หัวข้อ: >>> ที่รัก~♥ รักผมสิ!! <<<

[TeuyHom]

วินเมาอะป่าว....แต่ก้อน่ารักนะ  อิอิ

[luvify]

 
ไล่กวดอ่านตั้งแต่ตอนแรกจนมาถึงตอนนี้ จบภายในวันเดียวเลย ว๊ากกกกกก
ไม่ไหวไม่ไหวไม่ไหวไม่ไหวแล้วค่าาาาาาาาาาาา

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่วิน พี่วินน่ารักอะ ตอนอ้อนแม่จ้าววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว 

โอยอะไรน่ะ  ใจสั่นอะ
เรื่องนี้น่ารักมากเลยค่าา โอยหลงรักกกกกก 

[kokoky]

ฮอยฮัก มีรอยรักติดที่คอแน่ะหนู กรี๊ด!!!!!!!
โหมดหวาน + ไม่โง่ได้ใจมากชอบมากค่ะ
กลัวแต่จะมาปูหวาน แล้วมาตบมาม่านี่แหละ กลัวจริงๆ

ติดตามๆๆๆๆๆๆค่ะ ^^

[น้ำชา เย็นๆ]

เขิลลลลลลลลลลลลล อร๊ายยยยยยยยยยย

[KiissHy]

อ้ากกกกกกกกกกก รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[catwander]

รอด้วยคนมาเร็วๆ นะคุณปอย

[jaewoniie]

 


จิ้มๆๆ  มาปูเสื่อนั่งรอ

[Allure-Q]

ปูเสื่อ...ก่อกองไฟ..ต้มน้ำ  เตรียมย่างบาบิคิวรอ(เอ๊ะ ต้มน้ำเพื่อ?)

[starvivid]

     รอนะคะ 

[gift_eiei]

รอจ้าาาาา า า     

[wolfram]

รอค่าาาาา!!

สอบก็สู้ๆนะคะ!!

 

[soullve]

ไอ้แว่นเจอวิกฤตอะไรล่ะเนี่ย
นอนรอค่ะ

[samsoon@doll]

หลับรอค่ะ ตื่นมาคงได้อ่าน อิอิง่วงแล้วม่ายไหววววววววว

[PetitDragon]

ฮักจะเจอวิกฤตอะไร     

รอๆๆๆ 

[gift_eiei]

ง่วงแล้ว...แต่ก็ยังอยากรออ่า...รออีกสักครึ่งชม.ละกัน  เป็นเอามากว่ะกรู   

[THiiCHA]

ถึงพรุ่งนี้จะสอบสองวิชา

แต่เราก็รออยู่นะ 55555

Z Z z z z z z Z Z Z Z 

[Ticha]

พี่แกหลับคาคอมไปแล้ว ว๊ากกกกกกกกกก~

[poypoy]

ระหว่างที่นั่งมองไอ้วินเซอร์นั่งแต่งเพลงอยู่หน้าคีย์บอร์ดสมองของผมก็ครุ่นคิดไอ้คำว่า ‘ขะมาด สะลัน โลก’ ไม่ตกสักที มันด่ากูหรือเปล่าวะ? หมายถึงกูหน้าโง่หรือเปล่า? ถ้าใช่ มันจะด่าแรงไปไหม!? ผมนั่งบนโซฟาไม่ต้องถามมาว่างนักหรือไงถึงเอาแต่นั่งมองผู้ชายไปวันๆ แบบนี้ อันที่จริงเมื่อกี้ผมเพิ่งทำรายงานเสร็จพร้อมกับคิดแปลนห้องแล้วค่อยมานั่งดูไอ้วินเซอร์หรอกน่ะ ไอ้วินเซอร์ก็นั่งจิ้มคีย์บอร์ดไล่เสียงไปมาไม่รู้จักเบื่อหน่าย นั่งจิ้มอยู่ได้เป็นสองสามชั่วโมง เห็นมันขีดๆ เขียนๆ ทำหน้าตายุ่ง ผมมองแล้วเพลินอ่ะ ไม่มีเก๊กสักนิด มันทำให้ดูน่ารักดีอ่ะ



“ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ลัน...ลา...ลา...อืม”ไอ้วินเซอร์บ่นพึมพำอยู่ตลอดสามชั่วโมง งืมๆ งำๆ อยู่หน้าคีย์บอร์ดนั้นแหละครับ ผมก็ลุกทำนั้นทำนี้เกือบจะหมดห้องแหละแล้วก็เดินเข้าห้องครัวไปทำอะไรแก้ง่วงมากิน ไม่ไหวอ่ะครับ มีคนมานั่งพึมพำเหมือนสวดมนต์ให้ฟังแบบนี้แล้วมันเคลิ้มจะนอนหลับไปซะงั้น



“ใครๆ มักจะเรียกว่าความรัก ฉันยังไม่แน่ใจ ฉันไม่อยากจะรู้ว่ามันคืออะไร...”



“...ไม่กล้าคิด ไม่กล้าจะนึกฝันถึงเรื่องหวานๆ พรรณนั้น รู้แค่ว่า...”



“...แม้อากาศหนาวเหน็บ แค่เธออยู่ บรรยากาศมันอุ่นขึ้นทันใด...”



“...แม้อารมณ์เสียแทบตาย แค่เธอพูดเรื่อยเปื่อยมันเผลอยิ้มทุกที...”



“...แม้จะมีคนอื่นอยู่มากมาย แค่เธอจ้องมองมาก็รู้สึกหวั่นไหว...”



“...ไม่รู้ว่าใช่รักหรือเปล่า ไม่รู้เลยว่านี่คือรัก...”



“...รู้แค่เธอ แค่เธอ แค่เธอที่ทำได้ แค่เธอเท่านั้นจริงๆ...”



ไอ้วินเซอร์เล่นคีย์บอร์ดไปแล้วร้องคลอเบาๆ ไปด้วย ผมเดินออกมาจากห้องครัวแล้วเดินลงบนโซฟาจิบนมอุ่นๆ แล้วนั่งฟังเพลงจากหนุ่มหล่อแบบฟรีๆ ฮ่าๆๆ คุ้มมากเลยล่ะ ไม่เสียเงินค่าบัตรแต่อย่างใดครับ แต่เสียเหงื่อและเรี่ยวแรงมากโข ก็ทำนั้นทำนี้ให้เยอะนี่น่า! ผมวางแก้วนมบนโต๊ะแล้วเอนตัวนอนบนโซฟาหลับตาพริ้มเคลิบเคลิ้มไปกับบรรยากาศยามบ่ายแก่ๆ แล้วเสียงเพลงคลอเบาๆ



ผมขยับตัวอย่างเมื่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาจากโซฟาอย่างมึนๆ อ่า...นี่ผมเผลอหลับไปอย่างนั้นเหรอเนี่ย? แล้วนี่มันกี่โมงแล้วล่ะ? ผมเงยหน้ามองไปที่นาฬิกาเรือนใหญ่ประจำห้อง อ่า...นี่มันบ่ายสามโมงครึ่งแล้ว! ผมนอนไปตั้งแต่เมื่อไรวะ? ผมเสยผมที่ปรกหน้าปรกตาก่อนจะชะงักตัว ผมกรอกตาไปมาแล้วจับตาสำรวจหาไอเท็มที่หายไป เฮ้ย!!! แว่น!!!? แว่นของผมหายไปไหนนนน!!!? ผมตกใจรีบมองหาแว่น



“บนโต๊ะ”



บนโต๊ะเหรอ!?



ผมคว้าแว่นที่วางไว้บนโต๊ะรีบใส่เข้าไปแล้วถอนหายใจโล่งอกก่อนจะเงยหน้ามองไอ้วินเซอร์ที่นั่งฝั่งตรงข้ามอย่างเป็นกังวล ไอ้บ้านั้นมันก็นั่งเฉยๆ ตามองหนังสือในมือ ก่อนจะเงยหน้ามาพูด



“นอนก็ต้องถอดแว่นไม่รู้หรือไง?”



“ลืม”ผมสำรวจหาความผิดปกติจากไอ้วินเซอร์ที่เฉยสนิท อืม...มันคงจะยังไม่รู้ล่ะมั้ง? ไม่เอะใจล่ะมั้ง? สงสัยผมที่รกๆ ฟองๆ ของผมเนี่ยมันจะช่วยบังหน้าเอาไว้ ผมแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก



“ไม่รู้มาก่อนว่าจืดๆ แบบมึงใช้มูสแต่งผมด้วย”



แข็งทื่อสิครับ!!



ไอ้วินเซอร์มันเอ่ยชิวๆ เหมือนกำลังชวนคุยเรื่องปกติ๊ปกติสุดๆ มือถือหนังสือเล่มเล็กๆ ตาก็มองหนังสือนั้นไม่ได้สนใจผมสักนิด ผมยกมือจับเส้นผมของตัวเองแล้วเงียบไม่ตอบอะไรมัน ไอ้วินเซอร์ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรครับ มันหยิบขนมเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ อ่านหนังสือในมือต่อ ผมเงียบมันก็เงียบ ไม่มีใครพูดกับใครก่อน ผมมองหนังสือในมือของมันแล้วสงสัย ก็แหงล่ะ ในมือมันถือหนังสือ ‘ภาษาเขมรอย่างง่าย’ กับอีกเล่มคือ ‘เที่ยวกัมพูชา’ นี่น่า!



“วันจันทร์นี้สาขากูจะไปเที่ยวเขมร”ไอ้วินเซอร์มันไขข้อสงสัยของผมแล้วปิดหนังสือในมือวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะหรี่ตามองผมอย่างครุ่นคิดมันไม่พูดอะไร แต่ผมเนี่ยสิเหงื่อแตกพรากๆ คงจะไม่ได้สงสัยอะไรกูใช่ไหม!? ไม่หรอก!! คงจะไม่ใช่!?



“ตัดสินใจล่ะ ไปซื้อของกัน”



“?”ผมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยมองไอ้วินเซอร์นิ่ง เมื่อกี้ไม่ได้ฟังมันแฮะ มันพูดว่าอะไรนะ? ไอ้วินเซอร์มองผมแล้วถอนหายใจส่ายหน้าไปมา



“ก็บอกว่าจะไปซื้อของไงล่ะ ไม่ต้องทำหน้าเอ๋อ ตามมาก็พอ!”มันพูดอย่างนั้นแหละครับแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปในห้องแต่งตัวของมัน ไม่นานมันก็แปลงโฉม หล่อปิ๊งปั๊งมาแต่ไกล เสื้อผ้าหน้าผมเป๊ะอย่างกับเดินออกมาจากนิตยสารแฟชั่น ไอ้วินเซอร์พยักหน้าแล้วเดินนำไป ผมก็เดินตามมันต้อยๆ เหมือนเดิม



มาถึงห้างนั้นแหละครับ คุณพี่วินเซอร์ก็เดินว่อนเข้าร้านนั้นร้านนี้ตามใจฉันไม่ได้ถามผมเลยว่าอยากมาด้วยไหม และซื้อของมาก็ให้ผมเป็นคนถือให้อีกต่างหาก กูไม่ใช่เบ๊มึงน่ะโว้ย!! ผมยืนอารมณ์เสียอยู่หน้าร้านในขณะที่ไอ้วินเซอร์มันก็เข้าไปในร้านเลือกนั้นเลือกนี้เหมือนเดิม พวกพนักงานเนี่ยแทบจะยกมันว่อนไปทั่วร้านเสนอหน้ามาขายเกือบทุกคน เฮอะ! แค่ไปเที่ยวเขมร ทำไมมึงต้องมาซื้อข้าวของใหม่ด้วยวะ เปลือง! จะไปล่อสาวเขมรหนุ่มกัมพูชาหรือไง!?



“ไปกันเถอะ”ไอ้วินเซอร์เดินออกมาจากร้านแล้วหันมาพูดกับผมพร้อมกับยื่นถุงเสื้อผ้ามาให้ผมถือ มึงไม่เห็นหรือไงว่ากูถือจะเต็มมืออยู่แล้วน่ะ!! ไอ้งี่เง่านี้ กูไม่ใช่คนรับใช้ติดตามมึงนะ!! ผมไม่รับถุงในมือของมันจนไอ้วินเซอร์เอ่ยขึ้นอีกครั้ง



“เอาไปถือสิวะ”



“ฉันไม่ใช่คนรับใช้นายนะ อีกอย่างทำไมนายไม่ถือเอง ของนายนายก็ถือเองสิ”ผมเอ่ยอารมณ์เสียนิดๆ เจ้านั้นก็เลิกคิ้วแปลกใจก่อนจะเอาถุงที่ผมหิ้วอยู่ไปถือแทนแล้วมันก็ลากผมไปร้านอื่น



“อ๊าย~ เธอ ผู้ชายคนนั้นโคตรหล่อเลยอ่ะ”



“เออๆ โคตรๆ!”



“อ๊ายยย หล่อน่าแซ่บมากกกกก!!”



“แล้วนั้นอะไร เพื่อนเหรอ?”



“ต๊ายยย คบเพื่อนส่งให้ตัวเองเด่นแท้ๆ เลย!”



“โคตรหล่อเลยเนอะ ยิ่งเดินคู่กับไอ้แว่นนั้นแล้วอ่ะ”



“อืม อย่างกับฟ้ากับเหวเลยอ่ะเธอ ฮิๆ”



“...”



พวกหล่อนพูดไปก็ไม่ทำให้ความมั่นใจของกูตกหล่นหายไปสักขีดหรอก! หน้าตาแบบไหนไม่แคร์อยู่แล้วโว้ย!! ผมเดินไปกับไอ้วินเซอร์ก็ได้ยินแบบนี้มาตลอดทาง เฮอะ แต่ผมไม่สนใจสักนิด อยากพูดก็พูดไปเถอะ แต่ว่าไอ้คนข้างๆ เนี่ยสิทำหน้าเครียดๆ ขมวดคิ้วนิ่วหน้า บางทีมันอาจจะคิดรำคาญเสียงพวกนั้นอยู่ล่ะมั้ง กูบอกแล้วว่าอย่ามาเดินห้างใหญ่ขนาดนี้ คนมันเยอะ!! แล้วไอ้วินเซอร์มันก็ดึงผมเข้าร้านรองเท้าไปครับ



“ยินดีต้อนรับครับ”



ไอ้วินเซอร์มันก็เดินว่อนร้านหารองเท้าถูกใจ พวกพนักงานก็กรูเข้ามาหามันเป็นแมลงเม่าเห็นกองไฟ เสนอนั้นแนะนำนี้กันใหญ่ ผมยืนอยู่หน้าร้านทำตัวไม่ยุ่งเกี่ยวกับสถานการณ์วุ่นวาย ยืนมองพวกวัยรุ่นที่เดินมาก็เหลียวเข้าไปในร้านกันใหญ่ ชิ! ขนาดอยู่ในที่ลืบแมร่งก็ยังมีคนมอง! เฮ้อ~ ก็มันหล่อ มันเด่น ใครๆ ก็อยากมอง!! ผมมองเหล่าสาวๆ ที่เดินมายิ้มหวานเยิ้มให้กับผม? หือ? ให้ผมเนี่ยนะ!?



“มึงใส่ไซส์อะไรวะ?”



“...”ผมเหลียวหน้าไปมองคนที่เข้ามาแตะไหล่แล้วเอ่ยถาม อ้อ! ไม่ได้ยิ้มให้ผมนี่หว่า ยัยพวกนั้นยิ้มให้ไอ้หล่อข้างหลังผมต่างหาก! ผมมองไอ้วินเซอร์ที่เดินเข้ามาถามนิ่งไม่ตอบอะไรไป มึงจะรู้ไปทำไมวะ? เกี่ยวอะไรกับที่มึงซื้อของด้วยเล่า! มึงก็ซื้อของมึงไปสิ!!



“เฮ้ย กูถามมึงก็ตอบมาสิวะ!”ไอ้วินเซอร์มันยืนรอคำตอบอยู่นานก็เริ่มโมโหที่ผมเอาแต่เงียบ จับแขนแมร่งกระชากเลยอ่ะ เฮ้ย!! ดีๆ ก็ได้โว้ย อย่ามาพิศาลแถวนี้!! ไม่อยากได้แนวตบจูบ!!



“สามสิบแปด”



“...เท้าเล็กดีนะ”มันมองลงไปที่เท้าของผมแล้วเดินออกไป มึงทำหน้าดูถูกเปล่าวะเมื่อกี้!!? เฮ้ยยย!!! เท้าไม่เล็กนะโว้ย นี่มันใหญ่แล้ว!! เทียบกับคนอื่นๆ ก็มาตรฐานอ่ะ ใครจะไปเท้าใหญ่แบบมึงล่ะ ไอ้วินเซอร์!! มันหายไปในร้านไม่นานก็โผล่ออกมาพร้อมกับได้รองเท้าใหม่มาด้วย



“ไป”ไอ้วินเซอร์เดินมาลากผมเดินต่อ มันเดินไปคุยโทรศัพท์ไปด้วย



“เจ๊ อยู่ร้านที่ห้างไหม? อยู่ร้านใหญ่? เออๆ ไม่มีอะไรหรอก แค่จะแวะไปเยี่ยมเฉยๆ ไม่ได้โกหก เออ ไม่อยู่ก็ไม่เป็นไร งั้นแค่นี้นะ”แล้วมันก็วางสายลากผมไปต่อไม่แคร์สายตาคนอื่นที่มองมาอย่างตกใจบ้างเลย นี่ถ้าไม่ใช่ไอ้วินเซอร์เป็นคนลากผมล่ะก็พวกเขาคงจะเข้าใจว่าผมเป็นคนลักพาตัวมันมาแน่ๆ แล้วไอ้วินเซอร์มันก็ลากผมไปอีกชั้นของห้างพาเดินมาหยุดที่แห่งหนึ่ง ผมเนี่ยแทบอยากจะวิ่งหนี! แต่ไอ้บ้าวินเซอร์มันก็ดึงแขนของผมเอาไว้ ป้ายร้านแบบนี้...โทนสีร้านแบบนี้...ผมมองไอ้วินเซอร์แล้วมองไปที่กลุ่มสาวๆ ที่เดินออกมาจากร้านนั้น



“ต๊ายตาย ทรงผมนี้เริ่ดไปเลยนะพวกเธอ”



“ฮิๆ ดูสิ ฉันเพ้นต์เล็บใหม่ด้วยนะ”



“ดูฉันสิๆ สวยไหมจ๊ะ?”



“สุดๆ อ่ะแก”



ผมกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก เงยหน้าขึ้นไปมีป้ายร้านติดไว้เด่นร่า



‘ศูนย์ความงาม อะฮ้า~ ความรัก’ !!!!!



เห็นชื่อที่ฝังใจแล้วอยากจะร้องไห้จริงๆ!



ไอ้วินเซอร์มันก็ลากผมเข้าไปในศูนย์ความงามผมพยายามขืนตัวไว้สุดขีด ไม่โว้ยยยยย!!!! ไม่เด็ดขาดดดดด!!! นี้มันร้านเสริมสวยชัดๆ พากูมาทำไม!!!? พอไอ้วินเซอร์มันลากผมเข้ามาร้านได้สำเร็จ พนักงานก็พุ่งเข้ามาหามันรวดเร็วเป็นกระสุน เข้ามาเอ่ยเจื้อยแจ้ว



“คุณวินเซอร์นี่เอง มีอะไรให้รับใช้คะ?”



“ช่วยทำให้หมอนี้ดูเป็นผู้เป็นคนหน่อยสิครับ”ไอ้วินเซอร์มันดึงผมที่พยายามจะหนีเอาไว้แล้วหันไปบอกกับพนักงานสาวสวยที่แต่งหน้าซะพริ้ง มันดึงผมดันไปให้พนักงานคนนั้นดู สาวสวยคนนั้นก็จ้องเขม็งมองผมอย่างสำรวจทันที อย่าเข้ามานะโว้ย! กัดจริงๆ นะ!!



“ขอดูใกล้ๆ หน่อยนะค่ะ”เธอพูดแล้วก็คว้าหมับที่หน้าของผมจ้องเขม็งมา เหวออออ~!! แม่คนนี่โคตรน่ากลัวเลยวะ ผมผลักเธอออกไปจากตัวอย่างตกใจ คุณเธอก็อุทานออกมา



“โอ๊ะ ขอโทษค่ะๆ ไม่ต้องตกใจนะจ้ะ แค่อยากจะดูสภาพผิวเท่านั้นเองจะได้จัดคอร์สให้ถูก”



“เป็นไงบ้างครับ?”ไอ้วินเซอร์ก็หันไปถาม



“เป็นคนผิวดีนะค่ะแต่ใช้แป้งผิดไปนิ๊ด แถมยังแต่งตัวเชยสะบัด แว่นก็ไม่ได้เลยค่ะ เชยมาก เปลี่ยนเป็นใส่คอนเทคเลนส์จะดีกว่า เป็นคนตาสวยด้วย เสียดายออก”คุณเธอก็ร่ายยาวเลยครับ ที่พูดมาความลับกูทั้งนั้น!! ไอ้วินเซอร์มันก็เลิกคิ้วรับอย่างงงๆ มองมาที่ผมแล้วขมวดคิ้ว อะไรวะ สงสัยอะไร!!?



“แว่นแมร่งเชยจริงๆ วะ”มันพยักหน้าเห็นด้วยแถมทำหน้าประมาณว่า ‘มึงใส่เข้าไปได้อย่างไง’



“เดี๋ยวค่อยไปซื้อคอนเทคเลนส์ล่ะกัน ตอนนี้ไปทำตัวให้เป็นคนก่อน จะทำอะไรก็ทำเลยครับ เดี๋ยวผมจ่ายให้ทั้งหมด จัดเต็มเน้นๆ ไปเลย”ไอ้วินเซอร์มันบ่นพึมพำก่อนจะหันไปบอกพนักงานสาวที่ยิ้มรับกว้างเมื่อเห็นช่องทางได้เม็ดเงินก้อนโต ผมเนี่ยหน้าซีดเผือกเป็นไก่ต้ม ไม่นะ!!! ไม่เอา!!!



“งั้นเชิญทางนี้เลยค่ะน้อง”พนักงานคนนั้นก็เดินมาดึงผมไปด้วย ผมเนี่ยส่ายหน้าปฏิเสธแทบจะบ้าคลั่ง ปัดมือของเธอแล้วโผเข้ากอดไอ้วินเซอร์แน่น ม่ายยยยย!!! กูไม่ไป!!! ไอ้วินเซอร์พอถูกผมกอดมันก็ทำอะไรไม่ถูก มองพนักงานสาวคนนั้นแล้วยิ้มแห้งๆ ให้



“ขอโทษนะครับ ไอ้หมอนี้มันกลัวคนแปลกหน้า งั้นขอผมคุยกับมันหน่อยล่ะกัน”ไอ้วินเซอร์พูดไปหัวเราะไปจากนั้นก็จัดการลากผมไปคุยที่มุมหนึ่งของร้าน มันทำหน้าบึ้ง



“มึงเป็นเหี้ยอะไรวะ ทำอย่างกับกูพาหมามาอาบน้ำ”



“แล้วนายพาฉันมาที่นี้ทำไม?”



“กูอยากจะให้มึงดูเป็นผู้เป็นคนกับเขาบ้างไง”



“นี่ก็เป็นคนแล้ว ไม่เห็นต้องทำ”



“จืดๆ เชยๆ แบบนี้เขาก็ดูถูกหัวเราะมึงกันน่ะสิ”



“ทำไมฉันจะต้องสนใจคนพวกนั้นด้วยล่ะ ไม่ได้อยากให้พวกนั้นมองสักหน่อย แค่นายก็พอ!!”



“...”ไอ้วินเซอร์มันเงียบไปสักพักก็เกาหลังคอแกรกๆ ทำหน้าเหมือนเขินๆ แล้วไม่นานมันก็หันมามองผมอีกครั้ง



“มึงไม่อยากทำ?”



ผมพยักหน้า มันก็ถอนหายใจ



“แล้วเสื้อผ้าข้าวของที่กูซื้อมาให้ล่ะ”



“ให้ใคร?”



“ก็ให้มึงสิวะ!”



ผมหันไปมองกองถุงที่เดินว่อนเกือบๆ ชั่วโมงเพื่อซื้อพวกมันแล้วหันมามองไอ้วินเซอร์อย่างแปลกใจ ซื้อให้กู? ไอ้วินเซอร์ซื้อให้ผมงั้นเหรอ!? ผมยืนเอ๋อหน้าแดงแปร๊ด ทำไงดี ตอนนี้ผมโคตรดีใจมากเลยอ่ะ!! ไอ้วินเซอร์มันซื้อให้ผมเยอะขนาดนั้นเลย แล้วนึกย้อนไปตอนที่มันซื้อ มันเลือกแต่ละอย่างเองแล้วยังจริงจังซะขนาดนั้น คิดแล้วมันก็ปลื้มตัวมันพาลจะลอยจากพื้น น่ารักอ่ะ!! วินเซอร์น่ารัก!!



“วินเซอร์ ทำไมถึงซื้อให้ล่ะ?”ผมเงยหน้ามองไอ้วินเซอร์ที่หันข้างให้กับผม ทำเป็นงอนนะมึง หึ! มันเบือนหน้ามามองผมแวบหนึ่งแล้วปฏิเสธเสียงแข็ง



“มึงไม่ต้องรู้หรอก”



“วินเซอร์ ไม่ชอบฉันที่เป็นแบบนี้เหรอ?”



“เออ!!”



ตอบเร็วมาก...สัด



ผมมองไอ้วินเซอร์ด้วยสายตาว่างเปล่า เวรนี้! คิดก่อนก็ได้ ไม่เห็นต้องตอบมาทันทีแบบนั้นเลย! ผมเม้มปากเล็กน้อยแล้วถอนหายใจเฮือก เอาไงดีวะ? มองหน้าไอ้วินเซอร์ที่ยังงอนอยู่ งอนได้งอนดีไอ้บ้าเอ๊ย หันไปมองกองถุงช็อปปิ้ง มองพนักงานที่ยังคงยิ้มกว้างเหมือนเดิม อย่ากดดันกูได้ไหม!!?



“เขาบอกว่าคนเราสามารถเปลี่ยนไปได้เพราะความรัก แต่มึงคงจะไม่ใช่แบบนั้น”ไอ้วินเซอร์มันบ่นงึมงำดังพอให้ผมได้ยิน เวร! ไม่ต้องมากดดันกู!!



“แล้วทำไมต้องเปลี่ยนเพื่อความรักด้วย รักที่เขาเป็นตัวเขาไม่ดีกว่าเหรอ?”



“เปลี่ยนแค่ข้างนอก แต่อย่างไงข้างในมันก็เป็นมึงเหมือนเดิมไม่ใช่หรือไง?”



อุ๊ก!!!!



เจอสวนดอกนี้จุกเลยครับ!!!



ไปไหนไม่ได้ ไปไหนไม่เป็น!!



ผมยืนเหงื่อไหลพรากๆ วินเซอร์ นี่มึงเกิดมาเพื่อฆ่ากูจริงๆ!! อะไรๆ กูจะสู้มึงไม่ได้ ไม่แม้จะอยากสู้ด้วยซ้ำ แต่แบบนี้ความลับมันก็แตกน่ะสิ อยากจะร้องไห้! สมองของผมมันแล่นปรู้ดปราดหาทางออกกันให้วุ่น ไอ้วินเซอร์มันก็เงียบครับ มันเอาความเงียบมากดดันผม ไอ้บ้าวินเซอร์ เอาซี มึงกับกูใครมันจะเงียบได้นานกว่ากัน!! มาวัดกันเลย!!!



“มึงไม่อยากจะทำก็ไม่ต้องฝืนก็ได้ งั้นกลับกันเถอะ”เงียบกันอยู่นานไอ้วินเซอร์มันก็เป็นฝ่ายพูดก่อนแล้วน้ำเสียงมันอ่ะ โคตรจะทรมานใจคนฟัง!! เสียงมันโคตรจะเศร้าแดก ผมเนี่ยได้แต่ร้องไห้ในใจ ทนไว้ไอ้ฮักกกก!!! ไอ้วินเซอร์มันก็เดินไปถือถุงข้าวของแล้วเดินออกไปไม่พูดไม่จา



ผมเดินตามหลังมันไปแล้วถอนหายใจอีกครั้ง เดินตามไปสักพักผมก็อ้าปากพะงาบๆ ไอ้วินเซอร์มันเดินไปหยุดที่ถังขยะแล้วทิ้งถุงในมือลงไปอย่างไม่ไยดี สีหน้ามันราบเรียบมาก แว๊กกกกก!!! ไอ้วินเซอร์ มึงโกรธมึงไม่พอใจก็พูดออกมาสิวะ!! ผมวิ่งมาจับหยิบถุงพวกนั้นในถังขยะ ไอ้บ้าวินเซอร์!!! ทำแบบนี้ทำไมวะ!? ไม่พอใจอะไรก็อย่ามาลงกับข้าวของเซ่!!



“เก็บมาทำไม ไม่ใช้ก็ทิ้งๆ ไปซะ”



พอเดินมามันก็พูดประชด ผมหิ้วถุงพวกนั้นพะรุงพะรังไม่ตอบมัน ฮึ! เก็บมาก็เรื่องของกูสิวะ ซื้อมาตั้งหลายตังค์จะทิ้งไปง่ายๆ ได้อย่างไงเล่า แถมมึงเป็นคนซื้อด้วยนะ!! ซื้อให้กูด้วย!! กูจะยืนมองมันถูกทิ้งได้อย่างไงวะ!!? ระหว่างกลับบรรยากาศแมร่งมาคุสุดๆ อ่ะครับ ผมน่ะหายใจแทบไม่ออก



พอมาถึงคอนโดไอ้วินเซอร์ก็เดินตัวปลิวขึ้นห้องไม่สนใจผมสักนิด มึงจะงอนอะไรนักหนาวะวินเซอร์!!? ผมหิ้วข้าวเต็มสองมือวิ่งตามไอ้คนขายาวเป็นหลักเสามาถึงห้องคุณท่านก็เดินดุ่มๆ เข้าห้องนอนไปแล้วปิดประตูเงียบ ผมก็ทำเป็นไม่สนใจนั่งโซฟาอ่านหนังสือฆ่าเวลา อีกเดี๋ยวค่อยทำข้าวเย็น



ผมทำข้าวตอนเย็นเสร็จไอ้วินเซอร์มันก็ไม่โผล่หัวออกมาจากห้องเลย เงียบไร้เสียงใดๆ ผมเนี่ยมองห้องนั้นแล้วหงุดหงิด ไอ้บ้าวินเซอร์!! จะเอาอย่างไง งอนอยู่นั้นแหละ!! แค่ไม่ทำแค่นี้เอง ผมนั่งเม้มปากแล้วลุกขึ้นเดินมาที่กองถุงเสื้อผ้าทำการค้นทุกอย่างออกมา



พอทีไอ้วินเซอร์!!



กูยอมมึงแล้ว!!!



แบบนี้ไม่เอา กูทนไม่ได้!!



ผมกัดริมฝีปากถอนแว่นออกเดินมาล้างหน้าล้างตาเอาเครื่องสำอางออกให้หมดแล้วเปลี่ยนเป็นชุดที่มันซื้อให้ วิ่งหากระจกและหยิบหวีมาหวีผมให้เรียบร้อย ความจริงมันจะแตกก็ช่างมันแล้ว! อยู่แบบนี้ต่อไปผมจะขาดใจตาย!! พยายามหวีผมปรกหน้าปรกตาแบบสุดๆ อย่างไงก็ไม่อยากให้มันแตกตอนนี้ ฮือ...ไอ้วินเซอร์บ้า!!



ผมสูดอากาศเข้าปอดแล้วรวบรวมความกล้าไปเคาะประตูห้องนอนมันเปิดเข้าไปในห้องนั้น ผมเห็นไอ้วินเซอร์นอนเอกเขนกฟังเพลงอยู่ในห้อง สบายใจเฉิบเลยมึง! มันได้ยินแล้วแหละว่ามีคนเข้ามาในห้องแต่แมร่งก็ไม่หันมามองเลยอ่ะ อะไรมันจะโกรธขนาดกัน ไอ้วินเซอร์บ้า!!



“วินเซอร์”



“...”เรียกก็ไม่ตอบ มันน่าถีบจริงโว้ย!!



“วินเซอร์ เจ้าบ้า! ใส่แล้วพอใจหรือยัง!!?”ผมพูดเสียงดังไปอย่างไม่พอใจ เจ้านั้นมันก็ขยับตัวพลิกหันมามองทางผม ถ้ามึงไม่พอใจกูร้องไห้จริงๆ นะ!!! มันมองผมด้วยใบหน้าเฉยสนิท ทำตามขนาดนี้แล้วยังไม่พอใจอะไรอีก!! จะให้ยอมให้ขนาดไหนกัน!!



“อืม”มันพูดแค่นั้นแล้วพลิกตัวกลับไปอย่างเฉยชา ผมเม้มริมฝีปากแน่น



“เจ้าบ้าวินเซอร์!!! ทำขนาดนี้แล้วไม่พอใจอะไร พูดก็ไม่พูดแล้วจะไปรู้หรือไง!!?”



ไอ้วินเซอร์มันถอนหายใจเฮือกแล้วลุกขึ้นนั่งบนเตียงขาหย่อนลงพื้นแล้วมันก็กวักมือเรียกผมโดยไม่หันหน้ามามอง อย่ามากวักมือเรียกโดยไม่มองหน้านะ!! แล้วคิดว่ากูจะไปหรือไง!!? เออ!! กูไป...ชิ! ผมเดินเข้าไปหามันหยุดยืนตรงหน้านั้นแหละ ไอ้วินเซอร์มันก้มหน้าลงพื้นอยู่ครับแล้วมันก็เงยหน้าจับมือของมันไว้



“ขอดูหน้าชัดๆ หน่อย”



“ไม่”



“เอาน่า หน้ามึงจะเหี้ยอย่างไงก็ช่างเถอะ อย่างไงมึงก็เป็นมึง กู...น่า...จะ...ยอมรับได้”ไอ้วินเซอร์ยิ้มนิดๆ แล้วเอ่ยเสียงนุ่มแต่ท้ายๆ ทำไมมันติดๆ ขัดๆ แบบนั้นวะ



แล้วทำไมต้องน่าจะด้วย!!!?



“ไม่”



“ไม่เป็นไร ไม่ต้องอาย อย่างไงกูก็ระ...กูไม่รังเกียจหรอก แต่อาจจะถีบไปไกลๆ เท่านั้นเอง”



“...”ให้กูฮาให้มึงไหม!!? แล้วระนั้นมันอะไร? จะบอกว่ารังเกียจว่างั้น! ไอ้วินเซอร์ก็พยายามยิ้มปลอบใจผมซะเหลือเกิน มึงไม่ต้องมาทำสีหน้าล่อลวงขนาดนั้นได้ไหม? ไม่ต้องมาบีบมือให้กำลังใจกู!! เฮ้อ...



“ไอ้แว่น มึง...”



แว่นๆ อยู่นั้นแหละ!! กูก็มีชื่อเหมือนกันนะโว้ย!! เรียกจนกูจะคิดว่าแว่นเป็นชื่อกูแล้วเนี่ย!



“มึงจะให้ดูดีๆ ไหม ห๊า!!”แล้วไอ้เทพบุตรที่ยิ้มหลอกล่อนั้นก็กลายเป็นนายหัวหฤษฏ์ ณ จำเลยรัก กระชากแขนของผมอย่างรุนแรงแล้วรวบตัวเหวี่ยงไปบนเตียง เสียงหัวเราะหลอนๆ ของมันดังในลำคอแล้วเจ้านั้นก็ขึ้นมาคร่อมปัดผมออกจากหน้าของผม ไม่เอา!!! ไม่นะ!!! เจ้าบ้าวินเซอร์ หยุดนะ!!! ผมพยายามขัดขืนสุดแรงเกิด ไอ้บ้านี่ก็แรงควายมันจริงๆ วะ ผมกับมันสู้กันสักพักไอ้บ้านั้นก็หันมาจูบมือของผมแล้วจูบไล่ต่ำลงมา ไอ้บ้า!!!!



พอผมปล่อยมือหยุดขัดขืนเท่านั้นเหมือนรู้เสียให้กับมัน ไอ้วินเซอร์ก็จับหน้าของผมแล้วจ้อง ผมเนี่ยไม่รู้จะทำอย่างไง ในใจเต้นโครมครามมือเย็นเฉียบ กลัวว่ามันจะรู้ว่าผมเป็นเลิฟมี ถ้าเกิดมันรู้เข้าไม่อยากจะคิดเลยว่ามันจะเป็นอย่างไงต่อไป! ไอ้วินเซอร์มันมองอยู่นานแล้วเลิกคิ้วแป๊บๆ ก็ขมวดคิ้วก่อนจะเบิกตากว้าง ผมผลักมันออกจากตัวแล้วหันหลังให้ทันที



ท่าทางแบบนั้นมันคงจะรู้แล้ว!



“นี่...”หลังจากเงียบอยู่นานไอ้วินเซอร์มันก็เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบในห้อง ผมตัวแข็งทื่อ มันจะพูดอะไรกับผม? ในหัวของผมมันเครียดจนจะระเบิดอยู่แล้ว เสียงเคลื่อนไหวจากคนข้างหลัง ไม่นานผมก็ตกอยู่ในอ้อมกอดของมัน เอ๋? มากอดทำไมวะ? ไอ้วินเซอร์มันกอดผมไว้นิ่งๆ แล้วมันก็กระซิบเบาๆ



“ก็ไม่เห็นจะน่าเกลียดตรงไหน ออกจะน่ารักด้วยซ้ำ”



“ไม่น่าเกลียด?”



“เออ! ไม่เห็นต้องอายเลย มึงน่ารักออกไอ้แว่น!!”ไอ้วินเซอร์มันก็ตอบไปแบบพาซื่อแล้วขโมยจูบแก้มตอนผมเผลอ ไม่เท่านั้นหรอกนะ ไอ้มือของมันก็ไวเป็นลิงล้วงเข้าไปในเสื้อของผมตอนไหนก็ไม่รู้ แถมแมร่งก็ลูบจนผมตัวสั่น ไอ้บ้านี่!! เผลอไม่ได้เลยนะ!



“ถ้าแต่งอีกหน่อย มึงน่ารักกว่าเลิฟมีเลยนะ”



แข็งทื่อสิครับ!!!



หมายความว่าไงวะ!?



ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ไอ้วินเซอร์มันก็บ่นพึมพำแล้วหัวเราะเบาๆ จับความได้ประมาณว่า ‘จับผมไปดันเป็นดาราได้สบาย แข่งกะบริษัทลุงทิม เอาให้เลิฟมีตาย ตกขอบโลกไปเลย’ โอ๊ยยยยย!!! อย่าเลยยยย!!! ให้กูไปแข่งกะตัวเอง กูเนี่ยแหละจะตายก่อน ตกลงมึงไม่รู้เหมือนเดิมสินะ ผมควรจะดีใจที่มันไม่รู้หรือเสียใจที่มันไม่รู้ดีเนี่ย!!? มันจับผมหันมาแล้วยิ้มให้ ผมหลบตามันไม่กล้ามองหน้ามันเล๊ย



“เรื่องอะไรจะเอามึงไปโชว์ให้ชาวบ้านเขาเห็น”



ไอ้วินเซอร์เอ่ยเบาๆ ผมก็เงยหน้ามองมันอย่างสงสัย หมายความว่าไงวะ? ไม่อยากให้คนอื่นเห็น? หมายถึงมันหวงผมเปล่าวะ? ไอ้วินเซอร์ขยับหน้าก้มลงมาสัมผัสริมฝีปากของผมแผ่วเบาแล้วค่อยๆ ประกบปากบดเคล้า ผมเผยอปากรับลิ้นร้อนๆ ที่สอดเข้ามารับสัมผัสดูดคลึงกัน ผมน่ะเป็นคนเรียนรู้ไวหลังจากจูบกับมันมาหลายครั้งก็รู้ว่าควรทำอย่างไงบ้าง ตอนนี้ก็เลยจูบตอบมันใช้ลิ้นเลียนแบบไอ้คนสอนเป๊ะๆ เสียงครางในลำคอของอีกฝ่ายทำให้ผมรู้ว่ามันพอใจที่ผมตอบรับสัมผัสอ่อนนุ่มนี้ ไอ้วินเซอร์จูบเคล้าแล้วค่อยผละริมฝีปากซุกไซ้จมูกตามลำคอจูบเม้มตามไหล่และคอ มือก็ลูบตามตัวแล้วก็ดันตัวผมให้นอนแผ่ลงไปบนเตียงเลื้อยขึ้นมาคร่อมตัวของผมทันที ผมหลับตาถอนหายใจเฮือก วินเซอร์...มึงนี่มัน...



รวดเร็วเกิน!!





TBC.

ในที่สุดก็ได้อัพตนได้ ดีใจจนน้ำตาไหลพราก
ตอนนี้คงไม่มีใครทนรอไหวแล้ว ขอโทษน่า T T
นอนรอไปก่อนตื่นขึ้นมาค่อยมาอ่านกันนะ

วินเซอร์ยังไม่รู้หรอกน่า(?)อย่าเพิ่งตื่นตระหนกไปก่อน
แล้วตอนนี้ฮักเหมือนจะผ่านวิกฤตไปได้แล้ว
แต่ดูเหมือนจะมีวิกฤตที่ยิ่งใหญ่กว่าเข้านะ 555

เห็นมีคนงงว่าทำไมฮักชอบเรียกวินเซอร์ว่าไอ้เด็ก...(เวรบ้าง ขี้แยบ้าง บ้าบ้าง นิสัยไม่ดีบ้าง)
นั้นก็เพราะว่าฮักมีนิสัยชอบอยู่เหนือ ประมาณว่ากูเก่งกว่า ผู้ใหญ่กว่า
ก็เลยเรียกวินเซอร์ว่าเป็นเด็ก ไม่ใช่แค่วินเซอร์หรอก เกือบทุกคนแหละ
ที่อายุพอๆ กับฮัก พี่แกก็เมารวมเป็นเด็กกว่าทุกคน
และอันที่จริง วินเซอร์อายุน้อยกว่าฮักเกือบเป็นปีเลยล่ะ 555

เอาล่ะมาถึงปัญหาค้างคาใจในตอนที่แล้ว คำว่า 'ขะมาด สะลัน โลก'
ขะมาด = ผม ถ้าเป็นผู้หญิงจะแทนว่า ขะยม ผู้ชายใช้ ขะมาด
สะลัน = รัก นั้นแหละ ส่วน โลก = คุณ ใช้กะผู้ชาย ส่วนผู้หญิงใช้ เนียง
ขะมาด สะลัน โลก = ผมรักคุณ สาเหตุที่มันไม่มีในกูเกิลเพราะ
มีผู้ชายบอกรักผู้ชายซะที่ไหนเล่าาาาา!! มันมีแต่ ขะยมสลันโลก (ฉันรักคุณ)
บองสะลันเนียง(พี่รักน้อง) บองสะลันโอน(พี่รักน้อง) หรือไม่ก็เนียงสะลันบอง(น้องรักพี่)
พวกนี้ใช้กับชายหญิงอ่ะจ้ะ ส่วนของ ขะมาด สะลัน โลก นี่คือชายชาย 555

ปล.วินเซอร์กระซิบมาว่า รู้แล้วเหยียบเอาไว้ อย่าบอกน้องแว่นเพราะวินเซอร์มันอาย!
ปล.1 ภาษาเขมรเหนือถามรุ่นพี่ที่อยู่จังหวัดสุรินทร์ ขอบคุณมากค่ะ
(เขาไม่รู้หรอกว่าเราถามมาแต่งนิยายวาย 555 งานนี้ปอยเนียนนนน!)

[hpsky]

มาแล้วววววววววว รีบกระโจนเข้ามาอย่างไว 
ขอตัวไปอ่านก่อนนะคะ

***************************************************
วินเซอร์เอ้ยย ป่านนี้แกยังไม่รู้อีกนะ
แต่ตอนนี้แกคงหลงไอ้แว่นไปเต็มๆแล้วหล่ะ

แต่ที่ทิ้งไว้อ่ะ มันค้างงงงงงง

[samsoon@doll]

วิกฤตตอนนี้ไม่เท่าไหร่


วิกฤตตอนหน้า อันนี้หรือป่าว หุหุ

[gift_eiei]

แปะก่อน   ได้อ่านแว้วววววว   

[111223]

อ่านตอนนี้แล้วโคตรลุ้นเลย
วินเซอร์จะให้ฮักแข่งกับเลิฟมีซะงัน ฮ่าๆ
แต่ที่แน่ๆคือ พออ่านตอนนี้จบแล้วอยากจะกรีดร้อง 
ทำไมตัดตอนได้โหดแบบนี้ อ๊ากกกกกก ค้างที่สุด
อยากรู้มากๆว่า ฮักจะโดนวินกดหรือเปล่า อยากรู้ๆ 

[shockoBB]

 

[เฉาก๊วย]

อย่างวินเซอร์นี่นะไม่รู้  เพราะคิดว่าไม่มีทางเป็นไปได้เลยไม่เชื่อหรือเปล่า
ผิดหวังกับวินเซอร์จริงๆ คิดว่าจะฉลาดกว่าโซโล่นะเนี่ย 

[PetitDragon]

วินเซอร์น่าร้าาาาาาาากกกกกกกกกกกกก 

 

แต่ไม่น่าเชื่อนะว่าจะดูไม่ออกอ่ะ 

[tuek]

ตอนหน้าฮักจะเสร็จวินไหม
+ 1 นะคะ

[akike]

แอบโง่เน้  เห็นๆ  แล้วยังไม่รู้อีก

[yeyong]

ชอบจังเวลาเห็นฮอยฮักจนมุม

[CheeTah]

ทำไมวินเซอร์ถึงยังไม่รุว่าแว่นจืดคือเลิฟมี มะเข้าใจ

[krit24]

อ๊ายค้างอ่ะ เค้าว่าวินรู้นะว่าฮักคือเลิฟอ่ะ
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วจ้า รีบมาต่อนะคะ