หัวข้อ: >>> ที่รัก~♥ รักผมสิ!! <<<

[kyoya11]

  โอม จงมา

[tsukiko]

รอ รอ รอ

[CarToonMiZa]

รอวินกินกระต่ายป่า

[•JaJuJing•]

ปูเสื่อรอกันต่อไป

[spectrum]

เมื่อไหร่จะมาน๊า...

[Rafael]

แล้วก็นั่งรอ นอนรอ ยืนรอกันต่อไป ฮือออ

[cho_co_late]

มาดูว่าวินจะได้กินกระต่ายป่ารึไม่ โฮะโฮะ
แต่จากที่อ่านโซพรีสต์แล้วกว่าจะได้กันก็ได้ตอนเป็นไอแว่นนิ หรือคนแต่งไม่ได้เขียนตามนั้น
สองเรื่องนี้แต่งคู่กันแล้วฮาได้ใจจริง 

รอ รอ รอ

[spectrum]

มีสปอยด้วย...ลุ้นนะเนี่ย

[boylove_yj]

 


มาซักที  รออยู่นะพี่น้องงงงงงงงงงงงง

[i-love-you]

เกาพุงรอ

[MoMoRin]

Kyaaaaaa~~ma tam hai yaak laew jaak pai ner!!!! o(>____<)o

[KoROGeFeE]

รอฉันรอเธออยู่แตไม่รู้เธออยู่หนใด
ฉันจะรอฉันจะรอต่อไปนัดกันไว้ทำไมไม่มา

[Vavaviz]

นอนไปแล้ว ...พอดีนอนเร็วไปหน่อย

หลับไม่ลง ..เลยตื่นมารอ หุหุ

[feriny]

ตื่นมารอ^^

[EVE910]

 

[tookta]

ขอบคุณจ้า
ฮ่าฮ่าฮ่า ตากล้องโดนจัดหนักจากเลิฟมีโดยไม่รู้ตัว
แบบนี้ล่ะต้องมีสักวันที่นายวินเซอร์จะหลงจนโง่หัวไม่ขึ้น ^^

[lovelypolly]

  อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ถ้าจะถ่ายกันแบบนี้ ฆ่ากันให้ตายไปเลยเหอะ
อ่านไปกลั้นใจไป โอ้ยยยยย นี่มันถ่ายแบบหรือถ่ายอะไรกันแน่เนี่ย
ถ่ายกันแบบถึงเนื้อถึงหนัง ถึงลูกถึงคนขนาดนี้อะ
แถมยังมีหิ้วกลับบ้านอีก แล้วอย่างนี้มันจะเกิดอะไรขึ้นกันอีกเนี่ย
หรือวินจะได้กินเมนูกระต่ายป่าจริงๆซะแล้ว 

[♠♥♦♣]

 

[มือใหม่]

  ดิ้นรอ เมื่อไหร่จะมาเน้อ~

[zitronen-tee]

นอนรอ

[Number1_90]

วินมันจะทำอะไรอ่ะ อยากรู้ 

กระต่ายน้อยเธอจะรอดหรือไม่

เเต่ใจจริง เค้าไม่อยากให้รอดอ่ะ 

[KoROGeFeE]

ฉันรออย่างเฝ้าคอยฮิฮิ 55555+

[pooinfinity]

รออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ

พร้อมๆกับ นับ 1-5 แล้วกด F5 

[cocoaharry]

หน้า35....มารออออ

[kms]

รออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ 

[pangfullny]

หน้า 35 รออออออออออออ

[poypoy]

ผมหากล่องปฐมพยาบาลที่จำได้ว่าเอาไว้ที่หลังตู้เสื้อผ้า อืม...มันอยู่ไหนวะ? ผมพยายามค้นหาแล้วในที่สุดก็เจอมันหลบอยู่ในซอกลืบลึกไปนิด ผมเขย่งเข้ากล่องนั้นถือเดินมาหาคนเจ็บที่นั่งนิ่งจนผมนึกว่าเป็นรูปปั้นประดับห้องไปแล้ว! ผมวางกล่องยาไว้บนโต๊ะกระจกเตี้ยๆ หน้าโซฟาแล้วเดินมาที่ห้องครัว เปิดตู้เย็นหาน้ำแข็งก้อนเพื่อมาประคบข้อเท้าเพื่อลดอาการบาดเจ็บข้างในครับ ผมหาผ้าประคบใส่น้ำแข็งที่ตีจนละเอียดเดินกลับมาที่คนบาดเจ็บ ผมนั่งลงบนโซฟายาวอีกด้าน


“ยกเท้าขึ้นมาดูหน่อยครับ”


“...”


“จะยกขึ้นมาเองดีๆ หรือจะให้ผมไปยกให้ครับรุ่นพี่?”


ผมเงยหน้ามองคนที่ทำหน้านิ่งแต่จ้องผมเขม็งเชียว จะประคบข้อเท้าให้ ไม่ได้คิดอะไร! ผมโคตรจะบริสุทธิ์ใจน่ะเนี่ย(?) ผมทำหน้าเข้มจ้องอีกฝ่ายจริงจังจนเลิฟมีต้องยกเท้าขึ้นมาวางบนโซฟา ผมก็ส่ายหน้าแล้วตบแปะๆ ที่ตักของตัวเองเป็นนัยๆ ว่าให้วางตรงไหน


“ไม่ต้องเกรงใจครับรุ่นพี่เลิฟมี!”


“...ไม่ต้องพูดสุภาพก็ได้ มันแปลกๆ”


เลิฟมีเอ่ยเบาๆ แล้วเขากอดเข่าของตัวเองไว้แล้วมองมานิ่งๆ ผมยิ้มรับเล็กน้อย ลืมไปเลยว่าจริงๆ แล้วหมอนี้อายุเท่าผมสินะ สงสัยจะเป็นเรื่องจริงแฮะ!


“อ้อ~ ได้ ตามคำสั่งนายเลย ยินดี!”


“...”


เขาก็พยักหน้านิ่งๆ รับ ไม่ได้รู้สึกรู้สากับรอยยิ้มที่ตั้งใจโปรยเสน่ห์ของผมเลยแม้แต่น้อย อืมหือ! ช่างเป็นคนไม่หวั่นไหวต่ออะไรง่ายๆ แฮะ ผมโน้มตัวไปจับเท้าของเขาแล้วดึงขาเขาเหยียดวางไว้บนตักของตัวเอง แล้วใช้น้ำแข็งประคบข้อเท้านั้น


“ควรประคบความเย็นเป็นเวลา 1 ชั่วโมงแล้วค่อยพันผ้าไว้”


“1 ชั่วโมง?”


“ทำไมงั้นเหรอ? หรือว่านายมีนัด?”


“...”


เลิฟมีไม่ตอบเขาหันไปทางอื่นเลี่ยงไปซะเฉยๆ ผมก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรก็แค่ถามไปงั้นๆ แหละ สภาพแบบนี้จะไปตามนัดเขาได้ยังไง ข้อเท้าแพลงแบบนี้ควรจะอยู่นิ่งๆ ให้มากที่สุด


“ประคบความเย็นแบบนี้ไปอีกสักสองวันแล้วค่อยประคบด้วยน้ำอุ่นหรือเอาเท้าแช่น้ำอุ่น เอ่อ! อีกอย่างก็พักงานไว้สักสองอาทิตย์ก่อนล่ะกันเพราะเท้าก็เป็นแบบนี้คงจะทำอะไรไม่ได้มาก”


ผมเอ่ยอธิบายแล้วก็แนะนำไปอย่างผู้มีความรู้ โอ้แฮะ ไปลักจำคำพูดของไอ้หมอหมูมันมาน่ะครับ! มันบ่นให้ฟังอยู่บ่อยๆ ในระหว่างที่ทำแผลให้กับพวกผม นี่อาจจะเป็นที่มาที่มันเลือกเรียนคณะแพทย์ก็ได้น่ะเนี่ย เพราะตอนเด็กๆ มันบอกว่าเกลียดอาชีพนี้จะเป็นจะตายเพราะที่บ้านดันเป็นหมอทั้งบ้านนี่น่า!


“ก็ไม่ได้มีงานอะไร”


ใครจะไปเชื่อวะไอ้คนที่กำลังดังแบบนี้ต้องมีงานแทบทุกวันอยู่แล้วล่ะ แต่ที่บอกว่าไม่มีงานเนี่ยเพราะอะไรกัน? หรือว่าเพราะเคลียร์งานเพื่อพักผ่อนงั้นเหรอ? แต่จะว่าไปแล้วช่วงนี้มันสอบไฟนอลของมหาลัยชัดๆ! หรือว่าจะวางงานไว้ล่วงหน้าเพื่อให้หยุดในช่วงสอบไฟนอลแบบนี้? งั้นก็แสดงว่าเจ้าหมอนี้มันเรียนที่เดียวกับผมจริงๆ น่ะสิ!!


“นายจะนอนไปเลยก็ได้นะ”


“...”


ผมเงยหน้าขึ้นมาจากข้อเท้าแล้วบอกเขาที่ดูเหมือนจะเหนื่อยๆ จากงานที่เสร็จไป เลิฟมีมองผมอย่างไม่วางใจ อะไรกัน? ไม่ทำอะไรคนเจ็บหรอกน่า! สบายใจได้ ผมหัวเราะในลำคอต่ำๆ


“ไม่ต้องกลัวโดนปล้ำหรอกน่า”


“ไม่ได้กลัว แล้วอยากจะบอกนายว่าเท้าอีกข้างของฉันไม่ได้เจ็บ”


ผมหัวเราะออกมาหน่อยๆ เมื่ออีกฝ่ายตอบกลับมาด้วยใบหน้าจริงจัง แถมอีกเท้าหนึ่งที่ไม่เจ็บก็เตะป้าบเข้าข้างผมเป็นการเตือนเบาๆ ว่าถ้าขืนทำอะไรไปโดนหนักกว่านี้แน่ ผมก็พอรู้มาบ้างว่าอีกฝ่ายมือเท้าหนักจากปากไอ้ซีหน้าม่อนั้นแหละครับ รายนั้นข้อมือหักฐานไปแต๊ะอั๋งโดยไม่ได้รับอนุญาต ผมก็ต้องระวังตัวไว้หน่อยแหละ เดี๋ยวสลบเหมือดไปแบบไม่รู้เรื่องรู้ราว


เลิฟมีขยับตัวแล้วเอนหลังนอนผิงพนักแขนของโซฟาแล้วไม่นานเจ้าตัวก็หายใจเข้าออกสม่ำเสมอ เฮ้ยๆ นี่หลับจริงงั้นเหรอเนี่ย!!? ไม่กลัวเลยว่างั้น? ผมมองอีกฝ่ายที่นอนหลับไปแล้วถอนหายใจ ไม่มีคำบรรยายใดๆ กับผู้ชายคนนี้เลย!! มีใครบางจะมาหลับต่อหน้าต่อตาผมแบบนี้เนี่ย!!? ไม่สนใจกันบ้างเลยเหรอวะ!?


เอาวะ ในเมื่อนอนไปแล้วผมก็ใช้โอกาสนี้มองหน้าของอีกฝ่ายอย่างไม่ต้องเกรงใจเจ้าของ หน้าเรียวมากเลยวะ แถมผิวยังละเอียดยิบแทบไม่เห็นรูขุมขน ผิวขาวใสวิ๊งสุดๆ นี่ขนาดล้างเครื่องสำอางออกไปแล้วน่ะเนี่ย ผมมองหน้าของคนหลับแล้วยิ้มกับตัวเอง เฮ้อ~ หน้าตอนหลับ ดูน่ารักมากเลยล่ะครับ! เจ้าตัวจะรู้ไหมหนอว่าขนาดหลับยังมีอิทธิพลทางใจกับคนอื่นขนาดนี้!!


ผมวางเท้าของเลิฟมีไว้บนโซฟาแล้วลุกขึ้นจากตรงนั้น นั่งดูนานๆ เดี๋ยวคนเจ็บจะเจ็บกว่าเดิมเมื่อผมเผลอตัวเผลอใจห้ามตัวเองไว้ไม่ทัน จัดแจงประคบข้อเท้าอีกฝ่ายไว้เป็นอย่างดีแล้วเดินไปมาในห้องนั้นแหละ เอาล่ะสิกู คราวนี้จะทำอะไรล่ะ? ผมมองคนที่กำลังนอนแล้วถอนหายใจเฮือกตัดสินใจเดินกลับมาอุ้มพาอีกฝ่ายไปนอนดีๆ บนเตียงเพราะเห็นนอนบนโซฟาแล้วมันลำบาก ไม่ได้คิดอะไร!


ผมวางอีกฝ่ายลงบนเตียงอย่างเบามือแล้วจัดแจงให้นอนดีๆ จากนั้นก็เดินไปหยิบผ้าน้ำแข็งมาประคบข้อเท้าให้อีกฝ่าย มองหน้าคนที่กำลังพักผ่อนอย่างไม่เข้าใจตัวเอง ตอนนี้กูกำลังทำอะไรอยู่วะ? ทำไมต้องพามาห้องกูด้วย? ผมขมวดคิ้วแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นข้างเตียง ไม่เห็นจำเป็นต้องพามาทำอะไรบ้าๆ แบบนี้เลย! ปล่อยๆ ไปก็ได้ ไม่เข้าใจตัวเองเลยวะ! คงจะไม่ใช่ว่า...


ชอบเขาเข้าจริงๆ หรอกนะ?


“เฮอะ”


บ้าไปแล้ว!!! ไม่ใช่หรอกโว้ย!!!


ก็แค่สนใจนิดหน่อยเท่านั้นเอง...


เหี้ย! อยู่เฉยๆ ก็คิดอะไรไม่รู้เป็นตุเป็นตะ หาอะไรทำดีกว่าว่ะ! ผมถอนหายใจอีกครั้ง วันนี้กูถอนหายใจไปกี่รอบแล้วเนี่ย เอาเถอะ ไม่ได้นับวะ มันจะเท่าไรก็ช่าง อายุสั้นลงก็ช่างมันเดี๋ยวกูหัวเราะมันก็อายุยืนขึ้นแล้วล่ะ! ผมลุกขึ้นเดินมาค้นหาผ้าพันแผลในกล่องปฐมพยาบาลเมื่อหาเจอก็เอามันมาเก็บไว้ที่เดิม ยัดไอ้กล่องมันขึ้นไปบนหลังตู้อีกครั้งพอยัดมันเข้าไปเสร็จก็มีอะไรหล่นลงมาแทน ดีที่มันไม่หล่นใส่หัวกู หนาขนาดนี้หัวกูแตกแหงๆ


ผมย่องตัวนั่งลงเก็บแล้วลองเปิดๆ มันออกดู เป็นอัลบั้มรูป? พอเปิดไปก็ร่ามันเป็นอัลบั้มรูปตั้งแต่เด็กๆ ให้ตายเถอะ ภาพวันวานอันสดในของวัยเยาว์! ไม่ได้เกลียดที่ตัวเองเป็นดูอ่อนแอในตอนเด็กหรอกนะ เพราะอย่างเด็กผู้ชายมันโตไวอยู่แล้ว จะเปลี่ยนไปมากมันจะแปลกอะไร ขนาดไอ้โซโล่มันยังเปลี่ยนไปมากเหมือนกัน ไม่เห็นมีใครแปลกใจ ผมนั่งเปิดรูปของตัวเองในตอนเด็กๆ มีพวกไอ้โซโล่มันอยู่เยอะหน่อยเพราะตอนเด็กๆ พ่อแม่ชอบพาพวกเรามาเล่นด้วยกันครับ


“ให้ตาย คนเราเนี่ยดูจากตอนเด็กๆ ไม่ได้เลยแฮะ”


แล้วผมก็มาหยุดนิ่งดูภาพหนึ่งแน่นอนว่ามีครอบครัวของผมเป็นตัวหลักในรูปนั้นแต่ที่น่าแปลกก็คือยังมีอีกครอบครัวหนึ่งยืนอยู่ข้างๆ ครอบครัวของผม อ่า! นั้นสินะ ผมเกือบลืมไป นี่มันครอบครัวของฮอยฮักนี่น่า พ่อเป็นดารานักแสดงที่มีฝีมือและแม่ของเขาก็เป็นดารานางแบบที่สวยจนน่ากลัว! ไม่แปลกใจเท่าไรที่ลูกออกมาจะเป็นแบบนั้น แน่นอนว่าเด็กที่ยืนข้างๆ ผมนั้นก็คือฮอยฮัก


พวกผู้ใหญ่นั่งคุกเข่าเพื่อให้ตัวสูงพอๆ กับพวกเรา พ่อแม่ของผมก็วางมือบนไหล่ของผม ส่วนพ่อแม่ของฮอยฮักก็วางมือบนไหล่บ้างวางบนหัวของเขาบ้าง แต่ที่เด็ดสุดเนี่ยก็คือท่ายืนโคตรเก๊กของเจ้านั้นเนี่ยแหละ วางมาดตั้งแต่เด็ก! ผมหัวเราะขำกับท่าของอีกฝ่าย สมกับเป็นลูกของดาราชื่อดังวะ มีแววมาแต่เด็กเลยน่ะเนี่ย


ว่าแต่ตอนนี้หมอนี้ไปไหนนะ เป็นลูกของดาราดังขนาดนั้นก็น่าจะได้เข้าวงการแล้ว พ่อไม่ติดต่อเขาหรือไงกัน? หรือว่าหมอนั้นไม่สนใจงานในวงการบันเทิง? อย่างเลวร้ายสุดก็คือตอนเด็กๆ หน้าตาดีแต่โตมาแล้วมันอาจจะเปลี่ยนไปมากจนไม่เหลือเค้าความดูดีตอนเด็ก? ก็นะ ปกติพวกดาราเนี่ยตอนเด็กๆ หน้าตาก็งั้นๆ แหละแต่พอโตมาก็เปลี่ยนไปเป็นหน้ามือเชียว!


“นั้นใคร?”


ผมหันไปมองตามเสียงที่ถามแล้วแทบจะหยุดหายใจ เฮือก! ขยับมาตอนไหนกันวะเนี่ย ไม่ทันได้รู้สึกตัวเลย! ตอนนี้หน้าของผมมันชิดหน้าของอีกฝ่ายอีกนิดเดียวก็จะเม้าท์ทูเม้าท์ได้แล้ว ผมเหลียวกลับมามองรูปถ่ายอย่างใจเย็น


“หมายถึงคนนี้น่ะเหรอ?”


ผมชี้ไปที่เจ้าฮอยฮักที่ยืนเอ็กซ์มาดเท่กินขาดทุกคนในรูป เลิฟมีกลับชี้นิ้วไปที่คนข้างๆ ซะงั้น ผมหัวเราะเล็กน้อย หมอนั้นมองผมอย่างงุนงง


“เด็กนั้นคือฉันเอง ไม่เชื่อล่ะสิ! แต่นี่เป็นความจริง หึๆ”


เห็นเลิฟมีทำหน้าตกใจแล้วรู้สึกคุ้มจริงๆ ที่เมื่อก่อนตัวเองเป็นแบบนั้น อะโด! ตกใจล่ะสิว่าเจ้าเด็กบ๊องแบ๊วนั้นเป็นเขาในตอนนี้น่ะ ผมยังคงหัวเราะในลำคออย่างพออกพอใจ


“ตอนเด็กๆ ฉันน่ารักมากใช่ไหมล่ะ?”


“เด็กนั้นไม่ได้ชื่อว่าดาร์ลิ้งหรอกเหรอ?”


“...”


ผมหันไปมองอย่างแปลกใจปนสงสัย หมอนี้...หมอนี้รู้จักชื่อจริงๆ ของผมได้ไงวะ!? เฮ้!!! เจ้าชื่อน่าอายนั้น!! ผมอุตส่าห์กลบมันไปตั้งแต่ไปอเมริกาคราวนู้นแล้วนะ มันโผล่มาได้ไงอีก!? ผมมองอีกฝ่ายเงียบแล้วถอนหายใจ หมอนี้มันรู้ได้ไงฟะ?


“ก็นั้นมันชื่อจริงๆ ของฉันเองแต่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นวินเซอร์แล้ว”


“ดาร์ลิ้งมันไม่ดีตรงไหน?”


“เหอะ นายลองคิดสภาพคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเรียกว่าดาร์ลิ้งๆ ดูสิ! อยากจะบ้า!”


ผมตอบไปอย่างอารมณ์เสีย พอนึกย้อนไปสมัยก่อนแล้วมันหงุดหงิด ไม่ว่าใครมันก็ล้อชื่อกูอยู่นั้นแหละ เรียกดาร์ลิ้งๆ กันอย่างสยดสยอง ให้ตายเถอะ! แล้วอีกอย่างดาร์ลิ้งเนี่ยขอทีเถอะ ให้เมียกูเรียกได้เท่านั้นโว้ยยย!


“...คงจะลำบากน่าดู”


เลิฟมีเงียบไปสักพักแล้วหมอนั้นก็พยักหน้านิ่งๆ แล้วเอ่ยออกมาอย่างเข้าใจแล้วมองหน้าผมเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยต่อ


“ชื่อนั้นมันค่อนข้างพิเศษ คงอยากเก็บไว้ให้คนพิเศษเรียกใช่ไหมล่ะ?”


“อ่า คงงั้นแหละ”


ผมยิ้มรับที่มุมปาก แปลกใจเล็กน้อยที่อีกฝ่ายคิดแบบผม ดาร์ลิ้งเนี่ยขอเก็บไว้ให้คนสำคัญเรียกก็พอแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะมีใครได้เรียกมันหรือเปล่า? ตอนนี้ก็มีแค่คนเดียวที่ได้เรียกมัน จะเป็นใครนอกจากพ่อของผมล่ะ! ตอนนี้มีคนเดียวจริงๆ ที่เรียกผมด้วยชื่อนั้นแล้วไม่รู้สึกกระอักกระอ่วน


“ฉันจะกลับแล้ว”


“พันข้อเท้าก่อนล่ะกัน กลับไปแล้วก็ไปนอนพักอยู่เฉยๆ ล่ะ เอาของเย็นประคบไว้สองวันก่อนแล้วค่อยใช้น้ำอุ่นประคบ”


ผมลุกขึ้นแล้ววางเจ้าอัลบั้มรูปไว้บนหัวเตียงจากนั้นก็หันไปหยิบผ้าพันแผล เลิฟมีลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปที่หัวเตียงนิ่ง ผมไม่ได้สนใจอะไรก็จับเท้าของเขาพันข้อเท้าให้อย่างระมัดระวัง ไม่ให้แน่นเกินไป


“ตุ๊กตานั้นมันเน่าเกินกว่านายจะเก็บมันไว้”


เลิฟมีหันมามองผมแล้วเอ่ยขึ้นเรียบๆ ผมเงยหน้ามองเจ้าต่ายเน่าสมบัติของเพื่อนสมัยเด็กเล็กน้อย มันก็เน่าจริงๆ อย่างที่เขาบอกนั้นแหละวะ แต่ก็นะเพราะเจ้าต่ายเน่ามันอยู่กับเขามานานล่ะมั้งถึงทิ้งมันไปไม่ได้น่ะ


“มันเป็นเพื่อนยามยาก ทิ้งมันไม่ลง”


“เพื่อน? ถ้าอย่างนั้นนายควรซักมันบ้างนะ”


“...”


ถ้าเป็นคนอื่นเขาซึ้งกับความเป็นเพื่อนไปแล้วแต่หมอนี้กลับตอกกลับเขาหน้าตาเฉยว่าให้ซักมันบ้างถ้ามันเป็นเพื่อนจริงๆ น่ะ โห! ผู้ชายคนนี้นี่น่า เหลือเกินจริงๆ วะ!! ผมหัวเราะอย่างขำขันในขณะที่อีกฝ่ายเฉยสนิท


“นั้นสินะ ลืมไปเลยว่ามันก็ซักได้ ก็ฉันไม่เคยซักเพื่อนนี่น่า หึๆ”


 ผมพันผ้าให้เขาเสร็จเรียบร้อยสวยงามมองผลงานของตัวเองที่ชำนาญเพราะพันทำบาดให้ตัวเองบ่อยๆ แล้วมันรู้สึกภาคภูมิใจพิกล เลิฟมีมองข้อเท้าของตัวเองแล้วเงยหน้ามองผม จากสายตาคือไม่อยากจะเชื่อว่าผมจะทำได้ โห ดูถูกกันสุดๆ เลยวะ!


“จะให้ไปส่งที่ไหน?”


“คฤหาสน์ภวัตนรเศรษฐ์”


หือ?


“ที่ไหนนะ?”


“คฤหาสน์ภวัตนรเศรษฐ์”


ผมยืนนิ่ง ได้ยินอย่างชัดเจนว่าอีกฝ่ายพูดอะไร ภวัตนรเศรษฐ์!? นามสกุลนี้ถ้าผมไม่รู้ก็โง่เต็มทน! นั้นมัน...นั้นมัน นามสกุลของอธิการบดีของมหาวิทยาลัยที่ผมเรียนอยู่นี่น่า! แล้วหมอนี้เป็นอะไรกับท่านคิงวะครับบบ!!? ผมมองอีกอย่างสับสน อธิการของมอพวกผมชอบเรียกท่านว่าท่านคิง และท่านคิงคนนี้ยังไม่แต่งงาน หมอนี้คงจะไม่ใช่ลูกอย่างแน่นอน!


“ฉันเป็นลูกบุตรธรรมน่ะ”


เลิฟมีมองผมที่เงียบไม่พูดอะไรเขาก็เอ่ยไขข้อสงสัยของผม อ้อ ลูกบุญธรรม ใจหายแวบนึกว่าเป็นอย่างอื่นซะอีก! ก็ได้ข่าวอยู่ว่าท่านคิงแกมีลูกบุญธรรมอยู่คนหนึ่งไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริง แล้วเป็นหมอนี้ไปซะได้ ผมชักจะประหลาดใจหน่อยๆ เจ้าเลิฟมีเนี่ยมีอะไรให้ตกใจเสมอเลยโว้ย!


เมื่อไม่มีอะไรผมก็มาส่งอีกฝ่ายที่คฤหาสน์ภวัตนรเศรษฐ์ ระหว่างทางแต่คนแต่เงียบกริบ นี่ไม่คิดจะชวนกูคุยอะไรเลยหรือไงวะ? ผมหันไปมองอีกฝ่ายที่นั่งนิ่งเหมือนเดิมแล้วหันไปมองถนน หมอนี้เป็นลูกบุญธรรมของท่านคิง แล้วไอ้ที่ว่าท่านคิงแกเป็น...เอ่อ...ไม้ป่าเดียวกัน? แล้วกูจะมาคิดห่วงสวัสดิภาพของคนอื่นทำไมวะ!?


“พ่อฉันเป็นน้องชายของพ่อดิซ เมื่อพ่อของฉันตาย พิ่ดิซก็เลยรับฉันเป็นลูกบุญธรรม”


รู้ได้ไงว่ากูกำลังคิดอะไรอยู่!?


“มาเล่าให้ฉันฟังทำไม?”


“เพราะนายกำลังสงสัย ถ้านายเข้าใจไปผิดๆ อาจจะเอาไปเขียนข่าวก็ได้ ที่นี้ก็รอรับกระสุนจากพ่อได้เลย ปัง!”


เลิฟมีหันมามองผมด้วยหางตัวแล้วเอ่ยอธิบายด้วยน้ำเสียงนิ่ง จากนั้นก็ทำมือเป็นปืนยกมาทางผมกระดกมือพร้อมเสียงปัง ผมเนี่ยหัวเราะไม่ออกเลยล่ะ


แล้วอย่าบอกนะว่าที่ผ่านมาเนี่ยข่าวคาวๆ แต่ละอย่างของหมอนี้ที่น่าจะมีเยอะกลับไม่มีออกมาเลยนั้นน่ะเป็นเพราะอำนาจเม็ดเงินจากท่านคิง? ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็...นี่กูกำลังกระตุกหนวดเสืออยู่หรือเปล่าวะ? แหม่! อะไรมันจะตื่นเต้นน่าลองดึงหนวดเสือขนาดนั้นวะ! ของอันตรายๆ เนี่ยมันน่าลองดูสักตั้งล่ะว่ะ


“นายกำลังคิดแปลกๆ อยู่ล่ะสิ”


“ไม่แปลกหรอก คนปกติธรรมดาเขาก็คิดกัน”


ยิ่งอันตราย ยิ่งสนุก!


ผมบีบแตรรถประตูของคฤหาสน์ก็เปิดออกอย่างรวดเร็ว รู้สึกว่าคุณหนูท่านนี้เขาโทรบอกไว้เรียบร้อยแล้วแฮะถึงได้เปิดให้ง่ายขนาดนี้ ผมก็ขับรถเข้าไปส่งเทียบท่าเชิงบันไดหน้าบ้านเลยล่ะครับ แล้วคุณหนูเลิฟมี(ฐานะใหม่ที่ผมเพิ่งรู้)ก็เปิดประตูรถออกไปอย่างรวดเร็ว เฮ้ยๆ! ระวังเท้าบ้าง เจ็บอยู่น่ะ!!


“ขอบใจ”เลิฟมีเอ่ยเรียบๆ เมื่อผมเปิดประตูออกมายืนตรงหน้าเขา ผมสังเกตอีกฝ่ายอย่างละเอียดแล้วยักไหล่


“คำขอบใจน่ะไม่ต้องการหรอก อยากจะรู้ชื่อจริงๆ ของนายมากกว่า ฉันไม่เชื่อหรอกว่านายจะชื่อว่าเลิฟมีน่ะ”


คนอะไรชื่อเลิฟมีวะ นี่มันรสนิยมการตั้งชื่อของลุงทิมชัดๆ ชื่อนี้มันต้องเป็นชื่อในวงการแน่ๆ ฟันธง! เลิฟมีมองผมนิ่งๆ จากนั้นก็ค่อยๆ ยิ้มออกมาอย่างหวานอะ! ผมยืนมองรอยยิ้มนั้นตะลึงค้าง เห็นแบบชัดๆ แถมใกล้ๆ แบบนี้อีก


“ขนาดนายยังชื่อดาร์ลิ้งได้ แล้วเลิฟมีมันจะแปลกอะไร”


“...เอาเถอะ คิดไว้แล้วว่าคงจะไม่บอกกันง่ายๆ งั้นขอค่าตอบแทนเป็นอย่างอื่นล่ะกัน”


“...?”


ผมยิ้มที่มุมปากมองอีกฝ่ายอย่างเจ้าเล่ห์ จับคอเสื้อของคนต่ำกว่ากระชากขึ้นแล้วก้มตัวลงประกบริมฝีปากได้รูปสวยนั้นอย่างอดใจไม่ไหว กูเล็งมานานล่ะ! ยังไงก็ขอสักรอบเป็นค่าบริการคราวนี้ล่ะกัน! ในช่วงที่อีกฝ่ายกำลังไม่ระวังตัวผมก็ฉวยโอกาสรุกเข้าไปในโพรงปากใช้ลิ้นกวาดต้อนอีกฝ่ายอย่างอุกอาจสุดๆ ตวัดลิ้นเข้าพัวพันจูบเม้มริมฝีปากจนชื้น น่าแปลกที่อีกฝ่ายเหมือนคนไม่คุ้นเคยกับเรื่องพวกนี้ ผมค่อยๆ ผละริมฝีปากแล้วจับร่างที่กำลังทรุดตัวลงต่อตัวต่อตา ผมมองใบหน้าสวยที่แดงแปร๊ดนั้นแล้วยิ้มพอใจ


“ตั้งแต่ตอนนั้นล่ะ อยากบอกนะว่านายเวอร์จิ้นอยู่น่ะ”


ผมพูดไปอย่างขำๆ ดูท่าทางเหมือนจูบไม่เป็น ตกใจซะรนรานแบบนั้นน่ะ ตอบสนองก็ไม่มีเลย ยืนแข็งทื่อทำตัวไม่ถูก นอกจากเวอร์จิ้นแล้วคงจะเป็นเพราะว่าอีกฝ่ายตกใจมากแน่ๆ เลิฟมีเงยหน้าขึ้นมามองผมอย่างโมโห


“เวอร์จิ้นแล้วผิดหรือไงวะ!?”


“...”


ผมกะพริบตาปริบๆ กับประโยคตอบกลับนั้น เวอร์จิ้นจริงดิ? พอพูดเสร็จเจ้าตัวก็หน้าแดงกว่าเดิมอีก วะ...วะ...ว๊าววว!!! ตูทำแจ๊กพ็อตแตกกก!!! เจอแล้ว! คนเวอร์จิ้นที่หาได้แสนยาก มันมีอยู่จริงๆ ด้วย!


ของหายาก ล้ำค่าสุดๆ!!!


“เฮ้ย!”เลิฟมีร้องเสียงหลงเมื่อผมจับเขาฟัดต่ออย่างสุขี ก๊ากกก!!! คนนี้กูจองแล้ว!!! พรุ่งนี้จะเอาปั๊มยางมาประทับว่าจอง! ผมยิ้มกว้าง


“เดี๋ยวก็เป็นเอง ฉันจะสอนนายตั้งแต่ขั้นแรกถึงขั้นสุดท้ายเลย หึๆ”


“ห๊ะ?”


“บ๊ายบาย”


ผมกระซิบข้างหูเขาแล้วปล่อยมือให้อีกฝ่ายทรุดตัวลงไปกับพื้น โดนแค่นี้ก็เข่าอ่อนแล้วเหรอ? ถ้าโดนมากกว่านี้จะลุกไหวเหรอ? หึๆ ผมมองอีกฝ่ายแล้วยิ้มที่มุมปากเหมือนเดิมจากนั้นก็เดินขึ้นรถ สตาร์ทเครื่องวิ่งออกไปจากคฤหาสน์หลังใหญ่แห่งนี้ ตลอดทางผมเอาแต่หัวเราะหึๆ อย่างกับคนบ้าแน่ะ หมอนี้มีแต่เรื่องในแปลกใจจริงๆ นั้นแหละ!


“ฮักกก! เกิดอะไรขึ้นลูกพ่อ!?”


คุณพ่อรินที่ได้ยินเสียงรถอยู่หน้าบ้านก็ออกมาต้อนรับลูกชายสุดรักที่กลับมาจากทำงาน แต่พอมาเห็นสภาพของลูกชายแล้วต้องตกใจ นั่งแปะกับพื้นอย่างคนหมดแรงแล้วยังหน้าแดงแปร๊ดแบบนั้น!?


“...”


ร่างบางนั่งแปะกับพื้นอย่างหมดแรงได้แต่มองรถอีกฝ่ายแล่นออกไปนิ่ง เขาเม้มริมฝีปากแล้วก้มหน้ามองพื้น ใบหน้าแดงร้อนผ่าวเหมือนมันจะไหม้กับจังหวะเต้นของหัวใจที่ทำเอาหูตาลายจะเป็นลมเสียให้ได้ คิดว่าเขาเป็นพระอิฐพระปูนหรือยังไง!?


ทำแบบนี้แล้วเขาจะไปไหนพ้นล่ะเจ้าทึ่มเจ้าวินเซอร์!





TBC.

นานมากเลยเนอะกว่าจะอัพตอนนี้ได้เพราะมีอย่างอื่นเข้ามาขัด
เสมือนเป็นมารของนักเขียน เฮ้อ! ไม่ว่าจะอ่านการ์ตูน เล่นเกมก็ดี
แหม...นั่งดูคลิปผู้ชาย รวมไปถึงการบ้าน รายงานอะไรทั้งหลาย!

ตอนนี้ก็ไปเรื่อยๆ เจ้าเสือวินก็เริ่มมุ่งมั่นมากขึ้น
ส่วนกระต่าย(น้อย)ฮักก็ถูกทำให้ตามืดตามัวหลงมันเข้าไป
ใครรอเมนูน้องกระต่ายอยู่ก็ขอบอกว่าย๊ากกกกส์! 555
เม้าท์มาเยอะแฮะ งั้นเจอกันตอนหน้าล่ะกัน

ปล.หยุดคู่กัดแล้วมาอัพเรื่องนี้สักพักดีไหมอ่ะ?
ปล.1 รู้สึกผิดจริงๆ มีแต่คนมารอกันเต็มมมมม เค้าปั่นช้า ขอโทษษษษ!!

[cocoaharry]

 :z13:จิ้ม


วินเซอร์แม่ง หื่นจริง!
จะสอนฮักตั้งแต่ต้นน่ะ เป็นไรกะเขายัง?
บอกชอบฮักยัง? โด่ๆๆๆ

เค้าคิดถึงพรีสกะโซโล่อ่าาา

[kms]

เอาเรื่องนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แฮ่ๆๆๆๆๆ 

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด จูบบบบบบหันแล้ว
ไงล๊าวินเซอร์
เจอของดีเข้าให้แล้ววววว
รีบๆกลับมาสอนตั้งแต่ต้นจนจบเลยน่ะ ฮักรออยู่ 

[เฉาก๊วย]