หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190>

[vk_iupk]

อ่าว ไปๆ มาๆ สงสารน้องโรจน์ซะงั้น
น้องโรจน์ชอบน้องฐาแล้วใช่มั๊ย
แต่น้องฐาเนี่ยสิ แต่ก็นะ
น้องโรจน์ไม่แสดงออกเลย น้องฐาจะเข้าใจได้ไง
เอาใจช่วยค่ะ ^  ^

[CarToonMiZa]

 

[Alone Alone]

ตอนนี้บีบตับแต่เอ๊ะ ทำไมเราดันชอบซะนี่

 

[sukie_moo]

เฮ้อ!!! โรจน์เอยทำกับเค้าขนาดนี้ ใครมันจะไปรักลง

[uknowvry]

โรจน์มันเป็นเกย์ ที่ซึน และเป็นเย์โฟเบียนิดๆด้วยป่ะ 555

[yowyow]

ง่าา ฐาน่าสงสารจัง

[p.spring]

โรจน์ รักฐาหรอเนี้ย 
สรุปว่าเป็นฐาเองที่ไม่รัก โรจน์ สงสารโรจน์อ่ะ

[andy_kwan]

อยากให้อีลุงของป้าเป็นแบบไอ้โรจน์บ้าง   ชีวิตรักคงมีสีสันอีกเยอะ

[Cacao]

ดราม่ามาก TT น้องฐาน่าสงสาร ไม่ค่อยสงสารโรจน์เท่าที่ควร จริงๆแล้วประโยคจบตอน
นี่มันปรี๊ดมากเลยนะ TT แต่ส่วนตัวคิดว่าในเมื่อโรจน์เ็ป็นแบบนี้จะให้ฐามารักมันก็แปลก
เพราะตัวฐาเองก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่า โรจน์จะรักตัวเองกับการแสดงออกแบบนั้น...
ความรู้สึกคนเรามันลึกซึ้งเนอะ TT รออ่านตอนต่อไปค่า ซึ้งๆ TT

[fastation]

อ่านไปอ่านมา รู้สึกว่าแอบเชียร์โรจน์ซะงั้น (โดนถีบ)
ไม่รุ้เหมือนกันนะว่าทำไมถึงต้องแยกจากกัน ทั้งๆที่โรจน์ก็รักฐาถึงขนาดนั้น
อยากให้ฐาเจอกับโรจน์ในภาคหลักด้วยงะ *0*
แบบสร้างสีสัน อยากรู้ว่าไ่ก่โต้งของเราจะทำยังไง -..-
และที่อยากรู้ที่สุดคือความรู้สึกที่โรจน์มีให้ฐามันหมดรึยัง
แล้วถ้าเจอกันอีกถ่านไฟเก๊าเก่าจะประทุต่อหน้าพ่อค้าตับของเรารึไม่ -..-

รออ่านต่อจ้า ^^

[TeuyHom]

เฮ้อๆๆๆ ทำไมโรจน์ไม่ถาม ไม่ฟัวฐาบ้างเลยหละ

เอาแต่คิดเอง เออเองคนเดียว

ฐาก้อได้แต่นิ่ง สงสารทั้งสองคนเลยอ่ะ 

รอตอนตอ่ไปนะจ้า

[jannie]

นึกๆ อยู่ว่าโรจน์คงคิดอะไรกับฐาบ้าง แต่ไม่คิดว่าจะออกมาเป็นคำว่ารักนะ ....  พอดีอ่านมุมน้องฐามาตลอดเลยรู้สึกว่าที่ผ่านมาฐาไม่ได้เต็มใจ แบบปล่อยเลยตามเลยเสียมากกว่า ไม่รู้มุมโรจน์จะเห็นเป็นยังไง

[nightsza]

โหดไปมั้ยอะโรจน์ ทำยังงี้กับฐาแล้วจะหวังให้ฐารักอีกหรอ

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

โรจน์ แกตบน้องฐาของฉันเหรอเนี่ย

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก


ไม่อยากให้อภัยยยยยยยยยยยยยย

[sirikanda28]

ยังไงแกก็ไม่ได้คู่กับน้องฐา
หรอกโรจน์

[jiki]

ยังSTILสงสารน้องฐาค่ะ

เพราะโรจน์ทำตัวไม่ดีพอให้สงสารเลยสักนิด

นิ เราเคลียร์เรื่องออยกับพี่ชลแล้วล่ะ

แต่เราไม่อยากให้ฐาคู่กับโรจน์เลย. ไม่ดีพออย่างแรง

[matame]

จะพยายามคิดว่าอันนี้เป็นชาติก่อนของฐาแล้วกันจะได้ไม่ผิดต่อพี่โต้ง

ตอนแรกว่าจะไม่อ่านแต่พออ่านแล้วมันเลิกไม่ได้จริง

โรจน์เอ๊ย ถนุถนอมหน่อยสิย่ะ เขาจะได้รักแกอ่ะ

[goodiiz99]

รอยุนะตัวเทอ T^T เข้ามาส่องทุกวันนนนนนน

[Moonmaid]

บรรยายเก่งมากอ่ะ เจ็บแทนเลย

[y33n]

ฮืออออออ มารอตอนหน้า  กาซิกๆ

[♠♥♦♣]

สงสารน้องฐา สงสารโรจน์ โอ้วม่ายยย

(แอบสงสารโรจน์มากกว่าฐานิดนึง55 จริงๆ แค่น้องฐาบอกความจริงว่ามึงอ่ะคิดไปเอง กุเคยรักมึงที่ไหน
แค่นี้เราว่าโรจน์ก็เจ็บชิบอ๋ายแล้วอ่ะ สงสารมัน มันอุตส่าห์คิดว่ามันเป็นต่อ เปล่าเลยมึงรักเค้าข้างเดียวยังไม่รู้ตัวอีก)

ที่ถามว่าอยากให้จบยังไง จบแบบที่นิคิดแหละดีแล้ว มันจะได้ไม่จิตตกเนอะ
แต่โดยส่วนตัวอยากให้จบแบบเลิกกัน
มาม่ามาเต็ม ซ้อมกระทืบ นอกใจ แก้แค้น จัดเต็มมาเลยเพื่อความสะใจ วะฮ่าๆๆ
เสร็จแล้วให้ไอ้โรจน์กลับมาหลอนต่อในพาร์ทปัจจุบันด้วย
ศึกระหว่างพระเอกแสนดีกับพระเอกโฉด  มันส์พะยะค่ะ! 555555

พอๆ เวิ่นเว้อมากไป เอาแบบที่นิคิดแหละดีแล้ว มาม่านานไป คนอ่านนี่แหละจะกระอักตายกันไปก่อน

[Pa'veaw]

มารอน้องฐา

 

[goodiiz99]

รอต่อปายยยยจ้าาา มาต่อเถอะ T^T 

[y33n]

กรี๊ด  10 วันละนะ 

[๛ナーリバス๛]

    ตอนที่ 14   อิสระ

   “ฉันเพิ่งรู้นะว่าพี่ชลแกซาดิส” ออยทำเสียงประหลาดใจส่งมา เมื่อมันมาหาหนูที่บ้านในวันอาทิตย์

   “บ้า...พี่ชลกับผีอะไรล่ะ ฉันไม่ได้ไปกับเขา” หนูแหวกลับไป อารมณ์บูดขึ้นมาทันทีเมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อวาน

   “อ้าว... แล้วไปโดนอะไรมา แขนถึงเขียวเป็นจ้ำแบบนี้”  หนูดึงแขนเสื้อกันหนาวที่ถลกขึ้นไปตอนล้างจานลงมาปิดรอยเขียวๆ ที่ข้อมือ

    “เอ่อ...ฉัน...หกล้มนิดหน่อย” หนูอ้อมแอ้มตอบ พลางหลบสายตาแสดงความสงสัย

   “พักหลังมาเนี่ย แกซุ่มซ่ามหนักข้อขึ้นทุกวันแล้วนะ ฉันชักไม่แน่ใจแล้วว่าแกจะตกบันได หกล้ม หรือตกท่อจริงๆ นี่แกมีอะไรปิดบังฉันอยู่หรือเปล่า” ออยทำหน้าเครียด แต่หนูไม่รู้จริงๆ ว่าจะบอกหรือเล่าให้มันฟังยังไง

   ................

   ตลอดคาบเรียนวิชาแรกของวันจันทร์ ไอ้โรจน์ก็เอาแต่นั่งหน้าบูดเป็นตูดหมา ทั้งๆ ที่ตัวหนูเสียอีกที่ควรจะโมโหที่มันระบายความไม่พอใจใส่ร่างกายของหนูเสียช้ำไปทั้งตัว แต่มันก็ยังไม่หายโกรธ แต่ช่างปะไร ดีเสียอีกจะได้ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายให้ประสาทกิน
 
   “วันเสาร์ทำไมกลับไปก่อนล่ะ” ออยมายืนเกาะข้างโต๊ะแล้วถามเมื่อหมดคาบแรก เสียงของมันดัวมากเหมือนอยากจะให้ได้ยินมากกว่าสองคน

   หนูเงยหน้ามองมันแล้วขมวดคิ้วมุ่น เพราะมันต่างหากที่หนีหนูกลับไปก่อน

   “เห็นพี่ชลบอกว่าแกกลับไปกับเพื่อนคนอื่นแล้ว” มันพูดต่อโดยไม่รอให้หนูพูดอะไรออกไป “ใครเหรอ?”เหมือนจะเป็นคำถามแต่ก็ไม่ต้องการคำตอบ เพราะสายตายังมองเลยไปทางไอ้โรจน์เหมือนจะบอกว่าฉันรู้คำตอบแล้วนะ เล่นเอาหนูตาโต แอบลอบมองคนข้างตัวอย่างหวาดๆ ไอ้โรจน์หันมาจ้องหน้าออยด้วยตาดุๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร

   ฮือ.... อะไรกันเนี่ย...อย่าบอกว่าออยมันรู้แล้ว....

   นี่ไม่ใช่ความผิดของหนูเลยนะ ถ้าความลับแตกขึ้นมาจริงๆ ก็เพราะมันนั่นแหละทำตัวเอง

   อาจารย์ประจำวิชาเข้ามาขัดจังหวะพอดี ทำให้ออยกลับไปยังที่นั่งของตัวเอง เลยช่วยให้หนูไม่ต้องตอบคำถามยากๆ นั้น ภายในหัวยังสับสนวุ่นวาย จับต้นชนปลายไม่ถูก และไม่เข้าใจว่าออยมันมาพูดแปลกๆ แบบนั้นเพราะอะไร

   ไอ้โรจน์ยังนิ่งเงียบอย่างนั้นต่อไปจนกระทั่งเข้าคาบสุดท้ายก่อนพักกลางวัน

   “กี่โมงแล้ว” อยู่ดีๆ มันก็โพล่งขึ้นมาขัดจังหวะวิชาสังคมที่รักยิ่ง

   หนูยังงอนอยู่เลยหยิบมือถือส่งให้มันทั้งอันแทนที่จะบอกเวลาเหมือนปกติ มันไม่ได้หยิบมือถือไปดูเวลา แต่กลับส่งคำถามด้วยเสียงนิ่งๆ มา

   “ทำไมไม่บอกว่าวันนั้นออยมันก็ไปด้วย” เอาล่ะสิ.... ใครจะนึกว่าจู่ๆ ไอ้โรจน์ดันถามคำถามแบบนี้ออกมาด้วยเสียงเครียด

   “บอกแล้วไง นายอาจจะไม่เชื่อก็ได้นี่” หนูตอบเสียงเรียบๆ พยายามเก๊กเสียงให้ขุ่นมัวเข้าไว้

   “เออ.... มีปากก็ไม่รู้จักพูด งั้นก็สมควรโดนแล้ว” ไอ้..... เหมือนจะสำนึกผิด แต่ไหงกลายมาเป็นทำหน้าสะใจซะแล้วล่ะ ไอ้หมาตัวนี้มันบ้าจริงๆ ด้วย หนูข่มอารมณ์ปรี๊ดๆ ในหัวแล้วก็ต้องหันไปมองเมื่อมีอะไรอุ่นๆ มาโดนมือ

   มันคือมือไอ้โรจน์ที่วางแบงค์ยี่สิบลงบนโต๊ะแล้วดึงเรื่อยๆ จนมือมาชนกับมือของหนูพอดี

   “เอาไปซื้อแตงโมกินไป” ใจดีไปไหม? ประสาทกลับหรือไงยะ

   “เขาเลิกขายไปปีมะโว้แล้ว” หนูได้ที เหวี่ยงนิดๆ

   “งั้นก็ซื้ออย่างอื่นก็ได้นี่” มันว่าปัดๆ แล้วก็ไม่พูดอะไรอีก

   อย่าบอกนะว่านี่ง้อแล้วอ่ะ? บ้าเอ๊ย....อะไรอารมณ์มันจะขึ้นลงง่ายขนาดนั้นยะ?

   ทำไว้ขนาดนั้นคิดเหรอว่าของแค่นี้จะทำให้หายโกรธได้ง่ายๆ ฝันไปเถอะย่ะ!!


   หนูยังไม่หายโกรธนะคะ แต่ยี่สิบบาทก็ต้องจำใจรับไว้ พอฝากข้าวไปวางแล้วก็ไปซื้อผลไม้ต่อ ก็พอดีว่าพี่ชลกำลังซื้อผลไม้อยู่พอดี

   “อ้าว... จะซื้ออะไรเรา” คำทักทายทำให้ชะงักจ้องมองหน้าหล่อๆ แล้วยิ้มหวานให้อัตโนมัติ

   “เอ่อ...ฝรั่งกับมะม่วงมันครับ” หนูตอบเสียงค่อยๆ

   “เหรอ? งั้นเรานั่งรอก่อนก็ได้เดี๋ยวพี่สั่งให้” โอ้ว....เทพบุตรมาจุติเหรอคะเนี่ย หนูยื่นเงินให้พี่แกอย่างเกรงใจแล้วก็ไปนั่งรอตรงที่ว่างหน้าร้านขายผลไม้ ไม่นานพี่ชลก็เดินออกมาพร้อมยื่นถุงผลไม้ส่งให้

   “ขอบคุณครับ” หนูบอกแล้วก้มลงมองของที่ได้มาที่ดูแปลกตาไป

   “พี่ครับ ผมไม่ได้ฝากซื้อสตอเบอร์รี่นะครับ สงสัยแม่ค้าใส่ถุงให้ผิด” หนูว่าแล้วจะดึงถุงสตอเบอร์รี่ขึ้น แต่อีกฝ่ายเอามือมาแตะมือหนูเป็นเชิงห้ามเสียก่อน

   “ไม่ผิดหรอก พี่ซื้อให้” พี่แกบอกพร้อมรอยยิ้มอันทรงเสน่ห์ อร๊าย... ละลาย....ละลาย....

   “เอ่อ...” หนูทำหน้าลำบากใจ ตั้งท่าจะปฏิเสธเพราะเกรงใจ เนื่องด้วยสตอเบอร์รี่มันแพง ทั้งที่ในใจลั้นลาเต็มที่

   “ทำไมล่ะ กลัวรับของจากพี่แล้วจะโดนแฟนโกรธเหรอ?”

   “หา? .....” คำถามทำเอาชะงักกันเลยทีเดียว

   “ก็คนที่เจอวันเสาร์ไง ไม่ใช่แฟนเราเหรอ?” แง้........ใครจะพูดอะไรก็ช่าง แต่โดนคนคนนี้เข้าใจผิด... ชีวิตล้มเหลวมาก

   “ไม่ใช่หรอกครับ เพื่อนกันเฉยๆ” หนูรีบปฏิเสธทันที ทั้งที่เหงื่อตก

   “ฮ่าๆ... จริงเหรอ? เห็นทำหน้ายักษ์ใส่ ไอ้เราก็นึกว่าพายุเข้า ลมเพชรหึงพัดมาซะอีก ได้ยินแบบนี้ค่อยโล่งใจหน่อย” พี่ชลทั้งยิ้มทั้งหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

   “โล่งใจ เรื่องอะไรเหรอครับ” หนูยังทำหน้าโง่

   “ก็แสดงว่าพี่ยังมีสิทธิ์อยู่นะสิ” เขาตอบมาด้วยเสียงนิ่มๆ ประกายตาระยับแบบแปลกๆ ส่งผลให้หัวใจหนูเต้นแรงขึ้นกว่าเดิมทันที พร้อมคำถามที่ตามมา.....


   มีสิทธิ์ สิทธ์อะไรล่ะ? มันหมายความว่ายังไงกัน?????

..............................

   “รวยอะไรมาเนี่ยถึงได้ซื้อสตอเบอร์รี่มา” ออยถามเมื่อเปิดถุงผลไม้ออกดู พลางหยิบลูกสีแดงนั้นขึ้นจิ้มในถุงพริกเกลือ

   “พี่ชลให้มา”

   กึก.... ออยชะงักปล่อยมือออกจากของที่หยิบอยู่ แล้วไสถุงผลไม้คืนกลับมา

   “นี่เขายังไม่เลิกยุ่งกับแกอีกเหรอ?” มันถามด้วยเสียงแสดงความไม่พอใจ

   “ทำไมต้องเลิกยุ่งล่ะ”

   “ก็ฉันบอกเขาแล้วว่าให้เลิกยุ่งกับแก”

   “หา.... แกบอกเขาแบบนั้นทำไม ตอนแรกยังเห็นสนับสนุนช่วยเหลืออยู่เลย”

   “ใช่ นั่นมันก่อนที่ฉันจะรู้เรื่องแกกับไอ้โรจน์” มันส่งสายตาจริงจังมาข่มขู่ หนูหันไปมองหน้าโอ๋เหมือนจะตัดพ้อ ซึ่งมันก็หลบตา แสดงว่ามันเปิดปากจริงๆ

   “ไม่ต้องไปว่ามันหรอกที่มันบอก เพราะถึงมันไม่บอกฉันก็พอจะเดาได้อยู่ดี คนที่พี่ชลเจอจะเป็นใครได้ถ้าไม่ใช่ไอ้โรจน์ ซึ่งความจริงแล้วฉันรู้ช้าไปด้วยซ้ำ ถ้าฉันรู้ก่อนฉันคงไม่ปล่อยแกทิ้งไว้กับเขาสองคนให้รถไฟมันชนกันแบบนั้นหรอก”

   ไม่เลย...คนที่รู้ช้าเป็นหนูต่างหาก ถ้าไม่เข้าใจผิดก็คงไม่ใกล้ไอ้โรจน์จนเรื่องราวมันบานปลายกู่ไม่กลับขนาดนี้

   แต่ช้าก็ยังดีกว่าไม่รู้อะไรเลย.... ยังไม่สายจนเกินไปที่จะทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันซะที....

    “ช่างเถอะ แบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ เพราะมันทำให้ฉันคิดได้ว่าฉันคงทนอยู่ให้มันซ้อมต่อไปไม่ได้แล้ว มันผิดมาตั้งแต่ต้น แต่ฉันจะไม่ทำผิดต่อไปอีก” หนูพูดเป็นนัย จนเพื่อนได้แต่ทำหน้าสงสัย

   “แกจะทำอะไร” ออยถามกลับมาพลางขมวดคิ้วมุ่น

   “ทำทุกอย่างให้มันถูกต้อง”


   ..............................

    “ไหนมึงลองพูดใหม่ซิ” เสียงไอ้โรจน์ตะคอกมา ด้วยน้ำเสียงและหน้าตาที่ดุดัน

   “เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมเถอะนะ” หนูกลั้นใจบอกมันไปเป็นรอบที่สองหลังจากอยู่ตามลำพังสองคนในห้องเรียนหลังเลิกเรียน

   “แล้วทุกวันนี้ เราไม่ใช่เพื่อนกันหรอกเหรอ? หรือมึงคิดว่ามึงเป็นอะไรสำหรับกูล่ะ?” ตอกกลับซะแทบสะอึก นั่นสิ... ทุกวันนี้ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าเพื่อนสักหน่อย คิดแล้วก็สมเพชตัวเอง

   “เราหมายถึง กลับไปเป็นแค่เพื่อนธรรมดา ที่โรจน์จะไม่โกรธ หรือโมโห ถ้าเราจะทำอะไรที่ไหนกับใครคนอื่น เพื่อน....ธรรมดาที่จะไม่ต้องทำเรื่องนั้นด้วยกันอีก”

   “เรื่องนั้นน่ะ....มันเรื่องไหนล่ะ?” อีกฝ่ายถามกวนๆ แม้ว่าจะพอเดาออกแล้วว่าหนูหมายถึงอะไรก็ตาม หนูก้มหน้าไม่อยากพูดอะไรมากไปกว่านั้น มันมองกลับมาด้วยสายตาหาเรื่องพร้อมฟาดฝ่ามือมาตบผนังห้องเรียนข้างหลังหนูดึงปึ่ก ชะโงกหน้าบูดบึ้งลงมาข่มขวัญจนร่างหนูสะดุ้ง

   “ทำไม ถ้ากูโอเคมึงจะไปแรดที่ไหน? จะหาใครมาทำผัวใหม่ หรือไอ้จืดนั่น?” จืดที่ไหน พี่ชลเขาออกจะหล่อ ใครจะทำหน้าเหี้ยมหน้าโหดเป็นโจรเป็นยักษ์อย่างมันได้ตลอดวัน

   “ใจเย็นๆ สิ เราสัญญาว่าอย่างอื่นจะเหมือนเดิม เราจะทำเวรทำการบ้าน คอยเป็นเบ๊ให้ แค่เรื่องเดียวมันคงไม่หนักหนาอะไรไม่ใช่เหรอ ยังไงโรจน์ก็มีจ....”

   “หุบปาก!! กูไม่ได้ถามเรื่องนั้น กูถามว่ามึงรักมันเหรอ หูหนวกหรือไง” หนูยังพูดไม่ทันจบมันก็ขัดขึ้นมาอีก เสียงตะคอกฟังแล้วหวั่นๆ แต่ก็อยากจะทำให้มันจบซะเร็วๆ

   “อือ....ใช่เราชอบเขา ชอบมาก ได้โปรด.....”

   “แล้วกูล่ะ มึงไม่ได้รักกูแล้วเหรอ?” เสียงมันนิ่งมาก เหมือนเปลี่ยนระดับจากโมโหเป็นไม่เชื่อหูตัวเอง แต่ละคำที่ออกมาทั้งช้าและชัดถ้อยชัดคำ หนูจะตอบได้ยังไงว่า หนูไม่เคยรักมัน ไม่เคยรักเลยมาตั้งนานแล้ว

   “ใช่.... ตอนนี้เราไม่ได้รักโรจน์แล้ว” อย่างน้อยก็ยังทำให้มันเข้าใจไปว่า เมื่อก่อนก็อาจจะเคยรัก..... อย่างน้อยมันก็อาจจะไม่แซดจนเกินไป ไม่โมโหมากจน.......

   รึเปล่า ??

   คงไม่....เพราะหลังจากนั้น

   ข้อนิ้วที่มีเรี่ยวแรงมหาศาลนั้นก็จิกลงมาบนไหล่ของหนู ไม่รู้ว่าจะแรงยักษ์แรงมาร แรงควายอะไรขนาดนั้นตอนที่จับไหล่หนูเขย่าอย่างแรงอย่างโมโห

   “มึงพูดเหี้ยอะไรออกมาเนี่ย” หนูก้มหน้าหลบตามันอย่างกลัวๆ พอจะรู้ว่ามันจะต้องโมโห แต่จะให้อยู่เฉยๆ เลยตามเลยเหมือนเมื่อก่อนก็ไม่ได้อีก ได้แต่ก้มหน้ารับกรรม

   เจ็บ....แต่จบ....ก็ยังดีกว่า

   ค่อยๆ เจ็บ.... ค่อยๆ ทรมาน กันสองคนในภายหน้า

   มันส่งสายตาเคียดขึ้งพร้อมขยุ้มบีบไหล่หนูหนักขึ้นอีก  ผลักร่างผอมๆของหนูไปติดผนังแล้วแนบกายลงมาทับทั้งตัว จมูกปากที่เริ่มซอนซุกไปตามซอกคอขาว มีแต่ความจาบจ้วงหยาบโลน ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยรุนแรงและป่าเถื่อน หนูดิ้นไปดิ้นมาให้พ้นจากพันธนาการนั้นแล้วกลั้นใจพูดออกไปอีกคำ

     “เราไม่ได้รักโรจน์แล้ว เรารักคนอื่น ได้โปรดปล่อยเราไปเถอะ” หนูย้ำอีกครั้งด้วยใบหน้าและน้ำเสียงที่น่าสงสารกำลังวิงวอนร้องขอความเห็นใจจากผู้มีศักดิ์สูงกว่า

   อีกฝ่ายยิ้มเหี้ยม ชะโงกหน้าลงมาชิดหู พร้อมกระซิบว่า

   “กูจะบอกให้รู้ว่านะคนในโลกนี้ตั้งเยอะเขาก็มีอะไรกันทั้งๆ ที่ไม่ได้รัก บางคนทำเพื่อเงิน บางคนทำเพื่อสนองความเงี่ยน บางคนไม่รู้จักกันแม้แต่ชื่อ มึงไม่รักกูก็ช่างเพราะกูก็ไม่ได้รักมึงเหมือนกัน แต่มึงเป็นของเล่นของกูที่กูยังไม่อยากยกให้คนอื่น และถ้ากูไม่ยกให้ มึงฝันไปเถอะว่ามึงได้ไป”

   มันประกาศกร้าวพร้อมการรุกรานและตักตวงต่อไป

   หนูไม่ได้ทักท้วงหรือขัดขืนอีกแล้ว....เพราะซึมซับ....

    เออเนอะ คนเราจะมีอะไรกัน...ไม่ต้องรักกันก็ได้... เหมือนที่ผ่านมาหนูก็ไม่ได้รักมันนี่ แต่มันขัดไม่ได้เท่านั้นเอง 

    แต่มีกันสองคนมันก็ยังพอทำใจได้ แต่ถ้ามีคนที่สามที่สี่เข้ามา หนูทำใจไม่ได้จริงๆ ทีมันยังมีจอยได้เลย แล้วทำไมหนูถึงมีคนอื่นบ้างไม่ได้ล่ะ..... 

   เจ็บ....มันเจ็บมากกว่าถูกด่าด้วยสารพันคำหยาบคาย

   เจ็บ....มากกว่าร่างกายที่ถูกทำร้ายทารุณ

   เจ็บ.......เพราะจิตใจที่บอบช้ำจากการถูกย่ำยี

   ก็ไม่ได้รักอยู่แล้วจะเก็บเอาไว้ทำไม .... ก็ไม่ได้อยู่ตรงนี้ในฐานะที่จะยกย่องหรือบอกใครอื่นได้ แต่พอจะไป ก็ไม่ยอมปล่อยให้ไป เพื่ออะไร?

   ยิ่งอยากได้อิสระ กลับยิ่งเหมือนล่ามโซ่และฝังกลบตัวเองให้จมดิน .......

   “ข่มขืน”  ไม่เจ็บเท่า “ขืนใจ”


   แต่ช่างเถอะ..... ถ้าอยากเก็บไว้มากก็เก็บไว้เถอะนะ....

   อยากจะทำอะไรก็ทำไป....

   เพราะยังไง“ท่อนไม้” ก็ไร้ชีวิต.....

...................................................................

    มายก๊อดดดดดดดดดดดดดดดดด
    เกิดอะไรขึ้น ทำไมมันบีบๆ หน่วงๆ สะใจคนเขียนมาก อยากให้ออกมาลุยๆ ตาต่อตาฟันต่อฟัน น้องฐารุ่นมาโซคิสยุคบุกเบิก กร๊ากกกกก

   ทีแรกไม่มีนะฉากที่น้องฐาพูดคำนี้แต่ช่อบอกว่า “แค่บอกว่าไม่รัก ไอ้โรจน์คงเจ็บอิบอ๋ายละ” เลยใส่เข้าไปให้มันเจ็บ แต่จากตอนนี้ โรจน์ไม่น่าสงสารเลย ฮาๆๆ

    ดูสิป้าพีนัทแซวหนูซะดีแตกเลย ขยันได้แป๊บเดียวหายจ๋อม ฮาๆ

    ขอโทษที่หายไปหลายวันนะคะ มีช่วงวันหยุดแล้วธุระติดพันมากทั้งไปเที่ยวทั้งงานฝีมือที่ทำค้างจะให้แฟนใช้หน้าหนาว ทั้งติดเกมเลยยาวเลยไม่ว่ามาต่อสักที.....

    
    

    ถ้าพลอตมาแล้วแต่งเลยก็เรื่อยๆค่ะ แต่ที่นิชอบหายไปนานๆ ก็เพราะบางที สร้างปมแล้วยังแก้ไม่ได้

เปลี่ยนพล็อตแล้วไม่ลงตัว ก็แก้ซ้ำซากๆ จนกว่าจะโอเค ทุกวันนี้ พล็อตตุลย์ปอนด์ยังวิปโยคอยู่เลย เฮ้อ.....

    แล้วก็มีหายไปติดเกม (ซิม ฮาเวสมูน เดวิลเมคราย เดอะลอร์ดออฟเดอะ ริง เกมเฮาส์ต่างๆ)
และพยายามจะถักนิตติ้ง ซื้อไหมมาเต็มบ้านแต่ยังไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันเท่าไร
   

   ปล. มีโครงการจะต่อตุลย์ปอนด์ และงานที่ค้างไว้เร็วๆ นี้ ขอรอความพร้อมทางด้านร่างกายและจิตใจอีกสักพักนะคะ

   ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามค่ะ

[BeeBill]

สงสารฐาอ่า โรจน์รักฐาแล้วใช่มั้ยย ทำไมไม่คิดจะถนอมกันบ้างล่ะ อีโรจน์เอ้ยยย

[ujen]

  สงสารฐาอ่ะ

คิดถึงพี่โต้งแล้วอ่ะ

 

[lucifel]

โรจน์มันบ้า แต่หนูฐาบ้ากว่า คาราคาซังมานาน ทำเข้าไปได้ยังไง

[Pigstar]

ไอ้โรจน์ทำไมเป็นคนแบบเน๊
รักก็บอกเค้าไปซิ เพราะงี้ไงน้องฐาถึงไม่สนแก

พี่โต้งค้าบ บ กลับมาซะที อย่าปล่อยให้โรจน์มัน
ทำร้ายจิตใจน้องฐานานนัก รีบๆมีบทหน่อยพี่

[CarToonMiZa]

ไม่รู้จะสงสารใครดี
1+จ๊า