว่างสองเราค่อยๆ ไหลย้อนกลับมาทวนความทรงจำ ออยเป็นเพื่อนที่ดี ถึงมันจะพูดน้อย เพราะมันเอาแต่กิน แต่มันก็แสนอ่อนโยนและนุ่มนวลเสมอ หนูไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ว่ามันจะทรยศหนูได้ลงคอ
ไม่แน่...มันอาจจะมีอะไรในกอไผ่ อะไรที่มากกว่าที่หนูเห็นก็ได้ พี่ชลอาจจะข่มขู่ให้ออยมันยอมกินคุกกี้เป็นเพื่อนไม่อย่างนั้นมันอาจจะโดนยิงไส้ไหล หรือไม่สองคนนี้เขาอาจจะเป็นพี่น้องกันที่สนิทกันเป็นพิเศษก็ได้ หนูอาจจะมองโลกในแง่ร้ายเกินไป
ใช่ไหม? ใช่ไหม?
ถึงจะหาข้อสรุปมาปลอบใจได้ตัวเองบ้างแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมหนูก็ยังอดสะอื้นเบาๆ ไม่ได้
พยายามจะปาดน้ำตาที่หางตาแรงๆ เอนศีรษะซบลงที่หมอน....หลับทั้งน้ำตา
“เป็นอะไร? แตงหักอีกเหรอ? คราวหลังอย่าอินมากนะ แค่แตงหักทำเป็นเล่นบทโศก ไว้เตียงหักแล้วค่อยร้องเหอะ เห็นแล้วสมเพช” อีโอ๋เทศนาแต่เช้าตรู่ ต้อนรับสภาพ “น้องฐาตาบวม” อีกครั้ง หนูได้แต่นิ่ง โคกัดอย่ากัดตอบ
“เมื่อคืนแค่ดูคู่กรรมอินไปหน่อยอ่ะ ไม่ได้แตงหัก” หนูเบี่ยงเบนประเด็นหน้ามุ่ยๆ
“อืม..เหมาะสมมาก ซ้อมดูไว้ก็ดี เพราะกูดูๆ แล้วมึงกะไอ้โรจน์เนี่ยเข้ากั๊นเข้ากัน คู่เวรคู่กรรมของแท้” เอาเข้าไปสิ ให้พรแต่เช้าเลยเพื่อนเอ๊ย บอกว่าไม่ได้ชอบๆ นี่ไม่เข้าหูบ้างหรือไงกันคะ?
“แกเลิกพูดถึงไอ้โรจน์สักทีได้ไหม เพราะฉันไม่ชอบมัน ฉันตัดสินใจแล้วว่า ผู้ชายที่ฉันจะยอมให้มาเปิดซิงต้องเป็นพี่ชลคนเดียวเท่านั้น ชัดไหม?” หนูพูดออกไปด้วยคะนองปากและรำคาญอีโอ๋เข้าไส้ค่ะ
“อีฐาแรงงงงงงงง” มันตอบกลับมาด้วยหน้าเว่อร์ๆ “คอนฟิเดนท์มากกกกก แต่ไม่รู้จะท่าดีทีเหลวหรือเปล่า” อีโอ๋มันดูถูกมาอย่างน่าเจ็บใจ หนูล่ะอยากจะเถียงเหลือเกินแต่ก็พูดอะไรไม่ออก
“มึงว่าไงออย ลอตเตอรี่ที่เอาไปตรวจเมื่อวานน่ะ ถูกรางวัลบ้างไหม?” อยู่ดีๆโอ๋มันก็เอียงคอไปถามคนข้างหลัง ทำให้หนูแทบสะดุ้ง หันหลังไปเจอออยที่ยืนเงียบอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ มันจะได้ยินที่หนูพูดเมื่อกี้หรือเปล่าก็ไม่รู้
“หวยอะไรของมึง?” ออยเลิกคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ
“เอ๊า...ไม่รับมุขเลยนะ ก็คุกกี้ของอีฐาเมื่อวานไง มึงเป็นคนเอาให้พี่เขาไม่ใช่เหรอ เขาตอบมาว่ายังไงบ้าง” โอ๋ถามขึ้นมาแทน หนูมองหน้าออยที่แวบหนึ่งมีแววลำบากใจน้อยๆ ก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้หนู
“พี่เขาบอกว่าอร่อยมากเลย แล้วก็ฝากมาขอบใจแกด้วย”
“เหรอ...” หนูฝืนยิ้มแห้งๆ กลับไป ไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะพูดหรือถามอะไรต่อไปดี สมองมันตื้อๆ ไปหมด
“แค่เนี้ย?” อีโอ๋เป็นฝ่ายทำเสียงแสดงความผิดหวังออกมา
“ก็แค่นั้นแหละจะให้แค่ไหน พี่เขายังไม่ทันจะเห็นหน้าฐาด้วยซ้ำ ทันทีที่ได้ขนมจะให้เขาเออออห่อหมกแล้วเหรอไง?” ออยบอกทำให้โอ๋มันจิ๊ปากทำหน้าขัดใจ หนูค่อยก้มหน้าลงด้วยใบหน้าที่สลดลงเล็กน้อย
ช่วงพักกลางวันหนูนั่งเขี่ยข้าวในจานไปมาตาลอยๆ อีโอ๋นินทาหนูให้อีปาล์มฟังสนุกปาก
“ฉันว่าหนทางยังอีกยาวไกล มีทางเป็นไปได้ที่เขาจะชอบยัยบ๊องอย่างอีฐาตอบน่าจะแค่สิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้นอ่ะ” ปาล์มให้กำลังใจซะดูไม่มีความหวัง
“นั่นสิ แค่บ๊วบแตงยังหักแล้วจะไปรอดเหรอมึง” ฮือ... อย่าขุดความจริงมาเผาได้ไหมเนี่ย เสียความมั่นใจชะมัด “กูว่าล้มเลิกความตั้งใจกลับไปซบอกไอ้โรจน์ดีกว่า เหมาะสมกว่าเยอะ!!”
อีโอ๋นี่ก็ช่างคิด ไม่มีอย่างอื่นจะพูดแล้วหรือไงเนี่ย ไม่รู้ว่าไปติดใจชอบพออะไรไอ้โรจน์นักหนา เป็นต้องยุงยงส่งเสริมตลอดเลย หนูอยากจะปฏิเสธออกมาเหลือเกินแต่ก็เหนื่อยใจเกินกว่าจะเถียง
“แล้วแกล่ะออย แกคิดยังไง?” หนูหันไปมองหน้าออยที่มันเอาแต่เงียบ มัวแต่สนใจของกินตรงหน้าเหมือนตัวเองไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกัน
“หา....” มันเงยหน้าจากจานข้าว ทำหน้าเหรอหรา อ้ำอึ้ง
“แกคิดยังไงอ่ะ แกว่าฉันพอจะมีหวังบ้างไหม” หนูหันไปมองด้วยแววตาวาวระยับ เสี้ยวหนึ่งก็แอบหวังว่ามันจะให้กำลังใจหนูเหมือนที่เคยเป็น อีกเสี้ยวหนึ่งก็อยากให้มันพูดออกมาตรงๆ ว่ามันคิดยังไง
“เอ่อ... มีสิ แต่อาจจะต้องใช้เวลานานหน่อย ฉันว่าแกเปลี่ยนใจไปจีบคนอื่นน่าจะง่ายกว่านะ”
หนูพยักหน้าซ่อนยิ้มเศร้าๆ ตอบแบบนี้ก็สมกับที่เป็นออยดี ออยยังเป็นเพื่อนดีเสมอ ทั้งๆ ที่รู้ว่าหนูไม่มีหวังแต่มันก็ยังคงให้กำลังใจหนูเสมอ มันเลือกที่จะพูดอ้อมๆ เพื่อรักษาน้ำใจหนูแทนที่จะพูดตรงๆ เหมือนคนอื่น แต่เท่านี้ก็เพียงพอแล้วล่ะที่จะตัดสินใจเกี่ยวกับเรื่องทุกอย่าง
หนูลุกขึ้นจากโต๊ะ ทำให้เพื่อทุกคนหันมองแล้วถามเกือบจะเป็นเสียงเดียวกันว่า
“นั่นมึง/แก จะไปไหน”
“ปวดท้องอ่ะ ไปห้องน้ำก่อนนะ” หนูตอบแล้วก้มหน้าก้มตาหยิบทั้งจานข้าวและถุงผลไม้ของตัวเองออกมา
หนูหิ้วถุงผลไม้เข้าไปในโรงอาหารก่อนจะวางแหมะลง บนโต๊ะที่ไอ้โรจน์นั่งอยู่ ไอ้โรจน์ที่กำลังยัดข้าวเข้าปากถึงกับชะงักเงยหน้าขึ้นมามองหน้าหนูทั้งที่ช้อนคาปาก ตาโตเป็นไข่ห่าน แต่หนูก็ไม่ได้พูดอะไรค่ะพอวางถุงเสร็จแล้วก็หันหลังเดินออกมาเลย หลังจากเก็บจานเรียบร้อย หนูก็แทบจะกลั้นน้ำตาไม่ไหว
♪พูดจาไม่ออก ก็บอกตัวเองทุกวัน นั่นมันเพื่อนเรา
เพื่อนกันดูออก ว่าเธอกำลังรักเขาที่เราให้ใจ....
ฮือ....เศร้า น้องฐาเศร้า ร้องไห้กระซิกจากโรงอาหารคนเดียวจนไปหยุดพิงต้นปาล์ม เอ๊ะหรือต้นหมาก หรือต้น...ช่างเถอะ พืชยืนต้นใบเลี้ยงเดี่ยวสภาพคล้ายมะพร้าวที่ทุกวันนี้ยังไม่รู้ว่าต้นอะไรนั่นล่ะ อ๊ะ!! นั่นไม่ใช่ประเด็น ร้องไห้เป็นนางเอกเอ็มวีเพลงอกหักต่ออีกนิด เสียดายฝนไม่ตกไม่อย่างนั้นจะอินมากกว่านี้...
“เฮ้ย!!” เสียงห้าวๆ ที่เรียกขึ้นพร้อมกับมือใหญ่ที่ดึงไหล่บอบบางของหนูให้หันไปหาขัดอารมณ์เศร้ากะทันหันจนอยากจะกรี๊ดใส่หน้าตัวการสักสามตลบให้หลาบจำ
“อะระ....” แต่ยังไม่ทันจะโวยวายให้สมแค้น ก็ต้องชะงักค้างเมื่อเจอไอ้โรจน์กำลังหน้าบึ้งเหมือนคนขี้เอ๊ย ถ่ายไม่ออกมาสามวันก็เลยหุบปากฉับ ไอ้โรจน์ก็คงงงเหมือนกันที่มาเจอหนูกำลังเป่าปี่อยู่เลยคลายสีหน้าดุลงแต่ก็ยังไม่วายทำเสียงโหดๆ ตอนที่ถามว่า
“ร้องไห้ทำเชี่ยอะไรเนี่ย” หยาบคายที่สุด!
“หา...เอ่อ.... เปล่า พอดีง่วงอ่ะน้ำตามันเลยไหล”หนูรีบซุงแหลใส่ทันที ปาดน้ำตาทิ้งลวกๆ มันทำท่าเหมือนไม่เชื่อแต่หนูรีบชิงถามกลับเพื่อเบี่ยงประเด็น “ว่าแต่โรจน์มีอะไรหรือเปล่า?”
“เอ่อ....กู....กูจะมาบอกมึงว่าคราวหลังอย่าเอาผลไม้ไปให้กูที่โต๊ะอีก” มันทำเสียงเหมือนโมโหอีกแล้ว ทำไมชอบอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เหมือนผีบ้าทุกทีเลยไม่เข้าใจ นานวันก็ยิ่งรู้สึกว่ามันจะบ้ามากกว่าน่ากลัวขึ้นทุกทีๆ
“ทำไมอ่ะ?”
“ก็.....มึงไม่เห็นสายตาคนอื่นๆ หรือไง ไม่รู้หรือไงว่าเขาคิดยังไงกัน” เฮ้อ...ถ้ารู้จะถามไหมคะ? แหม ถามอะไรโง่ๆ อีกแล้วอ่ะ
“คิดยังไงอ่ะ?” หนูถามกลับแบบหน้างงๆ จนอีกฝ่ายต้องยอมแพ้ไปเอง มันถอนใจเหมือนจะเหนื่อยใจกับหนูแล้วเลือกที่จะไม่พูดต่อ
“ช่างเถอะ คราวหลังไม่ต้องก็แล้วกัน” มันกระชากเสียงตอบซ้ำอีกอย่างไร้เหตุผล หนูก็ได้แต่ใจดีสู้หมาบ้า ทำเสียงอ่อนตอบกลับไป
“คือที่จริงแล้วเราก็ไม่ได้ตั้งใจจะเอาให้หรอกนะ แต่บังเอิญเราไม่ได้อยู่ที่โต๊ะอ่ะ ถ้าโรจน์ไปที่โต๊ะก็จะไม่เจอเราไง เราก็กลัวว่าโรจน์จะเข้าใจว่าเราหลบหน้าแล้วก็โมโหอีก ก็เลย...”
“หุบปากไปเลย ไม่ต้องเถียง กูบอกอะไรก็ทำแต่นั้นแหละ” มันตะคอกกลับมาซึ่งทำให้หนูงงหนักกว่าเดิมอีกว่าสรุปมันจะเอายังไงกันแน่
“อ้าวโรจน์ มาจีบกันอยู่นี่เอง....” เสียงทักอย่างร่าเริงดังมา ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคงเป็นมิ่ง เพราะถ้าเป็นคนอื่นคงไม่กล้าแซวอะไรแรงๆ แบบนี้
“พูดแบบนี้ อยากเจ็บตัวใช่ไหมมึง” ไอ้โรจน์ตอบกลับด้วยหน้าบึ้ง ซ้ำง้างหมัดไปทางผู้มาใหม่
“เฮ้ย โทษ กูล้อเล่น จะมาตามไปเล่นบาสเฉยๆ” มิ่งยกมือขึ้นกันหมัดของโรจน์แล้วรีบเปลี่ยนเรื่อง
“เออ ไปดิ” โรจน์ตอบแล้วนำหน้าไปยังสนามบาสโดยไม่ได้หันมาพูดอะไรกับหนูอีก ส่วนมิ่งยังคงยืนอยู่ที่เก่า มันหันมายิ้มให้หนูอย่างใจดีแล้วถามว่า
“แล้วฐาล่ะ ไปเล่นด้วยกันไหม”
“ขอบใจ เราเล่นบาสไม่เป็นหรอก”
“เหรอ? จะไปดูก็ได้นะ”
สรุปว่าวันนั้นหนูก็ตัดสินใจไปดูไอ้โรจน์เล่นบาสค่ะ มันทำให้หนูลืมเรื่องไม่สบายใจเกี่ยวกับพี่ชลและออยไปได้ชั่วขณะ พอกลับมาทบทวนดูแล้ว ออยมันก็ไม่ได้สนับสนุนเรื่องที่หนูจะชอบพี่ชลมาตั้งแต่แรก ที่มันถามขึ้นมาว่าทำไมหนูถึงไม่จีบพี่ชลซะเลยก็คงเพราะมันรำคาญที่หนูพูดถึงพี่เขาบ่อยเกินไป มันคงไม่คิดว่าหนูจะจริงจังขึ้นมา แต่พอเห็นว่าหนูจะชอบพี่เขาจริงๆ มันก็เลยไม่กล้าบอกเพราะกลัวว่าหนูจะเสียใจนั่นเอง ฮือ ....ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ เลย หนูตัดสินใจแล้ว หนูต้องตัดใจให้ได้ ฮือ... ลาก่อนชายในฝันของน้องฐา ฮือ.....
หลังจากนั้นมา หนูก็ไม่ได้พูดถึงพี่ชลให้เพื่อนๆ ฟังอีก ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่หลังจากทานข้าวเสร็จหนูก็ไม่ได้นั่งเหล่หนุ่มกับเพื่อนๆ เหมือนเก่า ถึงจะพยายามทำใจแล้วแต่มันก็ยังอดแปล๊บๆ บ้างไม่ได้อยู่ดี ช่วงหลังๆ แทนที่จะไปดูพี่ชลเล่นวอลเล่ย์ก็เปลี่ยนไปดูไอ้โรจน์เล่นบาสแทน ซึ่งก็ดีตรงที่ทำให้หนูไม่จำเป็นต้องเอาผลไม้ไปให้มันที่โต๊ะแล้ว เพราะเราก็ไปเจอกันที่สนามบาสแทน ถึงมันจะชอบทำหน้าเหมือนไม่พอใจที่เห็นหนูมาเชียร์ แต่หนูก็ไม่สนใจค่ะ หน้าด้านหน้าทนจะอยู่ดูซะอย่างใครจะทำไม
จะว่าไปแล้วไอ้โรจน์ก็เล่นบาสเก่งเหมือนกันค่ะ แล้วมันก็ทุ่มเทมากๆ จนบางครั้งก็ไม่แปลกใจเลยที่ชอบกระทบกระแทกกับอีกทีมหรือไม่ก็จวนเจียนจะบาดเจ็บหลายครั้ง น่าจะไปเล่นอเมริกันฟุตบอลมากกว่านะแบบนี้ นอกจากนี้ยังอารมณ์รุนแรงมากอีกต่างหาก นัดล่าสุดที่แข่ง ไอ้โรจน์ดันไปแย่งบอลอีท่าไหนก็ไม่รู้ โดนผู้ตัดสินให้ลูกโทษฝ่ายตรงข้าม จบครึ่งแรกไปแบบคะแนนตามอยู่เยอะ ไอ้โรจน์มันคงโมโหจนหน้ามืดกำหมัดชกกำแพงสุดแรงเกิดจนเลือดอาบ (กำแพงมันอยู่ของมันเฉยๆ ไปต่อยมันทำไมก็ไม่รู้ บ้าจริง!) ร้อนถึงหนูกับมิ่งต้องช่วยกันพามาทำแผลที่ห้องพยาบาล แต่มิ่งต้องกลับไปเล่นต่อ เพราะเกมยังไม่จบ ทำให้หนูต้องอยู่เฝ้ามันคนเดียวโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยจนกระทั่งหมดช่วงพักกลางวัน
นั่นเป็นนัดสุดท้ายที่มันแข่งบาสค่ะ ผลออกมาแพ้แต่ก็ยังได้ลุ้นที่สองอีกครั้งในวันงานกีฬาซึ่งจัดขึ้นสัปดาห์หน้า วันต่อมาหนูก็แวะมาที่สนามบาสนะคะ มันคงชินที่ต้องแวะมาแต่ไม่เจอไอ้โรจน์ อันที่จริงคนอื่นๆ ยังซ้อมอยู่ แต่ไอ้โรจน์จอมบ้าเลือดก็รับกรรมที่ดันชกกำแพงไปเลยปวดนิ้วเล่นบาสไม่ได้ มันก็เลยไม่ได้ซ้อมบาสอย่างเก่า ไม่รู้ว่าหายไปไหนของมัน พอหนูถามมันตอนเข้าคาบเรียนตอนบ่ายมันก็ตอบกลับมาว่า
“กูจะไปไหนก็เรื่องของกู นับวันมึงจะเสือกเรื่องของกูมากเกินไปแล้วนะ” ดูพูดเข้า หยาบคายเหลือเกิน แหมทำยังกับหนูอยากรู้ตายล่ะ ก็ถามไปอย่างนั้นเอง อารมณ์เสีย...อุตส่าห์ถามดีๆ ดันด่ากลับมาเฉยเลย แบบนี้น่าจะแช่งกลับอยากจะไปตายที่ไหนก็ไปเลยไป๊ แต่ก็ทำได้แค่คิดค่ะ เรื่องจริงต้องยิ้มแหยแล้วบอกว่า
“ขอโทษ เราไม่ถามแล้วล่ะ” แล้วหนูก็เงียบหันไปสนใจอาจารย์ที่กำลังสอนต่อไป พอหนูเงียบไปพักนึง มันก็เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาแทน
“แต่เอาเถอะ กูจะบอกมึงไว้เอาบุญก็ได้ เผื่อมึงจะได้เจียมเนื้อเจียมตัวว่าไม่ควรคิดอะไรเกินตัว” หนูขมวดคิ้วงงๆ ยังไม่เข้าใจสิ่งที่มันต้องการจะสื่อ
“กูเอาขนมไปให้เด็กห้องห้า ชื่อจอย โคตรน่ารักอ่ะ ดูดี น่าคบกว่าตุ๊ดแถวนี้ล้านเท่า”
หนูชะงักกับคำเสียดสีจนตาค้างค่อยๆ หันหน้าไปอีกฝั่งของโต๊ะหลับตาปี๋ กำมือแน่นด้วยความโกรธเกรี้ยวจนรู้สึกเจ็บเพราะเผลอเอาเล็บจิกเนื้ออ่อนๆที่อุ้งมือตัวเองโดยไม่รู้ตัว พยายามกัดฟันข่มกลั้นอารมณ์อย่างเต็มที่ นับหนึ่งถึงพัน ยุบหนอพองหนอ อย่าได้โกรธ อย่าได้เคือง อย่าได้แคร์.... แต่....
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไอ้หมาบ้า ปากเสียเป็นที่สุด คนถามดีๆ ทำไมตอบอะไรออกมาแบบนี้ อยากจะเอาหัวโขกปากสักพันรอบแล้วฆาตกรรมหมาในปากมันให้หมดคอกไปเลย ชิ...ทำมาเป็นดูถูก วันไหนโดนชะนีทิ้งอย่ามาร้องไห้ซบตักกะเทยละกัน จะเล่นตัวซะให้เข็ด แฮ่กๆ แฮ่กๆ
สงบสติอารมณ์ได้ก็หันกลับไปหามันใหม่ด้วยใบหน้าของฟ้าคนเดิม
“อ๋อเหรอ” เอาไปเลยตุ๊กตาทอง รอยยิ้มหวานตาจะปิดที่ส่งไปให้มันนี่ปกปิดความรู้สึกที่แท้จริงได้มิดชิดเลยเชียว สีหน้าตอนเห็นหน้าหนูของไอ้โรจน์นี่ทั้งเบื่อทั้งเซ็ง มันคงคิดอ่ะว่าหนูนี่หน้าหนาจริงๆ ด่าตรงๆ ขนาดนี้แล้วยังไม่สะทกสะท้านอีกนะเนี่ยน้องฐานี่เก่งจริงๆ (มันใช่เรื่องน่าภูมิใจเหรอ?)
“เหลือฝรั่งอีกถุงนึงอ่ะ มีใครจะกินไหม?” หนูถามขึ้นมาในช่วงพักกลางวันของอีกวัน แต่ละคนส่ายหน้าเพราะวันนี้ซัดบัวลอยไข่หวานกันคนละถ้วยไหนจะมีลูกชิ้นอีก แม้แต่คนกินเก่งอย่างอีออยก็ยังโบกมือให้
“รู้ว่าของกินเยอะแล้วมึงยังจะซื้อผลไม้มาอีกทำไม” อีโอ๋มันทักท้วงขึ้นมา
“ก็ฉันนึกว่าไอ้โรจน์มันจะโผล่กินเครื่องเซ่นนี่นา”
“จะว่าไปแล้วไอ้โรจน์มันก็ไม่มาตั้งหลายวันแล้วนี่ เลิกซื้อเผื่อมันได้แล้ว” โอ๋บอก ซึ่งหนูก็ว่าจะเลิกอยู่เหมือนกัน แต่ที่ยังซื้อเผื่ออยู่ก็อาจจะเป็นความเคยชิน ก็เลยลืมตัวเท่านั้นเอง
“นั่งอยู่ข้างกันทุกวันมึงไม่ได้ถามมันหรอกเหรอว่าทำไมตอนหลังๆ มาเนี่ยมันไม่ได้แวะมากินเครื่องเซ่น” ปาล์มถามเชิงตำหนิ
“ไม่อ่ะ รำคาญ เดี๋ยวก็หาว่าหาไปเจือกเรื่องมันอีก คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ เอาใจยากชะมัดเลย”
“ไม่มาน่ะดีแล้ว นั่งเรียนอยู่ข้างกันทั้งวัน ตอนกลางวันยังแวะมาหาอีก สวีทขนาดนี้น่าอิจฉาว่ะ” เป็นโอ๋ตามเคยที่จิ้นไกลไปดาวอังคาร
“สวีทบ้าอะไรอ่ะ แกน่าจะเห็นว่ามันขู่กรรโชกฉันตลอดเลยนะ” หนูเถียงคอเป็นเอ็น
“ลิ้นกับฟันย่อมมีกระทบกระทั่งกันบ้างเป็นเรื่องธรรมดา” อีโอ๋ทำตาลอย เพ้อฝัน “ถ้าให้เดานะ ฉันว่าไอ้โรจน์มันอายต่างหาก เพราะที่ผ่านมา มันได้แต่ไปจีบชะนี มันคงรู้สึกแปลกๆ ที่โดนกะเทยรุกหนักขนาดนี้”
“กะเทยที่ไหนอ่ะตาถั่วขนาดไปชอบหมาบ้าอย่างไอ้โรจน์ได้” หนูขมวดคิ้วส่งคำถามแสดงความเหยียดหยามสุดฤทธิ์ เพื่อนๆ แทบจะปล่อยก๊ากกันทั้งวง คงเหลือแต่ออยที่ได้แต่กลั้นขำ หนูมองคนนั้นคนนี้อย่างไม่เข้าใจว่าตลกอะไรกัน จนสุดท้ายโอ๋มันถึงช่วยชี้ทางสว่างให้
“กะเทยโง่ที่ไหนก็ไม่รู้นะ ที่พอพ่อยอดขมองอิ่มไปแข่งบาสก็ตามไปเชียร์ได้ทุกวัน แถมยังหิ้วทั้งน้ำ ทั้งผลไม้กับลูกชิ้นไปฝาก พอมันเจ็บตัวก็ไปเฝ้ามันที่ห้องพยาบาล นี่ยังไม่นับกิจวัตรประจำวันที่ปรนนิบัติพัดวียังกับอะไร ทั้งทำการบ้านให้ ทำเวรแทน อยู่ในโอวาทเชื่อฟังทุกอย่าง บลา บลา” หนูเอามือกุมขมับ ปวดสมองจี๊ดๆ กับเรื่องราวที่เริ่มจะออกทะเลไปสุดกู่ ฟังแล้วมันคุ้นๆ ยังไงก็ไม่รู้
หลังจากทบทวนไปมาแปดตลบผลลัพธ์ที่ออกมาคือ...
ที่พูดมาทั้งหมดนั่นน่ะ... มันหนูไม่ใช่เหรอ?!!!!
........................................
จากเศร้าเปลี่ยนเป็นฮาได้อย่างว่องไว ยัยคนนี้มีภูมิต้านทานความเศร้าเยอะหรือไงยะ??
พี่ชลยังมีบทอีกนิดหน่อยนะคะ ไม่ได้มาแต่ชื่อแน่นอน
คิดไว้ว่าตอนนี้จะตัดจบอีกจุดหนึ่ง แต่เขียนไปเขียนมากลับยาวกว่าที่คิด เลยยืดได้อีก....
...............
จะว่าไป ไอ้โรจน์ก็เรียกว่าเป็นตัวเอกที่ไม่ค่อยเด่น คงเพราะ นิจะพยายามเน้นตัวน้องฐามากกว่าคนอื่นๆ ทำให้นอกจากน้องฐาแล้วตัวอื่นๆ ไม่ว่าใครก็เป็นได้แค่ "ตัวประกอบ" หมด ฮาๆ
......
หลังจากตั้งชื่อตัวละครสามตัวแล้วก็แปลกใจขึ้นมาว่า ฐาถูกชะตากับ O หรือเปล่า เพราะ
มีทั้ง Tong Roth Chol เป็นเรื่องบังเอิญนะเนี่ย...
ปล.ผลโหวตนิยายฮาออกมาแล้ว ได้ที่สี่ (มั้งนะ)
ขอบคุณทุกคะแนนเสียงนะคะ
โพลล์
หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190> (อ่าน 1226721 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก