ตอนที่ 9“พร้อมแล้วครับคุณวินเซอร์”
“...”
“คุณวินเซอร์?”
“อืม นายแบบพร้อมหรือยังครับ?”
ผมหันไปมองสตาฟฟ์ที่มองมาอย่างแปลกใจที่ผมมีปฏิกิริยาโต้ตอบไปช้า อ่า...มัวแต่คิดนั้นคิดนี้น่ะครับ ก็ไม่ได้คิดไปไหนไกลหรอก คิดอะไรแถวๆ นี้แหละครับ! อะแฮ่ม เอาล่ะ ผมจะเข้าโหมดตั้งใจทำงานแล้วนะ! ผมหยิบเจ้ากล้องที่ถูกใส่ลงไปในถุงกันน้ำ แน่นอนว่าต้องกันน้ำได้ ไม่งั้นกล้องเจ๊งน่ะสิ! เฮ้อ เรื่องกล้องน่ะไม่เท่าไรแต่ที่ตูหนักใจคือ...
นายแบบนี่แหละ!ไม่รู้จะทำอะไรบ้าง เดาใจไม่ถูก เดาหน้ายิ่งไม่ถูก! ผมเหลือบไปมองนายแบบที่ยังทำหน้านิ่ง...นิ่ง...นิ่งซะ!! ผมหันไปถามเขาอีกครั้ง ท่าทางจะตั้งใจจัดจนเหม่อไม่ได้ยินที่ผมถามไปเมื่อกี้นี้
“เลิฟมีพร้อมหรือยังครับ เราจะถ่ายซีนฝนตกกันแล้ว”
“ครับ”เขาเงยหน้ามามองผมแล้วพยักหน้ารับนิ่งๆ เขาลุกขึ้นเดินมาที่ผม
“ตอนแรกเราจะยังไม่ทำให้ฝนตกหนักเท่าไร เอาแบบตกนิดๆ หน่อยๆ คุณก็ทำเหมือนแปลกใจจากนั้นก็ใช้ร่ม และเมื่อฝนตกเริ่มแรงขึ้น คุณค่อยทิ้งร่มไปแล้วมาเล่นน้ำฝนแทน เดี๋ยวผมจะให้สัญญาณอีกทีครับ เอาล่ะ เริ่มถ่ายกันต่อนะครับ!”ผมอธิบายให้อีกฝ่ายเป็นการทบทวนอีกครั้งแล้วหันตะโกนบอกฝ่ายต่างๆ ให้เตรียมพร้อม
เลิฟมีเดินเข้าไปในฉากที่เตรียมไว้ ผมก็เดินตามมาแล้วมองหามุมแสงไฟที่จะทำให้ภาพออกมาสวย ยกกล้องขึ้นมาดูเพื่อเช็คว่าฉากโอเคแล้วหรือยัง ต้องแก้ไขตรงไหนอีกหรือเปล่า แต่ว่าทีมงานก็ทำได้ออกมาถูกตามที่ผมวางไว้เป๊ะ ผมพยักหน้าให้กับนายแบบแล้วเริ่มถ่ายอีกครั้ง
“โอเคนะครับ เริ่มทำฝนได้!”
หยดน้ำเริ่มเป็นสายเล็กๆ ปรอยๆ ลงมาจากข้างบน ผมก็ยกกล้องขึ้นมองผ่านเลนส์ไปที่นายแบบ เลิฟมีหลับตาลงนิ่งแล้วจากนั้นก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นเงยหน้ามองฟ้าแล้วยกมือรองหยดน้ำ ผมก็ทำหน้าที่กดชัตเตอร์เก็บภาพตามท่าทางการเคลื่อนไหวของเขา นี่ถ้าเป็นการถ่ายละครหรือถ่ายแบบเคลื่อนไหวล่ะก็มันจะดูดีมากเลยล่ะครับ ทุกท่าทางการเคลื่อนไหวของเขามันช่างแลดูดีจริงๆ!
เลิฟมีจับร่มแล้วค่อยๆ กางมันออกแล้วหมุนตัวพาดร่มไว้ที่ไหล่ เขาหมุนตัวหันหลังให้กับผมแล้วหมุนร่มอยู่บนร่มเดินถอยหลังมาที่ผม เขาหันข้างมามือดีดเป็นจังหวะเหมือนกำลังร้องเพลงแถมยังขยับเท้า ร่มสีดำมันบังไม่ให้ผมเห็นหน้าของอีกฝ่ายแต่พออีกฝ่ายขยับตัวจะหันมาทางผม ผมก็ยกกล้องขึ้นมารอไว้ทันที
ริมฝีปากแดงๆ นั้นยกยิ้มขึ้นมา ผมกดชัตเตอร์อย่างรวดเร็ว แค่หันเสี้ยวหน้ามาแล้วยิ้มหมอนี้ก็กลับดูมีเสน่ห์กินขาดแล้วว่ะ! ผมซูฮกลุงทิมจริงๆ สรรหาแต่ตัวพ่อมาทั้งนั้น ในบริษัทของลุงทิมน่ะมีแต่คนเก่งๆ! พอหันมาเขากลับทำหน้านิ่งเหมือนเดิม แล้วไอ้ยิ้มเมื่อกี้นี้มันอะไรกันวะ กูฝัน?
ผมส่งสัญญาณให้ฝ่ายควบคุมฝนเตรียมฝนให้หนักกว่าเดิม จากนั้นผมก็หันกลับมามองนายแบบ หือ!? ผมเลิกคิ้วขึ้น เมื่อกี้นี้เขามองผมใช่ไหม? มองผมน่ะไม่แปลกอะไรหรอก แต่ไอ้สายตานี่สิ...ปัญหา! นั้นมันสายตาเชิญชวนชัดๆ! หรือว่าผมหลงตัวเองมากไปวะ?
“ฝนจะเริ่มตกหนักแล้วนะครับ เอาภาพทิ้งร่มแล้วเล่นน้ำฝนตามใจคุณเลย ถ้ามีอะไรเพิ่มเติมเดี๋ยวผมจะบอกอีกครั้งนะครับ”
เขาพยักหน้านิ่งๆ แล้วผมก็คอนเฟิร์มให้ฝ่ายควบคุมสั่งฝนให้หนักกว่าเดิมแต่ไม่ได้หนักซะมองอะไรไม่เห็นหรอกนะครับ ก็เอาแค่พอเปียก พอเห็นเป็นน้ำฝนนั้นแหละ ผมยกกล้องเตรียมพร้อมรอนายแบบโพสท่า เลิฟมียืนนิ่งสักพักเขาก็ลดร่มลงต่ำลงแล้วทิ้งมันไว้ข้างตัว ผมกดชัตเตอร์แล้วเฝ้ามองเขาเคลื่อนไหวหาท่าที่ดูดีเก็บไว้ในกล้อง น้ำฝนรินลงมาบนตัวของผมและเขาจนเปียก คุณนายแบบก็ยังยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ขยับใดๆ
แหม่...เสื้อเชิ้ตสีขาวนั้นพอเปียกน้ำก็ลู่ลงแนบตัว แถมมันเป็นเชิ้ตบางน่ะโว้ยเฮ้ย!! วันนี้คอสตูมคือใครฟะ!!? มันช่าง...มันช่าง ยอดเยี่ยมที่ซู้ดดด!!! ผมเฝ้ามองอีกฝ่ายเงียบๆ และดูเหมือนคนในกองจะเงียบผิดปกติมาก เป็นครั้งแรกที่ถ่ายแบบมาแล้วมันเงียบฉี่ขนาดนี้ เลิฟมีเริ่มขยับตัวก้มเก็บร่มไว้เรียบร้อยแล้วเขาก็เหลือบสายตาผ่านผมที่เปียกน้ำมาที่ผม โห~! ภาพสวยอีกแล้ว หยดน้ำจากผมไหลผ่านหน้ามันช่างดู...
เซ็กซี่!เลิฟมียืดตัวขึ้นอย่างเชื่องช้าแล้วสะบัดน้ำออกจากผมแล้วค่อยๆ เงยหน้าเสยผมขึ้นมองตรงมาที่ผม เสียงกรี๊ดจากเหล่าสาวทั้งหลายในกองดังขึ้นเบาๆ อย่างกลั้นเสียงไว้ เท่านั้นยังไม่พอเจ้าตัวยังยกยิ้มที่มุมปากอย่างเท่เสริมเป็นตัวเรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดอีกระลอก! มันดูเท่แบดบอยสุดๆ ไอ้ผมก็ไม่สนใจอะไรลั่นชัตเตอร์เก็บภาพมันลูกเดียว
เขาโพสท่าอยากแบบว่ามันมืออาชีพมาก ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือบังเอิญหรือเปล่า แต่ทุกครั้งที่ผมขยับตัวหามุมกล้องนั้นเขาก็จะรู้มุมแสงที่ทำให้ภาพมันออกมาดูดีไปซะทุกครั้ง เลิฟมีจับเนกไทแล้วรูดมันลงมานิดหน่อย จากนั้นก็เริ่มแกะกระดุมเสื้อ เอาล่ะโว้ย! ตากล้องมือสั่น!! จะแกะทำไมมม!? แค่เชิ้ตเปียกน้ำก็จะสติแตกอยู่แล้วคร้าบ!!
ไม่เท่านั้นหรอกครับ พี่แกยังถอดเข็มขัดแล้วโยนทิ้งไปให้คอสตูมที่ยืนอ้าปากเหวออยู่นอกเขตน้ำฝนนู้นแน่ะ! แล้วจากนั้นก็ดึงเสื้อเชิ้ตออกมาจากกางเกงแล้วโพสท่าซะใจชายหรือสตรีหายแวบ! มือซ้ายดึงเนกไทและอีกมือหนึ่งจับขอบกางเกงเหนี่ยวมันต่ำลงมาแทบหวาดเสียว แถมทำหน้าซะได้อารมณ์มากมาย สายตามันจะยั่วเกินไปแล้ว!!!
ท่องนะโมสามจบมันจะช่วยอะไรผมได้ไหมวะ!!? ถึงจิตใจจะหื่นไปมากขนาดไหนแต่มือผมก็ยังทำงานได้ดี กดชัตเตอร์ไม่หวั่นอะไรแม้แต่น้อย ผมพยักหน้าให้อีกฝ่ายเปลี่ยนท่า ผมเดินเข้าไปใกล้อีกหน่อย อีกฝ่ายก็ถอดเนกไทแล้วโยนไปในคอสตูมอย่างแม่นยำโดยที่ไม่ได้เหลียวไปมองด้วยซ้ำ อะไรมันจะแม่นป่านนั้นวะ? แล้วพวกคอสตูมก็แทบจะตบกันแย่งเนกไทนั้น เฮ้ยๆ นั้นของบริษัทโว้ย!
นายแบบโพสท่าจัดหนักผมก็ตามไปเก็บภาพไว้ทุกช็อตเด็ด ถ่ายมาเยอะจนกระทั่งเลิฟมีจัดปกเสื้อให้ตั้งขึ้นแล้วสอดมือเข้าไปในเสื้อนั้นค่อยๆ ลูบมือไปตามไหล่เสื้อเชิ้ตค่อยๆ หล่นไปตามไหล่ ผมเนี่ยรีบสูดลมหายใจเข้าท้องแทบไม่ทัน พระเจ้า! ใครก็ช่วยผมไม่ได้แล้วล่ะตอนนี้น่ะ!! โชว์ไหล่ขาวจั๊วะน่าเจี๊ยซ้ำยังมองมาที่ผมแล้วปรือตาต่ำ มัน...มัน...ยั่วกันชัดๆ!
ใจเย็นไว้โยม ใจร่มๆ!! ผมทำเป็นนิ่งแล้วกดชัตเตอร์อย่างไม่สะทกสะท้านอะไรใดๆ แต่ไอ้พวกที่ยืนมองนี่สิแทบจะอยากจะวิ่งมาถีบผมแล้วเป็นคนถ่ายแทน เหอะๆ แต่เสียใจกูไม่ยอมให้พวกมึงเตะง่ายๆ หรอกเฟ้ย! ผมเดินเข้าไปยืนใกล้ๆ อีกฝ่ายแล้วใช้นิ้วทัดผมที่ปกหน้าให้อีกฝ่ายแล้วใช้นิ้วไล้ตามใบหน้าลงมาที่ไหล่ลูบมาแนวไหล่มาจับเสื้อให้อีกฝ่ายเข้าที่
“เฮ้ยๆๆ!!!”
ผมได้ยินเสียงลุงทิมดังจากด้านหลัง หึๆ ไม่ทันแล้วเพ่ ลูบไปแล้ว! เนียนชิบหาย เลิฟมีก็เงยหน้ามองมาอย่างแปลกใจ ผมยิ้มแล้วจ้องตาของเขานิ่ง
“นอนลงซะ”
“...”เขาทำหน้างุนงงเมื่อผมพูดออกไปแบบนั้น ผมก็ต้องพูดใหม่อีกครั้ง
“นอนลงพื้นซะ”
เขามองพื้นแล้วเงยหน้ามองผมอย่างชั่งใจ อะไรเล่า! บอกให้นอนก็นอนๆ ไปเถอะ ไม่ได้ทำมิดีมิร้ายหรอกน่าแค่คิดเท่านั้นเอง!! เลิฟมีก็ค่อยคุกเข่านั่งลงบนพื้นต่อหน้าผม โอ๊ะโอ๋! ตำแหน่งดีนะ หมอนั้นผงะตัวเล็กน้อยแล้วขยับถอยออกจากผม โทษทีล่ะกันที่มีตรงนั้นมันทำให้นายตกใจ หึๆ!! เขายังคงมองผมอย่างสงสัยเหมือนเดิม ผมก็ต้องอธิบายอีกครั้ง
“เอาล่ะ โพสท่าได้แล้วครับ เราจะได้ถ่ายต่อ”
ดูเหมือนเขาจะเข้าใจสิ่งที่ผมต้องการแล้วนะ จากนั้นการถ่ายแบบก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง เขาโพสได้มุมสวยตลอดเลยให้ตายสิ! ไม่ต้องเหนื่อยตากล้องอย่างผมเลยสักนิด จากนั้นหมอนั้นก็ล้มตัวนอนลงแล้วเสยผมเหลือบสายตามาที่ผม ผมก็ยืนท่าลงไปแชะๆ ไม่ต้องส่งสายตาโหยหาขนาดได้ไหมเนี่ย!? มันชวนเข้าใจผิด!! เหมือนเขากำลังเชิญชวนผมทางสายตายังไงอย่างนั้น เชิญมากๆ เดี๋ยวคุณพี่จัดหนักๆ ให้สักดอกหรอก!
นั่นๆ ยังไม่เลิกทำอีก! สายตาแบบนั้นกรุณาเก็บให้ด่วนเลยครับ!! ตากล้องมันจะทนไม่ได้แล้วนะโว้ยยย!!! ผมก้าวเท้าแล้วคุกเข่านั่งลงบนตัวของคนที่กำลังนอนโพสยั่วน้ำลายชาวบ้าน หมอนั้นก็ไม่ได้สะท้านอะไรเลยสักนิดกลับโพสท่าต่อเนื่องเป็นเซ็ต แต่ไอ้คนโวยวายน่ะกลับเป็นท่านประธานบริษัทสังกัดซะงั้น
“ไอ้วิน!!!”
“ชี่!!!”
เหล่าสตาฟฟ์ส่งเสียงห้ามกันทันที ผมนี่อยากจะหัวเราะหน้าของลุงทิม! โดนคนในกองกดดันให้เงียบ แกก็หุบปากเงียบแต่สายตาที่ส่งมาให้ผมนี่สิ น่ากลัวชะมัดแต่ก็นะ ผมไม่กลัวหรอก หึๆ! นี่มันงานนะครับ ไม่ได้คิดอะไรจริงๆ(?) คิดนิดๆ ก็ได้ เอ้า!
ผมถ่ายแชะๆ ไปสักพักเลิฟมีก็ขยับตัวลุกขึ้นดันตัวผมลงจากตัวของเขาแล้วนั่งคร่อมผมแทนซะงั้น!!! เอือกกก!!! จอร์จจจ!!! นี่มันสถานการณ์อะไรกันเนี่ย!? คนอื่นๆ ก็ฮือฮากันใหญ่ นี่เราไม่ได้ถ่าย AV กันอยู่นะครับ อย่าเพิ่งเข้าใจผิด เรากำลังถ่ายแบบอยู่ครับ!!! เขารู้หรือเปล่าว่าตัวเองอยู่ท่าไหน? ท่ามันช่างล่อแหลมได้ใจป๋าสุดๆ!! ไอ้อะไรๆ บนเสื้อเชิ้ตน่ะตูเห็นไปถึงไส้พุงแล้ว โอ๊ยยย!!! พระเจ้า! ผมไม่ไหวแล้วคร้าบบบ ไม่ไหวจะเคลียร์! ถึงฝนตกจะชวนหนาวแค่ไหนแต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกร้อนอึดอัดไปหมด!!!
พี่แกก็ไม่สนใจอะไรเลยโพสท่าต่อเฉย ผมก็ต้องกัดฟันถ่ายต่อ เลิฟมีรวบผมขึ้นด้วยมือทั้งสองแล้วจากนั้นก็ใช้มือข้างเดียวจับผมไว้ อีกข้างก็วางไว้บนไหล่ของผม เขาเลียริมฝีปากแล้วกัดริมฝีปาก มันจะไม่อะไรเลยนะ! ถ้าดวงตาสวยๆ นั้นไม่ประกายวูบวาบโหยหายั่วกันขนาดนั้น!!! โฮกกกก!!! กูจะบ้า!!! ผมกัดฟันข่มใจกดชัตเตอร์แล้วรีบดันอีกฝ่ายออกจากตัวก่อนที่อะไรๆ มันจะทำให้อีกฝ่ายรู้ตัว!
“เอาล่ะ! เสร็จแล้ว!! พักได้!!”
ผมหันไปบอกกับคนอื่นๆ แล้วส่งกล้องให้กับฝ่ายเทคนิคก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็วที่สุดในสามภพ คนอื่นๆ เนี่ยมองตามผมอย่างสงสัยกันเป็นแถว ไม่มีอะไรโว้ย!! แค่ไปเข้าห้องน้ำ ไปสงบสติอารมณ์ก่อนจะที่เผลอตัวเผลอใจจับคนบางคนกระทำช้ำเราต่อหน้าประชาชี!!!
ผมเข้าห้องน้ำมานั่งภาวนาสวดมนต์แผ่เมตตาให้ตัวผมกับไอ้ลูกชายสุดรักที่มันดันไปถูกกระตุนจนอึดอัดคับที่ไปหมดในห้องน้ำ ให้ตายสิ ทำไมผมต้องเป็นเอามากแบบนี้ด้วยวะ นี่มันเวลางานนะ โธ่เอ๊ย!! ถึงจะสนใจอยู่ก็เถอะแต่ผมไม่เคยหลุดจากสติได้ขนาดนี้เลยนะ แล้วไอ้ถึงต้องวิ่งหน้าตั้งเข้าห้องน้ำแบบนี้ก็ไม่มีทางจะเป็นไปได้ด้วย!
เมื่อทำใจและลูกชายให้สงบเรียบร้อยผมก็หายใจคล่องหน่อย จัดแจงตัวเองเรียบร้อยแล้วเปิดประตูออกไปด้วยอาการสงบ พอเปิดไปเท่านั้นแหละ เหมือนถูกฟ้าผ่าเปรี้ยงลงบนกบาล!
กูอุตส่าห์หนีแล้วยังตามกูมาอีก!!!ไอ้ตาลามกแม่งก็มองสแกนอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าไฮสปีด นี่เหรอเมืองพุทธ!? เปลือยเลยนี่หว่า เปลือยต่อหน้ากูแบบนี้ใจกล้าหรือไม่รู้จริงๆ วะ ผมยืนค้างอยู่กับที่จับกลอนประตูมันอยู่นั้นแหละ มองเจ้าคนที่หันมามองผมนิ่งๆ แล้วโยนผ้าเช็ดผ้ามาให้
“เขาฝากมาให้ กลัวจะหนาว”
“ขอบคุณ”
ผมตอบกลับไปเบาๆ แล้วทำไมกูต้องเสียงสั่น? ผมก็ใช้ผ้าเช็ดผ้าซับน้ำจากตัว ตอนนี้กูไม่ได้หนาวเลย ผมซับไปเหล่แทะโลมอีกฝ่ายไป ผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวไว้เท่านั้น นอกนั้น...ไม่อยากจะคิด โอ๊ยยย!!! ข้างหน้านี่เองมึงเอ๊ย ห่างกันแค่คืบเดียว!!! หมอนั้นก็ไม่ได้ระวังระมัดอะไรเล๊ย หันหลังให้กับผมอีกแน่ะ โฮกกก!!! กระต่ายอยู่ข้างหน้านี่เอง!!! ตะครุบแม่งเลยดีไหมเนี่ยยย!!! กฎอะไรกูไม่สนแล้ว ตอนนี้กูหน้ามืดตามัวหื่นขั้นสุดยอดแล้วโว้ยยย!!!
“สนุกดีนะงานวันนี้”
“อืม”
“เปียกกันทั้งนายแบบทั้งคนถ่าย”
“อืม”
“...”
ชวนคุยแล้วแต่บรรยากาศกลับเลวร้ายชิบหาย ช่วยทำอะไรทีมันหันเหความสนใจจากไอ้หุ่นบางๆ ที่ล่อตาล่อใจอยู่ตรงหน้านี่ได้ไหมวะ!!? ผมต้องจับมือของตัวเองเอาไว้แน่น เฮ้อ~! กูหนอกู ทำบาปเอาไว้เยอะสินะถึงได้มาเจออะไรที่มันทรมาทรกรรมแบบนี้! อยากได้แต่ก็ไม่ได้!! ในหัวสมองของมันก็ย้อนภาพไปถึงตอนถ่ายแบบถึงกระทั่งตอนสุดท้าย ความนึกคิดตอนนี้มันก็มีแต่จับกดๆ ในหัวมันสะท้อนแต่คำเดียว...
ออนท็อปๆ อยู่นั้นแหละ!
อ๊ากกก! กูอยากบ้า!!
“...”
“มือของนายน่ะ”
“อ๊ะ ขอโทษที จะบอกให้รีบใส่เสื้อผ้าน่ะ แบบนี้มันหนาวไม่ใช่เหรอ?”
แว๊กกก! กูไปจับไหล่เขาตอนไหนวะ!!? เผลอตัวเผลอใจจนได้เหอะ มือมันไวกว่าความคิดน่ะครับ! เลิฟมีหรี่ตามองมือของผมที่ยังคงวางแมะไว้ที่เดิมแล้วมองมาที่ผม ชะอุ้ย! ผมรีบผละมือออกมาจากไหล่เนียนๆ นั้น แหม่! นี้ถ้าได้ฝากรอยไว้แบบไหล่นั้นมันจะเป็นยังไงกันน่า?
ผมยืนมองเขาใส่เสื้อผ้าแล้วท่าทางมันดูแปลกๆ แฮะ เหมือนจะระวังในการใช้เท้าพิลึก ผมสังเกตอยู่นานพอสมควรแล้วแน่ใจว่าไม่ขาก็ต้องเป็นเท้าล่ะที่เป็นอะไรสักอย่าง ผมขมวดคิ้วแล้วมองหน้านิ่งๆ นั้นอย่างสงสัย
“เฮ้ ท่าทางคุณแปลกๆ น่ะ เป็นอะไร?”
“...ดูเหมือนเท้าจะแพลง”เขาชะงักตัวเล็กน้อยแล้วดึงเสื้อลงมาปิดหน้าท้องไร้ไขมันเกาะติดปิดช่วงเอวค่อดที่ทรมานใจคนได้เห็นลงไป เฮ้อ~ แอบเสียใจ! เลิฟมีลังเลนิดหน่อยแต่ก็บอกผมแต่โดยดี
“ห๊ะ? เท้าแพลง ตอนไหน?”
“เมื่อกี้ตอนช่วยช่างแต่งหน้าลื่นล้ม บังเอิญอยู่ใกล้”
“...”
ผมยิ่งขมวดคิ้วไปใหญ่ จำได้ว่าเจ๊โซเฟียแกมีหุ่นอย่างไหนแล้วยิ่งหนักใจ ตัวพอๆ กับผมเลยน่ะนั้น! เรียกง่ายๆ ก็คือกะเทยฟายนั้นแหละว่ะ แล้วไอ้ตัวผอมบางอย่างหมอนี้เนี่ยนะไปรับแล้วเท้าแพลง? ไม่ค่อยอยากจะเชื่อ รุ่นนั้นมันต้องกระดูกหักเข่าชำรุด!
“...”
ผมดูเท้าอีกฝ่ายแล้วนั่งลงขอดูอาการเท้านั้นหน่อย หมอนั้นก็หยึกหยักไม่ยอม เฮ้ยๆ ให้ดูดีๆ หรือจะให้ใช้อำนาจทำอย่างอื่น!? แต่จนแล้วจนรอดผมก็ชนะหมอนั้น จับเท้านั้นมาสำรวจดูอาการหน่อย
“โอ๊ย...”
“เจ็บเป็นด้วยแฮะ”
“คนก็ต้องเจ็บเป็นสิ”
“อ้าว คนด้วยเหรอ?”
นึกว่านางฟ้า...ฮิ้ววว!!!
ผมหัวเราะออกมาหน่อยๆ เมื่อเห็นหน้านิ่งๆ นั้นเริ่มส่อแววเหวี่ยง แหย่หมอนี้สนุกดีแฮะ! ผมลุกขึ้นมายืนแล้วถอนหายใจ
“เดี๋ยวพาไปรักษา”
“ไม่ต้อง”
ปฏิเสธไวชิบ! แถมยังเดินท่าประหลาดๆ ที่พยายามจะเดินให้เป็นปกติที่สุด ผมถอนหายใจแล้วคว้าไหล่ของเจ้าเพนกวินเดินแปะๆ อย่างน่าขำนั้นไว้ เออนะ! คนเขาอุตส่าห์หวังดี(ประสงค์ร้าย)ยังจะปฏิเสธได้ลงคอ ไม่ชอบขี้หน้ากูขนาดนั้น?
“แบบนี้มันไม่มืออาชีพเลยนะครับคุณรุ่นพี่เลิฟมี ดาราน่ะต้องรักษาตัวเองให้ดีที่สุดสิ!”ผมพยายามพูดกล่อมไปหมอนั้นก็ทำหน้าดื้อๆ ใส่ อาร้ายยย~ หน้าแบบนั้นมันน่าร้ากสุดๆ อะ! ต่อต้านพยศแบบนี้สิถึงจะเป็นพ่อกระต่ายป่า~
“เพราะคุณต้องบาดเจ็บเพราะคนของผม ผมจะต้องรับผิดชอบ”
“ไม่...อ๊ะ! ปล่อยนะ! ทำบ้าอะไรของนายนะ!?”
ก่อนที่อีกฝ่ายจะปฏิเสธผมก็ก้มตัวแบกอีกฝ่ายขึ้นป่าเดินออกไปจากห้องน้ำทันที พ่อกระต่ายป่าก็โวยวายแต่ไม่นานก็เงียบกริบไป ผมได้ยินเสียงหัวใจมันเต้นเสียงดังมาก นี่เสียงหัวใจกูหรือเสียงหัวใจหมอนั้นวะเนี่ย!? พอเดินผ่านกองถ่ายเนี่ยรีแอ๊กชั่นของแต่ละคนฮาได้ใจมาก ทำหน้าตกใจบ้าง แปลกใจ สงสัยอะไรกันไปนานา แต่ที่ฮาสุดผมว่าต้องเป็นลุงทิมสิครับ!!! ไม่รู้จะทำหน้ายังไงระหว่างตกใจ สงสัย โกรธแล้วเฮียแกก็เอามามิกซ์กันหมดทีเดียว ดูแล้วมันฮาจริงๆ อะ!
ผมถามหากุญแจรถของตัวเองเมื่อได้แล้วก็โบกมือลาคนในกองแล้วจรลีแบกอีกคนที่บ่นงึมงำอะไรก็ไม่รู้กับตัวเองมาที่รถของผมเอง ผมให้คนที่บริษัทขับมาน่ะครับเผื่อจะได้เสร็จงานแล้วขับกลับไปเลย ผมยัดคุณนายแบบเข้ารถไปแล้วเดินวนมาเปิดประตูฝั่งคนขับ ก่อนจะออกรถไปผมก็หันมามองคนข้างๆ ที่นั่งนิ่งสงบจนน่าแปลกใจ เมื่อกี้ยังโวยวายอยู่เลย ปรับอารมณ์ได้ไวมาก!
ผมสตาร์ทรถแล้วขับรถออกมาอย่างนุ่มนวล จะไปที่ไหนดีหว่า? อ้อ! ไปที่ห้องของผมล่ะกัน ที่นั้นมีผ้าพันแล้วก็ยาอยู่บ้าง รู้สึกว่าไอ้หมอหมูมันมาโยนทิ้งไว้ให้ผมตั้งนานแล้วล่ะ ตั้งแต่เล่นฟุตบอลแล้วเกิดไปมีเรื่องกับรุ่นพี่นิดหน่อย ผมขับรถไปแล้วเหลือบมองคนข้างๆ ที่นั่งนิ่งเชียว
“เปิดเพลงไหม?”
“อืม”
ผมเอื้อมจับซีดียัดใส่เครื่องเล่น สักพักเพลงก็ดังกลบบรรยากาศเงียบๆ นี้ไป ผมขับรถมาสักพักก็ถึงคอนโดของตัวเอง ผมเลี้ยวเข้าคอนโดไปจอดรถในที่ประจำอย่างรวดเร็ว ก่อนจะดับเครื่องแล้วเปิดประตูลงมาจากรถเดินมาเปิดประตูให้กับอีกคน หมอนั้นมองผมเขม็งผมก็เลิกคิ้วรับด้วยหน้ากวนๆ
“ที่นี้มัน...”
“คอนโดผมเอง คุณน่าจะรู้จักดีนะ!”
“วันนั้นนาย...อ๊ะ!”
ก่อนที่เขาจะพูดอะไรผมก็โน้มตัวลงไปอุ้มอีกฝ่ายลงมาจากรถใช้เท้าถีบปิดประตูแล้วกดล็อกรถอย่างรวดเร็ว คนที่โดนอุ้มก็อ้าปากพะงาบๆ พูดอะไรไม่ออกก่อนจะทำหน้าสงบอย่างรวดเร็วแล้วช้อนสายตาขึ้นมามองผมอย่างคาดโทษ ผมก็ยิ้มรับไว้อย่างยินดี
“ไอ้เด็กนิสัยเสีย”
หึๆ มันจะนิสัยเสียกว่านี้ ถ้าได้เขมือบกระต่ายป่าน่ะ!!!TBC.นั่งปั่นยุนานมาก มันยากตรงอีถ่ายแบบเนี่ยแหละโว้ย เฮ้อ~!
อัพแล้วก็จะไปนอน ชะเอิงเอย ต้องขอโทษด้วยที่มีคำผิดบ้าง
เพราะยังไม่ได้อ่านทวนอีกรอบเลย อัพแล้วจะไปนอน ไม่ไหวอ่ะ
ปล.ของฝากของโชว์เชียร์ปีนี้
คณะถาปัตได้ที่หนึ่งประเภทสร้างสรรค์ ทั้งสแตนด์และผู้นำเชียร์!! เย้~
ถ้าคุณได้ดูคลิปนี้แล้วสงสัยว่าถาปัตไม่มีลีดฯ ผู้ชายเหรอ?
คำตอบคือ...ไม่มี!! เพราะกลายเป็นสาวหมดเลยยยยย!!!
ตอนแรกดูไม่ออกเลยว่ามีผู้ชาย พอเดินเข้าข้างหลังสแตนด์เท่านั้นแหละ
มันมีผู้ชายด้วยนี่หว่า ปัดโธ่!!!! เนียนซะ!!! เต้นแรงกว่าผู้หญิงอีกโว้ย 555+
ชอบสแตนด์ในปีนี้ เด็กๆ เหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่นเลยที่ตั้งไว้เป็นชั้นๆ อ่า เก๋ดี!
ปล.คนตีกลองเขาเป๊ะทุกปีน่า ฮิๆ
ถาปัตน่าร้ากกกกกกกกกก~!!!!! ไปดูกันน่า~ >>>
แบบเห็นสแตนด์เต็มๆ - http://www.youtube.com/watch?v=8trG7aBUOSE&feature=youtu.be
แบบเห็นลีดเต็มๆ - http://www.youtube.com/watch?v=1VnLPCFtP3M
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
