หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[KURATA]

อ๊าคคคคคคคคค
เขินแทนลมหว่ะ

[tamekung]

น้องโลม มม ม
ตอนนี้น้องโลมน่ารักกก ~
ตื่นมาก็หื่นเลยนะคุณนายใหญ่ สำออยเจ็บแผลอ้อนน้องโลมใช่มั้ย 


รอตอนหน้าค่ะ 

[aft22423]

อ๊ายส์!!!~ กำลังสนุกคร้า มาต่อด่วนๆ

ปล.ยินดีด้วยนะค่ะที่ได้รางวัล อย่างน้อยเราก็ไปโหวตให้ทุกเรื่องที่มี TRomance นะจ้ะ

[pochu52]

เจ้าชายระฟ้าฟื้นเพราะจุมพิตของยาจกโลม  คิคิคิ
ฟื้นมาก็ปากดีเลยนะระฟ้า โลมจัดตามคำขออีกสักที 555

[the_pupae]

สนองนายใหญ่หน่อยสิโลมจะได้หายเจ็บ.....เขิลแทนเลย

[pp4]

แหม~นายใหญ่เจ้าเล่ห์นะเนี่ย~
นี่ถ้าหนูโลมซื่อกว่านี้อีกนิด ได้บ้าจี้ทำตามแล้วจะอึ้ง!! 5555
รอตอนต่อไปค่ะ

ปล.เรื่องพี่เมฆพี่ฉานค่ะ ตลกดีนะ 5555

[Seiki]

ตอนที่ 19 นายโลมกับรักจนตรอก


“เห็นมั้ยล่ะคะ คุณบอกแล้วว่าพ่อหนุ่มคนนี้เป็นเด็กดี”

“แค่เค้าซ่อมรถไถนาได้ เค้าก็เป็นคนดีของคุณเลยเหรอครับ”
“คุณหนูไม่รู้หรอก ตอนที่คุณหนูสลบไป พ่อหนุ่มคนนี้เค้าเฝ้าแทบจะไม่ยอมหลับนอน”
“เค้าเลยเป็นคนดีเหรอครับ”
“คุณไม่พูดด้วยแล้ว”
“โถ ผมพูดเล่นหรอกครับ ผมสลบไปแป๊บเดียวตื่นมาเห็นคุณเทคะแนนให้โลมจัง ผมก็แปลกใจสิ”
“คุณหนูดื้อรั้นและต่อต้านคุณปู่ เพราะอยากมีเพื่อนเล่นวัยเดียวกันเหมือนเด็กคนอื่นๆใช่มั้ยล่ะคะ คุณหนูลืมไปแล้วเหรอคะ ตอนนี้คุณหนูทำทุกอย่างตามที่คุณปู่ต้องการแล้ว เรื่องส่วนตัวที่คุณหนูอยากทำ คุณหนูทำได้โดยไม่ต้องกลัวใครดุแล้วนะคะ”
“พอมีโอกาสแล้วจริงๆผมก็กลัวนะครับคุณ เริ่มต้นไม่ถูก เคยเล่นแต่กับลูกคนงานนี่นา”
“เลยเริ่มต้นกับเค้าเหมือนคนเกลียดขี้หน้ากันน่ะเหรอคะ เห็นไหมล่ะ ทั้งๆที่คุณหนูทำร้ายเค้าขนาดนั้น พอคุณหนูไม่สบายขึ้นมาเค้าก็ยังอยู่ดูแล ไม่หนีไปไหนสักหน่อย”
“ผมไม่เคยเชื่อเลยว่าความรักจะเป็นอุปสรรคกับมาเฟีย แต่พอวันนี้ ผมอาจจะต้องเชื่อแล้วล่ะครับคุณ”
“คุณหนูชอบพ่อหนุ่มคนนี้ถูกต้องมั้ยคะ”
“ฮื่อ”
“ยู่หน้าแบบนั้นใส่คุณงั้นเปลี่ยนเป็นถูกชะตาก็ได้”
พยักหน้าหงึกหงักยอมรับเพราะรู้สึกพอใจกับคำว่าถูกชะตามากกว่าชอบ เพราะไม่รู้ว่าการชอบใครสักคนต้องประกอบไปด้วยอะไรบ้าง
“ถ้าไม่ได้รู้สึกแย่ๆอย่างที่แสดงออกกับเค้า ก็ตอบแทนความดีเค้าบ้างนะคะ สิ่งที่คุณหนูทำร้ายเค้าวันนั้นเหมือนพ่อหนุ่มเป็นแค่ลูกจ้างในร้าน คุณไม่เห็นด้วยเลย เค้าไม่ได้สมยอม คุณหนูก็เคยต่อต้านการฝืนใจไม่ใช่เหรอคะ”
“ครับ”
“อย่าทำหน้าหมองแบบนั้นสิคะ คุณบอกคุณเตือนเพราะคุณรัก ใครจะว่าคุณหนูเลวร้ายยังไงก็ช่างแต่คุณเลี้ยงของคุณมา คุณต้องรู้สิว่าคุณหนูเป็นคนยังไง ใจกล้าบ้าบิ่นเสี่ยงให้คุณหัวใจวายมาได้หลายต่อหลายครั้ง ลองเสี่ยงเปิดใจตัวเองดูนะคะ”
“ครับคุณ”
ทุกคนที่อยู่รอบกายล้วนแล้วแต่ปรานาดีกับเขาทั้งนั้น ส่วนหนึ่งอาจเป็นความผูกพันที่เห็นกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย อีกส่วนหนึ่งมาจากความสงสารและเห็นใจกับบทบาทที่ถ่ายทอดมาแบบจู่โจม ถึงจะรู้ชะตาชีวิตตัวเองล่วงหน้า ถึงจะต่อต้านและก็ทำใจรับสภาพวันที่จะมาถึงตลอด ใครจะไปคิดล่ะว่าวันนั้นจะมาเร็วขนาดนี้
พงบอกให้นายใหญ่ระวังตัวเองให้มากๆอย่าหาคนสำคัญมาห่วงใยเพราะมันจะทำให้ตัวเองลำบากและมีห่วง ตัดสินใจไม่เด็ดขาด และอย่ามีใครถ้าต้องรับผิดชอบและอยู่ในวงการนี้ ให้ดูพ่อกับปู่เป็นตัวอย่าง ในขณะที่เราเอาใจผูกไว้กับใครสักคน ใครคนนั้นอาจจะมาเพื่อหลอกให้เราตายใจก็ได้
คนสนิทบอกให้ระวัง
ส่วนคุณบอกให้เปิดใจ
สองทางของความห่วงใยทำให้นายใหญ่สับสน ใจหนึ่งก็อยากเสี่ยงแต่อีกใจก็กลัวสิ่งที่พงเตือน ตำแหน่งนายใหญ่คือสมบัติล้ำค่าที่ปู่ทิ้งเอาไว้ให้ แต่การรักษาและดำเนินต่อไปให้มันยิ่งใหญ่ไม่ง่ายเลย
“พยาบาลมาเช็ดตัวพอดี คุณไปดูเด็กๆผัดข้าวต้มมัดก่อนนะคะ เห็นว่าพงจะกลับไปที่อาณาจักร คุณจะฝากไปเลี้ยงพนักงาน อย่าทำตัวแย่ๆให้รู้ถึงหูคุณนะคะ คุณจะยุให้เค้าก่อกบฎซะ จะได้สมกับที่คุณหนูระแวงจริงๆ”
หญิงชรายกคิ้วอมยิ้มล้อเลียนเมื่อเห็นโลมอุ้มกาละมังมายืนเก้ๆกังๆรอที่หน้าประตู
“คุณรักผมจริงหรือเปล่าเนี่ย ทำไมเปลี่ยนใจเร็วจัง”
“ไม่รู้ล่ะค่ะ เอ้า พ่อหนุ่มเข้ามาได้เลย ยืนถือกาละมังคาประตูอย่างนั้นคงจะหนักพอดู”
“ไม่เป็นไรครับ อะไหล่รถหนักกว่านี้หลายเท่า แค่นี้สบายมาก”
“ตัวเล็กแค่นี้ แข็งแรงไม่เบานะพ่อ ขอบใจนะที่ช่วยไปแบกเครือกล้วยสุกมาให้ คนงานผู้ชายมัวแต่ไปประชุมกับพงกันหมด”
“สบายมากครับ กล้วยหวานดีนะครับ ผมไม่เคยกินกล้วยที่สุกคาต้นแบบนี้มาก่อนเลย เพิ่งรู้ว่าอร่อยจริงๆ”
“แฮะ แฮ่ม”
ถึงคนที่นอนทนโท่อยู่บนเตียงจะเป็นคนป่วยอาการสาหัส แต่เขาก็เป็นนายใหญ่ของทุกคนที่นี่ การสนทนาโดยกันให้เขาเป็นหัวหลักหัวตอเป็นสิ่งที่ร้ายแรงจนอยากจะโต้คำพูดร้ายๆเตือนสติออกไป ติดเสียว่าคุณส่งสายตามาปรามไว้เสียก่อนเหมือนรู้ความคิด นายใหญ่ถึงได้ฮึดขัดใจอยู่เงียบๆคนเดียวบนที่นอน
พยาบาลจำเป็นเบี่ยงตัวเข้ามาสวนกับคุณที่เบี่ยงตัวเดินออกไป หน้าตาของโลมตอนนี้กับตอนที่ยืนสนทนากับคุณต่างกันลิบลับ เด็กนี่หน้ามุ่ยจนชักอยากลืมคำสั่งสอนของคุณเลยทีเดียว
กาละมังกระแทกกับพื้นโต๊ะหัวเตียงจนน้ำกระฉอก มือเล็กแต่แข็งแรงจับผืนผ้าชุบน้ำบิดทีเดียวผ้าผืนนั้นก็หมาดไม่มีน้ำหยดออกมาแบบพร้อมใช้
“แน่ใจนะว่าเค้าให้มาดูแลไม่ใช่มาซ้ำให้ตาย”
กัดฟันนับ 1-10 ในใจว่าไอ้นายใหญ่นี่กำลังเจ็บหนัก แต่อาการตอนที่ฟื้นขึ้นมากับตอนสลบทำไมถึงได้ต่างกันอย่างนี้ ตอนที่นั่งมองมันไร้สตินั้นทั้งกลัวแล้วก็ใจหาย แต่พอมันฟื้นขึ้นมาแล้วปากแบบนี้ อยากให้มันกลับไปสลบแล้วนอนหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอเหมือนเดิมจริงๆ
“คุณหมอบอกว่าถ้าผ้าชื้นเกินไป มันจะทำให้นายอับชื้น จะเป็นเชื้อรา นายอาจจะติดเชื้อได้และพยาบาลอย่างผมอาจจะตายเพราะคนสนิทของนายคาดโทษเอาไว้แล้วว่าให้ดูแลนายให้ดี”
“คิดถึงบ้านมั้ย”
มาถามอะไรเอาตอนนี้ มือที่กำลังขยายผ้าออกจากม้วนถึงกับชะงัก นายใหญ่ถามช้าไปหลายปีแสง ผมคิดถึงจนกลายเป็นความเฉยชาไปแล้ว คิดอย่างเดียวว่าโผล่หัวกลับบ้านไปวันไหนเตรียมตัวหูชาแบบนันสต็อปได้เลย ป่านนี้จะมีใครจ่ายค่าหวยให้แม่ ใครจะให้ทุนพ่อไปเชียร์มวยเชียร์ม้า ใครจะตามจ่ายค่าเสียไพ่ แล้วยิ่งผมไม่มีรายได้แบบนี้ จะเอาเงินที่ไหนไปตามชดใช้ให้ ถ้ารอพี่เกียรติ พี่เกียรติก็คงบอกว่าเงินต้องเก็บไว้เผื่อใครถูกหวยจะได้มีเงินจ่ายเค้า สุดท้ายแล้วพ่อกับแม่ก็ต้องใช้เงินจากโลมอยู่ดี
“ถามง่ายๆแต่ทำไมคิดเหมือนถามยากเลยล่ะ”
“ผมไม่ใช่ลูกแหง่นะ ผมรู้หน้าที่ดี ไม่คิดถึงบ้านหรอก”
“แล้วอยากมีโทรศัพท์กับเค้าบ้างหรือเปล่า”
ผมตาโตเท่าไข่ห่าน ไม่ใช่เพราะอยากมีอยากได้ถึงตื่นเต้นดีใจกับคำถาม แต่ถ้ามีโทรศัพท์ อย่างน้อยผมก็โทรหาเหน่ง มีเพื่อนคุย มีคนให้ระบายนอกจากขีดเขียนเป็นตัวหนังสือในสมุดเล่มนั้น
“ถ้าคุณจะให้ผมก็ไม่มีปัญหาครับ”
“ไว้ดูความประพฤติก่อนแล้วกัน โทรศัพท์มันใช้เป็นชนวนจุดระเบิดได้”
พยาบาลจำเป็นกระแทกก้อนผ้าลงไปในกาละมังอีกครั้งทันที สองมือขยี้ผ้าจนจะขาดไม่ขาดแหล่เพราะแรงอารมณ์ ยกขึ้นบิดให้หมาดแค่ครั้งเดียวเหมือนเดิม ก้มหน้าก้มตาไม่พูดอะไร ดึงแขนข้างที่อยู่ใกล้มือของเขาออกมาแล้วคลี่ก้อนผ้าอีกครั้ง ยังไม่ทันจะออกแรงเช็ด ข้อมือพยาบาลก็ถูกนายใหญ่อย่างเขายึดไว้เสียก่อน
“โกรธเหรอ”
“ผมไม่มีสิทธิ์โกรธนายจ้างหรอกครับ ปล่อยมือครับผมต้องรีบเช็ดตัวให้คุณ เดี๋ยวคุณหมอมาดูอาการแล้วเค้าคงให้ยาคุณเลย เค้าสั่งผมไว้แบบนี้”
“หมอสั่งกับนายใหญ่สั่ง เชื่อฟังใคร”
“ต้องเชื่อฟังนายใหญ่สิครับ ผมเป็นลูกหนี้นายใหญ่นี่ไม่ใช่คุณหมอ”
“งั้นนายใหญ่ถามทำไมไม่ตอบ”
“ผมตอบไปแล้วครับ”
“ตอบไม่ตรงกับความรู้สึกนี่”
“คุณรู้คำตอบอยู่แล้วยังจะถาม ผมไม่มีหัวคิดสร้างสรรค์ขนาดจะแปลงโทรศัพท์เป็นชนวนระเบิดหรอกนะครับ โอกาสผมมีก่อนหน้านั้นตั้งนาน”
“นั่นสิ ตอนที่ชั้นโต้ตอบนายไม่ได้ ทำไมไม่ฆ่าชั้นให้ตาย ชั้นทำให้นายโกรธนายเจ็บมากไม่ใช่เหรอ”
“ผมไม่โง่หรอกนะครับ ผมฆ่าคุณตายผมก็ต้องตาย สู้ปล่อยคุณไว้แล้วผมยังมีชีวิตอยู่ไม่ดีกว่าเหรอ”
“แสดงว่าพอใจกับที่เป็นอยู่นี้”
“ผมว่ามันก็ไม่ลำบากใจเท่ากับต้องไปนอนกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้าหรอกครับ อย่างน้อยโดนนายใหญ่ตีรวนก็ไม่เหงาดี”
“ประชดกันนี่”
“ไม่กล้าครับ”
ถึงแม้อีกฝ่ายจะไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนข้อให้ แต่เขาก็พอใจคำตอบแต่เพียงเท่านี้ ยอมปล่อยมือและให้ความร่วมมือพยาบาลจำเป็นในการเช็ดตัวอย่างดี โลมเช็ดไปทั่วทั้งตัวโดยไม่กล้าเข้าไปใกล้แผลผ่าตัดที่ปิดผ้าพันแผลเอาไว้มากนัก และเมื่อเข้าไปใกล้บริเวณนั้นเค้าก็จะเบามือเป็นพิเศษจนรู้สึกได้
“ถูๆไปเถอะ ชั้นไม่เจ็บหรอก”
“คุณไม่เจ็บจริงๆเหรอ มันมีเลือดซึมออกมานะ ชุ่มมากด้วย”
อดที่จะอมยิ้มกับคำถามไม่ได้ เพิ่งจะไม่พอใจต่อปากต่อคำกันอยู่แท้ๆ แต่หมอนี่ก็เหมือนเด็กตัวเล็กๆที่พร้อมจะโกรธเมื่อไหร่ก็ได้แต่หายเร็วเมื่อมีเรื่องอื่นเข้ามาแทนที่ให้สนใจมากกว่า โลมลืมเรื่องที่เถียงกันไปเมื่อกี้เพราะเค้าเห็นแผลผ่าตัดโชกเลือด แล้วในหน่วยตาก็มีความห่วงใยออกมาให้คนมองเห็นเต็มไปหมด หมอนี่จะรู้สึกยังไงหรือคิดอะไรเขาก็แค่จ้องเข้าไปในตาหมอนี่แล้วอ่านเอาก็รู้
“นี่ นายไม่เคยบาดเจ็บเหรอ แผลเปิด ต่อให้เย็บแล้วมันก็ยังมีรอยรั่วให้ของเลือดไหลออกมา เหมือนพนังกันน้ำ ก่อแข็งแรงยังไงมันก็ยังมีช่องว่างให้น้ำซึมออกมาได้นะ เป็นเรื่องปกติ”
“ผมเคยบาดเจ็บ เคยต่อยกับเพื่อน เคยตกจักรยานจนหัวแตกมาแล้ว แต่เลือดก็ไม่ได้ออกเยอะเหมือนน้ำท่วมขนาดนี้ มันเหมือนเลือดจะหมดตัวยังไงก็ไม่รู้
“ไม่ชอบบาดแผล ไม่ชอบเลือดสินะนายน่ะ”
“ขอโทษนะครับนาย ใครจะบ้าชอบอย่างที่คุณถาม มีใครจะชอบกับความเจ็บปวดบ้าง ถึงผมจะเป็นเด็กช่าง ผมก็ไม่เคยยกพวกตีกับใครนะ ผมรักชีวิตตัวเอง”
“แล้วเคยรักชีวิตคนอื่นนอกจากตัวเองและครอบครัวอีกมั้ย”
“ชีวิตใครล่ะ รู้จักผมก็ห่วงหมดนั่นแหละ เพื่อนมนุษย์ด้วยกัน คุณถามทำไม”
“เปล่า ถามเพื่อความแน่ใจว่าถ้าชั้นเผลอหลับไป ชั้นจะไม่ถูกลอบฆ่าไง”
“ผมไม่คิดสั้นขนาดนั้นหรอกน่ะ คุณหันหลังไหวมั้ย เดี๋ยวผมดูพวกสายยากับสายน้ำเกลือให้”
“ถ้าจะเช็ดสะอาดขนาดนั้น คงต้องเช็ดทุกซอกทุกมุมของตัวชั้นแล้วมั้ง กล้าเหรอ”
“ไม่กล้า ผมจะเช็ดเท่าที่เช็ดได้เท่านั้น”
คราวนี้ถึงกับหลุดขำไม่กลัวเจ็บสีข้างเลยทีเดียว มันตีความหมายคำว่าทุกซอกทุกมุมของเขาออก หมอนี่คงไม่กระดากขนาดนี้และมันคงยอมเช็ดทุกที่แน่ๆเพราะเราเป็นผู้ชายด้วยกัน แต่บังเอิญเขากับมันดันมีเส้นบางๆที่เรียกว่ากระดากอายกั้นเอาไว้ มันเลยตัดบทห้วนๆอย่างนั้นและปล้ำเช็ดในจุดที่มันรับได้ต่อไป
“ถ้าชั้นบาดเจ็บแบบนี้อีก นายจะยังมาดูแลชั้นอีกมั้ย”
“ถ้าเป็นคำสั่งของนายผมก็ต้องทำ แต่คุณจะบ้าเหรอ จะมีใครโชคดีรอดตายมันทุกครั้ง ไม่ใช่เรื่องสนุกเลยนะถ้าต้องเกี่ยวข้องกับความเป็นความตายเนี่ย ลูกน้องตาดำๆคุณแยะแยะ ไหนยังจะมีคุณอีก นายจะให้คนแก่เป็นลมเพราะคุณหนูตัวเองสักกี่ครั้งกัน บาปกินหัวตายเลย”
“รวมถึงนายด้วยหรือเปล่า”
“ผมเกี่ยวอะไรด้วย”
“ก็นายบอกว่าลูกน้องตาดำๆแยะแยะ ก็เลยอยากรู้ว่าคนที่ห่วงใยชั้นคนนั้นรวมถึงนายด้วยหรือเปล่า”
เงียบ!!
แต่การเช็ดตัวยังดำเนินต่อไป บางครั้งการเปิดใจอย่างที่คุณแนะนำมันก็ไม่แย่ แต่การเปิดใจยิ่งกว้างมาก อัตราเสี่ยงก็ยิ่งมาก เหมือนครั้งนี้ ถ้าใครถามเขาคงจะต้องตอบลูกน้องไปว่าเสี่ยงเอง แต่ในความเป็นจริงแล้วยอมรับเลยว่าตัวเองประมาท ความห่วงใยบังตาจนลืมระวังตัวเอง ลืมคิดไปว่าตัวเองกำลังอยู่ในท่ามกลางฝูงงูเห่า เราเดาได้ยากมากว่ามันจะแผ่แม่เบี้ยและฉกเราตอนไหน
ยอมรับว่าภาพของโลมตามมารบกวนตลอดเวลา ภาพสุดท้ายก่อนที่จะทิ้งคนนั้นออกมาคือภาพผู้ชายที่กลั้นความเจ็บปวดไว้สุดกำลังค่อยๆตะกายไปตามพื้นเพื่อเอาเสื้อผ้ามาสวมใส่ บันดาลโทสะที่ใช้ทำร้ายเด็กคนนี้คือการฝืนใจที่ตัวเองเคยต่อต้านมาโดยตลอด แต่พอเอาเข้าจริงๆแล้ว อารมณ์ชั่ววูบอยู่เหนือเหตุผลทุกอย่าง โลมปล่อยให้เขาย่ำยีกับร่างกำยำสมชายของตัวเองโดยไม่ต่อต้าน ร่างกายตอบสนองเพียงเพราะแรงกระตุ้นเล้าโลมเกินธรรมชาติของร่างกายจะทนไหว ช่องทางที่ไม่ได้เตรียมการมาก่อนถูกชำแหลกอย่างโหดร้ายด้วยอาวุธประจำกายของตัวเอง เสียงหวีดร้องเจ็บปวดสุดจะกลั้น ฟันคมขบริมฝีปากขาวซีดก่อนกลิ่นคาวเลือดจะคละคลุ้งและหยาดหยดของน้ำสีแดงจะไหลระมุมปาก ความเจ็บปวดเดียวที่ส่งออกมามาเป็นเสียงให้รับรู้ นอกจากนั้นเด็กคนนี้ใช้ศักดิ์ศรีของตัวเองข่มความเจ็บปวดไว้จนหมด
ร่างกายบอบช้ำนอนหายใจหอบเหนื่อย ม่านน้ำตาไหลเป็นทางตลอดเวลา ไม่มีเสียงสะอื้นนอกจากตัวสั่นจนรู้สึกได้ กว่าจะรู้ว่าคนๆนี้บอบช้ำทั้งร่างกายและจิตใจก็ต่อเมื่อสำนึกฝ่ายดีกลับคืนมาแล้ว
แต่มันก็สายเกินไป
วันนั้นเป็นวันที่หงุดหงิดตั้งแต่รู้ว่าคนของตัวเองทำเรื่องที่ไม่ควรทำ เจ้าของสถานที่ไม่ควรดักฟังการคุยโทรศัพท์ของแขกในร้าน ไม่ว่ากรณีใดๆ เหมือนกับไม่ควรตั้งกล้อง CCTV ไว้ในห้องให้บริการ มันคือการละเมิดที่เขาต่อต้านและรังเกียจมาตลอด แต่เหตุผลของลูกน้องที่ยกขึ้นมาเกินจะทัดทาน
การดักฟังสายโทรศัพท์ของเกียรติคุณพี่ชายของโลมคือสิ่งที่ลูกน้องเลือกทำ พี่ชายระยำของโลมคนนั้นกำลังรับปากนายว่าจะเรียกน้องตัวเองกลับมาทำงานให้ได้อีกครั้ง ทั้งๆที่เขาเพิ่งเซ็นต์เช็คซื้อตัวโลมกลับมาได้ไม่นาน มันคิดจะหักหน้ากันแบบวางแผนไว้ก่อน ความจริงแค่ต้องการจะดักฟังว่าเสี่ยงเจียงและลูกน้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับกรุ๊ปทัวร์ที่จะมาลงหรือไม่ แต่ข่าวที่ไม่คิดว่าจะได้มากลับทำให้อารมณ์เดือดดาล
โทสะจะไม่พุ่งสูงขนาดที่ตัวเองจะทำเลวระยำกับคนๆหนึ่งได้แน่ถ้าช่วงเวลาหลังจากดักฟังพี่ชายโลมไม่นานคนที่บ้านสวนรายงานว่าโลมหายไป เวลาสองสามชั่วโมงจากอาณาจักรถึงบ้านยังไม่มีวี่แววว่าโลมจะกลับมา เหตุการณ์มันบังเอิญได้เหมาะเจาะว่าโลมกำลังจะหักหลังตัวเองและแหกตาทุกคนที่ห่วงใย
การกลับมาเยือนบ้านสวนอีกครั้งเลยเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ถ้าเขาจะคิดว่ามันคือแผนการที่หลอกให้ตายใจ มันช่วยไม่ได้ แต่มันก็ลบความผิดและความห่วงใยที่ติดอยู่ในใจออกไปไม่ได้เหมือนกัน
ความกังวลและห่วงใยไม่เหมาะกับงานเสี่ยงตาย!!
มันบั่นทอนสมาธิสั่งการของนายใหญ่จนหมด ห้อง CCTV ที่มีหน้าจอเรียงรายและมีลูกน้องเฝ้าจ้องมองเพื่อจับสิ่งผิดปกตินั้นไม่สะดวกกับการโทรศัพท์เลย
มันช่วยไม่ได้ ที่จะต้องฝืนคำแนะนำลูกน้องออกมาหาที่เงียบๆคุยโทรศัพท์ด้านนอก มันเพลินตรงที่โลมยอมรับโทรศัพท์และต่อปากต่อคำด้วย ถึงจะจับน้ำเสียงได้ว่าหมอนั่นไม่เต็มใจที่จะคุยเลยสักนิด ความผิดที่ตัวเองก่อไว้ยังไม่ได้รับการให้อภัยแน่ๆ เค้ายอมคุยเพราะเค้าคิดว่าตัวเองเป็นลูกหนี้ภายใต้การบังคับบัญชา ไม่ได้โทษว่าเป็นเพราะปลายสาย จริงๆแล้วทุกอย่างเกิดจากไม่ระวังตัวเอง ที่ที่ปลอดภัยที่สุดคือที่ที่อันตรายที่สุด เพราะใจจดจ่ออยู่กับใครคนหนึ่งเลยลืมตัวไปว่ากำลังอยู่ในวงล้อมของศัตรูภายใต้อาณาจักรตัวเอง ขณะที่ถือสายอยู่และเดินกลับเข้ามาข้างในดังเดิม แค่เพียงแผ่นหลังหายลับเข้ามายังตัวอาคาร เสียงปังของปืนดังลั่นเข้าโสตประสาท ไม่มีเวลาให้ได้ตรึกตรองอะไร ทุกสิ่งทุกอย่างก็ดับวูบไปตั้งแต่ตอนนั้น


๐ สวัสดีค่ะ มาตามคำเรียกร้อง (ใครเรียก?)  โมเมเอาไว้ก่อน 
๐ มีแต่คนสนใจลิปบาล์มยี่ห้อน้องโลมกันใหญ่ ก็มันหาอะไรที่ชุ่มชื้นไม่ได้นี่นา (แล้วเหยือกน้ำหัวเตียงล่ะ ทำไมไม่ใช้  )
๐ มีคนสงสารโลมกันเยอะ นายใหญ่ก็น่าสงสารนะคะ เค้าถูกฝึกมาให้หวาดระแวง ระวังนี่นา เหมือนคนเขียนจะเข้าข้างพระเอก 
๐ บ้านคนเขียนน้ำเริ่มเอ่อถนนจริงจังแล้วล่ะ เพราะมันเอ่อในจุดที่ปกติฝนตกน้ำท่วมก็ไม่เคยเอ่อให้เห็น มันมาทางฝาท่อระบายน้ำ แต่พรุ่งนี้ว่าจะเข้าเมืองไปปั้น EM ball พอจะไปทำความดี มีบทความว่อนเฟซว่ามันช่วยอะไรไม่ได้ เปลือง  คนเขียนเข้าใจว่า EM Ball เนี่ยไม่ใช่ตัวแก้ปัญหาน้ำเน่าเสีย แต่เป็นตัวทุเลาน้ำเน่าในขณะที่รอน้ำลด ให้คนสามารถอยู่กับน้ำได้เท่านั้น ถ้าใครว่างก็ไปช่วยกันเถอะนะคะ ถ้าลองทำแล้วมันช่วยไม่ได้จริงๆ เราก็ยังภูมิใจว่าพยายามแล้วนะ
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากค่ะ สำหรับคนอ่านที่น้ำท่วมบ้านก็เป็นกำลังใจให้นะคะ
๐ ทางเข้าแฟนเพจค่ะ
๐ TRomance

[คันจัง]

จิ้มครับท่าน งงกับวันที่แท่น้อ อิอิ

[iforgive]

หายเจ็บไปฆ่าพี่กำมะลอของโลมก่อนนะ  เพราะคาดว่ามันนี่แหละจะทำให้เกิดมาม่าขึ้นในอนาคตแน่ ๆ

[Nus@nT@R@]

อ่อ..มันมีที่มาที่ไปแบบนี้นี่เอง

[Cupcake]

มันบั่นทอดสมาธิสั่งการของนายใหญ่จนหมด ห้อง CCTV ที่มีหน้าจอเรียงรายและมีลูกน้องเฝ้าจ้องมองเพื่อจับสิ่งผิดปกตินั้นไม่สะดวกกับการโทรศัพท์เลย

[eern]

 :-[อ๊ายนายใหญ่เริ่มชอบน้องโลมแล้วใช่ใหมน่าร๊ากๆเค้าชอบ

[petite.walnut]

ที่แท้เจ็บเพราะน้องโลม

นายใหญ่รู้ใจตัวเองแล้วเดินหน้าจีบน้องโลมเลยค่า
ไปตื๊อ ไปง้อ แล้วอย่าไปตีรวนเค้า
เดี๋ยวเค้าก็ใจอ่อนเองน่า

น้องโลมน่ารักมาก เขินน

ตอนต่อไป จงมา~ จงมา~

[DraCo_SLa13]

อืมก็เข้าใจนิดหน่อยว่าระแวงแต่เคยคิดที่จะถามมั่งมั๊ย  โลมมันเคยโกหกใครได้บ้างฮะ

[eern]

มาบ่อยๆนะคะรักน้องโลมจุ้บๆ

[bow55]

รวมเล่มเมื่อไหร่คะ อยากได้จริงๆ

[Gaem]

เอาปืนอาก้าบุกยิงพี่ชายโลม   

[JJHJJH]

นายใหญ่ใจถึงหน่อยเส่ะ กลัวอะไร ธ่อ โลมออกจะว่าง่าย อิอิ
บวกบวกจ้า

[jiki]

ถือเป็นโมเม้นต์น่ารักๆเบาๆนะตอนนี้

[Aimiya]

หุหุหุ ชอบอ่านเวลานายใหญ่กับนายโลมต่อปากต่อคำกันจริงๆ
มันดูฉับๆ ห้วนกันไปห้วนกันมา แต่ก็แฝงๆจะหยอกจะกัดจะกวนกันไม่ได้ เอิ้กๆ อ่านแล้วมีความสุข^^
เอาเป็นว่าสงสารนายใหญ่บ้างก้ได้ค่ะ ฮาๆๆๆๆๆ ยังไงก็ขอให้ไว้ใจโลมและเข้าใจโลมในเรววันนะคร้าาา
จะได้แฮปปี้ๆกันทั้งสองคนเลยยยย
แล้วก็ช่วยเอาโลมออกมาจากไอ้ครอบครัวบ้าๆนี้ของดลมซะทีเถอะค่ะ
ใครจะว่าอกตัญญูก็ช่างหัวมันเถอะ เราไม่ว่าาาาาา ฮาๆๆๆๆ
โลมเป็นคนดีมามากพอแล้ววววววว

[MiSS-U]

เอาใจช่วยนายระฟ้าให้ตัดสินใจได้เร็วๆ

ปล.+1และเป็ดให้ค่ะ

 

[goosongta]

น่ารักแบบตลก
คู่นี้ท่าจะหาตอนหวานๆยาก

[POPEA]

สำนึกความผิดแล้วใช่มั้ยนายใหญ่รากหญ้า
รอตอนใหม่ค่ะ

[taroni]

นายระฟ้าฟื้นมาเถียงกับน้องโลมได้แล้ว 

[Thanks]

 

 

[fuku]

แต่เราก็สะใจที่นายโดนยิงนะ จะได้สำนึกบ้าง

[zatamare]

ไม่เป็นเขาเราไม่มีวันรู้ แต่คนที่ไม่รู้ก็มักคิดแทนร่วงหน้าไปก่อนเสมอ ทั้งที่ไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบที่เราคิดจริงๆรึเปล่า

[Petalkiss]

อ่านตอนนี้แล้วเริ่มเข้าใจนายใหญ่มากขึ้นนะ
ขอให้นายใหญ่ยอมเปิดใจให้โลมบ้างเถอะ
โลมออกจะซื่อแล้วก็น่าสงสารขนาดนี้ 

[chae]

โถ่ น้องโลม จุ๊บๆ ฮ่าๆ
นายใหญ่รากหญ้านี่แสดงว่าเริ่มเปิดใจแล้วสินะ
แต่ความรักของมาเฟียเนี่ย มันต้องมีเรื่องมาให้เสียน้ำตาอีกแน่ๆ

[TheWanFah]

ถ้ารักก็ยอมรับว่า รัก เถอะนาย
สงสารโลมจริงจัง