หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[CoMa]

นายใหญ่ระฟ้าแอบใจดีจนหนูแอบเขิน

[yaninjinna]

555555 จากนายใหญ่รากหญ้า กลายเป็นมาเฟียถูกโกงแชร์

หนูโลมน่ารักอ่ะ

นายใหญ่ก็ใจดีผิดปกติ ฮิ เริ่มหลงหนูโลมแล้วอ่ะดิ

[chantana]

+1  ให้คุณเซกิจ้า

คุณระฟ้า น่าจะเป็นพวกปากว่า ใจขยิบนะ 

สงสารน้องโลมนะ  พ่อ แม่ และพี่ แบบนี้โลมใช้หนี้ทั่งชีวิตก็ไม่หมดจ้า 

รอ

[ลู่เคอOlive♥]

ครอบครัวโลมผีพนันกันทั้งบ้าน ไม่ไหวเลย
สงสารโลม

[creator]

มาดันโลม 

[Thanks]

     รออ่านอยู่นะ
 

[faareeyong]

ดันๆ 

ชีวิตโลม...ต้องสู้ต่อไป นายระฟ้า...ชิ!!

[kp]

มาช่วยดันครับ

[bulldog17]

เพิ่งเข้ามาอ่านอย่างจริงๆจังๆ
(ที่จริงเคยเข้ามาอ่านแล้วกลัวมาม่าไปพักนึง
ไปๆมาก็เข้ามาอ่านอ่ะ...ยังไงมันก็ไม่จบแบบมาม่าหรอกมั้ง)

อ่านแล้วไม่ผิดหวังเลยยยย
ชอบนายเอกแบบนี้,,,กรี๊ดดดดเลย ๕๕
แต่เรื่องปัญหาครอบครัวของโลม
มันโคตรเศร้า โคตรอึดอัดเลยนะ
โลมกลับทำเหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดา
แต่เราอ่านแล้วน้ำตาร่วงเลยนะ
บางทีมันคล้ายกลับในละครที่ตัวนางเอก
โดนสถานการณ์บังคับ ให้ทำอย่างโน้นอย่างนี้ แบบไม่มีทางเลือก

แต่เรารู้สึกคนละอารมณ์กันนะ...โลมเข้มแข็งมากกกกกกก
เหมือนจะยอมรับ แต่ก็ยังมีศักดิ์ศรีของตัวเอง
ยังไม่รู้อธิบายไม่ถูก ๕๕๕๕

รู้แต่ว่าชอบโลม ปลื้มนายระฟ้า
(ภายใต้เงื่อนไขว่านายระฟ้าต้องไม่ทำให้โลมเสียใจนะ!!!)

แหมเม้นยาวที่สุดเท่าที่เคยเม้น๕๕
+๑ กันดีกว่าเน๊อะ อิอิ
 

[w[o]w]

พึ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากกก ชอบๆๆ

[KOLLUMz]

อ่านทันแล้ว จ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา

[theman92]

ขอชมไรเตอร์นะครับนิยายเรื่องนี้สนุกมากเลยอ่า
ไม่เหมือนเรื่องอื่น
สงสารแต่นายเอกอะน่าสงสาร
หือๆๆๆๆๆ
ชีวิตจะอะไรขนาดนั้น

[namngern]

ระฟ้าเอ๊ย รักเขาแบบไม่รู้ตัวแล้วสิเนี่ยะ
ถ้าไม่รักคงไม่ทำอะไรให้ยุ่งยากแบบนี้หรอก
นายใหญ่มานั่งป้อนข้าวให้นายโลมมันไม่ปกติหรอก
สงสารน้องโลมมากๆ เฮ้ออ
ยังดีที่ระฟ้าช่วยทัน ต่อไปขออย่าให้มีใครมาทำร้ายโลมอีกเลยเหอะ!
แค่นี้ก็แย่พออยู่แล้ว

ต่อไปคงได้อ่านฉากหวานๆของนายใหญ่(เพ้อไปเอง 55)
+ 1 ให้นะคะ

[Seiki]

ตอนที่ 14 นายโลมกับรักจนตรอก

ผลจากการถูกส่งตัวเข้าตรวจอย่างละเอียดสรุปว่าผมเข้าใกล้คนพิการชั่วคราวเล็กๆ ขาและแขนบางส่วนถูกดามเฝือกอ่อนไว้เพื่อป้องกันการเคลื่อนไหวหรือการกระแทกโดยที่คนไข้ไม่ทันได้ระวังตัว
โรงพยาบาลเล็กๆ เงียบ สงบ และไม่น่าจะมีเครื่องไม้เครื่องมือที่ทันสมัยกลับมีทุกอย่างที่โรงพยาบาลใหญ่ๆระดับจังหวัดมี ผมไม่ต้องเข้าคิวเข้ารับการรักษาเหมือนคนอื่นๆ ไม่ได้เข้าทางประตูหน้าโรงพยาบาล ทุกขั้นตอนการเดินทางดูลึกลับจนตื่นเต้น สุดท้ายก็ได้มาอยู่ในห้องตรวจขนาดใหญ่ และนั่งง่วงฟังคำแนะนำของหมออยู่ในห้องพักคนไข้ที่ดูดีเกินสภาพภายนอกของโรงพยาบาลอยู่นาน
“กลับไปถึงบ้านก็อยู่นิ่งๆห้ามทำอะไรล่ะ”
“ครับนาย แล้วหายใจได้มั้ย”
ยอมรับว่ารับคำสั่งล้อเลียนนายแล้วก็ประชดประชันใส่ด้วยความหมั่นไส้จริงๆ เลยไม่รู้สึกกลัวสายตาที่ตวัดมองอย่างไม่พอใจ ลูกผู้ชายอย่างโลม กล้าทำก็กล้ารับ
“เก็บปากไว้ให้คุณหยอดเข้าต้มเถอะ”
คนอวดดีเบะปากไม่พอใจ แต่อย่างนายใหญ่หรือจะสน เพิ่งจะฟื้นไข้และเพิ่งจะอ้าปากพูดได้ถนัดทำมาเป็นปากดีใส่เขาเสียแล้ว ตอนที่ลูกน้องหามโลมขึ้นรถ หมอนี่ไม่รู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำ หน้าตาช้ำและบวมจนดูแทบไม่ได้ เสื้อผ้าขาดหลุดรุ่ย ผิวเนื้อที่โผล่พ้นขอบผ้าถลอกเป็นทางยาวเพราะถูไปกับพื้นถนน จะว่าไปโลมก็เป็นเด็กที่แข็งแรงและทรหดใช้ได้ ถึงแม้อีกฝ่ายจะตั้งใจไม่ให้โดนส่วนที่จะอันตรายต่ออวัยวะภายใน แต่ไอ้พวกแมงดาพวกนั้นก็น้องๆจากยักษ์จากมาร ตัวใหญ่ เท้าใหญ่ มือใหญ่ ถึงจงใจจะแค่สั่งสอนให้หมอนี่กลัว แต่มันก็เจ็บเกินจะทน สำหรับสภาพที่เขาเห็นอยู่ตอนนี้ถือว่าโลมฟื้นตัวได้ไว
“นาย”
อดยกคิ้วแปลกใจไม่ได้ที่คนอวดดีเอ่ยเรียกฝ่าความเงียบของรถขึ้นมา แปลกใจกับสรรพนามที่หมอนี่เรียกไม่ต่างจากลูกน้องที่เฝ้าติดตาม เหมือนต้องการจะเตือนให้อยู่ในระดับที่ตัวเองคิดว่าเหมาะสมอย่างนั้นแหละ
บทจะดีมันก็ดีจนตั้งรับไม่ทัน แต่บทจะร้ายหมอนี่ก็ทำได้ไม่แพ้ใคร เส้นบางๆที่กั้นระหว่างสองสิ่งนี้คืออะไรเขาเองก็ยากที่จะรู้
“มีอะไร”
“เปล่า”
ความจริงอยากจะถามว่าที่ยื่นมือเข้ามาช่วยผมครั้งนี้สร้างความเดือดร้อนอะไรให้บ้างหรือเปล่า แล้วพี่ชายผมจะทำความเดือดร้อนอะไรให้มั้ย เอาพวกมาอาละวาดที่ร้านจนแขกกระเจิงสูญเสียรายได้หรือเปล่า แต่ก็นึกได้ว่าอิทธิพลระดับนายใหญ่ระฟ้าสิ่งที่ทำให้เดือดร้อนคืออะไร การช่วยเหลือครั้งนี้มันดูยิ่งใหญ่สำหรับคนที่ได้รับ แต่สำหรับผู้ให้อย่างนายใหญ่คนนี้ อาจจะเล็กน้อยเสียจนไม่มีความหมายอะไรแอบแฝงอยู่ก็ได้
“กลายเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ อยากรู้อะไรก็ถามสิ”
“พี่ผมเค้าไม่ได้ทำอะไรให้คุณเดือดร้อนใช่มั้ย”
ผมไม่ชอบรอยยิ้มที่ยกขึ้นแค่มุมปากข้างเดียวของไอ้นายใหญ่รากหญ้าเลยจริงๆ มันเหมือนหมอนี่รู้อะไรดีๆแล้วเก็บงำเอาไว้ แสดงให้เห็นว่าเหนือกว่าผมได้ออกนอกหน้ามาก นั่นแหละ ผมพูดดีกับมันได้ไม่นานเท่าไหร่ ความรู้สึกหมั่นไส้จะทะยานขึ้นสูงทันที
“ความจริงบางอย่างไม่น่ารู้หรอก ไม่รู้จะดีกว่ามาก”
“คุณหมายถึงใคร ถ้าหมายถึงผม ผมบอกได้เลยว่ารับได้กับทุกคำตอบ ถ้าผมไม่อยากรู้คงไม่เสี่ยงสายตาคนคุ้มกันคุณถามขึ้นมาหรอก”
“พี่นายทำเรื่องเอาไว้สาหัสเลยล่ะ”
คำตอบแค่นี้เขารู้ดีว่าคนฟังไม่พอใจนักหรอก แตก็จงใจจะทิ้งท้ายไว้แค่นี้ ไม่ใส่รายระเอียดอะไรลงไปมาก แต่โลมดูเก็บอารมณ์ได้น้อยกว่าที่คิด มันหลุกหลิกกระสับกระส่ายจนลูกน้องที่มาคุ้มกันจับตามองที่หมอนี่เป็นตาเดียว
“คุณพาดหัวข่าวมาแค่นี้มันพอซะที่ไหนล่ะ ผมต้องการส่วนขยาย คำอธิบายหรือรายละเอียดอะไรก็ได้ที่เข้าใจง่ายกว่าประโยคเมื่อกี้”
“พี่ชายนายยกพวกมาบุกที่ร้าน”
ถึงจะนึกสงสารที่โลมหน้าสลดลงตอนที่บอกว่าพี่ชายเค้าเอาพวกบุกเข้ามาที่อาณาจักร ถึงจงใจจะใช้คำแรงกว่าความเป็นจริง แต่พี่ชายหมอนั่นก็พาพวกมาที่ร้านจริงๆ เพียงแต่นี่ไม่ใช่หนังเลยไม่มีการปะทะกันอย่างที่คิด วิถีของพวกอิทธิพลมืดบางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องทำอะไรโจ่งแจ้งมาก การประกาศศึกแบบก้าวร้าวไม่ใช่ทางที่ฉลาดสักเท่าไหร่สำหรับนายใหญ่ระฟ้าที่มีลูกน้องทุกเขตรอบกรุงเทพ การเจรจาที่เผ็ดร้อนก็ดุเดือดมากพอแล้วสำหรับผู้นำหรือตัวแทนผู้นำที่ต้องรักษาหน้าทางธุรกิจของตัวเองเอาไว้
“ตกใจอะไร”
“พวกคุณไม่ได้ฆ่าพี่ชายผมใช่มั้ย”
ใจหลุดหายไปอยู่ที่ปลายเท้าต่อให้รู้สึกว่าพี่เกียรติทำไม่ถูกต้องที่ใจร้อนยกพวกไปหาไอ้รากหญ้าแบบนั้น แต่พอคิดว่าพี่เกียรติห่ามแล้วโดนลูกน้องของนายใหญ่ตอบโต้เพื่อปกป้องนายแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ถึงจะโกรธที่พี่เกียรติคิดจะเอาตัวเองเป็นสินค้าเพื่อแลกกับเงินตลอดเวลาแต่ก็ไม่ได้เคียดแค้นถึงขนาดที่ว่าจะต้องตายกันไปสักข้างเพื่อให้เรื่องมันจบ
“ทำไมต้องฆ่าพี่ชายนายด้วยล่ะ”
“ก็...........................”
เป็นห่วงพี่แต่ก็รู้ดีว่าพี่ชายตัวเองทำไม่ถูกสินะ แล้วคนอวดดีจะรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้ตัวเองกลายเป็นสินค้าโดยสมบูรณ์แบบไปแล้ว ทางโน้นไม่ได้วู่วามอย่างที่คิด ซ้ำยังวางแผนทุกอย่างรอบคอบเป็นขั้นเป็นตอนโดยยึดเอาผลประโยชน์ของตัวเองเป็นที่ตั้งอีกต่างหาก
“ในช่วงที่ไม่สบายก็ทำตัวตามสบายซะ ไม่ต้องรู้อะไรมากไปกว่าตอนนี้นายยังเป็นคนของอาณาจักรหรอก”
นี่คือสิ่งที่ดีที่สุดที่ผมควรรู้ใช่มั้ย ฮึดฮัดกับท่าวางก้ามอวดเบ่งของมันสุดๆ ถือว่าตัวเองมีอำนาจเด็ดขาด ริดรอนสิทธิ์แม้กระทั่งความรู้สึกนึกคิดกันเลยเหรอ
“แต่พี่เกียรติบอกว่าเค้าเอาเงินมาไถ่ตัวผมแล้วนะ”
“พี่นายมาเอาคืนไปแล้ว”
“อะไรกัน”
“ตามนั้นแหละ พี่ชายนายมาเอาเงินที่ชดใช้หนี้ไปแล้ว สถานะหนี้ที่มีอยู่ก็ยังเหมือนเดิม รู้แล้วก็เงียบเถอะ ชั้นอยากพักผ่อน”
ตัดบทเพราะเหนื่อยจนปวดหนึบไปทั้งสมองแล้ว อยากนั่งหรือหลับตานิ่งๆมากกว่า ภาระหน้าที่ของนายใหญ่ดูจะหนักหนาเกินกว่าจะรับไหวเสียแล้ว สิ่งที่ต้องจัดการมีเยอะเสียจนไม่รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ปู่ภูมิใจอยากให้สานต่อนักหนา วางแผนฆ่า แก่งแย่งชิงดี หักหลังทางธุรกิจ ในวงจรเสื่อมทรามวงจรนี้มีคติสอนใจหรือมีความหมายของชีวิตให้ต้องศึกษาตรงไหน
ชำเลืองมองคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ว่าที่หมอนวดคนใหม่นั่งคอตั้ง แววตามุ่งมั่นแต่เคืองขุ่นมองข้างทางตลอดเวลา นี่แค่ถูกขัดใจนิดหน่อยยังแสดงอาการขนาดนี้ แล้วถ้าหมอนี่รู้ว่าพี่ชายตัวเองพาเจ้านายมาเพื่อเจรจาซื้อขายตัวนายโลมในราคาที่เขาต้องเขียนเช็คใบใหม่ที่ราคาสูงกว่าสามล้านห้าไปถึงสองเท่าจะทำหน้าแบบไหนกันนะ มันจะกระโดดออกทางหน้าต่างเพื่อไปจัดการเรื่องนี้หรือเปล่า
แล้วโลมจะทำหน้าแบบไหนถ้ารู้ว่าตัวเองต้องหาเงินมาชดใช้หนี้ที่ไม่ได้ก่อถึงสองเท่าของหนี้เดิมที่ยังไม่พร่องลงเลยสักบาท
เขาเองก็นึกไม่ถึงว่าจะเซ็นต์เช็คใบใหม่ยื่นออกไปง่ายๆโดยไม่ฟังเสียงทัดทานจากลูกน้อง ทุกคนที่รายล้อมอยู่รอบตัวเขาพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ซุป’ตาร์คนใหม่ของอาณาจักรจะปั้นเมื่อไหร่ก็ได้ จะหาคนที่หน้าตาดีและพยศน้อยกว่านี้สักกี่คนก็ได้ ไม่จำเป็นที่เราจะต้องลงทุนกับผู้ชายเพียงคนเดียวถึงขนาดนี้ ไม่ใช่เรื่องที่นายใหญ่ระฟ้าจะต้องรับฟังข้อเสนอของทางฝั่งนั้น คู่แข่งที่ทะเยอทะยานโดยไม่ดูตัวเองแทบจะไม่ต้องออกแรงอะไรเลยด้วยซ้ำ แค่อยู่นิ่งๆมองทางฝั่งนั้นดิ้นรนจนปิดตัวไปเองก็พอแล้ว
อย่าว่าแต่ลูกน้องที่ไม่เข้าใจนายใหญ่เลย ตัวเขาเองก็ยังไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร มันก้ำกึ่งระหว่างรู้สึกดีๆกับไม่ไว้วางใจเด็กคนนี้ แต่สุดท้ายก็ลากจูงกันมาถึงบ้านส่วนตัวหรือถ้าจะเปรียบเทียบให้ดูดีก็ไม่ต่างอะไรกับหัวเมืองชั้นในที่สำคัญที่สุด
การตัดสินใจครั้งนี้มีบทสรุปแค่สองอย่างเท่านั้น ถ้าตัวเองไม่ชักศึกเข้าบ้านก็เท่ากับว่าได้ช่วยเด็กดีๆคนหนึ่งให้รอดจากปากเหยี่ยวปากกา รอดพ้นจากสังคมเสื่อมทรามไปได้
“ถึงบ้านแล้วเหรอ”
ไม่มีใครเรียก ไม่มีใครสะกิดเตือนหรอก ผมพูดกับตัวเอง เพราะรอบๆตัวไม่มีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์อยู่แล้ว แต่กระจกลดระดับลงเกินครึ่ง แสดงว่านายใหญ่บ้าอำนาจนั่นยังพอมีน้ำใจแบ่งอากาศให้หายใจอยู่บ้าง ระหว่างทางกลับมานี่ก็ได้แต่นั่งมองข้างทางอย่างเซ็งๆ แต่เซ็งจนหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ สิ่งที่ไม่รู้อีกอย่างคือผมรู้สึกชาจนไร้ความเจ็บไปแล้วกับขาข้างซ้าย ส่วนขาข้างที่ไม่มีเฝือกดามอยู่จะรู้สึกเจ็บจนต้องหดขาหนีเมื่อทิ้งน้ำหนักลงสู่ปลายเท้าเพื่อเหยียบพื้นดิน
ทุลักทุเลสิ้นดีเลยชีวิต!!
“โอ๊ะ”
รู้สึกว่ามีแรงมารั้งแขนเอาไว้ตอนที่เข่าทรุดลงไปตอนที่พยายามฝืนเดิน ผมถูกเอาตัวมารักษาตัวที่นี่ ที่ผ่านมาคืออยู่ในเรือนนอนรับรอง และเรือนชานบ้าง แต่ไม่เคยได้สำรวจๆรอบๆบ้านเลยว่าอะไรอยู่ตรงไหน และตัวเองต้องเดินไปทางไหนถึงจะเจอเรือนที่ได้รับอนุญาตให้ซุกหัวนอน
“เดี้ยงแล้วยังจะอวดดี”
ผมตวัดมองคนพูดแบบไม่กลัวอะไรแล้ว ต่อให้จำเสียงได้ว่าคนพูดคือนายใหญ่ แต่คำกล่าวหาที่ว่าผมอวดดีมันร้ายแรงเกินไปหน่อย ผมไม่ได้อยากอวดเก่งอะไรอย่างที่มันว่าหรอก แค่พยายามจะช่วยเหลือตัวเองให้ได้ พยายามจะไม่อ่อนแอทั้งๆที่กัดริมฝีปากแสบจนเริ่มชาแล้วก็ตาม แต่ดูเหมือนไม่ว่าจะกระดิกตัวเพื่อทำอะไรก็ขัดหูขัดตานายใหญ่ไปเสียหมด อดอยากรู้ไม่ได้ว่า
นายใหญ่รากหญ้าจะช่วยผมออกมาทำไม
หรือไอ้บ้านี่จะเป็นอย่างที่เค้าร่ำลือจริงๆ นายใหญ่ของอาณาจักรหรูหรานี่โรคจิตและมีรสนิยมแปลกๆ ชอบทรมานคน ชอบมีเซ็กส์กับผู้ชาย และอะไรต่อมิอะไรหลายๆอย่างที่แอบได้ยินแม่เล้าและสาวๆหมอนวดที่ร้านเจ้านายพี่เกียรติคุยกัน สิ่งที่คิดว่าไม่น่าสนใจกลับฉายชัดในความจำเอาตอนนี้ ตอนที่โลมเหมือนหมาจนตรอกที่จะหนีไปไหนไม่ได้ แถมเป็นหมาที่รายล้อมไปด้วยผู้มีพระคุณในชีวิตทั้งนั้น
“ผมแค่จะกลับห้อง”
“แล้วทำไมไม่เรียกใครแถวนี้ให้มาช่วยพยุงล่ะ คิดว่าตัวเองเป็นซุปเปอร์แมนหรือไง”
ขาหยุดนิ่งอยู่กับที่ ริมฝีปากบดเข้าหากันแน่น แต่ใจตะโกนด่าไอ้นายใหญ่บ้าอำนาจนี้ไปแล้ว ใครจะบ้าคิดไปว่าตัวเองเป็นซุปเปอร์แมน และเพราะเจียมตัวเองว่าอยู่ในสถานะไหนถึงได้ข่มใจไม่เรียกหาใครมาให้ลำบาก แต่มันกลับคิดว่าผมเย่อหยิ่งเองซะงั้น ไอ้บ้าเอ๊ย!!
“คุณหนูทำอะไรอยู่ตรงนั้นมืดๆคะ ทำไมไม่ขึ้นเรือน น้ำค้างลงแรงนะคะ”
“กำลังจะขึ้นครับคุณ แต่ต้องหิ้วคนเก่งขึ้นไปด้วย เดี้ยงทั้งแขนทั้งขาเลยครับ”
“อุ๊ยพ่อหนุ่ม ตอนไปกับตอนกลับมาทำไมถึงได้ต่างกันอย่างนี้ล่ะ ตกลงแขนขาหักเลยเหรอหมอเค้าถึงได้โบกปูนมาขนาดนั้น”
“ครับคุณ ปากหนักไม่ยอมบอก หมอเลยจับตรวจละเอียดแล้วดามเฝือกอ่อนไว้อะครับ”
“อ่อ ค่ะ เหมือนตอนเด็กๆที่คุณหนูซนจนคุณหมอจับดามเฝือกบ่อยๆใช่มั้ยคะ”
ผมอยากจะอ้าปากเถียงนะ ถ้าไม่ติดว่าคุณเป็นผู้สูงอายุแบบนี้ ผมโดนแมงดาซ้อมมาซะอ่วม แต่คุณนี่ดันเอาไปเปรียบกับไอ้รากหญ้าตอนซนเป็นลิงได้ยังไงกัน
“คุณล้อเล่นจ๊ะพ่อหนุ่ม ไม่ต้องทำหน้ายู่ขนาดนั้น กลับขึ้นเรือนกันเถอะค่ะคุณหนู หิวกันมั้ยคะ คุณเตรียมข้าวปลาไว้ให้แล้ว”
“คุณให้เด็กจัดให้คนป่วยเถอะครับ ผมเหนื่อยเต็มที ร่างกับวิญญาณจะแยกจากกันอยู่แล้ว กินอะไรไม่ลง”
ชิ๊!!แล้วผู้นำบ้านนี้ไม่อวดดีตรงไหน ผมเห็นมันสง่างามตลอดเวลาของการเป็นนายใหญ่ต่อหน้าทุกคน ไม่มีร่องรอยความเหนื่อยล้าให้เห็น มีแต่สีหน้าจริงจังและการตัดสินใจเด็ดเดี่ยว ออกคำสั่งเด็ดขาดอยู่ตลอดเวลา แต่พออยู่ต่อหน้าหญิงชราคนนี้ นายใหญ่ก็ไม่ต่างจากลูกแมวตัวน้อยที่ถูหัวตัวเองไปมากับพุงแม่แมวสักเท่าไหร่เลย
“คุณไม่สบายใจเลยนะคะที่คุณหนูคร่ำเคร่งขนาดนี้ คุณบอกแล้วไงคะว่าบางอย่างปล่อยให้ลูกน้องจัดการบ้างก็ได้ ถ้าคุณหนูตัดสินใจทำเองทุกอย่างแบบนี้ก็โทรมแย่สิคะ”
“งั้นผมขออะไรร้อนๆแล้วกันครับคุณ ผมไปรอที่เรือนชานเลยนะครับ”
ผมกระตุกยิ้มไล่หลังมันไป ดูยังไงๆคุณคนนี้น่าจะอยู่ในฐานะที่ต่ำกว่านายใหญ่ แต่ทำไมไอ้รากหญ้าเย็นชาคนนี้ถึงได้กลัวและเกรงใจผู้สูงวัยคนนี้ได้ เหมือนจะเป็นแค่คนเดียวที่พูดแล้วนายใหญ่ฟัง
“คุณเก่งจังนะครับที่ทำให้หมอนั่นอ่อนข้อให้ได้”
“หมอนั่นนี่ใช่นายใหญ่ระฟ้าหรือเปล่าคะ”
“ขอโทษที่ล่วงเกินครับ ขอโทษที่หมั่นไส้นายใหญ่ออกนอกหน้า”
“รู้ไว้นะคะ ถ้าเป็นคนอื่นคุณถูกสั่งตัดลิ้นแกล้มเหล้าพวกการ์ดคุ้มกันนายไปแล้ว”
เหมือนจะขู่ให้กลัวแต่คุณก็อมยิ้มเหมือนแกล้งพูดยั่วผมยังไงยังงั้นแหละ ผมตัดสินใจกระเผลกๆประคองร่างตัวเองตามหลังคนสูงวัยไป
“ตามคุณมาในครัวทำไมคะ”
“อ้าว คือผมไม่รู้นี่ครับว่าต้องไปที่ไหน”
“จะกินข้าวก็ต้องไปรอที่เรือนชานสิคะ ระวังนะคะ นายใหญ่จะตำหนิให้อีก”
“ผมชินแล้วล่ะครับ เป็นลูกน้องโดนนายด่าจนชิน”
“ดีกว่าถูกลูกค้าหัวงูด่านะคะ ถึงที่นั่นจะมีระดับแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าแขกจะยกระดับมารยาทที่ควรมีต่อคนอื่นตามสถานที่”
ได้ยินแบบนี้แล้วใจห่อเหี่ยวขึ้นมาเลย ถ้าผมหายแล้วชีวิตก็คงจะเข้าสู่วงจรเดิมๆ ไม่รู้ว่ายังจะได้ไปทำงานที่อู่อยู่มั้ย ตอนนี้อยากติดต่อไอ้เหน่งมากที่สุด อยากให้มันช่วยพูดกับเถ้าแก่เรื่องความจำเป็นที่ต้องเผชิญนี้ให้ เถ้าแก่คงไม่พอใจนักหรอกที่ผมหายหัวมาแบบนี้ แถมตัวเองก็ไม่ได้มีฝีมือหรือชั้นเชิงอะไรให้เถ้าแก่่ต้องเสียดายซะด้วยสิ แค่ครูพักลักจำจนพอทำได้ ใช้ความจำเจที่ต้องทำบ่อยๆจนชินเท่านั้นเอง ความรู้แค่ม.6 ไม่ได้มีความรู้ด้านเครื่องยนต์เหมือนคนที่เรียนเฉพาะทาง เคยคิดอยากจะซ่อมรถให้เก่งๆจนยึดเป็นอาชีพเลี้ยงตัวเองไปจนตาย เพราะจะให้หวังได้โอกาสเรียนต่อก็คงจะยาก ไม่ไหวแน่ๆถ้าต้องจุนเจือที่บ้านพร้อมส่งตัวเองเรียน มันเกินความสามารถเด็กอายุ 19 อย่างผมไปเยอะ
“ถ้าในเวลางานจะเถลไถลอย่างนี้ให้ลูกค้าต้องรอหรือเปล่า เค้าซื้อชั่วโมงเท่ากับว่าเวลาทุกนาทีมีค่ามาก เราควรจะบริการให้ดีที่สุดแล้วแขกเองก็อยากจะตักตวงความสุขให้คุ้มค่ากับเวลาแล้วก็เงินที่เสียไปเหมือนกัน”
ถ้าจะขึ้นเรือนมาแล้วถูกตำหนิตั้งแต่ยังไม่ทิ้งตัวลงนั่งขนาดนี้ ชี้หน้าด่าตั้งแต่ผมเหยียบบันไดขั้นสุดท้ายก่อนถึงชานเลยจะดีกว่า รู้ว่าไม่ควรชักสีหน้าไม่พอใจจนตัวเองรู้สึกได้ขนาดนี้ แต่มันอดใจไม่ไหวจริงๆ
“ผมจะจำคำพูดคุณไว้ หายดีเมื่อไหร่จะชดใช้ให้คุณจนกว่าจะคิดว่าคุ้มแล้วกัน”
เอาให้ตูดบานเป็นจานทรูเลยก็ได้ คนอย่างโลมมันก็กึกก้องได้แค่ชื่อเท่านั้นแหละ อย่างอื่นมืดมิดเงียบสนิทสิ้นดี ไม่มีอะไรสักอย่างที่มาจากการตัดสินใจและยินยอมพร้อมใจของตัวเอง แม้กระทั่งตอนนี้ จะกินข้าวยังต้องมีคนป้อนเลย
“ของคนไข้ยังเป็นข้าวต้มอยู่เหรอครับคุณ”
“ค่ะ อาหารอ่อนๆย่อยง่ายไงคะ ร่างกายจะได้ไม่ต้องทำงานหนัก ใช่มั้ยพ่อคุณ”
ในใจนี่โนคอมเม้นท์เลยนะ ไม่มีความเห็นอะไรเลย แต่พอหญิงชราใจดีอย่างคุณส่งยิ้มมาให้ ผมก็พยักหน้ารับเองโดยอัตโนมัติ
“ต่อปากต่อคำได้ขนาดนี้กินข้าวสวยได้แล้วมั้งครับ”
ในชีวิตนายใหญ่ระฟ้า มีคนดูแลคุ้มกันมากมาย แต่ไม่มีใครสละตัวเองมาให้มันจิกกัดหรือไงวะ ตั้งอกตั้งใจกัดผมจังเลย ผมทำอะไรให้มันเคืองขุ่นนักหนา ทุกอย่างที่ผมต้องทำ ผมก็พยายามแล้ว แต่ทุกเรื่องที่เป็นปัญหา มันเป็นเรื่องที่ผมควบคุมไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องต่อต้านพี่อั้มหรือเรื่องที่พี่เกียรติมาไถ่ตัวไป ไม่มีเรื่องไหนที่ผมอยากให้เกิดขึ้นเลยสักเรื่อง ถ้าถามความสมัครใจ ผมก็ต้องตอบว่าอยากลอดใต้ท้องรถซ่อมเครื่องยนต์ไปจนตายนั่นแหละ ไม่ต้องทะเลาะกับใคร ไม่ต้องทำอะไรที่มันฝืนใจอีกต่างหาก
ผมไม่เข้าใจสถานะความเป็นอยู่ของตัวเองพอๆกับไม่เข้าใจความคิดของมันที่แสดงออกกับผมแบบนี้
ความสงสัยก็ยังอยู่ที่เดิม ผู้คนที่รายล้อมผมล้วนแล้วแต่เป็นคนของมัน ไม่มีสายตาคู่ไหนหรือคำพูดจากปากคนใดที่ให้ความกระจ่างผมได้
ความรู้สึกของผมจึงอยู่ในสถานะที่เรียกได้ว่ามีตัวตนภายใต้การบังคับของใครหลายๆคน ทุกคนมีรีโมทบังคับ ในขณะที่ความรู้สึกของผมต่อต้าน แต่ทุกส่วนของร่างกายต้องทำตามคำสั่งนั้นทุกอย่าง
ความจริงแล้วข้าวเย็นมื้อนี้กับจำนวนคนที่ห้อมล้อม ในใจผมมันควรจะต้องฉาบไปด้วยความอบอุ่นในหัวใจถึงแม้บนโต๊ะกินข้าวตัวใหญ่ตัวนี้จะมีแค่ผมกับนายใหญ่ระฟ้าแค่สองคนก็ตาม แต่ความจริงแล้วลึกๆในอกผมมันกลับหนาวเหน็บขึ้นมาชวนให้ทรมาน
เสียงกระทบกันของช้อนกับส้อมดังก๊องแก๊งอยู่ได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงรวบช้อน แอบชำเลืองดูผู้นำของบ้านกำลังยกผ้าขึ้นซับริมฝีปากพอดี มันน่าสะดุ้งก็ตรงที่นายใหญ่รากหญ้าเหมือนจะรู้ทัน มันจ้องผมอยู่ก่อนแล้ว เตรียมรับสภาพกับการถูกจิกกัดเต็มที่ กดหัวลงต่ำและจับจ้องเมล็ดข้าวและตีกรอบตัวเองให้อยู่ภายในขอบจานแค่นั้น
“คุณครับ ถ้าไม่มีการเติมข้าวอีกจานอย่าเพิ่งปล่อยเข้าห้อง ผมให้คนนับเม็ดยาไว้แล้ว ถ้าไม่พร่องลงคุณช่วยผมคิดด้วยนะครับว่าจะลงโทษคนไข้แบบไหนดี”
คำสั่งนั้นบอกคนสูงวัยที่นั่งดูแลอยู่ข้างๆ แต่หางตาอยู่ที่ผมแน่ๆ ผมมั่นใจ มันทิ้งคำสั่งไว้แค่นั้นก็ลุกออกไป ลูกน้องที่นั่งอยู่มุมต่างๆของชานเรือนลุกตามไปเป็นพรวน ส่วนผมได้แต่ถอนหายใจทั้งที่สบตากับคุณอยู่อย่างนั้น


๐ สวัสดีค่ะทุกคน ห่างหายไปนานแต่โผล่หัวไปแสดงอาการแพนิคทุกวันที่หน้าแฟนเพจ การเฝ้าระวังน้ำเป็นอะไรที่ทำให้เราประสาทเสียได้ง่ายๆเลยนะคะ มันเป็นความหน่วง ความห่วงใยที่หาคำตอบที่ชัดเจนให้ไม่ได้ ทุกวันนี้คนเขียนเลยได้แต่ขนของขึ้นลงเป็นที่สนุกสนาน ถามว่าพร้อมจะรับน้ำมั้ย ก็บอกได้เลยว่าพร้อมค่ะ เรามาเดือดร้อนด้วยกัน แต่ถ้าน้ำไม่มาที่บ้านดีใจมั้ย ขอใช้คำว่าโล่งใจดีกว่านะคะ แต่ตอนนี้ยังอยู่ในสถานการณ์เฝ้าระวังน้ำกันอย่างเซ็งๆแกมเบื่อหน่ายค่ะ ออกไปทางงชิวและเฉื่อยชาแล้ว
๐ สำหรับใครที่รอเด็กป๋าอยู่ ตอนนี้หนังสือครบชุดอยู่กับคนเขียนแล้วเรียบร้อย แต่ขอเลื่อนเวลาส่งออกไปจนกว่าสถานการณ์จะปกตินะคะ สำหรับคนอ่านคนไหนที่ไม่สะดวกรับของหรือต้องการแจ้งตอนที่เหตุการณ์ทางฝั่งตัวเองปกตินั้น สามารถเมลล์ไปแจ้งได้ที่เมลล์สั่งหนังสือเลยค่ะ ครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกที่คนเขียนจะดูแลหนังสือไว้จนกว่าคนอ่านจะบอกให้ส่งได้ และจะออกไปส่งปลีกย่อยให้(ถ้าบ้านตัวเองไม่จมน้ำไปซะก่อน) กำหนดการคร่าวๆทาง utellido.com แจ้งมาว่า ถ้าสิ้นเดือนนี้น้ำไม่มาอย่างที่ขู่ให้ระวังก็จะไม่รอแล้ว จะส่งออกไปล็อตแรก และกันเอาไว้เฉพาะคนที่แจ้งฝากฝังกับคนเขียนไว้ก่อนนนะคะ
๐ รู้สึกว่าแต่ละเรื่องที่แต่งมา นายเอกจะไร้เดียงสาแต่พระเอกก็ซึนจนน่าตบกบาลเนอะ แต่งเองก็ตงิดใจเอง 
๐ขอบคุณคนอ่านทุกคนเหมือนเดิม และขอบคุณมากสำหรับคนอ่านที่สละเวลาตรวจสอบคำผิดให้ ขอให้ทุกคนที่ประสบภัยเข้มแข็งนะคะ ส่วนคนที่เฝ้าระวังน้ำขอให้มีสติอย่าแพนิคและลนลานเหมือนคนเขียนค่ะ สู้ๆกันทุกคนนะคะ เป็นกำลังใจให้กันและกัน อย่าลืมดูแลตัวเองและคนข้างๆด้วยค่ะ 
๐ ทางเข้าแฟนเพจ คลิก คลิก คลิก
๐ ขอบคุณค่ะ TRomance 

[POPEA]

ไ่ม่ชอบพี่ชายโลมเลยอะ ขายน้องตัวเอง
อ่านแ้ล้วสงสารโลม คุณระฟ้าก็ดีกับโลมให้มากๆ น๊า~
 

[myapril]

ห่วงเขาก็ยอมรับว่าห่วงเถอะ คุณระฟ้า
โลมมันกดดัน อึดอัดจะแย่แล้ว

ว๊ากกก  ค่าตัวน้องโลม เจ็ดหลัก เจ็ดล้านเลยเหรอค่ะ

[ladymoon_yy]

พี่ชายโลมเลวมากกกกกกกก   

[NASS.NET]

ถ้านายใหญ่จะห่วงขนาดนี้
ก็จับแต่งไปเลยเถอะค่ะ
ไม่ต้องลังเล ว่าโลมจะดีไม่ดีแล้วมั้งงงงงง

[Thanks]

 

 

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

น้องโลมหายไวๆนะคะ จะได้ไปต่อปากต่อคำกะนายระฟ้าได้ 

[Heisei]

อ๊ากกกก
อีระฟ้า(เริ่มหยาบคาย) อีบ้า อีโง่ อีซึนนนนน
ตายซะ !! 

[e_new]

ขอบคุณ ที่แต่งมาให้อ่านเช่นกันค่ะ
อยากได้ตอนหวานๆบ้าง ///
+1 +เป็ด ค่ะ
 
 

[pp4]

นายระฟ้านี่จิกกัดเป็นเมียด่าผัวไปได้เนอะ - -*
หนูโลมจะแตะนู้น ต้องนี่ ขยับทางนั้น หลีกทางนี้ ก็โดนกัดตลอดโศกค่ะ
รอตอนต่อไป

[Choiaop]

น้องโลมน่าสงสารมาก ไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ
เมื่อไรน้องโลมจะยิ้มออกซักทีกัน
เมื่อไรพี่ฟ้าจะทำตัวได้ใจแม่ยกน้องโลมกว่านี้
และเมื่อไรตอนต่อไปจะมาคะ? ไม่เกี่ยว 555

เอาใจช่วยน้องโลมให้หายเจ็บเร็วๆนะจ๊ะ
แม่ยกเจ็บแทนกันเป็นแถวๆแล้วมั้งเนี่ย
มาร่วมกันสาปส่งพี่ชายน้องโลม

[DraCo_SLa13]

เอาใจช่วยระวังน้ำค่ะ

โ,มเจ็บนักเลอ่ะ  นายใหญ่ก็เป้นอะไรเนี่ย  ไม่จิกก็กัดมันทุกคำพูดที่เปล่งออกมาเลยนะ ฮึ

เห็นมั๊ยว่าคนเค้าเจ็บอยู่นะ

[taroni]

ค่าตัวน้องโลมสูงมาก คงต้องอยู่ใช้หนี้(หัวใจ) ไปอีกนาน

[bennnyyy]

โลมนี่เป็นคนดีมากเลยเนอะ แต่ระฟ้านี่ท่าทางยังไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองซะที

 :3123:คนเขียน

[เฉาก๊วย]

    

[pppp]

น้องโลม ชีวิตน่าสงสารมว๊ากกก
ไอ้พี่เกียรตินั่น ไม่ต้องไปห่วงมันแล้ว
ทำอะไรไม่คิดถึงใจคนอื่นเลยซักนิด

[greensnake]

น้องโลมหายไวๆนะคะ รากหญ้าเค้าเป็นห่วง
ค่าตัวน้องโลมสมกับเป็นนายเอกจริงๆ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ขอให้ปลอดภัยจากน้ำท่วมนะคะ
รักษาสุขภาพด้วยเช่นกันค่ะ
ป.ล.สำหรับหนังสือ ส่งตามที่คนเขียนเห็นสมควรเลยค่ะ รอได้ ^^