ผมยืนอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำด้วยอาการสะลึมสะลือได้ เมื่อวานนี้ไปสังสรรค์กับพี่นิวยอร์กจนดึกดื่นก็เลยตื่นสายไปหน่อย เอาเถอะนัดเจอพวกนั้นตอนบ่ายๆ เผื่อนายแบบจะแต่งหน้าแต่งตัว สถานที่ก็เตรียมสแตนด์บายไว้เรียบร้อยแล้ว อีกอย่างถ่ายธีมฝนตกต้องตอนเย็นๆ ที่ไม่ค่อยมีแดด บรรยากาศต้องครึ้มๆ หน่อยถึงจะเหมือน
ผมยืนแปรงฟังมองตัวเองที่หน้ากระจก เมื่อก่อนตัวผมเล็กกว่าชาวบ้านเขาแต่ตอนนี้กลับโตเอาๆ เกินหน้าเกินหน้าเพื่อนฝูงอีกต่างหาก นี่ล่ะน่าเชื้อพันธ์ตะวันออก เชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจนะครับ แต่ตอนเด็กๆ ผมขี้อายจะตายเพราะเหตุการณ์หนึ่งในชีวิตวัยเด็กทำให้ชีวิตพลิกไป นั้นควรจะขอบคุณเด็กคนนั้นเหมือนกัน หลังจากเหตุการณ์นั้นผมก็ขอพ่อไปอยู่กับคุณปู่ที่อเมริกาเพราะอยากจะโตมาเป็นผู้ชายเฟอร์เฟ็คส์ แล้วไงล่ะ? เพราะไปอยู่กับปู่ผมถึงได้มีนิสัยแบบนี้ไง!
ผมกลับมาจากอเมริกาตอนช่วงมอต้นมาเจอกับพวกไอ้โซโล่พวกนั้นตกใจกันใหญ่ ผมก็แปลกใจอยู่เหมือนกันแฮะ ไอ้ชินคนที่ตอนเด็กๆ สูงกว่าเพื่อนกลับกลายเป็นเตี้ยสุดในกลุ่ม ส่วนคนอื่นๆ ก็สูงพอๆ กับผมเลยทีเดียว จนกระทั่งถึงมอปลายผมก็ยังไม่หยุดสูง จนตอนนี้สูงที่สุดในกลุ่มแซงหน้าไอ้โซโล่ได้สบายๆ
ผมทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำเสร็จเรียบร้อยก็แต่งตัวจะออกไปทำงาน ผมทาครีมบำรุงผิวเล็กน้อยแล้วสะบัดผมที่เปียกนิดหน่อยก่อนจะหวีเซ็ตผมให้ตั้งขึ้นนิดๆ จากนั้นก็เลือกเสื้อผ้ามาใส่ ผมมองไปที่เตียงนอนของตัวเอง อื้ม...ตุ๊กตากระต่ายนั้นทำให้คิดถึงเด็กคนนั้นแฮะ ป่านนี้คงจะโตเป็นหนุ่มหล่อพอๆ กับผมแล้วล่ะมั้ง?
เด็กคนนั้นเป็นใครน่ะเหรอ? หมอนั้นเป็นลูกของเพื่อนพ่อที่เป็นดาราน่ะครับ ตอนเด็กๆ เคยเล่นด้วยกันนิดหน่อยแล้วผมก็ติดหมอนั้นมากด้วย มันเป็นความประทับใจแบบเด็กๆ น่ะ ผมน่ะทั้งตัวเล็กขี้อายแต่หมอนั้นไม่ใช่แบบนั้น เป็นผู้ใหญ่แถมยังเก่งไปซะทุกอย่าง สุดท้ายแล้วก็เกิดเรื่องขึ้นแต่ผมก็รอดมาได้เพราะเด็กคนนั้นช่วย ถึงจะไม่คุยพูดออกจะเย็นชานิดๆ แต่ก็เป็นคนนิสัยดีคนหนึ่ง ผมก็เลยให้ตุ๊กตาหมีตัวโปรด เด็กนั้นก็ให้ตุ๊กตากระต่ายเน่าๆ ตัวนี้ให้กับผมเป็นการแลกเปลี่ยน
ตั้งแต่ไปอเมริกาจนถึงปัจจุบันผมก็ไม่เคยเห็นเขาอีกเลย ได้ข่าวว่าพ่อแม่ของเขาเสียชีวิตไปแล้วตั้งแต่ผมอยู่เมืองนอกนู้น ผมเดินมาหยิบเจ้ากระต่ายเน่าแล้วยิ้มเล็กน้อย เขาจะเปลี่ยนไปขนาดไหนกันนะ? แล้วหมอนั้นจะจำผมได้หรือเปล่า? ผมว่าไม่มีทางจำได้หรอก ก็เพราะผมน่ะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยนี่น่า! อ่า~ ใช่สิ ชื่อของหมอนั้นมันแปลกซะผมจำได้ขึ้นใจเลยล่ะ แถมชื่อหมอนั้นก็เขียนไว้ที่ป้ายของกระต่ายเน่าตอนนี้มันเลือนๆ ไปแล้วล่ะ หมอนั้นมันชื่อ...
ฮอยฮักไงล่ะ!!ชื่อแปลกใช่ไหมล่ะครับ ไม่รู้ว่าแปลว่าอะไรเหมือนกัน โอ๊ะ อยากรู้เหรอครับว่าหมอนั้นเขียนไว้อย่างไง ท่าทางจะเป็นตัวกวนอยู่เหมือนกันนะเนี่ย เจ้าต่ายเน่าเนี่ยเขียวไว้ว่า ‘ของฮอยฮัก อย่ายุ่ง!’ เป็นไงล่ะ! โคตรกวนอ่ะ!! ผมวางเจ้าต่ายเน่าไว้เหมือนเดิมแล้วพอดีมีโทรศัพท์เข้ามาปรากฏว่าเจ้าหน้าที่เตรียมงานโทรมาแจ้งว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ไวทันใจสมกับเป็นมืออาชีพจริงๆ ผมก็บอกอีกฝ่ายให้เตรียมพร้อมสถานที่ไว้เพราะคิดว่าไปถึงที่แล้วผมจะลงมือถ่ายทันที
ผมต้องไปเช็คความเรียบร้อยของฝ่ายอื่นๆ ที่เตรียมงานที่สตูดิโอในบริษัทก่อนครับ แล้วก็ไปเช็คความเรียบร้อยของนายแบบคนสำคัญของวันนี้ด้วย พูดถึงหมอนี้แล้วยังข้องใจเรื่องที่พี่ลอนดอนพูดไม่หาย อายุเท่ากันกับผมงั้นเหรอ? แถมยังเรียนที่เดียวกับผมอีกแน่ะ! ให้ตายเถอะนี่มันเรื่องจริงงั้นเหรอ?
ผมขับรถมาถึงบริษัทแล้วรีบเดินเข้าไปบริษัทด้วยอาการไม่รีบร้อนเท่าไร แหงล่ะ ยังมีเวลาอีกเยอะเลย ผมน่าจะหาอะไรกินก่อนดีกว่า ผมเดินเข้ามาที่โรงอาหารของบริษัทที่มีไว้ให้สำหรับพนักงานที่ทำงานแล้วหิวก็เชิญมาซดข้าวได้ที่นี้เลย พอผมเดินเข้ามาก็เข้าไปทักแม่ครัวที่เป็นญาติฝ่ายแม่ของผมเอง
“น้าส้มจี๊ด~ ผมหิวข้าวคร้าบ~”
“บ๊ะ ไม่ได้เห็นหน้าตั้งนานเลยนะไอ้หลานชาย กินอะไรล่ะวันนี้จะให้รบทำให้”น้าส้มจี๊ดเงยหน้าขึ้นมาจากสมุดบัญชีแล้วเอ่ยตอบผม ผมยิ้มกว้าง น้าส้มเนี่ยเหมือนแม่ของผมจริงๆ นั้นแหละ! แล้วผมก็เหลือบไปเห็นน้ารบ สามีของน้าส้มจี๊ด ผมยกมือไหว้แกก็พยักหน้ารับแล้วส่งยิ้มมาให้นิดๆ
“เอาแบบเดิมครับ”
“ข้าวผัดปูพิเศษ!”น้าส้มจี๊ดหันไปบอกน้ารบแล้วหันมาคุยกับผมต่อ
“เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเห็นที่บริษัทเลยนะ ปกติเห็นมาทุกวัน”
“ไม่ล่ะครับ ไม่มีงานผมก็ไม่อยากจะมานักหรอก”
“เรื่องพ่อเราล่ะสิ เฮ้อ! อันที่จริงน่ะนะเรื่องนั้นน่ะ...เข้ามานี้สิวิน น้าจะเล่าอะไรให้ฟัง”
“ไม่ล่ะครับ ถ้าน้าจะพูดแก้ตัวให้กับพ่อน่ะ ผมไม่ต้องการฟังหรอก”
“เปล่า น้าไม่ได้พูดแก้ตัวสักหน่อย แต่อยากเล่าให้เธอฟังเฉยๆ แล้วเธอก็ไปคิดเอาเองล่ะกัน”
“ผมไม่ฟังครับ”ผมยืนยันคำพูดเดิม เรื่องของพ่อผมปล่อยไปแล้วล่ะ ท่านจะทำอะไรก็ช่าง ผมไม่สนใจแล้ว น้าส้มจี๊ดถอนหายใจแล้วพยักหน้าเข้าใจการตัดสินใจของผมเอง
“งั้นเธอก็รอรู้ความจริงจากปากพ่อเธอเองล่ะกัน”
ผมเลิกคิ้วอย่างสงสัย ความจริงอะไรกัน? ไม่ทันที่ผมจะถามน้าส้มจี๊ด น้ารบก็ยกจานข้าวมาวางไว้ตรงหน้าผม เออ ช่างเถอะ เรื่องนั้นถ้าพ่อจะบอกก็คงจะบอกผมไปนานแล้วล่ะ ผมยกจานข้าวมานั่งกินอย่างว่องไว เมื่อทานเสร็จก็บอกลาน้าทั้งสองแล้วเดินไปที่สตูดิโอ เห็นเหล่าสตาร์ฟกำลังทำงานกันแข็งขันเชียว รออู้ดูสิ พ่อจะหักเงินเดือนครึ่งหนึ่งเลย!
“สวัสดีครับคุณวินเซอร์!”
“สวัสดีค่าคุณวินเซอร์!”
ทุกคนทักทายผมอย่างกระตือรือร้นเป็นพิเศษ อะไรทำให้พวกนี้ดูสดชื่นแจ่มใสแบบนี้กันนะ? ผมพยักหน้ารับแล้วถามขึ้นนายแบบของวันนี้ แต่ละคนเนี่ยดูจะตื่นเต้นกันเป็นพิเศษเมื่อพูดถึงเลิฟมี ตาเป็นประกายเชียว พวกนี้เพิ่งทำงานกับเลิฟมีครั้งแรกสินะ ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้นก็ได้ล่ะมั้ง เขาก็เหมือนนายแบบที่แล้วๆ นั้นแหละ
“กำลังแต่งหน้าในห้องเตรียมตัวค่ะ ตัวจริงหล๊อหล่อค่ะ”
“น้องเลิฟมีน่ารักมากเลยล่ะครับคุณวินเซอร์!”
“วันนี้ต้องสนุกมากแน่ๆ เลยเนอะ”
พวกนั้นแย่งกันพูดถึงเลิฟมีจนผมแทบจะฟังไม่ทัน อ่า! ที่พูดมาก็ถูกทั้งหมดนั้นแหละ ขอเพิ่มอีกนิดหน่อยคือเขาสวยไม่ใช่หล่อ! แบบนั้นเรียกว่าหล่องั้นเหรอ? โธ่~! ถ้าแต่งตัวแล้วยิ้มหน่อยชนะพวกนางเอกนางแบบสบายๆ เลยนะนั้นน่ะ! ผมผละตัวจากเหล่าสตาร์ฟแล้วเดินเข้ามาในสตูดิโอ ในหัวคิดเรื่องงานอย่างจริงจัง
“อ๊ะ...”
ผมหยุดเดินก่อนจะไปชนเข้ากับใครบางคน เสียงอุทานนั้นคุ้นๆ นะ? ผมกำลังจะเอ่ยขอโทษที่เดินไม่ระวังเกือบจะชนเขาเข้าแต่ก็ต้องหุบปากเงียบไป คะ...คนตรงหน้าผมเนี่ยมันใครกันวะ!!? ใบหน้านั้นมัน...บอกผมที! นี่ไม่ใช่เลิฟมีใช่ไหม!!? ผมยืนมองเขาตาไม่กะพริบ ไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่อาทิตย์ทำไมถึงได้เปลี่ยนไปมากขนาดนี้เนี่ย! เหมือนจะเปล่งประกายวิ๊งๆ มากกว่าเดิมอีก!! ผมมองอีกฝ่ายไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้ารอบแล้วรอบเล่า ถ้าจะ...ขนาดนี้ล่ะก็เอามีดมาแทงกูจะง่ายกว่าไหม!!? จะทำร้ายความดีงามของกูไปถึงไหน บอกว่าตัดใจแล้วไง! มาเจอแบบนี้กูไปไหนไม่เป็นเลยโว้ย!!
ผมสะดุ้งตัวหน่อยๆ แล้วกะพริบตาปริบๆ เห็นอีกฝ่ายจ้องเขม็งมาแล้วรู้สึกตัวยืนขวางทางเขาอยู่ นี่ตูละเมอเพ้อขนาดไม่รู้ตัวเลยเหรอวะ? ผมหลีกทางให้อีกฝ่ายเดินออกไป เขาก็เดินไปโดยไม่พูดไม่จาอะไรกับผมเลย อะไรจะเย็นชาปานนั้น! ผมมองตามอีกฝ่ายนิ่ง บ๊ะ! ดูเหมือนจะผอมลงด้วย จากเดิมที่ผอมอยู่แล้วน่ะ ตอนนี้ดูบอบบางเอวแม่งค่อดว่าเดิมอีก! แล้วไอ้สมองลามกติดสันดานแมร่งก็คิดอะไรไปไกลสุดกู่!!
นี่ถ้าจับหมอนั้นมาขึงไว้บนเตียงมันจะเป็นอย่างไงกันวะ เหอะๆ แค่คิดกูก็คึกขึ้นมาซะเฉยๆ เลยวะ!! ทั้งคืนจะโอ้โลมสัมผัสผิวขาวเนียนนั้น กระแทกใส่แรงๆ เอาให้ครางสุดเสียงคงจะสุดยอดน่าดูเลยวะ!! อ๊ะ หันมามองผมอีกต่างหาก ดูๆ ไปแล้วเหมือนกระต่ายเลยเนอะ ถ้าริวเป็นกระต่ายบ้านถูกเลี้ยงมาอย่างเชื่องๆ เลิฟมีก็เป็นกระต่ายป่าสวยดุต้องปราบให้เชื่องก่อนสินะ!!
ขอรีเควสเมนูมื้อค่ำหน่อยได้ไหม!!?อยากกินกระต่ายป่า!!!อยากกินโว้ย!!!!!!!!!“ยืนทำหน้าหื่นได้ใจป๋ามากไอ้หลานชาย”
ผมหันไปมองอาทิมประธานบริษัททีไอเอ็มที่ตบไหล่ผมเบาๆ แล้วมองผมด้วยสายตารู้ทัน อาทิมเป็นเพื่อนสนิทของพ่อผมเองครับ มาทำอะไรที่นี้วะ? อ้อ! เลิฟมีอยู่บริษัทอาทิมนี่น่าแล้วนี่คงจะไม่ใช่ว่ามาเฝ้าลูกรักจากผมหรอกนะ? ผมก้มศีรษะให้กับอาทิมเป็นการทักทาย
“อาทิมมาทำอะไรงั้นเหรอครับ?”
“มาเฝ้าลูกรักจากเสือวะ”
“เสือที่ไหนกันครับ ไม่ได้เข้าป่าถ่ายแบบสักหน่อย”
“อย่ามาตลกวะ หมายถึงเอ็งนั้นแหละ!”
“อาก็อย่าล้อเล่นสิครับ ผมขอตัวไปดูงานก่อนล่ะกัน”ผมขอตัวแล้วเดินมาเช็คของกับเหล่าสตาร์ฟทุกฝ่าย แมร่ง อยากกินกระต่ายป่าแต่ดันมีจระเข้มาขวางคลอง! จระเข้แมร่งตัวเบ้อเริ่มด้วย ชิ! ของอร่อยๆ มันย่อมได้มายากอย่างที่โบราณเขาว่าไว้สินะ!
ผมเช็คของไปสั่งงานคนอื่นๆ ไปแล้วรู้สึกเหมือนถูกจ้องไปว่าจะเดินไปไหนทำอะไรก็เหมือนมีคนจ้องตามมาตลอด อาทิมหรือเปล่าวะ? จะจ้องจับผิดอะไรนักหนาเนี่ย! ผมหันขวับไปมองกลับแล้วเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ คนที่มองผมอยู่ไม่ใช่อาทิมกลับกลายเป็นเลิฟมี! พอผมหันมาเท่านั้นแหละหมอนั้นก็หันไปมองทางอื่นทันที อะไรวะไอ้ความรู้สึกแบบนี้ ผมยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
พี่บอสเดินแยกออกมาจากเลิฟมีมาที่ผม เข้ามาทักทายตามประสาผู้จัดการดารานั้นแหละครับ ผมก็เอ่ยทักกลับแล้วพี่แกก็โบกมือเรียกเลิฟมีมาตรงนี้ ผมก็ทำเป็นคุยกับสตาร์ฟคนอื่นๆ แบบไม่สนใจอีกฝ่ายเท่าไร เพราะอะไรน่ะเหรอ? ดูนั้นสิครับ!! อาทิมทำหน้าเข้มข่มขู่กันซะ เหอะๆ
“นี่ คุณวินเซอร์ เขาจะเป็นตากล้องและเป็นเจ้าของนิตยสารแฟรันด้วย”พี่บอสแนะนำผมก่อน อีกฝ่ายก็เอ่ยทักผมตามมารยาทแล้วยื่นมือมา
“สวัสดีครับ คุณวินเซอร์”
“สวัสดีครับรุ่นพี่เลิฟมี”ผมมองมือนั้น บ๊ะ! ขาวเนียนน่าลูบจับแล้วคงจะนุ่มน่าดูวะ ผมยื่นมือออกไปจับพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก ไม่ได้กะจะหว่านเสน่ห์ใส่ใคร แต่ถ้าติดมันก็ดีไปน่ะครับ ฮ่าๆ แต่อีกฝ่ายก็ทำหน้านิ่งไร้ความรู้สึกเหมือนเคย ผมเลิกคิ้วแล้วก้มมองมือที่จับมันใหญ่ๆ ก็สากชอบกลวะ พอก้มมองเท่านั้นแหละรู้เลยว่าทำไมมันถึงสากได้ขนาดนี้! ให้ตายสิ!
“เออ สวัสดีๆ”
“อะไรของอาทิมอีกครับเนี่ย?”
“ก็จับมือแกไงไอ้หลานชาย”
“อานะอา วุ่นตลอด”ผมบ่นออกมาอย่างไม่จริงจังนัก ให้ตายเถอะจระเข้นี่มันน่านัก! แค่จับมือก็ไม่ได้!! จากนั้นพี่บอสก็พาเลิฟมีไปทักทายคนอื่นๆ ของนิตยสารแฟรัน ผมยืนมองอีกฝ่ายแล้วยิ้มๆ ออกมา
“ยิ้มหื่นอีกแล้วนะโว้ยไอ้วิน”
“...”ผมจะทำอะไรในสายตาอามันก็ดูหื่นไปซะทุกอย่างนั้นแหละครับ! ผมหันมามองอาทิมก็ยืนกอดอกมองผมตาขวางเชียว หวงลูกมากเลยนะครับอา! หวงพอๆ กะหวงลูกสาวตัวเองเลยโว้ย!! ผมกำลังจะเดินหนีแต่อาทิมก็ขอคุยกับผมหน่อย ทำหน้าซีเรียสซะแบบนั้นต้องเอาจริงแน่เลยวะ ผมพยักหน้ารับแล้วเดินตามอีกฝ่ายไป
“อาครับนี่ได้เวลาไปสถานที่ถ่ายแบบแล้วมีอะไรก็รีบๆ พูดมาเถอะครับ เดี๋ยวจะเสียเวลา”พอมาถึงที่ผมก็เอ่ยเปิดก่อน คุยเข้าประเด็นไปเลยจะได้ไม่เสียเวลาแล้วอาทิมก็พูดออกมาซีเรียสจริงจังสุดๆ
“เอ่อ! พูดตรงๆ เลยนะโว้ยไอ้วิน อย่ามาเจ๊าะแจ๊ะกับเลิฟมีนะโว้ย เขากำลังไปได้ดี”
ผมว่าแล้วต้องเรื่องนี้จริงๆ ด้วย! ซื้อหวยทำไมไม่ถูกแบบนี้บ้างวะ! ผมยืนนิ่งมองอาทิมอย่างจริงจังเหมือนกัน เมื่ออีกฝ่ายจริงจังมาผมก็ต้องจริงจังตอบกลับ
“นึกว่าเรื่องอะไรซะอีก อาทิมครับ ผมไม่คิดจะยุ่งกับเขาหรอก ไว้ใจได้เลย อย่างเขาน่ะผมไม่สนใจ”
“เหอะ ให้มันจริงเถอะวะ สันดานแกน่ะฉันมองทะลุแล้ว แต่ถ้าแกบอกว่าไม่ยุ่งกับเขาฉันก็จะลองเชื่อใจแกดู”
แหม! สมกับที่รู้จักผมตั้งแต่เด็กๆ เลยนะครับอาทิม รู้ทันสันดานโฉดของผมอีกแน่ะ แต่อย่างไงผมก็พอมีจรรยาบรรณกับเขาบ้างนั้นแหละครับ รู้ดีว่าคนที่กำลังไปด้วยดีน่ะไม่ควรยุ่งแต่ว่าถ้าเขาชอบผมแล้วมายุ่งกับผมก่อน อันนี้ก็เป็นข้อยกเว้นล่ะนะ!
“ผมไม่สนใจคนที่มีความตั้งใจจริงกับงานหรอกครับอาทิม อาก็รู้ว่าผมน่ะก็แค่เล่นๆ กับพวกที่ไม่มีความมุ่งมั่นในงานของตัวเองแต่สำหรับคนที่ตั้งใจทำงานน่ะผมนับถือมากด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมไม่ยุ่งกับเขาหรอกแล้วท่าทางเขาก็ไม่ได้ยุ่งใจผมซะด้วยสิ”
“วินเซอร์ ฉันรู้ว่าพ่อแกไม่เคยห้ามแกไม่ให้ยุ่งกับคนนั้นคนนี้หรอกนะถ้าแกจริงใจและจริงจังกับเขาน่ะ แต่พ่อแกรู้ว่าแกไม่จริงจังกับใครเลยถึงได้ห้ามแกไม่ให้ยุ่งกับคนที่เอาจริงเอาจังกับงาน ถ้าเอาแต่เล่นๆ ไปทั่วแบบนี้พอแกเจอกับคนที่ใช่จริงๆ คนๆ นั้นจะทนคนไม่จริงจังแบบแกได้งั้นเหรอวะ แล้วแกจะเสียใจที่ถูกเขาทิ้งไปเพราะนิสัยนั้นของแก”
“ถ้าเรื่องแค่นั้นทนไม่ได้ผมก็ไม่เอาคนนั้นหรอกนะ”
“แกนี่มันสันดานจริงวะ ฉันยังไม่เห็นใครจะทนแกได้สักราย!”
“สงสัยผมจะต้องโสดไปตลอดชีวิตล่ะมั้ง”ผมหัวเราะขำๆ ไปกับคำพูดของอาทิม บางทีผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ผมอาจจะเคยปล่อยมือจากคนที่ใช่ไปครั้งแล้วครั้งเล่าเพราะสันดานชั่วๆ ของตัวเองก็ได้ ไม่มีใครทนผมได้อย่างที่อีกฝ่ายพูดนั้นแหละ
“ถ้าเจอคนที่ใช่บางทีแกอาจจะหยุดนิสัยนั้นก็ได้”อาทิมพูดทิ้งท้ายก่อนจะชวนผมให้เดินออกไปเพื่อจะไปสถานที่ถ่าย ผมยิ้มรับ ไม่กล้าบอกหรอกว่าถ้าเจอคนๆ นั้นจริงๆ แล้วสันดานไม่ดีของผมจะหยุดได้ บางทีบางอย่างอาจจะหยุดจริงแต่สันดานชั่วของผมน่ะมันมีเยอะเกินกว่าจะหยุดได้ทั้งหมดนั้นแหละนะ ต้องภาวนาให้คนๆ นั้นทั้งอึด ถึก ทนทาน ตายยาก!
“คุณวินเซอร์ครับ! เรดเขาไปโดนใครทำร้ายมาก็ไม่รู้ครับ!!”
“อะไรนะ? ตอนนี้เรดอยู่ไหนล่ะ?”
เฮ้ยๆ ถึงเด็กนั้นจะทำตัวน่าหมั่นไส้ให้กับคนอื่นๆ เกลียดแต่ก็เป็นนักแสดงที่ดีคนหนึ่งเลยนะ แล้วหน้ามันเป็นอะไรหรือเปล่า!? คนของบริษัทผมต้องเป็นห่วงอยู่แล้วล่ะครับ ได้ข่าวว่ากำลังได้งานละครซะด้วย ผมรีบขอตัวจากอาทิมเดินตามไปที่น้องเรด เห็นสภาพน้องเขาแล้วหนักใจ นี่มันเน้นเล่นงานที่หน้าเลยนี่หว่า!!
“เรดเป็นไงบ้าง?”
“สวัสดีครับพี่วินเซอร์ เรดไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ”
“งั้นเหรอ แล้วทำไมไม่ไปทำแผลล่ะ? เดี๋ยวพี่ให้เขาไปส่งละกัน ตามมาสิ”ผมเดินเข้ามาใกล้น้องเขาแล้วเอ่ยบอก น้องเรดพยักหน้าแล้วลุกขึ้นอย่างว่าง่าย ผมกับน้องเขาไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับแล้วล่ะครับ แต่คนแต่เล่นๆ เหมือนกันนี่น่า พอเดินออกมาจากสตูดิโอ ผมก็เหลือบไปเห็นเลิฟมีนั่งอยู่ในรถมองมาทางผมเข้าพอดี ผมก็แกล้งทำเป็นโอบน้องเรดพยุงช่วยเหลือเต็มที่ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ยังเดินห่างกันเป็นกิโล น้องเรดก็งงๆ เหมือนกันครับ ผมมองไปที่เลิฟมีหมอนั้นก็หันไปทางอื่นแล้วรถก็แล่นออกไป ผมปล่อยมือจากเรดแล้วสั่งให้คนอื่นไปส่งน้องเรดทำแผลให้เรียบร้อย ส่วนผมก็กระโดดขึ้นรถของบริษัทไปสถานที่ถ่ายแบบ
พอมาถึงผมก็ลงจากรถเดินเข้ามาสถานที่ถ่ายแบบอย่างเอื่อยๆ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะสายตาอันจริงจังและมุ่งมั่นของนายแบบคนสำคัญส่งมาที่ผมนั้นแหละ เฮ้ยๆ ระดับความจริงจังกับงานมันผิดจากที่ผมคิดเอาไว้มากเลย ขืนเป็นแบบนี้ ฝ่ายที่โดนฆ่าต้องเป็นผมแน่ๆ! ไม่ได้การแหละ ผมก็ต้องจริงจังเหมือนกัน! เลิฟมีเปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทางผมก็เซ็ตกล้องไว้ตั้งแต่ปีมะโว้!
เลิฟมีเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างๆ ผม หมอนั้นกำลังติดกระดุมของที่ปลายแขนเสื้อเชิ้ตอย่างไม่ถนัด คอสตูมไปไหนวะ ทำไมไม่แต่งให้นายแบบหน่อย ผมหันมาติดกระดุมให้หมอนั้นแล้วอธิบายถึงภาพรวมๆ ของการถ่ายแบบวันนี้
“ธีมของการถ่ายแบบคือกลางสายฝนครับ สมมุติว่าคุณกำลังเดินเล่นอยู่ในสวนแล้วฝนก็ตกลงมา คุณใช้ร่มเพื่อไม่ให้เปียกฝนแต่คุณก็อยากจะเล่นน้ำฝนก็เลยตัดสินใจโยนร่มทิ้งแล้วให้ตัวเปียกฝน ประมาณเล่นน้ำฝนนั้นแหละครับ”ระหว่างที่ผมอธิบายนั้นคอสตูมก็ตามมาใส่กำไรและสร้อยคอเงินให้กับเลิฟมี ผมมองอีกฝ่ายในชุดเรียบๆ เป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนสั้น กางเกงสแล็กสีน้ำตาลอ่อน ตอนนี้ผมรอให้อีกฝ่ายใส่เนทไทสีดำ เครื่องแต่งตัวแค่นี้ยังดูดีขนาดนี้ เฮ้อ~ หนักใจเฟ้ย! เมื่อทุกอย่างเช็คเรียบร้อย หน้าตาเผ้าผมเสื้อผงเสื้อผ้าโอเค เราก็เริมการถ่ายแบบเลยครับ!
“ตอนแรกเอาเป็นสบายๆ เหมือนเดินมองนั้นมองนี้ไปเพลินๆ นะครับ”
ผมถือกล้องจัดแจงแสงเรียบร้อยแล้ว นายแบบก็เดินเข้าไปที่ฉากที่เซ็ตไว้ เลิฟมีถือร่มใสไอเท็มสำคัญสำหรับการถ่ายแบบนี้ไปด้วย แล้วการถ่ายแบบก็เริ่มขึ้นเป็นทางการ ผมยกกล้องขึ้นมองผ่านเลนส์ไปที่นายแบบแล้วกดชัตเตอร์ครั้งแล้วครั้งเล่า ภาพที่ได้นั้นออกมาดูดีน่าพอใจ การถ่ายแบบก็ลื่นไหลไปอย่างรวดเร็ว ผมเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่ายเพื่อที่จะได้ภาพเน้นที่หน้าของนายแบบ งานนี้ไม่ใช่ถ่ายแฟชั่นแต่เป็นการถ่ายเน้นตัวนายแบบครับ
ผมแชะชัตเตอร์ไปเรื่อยๆ เพื่อหารูปที่ดีที่สุด อีกฝ่ายก็ยังมองท้องฟ้าครึ้มๆ บ้าง มองพุ่มไม้บ้าง ตามประสาไปเรื่อยๆ แล้วจู่ๆ ก็เหลือบตามามองกล้อง โห! มุมเมื่อกี้สวยสุดๆ อ่ะ!! แล้วเจ้าตัวก็หมุนตัวมาตรงหน้าผมพร้อมกับกางร่มพาดไว้บนไหล่ ส่งสายตาแพรวพราวระยิบพร้อมกับยิ้มหวานละไมมากระแทกเลนส์กล้องเต็มๆ!!
ผมแทบจะลืมกดชัตเตอร์ ยะ...ยิ้มด้วยวะ!! เพิ่งเห็นยิ้มแบบนี้แฮะ ยิ้มแล้วดูน่ารักกว่าปกติเป็นกอง! แถมยังส่งยิ้มมาให้ตูอีก! จะบ้าตาย ผมเกือบจะลืมหายใจ ใจเหมือนหยุดเต้นไปแวบหนึ่ง! โชคดีที่ตั้งสติได้ เฮ้อ! อันตรายจริงๆ วะ!! พอถ่ายต่อไปเจ้าหมอนี้ก็ไม่ได้ยิ้มเหมือนเคย เมื่อกี้มันเป็นความเพ้อฝันของผมหรือเปล่าวะ? ผมตั้งหน้าตั้งตาบอกอีกฝ่ายให้ทำตามแล้วตามถ่ายอย่างถึงลูกถึงคน
“ครับ ดีมากครับ”
“หันหน้ามาหน่อยครับ ครับ พอแล้ว สวยมาก!”
เอ๊ะ! เหมือนเมื่อกี้ยิ้มเขินๆ น่ะฟ่ะ? ผมถ่ายซีนก่อนฝนตกเรียบร้อยก็มานั่งพัก การถ่ายแบบเป็นไปอย่างรวดเร็วมาก งานไหลลื่นสุดยอด ระหว่างที่ผมและนายแบบพัก ฝ่ายผลิตก็มาเลือกดูภาพไปใส่คอมพ์เพื่อเลือกภาพกันอย่างรวดเร็ว ฝ่ายสถานที่ไฟและแสงก็เตรียมสถานที่ เช็คการทำฝนเทียม ผมนั่งเงียบทำหน้าเครียดนิดๆ
“ทำไมวันนี้คุณวินเซอร์ดูจริงจังกว่าปกติจังวะไอ้บอส”
“ฉันจะไปรู้กับเจ้านายแกได้อย่างไงวะ แม้กระทั่งตอนนี้เจ้าเลิฟก็จริงจังกว่าทุกครั้งเหมือนกันนั้นแหละ”
ผมมองไปที่นายแบบที่ยังทำหน้านิ่งตั้งสมาธิกับงานสุดๆ ต่อไปเป็นฉากฝนตกแล้วซึ่งผมต้องระวังเรื่องน้ำกับกล้อง อีกอย่างที่ต้องระวัง... ผมมองเสื้อเชิ้ตสีขาวนั้นแล้วใจหวิวๆ แบบนี้ตูจะมีสมาธิกับงานได้อย่างไงกันวะ!!? เสื้อเชิ้ตขาวเปียกน้ำฝนเห็นไส้ในหุ่นบางๆ นั้น โอ้~ โน!!! แล้วถ้าผมสติแตกลากนายแบบไปปู้ยี้ปู้ยำจะทำอย่างไงวะ!!? ผมหันกลับมาพยายามตั้งสติก่อนสตาร์ค
ดูท่าจะเป็นงานช้าง!! เฮ้อ!TBC.มาต่อให้แล้ว เฮ้อ! กว่าจะมาต่อได้ เหนื่อย 
การบ้านยังไม่เสร็จ ฮ่าๆๆ อู้ตลอดดดด!!
เอาเป็นว่าปอยอัพในวันนี้แต่เขียนเป็นพรุ่งนี้ล่ะกัน ฮี่ๆ
และแล้วก็มีอะไรๆ ออกมาเยอะแยะไปหมด
อย่างที่รู้ๆ กันตอนเด็กๆ พวกนี้เขาเกี่ยวข้องกัน
ไม่ว่าจะเป็นฮอยฮักพรีสต์ พรีสต์โซโล่ โซโล่วินเซอร์ วินเซอร์ฮอยฮัก
เขารู้จักก้านนนน!!! เพราะว่าพ่อแม่ทั้งน้านน~ 
แก๊งพ่อแม่ 
พ่อแม่พรีตส์เป็นเพื่อนพ่อแม่โซโล่ --> พ่อแม่โซโล่เป็นเพื่อนพ่อแม่วินเซอร์
--> พ่อแม่วินเซอร์เป็นเพื่อนกับพ่อแม่ฮอยฮัก
เป็นทอดๆ เดี๋ยวก็กลายเป็นทองแผ่นเดียวกัน เหอะๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
