หัวข้อ: >>> ที่รัก~♥ รักผมสิ!! <<<

[peary]

มานั่งรอด้วยคนค่า ฮี่ๆ

[tookta]

ขอรอคนหล่อที่จะไม่หวั่นไหวด้วยคนจ้า
อยากจะรู้จริงๆ เชียวว่าคนหล่อจะหวั่นไหวขนาดไหน
เอ้ย !!! ไม่หวั่นไหว......ฮ่าฮ่าฮ่า

[Liliz]

รอ รอ รอ เข้ามารอด้วยคน
คนหล่อไม่มีทางหวั่นไหว? แล้วจะคอยดูละกัน!

[หนูนา]

 มา   รอ

[koikoi]

รอฮ้าบเชียฮักสู้ ๆ

[PetitDragon]

มารอตอนใหม่ๆๆๆ   

[bleach_pa]

มารอดูว่าคนหล่อจะหวั่นไหวไหม 

[silent_loner]

วินเซอร์นี่ตาถั่วจริงๆ ขนาดมองดีๆยังไม่เห็นถึงความน่ารักของน้องฮักรึไง
เชอะ ถ้าเค้าไม่แลแล้วจะเสียใจ แต่เรื่องนี้คงไม่เพราะฮักเราอยู่ลัทธิบูชาสามี 
ส่วนยัยก้ามปูนึกแล้วว่าต้องมีอะไรบางอย่างแน่ๆถึงจะแต่งกับพ่อของวินเซอร์ ร้ายนักนะ

ลุ้นต่อไปจะไม่หวั่นไหวจริงๆเร้อ

[zoe131313]

รอ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[kataiiiscas]

มารอค่ะ.... อยากอ่านๆ สนุกมาก

[kannika]

รอออ ร้อออออ รอออออออออออ 

[Moonmaid]

ซื้อเสื่อมั้ยค๊า ขายเสื่อค่า   

ใครจะซื้อเสื่อรอเชิญด้านนี้ค่า55555+

[marang]

พี่ปอยชอบลงมาัยั่วววววววววววว

[poypoy]

“วินเซอร์ คืนดีกับพ่อแล้วเหรอวะ?”



“ถ้าไม่คืนดีกันคงไม่ไปกินข้าวด้วยกันหรอกน่าพี่คิม ถามแปลก แล้วนั่นทำอะไรน่ะ?”ผมหันมามองตอบเฉยๆ มันก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนที่ผมกับพ่อจะคืนดีกันหลังจากเหตุการณ์ข่าวดังระบือโลกของยัยก้ามปูนั้นจบลง ผมขอเตือนไว้อย่ามาเป็นศัตรูกับพ่อผมเลยครับ ขนาดยัยก้ามปูดาราดังในบริษัทแท้ๆ ยังโดนจัดการไปซะดับไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดในวงการเลยล่ะครับ ดีนะที่ฝ่ายชายที่คุณเธอไปท้องด้วยเป็นสุภาพบุรุษรับไปเลี้ยงไม่งั้นตายแหง น่ากลัวจริงวะพ่อกู



“กินขนมไง อร่อยดีวะ”



เออ ตอบอย่างเดียวก็ได้นะพี่คิมไม่ต้องหันมาเคี้ยวโชว์หรอก ผมมองพี่คิมซึ่งเป็นตากล้องขั้นเทพของบริษัทนั่งล้วงขนมกินแก้มตุ่ย อะไรมันจะสุขสบายปานนั้นวะ ผมก็ไม่ได้ห่วงอะไรหรอกนะครับ พี่คิมแกน่าจะรักษาภาพพจน์ตากล้องขั้นเทพบ้างอะไรบ้าง มานั่งกินซกมกอย่างกับคนตายอดตายอยาก เงินเดือนก็เยอะแท้ๆ!



“แล้วนั่นแกทำอะไรวะ?”



“เปล่า นั่งกินขนมเนี่ยแหละ”



“แกว่างดีเนอะ”



“พี่ก็เหมือนกันนั้นแหละวะ”



มานั่งกินของเขาแล้วยังมีหน้ามาว่าเขาอีก! ผมล่ะนั่งเซ็งๆ มาสองสามวันแหละ คิดอะไรก็ไม่ออกด้วย ไม่ว่าจะเป็นเพลงหรืออะไรก็ช่างเถอะ เฮ้อ! ไปหาอะไรทำดีกว่ามานั่งหายใจทิ้งเล่นๆ แบบพี่คิมเนี่ยผมว่ามันไม่ไหวเลยนะ พี่คิมแกก็ไม่สนใจนั่งกินขนมเอาเป็นเอาตาย



“เฮ้ย พี่ขอไปกินนะ”



“อ่า เชิญเลยครับ”



“ซื้อร้านไหนวะจะได้ซื้อไปฝากเมียที่บ้าน”พี่คิมแกก็ฉกถุงขนมที่ห่อด้วยกระดาษลายสวยแบบประณีตสุดๆ ไปหน้าตาเฉย อืม จะไม่เหลือให้กูสักถุงเลยหรือไงวะ? ผมยักไหล่นิดๆ



“ไม่รู้ มีคนเอามาให้”



ถึงจะมีคนเอานั้นเอานี้มาให้กันมากมายแต่มีอยู่เจ้าหนึ่งแมร่งแตกต่างและทำให้ผมงงเป็นที่สุด มาส่งเสบียงถึงหน้าห้องของผมเลยครับ ใครกันวะ!? ไม่มีใครรู้ว่าผมอยู่คอนโดนี้และห้องนี้สักคน ผมไม่เคยพาใครมานอกจากพวกไอ้โซโล่เพื่อนสนิทของผมมาเลยนะ นอกจากนั้นก็มีพ่อของผมอีกคนที่รู้ แล้วมันรู้ได้ไงวะ?



“หึ หมั่นไส้วะ อยากมีคนเอามาให้บ้าง”



“บอกเมียที่บ้านดิ”



“บอกไปก็ตายศพไม่สวยสิวะ! เอ่อ...พี่ไปทำงานก่อนนะ แล้วเจอกัน”



“โชคดีพี่”ผมโบกมือลาพี่คิมที่มากินๆ แล้วเดินออกไป โห มาหาผมเพื่อกินแท้ๆ เลยวะ ผมก็หมุนเก้ากี้เคาะปากกาไปมาแล้วก็คิดอะไรไม่ออก ชวนริวไปเที่ยวดีกว่าวะ แหม อาจจะสงสัยว่าริวคือใคร? ก็ริวที่เป็นนายแบบอยู่บริษัทของผมไงล่ะครับ ก็เพิ่งจีบติดเมื่อตอนปิดเทอมที่ผ่านมา มันไม่มีอะไรทำนี่หว่าแล้วบังเอิญตอนนั้นเราก็ได้ทำงานร่วมกันอ่านะ ผมก็เล่นลองจีบเล่นๆ แต่มันดันติดเองเนี่ยสิ! คิดได้ผมก็กดมือถือโทรหาอีกฝ่ายทันที



[ ครับคุณวินเซอร์ ]



“บอกกี่รอบแล้วให้เรียกวินเซอร์เฉยๆ น่ะ เอาเถอะ ตอนนี้นายว่างไหม?”



[ ว่างครับ ตอนนี้ผมมาที่บริษัท...เอ่อ มาดูงานนิดหน่อยนะครับ ]



“งั้นเหรอ นึกว่ามาหาฉันซะอีก หึๆ”



[ ผะ...ผมไม่ได้มาหาคุณสักหน่อย มีงานให้มาดูจริงๆ นะครับ ]



“ถ้าให้ฉันเดานะตอนนี้หน้ากำลังหน้าแดง! ยอมรับมาเถอะมาคิดถึงฉันมากจนต้องมาหาที่บริษัท”



[ คุณวินเซอร์! พอเถอะครับ อย่าล้อผมเล่นอีกเลย ]



“โอเค ไม่ล้อก็ได้ ถ้าตอนนี้นายว่างไปเที่ยวด้วยกันไหมล่ะ?”



[ ไปเที่ยวงั้นเหรอครับ? ]



“หรือว่าไม่อยากไป?”



[ ไปครับ ]



“งั้นรอที่คอฟฟี่ช็อปนั้นแหละ เดี๋ยวฉันจะลงไปหา”



[ ครับ ]



ผมกดวางสายแล้วแล้วยิ้มกับตัวเอง ริวเนี่ยเห็นสุภาพขี้อายแบบนี้แต่ก็ค่อนข้างเจนจัดในเรื่องแบบนั้น หน้าตาแบบนี้มันไม่มีทางรอดอยู่แล้วล่ะนะ เฮ้อ ถ้าจะหาคนที่ใสๆ เนี่ยต้องไปเดินหาที่โรงเรียนอนุบาลหรือไงกัน!? โอ๊ะ แต่ไม่ต้องไปถึงขนาดนั้นก็ได้ล่ะมั้ง หมอนั้นไง! หน้าตาแบบนั้น อายุก็เยอะกว่าผมซะอีกแต่ดันจูบไม่เป็น แถมยังเวอร์จิ้นอีก! นึกถึงแล้วก็เศร้านิดๆ ก็นานแล้วที่ไม่ได้เจอหน้ากัน



ผมเดินออกจากห้องของตัวเองเมื่อเช็คของเรียบร้อยแล้ว พอเปิดประตูออกมาก็ได้ยินเสียงพ่อจ้อแจ้วๆ มาเชียว พ่อเนี่ยพูดมากชะมัดอ่ะตั้งแต่กำจัดยัยก้ามปูนั้นไปได้ ผมหันไปมองพ่อที่กำลังเดินคุยมากับใครบางคนที่ผมเพิ่งนินทาในใจไปหยกๆ ตายยากชิบบบบ!!



เลิฟมีตัวเป็นๆ!!



“อ้าว ลิ้ง! นี้ก็เย็นมากแล้ว ไปกินข้าวด้วยกันไหมลูก?”



“ตอนเที่ยงผมก็ไปกินกับพ่อแล้วไง แล้วตอนนี้ผมก็ไม่ว่างมีนัดกับคนอื่นแล้วครับพ่อ ไว้วันหลังนะ”ผมโบกมือบอกปัดไปก็เพิ่งนัดกับริวเมื่อกี้ก่อนจะออกมาจากห้องนี่น่า พ่อของผมก็ทำหน้าเสียดายนิดๆ ก่อนจะหันไปพูดกับเลิฟมีที่อยู่ข้างหลัง



“สงสัยเราจะได้ไปทานกันสองคนแล้วล่ะเลิฟ”



อะไรนะ? พ่อจะไปกินข้าวกับเลิฟมีงั้นเหรอ!!? ผมกระพริบตาปริบๆ มองพ่อคุยกับเลิฟมีที่นิ่งเหมือนเดิม แถมผมยังรู้สึกว่าเจ้าตัวไปอัพเลเวลความหยิ่งและเย็นเชียบมากขึ้นนะครับ มองผมเนี่ยใช้แค่หางตามองแบบผ่านๆ เหมือนครั้งแรกที่ผมเจอเขาเลย! แล้วเลิฟมีที่น่ารักๆ คนนั้นไปไหนวะ!!? ภูเขาน้ำแข็งเดินได้นี่มันใช่คนๆ เดียวกันงั้นเหรอ?



“เอ่อ...พ่อ ผมว่างแล้ว จะไปกินข้าวเย็นด้วยนะ”



“งั้นเหรอ ดีๆ พ่อยังมีเรื่องที่จะคุยกับลูกต่อ เราไปกันเลยไหม?”พ่อยิ้มแล้วพยักหน้าดีใจหันมาถามพวกเราสองคนแต่ก่อนที่พ่อจะได้คำตอบก็มีเสียงดังแปร๋นทำลายโสตหูดังหลอนๆ



“ประธานฮันคร้าบบบบ~!!! ผมไปด้วย”น้องเรดวิ่งกระหืดกระหอบตะโกนมาตั้งแต่หน้าลิฟต์เลยครับ พ่อของผมหันไปมองนายแบบที่กำลังรุ่งของบริษัทอย่างแปลกใจ แต่พ่อผมก็ยิ้มรับแล้วพยักหน้า



“เออ ดีๆ ไปกินหลายๆ คนจะได้สนุก”



“กราบขอบคุณครับประธานฮัน! พี่เลิฟฟฟฟ~ สวัสดีคร้าบ ฮิๆ เจอกันอีกแล้วนะครับ บังเอิญจริงๆ”เจ้าน้องเรดนั้นพอขอบคุณพ่อของผมเสร็จก็หันขวับไปทำสายตาปิ๊งๆ ปลาบปลื้มสุดชีพ กระดิกหางเดินรอบตัวของเลิฟมีแต่ไม่ยักจะเข้าไปนัวเนียพันตู ก็ดูรังสีเยือกเย็นนั้นสิครับ ใครจะใกล้ไปจับตัว!! เลิฟมีพยักหน้ารับคำทักแค่นั้นจบ ดูเย็นชามากกกก!!



“เป็นครั้งแรกเลยนะครับเนี่ยที่จะได้ไปทานข้าวกับพี่เลิฟ บังเอิญจังเลย”



บังเอิญซะที่ไหน มึงวิ่งหอบมาเชียวไอ้เรด!



ไม่รู้ช่วงนี้เป็นอะไรไอ้เรดมันกระริกกระรี้มาเล่าแบ่งปันความประทับใจที่มีต่อพี่เลิฟคนดีของมันให้ผมฟังในฐานะพี่ชายคนสนิท กูอยากจะงับหัวมัน! คนนี้กูจองแล้ว มึงอย่ามายุ่ง! ตอนเล่าก็ทำหน้าได้น่าหมั่นไส้มาก ชิ! เพราะสองคนนี้ก็ได้ทำงานร่วมกันในขณะที่ผมไม่เคยเลยที่จะได้เห็นหน้าสักแวบ!



ระหว่างที่เดินลงไปเพื่อหารถผมก็โทรไปยกเลิกนัดกับริวโดนตัดพ้อใส่เล็กน้อย หว่า น่าเบื่อจริงๆ วะ เลิกยุ่งกับหมอนี้ดีไหมวะ? ผมกำลังครุ่นคิดว่าจะตัดความสัมพันธ์กับหนุ่มน้อยหน้ามนนั้นอย่างไงก็ดันไปเจอะเข้ากับเจ้าตัวเต็มๆ ริวก็มองตามผมแต่ไม่พูดอะไร เจ้านั้นไม่ได้มีความกล้าขนาดนั้นหรอก! แต่มันแย่จริงๆ ที่เจ้านั้นดันเป็นคนดีเนี่ยแหละ ทำใจลำบากที่จะตัดความสัมพันธ์วะ



“สวัสดีริว”



เอ๊ะ!!? ไม่ใช่ผมแน่นอนที่ทักแล้วคนที่ไปริวมันคือใครวะ!!? สายตาของแต่ละคนหันไปมองเจ้าของเสียงทักนั้นอย่างตะลึงนิดๆ ทึ่งหน่อยๆ ขนาดคนโดนทักยังทำหน้าประหลาดใจ คนที่ทำให้คนอื่นแปลกใจขนาดนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ ก็เลิฟมีนั้นแหละ!!



“เอ่อ...สวัสดีครับรุ่นพี่”ริวก็ทักกลับพร้อมกับโค้งตัวให้เล็กน้อย เลิฟมีพยักหน้ารับแล้วยิ้มให้อีกฝ่ายหน่อยๆ คนอื่นๆ เนี่ยทำหน้าเหวอกันเป็นแถว ริวมองอีกฝ่ายแล้วหน้าแดงเพราะรอยยิ้มกระชากจิตกระชากใจ ผมเนี่ยคิ้วกระตุกเลยครับ สังหรณ์แปลกๆ ฟ่ะ



“เป็นอะไรหรือเปล่าหน้าเศร้าๆ นะ”เลิฟมีพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยแถมยังเดินไปตบไหล่ของริวเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ ก่อนจะกระซิบอะไรบางอย่างที่ได้ยินสองคนที่ทำเอาริวหน้าซีดหันมามองผมเหมือนเห็นผี พูดอะไรกันวะ? เกี่ยวกับกูหรือเปล่า!?



“ดูแลตัวเองด้วยล่ะ อย่าคิดมาก”



เลิฟมีจับไหล่ของอีกฝ่ายแล้วเอ่ยให้กำลังใจ จากนั้นก็เดินกลับมาปล่อยให้ริวหน้าซีดเผือก เจ้าเรดนั้นก็มองริวอย่างอิจฉาและมุ่งร้าย เอาแล้วไง เจ้าเด็กนี้ยิ่งร้ายๆ อยู่ด้วย ผมมองสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างสับสน มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่วะ?



“เลิฟเนี่ยห่วงใยรุ่นน้องดีนะ”



“ก็เคยร่วมงานกันน่ะครับ”เลิฟมีหันไปตอบพ่อที่มองเขาแล้วยิ้มๆ พ่อตาบอดเปล่าครับเมื่อกี้มันห่วงใยซะที่ไหน ผมเห็นเป็นการข่มขู่มากกว่านะ! แล้วไอ้ขบวนแปลกๆ นี้ก็ไปทานข้าวเย็นกันที่ร้านโปรดของพ่อครับ ผมมาบ่อยจะตาย ระหว่างนั่งรอพ่อก็บอกว่าเลิฟมีน่ะมาแทนอาทิมชวนไปดูละครเวทีของบริษัท



เอ่อ นั้นน่ะสิ นี้ก็ใกล้ช่วงเวลาที่บริษัททีไอเอ็มทำละครเวทีประจำปีแล้วนี่น่า ถึงจะเป็นบริษัทเล็กๆ ไม่ใหญ่ยักษ์แบบบริษัทเราแต่บริษัทของลุงทิมก็ดังมากนะครับ คนในบริษัทน่ะคุณภาพทั้งนั้น ไม่เน้นปริมาณแต่เน้นคุณภาพน่ะครับ ทุกปีผมก็ไปดูนะเว้นแต่ติดธุระแล้วปีก่อนนั้นผมติดงานก็เลยไม่ได้ไปดู



“ปีนี้เลิฟได้เป็นพระเอกด้วยนะ”พ่อของผมเอ่ยขึ้น ผมก็เหลือบไปมองคนที่เป็นพระเอก โห พระเอกเหรอเนี่ย? ให้ตายเถอะ ส่งไปเป็นนางเอกจะดีกว่านะ! เจ้าน้องเรดนั้นก็มองไปที่เลิฟมีตาวิบวับ



“แหม ถ้าพี่เลิฟเป็นพระเอก ผมไปเป็นนางเอกให้เอาไหม?”ดูมันสิครับ เห็นว่าบริษัทนั้นมีแต่ชายล้วนแล้วให้ผู้ชายเป็นนางเอกได้มันก็เสนอตัวทันที แต่ขอโทษทีเหอะ นางเอกของบริษัทนี้น่ะฝึกมาเป็นอย่างดีและมีคุณภาพมากนะโว้ย! ไม่ใช่ว่าใครจะเล่นได้ง่ายๆ



“ละครเวทีนี้ให้แต่คนในบริษัทเล่นน่ะ”เลิฟมีเอ่ยเสียงเรียบๆ แต่ผมรู้ว่ามันเป็นการปฏิเสธ ผมเนี่ยยิ้มขำทันที เจ้าเรดนั้นก็หันมามองผมเขม็ง อะไรวะกูแค่ยิ้มเท่านั้นเอ๊ง พ่อของผมก็เอ่ยขึ้นแทรกบรรยากาศ



“เอ๋ ปีหน้าจัดละครเวทีระหว่างบริษัทดีไหม?”



“ดีครับท่านประธานฮัน!”ไอ้น้องเรดก็สนับสนุนเต็มที่ แกคิดว่าจะได้เล่นคู่กับเลิฟมีเหรอวะ ถ้ารวมกันจริงๆ ทางบริษัทเราก็มีนางเอกละครเวทีกันหลายคนเลยนะ แกลืมไปแล้วหรือไง!?



“เอ่อ เป็นความคิดที่เจ๋งดีนะ ลูกว่าไงลิ้ง?”



“ผมก็ว่ามันน่าสนใจดีนะพ่อ”



“งั้นพ่อจะลองไปปรึกษาเจ้าทิมมันดู”



ระหว่างที่พวกเราทานข้าวไปก็คุยกันเรื่องสัพเพเหระกันไปเรื่อยเปื่อย แต่ผมรู้สึกว่าเลิฟมีแมร่งเมินผมอ่ะ!! หมอนี้คุยกับทุกคนถึงจะดูเย็นชาห่างเหินกันแต่ก็พูดบ้างตอบบ้าง แต่กับผมเนี่ยไม่ยอมตอบหรือพูดด้วยเลยล่ะครับ อะไรกันวะ!? ลำเอียงชัดๆ! หรือว่าโกรธเมื่อตอนที่ผมจูบครั้งนั้น? แต่นั้นมันก็นานมาแล้วนะ ยังไม่หายโกรธหรือลืมมันไปแล้วเหรอวะ?



ตลอดเวลาที่กินข้าวผมเนี่ยโคตรเซ็ง เลิฟมีเป็นอะไรไปวะ เหอะ! แถมตอนกลับก็ไม่กลับด้วยอีก บอกว่าพี่ชายจะมารับ พ่อก็พยักหน้าเข้าใจ ชิ! เข้าใจกันจังนะ แล้วพ่อก็พาพวกผมกลับก่อนที่จะได้เห็นพี่ชายของเลิฟมี ปัดโธ่!! พี่ชายจริงๆ หรือเปล่าวะ!!? ผมเนี่ยขับรถกลับด้วยใบหน้าหงิกพอๆ กับไอ้น้องเรดเลยล่ะครับ แต่พ่อของผมก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ถามพ่อจริงๆ นะ!



พ่อมีซัมติ้งกับเลิฟมีใช่ไหม!!!?



ผมเนี่ยคิดไม่ตกทั้งคืนเกี่ยวกับอาการเมินของเลิฟมีแล้วยังท่าทางสนิทสนมแปลกๆ ของพ่อกับเลิฟมี เหมือนจะมีเลศนัยกันด้วย โธ่เอ๊ย! ตลอดเลยพ่อคิดจะทำอะไรวะ ผมไม่เคยจะรู้ทันพ่อเลยให้ตายสิ คิดไปคิดมาผมก็นอนหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ครับรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงกริ๊งที่หน้าห้องเนี่ยแหละ อีกแหละมาอีกแล้วล่ะครับ ผมก็ลุกขึ้นหอบสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิงออกไปเปิดประตูห้องเพื่อจะเอาเสบียงมาไว้ในห้อง



“...”พอเปิดปุ๊บผมก็รีบปิดประตูปั๊บอย่างตกใจ



เดี๋ยวนะ!



เมื่อกี้นี้มัน...มัน!!!



ไอ้แว่นจืดดดดดด!!!!!!



ทำใจร่มๆ สงสัยเพราะผมเพิ่งตื่นก็เลยสะลึมสะลือ เมื่อกี้นี้คงจะเป็นภาพหลอน นี้มันมาหลอนผมถึงหน้าห้องเลยหรือไง? เอาวะ ลองเปิดอีกที ผมค่อยๆ เปิดประตูอีกครั้งพยายามชะโงกหน้าสอดส่องสายตามอง หืม? ไม่มี ผมคิดไปเองงั้นเหรอ? โห มาหลอนกูตั้งแต่เช้าเลยนะไอ้จืด



“เฮ้ย!!!”พอมองต่ำลงไปผมก็ต้องตกใจเมื่อเห็นไอ้แว่นมันนั่งย่องๆ กวนตีนไอ้บ้า!!! ผมพยายามปิดประตูแต่ไอ้บ้านั้นก็เข้ามาขวางแล้วดันผมเข้ามาในห้อง เฮ้ยๆ ไอ้บ้านี่แรงเยอะชิบ!!



“เฮ้ย!! ไอ้แว่น...”



ไอ้แว่นมันก็เดินฉับๆ เข้าไปในครัวอย่างชำนาญรู้ทาง เฮ้ย! เดี๋ยวๆ ไอ้บ้านี่มันรู้ได้ไงวะ แถมมันมาที่ห้องผมได้อย่างไงเนี่ย!!? ผมรีบเข้ามาขวางหมอนั้นไว้ก่อนจะมันจะเข้าไปในห้องครัว ในมือสองข้างก็หอบถุงผักถุงเนื้ออะไรมามากมาย อะไรเนี่ย!!? ตกลงไอ้ที่ผมกินมันอยู่ทุกวันเนี่ยเป็นไอ้หมอนี้ทำงั้นเหรอ!!?



“มึงเป็นคนคนทำมาทุกเช้าเลยเหรอวะ?”



“อืม อร่อยไหม?”



“หา? เออ”ผมยังอยู่ในชั่วโมงเอ๋อแดก พอถามมันไปมันก็ตอบกลับมารวดเร็วและนิ่งมาก เจอถามกลับมาแบบกะทันหันผมก็พยักหน้าตอบไปแบบงึมๆ งงๆ แล้วไอ้แว่นมันก็เดินฉับๆ ต่อในช่วงที่ผมยังงงๆ อยู่ เฮ้ยยย!! ไอ้แว่นจืด หยุดเลย!! ถึงจะเป็นกับข้าวที่มึงทำก็จริงแต่มึงมาบุกรุกห้องกูได้อย่างไง!!?



“หยุดเลยยยย หยุดเลยมึง!!”



“ทำแบบสดๆ จะอร่อยกว่านะ นายเองก็ไปนอนต่อก็ได้”



“ห๊ะ!? ทำอะไรสดๆ!!?”



“ทำกับข้าวไง”



“อ้อเหรอ?”



หือออออ!!? ผมไม่ได้คิดอะไรเล๊ย พอปล่อยเจ้าแว่นนั้นก็เดินละลิ่วเข้าครัวไปไม่ฟังเสียงห้ามของผมเลย ไอ้แว่นนน!! บังอาจมาบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวได้อย่างไง!!? ผมเดินตามเข้ามาในห้องครัวเห็นเจ้านั้นวางถุงสัมภาระไว้บนโต๊ะแล้วเริ่มหานั้นหานี้อย่างชำนิชำนาญ มึงรู้จักห้องกูได้อย่างไง ใครบอกมึง!!



“ใครบอกที่อยู่กูให้มึง!?”



“นายเป็นคนบอกเอง”



ผมเนี่ยนะ!!? บัดซบ กูไปบอกมึงตอนไหน!? ผมคิดแล้วคิดอีกก็ไม่มีทางที่ผมจะบอกไอ้แว่นมันแน่ๆ อย่ามาตอแหลนะโว้ย กูจะไปมึงทำไมไม่ทราบ!?



“โม้แล้วมึง หยุดเลย! กูจะเรียกคนมาจัดการกับมึง!!”



“เรียกเลย เรียกมาเลย”



“...อย่ามาท้านะโว้ย!!”



“เรียกมาเลยวินเซอร์”



ผมถอยห่างจากไอ้แว่นที่เอ่ยมาหน้าตาเฉยแล้วเดินเข้ามาหาผมเรื่อยๆ ไม่มีความหวาดกลัวสักนิด เป็นตัวผมเองที่ชักจะกลัวไอ้นี้แทน! อย่ามาเข้าใกล้กู หยุดตรงนั้นเลยนะไอ้แว่นนน!!! ผมพยายามถอยออกมาจากตรงนั้นแต่เจ้าแว่นมันก็หยุดตามมา เออ ค่อยยังชั่วหน่อย จากนั้นเจ้านั้นก็หันกลับไปจัดเตรียมอาหารเงียบๆ เหลือบตามามองผมนิ่งๆ อะไรอีกล่ะ!



“ไปนอนก่อนก็ได้ ไม่ต้องกลัวโดนปล้ำหรอก”



“หา! ใครกลัวมึงปล้ำไม่ทราบ แห้งอย่างกับปลาหมึกบดแบบนั้นจะทำอะไรกูได้!”



“เห๋ ทำได้มากกว่าที่นายคิดล่ะกัน อยากลองไหมล่ะ?”



“ไอ้แว่น!! ไม่ตลกเฟ้ยยยย!!! กูไม่พูดกับมึงแล้ว อยากทำอะไรก็เชิญ!!”ผมเดินออกไปจากตรงนั้นแล้วตั้งใจจะไปนอนต่อ พูดกับไอ้บ้านี้ทีไรกูปวดหัวทุกทีเลยสิน่า เชอะ ตัวก็แห๊งแห้งจะมาทำอะไรกูได้! ผมเปิดห้องนอนแล้วกระโดดขึ้นเตียงนอนไปหลับสบายแฮ ก็ดีที่มีคนมาทำอาหารให้ฟรีๆ!



“วินเซอร์ ตื่นได้แล้ว มันเที่ยงแล้วนะ”



ผมขยับตัวค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาแล้วชะงักตัวเมื่อเห็นคนที่มาปลุกคร่อมตัวผมอยู่ข้างบน ผมกระพริบตาปริบๆ มองผิวขาวเนียนใต้ร่มผ้านั้น ก้มมาได้กูเห็นหมดแล้วเฮ้ย! ชิบบบ!!! นี่มันไอ้จืดนี่หว่า มึงมาคร่อมกูทำเหี้ยอะไร สาดดด!! ผมตั้งสติได้ก็รีบจัดการถีบมันออกจากตัว แต่ไอ้บ้านั้นก็กลิ้งหลบไปก่อนแถมยังจับคอเสื้อของผมเหวี่ยงตัวสลับตำแหน่ง เวร!!! คอเสื้อกูจะรัดคอตายอยู่แล้ว!! แรงควายชิบหาย บ้าเอ๊ย!



“ปล่อยคอเสื้อกูเดี๋ยวนี้ไอ้แว่น!!!”



พออีกฝ่ายปล่อยจากเสื้อคอของผมแล้วค่อยหายใจคล่องหน่อย แต่ผมก็ใจหายแวบ ไอ้ตำแหน่งที่นอนทับกันแบบนี้มันอะไรวะเนี่ย!!? มึงจงใจใช่ไหมไอ้แว่นนนนน!!? ผมก้มหน้าลงมองเจ้าตัวก่อปัญหาแล้วชะงัก หือ? ดูดีๆ แล้วไอ้แว่นนี้ก็...



“อั่ก!!”



“ลุกขึ้น มันหนัก”



“ไอ้แว่นนนนนน!!”ผมรีบพลิกตัวลงจากมันแล้วกุมท้องของตัวเอง แมร่ง!! หมัดโคตรหนัก ปกติใครมาชกผมก็ไม่เจ็บสักนิดแต่ไอ้เวรนี่ดันทำให้ผมเจ็บได้ แรงควายชัดๆ!! เจ้าแว่นก็ลุกขึ้นกระโดดลงจากเตียงเดินทำหน้านิ่งไม่รู้สึกรู้สา ผมกุมท้องที่ถูกชกกัดฟันขุ่นเคือง ไอ้เวรนี่! กวนติ่งกูอีกแล้ว!!



ผมลุกขึ้นจากเตียงจะไปอาบน้ำทำธุระส่วนตัวซะหน่อย ไอ้แว่นนั้นก็ยื่นเสื้อผ้าและผ้าเช็ดหนูที่พับเรียบร้อยส่งมาให้กับผม  เฮ้ย!! นี่มันอะไรกันฟ่ะ!!? นี้มันหน้าที่เมียชัดๆ!? ผมรับเสื้อผ้ามาไว้เจ้าแว่นนั้นก็เดินออกไปไม่พูดอะไรใดๆ ผมมองตามมันทำหน้าปูดๆ ก็ไม่รู้จะทำหน้าอย่างไงดีนี่น่า! เออ ช่างมันเถอะ! ก่อนอื่นผมต้องไปอาบน้ำก่อน แล้วผมก็เข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวก่อนจะใส่เสื้อผ้าเดินออกไปจากห้อง



พอเดินมาที่ห้องครัวก็ได้กลิ่นของอาหารและข้าวหอมฟุ้งเชิญชวนจนต้องเดินมาหยุดที่โต๊ะอาหาร ผมนั่งลงบนเก้าอี้ประจำของตัวเองแล้วจับช้อนอาวุธอันสำคัญแล้วรีบจ้วงเข้าปากทันที ผมนั่งเคี้ยวไปมองไปรอบๆ จะว่าไปแล้วห้องมันดูสะอาดเรียบร้อยขึ้นแฮะ คงไม่ใช่ว่าไอ้แว่นนั้นทำความสะอาดห้องให้ด้วยหรอกนะ? ผมมองหาเจ้าตัวที่ไม่รู้ตอนนี้ไปอยู่ไหน ไม่ได้เป็นห่วงหรืออยากจะขอบคุณมันหรอกนะ ก็แค่กลัวมันไปทำบ้าๆ กับข้าวของผมเท่านั้นเอง!!



“มองอะไรของมึง?”



ไม่นานหรอกครับ ไอ้แว่นมันก็เดินเข้ามาในห้องครัว ผมก็กินไปตามปกติทำเป็นไม่สนใจมัน ไอ้บ้านั้นก็ยืนมองผมกินอยู่ตั้งนานไม่ขยับไปไหนสักที ผมก็เลยหันไปถามมัน ไอ้แว่นมันทำหน้านิ๊งนิ่ง ไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ แย่ชะมัด ไม่นานมันก็ขยับตัวเหมือนเพิ่งตื่นจากภวังค์ฝันอย่างไงอย่างนั้นแล้วหันไปมองด้านอื่น อะไรของมึงวะ หรือมันเขินผมอยู่?



“ตอนกินข้าวนายก็ดูน่ารักดีนะ”



“...”



อะ ไอ้บ้า!! มาชมกูว่าน่ารักมึงเอาตาไหนมองวะ!!? ผมมองไอ้แว่นอย่างอึ้งๆ ไม่เข้าใจความคิดของมึงเลยเหอะ ยิ่งเวลากูกินแล้วด้วย มีแต่คนบอกว่ามันทุเรศ กูดูเหมือนคนตายอดตายอยากอะไรพวกนั้นก็มีแต่มึงเนี่ยแหละแปลกกว่าชาวบ้านเขาดันมาชมว่าตอนกูกินมันน่ารัก ถุย!!



“มึงจะกินไหมเนี่ย ยืนอยู่นั้นแหละ”



“กินด้วยได้เหรอ?”



“ก็มึงเป็นคนทำนี่!”



พอเห็นไอ้แว่นมันเตรียมจานข้าวของตัวเองไว้เสร็จสรรพแล้วมานั่งกินด้วยอาการเบิกบานเป็นพิเศษผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองทำผิดพลาดไปอย่างแรง เอาวะ ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไรใดๆ ดีกว่าวะ ผมก็กินข้าวของผมต่อไปอย่างปกติแล้วเหลือบๆ มองไอ้แว่นที่นั่งฝั่งตรงข้าม หน้ามันนิ๊งนิ่งแต่ทำไม๊ทำไมผมถึงได้รู้สึกว่ามันกระดี๊กระด๊าผิดปกติได้วะ แค่กินข้าวเองนะโว้ย! ผมยังคงมองเจ้านั้นกินข้าวแล้วยิ้มออกมาอย่างลืมตัว ดูๆ ไปมันก็ดูน่ารักดีนะ...เฮ้ย!!! ชิบหายแล้ว!! อย่าหวั่นไหวนะมึง ไอ้วินเซอร์!!!!



มันก็แค่ไอ้แว่นเท่านั้นนนนน!!!





TBC.

วันนี้นั่งดู No.6 แล้วอยากบอกว่า...หนูของเนซึมิน่ารักสุดๆ!
ดูจบแล้วก็มานั่งปั่นนิยายของฮอยฮักต่อ เฮ้อ
งานยังไม่ได้ทำ พรุ่งนี้เปิดเทอม? ซวยเลย! 555

ต่อไปตอนที่ 13 เลขอันตราย วินเซอร์ก็อยู่ในช่วงอันตรายเหมือนกัน!

[Nunng]

 มาต่อไวๆนะคะ :กอด1:สนุกมากกกกกก ชอบเรื่องนี้ไมีไหวแล้ว

[sulsul]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
ไม่รอดแหล่วๆๆๆ
วินโดนสองเด้งเลย ทั้งแว่น ทั้งเลิฟมี
คนอื่นเค้าหลงแค่คนเดียว ที่เล่นหลงคนเดียว แต่เหมือนโดนสองรอบ หึหึ สะจายยยยยยยย

แต่ลิ้งเก่งนะ ดูหน้าฮักว่าดี๊ด๊าได้ด้วย ซูฮกเลย

[annachang]

นี่คือฮักที่ไปเรียนสกิลการเป็นภรรยาที่ดีมาแล้วสินะ 

ตอนเป็นเลิฟมีล่ะหยิ๊งหยิ่งตีหน้าน้ำแข็งใส่ แต่พอเป็นแว่นจืดล่ะรุกเต็มที่เลยนะฮัก 

[question09]

เอาแล้วไงวินเซอร์ เริ่มหวั่นและไหวแล้วล่ะสิ อิอิ

[Rafael]

วู้วววว
ทำหน้าที่ภรรยาได้ดีเยี่ยมมมมากค่ะฮัก
สมกับที่ไปร่ำเรียนมา กร๊ากกก

[yeyong]

สนุกจัง ลุ้นแว่นจืด จะจีบวินเซอร์สำเร็จมั้ย

[ipookza]

  :-[วินเซอร์ เริ่มเห็นความน่ารักของน้องแว่นเราแล้วอะ

[namngern]

สุดยอดมากฮักจ๋าา
รุกไวโคตรๆ มันต้องอย่างนี้ซิ! 555
ถ้าเดาไม่ผิดนี่แอบเข้าทางพ่อวินเซอร์รึเปล่าเนี่ยะ ??
ห๊ะๆ เชียร์ฮอยฮักต่อไป
อยากรู้ว่าวินเซอร์จะตกหลุ่มรักใครก่อนกัน
ระหว่าง ไอ้แว่นจืด กับ เลิฟมี 55555555
ตอนเป็นเลิฟมีแค่ติดใจ แต่ตอนเป็นน้องแว่นเนี่ยะ
จะรักเลยไหมน้ออ หุหุ อารมณ์ดี

+1 ให้จ้าาาาาาา

[เฉาก๊วย]

  

[NONSENSE]

ก๊ากกกกกกกกกก   
หวั่นไหวแล้วเว้ยยยยย  พ่อรูปหล่อ

[SuperMai]

วินเซอร์เริ่มหวั่นไหวแล้ว   

[zine]

ฮักสู้ต่อไป 
อยากรู้จังฮักไปพูดไรกับริวอ่ะ ถึงได้หน้าซีดขนาดนั้น
วินจืดน่ารักใช่ไหม หลงรักได้แล้วเดี๋ยวมีคนแย่งไปไม่รู้นะ
 

[SuSaya]

เอาแล้วสิ...วินจะตกหลุมเจ้าแว่นเมื่อไหร่ก็ขึ้นอยู่กับเวลาแล้ว

[kny]

แม่ศรีเรือนมาก

[fox]

ฮักสมเป็นแม่ศรีเรือนมากกกกกกจ้า

[lucifel]

ว่าฮักจืด  ฮักถอดแว่นแล้วจะหนาว