[ อา...อ๊ะ...อ๊า...อ๊า ]
[ อ๊ะ อ๊ะ...อา...อ๊า ]
“...”ผมนั่งแข็งทื่ออยู่หน้าจอที่กำลังส่งเสียงดุเด็ดเผ็ดมันส์ ภาพของชายหญิงในจอนั้นแทบจะทำให้เลือดทุกส่วนของร่างกายมันพุ่งปรี๊ดขึ้นหน้าจนแดงจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ
“พี่ลอนดอนนนนนน!! ให้ฮักดูอะไรน่ะครับ!! แย่ที่สุด!!!”เสียงแหลมปรี๊ดของหนุ่มที่โผล่เข้ามาในห้องดังแว้ดขึ้นอย่างตกใจ แต่คนที่ถูกถามกลับหันไปทักทายด้วยใบหน้านิ่งเฉยสุดฤทธิ์
“อ้าว มาแล้วเหรอยูไน?”
ตุ้บ! 
“แว๊กกกกก ฮักกกก!!”
ผมล้มฟุบไปกับพื้นแบบไม่ไหวหมดเรี่ยวแรง พี่ลอนดอนแกล้งผมอีกแล้ว!! บอกว่าจะให้ดูอะไรดีๆ นี่มันดีของพี่หรือไงครับ!!? พี่ยูไนเต็ดเรียกผมอย่างตกใจแล้วรีบวิ่งมาประคองให้ผมลุกขึ้น เสียงหัวเราะทุ้มๆ ดังขึ้นจากหน้าประตูพร้อมกับการปรากฏตัวของชายหนุ่มหน้าหวาน พี่ต้นน้ำเดินเข้ามายืนข้างๆ ผมกอดอกก้มมองลงมาอย่างเยาะๆ
“ยังอ่อนหัดนักไอ้น้อง!”
“พี่ลอนเล่นพิเรนทร์อีกแล้วนะครับ!”พี่ยูไนเต็ดหันไปเอาเรื่องกับพี่ลอนดอนที่ปิดวีดีโอหันมายักไหล่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรใดๆ ตั้งแต่งานวันเลี้ยงตอนนั้นรู้สึกว่าพี่ลอนดอนชอบมาเกาะมาแกะผมแถมยังแกล้งนั้นแกล้งนี้เยอะแยะ แย่ที่สุดตรงที่พี่แกเอาเรื่องไอ้วินเซอร์มาขู่เนี่ยแหละ! นี้มันเป็นจุดอ่อนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของผมเลยน่ะเนี่ย แพ้เรื่องนี้ตลอด!!
“ไอ้ลอนแกจะแกล้งอะไรก็ให้มีขอบเขตบ้างสิโว้ย”ประธานทิมเดินเข้ามาในห้องอีกคนแล้วก็มารุมต่อว่าพี่ลอนดอนอีกคน ผมควรจะเข้ามาร้องไห้กระซิกๆ ซบอกพี่ยูไนเต็ดดีไหมหนอ? อะไรนะ? มันไม่เข้ากับผมงั้นเหรอ? เชอะ~! เห็นแบบนี้ผมก็อ้อนเป็นนะ อะไร? ไม่เชื่อ! บ๊ะ!! ไม่เชื่อก็ไม่เชื่อ! พี่ลอนดอนทำหน้านิ่งรับไม่พูดอะไร ประธานทิมส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอาเพราะญาติผู้น้องของประธานทิมคนนี้นิสัยแบบนี้แหละ แก้อย่างไงก็แก้ไม่ได้สักที!
“อย่ามัวแต่โอ้เจ้าฮักอยู่เลยครับ วันนี้จะทำอะไรก็รีบๆ บอกมา ผมเพิ่งลงเครื่องยังไม่ได้พักเลยนะ”พี่ต้นน้ำเอ่ยแทรกด้วยน้ำเสียงเพลียๆ พี่แกทรุดตัวนั่งอย่างหมดแรงแล้วมองไปที่พี่ลอนดอน ผมมองพวกพี่ๆ ทั้งสามที่อยู่ในกลุ่มคลาสลับแล วันนี้เป็นวันแรกที่ผมเข้ามาในห้องนี้ครับ อย่างที่บอกไว้ก่อนหน้านี้ บริษัทของผมมีแต่ผู้ชายครับเวลาเล่นละครเวทีหรืออะไรที่เป็นส่วนตัวของบริษัทล่ะก็นางเอกทั้งหลายก็จะมาจากคลาสลับแลเนี่ยแหละครับ
เมื่อปีที่แล้วละครเวทีของบริษัทเราผมก็ได้รับบทเป็นพระเอกคู่กับพี่ยูไนเต็ดครับ หนุ่มหน้าสวยอีกคนของบริษัท แถมยังมีนิสัยอ่อนโยน อ่อนหวาน ไม่แปลกเท่าไรที่ผมจะไม่รู้สึกติดขัดกับการเข้าบทพระนาง ขนาดไอ้พรีสต์มาดูยังเพ้อถึงพี่ยูไนเต็ด ผมที่เป็นเพื่อนที่แสนดี(?) ไม่อยากจะทำลายความฝันของเพื่อนให้แตกละลายก็เลยไม่ได้บอกว่านางเอกของมันจริงๆ แล้วเป็นผู้ชาย เหอะๆ!
“อ๊ะ จริงด้วย แกจะทำอะไรก็รีบๆ ไปเตรียมตัวกันได้แล้ว”
“คร้าบ”พี่ลอนดอนเอ่ยรับเนือยๆ แล้วกอดคออีกสองคนเดินแยกไปที่ห้องเตรียมตัว ประธานทิมกวักมือเรียกผมให้ไปนั่งตรงกลางห้อง ผมก็ไถลตัวไปนั่งข้างๆ ประธานทิมที่ค่อยๆ นั่งลงบนพื้น
“จะมีของดีๆ ให้ดู แกตั้งใจดูล่ะกัน”
ผมนั่งมองไปข้างหน้ารอดูของดีๆ ที่ประธานทิมบอก แล้วไม่นานพวกพี่ๆ ทั้งสามก็ทยอยเดินออกมาจากห้องเตรียมการ ทั้งสามคนเปลี่ยนชุดคล้ายๆ ชุดจีนผู้หญิงที่มีชายผ้าจากแขนยาวๆ น่ะครับ เสียงดนตรีดังขึ้นเป็นเสียงกลองทุ้มๆ ทั้งสามก็ค่อยๆ ขยับตัวอย่างอ่อนช้อย ผมมองพี่ต้นน้ำอย่างทึ่งๆ แหงล่ะ! พี่ต้นน้ำน่ะเป็นคนแข็งๆ ไม่น่าเชื่อว่าจะว่าจะเคลื่อนไหวได้นุ่มนวลขนาดนี้!
เสียงผีผาที่เป็นพิณแบบจีนสอดบรรเลงขึ้น ทั้งสามขยับแขนและร่างกายไปตามจังหวะนิ่มนวลอ่อนช้อยราวกับนางรำในราชวัง ผมอ้าปากค้างมองพี่ลอนดอนที่กำลังยิ้มหวานส่งมาให้ อุบ๊ะ!!! รอยยิ้มแม่งสะกดสายตาเป็นบ้า!! ชายผ้าทั้งสองแขนถูกสะบัดพลิ้วไหวตามแรง ผ้าบางสีฟ้าอ่อนขยับไหวไปตามร่างกาย เสียงดนตรีที่บรรเลงร่วมประสานกับการเต้นรำที่อ่อนช้อยและงดงามของทั้งสามคนทำเอาผมได้แต่นั่งมองไม่กล้าละสายตาไปไหนเลย
พี่ยูไนเต็ดเคลื่อนมาอยู่ตรงกลางแทนที่พี่ลอนดอนแล้วขยับโยกย้ายสะโพกดูยั่วยวนอ่อนหวาน ไม่ติดขัดสายตาเลยสักนิด พี่ยูไนเต็ดปัดผ้าใส่หน้าผมแล้วยิ้มให้ ให้ตายสิ! แอบใจเต้นไปด้วยนิดๆ ผมถอนหายใจอย่างทึ่งๆ เมื่อเสียงดนตรีแผ่วเบาจบลงชายผ้าก็ร่วงหล่นทิ้งลงข้างตัวอย่างนุ่มนวล
ผมตบมือเสียงดัง อ้าปากเหวออย่างทึ่งๆ นี่ล่ะน่านักแสดงระดับแนวหน้าของบริษัทเรากินไม่ลงจริงๆ!!! พี่ลอนดอนตีชายผ้ามาถูกหน้าของผมแล้วยิ้มๆ ให้ ถึงจะขี้แกล้งไปหน่อยแต่ก็เก่งจริงๆ นั้นแหละ ดูไม่ออกเลยว่าอายุปาเข้าไป 35 แล้วน่ะ!!
“เป็นไงล่ะไอ้น้อง ฮ่าๆๆๆ อึ้งเลยล่ะสิ!!”เสียงห้าวเกินตัวของพี่ต้นน้ำดังขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ชวนปวดหัวของพี่แก ผมก็พยักหน้ายอมรับแต่โดยดีเพราะรู้สึกทึ่งจริงๆ นั้นแหละ พี่ต้นน้ำมองผมอย่างแปลกๆ วูบหนึ่งแล้วหันไปพึมพำอะไรบางอย่างกับตัวเอง ผมน่ะเป็นพวกยอมรับความจริงได้นะครับพี่ต้นน้ำ ไม่ได้มีอคติขนาดนั้นสักหน่อย หวังจะได้คำถากถางจากผมหรือไงกัน พี่ยูไนเต็ดส่งยิ้มให้กับผมอ่อนโยนเหมือนเดิม
“สวยมากเลยครับ”ผมมองพี่ยูไนเต็ดแล้วเอ่ยออกไป นี่ชมจากใจจริงเลยน่ะเนี่ย อิจฉาแฟนพี่ยูไนเต็ดจริงๆ! ทำไมถึงได้แฟนที่แสนดีไปซะทุกอย่างแบบนี้น่ะ หน้าตาก็สวย นิสัยก็ดี เฮ้อ! พี่ยูไนเต็ดเป็นนางฟ้าชัดๆ ส่วนพี่ลอนดอนน่ะเหรอ เหอะๆ ซาตานที่อาศัยหน้าตาของนางฟ้ามาเกิดน่ะสิ!!
“ถ้าเป็นเธอล่ะก็ต้องทำได้ดีกว่านี้แน่ๆ ฮัก”พี่ยูไนเต็ดเอ่ยพร้อมกับเสียงหัวเราะที่กังวานหวาน ผมเนี่ยกำลังเคลิ้มแต่คิดถึงประโยคที่พี่ยูไนเต็ดพูดแล้วผมก็มองพี่แกอย่างงงๆ อะไรนะ? ให้ผมไปเต้นแบบนั้นน่ะเหรอ? บ้าไปแล้ว!! ผมทำไม่ได้หรอกครับ!!
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ พวกพี่น่ะเมื่อก่อนก็คิดว่าทำไม่ได้แต่ฝึกไปก็ทำได้แบบนี้แหละ ยิ่งได้พี่ลอนดอนฝึกให้แล้วด้วย ไม่มีอะไรต้องกังวลหรอก สู้ๆ นะฮัก”พี่ยูไนเต็ดเข้ามาตบไหล่ผมเบาๆ ให้กำลังใจ พี่อ่านใจผมได้งั้นเหรอว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่น่ะ เหอะๆ แต่ว่าอย่างผมเนี่ยนะ!? ดูอย่างไงก็เป็นผู้ชายอยู่วันยังค่ำ! ไอ้พรีสต์ก็ว่าไปอย่างแหละ!! ทำออกมาคงได้เป็นกะเทยควาย อุบาศก์ดวงกะตากันพอดี!!
“เฮ้ย เจ้าเด็กใหม่ ดูนี้!”พี่ต้นน้ำมองผมแล้วกวักมือเรียกให้ไปดูอะไรบางอย่าง พี่ลอนดอนมองไปแล้วพยักหน้านิ่งๆ ผมมองอย่างระแวง คงจะไม่ใช่อะไรแปลกๆ แบบพี่ลอนดอนอีกหรอกนะ ผมลุกเดินไปหาพี่ต้นน้ำที่ควักรูปอะไรบางอย่างมาให้ผมดู ผมก้มมองรูปนั้นอย่างงงๆ รูปของหนุ่มหน้าสวยที่หุ่นหนากล้ามเป็นมัดๆ พี่ต้นน้ำเก็บภาพนั้นแล้วถามผมเกี่ยวกับรูปที่ให้ดู มันเกี่ยวกับอะไรล่ะครับ?
“นั้นน่ะฉันเมื่อสมัยก่อนล่ะ หึๆ”
หา!!! 
นั้นคือพี่ต้นเหรอวะ!!? ผมยืนงุนงงเป็นไก่ตาแตก คนที่เหลือเนี่ยหัวเราะคิกคัก หนุ่มหุ่นล่ำบึกนั้นกลายเป็นหนุ่มร่างบางผอมเพรียวแบบนี้ได้อย่างไงกันวะ? ล้อเล่นหรือเปล่า!? พี่ต้นน้ำยิ้มๆ แล้วยักไหล่อธิบายอย่างใจเย็น
“ก็นะ เมียฉันน่ะชอบพวกผอมแห้งมากกว่าหล่อบึกนี่น่า นายน่ะได้เปรียบฉันทางรูปร่างอยู่แล้วแค่ตั้งใจฝึกแล้วเข้าคอร์สลับแลเล็กๆ น้อยๆ เดี๋ยวก็เป็นเองแหละ”
“งั้นเหรอครับ?”
ผมพอจะเข้าใจนิดหน่อยก็แฟนของพี่ต้นน้ำน่ะเป็นนักเขียนบทประพันธ์และเป็นนักเขียนนิยายชายรักชายอีกด้วย! มาบริษัททีไรก็จะกรี๊ดกร๊าดพี่ลอนดอนกับพี่นิวยอร์ก แถมยังจับผมไปจิ้นกับพี่ยูไนเต็ดอีก! แฟนพี่ยูไนเต็ดไม่มาฆ่าผมก็บุญแค่ไหนแล้ว! อ่า...แต่ถ้าแฟนพี่ยูไนเต็ดมาฆ่าผมจริงๆ คงจะสนุกพิลึกแฮะ!! ท่าทางเขาจะเก่งน่าดูเลยล่ะ จากที่ผมเห็นสองสามครั้งน่ะนะ
“พี่ทิมวันนี้จะพาฮักไปรีแล็กร่างกายหน่อยนะ นายจะไปไหมยูไน?”พี่ลอนดอนหันไปบอกกับประธานทิมที่พยักหน้ารับไม่สนใจอะไรแล้วก็โบกมือจากไปพร้อมกับพี่ต้นน้ำที่อยากจะกลับไปพักเต็มแก่แล้ว ผมโค้งตัวขอบคุณรุ่นพี่ที่อุตส่าห์เสียสละเวลามา
“ได้ผ่อนคลายก็ดีเหมือนกันนะครับ ไปสปาบำรุงผิวหน่อยจะได้หน้าเด็กๆ แบบพี่ลอนดอน แล้วจะขัดผิว พอกหน้า พอกตัว ถอนขน ให้ครบเลยไหมครับ?”พี่ยูไนเต็ดยิ้มรับแล้วร่ายมาซะผมกลัว อะไรกันล่ะนั้น รายการสยองพวกนั้นน่ะ!! ไอ้ขัดหรือพอกยังพอว่าแต่ไอ้ถอนขนเนี่ยสิ มันถอนขนอะไร!!!?
“ก็ดีนะ ทำให้มันครบไปเลย เอาล่ะ ไปเสริมความงามกัน!”พี่ลอนดอนเห็นด้วยกับพี่ยูไนเต็ดเดินมาคว้าผมลากออกไปจากห้อง เสริมความงามเนี่ยนะ!? เดี๋ยวก่อนครับ! จะไม่ถามความคิดเห็นของผมก่อนหรือไงกัน!? จู่ๆ ให้ไปเสริมความงาม ไปสปาบำรุงผิวอีก เวรของกรรม!! ผมไม่เคยเข้าเลยนะครับ แบบนี้มันไม่แปลกไปหน่อยหรือไง!!? มันจำเป็นต้องทำด้วยหรือไงกัน!!?
“ผมไม่เคยเข้านะครับ!”
“คนเราก็ต้องมีครั้งแรกกันเป็นธรรมดา”พี่ลอนดอนหันมาปลอบใจผม ถ้าจะปลอบแบบนี้ก็ไม่ต้องหรอกครับ! ครั้งแรกในการเข้าสปาผมไม่อยากมี! พี่ลอนดอนลากผมที่พยายามขัดขืนสุดชีพแต่แล้วพี่ยูไนเต็ดที่เดินมาตามหลังก็ดันผมไปอีกแรง แว๊กกกกก!! ทำไมแรงพี่ยูไนเต็ดถึงได้ควายไม่เข้ากับหน้าตาแบบนี้ล่ะครับ!!?
“นี่พี่กำลังช่วยอยู่นะฮัก ถ้าเข้าคอร์สเสริมความงามเนี่ยล่ะก็รับรองไอ้เด็กๆ สังกัดไอ้วินเซอร์นั้นเทียบนายไม่ติดแน่!”พี่ลอนดอนหันมากล่อมด้วยวาจาดี๊ดีจนผมลืมตัว ลืมขัดขืนไปแวบหนึ่ง แวบเดียวนั้นแหละพี่ลอนดอนกับพี่ยูไนเต็ดก็สามารถลากผมไปจนถึงที่หมาย!
ร้านสปาอะฮ้า~ ความรัก!!ชื่อร้านแม่งก็สยองแล้วอ่ะ! 
“สวัสดีจ้ะลอน ไม่ได้แวะมาตั้งนานเลยนะ”สาวสวยที่สูงพอๆ กับผมเดินเข้ามาต้อนรับเมื่อพวกผมเดินเข้ามาในร้าน เธอมองสภาพพี่ทั้งสองที่ล็อกแขนของผมไว้คนละข้างอย่างแปลกใจ สภาพแบบนี้แม่งอายชิบหาย!! สาวสวยหุ่นนางแบบคนนั้นยิ้มให้กับผม
“หรือนี่จะเป็นฮัก?”
“ใช่แล้วล่ะครับพี่ใหม่”
“สวัสดีจ้ะพี่ชื่อปีใหม่ เป็นน้าของวินเซอร์จ้ะ ฝากวินเซอร์ด้วยนะจ้ะฮัก~”
เฮ้ย!!! ไหงกลายเป็นแบบนี้วะ!? ทำไมพี่คนนี้ถึงได้รู้กันล่ะโว้ย แถมยังเป็นญาติกับไอ้วินเซอร์มันด้วยแน่ะ!! ผมหันไปมองพี่ลอนดอนที่ทำหน้านิ่งไม่รู้ไม่ชี้จนกระทั่งถูกผมจ้องเขม็งอยู่นานพี่แกก็กระแอมเบาๆ
“อย่างไงเราก็ต้องการตัวช่วย อย่างที่พิชัยสงครามกล่าวไว้ว่ารู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งก็ชนะร้อยครั้งไงล่ะ”
แถได้อีกครับพี่!! 
“ไม่คิดเลยว่าจะมีเด็กน่ารักๆ มาชอบเจ้าหลานงี่เง่าคนนั้นได้”
ผมก็ไม่รู้เป็นห่าอะไรถึงได้ไปชอบคนแบบนั้น!!
“อย่ามัวแต่คุยอยู่เลยครับ วันนี้พวกเราตั้งใจจะพาฮักมาเสริมความสวยสักหน่อย”
“แหม~! ได้จ้ะ เจ๊ทุ่มให้หมดตักเลย จะดูแลบำรุงเป็นพิเศษให้กับว่าที่หลานสะใภ้ตัวน้อยๆ”พี่ปีใหม่ยิ้มหวานแล้วพี่ยูไนเต็ดและพี่ลอนดอนก็ผลักผมถลาไปหาพี่ปีใหม่ พออีกฝ่ายจับหมับเข้ากับต้นแขนของผม ผมเนี่ยเลิกคิ้วมองพี่ปีใหม่ที่ส่งยิ้มมาให้ แรงแม่งเยอะชิบหายแล้วไอ้ความรู้สึกแบบนี้มัน....
“เอ่อ...พี่เป็น...”
“ใช่แล้วล่ะ พี่เคยเป็นผู้ชายมาก่อน~”
แว๊กกกกกกก!!!! ผู้ชายจริงๆ ด้วย!!!! “แต่บอกก่อนนะว่าพี่น่ะไม่ได้ศัลยกรรมนอกจากส่วนนั้นน่ะ...อ๊าง~!”
ไอ้ส่วนนั้นก็คือส่วนนั้นสินะ!!! พูดอย่างเดียวตาไม่ต้องก้มลงไปมองหรอกครับ! หน้าตาสวยเหมือนของจริงแบบนี้ ผู้หญิงเขาไม่อกแตกตายกันเป็นแถวหรือไง!? แถมยังไม่ได้พึ่งมีดหมออีกต่างหากแล้วทำไมถึงได้สวยใสเหมือนผู้หญิงตัวเป็นๆ แบบนี้กันล่ะครับ!?
“เคล็ดลับก็อยู่ที่คอร์สนี้แหละไอ้น้อง แน่นอนว่าช่างแต่งหน้าประจำคลาสลับแลก็ปีใหม่เนี่ยแหละ”พี่ลอนดอนเข้ามาไขข้อสงสัยของผมแล้วเสริมขึ้นมาอีก งั้นแสดงว่าไอ้ที่ตอนพวกพี่ๆ กลายร่างเป็นอนงค์นางได้เหมือนจริงขนาดหน้าอกหรือสัดส่วนยังดูเหมือนจริงเพราะได้พี่ปีใหม่เนรมิตให้งั้นเหรอ!? จะเทพเกินไปแล้ว!! นี่ยิ่งกว่าแต่งเป็นไอ้จืดของผมอีกน่ะเนี่ย!!
“เอาล่ะ ได้เวลาลุยคอร์สลับแลเพื่อรักแล้ว!”พี่ปีใหม่ส่งยิ้มเจิดจรัสให้
“โอ้สต์!!”พี่ลอนดอนและพี่ยูไนเต็ดก็ตอบรับอย่างแข็งขันแต่ผมเนี่ยสิอยากจะกลับบ้านใจจะขาด มองพี่ลอนดอนและพี่ยูไนเต็ดที่ทำหน้าท่าทางตื่นเต้นดีใจแล้วผมยิ่งไม่มีอารมณ์จะกระตือรือร้น
พวกพี่จะมาตื่นเต้นทำไม คนที่ได้ลุยน่ะมันผมต่างหาก!!!!+-+-+
“ต๊าย~ ผิวนุ่มนิ่มขึ้นนะจ้ะน้องเลิฟ~”
“หน้าก็มีน้ำมีนวลขาวเนียนใส แล้วยังดูผอมลงอีกด้วย ไปทำอะไรมาล่ะเนี่ย~”
เข้าคอร์สลับแลเสริมความสวยมาครับ! แถมยังเข้าเป็นฟูลคอร์สเต็มๆ หนึ่งเดือนอีกด้วย!! ผมตอบในใจไปเมื่อช่างแต่งหน้ากรี๊ดกร๊าดถามใคร่รู้ เข้าคอร์สนรกนี้ทำเอาน้ำหนักของผมลดฮวบไปห้ากิโล จากที่ผอมอยู่แล้วแม่งผอมเข้าไปอีกแน่ะ! คิดถึงคอร์สนั้นแล้วน้ำตาพาลจะไหล ยิ่งไอ้ตอนถอนเนี่ยแหละสำคัญ!
ความเป็นผู้ชายของกูโดนลิบรอนไปแล้ววววว!!! 
ถึงพี่ลอนดอนจะบอกว่าพวกขนนั้นมีไปก็ไม่ได้บ่งบอกว่าเป็นชายไม่ชาย จุดที่บ่งบอกก็คือใจต่างหาก พูดเหมือนจะดูดีแต่ก็แค่ปลอบใจตูที่สูญเสียของสำคัญไปเท่านั้นแหละ!! ผมนั่งปล่อยให้ช่างทำผมจัดทรงให้เข้าที่ ผมของตัวเองที่ถูกดัดเป็นลอนวงใหญ่แต่ข้างหน้าก็ปล่อยให้ตรงเหมือนเดิม
มองๆ ไปแล้วผมก็ออกแนวใสๆ เอ๊าะๆ เหมือนกันน่ะเนี่ย(ไม่นับไอ้หน้าที่นิ่งไร้อารมณ์นั้นน่ะนะ) คอร์สลับแลได้ผลจริงๆ เหรอเนี่ย เหลือเชื่อเลย!! ผมนั่งมองตัวเองในกระจกเหมือนไม่เคยเห็นตัวเองมาก่อน จะว่าไปผมเนี่ยหน้าคล้ายๆ แม่เป็นส่วนใหญ่จริงๆ ด้วย แต่ตาน่ะได้พ่อมาเต็มๆ
“เอ้า เสร็จเรียบร้อยแล้วล่ะจ้ะ”
“ขอบคุณครับ ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ”
“เชิญจ้า”พี่ๆ ช่างแต่งหน้ายิ้มให้ ผมก็ลุกจากเก้าอี้เดินออกมาจากห้องแต่งหน้า วันนี้ผมมีงานถ่ายแบบให้กับนิตยสารแฟรันครับ ก็ไม่ได้ถ่ายที่สตูดิโอหรอก เห็นบอกว่าจะถ่ายทำสถานที่ข้างนอกกัน
“คุณวินเซอร์มาแล้วล่ะแก!”
“อ๊ายยยย!!! คนอะไรเท่ได้ขนาดนั้นวะ!?”
“จะอยู่ในโหมดไหนก็เท่ขาดใจดิ้น!”
ไอ้วินเซอร์งั้นเหรอ!!? ผมเหลียวมองซ้ายขวาแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา แล้วผู้หญิงพวกนี้เห็นจากที่ไหนกันวะเนี่ย? ไม่ได้เจอไอ้วินเซอร์เป็นเดือนแน่ะ เหมือนเวลามันเดินช้าและนานเป็นบ้า! ผมมัวแต่เข้าคอร์สบ้าๆ นั้นแล้วฝึกฝนการแสดงกับพี่ลอนดอนหนักจนไม่มีโอกาสได้เจอะเจอไอ้วินเซอร์ แค่ได้ยินชื่อผมก็ใจเต้นรัวตื่นเต้นทำอะไรไม่ถูก โธ่โว้ย! ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ทุกทีด้วยเนี่ย!! ผมเม้มริมฝีปากสูดอากาศทำใจให้สงบก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากสตูดิโอกลับต้องชะงักตัวแข็งทื่อ
“อ๊ะ...”
เวร!!! ไอ้วินเซอร์ตัวเป็นๆ!!ผมมองมันตาไม่กะพริบพยายามเดินเลี่ยงตัวไปอีกทางแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายก็ใจตรงกันทำให้เรายืนนิ่งมองหน้ากัน ให้ตายสิ! ไอ้เวลาแบบนี้ใจเจ้ากรรมเต้นรัวยิ่งกว่าตีกลองอีกแน่ะ ดวงตาเฉียงสีเข้มเหมือนเหยี่ยวนั้นจ้องมองมาแทบจะทะลุ จะมองอะไรนักหนาเล่าคนจะไปเข้าห้องน้ำ! ผมเดินหลบมาอีกทางเจ้าบ้าวินเซอร์มันก็เดินหลบมาพร้อมกัน ตกลงจะเดินขวางกันอยู่ตรงนี้ใช่ไหมเนี่ย!? ไอ้วินเซอร์กะพริบตาแล้วหลีกทางให้กับผม ท่าทางเมื่อกี้เหมือนคนหลุดจากภวังค์อย่างไงอย่างนั้นเลยแฮะ ผมเดินออกมาเล็กน้อยแล้วหันกลับไปมอง
อ๊ะ!!ผมรีบหันกลับมาแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป บ้าเอ๊ย!! เมื่อกี้เจ้าหมอนั้นก็หันมามองจังหวะเดียวกับที่ผมหันไปพอดีเลย ถะ...แถมยังสบตากันแวบหนึ่งแน่ะ!! ผมรีบสาวเท้าเข้าห้องน้ำปิดประตูห้องปัง ยืนนิ่งกับตัวเองที่พยายามกลั้นยิ้มสุดฤทธิ์
แค่เห็นหน้าก็มีความสุขได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ?
ผมมันบ้าไปแล้ว!!TBC.ไม่มีอะไรจะบ่น เห็นแต่ละคนมาปูเสื่อรอซะ
อืม...นั่งแต่งต่อให้เลย งานการไม่ได้ทำกันล่ะ
นี่ก็ง่วงสุดๆ อ่ะ แสบตาไปโม้ด~ ได้เข้านอนสักที
ในที่สุดก็ถึงถ่ายแบบกันสักที กลางสายฝนใช่ไหม~
ฮิๆ ตอนหน้าล่ะกันนะจ้ะ ถามว่านานไหม?
แล้วแต่งานหลวงมันจะเยอะหรือเปล่า
ซึ่งปัจจุบันนั้นมันมีเยอะมากกกกกกกก!!!!
ใครใกล้เปิดเทอมแล้ว? (อยากปิดเทอมกะเค้าจัง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
