หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[TheWanFah]

โลมน่ารักอ่ะ ขี้งอนด้วย   
ถ้าโลมจะน่ารักขนาดนี้
และนายใหญ่จะหื่นขนาดนี้น่ะค่ะ
 
 

[kingkakingka]

 

[kny]

 

[~มือวางอันดับ1~]

+1 น้องโลมน่ารักมาก ๆ อ่ะ  :impress2:ลุ่มหลง ๆๆๆ

[wordpdf]

น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกก
ใจดีจริงๆ เลยหนูโลม สะบัดสะบิ้งแต่ก็ใจอ่อน

[khunstar]

น่ารักกกกก

[HaNuiIZiN]

น่ารักเกินไปแล้วนะคะนายใหญ่นายโลม
แหมมมม นายใหญ่เนี่ยนะ ช่างแกล้งนายโลมคนนี้ซะจิงๆ
แล้วที่ทำกะเค้าแบบนั้นหนะ แค่ถูกชะตา แค่ต้องการ หรือมากกว่านั้นกันแน่คะ?
นายโลมก้อจิงๆเลยอะ เต้นตามเค้าไปทุกเรื่อง ไม่น่าหละนายใหญ่ถึงได้หลงนักหลงหนา 
คุณรู้ใจนายใหญ่ไปหมดเลยอะ แถมรู้ทันทุกเรื่องซะด้วย ก้อแน่ละนะ เลี้ยงกันมาแต่อ้อนแต่ออกนี่หน่า
น่าปลาบปลื้มใจกับตอนนี้จิงๆ ทั้งนายใหญ่ทั้งนายโลมน่ารักทั้งคู่เลยอะ ชอบๆๆ 

[bytoey]

มาต่อไวๆนะคะ

[NASS.NET]

ท่าทางโลมจะมากขึ้นทุกวัน^^
แต่อาการไม่ยอมคิดเข้าข้างตัวเองนี่แก้ให้หายเถอะ
นายรากหญ้า รักๆกันสักทีเซ่!!!

[KURATA]

รากหญ้าหื่นเนาะ
น้องโลม เกือบไปแล้วแต่งอนน่ารักอ่ะ

[milkshake✰]

โลมน่ารักอ่ะ T T'
พี่รากหญ้าก็อย่าแกล้งน้องมากนักดิ
ถ้าไม่ได้อายุ 28 แล้ว เราจะกระโดดเอาก้นกระแทกเลย 555555'

[Pa'veaw]

ค่อยๆรักกันเบาๆ

 

[JipPy]

นายใหญ่ชอบแกล้ง นายโลมอ่ะ   และชอบปฎิเสธความรู้สึกตัวเองด้วย หง่ะ

[BBnuna]

น่ารักๆ 

[Seiki]

ตอนที่ 21 นายโลมกับรักจนตรอก

นอกจากจะต้องสแตนบายเป็นนายโลมของอาณาจักรแล้ว
เหมือนผมจะต้องกลายเป็นเลขานายใหญ่กลายๆยังไงก็ไม่รู้ เพิ่งสังเกตว่าหลังๆมานี้ลูกน้องของมันมักรายงานอะไรผ่านผมเสมอ ด้วยเหตุผลที่ว่า
‘เหมือนนายใหญ่จะหงุดหงิดอยู่น่ะครับคุณโลม’
แล้วยังไงเหรอ...คือกูเป็นช่างซ่อมรถนะไม่ใช่หน่วยกล้าตาย!!
การที่ต้องคอยรายงานเกี่ยวกับกิจการของมันนั้นเป็นความกดดันขั้นพีค สำหรับผมแล้วเนื้อหาสาระมันก็เหมือนรายงานธรรมดาๆอาทิเช่น โปรโมชั่นใหม่ของสปาได้รับความสนใจมาก มีหมอนวดผู้หญิงคนใหม่เข้ามาเรียกแขกเก่งจนมีคนทุ่มเงินสมัครเมมเบอร์จนเจ้เชอรี่จัดคิวแทบไม่ทัน หรือในคาสิโนมีแต่นักการพนันในทาเก็ตที่เราต้องการ ผมเองก็เพิ่งรู้ว่าคาสิโนมันคือสถานที่ฝึกความคิดและจัดการวางแผนของนักธุรกิจใหญ่น้อยทั้งหลาย
เคยรู้มาแต่บ่อนคือสถานที่เสี่ยงโชคของคนที่อยากรวยทางลัดโดยไม่ต้องทำงาน เพิ่งจะรู้ตอนเป็นพยาบาลจำเป็นนี่แหละว่ามันเป็นสถานที่สำหรับคนมีเงินมากระตุ้นเซลล์สมองกัน ความรู้ใหม่ที่ผมต้องทำความเข้าใจและแยกแยะออกจากวงไพ่ที่ตัวเองเคยรู้จักและสัมผัสมาตั้งแต่เด็กให้ได้
ทุกรายงานก็เหมือนจะดี แต่ดูเหมือนไม่เป็นที่พอใจของนายใหญ่ เพราะมันชอบขมวดคิ้วทุกครั้งที่ได้รับรายงาน แต่ก็ไม่เห็นว่ามันจะพูดหรือบอกอะไรให้ผมเข้าใจกับท่าทีงงๆเหล่านั้นเลย
หรือว่าสิ่งที่ผมรายงานมันคือโค๊ดลับของพวกนักเลงธุรกิจมืดก็ไม่รู้
นอกจากจะมีหน้าที่เหมือนเลขาแล้ว ทุกๆบ่ายนายใหญ่จะแก้เบื่อจากการกึ่งนั่งกึ่งนอนทำงานอยู่บนที่นอนมาเปลี่ยนบรรยากาศที่เรือนชานกลางบ้าน เหตุผลก็ยิ่งใหญ่สมตำแหน่งมันนั่นแหละ
อยากนั่งรับลมเวลาทำงาน มันจะทำให้ความคิดไหลเวียนดี
แต่ที่ไม่ดีคือผมต้องมานั่งด้วย และต้องคอยช่วยงานมันแบบงูๆปลาๆ รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง ส่วนใหญ่แล้วไม่รู้เรื่องเลย อย่างงานทำบัญชีที่ดูเหมือนจะห่างไกลกันสุดขอบฟ้ามากกับงานซ่อมรถอย่างที่เคยทำ
นายใหญ่คนนี้ต้องไม่ใช่คนแน่ๆ
ไม่ใช่แค่อาณาจักรกับสามธุรกิจหลักๆอย่างผมเข้าใจเท่านั้น ผมเพิ่งรู้ว่ามันมีธุรกิจสาขาอีกเยอะมาก และมันจดจำรายละเอียดได้ทุกร้านแบบไม่ต้องพลิกดูแฟ้มรายงานหรือคลิกคอมพิวเตอร์เพื่อหาข้อมูลอะไรเลย
ขนาดผมตอนที่จับเครื่องยนต์ใหม่ๆยังต้องจดไว้ตามเสาอู่เลยว่าอุปกรณ์มันมีอะไรบ้าง อาการแบบนี้ต้องซ่อมยังไง
“ขมวดคิ้วแบบนั้นมีตรงไหนไม่เข้าใจเหรอ”
ทุกตรง!! แต่ตอบแบบนี้ไม่ได้หรอก เพราะอีกอย่างที่ผมพอจะสังเกตได้ตอนที่ช่วยมันทำงานคือเวลางานนายใหญ่ระฟ้าจะจริงจังมาก มากเสียจนอดคิดว่ามีผีห่าซาตานที่ไหนมาเข้าสิงผู้ชายที่เข้าใจความรู้สึกยากๆอย่างมันหรือเปล่า เพราะถ้าผมตอบอะไรที่ไม่ผ่านกระบวนการคิดในเวลาทำงาน(ของมัน) มันจะตวัดสายตาขุ่นเคืองมาที่ผมเหมือนถูกตีแสกหน้าทันที เพราะฉะนั้น ถ้าจะตอบคำถามอะไรเกี่ยวกับงาน สมองผมจะบอบช้ำเป็นพิเศษเนื่องจากต้องคิดหนัก
“เปล่า ตัวเลขมันเยอะ จะทดไว้ในใจก็ยากเกินน่ะ ผมเลยต้องตั้งใจนิดนึง”
ความจริงแล้วตัวเลขรายรับมันมหาศาลบานตะไทขนาดนี้ ถ้าผมจะคิดเงินผิดไปสักสี่ห้าร้อยบาทมันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรตามมาใช่มั้ย
แต่ไอ้นายใหญ่มันไม่ยอม!!
หายไปห้สิบตังค์ก็ต้องหาว่าหายไปไหน ถ้าไม่กลัวท่าทางของมันตอนทำงานนะ ก็อยากสวนไปเหมือนกันว่าผมเป็นช่างยนต์นะเว้ย ไม่ใช่นักการบัญชี
“ไม่ได้ห้ามไม่ให้ใช้เครื่องคิดเลขนะ ทดในใจทำไม”
ช่างกูเหอะน่า คนอย่างมันไม่มีวันเข้าใจคนเรียนน้อยและไม่ค่อยได้ใช้ความรู้ด้านคณิตศาสตร์ของผมหรอก
“เดี๋ยววันนี้โทรตามพงกับเจ้เชอรี่เข้ามาหาชั้นหน่อยนะ บอกว่านายใหญ่เรียกประชุม”
ตั้งแต่ได้โทรศัพท์มา ได้โทรหาเหน่งครั้งเดียว แถมมันไม่รับอีก สงสัยเบอร์แปลกหรือไม่ไอ้เจ้าชู้ไก่แจ้นี่คงคิดว่าผมเป็นโจทก์เก่ามันแน่ๆ ส่วนที่เหลือคือโทรศัพท์สั่งงานลูกน้องแทนมัน ทั้งๆที่ไม่มีอะไรกระทบปากมันเลยสักนิด ตอนถูกยิงก็โดนตรงชายโครงไม่ใช่ถูกยิงกรอกปาก มันโทรเองสั่งเองก็ได้ แต่มันไม่ทำ ส่วนใหญ่จะสั่งงานผ่านผม นี่แหละที่ไม่เข้าใจ
“คุณมีอะไรจะสั่งอีกมั้ย จะได้จดคำสั่งทีเดียวเลย เดี๋ยวผมลืม”
“คืนนี้สระผมให้หน่อยสิ คันหัว”
นี่สินะถึงจะเป็นงานจริงๆของพยาบาลจำเป็นอย่างผม ตอนนี้หมออนุญาตให้นายใหญ่ลุกเดินหรือออกกำลังกายเบาๆได้แล้ว และไม่ต้องมีพยาบาลพิเศษคอยดูแลใกล้ชิดเหมือนตอนบาดเจ็บใหม่ๆ เพราะฉะนั้นคนที่ต้องคอยเปิดบาดแผลเพื่อดูความผิดปกติและให้ยานายใหญ่ก็ต้องเป็นหน้าที่ผมอีกเหมือนกัน
ผมจะไม่ตั้งใจถอนหายใจต่อหน้ามันขนาดนี้เลยถ้าการดูแลเรื่องส่วนตัวของมันจะไม่เปลืองตัวผม ดูเหมือนนายใหญ่ระฟ้าจะเคยชินกับการดื่มน้ำจากปากคนอื่นเค้าบ่อยๆ และที่ผมไม่พอใจตัวเองก็เพราะหลังจากที่ถูกทำอย่างนั้นแล้วไม่มีครั้งไหนสักครั้งที่ผมต่อต้าน อาจจะขัดขืนบ้างเพราะมันจู่ๆจะทำมันก็ทำโดยไม่บอกกล่าวกันก่อน แต่พอปากประกบปาก ลิ้นพันกับลิ้นแล้ว สมองผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย มันคอยแต่จะโบยบินไปในหมอกขาวๆ และที่น่ากลัวไปกว่านั้น หลายครั้งที่ร่างกายต้องการมากกว่าแค่จูบ บ่อยครั้งที่เผลอแอ่นตัวเข้าหาสัมผัสอย่างน่าละอาย
ไอ้นายใหญ่มาเฟียน่ากลัวกว่าที่คิดไว้มาก และรู้สึกเลยว่าการอยู่ใกล้มันนั้นอันตรายแค่ไหน
การที่นายโลมฝึกหัดจะถูกสอนเรื่องอย่างนั้นเริ่มจะกลายเป็นความเคยชินและด้านชา ไม่ค่อยรู้สึกว่าการแลกลิ้นระหว่างผู้ชายด้วยกันเป็นเรื่องวิปริตหรือแปลกแยกอีกต่อไป
“นายใหญ่กับพยาบาลหัวชนกันขนาดนี้ น่ากลัวถ้าใครมีเหาคงจะติดกันสนุกเชียวนะคะ”
นั่นแหละผมถึงได้รู้สึกว่าเราอยู่ใกล้ชิดกันเกินไป
“คนบางคนก็หัวทึบเกินไปต้องสอนกันหลายรอบน่ะครับคุณ”
มึงช่วยใช้คำว่าเรียนรู้ช้าได้มะ ถ้าเรียกว่าหัวทึบนี่เหมือนกำลังโดนด่าว่าโง่ยังไงไม่รู้
“คุณหนูมีคนช่วยแล้วยังไปดูถูกน้ำใจเค้าขนาดนี้ ถ้าไม่มีใครอยากช่วย ระวังจะมีเลือดออกในท้องเพราะเครียดอีกนะคะ”
ผมหันหน้าไปหาคุณกระทันหันแบบไม่รู้ตัวเองทันที เพิ่งจะรู้ตัวว่าอาการคงจะออกนอกหน้าเกินไปตอนที่คุณหันขวับมามองอย่างตกใจเหมือนกัน แต่คนสูงวัยก็ยังยิ้มอ่อนโยนใส่ผม ทั้งๆที่ถูกเสียมารยาทใส่แท้ๆ
“พยาบาลส่วนตัวไม่รู้เหรอคะคุณหนู ว่านายใหญ่เครียดจัดจนต้องตามหมอกันกลางดึก”
“ก็ขนาดคนอื่นเค้าวุ่นวายวิ่งเข้าวิ่งออกห้องผม พยาบาลยังนอนหลับไม่รู้เรื่องเลยนี่ครับ เลยคิดว่าถ้าจะปลุกคงต้องยิงปืนขึ้นฟ้าหรือแกล้งจุดชนวนระเบิดเล่นๆละมั้งครับ”
เปรียบเทียบได้สมเป็นนายใหญ่จริงๆ ป่าเถื่อนแบบไม่แคร์กฎหมายอะไรทั้งนั้น แต่ช่างเถอะ ผมชินกับการถูกคนปากร้ายแขวะแล้ว แต่ที่สงสัยคือนายใหญ่เครียดเรื่องอะไร งานมันก็ดูเหมือนจะดี รายได้ก็ต้องใช้เครื่องคิดเลขคิดเท่านั้นเพราะนิ้วผมคงไม่พอกับจำนวนหลักของเลขรายได้มัน แต่เรื่องที่มันเครียดจนหมอต้องมาดูอาการตอนดึกนั้นผมไม่รู้สึกตัวเลยจริงๆ แต่ยอมรับว่าลูกน้องของมันเห็นตัวใหญ่ๆเหมือนยักษ์อย่างนั้นกลับเดินและเคลื่อนไหวได้เงียบมาก โดยเฉพาะเวลาอยู่ในรัศมีเรือนนอนนายใหญ่ มันไม่แปลกหรอกที่ผมจะหลับสนิทจนไม่ได้ยิน แต่ที่แปลกคือจะปิดผมทำไม ถึงผมรู้ก็ไม่ได้จะทำให้เลือดหยุดไหลหรือทำให้เลือดไหลมากขึ้นเสียหน่อย
“คุณก็คิดว่าจะเกรงใจพยาบาลเสียอีก คุณหนูถึงไม่ยอมให้ลูกน้องปลุกพ่อโลมขึ้นมา”
“มันไม่มีอะไรสำคัญหรือเร่งด่วนขนาดนั้นนี่ครับคุณ ไร้สาระน่ะครับ”
นั่นสินะ ไร้สาระและไม่สำคัญอะไร พูดง่ายๆก็คือผมรู้ไปก็คงจะไม่มีความหมายหรือได้ประโยชน์อะไร คนที่หลงระเริงและสำคัญตัวผิดมันคือผมเอง
.
.
.
“คุณบอกแล้วใช่มั้ยคะว่าให้พูดกับพ่อหนุ่มเค้าดีๆบ้าง คุณอุตส่าห์เปิดทางช่วยคุณหนูจะได้ไม่เสียฟอร์ม ดันพูดออกไปแบบนั้น คุณสงสารพ่อโลมขึ้นมาจับใจเลย หน้าซีดจนเห็นชัดเลยนะคะ สะใจมั้ยคะที่ทำให้คนๆหนึ่งเสียใจได้ คุณชักจะเชื่อแล้วล่ะว่านายใหญ่ไม่มีหัวใจจริงๆ”
“โธ่คุณ อย่าซ้ำผมแบบนี้สิครับ ผมพูดไม่เป็นคุณก็รู้ ไม่ใช่คนที่จะพูดเอาใจใครด้วย”
“เลยพูดว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรที่พ่อหนุ่มเค้าจะต้องรู้น่ะเหรอคะ ถ้าคุณจำไม่ผิด คุณเคยบอกคุณหนูไปแล้วนะว่าวันที่เค้าหามร่างที่เหมือนไร้ชีวิตของคุณหนูเข้ามาในเรือนน่ะเค้าเป็นห่วงคุณหนูแค่ไหน คุณเป็นลมไปน่ะมันเรื่องปกติของคนที่เลี้ยงกันมา แต่คนที่ไม่คิดอะไรใครเค้าจะมาช็อคเพราะคนที่ทำร้ายตัวเองบาดเจ็บล่ะคะ”
“คุณพูดเหมือนผมเลวมากยังไงก็็ไม่รู้”
“ถ้าคุณหนูไม่ได้ให้ความสำคัญกับเค้าจริงๆก็อย่าให้ความหวังสิคะ ปล่อยเค้าไปทำหน้าที่อย่างที่เค้าต้องทำ ถามตัวเองนะคะว่าถ้าพ่อโลมเค้าต้องออกไปรับแขกจริงๆคุณหนูจะรู้สึกยังไง คุณหนูก็รู้ว่าแขกไม่ใช่คนที่คอยทำให้พ่อโลมนะคะ ให้คุณหนูคิดว่าถ้าพ่อโลมต้องไปทำแบบนี้กับใครคนอื่น คุณหนูจะรู้สึกยังไงคะ”
หงุดหงิด หายใจไม่ออก โกรธ และอยากทำลายข้าวของ
ไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้อีกฝ่ายรู้สึกแย่ขนาดนั้น แค่อยากจะบอกว่าเรื่องเลือดออกในช่องท้องคืนนั้นน่ะเกิดจากความเครียดเรื่องความเป็นไปในอาณาจักรและไม่ได้ร้ายแรงอะไรมาก แค่หมอมาตรวจให้ยาแล้วก็หาย ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับแผลถูกยิง ไม่ได้อันตรายถึงชีวิต และวันนั้นก็เป็นวันที่โลมเหนื่อยมาก เพราะมันถึงกับหลับลืมตัวจนมีเสียงกรนออกมาก็นึกสงสารไม่อยากปลุกให้ต้องมาเหนื่อยเข้าไปอีกเลยบอกว่าไม่สำคัญอะไร
ไม่ได้เจาะจงตรงไหนเลยว่าพยาบาลอย่างหมอนั่นไม่สำคัญ
ทุกวันนี้ความสำคัญของมันก็ก้าวกระโดดจนเค้ารู้กันทั้งบ้านแล้ว ขนาดป้าเหมียนคนทำครัวยังแอบเอาไปพูดลับหลังคุณกันสนุกปากว่านายใหญ่ติดใจหมอนวดผู้ชายเข้าแล้ว หลงถึงขนาดเอามากกเก็บไว้ในบ้านสวนนี้ และเหมือนจะยกให้โลมเป็นนายกลายๆถึงกับสอนงานทุกอย่างในอาณาจักร เจ้าตัวคงไม่รู้ เพราะเขาไม่ได้บอกตรงๆ ทุกอย่างได้แต่ค่อยๆยัดเยียดให้ช่วยทำช่วยดูแล แม้กระทั่งรายงานความเป็นไปเวลาพงมารายงาน หรือให้ช่วยดูแลบัญชีรายรับรายจ่าย จะมีใครสักกี่คนที่ได้เห็นตัวเลขรายได้ของอาณาจักรขนาดนี้ บางครั้งเขาเองยังแอบถามความคิดเห็นหมอนั่นเรื่องงานเลย และมันก็ออกความเห็นโดยไม่รู้ตัวว่าจริงๆแล้วนายใหญ่ต้องการอะไร
คุณบอกให้เปิดใจ เขาก็เปิดใจให้ แถมยังเปิดกว้างจนอันตรายเกินไปสำหรับนายใหญ่ด้วยซ้ำ
ทำไมแค่นี้ถึงไม่รู้อะไรบ้างเลยนะ จะให้จับไหล่แล้วเชยคางบอกตรงๆก็ทำไม่ได้ มันยากเย็นจังเลยนะกับสถานะที่เหมือนจะสูงกว่าใครทุกคนเนี่ย
อยากเป็นคุณหนูของทุกคนอย่างเมื่อก่อน ไม่ใช่นายใหญ่ที่ดูเหมือนจะมีใครต่อใครห้อมล้อมแต่ในใจอ้างว้างขนาดนี้
คนเช็ดตัวและต้องสระผมให้หายหัวไปพักใหญ่ๆแล้ว
เรือนหลังนี้อยู่ในสวนกว้างใหญ่ แต่มีไม่กี่ที่หรอกที่พยาบาลจำเป็นจะอยู่ หนึ่งในนั้นก็คือศาลาท่าน้ำนี่แหละ โลมนั่งตรงพื้นที่ยื่นเข้าไปในน้ำ มือถือโทรศัพท์แนบหู สองขาจุ่มน้ำแกว่งไปมานั่งหันหลังให้เขาที่อุตส่าห์ดั้นด้นเดินตามหาเพราะรู้สึกผิดอยู่ลึกๆ
‘คิดถึงมึงจังเลยว่ะเหน่ง’
มือกำเข้าหากันแน่นโดยไม่รู้ตัว เสียงเจื้อยแจ้วอารมณ์ดีถึงขีดสุด ไม่เห็นจะเจือแววเศร้าสลดอย่างที่คุณบอกว่าสงสารจับใจตรงไหน
‘เถ้าแก่พูดอย่างนั้นจริงเหรอวะ มึงช่วยกูได้มากจริงๆเหน่ง จู๊บๆนะไอ้พ่อลูกอ่อนมักมาก’
‘โอย กูไม่ไหวจะเป็นหนึ่งในกิ๊กมึงหรอกเหน่ง อยู่ในสังกัดมึงต้องรักลูกของมึงทุกเมีย กูไม่ได้รักเด็กขนาดนั้น ไม่งั้นกูเป็นนางงามจักรวาลไปแล้ว’
‘เอาน่า ผู้ชายเป็นนางงามไม่ได้ โลกเค้าไปถึงไหนกันแล้ววะ กูเฉาะเอากูก็สาวแล้วเหน่ง มึงสนใจมะ กูเอาอกคัพใหญ่สุดที่หมอมีเพื่อมึงเลยนะเว้ย’
‘ป๊อดจังวะ กูเร้าใจไม่แพ้เมียมึงคนไหนหรอกน่า มึงเคยได้ยินมั้ยวะ ร่อนดั่งนางพญาน่ะ’
‘กูเนี่ยนะปากดี ลีลากูก็ดีนะเว้ย เป็นไงสนใจกูหรือยัง’


“สนใจมาก ร่อนแบบนางพญาให้ดูหน่อยสิ”
“คะ คุณ..เอ๊ย นายใหญ่ มาตั้งแต่เมื่อไหร่....เหน่ง แค่นี้ก่อนนะ เจ้านายเรียกว่ะ เออ เดี๋ยวกูโทรหาใหม่”
ยังไม่ทันจะกดวางสาย แผ่นหลังมันหายลับไปทางเรือนใหญ่แล้ว เสียวสันหลังยังไงก็ไม่รู้ สายตาไอ้รากหญ้าน่ากลัวจนขนลุกชันแบบไร้สาเหตุ มันโกรธใครที่ไหนมาอีกวะ ลูกน้องคนไหนรายงานไม่ถูกใจอีกล่ะ ถึงได้มาลงกับผมถึงศาลาเนี่ย แสดงว่าโกรธมาก มากขนาดรอให้ผมไปให้มันระบายอารมณ์ถึงที่ไม่ได้ขนาดนี้
เห็นที่จะถึงคราวซวยจริงๆ
“จะไปหานายใหญ่เหรอพ่อหนุ่ม”
“ครับคุณ นายใหญ่เดินมาตามผมที่ท่าน้ำ”
“คุณแนะนำอย่างคนแก่ที่หวังดีนะคะ ขึ้นไปแล้วอย่าไปต่อล้อต่อเถียงอะไรนะคะ ให้ถอดหูสองข้างฝากคุณเอาไว้ตรงนี้ จะได้ไม่รู้สึกเจ็บปวดโกรธแค้นเวลานายใหญ่พูดจาไม่ดีใส่ ขึ้นไปแล้วก็พูดกับเธอดีๆอย่ารวนใส่นะคะ”
“เค้าโกรธใครมาเหรอครับคุณ หรือเหตุการณ์ที่อาณาจักรไม่สู้ดี”
“เฮ้อ พูดยากค่ะ เอาเป็นว่าทำตามที่คุณแนะนำนะคะ เธอโมโห เธออาละวาดยังไงก็เอาน้ำเย็นเข้าลูบนะคะ ไว้นายใหญ่อารมณ์ดีเมื่อไหร่ค่อยแอบเอาคืน รับปากกับคุณสิคะ”
“ครับ”
ทั้งๆที่ไม่เข้าใจในคำแนะนำเท่าไหร่ แต่ก็รับปากคุณไปเพราะทั้งสีหน้าและน้ำเสียงจริงจังมากจนความกลัวกลายเป็นความตาขาวที่จะเดินข้าไปหา
เพิ่งเคยรู้สึกว่าหลังประตูบานนั้นให้ความรู้สึกเหมือนแดนประหารก็วันนี้ และเพิ่งเข้าใจว่าคนตัวสั่นเพราะความกลัวมันเป็นยังไง
ก๊อก ก๊อก
“นายครับ โลมครับนาย”
ไม่มีเสียงตอบกลับ รู้ว่าความเงียบคือสัญญาณการอนุญาตที่คะเนเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดไม่ได้ แต่การจะก้าวขาเข้าไปหลังบานประตูนั้นเป็นเรื่องยาก ขาหนักจนยกแทบไม่ขึ้นซะอย่างนั้น กว่าจะข่มใจและกัดฟันสู้เพื่อจะเข้าไปข้างในได้ เหงื่อก็ท่วมไปทั้งตัวเหมือนอาบน้ำ
คนตัวใหญ่นั่งหันหลังให้บนเก้าอี้ทำงาน แผ่นหลังตรงสง่างาม แต่ไหล่กลับสั่นเทิ้มจนน่ากลัว
การที่ผู้ชายคนหนึ่งจะค่อยๆเดินเข่าเข้าไปใกล้ๆและเอื้อมมือแตะต้นขาเหมือนจะอ้อนอ้อนได้ต้องรวบรวมกำลังใจและสูดอาการเข้าปอดเป็นมวลอากาศก้อนใหญ่มาก ไอ้คนเข้าใจยากกระตุกขาหนีตอนที่มือสัมผัสกับต้นขามัน แต่พอลองอีกครั้งมันก็นิ่ง
“คุณโกรธเหรอครับ มีอะไรที่ผมช่วยได้มั้ย”
ฝืนใจมาก แต่คำสอนของคุณยังก้องอยู่ในหูเลยจำเป็นต้องทำ ไม่กล้าเสี่ยงจริงๆที่จะปล่อยให้นายใหญ่อาละวาด ไม่กล้าจินตนาการความพินาศย่อยยับที่จะเกิดขึ้นในเรือนหลังนี้เลย รู้แต่ว่าคงจะเดือดร้อนกันถ้วนทั่วแน่ๆ ไม่งั้นคุณคงไม่ดักทางผมเพื่อจะสอนสั่งขนาดนี้
คนน่ากลัวกำลังกำมือเคาะโต๊ะเหมือนจะให้จังหวะอะไรสักอย่าง แต่ที่ทำให้ต้องก้มหน้ามองพื้นเพราะมันน่ากลัวกว่าจังหวะเพลง เสียงโครมสุดท้ายที่สองแขนทุบลงบนโต๊ะทำเอาผมผวาสุดุ้งเฮือก
“ช่วยได้จริงเหรอ”
เสียงทุ้มกดต่ำรอดไรฟังเหมือนคนที่สกัดกลั้นอารมณ์สุดทาง สู้ต่อต้านกับคนตรงหน้าไม่ต้องพนันอะไรก็รู้เลยว่าไม่มีทางชนะ หยดน้ำหรือจะทำลายไฟกองใหญ่ได้ ไม่มีทาง
“ครับ ถ้าคุณสั่งให้ช่วย ผมก็จะทำ”
“ทำเพราะถูกสั่งเหรอ”
“ก็ถ้าผมเสนอเอง มันอาจจะไม่ตรงใจคุณ งานมีปัญหาเหรอครับ”
“เปล่า”
“แล้ว”
“โกรธคนน่ะ”
ใครวะ!! ทำไมเวลานายใหญ่โกรธใครสักคนถึงได้แสดงออกแบบไม่ต้องกั๊กได้ขนาดนี้ บางทีผมเองก็อยากอาละวาดหรือแสดงออกอย่างที่นายใหญ่ทำเหมือนกัน ความกดดันมันทำให้อึดอัดจนหายใจลำบาก เหมือนคนจมน้ำที่ต้องตะเกียงตะกายเอาชีวิตรอด
“ผมช่วยได้มั้ย ช่วยให้นายใหญ่ใจเย็นต้องทำยังไงครับ”
ท่องไว้ว่าเพื่อคนทั้งบ้าน การดึงอารมณ์นายใหญ่ให้เย็นลงได้เท่ากับช่วยชีวิตใครๆอีกหลายคน อย่างน้อยก็เหล่าแม่ครัวที่มองมาทางผมเหมือนขอความหวังตอนเดินกลับเข้าบ้าน แต่ตอนนั้นยังไม่เข้าใจความหมายของสายตาเหล่านั้น คนบ้านนี้เห็นผมเป็นตัวแทนจักรวาลตั้งแต่เมื่อไหร่ มันเริ่มตั้งแต่ใครๆก็ใช้ผมเป็นสื่อกลางติดต่อนายใหญ่สินะ แล้วถามผมกันหรือเปล่าว่ามั่นใจแค่ไหน ที่ผ่านมาเพราะมันจะเป็นหรอกถึงต้องทำ เป็นที่รองรับทางอารมณ์กับทางกาย อย่างไหนมันจะยากกว่ากันวะโลม มันจะเท่าซ่อมรถไถนาหรือเปล่า?
“ทำให้เย็นลงหน่อยสิ”
“สระผมมั้ยจะได้สดชื่นไงครับ”
อะไรวะ? ถ้าไม่ใช่ก็ปฏิเสธสิ ทำหน้ามุ่ยเหมือนจะกลับไปโกรธใหม่อย่างนั้น ใครจะมีปัญญาไปตรัสรู้ได้ว่านายใหญ่ต้องการอะไร
“นายนี่มันน่าเบื่อจริงๆนะโลม เข้าใจอะไรยาก”
รู้แล้ว ก่อนหน้านี้มันก็ด่าจนรู้แจ้งดวงตาเห็นธรรมแล้วจะย้ำให้น้ำตาคลอเบ้าทำไม ไม่ได้เสียใจตุ๊ดแตกที่ถูกด่า แต่มันเจ็บใจที่ไม่เคยมีดีอะไรเลยสักอย่าง ไม่มีแม้แต่เสมอตัว ทุกอย่างที่ตั้งใจทำไปเหมือนมีแต่ความชั่วทั้งนั้นมันก็แค่นี้สินะ แค่ลูกหนี้ขัดดอก ไม่มีค่าไม่มีความหมาย
“ไหนว่าเป็นผู้ชาย ร้องไห้ทำไม”
“เปล่าสักหน่อย”
ไม่ได้ตั้งใจร้องไห้ให้นายใหญ่เห็นเลย แต่น้ำตามันไม่รักดี มันไหลของมันเอง
“ยังจะปฏิเสธอีก พื้นเปียกขนาดนั้น ฝนตกหลังคารั่วหรือไง”
เออ กูยกมือปาดน้ำตาทิ้งแล้วมึงช่วยมองตอนนี้ได้มั้ย น้ำมูกบ้านี่ทำไมต้องเสนอหน้าเหมือนเป็นของแถมตอนคนร้องไห้ทุกทีเลยวะ ใครสั่งให้ไหล อวัยวะส่วนไหนสร้างมันขึ้นมา พ่อจะขอกระทืบให้ใช้การไม่ได้สักที แม่ง ขายขี้หน้าตลอด
“ใครสอนให้ใช้น้ำตาแก้ปัญหา”
ส่ายหน้า!! ไม่มีใครสอน ไม่มีเลย แม้แต่ตัวของตัวเองแท้ๆยังไม่ได้สั่ง แต่พอใจเจ็บทีไร มันไหลของมันเองหรอกโว๊ย จะมีใครที่อยากจะมานั่งร้องไห้ต่อหน้าคนที่ไม่อยากให้เห็นเวลาที่อ่อนแอกันบ้างล่ะ
“โลม”
“ครับ”
พอเงยหน้าถึงได้เห็นว่ามันก้มรออยู่ก่อนแล้ว สัมผัสเบาๆบนหน้าปากนั้นมาจากริมปากร้ายๆของมัน หลักฐานยังเป็นรอยเปียกชื้นเปื้อนเหนือหน้าผากอยู่เลย
“อย่าทำแบบนี้อีก”
แบบไหนวะ? รู้อยู่หรอกว่านายใหญ่รากหญ้าเป็นคนเข้าใจยาก แต่ที่มันพูดมาเมื่อกี้ไม่เข้าใจเลยว่าหมายถึงอะไรกันแน่
แขนถูกดึงให้ลุกขึ้นประจันหน้ากับมัน แล้วเหตุการณ์เดิมๆก็ฉายซ้ำอีกครั้ง ทั้งปากและลิ้นถูกมันรุกรานตามอำเภอใจ เนื้อตัวถูกลูบคลำจนสั่นสะท้านไปหมด สองขาที่เคยมั่นใจว่าแข็งแรงมากแทบจะยืนหยัดอยู่อย่างนี้ไม่ไหว สองแขนต้องเกาะลำตัวนายใหญ่ไว้แน่นเหมือนเป็นหลักยึด ทุกอย่างล่องลอยและวาบหวิวจนแผ่นหลังกระทบพื้นที่นอน ความหวาดกลัวกลับคืนมาเมื่อรู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น ช่วงเวลาที่ทำใจเอาไว้แล้วว่าสักวันหนึ่งจะต้องเกิดขึ้น เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะจู่โจมทันทีทันใดขนาดนี้
สมองลางเลือนได้ยินคำสั่งว่าอย่าเกร็ง เสียงครวญครางดังก้องในหูน่าอายเมื่อรู้ว่าเป็นเสียงของตัวเอง การครอบครองโดยปากทำให้สะท้านไปทั้งร่าง การที่สิ่งนั้นถูกคนอื่นดูดกลืนมันให้ความรู้สึกเสียวซ่านจนทรมาน
ภาพที่เห็นเหมือนเงาที่ค่อยๆลงมาทาบทับ แต่ความหนักแน่นร้อนวูบวาบไปทั้งสันหลังบอกว่านี่คือความจริง เสียงกระเส่าดังก้องไปทั้งห้อง เป็นเสียงที่ทำให้สติฟุ้งซ่านจนต้องบิดตัวไปมาเมื่อพบว่ามันเกิดขึ้นพร้อมการสัมผัสแตะต้อง ปลายนิ้วค่อยๆเบิกทางจนอึดอัดไปทั้งท้องน้อย ยิ่งเกร็งตัวเท่าไหร่นายใหญ่ยิ่งโหมจูบจนเลอะเลือนความรู้สึกนั้นไปชั่วคราว ของจริงที่เข้ามาแทนที่นิ้วเบิกทางอธิบายความรู้สึกได้ยาก เจ็บเหมือนร่างจะฉีกแต่พออีกฝ่ายจะถอนร่างหนีกลับเสียดายจนต้องดึงรั้งเอาไว้ ปากและลิ้นนายใหญ่วนเวียนอยู่ตามซอกคอและกกหูช่วยให้ลดความเจ็บปวดลงไปได้มาก แรงปรารถนาของมือใหญ่ที่ช่วยกระตุ้นข้างล่างอีกครั้งทำให้หน้ามืดตามัว การรับส่งจังหวะทำไปเหมือนลืมสิ้นทุกความเจ็บปวด จุดหมายปลายทางคือการปลดปล่อยความทรมานที่ทะยานถึงขีดสุดในตอนนี้ จังหวะตอบรับกันเร่าร้อนรุนแรง
ทุกอย่างเหมือนจะผ่านไปยาวนานแต่ความสุขสมเกิดขึ้นรวดเร็ว กระตุกครั้งสุดท้ายเหมือนคนถูกสูบวิญญาณ เหนื่อย หมดแรง ทั้งๆที่แทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย
ทุกอย่างโลมแค่ไหลตามน้ำอย่างที่นายใหญ่นำทางทั้งหมด โยนให้มันนั่นแหละรับไปเต็ม การโยนความผิดให้มันในใจเป็นสิ่งเดียวที่ผมยืดอกทำได้
“เจ็บมั้ย”
“เจ็บสิ ถามได้”
ไม่รู้จะเล่นแง่ตอบว่าไม่เจ็บไปทำไม การกลับสู่โลกความเป็นจริงทำให้รู้ว่าตัวจะแตกเป็นเสี่ยงๆมันเป็นอย่างนี้นี่เอง มันปวดหนึบตามจังหวะการเต้นของหัวใจ ไม่น่าเชื่อว่าก่อนหน้านี้ความสุขมันจะเกิดขึ้นได้จริง แต่รู้ว่าไม่ได้ฝัน นายใหญ่กำลังนอนกอดผมเอาไว้และลูบไหล่ไปมาเหมือนกำลังปลอบใจ
ปลอบใจ!!
ไอ้คนไม่มีหัวใจคนนี้มันก็ทำเป็นกับเค้าเหมือนกัน
สุดท้ายถึงแม้จะเอาตัวเข้าแลกแล้วก็ยังไม่รู้ว่ามันห้ามอะไร เป็นการทุ่มเทที่เจ็บตัวมาก แต่มันก็ดีกว่านายใหญ่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนั้น ไม่ใช่แค่คนในบ้านจะเสียขวัญจนกลัวลนลาน แต่มันก็ทำให้ผมทำตัวไม่ถูกและหายใจลำบาก ปอดและหัวใจทำงานหนักเพราะมันขัดแย้งกันเอง
“รู้อย่างนี้แล้วยังอยากจะออกรับแขกอยู่หรือเปล่า”
จำไม่ได้เลยว่าเคยบอกว่าอยากออกไปตอนไหน เหนื่อยจนพูดอะไรไม่ออกเลยได้แต่ส่ายหน้า เพิ่งรู้อีกอย่างว่านายใหญ่ไม่ได้ลูบหลังเป็นอย่างเดียว ลูบหัวมันก็ทำได้ และรู้สึกอุ่นใจกว่าตอนลูบหลังปลอบใจตั้งเยอะ
ความรู้สึกแปลกๆบางอย่างเข้ามาฉาบทับใจอีกแล้ว การอยู่ใกล้ชิดนายใหญ่ทำให้เหนื่อยใจมากจริงๆ ถ้าไม่นับความรู้สึกสุขมากๆที่เกิดก่อนหน้านั้นไม่กี่นาทีนะ



๐ สวัสดีค่ะ คิดว่าหลายคนคงรอตอนนี้อยู่ไม่มากก็น้อยนะ 
๐ เหมือนตอนนี้จะยาวกว่าปกติ (รู้สึกเอาเอง) เราเลยต้องคุยกันแต่น้อยๆ เซกิจะได้ลงในรีพลายเดียวกันได้ เซบอกว่าถ้าต้องลงสองรีพลายนางจะตระหนกเพราะคนไม่รู้ว่ามีสองรีพลายแล้วจะมีคนปาดซะก่อน เพราะมันต้องรอหนึ่งนาทีครึ่งกว่าจะรีพลายข้อความต่อไปได้ เพราะฉะนั้นคนเขียนเลยแต่งยาวมากเกินไปไม่ได้ 5555 (อ้างซะยาวเลย ปลวก!!<<<ด่าตัวเอง)
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่ะ คนที่ดูคำผิดให้ด้วยนะคะ คนที่ PM มาบอกด้วยว่าตอนที่แล้วลืมใส่ลิงค์แฟนเพจ ขอบคุณมากค่ะ TRomance
๐ ทางเข้าแฟนเพจจ๊ะ

[ljk_sj_lovelove]

มาแว้ววว เออเว้ยย
น่ารักมากอ้ะน้องโลมเจ้ขอวิธีทำให้เย็นลงแบบนี้มั่ง
เวลาเจ้โกรธก็น่ากลัวนา ฮุฮุ
แต่ตอนนี้แบบ...ไม่ไหวแล้วว น่ารักมากก
นายใหญ่ก็น่ารักนะเนี่ยย หึงล่ะสิ หึงล่ะสิ หุหุ

 

[BBnuna]

กรี๊ดดดด
นายซึ้นมาก ชอบเค้าทำไมไม่บอกล่ะจ๊ะ
 

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

น้องโลมมาแล้ว วู้วๆๆๆๆๆ
นายใหญ่อย่าทำน้องเจ็บบ่อยสิคะ 
รักคุณจังเลยค่ะ 

[taroni]

เหอๆ น้องโลมไม่รู้เลยว่าตัวเองสำคัญกับนายใหญ่มาก 

[petite.walnut]

ตอนนี้มัน... มันมาแบบไม่ทันตั้งตัว
อะร๊ายยยยยยยย แล้วอ่ะ แล้ว 

โอ้ย ทำไมมันหวานๆปนโหดได้ขนาดนี้น๊า
ตอนหน้าหวานมั้ย? อยากให้หวานมั่ง
นายใหญ่เลิกปากแข็งเถอะน๊า

[Nus@nT@R@]

หึงโหดคร่า,,,,นายใหญ่

[sulsul]

นายใหญ่
โอยยยยยยยย นายระฟ้า รู้อะไรกับเค้ามั้งเนี่ย
แค่โลมคุยโทรศัพท์ยังของขึ้นซะขนาดนี้
ถ้าพูดจริงนายไม่เอาปืนจ่อหัวเหน่งเลยเร๊อะ

แล้วก็นะ ถามได้ว่าอยากรับแขกมั้ย
นายถามตัวเองเห้ออออ ว่ายอมมั้ย แหมๆ
น่ากลัวว่าจะไปกระชากแขกมากระทืบซะก่อนอ่ะดิ

ว่าแล้วโลมจ๋าาา หลังจากนี้ก็ขอให้ช่วยเก็ทบ้างอะไรบ้างนะค่ะ
เอ๋อๆอย่างนี้ เดวจะซวยอีกกก

[fuku]

โลม ซึนฯแท้ๆ ขั้นเมพเลยทีเดียว
จะรู้เข้าใจอะไรกะเค้าบ้างมั้ยเนี่ย

[pp4]

อุ๊ย! NC เบอะๆ -..-~
เอ่อ....หวงได้เว่อร์มาก 5555
ฟังก็รู้นะว่า โลมคุยน่ะ หยอกกันเล่น
ไอ้คุณนายใหญ่ก็เผชิญโลกมาเยอะแล้วนี่คะ!?
แต่ยอมรับว่า ค่อยๆยัดเยียดหน้าที่ภรรเมียได้เนียนมาก เหอะๆ
รอตอนต่อไปค่ะ♥

[hobazaki]

โลมเอ๋ยโลม ไปพูดจาแบบนั้นกับเพื่อนให้นายเค้าได้ยิน
แล้วเป็นไงหละ งานงอกเลย ดีนะที่รอบนี้นายยังไม่ทำรุนแรง

แต่ของตบปากนายใหญ่ก่อน พูดไม่คิด คำพูดคำจาทำร้ายโลมตลอด ตบๆๆๆ

[jaijaiz]

นายใหญ่ระฟ้าขา
รู้สึกยังไงก็บอกน้องโลมไปตรงๆสิค่ะ
น้องเขาซื่อถึงขั้นบื้อเลยนะ

ปล.ฮาโลมจังตรงนี้จัง ซื่อได้อีก 55 

ใครวะ!! ทำไมเวลานายใหญ่โกรธใครสักคนถึงได้แสดงออกแบบไม่ต้องกั๊กได้ขนาดนี้ บางทีผมเองก็อยากอาละวาดหรือแสดงออกอย่างที่นายใหญ่ทำเหมือนกัน ความกดดันมันทำให้อึดอัดจนหายใจลำบาก เหมือนคนจมน้ำที่ต้องตะเกียงตะกายเอาชีวิตรอด

[jackysomayugi]

นายใหญ่หึงหรอน้องโลมค่ะ อิอิ

[sasa]

ตอนนี้หวานอมเปรี้ยว 

[roseen]

ดีกันๆๆ

[chantana]

+1 ให้เซกิจ้า

นายใหญ่นี่เอาแต่ใจเนอะ  ไม่ฟังอีร้าอีโลม เลยเนอะ โกรธเป็นฟืนเป็นไฟเลย.  

ทีตัวเองว่าเค้าได้ชอบใจ  พอเค้าทำบ้างโกรธ โป้งนายใหญ่ละ.. :a14   

รอจ้า