หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[Oilsaoo]

พี่ชายโลมนี่เลวจริงๆเลย 
ดุเเลระฟ้าดีๆน่ะโลม

[moriku]

คนดูแลน่ารักขนาดนี้รีบๆหายนะระฟ้า

[jaijaiz]

โห ไอ่คุณพี่เกียรติค่ะ สันดานแย่มากเลยอ่า 
หลอกใช้น้องแถมยังจะขายน้องอีกตะหาก นิสัยนิสัย

น้องโลมอยู่ในภาวะสับสนซะแล้ว
ใจหนึ่งก็โกรธ ใจหนึ่งก็ห่วง 

จะรอมาต่อนะคะ

[aunpomm]

มาเยึ่ยมระฟ้า หายไวๆนะคะ โลมเป็นห่วง(ใช่มั้ย)อยู่นะ ><

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

รอนายใหญ่ระฟ้าฟื้น จร๊า

[pare_140]

ไอ้เกียรติ 

[♫~Eristneth~♪]

โลมยังไม่รู้เลยว่าพี่จะให้เป็นหนอนบ่อนไส้ 

[pp4]

หนูโลมอย่างแมน โคตรเท่เลยเอ็ง!!
พี่กับน้องต่างกันจริงแฮะ -*-)o!
รอนายระฟ้าตื่นมาโวยวายนะค้า~ 555

[Thanks]

 

โลม   พี่นายเลวมากกกก

เมื่อไรนายใหญ่จะฟื้น อ่ะ
 

[Seiki]

ตอนที่ 18 นายโลมกับรักจนตรอก

แน่นอนว่าตามศักดิ์ศรีแล้วธุรกิจจะต้องดำเนินต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ในใจพนักงานนั้นคงยากที่จะปรับความรู้สึกให้เหมือนกับทุกๆวันตอนที่เหตุการณ์ปกติ
ไม่มีใครรู้ว่าร่างโชกเลือดของนายใหญ่ที่หามผ่านหน้าพนักงานหลายชีวิตไปเป็นตายร้ายดียังไง
ทั้งๆที่เป็นห่วงนายจับใจ แต่ไม่มีใครกล้าถาม
สาวใหญ่พรูลมหายใจทิ้งเมื่อพบว่าหน้าจอไอแพดโชว์คิวหมอนวดทั้งหญิงชายยาวเหยียด สถานการณ์ที่พนักงานอยากจะนั่งทอดอารมณ์เฉยๆแต่นั่นไม่ใช่ปัญหาของนักท่องราตรีทั้งหลายในการปลดปล่อยราคะ
นายใหญ่ของที่นี่ถูกยิงกลางร้าน ข่าวควรจะโหมกระพือไปทั้งวงการแต่ข่าวนี้กลับไม่ใช่ข่าวสะท้านวงการอย่างที่คิด พงตามเก็บข่าวได้ดีมากจนน่าทึ่ง ลูกค้ายังหนาตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆที่เกือบมีคนตายในร้าน
“เจ้คะ ถ้าเป็นไปได้วันนี้หนูขอรับแขกแค่คนเดียวได้มั้ยคะ”
“เป็นอะไรขึ้นมาอีกล่ะจ๊ะจ๋า”
“หนูไม่มีอารมณ์เลยค่ะเจ้ ดนตรีมันแค่ไหนหนูยังรู้สึกอยากนั่งสมาธิเลย”
“เฮ้อ เจ้ก็เหมือนกัน”
“เจ้คะ นายใหญ่เป็นยังไงบ้าง”
“ไม่รู้เลย พงเก็บเงียบกริ๊บ เงียบจนฉันใจไม่ดี”
“หนูก็ใจไม่ดี คิดถึงกลิ่นอ่อนๆของตัวนาย คิดถึงรสของปากนาย คิดถึงนายจัง”
“อีไพร่ แรดจริงๆนะมึง ตอนนี้นายไม่สบาย หล่อนก็ปลุกอารมณ์ตัวเองไปก่อน ถ้ามันยากนักก็สะกิดพวกดูแลความปลอดภัยที่เดินว่างๆเข้าห้องน้ำก่อนก็ได้ย่ะ”
“แหมเจ้คะ รู้มั้ย ตั้งแต่นายโดนยิงคืนนั้น เจ้ไม่ได้ด่าพวกหนูเลยนะ เวลาเจ้เหี่ยวแห้งไร้ชีวิตชีวา พวกหนูใจไม่ดีเลยค่ะ”
“ย่ะ พวกโรคจิต ไปเตรียมตัวซะ หน้าตาอย่างกับผีตายซาก ใส่ชุดสวยๆแต่งหน้าเริดๆนะยะ พวกหล่อนต้องไม่ลืมว่าอย่าให้เรื่องนี้มาบั่นทอนกำลังใจในการทำงานลงได้ นายใหญ่สั่งไว้”
“ค่ะ หนูเข้าไปตึกคาสิโนคนก็ยังพลุกพล่านเหมือนเดิมเลยนะคะ แต่ดูเหมือนการ์ดก็จะปะปนอยู่มากเหมือนกัน หนูรู้จักหลายคน”
“แค่รู้จักหรือบริการกันมากกว่านั้นละยะถึงจำได้ การ์ดของอาณาจักรมีเป็นร้อย หล่อนจำได้ขนาดนั้นไม่ธรรมดาแล้วล่ะย่ะ”
“หนูเลยขยาดแขกมาเลย์ไปเลยค่ะเจ้”
“แขกไม่ใช่ตัวการหรอก คนที่ทำชั้นเชื่อว่าเป็นคนไทยที่ปะปนมากับกรุ๊ปนั้นต่างหาก”
“พี่นุยามหน้าสปาบอกว่าคนที่ยิงนายแม่นปืนมาก เป็นมืออาชีพที่รับงานลอบฆ่าโดยเฉพาะ แต่ทีมที่ดูแลนายของเราก็มือหนึ่งนี่คะเจ้ ทำไมถึงพลาดให้นายโดนยิงได้”
“คงไม่มีใครคิดมั้งว่าจะมีใครให้วิธีเดียวกันซ้ำๆในระยะเวลาไม่นาน”
“เราประมาทเหรอคะเจ้”
“ชั้นก็ไม่รู้ ดูเหมือนนายจะอึดอัดเวลาที่มีการ์ดห้อมล้อม หรือไม่ นายก็เสี่ยงเอาตัวเข้าแลกเพื่อพิสูจน์อะไรบางอย่าง”
“หนูอยากจะเป็นลมกับคำว่าเอาตัวเข้าแลกมากเลยค่ะ ใจหายวาบเลย นายใหญ่ของหนู”
“หึ หลังๆมานี่ไม่เห็นนายบิ้วท์อารมณ์ให้ใครเลยนี่”
“เจ้อย่าเอาเรื่องจริงมาพูดสิคะ คนสุดท้ายที่นายเอาตัวเข้าไปวุ่นวายก็คือนายโลมคนใหม่ที่เจ้กำลังปลุกปั้นไม่ใช่เหรอคะ”
“โลมน่ะเหรอ”
“นั่นแหละค่ะ คนอะไรแม๊น แมน แต่ดันมาเป็นหมอนวด”
“พี่ชายเค้าไถ่ตัวคืนไปแล้วนี่”
“เสียดายจัง”
“แต่เห็นว่านายซื้อตัวกลับมาแล้ว แต่หมอนั่นหายไปไหนก็ไม่รู้ ชั้นก็มัวแต่สนใจเรื่องนายจนลืมหมอนั่นไปเหมือนกัน”
“เด็กคนนั้นมีอะไรดีน๊า นายถึงได้ตามไปซื้อกลับมา”
“ไม่รู้สิ นายคงเห็นราศีหมอนวดซุปเปอร์สตาร์บนหน้าหมอนั่นมั้ง”
“ใสๆไร้พิษสงแบบนั้นจะขึ้นชั้นซุปเปอร์สตาร์ได้เหรอคะ อย่างพี่อั้มน่ะเค้าเรียกแหลจนได้ดีนะคะเจ้ แต่ดูน้องคนนี้ซื่อจะตาย”
“นี่แม่จ๊ะจ๋า หล่อนช่วยเอาเวลานี้ไปแต่งงหน้าแต่งตัวได้มั้ยยะ ไม่ใช่มานั่งนินทานาย นั่งนี่ เดี๋ยวชั้นจัดแขกให้สะโพกครากเลยนี่”
“ค่ะเจ้ หนูเห็นเจ้เครียดนี่นา เลยมาชวนคุย”
“คุยกับหล่อนชั้นเครียกกว่าเดิมอีก ไป ไป๊”
“ค่ะๆ ไปแล้วเจ้ขา”
.
.
.
แอ๊ด!!
เสียงเปิดประตูทำให้ต้องเงยหน้าออกจากสมุดบรรทึกเล่มเล็กที่ขีดเขียนฆ่าเวลารอคนขี้เซาฟื้น ผมท่องและจำขั้นตอนพยาบาลคนป่วยสาหัสได้ขึ้นใจจนจะลืมอยู่แล้ว คนป่วยก็ยังไม่ฟื้น น้ำเกลือและน้ำยาฆ่าเชื้อถูกเปลี่ยนไปหลายต่อหลายขวด แต่คนเจ็บก็เลือกที่จะนอนไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่ได้
ถ้าตัดความรู้สึกสงสารออกไป มันเป็นเรื่องที่น่าเจ็บใจจริงๆ
“ทำหน้ามุ่ยแบบนั้น เบื่อเหรอคะ”
“ครับคุณ เมื่อไหร่นายของคุณจะลุกขึ้นมาสักทีล่ะครับ”
“คุณก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ หมอบอกว่าคุณหนูเสียเลือดมาก คงจะเพลียละมั้งคะ”
“ผมขอโทษนะครับ ไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้คุณสะเทือนใจเลย”
ใจหายวาบที่ทำเอาน้ำตาคนแก่ไหลตอนที่ถามว่าเมื่อไหร่คนเจ็บจะฟื้นสักที
“คุณเอาข้าวมาให้พยาบาลค่ะ เดี๋ยวจะหมดแรงไปเสียก่อน แล้วนั่นอะไรคะ เขียนหนังสือเหรอ พ่อหนุ่มเรียนถึงชั้นไหนแล้ว”
“ม.6 ครับ แล้วก็ไม่ได้เรียนต่อแล้ว”
“ทำไมไม่เรียนต่อล่ะคะ เดี๋ยวนี้ถ้าไม่มีปริญญาหางานทำยากนะคะ ขนาดเด็กในเล้าจน์หรือหมอนวด คุณหนูยังสั่งเรียนจนรู้ภาษาอังกฤษเลยนะคะ มีส่งเรียนภาษาอื่นๆด้วย คุณเองก็จำไม่ได้ว่าภาษาอะไรบ้าง อย่าถือสาคนแก่เลยนะ”
“ผมต้องออกมาหาเงินน่ะครับ เลยไม่ได้เรียนต่อ”
ผมอาจจะทำหน้าได้กระตุกต่อมสังเวชใจของคุณเข้าอย่างจัง คนสูงวัยถึงได้ขยับเข้ามาใกล้แล้วลูบหัวไปมาเหมือนกำลังจะปลอบใจ
“แปลกจริงๆเลยเชียว คนจนอยากเรียนไม่ได้เรียน ส่วนคนรวยเคี่ยวเข็ญกันจนน้ำหมากจะข้นเป็นเลือดอยู่แล้วกว่าจะเรียนได้ ต้องหว่านล้อมกันจนเหนื่อย”
“คุณหมายถึงนายใหญ่เหรอครับ”
มันมีมุมแบบนั้นด้วยเหรอวะ มุมดื้อด้านเหมือนเด็กๆน่ะ ไอ้คนนอนนิ่งบนเตียงนี่มีกับเค้าด้วยเหรอ ประหลาดแย่เลย
“คุณหนูนี่แหละค่ะตัวดีเลย เห็นแบบนี้นะคะดื้อเงียบ ต้องมีของมาล่อเค้าถึงจะยอมทำตามที่คุณปู่ต้องการค่ะ เรียนเก่งหาตัวจับยากแต่ก็ขี้เกียจสุดๆนะคะ เคยติด F แล้วคุณปู่ดุไม่คุยด้วย เทอมต่อมาเอา A มาอวดเลยค่ะ”
หมอนี่ร้ายแฮะ ความจริงมันก็เป็นเด็กบ้าๆคนหนึ่งเหมือนผมนี่แหละนะ แค่ภาระและหน้าที่เท่านั้นที่ต่างกัน มันวางอำนาจอย่างกับตัวเองอายุ 40 ทั้งๆที่อายุ 28 นั้นไม่ได้แก่สักเท่าไหร่เลย
“คุณนินทานายใหญ่ซะไม่มีดีแบบนี้ถ้าฟื้นขึ้นมาอาละวาด ผมช่วยไม่ไหวนะครับ”
“พ่อหนุ่มก็กลัวนายใหญ่เหมือนคนอื่นๆเค้าหรือคะ เห็นตามติดกันมาแบบนี้ คุณคิดว่าน่าจะเป็นคนที่ไม่กลัวนายใหญ่นะคะ”
ผมอดเบ้หน้าแล้วไหวตัวเหมือนขนลุกไม่ไหว คนๆนี้จะหมดพิษสงก็ต่อเมื่อบาดเจ็บสาหัสแบบนี้แหละ เป็นคนผีเข้าผีออกเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย คนที่เดาไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่นี่แหละที่น่ากลัวนัก น่ากลัวกว่าคนที่ตะคอกดุด่าว่าร้ายด้วยคำพูดหยาบคายรุนแรงเสียอีก คำต่อว่าแบบผู้ดีๆของหมอนี่บาดลึกไปถึงใจ
“ผมก็แค่ลูกน้องคนหนึ่งน่ะครับ อาจจะเป็นคนไม่น่าไว้ใจสักเท่าไหร่เลยต้องระเห็จมาอยู่นี่”
“ไม่รู้ว่าไม่ไว้ใจหรือถ้าอยู่ไกลสายตาแล้วจะรู้สึกไม่ดีกันแน่นะคะ คุณยังไม่เคยเห็นคุณหนูเอาพนักงานที่อาณาจักรมาซุกไว้ที่บ้านเลยค่ะ เจ้าตัวเองตั้งแต่รับตำแหน่งนายใหญ่ก็ไม่ค่อยกลับบ้าน พ่อหนุ่มเป็นคนที่ทำให้นายใหญ่แวะกลับมาบ้าน คุณต้องขอบคุณพ่อหนุ่มนะ”
คนบ้านนี้เข้าใจยากทุกคนเลยหรือเปล่า ตั้งแต่นายยันบ่าวชอบพูดให้คนฟังต้องกลับมานั่งคิด แล้วมันร้ายก็ตรงที่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกนี่แหละ
อาหารสำหรับพยาบาลเป็นแกงเผ็ดใส่กะทิหมูสามชั้นกับยอดมะขามอ่อน เครื่องเคียงที่วางมาคู่กันเป็นกุ้งแม่น้ำตัวใหญ่ต้มหวานที่แกะเปลือกมาอย่างดี กับข้าวอย่างสุดท้ายน่าจะเป็นไก่บ้านต้มขมิ้นส่งกลิ่นหอมจนท้องร้องประท้วง ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยสัมผัสกับอาหารดีๆอย่างนี้มาก่อน นี่ขนาดเป็นแค่พนักงานปลายแถวที่ยังไม่ได้บรรจุยังได้รับการดูแลที่ดีขนาดนี้ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมใครๆในอาบ อบ นวด ที่ได้ใกล้ชิดนายใหญ่ถึงได้รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนสำคัญ เพราะบางเวลา ผมเองก็แอบคิดแบบนั้น ความคิดชั่ววูบที่น่าละอายและไม่เจียมตัว
สมุดเล่มเล็กที่พกติดตัวยามนี้กลายเป็นไดอารี่ระบายความรู้สึกนึกคิดของตัวเอง สิ่งที่ไม่เข้าใจก็ยังไม่เข้าใจอยู่วันยังค่ำ คำถามเดิมๆที่วนไปมาเหมือนวัฎจักรของลูกยุง
เสียงสวบสาบดังใกล้หูทำเอาตื่นเต้นและตื่นตระหนกไปพร้อมๆกันเมื่อนึกว่าอาจจะถึงเวลาที่นายใหญ่ฟื้นแล้ว แต่หัวใจที่ฟูสุดขีดก็แฟ่บลงในเวลาอันรวดเร็วเมื่อพบว่านายใหญ่แค่ขยับตัวไปมาเพื่อลดอาการปวดเมื่อยตามเนื้อตัวเท่านั้น
นายใหญ่ขยับตัว
เสียงร้องตะโกนอยู่ในใจและยกยิ้มกว้างเมื่อเห็นสัญญาณดีๆถึงแม้มันจะเป็นเพียงเวลาสั้นๆที่นายใหญ่ขยับตัว แต่ความดีใจมันล้นอกจนอยากวิ่งประกาศไปทั่วเรือนถ้าไม่ติดว่าจะทำให้ตัวเองถูกดุเพราะคนในบ้านอาจจะแตกตื่นกันได้
คนเจ็บนอนนิ่งไปอีกครั้ง อาการปวดเมื่ออาจจะผ่อนคลายได้ด้วยการขยับตัวตามสัญชาตญาณ แต่หน้าผากที่ยังคงรอยยับเหมือนไม่พอใจก็ทำให้ผมนึกหมั่นไส้คนเจ็บอยู่เหมือนกัน ใบหน้าเริ่มซับสีสรรขึ้นบ้างแล้ว ปลายนิ้วบังอาจกดลงไปบนหน้าผากผู้บังคับบัญชาเพื่อคลายปมที่ขมวดมุ่นนั่นให้คลายลง ริมฝีปากแห้งผากเริ่มแตกเป็นแผ่นๆ พอไล้ปลายนิ้วแตะก็ต้องยกนิ้วหนีเพราะความสากและแห้งกร้าน ก่อนจะแตะไล้ลงไปใหม่เมื่อปรับตัวเองให้คุ้นชินกับสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว
ปลายนิ้วไร้ความชุ่มชื้น เมื่อแตะต้องลงไปก็ไม่เกิดประโยชน์อะไรกับริมฝีปากแห้งผาก รังแต่จะทำให้รอยแตกกินเนื้อที่และหลุดร่อนมากขึ้น มันไร้หนทางจริงๆที่จะช่วย ในเรือนนอนห้องนี้เต็มไปด้วยอุปกรณ์ช่วยชีวิตและถูกจัดเป็นเขตปลอดเชื้อ ไม่มีสีผึ้งหรือลิปบาล์มให้คว้ามาทาให้
เพราะคิดว่าเป็นที่ส่วนตัว
เพราะแน่ใจว่าไม่มีใครเห็น
และเพราะสิ่งที่ตัดสินใจจะทำต่อไปนี้ไอ้นายใหญ่นี่ก็เป็นคนสอน
เพราะอย่างนั้น มันเลยช่วยไม่ได้จริงๆที่ต้องโน้มหน้าตัวเองลงไปหาคนป่วย ประกบริมฝีปากอย่างที่ไอ้บ้านี่เคยทำกับตัวเอง แลบลิ้นออกมาแล้วไล้ไปตามรูปปากเพื่อให้ความชื้นต่อผิวกร้าน แค่เพียงภายนอกเท่านั้น ถึงแม้จิตใต้สำนึกน่าอายจะเรียกร้องให้สอดลิ้นเข้าไปข้างใน แต่ริมฝีปากหนาก็ยังปิดแน่น ผมไล้ปลายลิ้นบนริมฝีปากคู่นั้นจนความแห้งกร้านลดลงกลายเป็นความนิ้มชิ้นที่เกิดจากน้ำลายตัวเองก็ผละออกมา
“เพราะมันจำเป็นหรอกนะ ถ้าในห้องนี้มีลิปมันผมจะไม่ลดตัวลงไปทำแบบนั้นเด็ดขาด ไม่มีผู้ชายคนไหนเค้าเลียปากผู้ชายกันเองหรอกนะ เมื่อไหร่จะฟื้นขึ้นมาอวดเก่งได้สักที”
แลบลิ้นใส่เพราะยังไงมันก็ไม่เห็นอยู่แล้ว ล้มตัวนอนขีดเขียนอะไรไปเรื่อยเปื่อย ไดอารี่เพื่อนตายที่ช่วยคลายเหงาไม่ให้คนที่อยู่นิ่งไม่ได้อาละวาดไปเยอะ
“คุณปู่ คุณปู่เหรอครับ”
เสียงแหบระโหยที่ต้องรวบรวมสมาธิและหยุดทุกสิ่งทุกอย่างที่กำลังทำเพื่อฟัง คุณปู่นายรากหญ้าตายไปแล้วนี่หว่า มันเรียกหาทำไม
“คุณปู่...................ใคร ใครอยู่ตรงนี้”
เสียงกร้าวดังฝ่าความเงียบออกมาเรียกความตกใจก่อนความยินดี มันไม่ทันจะเตรียมตัว ผมเลยนั่งช็อคอยู่กับที่ ไม่กล้าตอบรับออกไปเพราะไม่รู้ว่านายใหญ่เค้าฟื้นจริงๆหรือแค่ละเมอ
“ชั้นถามว่าใคร”
ระดับเสียงดังตามความยิ่งใหญ่ของคนมีอำนาจ ตาปิดสนิท สองมือพยายามไขว่คว้า เสียงแหบระโหยที่ได้ยินตั้งแต่ทีแรกชัดเจนทุกคำ ผมสะดุ้งโหยงเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันนี้แล้วก็ไม่รู้ แทนที่จะปวดประสาทกับการดูแลคนไข้ ต้องมาคอยตกใจแทบเสียสติเพราะไม่รู้ว่าคนเจ็บฟื้นจริงๆหรือเป็นแค่สัญญาณเตือนว่าจะฟื้น
“ผะ โผม ผมเอง”
“แค่ก แค่ก แค่ก”
รีบผวาเข้าไปช่วยจับให้คนเพิ่งฟื้นได้มีที่ยึด ไอแรงจนน่ากลัวจะร้าวไปถึงแผล
“เจ็บมั้ยครับ”
“เจ็บสิ ถามทำไม”
อ้าว ปกติเค้าก็ถามกันแบบนี้ไม่ใช่เหรอ จริงๆคาดหวังว่าคนเจ็บจะตอบว่าไม่เจ็บตามความอวดดีซะด้วยซ้ำ ดันตอบตามความจริงซะนี่
“คุณหิวน้ำมั้ยครับ”
“เค้าเรียกกระหาย ไม่ใช่หิว”
“นั่นแหละ ผมพูดผิด ขอโทษครับ ถ้าคุณไม่ไอแล้วผมจะเอาน้ำให้”
ฟื้นขึ้นมาก็ทำตัวน่าหมั่นไส้ได้สมกับเป็นนายใหญ่รากหญ้าจริงๆ ผมเอาน้ำที่ผ่านการฆ่าเชื้อในภาชนะปิดสนิทรินใส่แก้วแล้วหย่อนหลอดดูดลงไป
“นี่ครับน้ำ”
ผมอำนวยความสะดวกตามคำแนะนำของหมอได้ไม่ขาดตกบกพร่อง คนฟื้นใหม่ๆสมองยังสั่งการได้ไม่ดีนัก สายตาอาจจะยังพร่ามัวโฟกัสสิ่งของได้ไม่ดี ผมก็เอาหลอดจ่อไปให้ถึงริมฝีปาก
“ค่อยๆครับ เดี๋ยวสำลัก”
เตือนทันซะที่ไหน นายใหญ่ดูดน้ำสุดแรงเหมือนไม่ได้พบเจอกันมานาน แน่นอนว่าน้ำมันย้อนขึ้นมาจนสำลัก แล้วก็ตามด้วยไอ สุดท้ายก็จบที่ปวดตรงแผลผ่าตัดตรงสีข้าง หน้าตาเหยเกแต่ไม่หลุดน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าเจ็บปวดออกมาสักนิด
“เฮ้ย”
“อะไรของนาย”
“คุณหมอสั่งว่าถ้าคุณฟื้นให้โทรแจ้ง”
“นึกว่ามีใครตายซะอีก แล้วมาอยู่นี่ได้ไง”
ผมไม่คิดว่าลูกตะกั่วจะส่งผลถึงความทรงจำของนายใหญ่ได้รุนแรงขนาดนี้ คำถามที่คนตอบต้องน้ำท่วมปากเพราะไม่มีคำตอบให้ สถานที่รั้วรอบขอบชิดแบบนี้ มีคนเฝ้าเวรยามแทบจะทุกตารางเมตรทั้งวันทั้งคืนขนาดนี้ คนธรรมดาอย่างไอ้โลมเด็กซ่อมรถจะเข้ามาได้ยังไงกันเล่าถ้าเจ้าของบ้านไม่พาเข้ามา
“คุณจำไม่ได้จริงๆเหรอ”
“ทำหน้าตาตื่นแบบนั้นทำไม ชั้นหมายถึงเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง”
“เดินเข้ามา”
“โลม”เสียงขุ่นสวนขึ้นมาจนสะดุ้ง
“ทำไมผมจะเข้ามาไม่ได้ คนของคุณบอกให้ผมมาเฝ้าคุณ ตอนที่คุณยังไม่ฟื้นผมก็นอนห้องนี้ ไม่เชื่อ คุณก็เรียกลูกน้องคุณมาถามสิว่าผมพูดจริงหรือเปล่า”
“จะโวยวายทำไม ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ไหนว่าจะโทรหาหมอ”
“แหะ แหะ ผมรับปากคุณหมอไปก็จริง แต่ตอนนั้นลืมคิดไปว่าตัวเองไม่มีโทรศัพท์น่ะ”
นายใหญ่ส่ายหัวสลับกับนิ่วหน้าเมื่อผมบอกว่าไม่มีโทรศัพท์ ลองมาเป็นผมตอนที่มาเจอมันนอนโดยมีสายระโยงระยางแล้วทุกอย่างรอบตัวก็ไม่คุ้นเคยเลยสักนิด ไอ้นั่นก็เครื่องช่วยชีวิต ไอ้นี่ก็เครื่องทำออกซิเจน จริงๆแล้วผมก็ไม่ได้หัวเดียวกระเทียมลีบหรอก มีพยาบาลผู้เชี่ยวชาญเค้าคอยดูอย่างใกล้ชิดอยู่ห้องข้างๆ แต่พยาบาลเข้ามาเป็นเวลา ส่วนคนสนิทนายใหญ่นั้นอยากให้มีคนเฝ้านายตัวเองตลอดเวลาเท่านั้นเอง ตอนที่ผ่าตัดเสร็จใหม่ๆ ทุกคนที่เกี่ยวข้องต้องประชุมพร้อมกันเพื่อรับรู้หน้าที่ตัวเอง ยอมรับว่ายังตื่นตกใจกับภาพที่เห็น มันดูเป็นเรื่องใหญ่เกินกว่าที่หมอนี่จะมานอนอยู่ที่บ้านได้ ถึงหมอจะรับรองว่าปลอดภัยแล้ว แต่มันก็ดูน่ากลัวเกินกว่าคนที่ไม่เคยเจอจะเข้าใจ ทุกอย่างที่รับปาก พยักหน้าตอบรับ มันเกิดขึ้นเองโดยไร้สติกรอง เหมือนทำตามคำสั่งเท่านั้น พอคุณหมอบอกว่าให้โทรหาหากนายใหญ่ฟื้นขึ้นมาตอนที่พยาบาลไม่อยู่ ผมก็รับปาก
“ชั้นไม่เป็นอะไรแล้ว”
“เดี๋ยวผมไปบอกพยาบาลก็ได้ ให้เค้าช่วยโทรให้ เค้าจะได้มาดูคุณด้วย”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวถึงเวลาหมอก็มาเองแหละ เค้ารู้เวลาของเค้าอยู่”
“ครับ”
“เจ็บแผล”
อ้าว!! แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ จะไปบอกพยาบาลให้โทรหาหมอก็บอกไม่ต้อง แต่ตอนนี้มาบ่นว่าเจ็บแผล ผมแค่คนเฝ้านะเว้ย เค้าให้ดูแลแค่เรื่องกินอยู่หลับนอน หมอไม่เคยสอนเลยว่าถ้านายใหญ่เจ็บแผลแล้วต้องทำยังไง เอาปากพ่นลมใส่แผลแล้วร้องเพี้ยงเหมือนตอนเด็กๆที่ผู้ใหญ่ทำให้มันจะหายไหมล่ะ ผมเลยได้แต่ทำหน้าปุเลี่ยนๆใส่มันซะเลยว่ากูอับจนปัญญาแล้วครับนาย
“สงสัยอะไร”
“เปล่าครับ ผมว่าตามหมอดีกว่า”
“บอกว่าไม่เป็นอะไรแค่เจ็บแผล”
แล้วไม่ใช่เพราะแผลนี่หรอกเหรอที่เค้าต้องโกลาหลเพื่อยื้อชีวิตนายใหญ่เอาไว้ ก็เพราะอีแผลที่บ่นว่าเจ็บที่แหละที่ทำเอาแทบสิ้นชื่อนายใหญ่ แล้วยังจะมาหน้าเป็นบอกว่าไม่ต้องตามหมออีก
“ถ้าทำแบบตอนที่ปากชั้นแห้งน่ะ มันอาจจะทุเลาก็ได้นะ”
มันยกยิ้มอย่างคนที่เหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด ผมได้แต่กำหมัดแน่น ตัวสั่น ไหล่สั่น แล้วสุดท้ายใจมันก็ไม่ปราณีสั่นตามๆกันไปจนได้
จะตายแล้วยังสู่รู้อีก!!
ในใจด่าสวนออกไปทันควันแต่ในความเป็นจริงแล้วผมได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ รับรู้ทุกความเคลื่อนไหวแต่เหมือนร่างกายจะไม่มีแรงให้ขยับแล้ว ตอบไม่ได้ว่าอายหรือหน้าชาหรือรู้สึกยังไง
“คุณรู้สึกตัวเหรอ”
มันไม่ตอบแต่รอยยิ้มนั้นยิ่งกว่าคำอธิบายใดๆ มันได้สติตั้งแต่ขยับตัวครั้งนั้นแล้ว มันไม่บอก ไม่ให้สัญญาณอะไร มันหน้าด้านรับความห่วงใยจากผมด้วยความเฉยเมยจนผมตายใจ
แล้วมัน
แล้วมันก็เอามาล้อ
ไอ้นายใหญ่รากหญ้าเอ๊ย
ไอ้บ้า
ไอ้ๆๆๆๆๆ
ผมเกลียดมันจริงๆเลย
ฮึ่ย!!!


๐ สวัสดีค่ะ อีกหนึ่งตอนกับวันที่ไม่เป็นอันทำอะไรก็เลยแต่งนิยายฆ่าเวลา คนอ่านที่หายหน้าหายตาไปนี่บ้านน้ำท่วมหรือเลิกอ่านเพราะดราม่าเนี่ย ยังไงก็เอาใจช่วยทุกคนนะคะ
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนอีกครั้งสำหรับคะแนนโหวตทั้งสองรางวัลนะคะ ขอบคุณพลังเด็กป๋าที่กระหน่ำจนคะแนนเป็นเอกฉันท์แบบนั้น ส่วนคะแนนที่นำโด่งแบบที่คนเขยนเองคาดไม่ถึงและละอายใจที่ระยะหลังมานี้ สองวันอัพทีหรือบางครั้งเป็นสัปดาห์ค่อยอัพก็ยังมีแต่คนอ่านก็ยังเทคะแนนให้ว่าเป็นนักเขียนนักโพสต์ที่ดี เซกิเองก็แอบปลื้มใจไปด้วย (นางขอแบ่งรางวัลด้วยนะ) ขอบคุณจริงๆค่ะ
๐ มีคนอ่านแอบถามด้วยว่าเมื่อไหร่จะกลับมาเขียนเรื่องตลกอีกครั้ง ไอ้เราก็ตอบไม่ถูก  มันเป็นไปตามจินตนาการช่วงนั้นน่ะค่ะ แต่ยอมรับนะว่าเขียนเรื่องที่ดราม่านิดหน่อยแบบอึนๆนี่เครียด บางครั้งข้อมูลก็ไม่แน่นสมจริงอีกต่างหาก  คิดว่าสักวันจะมีเรื่องตลกกลับมาอีกครั้ง ว่าแต่ถามหน่อยสิคะ เรื่องที่คนอ่านคิดว่าตลกคือเรื่องไหนเหรอ ว่าจะกลับไปอ่านนิยายตัวเองอีกครั้งน่ะค่ะ 
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนนะคะ TRomance ค่ะ
๐ ทางเข้าแฟนเพจ CLICK

[iforgive]

เห  รู้ตัวนี่หว่า  โลมเอ๊ยยยย  ได้อายเลยนะเนี่ยะ

[YounIn]

ชอบ เรื่อง นี้ มาก

แต่ อ่าน ไป ก็ เสียว มาม่าถ้วยใหญ่ อ่ะ นะ

ติดตาม ต่อ จ้าาา

[Chk~a]

อ๊ายยยยยยยยยย เลียปากผู้ชาย

[POPEA]

นายโลมรักษาริมฝีปากให้นายใหญ่ระฟ้า รู้ตัวอีกตะหาก

[wijii]

“ถ้าทำแบบตอนที่ปากชั้นแห้งน่ะ มันอาจจะทุเลาก็ได้นะ”

 
พยาบาลกันแบบนี้บ่อยๆก็ได้นะ ชอบบบบบบบบ

[skyberry]

 

[Giniz]

รู้งี้น่าจะให้โลมกัดปากให้เลือดออกไปเลย
ทำคนอื่นเจ็บแล้วยังจะมาทำหน้าเป็นอีก 

[aoommy]

เขินมาก ฮึๆๆๆ

[fuku]

ขนาดเจ็บหนักใกล้ตายยังแผนสูงอีกนะ
แบบนี้เดี๋ยวก็หาย(มั้ง)

[MiSS-U]

ดีใจจังที่นายใหญ่ระฟ้าฟิ้นมาแล้ว แถมปากดีเหมือนเดิม

ทำเอานายโลมเผลอตัวจูบซะเต็มรัก 555

ปล.+1และเป็ดให้นะคะ

[harumi]

 

[tippy]

5555+ คนอ่านหายเพราะหมั่นตับนายรากหญ้า

น้องโลมน่าร้ากกกกก ทำให้นายรากหญ้าหลงซะให้เข็ดเนอะๆ

[Nus@nT@R@]

นายใหญ่เจ้าเล่ห์ว่ะ 55555555

[สมุนไพร]

เขินๆ

[A_ay]

อ่าวรู้ว่าน้องโลมจูบไม่จูบตอบนี่

ไม่มีแรงใช่มั้ยล่ะ

ดีละที่ไม่มี  น้องโลมจะได้อยู่รอดปลอดภัย(?)

[Poseidon]

เจ้าเล่ห์จิงๆนะ ระฟ้า

[yeyong]

หนูโลมต้องอายมากแน่ๆ

[EoBen]

รู้แล้วก็เงียบๆไปเหอะ มาพูดให้เขินทำไม

[mundoo]

นายใหญ่เจ้าเลห์อ่ะ!

เขินแทนน้องโลมจัง

แต่วิธีแก้อาการเจ็บแผล
แบบที่อิตาระฟ้าว่าก็ดีนะ
อิอิอิ

[CarToonMiZa]