ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0เรื่องสั้น .. ความลับกลางสวนดอกท้อ
ยังมีเรื่องเล่าที่พูดกันปากต่อปากของชาวต้าชิงอยู่เรื่องหนึ่ง ว่าสวนดอกท้อทางภูเขาตะวันตกของเมืองหลวงซึ่งเป็นที่ดินขององค์ชายเจ็ดมีความลับอันน่าสะพรึงกลัวซ่อนอยู่
บ้างก็ว่าองค์ชายเจ็ดแอบเลี้ยงสัตว์ประหลาดอันน่ากลัว
บ้างก็ว่าทรงก่อตั้งกองโจรเตรียมปฏิวัติยึดราชบัลลังก์
บ้างก็ว่าทรงเลี้ยงภูตผีวิญญาณแล้วกักขังไว้ที่นั่น
เพราะว่า …
องค์ชายเจ็ดมักจะหายเข้าไปในสวนดอกท้อเป็นอาทิตย์ มีราชการสำคัญถึงจะกลับออกมาเท่านั้น
ข่าวลือสารพัดถูกเล่าขานกันปากต่อปาก จนไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้ๆบริเวณสวนดอกท้อนี่อีกเลย รอบบริเวณจึงกลายเป็นที่รกร้างราวกับไม่ใช่แผ่นดินของเมืองหลวง
แต่จะมีสักกี่คนกันเล่าจะล่วงรู้ ว่าองค์ชายเจ็ดผู้ปลีกวิเวกต่างจากองค์ชายคนอื่นๆที่พยายามทำผลงานให้เป็นที่ยอมรับในการสืบทอดราชบัลลังก์มังกร
แต่ทว่า …
ไม่ใช่เขาคนหนึ่งล่ะ
ประชาชนทั่วไปต่างรู้ดีว่าองค์ชายเจ็ดของต้าชิงนั้นนอกจากจะทรงทำตัวนิ่งสงบสยบความเคลื่อนไหวตลอดเวลา แม้เวลาอยู่ในงานเลี้ยงสำคัญ จึงเรียกว่าไม่เป็นที่สะดุดตาของใครเลยนอกจากใบหน้าที่งดงามราวสวรรค์จงใจปั้นแต่งขึ้นมา
บรรดาองค์หญิงเมืองต่างๆก็ต่างชม้อยชม้ายพยายามให้เป็นที่สนใจ แต่ก็ต้องผิดหวังอยู่ร่ำไป ไม่เคยมีใครได้ไมตรีจากองค์ชายเจ็ดสักคน
ยิ่งหน้าที่การทำงานองค์ชายเจ็ด เป็นเพียงแค่ผู้ดูแลระบบชลประทานของต้าชิง ซึ่งเรียกว่าเป็นงานที่ไร้ผลงานที่สุดในบรรดาพี่น้อง
จึงได้รับฉายา ‘องค์ชายหล่อจอมเสาะแสะ’
ฮ่องเต้ก็ไม่ได้โปรดปรานองค์ชายพระองค์นี้เท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่เคยมีเรื่องกลุ้มใจอันใดเช่นกัน จึงยกสวนดอกท้อทางตะวันตกของเมืองหลวงให้ เพราะเป็นสิ่งเดียวที่องค์ชายทูลขอนอกนั้นทรงไม่เคยอยากได้อะไรเลย แม้แต่ทรัพย์สมบัติ อำนาจ หรืออิสตรี ทรงวางเฉยดุจตนเองนั้นหลุดพ้นแล้วซึ่งกิเลส
องค์ชายเจ็ดจึงมีอีกหน้าที่หนึ่งอันสำคัญ !
คือดูแลเรื่องศาสนาและวัดนั่นเอง !
และแล้วองค์ชายเจ็ดก็ย้ายตำหนักเข้าไปปลีกวิเวกประทับอยู่ในตำหนักกลางสวนดอกท้อ
ไม่มีใครรู้ … และอาจไม่เคยมีใครได้รู้ …
ว่าองค์ชายผู้นิ่งสงบเสมอ กำลังยิ้มแย้มอ่อนโยน ทำให้ใบหน้าหล่อเหลายิ่งเป็นที่ต้องตาต้องใจหากผู้ใดพบเห็น
ในอ้อมกอดขององค์ชายเจ็ดปรากฏร่างบอบบาง ผิวขาวดุจหิมะ แต่ที่ต่างออกไปตรงที่มีผมสีขาวที่ยาวระพื้น กับดวงตาสีแดงสด กลมโต สุกสกาวราวกับพระจันทร์สีเลือด บางบางๆสีชมพูธรรมชาติกำลังเจื้อยแจ้วเจรจาไม่หยุด แต่องค์ชายเจ็ดก็มิได้มีทีท่าว่าจะเบื่อแต่อย่างใด
ทั้งสองนั่งตระกรองกอดกันอยู่กลางสวนดอกท้อ …
“ท่านว่านกสองตัวนั้นมันเป็นนกอะไรกัน” ร่างบางชี้นกสองตัวที่กำลังเกาะกิ่งไม้ส่งเสียงจิ้บๆมาตามสายลม ดวงตาสีแดงฉายแววสงสัยใคร่รู้
“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรกันเล่า เว่ยชิง”
“แต่ข้าอยากรู้นี่นา” คิ้วโก่งดั่งคันศรขมวดเข้าหากันด้วยความไม่พอใจ จนองค์ชายเจ็ดหัวเราะออกมาดังลั่น
“ไว้คราวหน้าข้าจะเอาสมุดภาพนกมาฝากเจ้า”
“ข้าจะรอนะ”
และแล้วองค์ชายเจ็ดก็เชยคางร่างบอบบางขึ้นมาประกบจูบ ที่ได้รับการตอบรับมาเป็นอย่างดี
“เว่ยชิงเอ๋ย เจ้าจะทำให้ข้าหลงรักเจ้าไปอีกเท่าไรกัน” เสียงกระซิบพร่าจากร่างสูง ทำให้หน้าที่แดงอยู่แล้วของเว่ยชิงแดงขึ้นไปอีก
ดวงตาสีแดงที่กำลังหวานเชื่อมราวต้องน้ำตาลหยาดเยิ้มจนร่างสูงอดใจไม่ไหว
แล้วทั้งสองก็ได้พิสูจน์ให้กันและกันเห็นว่าต้องการอีกฝ่ายเพียงไร …
ท่ามกลางสวนดอกท้อที่มีเพียงพวกเขาสองคน
เสียงกระซิบพร่ำบอกรักกันและกันที่ยังคงขับขานเรื่อยมา
มันเริ่มมีมาตั้งแต่องค์ชายเจ็ดหลงเข้ามาในสวนดอกท้อสมัยพระองค์อายุ 15
และได้พบกับเว่ยชิงตัวน้อยที่นั่งร้องเพลงอยู่ใต้ต้นท้อกลางสวน
‘เจ้าเป็นใคร เหตุใดถึงมาอยู่ที่นี่คนเดียว’
‘แล้วท่านล่ะเป็นใคร เหตุใดถึงเข้ามาที่นี่’
ดวงตาสีแดงของเว่ยชิงทำให้เขารู้สึกแปลกประหลาดในใจ เขาไม่เคยเห็นใครมีสีตาที่สวยและพร้อมจะแผดเผาขนาดนี้
‘ข้าคือองค์ชายเจ็ด พ่อข้าเป็นเจ้าของสวนดอกท้านี่’
‘ถ้าเช่นนั้นข้าจะไปอยู่ที่ใดกันเล่า ข้าเดินทางมาไกลพร้อมท่านพ่อท่านแม่ แต่สุดท้ายพวกเขาก็จากข้าไป ข้าได้ยึดที่นี่เป็นบ้านเสียแล้ว’ สีหน้ากังวลของเว่ยชิง พร้อมน้ำตาที่รื้นลงมาจากดวงตากลมโตสีแดง ทำให้องค์ชายเจ็ดรีบเข้าไปกอดปลอบประโลม
เขาแค่ไม่อยากให้คนตรงหน้าร้องไห้ .. เขาค่อยๆลูบผมสีขาวยาวๆนั่น ปากก็พร่ำปลอบประโลม
‘เจ้าจะอยู่ที่นี่ได้ตลอดไป ข้าสัญญา ข้าจะขอสวนดอกท้อนี่จากท่านพ่อ ข้าจะสร้างบ้านให้เจ้าอยู่ เราจะอยู่ด้วยกัน’
‘ท่านจะไม่ไล่ข้าไปอีกคนใช่มั้ย’ เสียงถามกล้าๆกลัวๆ เจือสะอื้นยิ่งทำให้พระทัยอ่อนราวขี้ผึ้งละลาย
‘ข้าสัญญา’
จากวันนั้นถึงวันนี้แม้เวลาจะผ่านมาสิบปีแล้ว องค์ชายเจ็ดก็ได้ทำตามที่พระองค์สัญญาไว้กับเว่ยชิง
แรกๆ … อาจจะเริ่มด้วยความสงสาร
แต่สายใยความผูกพันที่มีกันและกันมาตลอดทำให้สายใยของคำว่ารักเริ่มเข้ามาแทนที่
องค์ชายเจ็ดผู้ลุ่มหลงในตัวเว่ยชิงจึงได้กระทำตัวปลีกวิเวกเพื่อไม่ให้ตนเป็นที่สนใจ และเริ่มปล่อยข่าวต่างๆนาๆให้ทุกคนไปให้ไกลจากสวนดอกท้อแห่งนี้
ยอมสละลาภยศที่พระองค์เคยอยากได้
ยอมสละความสะดวกสบายในวังหลวง
ยอมสละทุกสิ่งทุกอย่าง
เพื่อไม่ใครเห็น ..
ไม่ใครรู้ …
ไม่ให้ใครได้แตะต้อง …
และทำร้าย …
รวมถึงทำลาย …
ผู้เป็นที่รักเพียงหนึ่งเดียว ..
เจ้าหมาจิ้งจอกเว่ยชิง ..
ข้าสัญญาชีวิตนี้จะมีเพียงเจ้า ..
หัวใจข้าจะรักพียงเจ้า …
และจะตายไปพร้อมๆเจ้า ..
ณ ที่แห่งนี้
ที่ของเรา
บ้านของเรา ..
และต่อไป …
จะกลายเป็นที่ฝังร่างของเรา …
เราจะอยู่เคียงข้างกันตลอดไป ..
---------------------------------
จบแล้วเย้ๆ ช่วยติชมเรื่องการใช้ภาษาบรรยายด้วยเน้อ ^^ อาจจะไม่มีราชาศัพท์มากมายเท่าไหร่
หัวข้อ: เรื่องสั้น :: ความลับกลางสวนดอกท้อ (อ่าน 44768 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก