ตอนที่ 13
“ไอ้วิน เดี๋ยวนี้มึงดูอ้วนๆ ขึ้นนะ”
“หือ? ไม่มั้ง”ผมรีบก้มลงมองสำรวจตัวเองเมื่อไอ้โซโล่มันทักขึ้น ไอ้บ้านี่ไม่รู้เป็นอะไรกับน้ำหนักนัก แค่อ้วนตอนเด็กๆ ก็ทำให้มันเกลียดความอ้วนจนขึ้นสมอง เหอะ ผมก็ไม่เห็นจะอ้วนขึ้นตรงไหนเลยวะ
“กูรู้สึกว่าพุงมึงยื่นออกมาสักหนึ่งเซนได้”ไอ้โซโล่มันยังวิเคราะห์พุงของผมเงยหน้าพูดด้วยใบหน้าจริงจังโคตรๆ ไอ้ห่า!! แค่หนึ่งเซนมึงก็รู้สึกหรือไงวะ อะไรมันจะเกลียดความอ้วนขนาดนั้น!! แล้วที่กูดูอ้วนขึ้นไม่ใช่ไขมันโว้ย มันเป็นกล้าม! อาทิตย์ที่ผ่านมากูไปฟิตเพิ่มกล้ามมา
“หนึ่งเซนคงไม่น่าเกลียดหรอกมั้ง พุงกูยื่นมาห้าเซนยังไม่คิดมากเลย ไอ้พวกบ้ากล้ามเอ๊ย”ไอ้หมอหมูมันบ่นออกมา เออ จะว่าไปช่วงนี้มึงดูอ้วนๆ ขึ้นนะไอ้หมู นั้นแหละ กินแล้วก็อ่านหนังสือ กินแล้วก็นอนมันก็อ้วนขึ้นน่ะสิ หัดหาเวลาออกกำลังกายแบบไอ้โซโล่มันบ้างแต่ไม่ต้องบ้าแบบมันนะ!
“แหม ไอ้วินเซอร์มันดูอ้วนขึ้นเพราะเจริญอาหารหรือเปล่าวะ?”ไอ้ชินมันนั่งอ่านนิยายรักบ้าบออะไรของมันแล้วมันเงยหน้ามาพูดยิ้มๆ เหมือนรู้ทัน คนอื่นๆ เนี่ยก็หัวเราะออกมาเชียว อะไรของพวกมึง? มาห้องกูแล้วยังจะมาล้อกูอีกพวกเวรนี่
“นั้นสินะ ไอ้เราก็นึกว่าเป็นอะไร ไม่ออกไปเสนอหน้าเสนอตา ที่แท้ก็มีคนเลี้ยงดูอยู่ในห้องนี่เอง”ไอ้ลูกชุบมันก็ต่อยอดคำพูดของไอ้ชินอย่างไม่ให้เสียเที่ยว เออ ที่กูไม่ออกไปไหนต่อไหนไม่ใช่อะไร กูกลัวของที่ห้องหายโว้ย!
“ถามจริงเหอะวะไอ้วิน มึงเสร็จมันแล้วใช่ไหม?”
“เฮ้ย! ไอ้เชี่ยนี่! เดี๋ยวกูลุกเตะปาก”
“อ้าว ยังอีกเหรอวะ? กูเห็นเดินเข้าออกห้องมึงเป็นว่าเล่น ทำข้าวให้ ทำความสะอาดห้อง ซักผ้าให้ โห โคตรดีเลยนะมึง ทำให้ยิ่งกว่าเมียซะอีก จะเป็นแม่มึงแล้วมั้ง!”ไอ้ชินผีเจาะปากพูดแท้ๆ ! ไอ้แว่นมันจะมาเป็นแม่กูได้อย่างไง หึ! แล้วที่มันเดินเข้าออกทำนั้นทำนี้ให้ กูพูดห้ามจนปากจะเปื่อย ขวางมันไว้ขนาดไหนมันก็ดื้อจะทำนี่น่า กูก็เลยปล่อยๆ ไปเดี๋ยวมันก็เบื่อเองแหละ ผมถอนหายใจเฮือก ไม่ใช่ว่าไม่กลุ้มเรื่องนี้นะโว้ย ผมกลุ้มจะตายห่า!
“กูยังไม่เคยเห็นใครทำให้มึงขนาดนี้เลยนะ ทำไมไม่ลองคบๆ ดูวะ?”ไอ้โซโล่ก็เอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ไอ้ห่าโซโล่แมร่งก็เป็นไปอีกคน กูคิดว่ามึงน่าจะเข้าใจกูนะโว้ย แต่ไงมึงถึงเชียร์มันให้กูเนี่ย ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วส่ายหน้าไปมาอย่างเหลือทน
“มันอยากทำก็ทำไป ไม่ใช่เรื่องของกูนี่”
“ไอ้คนไม่มีหัวใจ! ไอ้แว่นมันไม่ดีตรงไหนวะ?”ไอ้ลูกชุบก็ถามแล้วมองอย่างเย้ยหยัยมองอย่างกับกูไปฆ่าพ่อแม่มึงอย่างนั้นแหละ ก็กูมันเลว ทำไงได้! ตกลงพวกมึงมาเที่ยวห้องกูหรือมาเชียร์ให้กูคบกับไอ้แว่นวะ!?
“นั้นสิไอ้วิน งานบ้านไม่มีบกพร่อง แถมไม่บ่นสักแอะเดียว มันมีข้อเสียตรงไหนที่มึงรังเกียจมันด้วยวะ”ไอ้หมอหมูก็เอ่ยสมทบในขณะที่มองตามไอ้แว่นที่หอบตะกร้าเสื้อผ้าไปผากที่ระเบียง ผมมองตามไปแล้วหันกลับมา
“ผิดตรงที่มันจืดน่ะสิ!”
“เฮ้ย ไอ้วินไม่แน่นะโว้ยบางทีถอดแว่นออกแล้วแต่งให้นิดๆ หน่อยๆ อาจจะพลิกหน้ามือเป็นหลังมือเลยก็ได้ แบบในนิยายไง ที่เขาเรียกว่าอะไรนะ ผ้าขี้ริ้วปิดช้างตายไม่มิด”
“ถุย เขาเรียกว่าผ้าขี้ริ้วห่อทองโว้ย!”
“เออๆ นั้นแหละๆ”
มึงไม่รู้ก็ไม่ต้องพูดก็ได้นะไอ้ห่าชิน สุภาษิตไทยมันจะเพี้ยงเพราะมึงเนี่ยแหละ!!
“นั้นมันนิยายโว้ย ไม่ใช่เรื่องจริงสักหน่อย”
“อ้าวมึง นิยายยิ่งกว่าชีวิตจริงน่ะมึง”
“กูก็เห็นด้วยกับไอ้ชินมันน่ะ จับมันไปแต่งๆ ดูอาจจะพอดูได้ อย่างที่เขาว่าไก่งามเพราะขน...”
“คนงามเพราะแต่ง!”
ไอ้ห่าโซโล่ก็เป็นไปกับเขาอีกคน มียกสุภาษิตมาให้กูคล้อยตามอีก เหอะ กูไม่หลงคล้อยตามพวกมึงหรอก สัด!
พวกผมนั่งดูหนังที่ซื้อมาแล้วกินขนมที่เจ้าแว่นนั้นทำเอาไว้ ระหว่างนั้นก็คุยกันตามประสาเพื่อนๆ นั้นแหละ จนกระทั่งมาถึงเรื่องของไอ้โซโล่ เรื่องอะไรน่ะเหรอครับ? ก็ช่วงนี้มันตามจีบผู้ชายคนหนึ่ง ก็ไม่ใช่คนไหนหรอก ก็คนผมทองคนเดิมนั้นแหละ! ในช่วงปิดเทอมผมก็ฝึกฝนมันให้อัพสกิลหน้าด้านแบกหน้าไปหาคนที่ชอบเพราะถ้าอยู่นี้อย่าหวังว่าเขาจะหันมามอง! แต่สุดท้ายจนแล้วจนรอดก็ดันสะดุดอุปสรรคอันยิ่งใหญ่ที่มีชื่อว่า...
ไอ้เพ้นต์!
มันคือใครน่ะเหรอ? มันก็แค่ไอ้หมาหวงก้างน่ะครับ รู้สึกว่าจะเป็นพี่รหัสของคนที่ไอ้โซโล่มันไปชอบแล้วไอ้หมอนั้นมันก็ดันชอบน้องรหัสของตัวเองด้วย ทำเอาตอนนี้สถานการณ์ระหว่างคณะของผมกับคณะถาปัดไม่ค่อยดีเท่าไร แต่ยกเว้นคนหนึ่งนะครับ ใครน่ะเหรอ? มันจะเป็นใครซะอีกล่ะครับ นอกจาก…
ไอ้แว่นเนี่ยไง!!
มาได้มาดีที่คณะวิดวะ มาล่อหนุ่มๆ หรือไง!? เหอะ! แถมพวกพี่อัคพี่ไลค์ก็ดูจะเอ็นดูมันเป็นพิเศษ ไปทำอะไรให้ถูกอกถูกใจสองคนนั้นได้วะ หึ! เห็นสนิทสนมกันขนาดนั้นทำไมไม่ไปชอบพวกนั้นให้มันรู้แล้วรู้รอดเลยนะ! ผมเปล่าหึงมันนะเฟ้ย ก็แค่อยากให้มันไปๆ ให้พ้น ผมรำคาญมันจะตาย ตามติดอยู่นั้นแหละ!
“เอ่อ พวกกูกลับล่ะนะ”
“อ้าว ทำไมกลับเร็วจังวะ?”
“ก็วันนี้เป็นวันลอยกระทง พวกกูก็ต้องพาแฟนไปลอยกระทงสิวะ ใครจะว่างลอยชายแบบพวกมึงล่ะ?”ไอ้หมอหมูตอบได้น่าเบิดกะโหลกมาก เออ ไอ้พวกมีคู่ไปเลยนะมึง มีอะไรก็อย่ามาร้องไห้ขี้มูกโป่งให้คนไร้คู่อย่างกูช่วยล่ะกัน ไอ้โซโล่ที่อยู่ในข่ายโสดก็บ่นพึมพำ
“เหอะ คอยดูนะมึง กูจีบติดก่อนเหอะ ปีหน้ากูก็ควงสวีตเย้ยพวกมึงเลย”
“เออๆ แต่ก่อนที่มึงจะควงมาเย้ย ขอให้มึงจีบก่อนล่ะกันไอ้โซโล่!”ไอ้ชินเอ่ยตอกหน้าไอ้โซโล่กลับแล้วหัวเราะสะใจ ไอ้บ้านั้นก็ไปปล่อยให้มันตอกกลับได้ เป็นไงล่ะมึง หน้าเหี่ยวคอตกไปเลย ระหว่างที่พวกสามตัวลากไอ้โซโล่ที่เหี่ยวแห้งออกไปจากห้องพวกมันก็หันมามองผมด้วยใบหน้ายิ้มๆ อะไรของพวกมึงวะ? ผมเลิกคิ้วรับ
“อะไร?”
“วันนี้ลอยกระทงนะโว้ย ทำไมไม่พาเมียมึงไปลอยเปลี่ยนบรรยากาศในห้องบ้างวะ?”
“พวกมึงพูดอีกประโยคได้ตายคาตีนกูแน่”ผมเอ่ยเสียงเข้มขู่พวกลิงนี้ไปแต่ไอ้พวกนี้มันก็ด้านยักไหล่ตอบกลับ
“พวกกูยังไม่ระบุเลยว่าใคร ไมมึงร้อนตัวก่อนล่ะวะไอ้วินเซอร์!”
“กวนส้น!”พอผมเดินย่านเข้าไปหาไอ้พวกนั้นก็รีบโบกมือเดินออกไปจากห้องของผม เหอะ วันหยุดทั้งทีกูนอนดูหนังดีกว่าทำไมต้องไปเดินเบียดกับคนเยอะๆ ด้วย! ผมเดินกลับมาโซฟาแล้วเปิดละครสั้นฝากคนในบริษัทอัดเก็บไว้ดู
มันเป็นละครเรื่องนี้ที่ผมค่อนข้างสนใจน่ะ ตัวเอกน่ะไม่ใช่ใครหรอกครับ ก็เลิฟมีนั้นแหละเล่นเป็นตัวเอก ไม่ได้เล่นเป็นพระเอกหรอกครับ แต่ก็เด่นเหมือนกัน แล้วเรื่องนี้ได้ข่าวว่าได้บทเป็นหนุ่มกะล่อน เหอะๆ รู้แล้วใช่ไหมล่ะครับว่าทำไมผมถึงอยากดู ก็แหงล่ะ ไอ้หน้านิ่งๆ แบบนั้นไปเล่นบทกะล่อนได้ไง ผมล่ะสงสัยจริงๆ!
ระหว่างที่นอนเหยียดตัวบนโซฟาดูละครไปไอ้แว่นมันก็เดินมานั่งตรงปลายเท้าของผม มันหายตัวไปไหนมาวะนานชิบ ผมมองมันแวบหนึ่งแล้วหันไปดูละครต่อ จะบ้าตายวะ เจ้าหมอนี้มีฝีมือแสดงละครจริงนั้นแหละ สะบัดคราบน้ำแข็งพันปีมาเล่นเป็นหนุ่มกะล่อนขี้เล่นแบบนี้ได้ ไม่เหลือเค้าตอนปกติเล๊ย ผมมองอย่างเพลินๆ แล้วก็ยิ้มกว้าง ตลกวะ! ปกติหมอนี้มันทำแบบในละครซะที่ไหนกันล่ะ!? ผมหัวเราะขำแล้วรู้สึกว่าตัวเองถูกมองอยู่ก็ชะงักท่าที
“มองอะไรวะ?”
“มองนาย”
เออ!! กูรู้ว่ามึงมองกูอยู่ แต่กูอยากรู้ว่ามองทำไม หน้ากูมีอะไรน่าสนใจหรือไง!!? ผมขมวดคิ้วแล้วหันไปดูละครอีก ทำเป็นไม่สนใจเจ้าแว่นที่จ้องหน้าผมแบบไม่กะพริบตา จ้องนานๆ หน้ากูทะลุขึ้นมามึงจะรับผิดชอบไหม!? จ้องอยู่นั้นแหละ ถึงกูหน้าหนาขนาดไหนกูก็ยังมายางอยู่โว้ย!
“มึงจะจ้องอะไรนักหนาวะ!? ดูละครไป!”
“ละครดูตอนไหนก็ได้”มันตอบกลับแบบเรียบๆ เหมือนเคย
“หน้ากูดูตอนไหนก็ได้เหมือนกันนั้นแหละ!”
“แต่หน้านายดูแล้วไม่เบื่อเหมือนละครนี่”
“ไปไกลๆ ส้นกูเลย”ผมอ้าปากขนลุกซู่ นี่กูโดนจีบอยู่ใช่ไหมเนี่ย!!? โดนไอ้แว่นจืดมันจีบกันโต้งๆ แบบหน้าด้านๆ ชิบหาย อ๊ากกก!! จะบ้าวะ ผมไม่พูดต่อคำกับมัน เล่นกับหมาหมาเลียปากมันก็เป็นแบบนี้นี่เอง! ดูละครต่อดีกว่า
“วินเซอร์”ไอ้แว่นมันเรียกผมก็ไม่ได้ละสายตาไปจากหน้าจอ ละครที่กำลังมันส์เลย น่ารักจริงๆ นั้นแหละ ดูนั้นสิครับ เจ้าบ้าเลิฟมีทำแบบนั้นได้ด้วยงั้นเหรอ? ดูไม่เข้ากับหน้าในตอนปกติเอาซะเลย
“นายหัวเราะอะไร?”
“ดูนั้น มันน่าหัวเราะไหมล่ะ? ปกติเป็นคนเฉยๆ นิ่งๆ แต่กลับมาเล่นบ้าๆ บอๆ แบบนี้ได้สนิทใจ กูว่าน่ารักดีเนอะ”ผมหันมามองไอ้แว่นที่จ้องหน้าจอไม่เข้าใจในความขบขันของผมก่อนยิ้มๆ แล้วตอบไป ก็มึงไม่รู้ว่าเจ้าบ้านั้นปกติเป็นคนอย่างไงนี่น่า ถ้ารู้ล่ะก็มึงต้องขำแน่ๆ!
“น่ารัก? ไม่ใช่น่าขำ?”
“อืม น่ารัก”ผมพยักหน้ารับ เจ้านั้นก็หันมามองผมเบิกตาเล็กน้อย เล็กน้อยจริงๆ แต่ผมก็สังเกตเห็น ก็แน่แหละ หลายอาทิตย์มาเนี่ยสังเกตอารมณ์ไอ้แว่นแก้เซ็งไปก็เห็นว่ามันไม่ใช่คนไร้อารมณ์แต่มันแสดงอารมณ์ได้น้อยกว่าชาวบ้านเขาเท่านั้นเอง แล้วไอ้เบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อยเนี่ยแสดงว่ามันตกใจหรือไม่ก็แปลกใจ เป็นไงล่ะ!? ผมเก่งเรื่องจับความรู้สึกของคนนะครับ กะจะเอาไปใช้สังเกตเลิฟมีที่ด้านชาเหมือนกัน!
เจ้าแว่นนั้นค่อยๆ หันไปทางอื่นแล้วหรุบตาลงต่ำเล็กน้อย หน้าขาวซีดนั้นก็ค่อยๆ แดงด้วยเลือดฝาด หือ? ปฏิกิริยาแปลกใหม่วะ อีแบบนี้มันกำลังเขินอยู่แหงๆ!! แล้วมันจะมาเขินอะไรวะ กูชมมันซะที่ไหนกันล่ะ กูชมเลิฟมีนู้น!!
“เย็นแล้วทำไมมึงไม่กลับสักทีวะ?”ผมเปิดประเด็นไล่มันไปกลายๆ ปกติมันกลับตอนหกโมงเย็นทุกวันนี่น่า ไหงวันนี้ถึงอยู่นานนักล่ะ นี่มันก็จะหนึ่งทุ่มแล้วนะ
“วินเซอร์ วันนี้ลอยกระทงนะ นายจะไม่...”
“ฮัลโหล?”
ระหว่างที่ผมกำลังรอให้ไอ้แว่นมันพูดเสียงมือถือก็ดังเข้ามาแทรก โอ๊ะ ผมหันไปรับมือถือทันที อืม นี่มันเบอร์ของน้องฟ้าดาวมหาลัยของปีนี้นี่น่า มีเรื่องอะไรวะ? ผมเพิ่งจะไปรู้จักคุยกับอีกฝ่ายเมื่อไม่กี่วันนี่เอง ก็ไม่ได้จีบหรอกนะครับ แค่คุยๆ ไปเท่านั้นเอง ผมก็ลุกขึ้นเดินไปคุยที่อื่น สรุปแล้วยัยน้องนี้โทรมาชวนผมไปลอยกระทงด้วย อือหือ! ก็ไม่อยากจะอวดตัวเองสักเท่าไรแต่วันนี้มีคนมาชวนไปลอยเยอะจริงๆ แต่ก็นั้นแหละ ผมขี้เกียจนี่น่า อืม...
“ครับ แล้วเจอกันที่ไหนดี?”
เมื่อนัดแนะสถานที่เสร็จผมก็เดินกลับมาวางมือถือวางที่เดิม มองไอ้แว่นที่นั่งดูละครเงียบๆ เมื่อกี้มันพูดอะไรนะ ลอยกระทงใช่ไหม? ผมถอนหายใจเล็กน้อย ถือว่าเป็นการขอบคุณมันก็แล้วกันที่อุตส่าห์มากับข้าว ทำความสะอาดให้
“เฮ้! อยากไปลอยกระทงก็เตรียมตัวได้แล้วโว้ย ช้ากูไปก่อนไม่รอมึงหรอกนะ!”
“นายจะไปจริงเหรอ?”
“เออ”ผมตอบห้วนๆ แล้วเดินเข้าห้องของตัวเองเพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มันดูดีหน่อย ถึงผมจะใส่อะไรก็ดูดีก็เถอะแต่ออกจากห้องไปสภาพนี้มันก็ไม่ควรเท่าไร จัดผมเล็กน้อย เช็คความเรียบร้อยของตัวเองก่อนจะเดินออกมาจากห้อง ใส่นาฬิกาข้อมือมองเจ้าแว่นที่ยืนรอพร้อมกับกระเป๋าสะพายของมัน อืม...กูพามันไปด้วยดีแล้วเหรอวะเนี่ย? เออ ช่างเถอะ ก็พูดไปแล้วนี่น่าแล้วดูหน้ามันสิ ดีใจออกหน้าออกตาแล้วมันพาลสงสารไอ้แว่นไม่ได้ แค่ไปลอยกระทงเองนะโว้ยแล้วก็ไม่ได้ไปกับกูสองต่อสองสักหน่อย!
“กระเป๋าอะไรวะ?”ผมเดินมาถามกระเป๋าเป้ที่มันสะพายอย่างระมัดระวัง ไอ้แว่นมันไม่ตอบครับ ทำเป็นเมินหน้าไป ไอ้นี่นิ กูถามก็ตอบมาสิวะ เดี๋ยวแมร่งไล่กลับบ้าน! ไม่นานผมก็มาถึงที่ที่นัดไว้ สาวๆ พวกนี้มีแต่คนน่ารักแฮะ แต่ผมก็ไม่มีอารมณ์จะจีบใครที่ไหนเท่าไร หันกลับไปมองเจ้าแว่นที่เดินตามหลังมาต้อยๆ แล้วช่างขัดในอารมณ์จริงๆ มึงอย่างกับเป็นกาดำในหมู่หงส์เลยวะไอ้แว่น!
“พี่วินเซอร์ นั่นใครคะ?”
“อย่าไปสนใจมันเลยครับ”ผมโบกมือไปมาแล้วพากลุ่มสาวๆ ไปซื้อกระทง ถือว่าเป็นการเดินเที่ยวงานไปในตัว เดินซื้อนั้นซื้อนี้กินไปนั้นแหละครับ ผมน่ะไม่กินหรอกแต่เป็นคนจ่ายให้น่ะสิ เฮ้ย นี่มันเป็นมารยาทครับ ผมเป็นผู้ชายแถมยังอายุมากกว่าต้องซื้อเลี้ยงพวกน้องๆ อยู่แล้ว
“เฮ้ย มึงจะกินไหม?”ผมหันไปถามไอ้แว่นที่น่าจะเดินตามหลังมาแต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับ ผมกระพริบตาปริบๆ มองไปรอบๆ ตัวก็ไม่เห็นเงาหัวไอ้แว่น มันหายตัวไปไหนวะ? อย่ามาเล่นซ่อนหานะโว้ย คนยิ่งเยอะๆ อยู่!
“น้องเห็นไอ้แว่นมันหายไปตอนไหนไหม?”
“เอ๋ พี่คนนั้นเขาไม่ได้เดินตามพวกเรามาตั้งแต่แรกแล้วนะค่ะ”
ว่าไงนะ!!? ผมยืนงงอยู่พักใหญ่ เจ้าแว่นนั้นมันไม่ได้เดินตามมางั้นเหรอ!!? เฮ้ย แล้วทำไมมันไม่ตามมาล่ะวะ มันเล่นอะไรกันล่ะเนี่ย! ผมขมวดคิ้วไม่พอใจ อะไรของมันเดินไม่ทันหรือไง? ใส่แว่นแล้วยังเซ่อซ่าอีกนะ! แล้วนี่จะเอาไงวะ? ผมตัดสินใจพาสาวๆ เดินเที่ยวต่อ ปล่อยไอ้แว่นมันไปเถอะ อย่างไงก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมอยู่แล้ว!
“ขอบคุณสำหรับวันนี้ค่ะพี่วินเซอร์! แล้วเจอกันนะค่ะ”
ผมยิ้มรับแล้วโบกมือลาเหล่าสาวๆ ที่ฉีกยิ้มร่าเริงให้กับผม อืม หลังจากเดินเที่ยวแล้วไปลอยกระทงเสร็จก็ดึกน่าดู นี่ก็สามทุ่มได้แล้วนะ ผมกลับไปอาบน้ำนอนดีกว่า แว๊กกกกก!!! อะไรวะ!!? พอเดินกลับมาที่รถของตัวเองแล้วตกใจกับเจ้าคนที่ยืนทำหน้าจืดอยู่ข้างรถของผม
“จะกลับแล้วเหรอ?”
“เออ มึงหายไปไหนมาวะ?”
“ก็อยู่นี่แหละ”
นี่มึงคิดว่าตัวเองเป็นยามเฝ้ารถกูหรือไง!!? ผมมองมันอย่างงุนงง แล้วนี่มึงยืนอยู่ตั้งแต่แรกถึงกระทั่งเดี๋ยวนี้เลยงั้นเหรอ? ก็บอกให้ตามมาๆ ทำไมไม่ตามมาล่ะฟ่ะ!? ผมยืนมองมันนิ่ง ตกลงจะเอาไงกูพามึงมาลอยกระทงแล้วแต่มึงไม่ยอมไปเองนะโว้ย ผมเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง อากาศค่อนข้างหนาวแล้วด้วย
“แล้วนี่ลอยกระทงยังล่ะ?”
“ยัง”
กูว่าแหละ!
“แล้วทำไมไม่ตามมาล่ะวะ!?”
“ไม่จำเป็นที่ฉันจะไปเป็นส่วนเกินของนายกับแม่พวกนั้น”เจ้าแว่นนั้นตอบกลับมาค่อนข้างเสียงดัง ผมชะงักตัวเงยหน้าที่ก้มมองพื้นมองหน้าไอ้แว่นอย่างแปลกใจ อ่าฮะ อย่าบอกนะว่ามึงน่ะหึงกูกับแม่สาวๆ เหล่านั้น! ผมหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่รู้ทำไมแต่ผมอยากหัวเราะ ไม่ใช่หัวเราะเยาะหรอกนะ!
“ก็เลยไม่ตามไปเพื่อเรียกร้องความสนใจ?”
“จะกลับไม่ใช่เหรอ รีบๆ กลับเถอะ”
ผมยิ้มรับ เจ้านั้นก็เดินไปที่รถ ไอ้ท่าทางแบบนั้นน่ะ มึงกำลังงอนอยู่ใช่ป่ะล่ะ? ผมส่ายหน้าเล็กน้อย แมร่งปากมันก็เอาแต่ยิ้มอยู่นั้นแหละ ไอ้แว่นจืดก็หันมามองผม แน่ะ ขมวดคิ้วนิดๆ แบบนั้น กำลังไม่พอใจล่ะสิ นั้นยิ่งทำให้ผมยิ้มกว้าง
“จะไปลอยกระทงไหมล่ะ? ตอนนี้คนก็บางตาแล้วด้วย”
“ไป”
“ไม่คิดจะปฏิเสธเลยนะ”ผมถามประชดเล็กๆ พอถามปั๊บตอบปั๊บ หยุดคิดบ้างอะไรบ้าง เหอะ แล้วผมก็กลับไปในงานอีกครั้ง คราวนี้คนก็เริ่มบางตาแล้วล่ะครับ ไม่เหมือนตอนสองทุ่มเนี่ยคนเยอะเป็นบ้า ผมเดินนำหน้าเจ้าแว่นนั้นก็เดินตามต้อยๆ เป็นลูกเป็ดแล้วเจ้าลูกเป็ดนั้นก็เดินเร็วขึ้นมาเดินข้างๆ ผม ผมเหลือบตาไปมองเล็กน้อย
“เดินช้าๆ หน่อยได้ไหม ฉันเดินตามไม่ทัน”
“ขาสั้นก็เดินตามหลังไปสิ”
“ไม่เอา! ฉันจะเดินข้างๆ นาย”
ผมถอนหายใจเล็กน้อย เจ้าแว่น เอาแต่ใจ! แล้วผมก็เดินช้าลงเล็กน้อยเจ้านั้นก็เดินจังหวะปกติไม่ใช่เดินเร็วจนขาจะขวิดเหมือนเมื่อกี้นี้ แล้วมันก็คว้ามือของผมไปจับ ไอ้บ้านี่มึงจะเอาใหญ่แล้วนะโว้ย ผมหันไปว่าจะบอกให้ปล่อยมือแต่พอเห็นไอ้แว่นจืดนั้นหันไปทางอื่นแต่หน้ามันเนี่ยแดงเถือกลามไปถึงหูแน่ะ จับเองเขินเอง ไอ้บ้า! ผมแกะมือของตัวเองออกจากมือของไอ้แว่นแล้วเป็นฝ่ายจับมือของมันแทน
“เอ่อ ซื้อกระทงก่อน”
“ไม่ต้องซื้อหรอก ฉันมีแล้ว”
ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ มีแล้ว? มึงไปซื้อตอนไหนวะ? ไหนบอกว่ายืนอยู่ตรงนั้นตลอด ผมไม่ถามอะไรมากเดินมาถึงท่าน้ำก็ปล่อยมือจากไอ้แว่นแล้วพยักหน้าให้มันไปลอยกระทง ไอ้แว่นยืนมองผมนิ่ง อ้าว ไอ้นี่นิ มายืนมองหน้ากันอยู่นั้นแหละ จะลอยก็ลอยไปสิฟ่ะ เดี๋ยวกูเตะลงน้ำนะโว้ย!!
ไอ้แว่นนั้นก็เหมือนจะรู้ว่าผมคิดจะเตะมันลงน้ำ มันก็เดินลงบันไดท่าน้ำไป ผมก็เดินตามมันไป ไหนกระทงมึงวะไอ้แว่น อย่าบอกกูนะว่ากระเป๋าที่มึงพายอยู่นั้นน่ะคือที่ใส่กระทง อะไรจะเตรียมมาดีขนาดนั้นวะ!? แล้วมันก็เปิดประเป๋าควักกระทงออกมาจริงๆ ด้วย!! ผมอดหัวเราะมันไม่ได้ จริงๆ ด้วยโว้ย!! ทำมาเองจริงๆ ด้วย!! สงสัยไอ้ตอนที่หายหัวไปนานตอนที่พวกไอ้โซโล่มามันคงแอบไปนั่งทำคนเดียวแหง อ้าว? ไหงมันมีสองล่ะ? เจ้าแว่นนั้นก็เงยหน้ามามองผม
“ให้นาย”
“กูลอยแล้ว”
“ลอยแล้วก็ลอยได้อีก”
เออ ลอยอีกก็ลอยอีกวะ อุตส่าห์ทำมาให้กูด้วยนี่น่า ผมเดินลงมานั่งบนขั้นบันไดรอให้อีกฝ่ายจัดการธูปเทียนให้เรียบร้อยแล้วจากนั้นผมกับมันก็ลอยกระทงด้วยกัน เอ่อ...ทำไมมันแปลกๆ แบบนี้วะ กูกับไอ้แว่นแมร่งมาลอยกระทงสองคน แถมบรรยากาศเป็นใจชิบหาย มืดๆ แสงจันทร์สลัวๆ
ปัง!!! ปัง!!! ปัง!!!
แน่ะ ยังมีพลุมาสร้างบรรยากาศเข้าไปกันใหญ่! ผมเงยหน้ามองพลุนั้นนิ่ง กระทงที่ไอ้แว่นทำก็ลอยออกไปไกล พลุก็ยังถูกจุดไม่ขาดช่วง เออ ตอนคนเยอะๆ ไม่จุดนะมึง มาจุดตอนนี้นะ ผมนั่งลงข้างๆ ไอ้แว่นแล้วมองดูพลุหลากสี สีท้องฟ้าที่มืดสนิทเป็นสีน้ำเงินเข้มจนดำกับสีพลุมันดูเข้ากันเป็นบ้าด้วยล่ะ
“สวยนะ ขอบใจที่พามาวินเซอร์”
“...”ผมหันมามองเจ้าคนที่เอ่ยขอบใจพร้อมกับรอยยิ้มที่ผมเองเพิ่งเคยเห็น อืม...สวย ไม่รู้เพราะแสงจันทร์หรือเสียงดังของพลุทำให้สมองของผมมันเบลอไปหมด เสือกมองไอ้แว่นจืดมันสวยซะได้ แล้วไม่รู้เพราะอะไรมาดลใจหรือว่ามือโดนผีกระทงสิงดันไปจับหน้าเจ้านั้นแล้วไล้เบาๆ
“วิน...”
ผมไล้ใบหน้านั้นแล้วค่อยๆ วางมือลงบนมือของอีกฝ่าย ไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้ผมมองอีกฝ่ายอย่างไง แต่ใบหน้าใต้แสงจันทร์นั้นแดงระเรื่อ เสียงหัวใจเต้นรัวดังชัดเจน ไม่รู้ว่าเสียงนั้นมันมาจากอกซ้ายของใครระหว่างผมกับมัน เสียงเรียกชื่อดังแผ่วขึ้นในระหว่างที่ผมโน้มตัวลงจูบริมฝีปากของคนตรงหน้า จูบที่ไม่ได้เร่าร้อนช่ำชอง แต่เป็นจูบที่ทำเอาใจของผมสั่น ปฏิกิริยาตอบกลับมันดูน่ารักจริงๆ นั้นแหละ ไร้เดียงสาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเหมือนเด็กตัวเล็กๆ
ผมถอนริมฝีปากขยับตัวเล็กน้อยแล้ววางมือทั้งสองบนไหล่ลูบไล้ยึดท้ายทอยบรรจงริมฝีปากไล้ลิ้นลงบนริมฝีปากอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนจะประกบจูบดูดดื่มยิ่งกว่าเดิม มือยึดร่างตรงหน้าแล้วสอดลิ้นรุกรานเข้าไป ลิ้นนุ่มและร้อนฉ่านั้นทำหน้าที่เป็นอย่างดี เจ้าแว่นผู้ไม่ประสีประสาถูกชักนำตามความต้องการ ผมผละริมฝีปากแล้วกอดรับร่างที่อ่อนแรงของอีกฝ่ายไว้นิ่ง เสียงหายใจหอบของคนที่จูบไม่เป็นดังแผ่ว ผมก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันว่าต้องทำแบบนี้
สงสัยผีพระจันทร์มันสิงผมอยู่!
TBC.
ขอโทษที่มาช้า เมื่อวานนี้ทำงานโต้รุ่งกับเพื่อนมา
เป็นไงบ้างล่ะ~ บรรยากาศโคตรโรแมนซ์เลยนะ
คิดดู แสงเทียนจากกระทง พระจันทร์เต็มดวง อะไรพวกนี้
ทำให้คนเราหวั่นไหวได้เหมือนกันนั้นแหละวินเอ๊ย
ตอนที่ 13 อันตรายจริงๆ อันตรายต่อหัวใจไอ้วิน 555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
