ตอนนี้ผมอยู่ที่คณะวิศวะ ห้องสาขาของไอ้วินเซอร์มันเรียนอยู่นั้นแหละครับ ผมรู้ได้ยังไงน่ะเหรอ? ก็ถามมาเรื่อยๆ จนมาถึงห้องสาขาของไอ้วินเซอร์ ผมเปิดประตูแล้วโผล่หน้าเข้าไปในห้อง ตอนเช้าๆ แบบนี้ไอ้วินเซอร์คงยังไม่มาหรอกครับ พอผมโผล่หน้าเข้าไปก็เห็นคนอื่นๆ กำลังเม้าธ์มอยกันเสียงดัง
“เอ่อ...ขอโทษนะครับ ที่นี้ห้องสาขาสารสนเทศใช่ไหมครับ?”
“เออ มีอะไรวะ?”
เสียงถามตอบมาห้วนเชียวครับ ผมก็ค่อยๆ เดินเข้าไปอย่างสงบเสงี่ยม วางกล่องข้าวที่อุตส่าห์ตื่นมาตั้งแต่เช้าทำให้ไอ้วินเซอร์มัน ไอ้บ้านี่มันตื่นสายจะตายแล้วดูท่าจะไม่มีเวลากินข้าวเช้าด้วย ผมก็ทำมาฝากมัน ดูแลสุขภาพตัวเองหน่อยสิเจ้าบ้า!
“ฝากให้วินเซอร์ด้วยครับ”
“หา? ให้ไอ้วินเซอร์? อะไรวะ? มีใครใช้มึงมาไอ้แว่น”
พวกเพื่อนๆ ในสาขาก็มองผมอย่างแปลกใจมากแล้วคนอื่นๆ ก็เข้ามารุมกันอย่างสนใจ กูไม่ใช่ของแปลกให้พวกมึงแห่เข้ามาดูนะโว้ย! ก็แค่ทำข้าวเช้ามาให้คนที่ชอบมันแปลกตรงไหน!!?
“ไม่มีใครฝากมาครับ ผมทำให้วินเซอร์เอง”
“ห๊า~!!!? อย่าบอกนะว่ามึงชอบมันน่ะ!!!”
“ครับ นี่ขนมที่ผมทำเองครับ เป็นของฝากให้กับทุกคน”
ผมก็ตอบกลับไปอย่างมั่นใจ ชัดเจน คนอื่นๆ ก็ทำหน้าสยดสยองแทนผมกันใหญ่ อะไรวะ? มันแปลกมากหรือไง ไอ้วินเซอร์มันก็ออกจะหน้าตาดีจะตายมีคนมาชอบมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรนิ
“อ๊ะ ให้พวกกูเหรอวะ?”
ไอ้พวกนั้นก็ทำหน้างงๆ แล้วชี้ที่ขนมแล้วชี้ไปที่ตัวเอง ผมก็พยักหน้าแล้วโค้งตัวให้เล็กน้อย
“ครับ เชิญตามสบายครับแล้วก็ฝากตัวด้วยนะครับ”
“เฮ้ อร่อยสาด!”
“อ้าว ไอ้ห่านี่! มึงแกะกินตอนไหนวะ!!?”
แล้วผมก็นั่งพูดกับพวกเพื่อนๆ ในสาขาของไอ้วินเซอร์ พวกผู้หญิงนี่มองผมแบบไม่พอใจแต่พวกผู้ชายสนับสนุนผมเต็มที่ ไอ้พวกนี้เห็นแก่กินว่ะ! แต่เพื่อนๆ ในสาขามันก็น่ารักดีนะ ดูจริงใจดี ผมนั่งคุยกับพวกเขาไปเรื่อยๆ วันนี้ช่วงเช้าผมไม่มีเรียนหรอกครับ อาจารย์ไปดูงานที่ต่างประเทศนู้นแน่ะ!
“ไอ้แว่น คิดใหม่ได้นะโว้ย ไอ้วินเซอร์น่ะมันควงแต่พวกมีระดับทั้งนั้น”
“ครับ ผมรู้ ถึงผมไม่มีระดับแต่ความจริงใจผมมีให้มากกว่าแน่นอนครับ”
“ไอ้แว่นนน! ทำไมมึงเป็นคนดีอย่างนี้วะ เสียดายโว้ย ไม่น่าหลงผิดเลย!!”
เหอะๆ ผมตอแหลไปอย่างนั้นแหละครับ พูดให้ดูดีในสายตาพวกนี้จะได้ใช้ประโยชน์จากพวกมันได้ง่ายๆ หึๆ ผมทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมคุยกับพวกนี้อยู่นานสองนาน อ๊ะ นี่มันได้เวลาที่ไอ้วินเซอร์มันจะมาแล้วนี่น่า จากที่ถามพวกเพื่อนๆ มันมาไอ้บ้านี่มันจะมาตรงเวลาครับหรือไม่ก็มาสายสักสิบนาทีแต่ไม่เคยขาดเรียน ไอ้วินเซอร์นี่รักเรียนเหมือนกันนี่หว่า
“ไม่อยู่เจอมันก่อนเหรอวะ?”
“ไม่ล่ะครับ เดี๋ยวเขาจะกินข้าวไม่ลง ผมขอตัวก่อนนะครับแล้วเจอกันพรุ่งนี้ครับ”
ผมโค้งตัวอย่างสุภาพแล้วเดินออกไปจากห้องนั้นอย่างรวดเร็ว หึ! ในที่สุดก็ได้ตารางเรียนของไอ้วินเซอร์มาแล้ว! หึๆ มึงจะหนีกูไปไหนได้วินเซอร์! ผมหัวเราะหึๆ ในลำคออย่างมีความสุข ยืนรอลิฟต์เพื่อลงไปข้างล่าง ผมกดลิฟต์ไว้แล้วยืนรอไม่นานลิฟต์นั้นก็ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
ติ้ง!
เสียงลิฟต์ดังขึ้นพร้อมกับประตูลิฟต์เปิดออก ผมรีบยกกระเป๋าปิดหน้าของตัวเองไว้ทันที คนในลิฟต์เดินออกมาอย่างมึนๆ ไม่ใช่ใครที่ไหนครับ ก็ไอ้วินเซอร์นั้นแหละ! เดินทำหน้าสะลึมสะลือมาเชียว ทำไมผมต้องไม่ให้มันเห็นหน้าน่ะเหรอ? ก็เมื่อวานมันบอกอย่ามาให้มันเห็นหน้า เห็นไหมล่ะ? ไม่เห็นหน้าผมน่ะออกจะเชื่อมันเป็นอย่างดีเลยนะ!
ช่วงเช้าผมก็มานั่งรวมตัวกันเพื่อนๆ ในห้องสมุดหานั้นหานี้อ่านฆ่าเวลา พอตอนเที่ยงก็ดูตารางเรียนของไอ้วินเซอร์แล้ววิ่งไปดักรอมันเร็วปานติดปีก พวกไอ้พรีสต์เรียกผมไว้แต่ผมไม่สนใจ เดี๋ยวค่อยคุยกันโว้ย! ตอนนี้ปล่อยให้กูตามจีบผู้ชายก่อน! พอผมมายืนรอที่หน้าอาคารเรียนคณะวิดวะกลุ่มของไอ้พวกวินเซอร์ก็เดินออกมาจากอาคารพอดิบพอดีเลยครับ ข้อมูลจากพวกเพื่อนๆ มันนี่ตรงดีจัง!
วันนี้ผมมีเรียนตอนบ่ายไม่ว่างมาตามมันหรอกแต่ว่าฝากขนมไปให้ก็พอทำได้นะ ผมก็หันมองหาคนส่งของ อ๊ะ นั้นมันเพื่อนในสาขาของไอ้วินเซอร์นี่หว่า ดีล่ะ! ผมเดินไปหาพวกเพื่อนๆ ในสาขาของไอ้วินเซอร์พร้อมกับฝากขนมที่ทำเองไปให้มันพร้อมกับติดสินบน เอ๊ย ให้สินน้ำใจพวกนั้นไปด้วย
“เมื่อเช้านี้เจ้าหมอนั้นกินข้าวกล่องของมึงใหญ่เลย สงสัยจะหิวว่ะ”
“ใช่ๆ! บอกว่าอร่อยด้วยนะโว้ย”
“เหรอ?” ผมรับฟังเงียบๆ อย่างมีความสุข ไอ้วินเซอร์มันกินด้วยแหละ นึกว่าจะไม่สนใจซะอีก งั้นพรุ่งนี้ผมจะทำมาอีกล่ะกัน! ผมให้ขนมพวกนั้นแล้วขอตัวรีบกลับไปหาพวกไอ้พรีตส์ที่อยู่โรงอาหารกัน ระหว่างทางที่กำลังจะไปหาพวกไอ้พรีสต์ก็ไปเจอะเข้ากับกลุ่มไอ้วินเซอร์ที่ไปยืนมุงที่ซอยลับๆ แต่ที่น่าแปลกกว่านั้นคือพวกมันกำลังมีเรื่องกับรุ่นพี่ปีสามคณะของผมอยู่ หนึ่งในนั้นมีพี่รหัสของไอ้พรีสต์ด้วย ดูๆ แล้วเหมือนทั้งสองกลุ่มจะไม่ค่อยชอบขี้หน้ากันแฮะ
เกิดอะไรขึ้นวะ?
ด้วยความอยากรู้อยากเห็นมากผมค่อยๆ เข้าไปใกล้แล้วหาที่ซ่อนตัวเพื่อแอบมอง เห็นไอ้เพื่อนคุณชายของไอ้วินเซอร์นั้นแหละครับต่อกรกับพี่รหัสของไอ้พรีสต์ ส่วนไอ้วินเซอร์น่ะเหรอยืนกินข้าวกล่องผมหน้าตาเฉย อ๊ะ มันยังกินข้าวกล่องผมอยู่เลยแฮะ มาเห็นด้วยตาตัวเองเนี่ยมันรู้สึกดีกว่าฟังจากปากของคนอื่นตั้งเยอะ ผมยืนปลาบปลื้มอยู่ไม่นานก็หุบหน้าที่กำลังบานเป็นกระด้ง
เหี้ย!
มีคนที่โดนลูกหลงจากพี่เพ้นต์กับไอ้เพื่อนคุณชายแล้วเซไปโดนไอ้วินเซอร์ที่ยืนจ้วงข้าวทำให้กล่องข้าวนั้นตกพื้นหมดเกลี้ยง ไอ้วินเซอร์มันยืนนิ่งแล้วมันก็หันไปคว้าคอเสื้อของเจ้าคนที่เซมาชนมันอย่างโมโห ให้ตายสิ! นั้นมันพี่รหัสอุปถัมภ์ของผมเองครับ พี่แน็กนี่หว่า!!!
พอไอ้วินเซอร์มันเลือดขึ้นตากะจะเล่นงานพวกพี่แน็กพวกเพื่อนๆ ของมันก็รีบเข้ามาห้ามกันทันที ส่วนพี่รหัสของไอ้พรีสต์ ชื่ออะไรนะ? เพ้นต์? เอ่อ! พี่เพ้นต์ก็ถลามาช่วยเพื่อนสนิทแต่ไอ้วินเซอร์มันก็เหวี่ยงพี่แน็กลงพื้นหยั่งกับเหวี่ยงข้าวของที่เบาหวิวจากนั้นก็ตามด้วยเตะชุดใหญ่ ก่อนที่มันจะถูกดึงออกมาจากพี่แน็ก พี่รหัสกู!!!? หน้ายับเลยโว้ยเฮ้ย!!
ผมยืนมองอย่างเงียบๆ ไอ้วินเซอร์อารมณ์เสียน่าดูครับแล้วมันก็เดินมานั่งไว้อาลัยให้กับกล่องข้าวของผม ไอ้บ้านี่มันหวงของกินชะมัดยากแต่ไม่รู้ทำไมผมกลับดีใจแปลกๆ ทั้งๆ ที่พี่รหัสผมโดนเล่นปางตายแบบนั้น เอาน่าไอ้วินเซอร์ พรุ่งนี้เดี๋ยวกูทำให้ใหม่นะ! รู้สึกมีกำลังใจที่จะทำข้าวกล่องให้มันขึ้นกว่าเดิม ผมเดินจากไปอย่างอารมณ์ดีจนพวกเพื่อนๆ ในกลุ่มมองผมแปลกๆ ไม่เอาน่า คนมันมีความสุขก็ต้องอารมณ์ดีเป็นธรรมดา!
ในแต่ละวันพอถึงเวลาเลิกเรียนผมก็ตามติดไอ้วินเซอร์ไปยิ่งกว่าเงามันแน่ะครับ ก็หลบๆ ซ่อนๆ ตามมันไปเรื่อยๆ ก็แค่มาดูว่าในแต่ละวันมันทำอะไรที่ไหนเท่านั้นแหละครับ เวลาตามตัวมันจะได้ไปให้ถูกที่น่ะครับ สมัยก่อนผมก็ทำแบบนี้กับไอ้พรีสต์เผื่อมันไปเที่ยวสะเปะสะปะจะได้ตามได้ถูกจนไอ้บ้านั้นคิดว่าผมมีตาวิเศษมันไปอยู่ไหนผมก็ตามลากมันกลับบ้านได้ตลอด ผมก้มหน้าจดบันทึกสังเกตการณ์เอาไว้ บางทีผมก็ถามจากคนอื่นๆ ในคณะของมันบ้างครับ พวกวิดวะนี่ให้ความร่วมมือกับผมเกินคาดแฮะ
“ชอบไอ้วินเซอร์เหรอวะ?”
“ครับ”
ผมพยักหน้ารับง่ายดายเมื่อถูกถาม สองคนนี้เรียนวิดวะปีสามครับ ส่วนอีกคนที่นั่งอยู่ด้วยนั้นไม่ได้เรียนวิดวะแต่ดูจากเนทไทแล้วน่าจะเป็นบริหาร? ที่เด่นกว่านั้นคือตาสีแดงนี่แหละครับ ใส่คอนเทคเลนส์สีแดงแปลกคนแฮะ
“หุๆ อยากเห็นไอ้เด็กบ้านั้นมันลองของแปลกเหมือนกันว่ะ พี่สนับสนุนน้องเต็มที่”
พี่คนที่หน้าตาหวานออกแนวเพลย์บอยเอ่ยอย่างนึกสนุกพร้อมกับตบไหล่ผมหัวเราะเบาๆ ตาม ตูไม่ใช่ของแปลกนะโว้ย! แค่ไม่เหมือนชาวบ้านเขาเท่านั้นเอง พี่คนผมสีเงินก็ถอนหายใจนิดๆ มองเพื่อนตัวเองอย่างปลงๆ ก่อนจะหันมาพูดกับผมด้วยใบหน้าจริงจังแฝงความห่วงใย
“หมอนั้นอันตรายนะ อย่าเสี่ยงเลยครับ”
“เฮ้ ไอ้อัค น้องแว่นเขาจริงจังจริงใจโว้ย อย่ามาทำให้น้องเขาไขว้เขวสิวะ มันก็ไม่สนุกน่ะสิ”
“ไอ้ไลท์เรื่องนี้มันเกี่ยวกับความรู้สึกยังจะมาสนุกอยู่ได้”
ผมมองทั้งสองคนเถียงกันไปมาเรื่องของผม เอ่อ...ขอบคุณพี่อัคมากนะครับที่เป็นห่วงแต่ผมทำใจแล้วล่ะ เสี่ยงเป็นเสี่ยงครับ ส่วนพี่ไลท์...มึงไปตายซะ! มาเห็นเรื่องกูสนุกได้ไงวะ!? พี่สองคนนี้ก็เถียงกันหน้าดำหน้าแดงจนผมต้องหันไปมองอีกคนที่นั่งทำหน้ายิ้มๆ นิ่งๆ ชินชากับเหตุการณ์ตรงหน้าแบบสุดๆ พอผมหันมาพี่แกก็พูดกับผมโดยไม่ใส่ใจสองคนนั้นเลยสักนิด
“มีอะไรให้พวกพี่ช่วยก็บอกได้นะ เรียกใช้ไอ้สองคนนี้ได้ตลอด อย่าเกรงใจพวกมัน พี่อนุญาต”
“อ้าว เอฟ! ไหงพูดอย่างนั้นล่ะ?”
พี่ไลท์หยุดเถียงแล้วเอ่ยท้วงทันที ส่วนพี่อัคก็เงียบเอ่ยยอมรับแต่โดยดีไม่มีการอุทธรณ์แต่อย่างใด
“ถ้านายต้องการแบบนั้น ฉันจะช่วยน้องเขาก็แล้วกัน”
“อัค นายนี่รู้ใจฉันจริงๆ นะ”
พี่เอฟหันไปยิ้มหวานให้กับพี่อัค ส่วนพี่ไลท์มองสองคนนี้แล้วทำหน้าบึ้ง พี่เอฟหันมาเอาใจพี่ไลท์แตะไหล่ของอีกฝ่ายแล้วเอ่ยขอร้อง
“ไลท์ ช่วยน้องเขาหน่อยเถอะนะ”
“ช่วยก็ได้ว่ะ!”
พี่ไลท์มองคนหน้าสวยนิ่งเชียว โห! ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าความสัมพันธ์ของสามคนนี้เป็นยังไงก็ดูจากสายตาของพี่ทั้งสองมองพี่เอฟสิ! มันหวานและเทิดทูนบูชาสุดๆ! พี่ไลท์ก็เอ่ยรับจะช่วยผมอย่างไม่เต็มใจนักแต่ผมว่าเฮียแกก็แค่ฟอร์มไปงั้นเพราะใจมันอ่อนตั้งแต่อีกฝ่ายหันมายิ้มให้แล้ว!
และแล้วผมก็ได้พันธมิตรคนสำคัญมาอีกสอง!!
หึๆ ไอ้วินเซอร์มึงจะหนีไปไหนพ้น!!หลายวันต่อมาผมยังตามไอ้วินเซอร์เพื่อเก็บข้อมูลพฤติกรรมมันตามเคย ไอ้นี่แต่ละวันมันไปแบบไม่ซ้ำกันเลยล่ะครับแต่ละที่ที่มันไปนั้นมีแต่สาวๆ หนุ่มๆ หน้าตาดีทั้งนั้น! บางก็ควงไปร้านอาหารภัตตาคารหรู ไปโรงแรมหรูแต่ที่น่าแปลกก็คือมันไม่เคยพาใครไปคอนโดมันเลยล่ะครับ ทำไมกันล่ะ? ทีผมยังเคยไปเลยตอนเป็นเลิฟมีน่ะ!
แล้วอีกหลายวันต่อมาสงสัยไอ้วินเซอร์มันจะทนผมไม่ไหวแล้วล่ะมั้งครับ หันมาชี้หน้าผมตวาดไล่อย่างเหลืออด อืม...แสดงว่าไอ้บ้านี่มันรู้ว่าผมตามมันอยู่แต่มันก็ทำเป็นไม่สนใจหรือทำเป็นมองไม่เห็นผม ตอนนี้ผมกับไอ้วินเซอร์จ้องหน้ากันอยู่หน้าอาคารวิดวะครับ คนที่เดินผ่านก็มาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ อย่างกับพวกมันแห่มาดูโชว์อย่างนั้นแหละ
“ไอ้พวกสันดาน!!! กูไม่ได้จะแสดงละครลิงให้พวกมึงดูนะโว้ย!!! ไสหัวไป!!!!”
ไอ้วินเซอร์มันหันไปตวาดเสียงดุใส่เจ้าพวกไทยมุงทั้งหลาย พอไอ้วินเซอร์ตวาดจนเส้นเอ็นปูดเจ้าพวกนั้นกลัวหัวหดรีบแตกฮือกันไปอย่างรวดเร็ว พอไทยมุงไปหมดแล้วไอ้วินเซอร์มันก็หันมามองผมยกนิ้วชี้หน้า
“ไอ้แว่น!!! มึงจะเป็นโรคจิตตามกูไปถึงไหน!!? รำคาญโว้ย!!!”
มึงมีความอดทนสูงมากว่ะวินเซอร์ เพิ่งมาสติแตกตอนกูตามมึงจะสองอาทิตย์ได้แล้ว โห นับถือๆ ผมมองมันนิ่งๆ แล้วเอียงหน้าถาม
“ไม่ชอบเหรอ อยากให้เลิกเหรอ?”
อีท่าทางแบบนี้มันดูกวนตีนเหรอวะ? ไอ้วินเซอร์มันถึงถลึงตาใส่ตอบกลับมาซะน่ากลัว
“ฟาย!!! มึงชอบไหมล่ะที่มีคนมาตามต้อยๆ น่ะ!”
“ถ้าเป็นนายก็ไม่รังเกียจนะวินเซอร์”
“ไอ้แว่นนน!!!”
กูพูดความจริงก็โมโหกูอีก จะเอาไงกันแน่วะ? ไอ้วินเซอร์หายใจเข้าออกอย่างแรง ตามันนี่ถลึงเบิกตาจะถลนออกจากเบ้าอยู่แล้ว ผมก็ยังนิ่งเหมือนเดิม
“กูจะพูดแค่ครั้งเดียว เลิกตามกูได้แล้ว!”
“โอเค ถ้านายอยากให้เลิกฉันก็จะเลิกตามก็ได้”
ยังไงซะผมก็ตั้งใจให้วันนี้เป็นวันสุดท้ายอยู่แล้วล่ะ เก็บข้อมูลและสะสมพันธมิตรไว้เยอะจนเป็นที่พอใจแล้วนี่น่า! เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ไม่ตามแล้วล่ะ อุตส่าห์หยุดงานเพื่อตามเก็บข้อมูลเลยน่ะเนี่ยพรุ่งนี้เป็นต้นไปผมก็มีงานต้องไปสะสางคงจะมาตามมันไม่ได้เหมือนที่ผ่านมา ไอ้วินเซอร์มันมองผมอย่างงงๆ ที่ผมยอมรับอย่างง่ายดาย
“แล้วก็เลิกตามตอแยกูได้แล้ว! ถ้าอยากโดนอัดตูดมากนักล่ะก็มึงก็ไปหาไอ้พวกดาดๆ ชั้นต่ำเหมือนมึงนู้น!!”
ไอ้วินเซอร์มันก็เอ่ยเสียงเข้มแฝงไปด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยถากถาง ผมยืนนิ่งกะพริบตามองมันปริบๆ
อัดตูด? มันคืออะไรวะ?
“ถ้ากูเห็นมึงอีกนะ มึงตายไอ้แว่น!!!”
พอตะโกนด่าเสร็จไอ้วินเซอร์มันก็เดินสะบัดป๊อบเดินออกไปโดนทิ้งผมให้งงกับคำนั้นอยู่ จะมีใครอธิบายให้กูฟังไหมเนี่ย? ทำไมต้องอัดตูด? ตูดไปทำอะไรผิดหรือไงวะ? ถ้าจะอัดล่ะก็อัดหน้าถีบตูดไม่ดีกว่าเหรอ? อืม...อะไรวะ? หรือว่ามันมีความหมายลึกซึ้ง?
ใครก็ได้บอกกูที อัดตูดคืออะไรรรร!!!?วันนี้เป็นวันหยุดผมก็ไปส่งเสบียงให้กับไอ้วินเซอร์ถึงหน้าห้องคอนโดมันเลยครับ วางกล่องข้าวและขนมแล้วกดกริ่งหน้าห้องของมันสองสามครั้งก่อนเผ่นหนีไปจากหน้าห้องของมันแล้วมาหลบแอบมองมันอยู่ห่างๆ ไม่นานไอ้วินเซอร์ก็เปิดประตูออกมาด้วยสภาพเพิ่งลุกขึ้นมาจากเตียงนอน ผมที่ไม่มีการตกแต่งใดๆ ดูเป็นธรรมชาติ ผมว่าดูดีกว่าตอนที่เซ็ตผมเป็นหนามอีก!
“อะไรวะ? แมวที่ไหนมากดกริ่งห้องกูอีกแล้ว”
เมี้ยว! ไม่ใช่แมวโว้ย คนนะคน! ไอ้วินเซอร์มองซ้ายมองขวาสะลึมสะลือแล้วมองลงพื้นเห็นถุงที่บรรจุกล่องข้าวและขนมถูกวางทิ้งไว้ มันก็ทำหน้างุนงง ก้มหยิบถุงนั้นมาพิจารณาดูก่อนจะเดินออกมาจากห้องแล้วเหลียวมองหาเจ้าของ มันขมวดคิ้วหน่อยๆ
“แม่งใครวะ? แน่จริงอย่าหนีเซ่!”
มันเอ่ยอย่างหงุดหงิดแล้วเกาหัวเดินเข้าไปในห้องเหมือนเดิม เอ่อ! อาทิตย์หน้ากูจะมาเสนอหน้าให้มึงเห็นจะๆ เลย อาทิตย์นี้ขอตัวก่อนว่ะกูมีงานต้องทำ พอเห็นไอ้วินเซอร์มันกลับเข้าห้องไปผมก็หนีไปทำงานในวันนี้ทันที วันนี้เจอพวกพี่ลอนดอนด้วยเพราะต้องไปซ้อมละครเวทีประจำปีน่ะครับ ผมต้องถามให้ได้ว่าไอ้อัดตูดมันคืออะไร ค้างคาในใจคิดไม่ตกสักที!
“พี่ลอนดอน พี่ยูไนเต็ด สวัสดีครับ”
พอผมเดินเข้ามาที่ห้องซ้อมของคลาสลับแลก็เห็นพี่ลอนดอนกับพี่ยูไนเต็ดกำลังซ้อมละครเวทีประจำปี ทุกๆ ปีบริษัทของผมก็จะทำละครเวทีกันครับจะใช้ดาราในบริษัทนี่แหละเป็นคนแสดง แน่นอนว่าบริษัทเราไม่มีผู้หญิง นางเอกก็ไม่พ้นพวกคลาสลับแล!!
“ไงพ่อพระเอก”
พี่ลอนดอนหันมาทักผมแถมล้อผมไปด้วย ก็ปีนี้ผมได้รับพระเอกนี่น่าแถมยังต้องคู่กับพี่ลอนดอนด้วย ให้ตายเถอะ คู่กับพี่ยูไนเต็ดไม่ได้หรือไงวะ? ผมเดินไปเปลี่ยนชุดและรองเท้าเสร็จเรียบร้อยก็เดินมาหาพวกพี่ๆ หย่อนตัวนั่งลงใกล้ๆ พวกเขา
“พี่ลอนดอนครับ ถามอะไรหน่อยได้ไหม?”
“ร้อยหนึ่งขาดตัว”
“จะเอาให้ขาดกี่ท่อนดีครับ”
ผมมองพี่ลอนดอนนิ่งแล้วหักนิ้วกรอบๆ พี่ลอนดอนก็ยกมือห้ามทันที
“ล้อเล่นน่า มีอะไรจะถามก็ว่ามา”
“เอ่อ...พี่ครับ เมื่อวานนี้ไอ้วินเซอร์มันพูดกับผมว่า ถ้าอยากโดนอัดตูดก็ไปหาพวกดาดๆ อะไรสักอย่างเนี่ยแหละ ผมยืนงงอยู่ตั้งนาน ไอ้อัดตูดเนี่ยมันหมายถึงอะไร แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมด้วยครับ?”
“...”
พอผมถามไปเท่านั้นแหละ พี่ลอนดอนก็เงียบไร้สัญญาณตอบกลับ พี่ยูไนเต็ดก็ยิ้มค้างเลย อะไรเหรอ? มันร้ายแรงมากขนาดพวกพี่ๆ ยังอึ้งเลยเหรอ!? หรือมันเป็นคำด่าที่หยาบคายไม่ควรพูด? แต่ผมยังไม่เคยได้ยินคำด่านี้มาก่อนเลยแฮะ อัดตูดแม่งงง! เฮ้ มันจะด่าเอาฮาหรือไงวะ? ผมทำหน้างงไม่เข้าใจจนกระทั่งพี่ลอนดอนถอนหายใจออกมา
“ฮักน้องรัก แกรู้หรือเปล่าว่าเซ็กซ์ระหว่างผู้ชายด้วยกันเขาทำยังไง?”
“เอ๊ะ ก็เหมือนทำกับผู้หญิงไม่ใช่หรือไงครับ?”ผมก็ตอบกลับไปอย่างพาซื่อ
“มันก็ใช่นะฮักแล้วรู้หรือเปล่าว่าทางเข้าน่ะตรงไหนเอ่ย?”
พี่ยูไนเต็ดยิ้มเล็กน้อยแล้วเอ่ยถามอย่างช้าๆ เหมือนกลัวผมจะไม่เข้าใจคำถาม ผมมองพี่ทั้งสอง อ้าว มันไม่ได้เข้าทางเดียวกันกับผู้หญิงงั้นเหรอ? แต่เอ๊ะ ผู้ชายมันไม่มีช่องคลอดนี่หว่า! เฮ้ยยย!!! แล้วมันทำทางไหนล่ะฟะ!!!? ยะ...อย่าบอกนะว่า....!!!? ผมทำหน้าซีดทันที
“เออ แกเข้าใจคำว่าอัดตูดหรือยังวะไอ้ซื่อบื้อฮัก!!”
“...มันไม่เจ็บเหรอครับนั่น? ถะ...แถมทางนั้นมัน...สกปรกแย่น่ะสิ”
ผมนิ่ง...นิ่งเงียบไปนานแล้วค่อยๆ เงยหน้ามองหน้าพวกพี่ๆ เอ่ยถามอย่างข้องใจที่สุด ทางนั้นมัน...ไม่เจ็บแย่เหรอวะ? อีกอย่างนั้นมันทางของ...นี่! ไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่าผู้ชายด้วยกันจะทำตรงนั้น!!! ความจริงนี้ทำให้ผมช็อกกก!!!
ไม่จริงใช่ไหม พวกพี่แกล้งผมอยู่ใช่ไหม!!!?“เจ็บมากกกเลยล่ะ!”
พี่ลอนดอนชะโงกหน้ามาชิดผมแล้วเอ่ยลากเสียงยาวจนผมเม้มปากทันที เจ็บขนาดนั้นแล้วทำไมยังทำกันอีกล่ะ!? ผมยังไม่เชื่อพี่ลอนดอนหรอก ก็รายนี้น่ะชอบแกล้งผมนี่น่า ผมหันไปมองพี่ยูไนเต็ดที่ยิ้มๆ อย่างขอคำตอบ
“เจ็บมากครับ”
“...”
เจ็บมากแล้วทำไมพวกพี่ถึงยังทำกันอยู่ล่ะครับ!? โรคจิต มาโซกันหรือไง!? พี่ยูไนเต็ดยิ้มกว้างแล้วเอ่ยต่อด้วยใบหน้ายิ้มอายนิดๆ
“เจ็บมากก็ตอนแรกนั้นแหละครับเพราะยังไม่ชิน”
“ยิ่งพวกรุกสมัครเล่นไม่ชำนาญก็ยิ่งเจ็บโคตรๆ แล้วยิ่งใหญ่ๆ น่ะแกเอ๊ยยย! รับเจ็บปางตายแน่!”
พี่ลอนดอนเอ่ยเสริมขึ้นด้วยใบหน้าจริงจัง ผมทำหน้าเอ๋ออีกครั้ง รับ? รุก? อะไรอีกหว่า พี่ลอนดอนเห็นหน้าผมงงๆ ก็ถอนหายใจอีกรอบและอธิบายอย่างจริงจัง
“รุกคือฝ่ายที่ทำหน้าที่เป็นชายเรียกง่ายๆ ว่าสามี รับก็คือฝ่ายที่ทำหน้าที่เป็นหญิงเรียกง่ายๆ ว่าภรรยา”
“...” ผมทำหน้าเอ๋อเหมือนเดิม
“รุกก็คือฝ่ายที่ใส่ ส่วนรับเป็นฝ่ายถูกใส่ไงล่ะโว้ย!”
ไม่อธิบายแค่ปากมือก็ทำท่าประกอบไปด้วย อ๋อ~ ผมถึงกับบางอ้อนั่งครุ่นคิดอย่างหนักใจ แล้วแบบนี้จะทำอย่างไงดีล่ะ เอ่อ...พูดกันตามจริงแล้วผมน่ะไม่คิดว่าตัวเองจะสู้ไอ้วินเซอร์มันไม่ได้หรอกนะ ถ้าสู้กันจริงๆ ล่ะก็ผมอาจจะชนะ
ผมน่ะไม่ชำนาญไม่เคยทำมาก่อนถ้าทำล่ะก็มันต้องเจ็บแน่ๆ แต่ถ้าเป็นฝ่ายนั้นมันอาจจะชำนาญแล้วผมกลายเป็นฝ่ายทนเจ็บแทน อ่า! บ้าน่ะสิ ผมนี่น่ะ!!? โธ่เอ๊ย ไอ้วินเซอร์เจ็บแล้วผมจะทนได้เหรอ!? ตัวเองเจ็บแทนดีกว่าซะอีก!! เซ็กซ์มันคือความสุขของสองฝ่ายไม่ใช่เหรอวะ!!? นี่มันผิดจากที่คิดไว้สุดๆ! ผมหันไปมองพี่ทั้งสองอยู่นานก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือของพวกพี่ชายผู้มีประสบการณ์โชกโชน ผมตัดสินใจแล้ว...
“ช่วยสอนผมให้เป็นภรรยาที่ดีหน่อยครับ!”
กูยอมเป็นฝ่ายถูกกดก็ได้ แสรดดด!!!TBC.เพราะรักหรอกจึงยอม ก๊ากกกกกกกกกก!!!!
ที่มาของเรื่องที่ทำไมฮักถึงยอมโดน~
ถ้าจะให้วัดกันจริงๆ ก็พอจะสูสีกันอยู่หรอก
เพราะฮักมันยอมไปแล้วนี่น่า แถมยังขอร้องพวกพี่ๆ
จะทำตัวเป็นภรรยาที่ดีอีก 555
แล้วเจอกันตอนต่อไปจ้ะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
